รอยชัง ๑๐
"อย่าชักช้า กูรอนานแล้วนะ!" อัศวินตวาดร่างเล็กที่กำลังวิ่งมาขึ้นรถ วันนี้เขาจะต้องพามันไปคุยกับเพื่อนที่เป็นตำรวจเกี่ยวกับคดีที่พ่อมันเป็นคนสร้าง อันที่จริงก็ไม่อยากให้มันไปคุยสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อตอนนี้เหลือมันเพียงคนเดียวและไอ้วินัยมันก็ยืนยันอยากจะคุยเขาเลยต้องจำใจให้มันมา
"ขอโทษครับ" จอมขวัญรีบขึ้นรถที่จอดรออยู่ วันนี้น้อยต้องไปทำธุระให้อัศวินอีกที่ อัศวินจึงต้องเป็นคนขับรถไปด้วยตนเอง
รถค่อยๆเคลื่อนตัวออก จอมขวัญรีบคาดเข็มขัดก่อนจะนั่งนิ่งๆ ที่เขาลงมาช้าเพราะมัวแต่นั่งทำแผลให้ตัวเอง เมื่อเช้าจอมขวัญตื่นมาพร้อมกับใบหน้าอิดโรย แก้มนิ่มบวมช้ำเป็นรอยมือ มีแผลที่มุมปากเพราะโดนคนข้างๆทำร้ายร่างกายมาเมื่อวาน ดวงตาสองข้างเองก็บวมแทบจะเปิดไม่ขึ้น กว่าจะมีแรงลงมาได้ จอมขวัญก็แทบจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"เดี๋ยวไปถึงมึงก็คุยกับมันเท่าที่รู้ แล้วไม่ต้องขอความช่วยเหลือหรือฟ้องเรื่องที่กูทำร้ายมึงหรอกนะ ไม่มีใครทำอะไรกูได้ จำใส่สมองไว้!" อัศวินเอ่ยขู่มัน จอมขวัญพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ชีวิตที่ไม่มีสิทธิ์เลือก มันทรมานแบบนี้เองสินะ
ไม่นานรถของอัศวินก็มาจอดที่หน้าร้านกาแฟ เขาเดินเข้ามาหาเพื่อนก่อนจะตบบ่ากันเล็กน้อยเป็นการทักทาย
"นี่เหรอลูกชายของโสภณ" วินัยเอ่ยถามด้วยความตกตะลึง แม้ใบหน้าจะมีร่องรอยการถูกทำร้ายแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเด็กตรงหน้าลดน้อยลงเลย อีกเรื่องที่เขาสังเกต คือทำไมหน้าตาถึงไม่มีเค้าโครงของโสภณเลยสักนิด ทั้งๆที่เป็นลูกชายแท้ๆ
"อืม นี่แหละ มึงจะคุยกับมันเลยไหม กูขอออกไปธุระข้างๆแปปเดียว ไม่นานเดี๋ยวมา" อัศวินบอก และวินัยก็ตอบตกลง
"อย่าทำตัวมีปัญหาล่ะ ไม่งั้นมึงตาย!" เขามากระซิบกับร่างเล็กก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จอมขวัญถอนหายใจหนักๆกับคนที่เพิ่งเดินออกไปพลางไหว้ตำรวจตรงหน้า
"ชื่อจอมขวัญ ไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านออกเขียนได้ไหม" วินัยค่อยๆทำความรู้จักกับคนตรงหน้าช้าๆ
"ได้ครับ พ่อสอนขวัญทุกเรื่อง" จอมขวัญตอบ แม้จะไม่ได้ไปเรียนแบบเด็กๆทั่วไป แต่เขาก็มีพ่อคอยสอนให้พูดให้อ่านให้เขียน
"ก่อนหน้าที่จะมีเรื่อง เราไปอยู่ไหนมา" วินัยถามเด็กที่ดูซึม หน้าตาดูเศร้าและหม่นหมองตลอดเวลา
"ผมจำไม่ได้ครับ ช่วงนั้นผมป่วยหนักมาก รู้ตัวอีกทีผมก็ไปอยู่กับเขา เอ่อ คุณอัศวินแล้ว" จอมขวัญไม่รู้จริงๆ เขาจำได้แค่ว่าวันนั้นเขาวิ่งหาพ่อไปทั่ว แล้วจู่ๆเขาก็หมดแรงสลบไป ไปตื่นอีกทีก็ตอนที่พยายามวิ่งหนีพี่น้อยที่ปั๊มแล้ว
"ขอโทษนะ หน้าเราไปโดนอะไรมา ไอ้วินมันทำร้ายเราหรือ" วินัยเห็นรอยช้ำและรอยแตกที่มุมปากตั้งแต่จอมขวัญเดินเข้ามา แผลเหมือนเพิ่งจะเกิดไม่นานมานี้ และคงมีอยู่คนเดียวที่อารมณ์ร้ายจนควบคุมตัวเองไม่ได้
"ไม่ต้องกลัวนะ มีอะไรก็บอก แม้จะเป็นเพื่อน ถ้าทำผิดก็ต้องถูกสั่งสอนบ้าง" วินัยอยากจะยกมือไปลูบแก้มคนตรงหน้าเหลือเกิน เด็กอะไรวาจาสุภาพอ่อนโยน น่าเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น
"เรื่องที่เกิดขึ้นพ่อของเรามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยตัวพยานเอง และหลักฐานที่สาวมาถึง ถ้ายังหาคนร้ายตัวจริงไม่ได้ พ่อเราจะกลายเป็นคนร้ายเสียเอง พอจะเข้าใจผมไหม" วินัยเอ่ย ไม่ได้อยากทำให้ร่างเล็กเสียใจ แต่เขาจำเป็นต้องพูด
"แต่ .. ฮึ่ก .. แต่พ่อขวัญตายไปแล้ว ฮือ ไม่ว่าพ่อจะผิดหรือไม่ผิดพ่อก็ตายไปแล้ววว" จอมขวัญสะอื้นไห้ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มือสองข้างกุมหน้าตัวเองก่อนจะงอตัวลงด้วยความเสียใจ วินัยทนเห็นภาพนั้นไม่ได้ เขารีบคว้าคนตรงหน้ามากอดปลอบ โชคดีที่จอมขวัญเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงเขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้
"อย่าร้องนะ .. ถึงพ่อจะตายไปแล้ว แต่ถ้าขวัญเชื่อว่าพ่อบริสุทธิ์ เราจะช่วยกันทำให้พ่อไร้มลทินนะ" วินัยลูบหลังเล็กที่ยอมเอื้อมมือมากอดเขาแน่น เด็กคนนี้ต้องการความอบอุ่นอย่างมาก แล้วแบบนี้ให้ไปอยู่กับคนแข็งกระด้างอย่างไอ้วิน จะไม่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่รึ
"จริงเหรอครับ .. ขวัญอยากให้พ่อตายตาหลับ .. ขวัญเชื่อว่าพ่อไม่ได้ทำ" จอมขวัญผละมามองคนตรงหน้าอย่างมีหวัง วินัยพยักหน้ารับ ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลมาให้คนตัวเล็ก
"ได้สิครับ ตอนนี้ตำรวจกำลังเร่งหาตัวคนร้าย ถ้าเจอเมื่อไหร่เรื่องคงคลี่คลายมากกว่านี้" วินัยดึงกระดาษทิชชู่มาให้คนตรงหน้าซับ ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเถอะ
"คุณต้องช่วยพ่อขวัญนะครับ อย่าให้พ่อขวัญตกเป็นคนร้ายนะ!" จอมขวัญคว้ามือของคนตรงหน้ามาจับอย่างร้องขอ วินัยกุมมือเล็กก่อนจะรับปาก เขาลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู จอมขวัญช่างน่ารัก เป็นผู้ชายที่น่าทะนุถนอมมากตั้งแต่คราแรกที่ได้เห็น
"ออดอ้อนอะไรเพื่อนกู ห๊ะ!" เสียงตวาดและแรงที่เข้ามากระชากแขนทำให้จอมขวัญเซไปชนกับคนที่เข้ามาใหม่ อัศวินอยากจะกระชากมันให้แขนหลุดเลยด้วยซ้ำ เขาเพิ่งจะไปธุระได้ไม่นาน มันก็ออเซาะให้เพื่อนเขากอดหน้าระรื่นแล้ว
"มึงใจเย็นก่อน น้องเขาเจ็บ" วินัยปรามเพื่อน เป็นมันจริงๆด้วย จอมขวัญถึงได้มีสภาพแบบนี้
"มึงอย่าไปหลงกลมัน มันเองก็เหมือนพ่อมันนั่นแหละ เลว ลอบกัด ระวังมันจะแว้งกัดมึงให้ .."
เพี้ยะ !!!!!
อัศวินหน้าหันตามแรงมือเพียงเล็กน้อย
"อย่ามาว่าพ่อผม! คุณจะทำอะไรผมก็ได้ แต่ ฮึ่ก อย่ากล่าวหาพ่อผม!" จอมขวัญทนเกินจะทนแล้ว จะทำร้ายเขาหรือด่าเขาเขาไม่เคยว่า แต่กับพ่อที่จอมขวัญรักสุดหัวใจ ทำไมต้องให้ร้ายกันมากมายขนาดนี้ !
"มึงกล้าตบกูเหรอ!" อัศวินง้างมือจะฟาดลงไปที่หน้า แต่วินัยรีบเข้ามาห้ามเพื่อนไว้ทัน
"ใจเย็นไอ้วิน!" วินัยห้าม เข้ามากันร่างเล็กไว้ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนเขาอารมณ์ร้ายขนาดไหน
"มึงไม่ต้องยุ่ง ธุระมึงเสร็จแล้วใช่ไหม กูจะได้พาคนของกูกลับ!" อัศวินถาม เขาอยากลงโทษมันจะแย่ที่กล้าตบหน้าเขา
"กูขอล่ะเพื่อน ให้มึงใจเย็นกว่านี้หน่อย เดี๋ยวกูขับรถไปส่งขวัญที่บ้านเอง" วินัยคว้ามือเล็กที่สั่นเทาไว้อย่างปกป้อง
"มันเป็นของกู ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์! ไป! กลับ!" อัศวินก้าวเข้าไปกระชากแขนเล็ก จอมขวัญร้องไห้อย่างหวาดกลัว พยายามขอความช่วยเหลือจากคนด้านหลัง
วินัยไม่อยากเห็นภาพแบบนี้เลย เขาผิดเองที่แตะเนื้อต้องตัวจอมขวัญ ไอ้วินมันเป็นคนหวงของ รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไร โดนเข้าไปแบบนี้มันคงเจ็บใจไม่น้อย เขาอยากจะตามไป แต่ก็รู้ดีว่าจอมขวัญถือเป็นคนของอัศวิน ถ้าเขาก้าวก่ายมากกว่านี้ คนที่จะซวยก็คือจอมขวัญเอง
.....
"มึงมันร่านได้ใจกูจริงๆ! อ่อยเพราะคิดว่ามันจะช่วยมึงได้อย่างนั้นเหรอ!!" อัศวินยัดร่างเล็กเข้าไปด้านในก่อนจะตามมาขึ้นรถแล้วกระชากตัวออกไปอย่างแรง
"ผมไม่ได้ร่าน! ฮืออ คุณมันเลว!" จอมขวัญพยายามเปิดประตูแล้วแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอัศวินล็อคไว้ทั้งหมด
"คนแรกก็ไอ้น้อย นี่ก็มาเพื่อนกูอีก มึงนี่มันช่ำชองกับผู้ชายเหลือเกินนะ!" อัศวินแดกดันมันด้วยวาจาเสียดสี
"ปล่อยผมลงนะ! ฮือออ ผมไม่ไปกับคุณแล้ว! พี่น้อยยยย! ช่วยขวัญด้วย!" จอมขวัญสติแตก เขากลัวคนบ้าบิ่นที่ขับรถด้วยความเร็วจนน่ากลัว
"อยากตายหรือไงหา! คำก็น้อย สองคำก็ไอ้น้อย มันช่วยมึงไม่ได้หรอก!" อัศวินดันร่างเล็กที่พยายามจะทำให้เขาหยุดรถไว้ เดี๋ยวก็ได้ตายสมใจอยากกันจริงๆ
"ผมเกลียดคุณ! ผมไม่ไปกับคุณ!" จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างคนเสียสติ ทำไมเขาถึงต้องมาอยู่กับคนใจร้ายและบ้าคลั่งขนาดนี้ด้วย
"เกลียดกูให้เยอะๆ เพราะกูจะไม่ปราณีมึงเหมือนกัน!" อัศวินบีบปากมันจนแน่นก่อนจะปล่อยออกอย่างแรงจนจอมขวัญหงายหลัง ศรีษะเล็กไปฟาดกับกระจกอย่างจัง
"ฮือออ คุณมันบ้าไปแล้ว!" จอมขวัญหดขาขึ้นมานั่งบนเบาะ เขากอดขาตัวเองแน่น กลัวว่าอัศวินจะลงมือทำร้ายร่างกายเขาอีก จอมขวัญมองคนที่ขับรถด้วยความโกรธแค้น ทางที่อัศวินขับไปไม่ใช่ทางที่จะกลับบ้านนี่!
"ผมกลัวแล้ววว ฮืออ ปล่อยผมไปเถอะ" จอมขวัญไหว้คนข้างๆ เขาเริ่มกลัว อัศวินขับรถออกนอกเส้นทางมาไกลมากแล้ว เขาไม่อยากคิดเลยว่าจะถูกคนคนนี้ทำอะไรบ้าง ตอนนี้ไม่มีใคร มีแค่จอมขวัญกับอัศวินเท่านั้น
"มึงกลัวกูแต่ก็กล้าขัดคำสั่งกู!" อัศวินหันมาตวาด จอมขวัญสะอึกสะอื้นส่ายหน้า
"ผมเปล่า!" จอมขวัญปฏิเสธ เขาไม่ได้ทำอะไรสักนิด มีแต่คนใจร้ายที่คิดไปเองทั้งนั้น
"แล้วที่ให้มันกอดมันลูบเมื่อครู่คืออะไร ห๊ะ! มึงจะบอกว่ามันทำของมันเองงั้นเหรอ! อยากได้มันนักหรือไง! ทำไมไม่บอกกูล่ะ คนงานที่เกาะก็มีตั้งเยอะแยะ! คงจะสนองให้มึงได้!" อัศวินหันมาดูถูกจอมขวัญด้วยความโมโห
เพี้ยะ!!
"คุณมันชั่ว ฮืออ ผมเกลียดคุณ! ผมเกลียดคุณ!!" จอมขวัญพุ่งเข้ามาทุบตีอัศวินด้วยความโกรธ เขาไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครว่าเขาแบบที่คนคนนี้ว่าเลยสักหน
อัศวินกัดฟันด้วยความโกรธ มันเป็นใครถึงมีสิทธิ์กล้าตบหน้าเขาได้ถึงสองครั้ง!
"มึงไม่เกลียดผู้ชายที่เข้าหา แต่มึงเกลียดกูคนเดียวใช่ไหม!" อัศวินจอดรถข้างทางก่อนจะหันมาคว้าร่างของมัน บีบให้แน่นเหมือนอยากจะให้มันตายคามือ คำพูดที่มันพูดกับเขามีแต่คำว่าเกลียด ในขณะที่กับคนอื่นมันยอมให้เขาโอบกอด
"ฮึ่ก .. ถึงทั้งโลกจะมีคุณแค่คนเดียว ผมก็จะเกลียด เกลียดคุณตลอดไป!" จอมขวัญจ้องหน้าอย่างท้าทาย เขาไม่ได้หมายถึงแค่ผู้ชาย ต่อให้บนโลกนี้เหลือแค่เขากับอัศวินสองคน เขาก็จะไม่ลืมสิ่งที่อัศวินทำกับเขาเลย
อัศวินกัดฟันกรอด เขากระชากร่างมันให้นอนลงกับเบาะ บีบปากมันที่หยิ่งผยองเหลือเกิน เกลียดกูนักใช่ไหม ยิ่งเกลียดมาก เขาก็ยิ่งอยากทำให้มันเหมือนตายทั้งเป็นมากขึ้นเท่านั้น
"แบบนี้จะยังเกลียดกูอีกไหม ห๊ะ!" อัศวินก้มลงกัดตามซอกคอขาวอย่างรุนแรง เขาเกลียดที่มันใจง่ายกับผู้ชายทุกคน เขาเกลียดเวลาที่เห็นมันออเซาะกับผู้ชายคนอื่น ทำให้เขาสงสารเพื่อร้องขอความเห็นใจ
"อื้ออ .. ปล่อยผม" จอมขวัญทั้งถีบทั้งดิ้น เขาเจ็บปวดไปทั่วซอกคอ คนตรงหน้าไม่เพียงแต่ฝากรอยไว้แต่ยังขบกัดให้เกิดแผล เลว เลวไม่มีที่สิ้นสุด
"ในเมื่อมึงเกลียดกูนัก กูก็จะทำให้มึงจำกูไปจนตาย!" อัศวินกระชากตัวมันมานั่งคร่อมบนตัวเขา จอมขวัญร้องไห้ด้วยความกลัวดิ้นไปมาก่อนจะถูกคนตรงหน้ากดท้ายทอยให้ลงมารับจูบแสนรุนแรง อัศวินขบกัดไปทั่วริมฝีปากเล็ก ก่อนจะใช้มือบีบปากเล็กแล้วดูดกัดลิ้นเรียวอย่างรุนแรง
"ฮื่อออ .. ฮึ่ก" จอมขวัญเจ็บร้าวไปทั่วริมฝีปาก เขาหลับตาแน่นไม่อยากมองการกระทำของคนตรงหน้า สองแขนถูกจับตรึงไว้ไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้
"อื้ม .." อัศวินไม่ได้เริ่มด้วยความอยาก เขาต้องการสั่งสอนมันที่ทำตัวจองหองกับเขา ริมฝีปากหนาผละออกก่อนจะไล่ขบเม้มไปทั่วซอกคอขาว ปกติเขาเป็นคนที่ไม่ชอบใช้ปากสัมผัสร่างกายคู่นอน แต่คนตรงหน้าเป็นข้อยกเว้น มันบริสุทธิ์และน่าขยี้ให้ความบริสุทธิ์นั้นแหลกคามือ
"ยังเกลียดกูอยู่ไหม!" เขาละปากออกก่อนจะบีบปากเล็กให้จ้องมาที่หน้า จอมขวัญไม่ตอบ เขาสะบัดหน้าไปอีกทางด้วยความเจ็บใจ และนั่นทำให้อัศวินยิ่งชอบ
"มึงคงจะรังเกียจมาก ถ้าหากว่าผู้ชายคนแรกของมึงคือกู" อัศวินเย้ยหยันก้มลงจูบซับไปทั่วหน้าอกคนที่สะอื้นหลับตากัดปากแน่น เขาทำลงไปเพราะอยากเอาชนะมัน เพียงเพื่อจะสั่งสอนที่มันไม่เชื่อฟังเขา
"ผมเกลียด .. ฮึ่ก .. เกลียดคุณ!" จอมขวัญเอ่ยเสียงเข้ม ไม่มองหน้าคนที่กำลังทำร้ายเขา
"ดี! เกลียดกูให้มากๆ!!" อัศวินไร้อารมณ์จะลงโทษคนตรงหน้า เขาจับมันโยนไปนั่งที่เดิมก่อนจะออกรถต่อ เขาขับรถด้วยความเร็วเกินกว่ากำหนด คนข้างๆร้องไห้กอดตัวเองด้วยความกลัว ไม่นานนักอัศวินก็มาถึงไร่ เขาเปิดประตูก่อนจะเดินอ้อมมากระชากตัวมันให้ลงมาจากรถ จอมขวัญพยายามยื้อยุดแต่ไม่เป็นผล คนใจร้ายลากถูเขาจนเข้ามาด้านในของบ้าน จอมขวัญพยายามจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงอัศวินได้
"กูจะขังมึงอยู่ในนี้เสียดีไหม!" อัศวินบีบแขนเล็กทั้งสองข้างแน่น เขาพยายามระงับความโกรธที่มีอยู่ รู้ตัวว่ากำลังโกรธและโมโหอย่างหนักที่มันพูดว่าเกลียดเขา
"ฮึ่ก .. ไม่" จอมขวัญส่ายหน้าด้วยความกลัว น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
"มึงรู้ใช่ไหมว่าชีวิตมึงเป็นของกู ของกูคนเดียว!" อัศวินถาม บีบปากเล็กแน่น และจอมขวัญก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธจึงได้แต่พยักหน้า แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ดีกว่าโดนทำร้ายไปมากกว่านี้ เขาไม่อยากถูกทำแบบเมื่อครู่อีกแล้ว เจ็บไปหมด ลิ้นเล็กมีเลือดออกเพราะถูกคนตรงหน้าขบกัดอย่างรุนแรง
"มึงก็รู้ว่าเวลากูโกรธกูเป็นแบบไหน แต่มึงก็ยังทำ!" อัศวินพูดใส่หน้ามัน อยากจะทำให้มันเจ็บกว่านี้ แต่พอเห็นหน้ามัน เขาก็ทำไม่ลง เขาโกรธตัวเองที่เป็นแบบนี้ เขาไม่เคยใจอ่อนให้ใคร มันคือคนแรกที่ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง ความบริสุทธิ์ของมันทำให้เขาเลือกที่จะหยุดไว้เพียงเท่านั้น
"ผมขอโทษ .. ฮือ" จอมขวัญร้องไห้ยกมือไหว้คนตรงหน้า เขาไม่อยากถูกขังอยู่ที่นี่คนเดียว แม้จะโกรธจะเกลียดแค่ไหนก็ต้องทน เขากลัวการอยู่คนเดียว ไม่อยากถูกทิ้งให้อ้างว้างอีกแล้ว
"กูอยากจะฆ่ามึงจริงๆจอมขวัญ!" อัศวินชกหมัดเข้ากำแพง เขาข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ให้บ้าไปมากกว่านี้
"คุณฆ่าผมเถอะครับ .. ฮึ่ก .. ถ้ามันทำให้คุณพอใจ" จอมขวัญเอ่ย พอเขาจะตายก็ไม่ยอมให้ตาย คนตรงหน้าจะเอาอย่างไรกันแน่ ถ้าอยากจะฆ่ากัน เขาก็ยอมอยู่แล้วทุกอย่าง
"ฆ่ามึงมันง่ายไป กูจะทำให้มึงทรมาณเหมือนตายทั้งเป็น!" อัศวินเริ่มมีโทสะอีกครา เขาจับร่างเล็กนอนลงก่อนจะบีบคอเล็กเอาไว้ เขาจ้องหน้ามันที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ ในเสี้ยววินาทีนั้นเขาก็บอกตัวเองว่าจะให้มันตายไม่ได้
"โธ่เว้ย!"
"ถ้ามึงไม่อยากตายอยู่ที่นี่ก็รีบลุกขึ้นมา กูจะกลับแล้ว" อัศวินปล่อยมันลุกขึ้นหันหลัง เขาเอ่ยกับมันแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากบ้านมาระงับความโกรธที่มี
จอมขวัญพยายามลุกขึ้นด้วยความระบม เขารีบลุกตามคนตรงหน้าไป ขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมมือคนใจร้าย เขานึกว่าเขาจะต้องโดนทำร้ายร่างกายมากกว่านี้อีกแล้วแต่ก็เปล่า ถึงแม้ตอนนี้จะไม่อยากอยู่กับคนคนนั้น แต่ถ้าจะต้องถูกขังอยู่ที่นี่ จอมขวัญยอมกลับไปเสียดีกว่า
..........
"ระวัง!!!!!"
ปัง!
อัศวินทิ้งก้นบุหรี่ก่อนจะกระโดดไปบังร่างเล็กที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้าน เขาชักปืนยิงสวนไปทางคนร้ายแต่ไม่ทันเพราะพวกมันไหวตัวทันเสียก่อน
"คุณ .. เลือด!" จอมขวัญมือสั่นตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากแขนของร่างหนา
"ไม่เป็นไร รีบขึ้นรถ!" อัศวินว่า โชคดีที่เขาเห็นเงาตะครุ่มที่พุ่มไม้เสียก่อน ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงจะตายไปแล้วจริงๆ
"แต่เลือด .." จอมขวัญตกใจมาก เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน อัศวินพุ่งมาที่เขาอย่างรวดเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีกระสุนก็เจาะเข้าที่แขนของอัศวินไปแล้ว
"กูไม่เป็นไร มึงกดโทรหาไอ้น้อย บอกให้มันส่งคนไปดูแลที่บ้านที" อัศวินเอ่ย เขาขับรถออกมาสักพักแล้ว มองตามกระจกหลัง ยังดีที่ไม่มีใครตามมา เขาไม่คิดว่ามันจะซุ่มยิงกันแบบนี้ ลอบกัดชัดๆ
"ครับ คุณอัศวินถูกยิงครับ ได้ครับ" อัศวินหันไปมองมันที่วางโทรศัพท์ไปแล้ว
"มันว่าไงบ้าง" เขาถาม
"เดี๋ยวพี่น้อยจะรีบสั่งการครับ พี่น้อยเป็นห่วงคุณด้วย เราไปโรงพยาบาลเลยได้ไหมครับ" จอมขวัญเป็นห่วง แม้คนตรงหน้าจะทำร้ายเขามามาก แต่เขาก็ยังเอาตัวเองมาเสี่ยงปกป้องจอมขวัญไว้
"ทางนี้กลับบ้านไวกว่า มึงช่วยดูหลังก็พอ ถ้ามีใครตามมาให้รีบบอกกู" อัศวินเอ่ย เร่งเหยียบให้มิดเพื่อที่จะได้ถึงบ้านไวๆ
"ได้ครับ" จอมขวัญรับคำอย่างเป็นห่วง เขานั่งมองกระจกด้านข้างไปทั้งๆที่ใจคิดถึงแต่ภาพตรงนั้น อัศวินไม่ลังเลเลยที่จะเข้ามาบังกระสุนให้เขาจนตัวเองต้องเจ็บตัว ทั้งๆที่เกลียดเขามากขนาดนี้
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้" จอมขวัญเอ่ยไม่ได้มองหน้าคนด้านข้างตรงๆ แต่ก็ขอบคุณออกมาจากใจ
"กูก็แค่สงสารลูกหมาตาดำๆ ถ้ามึงถูกยิงกูคงจะเหนื่อยกว่านี้เยอะ" อัศวินเองก็เอ่ยน้ำเสียงแดกดันใส่จอมขวัญอีกตามเคย
ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก อัศวินเองก็ทำไปโดยสัญชาตญาณ ตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นใครเขาก็ต้องช่วยไว้ก่อน ส่วนจอมขวัญ ตอนนี้เขาเองก็รู้สึกขอบคุณ ถึงแม้อัศวินจะใจร้ายกับเขามาตลอด แต่คราวนี้ถ้าไม่ได้คนข้างๆ เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้
"นายครับ ผมเตรียมหมอไว้แล้ว" อัศวินจอดรถที่หน้าบ้าน น้อยรีบเข้ามาพยุงร่างเจ้านายที่ใกล้จะล้มเต็มทน เลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดเปื้อนไปทั้งเสื้อผ้าและเบาะรถ
"ตาวินลูก ฮือ หมอช่วยตาวินด้วยนะคะ" อำพรแทบจะขาดใจเมื่อรู้เรื่อง เธอภาวนาให้ทั้งสองคนรอดกลับมาอย่างปลอดภัย แต่พอมาเห็นร่างของลูกที่เต็มไปด้วยเลือด เธอเองก็ทำใจแทบไม่ได้
"กระสุนฝังที่แขนซ้าย ผมต้องเตรียมผ่ากระสุนออก อย่างไรรบกวนออกไปกันก่อนนะครับ ผมจะได้ทำงานสะดวก" หมอเอ่ยกับทุกคนในห้องนั่งเล่น เพื่อความสะดวกและสะอาดอย่างไรต้องขอให้ทุกคนออกไปก่อน
"จอมขวัญ ขวัญเอ้ยขวัญมานะ" อัจฉรากอดเด็กน้อยแน่น ลูบหลังบางไม่ให้ขวัญเสีย
"คุณอัศวินช่วยผมไว้ครับ คนร้ายมันจงใจจะยิงผม" จอมขวัญเอ่ย ทำให้น้อยขมวดคิ้ว
"มันจงใจจะยิงมึงอย่างนั้นเหรอ" น้อยถาม
"ครับ ขวัญกำลังจะเดินไปขึ้นรถ มันซุ่มแล้วยิงมาทางขวัญ แต่คุณอัศวินเห็นก่อน เขาเลยเข้ามาบังไว้" จอมขวัญเอ่ย พลางนึกถึงคนที่ตอนนี้แม้จะอยู่ในการรักษาของหมอแล้ว แต่ก็อดห่วงไม่ได้
"ทำไมมันถึงต้องยิงจอมขวัญ แทนที่จะยิงตาวิน" อำพรเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คนที่น่าจะตกเป็นเป้าควรเป็นลูกชายหล่อนไม่ใช่หนูขวัญ
"ผมส่งคนลงพื้นที่ไปแล้วครับ ถ้าจับได้เราคงจะรู้คำตอบ" น้อยเอ่ย เขาส่งลูกน้องไปทันทีที่จอมขวัญโทรมา เรื่องหนักขนาดนี้ปล่อยไว้ไม่ได้
"พวกมันยังไม่ยอมหยุด กลัวเหลือเกินว่าตาวินจะพลาดท่าเป็นอะไรไป" อำพรกลุ้มใจ ยิ่งไม่รู้ว่าพวกมันเป็นพวกของใครแล้วด้วยยิ่งพะวงเข้าไปใหญ่ เหมือนสู้กัน เราอยู่ในที่แจ้ง มันอยู่ในที่ลับ
"อย่างไรฝากด้วยนะน้อย" อำพรว่าก่อนจะหันมาหาจอมขวัญ "มาหาป้าสิลูก ไม่ต้องกลัวนะ" หล่อนเรียกจอมขวัญให้มาใกล้ก่อนจะกอดเอาไว้ สงสารเด็กคนนี้เหลือเกิน อะไรก็ต่างรุมเร้าจนถ้าเป็นตัวหล่อนโดนอย่างจอมขวัญคงอยู่ไม่ได้ถึงทุกวันนี้
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" น้อยเอ่ย ลอบมองจอมขวัญด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย
"ไปเถอะ ขอบใจมากนะ" อำพรบอกคนตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ตาวินน่ะเมื่อก่อนเขาเป็นเด็กเรียบร้อย ตั้งใจเรียนอย่างเดียว ไม่เคยเข้ามาช่วยกิจการของครอบครัวหรอก แต่พอคุณลุงเสีย ก็มีแค่เขาที่ต้องแบกรับภาระจารุพงษ์ไพศาลทั้งหมดไว้" อำพรเอ่ยลูบหน้าลูบตาคนตัวเล็ก
"ร่องรอยนี้ตาวินเป็นคนทำใช่ไหม" อำพรถาม ลูบไล้ผิวเนียนที่มีรอยขบกัดอย่างสงสาร จอมขวัญไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่หลับตาก่อนจะมีน้ำใสๆไหลลงมา
"ป้าขอโทษที่ทำอะไรเพื่อหนูไม่ได้เลย .. ขอโทษที่ช่วยหนูไม่ได้" อำพรดึงร่างเล็กมากอด จอมขวัญซบหน้าที่อกอุ่นก่อนจะร้องไห้ออกมา
"หนูรังเกียจพี่เขาหรือเปล่า เกลียดเขามากไหม" อำพรเอ่ยถาม และจอมขวัญก็พยักหน้า คนคนนั้นสั่งฆ่าพ่อเขา ทำร้ายร่างกายและจิตใจเขาไม่มีชิ้นดี แบบนี้จะให้รู้สึกอะไรได้นอกจากความเกลียดชังและความหวาดกลัว
"โธ่ลูก .. ป้าสงสารหนูเหลือเกิน" อำพรหอมกระหม่อมบาง เธอเสียใจที่ไม่สามารถช่วยเด็กตรงหน้าได้เลย ปกติแล้วเรื่องส่วนตัวของลูกชาย เรื่องงานหรือการดูแลกิจการต่างๆเธอเองก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวาย คราวนี้พอเธออยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยมันเลยยากลำบาก
"ขอโทษนะครับ" เสียงของคนที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้อีกสามคนละจากสิ่งที่พูดคุยตรงหน้า จอมขวัญรีบปาดน้ำตาก่อนจะหันไปมอง
"ผมทำแผลให้คุณอัศวินเรียบร้อยแล้ว อย่างไรขอตัวกลับ" คุณหมอเอ่ย
"ได้ค่ะ ตาวินเป็นอย่างไรบ้างคะ" อำพรเอ่ยถาม
"คุณอัศวินแข็งแรงดีครับ พักไม่นานก็หาย ผมจัดยาแก้ปวดแก้อักเสบไว้ให้ ถ้าอย่างไรจัดให้เขาตามเวลาหน้าซอง"
"ขอบคุณมากค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปส่งนะคะ" อำพรเอ่ยก่อนจะเดินนำคุณหมอออกไป
"เราอยากพักไหมจอมขวัญ ถ้าเหนื่อยไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จะไปดูตาวินหน่อย" อัจฉราเอ่ยกับเด็กตรงหน้า ลูบหัวเด็กดีอย่างเอ็นดู
"ข .. ขวัญไปด้วยครับ" จอมขวัญเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ แม้ว่าเขาจะใจร้ายมากขนาดไหน แต่คราวนี้เขาคือคนที่ช่วยขวัญเอาไว้
อัจฉราและจอมขวัญพากันเดินมายังห้องนั่งเล่น ตอนนี้อัศวินกำลังนอนพักอยู่บนโซฟา ที่แขนซ้ายมีผ้าก็อตพันไว้รอบแขน
"ขึ้นไปนอนพักบนห้องเถอะพี่วิน เดี๋ยวอัจช่วย" อัจฉราแตะอกพี่ชายเบาๆ
"อืม พี่ปวดนิดหน่อย ยังพอไหว" อัศวินลุกขึ้นนั่ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกกระสุนปืนเจาะ แค่นี้ไม่ทำให้เขาตายหรอก
"มาค่ะ" อัจฉรากำลังจะช่วยพยุงคนเป็นพี่ แต่กลับถูกห้ามไว้
"มึงมาช่วยกู เพราะมึง กูถึงเป็นแบบนี้" อัศวินว่า จอมขวัญได้แต่ยืนกัดฟันแน่น ถ้าจะมาทวงบุญคุณแบบนี้ทีหลังก็ไม่ต้องช่วยหรอก ปล่อยให้เขาตายไปเลยเถอะ
อัจฉราเหลือบมองจอมขวัญส่งสายตาให้กลับห้องไป ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ
จอมขวัญเองส่ายหน้าว่าตนไม่เป็นไร เขาเห็นแก่ที่คนตรงหน้าอุตส่าห์ยอมเจ็บตัวเพราะเขาจึงยอมช่วยพยุงร่างใหญ่ขึ้นมาบนห้อง เขาพาอัศวินไปนอนบนเตียงกว้าง วางยาและน้ำไว้ที่หัวเตียง
"คืนนี้มึงต้องดูแลกู เผื่อกูอยากได้อะไร กูเจ็บแผล" อัศวินเอ่ยตอนที่จอมขวัญกำลังจะออกจากห้อง จอมขวัญชะงักมือที่กำลังจะจับลูกบิด
"อย่าลืมนะ ว่ากูเพิ่งจะช่วยชีวิตมึงไว้" อัศวินเอ่ย รู้ดีว่าคนอย่างมันจะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีแน่ๆจึงต้องขู่ไว้
"เริ่มจากการถอดเสื้อให้กู แล้วก็เช็ดตัวให้ด้วย มึงเห็นไหมว่าเลือดเปรอะตัวกูไปหมด แบบนี้กูจะนอนได้อย่างไร" อัศวินเริ่มสั่งงาน เขานอนรอให้มันรู้สึกตัวสักที หลังจากยืนบื้ออยู่ตรงประตูไม่กระดิก
จอมขวัญอยากจะจิกทึ้งหัวตัวเองที่ไม่ยอมก้าวขาออกจากห้อง เหตุผลที่คนบนเตียงช่วยชีวิตเขาไว้มันค้ำคอจนพูดไม่ออก เขาถอนหายใจด้วยความเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำหาผ้าชุบน้ำและเตรียมกะละมังออกมาด้านนอก
"เร็ว! กูง่วง" อัศวินเอ่ยเสียงดังจนจอมขวัญสะดุ้ง
'พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องตวาดเลย' จอมขวัญคิดก่อนจะค่อยๆช่วยถอดเสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดออก ร่างหนานอนเปลือยอกอยู่บนเตียง รอให้อีกคนเช็ดตัวให้
"ตั้งใจเช็ดหน่อย ไม่มีแรงเลยหรือไง!" อัศวินใช้มือขวาจับแขนเล็กก่อนจะจับให้ใช้ผ้าถูไปตามเนื้อตัวกำยำ จอมขวัญหลับตาแน่น พยายามจะชักมือหนีแต่ไม่ออก
"เช็ดข้างบนแล้ว อย่าลืมเช็ดข้างล่างให้กูด้วยล่ะ" อัศวินดึงจอมขวัญมาใกล้จนแทบจะเกยตัก เขากระซิบแกล้งเด็กน้อยไร้เดียงสา หน้ามันแดงก่ำ มองใบหน้าเขาสลับกับส่วนล่างเขาอย่างตระหนก อัศวินหัวเราะ เขารู้สึกสนุกที่ได้แกล้งมัน ให้มันปรนนิบัติคนที่มันเกลียดเข้าไส้ ยิ่งมันเกลียดเขา เขาก็จะยิ่งเข้าหา ทำให้มันเป็นของเขาคนเดียว ..
TBC.
Talk: ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก