หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59

[Freja]

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่านตอนนี้นะคะ   คืออยากถอดรองเท้ามาตบปากนายหัวค่ะ
คือทุกอย่างที่นางพร่ำกร่นด่าขวัญนั่นก็คือนางงี่เง่ามากๆ คิดเองเออเอง  อคตื  มองขวัญแบบนั้น ร้อยทั้งร้อยก็คืออยากทำเอง  ฉะนั้นจึงต้องหาเหตุผลมาเข้าข้างตัวเองในการซั่มน้องค่ะ   (จากวิชารุกโฉดแบบนายหัว 101)

ขวัญก็ไม่ได้เป็นนายเอกประเภทพรมเช็ดเท้า100เปอร์เซ็นต์นะคะ   น้องเห็นโลกมาน้อยเพราะว่าอยุ่แต่ในบ้าน  ไม่ได้ไปโรงเรียน  รับรองว่าพ่อคงไม่ได้สอนว่ามีคนแบบอินายหัวหรอก   อีกอย่างไม่ว่าน้องจะทำอะไรก็โดนอินายหัวมันทำแรงๆ ร้ายๆ เจ็บๆตลอด  คนฉลาดก็จะพยายามปกป้องตัวเองจากการโดนทำร้ายมากกว่าที่จะพ่นไฟแว๊บๆเพื่อระบายความโกรธของตัวเองแล้วโดนซัดกลับ  อันนั้นเราว่าโคตรโง่เลยค่ะ   นี่ขวัญยังหลุดบ้างแต่ยังน้อยก็ถือว่าโอเค

มาพูดถึงคุณตำรวจวินัยบ้าง   จากบทบรรยายเราว่าพระรองโผล่แล้ว   ขนาดแม่กับน้องของวินยังทัดทานไม่อยู่   วินัยเป็นตำรวจจริงแต่ก็เป็นเพื่อนด้วย  แล้วถ้าหากว่าวินัยกันขวัญออกจากวิน  แล้ววินัยสามารถรับผิดชอบน้องได้ไหม?   คือการช่วยคนนี่ไม่ใช่แค่ไปเอาออกมาแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้นะ  แต่คือการรับผิดชอบ   วินัยน่าจะรู้สันดานเพื่อนดีว่าเรื่องไม่จบหรอก   การเข้าไปแทรกแซงก็คือการให้ร้ายขวัญนั่นแหละ   วินัยไม่รู้จักขวัญแต่รู้จักวิน  รู้ว่าภาระที่ตามมาคืออะไรถ้ายุ่ง   เหมือนกับแม่และน้องที่พยายามทัดทานเท่าที่จะทำได้  แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะวินอยุ่ในฐานะผู้นำตระกูล  มีอำนาจเด็ดขาด แล้วนิสัยอีกล่ะ (ตรงนี้สำคัญ)

เราว่าพ่อขวัญยังไม่ตายหรอก   แถมจากคำบรรยายของวินัย เราว่าเผลอๆญาติของขวัญอาจจะเป็นใครสักคนที่มีอิทธิพลก็ได้ ไม่งั้นโสภณคงไม่ซ่อนขวัญไว้ในบ้านหรอกค่ะ

อย่าถือเราเลยนะคะ  เราชอบมโนค่ะ

[tuek]

อัศวินอารมณ์ร้ายซะะจริงๆๆ
สงสารน้องบ้างเถอะนึกว่าจะมีnc
อยากให้น้องท้องไวๆจังเลย

[†คุณเขียด]

คือสงสารน้องขวัญ แต่เห็นผู้ชายป่าเถื่อนแล้วอ่อนไหวมากนะคะ

ทำใจเกลียดเธอไม่ลงอ่ะคุณวิน

แต่สงสารน้องมาก ไม่แข็งแรงยังมาเจอผู้ชายสไตล์พิศาลฉุดกระชากลากถูอีก

วินาทีที่เขาคลุกวงในซุกไซร้ซอกคอกันนี่ ถึงกับต้องหยิบทิชชู่มาอุดจมูกไว้

กะว่าเลือดสาดแน่ๆ และก็สาดจริงๆค่ะ เลือดอิคุณวิน โฮกกกกก

ไม่ได้ร้องไห้ที่มันโดนยิง

ฉันอยากเห็นเขาได้กัน

รอตอนต่อไปอยากใจจดใจจ่อ

ขอบคุณมากนะคะ

[hormonesyj]

พระเอกโรคจิตค่ะ เปลี่ยนด่วน ปล. นึกว่าจะทำลูกซะแล้ว 

[Tatangth]

อัศวินนี่ผีบ้าจริง!
อยากให้วินมันดิ้นหาขวัญบ้าง!!!

[Baitaew]

ทำไมพี่วินโหดและแข็งกระด้างเยี่ยงนี้ จำเลยรักจริงๆ

[AMMY★]

ถ้าคุณแม่ช่วยอีกหน่อยจอมขวัญอาจจะไม่ต้องเจ็บตัวก็ได้นะคะ สงสารน้อง โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง 

[MayMaMee]

เริ่มต้นแล้ว ติดตามต่อไป

[kdds]

พระเอก EQ ติดลบมากอ่ะ การกระทำไม่เป็นผู้ใหญ่เลย
ที่แสดงออกก็หึงหวงของนั่นแหล่ะ แต่ไม่ชอบไอ้ที่พอเห็นคนอื่นเอ็นดูขวัญ ก็ว่าน้องออดอ้อนออเซาะ อ่อย ร่าน
คนที่มันพูดต่ำๆอย่างนี้ออกมาได้ ก็แสดงว่าใจมันคิดแต่เรื่องต่ำๆ พูดกับน้องดีๆแบบที่มนุษย์ปกติเขาทำกันบ้างเถอะ
คุณแม่ ไม่มีพาวเวอร์เลยจริงๆ ลูกตัวเองทำผิดแท้ๆแต่กลับไม่สามารถห้ามปราบอะไรได้ ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมอัศวินถึงโตมาเป็นแบบนี้
-----
เนื้อเรื่องช่วงที่มีคนมายิงขวัญ เราว่ามันกระโดดมากเลย ตอนแรกเรายังคิดว่าอ่านข้ามบรรทัดไปหรือเปล่า

[k_keenny]

แอร๊ยยย นายปิ๊งจอมขวัญแล้วสิๆ

[matame]

ชอบๆ

[fahhee_zeze]

สรุปจอมขวัญเป็นลูกของใครกันนนนน มันมีเงื่อนงำ....

[SiHong]

 

[ที่เดิมในหัวใจสาววาย]

โอ้วว เกือบไปแล้วนะจอมขวัญ ว่าแต่ ใครคิดจะมาทำร้ายขวัญล่ะ 

[mukmaoY]

กลัววอิตาพระเอก   

[sirikanda28]

เกลียดไอ้วินที่สุด

[Kalamall]

น้องขวัญน่าสงสารจังลูก ชีวิตมีเงื่อนงำ ดูท่าทางจอมขวัญไม่น่าจะใช่ลูกของนายโสภณ น่าจะเป็นลูกใครสักคนที่สำคัญ

อีตานายหัวโรคจิต จะด่าว่าบ้า มันเกินบ้าไปละ สับสนในตัวเองน่ะคุณ ทำซึนแอบหึงหวงน้องแต่ไม่รู้ตัว แกล้งเข้าไป เดี๋ยวรอน้องเอาคืนก่อนเหอะ

สนุกมากกกกก  ถึงจะหมั่นไส้นายหัวก็เหอะ คือดีงาม  ทั้งจูบทั้งฟัด จะโดนจับกินตับเมื่อไหร่กันน้อ อิอิอยากเห็นคนโดนแม่แมวสยบจุง มาเร็วๆน๊า~

[everlastingly]

  รออ่านตอนต่อไปนะ

[korinasai]

สมน้ำหน้าโดนตบไป สอง ที
 

[Akikojae]

รอยชัง ๑๑

"นายครับ พวกมันบอกว่ามีคนจ้างพวกมันมาอีกที และมันไม่รู้ว่าคนที่จ้างเป็นใคร ไอ้พวกนี้มันเป็นแค่ขี้ยาในหมู่บ้าน คงกะจะเอาเงินไปซื้อยาเสพ อีกอย่างมันถูกสั่งให้มายิงนายแต่มันตกใจที่เห็นจอมขวัญเดินออกมาพอดีเลยทำพลาด นายจะเอาไงกับพวกมันครับ" น้อยยืนรายงานความคืบหน้าอยู่ด้านหลัง อัศวินยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มก่อนจะเอ่ยสั่ง

"เค้นมันหนักๆอีกสักรอบ เผื่อมันจะโกหกเรา ถ้ายังไม่ได้คำตอบก็จัดการซะก่อนเราจะกลับเกาะพรุ่งนี้" อัศวินว่า ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะดูจากฝีมือการยิงบอกได้คำเดียวว่ามือสมัครเล่น

"ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว เอ่อ นายครับ แล้วพรุ่งนี้นายจะกลับเครื่องหรือว่านั่งรถไปกับผมครับ" น้อยเอ่ยถามอีกเรื่อง

อัศวินนึกคิดก่อนจะเอ่ย "กลับเครื่อง กูจะพาไอ้เด็กนั่นไปกับกูด้วย ฝากมึงด้วยแล้วกันเรื่องรถ ขับกลับคนเดียวคงไม่เป็นไรใช่ไหม" เขาเอ่ยถาม

"ได้ครับ" น้อยรับคำก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เดินออกไปได้ยังไม่ถึงสองก้าวน้อยก็ต้องหันกลับมามองเจ้านายของเขาอีกครั้งพลางยกยิ้ม

'แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าหวงแล้วจะให้เรียกว่าอะไรเหรอครับ เจ้านาย'

..........

"แต่งตัวซะ เดี๋ยวอัจจะพามึงไปจัดการเรื่องส่วนตัวของมึงทั้งหมด" อัศวินโยนเสื้อผ้าให้จอมขวัญก่อนจะปิดประตูห้อง เช้านี้เขาตื่นก่อนมันเพราะต้องลงไปสั่งงานลูกน้อง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า จอมขวัญเองเพิ่งจะแปรงฟันล้างหน้าเสร็จ

"อ้าว จะมายืนบื้อทำไมวะ ไปอาบน้ำแต่งตัว!" อัศวินไล่ให้คนที่มัวแต่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจไปอาบน้ำ

จอมขวัญในตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาทั้งนั้น การที่จะพามันไปไหนด้วย เขาก็ต้องพามันไปจัดการทำบัตรประชาชนใหม่ ที่อยู่ก็ต้องยอมให้มันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาไปพลางๆ มารดาของเขาเองก็พอใจอยู่ไม่น้อยที่เขาอนุญาตให้จอมขวัญย้ายเข้ามา ครานี้เขาฝากน้องสาวให้ช่วยพามันไปเพราะเขาคงไปไม่ไหวจริงๆ แผลที่ถูกยิงเริ่มระบม ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นไอ้เด็กนั่นโดนมันจะทนได้ไหม ขนาดเขาเองยังแทบไม่ไหว

แกร๊ก

อัศวินนั่งเช็คอีเมลล์ได้ไม่นาน เด็กในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมา

"เดี๋ยวลงไปกินข้าว แล้วไปทำบัตรประชาชนกับยัยอัจ เข้าใจไหม" อัศวินเอ่ย ไม่ได้มองหน้า

"บัตรประชาชน?" จอมขวัญเลิกคิ้วถาม หน้าตาเด็กน้อยดูหม่นหมองเพราะเมื่อคืนโดนแกล้งใช้งานทั้งคืน กว่าจะได้หลับก็เล่นเอาเหนื่อย

"อืม พรุ่งนี้มึงต้องกลับเครื่องกะกู ไม่มีบัตรประชาชนเขาไม่ให้มึงขึ้นหรอกนะ" อัศวินตอบ กดส่งอีเมลล์ให้ลูกค้า

"ผ .. ผมไม่กลับไปกะคุณได้ไหม" จอมขวัญยืนกุมมือถาม เขาเองก็กลัว แต่อย่างน้อยก็ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด เขาไม่อยากไป แต่อยากอยู่ที่นี่มากกว่า

อัศวินจ้องหน้าคนที่พูดก่อนจะลุกเดินเข้าไปหา จอมขวัญรีบถอยเท้าหนีแต่ก็ติดกำแพงหนาอยู่ดี

"กูบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงเป็นของกู .. เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องกลับไปกับกู .. รับใช้กูอย่างที่เคยทำ!" อัศวินพูดใกล้แก้มเนียน เขาล็อคมันไว้แน่นไม่ให้มันหนีไปไหน จอมขวัญหลับตาปี๋ กัดปากแน่นเพราะกลัวจะถูกทำแบบเมื่อวานอีก

"แต่ผม .. อื้ออออ!" จอมขวัญอยากจะตีตัวเองที่เผลอตัวเปิดปากพูด เพราะมันทำให้คนใจร้ายฉวยโอกาสนี้ปิดปากเขา ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในปากเล็ก ควานเลียไปทั่วก่อนจะหยุดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ จอมขวัญพยายามเอียงหน้าหลบแต่คนตัวใหญ่ไม่ปล่อยให้เขาหนี มือหนาจับข้อมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว ก่อนจะใช้ปากเขาประกบเพื่อปิดปากมันไม่ให้มันได้โต้เถียง

"อือออ .." จอมขวัญหายใจไม่ทัน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เขาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยจูบ ไม่เคยทำอะไรกับใครมาก่อน ชีวิตเขามีแค่พ่อ และพ่อเองก็ไม่เคยสอนเรื่องแบบนี้ แต่ที่จอมขวัญรู้ก็เพราะเคยดูในโทรทัศน์ เวลาที่พระเอกจูบนางเอกมันก็คือแบบเดียวกับที่อัศวินกำลังทำกับเขา ปากประกบปาก แต่สิ่งที่เขาไม่เคยรู้คือลิ้นของคนตรงหน้าที่พันเกี่ยวกับลิ้นเขาไม่ยอมให้ถอยห่าง จอมขวัญไม่เคยได้เรียนรู้มันมาก่อนเลย จนถึงตอนนี้

"อื้ม .. จะปฏิเสธอีกไหม" อัศวินให้โอกาสมันได้หายใจ เขาจูบไปตามริมฝีปากบวมช้ำ เนื้อตัวมันสั่นเทาและหอบสั่น หน้ามันแดงก่ำและเห่อร้อนจนเขาอยากจะแกล้งมันอยู่แบบนี้ ทำให้มันขาดใจตายไปตรงหน้า

"อื้อ!" จอมขวัญสะบัดหน้าให้พ้นจากคนซาดิสต์ที่ไล่กัดริมฝีปากเขาจนเจ็บ เขาหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย อยากจะลงไปกองกับพื้นเพราะขาแทบจะยืนไม่ไหว

"อย่าทำให้กูโกรธ พูดง่ายๆเสียบ้างเถอะ" อัศวินหลับตาพลางใช้จมูกสัมผัสแก้มเนียนเบาๆแล้วลากไปมา เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่เนื้อตัวมันทำให้เขาไม่กล้าลงโทษมันด้วยวิธีอื่น จึงได้แต่ทำให้มันหอบหายใจระทวยอยู่แบบนี้

จอมขวัญเองก็หลับตาแน่น เขาสับสนกับสัมผัสที่ได้รับ มันนุ่มนวลและอ่อนโยน คล้ายเวลาพ่อหอมแก้มบอกฝันดีจอมขวัญทุกคืน

"มึงเลือกเอาแล้วกัน อย่าลืมว่าชีวิตไอ้น้อยและครอบครัวอยู่ในกำมือกู ถ้ามึงไม่เชื่อฟังกู ไอ้น้อยก็พัง แค่นั้น" อัศวินยักไหล่ก่อนจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ จอมขวัญยกมือมาเช็ดปาก เขาหอบหายใจถี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ฮึ่ก .. คุณมันเลว!" ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่น จอมขวัญกำมือแน่นก่อนจะวิ่งลงมาด้านล่าง ไม่อยากจะอยู่ให้คนใจร้ายเอาเปรียบอีกแล้ว อัศวินมองตามเด็กที่โกรธจนหน้าดำหน้าแดงวิ่งออกไปแล้วก็รู้สึกสะใจ อยากอวดเก่งทำตัวจองหองดีนัก ดูสิ แบบนี้ยังจะกล้าอีกไหม

"จอมขวัญ เป็นอะไร" อัจฉรามองคนที่วิ่งร้องไห้ลงมา พอเดินเข้ามาใกล้จึงได้สังเกตเห็น ริมฝีปากเล็กมีรอยช้ำและบวมเจ่อ ตามคอมีรอยกัดม่วงช้ำ ต้องมาจากฝีมือพี่ชายเธอแน่ๆ! โชคดีที่ขวัญใส่เสื้อเชิ้ตมาจึงไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นน้องคงอายน่าดู

"ผม .. คือขวัญ" จอมขวัญยืนเกร็ง เขาไม่รู้ว่าจะต้องตอบอย่างไรดี

"ไม่เป็นไรนะ เช็ดน้ำตาซะ แล้วมาทานข้าวกัน วันนี้พี่จะพาเราไปย้ายเข้ามาในบ้านนี้แล้วก็จะพาไปทำบัตรประชาชนใหม่" อัจฉราไม่อยากให้จอมขวัญเสียใจไปมากกว่านี้จึงชวนคุยเรื่องอื่น

"จะให้ขวัญย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านคุณท่านเหรอครับ" จอมขวัญถาม ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะ

"ใช่จ่ะ คุณแม่ท่านอนุญาตนะ ส่วนพี่วินก็ไม่ได้ขัด" อัจฉราเอ่ย จอมขวัญเองก็พยักหน้ารับอย่างงงๆ

"แต่ที่จริง .." จอมขวัญกำลังจะเอ่ย

"อย่าปฏิเสธเลย ตอนนี้ขวัญไม่มีบ้าน อะไรติดตัวก็ไม่มีสักอย่าง รีบไปทำไว้จะได้ไม่ต้องกังวล เนอะ" อัจฉรารีบขัดเพราะรู้ว่าจอมขวัญต้องไม่ยอม "อย่าคิดมากเลย ทานข้าวเถอะ จะได้รีบไป"

จอมขวัญพยักหน้าก่อนจะทานข้าวไปเงียบๆ เขาซาบซึ้งในความเมตตาของคุณท่านและคุณอัจ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณอัศวินที่เกลียดเขาอย่างกับอะไร ทั้งๆที่เคยคิดจะฆ่ากันให้ตายแต่ตอนนี้กลับอนุญาตให้เอารายชื่อเขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้

ก๊อก  ก๊อก

"เข้ามา" อัศวินตะโกนบอกคนด้านนอก

"แม่เองจ่ะ" อำพรค่อยๆเปิดประตูเข้ามา "พอดีแม่มีเรื่องอยากคุย"

"ครับ เชิญเลย" อัศวินว่า ก่อนจะขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง มารดาเขาเดินไปหยิบกล่องพยาบาลก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงด้วย

"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า" อำพรเอ่ยถาม

"เจ็บสิครับ แผลเริ่มระบมแล้ว" อัศวินตอบ มองมารดาที่ค่อยๆแกะแผลเพื่อจะทำแผลให้ใหม่

"แม่อยากจะถามเราหน่อยเรื่องจอมขวัญ" อำพรว่า เช็ดแผลไปเรื่อยๆ "ลูกจงใจทำแบบนั้นกับน้องเพราะลูกเกลียดน้องอย่างนั้นหรือ" อำพรถามอยากได้คำตอบ

อัศวินถอนหายใจก่อนจะตอบ "ผมก็แค่ทำให้มันหยุดโวยวาย ผมรำคาญ"

"น้องเป็นผู้ชายนะลูก การที่จะทำรอยหรือทำร้ายน้องแบบนั้นมันดีแล้วเหรอ" อำพรว่า ไม่มีผู้ชายที่ไหนเวลาโมโหกันแล้วทำแบบนั้นกันหรอก

"ผมไม่สน! อะไรที่ทำให้มันหุบปากได้ผมก็จะทำ" อัศวินดื้อแพ่ง ในเมื่อเขาทำร้ายร่างกายมันไม่ได้ นี่คือสิ่งเดียวที่จะทำให้มันกลัวเขา

"ระวังใจตัวเองเถอะ น้องมันอาจจะกลัวลูกจริง แต่ลูกนี่แหละที่จะเป็นคนไม่อยากห่างน้อง" อำพรส่ายหัวก่อนจะพันแผลให้ลูกชาย

"แม่กลัวว่าผมจะหลงรักมันเหรอครับ เหอะ ชาติหน้าเถอะ เวลาผมเห็นมัน หน้าไอ้โสภณก็ลอยมาทุกที อย่าว่าแต่รักเลย ให้สงสารผมยังไม่ ถ้าฆ่าได้ผมฆ่ามันไปแล้ว!" อัศวินหัวเราะกับสิ่งที่แม่พูด เขาน่ะเหรอจะตกหลุมรักไอ้เด็กจองหองนั่น ไม่มีทาง

"ถ้าอย่างนั้นให้น้องอยู่กับแม่ที่นี่นะลูก" อำพรเอ่ยขอ

"ไม่! มันต้องกลับไปกับผม" อัศวินตอบออกมาอย่างไม่ต้องคิด

"ถ้าลูกเกลียดจอมขวัญมากขนาดนั้น ทำไมถึงต้องเอาไปให้รกหูรกตาด้วย แม่ไม่เข้าใจ!" อำพรอยากจะหวดลูกชายด้วยไม้เรียว คนอะไร ดื้อแถมยังปากแข็ง

"ผมบอกแล้วไงครับว่ามันต้องชดใช้ ผมจะให้มันกลับไปอยู่อย่างลำบากเหมือนเดิม อยู่ที่นี่แม่กับยัยอัจคงจะปล่อยให้มันสบาย ผมยอมไม่ได้หรอก" อัศวินเอ่ยเสียงแข็ง ถึงแม่จะพูดอย่างไร เขาก็ไม่มีวันให้มันห่างตัวไปได้

"พอได้แล้วมั้งตาวินกับการลงโทษคนที่ไม่ได้ผิด! โสภณเองก็ตายไปแล้ว ตอนนี้จอมขวัญก็ยิ่งกว่าคนไร้ญาติขาดมิตร เรายังจะซ้ำเติมน้องมันอีกทำไม เท่าที่เป็นอยู่มันก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้ว!" อำพรเริ่มโมโห พูดขนาดนี้แล้วตาวินก็ยังใช้เหตุผลของตนเป็นหลัก มันน่าโกรธจริงๆ

"แม่ครับ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมสัญญาว่ามันจะไม่ตายไปก่อนแน่ๆ ให้ผมได้ลงโทษมันอีกสักพัก ถ้าผมเบื่อผมจะยกมันให้แม่ นะครับ" อัศวินสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน อำพรถอนหายใจหนักๆ เธอผิดเองที่ยอมให้ลูกตัดสินใจด้วยตนเองมาตลอด พอตอนนี้จะขัดขวาง เธอก็หมดปัญญาเสียแล้ว

......

"พี่ขอแวะซื้อกาแฟก่อนนะ หรือเราจะลงไปทานที่นี่ดี เอาเป็นว่าลงไปทานดีกว่า ที่นี่เค้กอร่อย ขวัญต้องชอบแน่ๆ" อัจฉราพูดเองเออเองจนจอมขวัญตามไม่ทัน เมื่อเช้าเขาไปทำเรื่องย้ายเรียบร้อย บัตรประชาชนก็ได้มาใหม่แล้วเช่นกัน

"ไปกัน พี่อยากของหวานจะแย่" อัจฉราจอดรถก่อนจะลงมายืนสะบัดแข้งสะบัดขาด้วยความเมื่อยล้า

"ร้านนี้" จอมขวัญจำได้ ร้านนี้นี่เองที่อัศวินพาเขามาหาคุณตำรวจคนนั้น

"ทำไมเหรอ พี่วินเคยพามาแล้วใช่มะ ร้านนี้ร้านโปรดพี่วินกับเพื่อนๆเลยล่ะ กาแฟเขาหอมอร่อยมากๆด้วย" อัจฉรากอดคอน้องชายก่อนจะพาเดินเข้าร้านมา จอมขวัญเองก็พยักหน้างงๆก่อนจะเดินเข้ามาด้วย

"รับอะไรดีคะ" พนักงานเอ่ยถาม

"เอาคาปูชิโน่ปั่นเพิ่มวิปหนึ่งค่ะ ขวัญจ๋า เอาอะไรสั่งได้เลยนะ" อัจฉราสั่งก่อนจะหันมาบอกคนข้างๆ

"ของผมขอโกโก้ปั่นละกันครับ" จอมขวัญบอกพนักงานก่อนจะถูกลากให้มาเลือกเค้ก

"เอาแบบไหนดี สั่งคนละอันแล้วแบ่งกันทานดีไหม" อัจฉราถามอย่างสนุกสนาน

"แล้วแต่เลยครับ" จอมขวัญยิ้มกับคนตรงหน้า ไม่นานพวกเขาก็ได้เค้กช็อกโกแลตกับเครปเค้กมานั่งทาน รออีกสักพักกาแฟและโกโก้ปั่นก็มาเสิร์ฟ

"โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นรอนานแน่ๆ" อัจฉราเอ่ยถึงตอนที่พาจอมขวัญไปทำบัตรประชาชน

"จริงด้วย ปีที่แล้วขวัญไปกับพ่อรอนานมากเลยครับ" จอมขวัญยิ้มน้อยๆ

"งื้อ ไม่เอาๆ อย่าเศร้าสิ คิดถึงพ่อใช่ไหมพี่รู้" อัจฉราเขยิบไปกอดคนที่ปากกำลังยิ้มแต่น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างน่าสงสาร

"ครับ ขวัญมีแค่พ่อคนเดียว ทุกสิ่งในความทรงจำของขวัญก็มีแค่พ่อ" จอมขวัญยิ้มทั้งน้ำตา แม้จะร้องไห้ก็ร้องไห้เพราะคิดถึงความทรงจำที่สวยงามของเรา

"ไม่เอานะ พอแล้ว เช็ดหน้าซะ" อัจฉราเองอยากจะร้องไห้ตาม แต่ก็ทำไม่ได้ เธออยากให้น้องเข้มแข็งมากกว่านี้

"น้องอัจ! จอมขวัญ" เสียงเรียกพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาหา

"พี่นัยสวัสดีค่ะ โชคดีจัง มานานแล้วหรือคะ" อัจฉราไหว้เพื่อนสนิทพี่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นเขาเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ คงกำลังจะกลับ

"มาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงเลย ว่าแต่เราสองคนมาทำอะไรกัน" วินัยถาม

"อัจพาขวัญมาทำบัตรประชาชนค่ะเลยแวะมา พี่นัยรู้จักน้องแล้วใช่ไหมคะ" อัจฉราถาม กะว่าจะแนะนำ

"รู้จักสิ เป็นไงบ้างเรา ไอ้วินมันทำอะไรเราหรือเปล่า" วินัยส่งมือหนาไปโยกหัวเล็กเล่น จอมขวัญทำหน้ามุ่ยก่อนจะตอบ

"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ คงจะเริ่มชินแล้ว" จอมขวัญเอ่ย ทำให้สองคนที่ฟังอยู่เริ่มจะสงสาร

"ไอ้วินมันบ้าของมันแบบนี้มานานแล้ว พี่อยากช่วยนะ แต่มันไม่ยอมก็คือไม่ยอม ห้ามมันได้ที่ไหน" วินัยว่าลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู อัจฉราพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พี่ชายเธอเป็นพวกไม่ยอมใคร ถ้าจะเอา เขาก็ต้องได้

"พี่วินัยดูเอ็นดูจอมขวัญจังเลยน้า" อัจฉราเริ่มผิดสังเกต ปกติพี่วินัยจะค่อนข้างสำรวม เก็บความรู้สึกได้ดี แต่นี่พอเจอจอมขวัญก็มาทั้งรอยยิ้ม แววตา และสัมผัส

"แน่สิ เมื่อวานนี้พี่อยากจะฆ่าไอ้วินมาก มันหวงจอมขวัญกับพี่ บ้าหรือเปล่า" วินัยส่ายหัว เห็นอาการเพื่อนแล้ว พูดได้คำเดียว เป็นหนักมากจริงๆ

"พี่วินปากแข็งค่ะ คิดแล้วก็หมั่นไส้" อัจฉราเอ่ยก่อนจะลูบหลังบางเบาๆ จอมขวัญน่ารักขนาดนี้ อีกไม่นานพี่วินจะต้องหลงน้องแน่ๆ

"หึ พี่จะคอยดูมัน เอาล่ะ พี่ต้องกลับละ เดี๋ยวเพื่อนจะด่าเอา ไว้เจอกันนะน้องอัจ ดูแลตัวเองดีๆนะเรา อย่ายอมให้มันทำร้ายอีกล่ะ" วินัยหยิกแก้มนิ่มอย่างมันเขี้ยวอีกคราก่อนจะเดินออกไป

"เจ็บ" จอมขวัญลูบแก้มตัวเองพลางบ่น

"ก็ขวัญน่ารัก พี่ยังอยากจับหอมทั้งวันเลย"

"อื้ออออออ" อัจฉรากอดน้องก่อนจะฟัดแก้มขาว จอมขวัญหัวเราะด้วยความจั๊กกะจี้ เวลาที่ไม่ต้องอยู่กับคนใจร้าย ชีวิตเขาก็มีความสุขมากไม่น้อยเหมือนกันนะ

........

"คุณแม่คะ เรียบร้อยทุกอย่างแล้วค่ะ" อัจฉราเดินเอาเอกสารมาให้มารดา เธอกับจอมขวัญกลับมาถึงบ้านตอนประมาณบ่ายสองกว่าเห็นจะได้

"ดีมากลูก ขอบใจนะ" อำพรกอดลูกสาวแน่น

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดีมากถ้าน้องจะได้มาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกับเรา" อัจฉราว่า เธอพร้อมจริงๆที่จะรับจอมขวัญมาเป็นน้องชายอีกคน

"แม่ก็ดีใจ และจะดีใจกว่านี้ถ้าพี่ชายเราจะหยุดทำร้ายน้องสักที" อำพรว่า ตอนนี้ก็เหลืออยู่แค่คนเดียวที่ยังมีแน่ความแค้นเคืองในใจ

"คอยดูเถอะค่ะ พี่วินจะต้องพ่ายแพ้ต่อความน่ารักของจอมขวัญ! อัจแค่คิดก็อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง วันไหนที่เขาจะไปจริงๆขึ้นมา พี่วินต้องน้ำตาตกในชัวร์!"

..

"พี่น้อยยยยย!" พอกลับมาถึงบ้านจอมขวัญก็รีบผละออกมาหาพี่น้อยที่ห้อง แต่ป้าๆบอกพี่น้อยไม่อยู่ ขวัญเลยมาหาพี่น้อยที่ศาลาริมน้ำแทน

"ไงเอ็ง อื้อหือ ข้าหนักนะ กระโดดมาได้!" น้อยโอดโอย เขกหัวมันหนึ่งทีที่บังอาจกระโดดมาทับเขาที่นอนเล่นอยู่ริมน้ำ

"คิดถึงจังเลย แทบไม่ได้เจอเลยอ่ะ" จอมขวัญซุกอกหนาพลางส่ายหัวถูไปมาเหมือนลูกหมา น้อยหัวเราะหึหึ นอนลูบหัวมันเล่น

"ปากหวานจังนะเอ็ง เป็นไงบ้าง ได้บัตรมาหรือยัง" น้อยถาม ลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู

"ได้แล้ว แต่ขวัญไม่อยากไปเลยพี่น้อย ขวัญอยากอยู่กับคุณท่านคุณอัจที่นี่" จอมขวัญมุ่ยปากก่อนจะกอดพี่น้อยแน่น เขาไม่อยากกลับไปกับคนใจร้ายอีกแล้ว

"เห้อ ข้าช่วยเอ็งได้ที่ไหนล่ะขวัญเอ้ย คุณหญิงเองท่านก็เกรงใจคุณอัศวินไม่น้อย ถ้าไม่ได้นาย กิจการของที่นี่คงจะจบไปนานแล้ว" น้อยบอกก่อนจะลุกขึ้นนั่งจับมันมากอด

"ฮึ่ก ขวัญอยากตาย" จอมขวัญซบบ่าแกร่งก่อนจะร้องไห้ออกมา

"ไม่เอาไม่ตายอะไรทั้งนั้น มึงต้องอยู่ให้ได้ เข้าใจไหมขวัญ!" น้อยลูบหลังมัน อยากให้มันเลิกคิดทำร้ายตัวเองสักที

Rrrrrrrr  Rrrrrrrr

"ครับนาย" น้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่กำลังพูดถึง

( ไอ้เด็กนั่นอยู่กับมึงใช่ไหม กูได้ยินเสียงรถอัจมานานละ ทำไมมันยังไม่ขึ้นมาหากู )

"ครับ เดี๋ยวผมจะรีบให้มันขึ้นไปนะครับนาย"

( อืม ให้ไวด้วยล่ะ )

"ครับ" น้อยกดวางโทรศัพท์

"อย่าทำหน้าบึ้งน่ะ ไป ขึ้นไปดูนาย เขาคงอยากได้อะไร มึงไม่อยู่เขาไม่รู้จะใช้ใคร" น้อยลูบหน้าเด็กที่บึ้งตึงตั้งแต่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์

"ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย ทำเองไม่ได้หรือไง" จอมขวัญบ่นงุบงิบ

"เขาช่วยมึงไว้นะ จำไม่ได้รึ!" น้อยฟาดแขนเล็ก ถึงอย่างไรนายก็มีบุญคุณกับมัน

"ขวัญไม่ได้ขอร้องสักหน่อย ทีไอ้เรื่องที่ขอกลับไม่ให้ ประสาท" จอมขวัญบ่น น้อยเองก็อดฮาไม่ได้ จริงอย่างที่มันว่านั่นล่ะ แต่จะให้บอกอะไรได้ ก็นายเขายังมัวแต่ใช้โทสะกลบเกลื่อน

"ไปๆ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับเกาะแล้ว ข้าง่วงจะพักผ่อน" น้อยผลักให้มันลุกขึ้น ก่อนจะล้มตัวลงนอนไม่สนใจเด็กน้อยที่ยืนทำท่าขัดใจอยู่ข้างๆอีก

อัศวินวางโทรศัพท์พลางยืนมองสองคนนั้นจากระเบียง ถ้าเขาไม่โทรไปตาม มันก็คงจะไม่หยุดออเซาะไอ้น้อย ท่าทางไร้จริตที่ทำกับเขามันเชื่อไม่ได้สินะ ถ้าไอ้น้อยไม่มีเมีย มันคงจะได้เสียกันไปแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ อยากจะลงโทษมันที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งเขา

"พี่วิน!" เสียงเคาะประตูเร็วๆพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามา

"อะไรยัยอัจ" เขาถาม ละความสนใจจากหน้าต่างเดินมาที่เตียง

"เมื่อเที่ยงน้องกับขวัญไปเจอพี่นัยที่ร้านกาแฟมาด้วยแหละ" อัจฉราว่า

"แล้วไง" อัศวินถาม ไม่เข้าใจว่าจะมาบอกเขาทำไม

"น้องไม่ยักรู้ว่าพี่นัยเขาเอ็นดูจอมขวัญขนาดนั้น ทั้งโยกหัว ลูบหัว พอตอนจะกลับก็หยิกแก้มอีก อย่างว่าอะเนอะ จอมขวัญออกจะน่ารักขนาดนี้ บางที พี่วินัยเขาอาจจะชอบจอมขวัญขึ้นมาก็ได้" อัจฉราพูดอย่างมีความสุข พลางลอบมองสีหน้านิ่งๆของพี่ชายไปด้วย แอบเห็นนะว่ากระตุกตอนที่บอกว่าพี่วินัยน่าจะชอบจอมขวัญน่ะ

"ช่างมันสิ เรื่องไร้สาระแบบนี้จะมาบอกพี่ทำไม" อัศวินข่มอารมณ์ก่อนจะตอบ

"เปล่าค่ะ ก็แค่แวะมาบอก ถ้าพี่วินไม่สนใจ น้องไปก็ได้ หายไวๆนะคะพี่ชาย ม๊วฟ" อัจฉราว่าพลางส่งจูบเสียงทะเล้น อัศวินยิ้มพลางส่ายหัวเล็กๆ น้องสาวเขาเป็นแต่แบบนี้แหละถึงหาแฟนไม่ได้สักที

อัศวินนอนพิงหัวเตียงเหมือนเดิม เขากำลังรออยู่ว่าเมื่อไหร่มันจะขึ้นมาหาเขา

"ขออนุญาตครับ" เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้อัศวินรีบวางท่า ทำทีไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคเล่น

"คุณจะเอาอะไรครับ" จอมขวัญถาม สีหน้าเหนื่อยใจเหลือเกิน

"ไม่นี่" อัศวินตอบ สนใจโทรศัพท์ตรงหน้า

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว .." ยังไม่ทันจะพูดจบ

อัศวินก็โพล่งขึ้น "มานี่!" ใครใช้ให้มึงลงไปกันเล่า

"ครับ" จอมขวัญเดาใจไม่ถูก สรุปแล้วคนบนเตียงจะเอาอะไรกันแน่

"นวดขาให้กูหน่อย กูเมื่อย" อัศวินว่า จอมขวัญทำหน้าบึ้งก่อนจะหันมองขาแน่นที่มีขนเยอะกว่าขาของเขา แล้วจำใจลงมือนวดให้อย่างขัดไม่ได้

"คราวหน้าอย่าทำแบบนั้นกับน้อยมันอีก น้อยมันมีเมียมีลูกแล้ว ใครเห็นมันจะไม่ดี" อัศวินพูดขึ้น เขาหลับตานอนเอามือซ้อนท้ายทอย ให้มันนวดให้ก็สบายดีเหมือนกัน

"ผมไม่ได้ทำอะไร เราบริสุทธิ์ใจ" จอมขวัญตอบ เขากับพี่น้อยเปรียบเสมือนพี่น้อง ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง

"กอดก่ายซบกันขนาดนั้น คนอื่นคงไม่มองเป็นพี่น้องหรอก เขาจะมองว่าน้อยมันหวังจะกินเด็กอย่างมึง" อัศวินอยากจะตบปากเล็กที่ชอบเถียง แค่ฟังแล้วทำตามมันจะตายไหม

"ไม่มีใครเขาคิดอกุศลแบบนั้นหรอก!  ผมว่าจะมีแต่คุณนั่นแหละ โอ๊ย!" จอมขวัญลืมตัวด่าคนตรงหน้า และอัศวินเองก็โมโหมันอย่างมากจึงได้บีบปากมัน

"ก็มึงมันอ่อยผู้ชายไปทั่วจะให้กูคิดเป็นอย่างอื่นได้ไง ตอนเที่ยงอ่อยวินัย กลับมาก็มาอ่อยไอ้น้อยต่อ มึงมันมั่วผู้ชาย!" อัศวินพูดจาดูถูกมัน จอมขวัญกัดฟันแน่นก่อนจะฟาดไปที่หน้าแต่อัศวินรู้ทันเลยรวบร่างเล็กเอาไว้ ดึงให้มานั่งอยู่บนตักเขา

"ปล่อย! คุณคิดได้แต่เรื่องแบบนี้เหรอ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น! อย่ามาให้ร้ายผม!" จอมขวัญดิ้นไปมา พยายามจะหนีออกจากวงแขนแกร่งแต่สู้แรงไม่เคยได้

"ออเซาะเขาไปทั่ว ไม่เรียกว่ายั่วจะให้เรียกว่าอะไร! โอ๊ย!" อัศวินต่อว่า และจอมขวัญเองก็โกรธจนขีดสุด ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากวงแขนหนา อัศวินร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะแขนที่ถูกยิงฟาดเข้ากับหัวเตียง

"มึง!" อัศวินชี้หน้าก่อนจะจับแผลไว้อย่างทรมาณ

"คุณ! ผ .. ผมขอโทษ" จอมขวัญแม้จะโกรธคนตรงหน้ามากเท่าไหร่ แต่แผลนี้ได้มาเพราะปกป้องเขา เห็นเขาเจ็บ ตัวเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน

มีต่อด้านล่าง

[Akikojae]

"มึงทำกูเจ็บ! แผลเปิดหมดแล้วมั้ง!" อัศวินสบถ จอมขวัญเองก็ชั่งใจอยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ถ้าแผลเปิดจริงๆคงต้องทำแผลให้ใหม่

"อื้ออ .. ปล่อยผมนะ!" อัศวินฉวยโอกาสนี้รวบร่างเล็กแล้วพลิกลงกับเตียงนอน เขาก้าวขึ้นคร่อมก่อนจะตรึงเด็กน้อยไว้บนเตียงกว้าง

"ตอบกูมาว่าจะเลิกยั่วผู้ชายคนอื่นไหม!" อัศวินจ้องหน้ามัน จ้องร่างขาวที่เสื้อเลิกขึ้นมาถึงกลางอก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนสีน้ำนม แอ่งสะดือเล็กและหน้าท้องแบนราบที่ขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ

"ผมไม่เคยยั่วใคร .. อึ่ก" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาคลอ เขากลัวคนตรงหน้า กลัวว่าจะโดนทำเหมือนเมื่อเช้าอีก

"มึงทำ! และกูบอกให้เลิกก็คือต้องเลิก!" อัศวินจ้องหน้ามันที่น้ำตาค่อยๆไหลลงมาที่แก้ม ใช้น้ำตาทำให้กูสงสารอีกแล้วสินะ!

"ผมเปล่า .. ฮืออออ" จอมขวัญเอ่ย ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาเพราะคนด้านบนก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอขาว มือหนาประสานกับมือเล็กแล้วหยัดยาวลงไปบนเตียงกว้าง อัศวินฝากรอยไปทั่วเนื้อตัวหอมหวาน เขาอยากจะสั่งสอนมัน ว่ามันเป็นของเขาแค่คนเดียว ไม่ว่าจะในฐานะอะไร!

"อื้อ .. อย่า" จอมขวัญบิดตัวเร่า ขาสองข้างที่เคยขยับได้ตอนนี้ถูกตรึงไว้ด้วยขาหนาที่มีกล้ามเนื้อ อัศวินประกบปากเล็กก่อนจะใช้ลิ้นควานเลาะเล็มไปทั่วไรฟัน เขาตามเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กในแบบที่ไม่ค่อยได้ทำกับคู่นอนคนอื่น จอมขวัญหายใจถี่กระชั้น ลิ้นเล็กพยายามหนีแต่ก็ถูกดูดดึงจนไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน

มือสากเปลี่ยนมาลูบไล้เนื้อตัวขาวสะอาดของมัน อัศวินเป็นคนไม่ชอบแตะต้องร่างกายคู่นอน แต่ร่างกายเขามันต้องการจะสัมผัสร่างเล็กนี้ มือหนาลูบไล้ที่หน้าท้องขาว จอมขวัญกลั้นหายใจทันทีที่ถูกคนด้านบนสัมผัส

"อ๊ะ .." จอมขวัญอยากตบปากตัวเองกับเสียงหน้าอายที่ร้องออกมา เขากัดปากแน่น นอนหลับตาด้วยความกลัว

อัศวินร้องหึก่อนจะจูบปากมันอีกรอบ มือหนาฟอนเฟ้นยอดอกเล็กที่ชูชันสู้มือ เขาไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน แม้มันจะไม่มีอกตูมอิ่มให้ขยำ แต่หน้าอกแบนราบที่มีตุ่มไตสองเม็ดก็ล่อตาล่อใจเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้

อัศวินดูดปากเล็กอีกทีก่อนจะขยับลงมาที่หน้าอกเล็ก จอมขวัญหวาดผวา เขาร้องไห้ตัวสั่นก่อนจะเอ่ยขอชีวิต "ขอร้อง .. ฮึ่ก"

"เป็นของกูซะ .. มึงจะได้ไม่ต้องสนใจใครอีก" ร่างหนาจับร่างเล็กยืดตัวก่อนจะถอดเสื้อออกจากหัว ริมฝีปากสีคล้ำเข้าครอบครองยอดอกสีสวยอย่างลุ่มหลง จอมขวัญนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะหลับตากัดปากกลั้นเสียงแน่น

"ม .. ไม่ .. ผมขอโทษ .. สัญญาจะไม่ทำอีก" จอมขวัญขอร้องเสียงสั่นเครือเมื่อแขนแกร่งช้อนเข้าใต้ข้อพับขาแล้วจับแยกออกกว้างอย่างมีอารมณ์ ความกลัดมันที่สะสมมาหลายปีพุ่งพล่าน เขาอยากจะสั่งสอนคนตรงหน้าในที่อีกขณะเขาเองก็อยากจะปลดปล่อยสิ่งที่อัดแน่นภายใน แม้ว่ามันจะเป็นผู้ชาย แต่ในตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

"ฮือออ" อัศวินชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินเสียงร้อง แต่ความกระสันอยากกลับเร่งเร้าให้เขาดำเนินต่อ แม้สมองจะบอกว่าคนตรงหน้าคือลูกของคนทรยศแต่ร่างกายกลับถลำเข้าไปจนยากจะถอน

"อ๊ะ .. อือ" เขาปลดพันธนาการส่วนล่าง ต้นขาเนียนขาวเปลือยถูกอ้าออกขว้างตั้งฉาก บางส่วนที่ทาบทับแข็งกร้าวขึ้นอย่างรุนแรง อัศวินปวดชาไปทั่วกึ่งกลางลำตัว เขาเข้าแทรกลงตรงหน้าก่อนจะถอดกางเกงนอนออก แก่นกายร้อนชูชันขึ้นอย่างน่ากลัว จอมขวัญหนีบขาแน่น แต่อัศวินก็ดันขาเรียวให้ยกขึ้น

"จำไว้ .. ว่ามึงเป็นของกูคนเดียว" อัศวินเอ่ย ก่อนจะลงโทษมันด้วยการยัดเยียดสิ่งที่มันเกลียดให้

"อ๊าาาา .. ฮึ่ก" กายแกร่งถูกกดเข้าไปคราเดียว ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีการเปิดทางหรือทะนุถนอมใดๆ ร่างเล็กกัดปากสั่น ช่องทางสีสดฉีกขาดออกจากกันทันที ร่างกายเล็กไม่อาจทนรับสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกาย อัศวินอยากจะฆ่าตัวเองที่ลืมตัว ลืมไปว่ามันยังบริสุทธิ์ เขาก้มลงจูบไล้ที่แก้มขาวก่อนจะแช่ค้างไว้อย่างทรมาณ

"เจ็บ .." จอมขวัญนอนร้องไห้ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ความบริสุทธิ์ ร่างกายที่เคยขาวสะอาดและผุดผ่อง ตอนนี้มันถูกคนตรงหน้าทำลายไปหมดแล้ว

"กู .." อัศวินมองมันอย่างทรมาณ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาหยุด มันจะยิ่งได้ใจ ในเมื่อมันต้องชดใช้ เขาก็จะขอให้มันชดใช้เขาแค่ครั้งเดียว

ความกระสันอยากถูกปลดปล่อยด้วยการเริ่มขยับเลื่อนออกก่อนจะสวนเข้าช่องทางคับแน่นที่ตอดรัดเขาจนต้องคำรามเสียงขรม เขากระแทกตัวเข้าจนสุด ในขณะที่คนใต้ร่างกรีดร้องสุดลำคออย่างรวดร้าว ความฝืดเคืองบีบรัดแท่งร้อนของเขาแน่นจนแทบจะแตก เขาหยัดตัวออกมาก่อนกระแทกกายลงไปใหม่ รอยแผลที่ฉีกขาดทำให้ของเหลวสีแดงไหลลงบนที่นอนเป็นรอยกว้าง

"อ๊ะ .. อ๊ะ .. พอ .." จอมขวัญเหมือนตายทั้งเป็น เขาไม่เคยแม้แต่ช่วยตัวเอง จะจับของตัวเองสักครั้งยังไม่กล้า ช่องทางที่ฉีกออกทำให้เขาชาไปทั่วร่าง มันแสบและเจ็บจนอยากจะกัดลิ้นตายไป

อัศวินคำรามอย่างพอใจกับประสบการณ์แปลกใหม่ที่ได้ลอง ช่องทางอุ่นด้านในร้อนและรัดแน่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ร่างหนาผิวเข้มสวนกายเข้าออกจนเริ่มชิน เขาทาบทับร่างขาวก่อนจะประสานแนบแน่น กดแก่นกายให้ลึกกว่าเคย สอดมือเข้าโอบบั้นท้ายยกขึ้นรับสัมผัสแรงขึ้น

ความเจ็บปวดทำให้จอมขวัญตาปรือปรอย ส่วนล่างเริ่มชินชา เจ็บจนไม่รู้จะทำอย่างไร อัศวินประคองท้ายทอยคนตัวเล็กก่อนจะสอดลิ้นควานหาความหวาน เอวหนากระทั้นถี่กระชั้นและเร็วแรง ความสุขสมแต่ขมขื่นไม่ได้ทำให้ใครมีความสุข

ภาพที่มันออเซาะหนุ่มอื่นแล่นเข้าหัว เขาสบถก่อนจะรั้งร่างเล็กให้นอนตะแคง แล้วตามเข้าซ้อนถอนสะโพกออกจนเกือบหลุดแล้วกระแทกความแข็งขืนเข้าไปใหม่ แรงขึ้น เร็วขึ้น และลึกขึ้นจนสุดลำ

"อึ่ก .. ฮ้าาา" จอมขวัญจิกเล็บที่ขาแกร่ง เขาเหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะหายใจยังยากจะเอ่ย กายแกร่งไม่ยอมหยุด อัศวินมีเซ็กส์ล่าสุดกับกระหรี่ชั้นดีที่เพื่อนหามาให้ตอนเมาเมื่อสองปีที่แล้ว แม้จะบอกว่าชั้นดีแต่ก็สกปรกจนเขาเอียนไปอีกนาน ร่างกายกำยำที่ขาดเพศสัมพันธ์มาถึงสองปี พอได้เจอเนื้ออุ่นที่ตอดรัดจนแทบขึ้นสวรรค์ มันก็ลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น

"กัดไว้" อัศวินช้อนคนตัวเล็กให้นอนที่แขนแกร่งก่อนจะยอมให้มันกัดแขนเขาเอาไว้

"ซีดส์ .. อีกนิด" เขาคำรามเสียงกระเส่า ก่อนจะแทรกกายเข้าสุดแล้วถอนออกก่อนจะเริ่มยัดเยียดแท่งร้อนเข้าในช่องทางรักอีกครา เมื่อใกล้จะถึงฝั่ง เขารวบร่างเล็กเข้ากอด ประกบกายแกร่งนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน ส่วนอ่อนไหวยังเชื่อมต่อกัน อัศวินโถมกายเต็มกำลัง รุนแรง ถี่กระชั้น จนเสียงดังลั่นไปทั่วห้อง

ไม่นานความสุขสีขุ่นก็ถูกปลดปล่อยในร่างขาว อัศวินสวนกายเข้าออกเนิบนาบเพื่อรีดทุกหยาดหยดลงในตัวมัน เขาโอบหลังมันที่สลบไปแล้ว ร่างเล็กเองก็ปลดปล่อยออกมาเปื้อนที่นอนเช่นกัน อัศวินสงบกายก่อนจะเฝ้ามองร่างเล็กที่หลับไปทั้งน้ำตา

มันเป็นของเขาแล้วจริงๆ เป็นทั้งชีวิตและร่างกาย

อัศวินแช่กายอยู่ในเนื้อตัวอุ่น ความวูบโหวงเริ่มเข้ากัดกินจิตใจ คำที่แม่เคยบอกว่ามันไม่เหลือใครแล้วทำให้เขาจุกที่อก ผ้าปูที่นอนสีครีมเต็มไปด้วยรอยเลือด คราบคาว กลิ่นคาวคลุ้งอารมณ์ดิบไม่ได้ทำให้รู้สึกดี

เขานอนลูบหลังมันสักพักก็พลิกตัวมันให้นอนลงก่อนจะถอนแก่นกายออกช้าๆ ความรู้สึกผิดถาโถมในจิตใจ เลือดสีแดงสดและน้ำรักสีขุ่นไหลออกมาเปรอะเปื้อนที่นอนทั้งหมด

จบสิ้นความบริสุทธิ์ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาเป็นคนพรากมันมา

อัศวินอุ้มมันเข้าไปในห้องน้ำ จัดการร่างกายที่โดนเขากระทำอย่างรุนแรงจนสะอาด ก่อนจะปูผ้าที่พื้นแล้วห่มมันด้วยผ้านวมวางร่างที่หลับอยู่ลงไปบนผ้า ให้มันได้นอนให้เต็มที่เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางอีกไกล ไม่ว่าร่างกายมันจะไหวหรือไม่ไหว แต่อย่างไรมันก็ต้องไปกับเขา

นับจากนี้เขาจะไม่มีวันปล่อยให้มันได้เป็นของใคร จอมขวัญต้องเป็นของเขาคนเดียว

TBC.


Talk: ด่าอัศวินได้ เชิญเลย
ขอบคุณคุณ Freja มากนะคะสำหรับคอมเมนท์ตอนที่แล้ว อ่านแล้วก็ต้องขอบคุณที่เข้าใจเรื่องราวที่โกะต้องการสื่อ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์อีกครั้งค่ะ

[yymomo]

   จ๊ะเกลียดมาก แค่เห็นหน้าขวัญหน้าพ่อตาก็ลอยมาแล้ว ให้ตายก็ไม่มีวันเอาทำเมีย  จร๊าาาา

เอาตามที่คุณนายหัวสบายใจเลย เอาเลย (อุ๊ยลืมไปว่าเอาไปแล้ว เปิดซิงด้วยนิ )  แหมๆพูดอะไรไม่คิดจริงๆ อิปากบ่อเกรอะ

อย่างที่นายแม่ว่าไว้ไม่มีผิด แหมๆๆ แต่นายแม่ก็นะ พูดอย่างกับรู้เช่นเห็นแจ้ง ไม่ทันข้ามวันก็สมพรปากซะละ

นายแม่และน้องอัจ ควรจะดีใจนะ ได้ลูกสะใภ้และก็พี่สะใภ้แล้วววว   

ปล.ขอตบแม่งสักทีเถอะ อิคนปากหมาปากแข็ง และสุดท้าย เค้ารอปั๊วของวินัยอยู่นะ เรายังไม่ลืมมม ว่าตอนที่แล้วละเลยการทำหน้าที่ 

[ifangza!]

สมกับที่รอมาทั้งวัน 5555

[B52]

หมดคำจะด่า รอสมน้ำหน้ามันอย่างเดียว

[mukmaoY]

สะใจแล้วสินะ!!! 

[whipcream]

คุณพระ!!! ขาดsexมา 2 ปี ลงที่จอมขวัญแล้วก็ตู้ม! กลายเป็นโกโก้ครั้นช์  -..-
ป่นปี้หมดกัน แล้วสภาพน้องเป็นงี้จะขึ้นเครื่องได้หรือคุณอัศวิน 

[double9JH]

หวงของแท้เลยนะเนี่ย 
หวงขนาดนี้ยังปากแข็งอยู่ได้เนอะ

[†คุณเขียด]

คือ... สงสารน้อง

แต่ในที่สุดทิชชู่ฉันก็ได้ใช้งาน

อะไรคือการที่คุณวินบอกว่าไม่มีทางสนใจน้อง แต่กลับข่มขืนน้องคะ

น้องขวัญก็ทนทรมานให้เขาเจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไยต่อไปนะคะ

เจ้เชื่อว่าอีกไม่นานนายหัวต้องตกอยู่ใต้อำนาจเมียแน่นอนค่ะ

[painture]

โถพี่วิน 
ได้เขาแล้ว ใจดีกับเขาบ้างนะเออ

[Freja]

   ขำอิซึนวินค่ะ   ขอโทษด้วยนะน้องขวัญที่ป้าหัวเราะ

จอมขวัญในตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาทั้งนั้น การที่จะพามันไปไหนด้วย เขาก็ต้องพามันไปจัดการทำบัตรประชาชนใหม่ ที่อยู่ก็ต้องยอมให้มันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาไปพลางๆ มารดาของเขาเองก็พอใจอยู่ไม่น้อยที่เขาอนุญาตให้จอมขวัญย้ายเข้ามา

ยังกะแต่งเมียเข้าบ้าน

"กู .." อัศวินมองมันอย่างทรมาณ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าเขาหยุด มันจะยิ่งได้ใจ ในเมื่อมันต้องชดใช้ เขาก็จะขอให้มันชดใช้เขาแค่ครั้งเดียว

  ไม่หยุดเพราะจะให้น้องมันชดใช้หรือว่าไม่หยุดเพราะว่าหยุดไม่ได้แล้วก็ไม่อยากหยุดหือม์ อิซึนวิน?   แล้วแน่ใจนะว่าชดใช้แค่ครั้งเดียวได้?  จะทนไหวหรือ? วินนะไม่ใช่น้อง  แต่ที่อดมาได้ตั้งสองปีก็ถือว่าอึดเหมือนกัน  ตอนนี้ทำนบมันพังแล้วน้ำป่ากำลังเชี่ยว  สงสารขวัญรอเลย   ลูกหัวปีท้ายปีแน่ๆงานนี้

สรุปคนอื่นเขารู้กันหมดแล้ว เหลืออิซึนกับน้องเท่านั้นที่ยังไม่รู้ตัว

อาการที่วินัยแสดงออกมานั้นเรารู้สึกว่าเหมือนทำกับน้องกับนุ่งที่เอ็นดูจริงๆ  การแสดงออกของน้อยก็เหมือนกัน

ป.ล คนเราถ้าเกลียดกันเขาจะไม่จูบกันหรอกนะ 

ขอบคุณมากค่ะ คุณ Akikojae  เราชอบเขียนยาวๆเพราะว่าบางทีเราก็ดันเข้าใจอะไรที่ผิดจากชาวบ้านเขาการเมนท์ก็คือการทวนของเราแหละว่าอ่านแล้วรู้เรื่อง(เหมือนคนอื่นเขา)ไหม?