ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│17
ทุกคนก็ต้องมีใครสักคนที่ทำให้เราคิดว่าชีวิตโคตรโชคดี ดีจนไม่อยากจะเชื่อ..
หลายครั้งๆก็รู้สึกว่าพี่โปกมันเฟอร์เฟคไป เหมือนหลุดออกมาจากโคตรพ่อโคตรแม่นิยาย เป็นคนในมโนภาพที่อยู่เหนือจินตนาการอีกที
พี่โปกหน้าตาดี ที่บ้านก็ดี นิสัยก็ดี(มั้ง) เรียนก็ดี ทำอะไรก็ดูดี จนรู้สึกว่าชาติที่แล้วผมนี่ต้องทำบุญด้วยการถวายอุโบสถแน่ๆ ถึงได้มาเจอกับคนๆนี้
นั่งเพ้อไม่นานคนตายยากก็บีบแตรเสียงดังใส่ประตูบ้าน ก็ไม่ได้จงใจรอหรือว่าอะไรหรอกนะ แค่มานั่งข้างรั้วพอรถพี่มันมา ก็กดรีโมทเปิดประตูเลย ดูไร้คุณค่าสิ้นดีแต่ช่างเถอะ ผมไม่อยากให้พี่มันรอนาน
“ไปยังครับ”
ฮืออ แพ้คนพูดจาไพเราะเสนาะหูอีกล่ะ เวลาไอ้พี่โปกมันลงหางเสียง ไม่ว่าจะด้วยการประชดประชันหรือตั้งใจพูดก็นี่ คนฟังอย่างผมนี่รู้สึกอ่อนระทวนรวยรินเหมือนน้ำในหูไม่เท่ากันกะทันหัน
“ถือให้มั้ย กระเป๋าน่ะ”ชี้มาทางกระเป๋าหนักสิบโลที่ผมสะพายอยู่
“ไม่ต้องหรอก ไปเหอะเดี๋ยวพี่ปกป้องไปสาย”
พี่มันยิ้ม แต่ก็ยังคว้ากระเป๋าผมไปถืออยู่ดี นี่คำพูดกูมีความหมายมากซินะ เอาเถอะอยากทรมาณตัวเองก็ทำไป เข้าไปนั่งในรถที่ผมเคยขึ้นมาแล้วหลายครั้ง กลิ่นที่คุ้นเคยโดยเฉพาะกลิ่นพี่ปกป้อง แน่ใจว่ามันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม ถึงอย่างนั้นก็ไม่เชิงว่าเป็นกลิ่นเหงื่อ รู้สึกตัวเองบ้าๆที่มาจดจำอะไรแบบนี้ สะบัดหัวไล่ความคิดออกไปก่อนที่จะหันหลังไปพบกับขวดเครื่องดื่มชูกำลังสองสามขวดที่เบาะหลังรถ
ดื่มหมดเหรอนั่น ? ขวดเปล่าทั้งนั้นเลย ควรจะเตือนพี่ปกป้องไม่ให้ฝืนตัวเองมากไป
“จริงๆไม่ต้องมารับผมก็ได้นะ เวลาเรียนก็ไม่ตรงกันอยู่แล้ว”
“เอาน่าทางเดียวกันประหยัดน้ำมันเยอะ” ไม่อยากจะพูดว่ามีปัญญาเติมน้ำมันรถเอง แต่เถียงไม่ออกเดี๋ยวจะว่าไม่รักชาติอีก เพราะบ้านพี่มันก็อยู่ติดบ้านผมจริงๆ
ที่ผมไม่อยากให้พี่โปกมันมารับมาส่งก็เพราะรู้สึกว่ามันมากไป ไม่ใช่ว่าผมเบื่อหรือรำคาญนะ ผมชอบ มีใครที่ไหนไม่ชอบให้แฟนตัวเองมาทำแบบนี้ แต่ผมสงสารพี่มันมากกว่า
ปีสองเข้าสู่เทศกาลควิซนรก มาสักพักแล้ว เข้าใจดีว่าหนักหนาสาหัสขนาดไหน เห็นพวกพี่ๆบ่นกันกระจุยกระจายในเฟซบุ๊ค แต่พี่โปกมันก็ยังคอยมารับส่งตามปกติ ห้ามก็ไม่ยอม ถามว่าเหนื่อยมั้ย ก็มักจะตอบอ้อมๆหรือเบี่ยงประเด็นตลอด
พี่มันจอดให้ผมลงหน้าคณะพอดี ส่วนตัวเองต้องวนรถไปจอดข้างหลังตึก
“ไม่ไหวก็ไม่ต้องมารับนะ จริงๆก็ขับไปเองได้”
“อือ ไม่เป็นไรหรอก แฟนคนเดียวเลี้ยงได้” ดูหน้าตามุ่งมั่นตั้งใจขนาดนั้น แล้วจะให้ผมทำอะไรต่อล่ะ นอกจากเงียบ ฮืออ
พักเบรก 10 นาที ผมกับไอ้จิเลยออกมาเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียงทางเดิน นั่งติวกันมาตั้งแต่เช้า อยู่ในห้องแอร์จนตัวเย็นเหมือนศพ วันนี้ไอ้เมไม่มาติว เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะกลุ่มติวนี่ถูกจัดขึ้นกันเอง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวิชาที่เรียน คล้ายๆเพื่อนช่วยเพื่อน แต่ดูท่าว่าผมจะเป็นตัวถ่วงเพื่อนมากกว่า
อยู่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยสะกิดไอ้จิที่เหม่อมองท้องฟ้าอยู่ “จิ ยืมมือถือหน่อย”
“เอาไปทำอะไร รหัส 4430” เหมือนจะไม่ให้แต่ก็ส่งมาให้พร้อมกับบอกรหัสมาด้วย
ผมรับมาก็กดเข้าแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊คทันที มือถือผมไม่มีแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊คเนื่องจากลบออกไปตั้งแต่ที่พี่ปกป้องอัพสถานะล่าสุด เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
PP Prachya Nawanantanon
♥ –Tiwakan Senanurak ยอมรับว่าตอนแรกก็เขินล่ะ เขินตัวบิด ปากบิด เสียจริตเป็นนางเอกละครไทย แต่วินาทีต่อมานี่กูหายเขินในบัดดล
10,419 คน ชื่นชอบสิ่งนี้
อยากจะถามพี่โปกมันเหมือนกันว่า มึงเกณฑ์คนมาไลค์เหรอครับ หรือจ่ายเงินลงโฆษณาในเฟซบุ๊ค ผมโอเคนะถ้าไม่ติดว่า แต่ละคอมเม้นท์ช่างโหยหวนเหลือเกิน
‘ไม่จริงใช่มั้ยคะ’
‘เกิดอะไรขึ้น หมายความว่าไงอ่ะ งงไปหมดแล้ว’
‘กับคนนี้บ่อยแล้วนะ หรือเป็นแฟนกันจริงๆ ใจสลายมาก ปลื้มปกป้องมานานไม่น่าเลย’ ผมเข้าใจอีเจ๊เม้นท์บนมากนะครับ เพราะก่อนจะมาเป็นน้องรหัส จนมาเป็นแฟน ผมก็ติ่งพี่โปกมาก่อน คลั่งหนักคลั่งแรงกว่านี้อีก แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสายไลค์รูปแล้วเพ้อคนเดียว ไม่เคยคอมเม้นท์ให้พี่โปกเดือดร้อนรำคาญใจ แต่ถ้าเวลานี้ คนที่พี่ปกป้องคบไม่ใช่ผม และผมกลับไปติ่งห่างๆอย่างห่วงๆ เหมือนเมื่อปีที่แล้ว ผมก็คงใจสลายเหมือนกัน จากนั้นไม่ต้องบอกนะครับ ว่าเฟซผมจะโดนถล่มขนาดไหน สั่นเป็นเจ้าเข้า ข้ามวันข้ามคืนจนต้องลบแอพออกทีเดียว
“มึงก็เลยไม่ได้บอกใครว่ามึงเป็นแฟนกับพี่ปกป้อง”
“อือ ก็ไม่เชิง คือกูไม่ได้ประกาศบอกใครไง แต่เราก็เป็นแฟนกัน”
คนที่รู้ก็มีไม่มากหรอก ก็แค่เพื่อนผมกับเพื่อนพี่ปกป้อง เพิ่มพี่มิวไปอีกคน เพราะโดนสอบสวนอย่างหนักหน่วง ส่วนคนอื่นก็ให้เขาคิดกันไปเอง
“แล้วพี่ปกป้องว่าไง พอมึงบอกเขาไปแบบนั้น”
“พี่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็บอกว่าเอาที่กูสบายใจ”
“เพราะว่ามึงกลัวแฟนคลับพี่เขาจะมาว่ามึงเหรอ”
“เปล่า”
“งั้นจะไปแคร์ทำไมล่ะ คิดเอาไว้ว่าคนพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวกับชีวิตมึงซักหน่อย”
จิพูดถูก แต่สำหรับผมมันมีอะไรมากกว่านั้น
“กูกลัวพี่ปกป้องจะโดนแอนตี้ไปด้วย”
รู้ซึ้งถึงพลังโซเชียลก็ตอนอยู่ม.5 ไอ้เมแทบไม่เป็นผู้เป็นคน กระแสโน่นนี่แรงถึงขนาดกุเรื่อง สร้างข่าวขึ้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจับขึ้นมาเป็นประเด็นได้ตลอด สำหรับคนดังแบบนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่เน็ตไอดอล ผู้ติดตาม เกือบแสนจะมีแฟนเป็นผู้ชาย (แถมหล่อด้วย) แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
อีกประเด็นคือไม่เห็นความจำเป็นที่จะประกาศบอกใครไป
“กูว่ามึงก็ทำทุกอย่างให้ปกติแหละ คบกับคนดังเป็นนะเว้ย ไม่ได้ขายของผิดกฎหมายในebay ถ้าใครรับไม่ได้ก็อันฟอลไปเลย อย่างพี่ปกป้องเนี่ยคงไม่แคร์เรื่องพวกนั้นหรอก จริงป่ะ หรือถ้าคนรับไม่ได้เหี้ยๆ ก็ปิดเฟซแมร่งหนีเลย มึงเรียนจบไปก็ไปเป็นหมอฟันนะ ไม่ได้ทำงานกระทรวงความมั่นคงระหว่างประเทศ ไม่เห็นต้องกลัว”
พูดได้ตรงแสกหน้าแสกกระบาล ทำหน้าเหมือนเป็นกูรูด้านความรักเสร็จมันก็ตบไหล่ให้กำลังใจผมปุๆ ซึ้งชิบลอสเลยครับ มีเพื่อนดีแบบนี้ น้ำตาปริ่มๆกำลังจะไหลนองเต็มตลิ่งแต่ไอ้จิแมร่งเสือกทำลายความซึ้งซะก่อน
“สมัยนี้นะเทม ใครเขาก็เป็นเกย์กัน นี่ถ้ากูว่างๆก็ว่าจะเป็นอยู่” ไม่ต้องให้กำลังใจกูซะเห็นภาพขนาดนี้ก็ได้
“แล้วมึงว่างยังล่ะตอนนี้”
“ไม่ว่างว่ะ มิดเทอมจองตัวอยู่”
พูดจบแล้วเราก็หัวเราะกัน คุยกับมันทีไรสบายใจทุกที ผมว่าจิก็เป็นอีกคนที่ทำให้รู้สึกว่าโชคดีที่มีมันเป็นเพื่อน ความคิดดี นิสัยแปลกๆไปหน่อยแต่ก็อยู่ในเกณฑ์ดี ที่สำคัญคือปรึกษามันได้ในแทบทุกเรื่องกล้าพูดเลยว่านอกจากไอ้เมที่ผมจะเรียกว่าเพื่อนสนิทได้อย่างเต็มปากแล้ว คนที่ผมนึกถึงอีกคนก็ไอ้จินี่แหละ
ไอ้จิดันประตูเข้าห้องค้นคว้า โดยมีผมเดินตามมันเข้าไป จะว่าไปเวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโหก เหมือนเมื่อกี้นี้ผมยังเป็นแค่เด็กม.ปลายกะโหลกกะลา รู้สึกตัวอีกทีก็จะสอบมิดเทอม อีกเดือนนิดๆก็ไฟนอล แล้วก็จะเรียนผ่านไป1 เทอม พอดี
เรียนมาเกือบเทอมแล้วแต่ ทำไม…
ทำไมความรู้กูไม่มีในหัวเลยวะสัด
ฟัคคคคคคคคคคคค
“กูมีเคล็ดลับทางการศึกษามาบอก”
จั่วหัวเรื่องมาแบบนี้ หูกูนี่ผึ่งเปิดรับทันที ไอ้จิทำหน้าประหนึ่งเป็นคนไทยคนแรกที่ได้ไปดาวเนปจูนแล้วมีชีวิตรอดกลับมา เอามือกอดอก ยักคิ้วกวนส้นตีนแบบไม่สนใจว่ามีกี่ตีนที่รอฟังเคล็ดลับทางการศึกษาของมันอยู่
“มึงพูดเร็วๆดิ๊ อย่าลีลา ท่าใหญ่”
สาบานไม่ใช่ผม ไม่ใช่ไอ้เมเพราะมันไม่มา แต่เป็น N’คม ที่ตอนนี้มันและพ้องเพื่อนได้ทำการทรานฟอร์เมอร์อีกสี่หน่อมารวมกลุ่มกับพวกผมแล้ว ปริ่มจนน้ำตาจะไหล ชีวิตดีมีเพื่อนเพิ่มอยากจะโทรทางไกลไปบอกคุณป๋าว่าในที่สุดผมก็มีเพื่อนเกิน 5 คนล่ะ ฮือออ
“เอาหัวมารวมกันนะทุกคน” ไอ้จิสั่งเบาๆนะ แต่สมาคมคนรักเรียนแห่งประเทศไทยก็ทำตามมันหมดล่ะ นาทีนี้มึงสั่งให้กูไปกระโดดน้ำตายแล้วเกิดใหม่จะได้ผ่านมิดเทอม กูก็เชื่อล่ะ
“คาถาบูชาพระอินทร์ เมาข้อสอบได้ เดาข้อสอบนี้ ไม่มีกาหลบข้อถูกแน่นอน”
ล้วงกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่อยู่กระเป๋าเสื้อของมันออกมา ลายมือโยไปมาเหมือนลายแทง ไอ้จิพนมมือแล้วขึ้นแล้วบอกให้เพื่อนๆทุกคนตั้งนะโมสามจบ แล้วพูดตามมัน
“โอ้ย ไอ้เหี้ยเล่นอะไรไร้สาระ” นับสิบมือที่รุมโบกหัวไอ้จิ เสียงดังแป๊ะเลยครับ แต่ดีหน่อยที่ห้องค้นคว้ากลุ่มในห้องสมุดคณะค่อนข้างเก็บเสียง
“ถ้ากูได้ท็อปขึ้นมาพวกมึงจะมาขอคาถาบูชาพระอินทร์กูแทบไม่ทัน คอยดู”
“ติวต่อเหอะ เสียเวลา” น้องคมคงเบื่อกับการพักเบรกแล้วออกอ่าวของเรา มันต้องรู้สึกคิดผิดบ้างแหละที่รวมกลุ่มกับพวกกูเนี่ย นอกจากไอ้เมคนงามสามแผ่นดินที่พวกห่านจิกนี่หมายปอง จะไม่มาติวกับพวกมันแล้ว ยังพ่วงไอ้จิที่กวนตีนทุกสิบวิจนเพื่อนๆน้องคมยอมใจ
อันที่จริงผมก็นับเป็นหนึ่งในตัวถ่วงความเจริญอีกคน
“หน้านี้เข้าใจแล้วผ่านนะ” น้องคมทำหน้าที่หัวหน้าที่ดี อันที่จริงกลุ่มมันก็เก่งกันหลายคนเลยนะครับผิดกับหน้าตาจริงๆ มองแวบแรกไม่มีใครคิดหรอกว่าเป็นเด็กทันตะ แต่ถึงอย่างนั้นอย่าได้ไปดูถูกคุณภาพสมองของแต่ละคนเชียว
“เรื่องนี้ผ่านได้ยัง ไปกินข้าวได้แล้วมั้ง กูหิว”
“เฮ้ยเดี๋ยว เรายังไม่เข้าใจเลยอ่ะ”
“อีกแล้วเหรอเทม” เพื่อนน้องคมประสานเสียง ทำหน้าเหมือนหมางงโลก ก่อนที่จะมีผู้กล้าท้าตายถามขึ้นมาหนึ่งคน “แล้วไม่เข้าใจตั้งแต่ตรงไหน”
จะให้กูตอบจริงๆ หรือตอบแบบห่วงภาพลักษณ์ล่ะ แต่เขาบอกว่าไม่ให้มีความลับกับเพื่อน ผมเลยเลือกบอกความจริง
“ก็..ตั้งแต่ต้น”
แล้วแมร่งทำหน้าปลงกันทั้งกลุ่ม กูผิดเหรอที่ไม่เข้าใจ TT
“นี่รอบที่ห้าแล้วนะ”
อยากจะบอกว่า ตอนผมเข้าเรียนก็เข้าใจดีอยู่หรอก แต่ทำไมพอฟังคุณมึงอธิบายแล้วกูดูง่าวมาก ศัพท์วิชาการห่านจิกอะไรมาเต็ม มีพ่อเป็นไอน์สไตน์กันเหรอครับ ระหว่างที่ทุกคนเซ็งโลกกับความฉลาดที่มีน้อยของผม ก็มีมือปริศนาเคาะประตูอยู่หน้าห้อง ทายซิว่าใครมา
ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
เมล่อนของเรานั่นเอง พอลูกสมุนไปเปิดประตูให้ ตูดไอ้เมยังไม่สัมผัสเก้าอี้ดี ไอ้น้องคมก็เริ่มเล่นใหญ่รัชดาลัยเทียร์เตอร์เลย
“ถ้าพวกมึงหิวข้าวกันก่อนเลย เดี๋ยวกูติวให้เทมเอง” อย่าคิดว่าไม่รู้ ตอนกูบอกว่าไม่เก็ทมันนี่แทบจะแดกหัวผมอยู่แล้ว พอนางฟ้าของหมาวัดมานี่รีบทำตัวเป็นคนดีกันใหญ่
“จะให้เทมเพื่อนรักงงได้ไง เดี๋ยวเรามาช่วยกันติวดีกว่า” เทมเพื่อนรักเลยเหรอวะ ?
“อยู่ติวกันหมดนี่แหละ ถ้าเทมไม่เข้าใจตรงไหนถามพีทเลยนะครับ ถ้ายังเมล่อนติวด้วยกันเลยเนอะ ดีมั้ยครับ”
จ้า เอาเข้าไป ตอแหลกันให้พอใจ ไอ้เมนี่ก็ยิ้มแจกความสดใสเป็นนางงามศรีสยามให้พวกนั้น แต่เอาจริงๆมั้ย พวกนี้อยู่ด้วยก็ตลกดีเหมือนกันนะครับ ถึงมันจะเคยใช้งานผมเยี่ยงทาสมาครั้งหนึ่งก็เถอะ
นั่งติวง่าวๆกันต่อจนเกือบสิบเอ็ดโมงครึ่ง คราวนี้ผมก็เข้าใจมากกว่าเดิมนิดนึง คิดว่ากลับบ้านไปอ่านเพิ่มอีกนิดคงจะรู้เรื่องมากกว่านี้ อันที่จริงถึงแม้ว่าผมจะเข้ามาเรียนในคณะนี้ เพราะตามพี่ปกป้องมา ถึงจะไม่ชอบในตอนแรก หลายครั้งก็รู้สึกว่าเรียนไม่ไหว แต่ตอนนี้.. มีเพื่อน มีสังคมใหม่ๆ หลายๆอย่างที่มันเปลี่ยนไป ในระยะเวลาสั้นๆ ทั้งตัวผมเอง หรือแม้แต่ความรู้สึกของคนรอบข้างที่มองผม
ก็ต้องยอมรับว่า ชอบที่นี่ขึ้นมานิดนึง
เก็บของเดินออกจากห้องสมุดพร้อมผองเพื่อน น้องคมแอนด์เฟรนแยกย้ายไปอย่างรู้หน้าที่ ข้าวที่อร่อยและใกล้ที่สุดก็โรงอาหารคณะนี่แหละ เลยมุ่งหน้าตรงไปพร้อมกับไอ้เมไอ้จิ
“ไปไหนกันเหรอ”
เหมือนโลกกลม แต่ไม่ใช่หรอก พวกพี่ปีสองคงเพิ่งเลิกคลาสพอดี เลยเดินมาเจอแก๊งค์พี่โปกที่ใต้ถุนคณะ ด้วยความเป็นรุ่นน้องมารยาทดีผมจึงเป็นแกนนำเพื่อนๆพนมมือไหว้พี่ๆทุกคนก่อนแล้วค่อยตอบคำถาม เนื่องจากเราในเขตมหาลัยถึงจะเป็นแฟนกันแต่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะรู้ เราเลยต้องเป็นน้องรหัสนี่น่ารัก ยิ้มไหว้ ทักทายสวัสดี วิถีไทยสุดๆ
“ไปกินข้าวครับ”
“พี่ว่าจะโทรชวนพอดี จะไปกินกับเพื่อนเหรอ” แล้วทำหน้าแบบนี้เพื่อนกูจะกล้าไปกินข้าวด้วยมั้ยล่ะ
“แหม..ทำไมชวนแต่เทมล่ะพี่ ผมกับก็อยากไปเหมือนกัน”
อย่าตอแหลครับ คว้าหมับเข้าที่แขนมัน ก่อนจะบิด ไอ้จิพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘กูไม่เจ็บ’ โอเค กูจะเพิ่มเวล บิดต่อไปให้เนื้อหลุด
“มึงไปกับพี่เขาเหอะ เดี๋ยวกูไปกินกับไอ้จิก็ได้” ซึ้งวะเมเพื่อนรัก จังหวะนั้นยังไม่ได้หันกลับไปขอบอกขอบใจเพื่อนๆ ไอ้จิก็โดนไอ้เมลากไปไกลถึงดาวอังคาร มีผมโบกมือหยอยๆเป็นกำลังใจให้
“ไปก่อนนะ”
“จ้า กินข้าวให้อร่อยนะ ฮิ้ววววววววว”แก๊งค์หมอเหี้ยของพี่มันตะโกนไล่หลังมา เสียงดังจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ให้ธรณีสูบ พวกพี่มันสามัคคียิ่งกว่าพรีเซ้นต์กลุ่มอีกครับ พูดเลย โห่ซะคนเดินผ่านไปผ่านหน้าคณะคิดว่าที่นี้จัดอุปสมบถหมู่
“ไปข้างนอกเหรอ แต่ผมเรียนบ่ายสองนะ”
“อือ ไม่ไกลหรอก สัญญาว่าจะมาส่งตรงเวลา”
ไม่ต้องมายิ้มโลกละลายแบบนี้ ฮือออ ใจคอไม่ดีเลย
พี่โปกมันก็ขยันตามเรื่องราว เป็นเด็กดีชีวะโอลิมปิกสไตล์มาก ขนาดออกมากินข้าวเที่ยงด้วยกันยังจะเอาชีทมาทำ รู้อยู่หรอกว่าจะมิดเทอมแล้ว แต่ช่วยเกรงใจความรู้ในสมองกูด้วยครับ
เข้าเรียนทุกคาบอย่างว่างเปล่าจริงๆ ไอ้จิที่เรียนบ้างหลับบ้างยังจะมีความรู้มากกว่า เผลอๆไอ้เมที่ไม่เข้าเรียนเลย อาจจะมีความรู้มากกว่าผมก็เป็นได้ เครียดเหมือนกันนะครับ มิดเทอมครั้งแรกเป็นการตัดสินได้เลยว่าเราอยู่ไฟลัมไหน ฐานันดรใด เชื่อเหอะว่าคะแนนออกมากูก็จะกลายเป็นที่ฮือฮาในด้านลบ
แต่จะว่าไป.. ผมก็รู้สึกว่าพี่มันดูเหนื่อยแปลกๆเหมือนกัน
“จ้องขนาดนี้ห่อกลับบ้านด้วยมั้ย” พูดโดยที่ตายังไม่ขยับออกจากหนังสือที่อ่าน มีญาณทิพย์เหรอครับ หยั่งรู้อะไรขนาดนั้น
“พี่ปกป้อง”
“หืม?”
“เหนื่อยมั้ย”
“เออนี่ เลิกกี่โมงล่ะเดี๋ยวกลับด้วยกัน”นั่นไง มีเปลี่ยนเรื่องด้วย
พี่มันถามตอนที่เรากินข้าวเสร็จแล้ว ผมเลยยกนาฬิกาขึ้นมาดู เพิ่งจะเที่ยงเรียนต่อก็โน่นบ่ายสอง เลิกเกือบเย็นนั่นแหละ แต่กลัวว่าพี่โปกมันจะห่วง
“ฮืออ ไม่ต้องรอหรอก กลับก่อนเลย เดี๋ยวกลับพร้อมเมก็ได้”พี่มันไม่ตอบอะไรนอกจากเก็บรวบรวมชีทกองเท่าภูเขาใส่แฟ้มมันก่อนจะยื่นส่งมาให้ผม ฮือ? ให้ผมเหรอ น้ำตาจะไหล
“อันนี้ชีทพี่ตอนปีหนึ่ง ส่วนอันนี้โน้ตBioนะ เอาไว้อ่าน วิชาอื่นเดี๋ยวเอาชีทมาให้วันหลัง”
ชีทสีสันคัลเลอร์ฟลูถูกส่งมาถึงมือผม ต้องนานมากแน่ๆ เพราะขนาดผมทำชีทตัวเอง ยังไม่สามารถจดครบจดสวยได้ขนาดนี้ แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไป ทั้งที่พี่ปกป้องตั้งใจทำให้ขนาดนี้ แต่ผมกลับรู้สึกแย่ เหมือนว่าตัวเองต้องมาให้พี่ปกป้องรับผิดชอบมากมายขนาดนี้
“แล้วอย่าลืมโทรหาพี่นะ”
สะดุ้งตัวตอนที่พี่มันเอามือมาแตะที่หลังมือผมเบาๆ เรียกสติให้รับอยู่ว่ารถได้เคลื่อนตัวมาถึงหน้าคณะเรียบร้อยแล้ว
“พี่ปกป้องเลิกกี่โมงล่ะ”
“อ่อ.. อืม มีค้นคว้ากลุ่มที่ห้องสมุด เลิกตอนไหนก็ได้”
“แน่ใจนะ”
พี่ปกป้องพยักหน้าไปเรื่อยเปื่อย เห็นขับรถออกไปแล้ว ผมเลยขึ้นไปเรียนตามปกติ เข้าคาบอาจารย์ป้าอย่างเป็นสุขสงบ หลับเต็มตื่นทอเต็มผืน เก็บแรงไว้สอบ Bio พรุ่งนี้
by โปกพอง รู้สึกถึงลมที่ผ่านช่วงตัว ใกล้หน้าหนาวเข้ามาทุกที อีกไม่นานก็จะธันวา ตอนเด็กๆจำได้ว่าผมชอบเดือนธันวามาก เป็นเดือนที่เต็มไปด้วยความสุข การเฉลิมฉลอง พี่ปลื้มกับคุณแม่เกิดเดือนธันวา ที่บ้านมีงานเลี้ยงตลอดทั้งเดือน ทั้งวันเกิด คริตมาส ปีใหม่ แต่เพิ่งมาเลิกชอบไปก็ตอนที่เข้ามหาลัย เพราะช่วงธันวานี่นรกที่สุดแล้ว
ค้นคว้ากลุ่มกับเพื่อนเสร็จก็มานั่งรอน้องที่ใต้ถุนคณะ ระหว่างรอ ไม่ลืมที่จะเอาหนังสือขึ้นมาอ่านด้วย สำหรับผมน่ะสอบเสร็จไปก่อนหน้าเทมแล้ว เหลือวันศุกร์อีกตัว แต่เป็นแลป ส่วนที่อ่านอยู่คืออ่านวิชาของปีหนึ่ง เพื่อจะได้เอาไปสอนน้องต่อ
เสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังลงบันไดมา เชื่อว่าหนึ่งในนั้นต้องมีน้องแน่ๆ เลยพับหนังสือเก็บเข้ากระเป๋า เทมชอบบ่นให้ฟังว่าเรียนหนักเรียนยาก ยิ่งพวกฟิสิกส์กับแคล น้องยิ่งทำไม่ได้
ทำให้ผมมาคิดว่าบางทีผมก็มีส่วนนะ ถ้าน้องไม่ชอบผม น้องอาจจะไปเรียนคณะวิทย์ที่น้องชอบ ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ให้ปวดใจเล่น
“รอนานมั้ย ไหนว่าค้นคว้ากลุ่มไง”คนที่เพิ่งมาใหม่รีบวิ่งเข้ามาหาพอเห็นว่าผมอยู่ตรงม้านั่งหน้าคณะ
“เพิ่งมานี่แหละ ไปเหอะกลับกัน กินอะไรก่อนมั้ย”
น้องไม่ได้ตอบแต่มองหน้าผมแล้วก็ผูกคิ้วเป็นปม ยังไม่ทันได้ถามอะไร เทมก็จูงมือแล้วเดินนำไปถึงรถผมแล้ว
“เอากุญแจรถมา เทมขับเอง” เลิกคิ้วถามน้องด้วยความสงสัย
“ดูหน้าตัวเองเหอะ ใครเขาไม่รู้จะคิดว่าผมเล่นของเขมรใส่ คล้ำมากนะรู้มั้ย”
เราหัวเราะกันตอนจบประโยคที่น้องพูด ผมรู้ว่าน้องเป็นห่วง เพียงแต่เทมไม่รู้ว่าจะพูดออกมายังไงมากกว่า บ่อยเลยล่ะที่น้องถามว่า เหนื่อยมั้ย แต่ผมก็คอยตอบเลี่ยงๆไป ไม่อยากให้น้องต้องห่วง ถึงอย่างนั้นหลายครั้งก็ยังสัมผัสได้ถึงสายตาที่เป็นกังวลของน้องอยู่ดี
จริงๆผมก็แค่อยากเป็นแฟนที่ดี เป็นพี่ที่ดี เป็นทุกอย่างให้เทมรู้สึกเชื่อว่าผม ปกป้องน้องได้
“เหนื่อยก็ปรับเบาะนอนไปเลย เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุก”
น้องพูดเหมือนสั่งก็จริง แต่ก็เอี้ยวตัวมากดปรับเบาะให้ ผมเลยถือโอกาสโอบเอวเทมไว้หลวมๆทำให้เทมเสียหลักล้มลงมาเบาะที่ถูกปรับเอน กดหัวน้องซบลงที่ไหล่ตัวเอง ซูดความสดชื่นจากกระหม่อมของคนที่อยู่ในอ้อมแขน
“อ่า หายเหนื่อยแล้ว”
น้องดันตัวขึ้นแต่ยังไม่ลุกไปไหน เอามือทาบมาที่หน้าผากกับต้นคอผมเบาๆ เหมือนวัดไข้ สักครู่ก็เลื่อนมาจับตรงแก้มผมทั้งสองข้าง
“แล้วจะเหนื่อยไปทำไม อย่างชีทนี่พี่ปกป้องเอาแค่ของตัวเองมาให้ก็พอ ไม่ต้องสรุปให้ใหม่ก็ได้”
“พี่ก็อยากให้เทมได้คะแนนดีๆไง” เอือมมือไปปัดปอยผมน้องออกจากหน้า “พี่รู้ว่าเทมไม่ชอบที่นี้ แต่จริงๆถ้าเทมไม่ไหวหรือยังไง จะซิ่วก็ได้นะ”
“พี่ปกป้อง…”
น้องถอนให้ใจแรงๆออกมาใส่หน้าผม มือนุ่มตบเบาๆที่แก้มผมก่อนจะพูดต่อ
“ที่ทำให้น่ะ ต่อให้น้อยกว่านี้ ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลกอยู่ดีนั่นแหละ พี่ปกป้องไม่ต้องดีกว่านี้ได้มั้ย ไม่ต้องฝืนตัวเองขนาดนี้ได้หรือเปล่า”
“….”
“คบกันก็ดูแลกันดิ ทำแบบนี้รู้มั้ยว่าเป็นห่วง แล้วอีกอย่างเรื่องเรียน ผมก็เลือกของผมเอง ไม่ต้องห่วงหรอก ถึงตอนนั้นจะไม่ชอบ แต่ตอนนี้ชอบแล้ว.. เปลี่ยนใจไม่ได้ด้วย”
“เทม..” แทบจะพูดอะไรไม่ออกเมื่อน้องพูดออกมาแบบนั้น ไม่คิดมาก่อนว่าการทำแบบนี้จะทำให้น้องไม่สบายใจ
“ถ้าไม่ชอบก็จะไม่ทำอีก”
“ดีแล้ว”
น้องยิ้มให้ก่อนที่จะตบหน้าผมเบาๆอีกที เพียงแต่ความรู้สึกต่อมาไม่ใช่มือที่ผละออกไปแต่กดแน่นที่แก้มผมแทน แล้วสัมผัสที่ได้รับก็เป็นริมฝีปากนุ่มและความอบอุ่นจากน้อง
ไม่ใช่ไม่เคยคิดอยากจะทำแบบนี้ แต่คำขู่ฆ่าอาฆาตจากพี่ชายเขายังหลอกหลอนผมอยู่ถึงปัจจุบัน แต่คราวนี้จะให้พี่มิวโทษคงไม่ได้ เพราะเทมเป็นฝ่ายที่จูบผมก่อน
ถึงจะเป็นสัมผัสแผ่วเบาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะผละออกไป แต่มันก็เป็นจูบที่เหมือนเรียกพลังในร่างกายในกลับมาจากความเหนื่อยล้าทั้งสัปดาห์ น้องทำท่าว่าจะลุกขึ้น ผมเลยเลือกที่จะกอดเทมให้แน่นกว่าเดิม
“ปะ..ปล่อยได้แล้ว จะกลับมั้ยบ้านเนี่ย”
“ปล่อยได้ไง ยังไม่หายเหนื่อยเลย” พอพูดแบบนั้นก็โดนน้องทุบจนต้องปล่อย สังเกตเห็นว่าคนขับหน้าแดงเพราะความเขินอาย รถขับออกไปช้าๆ เหมือนกับจังหวะเพลงที่เปิดคลอๆในรถตอนนี้
“จูบได้เด็กประถมมาก”
“ไอ้บ้า”
โดนด่า แต่กลับชอบ จำไม่ได้ว่านั่งหัวเราะมาถึงตรงไหนเพราะหยุดหัวเราะเรื่องนี้ไป ก็มีเรื่องใหม่ให้ยิ้มต่อ
ตอนที่อยู่กับน้อง ผมไม่เคยหยุดยิ้มได้นานหรอก…
จริงๆเป็นคนนั่ง ก็สบายดีเหมือนกัน นอกจากไม่ต้องขับแล้วยังได้มองหน้าน้องตลอด
น้องบอกว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลก..
อย่างนั้นเหรอ?
แต่ผมว่าไม่หรอก ผมต่างหาก ที่เป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก
TBC.
-ตอนหน้าจบแล้ว น้ำตาจะไหล เรื่องนี้อยู่กันมายาวนาน ตั้งแต่คนเขียนยังเรียนพิเศษไม่จบ จนพรุ่งนี้ผลสอบจะออก 555
คิดว่าก็นะ... นานมากแล้วจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่อยู่เป็นเพื่อนกันมานานขนาดนี้ TT
-นิยายเรื่องนี้ ไม่ฮานะคะ ไม่โรแมนติก ไม่ดราม่า
ไม่มีอะไรเลย 5555555555555555555555555555
พี่แอมมีตอนพิเศษด้วยนะ
ในส่วนตัวก็คือไม่ตีพิมพ์แน่นอน แต่เดี๋ยวจะลงเวอร์ชั่นที่ตรวจคำผิดแล้วให้หลังจากเนื้อเรื่องหลักจบ กับตอนพิเศษอีกสองสามตอน
ตอนนี้คำผิดตรวจไปได้ถึงตอนที่ 14 แล้วว ซึ่งถ้าอัพเรียบร้อยจะแจ้งให้ทุกคนทราบนะคะ รวมถึงวิธีการรวมเล่มด้วยตัวเอง(ไว้สำหรับคนที่อยากเก็บเรื่องนี้)
รักทุกคนรักมารักกลับ ไม่โกงง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
