รอยชัง ๘
'พ่อจ๋า ขวัญกำลังจะไปหาพ่อนะจ๊ะ ลาก่อนโลกที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย'
ฉึ่กก
คัตเตอร์ที่ฝังลงตรงเส้นประสาทร่วงหล่นลงพื้นอย่างแรง ร่างเล็กล้มลงกับพื้นห้องไร้สติ เลือดจากรอยกรีดที่ข้อมือไหลลงสู่พื้นห้องสีไม้แดงฉานเป็นทาง ตอนนี้จอมขวัญไม่มีแรงแม้แต่จะพูดหรือเรียกเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาทำดีที่สุดแล้วและคิดว่านี่เป็นทางออกสุดท้ายที่จะทำได้ ต่อไปนี้พี่น้อยกับครอบครัวก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสักที คุณอัศวินเองก็ไม่ต้องมานั่งทนเห็นหน้าเขาไปตลอดแบบนี้ พ่อจ๋า มารับขวัญด้วยนะจ๊ะ ขวัญกำลังจะไปหาพ่อ พ่อพาขวัญไปในที่ที่พ่ออยู่นะ เราจะอยู่ด้วยกันบนนั้น อยู่ด้วยกันสองคน ตลอดไป
.....
อัศวินยืนมองตัวเองในกระจกตั้งแต่เข้ามาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ เขาบ้าไปแล้วจริงๆเหมือนที่แม่พูด ไร้สติ ไม่มีเหตุผล ใช้อารมณ์เป็นใหญ่ ให้ความโกรธแค้น โมโหและโทสะครอบงำจิตใจเบื้องลึกจนหมดไม่มีเหลือแม้แต่ความเมตตาแก่สัตว์โลก เขาเคยคิดจะฆ่ามัน แต่ในเมื่อไม่สำเร็จเขาเองก็อยากให้มันทรมานแบบที่อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น เขามันเป็นพวกไร้ความรู้สึก เคยฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน ยังไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเท่าครั้งนี้ แค่เพียงมันพูดว่ายอมแล้วทุกอย่างเพื่อที่จะไปจากเขา ร่างกายมันก็ชาขึ้นมาเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วทั้งตัว หัวใจของเขามันบีบแน่นและสมองก็สั่งการว่าเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้มันหนีไปจากเขาได้
ตึง!
เสียงพื้นไม้สะเทือนดังมาจากด้านนอก อัศวินรีบเปิดประตูห้องน้ำออกมาก่อนจะต้องตกใจเพราะภาพตรงหน้าที่ได้เห็น เด็กผู้ชายที่เขาทำร้ายมันอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้มันนอนนิ่งอยู่บนพื้นไร้ความรู้สึก ข้อมือซ้ายถูกกรีดลึกเป็นรอยยาวมีเลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่ขาดสาย ยอมรับตามตรงว่าคนที่ไร้ความรู้สึกอย่างเขา ตอนนี้กำลังจะขาดใจ
"ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้วะ!" อัศวินไม่รอช้าช้อนร่างมันขึ้นอุ้มก่อนจะรีบเปิดประตูลงมาจากด้านบน ร่างเล็กหลับไปอย่างไร้สติ เขาจะไม่ยอมเห็นมันตายไปต่อหน้าต่อตาแน่ๆ
"น้อยโว้ย! เอารถออก ไอ้เหี้ยน้อย!" เขาตะโกนลั่นบ้าน เรียกคนขับรถให้รีบเอารถออก จะให้มันตายไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้มันตายเพราะเรื่องแค่นี้
"กรี๊ดดดด! จอมขวัญ ฮึ่ก ขวัญ!" อัจฉราที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งมาดูและสิ่งที่ได้เห็นทำให้เธอสติแตก
"ตายแล้ว! หนูขวัญ!!!" อำพรมองลูกชายที่อุ้มร่างไร้สติ ที่ข้อมือมีรอยแผลจากการกรีดข้อมือผ่านหน้าไปก็รู้สึกหน้ามืดจะเป็นลม อัจฉราต้องรีบให้เด็กรับใช้ไปเอายาดมมา แม้จะไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร แต่ตอนนี้พวกเธอเป็นห่วงจอมขวัญเอามากๆ
