รอยชัง ๑๕
"อื้อ .. "
"ตื่นแล้วเหรอลูก ป้าเอาข้าวต้มมาให้ แล้วนี่ยานะ วางไว้ตรงนี้ จะเอาอะไรก็เรียก" ป้านวลเดินเข้ามาในห้องที่เขากำลังนอนอยู่ ป้าเดินมาลูบหัวจอมขวัญแล้วมองด้วยสายตาที่ทั้งสงสารและเห็นใจก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เขาได้อยู่คนเดียวตามลำพัง
.. เจ็บ จนอยากจะร้องไห้ออกมา ..
ความเจ็บปวดที่ได้รับมันค่อยๆทวีคูณขึ้นเรื่อยๆไม่มีวันสิ้นสุด จากหนึ่งเป็นสอง จากสามเป็นห้าและไม่มีท่าทีจะหยุดจนกว่าคนตรงหน้าจะพอใจ
.. เลว เกินกว่าจะหาคำพูดใดมาลบล้างได้ ..
อยากจะขัดขืนแต่ก็ไม่มีทางสู้ อยากจะหนีก็เหมือนคนจนตรอก ไร้ที่อยู่ ไร้คนรอรับอยู่ข้างหลัง ชีวิตเขาตอนนี้เรียกว่าแทบไม่เหลือความเป็นคนอีกต่อไป
ยังดีที่คนตะกละตะกลามไม่ได้ทำจนกระทั่งฉีกขาดเหมือนคราวแรก เขาเหมือนจะอ่อนลง และปลอบประโลมความเจ็บปวดให้ทุกคราที่กระแทกกระทั้น เสื้อนอนตัวโคร่งถูกสวมใส่ให้ ที่ช่องทางมียาสอดระงับอาการอยู่ด้วย จอมขวัญเดินงัวเงียออกมาแปรงฟันล้างหน้า เมื่อเช้าที่ตื่นมาแล้วไม่เจอคนใจร้ายเขาก็รู้สึกโล่งอก ถ้าต้องตื่นมาเจอกันในสภาพนี้ เขาคงทนไม่ได้
"มีอะไรให้ขวัญช่วยไหมครับ" เสียงแหบแห้งพยายามจะพูดกับคนที่กำลังเช็ดจานอยู่ในครัว
"ไม่ต้องเลยเรา ป่วยก็ไปพักเสีย นายเขาสั่งไว้ให้ป้าดูแลเรา ข้าวต้มกับยาน่ะทานหรือยัง หืม" ป้านวลรีบเดินเข้ามาแตะเนื้อตัวเขา ก่อนจะพาเดินกลับมาที่ห้องของคนเป็นนาย
"แต่ขวัญไหว .. ขวัญอยากช่วย" ครั้งนี้แม้จะอ่อนเพลียมากแต่ก็ไม่ถึงกับหมดแรง
"อย่าขัดคำสั่งนายเลย เดี๋ยวป้าจะถูกเอ็ด กินข้าวกินยาซะ พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ" ป้านวลลูบหน้าลูบตาเขา จอมขวัญเองพอได้ยินว่าถ้าไม่ยอมป้าอาจจะถูกเอ็ดไปด้วยจึงต้องจำใจนั่งกินข้าวต้มที่ป้านวลทำมาให้ไปเรื่อยๆ พอทานหมดเขาก็ทานยา กะว่าจะลุกไปอาบน้ำ แต่พอทานยาเข้าไปตามันก็แทบจะปิด ร่างกายรู้สึกง่วง เขาก็เลยต้องนอนพักผ่อนอย่างที่ป้าว่า
.......
"นายครับ ผมให้คนไปดูมาให้แล้วเอาแค่พอรับสายได้ก็เครื่องละสองสามพัน" น้อยเดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะรายงาน
"อืม เอามาเถอะเครื่องนึง ซื้อซิมติดมาให้ด้วย" อัศวินตอบลูกน้องก่อนจะสนใจแปลงงานตรงหน้า เมื่อเช้าเขาลุกมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า ตอนแรกก็กะจะไม่สนใจ แต่พอเห็นมันละเมอถึงพ่อเขาก็เริ่มจะรำคาญ สุดท้ายก็ต้องเช็ดตัวให้ ทายาที่ช่องทาง และฝากฝังมันกับป้านวลไว้ก่อนจะออกมา
"นายจะซื้อให้ไอ้ขวัญใช้เหรอครับ" น้อยลองเอ่ยถาม และอัศวินก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กล้าถามคำถามนี้
"เผื่อมันหาย .. กูจะได้ตามตัวมันถูก" น้อยอยากจะหัวเราะกับเหตุผลงี่เง่าที่สุดตั้งแต่เขารับใช้คุณอัศวินมา เผื่อมันหายอย่างนั้นเหรอ นายเฝ้ามันอย่างกับจงอางหวงไข่ขนาดนี้ มันจะมีปัญญาหนีไปไหนได้ล่ะครับ
"เลิกมองกูแบบนั้นสักที! งานมึงเสร็จแล้วหรือไงไอ้น้อย" อัศวินอยากจะไล่มันออกเพราะความกวนส้นของมันจริงๆ รู้ทันเขาไปเสียทุกเรื่องสิ ให้ตาย
"เดี๋ยวผมจะลงไปดูคนงานครับ .. เอ้อ นายครับ เมื่อวานที่ผมพาไอ้ขวัญไปตัดผม มันดูมีความสุขมากนะครับที่ได้ไปเดินเที่ยวในตลาด ว่างๆผมจะขอพามันไปอีกได้ไหมครับ" น้อยลอบยิ้มพลางแกล้งเอ่ยถาม
อัศวินฟังแล้วก็ขมวดคิ้มตาม หน้ามันตอนมีความสุขอย่างนั้นเหรอ ทำไมต่อหน้าเขามันดูเป็นเด็กที่มีแต่ความทุกข์กันล่ะ
"ดูก่อน ยิ่งกูเห็นมันมีความสุขกูยิ่งอยากพรรกความสุขไปจากมัน มึงทนได้?" อัศวินยิ้มเยาะ ก่อนจะดีดปากกาในมือเล่น
'ผมน่ะไม่เท่าไหร่ แต่นายนั่นแหละครับ จะทนได้อีกกี่น้ำ' น้อยส่ายหัวไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเดินยิ้มออกมาจากห้องทำงาน
.. ทีเรื่องอื่นล่ะรู้ดีเหลือเกิน เรื่องหัวใจตัวเองทำไมไม่ยอมรับรู้เสียทีนะ ..
อัศวินไม่มีกะจิตกะใจทำงานต่อ พอไอ้น้อยพูดถึงมัน สมองเขาก็พลางคิด มันจะทานข้าวหรือยัง ตอนนี้จะยังเจ็บอยู่ไหม ที่เขาคิดเพราะกลัวว่าเขาจะรังแกมันไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นห่วงหรือสงสารมัน
......
( พี่วินคะ จอมขวัญเป็นไงบ้าง พี่ไม่ได้ทำร้ายน้องใช่ไหม )
"โทรมาหาพี่หรือหาใคร หืม" อัศวินส่ายหัวให้กับน้องสาวในสาย เขากำลังจะเข้าบ้าน ยัยอัจก็โทรมาพอดี
( เอาจริงๆคุณแม่ให้อัจโทรมาถามเรื่องขวัญ บอกตรงว่าคิดถึงน้องเขามากกว่าพี่วินอีก )
"เออดีเว้ย เป็นกันทั้งบ้านเลย / เอา โทรศัพท์ของมึง" เขาโยนโทรศัพท์ที่คุยค้างให้เด็กน้อยที่นั่งซึนอยู่หน้าโทรทัศน์ ป้านวลคงจะกลับไปแล้วเพราะขอกลับก่อน วันนี้แกบ่นปวดเอวมาตั้งแต่เช้า
"สวัสดีครับ .. พี่อัจ!! ..." อัศวินมองมันที่พอรู้ว่าเป็นยัยอัจก็ทำหน้าระรื่นแล้วส่ายหัว เขาเลิกสนใจก่อนจะเดินเข้าห้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำ วันนี้ช่วงบ่ายเขาไปดูงานที่อีกฝั่งมา ทั้งตัวมีแต่เหงื่อกับคราบฝุ่น รู้สึกไม่สบายตัว
"ขวัญสบายดีครับ พี่อัจกับคุณท่านไม่ต้องห่วงนะ" จอมขวัญอยากจะขอบคุณคนในสายเป็นรอบที่ร้อย ขอบคุณที่รักและเอ็นดูกันมาตลอด ขนาดขวัญมาอยู่นี่ก็ยังโทรมาหา
"ครับ สวัสดีครับ" จอมขวัญกล่าวก่อนจะวางสาย คุณท่านบอกว่าให้รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี ถ้าหากว่าทนไม่ได้เมื่อไหร่ก็ให้บอกพี่น้อย แล้วพี่น้อยจะจัดการทุกอย่างเอง
"อ้อนอะไรแม่กูอีกล่ะ" เสียงที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาจอมขวัญสะดุ้ง เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆก่อนจะทำเป็นไม่สนใจนอนกอดหมอนข้างดูโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ
"เอ้านี่ ของมึง ห้ามให้แบตหมด ห้ามไม่รับสายกู ห้ามโทรหาผู้ชายอื่น เข้าใจไหม" อัศวินโยนมือถือเครื่องใหม่ที่เพิ่งได้มาให้มัน จอมขวัญรับไว้แทบไม่ทัน แต่แทนที่จะดีใจเขากลับเฉยๆ
"ห้ามขนาดนั้นก็ไม่ต้องให้ผมใช้เลยสิ" จอมขวัญไม่สนใจ วางโทรศัพท์ที่ได้มาไว้ข้างๆ
"พกไว้นั่นแหละ กูจะได้ตามมึงง่ายๆ ทำไมต้องขัดคำสั่ง" อัศวินอยากจะจับมันมาตีเสียให้เข็ด พอไม่บังคับก็ทำสู้ พอบังคับก็บีบน้ำตาร้องไห้ เจ้ามารยาไม่มีใครเกิน
"กูหิวแล้ว จัดข้าวให้กูหน่อย แต่งตัวเสร็จกูจะออกมากิน" อัศวินว่าก่อนจะเดินเข้าห้องไป จอมขวัญอยากจะเอาแต่ใจตัวเองแล้วบอกว่า หากินเองไม่เป็นหรือไง! แต่เขาก็ทำไม่ได้
ร่างเล็กรีบลุกเข้าครัวก่อนจะอุ่นกับข้าวที่ป้านวลทำไว้ให้ ตักข้าวใส่จานแล้วยกออกมา อัศวินพอแต่งตัวเสร็จเขาก็ออกมานั่งรอมัน เด็กดื้อที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งไม่ยอมมองหน้าเขา ตอนแรกว่าจะใจดีเสียหน่อย พอเห็นท่าทางแบบนี้เขาก็ขัดใจ
"ไหนข้าวมึง ไปตักมานั่งกินกับกู" เขาว่า เมื่อเห็นมันทำท่าจะเดินกลับไปที่โซฟา
"ผมไม่หิว" จอมขวัญเอ่ย
"อย่ามาดื้อ! ไปตักข้าวมา ก่อนที่กูจะโมโห" อัศวินขึ้นเสียง จอมขวัญกัดฟันมองหน้าคนใจร้ายก่อนจะต้องเดินเข้าครัวไปตักข้าวของตัวเองตามที่คนใจร้ายสั่ง
"กินเข้าไปเยอะๆ เดี๋ยวมึงต้องกินยาอีก" อัศวินบอกเด็กจองหอง เขาตักข้าวกินไปเรื่อยๆ พอเห็นมันเขี่ยข้าวที เขาก็ขู่มันที เป็นอย่างนี้ตลอดจนกว่าจอมขวัญจะยอมกินข้าวในจานให้หมด
เก็บล้างจนเสร็จจอมขวัญก็รีบทานยา กะว่าจะนั่งดูหนังด้านนอกต่อ แต่ก็เจอมารผจญจนได้
"เข้ามาดูในห้อง" อัศวินเดินไปปิดโทรทัศน์ที่มันกำลังดูอยู่
"แต่ห้องผมไม่มี.." ห้องจอมขวัญไม่มีแม้กระทั่งแอร์ โทรทัศน์ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ
"ใครใช้ให้มึงกลับห้อง ไปดูในห้องกู!"
"ไม่! ขวัญไม่ดูก็ได้" จอมขวัญรีบลุกจะหนีเข้าห้อง แต่อัศวินก็จับเขาไว้ได้ก่อน
"ดื้อเหลือเกินนะมึงเนี่ย พูดดีๆไม่เคยจะฟัง!"
"อื้อออ ปล่อยผม!" จอมขวัญเหวอตอนที่ถูกรวบตัวขึ้นอุ้ม คนใจร้ายอุ้มเขาเข้ามาในห้องอย่างบังคับ ก่อนจะโยนร่างทั้งร่างลงบนเตียง
"โอ๊ย! เจ็บนะ!!" จอมขวัญน้ำตาเล็ด จะโยนก็ดูกันบ้าง เขาเจ็บช่องทางกับสะโพกอยู่นะ คนใจร้ายก็น่าจะรู้แต่กลับโยนลงมาได้
"นอนดูไปเงียบๆ ไม่ต้องบ่น" อัศวินเปิดโทรทัศน์ให้มัน ก่อนจะลงไปนั่งข้างๆ
จอมขวัญตั้งท่าจะลุกหนีแต่ก็โดนดึงแขนไว้ จับให้นั่งลงดีๆ
"นั่งดูไปเงียบๆ กูจะทำงาน" อัศวินล็อคตัวมันให้อยู่นิ่งๆ พอเห็นว่ามันสงบแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์มาดูราคาที่ผู้รับเหมาเสนอ รวมทั้งแบบ
จอมขวัญอยากกลับห้อง เขาไม่ดูก็ได้โทรทัศน์น่ะ ทำไมต้องบังคับกันด้วย พอเห็นว่าคนข้างๆไม่ได้สนใจตนเองแล้ว จอมขวัญก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น หนังเรื่องนี้ก็ช่างเศร้าเหมือนชีวิตเขาไม่มีผิด พ่อแม่นางเอกตายทั้งหมด อดไม่ได้ที่จะแอบร้องไห้น้ำตาไหลออกมา
"อีกไม่กี่วันที่เกาะจะมีงานประจำปีของชาวบ้าน กูจะพามึงไปด้วย" อัศวินเอ่ยขึ้นเมื่อนึกได้ เขานึกย้อนไปถึงคำที่น้อยพูดเมื่อเช้า ดูท่าทางมันคงจะไม่ค่อยได้เห็นผู้คน งานนี้จัดกันตามแบบชาวบ้าน มีชิงช้าสวรรค์ งานรื่นเริง มีของขาย มันคงจะชอบ
"เป็นอะไร .. ร้องไห้ทำไมกูไม่ได้ว่าอะไรมึงสักคำ" เขาละสายตาจากมือถือก่อนจะมองมันที่ไม่ยอมตอบ แต่ได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมา ร้องไห้เป็นอาชีพกูก็เชื่อ
"ผมร้อง .. ฮึ่ก .. เพราะหนัง" จอมขวัญกอดหมอนข้างก่อนจะสะอื้นตอบ
"มึงนี่มันจริงๆเลย .. มานี่" อัศวินส่ายหัวก่อนจะรั้งคอขาวให้มาอยู่ใกล้ๆ จอมขวัญตกใจก่อนจะยกมือขึ้นดันอกคนตรงหน้า อย่าบอกนะว่าจะทำ ..
.. อื้ออ ..
จอมขวัญหลับตาปี๋ตอนที่ร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้ ริมฝีปากสีเข้มที่ดูดบุหรี่จัดแตะสัมผัสที่ริมฝีปากแดงสด ค่อยๆเลาะจีบนอกด้วยผิวปากก่อนจะแทรกลึกลงยังโพรงนุ่มด้วยลิ้นหนา
"อื้ม .. " อัศวินลูบแก้มเนียนที่เปื้อนน้ำตาแผ่วเบา เลาะความหวานไปทั่วความนุ่มหยุ่น มือสากลูบท้ายทอยมันเบาบางด้วยความอยาก
"อื้อ .. อ่า" จอมขวัญครางอย่าในลำคอ มือเล็กรีบจับข้อมือคนตรงหน้าที่กำลังจะล่วงล้ำมาภายใน
อัศวินดูดดึงริมฝีปากเล็กอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระ ทั้งคู่ได้ยินแค่เสียงลมหายใจขาดช่วงและอาการเหนื่อยหอบของกันและกันแม้จะเปิดโทรทัศน์เสียงดังก็ตาม
จอมขวัญค่อยๆลืมตาก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม ความรู้สึกแปลกๆตีรวนขึ้นมาที่อก เขากัดริมฝีปากที่เพิ่งถูกฉกชิม รู้สึกว่าหน้าเห่อร้อนจนแก้มจะแตก ไม่ได้ชอบที่เป็นแบบนี้ เพียงแค่รู้สึกสับสนกับการกระทำ
อัศวินเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เขาอ่อนโยนกับมันเกินกว่าที่ควรจะเป็น ร่างหนาลุกออกมาเข้าห้องน้ำล้างหน้าเพื่อระบายความร้อน แม้ว่าจะอยากทำมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เขายังไม่มีอารมณ์
อัศวินกลับมาอีกทีจอมขวัญก็นอนหันหลังให้ไปเรียบร้อยแล้ว หนังยังไม่ทันจบ เขาเดินไปปิดโทรทัศน์ก่อนจะแทรกตัวลงในผ้าห่มผืนเดียวกัน ไม่รู้ว่ามันหลับไปหรือยัง แต่ก็ดีกว่าจะต้องมานั่งเงียบโดยที่ความรู้สึกเป็นแบบนี้ สุดท้ายเขาก็ตัดใจปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน ทั้งคู่ใช้เวลาเกือบค่อนคืนกว่าจะข่มตาหลับได้สำเร็จ จอมขวัญสับสนกับการกระทำของคนข้างๆ ส่วนอัศวินไม่อยากจะยอมรับว่ามันเริ่มมีอิทธิพลมากกับเขาเพิ่มขึ้นทุกที
..........
ผ่านมาสองวันตอนนี้ที่เกาะเริ่มมีการประดับไฟสวยงาม จอมขวัญเองก็เฝ้ารอที่จะได้ไปเดินเที่ยวงานวัดอย่างคนอื่นบ้าง ไม่ได้ตื่นเต้นที่คนใจร้ายบอก แต่เพราะพี่น้อยมาเล่าให้ฟังต่างหากว่ามันสนุกอย่างไรขวัญถึงอยากไปเอามากๆ
"เบื่อหรือยัง อยากกลับไหม" พรเอ่ยถามเด็กดีที่มาช่วยเขาทำขนมต้มแต่เช้า ตั้งแต่จอมขวัญกลับมานี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน ตอนนี้จอมขวัญดูน่ารักขึ้น มีน้ำมีนวลขึ้น ไม่ได้ดูกะโปโลมอมแมมเหมือนตอนแรกๆที่เจออีกแล้ว อย่างกับคนละคนก็ว่าได้
"ไม่เลยครับ กลับไปเบื่อตายแน่ๆ ป้านวลก็ไม่มา ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ขวัญมาเล่นบ้านพี่พรดีกว่าอีก" จอมขวัญบอก เขามาบ้านพี่น้อยตั้งแต่เช้า โชคดีที่วันนี้ป้านวลไม่อยู่ พอลองขออนุญาตคนใจร้าย ก็ได้มา
"มาได้เสมอเลยนะขวัญ แม้บ้านพี่จะไม่สะดวกอย่างบ้านนาย แต่ก็อบอุ่นนะ" พรเอ่ยกับคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู มีจอมขวัญมาก็ดี เจ้าคุณลูกเธอจะได้มีเพื่อนเล่น
"ขวัญอยากหนีมาอยู่นี่เลยด้วยซ้ำ เบื่อจะตายอยู่แล้ว" จอมขวัญบ่น และพรเองก็เข้าใจ น้อยก็เล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเรื่องสถานะของจอมขวัญในตอนนี้ แม้จะแอบตกใจแต่ก็ทำได้เพียงเอาใจช่วย แม้จะลงเอยกันยาก แต่ถ้าลองใกล้ชิดกันขนาดนี้ ความผูกพันธ์มันก็ต้องมีบ้างแหละ
"จอม .. จอม!" เจ้าคุณวิ่งมาหาพี่จอมขวัญ น้องยังพูดได้ไม่เยอะมากนัก เด็กผู้ชายตัวเหลืองๆวิ่งดุ๊กๆมาหา ทำให้ขวัญต้องอ้าแขนรับเข้ามากอดฟัดอย่างมันเขี้ยว
"ว่าไวครับ ฟอดดด" จอมขวัญรักเด็ก พ่อกับแม่ไม่มีน้องให้ขวัญ ขวัญเลยไม่เคยเล่นกับเด็กที่ไหนเลย พอมาเห็นเด็กตัวเล็กๆก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองอยากมีน้องบ้าง
"แกะให้คุณ .. นะ" เด็กน้อยยื่นห่อขนมต้มให้เขา เขารีบรับมาแกะก่อนจะป้อนน้องที่นั่งอยู่บนตัก
"ไอ้คุณมันติดเอ็งแล้วล่ะพี่ว่า เห็นคนน่ารักไม่ได้" พรเอ่ยส่ายหัวให้กับลูกชาย วันนี้ทั้งวันไม่ยอมนอน อะไรก็เรียกแต่พี่จอม
"ดีเลยครับ น้องน่ารัก ขวัญชอบ" จอมขวัญฟัดแก้มนิ่มจนเจ้าคุณหัวเราะคิกคิกไปมา พอขนมหมดเจ้าคุณก็วิ่งไปเอาใหม่ กินแต่ขนมจนพุงโต
"อีกเดี๋ยวพี่น้อยคงมา อย่าลืมเอาขนมไปฝากนายล่ะ" พรเตือน ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว นายคงไม่อยากให้ขวัญมาอยู่ที่นี่นานๆนักหรอก เดี๋ยวก็คงจะให้พี่น้อยมารับ
แล้วก็จริงอย่างที่พรเอ่ย ไม่นานน้อยก็ขี่รถมารับจอมขวัญ ขวัญลาพี่พรลาน้องคุณก่อนจะเอ่ยขอบคุณที่แบ่งขนมมาให้ตั้งเยอะ น้อยพาจอมขวัญมาส่งที่บ้านนายก่อนจะขอตัวกลับ วันนี้ป้านวลไม่มา ขวัญเลยคิดว่าจะทำกับข้าวอะไรดีมื้อเย็น
"หอบอะไรมาเยอะแยะ" อัศวินทักคนที่เดินเข้าบ้านมา
"ขนมครับ พี่พรทำเลยฝากมาให้" จอมขวัญว่าก่อนจะเดินเอาขนมไปวาง กะว่าจะไปเตรียมจานมาใส่
"อื้ม เอาไปเก็บใส่ตู้เย็นไว้ก่อน แล้วเก็บของเสื้อผ้าใส่กระเป๋า คืนนี้กูต้องไปนอนในเมือง มึงต้องไปด้วย" อัศวินว่า เขารอมันอยู่ อีกเดี๋ยวจะสั่งให้เรือออก
"ผมไม่ไปได้ไหม" จอมขวัญเอ่ยหน้าเศร้า ยอมอยู่บ้านดีกว่าให้ไปกับคนใจร้ายแค่สองคน
"ไม่ได้ ทำตามที่สั่ง เร็วๆ ใกล้มืดเรือจะไปไม่ได้" จอมขวัญเดินคอตกเข้าไปเก็บเสื้อผ้าตามที่สั่ง เขาหยิบแปรงแล้วก็เครื่องใช้ก่อนจะเดินตามคนใจร้ายออกมา
เรือสปีดโบ๊ทมาจอดรอเทียบท่าอยู่แล้ว อัศวินก้าวขึ้นเรือก่อนจะรับจอมขวัญลงมา วันนี้เขามีดินเนอร์กับท่านผู้ว่า ตอนแรกว่าจะปฏิเสธแต่เขากับท่านมีผลประโยชน์เกื้อหนุนกันมาตลอดจะไม่ไปก็เกรงใจอยู่เหมือนกัน
"รู้ว่าจะขึ้นเรือทำไมไม่เอาเสื้อกันหนาวมา" อัศวินบ่นให้ร่างเล็กที่นั่งคุดคู้อยู่ข้างๆ
"ผมไม่เป็นไร.." จอมขวัญว่า ใครจะไปนึกทันกันเล่า มาถึงก็สั่งๆๆ เก็บของยังแทบไม่ทันเลยด้วยซ้ำ
"ใส่ซะ .. เดี๋ยวจะตายเสียก่อน" อัศวินโยนเสื้อให้มัน เป็นเสื้อคลุมของเขาที่สวมมาแต่แรก จอมขวัญรับมาสวมไว้ อยากจะขอบคุณแต่ฟังจากคำพูดแล้ว เขาคงไม่ได้ห่วง ก็แค่กลัวจะตายบนเรือเขาเท่านั้น
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเรือ จารุพงษ์ไพศาล ก็มาจอดเทียบท่าขึ้นเมือง คนขับรถมารอพวกเขาอยู่แล้วก่อนจะพาทั้งสองมาส่งที่โรงแรมหรูในเมือง
จอมขวัญแอบได้ยินที่อัศวินคุยกับรีเซฟชั่นโรงแรม โชคดีที่จอมขวัญหยิบเสื้อผ้าที่อัจฉราเคยซื้อให้มาด้วย คนใจร้ายก็ไม่บอกสักคำว่าจะมาทานข้าวกับคนใหญ่คนโต ไม่อย่างนั้นจะได้เอาเสื้อผ้าที่ถูกกาละเทศะกว่านี้หน่อยมา
"มึงรออยู่บนนี้นะ เดี๋ยวกูมาไม่นานหรอก" อัศวินว่า เขาแต่งตัวใส่ชุดที่เรียบร้อยก่อนจะมองมันที่ทำตาละห้อย
"อ้าว .." จอมขวัญถอนหายใจ ไม่ได้ให้เขาไปด้วย แล้วจะพาเขามาทำไม
"กูคุยธุระแปปเดียว เดี๋ยวจะสั่งอาหารขึ้นมาให้ แล้วไม่ต้องคิดหนีล่ะ ลูกน้องกูเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอด" อัศวินมองมันก่อนจะเอ่ย จะทิ้งให้มันอยู่คนเดียวได้อย่างไร เขาไม่อยู่อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้
"ก็ไม่ได้จะหนีสักหน่อย" จอมขวัญบ่นปอดก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน นั่งเรือทีไรเวียนหัวทุกทีสิน่า
"ดีแล้วที่มึงไม่คิดหนี" อัศวินยกยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
"คืนนี้อาบน้ำหอมๆรอเลยนะ กูขึ้นมาจะได้กอดได้เลย" เขาแกล้งทำท่าจะก้มลงไปกัดคอมัน เด็กน้อยรีบยกมือขึ้นดันหลบหน้าเบี่ยงจนเขาหลุดขำ
"ถึงมึงจะแกล้งหลับก่อน แต่ก็น่าจะรู้ว่ากูทำได้หมด ฉะนั้นกินข้าวกินยาแล้วอาบน้ำรอ จะได้ไม่ต้องโมโห" เขาเลิกเล่นก่อนจะสั่งมันอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป
"ไอ้บ้า! คนชั่ว!" จอมขวัญอยากจะเอาหัวโขกกระจกห้องตาย ที่พาเขามาก็เพราะว่าตัวเองอยากจะทำเรื่องอย่างว่าสินะ เลว! ชั่วที่สุด! วันๆคิดแต่เรื่องแบบนั้นหรือไงกันนะ! ถึงแม้จะไม่อยากทำ แต่ก็ไร้ทางขัดขืน ถ้าคืนนี้คนคนนั้นจะทำจริงๆ เขาก็ทำได้แค่ยอม
TBC.
Talk: แล้วขวัญก็ไม่รอด >< ชอบอ่านคอมเม้นด่าอัศวินยาวๆมากค่ะ 555555555
ใกล้จะคลายปมแล้วนะคะ แล้วก็อีกคู่ใกล้จะออกแล้วด้วย
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก