หัวข้อ: :: เสียงแว่วจากทางรถไฟ :: เปิดจอง PRE-ORDER

[ratnalin]

อ่านเรื่องนี้ไป ทั้งสนุก แล้วก็อึดอัดไปพร้อมๆกัน คือเราไม่คิดว่าเรื่องนี้จะจบแบบ รักษาอลันสำเร็จ แฮปปี้เอนดิ้ง รักกันจนวันสุดท้าย แต่เอาจริงๆเราก็ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ คือแบบน้ำตานองหน้าอ่ะ(โดยเฉพาะฉากอีกา คือน้ำตาไหลเลย) แต่ถามว่าเฟลไหม บอกเลยค่ะไม่เฟล จบแบบนี้ เหมาะสมที่สุดแล้วคาะ

ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านค่ะ ชอบมากจริงๆ

[205arr]

ตอนจบเกินความคาดหมายของเราไปหน่อย
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
บังเอิญอลันค่อนข้างโชคร้ายเท่านั้น
ขอบคุณนะคะ 

[Celestia]

เศร้าอะ เสียใจที่อลันไปไม่ทัน แต่สุดท้ายเขาก็ยังได้อยู่ด้วยกันอะนะ

[นอนกินแรง]

หง่ะ จบแล้วหรอ เหมือนยังไม่สุดเลย~

[abcee]

ร้องไห้หนักมาก เรื่องหน้าขอแบบ happy ending น้า ขอบคุณครับ

[Inwoสูs]

ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
อลันไม่ต้องทรมาณด้วย     

[kat.dog]

จบแบบน้ำตานองหน้าเลยค่ะ 
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ

[Areeya Somnuek]

รัก  

 

[Bb nale]

หน่วงจนวินาทีสุดท้าย เฮ้อ

[cinnsin]

อย่างน้อยก็ได้ไปอยู่ด้วยกันบนสวรรค์นะ สเวน อลัน

[Foggy Time]

ตอนพิเศษ
   
หน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับล้วนการถึงร่างเซนทอร์ปริศนาที่มาพร้อมกับมนุษย์ คำให้การของนายพรานที่เจอนั้นกลายเป็นที่โด่งดัง ป่าที่เงียบสงบถูกมนุษย์มากมายบุกรุกเพื่อพิสูจน์ว่ายังมีเซนทอร์อีกหรือไม่ ส่วนของร่างเซนทอร์หนุ่มที่นักวิทยาศาสตร์แย่งกันเพื่อนำไปวิจัยแต่ก็ถูกคนในพื้นที่ขัดขวางเอาไว้โดยอ้างสิทธ์ถึงความเป็นเจ้าของพื้นที่
   
เป็นไปตามกฎของธรรมชาติร่างของเซนทอร์ค่อยๆ ย่อยสลาย ท่ามกลางความดุเดือดของการแก่งแย่ง
   
ร่างของมนุษย์ถูกเมินอย่างไม่ไยดีตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ
   
ถูกฝังไว้ในป่าอย่างเรียบเงียบไม่มีการสืบค้นหาข้อมูลยืนยันตัวตนต่อแต่อย่างใด
   
โดยถูกพาดข่าวว่าเป็นเพียงมนุษย์โชคร้ายที่ถูกเซนทอร์ฆ่า
   
   
เสียงเครื่องยนต์ดังลั่นยามที่เคลื่อนผ่านไปพื้นที่ต่างๆ หญ้ารกถูกเหยียบจนบี้แบน สัตว์ป่าหลบภัยกันจ้าละหวั่น ไม่เว้นแม้แต่เจ้ากระต่ายป่าที่ครุ่นคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าป่า
   
ฟุดฟิด
   
มันชะโงกหน้าออกจากพุ่มไม้เมื่อเครื่องยนต์ผ่านไป และยื่นหน้าลงไปเคี้ยวหญ้าบนพื้นหงุบหงับ กระดิกหูไปมาครุ่นคิดถึงร่างม้าตัวโตกับมนุษย์ที่เคยชั่วเหลือมัน
   
ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ?
   
เจ้ากระต่ายเงยหน้ามองท้องฟ้า
   
ม้าตัวโตที่ปากร้ายใจดีมักจะกลับมาในเวลาไม่นานเวลาที่ไปไหนไกลๆ และกลับมาพร้อมกับผลไม้รสแปลกให้มันได้กิน
   
การหายไปแบบนี้
   
มีเพียงคำตอบเดียว
   
และมันก็รู้จักดี
   
เช่นเดียวกับแม่ของมัน
   
ที่ถูกหมาป่าร่างยักษ์พรากไปตลอดกาล
   
หูพลันลู่ลงซุกตัวอยู่กับแนวพุ่มไม้
   
ลาก่อน
   
ขอบคุณที่ช่วยเหลือข้านะ
   
ท่านม้าตัวโตและมนุษย์

   
ท่ามกลางหมอกมัวได้มีเสียงตะโกนดังลั่น
   
“ ม้าบ้าเอ้ย !! จะช่วยฉันทำไม ”
   
อลันตะโกนด้วยความไม่พอใจแต่สิ่งที่กระทำกลับสวนทาง
   
สวมกอดสเวนในร่างของมนุษย์แน่น
   
“ ฮึก ช่วยฉันมาทำไม.. เพราะฉันถึงถูกยิงตายแบบนั้น แย่.. มันแย่เกินไปแล้ว.. ฮือ ทำไมวะถ้านายไม่เจอฉัน นายก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้หรอก ”
   
อลันสะอื้นจนตัวโยน
   
เขาเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น
   
หลังจากที่หยุดลง
   
เห็นทั้งน้ำตา ความบ้าคลั่ง ทุกอย่าง
   
มีต้นเหตุมาจากเขา
   
เซนทอร์ยังตกอยู่ในภวังค์ของความงุนงงอยู่ สเวนจำความรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายได้อย่างแจ่มชัด แต่ตอนนี้ร่างกายกลับเบาสบาย
   
ข้าอยู่ที่ไหนกัน ?
   
สเวนเบิกตากว้างเมื่อเห็นอลันกอดตัวเองแน่นพร้อมพร่ำพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
   
กอดอลันตอบแน่น
   
“ อลัน อลัน อลัน ”
   
น้ำตาของสเวนไหลพราก
   
“ เจ้ากลับมาอยู่กับข้าแล้วใช่ไหม ? เจ้าจะไม่ทิ้งข้าไปอีกใช่ไหม ? ข้าไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้วนะ ข้าขอร้อง อลัน ”
   
อลันกำลังกอดข้า
   
ไม่ว่านี่จะเป็นความฝันหรือความจริง
   
ข้าก็จะกอดมันไว้
   
ทั้งสองฝ่ายเหมือนกำลังสติแตก พูดคุยโต้ตอบอะไรกันไม่ได้ไปสักพักใหญ่ๆ อ้อมกอดแน่นที่ปลอบประโลมจิตใจที่คุกรุ่นให้เย็นลง
   
อลันเป็นคนได้สติก่อน
   
“ สเวน.. ”
   
เรียกเสียงเบา
   
สเวนไม่ตอบยังคงบ่นพึมพำด้วยความหวาดกลัว
   
เซนทอร์หนุ่มไม่พร้อมจะสูญเสียอลันอีกครั้ง
   
“ ม้าบ้า ! สนใจฉันหน่อยสิ ”
   
อลันปาดน้ำตาที่อาบแก้มตัวเองออกแล้วชกกับอกเปลือยของสเวน
   
อึ่ก
   
ซึ่งมันก็รุนแรงมากพอให้สเวนได้สติบ้าง
   
“ เจ้าจริงๆ งั้นเหรออลัน ”
   
น้ำเสียงสั่นเทา
   
“ เออ มีฉันคนเดียวเนี่ยแหละที่เรียกนายว่าม้าบ้า ”
   
สเวนยิ้มในขณะเดียวกันนั้นหมอกมัวได้หายไป
   
“ ก็มีแค่เจ้าคนเดียวที่คุยกับข้า ”
   
ภาพทรรศนียภาพงดงามของดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นพลันปรากฏ
   
อลันหัวเราะตอบ
   
“ ก็มีอยู่กันแค่สองคน จะไปคุยกับใครอีกล่ะ ”
   
“ จะว่าไปร่างมนุษย์แบบนี้ เจ้าจะยอมให้ข้าทำอะไรนอกจากจูบได้รึยัง ? ”
   
สเวนที่หายเซื่องซึมค่อยๆ กลับมาในฉบับเดิม
   
ร่าเริงและหื่นกาม ?
   
อลันหน้าแดง
   
“ จะพูดอะไรอายพ่อแม่ฉันบ้างก็ดีนะ ไอ้ม้าบ้า ! ”
   
--------------------------

ทำไมสเวนเป็นคนแบบนี้ 5555555555555555


   
   

[Celestia]

สเว๊นนนนน! 555555 ไม่คิดว่าสเวนจะเป็นคน(ม้า)แบบนี้เลยนะ!

[28016]

เรื่องนี้ทำให้เราอ่านรวดตั้งแต่ห้าทุ่มจนถึงตีหนึ่ง 555555
ตอนแรกอ่านมาคิดว่าอลันจะรอดตามมโนต้นเรื่องของสเวน ที่ไหนได้ คุณหลอกดาว นายมันม้าขี้มโน ;;_;;
ผมสีขาวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆก็เหมือนการนับถอยหลังชีวิตของอลัน เหมือนคนชราที่ผมค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวสินะคะ
การเดินทางของอลันถึงจะมีจุดหมายแต่ก็ชวนให้รู้สึกสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าอีกไกลเท่าไหร่ ไม่รู้ที่ปลายทางจะมีอะไรรออยู่ แต่ก็ต้องเดินต่อไป สุดท้ายหมอวิเศษที่ปลายทางก็เป็นเพียงเรื่องเล่า เหมือนสารพัดตำนานที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อปลอบประโลมจิตใจคน ต่อให้สเวนไปทันก็ไม่มีหลักประกันว่าอลันจะหายอยู่ดี
สำหรับเราการจากกันโดยไม่ได้ลาเป็นอะไรที่โหดร้ายมาก เหมือนเดินอยู่ดีๆก็มีสายเรียกเข้า พอยกหูขึ้นมาก็ได้ยืนแค่คำว่าเขาไปสบายแล้วนะ
แต่ก็เข้าใจอลันนะ ไม่อยากให้สเวนเสียใจ การที่ต้องทนแบกรับความกลัวในวินาทีสุดท้ายของชีวิตก็เป็นอะไรที่หนักไม่แพ้กันนั่นล่ะ
สรุปโดยรวมคือประทับใจเรื่องนี้มากค่ะ ฉากมุ้งมิ้งด็น่ารัก ฉากหน่วงก็หนักมาก อ่านแล้วอินกับชีวิตจริงน้ำตาหวิดจะไหลหลายรอบเลย เข้าใจความรู้สึกสเวนที่ได้แต่มองแต่ทำอะไรไม่ได้จริงๆ 

ปล. ตอนพิเศษดีงามค่ะ ลุ่นจนตัวโก่ง ในที่สุดเขาก็ได้อยู่ด้วยกัน ไม่แน่ว่ามโนต้นเรื่องอาจเป็นฉากหลังตอนพิเศษก็เป็นได้ 55

[cinnsin]

เยยยยยยย้!!! ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน อิฉันเป็นปลื้มจริงๆค่ะ กระซิกๆ TwT

[natt lUcky]

ดีใจมากกกก ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน
ขอให้ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขน้า
แอบคิดถึงคุณกระต่ายเหลืออยู่ตัวเดียว

[sirin_chadada]

ตอนจบในบทที่แล้วแอบหักมุม? นิดหนึ่งนะ แบบว่าอลันมีเป้าหมายอย่างแน่วแน่เพราะเชื่อว่าจะเจอหมอเทวดา? ที่ปลายทางรถไฟ
แต่พอสเวน(ซึ่งเชื่อเหมือนกัน)พาอลันไปถึงแล้วมันกลับไม่ใช่อ่ะ กลายเป็นว่าปลายทางคือมนุษย์ผู้โง่เขลาและไร้ซึ่งความเมตตาไปซะได้ ยิ่งตอนพิเศษยิ่งตอกย้ำจริงๆ
แต่ยังไงก็ดีนะที่สุดท้ายแล้วทั้งสองได้อยู่ด้วยกัน

[overdrink]

โอ๊ยยย น่ารักมาก 

[BlueCherries]

 

งงตอนพิเศษหน่อยๆ ตกลงคือสเวนกับอลันมาเกิดใหม่เหรอคะ??

 

[Foggy Time]

งงตอนพิเศษหน่อยๆ ตกลงคือสเวนกับอลันมาเกิดใหม่เหรอคะ??

 

สวรรค์ค่ะ >< ยังไม่เกิดใหม่ๆ 5555

[BlueCherries]

 


อ่อ ก็ยังโอเค ฮืออออออออ

พอดีเจอสเวนในร่างมนุษย์เข้าไปเลยเงิบไปหลายวิ ><


 

ชุ้บบบบบบบบ คุณ Foggy Time

เรายังไม่ลืม Sweet cheese นะคะ

[Bb nale]

เอ๊า เขาหวานกันนุ้งกระต่ายอยู่ตัวเดียวเลย   
ปล. ไม่ชอบที่มนุษย์ทำอย่างนี้

[lizzii]

โอ้ยยยย สเวนคนซื่อหายไปไหน ฮ่าๆๆๆๆ
กลายเป็นจอมหื่นไปแล้ว เสร็จแน่อลันคราวนี้

แอบสงสารกระต่ายป่านิดนึงง่ะะ

[Mouse2U]

นอกจากจะต้องช่วยอลันให้ได้แล้ว อีกหนึ่งสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจของสเวนคงไม่พ้นเรื่องนี้แน่ๆ เลยนะคะ ไม่อย่างนั้นพอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีคงไม่จำเรื่องที่จะหื่นกับอลันได้เป็นเรื่องแรกหรอกค่ะ

ขอบคุณนะคะ

[Foggy Time]

ตอนพิเศษ : ถ้าหากอลันไม่เจอสเวน

( 1 ) ถ้าเนื้อเรื่องต่อจากหมี
   
อลันหอบหายใจแรงดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว
   
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจากดวงตา
   
ขาที่ขยับไม่ได้ทำให้อลันไม่สามารถหนีไปจากสถานการณ์นี้
   
อุ้งเท้าที่เต็มไปด้วยกงเล็บแหลมคมตะปปเข้าที่ท้องของอลัน
   
อลันกรีดร้อง
   
ความหวังให้มีบางสิ่งให้มาช่วยเขาให้หลุดพ้นจากความทรมาน
   
เสื้อตัวบางค่อยๆ ถูกย้อมเป็นสีเลือด
   
ความทรงจำแล่นผ่านเข้ามาในหัว
   
ตอกย้ำถึงความเลวร้ายของชีวิต
   
สิ่งที่ตัวเองกระทำลงไป
   
ถ้อยคำเสียดสีดังลั่นในหัว
   
อลันสะอื้นฮัก
   
ทำไม...
   
จวบจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่มีลมหายใจ
   
อลันก็ยังคงจมอยู่ในวังวนของความทุกข์
   
ความโชคร้ายเป็นเรื่องปกติของโลกใบนี้
   
อลันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเรื่องราวเท่านั้น


( 2 ) ถ้าหากอลันไม่เจอหมี
   
การเดินทางที่โดดเดี่ยวทำให้อลันรู้สึกเหงาไม่น้อย
   
ร้องเพลงพอจะคลายความเหงาได้ในเวลาสั้นๆ เท่านั้น
   
ความเหนื่อยล้าปรากฏทั้งในจิตใจและร่างกายของอลัน
   
การเดินทางที่ติดต่อกันต่อเนื่องโดยไม่หยุดพักทำให้โรคของอลันทรุดลงไวมาก
   
ความหวังริบหรี่ที่มักจะมีในทุกเช้าค่อยๆ จางลง
   
เช่นเดียวกับอาหารที่เริ่มร่อยหรอลงทุกวัน
   
แม้แต่น้ำเปล่าก็ยังหมดไปด้วย..
   
อลันต้องทนคอแห้งแผกไปเกือบวัน
   
โชคดีที่ฝนตกลงมา
   
จึงพอได้รองไว้กินบ้าง
   
ไม้ขนาดเหมาะมือถูกใช้พยุงตัวในการก้าวเดินไปข้างหน้า
   
ขาที่สั่นส่งเสียงประท้วง
   
ร่างกายของอลันกำลังร้องไห้
   
อ้อนวอนให้อลันหยุดพักเสียบ้าง
   
ผมทั้งหัวเกือบกลายเป็นสีขาวโพลน
   
ยาระงับอาการที่เตรียมมาหมดไปแล้ว
   
สิ่งที่ประคองอลันให้ไปข้างหน้าคือ ความดันทุรัง
   
ไร้เสียงเพลงออกมาจากริมฝีปาก
   
แววตาไร้ประกาย
   
เต็มไปด้วยหมอกมัวของน้ำตา
   
อลันในตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว
   
นอกจากร้องไห้
   
ก่นด่าถึงชีวิต
   
ความทรมานที่ได้รับเหมือนกับการฆ่าอลัน
   
จิตใจที่เคยเต็มไปด้วยความหวังหายไป
   
เหลือเพียงความเศร้าโศก
   
“ อึก.. ”
   
อลันกัดปากจนเลือดออก เมื่อรู้สึกเสียดอก
   
ก้อนหัวใจภายในบีบรัดรุนแรงเหมือนจะฆ่าเขาให้ได้
   
ฉับพลันผมของอลันได้กลายเป็นสีขาวโพลน
   
พร้อมกับแรงบีบที่รุนแรงที่สุด !!
   
อลันเบิกตากว้างน้ำตาไหล
   
ล้มไปบนพื้นทั้งอย่างนั้น
   
พยายามตะเกียกตะกายตามสัญชาตญาณ
   
ทั้งๆ ที่อีกใจก็ใฝ่หาถึงสิ่งกำลังประสบ
   
การต่อสู้ของอลันกินเวลาไม่นาน
   
และผู้แพ้ก็คือ มนุษย์ผู้โชคร้าย

   
( 3 ) ถ้าหากอลันโดนคนอื่นจับได้ทันก่อนที่จะหนีออกมา

   
เสื้อโค้ทเนื้อดีถูกยื่นคืนให้กลับลุงวิลเลียมด้วยมือของคนอื่น
   
อลันถูกจับโยนมาอยู่ในห้องนอนของตัวเองและถูกมัดไว้บนเก้าอี้
   
อลันก้มหน้ามองพื้นนิ่ง
   
ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ
   
“ แกนี่มันเลวจริงๆ เลยว่ะ อลัน กล้าขโมยของกับคนที่ดีด้วยถึงขนาดนี้ ? คิดว่าที่นี้ไม่กล้าทำอะไรแกรึไง ! ถ้าไม่มีใครพูดอะไร พวกตำรวจก็ไม่มีทางรู้ว่าพวกเราทำอะไรแกบ้าง ! ”
   
วัยรุ่นหัวโจกแต่งตัวด้วยแฟชั่นสไตล์ฮิปฮอบ หูที่เคยขาวตอนนี้คล้ำถูกประดำไปด้วยต่างหูและรูมากมาย จ้องอลันด้วยความโกรธขึ้งสุดขีดสุด
   
แม้ว่าจะทำตัวเหลวแหลก
   
แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่เคยอยู่ใต้การดูแลของลุงวิลเลียม
   
ล้วนรักลุงวิลเลียมเหมือนพ่อแท้ๆ
   
“ ไม่มีอะไรจะพูด ? ดี !! ”
   
อลันกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ
   
หลับตานิ่ง
   
รอรับผลกระทำของตัวเอง

   
อลันถูกกลุ่มวัยรุ่นซ้อมหนักจนเข้าโรงพยาบาล หน้าผิดรูปจนจำแบบเดิมไม่ได้ ซี่โครงหักกระดูกแตก สารพัดสิ่งที่พวกมันสามารถคิดได้ถูกนำมาระบายอารมณ์กับอลัน ไม่นานนักที่หลังจากข่าวของอลันออกไป พวกมันก็ถูกตำรวจจับข้อหาทำร้ายร่างกายและเสพยาเสพติด
   
โรคของอลันดูจะเหิมเกริมกว่าทุกครั้ง
   
เมื่อร่างกายของอลันอ่อนแอ
   
ก็ถึงเวลารุกฆาตของมัน
   
ไม่ถึงสัปดาห์ที่อลันเข้าโรงพยาบาล
   
อลันก็เสียชีวิตลง
   
ผู้ที่เข้าร่วมงานศพของอลันมีเพียงไม่กี่คน
   
หนึ่งในนั้นคือลุงวิลเลียม
   
ที่อลันยังไม่ได้เอ่ยคำขอโทษที่คั่งค้างในใจ
   
ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล
   
สิ่งที่ประคองชีวิตไว้มีเพียงสายออกซิเจนเท่านั้น
   
อลันจมอยู่ในความฝันความมืดทุกอย่าง
   
กัดกินตะกละตะกลาม
   
แม้แต่ตอนที่ทุกอย่างจบลง
   
ก็ยังไม่รู้ตัว


----------------------

อย่าตบเราเลย 555555555 

ตอนนี้อยากนำเสนอถึงความสำคัญของสเวนค่ะ ว่ามีผลกับอลันยังไงบ้าง

แล้วก็มีเรื่องอยากเมาท์ด้วย 

เอาจริงๆ ตอนแรกกะจะให้อลันเป็นพวกวัยรุ่นอารมณ์ร้อนวัยต่อต้าน ย้อนผมขาวหรือไม่ก็แดง ไปเดินทาง 5555

คนละแนวกับอลันแบบนุ่มนิ่มนี่จริงๆ

ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ ดีใจที่ชอบนะคะ     
   
   

[mukmaoY]

มันดีงาม 
ขอให้ฝันสเวนเป็นจริง

[BlueCherries]

เอิ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม


อันล่าสุดนี่มาเหนือเมฆมาก

อยากให้เล่าเรื่องราวของสเวนบ้าง ฮิมรอดมาถึงปัจจุบันได้อย่างไร

[ratnalin]

ตอนพิเศษหวานๆคือดีงาม แต่อันถัดมานี่จะเศร้าไปไหน  
เอาจริงๆถ้าอลันไม่เจอสเวนก็ต้องเป็นงี้จริงๆอ่ะแหละ //โดนตรบ
อยางน้อยตอนนี้ก็มีความสุขทั้งคู่ละน้า 
 

[tsubasa_6927]

อลันเจอสเวนคือดีงาม จบแบบนี้ก็โอเคค่ะ สารภาพว่าตอนใกล้จบนั้นอ่านแบบสกิมมิ่งกันเลยทีเดียว คือกลัวตัวเองร้องไห้มาก สุดท้ายก็น้ำตานองหน้าอยู่ดี

[Foggy Time]

ตอนพิเศษ : ถ้าอาการอลันไม่กำเริบ
   
ตอนที่หลับก็หันหลังให้กัน
   
แต่ตอนที่ตื่นกลับพบว่าตัวเองถูกม้าบ้ากอดแน่นเอาหัวไซร้คอ
   
“ ไอ้ม้าเวร ! ”
   
อลันลนลานดึงแขนที่เกี่ยวเอวตัวเองออกหน้าแดงก่ำ
   
สเวนส่งเสียงอืออาในลำคอยังคงไม่รู้สึกตัว
   
“ อย่าทำให้ฉันโมโหนะ ! ”
   
ตะคอกใส่หูม้าบ้าแต่ก็พบว่าไม่มีผลอะไรหนำซ้ำยังฉวยโอกาสหอมแก้มด้วย
   
อลันนิ่งค้างราวกับถูกปิดสวิตช์
   
“ โมโหแล้วทำไม ”
   
เซนทอร์ยิ้มกวน อันที่จริงก็เพิ่งตื่นตอนโดนโวยวายนั่นแหละ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองไปกอดอลันเข้าตอนไหน
   
“ โมโหฉันก็จะต่อยแกไง ”
   
“ ข้ามวันแล้ว ข้าก็ต้องทำอะไรๆ ต่อได้สิ ” สเวนหัวเราะ “ ข้าให้เวลาเจ้าแล้ววันนึงเจ้าก็ตอบแทนข้าบ้าง ” แกล้งลูบสีข้าง
   
อลันสะดุ้งพยายามปัดมือออกแต่ไอ้มือม้าบ้าได้กลายพันธุ์เป็นปลาหมึกเรียบร้อย
   
“ หิวขนาดนั้นเลยรึไง ปกตินายทำยังไงกับมันวะ ”
   
สเวนซุกหน้ากับคออลันขณะตอบ
   
“ อืมม ข้าก็ดูเจ้าระหว่างทำมั้ง ”
   
“ ม้าเวรนี่มันม้าเวรจริงๆ ”
   
อลันบ่นหน้าแดงเลิกขัดขืน
   
“ ปล่อยได้รึยัง ฉันหนาวจะตายอยู่แล้ว ”
   
อุณหภูมิอุ่นๆ ที่เสียดสีกันชวนให้รู้สึกเขิน
   
“ ก็ได้ๆ ”
   
สเวนยอมปล่อยแขนของออก เหลือบมองช่วงล่างตัวเองที่ยังเป็นม้าครุ่นคิดสักพัก
   
อลันเมื่อถูกปล่อยออกก็รีบไปคว้าเสื้อผ้าตัวเองมาใส่ทันที พอใส่ครบชุดจึงหันมาหาม้าบ้าและเบิกตากว้าง 
   
ตอนนี้ม้าบ้ากลายเป็นคน
   
และกำลังเปลือยอยู่
   
“ กางเกง กางเกงฉันอยู่ในกระเป๋า ”
   
อลันพยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองสเวนตรงๆ
   
ใครมันจะอยากเห็นของคนอื่นกัน
   
สเวนส่งสีหน้างุนงง
   
“ กางเกงคืออะไร แล้วเจ้าอายอะไรกัน แต่เดิมมนุษย์ก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้ากันหรอกนะ ”
   
ย่างสามขุมเข้าไปใกล้อลันแกล้งๆ   
   
อลันถอยกรูด
   
“ นั่นมันอดีต ตอนนี้นายอยู่กับมนุษย์ยุคปัจจุบัน ”
   
“ แต่ข้าชอบเจ้าตอนไม่ใส่มากกว่านะ ”
   
สเวนยิ้มซื่อๆ แต่สีหน้าเจ้าเล่ห์
   
อลันกลืนน้ำลายเอือก
   
ดูจะอัดอั้นมานาน
   
โดนทำเข้านี่ตายแน่ๆ
   
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้อลันก็หน้าแดงใหม่อีกรอบ
   
“ แต่ฉันชอบนายตอนใส่กางเกงมากกว่า โยนกระเป๋าฉันมาเดี๋ยวหาให้ ”
   
สเวนหัวเราะและยอมหยิบกระเป๋ายื่นให้อลัน
   
ส่วนตัวก็ยืนรอนิ่งๆ ไม่รู้สึกอายแต่อย่างใด หนำซ้ำอย่างรู้สึกสนุกด้วยซ้ำ
   
มนุษย์เป็นสิ่งที่เข้าใจยาก
   
บางอย่างที่ถูกสรรสร้างขึ้นมาข้าก็ไม่อาจเข้าใจ ว่าทำขึ้นมาเพราะเหตุใด
   
บางคราก็มีเหตุผลและไร้เหตุผล
   
แต่ในเวลานี้สิ่งที่ไร้เหตุผลน่าจะเป็นข้าตอนนี้
   
มีความสุขอย่างประหลาดทั้งๆ ที่แค่เห็นอลันกระทำสิ่งต่างๆ ตรงหน้า
   
อลันในตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป
   
เฉกเช่นเดียวกับข้า
   
เซนทอร์ที่ผูกติดชีวิตไว้กับมนุษย์
   
เจ้ามีความสุข ข้าก็มีความสุข
   
อลัน
   
สเวนมองด้วยสายตาหวานเชื่อม
   
แต่น่าเสียดายที่อลันตีความผิดไป
   
“ เอาไปใส่ไป ”
   
ยื่นให้สเวนเมื่อสเวนรับก็ทิ้งระยะห่างทันที
   
มองกันด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าไง
   
นี่เขาต้องโดนม้าบ้านี่แสดงความรักเต็มรูปแบบแล้วเหรอ
   
ไม่ เขายังไม่พร้อม
   
ถึงจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่เขาก็ไม่เดยทำเรื่องอย่างว่านี่กับใคร
   
ไม่แปลกที่จะกลัว
   
“ ไม่ต้องกลัวข้าขนาดนั้น ข้าก็ไม่ได้จะกินเจ้าตอนนี้ซะหน่อย ไว้พรุ่งนี้หรือมะรืนก็ยังทัน ”
   
สเวนขมวดคิ้วบอกพร้อมใส่กางเกงให้ตัวเอง
   
“ มันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะ ฉันว่า ”
   
อลันขมวดคิ้วแน่นก่อนคลายเมื่อเจ้าตัวนึกอะไรออก
   
“ ถ้านายสามารถร้องเพลงที่ฉันร้องได้จนจบเพลง ฉันจะยอมให้นายทำแล้วกัน ”
   
หัวเราะหึๆ อย่างผู้ชนะ
   
เอาเพลงที่ยากที่สุดนี่แหละ
   
ขนาดเขายังใช้เวลาเกือบเดือนเลยกว่าจะร้องได้แม่น
   
สเวนตาพราวระยับด้วยความสนใจ
   
เขาอยากร้องเพลงมานานแล้ว
   
“ เอาสิ ข้าจะพยายาม ”


   
สามเดือนผ่านไป...


“ นายร้องผิดตรงท่อนนี่นะสเวน ” อลันหัวเราะยิ้มยิงฟัน
   
ผิดกับสเวนที่หน้างอ
   
นี่มันชักจะนานเกินไปแล้ว
   
เจ้ากระต่ายอ้วนกระโดดโหยงเหยงไปมาเหมือนกับกำลังให้กำลังใจสเวนอีกแรง
   
“ เชอร์แปง เชียร์ไปสเวนก็ร้องไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ”
   
พูดด้วยอารมณ์ที่ดีถึงขั้นมากพลางโยนเบอร์รี่เข้าปาก
   
“ เพลงของเจ้าร้องยากจะตาย ไม่มีเพลงอื่นแล้วงั้นเหรอ ”
   
สมองของเซนทอร์ไม่ได้มีเพื่อจดจำเนื้อเพลงยาวๆ ภาษาไม่คุ้นหูพวกนี้หรอกนะ
   
“ ยังจะอยากกินฉันอยู่ไหม ถ้าอยากก็ร้องเพลงให้ฉันฟัง แค่นั้น ”
   
อลันนอนหลังพิงผนังถ้ำที่เคยมาอยู่
   
สเวนกับอลันตัดสินใจมาตั้งพำนึกอยู่ที่นี้เนื่องจากสามารถหลบทุกอย่างได้ ไม่ว่าจะเป็น แสงแดด ฝน หิมะ อะไรก็ตามที่มาจากสภาพอากาศ
   
สเวนถอนหายใจ
   
“ เจ้าร้องให้ข้าฟังใหม่อีกรอบแล้วกัน ”
   
“ ได้สิ สเวน ”
   
อลันพูดกลั้วหัวเราะ
   
เริ่มบทเพลงขึ้นมาใหม่
   
ปล่อยให้เสียงคลอไปในอากาศ
   
สรรพสิ่งรับฟัง

--------
ตอนพิเศษตอนนี้สมกับเป็นตอนพิเศษมาก บรรยากาศฟุ้งๆ ดี 

( อัพฉลองวันเกิด  )   
   
   

[BlueCherries]

หิ้มมมม

สเวนร้องเพลงอะไรคะเนี่ย ผ่านไปสามเดือนแล้วนะ lol


(แอบดีใจกับตอนนี้ แต่มันก็แค่..."ถ้า....")

พระเอกคุณ foggy time หลังๆนี่ดวงแห้วนะ อดกินนายเอกตลอด กั่กๆ