ถ้ายังไม่ได้อ่านพาร์ทของพี่ปกป้อง อยากให้ไปอ่านก่อน กันงงนะคะ ><
พาร์ทพี่โปกชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│16
มิวอินไซด์ ตั้งแต่แม่ตาย เทมมันก็กลายเป็นน้องในปกครองของผมโดยปริยาย ถึงจะเป็นพี่มันแค่สามปีกว่าๆ แต่ผมก็มีระบบเลี้ยงน้องจนเติบใหญ่ ถึงใครจะบ่นจะว่ารักน้องไม่ถูกทาง แต่เรื่องของกูครับ ดูปากณัชชานะ เรื่อง-ของ-กู
ถึงอย่างนั้นจริงๆก็ไม่อยากให้มันโตมาเป็นคนอ่อนต่อโลกนักหนาหรอก แต่โลกแมร่งโหดร้ายต่อน้องกูเกินไป เคยพยายามปล่อยตอนมันขึ้นม.2 ผลลัพธ์คือ..
“โอ้โห ไอ้มิว น้องมึงทำกับข้าวมาให้เหรอ”
ไทยมุงหลายสิบชีวิตที่ล้วนแต่เป็นเพื่อนร่วมห้อง ดาหน้ากันเข้ามาทันทีที่ผมรับกล่องข้าวมาจากไอ้เทม ดูมุ้งมิ้งน่ารักสมวัยกระเต๊าะใช่มั้ย แต่เปล่าเลยมันเพิ่งหัดทำกับข้าว รสชาตินี่หมาไม่แดก แต่พี่อย่างกูต้องแดก เอามายัดเหยียดให้กูทุกวัน แอบเททิ้งบ้าง เอาไปแจกความสดใสให้หมาจรจัดบ้าง
“เออ” ตอบกลับเพื่อนๆที่ทำสีหน้ามีความหวังไป อยากจะลองกินมั้ยล่ะมึง จะได้รู้ว่านรกมีจริง
“จริงๆกูว่านะ น้องมึงก็น่ารักดีจะเป็นไรมั้ยถ้ากู..”
มันเว้นช่วงไปนิดๆ พอให้ผมหันกลับไปสังเกตสีหน้าได้ ไอ้เพื่อนเหี้ยมองตามหลังไอ้เทมที่เพิ่งเดินมาส่งข้าวกลางวันให้ที่ห้องผม อือหือ สายตามึงนี้ไม่ลากน้องกูมาข่มขืนเลยล่ะ มันทำท่ากระมิดกระเมี้ยนก่อนจะพูดต่อ
“เอ่อมิว..กูไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย แต่น้องมึงน่ารักดี ขอเบอร์น้อง..”ไม่รอให้มันพูดจบประโยค ตีนกูก็กระตุกขึ้นมาอัตโนมัติ คอนเวิร์สหุ้มข้อถีบตรงๆไปที่เก้าอี้มัน ตัวไปทาง เก้าอี้ไปทาง
“เชี่ยไรวะ กูขอดีๆนะเนี่ย เห็นว่าเป็นเพื่อน มึงไม่รู้อะไรคนอื่นเขาไปถึงไหนล่ะ”
ไอ้สมถุยงัดร่างตัวเองขึ้นมาเจรจาต่อรองทันทีที่เห็นว่าปลายตีนของผมยังไม่สงบสุข จ้องจะซ้ำเติมมันไป เพื่อนหลายคนก็เริ่มเห็นอกเห็นใจวิ่งกรูกันเข้ามาเป็นกรรมการ
“เออไอ้มิว น้องมึงป็อปมากเลยนะ..แบบว่า กูเห็นแล้วใจเต้นเลยวะบางที” เพื่อนผู้หญิงสักคนโพล่งคนมา
“นี่มึงจะบอกว่ามึงชอบน้องกูเหรอ”
“ก็..นะ”
ก็นะเหี้ยอะไรล่ะ ไม่รอให้พูดจบประโยค อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วไม่กล้า กูนี่เด็ก สตรี คนชรา ถนัดนัก ยันมันลงไปกองเป็นเพื่อนไอ้สมถุย ไม่เหงาแล้วนะมึง
ว่าจะปล่อยแล้วแท้ๆ แต่นับวันๆเห็นคนชอบไอ้เทมขึ้นเรื่อยๆก็เริ่มทำใจลำบาก ทั้งคิด ทั้งห่วง ทั้งกังวล ไอ้เรื่องผู้หญิงมาชอบไอ้เทมนี่ก็พอทำใจอยู่บ้าง แต่ผู้ชายนี่บอกตรงๆว่าไม่ค่อยโอเค ไม่ใช่ว่าแอนตี้หรืออะไรต่อให้มันจะเป็นเหี้ยอะไรก็น้องกูนั่นแหละ เพราะความเป็นผู้ชายเหมือนกันทำให้ผมรู้ว่าบุรุษเพศก็มารยาร้อยเล่มเกวียน วัดจากตัวเองเป็นที่ตั้ง ยิ่งไอ้เทมมันอ่อนต่อโลกขนาดนั้นคงไม่รู้เท่าทันพวกสัดดอกทั้งหลาย
ด้วยความเครียดบวกต้องใช้สมาธิ จะเอาเรื่องพวกนี้ไปปรึกษาป๊าก็ใช่ที่ คิดแล้วก็เครียดหนัก ขบเล็บมือรอไอ้เทมเลิกเรียนพิเศษ ดีที่มีแค่สิบนิ้ว กะว่าจะกัดจนครบทุกเล็บแล้วจะเอาเล็บตีนขึ้นมาแทะด้วย แต่โชคดีของกูเองที่น้องมันเดินลงมาพอดี
“เอ้า ทำไมวันนี้มารับ” มันทำหน้าแปลกใจ ก็ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้มารับมันหรอก เพราะอยู่ม.6บวกกับว่าสัญญากับป๊าแล้วเรื่องปล่อยไอ้เทม
“กูว่างจัด ไปๆกลับบ้าน”
“เดี๋ยวก่อน ต้องเอาสมุดการบ้านไปส่ง”
“เราเอาไปส่งให้มั้ย”
ไอ้หน้าปลากระโห้ทีไหนไม่รู้วิ่งสี่คูณร้อยลงมาไฮทัชไปที่ไหล่ไอ้เทม หือต่อหน้าต่อตา ไอ้ที่สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็นนี่น่าจะจริง ต่อให้ไอ้สมถุยสปอยกูทุกวันว่าเทมเป็นที่ป็อปในหมู่เก้งกวางบ่างชะนี แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะอะไรขนาดนี้
“งานมิสสมถวิลอยู่กลุ่มใครอ่ะ อยู่กับเราได้นะ เอาเมมาอยู่ด้วยก็ได้” ไอ้เด็กปลากระโห้ยิ้มพิมพ์ใจ แจกความสดใจให้น้องกูเต็มที่ แสดงน้ำจิตน้ำใจน้ำใสไมตรีแบบนอนลิมิต โด่ อย่าคิดว่ากูไม่รู้เจตนา ตอนอายุสิบสี่กูก็จีบหญิงแบบนี้เหมือนกันแหละเว้ย
“จริงดิงั้นเราอยู่ด้วย ให้ช่วยอะไรก็บอกนะ”
“งั้นอย่างแรกเลย ช่วยเอาการบ้านของเทมมาฝากเราดิ จะเดินไปห้องมิสประจิมพอดี”
“เกรงใจอ่ะ งั้นรอแปปนะเราไปเอาของเมด้วย”สาบานว่านี่มึงเกรงใจแล้ว มีจะเอาของไอ้เมไปส่งด้วย แต่ดีล่ะที่มันไปกูจะได้พูดกับไอ้เด็กดรวก ถนัดๆ ไอ้นี่ก็เพ้อนักนะ มองตามตูดไอ้เทมที่วิ่งดุ๊กดิ๊กขึ้นตึกไป ได้โอกาสผมก็บีบไหล่ไอ้เด็กนั่นให้หันมา
โธ่ ตัวเท่าลูกหมายังจะมาจีบน้องกูอีก
“ถามจริงไอ้หน้าอ่อนมึงเต๊าะน้องกูใช่มั้ย”
“เต๊าะอะไรพี่” เด็กจนไม่รู้จักคำว่าเต๊าะแปลว่าอะไร เห็นแล้วก็สงสารเลยโบกหัวมันไปที ไงล่ะกำพระแน่นเลยซิมึง
“ก็ที่ทำอยู่คือมึงเต๊าะน้องกูไง”
มองหน้าอีก.. ให้อีกดอก โบกหัวมันเสียงสนั่นหวั่นไหว ลั่นตึก ผมเกรียนๆนี่เวลาตบเสียงดังแปะ คือกูดีใจ
“ผม..ผะ..ไม่ได้จะ..จีบเทมนะ ผมชอบเม”
โอ้ย ตอแหลอ่ะ หน้าตาตุ๊ดขนาดนี้จะไปชอบไอ้เม “เจียมกะลาหัวตัวเองด้วย ส่องกระจกแล้วคิดเหรอว่าชาตินี้จะไปเป็นผัวใครได้ โตขึ้นมึงได้เฉาะชัวร์กูฟันธง”
“ฮึก..ผมชอบเมจริงๆนะ”
พูดจบมันก็ร้องไห้ อ้าวชิบหาย อยากจะสงสารนะแต่กูโกออนมาสายใจหมาอยู่แล้วไง เด็ก สตรี คนชรานี่ถนัดนัก ลุยต่อเถอะช่างแมร่ง
“ดูปากณัชชานะคะ กูไม่เชื่อ และต่อให้มึงจะชอบเม เมก็น้องกู อย่ายุ่งกูหวง ไม่ได้หวงคนเดียวกูหวงแพ็คคู่ เข้าใจที่กูพูดมั้ย”
เด็กดอกพยักหน้ารัวๆ ก่อนผมจะคลายมือที่บีบไหล่มันอยู่ ร้องไห้ได้ทุเรศสัดๆ สักพักมันก็ส่ายหน้า เอ้าสรุปว่าเข้าใจที่กูพูดมั้ยเนี่ย
“นี่มึงเก็ทใช่มั้ยว่าห้ามยุ่งกับน้องกู”
“ฮึก..ฮะ” เสียงสูดขี้มูกหรือเสียงมันขานวะไม่แน่ใจ
“ถ้าเข้าใจให้ทำปากจู๋”
“-3-”
“เออดี อย่าให้ว่าผิดคำพูด ศพที่แล้วก็ทำแบบมึงนี่แหละ”
ใช้หลักการเดียวกับการข่มขู่น้องตัวเอง รู้สึกว่ามันจะได้ผลกับเด็กทั่วไปนะ ไอ้เด็กตุ๊ดถึงกับสะพรึงไปนิดหน่อย ก็ไม่นิดแหละ แต่พอมันหลุดจากการจับกุมของผม ก็วิ่งหางจุกตูดไปเลย ซะใจดีแท้
“อ้าว เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ป่ะจะรีบไปส่งก็รีบ กูไปเป็นเพื่อน”
“เออ”
ตั้งแต่นั้นมา เทมมันก็อยู่ในภาวะเพื่อนไม่คบ ก็ไอ้เด็กดอก คนที่เพิ่งไปคิลมามันเป็นหัวหน้าห้อง กลายเป็นไอ้เทมกับไอ้เมโดนแบนจากเพื่อนร่วมชั้น นั่นแหละสิ่งที่ผมปรารถนา ตอนแรกก็กลัวว่าเทมมันจะเครียดหรืออะไรมั้ย แต่ไม่เลย มันนิ่งมากแถมยังดูชอบการเป็นที่รังเกียจของสังคมอีก เห็นแบบนี้แล้วก็สบายใจ เหลือแต่ไอ้พวกรุ่นพี่รุ่นน้องที่แหละที่ยังตามกรี๊ดไอ้เทมแบบเงียบๆ ต้องคอยโกหกไอ้เทมว่าพวกนั้นมันโรคจิต
“มีคนเอาขนมมาให้อ่ะพี่มิว” มันยื่นคุกกี้ให้ผมดูตอนลงจากตึกเรียน เดี๋ยวนี้เลเวลอัพนักนะ อย่างนี้จะไปตามเก็บทีละคนมันก็ยากอยู่ ต้องสร้างภูมิคุ้มกันให้น้องตัวเอง หยิบหนังสือพิมพ์กากๆขึ้นมาก่อนจะอ่านข่าวที่มันไม่มีอยู่จริง
“โหยเทม โคตรโหดวางยาเบื่อในคุกกี้ แล้วเอาไปให้คนที่เกลียดกิน”
“ไหนๆขออ่านข่าวหน่อย”ทำเหมือนไม่เชื่อ ผมเลยต้องเบี่ยงตัวออกจากไอ้เทมที่ทำท่าจะกระโจนใส่หนังสือพิมพ์
“ไม่ต้องอ่านหรอก มึงรีบเอาคุกกี้ไปทิ้งเลย เผื่อเขาวางยาเบื่อมึงล่ะ”
“มันมีแบบนั้นจริงๆเหรอ”
“จริงดิ กูโกหกแล้วจะได้อะไร นี่เตือนด้วยความหวังดีนะเว้ย”ทำหน้าดราม่านิดนึงเผื่อมันจะเห็นใจ น้องหรี่ตามองผมนิดๆก่อนจะวางโหลคุกกี้ลงข้างถังขยะไม่ยอมทิ้งลงถังสักที
“แต่ว่าถ้าทิ้งที่นี้คนให้เขาก็เสียใจดิ”
“ทิ้งๆไปเหอะที่ไหนก็เหมือนกัน แล้วไม่ต้องรับของจากคนแปลกหน้านะเข้าใจมั้ย”
แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเหง้าหน้ามันก็คงจะดีเกินไป ปัญหากวนใจก็กำจัดไม่หมดสักที อยู่ๆพระเจ้าก็ประทานหนทางรอดแห่งมวลมนุษยชาติมาให้ผม ตอนที่ไอ้เทมวิ่งหน้าตื่นลงมาจากห้อง
“พี่มิวว เป็นสิวอ่ะทำไง”
รู้สึกดีที่น้องไว้ใจให้เป็นที่ปรึกษาในชีวิต ประสบการณ์การเป็นสิวของวัยรุ่นนี่โชกโชนนับไม่ถ้วน ผมเลยบอกไอ้เทมไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“แดกชอคโกแลตสิมึง สิวมันเกิดจากความเครียด กินแล้วก็หายเครียด สิวก็จะหาย”
“จริงดิ”
“เออ”
สองสัปดาห์ต่อมา
“มันไม่เห็นหายเลยวะ ขึ้นมากันใหญ่เลย ไปหาหมอดีมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หาย ธรรมดาวัยรุ่น”
1 เดือนต่อมา
“พี่มิวว ทำไมมันเยอะขึ้นขนาดนี้ เต็มหน้าแล้วอ่ะ”
“ธรรมดาวัยรุ่นน่า อย่าไปคิดมาก ยิ่งคิดมาสิวยิ่งเยอะนะ”
2 เดือนต่อมา
“พี่มิว วันนี้เป็นอะไรไม่รู้เริ่มมองกระดานไม่ค่อยชัด ปวดตาด้วย”
“นี่กี่นิ้วเทม”
“สอง มึงตลกมั้ย กูไม่ได้ตาบอด สงสัยว่าเพ่งเยอะสายตาสั้นมั้ง”
“ป่ะงั้นพาไปตัดแว่น”
พอได้แว่นสายตาที่เลือกเองกับมือก็ต้องบอกได้เลยว่า สบายใจล่ะ กูพร้อมจะจบม.6อย่างไม่มีห่วง คนในโรงเรียนแทบจะไม่เหลือฐานแฟนคลับให้ไอ้เทม จากที่เพื่อนไม่คบอยู่แล้วยิ่งสังคมรังเกียจ ดีนะที่น้องเมยังคอยเป็นเพื่อน
ชีวิตไอ้เทมก็เป็นแบบนั้นเสมอมาจนกระทั่งมีตัวเหี้ยสักตัวนี่แหละที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตมัน
“เทมจะเรียนทันตะ” ก็จะไม่เอะใจอะไรหรอก ถ้าตอนที่มันพูดเป็นเดือนกันยา ตุลาเก๋ๆ แต่นี่มันเล่นพูดขึ้นกลางเดือนมกรา ทั้งที่เหลือเวลาน้อยนิดในการสอบ แต่มันก็เลือกเปลี่ยนสายกะทันหัน
หรี่ตามองอย่างข้องใจ เลี้ยงมากับมือจะไม่ให้รู้จักน้องตัวเองได้ไง
“ถ้าคิดว่าดีก็แล้วแต่เทมเลยลูก”
ป๊าก็เป็นพ่อที่ดีพอที่จะให้การสนับสนุน ผมเองก็เริ่มหาสาเหตุก่อนว่าทำไมมันอยากเข้าทันตะ พอรู้เหตุผลตอนแรกยอมรับว่าจะขัดขวางมันหลายทีแต่อีกใจก็รู้สึกว่าแบบนี้ดีแล้ว
เทมมันไม่เคยตั้งใจเรียนมากขนาดนี้ ไม่เคยคาดหวังอะไรเท่านี้
เหมือนคนที่ไร้แก่นสารใช้ชีวิตไปวันๆแล้ววันหนึ่งก็มีไอเดียขึ้นมาว่า กูจะเรียนทันตะ(ถึงจะเพื่อผู้ชายก็เถอะ)
แม้ว่าเหตุผลยิบย่อยอาจจะไร้สาระ แต่มันก็ทำให้น้องผมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ถ้าจะสังเกต เทมมันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน อาจจะเป็นเพราะผมปล่อยมันมากขึ้น หรืออาจะเป็นเพราะชีวิตมหาลัย อยากยื่นมือเข้าไปยุ่งด้วยหลายครั้ง แต่ก็เลือกที่จะไปคุยฟังไอ้ปกป้องมันง่ายกว่า เพราะอยากให้เทมมันได้ลองตัดสินใจคิดอะไรด้วยตัวเองดูบ้าง
ที่สำคัญเรื่องหัวใจ เราจะคิดแทนกันไม่ได้ ต่อให้เป็นพี่น้องก็เถอะ
ให้มันได้รู้ ให้มันได้ลองด้วยตัวเอง
จบ มิวอินไซด์ ไม่ได้โกรธที่น้องพยายามปิดบังไม่ให้ครอบครัวรู้ มันก็เป็นเรื่องปกติ คงไม่มีพี่ชายสติดีที่ไหนยินดีที่น้องพาผู้ชายเข้าบ้าน ยิ่งแล้วกันใหญ่กับพี่ชายที่ชื่อมิว มนุษย์พี่ที่มีระบบการเลี้ยงน้องเหมือนลูกคนเดียว
ไม่ใช่เลี้ยงแบบตามใจนะ เลี้ยงแบบไข่ในหิน ไม่แปลกที่น้องจะโตมาเป็นแบบนี้ แต่พูดก็พูดเถอะ ว่าผมชอบแบบนี้ เห็นเทมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตอนที่พี่มิวเดินเข้ามาลากไป ผมได้แต่โบกมือลาน้องหน้าประตูบ้านก่อนที่จะเป็นพี่มิวนั่นแหละที่ทำท่าปาดคอโชว์ โหดซะไม่มี คิดแล้วล่ะว่ายังไงผมก็ควรบอกให้พี่ชายเขารับรู้ ถึงจะโดนด่าหรืออะไรก็พร้อมที่จะรับ
ยืนเตะก้อนหินหน้าบ้านเล่นสักพักก็ได้ยินเสียงประตูเปิดอีกครั้ง พี่มิวคาบบุหรี่มามวนหนึ่งตามสไตล์ เคยถามแล้วว่าทำไมเจอกันทีไร เห็นพี่มิวสูบบุหรี่ตลอด แต่พี่มิวไม่ตอบ บอกแค่ว่าในบ้านสูบไม่ได้เพราะเทมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่
น้องไม่ชอบเลยออกมาแจกความสดใสให้ผมแทน ควันขาวนี่พวยพุ่งราวกับแอฟเฟคตามคอนเสิร์ต อยากจะจับไมค์มาร้อง
แต่ติดอยู่ที่อ้าปากก็ต้องไอแค่กออกมา
“เด็กเหรอมึงอ่ะ แค่นี้ทนไม่ได้จะทนน้องกูได้ไง”
พอพี่มิวพูดมาแบบนั้น ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากสูดนิกโคตินเข้าปอดพิสูจน์รักกันต่อไป ถึงจะไม่รู้สึกถึงความเชื่อมโยงสักนิดเลยก็เถอะ
“มันรู้หรือยังว่ามึงชอบมันตอนไหน”
“เทมก็ถามอยู่แต่ผมไม่ได้บอก”
“สรุปคบกันแล้วว่างั้น”
“ครับ”
ตอบเสียงอ่อยนิดหน่อย รู้สึกผิดที่ทำอะไรไม่ปรึกษา ข้ามหน้าข้ามตาพี่ชายเขา
“ตรงดีนี่ มึงมีรูปเดี่ยวหรือยัง กูถ่ายให้มั้ย”
ส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ พี่ชายของเทมพูดออกมาแต่ละประโยคช่างนามธรรม นามธรรมไม่พอยังมาพร้อมควันสีขาวอีก ความสามารถในการเชื่อมโยงของผมลดลงอย่างมาก นึกสงสัยว่าพี่มิวเป็นคนเก่งคนหนึ่งแต่ทำไมน้องถึงต่างกันลิบลับ ไม่ติดว่าหลายส่วนของใบหน้าที่คล้ายกัน อาจจะมีพล็อตแบบละครไทย พวกพี่น้องเก็บมาเลี้ยงก็เป็นได้
“เอารูปเดี่ยวไปทำไมครับ”
“เอาไว้ตั้งหน้าศพมึงไง”
โอเคซึ้ง.. ถ้ามาแนวนี้แสดงว่าผมสามารถกวนตีนพี่เขาต่อได้
“พี่ไม่สงสารน้องตัวเองจะเป็นม่ายตั้งแต่อายุสิบแปดเหรอ” แอบเห็นหน้าพี่มิวกระตุกไปเล็กน้อย เตรียมรับคำด่าเต็มที แต่พี่มิวกลับเลือกสูบนิกโคตินต่อก่อนจะพูดประโยคถัดมา
“เออ กูไม่อยากให้น้องเป็นม่าย แต่เอาจริงๆเป็นม่ายไม่ใช่แค่ผัวตาย ผัวทิ้งก็เป็นม่ายได้”
“…”
“ฉะนั้นอย่าคิดจะทิ้งน้องกู”
คิดไปเองได้มั้ยว่าเป็นประโยคที่พี่ชายเขาฝากฝัง … เทมไม่มีแม่ ส่วนพ่อก็อยู่ไกล ผู้ปกครองคนเดียวของน้องคือพี่ชาย และถ้าพี่ชายเขาจะพูดขนาดนี้แล้ว ผมเองก็ควรจะไปพูดกับพ่อแม่ตัวเองบ้าง ถึงท่านจะพอทราบเรื่องอยู่นิดหน่อยจากคำบอกเล่าของไอ้แอมเบอร์ที่ขยันฟ้องกับพี่ปลื้มที่ผมคอยปรึกษา
“พี่ไม่คิดจะด่าหน่อยเหรอครับ เรื่องที่ผมคบกับเทมโดยไม่ได้บอกก่อน”
พี่มิวส่ายหน้าช้าๆ “ทำไมกูต้องด่าวะ หรือถ้าด่าแล้วมึงจะเลิกกัน กูจะได้ด่า”
“ต่อให้พี่ขัดขวางผมก็ไม่เลิกอยู่ดี” ตอบกลับไปอย่างมั่นอกมั่นใจ เพราะถ้าพี่มิวสั่งให้แยกย้ายกันจริงๆ พี่มันคงจะใจหมาไปหน่อย กว่าจะได้เป็นแฟนกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ เห็นพี่มิวกระตุกยิ้มให้ก่อนจะพ่นควันใส่หน้าผม ต้องสตรองต่อพี่ชายของภรรยาขนาดไหนกัน
“เออ ก็นั่นแหละ กูจะด่าไปทำไม แต่กูมีเรื่องจะเตือนมึงนะปกป้อง ถ้ามึงพาน้องกูออกนอกลู่นอกทาง พาไปบ้านหรือสถานที่ซุ่มเสี่ยงต่อการเสียตัวแบบวันนี้อีก มึงบอกพี่มึงให้เตรียมทำกระเพาะปลาแจกแขกตอนฟังสวดศพมึงได้เลย”
พูดจบพี่มิวก็ขยี้มวนบุหรี่ให้ดับด้วยปลายเท้าก่อนจะเก็บขึ้นมาแล้วยัดใส่มือผม
“มึงเคยถามใช่มั้ยว่าทำไมกูไม่สูบบุหรี่ในบ้าน”
นามธรรมอีกล่ะ ไม่รู้จะมาไม้ไหน แต่ผมก็ต้องพยักหน้าไป พี่ชายของน้องเหม่อมองท้องฟ้าที่ก้อนเมฆกำลังกลายเป็นสีส้ม ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง เออแปลกดี จะว่าไปก่อนพี่มิวจะพูดหรือทำอะไร ต้องมีสงบสติอารมณ์ก่อนเสมอ
“บุหรี่เป็นความสุขของกู แต่พ่อกับไอ้เทมไม่ชอบกลิ่นมัน ยิ่งน้องกูเป็นคนจมูกดี ต่อให้แอบสูบในซอกไหนของบ้านมันก็ได้กลิ่น กูก็ไม่กล้าที่จะสูบในบ้านอีก เพราะกูไม่อยากให้ความสุขของกูทำร้ายใคร โดยเฉพาะคนที่กูรัก”
ผมก้มมองเศษบุหรี่ในมือสลับกับพี่มิวไปมา ไม่คิดว่าไอ้ก้นบุหรี่มวนเดียวจะตีความออกมาได้ล้ำลึกขนาดนี้
“ซึ้งละซิ เก็บไว้สอนลูกมึงก็ได้นะ”
“พี่ก็น่าจะรู้ว่าน้องตัวเองไม่มีมดลูก”
“ไอ้สัด กูประชด!”
โดนโบกหัวมาทีหนึ่ง แต่ก็สมควรเพราะไปเล่นกับเขาไว้เยอะเหมือนกัน
ขากลับที่ออกมาจากบ้านเทม เห็นน้องยืนดูอยู่ริมหน้าต่าง คงไม่รู้หรอกว่าเราคุยอะไรกัน แต่เทมคงสบายใจที่ไม่เกิดเหตุการณ์นองเลือดอย่างที่คิดฝัน โบกมือลาน้องอีกครั้งก่อนจะกลับมาขึ้นรถขับต่อกลับบ้านที่อยู่ใกล้กันแค่รั้วกั้น
“ไปไหนมาเล็ก ไหนว่าจะออกไปแป๊ปเดียว”
แม่ร้องทักผมก่อนเป็นคนแรก ที่นี้ชอบเรียกว่าเล็ก จริงๆก็อยากจะบอกว่าผมไม่เล็กนะครับ มันเป็นแค่ชื่อเล่นในครอบครัว ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบชื่อปกป้องมากกว่า ถึงแม้ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยปกป้องใครได้เหมือนกับชื่อตัวเอง
พ่อที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่หันมามองแวบหนึ่งก่อนจะสนใจข่าวเรื่องหุ้นต่อ ผมว่าวันนี้ก็น่าจะเหมาะ ไหนๆก็ไหนๆ น้องเองก็เพิ่งกลับไปเมื่อกี๊ด้วย
“มากอดกันแบบนี้จะขออะไรล่ะ” ผมส่ายหน้าทั้งที่แม่ก็คงไม่เห็น เพราะกอดเอวแม่จากด้านหลัง แต่ก็คิดว่าแม่น่าจะเข้าใจในสิ่งที่ผมจะพูด
“แค่อยากให้แม่เปิดใจให้กว้าง รับลูกเพิ่มอีกสักคน”
มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับที่นี่หรอก ในเมื่อคนที่ผมขอคือคนที่เพิ่งนั่งรถออกไปกับผมเมื่อกี๊ แต่อยากจะพูดให้แม่ได้รับรู้ มากกว่าที่จะให้แม่คิดไปเอง หรือฟังจากคนอื่น
“หืม ใครที่ไหน”
ก็ยังเป็นแม่ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนผมต้องคลายกอดแล้วเดินไปอยู่ข้างหน้าแม่แทน
“ข้างบ้านเรานี่ไง”
พูดจบแม่ก็หัวเราะรวน หันไปหาพ่อที่กำลังดูโทรทัศน์อยู่ “คุณรู้จักเด็กข้างบ้านเรามั้ยคะ”
“ไม่แน่ใจ ต้องพามาให้เห็นหน้าก่อนจะตอบได้ว่ารู้จักไม่รู้จัก” พ่อทำหน้าล้อเล่นไปเรื่อย ทั้งที่ตอนน้องมาก็เดินสวนกันอยู่แท้ๆ แต่คงเป็นเพราะผมไม่ได้แนะนำอะไรมั้ง
“คนแก่ก็ขี้ลืมแบบนี้แหละ ต้องมาบ่อยๆถึงจะจำหน้าได้” ต้องไลน์ไปบอกน้องก่อนว่าพ่อกับแม่อยากเจอ หรือจะไม่บอกแล้วหลอกมาดี แต่ไม่เอาหรอก..พี่ชายเขาหวง
อยู่ๆก็คิดอะไรออกเลยกดเข้าไปในเฟซบุ๊คตัวเองแล้วกดโพส ไม่ได้ปรึกษาหรอกว่าน้องจะโอเคมั้ยแต่คิดว่าน่าจะได้อยู่นะ เลยขอทำอะไรโดยพลการ…
PP Prachya Nawanantanon
♥ –Tiwakan Senanurak
TBC.
-กะ..ใกล้จบแล้ว
-น่าจะเป็นตอนที่หาความขำได้ยาก และ..เป็นตอนหลักตอนแรกที่เทมไม่มีบทบาทเลย 5555555555
คิดว่าน่าจะมีคนหมั่นพี่มิวกะพี่โปกเยอะขึ้นเป็นเท่าตัว
พี่โปกเขาก็ตัลร๊ากของเขา หวานของเขา
เพียงแต่คนไม่อินดี้อย่างเราอาจจะเข้าไม่ถึงความโรแมนติกในจิตใจ(?)
-แจกความสดใสกันตอนตีห้าแบบเก๋ๆ ขอโทษที่หายไปงาน งานชุมมากเย้ย วันนี้ประกาศGATPAT แล้วใจคอลภัสไม่ค่อยดี 555
ยังคิดถึงทุกคนอยู่นะคะ ถึงแม้เรื่องจะเริ่มช้าลงล่ะ 555555555555555555
-เล่นทวิตติด #ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ นะคะ จะไม่งง และสัญญาว่าจะตามอ่านทุกคอมเม้นท์ ถึงจะหาโอกาสยากในการตอบ
ทราบมาว่า คนอ่านก็ไม่ได้เล่นเล้าเป็ดทุกคน ไปคุยกับเราได้ในทวิตนะ 555 แต่ถ้าไม่ได้เล่นทั้งสองอย่างเลย
นอนแล้วส่งกระแสจิตมา เราจะไปเข้าฝัน >///<
รักทุกคน รักมารักกลับ ไม่โกง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