"นาย!" น้อยรีบออกรถเมื่อนายขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้ว เขาเองก็ตกใจมากเช่นกัน ไม่เคยคิดฝันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขานึกว่ามันจะทนได้ แต่เอาจริงๆแล้วมันก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่เหลือใคร
"เหยียบสุดตีนเลย กูจะให้มันตายไม่ได้" อัศวินบอกเด็ดขาด เขาฉีกเสื้อเชิ้ตของตัวเองแล้วใช้พันที่แผลของมันไม่ให้เลือดไหลออกมามากกว่านี้ เขากลัวมันจะตาย เอาจริงๆแม้เขาจะเคยสั่งฆ่ามัน แต่แบบนั้นมันก็ยังดีกว่าต้องมาเห็นมันตายด้วยน้ำมือของมันเอง
"ทำไม .." น้อยเอ่ยเหมือนจะถาม เขาเหลือบมองร่างเล็กที่เคยคุยจ้อ ยิ้มเก่งและมีแต่เสียงหัวเราะ ตอนนี้มันนอนแน่นิ่ง ลมหายใจแผ่วเบาเต็มทน
"อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้" อัศวินหลับตาแน่น ความรู้สึกวูบโหวงและรู้สึกผิดอัดแน่นอยู่เต็มอก เขาลืมตามองหน้าเล็กที่ซีดเซียวไร้เลือดฝาด ไหนว่ามึงจะอยู่เพื่อพ่อมึงไงล่ะ แล้วตอนนี้จะมารีบตายทำไม
ไม่นานน้อยก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล อัศวินรีบอุ้มร่างเล็กลงไปก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องฉุกเฉินแม้จะมีเสียงห้ามปรามจากเหล่าพยาบาล
"คุณคะ! ออกไปก่อนเถอะค่ะ ตรงนี้ให้หมอจัดการต่อนะคะ" พยาบาลพยายามพาคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกจากห้อง
"ถ้าคุณไม่ออก หมอจะทำงานลำบากและคนไข้อาจจะเสียเลือดจนตายได้นะคะ ขอร้องล่ะค่ะ" อัศวินชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยอมออกมารอนอกห้อง เขาเดินออกมาก่อนจะเจอน้อยยืนรออยู่ กระวนกระวายไม่แพ้กัน
"กูไม่คิดว่ามันจะกล้าทำแบบนี้.." เขาเอ่ยกับลูกน้องก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้เงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาคิดถึงภาพที่มันนอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลเจิ่งนองไม่ขาดสาย
"จอมขวัญมันไม่เหลือใครอีกแล้วครับนาย มันไม่เหลือใครจริงๆ" น้อยเอ่ย ยกมือขึ้นมาไหว้พระขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เขารักมัน เอ็นดูมันยิ่งกว่าน้องชายแท้ๆ เขาไม่อยากเห็นมันเป็นแบบนี้ ขออย่างเดียวแค่ให้มันฟื้นขึ้นมา มันจะเอาอะไร จะไปไหน เขาจะพาไปทั้งหมดไม่มีบ่น
"มึงคงอยากจะต่อยกูที่ทำร้ายคนที่มึงรักขนาดนี้" อัศวินแค่นหัวเราะ เขามันไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉาน ไม่มีความคิด ยับยั้งชั่งใจ ไร้ความเป็นมนุษย์
"ไม่หรอกครับ ผมเองก็เข้าใจนาย ขวัญมันเป็นลูกคนที่นายเกลียด ที่นายยอมไว้ชีวิตมันตั้งแต่แรกก็ดีเท่าไหร่แล้ว" น้อยไม่ได้เยินยอหรือเข้าข้าง เพียงแต่เขาอยู่กับวงการนี้มานาน และนายไม่เคยไว้ชีวิตใครหน้าไหนมาก่อน
"กูเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ภาพที่กูเห็นมันนอนจมกองเลือด มึงรู้ไหมว่ามือกูสั่นยิ่งกว่าตอนที่กูยิงคนตายเสียอีก" อัศวินเอ่ยออกมาจากใจจริง มือที่เหนี่ยวไกใส่หัวคนยังไม่สั่นเท่าตอนที่อุ้มร่างไร้สติของมัน
"ได้แต่ภาวนาไม่ให้มันเป็นอะไร นายครับ ผมขออะไรอย่างได้ไหม" น้อยเอ่ย หันหน้ามาหาคนเป็นนาย อัศวินลืมตามองลูกน้องก่อนจะพยักหน้า
"ถ้ามันฟื้นแล้ว นายอย่าใจร้ายกับมันอีกเลยนะครับ ผมสงสารมัน จอมขวัญมันเป็นเด็กดี ไม่มีพิษมีภัยอะไร ถึงนายจะเกลียดมัน แต่อย่าทำร้ายมันอีกเลยนะครับ" น้อยขอร้องเจ้านายเป็นครั้งสุดท้าย
"อืม กูจะพยายาม" อัศวินไม่ได้รับปากว่าจะไม่ใจร้ายกับมันอีก เขาแค่เอ่ยว่าจะพยายาม พยายามไม่นึกถึงพ่อมันเวลาที่เห็นหน้ามัน
ทั้งอัศวินและน้อยนั่งรออยู่ด้านนอกได้สักพักอำพรและอัจฉราก็ตามมาสมทบอย่างใจร้อน
เพี้ยะ
"ลูกทำไมใจร้ายแบบนี้! แม่ผิดหวังในตัวลูกที่สุด ถ้าจอมขวัญเป็นอะไรไป แม่จะไม่ยกโทษให้ลูกอีกเลย!" อำพรตบหน้าลูกชายอย่างแรง หล่อนผิดหวังในตัวอัศวินมาก มากที่สุดตั้งแต่เลี้ยงลูกชายมาจนเติบใหญ่
"ความเป็นคนยังมีอยู่ไหม ห๊ะ! ตาวิน ตอบแม่สิ ทำไมถึงทำกับน้องแบบนั้น!" หล่อนทุบตีลูกอย่างเสียใจ ไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายจะอำมหิตถึงเพียงนี้ อัศวินยืนนิ่งยอมให้มารดาทุบตี เขาเสียใจที่ทำให้แม่ร้องไห้ เขามันเป็นลูกอกตัญญู
"แม่คะพอเถอะ พี่วินเขาคงสำนึกได้" อัจฉราห้ามมารดาไม่ให้ทุบตีพี่ชาย แม้ว่าเธอจะโกรธพี่ชายเธอมากก็ตาม แค่นี้เรื่องมันก็วุ่นวายเกินพอแล้ว อย่าให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้เลย
"แม่จะไม่มีวันยกโทษให้ลูก ลูกมันโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ไปแล้ว!" อำพรเอ่ยเด็ดขาดก่อนจะยอมไปนั่งรอที่หน้าห้อง เมื่อไหร่หมอจะออกมาสักที ทุกคนต่างก็ใจร้อนไม่แพ้กัน
อัศวินไม่อยากอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว เขาเดินออกมาด้านนอก เปิดรถก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาสูบด้วยความเครียด เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเครียดมากจนอยากฆ่าใครสักคน อัศวินเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่เขาจะหยุดยืนตรงริมสระบัวของโรงพยาบาล ต้นมะขามลำต้นสูงใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุมรอบนั้น เขาชกมันออกไปเต็มแรง หมัดหนาพุ่งออกไปอย่างเร็วไม่มีหยุด เลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากแผลที่แตกตอนนี้หยดเต็มมือเขา แม้จะถลอกปอกเปิกเหวอะหวะจนเกือบเห็นกระดูกแต่เขาก็ไม่หยุด อัศวินยังคงออกแรงชกอยู่อย่างนั้น จนมีคนผ่านมาเห็นแล้วเข้ามาห้าม เขาทำเพียงยอมหยุดก่อนจะเดินกลับมาเพื่อดูว่าอาการของมันดีขึ้นหรือยัง
"นายครับ มือนาย!" น้อยรีบพุ่งเข้ามาหาคนเป็นนาย อัศวินไม่เคยลงโทษตัวเองแบบนี้มาก่อนเลย สาบานว่าไม่เคย
"กูไม่เป็นไร" เขายกมือห้าม ก็แค่อยากระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจ
"พี่วินคะ ไปหาหมอเถอะ นะคะ" อัจฉราวิ่งเข้ามากอดพี่ชาย เธอทนเห็นแผลเหวอะหวะแบบนั้นไม่ได้ ยิ่งเป็นแบบนี้เธอก็ยิ่งร้องไห้เสียใจ
"พี่ไหวยัยอัจ ไม่ต้องห่วงพี่" อัศวินยกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวที่ร้องไม่ยอมหยุด สายตาจดจ่อไปที่ห้องฉุกเฉิน มันเข้าไปนานมากแล้วนะ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
แอ๊ด ...
