รอยชัง ๑๘
"ป้านวลทำอะไรอยู่เหรอครับ" จอมขวัญเดินเข้ามาในครัว เห็นป้านวลกำลังต้มน้ำ สงสัยจะทำแกงอะไรสักอย่าง
"ป้าว่าจะทำแกงกะทิให้นายน่ะลูก แล้วก็มีปลาเค็มทอดกับไข่เจียวหมูสับด้วยนะ" ป้านวลตอบ จัดการตั้งกระทะใส่น้ำมันเพื่อทอดไข่
"เดี๋ยวขวัญมาช่วยนะครับ ขอเอาอาหารไปเทให้ลิขิตก่อน" จอมขวัญยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปหลังบ้าน เทอาหารเม็ดให้เจ้าแมวเหมียวที่เขาตั้งชื่อให้มันว่าลิขิต ซึ่งมาจากพรมลิขิตที่เขาได้เจอกับมันนั่นเอง
เจ้าลิขิตเป็นแมวน่ารัก โชคดีที่มันเป็นแมวตัวผู้ เขาจึงไม่ต้องห่วงอะไร เป็นเพราะเคยอยู่ในป่ามานาน เรื่องปัสสาวะอุจจาระจึงไม่มีปัญหา มันจะออกไปหลังบ้านทันทีที่ปวดหนัก ทำให้จอมขวัญไม่ต้องลำบากคอยเก็บกวาด เรื่องกินถึงแม้จะชอบปลาทูมากกว่าแต่ลิขิตก็ไม่รังเกียจที่จะกินอาหารเม็ดที่คนเป็นนายเทให้ ถือว่าเป็นแมวที่เลี้ยงง่ายตัวนึงเลยทีเดียว
"กินเยอะๆนะลิขิต ขวัญจะไปช่วยงานป้านวลแล้ว ถ้าเหงาก็เข้ามาเล่นกันนะ" จอมขวัญเกาคางเจ้าแมวที่หลับตาเคลิ้มในสัมผัส ก่อนจะปล่อยให้เจ้าแมวได้กินอาหารในจานของมันไปอย่างมีความสุข
วันนี้อัศวินตื่นสายเล็กน้อย เขาตื่นมาจัดการตัวเองก่อนจะเดินออกมาด้านนอก วันนี้เขาต้องไปจัดการธุระในเมืองคราวนี้ไปเช้าเย็นกลับ จึงไม่ต้องพามันไปด้วยเหมือนคราวที่แล้ว ข้อเท้ามันก็เพิ่งจะหายดี ให้มันพักอยู่บ้านนั่นแหละดีที่สุด
"ทานอาหารเช้าก่อนนะคะคุณวิน วันนี้ป้าทำแกงกะทิสายบัว ปลาเค็มทอดแล้วก็ไข่เจียวหมูสับค่ะ" ป้านวลยกอาหารออกมาเสิร์ฟ
"ไอ้ขวัญไปไหนล่ะ เรียกมันมากินข้าวด้วยนะป้า" อัศวินบอก สนใจหนังสือพิมพ์ในมือต่อ
"ขวัญเล่นกับลิขิตมันอยู่ค่ะ คงยังไม่หิว นายทานไปก่อนเลยนะ" ป้านวลเอ่ย อัศวินขมวดคิ้วก่อนจะลดหนังสือพิมพ์ในมือลง
"ไม่ได้! เรียกมันมากินข้าวเช้า อย่าให้ผมต้องเดินไปตาม" อัศวินเอ่ยเสียงเข้ม ช่วงนี้ชักจะดื้อใหญ่แล้ว วันๆสนใจแต่กับแมว เขาไม่ได้อยากจะใจร้าย แต่เพราะใจดีแล้วมันเหลิงไม่รู้จักหน้าที่ตัวเอง แบบนี้คงต้องโหดกันบ้าง
"ได้ค่ะ" ป้านวลทำหน้าสลดแทนจอมขวัญก่อนจะเดินเลี่ยงมาที่ครัว
"ขวัญเอ้ย วางลิขิตมันลงไปล้างมือแล้วออกไปทานข้าวเช้ากับนายเขาไป" นวลเอ่ยกับเด็กที่ยังนั่งเล่นกับแมวไม่รู้ความ
"ไม่เอาอ่ะ ขวัญไม่อยากกินกับเขา" จอมขวัญส่ายหัว พอเขาเริ่มจะจิตใจแข็งแรง คนคนนั้นก็มาทำดีใส่ เขากลัว กลัวว่าจะเป็นแค่การสร้างภาพ หลอกเขาให้ตายใจ พอเขาเริ่มใจอ่อน คนใจร้ายก็ทำร้ายร่างกายและจิตใจเขาอีก
"ไปเถอะ อย่าให้เขาอารมณ์เสียแต่เช้าเลย" นวลลูบหัวเล็กที่นั่งทำหน้ามุ่ย ลิขิตเองก็ใช้หัวดันหน้าท้องเล็กเพราะไม่อยากเห็นจอมขวัญอารมณ์ไม่ดี
"ชอบบังคับกันตลอด!" จอมขวัญสบถ
"ด่าอะไรกู!"
"เห้ย!" จอมขวัญสะดุ้งตกใจ คนบ้านี่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงตลอด
"ออกมากินข้าว อย่าให้ต้องใช้กำลัง!" เขายืนฟังอยู่นานแล้ว เริ่มจะมีโทสะ คนยิ่งรีบๆ มันก็ยิ่งชักช้าทำเขาอารมณ์เสีย
จอมขวัญหน้าบึ้งเดินไปล้างมือก่อนจะเดินออกมานั่งตรงข้ามกับคนใจร้าย ในเมื่อคนฝั่งตรงข้ามไม่คิดจะพูดอะไรขึ้นมาอีก เขาก็ทำได้แค่นั่งกินข้าวไปเงียบๆ
"ไม่ชอบกินปลาเค็มหรือไง" อัศวินถาม เห็นมันกินแต่แกงสายบัวกับไข่เจียวหมูสับ
สงสัยจะไม่ชอบ
"ผมชอบครับ แต่วันนี้มันเหม็นๆ" จอมขวัญตอบ ตั้งแต่ตอนที่ป้านวลกำลังทอด เขารู้สึกแปลกๆ เหมือนปลาเค็มมันคาวๆเหม็นๆบอกไม่ถูก
"เหรอ ก็ปกตินะ" อัศวินว่า เขาก็ไม่เห็นว่ามันจะเหม็นตรงไหน ปลาเค็มของป้านวลทำมาจากปลาอินทรีย์อย่างดี ทอดเสร็จก็บีบมะนาวหั่นพริกใส่ อร่อยอย่าบอกใคร
"อื้ม วันนี้กูจะเข้าเมือง คงกลับเย็นๆหน่อย อยู่บ้านก็อย่าเอาแต่เล่นกับแมวล่ะ ช่วยป้านวลเขาทำงานบ้านบ้าง รู้เรื่องไหม" อัศวินเอ่ย เตรียมเสื้อคลุม อีกเดี๋ยวเขาก็ต้องไปแล้ว ไอ้น้อยมารอเขาสักพักแล้ว
"เข้าใจน่า" จอมขวัญเอ่ยเสียงเบา มองร่างสูงที่เดินออกจากบ้านไป
"อย่าหงุดหงิดนายเขาเลย นายเขาห่วงเรามากนะ" ป้านวลลอบยิ้ม ถึงแม้นายจะไม่พูด แต่ท่าทีที่นายแสดงออกมาว่าเป็นห่วงเด็กคนนี้ก็มากมายเสียจนเธอเองต้องยอมรับ
"ห่วงขวัญ หรืออยากจะเอาชนะกันแน่" จอมขวัญบ่น ล้างจานไปด้วยความหงุดหงิด
"นายไม่เคยแสดงออก แต่ก็ไม่ใช่ไม่ห่วงนะ" ป้านวลเอ่ย "ป้าเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรนักเรื่องพ่อเอ็ง แต่บอกได้เลยว่านายเขาไม่ได้โกรธเอ็งแล้วล่ะ เขาอาจจะยังโกรธพ่อเอ็งอยู่ แต่สำหรับเอ็ง มันไม่ใช่ความโกรธแล้ว"
จอมขวัญฟังที่ป้านวลเอ่ยพลางคิด ถ้าให้เทียบกับตอนแรกที่ถูกพาตัวมาที่นี่ อัศวินก็ถือว่าใจดีกับเขาขึ้นเยอะมากจริงๆ
"ขวัญเอ้ย ไม่รู้สึกดีกับนายบ้างเลยเหรอลูก" ป้านวลลูบหัวเขาอีกที
คราวนี้จอมขวัญหลับตาลง ค่อยๆคิดถึงเรื่องราวของคนคนนั้น ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอกัน ความชั่วร้ายของคนคนนั้นที่พยายามจะฆ่าเขาทั้งเป็น ร่างกายที่ถูกคนคนนั้นกระทำจนย่อยยับ จิตใจที่ถูกโขกสับจนแหลกละเอียด แม้บางทีเขาจะรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้อยู่ในอ้อมกอดแกร่ง แต่อ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นเองที่กลับทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันสิ้นสุด
แล้วเขาจะรู้สึกดีกับคนแบบนั้นได้อย่างไร
คำตอบของจอมขวัญก็คือ
"ไม่เลยครับ .. ผมไม่เคยรู้สึกดีกับเขาเลย"
...
"กูจะไปเดินดูของหน่อย มึงวนรถมารับกูแล้วโทรมา" อัศวินเอ่ยกับน้อย
"ได้ครับ" น้อยตอบรีบลงไปชั้นใต้ดินเพื่อเอารถ งานของนายเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังจะกลับไปขึ้นเรือ
อัศวินเดินออกมาหน้าห้างที่ตอนนี้มีตลาดนัดขายของทั่วไปวางขายอยู่ เขาเดินมองหาปลอกคอแมวให้ไอ้ตัวเหลืองที่บ้าน เขารำคาญเวลาจอมขวัญบ่น ตอนแรกว่าจะให้ลูกน้องไปหามาให้ แต่คิดดูอีกที อุตส่าห์ออกมาแล้วก็ซื้อๆไปเลย
"อันนี้เท่าไหร่" อัศวินถามราคากับแม่ค้า
"ร้อยยี่จ้า สามอันให้สามห้านะ" แม่ค้าบอก
"เอาสามอันคละลายมาเลย" อัศวินยื่นแบงก์พันก่อนจะให้แม่ค้าเลือกลายใส่ถุงให้ เขารับของมากำลังจะเดินกลับ
แต่ดันหันไปเห็นร้านกำไลเงินสะดุดตา
"สนใจอันไหนคะ ของเราเงินแท้นะคะ มีทั้งข้อมือข้อเท้า ถ้าเอาเราจะลดให้เป็นพิเศษเลยค่ะ ลูกค้าคนแรก" แม่ค้าเสนอสร้อยเงินกับเขาหลากหลายเส้น อัศวินยืนดูอยู่สักพัก ชั่งใจว่าจะซื้อดีไหม
Rrrrrrrr
( นายครับ ผมรออยู่ด้านหน้าแล้ว )
"อืม รออยู่ตรงนั้นกูกำลังเดินไป"
...
จอมขวัญใช้เวลาว่างในการถักเสื้อกันหนาวให้ลิขิต เขาให้ป้านวลช่วยสอนวิธีการถักไหมพรม ที่ต้องทำเองก็เป็นเพราะว่าไม่รู้จะไปหาซื้อมาจากที่ไหน วันๆก็ได้แต่อยู่บ้าน ถ้าไม่ถักเองแล้วใครจะทำให้
"กลางคืนมันหนาวนะลิขิต ถ้าขวัญทำไม่เสร็จ ลิขิตหนาวตายไม่รู้ด้วยนะ" จอมขวัญเอ็ดเจ้าแมวเหมียวที่พยายามจะตะกุยไหมพรมเขา ถักก็ยาก เขาเป็นผู้ชายให้มาทำแบบนี้ก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง
เมี้ยว ~
เจ้าลิขิตทำหน้าหงอยที่โดนเอ็ด ก่อนจะซุกตัวลงข้างๆอย่างเศร้าสร้อย
"ไม่เอาไม่งอนนะ ถักเสร็จจะรีบเอามาใส่ให้เลยรู้หรือเปล่า" จอมขวัญลูบหัวลิขิตด้วยความเอ็นดู เดี๋ยวนี้มันเริ่มมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว จากที่เคยซูบผอมจนเห็นกระดูก
"ขวัญลูก ป้ากลับบ้านก่อนนะ ใกล้มืดแล้ว ออกมาล็อคประตูให้ดีๆ" ป้านวลกำลังจะกลับบ้านแล้ว จอมขวัญวางของในมือก่อนจะเดินออกมาส่งป้าแก
"ขี่รถดีๆนะครับป้า สวัสดีครับ" เขาไหว้คนตรงหน้าก่อนจะยืนรอจนป้านวลขี่รถออกไป
จอมขวัญล็อคบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน เขาเดินไปเทอาหารเม็ดให้ลิขิตก่อนจะกลับมานั่งถักเสื้อต่อ ถักไปได้ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถที่หน้าบ้าน สงสัยพี่น้อยกับคนใจร้ายจะกลับมาแล้ว
"กินข้าวหรือยัง" อัศวินถามทันทีที่กลับเข้ามาในบ้าน
"ยังครับ" จอมขวัญตอบ เก็บเสื้อที่ถักลงกล่อง
"ถ้าอย่างนั้นไปยกมากินพร้อมกันเลย" อัศวินถอดเสื้อนอกออกก่อนจะเดินเข้าห้อง จอมขวัญเองเขานั่งถักเสื้อจนลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินข้าว รู้แบบนี้กินก่อนคนใจร้ายจะกลับมาเสียก็ดี
"อ่ะนี่" อัศวินโยนถุงสีน้ำเงินให้จอมขวัญที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"อะไรครับ" จอมขวัญเลิกคิ้ว
"เห็นมึงบ่นอยากได้ กูก็เลยซื้อมาให้" อัศวินเอ่ยก่อนจะลงมือทานอาหารตรงหน้า
"ปลอกคอลิขิต น่ารักจัง" จอมขวัญดีใจเมื่อแกะถุงออกมาแล้วเห็นว่าเป็นปลอกคอแมวที่เขาอยากได้
"ลิขิตตตต" จอมขวัญรีบลุกเพื่อจะเอาปลอกคอไปใส่ให้แมวของเขา
"นั่งลงเดี๋ยวนี้!" อัศวินตวาด "กินข้าวให้เสร็จ จะทำอะไรค่อยทำ" แทนที่จะกินข้าวให้เสร็จก่อน ชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย
"ก็ได้ .. ไม่เห็นต้องตวาดเลย" จอมขวัญหน้าเศร้าก่อนจะค่อยๆนั่งลงตักกับข้าวใส่จาน
"ขอบคุณนะครับ" จอมขวัญว่า "ที่ซื้อปลอกคอมาให้ลิขิตมัน"
"ไม่เป็นไร กูก็แค่รำคาญที่มึงบ่น คราวหน้าจะเอาอะไรบอกป้านวลหรือไอ้น้อยก็ได้ เพราะกูคงไม่ว่างพามึงไปเดินตลาดหรอกนะ" อัศวินเอ่ย และจอมขวัญก็พยักหน้า
หลังจากทานข้าวเสร็จอัศวินก็เข้าห้องไป ส่วนจอมขวัญเขาเก็บจานชามไปล้าง วันนี้ป้านวลทำอาหารไว้ไม่มาก ทำแค่พอดีทานสองคน
กรุ๊งกริ๊ง
"ชอบไหม" จอมขวัญใส่ปลอกคอให้ลิขิตก่อนจะอุ้มมันมาหอม
"ใส่ไว้ ขวัญจะได้รู้ว่าลิขิตอยู่ไหน รู้เปล่า" จอมขวัญหัวเราะเจ้าแมวที่เอาแต่เขี่ยปลอกคอตัวเอง มันคงยังไม่ชินที่มีเสียงกรุ๊งกริ๊งใกล้ตัวตลอดเวลาที่เดินหรือขยับ
เมี้ยว ~
"เก่งมากเลย ขวัญเล่นกับลิขิตได้อีกแปปเดียวนะ ถ้านานเดี๋ยวคนใจร้ายจะบ่นอีก" จอมขวัญทำท่าทางนินทาคนในห้อง แม้ลิขิตจะไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย แต่จอมขวัญถือว่าลิขิตเป็นพวกของตนไปแล้ว
.
"บอกว่าอย่าสระผมตอนกลางคืน ฟังกันบ้างไหม" อัศวินละความสนใจจากหน้าจอก่อนจะมองร่างเล็กที่เดินเข้ามาในห้อง เขาบอกมันหลายรอบแล้วว่าอย่าสระผมตอนกลางคืนแล้วออกมาตากแอร์ มันจะป่วยง่าย ไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไร
"ก็ผมเหม็นหัวตัวเองนี่" จอมขวัญไม่เข้าใจ เรื่องแค่นี้จะบ่นทำไมหนักหนา
"ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไง คิดบ้างสิ" อัศวินว่า ดื้อไม่มีใครเกิน
"ก็ปล่อยให้ผมหายเองนั่นแหละ คุณไม่ต้องสนใจผมหรอก" จอมขวัญหน้าบึ้งก่อนจะเดินเอาผ้าเช็ดหัวไปตาก
"มึงก็ดื้อได้ดื้อดี" อัศวินบ่น "อะไรที่กูบอกน่ะหัดทำตามบ้างเถอะ" ประชดประชันกันแล้วได้อะไร
"แล้วที่ยอมมาอยู่ที่นี่ผมยังยอมคุณไม่พอหรือไงครับ" จอมขวัญตัดพ้อ "ผมยังชดใช้ให้คุณไม่พออีกหรือ" อยู่ดีๆเขาก็อยากกลับบ้าน อยากอยู่กับพ่อ อยากไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเห็นหน้าคนที่ฆ่าพ่อเขาตรงหน้าแบบนี้
"อย่าชวนทะเลาะนะจอมขวัญ!" อัศวินเริ่มหัวเสีย จะอยู่ดีๆปกติๆอย่างคนอื่นเขาบ้าง มันก็ยั่วโมโหเขาอีกจนได้
"ผมมีสิทธิ์นั้นด้วยเหรอครับ" จอมขวัญพูดเสียงอ่อย
"รู้ตัวก็ดีแล้วว่ามึงไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรทั้งนั้น" อัศวินเอ่ย ตั้งแต่ที่เล่นสงครามเย็น เขาเองก็ใจเย็นลง พยายามจะไม่ใช้อารมณ์แล้ว แต่มันก็ขัดใจเขาตลอด
"ผมอยากไปอยู่ลำปาง" จอมขวัญบอกความต้องการของตัวเอง
"มึงจะไปทำไม พ่อมึงก็ตายไปแล้ว!" อัศวินไม่เข้าใจมันอีกแล้ว จู่ๆก็อยากจะกลับไป
"ผมขอไปอยู่กับคุณท่านก็ได้" จอมขวัญว่า "ให้ผมไปเถอะนะ"
"ไม่!" อัศวินกระชากร่างมันมาใกล้ "มึงเป็นของกู กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น"
"ทำไม! ผมมันไม่มีค่า เป็นแค่นางบำเรอ นี่ก็หลายเดือนแล้วคุณน่าจะปล่อยผมไปสักที" จอมขวัญจ้องหน้าคนใจร้ายน้ำตาคลอ
"มึงไม่รู้หรอกว่ากู .." ก็สับสนมากไม่แพ้กัน
เขาได้แต่ปิดปากเงียบเมื่อคิดแบบนั้น จะให้มันรู้ไม่ได้
"ถึงอย่างไรกูก็ไม่ให้มึงไป จะขอร้องอีกกี่ครั้งคำตอบของกูก็คือไม่" อัศวินรั้งร่างเล็กมากอด เขาใช้จมูกคลอเคลียแก้มนิ่ม
จอมขวัญเองก็รู้สึกแปลกๆที่ถูกไรหนวดหนาถูไถไปมา
"อื้ออ .. วันนี้ไม่ทำได้ไหม" จอมขวัญดันหน้าคนที่กำลังซุกไซร้ซอกคอออก แม้เขาจะไม่แน่ใจว่าเอ่ยออกไปแล้วจะโดนอะไร แต่วันนี้เขารู้สึกไม่สบายจริงๆ
"เป็นอะไร เล่นตัวอะไรอีก" อัศวินไม่สนใจ เขาสอดมือเข้าไปใต้ร่มผ้า ลูบไล้แผ่นเนื้อนิ่มอย่างลุ่มหลง
"ผมเปล่า แต่ผมรู้สึกไม่สบาย" จอมขวัญว่า "วันนี้งดก่อนได้ไหมครับ" เขาไม่ได้อยากทำ แต่วันนี้เขาไร้เรี่ยวแรงจะทะเลาะ ถ้าเกิดอ้อนนิดอ้อนหน่อยแล้วคนตรงหน้าจะเลิกคิดเรื่องแบบนั้น มันก็คุ้ม
"มึงไม่สบายหรือไง พรุ่งนี้ไปหาหมอไหม" อัศวินแตะหน้าผากมัน เมื่อเห็นว่าตัวไม่ได้ร้อนเขาจึงอุ้มมันขึ้นมาวางบนเตียงข้างๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่รู้สึกไม่ค่อยดี พักสักหน่อยคงหาย" จอมขวัญบอก ตะแคงหันข้างรีบหลับตาลง จะได้หนีพ้นจากเงื้อมมือคนใจร้ายสักที
"บอกแล้วไม่ให้สระผมตอนกลางคืน เป็นไงล่ะ" อัศวินส่ายหัว เขาห่มผ้าให้มันก่อนจะลุกเดินไปปิดไฟ เหลือแค่ไฟตรงหัวเตียงไว้
อัศวินเดินไปเปิดเก๊ะตรงหัวนอน ก่อนจะหยิบของอะไรบางอย่างออกมา
"กูซื้อมาให้มึงใส่ มึงคือคนของกูนะจอมขวัญ"
อัศวินกดจูบที่ข้อเท้าหลังจากที่สวมสร้อยข้อเท้าเงินที่ซื้อมาจากตลาดให้มัน เขาค่อยๆจูบไล่ขึ้นมาจนถึงขาอ่อน แวะแตะปากไล้ไปทั่วบั้นท้ายผ่านกางเกงนอนก่อนจะค่อยๆเขยิบขึ้นมาด้านบน จูบผ่านแอ่งสะดือไล่ขึ้นมาถึงหน้าอก แวะคลอเคลียกับตุ่มไตทั้งสองก่อนจะไล่ตามระดับคอจนมาหยุดคลอเคลียที่ปลายคาง
"อย่าเม้มปากสิ"
"อื้อออ"
อัศวินแทรกจูบบดเบียดริมฝีปากเล็ก แขนแกร่งกระหวัดรัดลำตัวบางให้แนบชิด เขาหยอกเย้าลิ้นนุ่มในโพรงปาก จอมขวัญนอนครางหอบ แม้จะถูกทำแบบนี้มาหลายคราแต่ก็ยังไม่ชิน
'กูขาดมึงไม่ได้จริงๆ แม้จะเคยพูดว่าจะยอมปล่อยหากว่าเบื่อ แต่ตอนนี้เขาปล่อยมันไปไม่ได้จริงๆ'
"นอนซะ" อัศวินรั้งร่างเล็กเข้ามาชิด จูบหน้าผากนิ่มเบาๆอย่างทะนุถนอม ไม่อยากยอมรับ เขาทะเลาะกับความคิดในสมองมาหลายวันแล้ว ความคิดที่ว่ามันคือคนที่เข้ามาเติมเต็มความอ้างว้างในชีวิต จากที่เคยใช้ชิวิตอยู่คนเดียวมาตลอด แต่พอมีมันเข้ามาเขาก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง มันคอยแต่จะคิดถึงคนที่เขาเคยพูดว่าเกลียดอยู่ตลอด
นายไม่รู้ใจตัวเองเลยหรือไงครับ ลองหลับตาลงตอนนี้สิ ใครกันที่นายอยากเจอมากที่สุด ใครที่นายเป็นห่วงมากที่สุด ใครกันที่นายอยากให้อยู่ใกล้ๆมากที่สุด แล้วใครกันที่นายขาดเขาไม่ได้มากที่สุด ถ้านายรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ อย่าให้มันสายไปมากกว่านี้อีกเลยตอนนี้อัศวินลองหลับตาลงในความมืด เขาค่อยๆคิดตามที่น้อยเคยบอก คนเดียวที่เขาคิดกับมันแบบนั้นมาตลอดก็คือเด็กที่นอนอยู่ในอ้อมแขนนั่นเอง
.. จอมขวัญที่ชอบดื้อจองหองและหยิ่งยโสใส่เขา ..
.. จอมขวัญที่ขี้แยและเป็นลูกของคนที่เขาเพิ่งจะสั่งฆ่า ..
"กูไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆว่ะ ไม่รู้จริงๆ" เขาสับสน ความรู้สึกมันตีรวนไปหมด ยอมรับว่ารู้สึกดีที่มีมันอยู่ใกล้ แต่อีกใจมันก็ปฏิเสธว่าทำไปเพราะต้องการแก้แค้น เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เรื่องไหนที่เป็นเรื่องจริง เรื่องไหนเป็นเรื่องโกหก
TBC.
Talk: มาสั้นและเบลอๆ ถ้ามันแปลกๆท้วงหน่อยนะคะ สมองเพลียจริงๆ
ตอนหน้าจะคืบหน้าแล้วค่ะ สัญญา
ขอบคุณค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 727678 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก