ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│15
ตอนเย็นวันศุกร์หลังกลับมาจากมหาลัย พี่ปกป้องมารับไปเที่ยวบ้าน.. อย่าครับ อย่ามโนกันไกล คิดว่าว่าพี่มันจะพาไปกราบพ่อแม่ ให้ผมไปสู่ขอหรืออะไร
มันพาผมไปอาบน้ำหมา ก็ไอ้น้องเชนกับน้องฐานั่นแหละ
คือถ้ารู้ตั้งแต่แรกผมจะกลับบ้านไปเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับเกงบอล ตอนแรกที่พี่มันโทรมาบอกว่าจะมารับ ก็คิดว่ามันจะพาไปเที่ยวหรืออะไรที่บันเทิงกว่านี้ไง กูก็เล่นซะเสื้อฮูดกับกางเกงทรงกระเหรี่ยง รองเท้าจอร์แดนเสริมส้น แฟชั่นได้อีก แล้วความผิดพี่โปกพองเลยครับ พอมันเห็นผมแทนที่จะทักท้วงซักหน่อย ว่าจะพาไปช่วยอาบน้ำหมาหรืออะไร แมร่งไม่มีเลย ไม่มีสักคำ รู้ตัวอีกทีกูก็จับฝักบัวรองน้ำใส่อ่างช่วยมันตีฟองแฟบฟองสบู่ในห้องน้ำบ้านพี่มันแล้วนี่ไง
คุณหลอกดาววว ฮือออ
“ขนิษฐา”พี่ปกป้องเรียกหมา น้องฐาวิ่งแหยะๆไม่สมความเป็นโกลเด้นอัธยาศัยดี ถ้าเทียบกันกับไอ้วรเชษฐ์ น้องฐาดูอ้วนไปหน่อยหรือว่า..
“มันท้องเหรอพี่ปกป้อง”
“รู้ได้ไง”
พี่มันหันมาถามแวบหนึ่งก่อนจะหันหน้ากลับเพราะมันกำลังเอาฟองน้ำถูกตัวให้น้องฐาอยู่ ขนของน้องฐาเปียกน้ำเลยทำให้เห็นน่มน๊มทั้งแปดเต้าที่คับแน่นจนแทบจะใส่เสื้อในแบบผู้หญิงได้
“ใกล้คลอดแล้ววันนี้จะไปหาหมอ”
“เลยเรียกมาเป็นเบ๊อ่ะดิ”
“ฮึ ไม่ได้เรียกเบ๊”
“…”
“เรียกหมอให้มาเป็นเพื่อนหมอ พาหมาหมอไปหาหมอหมา”
ฮือออออ นั่นมุกหรือเปลือกหอย เล่นเสร็จมีหันมายักคิ้วให้กูอีก คิดว่าตัวเองหล่อตายล่ะซิ ฮือออออ มึงคิดถูก เจอความกวนตีนไอ้พี่ปกป้องไปนี่ได้แต่ร้องอือหือ เชื่อเหอะ พี่มิวก็ทำไม่ได้ ไอ้จิเหรออย่าหวังเลย
“กวนตีนนะ” เห็นความพยายามที่ช่วยให้บันเทิง ก็ต้องชื่นชมเขาหน่อย
พี่มันหันมาโชว์ฟันขาวสวยด้วยทันตแพทย์ โด่ ขาวขนาดนี้ฟอกสีฟันอ่ะดิ หมั่นไส้เลยปาดฟองฟาดหน้าพี่มันไปที ข้อหายิ้มแล้วโลกสว่างไหวเกินไป ส่งผลให้การเต้นของหัวใจผิดปกติ อีกอย่างที่ปาดฟองใส่ปากมันไปเพื่อให้มันหยุดพูดไง คนยิ่งเซ็งๆอยู่ ต้องม้วนกางเกงทรงกระเหรี่ยง หนีน้ำขึ้นมาให้ถึงหัวเข่า ม้วนทรงไหนเหรอ ก็ทรงกลมๆเหมือนถุงเท้านักเรียนนั่นแหละ เพียงแต่เปลี่ยนข้อตีนเป็นขาอ่อนกูไง รัดขาจนเลือดไม่เดินแล้วมั้ง พี่โปกก็ยังมาเล่นมุกควายเครียดอีก
“แค่กๆ” อ้าวเวร สำลักฟอง
“เทมทำพี่ทำไม” พี่ปกป้องทำท่าสำออย พูดเสียงอ่อนเสียงหวานซะ ผมนี่อยากสำนึกผิดเลย แต่ไม่เว้ย ตั้งจิตให้มั่น คิดถึงว่ามันหลอกพามาอาบน้ำหมา
“ย้อนนะ อาบน้ำให้หมาพี่ต่อเลย”
“งั้นต้องไปเอาแคระมาด้วย นั่นก็หมาพี่เหมือนกัน”
“ขี้ตู่วะ นั่นหมาผม”
“เออ นั่นแหละ หมาเทมก็เหมือนหมาพี่ ”
แล้วก็ตามสไตล์พี่โปกเขานั่นล่ะ เล่นเสร็จก็ยิ้มอ่อนแล้วก็ยักคิ้ว แต่คราวนี้เพิ่มความจังไร เอาฟองสบู่มาป้ายแก้มแจกความสดใสให้กูเลย มองหน้ามันคาดโทษไว้ก่อนจะฉีดน้ำล้างหน้า ตอนผมป้ายมันน่ะเป็นฟองที่สดใหม่ผลิตจากมือ แต่ที่มันป้ายผม นี่ฟองสบู่ในอ่างอาบน้ำมีน้องฐาลอยตุบป่องอยู่ นั่นหมานะครับ กูย้ำเลยว่าหมา! ต่อให้เป็นหมาสุขภาพแข็งแรงถูกเลี้ยงมาไฮโซขนาดไหน แต่เอามาป้ายหน้ากูเนี่ยไม่ตลกกับค่ารักษาสิวหรอก
“มานี่มา”
มันจับไหล่ผมให้หันไปทางมัน พี่มันยิ้มแล้วจะเอามือมาปัดๆไปที่หน้าผม อย่างกับละครไทย เราสบตากันสองจังหวะ ก่อนพี่มันจะเรียกชื่อผม..
“เทม..” โหยย ไม่ต้องมาพูดเสียงแหบใส่เลย ตากูนี่พร่าไปหมดแล้วครับเนี่ย ออร่าพี่มันพุ่งเข้าเหง้าหน้าผมมาก รู้สึกว่าพี่ปกป้องจะขยับเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น ส่วนตัวผมก็อัพเลเวลความเป็นหิน ไม่ใช่แค่หน้า แต่ทั้งตัว.. และก่อนที่หัวใจผมจะเต้นจนขาด ATP ตาย น้องฐาเห่าโฮ่งเตือนว่าถ้าใกล้เข้าไปอีกสามเซน มนุษย์สองตัวนี่อาจจะได้เสียกันในห้องน้ำแล้วมีหมาผัวเมียเป็นพยาน
“เฮ้ย!” ตัดสินใจเอามือดันอกพี่มันออก
“ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย จะเอาฟองออกให้ นี่ไง คิดไปถึงไหนเหรอเรา ฮ่าๆ” พี่มันดีดหน้าผากผมดังป็อก สะเทือนไปทั่วสมองส่วนหน้า ใครจะไปรู้ ก็ขยับหน้ามาใกล้ขนาดนั้น พี่มันยังไม่หยุดหัวเราะอีก อยู่ๆก็ไม่อยากเห็นหน้าพี่โปกกะทันหัน คว้าอะไรได้กุคว้าหมด เปิดฝักบัวอัดหน้าแมร่ง
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเล้ยย” เหมือนจะด่านะแต่ยิ้ม .. พี่มันเดินออกไปเช็ดหน้าข้างนอก ส่วนผมก็ขัดถูน้องฐาต่อมีน้องเชนที่สะอาดเอี่ยมแล้วห่อตัวรอรับการไดร์ขนอยู่ใต้อ่างล้างหน้า
บางทีก็ขำเหมือนกัน ถึงจะเคยมโนว่าพี่มันต้องนิ่งๆ เรียบร้อยหรือขรึมๆอะไรไว้ พอเอาเข้าจริง มันเป็นคนกวนตีน ชอบตีมึน เสี่ยวบ้างบางเวลา แต่ส่วนใหญ่เล่นมุกหรืออะไรมาพี่มันก็มักจะเขินเองก่อน แล้วผมก็จะบ้าจี้เขินตามพี่มันทีหลัง
อย่างวันนั้นก็เหมือนกัน…
“รู้แค่ว่าชอบก็พอ”
เหล่มองไอ้คนพูดประโยคนั้นออกมา มันก็จ้องไปที่กระจกข้างฝั่งตัวเอง จะว่าพี่มันไม่สนใจก็คงไม่ใช่ เพราะผมเห็นเงาพี่ปกป้องกำลังเม้มปาก หูเหอนี่คือแดงไปหมด มึงพูดอะไรไม่ปรึกษากูเลย ขนาดพูดเองมันยังเขินเอง แล้วคิดเอาว่าผมเป็นคนฟัง
ไม่ใช่คนฟังธรรมดา ไก่กาปาจิงโกะด้วยนะครับ…แต่เป็นคนฟังที่แอบชอบมันมาเป็นปีๆ
แล้วจะไม่เขินได้ไงเล่า ฮือออ
เงียบจนใจหาย พี่มันเอาแต่หันหน้าไปมองกระข้าง ส่วนผมก็เหม่อมองดูฟ้าไกล จะให้กูพูดอะไรดีล่ะ .. เดี๋ยวนะ จริงๆผมก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่จะพูดกับพี่มันเหมือนกัน
“พี่ปกป้อง/เทม”
ชิบหายล่ะ พอจะพูดก็เสือกมาพูดพร้อมเพรียงกัน ทีตอนนั้นละนั่งเงียบเกาหูดอยู่ได้ ผมมองหน้าพี่ปกป้องที่ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมาสามวัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรวบรวมความกล้า
“พี่พูดก่อนเหอะ” ให้เกียรติผู้อาวุโสพูดก่อนดีกว่า
“ฮึ เทมพูดก่อน” โธ่ บอกให้พูดก่อนก็พูดก่อนไงวะ ทำไมไม่ฟังกันแบบนี้
“ไม่เอา พี่ปกป้องพูดก่อน”
“ไม่ได้หรอก ถ้าพี่พูดเดี๋ยวเทมไม่ได้พูด”
“แล้วทำไมผมถึงจะไม่ได้ พะ..อื้ออออออ”
จังหวะเดียวกับที่ผมยื่นปากไปเถียงพี่มัน พี่มันก็หันมาหาผมเหมือนกัน กลายเป็นว่าตอนนี้หน้าผมกับพี่ปกป้องอยู่ห่างกันแค่คืบ… ชัดเจนซะจนเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในตาใครอีกคน เสียงหัวใจที่เต้นดังจนน่ารำคาญเป็นดนตรีประกอบฉากเลิฟซีน
มันควรโรแมนติกนะครับ …ถ้าพี่ปกป้องไม่ยัดทิชชู่ทั้งม้วนเข้าปากผม ไอ้สัดดอก!!
“แค่กๆถุยๆ อี๋ อะไรเนี่ย ยัดเข้ามาได้” กล่องใส่ทิชชู่เป็นรุ่นลิมิตเต็ดของกัปตันอเมริกาด้วย ฮือออ อยากตาย
“บอกแล้วให้พูดก่อน ตอนนี้ไม่ต้องพูดแล้วนะ” พี่โปกมันตีมึน อะไรของมึง ฮือออ ไปรับกูจากบ้านแล้วพามาทารุณกรรมทางสมองขนาดนี้เลยเหรอ จะฟ้องปวีณา
“รู้เหรอว่าผมจะพูดว่าอะไร” มึนมากูมึนกลับอ่ะ คนอย่างเทมไม่เคยโกงใครอยู่แล้ว
“ไม่รู้แหละ เทมไม่ต้องพูดแล้ว เพราะพี่จะพูดก่อน”
“เฮ้ยเดี๋ยว” คือ..กูยังไม่พร้อมจะฟัง..
“เออดี พี่ก็ไม่พร้อมจะพูด”
“แต่ผมจะฟังแล้ว”
“ขอเวลานอก ห้านาที”
มันบอกว่าห้านาที..โอเค ผมจะรอ
10 นาทีผ่านไป
คือกูรอฟังจนกูไม่ตื่นเต้นแล้วไงครับ พี่มันนิ่งเหม่อมองดูฟ้าไกล แจกความสดใสให้กระจกมองข้าง บางทีมันอาจจะลืมว่าติดค้างคำพูดกับผมอยู่
“พี่ปกป้องคือ..”
“เออรู้อยู่ ขอเวลาแป๊ป”
พี่มันเอามืออุดหูทั้งสองข้าง เป็นเด็กหรือไงวะ.. ผมเลยค่อยๆแงะมือมันออกมาก่อนข้างหนึ่งแล้วจับไว้ แลดูกูเป็นพระเอกของเรื่องจริงๆ
“ขอจับมือหน่อยนะ” ฮือออ แมนได้อีกกู สมเป็นว่าที่สามี “ถ้าพูดมันยากพี่จะ..”
“ไม่ๆ จะพูดล่ะ ตั้งใจฟัง”
เอออ พูดมาเหอะ กูก็เริ่มรำคาญแล้วไง ไม่ใช่รำคาญพี่มันนะ รำคาญเสียงหัวใจตัวเอง…
“บางทีก็อยากให้เทมลองศึกษาพี่ก่อน พี่อาจไม่ใช่คนดีเหมือนที่เทมคิดไว้”
“....”
“ถ้าเทมชอบพี่ พี่ก็อยากให้เทมชอบพี่ที่เป็นพี่ ไม่ใช่ชอบในแบบที่เทมคิดว่าพี่เป็น”
“ถ้าพี่กลัวผมจะชอบในสิ่งที่พี่แสดงออกในโลกเห็น เวลาที่พี่อยู่กับผมก็แสดงออกในสิ่งที่พี่เป็น ค่อยๆเรียนรู้กันไป”
พอผมพูดจบมันก็ทำหน้าคิดไปสามวิ ก่อนจะยิ้มตามสไตล์พี่มัน อยากจะถามพ่อแม่เขาเหมือนกันว่าลูกเคยเครียดมั้ยครับ
ยิ้มอย่างกับเป็นนางงามมิตรภาพ
“งั้นคบกัน จนกว่าพี่จะเบื่อเทม”
พัง พังหมด ความฟินกูเนี่ย มึงโรแมนต์แล้วใช่มั้ยโปกพอง มีมนุษย์ไหนเขาขอเป็นแฟนกันแบบนี้บ้าง
“มันต้องเป็นจนกว่าผมจะเบื่อพี่ดิ ถึงจะถูก” ตอบกลับมันไปอย่างตัดพ้อ มีอย่างที่ไหนขอคบแต่บอกว่าจนกว่าตัวเองจะเบื่อ ไอ้สันขวานเอ้ย ไม่ติดว่าชอบนะ จะถีบให้มิดตีนเลย
ไอ้เหี้ยพี่โปก ดึงมือผมขึ้นมาแนบหน้า “เทม..พี่จะบอกว่า...”
“ว่า…”
ทวนคำพูดมันแทนคำถาม เกลียดเวลาคนเว้นมั้ยครับ พูดห่านจิกอะไรก็เว้นไว้เป็นหมอตามละครไทยงี้ พี่ปกป้องเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะสูดออกซิเจนจนหมดโลกแล้วหันกลับมามองหน้าผมใหม่... เงียบและนิ่งจนเห็นเงาตัวเองในแววตาของใครอีกคน..
เป็นรอบทีเท่าไรไม่รู้ที่ผมเห็นเงาตัวเองสะท้อนในแววตาพี่มัน
แต่ก็แปลกที่มองเท่าไรก็ไม่เบื่อ ลมหายใจของมันส่งผ่านไออุ่นท่ามกลางความหนาวของแอร์ที่ถูกลดอุณหภูมิให้เย็นลง รับรู้ว่าครั้งนี้ผมอยู่ใกล้พี่มันมากกว่าทุกครั้ง จ้องเข้าไปในแววตาพี่โปกอย่างมีความหวัง หวังว่ามันจะแก้ไขคำพูดให้ดีขึ้น ให้ผมได้รู้สึกถึงความโรแมนติกสักนิดก็ยังดี
“พี่ชอบแกงเขียวหวานมาก” อะ..อะ ไอ้โปกพอง ให้กูรอฟังมึงพูดแบบนี้เนี่ยนะ น้ำตาจะไหล วินาทีนั้นกูสะบัด ยิ่งกว่าพระเอกช่องน้อยสีจับได้ว่าเมียมีชู้ แต่ต้านทานแรงของพี่โปกไม่ได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ใช่สาวน้อยไร้เรี่ยวแรง มันคงจะพิจารณาแล้วแหละว่าจับผมไว้แค่มือไม่มีประโยชน์ พี่มันเลยรวบทั้งตัวผม
“ฟังให้จบดิ ที่จะบอกคือ20ปีแล้วตั้งแต่กินแกงเขียวหวานครั้งแรก..”
“…”
“ยังไม่เคยเบื่อเลย” “...”
“พี่ไม่เบื่ออะไรง่ายๆ งั้นคบกันจนกว่าพี่จะเบื่อเทมน่ะ ถูกแล้ว”
ขับไปจอดในโรงพยาบาลสัตว์ที่พาไอ้แคระมาวันนั้นแหละ ผมก็เพิ่งรู้ว่าเราสามารถเอาหมามาฝากท้องได้เหมือนคน แถมยังมีบริการคลอดที่นี้อีก ไม่รู้ไปอยู่หลืบไหนของโลกมา น้องฐาเดินเบาๆตามสไตล์คุณแม่ที่ดีตามพี่ปกป้องเข้าไปในโรงพยาบาล ฮืออ น่ารัก น่าหยิกจริงๆ
พอเข้าห้องตรวจผมก็ต้องเข้าไปด้วย ความรู้สึกเหมือนเป็นพ่อคน ต้องตามมาดูผลงานอะไรเทือกนั้น คุณหมออัลตราซาวน์ให้ดูว่าลูกๆในท้องของน้องฐา มีอัตราการเต้นของหัวที่ต่ำลงใกล้เคียงกับหมาปกติ แสดงว่าใกล้คลอดแล้ว พี่ปกป้องเลยตัดสินใจให้น้องฐานอนที่โรงพยาบาลเลย ถ้าตอนใกล้คลอดแล้วทางโรงพยาบาลเขาจะโทรมาบอกอีกที
“ลูกตั้งห้าตัวนี่เตรียมตั้งชื่อหรือยัง”
ผมถามตอนที่เห็นแผ่นฟิล์มเอ็กเซอร์เรย์ที่หมอเอามาให้ดู โครงกระดูกลูกหมาที่อยู่ในท้องของแม่มัน น้ำตาผมจะไหล ไม่ต้องพูดถึงนายกสมาคมคนรักหมาแห่งประเทศไทยอย่างพี่ปกป้อง รายนั้นนี่ออกอาการปลื้มปิติอย่างหาที่สุดไม่ได้ “จริงๆก็เตรียมชื่อไว้อยู่ แต่อยากให้เทมตั้งให้มากกว่า”
“ดีแล้วล่ะที่ให้ผมตั้ง” เพราะถ้าพี่ปกป้องตั้งเองมีหวังชื่อลูกน้องฐาได้กลายเป็นคณะลิเกกันพอดี แค่จะเรียกทีต้องกลั้นหายใจแล้วทำสติก่อนเลยนะครับ ชื่อเวอร์ได้อีก
“จะบอกว่าพี่ตั้งไม่เพราะเหรอ”
“เพราะก็เพราะอยู่พี่โปก แต่มันเว่อร์ไปไง เราเน้นความเรียล ป้าเอี่ยมแก่ขึ้นทุกวันจะให้มานั่งจำชื่อหมาที่ยาวเป็นเขาพระสุเมรุได้ไง”
“ก็จริง”พี่มันทำหน้าคิดตามก่อนจะขยับหน้าแรงๆ ผมเลยดูฟิล์มต่ออย่างไม่ใส่ใจ ลูบไปตามกระดูกสันหลังพลางนึกไปถึงสมัยที่เรียนโครงร่างสัตว์
“เดี๋ยวนะเทม”
“ว่าไง”
“เมื่อกี้เราพูดว่าอะไร”อยู่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ สงเคราะห์ให้หน่อยแล้วกัน สงสารความจำพี่มัน
“อ่อ บอกว่าป้าเอี่ยมแก่ขึ้นทุกวันจะให้มานั่งจำชื่อหมายาวๆได้ไง”
“ไม่ๆ ประโยคก่อนหน้านั้น”
“ประโยคไหน”
ประโยคก่อนหน้านั้น เอ๊ะ..หรือว่า…
“เพราะก็เพราะอยู่พี่โปก แต่มันเว่อร์ไปไง เราเน้นความเรียล ป้าเอี่ยมแก่ขึ้นทุกวันจะให้มานั่งจำชื่อหมาที่ยาวเป็นเขาพระสุเมรุได้ไง” ชิบหายล่ะ กูหลุดคำว่าโปกออกไปเต็ม นี่ไงผลของการด่าในใจเยอะเกินพิกัด
“เปล่า ไม่มีอะไร แหะๆ”
“เหรอ”
“อืออ ป่ะๆ กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวพี่เทมรอกินข้าว”
ฉุดกระชากลากดึงมันออกจากโรงพยาบาลสัตว์ด้วยพลังซุปเปอร์ไซย่า มองนาฬิกาก็ใกล้จะทุ่มหนึ่งแล้ว พี่มิวบอกว่าวันนี้จะออกไปทำธุระเรื่องเรียน ผมก็สาธุขอให้มันกลับค่ำๆเหมือนทุกวัน
“พี่ปกป้อง”
“หือ มีไร”
มันถามตอนยังขับรถไปโดยที่ไม่มองหน้าผม แต่ไม่มองน่ะดีแล้วเดี๋ยวได้ลงไปนอนวัดพื้นถนนกลายเป็นตำนานคู่รักให้คนมาตั้งศาลกราบไหว้อีก
“เปล่า จะบอกว่าเรียกชื่อย๊ากยาก ตั้งสามพยางค์”
จริงๆนะครับ แค่ชื่อก็สอง บวกคำนำหน้าที่ต้องให้เกียรติในฐานะที่เกิดมาดูโลกก่อนอีกหนึ่งพยางค์ เวลาที่เรียกพี่มันนี่ลิ้นแทบพัน รุงรังจริงๆ
“จะเปลี่ยนไปเรียกที่รักก็ได้นะ ไม่ถือ หรือจะเรียกอะไรก็ได้แล้วแต่เทมถนัด”
“งั้นเรียกวรเชษฐ์ได้มั้ย”
หยอกไปงั้นแหละ รู้ดีว่าพี่มันจะไม่โกรธ มากกว่านี้ก็เคยด่ามาแล้ว ไม่ต่างจากที่คิดเท่าไร พี่โปกมันยิ้มเอือมมือมาโยกหัวผม แต่เหมือนจะโยกแรงไปนะบางที หัวกูนี่ติดกระจกรถดังป็อกเลย
มึงแกล้งกูได้เจ็บมากพี่โปก
“แล้วเพื่อนสนิทเรียกว่าไงอ่ะ”
“เรียกป้อง”
ป้องเหรอ ไม่เอาครับ ไม่คลู ชื่อพี่ปกป้องมันต้องคลูๆชิคๆ ให้สมกับมีพ่อเป็นฮอลฟรุตตี้และมีแม่เป็นไก่กุ๊กๆ นั่งเครียดตั้งนานรู้ตัวอีกทีก็เริ่มเข้าซอยบ้านตัวเองแล้ว
“พี่ปกป้องจอดตรงนี้แหละ เดี๋ยวเดินไปเองนะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับล่ะ เสาร์อาทิตย์เป็นวันครอบครัว”มาเป็นสแกนเลยกู สร้างอิมเมจความแฟมิลี่แมนให้เขารู้สึกอบอุ่น แต่ถุยเหอะ เสาร์อาทิตย์เป็นเวลาพักผ่อนกูครับ นอนเปิดตูดอยู่บ้านดูโคนันกับไอ้แคระ
“เดี๋ยวเดินไปส่ง”
“ไม่ต้องงงง” กูนี่ร้องเป็นควายโดนเชือดเลย
ผมมีเหตุผลที่ไม่ควรให้พี่ปกป้องไปส่งทีบ้าน.. ก็ตอนออกมาพี่มิวไม่อยู่ แต่ตอนกลับพี่มันอาจจะอยู่ก็ได้ แถมเรื่องที่ผมกับพี่ปกป้องเอ่อ..เป็นแฟนกัน ยังไม่ออกจากปากผมหรือพี่มันไปถึงใครสักคน กระทั่งไอ้เมไอ้จิก็ไม่รู้
ส่วนพี่มิวก็เป็นคนสุดท้ายในโลกรองจากคุณป๊าที่ผมอยากให้รู้
“งั้นไปแล้วนะ ขอบคุณพี่มาส่ง” พนมมือแล้วไหว้ลงไปที่อกเสี่ยป้องก่อนจะรีบจรลีวิ่งสี่คูณร้อยเข้าบ้าน เข้าใจความรู้สึกของเด็กวัยรุ่นที่แอบพ่อแม่มีแฟนเลย เพราะตอนนี้ผมก็กำลังทำอยู่..แค่เปลี่ยนจากบุพการีเป็นการแอบมีแฟนไม่ให้พี่ชายบังเกิดเกล้ารู้
“เดี๋ยวเทม!!!!”
“ชู่วเบาๆสิ ฮืออ มีอะไรอีกกก” มึงนี่ขัดขวางทางเข้าบ้านกูจัง ผมเดินมาจนเกือบจะถึงบ้านอยู่แล้วพี่โปกแมร่งเสือกตะโดนเรียกกูอีก ได้ยินทั้งซอยแล้วมั้ยล่ะ มันวิ่งเหยาะๆตามมาจนถึงตัวผมก่อนจะพูดต่อ มีอะไรพูดกันวันหลังได้มั้ย วันนี้รู้สึกลางไม่ดีแปลกๆ
“เทมจะเรียกพี่ว่าอะไรก็เรียกเหอะ ขอแค่เป็นชื่อที่พี่เข้าใจว่าเทมเรียกพี่ แล้วเทมใช้เรียกพี่แค่คนเดียว”
งื้อออ พูดแต่ปากก็ได้ไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัว เขินจนหน้ากูบิดไปหมดแล้ว จริงๆผมก็มีชื่อที่คิดจะเรียกพี่มัน ในเมื่อคนอื่นเรียกแต่ป้อง ผมก็จะเรียกพี่มันว่าพี่ปกไง เก๋ไก๋มั้ยล่ะสังคม ต้องรีบบอกพี่มันก่อนจะได้กลับๆบ้านไป ก่อนที่ลางสังเห่าสังหรณ์ ของผมจะเป็นจริง
“งั้นกูเรียกว่าอะไรดี ไอ้สัตว์มั้ย หรือไอ้เหี้ยดี” สตรองขนาดนี้ไม่ใช่กูพูดหรอก ออกจะทะนุถนอมว่าที่ภรรยา… หันควับกลับไปดูนี่เต็มสองตาเลยครับ คนที่ผมไม่อยากให้มันรู้เรื่องมากที่สุด
“พะ..พี่มิว” TBC.
-เห็นว่าคนอ่านชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อก็ไม่ได้เป็นคนในเล้าเป็ดทุกคน บางคนไม่สมัครก็เม้นไม่ได้ใช่มั้ย
ติดตามเราไปที่นี้เลย @Lapat_patrada
เปิดวาร์ปให้แล้วนะคะ เมนชั่นมาด่าได้ // เดี๋ยวๆ 555 หรือไม่อยากฟอลก็ตามที่ แท็กเลยนะคะ #ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ เพราะถ้า #lastpiece จะเข้าไม่ถึงนะ
-น่าจะเป็นตอนแรกๆในนิยายที่หาความตลกได้น้อยมาก อยากจะสื่อให้ถึงพี่โปก แต่ไม่เข้าจริงๆ 5555555555555 พี่โปกเป็นคนอินดี้
-บอกแล้วว่าพี่โปกไม่ใช่คนหวาน หรือเลี่ยนอะไร ที่พรีเซนออกมาคือสร้างภาพ 555
ส่วนพี่มิวก็ไม่ได้โหดขนาดนั้นหรอก..มั้ง? ฮือออ
-สวัสดีปีใหม่ ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคะ ว่าจะอัพนานแล้วแต่ถ้าได้ตามติดชีวิตลภัสช่วงปีใหม่นี่ก็จะรู้ว่ารุงรังมาก 555
จะเล่าเป็นไทม์ไลน์ให้ฟังแล้วกัน
เริ่มจากญาติโกมาจากตปท.ก็มาสังสรรค์ หลานๆน้องๆเด็กๆนี่รุงรังกับชีวิตมากพูดเลย พอวันที่ 30 ก็เสือกมีเด็กวัยรุ่นมาตีกันแถวบ้านญาติที่เราไปพักอีก กระสุนปืนนี่ทะลุห้องนอนเราเลยแต่ดีที่ตอนนั้นลงมาเล่นกับหมาบวกเลี้ยงหลาน เลี้ยงน้องอยู่เลยไม่โดนลูกหลง เอเมน
ส่วนปีใหม่เห็นตั๋วเครื่องบินลดราคา ใจแตกไง สะกิดอากับพี่สาวว่าเราไปสิงคโปรกันเถอะ ไปดูพลุ(ตอนนั้นคิดแค่นั้นจริงๆ)
ไม่ได้เอาอะไรไปมากมายด้วยความที่เวลาไปสิงคโปรเราก็ไปพักกับอาอีกคนอยู่แล้ว ความพีคคือตอนไปดูพลุ ฮืออออออออ ไอ้ชนกับนักท่องเที่ยวคนอื่น มือถือตกน้ำเลยค่ะ น้ำตาจะไหล เป็นการส่งท้ายปีชงที่เจ็บแสบจริงๆ
ขากลับมาถึงหาดใหญ่เครื่องดีเลย์อีก ชีวิตบัดซบอย่างน่าอัศจรรย์ฉลองปีใหม่จริงๆ
รักทุกคน รักมารักกลับ ไม่โกง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
