รอยชัง ๑๒
อัศวินโทรตามหมอให้เข้ามาดูอาการของเด็กที่สลบไปตั้งแต่เขาถอนกายออก เขาบอกให้หมออ้างเหตุผลว่าจะมาดูแผลให้เขาเนื่องจากมันเริ่มจะอักเสบ ไม่ใช่อยากจะปกปิดเรื่องที่เขาทำกับมันในวันนี้ แต่เพราะไม่อยากให้มารดาและน้องสาวกังวลใจ เพราะถึงจะห้ามอย่างไร มันก็สายไปแล้วอยู่ดี เขาแก้ไขเรื่องราวก่อนหน้าไม่ได้ แม้จะรู้ว่ามันผิดที่ใช้กำลังกับคนไม่มีทางสู้แบบนี้ แต่เขากลับจงใจวางความผิดชอบชั่วดีไว้ข้างๆไม่สนใจ
.. ชีวิตของจอมขวัญเป็นของเขา ครั้งนี้ถือเสียว่ามันกำลังชดใช้ในสิ่งที่พ่อมันทำ ..
.
"อย่างน้อยก็ต้องพักสามวันนะครับ ผมไม่แนะนำให้เดินทาง" หมอเอ่ยเมื่อตรวจเสร็จ สภาพของคนไข้ที่เขาเห็นแทบจะเรียกได้ว่ารุนแรงและไร้ความเมตตา ช่องทางสีสดฉีกขาดและเนื้อตัวสั่นเทาเพราะพิษไข้ เห็นคราบเลือดและกลิ่นคาวบนที่นอนก็พอจะรู้ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำถึงขนาดนี้แล้ว จะตามหมอมารักษาอีกทำไม สู้ปล่อยให้ตายไป คงไม่มีใครสนใจเด็กไร้ค่าคนนี้นักหรอก
"แต่ฉันรอไม่ได้ ขึ้นเครื่องชั่วโมงเดียวคงไม่ตายหรอกมั้ง" อัศวินกอดอกถาม จ้องมองร่างเล็กในชุดนอนเขา มันป่วยและกำลังทรมาณกับพิษไข้ แต่เขาเองก็รอไม่ได้ จะปล่อยไว้ทางนี้มันก็คงไม่ได้กลับ
"ถ้าเกิดคุณอัศวินไม่ยอม คืนนี้ก็ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษนะครับ ให้ทานข้าว ทานยาทุกๆสองชั่วโมงก่อนขึ้นเครื่อง เตรียมเสื้อหนาว ผ้าปิดจมูก แล้วก็ให้เขาใส่แพมเพิร์สผู้ใหญ่ไปด้วย ถ้าเลือดออกมากจะได้ไม่เปรอะออกมา" คุณหมอเอ่ย และอัศวินชักเริ่มรำคาญ จะอะไรกันนักหนา
"ถ้าไม่ทำ .." เขาเอ่ยไม่สบอารมณ์
"เขาก็อาจจะเป็นหนักกว่านี้ แล้วที่เกาะมีโรงพยาบาลหรืออนามัยไหมล่ะครับ ถ้าไม่มี เขาก็อาจจะตายได้" หมอตอบคำถามก่อนจะขอตัวกลับ อัศวินไม่ได้ลงไปส่ง เขาชั่งใจว่าอยากให้มันตายหรือมันรอด ถ้าอยากให้รอดก็ต้องทำตามอย่างที่หมอสั่ง หรือถ้าอยากให้มันตายก็ทำแค่เพียงละเลยทิ้งๆขว้างๆอย่างที่เคยทำ
"มึงออกไปซื้อผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ผ้าปิดจมูกให้กูหน่อย เออ ไม่ต้องถามมาก เอาขึ้นมาด้านบนเลยนะ อย่าให้แม่กับยัยอัจเห็น เหรอ โอเค งั้นรีบไปรีบมา แค่นี้" อัศวินวางสายจากลูกน้องที่ไว้ใจมากที่สุด น้อยบอกเขาว่ามารดาและน้องสาวออกไปงานศพเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว และคงจะกลับค่ำๆ
ก๊อก ก๊อก
"คุณวิน! ข้าวต้มได้แล้วค่ะ" เสียงสาวใช้ดังอยู่ด้านนอก อัศวินรีบเปิดประตูก่อนจะรับถาดข้าวมา
"ลำดวนช่วยเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ด้วย แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดล่ะ เข้าใจไหม" อัศวินจ้องหน้าหญิงสาวที่รับคำเสียงสั่น เขารอให้สาวใช้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนจนเสร็จถึงจะอุ้มร่างที่ยังหลับขึ้นมานอนบนเตียงดีๆ
"อืออ" เสียงเล็กครางสั่น ผิวเนื้อร้อนรุ่มเพราะพิษไข้ อัศวินดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวมันจนถึงคอ เขามองดวงหน้าหวานที่ยังมีคราบน้ำตาแล้วก็นึกถึงสิ่งที่ทำลงไป
.. นี่เขากลายเป็นสัตว์เดรัจฉานไปแล้วจริงๆใช่ไหม ..
.
"ข .. ขวัญ" เสียงและมือที่สั่นเทาทันทีที่คนเป็นนายเปิดห้องรับจนเขาได้เห็นภาพตรงหน้า น้อยรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เขากัดฟันแน่นมองร่างเล็กที่หลับไม่ได้สติ คิดแล้วว่าจะต้องมีวันนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
"กูโมโหมันเกินไปหน่อย เลย.."
ผัวะ!
หมัดหนักๆถูกปล่อยเข้าเต็มหน้าของคนเป็นนาย อัศวินเซถอยไปนิด เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ไม่ได้โกรธมันเลยสักนิดที่กล้าทำกับเขาแบบนี้ !
"ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับมัน! ไหนนายสัญญาว่าจะไม่รุนแรงกับมัน!" น้อยใช้สองมือจับคอเสื้อนายแน่นก่อนจะถาม ที่เคยขอหลังจากที่จอมขวัญกรีดข้อมือตัวเอง นายคงไม่ได้ใส่ใจคำของเขาเลยแม้แต่น้อย
"มึงจะต่อยกูอีกก็ได้ ถ้ามันจะทำให้มึงพอใจขึ้นมาบ้าง" อัศวินเอ่ย และน้อยก็กำหมัดแน่นแล้วง้างขึ้น อยากจะชกคนตรงหน้าอีกสักรอบ แต่พอนึกขึ้นได้ คำว่าเจ้านายกับลูกน้องมันค้ำคออยู่
"นายทำแบบนี้ทำไม .. ในเมื่อนายเกลียดมัน" น้อยปล่อยคอเสื้อของเจ้านายก่อนจะหลบตาถาม
" .. มันไม่เชื่อฟังกู กูก็เลยลงโทษมัน" เขาเอ่ย
"ด้วยการข่มขืนมันเนี่ยนะ! นายยังเป็นคนอยู่ไหม!" น้อยเตะประตูห้องก่อนจะเดินไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ เด็กน้อยที่เขาเอ็นดู ตอนนี้มันถูกทำลายไปแล้วโดยน้ำมือของคนที่เกลียดชัง
อัศวินไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่ปล่อยให้น้อยได้เดินเข้าไปดูร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง
" .. จอมขวัญมันน่ารัก น่าทะนุถนอม นิสัยมันก็ดี ทำไมนายถึงมองไม่เห็น จะให้ความเกลียดชังที่มีต่อพ่อมาทำลายคนเป็นลูกไปถึงเมื่อไหร่ .." น้อยเอ่ยก่อนจะลูบหัวบางที่เอาแต่ละเมอ เนื้อตัวที่ร้อนเป็นไฟทำให้เขารู้ว่านายคงรุนแรงกับมันมาก
"นายจะทำแบบนี้กับมันอีกหรือเปล่าครับ" น้อยเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง และอัศวินก็สะอึกไปกับคำถามก่อนจะตอบ
"มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งคนอย่างกู กูรู้ตัวดีว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ ออกไปได้แล้ว พรุ่งนี้มึงต้องขับรถไกล" อัศวินไม่อยากตอบคำถามที่ได้รับจึงต้องใช้อารมณ์โกรธเข้ามาแทนที่
"ผมฝากดูแลมันด้วย แม้นายจะมีบุญคุณกับผมมามาก แต่ถ้าคราวนี้ไอ้ขวัญเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด .." น้อยหันหลังพูด ก่อนจะทำใจเดินออกจากห้องไป
"เหี้ยเอ้ย!" อัศวินเตะประตูปิดอย่างฉุนเฉียว ขนาดลูกน้องที่ทำงานร่วมกันมานานอย่างไอ้น้อยยังกล้าลั่นวาจากับเขาเพราะเด็กอย่างมัน เขาอดที่จะเจ็บใจไม่ได้
'มึงมันมีแต่คนรัก คนเอาใจ กูคงเป็นคนเดียวสินะ ที่อยากจะทำให้มึงเหมือนตายทั้งเป็น .. จอมขวัญ'
..........
"ปล่อยผม .. ป .. ปล่อย" เสียงละเมอข้างๆทำให้อัศวินตื่น เขาลืมตาขึ้นก่อนจะแตะที่แก้มมันเบาๆ
ร้อนอย่างกับไฟ
แล้วแบบนี้จะหายทันไหม
"ตื่นมากินข้าวกินยา" อัศวินรวบร่างเล็กที่ร้อนระอุราวกับไฟให้แนบอก เขย่าแขนให้มันรู้สึกตัว
"อึ่ก .. ห .. หนาว" จอมขวัญไม่มีสติ เด็กน้อยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่อุ่นๆนิ่มๆตรงหน้าคืออะไร แต่เพราะมันช่วยให้เขาอุ่นขึ้นได้จึงพยายามซุกกายให้แนบชิด
อัศวินมองเด็กตรงหน้าอย่างอึ้งงัน ก่อนจะคิดได้ว่าที่มันทำไปคงแค่ละเมอ เขารวบร่างเล็กให้เข้ามานอนให้อ้อมกอด เขาถอดเสื้อตัวเองออกเพื่อให้ร่างกายได้เติมความอุ่นให้มัน ร่างเล็กนอนซบร่างหนาอยู่ตรงหว่างขา แข้งหนาชิดเรียวขาเล็ก อัศวินโอบกอดกระชับมันไว้แล้วลูบไล้หน้าท้องบางเบาๆ
.. อย่างน้อยเขาก็ให้มันตายไม่ได้ ..
เมื่อป้อนยาให้ไม่ได้เพราะคนตรงหน้าหมดสติ เขาจึงยอมหักยาเป็นอย่างละสองท่อนใส่ปากตัวเองก่อนจะประกบปากมันแล้วส่งเม็ดยาให้ไหลตามน้ำลงไปในลำคอเล็ก ปากนิ่มเผยอขึ้นเพราะถูกมือหนาบีบ อัศวินรีบประกบปากมันก่อนจะใช้ลิ้นดันให้เม็ดยาลื่นลงคอไป ทำแบบนี้อยู่หลายรอบจนกว่าจะป้อนครบ
พอป้อนเสร็จเขาก็วางมันลงบนที่นอน ใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมร่างมันไว้อีกที
"อื้อออ .." จอมขวัญครางอือเมื่อมีอะไรยุกยิกที่ร่องลึก ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ แต่ไม่มีแรงลืมตาขึ้นมารับรู้สิ่งใด
"ต้องทา ไม่งั้นมันจะไม่หาย" อัศวินป้ายยาทาก่อนจะสอดนิ้ววนที่รอยแผลขนาดใหญ่รอบจีบพับ เขาค่อยๆทาให้มันเบาๆก่อนจะชักมือออก
ล้างมือเสร็จเขาก็เดินมาที่เตียงก่อนจะสอดตัวเข้าด้านหลังแล้วดึงมันเข้ามาใกล้ เด็กน้อยพลิกตัวเข้าหาความอบอุ่น ร่างหนาชะงักไปเล็กๆเพราะลมหายใจเป่าร้อนรดที่แผ่นอกทำให้เขาแทบบ้า อัศวินปัดความคิดที่ปะปนก่อนจะค่อยๆปิดตาหลับตามเด็กตรงหน้าไปอย่างเหนื่อยเพลีย
'ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึก แต่เพราะทิฐิและความเกลียดชังทำให้เขาปิดบังมันเอาไว้'
.
"คุณอัศวินลงมาทานข้าวหรือเปล่าลำดวน" อำพรที่เพิ่งจะกลับมาเอ่ยถาม เห็นบ้านเงียบราวกับไม่มีคนอยู่
"เอ่อ ทานด้านบนแล้วค่ะ พอดีจอมขวัญไม่ค่อยสบาย" ลำดวนไม่รู้จะตอบอย่างไรจึงต้องโกหกไป
"น้องเป็นอะไรมากหรือเปล่า ทานยาหรือยัง" อัจฉราพะวง แล้วคนอย่างพี่วินหรือจะยอมดูแล ทำหยิ่งเสียขนาดนั้น คงจะปล่อยให้น้องนอนซมน่ะสิ
"ทานแล้วค่ะ คุณวินสั่งไว้ไม่ให้ใครรบกวน" ลำดวนเอ่ย และอำพรกับอัจฉราก็หันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า
จะใช่อย่างที่คิดหรือเปล่านะ ..
"จะเอาจริงๆหรือคะคุณแม่ ถ้าพี่วินรู้เขาจะโกรธเราได้นะ" อัจฉราแตะมือมารดาที่กำลังจะไขเข้าไปในห้องลูกชาย
"เอาเถอะ อย่างน้อยเราจะได้รู้ว่าพี่เราน่ะเป็นอย่างที่เราคิดจริงหรือเปล่า" อำพรเอ่ย "แกไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวแม่รับแทนเอง"
อัจฉราพยักหน้าก่อนจะมองมารดาที่ค่อยๆไขกุญแจเข้าไป ภายในห้องแม้จะมืด แต่เพราะแสงไฟจากนอกบ้านส่องผ่านร่องม่านเข้ามาเล็กน้อยทำให้สามารถมองเห็นได้
ภาพลูกชายสุดที่รักที่เปลือยอกด้านบนกำลังนอนกอดร่างเล็กสนิทแนบแน่นไร้ช่องว่างทำให้อำพรตกใจ อัจฉราเองก็ไม่อยากจะเชื่อที่ตาเห็นเช่นกัน นี่พี่ชายเธอกับจอมขวัญ ..
'ยาทาแผลทวารอักเสบ'
อำพรมือสั่นกับป้ายเขียนกำกับยาที่เธอหยิบขึ้นมาดูตรงหน้า อัจฉราเห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงยาจากมือวางลงที่เดิมก่อนจะลากแขนมารดาให้ออกมาจากห้อง ถ้ายังยืนกันอยู่นานกว่านี้มีหวังแม่หล่อนได้ช็อคตายเสียก่อน และพี่ชายเธอจะต้องตื่นมาแหกอกเอาแน่ๆ
"ม .. แม่ตาฝาดไปใช่ไหม แม่กำลังฝันอยู่ใช่ไหม" อำพรแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น แต่แค่ภาพที่เห็นก็น่าจะพอเดาออกว่าอะไรเป็นอะไร ควบคู่กับยาที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ทั้งยาแก้อักเสบ แก้ปวดเมื่อย แก้ไข้สารพัด โดยเฉพาะยาทาบริเวณลับนั้นที่ทำให้เธอแน่ใจ
"คุณแม่เชื่ออัจหรือยังล่ะคะ ว่าพี่วินเขาไม่ได้โกรธเรื่องที่ลุงโสภณทำแล้วมาลงกับขวัญ แต่เป็นเพราะโกรธที่ตัวเองไม่ได้ครอบครองจอมขวัญเลยแสดงออกมาแบบนั้น" อัจฉราย้ำเตือนมารดา เธอรู้มาสักพักแล้วว่ามันจะต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น พี่ชายเธอเคยมีแฟน แต่ก็ต้องแยกทางกันเพราะความห่างไกล คนที่ขาดเรื่องอย่างว่ามานาน มาเจอเนื้อตัวหอมหวาน ใครเล่าจะทนได้
"แม่สงสารน้อง .. เราจะทำอย่างไรกันดี" อำพรไม่ได้รังเกียจหากจะต้องรับจอมขวัญมาเป็นสะใภ้ แต่กับลูกชายเธอนี่สิ หล่อนกลัวเหลือเกินว่าอัศวินจะให้สถานะน้องแค่คนบำเรอร่างกาย
"คงต้องรอให้พี่วินหลงรักจอมขวัญนั่นแหละค่ะ วันนั้นแหละที่จอมขวัญจะได้เป็นอิสระ" และจะเป็นพี่ชายเธอเองที่ต้องมานั่งเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
.....
"อืออออ" จอมขวัญครางเสียงแหบ ก่อนจะเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสิ่งรบกวนตรงหน้า "อื้ออ! ปล่อยผมนะ!" เด็กน้อยสะดุ้งตกใจก่อนจะดันร่างหนาของคนใจร้ายออก คนที่พรากความบริสุทธิ์ของเขาไป
"อย่าฤทธิ์มากนัก! นิ่ง!" อัศวินไม่ยอมปล่อย เขารัดร่างมันแน่นขึ้นจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน
"คุณจะทำอะไรผมอีก! ปล่อยนะ! คนเลว!!!! " จอมขวัญตะโกนเสียงแหบแห้ง ไม่อยากให้คนตรงหน้าสัมผัส ร่างกายที่เคยกระแทกกระทั้นเขารุนแรงจนเจ็บปวด กลิ่นคราบคาวที่เคยได้กลิ่น ยิ่งนึกก็ยิ่งอยากจะอาเจียนออกมา
"ถ้ามึงไม่หยุดกูจะปล้ำมึงอีกรอบ! สาบานเลยว่าคราวนี้กูจะเอามึงจนถึงเช้า!" อัศวินบดเบียดส่วนล่างเข้าแทรกกลางระหว่างขา จอมขวัญหลับตาปี๋ ความแข็งกร้าวดุนดันหน้าขาจนรู้สึก โรคจิต! โรคจิตแน่ๆเลยคนคนนี้!
"คุณข่มขืนผม .. ฮึ่ก" จอมขวัญร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ แม้จะไม่เคยเรียน แต่ของพวกนี้เขารู้ดีอยู่แก่ใจ เซ็กส์ที่เขาไม่ได้เต็มใจและถูกกระทำ เรียกว่า ข่มขืน
"เพราะมึงมันร่าน! อ่อยผู้ชายไปทั่ว กูเลยต้องสั่งสอน!" อัศวินให้เหตุผลที่โคตรงี่เง่ากับมัน แต่เขาไม่มีเหตุผลไหนจะเอ่ยกับคนตรงหน้า
"พอใจหรือยังครับ .. ผมชดใช้หนี้ให้คุณพอหรือยัง" จอมขวัญสะอื้นไห้ หมดแล้วจริงๆ ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว คนตรงหน้ายังจะอยากได้อะไรจากเขาอีก ตอนนี้เขาไม่มีจะให้แล้ว แม้แต่ความบริสุทธิ์ คนตรงหน้าก็มาพรากมันไป
"หยุดพล่ามมากสักที! มึงเป็นของกู ไม่ว่าจะส่วนไหนในร่างกายมึง ถ้ากูอยากได้ มึงก็ต้องให้"
"อื้ออออ .. เอ็บบ .. อ่อยอ๊ะ!" จอมขวัญหอบหายใจขึ้นลงหลับตาแน่นดันคนที่ล่วงล้ำริมฝีปากเล็กอย่างใจร้าย อัศวินไม่รู้ว่าทำไม แต่เพราะมันต่อต้าน เขาจึงอยากเอาชนะ เป็นเพราะมันถอยห่าง เขาจึงอยากจะครอบครอง
จอมขวัญสู้แรงจนเหนื่อยใจ เขาค่อยๆสงบลงปล่อยให้คนตรงหน้าเลาะเล็มความหวานในโพรงปากจนพอใจ อัศวินค่อยๆลืมตามองมันที่สงบลงไปแล้ว เขาจูบริมฝีปากเล็กอีกทีก่อนจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ
"กินยาอีกทีแล้วก็นอน เจ็ดโมงมึงต้องเตรียมตัวกลับเกาะไปกับกู ในฐานะ
นางบำเรอ .." อัศวินรั้งร่างเล็กให้มาใกล้ เขาคลอเคลียที่กระหม่อมบางก่อนจะหลับตาลงอีกที จอมขวัญรู้สึกจุกกับคำว่านางบำเรอของคนตรงหน้า นางบำเรอคืออะไร คือคนที่ต้องคอยรองรับความต้องการทางเพศของผู้ชายมักมากอย่างเขาใช่ไหม
จอมขวัญกัดปากแน่นหลับตายอมอยู่ในอ้อมอกเพราะสู้แรงไม่ไหว ต้องเป็นไปถึงเมื่อไหร่กันคำว่านางบำเรอ ต้องเป็นไปจนตาย หรือจนกว่าจะชดใช้ให้เขาหมด หรือจนกว่าเขาจะพอใจและมีคนใหม่ ใครก็ได้ตอบขวัญที
ร่างเล็กข่มตาลงเบาๆ ยอมรับในชะตากรรมที่เผชิญ ในเมื่อเขาไม่มีทางสู้ ก็ต้องยอมตกเป็นทาสให้คนตรงหน้าโขกสับ รอว่าวันนึงเขาจะยอมปล่อยไป หรือถ้ามีโอกาสจะฆ่าตัวตายอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีศักดิ์ศรี อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอสภาพอย่างที่เป็น
อัศวินลืมตาในความมืดก่อนจะก้มมองมันที่หลับไปแล้ว เขาพูดออกไปเพราะความโกรธ โกรธที่มันตีหน้าเศร้าทำให้เขาสงสาร นางบำเรออย่างนั้นหรือ หึ ลีลาก็ไม่ได้ความ แถมอายุก็ยังห่างกว่าเขาตั้งสิบสี่ปี แบบนี้สู้เขาไปหากระดังงาลนไฟไม่ดีกว่าหรือ ..
เขาข่มตาหลับก่อนจะย้ำตัวเองว่ามันก็เป็นแค่ลูกชายของคนทรยศคนนึง
ไม่ได้มีความสำคัญมากมายอะไรขนาดนั้น
ที่ทำลงไปก็เพราะอยากจะให้มันได้สำนึกและรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
เขาคิดเพียงแค่นี้จริงๆ
TBC.
Talk: มาน้อยเพราะไม่สบายค่ะ จะตายแล้ว ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 723927 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก