ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│13
มันไม่มีเหตุผลที่พี่ปกป้องจะเอาของมาให้ผม พอๆกับที่ผมไม่มีเหตุผลที่จะวิ่งตามคนที่เพิ่งเดินจากไปเมื่อกี๊นี้ แต่ผมแค่อยากให้แน่ใจว่านั่นคือพี่ปกป้อง ตัวจริงเสียงจริง ถึงแม้ว่ามีโอกาสเป็นไปได้ยากมากว่าจะไม่ใช่ก็เถอะ
แต่แปลกมั้ยที่ผมอยากจะบอกว่า .. ผมอยากให้ไม่ใช่พี่ปกป้องมากกว่า
เพราะถ้าใช่.. เขากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตผมอยู่!?
และทุกคนต้องเข้าใจสัจธรรมของนิยายไทยว่า พระเจ้าไม่เห็นใจคำขอของใครทั้งสิ้น เพราะผมยังเข้าไม่ถึงตัวไอ้เจ้าของแผ่นหลังที่ผมวิ่งตามนั่นก็ชะงักด้วยเสียงเรียกจากใครบางคน
“ปกป้อง แสตนบายอีกสิบห้านาทีนะ ไปกินข้าวก่อนก็ได้”
เยี่ยมไม่เลยครับท่านผู้ชมมมมมม ชัดเจนระดับฟลู HD ชัดจนกระแทกเข้าหูซ้ายย้ายไปสมองและไขสันหลัง ส่งผลในหน้ากูสั่นยันง้ามตูดลามไปถึงซอกนิ้วตีน พี่ปกป้องหันข้างมายิ้มให้กับสต๊าฟ ออร่าความขาวของฟันนี่สมกับเรียนทันตะ มันต้องไปฟอกฟันขาวมาแน่ๆ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“เรากินแล้ว เมื่อกี๊น้องสตางค์เอาข้าวกล่องไปให้”
พวกมึงคุยกันเปิดเผยไปมั้ย เดินเข้าห้องไปคุยกันก็ได้เถอะ ตอนนี้จากที่เผือกๆอยู่ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น แต่ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้คือกูก้าวขาไม่ออก
แล้วทำไมต้องเป็นไอ้สตางค์ขี้หมาแห้งน่ะด้วยวะ อย่าบอกนะว่าไอ้ข้าวกล่องนั่นก็ไอ้สตางค์ให้มันแล้วมันให้ผมอีกที ฮือออ
ตอนนี้ผมแยกแยะอารมณ์ตัวเองไม่ออก กูควรโกรธ ควรดีใจ ควรหึง หรือควรทำอะไรก่อนหลัง สมองอันน้อยนิดประมวลผลหนักมาก ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง สาบานได้ว่าผมใช้สมองมากกว่าที่ใช้มาทั้งชีวิตเสียอีก
ฮืออออออ ไอ้โปกพอง มึงเล่นตลกอะไรกับกู~
โทรศัพท์สั่นในกระเป๋ากางเกง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพี่พอลล่าโทรตามดาบเขมรหรือพม่าแน่ๆ ถึงจะอยู่ในภาวะที่สมองไม่สั่งการ แต่ผมก็ไม่สามารถลืมพระคุณข้าวแดงแกงร้อนของเพื่อนสนิทอย่างไอ้เมได้ เอาวะ เราต้องไม่ละทิ้งหน้าที่เบ๊ของตัวเอง
เดินมุ่งมั่นไปข้างหลังพี่ปกป้องจนแทบสิง ก่อนจะสะกิดมัน ด้วยขาหน้าของตัวเอง ดีนะที่เก็บข้าวกล่องใส่รถไปแล้วเรียบร้อย
ในเมื่อไม่อยากให้ผมรู้ ผมก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อน รอจนกว่าสมองจะกลับมาทำงาน
“เห้ยยยยยยยยย” รีแอคชั่นพี่มันเหมือนเห็นผี ถึงเทมจะโง่ แต่พิรุธพี่มันบรมขนาดนี้ยังจะให้ผมคิดว่าเป็นคนอื่นไปได้ไงวะ
แล้วไอ้อาการคันหูดในความเงียบก็มาทันทีที่สต๊าฟหน้าเหี้ย(ม)อีกคนเดินกลับเข้าไปในห้อง มือเกาท้ายทอยยิกๆ เหมือนว่ารังแคได้สร้างอาณาเขตมาถึงหลังคอเรียบร้อยแล้ว เอาซีม่ามั้ยเดี๋ยวกูไปซื้อให้
จะเขินอะไรขนาดนั้นว่ะครับ กูดิควรเขินมึง งื้ออออ กูซิควรจะต้องทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ควรจะต้องหน้าแดง ควรต้องเป็นคนเกาหูดที่หลังคอ ควรเป็นกูทั้งหมดเลยที่เป็นคนแสดงอาการแบบนั้น
ไม่ใช่มึงพี่ปกป้อง ฮืออออ
“มาได้ไง”
กูนั่งสายแปดมามั้ง ก็รู้อยู่ว่าเดินมา
“ก็…”
“แล้วไปไหนมาเหรอ”
อ๊ะ ไอ้นี่ให้คนอื่นตอบให้ครบก่อนได้มั้ย ไม่ต้องรีบร้อนจะขึ้นประโยคใหม่ขนาดนั้นก็ได้ป่ะ
“ไปรถมา”
สิ้นสุดประโยคที่สุดแสนจะธรรมดาชิบหาย เหมือนจะสังเกตเห็นคนตรงหน้าสะดุ้งสะเทือนไปเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับว่าเสียจริตไป นี่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่รู้สึก
ถ้าผมช่างสังเกตกว่านี้ คงไม่ต้องโทษป้าเอี่ยมหรือคุณใหญ่แน่นอน
“อ๋อเหรอ แล้ว…”
พี่ปกป้องทำหน้ากวนตีนตามสไตล์ของมัน แต่ขอโทษ กูรู้หมดแล้ว.. คุณเป็นมั้ย เวลาที่สบตากับคนที่ชอบแล้วใจมันสั่นๆ ให้คูณสิบเข้าไป ถ้าคุณรู้ว่า
คนที่กำลังสบตาอยู่..ก็ชอบเราเหมือนกัน
ไม่น้า สถานการณ์มันน่าอึดอัดเกินไปแล้ว เรายื่นนิ่งๆห่างกันหลายฟุตก็จริง แต่ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในที่แคบ พี่ปกป้องก็เป็นบ้าไปแล้ว เมื่อกี๊ไม่ได้เขินเหรอ ถ้าเขินแล้วทำไมมึงต้องมาเล่นเกมจ้องตากับกูด้วยเนี่ย คิดมั้ยว่ากูรู้สึกแปลกๆ ห่ะ!
Rrrrrrrr
พี่มิวโทรมา อยู่ๆก็รู้สึกรักพี่ชายตัวเองกะทันหัน ชูโทรศัพท์ให้พี่มันดูเป็นนัยน์ๆว่าขอเวลานอก เบือนหน้าหนีไอ้พี่โปกพอง ก่อนจะกดรับสายพี่มิว
[กลับบ้านกี่โมง]
เสต็ปเดิมเป๊ะๆ แสดงว่าเหงา น้องนุ๊กยังไม่กลับบ้านไม่ก็ป้าผ่องไปเม้าท์กับป้าเอี่ยม
“อีกนานเลย มีอะไรป่ะ เดี๋ยวจะรีบกลับนะ”
[เฮ้ยๆ ไม่ต้องรีบ จะบอกว่ากูอยู่ข้างนอก ป้าผ่องไปทำบุญที่วัด แล้วน้องนุ๊กไปนอนบ้านเพื่อน ไม่ต้องรีบกลับนะ]
“ห่ะ!!!”
เป็นเรื่องตลกที่สุดแห่งปี ผมร้องลั่นจนพี่โปกพองที่เสือกแบบเงียบๆถึงกับมองตาม
“เรื่องจริงป่ะเนี่ย”
ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ คนอย่างพี่มิวเนี่ยนะทิ้งบ้านทิ้งซ่อง เอ้ย ช่อง ไปไหนดึกๆ หรือว่ามันอาจจะอ่านหนังสือมากไป
[ก็จริงซิวะ ถ้ากูโกหกมึงแล้วกูจะได้อะไร สร้อยคอทองคำหนักสามบาทเรอะ]
“อ่า”
[เอาไอ้เมไอ้จิมานอนเป็นเพื่อนก็ได้ หรือจะไปนอนกับมันเลยก็ได้ แต่พรุ่งนี้กลับบ้านด้วยนะ]
“อ่า”
[จะอ้าอะไรหนักหนา หุบๆบ้าง แค่นี้นะน้องรัก ตรู๊ด ตรู๊ด]
วางสายไปพร้อมความงงงวยของโลกใบนี้ พี่มิวมันยังปกติดีมั้ย ไดอะล็อกที่เหมือนเดิมมีแค่ คำว่า กลับกี่โมง กับคำว่าน้องรัก ที่ทำเสียงโคตรตอแหล แล้วก็เสียงตรู๊ด ตรู๊ด ลวงโลก นอกจากนั่นช่างแปลกใหม่และเบิกเนตรกูโดยแท้ หรือสมองพี่มิวได้รับการกระทบกระเทือน
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่าๆ พี่ปกป้องจะเข้าไปข้างในมั้ย พาเข้าหน่อยจะเอาดาบไปให้เม แต่ไม่มีบัตร”ในที่สุดก็เรียกสติวกกลับมาเรื่องงานได้สักที พี่มันพยักหน้าก่อนจะเอื้อมมารับดาบพม่าจากมือผมไป แต่รัศมีความโค้งมึงจงใจไปละ ปากนี่เฉียดหูผมไม่ถึงสามมิล รับรู้ถึงลมหายใจ ทำไมต้องก้มขนาดนั้นวะครับ คือก็สูงนะ ตั้ง178 ก้มซะกูดูเป็นสาวน้อยเชียว
“ไปดิ”
แล้วเวลาพูด ใครสั่งใครสอนให้พูดข้างหูคนอื่นนนนน
“ไม่ออกไปดูเพื่อนแสดงล่ะ”
กำลังนั่งอ่านชีทที่อ่านค้างไว้อยู่ ไม่ใช่ขยันอะไรหนักหนา แต่มันน่าอึดอัดที่ต้องนั่งเงียบๆอยู่กับพี่ปกป้องสองคน คิวมันหมดแล้ว อีกนานเลยกว่าจะขึ้นเวที ตอนนี้ดาวเดือนแต่ละคณะกำลังแสดงความสามารถพิเศษอยู่ ต่อไปก็โหวตป็อปปูล่า เสร็จแล้วก็มีวงดนตรีมาเล่นคั่นอีก กว่าจะได้ประกาศก็โน่นแหละ เกือบสามทุ่ม รากงอกกันพอดี
“ไม่ล่ะ ดูตอนซ้อมจนเบื่อแล้ว” อันนี้พูดจริงจากใจ ผมโดนบังคับขู่เข็น ข่มขืนใจให้ไปนั่งง่าวดูมันซ้อมมานานหลายวัน เพิ่งได้เป็นอิสระก็วันนี้
“ตอนซ้อมไม่เหมือนวันจริงนะ”
“เหมือนๆกันนั่นแหละ” ไม่ต้องชวนกูคุยมากเลย สติกูกระเจิงหมดไปแล้วพี่โปกพอง
“ฟิตเหรอ อ่านหน้าเดิมมานานล่ะ”
กูไม่ได้ฟิตเลยครับ ที่อ่านหน้าเดิมไม่ใช่ว่าทวนหรือซ้ำนะ .. กูไม่เข้าใจต่างหากโว้ยยย
“เปล่าๆ สัปดาห์หน้ามีควิซแล้ว ต้องรีบอ่าน” โอ้ย สีข้างจะถลอก
“เหรอ เดี๋ยววันหลังเอาชีทสรุปมาให้ ควิซนี้ไม่ยาก อ่านเยอะๆ”
เยี่ยมไปเลย พอพี่มันพูดเสร็จก็กลับไปจิ้มๆมือถือของมันต่อ ดีล่ะ ต่างคนต่างเงียบไปซะ
ขอผมอยู่กับตัวเองเถอะ ไม่ไหวจริงๆ พอสมองเริ่มประมวลผล ทุกสิ่งทุกอย่างก็ประเดประดังเข้ามา ราวกับพระเจ้ามอบความสว่างสดใสให้แก่สมองที่ทึบสนิทของผม แต่ผิดเวลาไปมั้ยพระองค์ ลูกยังไม่อยากฉลาดตอนนี้ ตอนที่ลูกกับมันนั่งอยู่ติดกันแบบนี้
ลูกเขิน
ถ้าจำไม่ผิดวันแรกที่ผมได้ขนมจากพี่ปกป้อง ก็เป็นเดือนๆมาแล้ว.. ถึงจะไม่ได้มีคำไหนในโพสอิสสีเจ็บปวดหัวใจบุพการีนั่นจะสื่อว่า ชอบ เลยก็เถอะ
แม้ว่าผมจะไม่ค่อยทันโลก แต่แบบนี้เขาก็เรียกว่าจีบไม่ใช่เหรอ
แล้วการจะจีบก็ต้องเกิดจากความชอบก่อนนี่
นั่นแสดงว่า.. ก็ชอบกูมาพักหนึ่งแล้วดิ
งื้อออ หน้าจะไหม้
ใจจริงก็อยากจะถามไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ว่าพี่ปกป้องชอบผมเหรอ แต่อีกใจก็ไม่กล้า ถ้าดูจากการกระทำ เหมือนพี่มันไม่อยากให้ผมรู้(?)รึเปล่า ว่ากำลังจีบอยู่
แต่แบบนี้มันก็คาใจ กัดปอกปากกาไปมาจนฟันจะหัก
“เดี๋ยวฟันก็ล้มหรอกทำแบบนั้น รีฯก็ไม่ใส่ยังจะกัดอีก” แล้วความผิดควายที่ไหนทำให้กูเครียด
“มันไม่ล้มง่ายๆหรอกฟันน่ะ”
“คนจัดฟันมาแล้วน่ะ ยิ่งต้องระวัง ฟันเราไม่ได้แข็งแรงเมื่อแต่ก่อนสักหน่อย”
เอ๊ะ..เดี๋ยวนะ
“แล้วพี่ปกป้องรู้ได้ไงว่าผมจัดฟัน” “คะ คือ..เห็นฟันสวยไง คนสมัยนี้สวยด้วยทันตแพทย์ทั้งนั้นแหละ เนอะๆ ฮ่าๆๆ”
ไม่ต้องมาหัวเราะกลบเกลื่อนเลยมึง ขอสันนิฐานก่อนว่ามันมีพิรุธให้จับผิดอีกล่ะ แค่ตอนนี้ยังไม่รู้มากกว่าว่าเรื่องอะไร หรี่ตามองมันอย่างจับผิด
ที่แน่ๆ ผมจัดฟันตั้งแต่ม.3 เพิ่งถอดเหล็กตอนก่อนจะเข้าปีหนึ่ง พี่มันรู้จักผมก็ตอนที่ผมไม่ใส่รีเทนเนอร์แล้ว จะไปรู้ได้ไงว่าผมเคยจัดฟัน ถ้าไม่ใช่…
Rrrrr
เสียงระฆังดังช่วยชีวิตพี่ปกป้องได้ทันเวลาจริงๆ ผมกดรับสายไปตามระเบียบ เพราะเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกไม่คิดว่าจะเป็นคนที่คุ้นเคยอย่างป้าเอี่ยมโทรมา
[นี่ป้าเอี่ยมเองนะคะ น้องเทม]
แล้วป้าไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนนนนนนนนน
“คะ..ครับ ป้าเอี่ยมมีอะไร”
แอบเห็นพี่ปกป้องเบือนหน้าไปทางอื่น อย่าคิดว่ามันมีมารยาทหรืออะไรนะครับ มันแค่หันหูมาใกล้ๆอย่างแนบเนียนต่างหาก
[คือ..แคระมันหลงมาบ้านป้า แล้วโดนเจ้าเชนกับเจ้าฐามันกัด ยังไงน้องเทมรีบมาที่โรงพยาบาลสัตว์หน่อยนะคะ]
“ห่ะ!!”
มือถือแทบจะฟรีฟอลลงไปกระทบกับพื้นกระเบื้องทันทีที่ป้าแกวางสายไป ไอ้แคระนะไอ้แคระ หมาบ้านป้าเอี่ยมพันธุ์อะไร แต่พันธุ์อะไรก็ไม่สำคัญหรอก เพราะไอ้แคระมันคอร์กี้ แพ้หมาทุกสถานบันอยู่แล้ว นี่คงไม่ใช่โทรตามผมไปดูใจมันเป็นครั้งสุดท้ายหรอกนะ
“เห้ย เป็นอะไร” พี่ปกป้องดูจะตกใจกับอาการของผมมาก ใช่ว่าผมอยากจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ว่าที่ภรรยาเห็น แต่มันอดไม่ได้จริงๆ แค่คิดถึงว่าไอ้ข้างบ้านเฮงซวยนั่นพรากวิญญาณสัตว์เลี้ยงแสนรักของผมไปถึงสองตัวแล้ว
“คะ..แคระ แคระมันตายแล้ว”
“หา! ใช่เหรอ ตายได้ไง” หน้าพี่มันตกใจกว่าเจ้าของหมาอย่างกูอีกเนี่ย
“ยังๆ ยังไม่ตาย แต่ต้องตายแน่ๆเลย หมาบ้านป้าเอี่ยมกัด มันช่วยกันรุม สองตัวเลย ทำไงดี”
“เขาบอกเหรอว่าตายแล้ว”
ผมส่ายหน้า ป้าเอี่ยมไม่ได้บอกว่าแคระตายก็จริง แต่น้ำเสียงดูสลดมาก ไม่ตายคาทีก็ตายระหว่างส่งโรงพยาบาล ไม่ก็ระหว่างรักษา ผมทำตัวไม่ถูก กดโทรหาทุกคนเท่าที่สมองจะคิดได้ พี่มิวกับน้องนุ๊กปิดเครื่อง ป้าผ่องกำลังทำวัตรเย็น คุณป๊าโทรไม่ติด ไอ้เมกำลังแสดง ไอ้จิก็เช่นกัน พี่บีพี่พอลล่า ก็อยู่หน้าเวที
ทำไมผมมีเพื่อนน้อยแบบนี้
“ตั้งสติหน่อยเทม ไอ้หมาสองตัวนั้นน่ะมันโกลเด้นนะ แถมฝึกมาแล้วด้วย คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก รีบไปดูมันก่อนดีกว่า”
นั่นดิ ผมควรมีสติ คว้านหากุญแจรถ ไปพร้อมๆกับโยนทุกอย่างเข้ากระเป๋าตัวเอง ขอพระเจ้าเมตตาไอ้แคระมันด้วยเถอะ อย่าให้มันเป็นอะไรไปเลย ฮืออ
“เทม”
“ฮือ”
“ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง ไม่ต้อง”
กูก็งงตัวเองว่าจะรีพีทไม่ต้องให้มันฟังสามครั้งติดเพื่ออะไร แต่ตอนนี้สติไม่มีอีกแล้ว การแค่นเสียงให้พูดตามใจปรารถนามันยากเหลือเกิน ยังก็ปล่อยให้มันพูดตามสมองสั่งเถอะ
“เห้ย ไม่มีสติแล้ว ให้ไปส่งเถอะ”
“ป้อง แสตนบายหลังเวที” เสียงสต๊าฟคนหนึ่งตะโกนเรียกพี่มัน ดูก็รู้ว่ากำลังชั่งใจสุดๆ ว่าจะเลือกไปทางไหน
“ไม่ต้องหรอก ไปเองได้ ไปทำงานเถอะ”
“แต่…”ผมรีบสะบัดแขนหลังจากที่พี่มันจับทันที หลังจากพี่มันพยายามเอื้อมมาคว้าข้อมืออีกรอบ ที่บ้านค้ากาวเวเบอร์ตราตุ๊กแกเหรอวะครับ
“ไปเองได้ ไปเอง..จะไปเอง จะไปหาแคระ”
พี่ปกป้องถอนหายใจออกหนักๆ ไม่แน่ใจว่าเบื่อหน่ายอะไรโลก หรือบางทีอาจจะเบื่อหน่ายอาการหลุดลอยของผม มันเขย่าแขนผมเรียกสติสองสามที ก่อนจะปล่อยแขนผมอย่างถาวร “งั้นเดี๋ยวโทรหา”
“อือ”
“มันต้องไม่เป็นอะไรดิ เชื่อพี่”
“ป้าเอี่ยมครับ ไอ้แคระล่ะ”
ผู้สูงวัยกับอีกหนึ่งสาวใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟาของโรงพยาบาลสัตว์รับไหว้ผมในทันที ที่ไปถึง ข้างกันมีหมาโกลเด้นสองตัวไซต์บิ๊กบึ้มถูกจองจำด้วยสายจูงสีพาสเทลฟรุ้งฟริ้ง
นี่หรือคือโฉมหน้าของฆาตกร
“น้องฐาน้องเชน ไหว้เร็ว” ผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักสั่งไอ้หมาสองตัวให้ไหว้ผม มันก็ทำท่าบิดขี้เกียจเหยียดสองตีนมาด้านหน้า โก่งตูดแล้วก้มหัว
เฮ้ย ทำไมมุ้งมิ้งกันจังวะ หน้าตาอย่างงี้เหรอที่มากัดไอ้แคระ มันใช่เหรอครับ
“แคระกำลังทำแผลอยู่จ๊ะ ไม่เป็นอะไรมาก ตอนแรกป้าคิดว่าโดนกัดที่ไหนได้ คุณหมอบอกว่าโดนลวดขนามเกี่ยวเลยต้องฉีดยากันบาดทะยัก”ป้าเอี่ยมตอบผมด้วยน้ำเสียงเย็นๆ เนื่อยๆเหมือนในโทรศัพท์ ชัดเลยว่าไม่ได้สลด ไม่ได้โศกาดังใจกูมโน
ป้าเอี่ยมแมร่ง ง่วง!
“อะไรนะครับ ลวดหนามเหรอ”
แล้วกูรีบมาเพื่อออออ
“เจ้าแคระน่ะ วิ่งไปวิ่งมาเหมือนกลัว เลือดก็เลยออกเยอะ ป้าก็กลัวว่าจะเป็นอะไรเลยเอามาส่งโรงพยาบาลนี่แหละ”
“ว่าไงนะครับ”
“พอโดนเกี่ยวก็รีบวิ่งเข้าบ้านตัวเองเลยแหละ นี่ดีนะ ที่ได้เจ้าฐาไปคาบออกมา เพราะบ้านน้องเทมล็อคน่ะ”
หือออ เบือนหน้าไปหาเจ้าฐาอดีตผู้ต้องสงสัยที่กลับกลายมาเป็นพระเอกขี่หมาขาว มาช่วยไอ้แคระไว้ ฮือออ พี่เทมขอโทษนะน้องฐาที่เข้าใจผิด ยกมือลูบหัวน้องฐาอย่างสำนึกผิด ว่าแล้วเชียวหมาน่ารักขนาดนี้จะไปทำร้ายไอ้แคระได้ไง
“เก่งมากน้องฐา”
น้องฐาเห่า โฮ่งเหมือนรับรู้ ชิบหายล่ะ นี่กูสนทนาด้วยสัตว์รู้หรือตั้งแต่เมื่อไรกัน
“อย่าเห่าซิขนิษฐา ยิ้มหวานซิลูกยิ้มหวาน”
งื้อหมายิ้ม เคยเห็นหมายิ้มกันมั้ย น่ารักมากเลย สั่งได้อย่างกับลูกแน่ะ เจ้าฐายิ้มไม่หุบ จนคนเลี้ยงต้องบอกให้มันหุบยิ้มไป เป็นหมาที่ฝึกมาดีเหมือนที่พี่ปกป้องบอกจริงๆด้วย
เดี๋ยวนะ…
“ชื่ออะไรนะครับ”
“ชื่อนาจ๊ะ เรียกน้านาก็ได้”
“ตัวนี้น่ะเหรอครับ ชื่อนา” ไม่ได้ชื่ออย่างที่ผมคิดเหรอวะ
“อ่อ เปล่าๆ นาน่ะชื่อน้าเอง ตัวนั้นชื่อน้องเชน ตัวนี้ก็น้องฐา”
“มีชื่อจริงหรือเปล่าครับ”
“อ๋อจ้า มีซิ ชื่อในเพดดรีกีตอนซื้อ”
“วรเชษฐ์ กับ ขนิษฐาน่ะ” เคยรู้สึกว่า คิดแล้วไม่มีผิด แต่พอมาได้ยินกับหูจริงๆ มันก็อดรู้สึกใจเต้นเร็วไม่ได้ บวกกับสิ่งที่ประมวลผลขึ้นมาเป็นฉากๆนี่ยิ่งทำให้อยากจะเทเลพอร์ตตัวเองไปตรงหน้าพี่ปกป้องแล้วกรี๊ดให้แต๋วแตก
“ทำหน้าไม่เชื่อ เห็นแบบนี้เลี้ยงตั้งสองตัวเลยนะ”
“ชื่อวรเชษฐ์กับขนิษฐา”
หมาบนโลกนี้คงไม่มีชื่อแปลกซ้ำแปลกซ้อน แปลกแพคคู่แบบที่พี่ปกป้องตั้งอีกแล้วล่ะ ไหนจะ…
“ตั้งสติหน่อยเทม ไอ้หมาสองตัวนั้นน่ะมันโกลเด้นนะ แถมฝึกมาแล้วด้วย คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก รีบไปดูมันก่อนดีกว่า” มันรู้ได้ไงว่าโกลเด้น รู้ได้ไงว่าถูกฝึกมาอย่างดีถ้าไม่ใช่เป็นเจ้าของเสียเอง!
Rrrrrrrrrrrrr
เฮือกก
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็พาลตกใจ อาจเป็นเพราะ ผมกำลังใช้สติ สมาธิและปัญญา อยู่เลยรู้สึกตกใจง่ายไปหน่อย ล้วงมือถือขึ้นมาดูก็เกิดอาการหน้าสั่นรอบที่แปลแสนในรอบวัน ก็ไอ้ที่เมมนี่ดิ มันขึ้นมาว่า…
‘แฟนเทม’
ใครมันแกล้งกูอีก ไอ้เมเหรอ หรือไอ้จิ ไอ้ห่าพวกนี้นี่ ขยันเล่นมือถือกูจริงจัง ครั้งก่อนก็ต้องรูปวอลเปเปอร์เป็นรูปไอ้เมทำหน้าสันเขื่อน คราวโน่นก็รูปไอ้จิเอามือแคะขี้มูก นี่มันลามปามมาถึงเมมชื่อแล้วเหรอว่ะ
กดรับพร้อมคำด่ามากมาย ที่พร้อมจะปะทุรุนแรงกว่าภูเขาไฟรูปกรวยระเบิด แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร หน้าผมก็ชาอีกครั้งเมื่อปลายสายมันแทรกขึ้นมาอย่างร้อนรนไม่แพ้กัน
[เป็นไงบ้างเทม แคระเป็นไงบ้าง]
“พี่ปกป้อง”
[แล้วนี่อยู่ไหน งานเลิกแล้วกำลังจะไปหา]
“พี่ปกป้อง”
[เออ เนี่ย ปกป้อง ปรัชญา นวนันธานนท์ ]
“พะ..พี่ปกป้องเหรอ”
[ตัวจริง เสียงจริง เลิกสติแตกแล้วบอกมาเร็วว่าอยู่ไหน]
มะ..มัน เมมชื่อนั้น จริงๆดิ ผมได้แต่เอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู ได้ยินเสียงปลายสายตะโกนมาแผ่วๆ แค่มันโทรหากูก็ตกใจพอล่ะ ทำไมต้องเมมชื่อว่า แฟนผมด้วยล่ะ ฮือออออออออออออออออ
ผมว่า…มันชอบผมจริงๆนั่นแหละ
คราวนี้ผมจะเชื่อแล้ว ผมจะเชื่อจริงๆ
พี่โปกพองแมร่ง ชอบกูอ่า
รออะไรล่ะทุกคน จุดพุลดิ งื้ออออออออออออออออออออออออออ
TBC.
-มาแล้วววว เราจะทำตามสัญญา 555555555
ทุกคนค่ะ มีเรื่องอยากขอให้ช่วย เนื่องจากว่า เค้าเพิ่งสมัครสมาชิกเล้าเป็ดได้ไม่นาน เลยโหวตSENGPED AWARDS 2015 ไม่ได้ รู้สึกเสียใจมาก อยากให้ใครก็ตามที่มีจิตศรัทธา โหวตพระเอกยอดเยี่ยมให้พี่หมอกของเค้าโหน่ยยยยยยย งื้อออ รางวัลอื่นทุกคนอาจมีคนในใจหมดแล้ว แต่ขอเหอะ ให้พี่หมอกของลภัสหน่อย อยากให้พี่หมอกได้เป็นพระเอกแห่งปีจริงๆ ><
- ไอ้สัตยาเพื่อนคนเขียนติดหมอ ทำใจลำบากมาก เพราะตอนนี้เพื่อนคนอื่นก็เรียกมันว่าหมอสัตยาแล้ว ไม่อยากฟังสุดๆ อยากเก็บไว้เรียกพี่หมอกคนเดียว TT
-เค้าไม่ค่อยได้ตอบรี ถ้าทวีตไป เมนชั่นมา อาจจะได้ตอบบ้างน้า
เค้าว่าทุกคนต้องดีใจแน่ๆเลย เพราะว่าชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ ใกล้จบล่ะ งื้อออ ในที่สุด คาดว่าไม่น่าเกิน สามสี่ตอนนี่แหละ พยายามจะ keepลุคให้ได้ 16-17 ตอน > < เรื่องนี้ช้า ไม่สะใจ ขอโทษด้วยน้า
กลับมาแล้วแต่งไม่ดีเหมือนเดิม อันนี้คนเขียนโคตรเครียดเลย ทำไงดี เวลาผ่านไปกลายเป็นว่าเอาน้องเทมคืนมาไม่ได้ โธ่ เศร้าสลด หดหู่กับชีวิต เดี๋ยวเค้าก้ต้องไปสอบต่ออีก ไม่รู้ว่าจะหายไปวันไหน ยังไงก็ถ้าไม่อยากค้าง ยังไม่ต้องอ่านก็ได้น้า ช่วงนี้ รอจบเลยก็ได้ ใกล้แล้วว
รักทุกคน รักมารักกลับไม่โกง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