เสียงประตูที่เปิดขึ้นพร้อมร่างของคุณหมอในชุดสีขาวทำให้ทุกคนลุกขึ้นรีบเดินเข้าไปหา
"ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ" คุณหมอถามคนที่ดูจะมีวุฒิภาวะที่สุด
"ใช่ค่ะ จอมขวัญเป็นอย่างไรบ้างคะ" อำพรเอ่ยเสียงสั่น อัจฉรารีบเข้าไปประคองมารดาเอาไว้ กลัวว่าจะเป็นอะไรไปอีกคน
"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ แต่เพราะเสียเลือดมากเราจึงต้องให้เลือดและรอดูอาการ แผลที่เกิดจากการกรีดข้อมือยาวประมาณแปดเซนติเมตรลึกหนึ่งเซนติเมตร โชคดีที่ไม่ได้รับอันตรายอะไรมาก หมอจะขอดูอาการในห้องนี้สักสองชั่วโมง หลังจากนั้นถ้าอาการทรงตัวจะย้ายไปที่ห้องพักนะครับ อย่างไรเชิญญาติติดต่อทำเรื่องให้เรียบร้อย หมอขอตัว" คุณหมอเอ่ยก่อนจะขอตัวออกไป
"ขอบคุณนะคะคุณหมอ / ขอบคุณครับ" อำพรและน้อยต่างรีบขอบคุณคุณหมอ อย่างน้อยตอนนี้พวกเขาก็รู้สึกโล่งใจที่ได้ยินว่าจอมขวัญพ้นขีดอันตรายแล้ว
"เดี๋ยวผมจะไปทำเรื่องนะครับ" น้อยเอ่ย เขาว่าเขารู้ประวัติมันมากที่สุดแล้วในนี้
"ยัยอัจไปกับน้อยสิ ดูเรื่องห้องด้วยนะ เอาห้องที่ดีที่สุดไปเลย" อำพรบอกลูกสาวให้จัดการแทน ตอนนี้ทั้งสองเดินออกไปทำเรื่องแล้ว อำพรเองพอเห็นสภาพลูกชายก็ไม่อยากจะซ้ำเติมสักเท่าไหร่ เธอเดินมาหาและกอดลูกชายที่นั่งกุมหัวเอาไว้
"ลูกยังเริ่มใหม่ได้เสมอนะ มันยังไม่สายเกินไปที่จะแก้" อำพรลูบหลังลูกชาย อย่างไรเสียอัศวินก็คือลูกชายของเธอ
"ไปทำแผลเถอะลูก แม่ขอร้อง นะครับ" หล่อนจับมือลูกชายที่เลือดเกรอะกรังขึ้นมาลูบ ทำไมต้องทำร้ายตัวเองขนาดนี้ด้วย
อัศวินพยักหน้า เขาไม่เหลือแรงจะปฏิเสธใครอีกแล้ว อำพรพาลูกชายมาทำแผลอีกห้องหนึ่ง หล่อนอยู่รอจนเสร็จก่อนจะพากันมานั่งรอที่เดิม เวลาผ่านไปจนครบสองชั่วโมง บุรุษพยาบาลก็เข็นร่างคนไข้ออกมาจากห้อง ทุกคนรีบตามขึ้นไปยังห้องพักพิเศษที่จองไว้ ตอนนี้จอมขวัญนอนไม่ได้สติ เนื้อตัวมีสายน้ำเกลือ ถุงเลือดและที่ข้อมือมีผ้าก็อตสีขาวพันไว้รอบๆกันเชื้อโรค
"รบกวนอย่าส่งเสียงดังนะครับ ให้คนไข้ได้พักผ่อน" บุรุษพยาบาลบอกก่อนจะเดินออกไป
"อัจอาสาเฝ้าน้องเองค่ะ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วคงไม่เป็นอะไรมาก" อัจฉราเอ่ย มองมารดาที่ลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู ใบหน้าเรียวซีดเผือดดูแล้วยิ่งน่าสงสาร
"ก็ดีเหมือนกัน แม่ก็คงต้องกลับ พรุ่งนี้จะรีบมาแต่เช้านะ" อำพรเอ่ย อยู่ไปจอมขวัญก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา สู้ให้เขานอนพักให้เต็มอิ่ม เวลาฟื้นขึ้นมาจะได้รู้สึกสดชื่น
"หายไวๆนะไอ้ขวัญ ข้าจะพาเอ็งไปดูบ้านจำได้ไหม" น้อยเดินมาลูบหัวก่อนจะกระซิบที่ใบหูใกล้ๆ ถ้ามันหายเมื่อไหร่ เขาจะรีบพามันไปที่บ้านทันที ไม่รอช้า
"ไปเถอะตาวิน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" อำพรเดินมาคว้าแขนลูกชายที่ยืนมองเด็กน้อยบนเตียงอยู่นานแต่ไม่พูดอะไรออกมา
จากนั้นทั้งสามก็ลงมาที่รถ อัศวินให้น้อยขับรถอัจฉรากลับไปพร้อมมารดา ส่วนเขาเองจะขับอีกคันกลับ แต่เขาไม่ได้ใช้เส้นทางที่จะกลับบ้าน อัศวินขับรถออกนอกเมืองเพื่อไปที่ไร่ของเขา กว่าจะขับรถมาถึงก็ดึกมากแล้ว เขาจอดรถได้ก็ตรงไปในป่าก่อนจะหยิบปืนออกมายิงใส่ต้นไม้จนหมดแม็ก
"โธ่เว้ย!" อัศวินปาปืนกระบอกนั้นทิ้งก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น เขาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย อ่อนแอเพราะเห็นมันกำลังจะตาย เขาไม่ควรเป็นแบบนี้สิ เขาคือเจ้าของกิจการทั้งหมดของจารุพงษ์ไพศาล เขามีลูกน้องที่จะต้องคุมอีกมากมาย แต่ทำไมกะอิแค่เด็กผู้ชายคนเดียวกลับทำให้เขาเป็นบ้าได้ขนาดนี้
........
อัจฉรานอนเฝ้าคนไข้ทั้งคืนจนถึงเช้า พยาบาลที่เข้ามาเปลี่ยนสายน้ำเกลือและเก็บถุงเลือดตอนหกโมงเช้าทำให้เธอตื่น อัจฉรามองน้องชายที่ยังไม่ได้สติ เธอสงสารจอมขวัญที่สุด ไหนจะพ่อที่เพิ่งเสีย บ้านที่ถูกเผาโดยน้ำมือคนๆเดียวกันยิ่งทำให้เธอพูดไม่ออก พี่ชายเธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่พ่อเสีย ไร้อารมณ์ ตัดสินใจเด็ดขาด พูดจริง ทำจริง จนบางครั้งการกระทำเหล่านี้มันก็ย้อนกลับมาทำร้ายพี่ชายเธอโดยไม่รู้ตัว
"พ่อจ๋า .." อัจฉรารีบเข้ามากุมมือบางของคนตรงหน้าที่ละเมอออกมาเสียงแห้ง
"ขวัญ พี่อยู่นี่" เธอเอ่ย อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้
"ฮือออ .. ฮึ่ก" จอมขวัญส่ายหน้าไปมา ตามใบหน้ามีเหงื่อชื้นราวกับคนฝันร้าย
"จอมขวัญคะ ไม่ต้องกลัวนะ" เธอก้มลงไปกอดร่างนิ่ม ไม่อยากเห็นน้องเป็นแบบนี้เลย เธอรู้สึกผิดแม้จะไม่ได้เป็นคนทำก็ตาม
"มันเป็นอะไร" เสียงดังมาจากประตูห้อง พร้อมร่างสูงใหญ่ของคนที่เดินเข้ามา
"พี่วิน!" อัจฉราเรียกอย่างตกใจ มองคนที่ใบหน้าโทรม ใส่เสื้อผ้าเปื้อนเลือดตัวเก่าและดูเหมือนยังไม่ได้นอน
"ฝันร้ายเหรอ" อัศวินมองใบหน้าเล็กที่ชื้นเหงื่อ ก่อนจะถามน้องสาว
"ค่ะ น้องคงฝันร้าย นี่พี่วินไม่ได้กลับบ้านหรือคะ" อัจฉราถามด้วยความสงสัย
"อื้ม ฝากเราโทรบอกแม่ แล้วให้เตรียมเสื้อผ้ามาให้พี่ด้วย" อัศวินบอก เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ รู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้วเลยรีบมาที่นี่แทน
"ได้ค่ะ" อัจฉรารับคำก่อนจะรีบต่อสายหามารดา
อัศวินเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนผู้ป่วย เขาใช้มือข้างที่ปกติแตะไปตามใบหน้า ตัวร้อนเล็กน้อยอาจเกิดจากแผลอักเสบ
"ฮึ่กกก .. ปล่อยผม" เขาชะงักมือที่ไล่ลงมาตามคอ ขนาดในฝัน มันยังกลัวเขามากถึงเพียงนี้
เขาทำเพียงยืนลูบหัวมันไปเรื่อยๆ จอมขวัญนิ่งลงก่อนจะหายใจเข้าออกสม่ำเสมอตามเดิม
"แม่ตกใจมากเลยค่ะ เมื่อคืนติดต่อพี่ไม่ได้เลย เดี๋ยวแม่กำลังจะมานะคะ" อัจฉราว่า มองพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียงนอนของจอมขวัญ
"พี่วินนอนสักหน่อยไหมคะ ดูเหมือนยังไม่ได้หลับเลย" อัจฉราบอก โซฟายาวที่เธอนอนเมื่อคืนก็หลับสบายดี
"ไม่ล่ะ วันนี้พี่มีธุระ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จก็จะออกเลย" เขาเอ่ย เดินมานั่งรอน้อยที่โซฟา อันที่จริงเขาจะกลับบ้านเลยก็ได้ แค่อยากมาดูให้แน่ใจว่าเด็กนั่นมันไม่เป็นอะไรมาก
"พักผ่อนบ้างเถอะนะคะ อัจกับคุณแม่เป็นห่วงนะ" อัจฉราแตะหลังพี่ชายก่อนที่อัศวินจะพยักหน้ารับ
รอไม่นานมารดากับลูกน้องเขาก็มา อัศวินโดนบ่นไปหนึ่งรอบใหญ่ๆก่อนจะถูกปล่อยตัวให้อาบน้ำทำธุระส่วนตัวเพื่อออกไปข้างนอก
"หนูขวัญไม่ฟื้นเลยเหรอลูก" อำพรมองเด็กที่หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ไหนคุณหมอว่าเดี๋ยวก็ฟื้นไง นี่ก็หลายชั่วโมงแล้วนะ
"เมื่อเช้าละเมอหาพ่อค่ะ อัจสงสารน้องมากเลย" อัจฉราว่า เธอเองก็เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
"แม่อยากจะไถ่โทษ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร" อำพรเอ่ย
"สิ่งที่น้องขาดไป เราหาให้เขาได้แค่บ้านแหละค่ะ ส่วนพ่อของน้อง เราคงทำได้แค่คอยปลอบประโลม" อัจฉราถอนหายใจ ถ้าพี่วินไม่ตัดสินใจเร็วไปนิด อะไรๆคงจะดีกว่านี้
"อืออ" เสียงที่ดังขึ้นทำให้สองแม่ลูกรีบวิ่งมาดูคนที่นอนอยู่บนเตียง
"ฟื้นแล้วเหรอลูก อยากได้อะไรไหม หืม" อำพรลูบหัวเล็ก ตอนนี้จอมขวัญค่อยๆลืมตาขึ้นแล้ว อัจฉรารีบกดตามหมอจะได้มาดูอาการ
"คุณท่าน" จอมขวัญเรียกเสียงเบาก่อนจะค่อยๆปิดตาลงเพราะแสงไฟทำให้เขาแสบ ขวัญรู้สึกเจ็บปวดมากๆที่ข้อมือ ปวดยิ่งกว่าตอนที่เขาตัดสินใจกรีดมันด้วยมีดคัตเตอร์เสียอีก
"ให้หมอตรวจสักหน่อยนะ เชิญค่ะ" อำพรถอยออกให้คุณหมอได้ตรวจอาการ
"ดีขึ้นนะครับ เดี๋ยวก็ทานอาหารได้ หมอจะให้พยาบาลเก็บสายปัสสาวะ ลุกเข้าห้องน้ำเองได้เลย ไม่ถึงอาทิตย์น่าจะกลับบ้านได้ครับ หลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับครอบครัวนะครับ ให้กำลังใจน้องเขาเยอะๆ อย่าให้มีภาวะตึงเครียดหรือทิ้งให้อยู่คนเดียวอีก" ตรวจเสร็จคุณหมอก็แนะนำก่อนจะออกจากห้องไป
"ดื่มน้ำก่อนนะ" อัจฉราปรับเบาะให้จอมขวัญก่อนจะส่งน้ำให้ดื่ม
"ผม .. ขอโทษนะครับ" จอมขวัญจะยกมือไหว้แต่อำพรจับเอาไว้ เขารู้สึกอยากลงโทษตัวเองที่ตอนนั้นทำอะไรลงไปไม่คิดถึงผลที่จะตามมา สุดท้ายก็ต้องให้คนอื่นมานั่งดูแล ทำตัวไร้ประโยชน์และไม่มีค่าอะไรเลย
"หนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ป้าต่างหากที่ต้องขอโทษแทนอัศวิน อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะลูก เรื่องที่แล้วๆมาให้มันผ่านไปได้ไหม" อำพรจับมือเล็กมาลูบ พลางลูบหัวคนที่ยังดูซูบเซียวอยู่
"ผมผิดเองที่ไม่ยอมอดทน .. ฮึ่ก .. ผมอยากไปอยู่กับพ่อครับ" จอมขวัญร้องไห้ออกมา เขาอยากไปอยู่กับพ่อจริงๆ เขาคิดถึงพ่อมากเหลือเกิน
"ไม่เอาลูก พ่อเขาคงไม่อยากเห็นเราทำร้ายตัวเองนะเชื่อป้า ไม่ร้องนะ ป้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรหนูอีกต่อไปนะคะ" อำพรดึงร่างเล็กมากอด ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้ เธอยิ่งหลงรักและเอ็นดูจอมขวัญมากยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่า
"ให้น้องทานข้าวเถอะค่ะ ทานยาจะได้นอนพักนะ หายไวๆจะได้กลับบ้านเรากัน" อัจฉราว่า จะสายแล้ว ข้าวเช้ายังไม่ตกถึงท้องคนป่วยเลย
"มานะ พี่ป้อน" อัจฉราทำทุกอย่างให้จอมขวัญเหมือนกำลังดูแลน้องชายแท้ๆของตัวเอง เธอป้อนข้าวป้อนน้ำ หยิบยาให้ทานก่อนจะให้น้องนอนพักผ่อน เธอไม่ได้รังเกียจจอมขวัญแม้แต่นิด ดีเสียอีก ถ้าหากจอมขวัญออกจากโรงพยาบาลไป เธอจะได้ขอให้จอมขวัญอยู่ที่ลำปางกับเธอ ไหนๆพี่วินก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวจอมขวัญอีกต่อไปแล้วนี่!
......
ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้นภายในห้องมืด น้อยเก็บกระบอกปืนก่อนจะเดินออกมาหาคนเป็นนาย
"เรียบร้อยครับ พวกมันซักทอดให้ปางไม้ในเขตสิบสอง แต่เพราะมันโกหกผมเลยปิดปากไป" น้อยเอ่ยกับคนเป็นนาย เขาเพิ่งจะฆ่าคนร้ายที่จับตัวเพิ่มมาได้อีกคน ในเมื่อถามแล้วไม่ได้เรื่องอะไรก็ปิดปากเสียให้หมด
"บอกลูกน้องให้ระวังตัวไว้ ช่วงนี้เหมือนมันจะเล่นเราอีกแล้ว" อัศวินเอ่ย ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับ
"นายจะไปไหนครับ" น้อยถามคนเป็นนาย
"ไปโรงพยาบาล กูจะไปดูมันเสียหน่อย มึงเองก็อยากไปไม่ใช่รึ" อัศวินว่าก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถ น้อยเองเขาก็อยากไปมากเช่นเดียวกัน ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ
"ทานอีกสิ ไม่เอาแล้วเหรอ" อัจฉราถามคนป่วยที่นอนพิงเตียงดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จอมขวัญตื่นมาทานข้าวเที่ยงแล้วก็นอนไปอีกจนถึงตอนเย็น พอได้นอนมากๆร่างกายก็หลับไม่ลงแล้ว
"ไม่ไหวแล้วครับ" จอมขวัญส่ายหน้า อาหารบำรุง ผลไม้นานาชนิดที่อัจฉราป้อนให้ เขาทานจนอิ่มแน่นไปหมดแล้ว
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูห้องตามด้วยฝีเท้าคนที่เดินเข้ามาทำให้ทุกคนหันไปมองรวมถึงจอมขวัญด้วย
สายตาของจอมขวัญที่ปะทะกับสายตาคนตรงหน้าทำให้ทุกคนเป็นห่วง ดูอย่างไรก็มีแต่สายตาที่เคียดแค้นต่อกัน
"ไงขวัญ หายดีแล้วนะเอ็ง!" น้อยที่เห็นอาการไม่ดีจึงรีบเข้าไปทักทาย
"ครับพี่น้อย" จอมขวัญรีบยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะกอดพี่น้อยเอาไว้ด้วยความคิดถึง
"ฟื้นแล้วก็อ้อนใหญ่เชียวนะ เห็นเอ็งยิ้มได้ข้าก็ดีใจ คราวหลังอย่าคิดตื้นๆแบบนี้อีก รู้ไหม" น้อยเขกหัวคนป่วยเบาๆ ก่อนจะกอดมันโยกไปมาอย่างเอ็นดู
อัศวินเลี่ยงมานั่งที่โซฟา เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี แต่แค่ได้เห็นว่ามันปลอดภัยเขาก็สบายใจขึ้นมากแล้ว
"ไปไร่มาหรือลูก" อำพรถามลูกชายที่มีสีหน้าอิดโรย
"ครับ" อัศวินตอบรับ
"กลับบ้านไปพักผ่อนไหม แม่ก็จะกลับแล้ว" เธอถาม นี่ก็เย็นมากแล้ว จะได้ให้จอมขวัญพักผ่อน
"แม่กับยัยอัจกลับไปเถอะครับ คืนนี้ผมจะอยู่เฝ้ามันเอง" คำพูดของอัศวินทำให้ทุกคนตกตะลึงและขมวดคิ้วไปตามๆกัน
โดยเฉพาะจอมขวัญ
"ไม่นะพี่น้อย ไม่เอา" จอมขวัญเงยหน้าอ้อน ส่ายหน้าพัลวันว่าไม่อยากได้คนเฝ้าไข้
"ไม่ต้องหรอกลูก ยัยอัจดูได้" อำพรเองก็งงกับการกระทำของลูกชาย วันนี้มาแปลกแหะ
"เถอะครับ ผมไม่ทำอะไรมันหรอก" อัศวินเอ่ย อำพรกับอัจฉราหันหน้ามองกันก่อนจะตัดสินใจยอมให้ตาวินอยู่ดูแล บางทีเขาคงจะอยากอยู่ไถ่โทษความผิดที่ทำกระมัง สองแม่ลูกคิดพลางเก็บข้าวของ
"ไม่ อย่าไป" จอมขวัญสะอื้น ไม่ยอมปล่อยมือจากพี่น้อย จะให้คนใจร้ายแบบนั้นอยู่กับเขาสองคนจริงๆน่ะหรือ
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะรีบมา เอ็งก็พักผ่อนไปรู้ไหม" น้อยลูบหัวเล็กก่อนจะผละออกมาจนได้
"ป้าไปนะลูก พักผ่อนเยอะๆจะได้หายไวๆ" อำพรลูบหัวเล็กที่ไหว้หล่อนอย่างนอบน้อม
"พี่วินอย่าทำอะไรจอมขวัญนะ!" อัจฉราเตือนสติพี่ชาย และอัศวินก็ทำเพียงแค่พยักหน้า
จากนั้นทุกคนก็เดินออกไปจากห้องเป็นที่เรียบร้อย จอมขวัญหลับตาแน่น บ้าจริง ถ้าคนใจร้ายเกิดคึกอยากจะฆ่าเขาขึ้นมา จะมีใครมาช่วยเขาทันล่ะ
"ไม่ต้องกลัวกูขนาดนั้นก็ได้มั้ง" อัศวินเดินมาปรับเตียงให้มัน หลังจากที่สมเพชในความพยายามของคนบนเตียง จอมขวัญไม่สนใจรีบนอนตะแคงหันหลังให้เพราะไม่อยากเจอหน้า
"จะเอาอะไรอีกหรือเปล่า" เขาถาม เดินไปปิดโทรทัศน์แล้วเดินกลับมาที่เตียง
จอมขวัญไม่ตอบ เขาไม่อยากพูดกับคนที่ทำร้ายเขาจนต้องคิดฆ่าตัวตาย
"หยิ่งผยองเหมือนเดิมไม่มีผิด ที่จริงมึงน่าจะตายๆไปเนอะ กูจะได้ไม่ต้องเห็นหน้า" อัศวินว่า
"ฮึ่ก! แล้วคุณช่วยผมไว้ทำไมล่ะ ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายๆไปซะ!" จอมขวัญหันมาตวาดใส่คนที่ทำเหมือนอยากให้เขาตาย แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ตาย จะให้เขาอยู่ทรมานแบบนี้ไปทำไมกัน
"นี่! หยุดโวยวายสักทีสิวะ!" อัศวินจับแขนเล็กที่ทุบตีเขาแน่น ขนาดป่วยแบบนี้ยังมีแรงหือ
"ฆ่าผมเลยสิ! เอาเลย! ผมอยากตาย! ผมจะไปอยู่กับพ่อ! ฮืออออ!!!" จอมขวัญดิ้นไปมาจนอัศวินต้องรั้งร่างเล็กมากอดให้หยุดดิ้น ยิ่งดิ้นสายน้ำเกลือก็จะยิ่งรั้ง เลือดเริ่มไหลย้อนเข้ามาในสาย แผลที่ข้อมือเองก็เริ่มมีเลือดซึม
"หยุดได้แล้ว! กูไม่ให้มึงตายง่ายๆหรอก ได้ยินไหม!" อัศวินกอดร่างเล็กที่ยังคงดิ้นและทุบตีเขาอย่างแรงเอาไว้ กดหน้ามันให้ฝังกับหน้าอกเขา แยกแขนไม่ให้สามารถตีเขาได้เพราะตอนนี้เลือดเริ่มจะออกมามากเกินควรแล้ว
"ทำไม ฮืออออ! ทำไมคุณต้องทำร้ายผมด้วยย! ผมเกลียดคุณ! เกลียดดดด!" จอมขวัญเริ่มจะหมดแรง เขาทุบหน้าอกคนใจร้ายด้วยแรงแผ่วลงทุกทีๆ อัศวินยิ่งได้ยินคำว่าเกลียดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ เขาหลับตาลงยอมให้มันทุบตีเขาเอาให้สาแก่ใจ
ไม่นานจอมขวัญก็หยุดมือเพราะหมดเรี่ยวแรง เขาซบหน้าที่อกคนใจร้ายก่อนจะร้องไห้ออกมา อัศวินเองพอเห็นคนตรงหน้าสิ้นฤทธิ์ก็ทำแค่ยกมือขึ้นมาลูบหลังเล็กเบาๆไม่ให้ร้องไห้อีก
"ทำไมถึงได้คิดสั้นขนาดนี้ มึงอยากตายไปให้พ้นๆจากหน้ากูมากเลยใช่ไหม" เขาถามร่างเล็กกว่า กระซิบชิดริมหู และจอมขวัญเองก็พยักหน้าตอบออกมาจากใจ
"มึงนี่มัน! นอนซะ หายแล้วจะได้กลับสักที กูไม่ชอบอยู่โรงพยาบาลสักเท่าไหร่หรอกนะ" เขาสบถใส่ร่างเล็กก่อนจะจับมันให้นอนลงดีๆ กว่าจะสิ้นฤทธิ์ได้เล่นเอาเหนื่อย
จอมขวัญร้องไห้สะอึกสะอื้นยอมนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น อัศวินเองเขาผละเข้าห้องน้ำล้างหน้าให้เลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะออกมาด้านนอก เดินไปห่มผ้าให้มันดีๆก่อนจะกลับมานอนต่อที่โซฟา เขาก็แค่อยากจะอยู่เฝ้าไม่ให้มันหนีไปไหนก็เท่านั้น ถึงแม้ใครจะพูดอย่างไร แต่มันคือคนของเขา และเขาจะไม่ยอมเสียมันไปง่ายๆแน่
TBC.
Talk: 11-13 นี้โกะไปเที่ยวเลยนะคะ คงไม่มีเวลาต่อให้ แต่ถ้ามีจะมาลงนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ โกะเองไม่ได้เขียนนิยายดีเลิศอะไร ก็แค่อยากลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง ถ้าผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724064 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก