รอยชัง ๙
นับตั้งแต่วันที่จอมขวัญเข้ามาพักรักษาตัว วันนี้ก็เป็นวันที่ห้าแล้ว อาการของจอมขวัญเองก็ค่อยๆดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แผลที่ข้อมือเริ่มสมานและหายอักเสบแล้ว หมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านไปพักรักษาตัวเองได้ ระหว่างที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล อัศวินกับอัจฉราก็ผลัดกันมานอนเฝ้าจอมขวัญอยู่บ่อยๆ อัจฉรานั้นมีเหตุผลคือเป็นห่วงและอยากดูแลน้องชาย ส่วนอัศวินนั้นที่เขายอมมานอนเฝ้ามันมีเพียงเหตุผลเดียว คือ เขากลัวว่ามันจะหนีไปจากเขา
"ดีใจไหมเอ็ง จะได้กลับบ้านแล้ว" เสียงของน้อยเอ่ยกับร่างเล็ก ฝ่ามือกร้านขยี้หัวมันเบาๆด้วยความเอ็นดู
"...." จอมขวัญส่ายหัวทำหน้าตาบึ้งตึงจนอีกฝ่ายถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
"เอ็งนี่น้าาา อยากจะนอนโรงพยาบาลต่อหรือไงกัน หึหึ เสร็จแล้วก็ลงไปกันเถอะ ป่านนี้นายคงรออยู่ รู้ไหม ค่ารักษาพยาบาลเอ็งน่ะแพงใช่ย่อยเลย นอนห้าวันปาไปหลายหมื่น แต่คราวนี้นายไม่บ่นสักคำ โชคดีแล้วขวัญเอ้ย!" น้อยลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะยกกระเป๋าขึ้น รอพามันกลับบ้าน
น้อยพาเด็กน้อยที่เพิ่งหายป่วยลงมาด้านล่าง ตอนนี้นายเขากำลังนั่งรออยู่ที่ด้านหน้าของโรงพยาบาล พอมาถึงน้อยก็เรียกคนเป็นนาย อัศวินทำเพียงหันมามองจอมขวัญด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
"มานั่งด้านหลังนี่" อัศวินพูดเสียงเฉียบเมื่อเด็กที่เดินตามมาจะขึ้นไปนั่งข้างๆลูกน้องเขา
"ไปซะ" น้อยพยักเพยิดให้จอมขวัญที่หน้ามุ่ยไม่อยากนั่งข้างๆคนใจร้าย สุดท้ายขวัญก็ต้องยอมเปิดประตูมานั่งด้านหลังข้างๆอัศวินด้วยความไม่ชอบใจ
"กลับบ้านเลยใช่ไหมครับ" น้อยเอ่ยถามเจ้านาย
"อืม กูไม่แวะที่ไหนแล้ว" อัศวินว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คเมล์จากลูกค้า
"พี่น้อย .." เสียงจากคนตัวเล็กดังขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ว่าไงเอ็ง" น้อยมองคนที่พูดผ่านกระจกมองหลัง
"ขวัญอยากไปดูบ้านจัง" จอมขวัญอ้อน พิงแก้มกับเบาะหน้าแล้วมองพี่น้อยอย่างตาละห้อย
"เอ่อ .. วันนี้คงไม่สะดวกหรอก เอาไว้วันหลังนะ" น้อยเอ่ยอย่างสงสาร แต่วันนี้คงไม่สะดวกจริงๆ มันก็เห็นว่านายมาด้วย จะตามใจตัวเองได้อย่างไร
"ขวัญอยากไปดูบ้าน ฮึ่ก พี่น้อยสัญญาแล้วนี่!" จอมขวัญเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ จอมขวัญกลัว กลัวว่าถ้าไปที่บ้านใหญ่แล้วจะไม่ได้ออกมาอีก เขาอยากไปบ้าน อยากไปไหว้พ่อเป็นครั้งสุดท้าย
"ขวัญเอ้ย! จะเอาแต่ใจตัวเองได้ไง" น้อยอยากจะเอื้อมมือมากอดมันแต่ติดที่เขาขับรถอยู่จึงได้แค่หันมาบอก เด็กขี้แยมันร้องไห้ขี้มูกโป่งเสียแล้ว เวรกรรมจริงๆ
"ไม่ต้องเถียงกัน ถ้ามันอยากจะไปก็พามันไป จะได้รู้สักทีว่าพ่อมันน่ะตายไปแล้วจริงๆ" อัศวินรำคาญบทสนทนาของพวกมัน ในเมื่อเด็กนี่มันอยากจะไปดูซากบ้านที่ถูกเผาไหม้ไปหมดแล้วก็ช่างหัวมัน อยากจะเห็นภาพบาดตาบาดใจก็แล้วแต่มัน
น้อยรับคำสั่งก่อนจะขับรถเปลี่ยนทิศทางไปยังบ้านหลังเก่าของจอมขวัญมัน ระหว่างทางบนรถไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างกัน จอมขวัญทำเพียงแค่นั่งนิ่งๆร้องไห้เบาๆสายตามองออกไปนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย อัศวินเองก็พยายามนั่งสงบสติอารมณ์ เขาไม่อยากหาเรื่องมันตอนนี้เพราะรู้ดีว่ามันกำลังป่วย
ไม่นานน้อยก็ขับรถมาจอดที่ลานกว้าง บ้านไม้ที่เคยอยู่กันอย่างอบอุ่นสองคนพ่อลูก ตอนนี้เหลือเพียงซากดิน ขี้เถ้าสีดำและของใช้ที่ไหม้เกรียมวางระเกะระกะ โครงบ้านที่ทำจากปูนยังคงตั้งตระหง่าน นอกเหนือจากนั้นก็ไม่เหลืออะไรให้จอมขวัญเอาไว้ดูต่างหน้าอีกแล้ว
"ฮึ่กก .. พ่อจ๋า" จอมขวัญเดินมาทรุดตัวลงที่หน้าบ้าน เขามองภาพเศษไม้ที่ถูกเผาเป็นตอตะโกแล้วอยากจะตายตามพ่อไปเหลือเกิน แม้จะรู้ดีว่าชีวิตนี้เขาไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว แต่ก็ยังอยากให้ปาฏิหาริย์พาพ่อกลับมาหาเขา
จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในกองขี้เถ้าอย่างคุ้มคลั่ง พี่น้อยบอกว่าคนใจร้ายสั่งให้เผาพ่อในนี้ ถ้าอย่างนั้นกองกระดูกของพ่อก็น่าจะอยู่ในนี้ไม่ไปไหน ร่างเล็กพยายามรื้อหลังคาที่ทับถมกันออก ก่อนจะใช้มือขุดเศษดินออกอย่างร้อนใจ
"ขวัญ!" น้อยที่สลดใจกับภาพตรงหน้ากำลังจะเข้าไปห้ามคนตัวเล็กแต่ถูกอัศวินยกมือห้ามไว้
"ปล่อยมัน ให้มันหาให้พอใจ" อัศวินเอ่ยก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ เขากอดอกมองมันที่ทำตัวเหมือนคนบ้า ควานหาเถ้ากระดูกของพ่อมันไม่สนใจว่าตัวเองจะป่วยแค่ไหนก็ตาม
"พ่อจ๋าาา ฮือออ พ่ออยู่ไหน ฮึ่ก ขวัญจะพาพ่อไปวัดนะ พ่อออกมาให้ขวัญเห็นสิจ๊ะ" จอมขวัญพยายามหาเศษกระดูกพ่อที่หลงเหลืออยู่ แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หาเท่าไหร่ก็ไม่มี
"พ่อออ ขวัญคิดถึงพ่อเหลือเกิน ฮึ่ก ขวัญอยากกอดพ่อ อยากอยู่กับพ่อ ฮือ ไม่เหลือใครอีกแล้วววว" จอมขวัญทรุดตัวลงพิงเสาปูนอย่างหมดแรง เขาร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ ไม่เหลืออะไรอีกเลย แม้แต่กระดูกของพ่อก็ไม่มี
อัศวินกอดอกยืนมองมันที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน เขาให้เวลามันได้ระลึกถึงพ่อของมันจนพอใจ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักและไอ้เด็กนั่นมันก็ยังไม่ลุกไปไหน เขาเองก็ควรจะได้กลับไปพักผ่อนเสียที
"น้อยไปเอาตัวมันกลับมา" เขาบอกลูกน้องคนสนิท น้อยรีบรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านที่เหลือแต่เศษซากแล้วประคองร่างเล็กขึ้น
"กลับเถอะขวัญ" น้อยเอ่ย ประคองร่างเล็กที่พยายามดันเขาออก มันคงยังไม่อยากกลับ แต่ยิ่งเห็นมันเป็นแบบนี้เขายิ่งเป็นห่วง
"ขวัญจะอยู่กับพ่อ ขวัญไม่อยากกลับไปอยู่กับคนใจร้ายอีกแล้ว" จอมขวัญร้องไห้ก่อนจะบิดข้อมือออกจากพี่น้อย เลือดที่ข้อมือค่อยๆไหลซิบลงมาตั้งแต่เขาพยายามรื้อเศษซากจนตอนนี้แผลเริ่มจะปริออกอีกแล้ว
"เอ็งจะไปอยู่ไหนได้ คิดเสียบ้างสิ!" น้อยเอ่ยกับมัน บทจะดื้อก็ดื้อจนน่าโมโห
"ขวัญอยู่ได้ ฮึ่ก ไม่กลับไปแล้ว" จอมขวัญดื้อดึงจนตัวเองล้มลงไปบนกองขี้เถ้า น้อยกำลังจะตามไปคว้าร่างเล็กให้มาด้วยกัน แต่ไม่ทันเจ้านายเขา
"ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม!" อัศวินตามเข้ามาบีบแขนมันสองข้างแล้วจับให้ยืนขึ้น เขายืนมองอยู่นานและได้ยินทุกคำพูด ไม่อยากอยู่ด้วยกันมากนักใช่ไหม ได้ ยิ่งมึงไม่อยากอยู่ใกล้ กูจะยิ่งเข้าไปใกล้มึงเอง
"ปล่อยผม! คุณมันเลว! คุณฆ่าพ่อผม ฮึ่ก พ่อตายทั้งเป็น คุณทำได้ไง! ทำแบบนี้ทำไม!!!" จอมขวัญพยายามดันตัวเองออก แต่เพราะถูกแขนใหญ่บีบเสียจนหมดแรงจึงได้แค่พยายามทุบคนตรงหน้า เจ็บใจจริงๆที่ไม่เคยสู้เขาได้
"รู้ไว้ก็ดีแล้ว! พ่อมึงมันชั่วกูถึงต้องฆ่ามันก่อนที่จะเป็นไฟลามทุ่ง! มึงมันก็เหมือนพ่อมึงนั่นแหละ! จองหอง! ทั้งๆที่กำลังจะตาย ยังจะปีกกล้าขาแข็ง!" อัศวินลากมันให้เดินตามมาที่รถ จอมขวัญทั้งสะบัดทั้งขืนตัวแต่ก็ไม่เป็นผล
"ผมไม่กลับไปกับคุณแล้ว! จะฆ่าผมก็เอาเลยสิ เอาเลย!" จอมขวัญเชิดหน้าท้าทาย
เพี้ยะ
ฝ่ามือหนาฟาดไปที่หน้าเล็กด้วยแรงโทสะ จอมขวัญล้มลงไปนอนกับพื้น เขาปากสั่น ทั้งเจ็บและชา รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เลือดกำลังไหลออกมาจากด้านใน
"นายครับ" น้อยรีบเข้ามาพยุงร่างเล็ก หน้ามันตอนนี้เป็นรอยแดงช้ำ เลือดที่ปากไหลออกมาไม่หยุด
"อย่าให้กูต้องโมโหไปมากกว่านี้! มาขึ้นรถซะ ต่อไปนี้มึงจะไม่ได้อยู่ห่างกูแม้แต่ก้าวเดียว จำไว้!" อัศวินกระชากตัวมันมาก่อนจะจับยัดไปในรถ น้อยเองรีบตามเจ้านายขึ้นรถเพื่อเอารถออก ถ้าเกิดชักช้ากว่านี้จอมขวัญอาจจะได้ตายคามือนายแน่ๆ
"ฆ่าผมสิ! ฮืออ ฆ่าผมมม!!!" จอมขวัญดิ้นขลุกขลักอยู่บนตัวอัศวิน เขาไม่อยากอยู่แล้ว คนใจร้ายไม่เพียงแต่ฆ่าพ่อเขา แต่ยังกล้าทำร้ายร่างกายเขาด้วย
"เงียบ! เดี๋ยวกูก็ยิงทิ้งแม่ง!" อัศวินรัดร่างเล็กให้หยุดดิ้น เขาจับมือมันไขว้หลัง ก่อนจะกดให้อยู่นิ่งๆบนตัวเขา ขาใหญ่เกี่ยวขาเล็กไม่ให้ถีบเบาะได้
"ก็ยิงเลยสิ! ฮือออ ผมเกลียดคุณ!!!" จอมขวัญดิ้นอย่างแรงแต่ก็สู้แรงคนใจร้ายไม่ได้อยู่ดี
"กูชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ! น้อย! หาผ้าหน้ารถมาให้กูที!" อัศวินเริ่มเอามันไม่อยู่แล้ว เขารับผ้าที่น้อยส่งมาให้ก่อนจะมัดแขนมันไว้ด้านหลัง อีกผืนมัดปากมันไว้แน่น จะได้หยุดด่าเขาเสียที
"อื้อออออ!" จอมขวัญกัดผ้าแน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ขี้โกงกับคนไม่มีทางสู้ตลอด! คุณมันเลว!
"ถึงบ้านเมื่อไหร่มึงโดนดีแน่จอมขวัญ!" อัศวินว่า ปัดเศษดินบนตัวออก ฤทธิ์เยอะเกินตัวจริงๆให้ตายเถอะ
Rrrrrrr
"ใครโทรมาตอนนี้วะ!" อัศวินสบถ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าเป็นเบอร์ของน้องสาว
"ว่าไงยัยอัจ" เขากรอกเสียงลงไป ก่อนจะเหลือบตามองมันที่ดิ้นไป ร้องไห้ไป ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอจนน่ารำคาญ
( พี่วินคะ เมื่อไหร่จะถึงบ้านกัน คุณแม่ท่านเป็นห่วงจอมขวัญ )
"เออดีเนอะบ้านนี้ แทนที่จะห่วงลูกชายห่วงพี่ชายตัวเอง แต่กลับห่วงลูกคนทรยศ"
( ก็น้องเขาน่าสงสารนี่คะ ตกลงเมื่อไหร่จะถึงเนี่ย ขอคุยกับจอมขวัญได้ไหม )
"ไม่ต้องคุยให้เสียเวลา อีกเดี๋ยวก็ถึง มันดื้อด้าน ฝากบอกแม่ด้วย กลับไปพี่จะเล่นงานมัน อย่ามาขวางจะดีที่สุด"
( อะไรกันอีกคะ! อย่าทำอะไรจอมขวัญนะ! คราวนี้ไม่มีใครยอมพี่จริงๆด้วย )
"ช่างเถอะ ไว้ถึงบ้านค่อยคุย แค่นี้"
เขาวางโทรศัพท์จากน้องสาวก่อนจะก้มลงมาตวาดมันที่นอนไม่อยู่สุข
"มึงจะลองดีใช่ไหม!" อัศวินบีบปากมันอย่างแรง ก่อนจะจ้องตามันอย่างโมโห
"อึ่ก" จอมขวัญตกใจผวาก่อนจะหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองหน้า เพราะสายตาที่มองมาช่างน่ากลัวเหลือเกิน
"รีบขับหน่อยสิวะ กูจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย!" อัศวินหัวเสียก่อนจะสบถใส่ลูกน้อง เขาละสายตาจากมันเพราะคิดว่ามันคงจะเริ่มกลัวเขาขึ้นมาบ้างแล้ว
อัศวินนั่งมองมันไปด้วยความโมโห เขาคว้าข้อมือมันขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าตอนนี้ผ้าก็อตสีขาวมีรอยเลือดไหลออกมา เป็นเรื่องอีกจนได้ เขาถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวมันขึ้นแล้วจับให้มันนอนดีๆ ไม่นานน้อยก็ขับรถมาถึงบ้าน อัศวินไม่รอช้า เขารีบเปิดประตูก่อนจะแบกมันขึ้นบ่าแล้วพาเดินเข้าบ้านมา
"ตาวิน! ทำอะไรน้องอีกแล้ว!" อำพรอยากจะเป็นลมซ้ำสอง เมื่อไหร่ลูกชายเธอจะอารมณ์แบบคนปกติอย่างคนอื่นบ้าง
"ผมจะดูมันเอง แม่รออยู่ข้างล่างนี่แหละครับ" อัศวินหันมาบอก กอดร่างที่ดิ้นขลุกขลักให้แน่นขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป
"มีอะไรกันอีกแล้วน้อย ทำไมคราวนี้ถึงได้มัดมือมัดปากน้องแบบนั้น!" อำพรถามคนที่อยู่ในเหตุการณ์อย่างน้อย เอาจริงๆเธออยากช่วย แต่ลูกชายเธอฟังเธอเสียที่ไหนกัน
"นายพามันไปบ้านมาครับ พอมันไปเห็นสภาพบ้านมันก็สติแตก คิดจะหนี นายเลยโมโห สภาพก็เป็นแบบที่เห็น" น้อยเอ่ย แม้จะต้องทนเห็นมันโดนนายทำร้าย แต่ก็ยังดีกว่าทิ้งมันไว้ตรงนั้น ให้มันเผชิญชีวิตเพียงลำพัง เขาทำไม่ได้
"ตายจริง คงจะเสียใจมากสินะ" อำพรเอ่ยก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
"จะทำไงดีคะ คราวนี้ถ้าจอมขวัญคิดฆ่าตัวตายอีก" อัจฉราเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"ไม่ได้แล้ว คราวนี้แม่จะไม่ยอม!" อำพรตัดสินใจก่อนจะลุกขึ้น
แต่กลับถูกน้อยเข้ามาขวางไว้เสียก่อน "เดี๋ยวครับ!"
"อะไรของเธอน้อย อยากให้จอมขวัญเป็นอะไรไปอีกหรือไง!" อำพรเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ น้อยเองก็ห่วงจอมขวัญไม่น้อยไปกว่าหล่อนนักหรอก แต่ทำไมคราวนี้ถึงเข้ามาห้าม
"คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งเข้าไปห้ามตอนนี้เลยครับ นายกำลังโมโห และคราวนี้จอมขวัญเองก็ควรจะได้สงบสติอารมณ์บ้าง" น้อยเอ่ยอย่างมีเหตุผล เขาอยากให้ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน และเขาเชื่อว่าครั้งนี้นายจะไม่ทำอะไรจอมขวัญอีกแน่ๆ
"จะดีเหรอน้อย ฉันกลัวตาวินจะทำอะไรจอมขวัญน่ะสิ" อำพรเอ่ย เธอไม่อยากให้อดีตซ้ำรอยและจบลงแบบเดิมอีกแล้ว
"นายอ่อนลงเยอะแล้วครับ อย่างไรผมว่ารอดูก่อนดีกว่าครับ ถ้าเราขึ้นไปตอนนี้นายคงไม่ยอม" น้อยเอ่ย และอำพรก็พยักหน้ารับอย่างถอนใจ
"จะลองดูก็แล้วกัน แต่ถ้าคราวนี้จอมขวัญเป็นอะไรไปอีก ลูกก็ลูกเถอะ ได้เห็นดีกันบ้าง!" คุณหญิงสบถ คราวนี้อัศวินจะได้เห็นดีกับเธอแน่ๆ
..........
"อื้อออออออ อ่อยยยยย!!!" จอมขวัญดิ้นไปมาอยู่บนบ่าของอัศวิน ก่อนจะถูกคนใจร้ายอุ้มมาปล่อยในห้องน้ำ อัศวินแทบจะทุ่มร่างของมันลงไปในอ่าง เขาอยากให้มันหายบ้า จะได้สงบสติอารมณ์ได้เสียที
ซู่ !!!!!!!!
อัศวินเปิดน้ำจากฝักบัวราดใส่ตัวมัน จอมขวัญได้แต่ดิ้นไปมาในอ่างน้ำสีขาว ร่างกายเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาสำลักน้ำที่ถูกคนตัวโตฉีดอัดใส่หน้า แผลที่ข้อมือก็โดนน้ำเปียกซึมจนแสบไปหมด
"จะหยุดได้หรือยัง ห๊ะ!" อัศวินกระชากผมด้านหลังมันให้เงยหน้าขึ้น จอมขวัญสะอึกสะอื้นก่อนจะพยักหน้ารัวเพราะทนความหนาวเย็นของน้ำไม่ไหว เขาเจ็บแผล ปวดไปหมดทั้งร่าง ไม่มีแรงจะต่อต้านแล้ว
"ก็แค่นี้! ทำตัวเรื่องมากอยู่นั่นแหละ!" อัศวินสบถด่าก่อนจะแก้มัดที่ปากให้มัน จอมขวัญได้แต่นั่งเงียบ ตัวสั่นเพราะความหนาว น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดเพราะทั้งเสียใจและเจ็บปวด สุดท้ายเขาก็หนีคนใจร้ายไม่พ้นอยู่ดี
"กูจะแก้มัดให้ มึงก็รีบอาบน้ำอาบท่าซะ กูจะให้คนเตรียมเสื้อผ้ามาให้ เข้าใจไหม" อัศวินถามและจอมขวัญเองก็พยักหน้าเข้าใจ เขาแก้มัดที่มือให้มันก่อนจะเดินออกมารอด้านนอก ตอนแรกก็กลัวว่ามันจะทำร้ายตัวเองอีกหรือเปล่า แต่เขามาคิดๆดูแล้ว ถ้ามันอยากจะตายนัก เขาก็จะปล่อยให้มันทำอย่างที่ใจมันต้องการ คนเราถ้าไม่รักตัวเอง จะอยู่บนโลกนี้ไปเพื่ออะไร
"ตาวิน!" อำพรรีบรุดเข้ามาหาลูกชายที่เดินลงมา สายตาสอดส่องอีกคนที่น่าจะลงมาด้วยกันแต่ก็ไม่เจอ
"น้องล่ะลูก" อำพรเอ่ยถาม
"อาบน้ำอยู่ครับ น้อย เดี๋ยวเอาเสื้อผ้ามาให้มันเปลี่ยนด้วย อ่อ กูฝากทำแผลให้มันทีนะ เดี๋ยวกูจะอาบน้ำต่อ" เขาตอบมารดาก่อนจะหันไปเอ่ยกับลูกน้องคนสนิท
"ได้ครับนาย" น้อยรีบรับคำก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป
"พี่วินไม่ได้ทำอะไรจอมขวัญใช่ไหม" อัจฉราถามสีหน้ากังวล
"พี่ก็แค่ทำให้มันสงบลงบ้าง โวยวายอย่างกับคนบ้า น่ารำคาญ!" เขาเอ่ย ยืนรอน้อยเพราะจะได้ขึ้นไปด้วยกัน
"ก็เพราะพี่ไม่ใช่หรือไงเล่า จอมขวัญถึงได้เป็นแบบนี้อ่ะ" อัจฉราว่าแดกดันพี่ชาย และอัศวินทำเพียงยักไหล่ไม่สนใจคำแดกดันก่อนจะหันมาหามารดา
"แม่ครับ เดี๋ยวผมจะลงมาทานข้าวเย็นนะ ให้แม่ครัวทำกับข้าวอร่อยๆนะครับ" เขาเอ่ยอ้อนมารดา อำพรทำเพียงส่ายหน้าให้กับความขี้อ้อนของลูกชายก่อนจะรับคำ
"พาน้องลงมาทานด้วยนะ ตัวก็แค่นั้น แถมเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลเสียด้วย" อำพรเอ่ยกับลูกชาย อัศวินทำเพียงแค่รับคำยานๆก่อนจะเดินนำน้อยขึ้นมาบนห้อง
"มึงเอาผ้าขนหนูไปให้มันด้วย ป่านนี้คงหนาวตายไปแล้วมั้ง" อัศวินโยนผ้าขนหนูผืนใหม่ให้ลูกน้อง เขาผละออกมาที่ตู้เสื้อผ้า ขี้เกียจจะเห็นหน้ามัน แต่ก็ไม่อยากให้มันห่างตัวอยู่ดี อยากหนีเขาดีนักนี่ เจอแบบนี้จะได้เจ็บใจจนตายไปเลย
"ขวัญ นี่กูเอง มารับผ้าขนหนูกับเสื้อหน่อย" น้อยเคาะประตูห้องน้ำอยู่สักพักก็มีมือเล็กเอื้อมออกมารับผ้าขนหนูกับเสื้อผ้า จอมขวัญรับผ้าขนหนูมาก่อนจะรีบเช็ดตัวให้แห้ง เขาหนาวจะตายอยู่แล้ว ร่างเล็กยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก ดวงตาที่บอบช้ำจากการร้องไห้ ไหนจะร่องรอยช้ำม่วงที่เกิดจากแรงคนใจร้ายอีก เจ็บใจชะมัด เขาสู้แรงคุณอัศวินไม่เคยได้เลยสักที
"แต่งตัวเสร็จก็รีบออกมา นายรออาบต่ออยู่" น้อยว่าก่อนจะเดินออกมารอที่ปลายเตียง อัศวินถอดเสื้อผ้าออก ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนหนาปิดร่างกายส่วนล่าง ส่วนบนที่เป็นมัดกล้ามถูกเปิดเผยอย่างไม่อายใคร
แกร๊ก
จอมขวัญที่แต่งตัวเสร็จค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะต้องตกใจที่เห็นร่างหนายืนสูงสง่าอยู่ตรงหน้าไม่ยอมถอย จอมขวัญหลับตาปี๋ไม่กล้ามองสัดส่วนของคนตรงหน้า ส่วนอัศวินทำเพียงหันไปพูดกับคนสนิท
"ดูแผลให้มันหน่อย น่าจะต้องเย็บอีกรอบ" เขาสั่งก่อนจะเดินชนไหล่มันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจ
"คนบ้า!" จอมขวัญสบถ "แรงก็เยอะ ยังจะเดินชนมาได้!"
จอมขวัญทำท่าหงุดหงิดก่อนจะเดินมาหาพี่น้อย
"ไงไอ้ลูกหมา หมดฤทธิ์แล้วสินะ" น้อยขยี้หัวเปียกๆของมันอย่างมันเขี้ยว จอมขวัญทำหน้ายู่ก่อนจะกอดพี่น้อยเอาหัวถูไถไปที่บ่า
"เจ็บจังเลยพี่น้อย" จอมขวัญอ้อน ร้องโอดโอยโชว์แผลที่เปียกชื้นให้พี่น้อยดู
"มาทำแผลก่อน เดี๋ยวเป็นหนองล่ะยุ่งเลย" น้อยให้เด็กดื้อนั่งลงที่เก้าอี้ เขาค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่เปียกชื้นออก โชคดีที่รอยแผลจากการเย็บไม่ได้ฉีกขาด เลือดที่ไหลออกมาเป็นเพียงแค่ส่วนที่ซึมออกมาเท่านั้น
"ดื้อมากก็จะเจ็บตัวแบบนี้แหละ" น้อยบ่นให้มัน ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก
"ขวัญไม่อยากกลับมาอยู่กับเขานี่นา" จอมขวัญเบะปาก อยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกหน ให้มาอยู่ร่วมกับคนที่สั่งฆ่าพ่อตัวเองแบบนี้ เขารับไม่ได้จริงๆ
"ไม่อยากก็ต้องทน เอ็งไม่มีที่ไปแล้วนะขวัญ ทำตัวดีๆไว้ อย่างน้อยคุณหญิงก็เอ็นดูเอ็ง" น้อยบอกให้มันทำตัวดีๆ ขัดขืนไปก็มีแต่จะเจ็บตัวเสียเปล่าๆ
"เจ็บ .. ฮึ่ก" จอมขวัญน้ำตาไหลตอนที่พี่น้อยแกะผ้าก็อตออก พอแผลโดนน้ำเลยยิ่งทำให้ผ้าก็อตติดแผล เวลาดึงออกเนื้อแทบจะหลุดออกมาด้วย
"ชู่วว แปปเดียว" น้อยค่อยๆทำอย่างเบามือ แค่เห็นหน้าหมาหงอยของมัน เขาก็สงสารเต็มทนแล้ว โชคดีที่นายเริ่มอ่อนลงกับมัน เขาเพิ่งเห็นได้ชัดก็ตอนนี้ นายเองก็ห่วงมันไม่น้อยไปกว่าใคร แต่ก็ทำปากแข็งไปแบบนั้นเอง
"เอ้า เสร็จแล้ว คราวหน้าอย่าให้แผลโดนน้ำอีกนะ หนองกินเอ็งแน่ๆ" น้อยเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องไว้ตามเดิม เขาลุกขึ้นพอดีกับที่นายออกมาจากห้องน้ำ
"เสร็จแล้วใช่ไหม มึงลงไปได้" อัศวินบอกลูกน้อง
"ครับ" น้อยรับคำเดินออกไปแล้ว เขาเดินมาเช็ดตัวที่หน้ากระจก พลางแต่งตัวในชุดอยู่บ้านสบายๆ
"ลงไปกินข้าว ต้องให้อุ้มไหม" อัศวินเดินมารอที่ประตู ก่อนจะหันมาถามมันที่ทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้
จอมขวัญรีบส่ายหัว ก่อนจะเดินตามคนใจร้ายลงมาด้านล่าง เขาไม่อยากต่อต้านอีกแล้ว เพราะรู้ว่าทำไปก็มีแต่ตัวเองที่ต้องเจ็บตัว
"เป็นไงบ้างลูก เจ็บแผลอยู่หรือเปล่า" อำพรรีบเข้ามาโอบเด็กน้อย ตอนนี้แม่บ้านจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะทั้งหมดแล้ว กับข้าวบนโต๊ะมีแต่ของชอบของอัศวินทั้งนั้น
"เจ็บนิดหน่อยครับ" จอมขวัญตอบ เดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าวตามที่ท่านพามา
"รักษาตัวนะลูก อยู่ด้วยกันที่นี่ ไม่ต้องกลับไปเกาะแล้ว" อำพรเอ่ย ลูบหัวจอมขวัญที่พยักหน้าอย่างมีความหวัง
"แม่ถามผมหรือยังครับว่าผมจะยอมให้มันอยู่ไหม" อัศวินโพร่งขึ้น ทำหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาว ตักข้าวทานไปเรื่อยๆ
"ตาวิน! แล้วลูกจะให้น้องไปอยู่กับลูกอีกทำไม! แม่ไม่ยอมให้ลูกทำร้ายน้องอีกแล้วนะ!" อำพรจ้องลูกชายตาเขม็ง
"มันเป็นคนของผม อย่างไรผมก็จะเอามันไปด้วย" อัศวินตอบ หันไปจ้องมันที่จ้องเขาด้วยสายตาโกรธแค้น
"กินข้าวซะ! เดี๋ยวจะได้ขึ้นไปนอน!" อัศวินตะคอกใส่หน้าจอมขวัญ พร้อมกับตักกับข้าวใส่ไปในจานมันจนล้นจาน
"พูดดีๆก็ได้ตาวิน ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้เนี่ย!" อำพรตีมือลูกชาย ก่อนจะหันมาปลอบคนตัวเล็กข้างๆ
"อึ่ก" จอมขวัญทานข้าวไปทั้งน้ำตา เขาไม่ค่อยหิว จึงทำได้แค่เขี่ยอาหารตรงหน้าไปเรื่อยๆ
"แม่ครับ อีกสองวันผมคงต้องกลับไปที่เกาะแล้วนะ" อัศวินเอ่ย เขามัวแต่อยู่รอมันให้หายดีเสียก่อน ตอนนี้ต้องรีบกลับไปดูแลกิจการที่หยุดมานานเกินควรแล้ว
"ทำไมถึงรีบล่ะลูก อย่าเพิ่งกลับไม่ได้หรือ" อำพรเอ่ยกับลูกชายอย่างอาวร
"ไม่ได้หรอกครับ ผมมานานเกินกว่าที่กำหนดไปมากแล้ว" อัศวินเอ่ย รวบช้อนแล้วดื่มน้ำตาม
"ตามใจแล้วกัน แม่ห้ามลูกไม่เคยได้อยู่แล้วนี่" อำพรเอ่ยอย่างน้อยใจ
"เอาไว้ว่างๆ แม่ก็ลงไปเที่ยวสิครับ ผมมีเวลาจะพาแม่ไปล่องเรือดูเกาะนะ" อัศวินเอ่ยเอาใจ มารดาเขาเป็นพวกไม่ชอบไปไหนไกล แต่นานๆทีไปเที่ยวบ้างคงไม่เป็นไร
"อิ่มแล้วเหรอขวัญ" อัจฉราถามเด็กตรงหน้า จอมขวัญพยักหน้าตอบ ข้าวในจานแทบไม่ได้ลดลงเลยด้วยซ้ำ
"จะเอาอะไรเพิ่มไหม ผลไม้ ของว่าง ตาวินเอาอะไรอีกไหมลูก" อำพรถาม ดูท่าจอมขวัญจะไม่อิ่ม ทานข้าวอย่างกับแมวดมขนาดนี้
"ไม่เอาแล้วครับ มึงอิ่มแล้วใช่ไหม ไป กูง่วงแล้ว" อัศวินตอบมารดาก่อนจะฉุดแขนเล็กให้ลุกขึ้นตาม
"อ้าว เรื่องอะไรต้องพาน้องไปล่ะ ลูกง่วงก็ไปคนเดียวสิ" อำพรถามอย่างงุนงง ตั้งแต่กลับมาดูลูกชายเธอจะทำตัวแปลกๆหลายอย่าง
"ผมจะไม่ให้มันคลาดสายตาอีกแล้วครับ ขึ้นมา หรืออยากให้กูอุ้ม!" อัศวินหันมาจ้องเด็กที่ขืนตัวไม่ยอมเดินตาม พอเขาขู่มันก็ทำเพียงถอนหายใจแล้วเดินคอตกตามเขาเข้าห้องมาตาละห้อย
"อะไรกันตาวินนี่ทำตัวเหมือนโรคจิตไม่มีผิด!" อำพรงุนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เกลียดเขา แต่ก็อยากให้เขาอยู่ใกล้ จะมาใช้เหตุผลว่าไม่อยากให้คลาดสายตาอะไรนั่นได้ไง ไม่มีเหตุผลเสียเลย
"คุณแม่ว่าพี่วินเขาแปลกๆหรือเปล่าคะ" อัจฉราเอ่ยถาม ที่จริงก็สังเกตเห็นตั้งแต่วันที่เอ่ยปากขอเฝ้าจอมขวัญเองแล้ว ปกติพี่ชายเขาไม่เคยใส่ใจใครขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็เถอะ
"จอมขวัญออกจะน่ารักขนาดนี้ หรือว่าพี่วินจะเริ่มเอ็นดูน้องแล้วคะ" อัจฉราสันนิษฐาน เธอเองไม่ได้คิดว่าพี่ชายจะให้อภัยจอมขวัญแล้ว เพียงแต่คงเริ่มเอ็นดูขึ้นมาบ้าง
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ แม่จะได้หายห่วง ดูท่าคราวนี้เราคงจะกักตัวจอมขวัญไว้ยาก โชคดีที่เรายังมีน้อยคอยดูแลจอมขวัญให้ ไม่อย่างนั้นแม่คงต้องโกรธกับตาวินกันบ้างแหละ" อำพรเอ่ย ถึงแม้จะอยากให้จอมขวัญอยู่กับเธอสักเท่าไหร่ แต่ถ้าลูกชายเธอไม่ยอม เธอก็ทำอะไรได้ยาก
...
"ปูผ้านอนกับพื้นไป กูคงไม่ให้มึงขึ้นมานอนกับกูหรอกนะ!" อัศวินบอกมันที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู เขาโยนผ้าให้มันรวมทั้งหมอน นอนใกล้ๆแบบนี้แหละ มันจะได้อึดอัดตายไปเลย อีกอย่าง เขาจะไม่ยอมให้มันหนีไปไหนอีกแล้ว
จอมขวัญกัดฟันแน่น ทำไมต้องให้เขามานอนด้วยก็ไม่รู้ เขาค่อยๆปูผ้าที่ข้างเตียงก่อนจะวางหมอนไว้แล้วล้มตัวลงนอนหลับตาแน่นเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีก
"อย่าคิดหนีไปจากกูอีก เพราะมึงจะไม่มีวันนั้น!" อัศวินเอ่ยก่อนจะปิดไฟในห้อง เขาเดินมาขึ้นเตียงก่อนจะหลับตานอนอย่างสบายใจ
ในขณะที่คนบนเตียงใกล้จะหลับ แต่คนด้านล่างกลับนอนกระสับกระส่ายไปมา จอมขวัญนอนไม่หลับ เขาคิดถึงพ่อ คิดถึงบ้าน ยิ่งได้ไปเห็นสภาพบ้านวันนี้ บอกตามตรงว่าหัวใจเขาสลาย พ่อเคยเป็นทุกอย่างของขวัญ แต่ตอนนี้แม้แต่เถ้ากระดูก จอมขวัญยังหามันไม่เจอ
"ฮึ่ก .. พ่อจ๋า" จอมขวัญสะอื้นไห้ ในความมืดที่ไร้แม้ผ้าห่ม ความหนาวเย็นจากแอร์ในห้องยิ่งทำให้เขาหนาวเหน็บ หัวใจมันบีบชาไปหมด
"นอนได้แล้ว มึงจะร้องไห้อีกนานไหม" อัศวินเอ่ยในความมืด เขาที่กำลังจะหลับ พอได้ยินเสียงมันก็รู้สึกรำคาญและตื่นขึ้นมาทันที
"ผมหนาว .. อึ่ก" จอมขวัญเอ่ยตัวสั่น คงเป็นเพราะแผลที่เริ่มอักเสบทำให้รู้สึกเหมือนว่าไข้จะขึ้น
"มึงนี่เรื่องมากจริงๆ" อัศวินต้องลุกขึ้นมาก่อนจะเดินไปเปิดไฟ เขาเดินมาแตะหน้าผากมัน เมื่อเห็นว่าตัวเริ่มร้อนเขาจึงเดินลงไปเอายามาให้มันกินกันไว้ก่อน
"กินยาซะ แล้วนี่ผ้าห่ม" อัศวินให้มันลุกขึ้นมากินยาให้เรียบร้อย เขาส่งผ้าห่มให้มัน ตอนแรกก็อยากจะแกล้ง แต่เขาคงจะนอนไม่หลับถ้ามันยังร้องอยู่แบบนี้
"ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะ ถ้ากูได้ยินเสียงร้องอีก กูจะให้มึงไปนอนในห้องน้ำ" อัศวินว่าก่อนจะปิดไฟลงอีกครา
คราวนี้จอมขวัญทำเพียงข่มตาหลับ และเพราะฤทธิ์ยาจึงทำให้เขาหลับสนิทไปโดยไม่รู้ตัว อัศวินนอนลืมตาในความมืด เขารอให้มันหลับเสียก่อน พอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเขาก็ค่อยๆหลับตามมันไปอีกคน
Talk: ขอโทษจริงๆค่ะที่มาช้า แงงง
เนื้อเรื่องอาจจะอึนๆหน่อย เพราะคนแต่งอึนไปเรียบร้อย
ถ้าใครงงๆท้วงได้นะคะ จะมาแก้ให้
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724976 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก