รอยชัง ๒๐
แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาด้านในทำให้ร่างเล็กที่เคยหลับสนิทค่อยๆลืมตา เจ้าลิขิตตัวน้อยยังนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขน พอจอมขวัญขยับ เจ้าตัวเล็กก็ร้องอืออาทำท่าบิดขี้เกียจไม่ยอมให้จอมขวัญลุกจากเตียง
"ขี้เซาจังเลยน้าลิขิต" จอมขวัญลูบหัวพลางเกาท้องมันแรงๆอย่างมันเขี้ยว เช้านี้อากาศดี หลังจากที่เมื่อคืนฝนตกอย่างหนักไปแล้ว
"ขวัญต้องไปเข้าห้องน้ำ อย่างอแงนะ" จอมขวัญแกล้งเอ็ด เจ้าลิขิตทำตาใสก่อนจะมุดมาในซอกอก จอมขวัญยิ้มกว้าง ฟัดเจ้าลูกแมวให้หนำใจอีกทีก่อนจะเดินออกมา
จอมขวัญเดินมาเข้าห้องน้ำ เช้านี้ไม่รู้สึกคลื่นไส้แล้ว สงสัยอาการจะเริ่มดีขึ้น ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาอาจจะไม่ต้องไปหาหมอแล้วก็ได้
"ป้านวลสวัสดีครับ" จอมขวัญมาไหว้คนที่เพิ่งมาถึง เขาล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย เจ้าลิขิตเองก็วิ่งออกมารออาหารเช้า
"สวัสดีลูก ตื่นเช้าทุกวันเลยนะ" ป้านวลเอ่ย ขนกับข้าวที่ซื้อมาจากตลาดมาวางที่แคร่ เตรียมทำอาหารเช้าให้คุณอัศวิน
"ขวัญไม่เคยนอนตื่นสายเลยครับ ยกเว้นไม่สบาย" หรือวันไหนที่ถูกคนใจร้ายใช้งานอย่างหนัก
"วันนี้ป้านวลจะทำอะไรครับ ขวัญช่วยนะ" เขาเอ่ย เทอาหาร เติมน้ำให้ลิขิตแล้วเดินไปล้างมือ
"เช้าๆทานต้มจืดไปแล้วกัน ปลาทับทิมทอดอีกอย่างคงจะพอ" ป้านวลเอ่ย "เดี๋ยวตำน้ำพริกมะม่วงให้นายด้วยดีกว่า ถ้าไม่มีเผ็ดบ้างเลยเดี๋ยวนายจะบ่น"
จอมขวัญพยักหน้ารับทราบ เขาเดินไปเปิดน้ำเอาผักที่ป้านวลซื้อมาล้าง จากนั้นก็ทำการหั่นให้เรียบร้อย ต้มจืดใส่ลูกชิ้น ผักกาด หมูสับ แล้วก็วุ้นเส้น ตอนแรกนวลว่าจะเจียวกระเทียมโรยด้วยแต่พอเอาออกจอมขวัญก็รู้สึกเหม็น
"หอมจัง กลิ่นอะไรครับ" จอมขวัญเดินกลับเข้ามาในครัวหลังจากเอาน้ำไปเทหลังบ้าน เขาได้กลิ่นอะไรสักอย่างหอมๆ
"ป้าปลอกมะม่วงอยู่ เดี๋ยวจะทำน้ำพริก" นวลเอ่ย ไม่รู้ว่ามันหอมตรงไหน ตอนนี้มีแต่กลิ่นยาง
"มะม่วงอะไรครับ" จอมขวัญถาม รู้สึกหอมจนอดไม่ได้ที่ต้องถาม
"มะม่วงน้ำดอกไม้ พอดีมันกำลังออกผล ป้าเด็ดมาจากบ้านเลยนะ น่าจะเปรี้ยวได้ใจเลยล่ะ" นวลเฉาะมะม่วงเปรี้ยวให้จอมขวัญชิมชิ้นนึง จอมขวัญเองก็รับมา ไม่รู้ทำไม แค่ได้กลิ่นของมันก็น้ำลายสอ
"อืม อร่อยจัง" จอมขวัญเอ่ย "ป้าเอามาเยอะไหมครับ ขวัญจะเอาไว้กินเล่น"
"เอามาหลายลูกอยู่ ชอบกินมะม่วงเปรี้ยวล่ะสิ เดี๋ยวทำน้ำปลาหวานให้ เก็บไว้กิน ป้าฟันไม่ค่อยดี พอกินมากแล้วเข็ดฟัน ต้องหั่นฝอยใส่น้ำพริกเอา" นวลเอ่ย เธอเด็ดมาเยอะพอควร ใส่น้ำพริกแค่สองลูก นอกนั้นยกให้จอมขวัญมันทั้งหมด
"ดีเลยครับ น้ำลายสอเลย" จอมขวัญลอบกลืนน้ำลาย ไม่เคยอยากกินมะม่วงเปรี้ยวเท่านี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะไม่ได้กินนาน พอเห็นก็เลยรู้สึกอยาก
"แล้วไม่สบายหายแล้วรึ ยังอยากอาเจียนอยู่หรือเปล่า" ป้านวลถามเขา
"ขวัญรู้สึกดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้คงจะหาย" จอมขวัญเอ่ย อาการน่าจะค่อยๆทุเลาลงแล้วจริงๆ เพราะไม่รู้สึกปวดหัวคลื่นไส้แล้ว
"ดีแล้ว หายไวๆจะได้กินของอร่อยๆ" ป้านวลว่า ก่อนจะตั้งกระทะทอดปลาทับทิม ต้มจืดกำลังได้ที่ ถ้านายออกมาก็ตักกินได้เลย
"จอมขวัญ" เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้คนในห้องครัวต้องหันไปดู จอมขวัญเองตกใจเล็กน้อยที่เดี๋ยวนี้เขาไม่ได้เรียกแบบตะคอกเหมือนเดิมแล้ว "ไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวจะพาไปหาหมอ"
"ผมหายแล้วครับ" เขาว่า ไม่สนใจคนที่ยืนมอง "ขอบคุณ"
"ไม่ได้ ถึงจะรู้สึกดีขึ้นแต่ไปตรวจให้แน่ใจเถอะ เป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง" อัศวินเอ่ยเสียงติดเป็นห่วง ขนาดนวลฟังยังรู้สึกได้
"ไม่ต้องหรอกครับ ผมหายแล้ว" จอมขวัญว่า ไม่อยากไปให้เป็นหนี้บุญคุณอีก
"อย่าดื้อได้ไหม ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้กลายเป็นเรื่องยากด้วย" อัศวินไม่อยากมีปัญหา นี่ก็เพิ่งจะเช้า จะทะเลาะกันเลยหรือไง
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้!" จอมขวัญหันมาตวาด นวลเองก็ตกใจไม่แพ้อัศวิน จอมขวัญที่แสนจะน่ารัก มาตอนนี้ทำไมถึงได้กล้าขึ้นเสียง ดูท่าทางอารมณ์จะไม่ดีเมื่ออัศวินเข้ามาใกล้
"ไปอาบน้ำ อย่าให้ต้องพูดซ้ำๆ" อัศวินขู่ "จะไปดีๆ หรือจะให้ใช้กำลัง"
"ไม่ต้องมาจับตัวผม!" จอมขวัญลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินชนไหล่คนตัวโตออกไป อัศวินส่ายหัวทำหน้าเซ็ง เมนส์ไม่มาหรือไง อารมณ์เสียใส่กันแต่เช้าเลย
อัศวินแปลกใจ
.. จากเด็กที่เคยหวาดกลัวไม่กล้าหือกล้าอือ ตอนนี้กลับลุกขึ้นมาท้าทายเขาเสียอย่างนั้น ..
อัศวินนั่งรอมันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ไม่นานจอมขวัญก็เดินออกมา
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย" อัศวินบอกเด็กตรงหน้า
"ไปหาหมอ ไม่ได้จะพาไปฆ่า" เขาบอกเอ่ย พลางตักต้มจืดใส่จานให้ "ทานเยอะๆ ช่วงนี้มึงดูผอมลง"
จอมขวัญทำท่าเฉยเมย ไม่ได้สนใจว่าคนตรงข้ามจะสังเกตเห็นอะไรยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้เขารู้สึกเหม็นขี้หน้าคนคนนี้ ไม่ได้อยากจะก้าวร้าวหรือพาลใส่ แต่ไม่ว่าคนใจร้ายจะทำอะไร เขาก็รู้สึกหงุดหงิดอารมณ์เสียไปหมด
"อื้อ .. อุแหวะ .. แค่กๆ .. อ่อกก" จอมขวัญชะงักรีบปิดปากก่อนจะวิ่งไปในห้องน้ำ พอกินน้ำพริกเข้าไปมันก็รู้สึกเหม็น เหม็นมากเหม็นจนทนไม่ไหว
"มึงไหวไหม" อัศวินรีบวางช้อนก่อนจะตามเข้ามาอย่างเป็นห่วง
"อะแค่กๆ" จอมขวัญส่ายหน้า ก้มลงไปแทบจะจมลงไปในอ่าง ภายในมันแปรปรวนไปหมด เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
"เห็นหรือยังว่ามึงยังไม่หาย" อัศวินลูบหลังเล็ก "ไปหาหมอจะได้รู้ เป็นอะไรจะได้รักษา"
จอมขวัญไม่มีอารมณ์จะฟังคำปลอบประโลมอะไรทั้งนั้น ร่างเล็กอาเจียนออกมาเป็นข้าวทั้งหมด อาหารที่กินไปสักครู่ออกมาหมดไม่เหลือ
"เช็ดหน้าซะ" เมื่อล้างหน้าล้างปากแล้ว อีกฝ่ายก็ส่งผ้าที่หยิบมาให้
"คุณไม่ต้องเข้ามาก็ได้ ผมไม่ได้เป็นอะไร" จอมขวัญเอ่ยอย่างรำคาญ จะตามอะไรกันหนักหนา เขาไม่ได้เป็นโรคร้ายอะไรขนาดนั้น ก็แค่ป่วยธรรมดา
"เอาล่ะ กูจะไม่ถือสาคำพูดมึง รีบไปนั่งพักเถอะ เดี๋ยวจะให้ป้านวลเขาต้มข้าวให้ เอาแบบที่มึงกินได้มาให้ เผื่อมันจะไม่อาเจียนอีก" อัศวินยอมลงให้ แต่ก็ไม่ตามใจในทุกเรื่อง อย่างไรมันก็ต้องเชื่อฟังเขาบ้าง จะมาแข็งข้อไม่ได้
อัศวินผละออกจากห้องน้ำไปหาป้านวล สั่งเสร็จเขาก็เดินกลับมาที่โต๊ะ รีบทานข้าวให้เสร็จ อีกเดี๋ยวไอ้น้อยก็มาแล้ว ด้านจอมขวัญเขายืนอยู่หน้ากระจกสงบจิตสงบใจสักพักถึงจะออกมา พอป้านวลเปลี่ยนเป็นข้าวต้มให้ จอมขวัญก็กินได้ไม่อาเจียนเหมือนเก่า สันนิษฐานว่าในน้ำพริกอาจเพราะป้านวลลืมตัวใส่หัวหอมจึงทำให้จอมขวัญเหม็นจนอยากอาเจียน พอได้ข้าวต้มหอมๆจอมขวัญก็สามารถทานได้จนหมด พอทานเสร็จพวกเขาก็เตรียมตัวออกจากบ้าน วันนี้อัศวินจะพามันไปหาหมอในเมือง ถึงแม้จะเป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่ถ้าไปสายคนอาจจะเยอะเอาได้
...
"ในมือเอ็งนั่นมันอะไร" น้อยทักเด็กน้อยที่ก้าวขึ้นเรือทันทีที่เห็น
"อ๋อ ขวัญเอามะม่วงน้ำปลาหวานที่ป้านวลทำให้มากินด้วย" จอมขวัญเอ่ย พอเห็นมันก็อยาก จะไว้ค่อยกลับมากินก็ไม่ได้ เพราะเขาอยากเดี๋ยวนั้นเลยมันเปรี้ยวปาก
"แก้เมาเรือหรือวะ" น้อยแซวเสียงขำ "วิธีการแบบใหม่สินะ ข้าไม่เคยเห็นใครทำ"
"อย่าแซวขวัญสิ พี่น้อยอ่ะ" จอมขวัญผลักไหล่หนา ขนาดคนขับเรือยังหันมาหัวเราะเลย ขวัญก็อายเป็นนะ
"เออๆ ไม่แซวๆ" น้อยเอ่ย ส่งมือไปโยกหัวเล็กเบาๆอย่างลืมตัว ก่อนจะต้องรีบปล่อยเพราะมีสายตาอาฆาตบางคู่จ้องเขาอย่างเขม็ง
.. แทบจะแดกหัวกันอยู่แล้วครับนายครับ ..
"เอาไหม" จอมขวัญแกะกล่องมะม่วงก่อนจะยื่นให้น้อยกินอย่างจงใจปาดหน้าคนข้างๆ ขวัญจะชวนพี่น้อยคนเดียว ใครจะทำไม
"อ .. เออ" น้อยยื่นมือไปหยิบอย่างกล้าๆกลัวๆ มึงนี้หาเรื่องให้กูจริงๆนะไอ้ขวัญ
"เชี่ย เปรี้ยวขึ้นสมองเลย มึงกินไปได้ไง" เขาสบถออกมาแทบจะคายที่กำลังเคี้ยวทิ้งถ้าไม่ติดว่าเกรงใจลูกพี่ เขาคงพ่นออกมาจนหมดแล้ว มะม่วงเหี้ยอะไรเปรี้ยวโคตรพ่อโคตรแม่ แล้วดูมัน ยังจะเคี้ยวกรุบกรับทำท่าว่าเอร็ดอร่อยมาก ไม่มีความรู้สึกเข็ดฟันเลยสักนิด ทั้งๆที่เขาเข็ดจี๊ดขึ้นสมอง
"ไม่นะ อร่อยออก" จอมขวัญไม่เห็นรู้เลยว่ามันเปรี้ยว
"เปรี้ยวจริงๆ ไม่เชื่อให้นายชิมสิ" น้อยเอ่ย ยังจะมาหน้านิ่งว่าไม่เปรี้ยวอีก
คนที่โดนพาดพิงได้แต่ส่ายหัว "ไม่ล่ะ" เขาไม่ชอบมะม่วงเปรี้ยว จะเปรี้ยวน้อยเปรี้ยวมาก ก็ไม่เอา
"พี่น้อยอย่าเว่อดิ" จอมขวัญว่า
"ไม่วงไม่เว่อล่ะ เห็นมึงกินของเปรี้ยวแบบนี้ กูนึกถึงตอนนังพรมันท้องไอ้เจ้าคุณเหลือเกิน ตอนนั้นนังพรมันก็แบบเนี้ย ไม่เปรี้ยวๆ สรุปแพ้ท้องจ้า" น้อยเอ่ยตามความจริง ไม่ได้คิดหรอกว่ามันจะท้อง ก็ในเมื่อจอมขวัญมันเป็นผู้ชาย จะมาท้งมาท้องได้ไง บ้าไปแล้ว
อัศวินชะงักกับคำของลูกน้อง ท้องอย่างนั้นหรือ ผู้ชายมันจะท้องได้จริงๆหรือไง ไอ้น้อยก็พูดเว่อไป แต่จริงๆแล้วอาการที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้หญิงที่แพ้ท้องจริงๆ
"ไม่พูดด้วยแล้ว กินต่อดีกว่า อร่อยย จะตาย" จอมขวัญงอนพี่น้อยแล้ว
เขานั่งกินมะม่วงในกล่องเงียบๆต่อไป พอได้มะม่วง อาการคลื่นไส้เมาเรือมันก็ไม่มา ดีจัง รู้แบบนี้พกมาด้วยทุกครั้งที่ต้องขึ้นเรือแล้ว ไม่ทนนั่งพะอืดพะอมอยากอาเจียนทุกครั้งหรอก
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงท่า ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า เพราะไม่ใช่วันเสาร์อาทิตย์คนที่มาขึ้นเรือข้ามฟากไปยังเกาะต่างๆจึงไม่เยอะนัก จอมขวัญรีบเก็บมะม่วงไว้กินต่อก่อนจะก้าวขึ้นฝั่งโดยมีอัศวินรอรับอยู่
"นายจะตรงไปโรงพยาบาลเลยใช่ไหมครับ" น้อยถาม วันนี้เขาเป็นคนขับรถให้นายเอง
"อืม ไม่แวะไหน" อัศวินตอบ เหลือบมองเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆ วันนี้มันใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงขายาวสบายๆ เพราะตัวมันขาวไม่ว่าจะใส่สีอะไรก็ขับผิว ใบหน้ามันซีดเซียว แต่ก็ดูมีน้ำมีนวลเหมือนอย่างที่ป้านวลว่า
"อื้อ อย่ามายุ่งน่า" จอมขวัญปัดมือหนาที่เอื้อมมาเกลี่ยใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน ก็เคยบอกแล้วไงว่าอย่าอ่อนโยนกับเขา ทำเป็นเฉยชา ไม่สนใจกันเหมือนเดิมเถอะ จะได้ไม่ต้องมีความรู้สึกต่อกัน
ในขณะที่อีกคนทำท่าทางไม่อยากใกล้ชิด อัศวินทำเพียงแค่ชักมือกลับ
เขาให้มันด้วยความโหดร้าย มันก็ตอบแทนเขาด้วยความเกลียดชัง
.. สมแล้วถ้าเทียบกับที่เขาทำร้ายมัน อันที่จริงแค่นี้ยังถือว่าน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ ..
..
"นายจะให้ผมรออยู่แถวนี้หรือไปด้วยครับ" น้อยถาม หากให้รออยู่แถวนี้เขาว่าจะไปซื้อกาแฟดื่มสักแก้วแล้วหาที่นั่งสูบบุหรี่
"แล้วแต่มึงเถอะ คงไม่นานมาก" อัศวินเอ่ย
"ถ้าอย่างนั้นผมรออยู่แถวนี้นะครับ" น้อยว่า
"อืม ถ้ากูเสร็จแล้วจะโทรหา" อัศวินรับคำก่อนจะดันให้คนข้างๆออกเดิน
วันนี้โรงพยาบาลไม่ค่อยมีคนนัก พวกเขาไปติดต่อขอเข้าตรวจ พอบอกอาการไปพยาบาลก็มองหน้าคนที่ป่วย เห็นว่าเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงก็ส่งไปที่แผนกตรวจโรคทั่วไป แต่ถ้าหากว่าคนที่ป่วยเป็นผู้หญิง แน่นอน ต้องไปแผนกสูติ-นารีเวชกรรม เพราะอาการที่พูดมาทั้งหมด มันเป็นอาการของคุณแม่ที่เริ่มจะแพ้ท้องจากการตั้งครรภ์ชัดๆ
"บอกอาการหมอเขาให้หมดนะ เขาจะได้วินิจฉัยโรคให้ถูก" อัศวินบอกมัน เขาพามันมานั่งรอที่ด้านหน้า ตอนนี้มีคนไม่มากนัก อีกเดี๋ยวคงได้เข้า
มันไม่ตอบเขาแต่ทำเมิน
.. อยากจะจับมาฟาดก้นแรงๆสักที โทษฐานที่ดื้อกับเขานัก ..
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr
กำลังคิดอะไรเพลินๆ โทรศัพท์ก็มา มันเป็นเบอร์แปลก ตอนแรกว่าจะไม่รับ แต่ก็ไม่ได้ เผื่อเป็นเรื่องงาน
"ผมอัศวิน" เขารับสาย ยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมของคนด้านข้าง เด็กน้อยผมยาวไวเหลือเกิน ก่อนกลับพาไปตัดผมเสียหน่อยน่าจะดี
( ออกมาเจอกันหน่อยที่ด้านหลัง มาคนเดียว ห้ามพาใครมาด้วย ) เสียงจากปลายสายทุ้มหนา เขาชะงักมือที่เล่นกับปอยผมก่อนจะสอดส่องไปทั่วห้อง
"มึงเป็นใคร" อัศวินเริ่มขมวดคิ้ว
( ไม่ต้องรู้ ออกมาก็จะรู้เอง )
"ทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอก" เขาว่า จอมขวัญเองที่นั่งฟังอยู่ก็ตกใจ อยู่ดีๆคนข้างๆก็ขึ้นเสียง
( เรื่องนี้เกี่ยวกับชีวิตของคนข้างๆคุณ ) อัศวินหันไปมองหน้าคนด้านข้างทันที เด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอิโหน่อิเหน่นั่งบีบมือตัวเองด้วยความกลัว
( ออกมาอย่าให้เขารู้ รีบหน่อยผมมีเวลาไม่มากนัก ) คนในสายบอกอีกรอบ อัศวินชั่งใจ จะไปเลยก็คงจะเป็นห่วง แต่ถ้าไม่ไปเขาเองก็คงคาใจ ใครกันที่รู้เบอร์ของเขา แถมยังรู้จักจอมขวัญอีก
"เดี๋ยว .. โธ่เว้ย!" กำลังจะตอบ แต่ไอ้งั่งที่โทรมามันวางสายไปแล้ว
เขาชั่งใจอีกรอบก่อนเอ่ย
"ขวัญ .. เดี๋ยวกูมานะ นั่งรอจนหมอเรียก เดี๋ยวจะให้น้อยมาอยู่เป็นเพื่อน ห้ามไปไหนคนเดียว เข้าใจไหม" อัศวินสั่งคนตรงหน้า เขากำลังจะผละไปแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
เขาก้มลงจูบหน้าผากเล็กเบาๆหนึ่งทีก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น
"ไอ้น้อย มึงมาดูขวัญหน่อยมันอยู่แผนกตรวจโรคทั่วไป อืม พอดีกูมีธุระ รีบหน่อย แค่นี้" เขาโทรสั่งลูกน้องแล้วรีบวิ่งออกมาด้านหลัง โชคดีที่ที่นี่มีด้านหลังแค่ที่เดียว เขาจึงไม่ต้องเสียเวลาหา
อัศวินเดินมาจนถึงด้านหลัง เขาเห็นผู้ชายคนนึงยืนหันหลังให้เขาอยู่ เห็นแค่ด้านหลังจะว่าเคยคุ้นตาก็ใช่ เขาอยากจะเรียก แต่ใช้วิธีโทรกลับเบอร์เดิมจะง่ายกว่า เผื่อเป็นนักต้มตุ๋น
อัศวินกดโทรออก ชายคนนั้นค่อยๆหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมาแล้วกดตัดสาย
เหมือนโดนหมัดฮุกอย่างแรงตรงหน้า
อัศวินยอมรับว่าตอนนี้เขามือสั่น ทันทีที่คนตรงหน้าค่อยๆหันมาประจันหน้ากับเขา
เขาตาฝาดไปใช่ไหม
มันตายไปแล้วในกองเพลิงที่เขาเป็นคนสั่งฆ่าไม่ใช่หรือไง
อัศวินไม่รอช้ายกปืนที่เหน็บไว้ข้างเอวขึ้นมาปลดล็อค
.
.
"ไอ้โสภณ!"ทันทีที่คนตรงหน้าหันมา เขาเหมือนถูกตีแสกหน้าด้วยไม้หน้าสาม เป็นมันจริงๆ เขาจำมันได้ แม้มันจะไว้หนวดไว้เคราเฟิ้ม แต่เขาก็จำมันได้
"คุณอัศวินจำผมได้ด้วยเหรอครับ" คนตรงหน้าทักเขา โสภณแสดงอาการว่าไม่ได้กลัวปืนที่เขาจ่อหน้ามันเลยด้วยซ้ำ
"มึงตายไปแล้ว" อัศวินว่า "ตายไปในกองเพลิงที่บ้านหลังนั้น"
"ถ้าผมตายแล้วผมจะมายืนตรงนี้ได้อย่างไร" โสภณว่า "มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องเปิดเผยความจริงกับคุณ"
"ความจริงเหี้ยอะไร กูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เลือกเอา จะเข้าคุกหรือจะตายด้วยน้ำมือกู" อัศวินเหนี่ยวไก เขาไม่ได้ขู่ แม้ตอนนี้จะรู้สึกดีกับลูกชายของมัน แต่เขาก็ไม่มีวันอภัยไอ้คนทรยศคนนี้ได้
"คุณไม่อยากฆ่าผมหรอก เรื่องที่ผมกำลังจะบอกเกี่ยวกับจอมขวัญ เมียของคุณ" โสภณยิ้มด้วยมุมปาก
"มึงรู้!" อัศวินตกใจ มันตามเขาทุกความเคลื่อนไหวเลยหรือไง ถึงได้รู้ว่าเขากับลูกชายมัน ..
"ผมรู้ทั้งหมด และรู้ด้วยว่าตอนนี้คุณหลงรักลูกชายผมไปเต็มเปาแล้ว" โสภณยิ้ม อัศวินจุกขึ้นมาที่อก จริงอย่างที่มันว่า เขาตกหลุมรักจอมขวัญแล้วจริงๆ ตกหลุมรักเด็กน้อยคนนี้อย่างปฏิเสธไม่ได้
"มึงอย่ามาตีหน้าซื่อ" อัศวินไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่าง "ถึงกูจะคิดกับลูกชายมึงอย่างไร กูก็ไม่มีวันให้อภัยมึงได้ มึงทรยศกู!"
"ผมมีเหตุผล!" โสภณค้าน
"เหตุผลเหี้ยอะไร! กูไม่ฟังมึงทั้งนั้น!!" เขาตวาด เดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้นพลางยกปืนจ่อหัว "ถึงมึงจะไม่ได้ตายในกองไฟ แต่วันนี้อย่างไรมึงก็ต้องตายด้วยน้ำมือกู!"
"อย่าทำพ่อผม!!!!" เสียงเล็กดังลั่น ร่างหนาถูกกระชากออกจนเซ อัศวินกัดฟันด้วยความเจ็บใจ จอมขวัญเข้ามาขวางไว้ ไม่ให้คนใจร้ายทำร้ายพ่อ มันคงตามเขามา
"อย่าทำร้ายพ่อผม! ให้เขาอยู่ต่อไปเถอะ ผมขอร้อง!" แม้จะดีใจแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อน ตอนนี้คือเขาต้องช่วยปกป้องพ่อเอาไว้ พ่อจะตายไม่ได้ จะให้คนอย่างอัศวินฆ่าพ่อเขาไม่ได้
"มึงออกไป นี่มันเรื่องของกูกับพ่อมึง!" อัศวินเจ็บแค้น เขาจ่อปืนใส่สองคนตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น ไม่ได้อยากยิงเด็กตรงหน้า แต่จะฆ่าไอ้คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
คนที่กล้าทรยศกัน
"ถ้าคุณฆ่าเขาผมจะเกลียดคุณ! ฮือ ไม่!! อย่าทำอะไรพ่อ! พ่อจ๋าหนีไป! หนีไป!!!" เป็นเพราะอัศวินไม่ยอมและเดินหน้าเข้ามา จอมขวัญถอยร่น พยายามกันร่างของพ่อไว้ ไม่ยอมให้คนใจร้ายเข้ามาถึงพ่อได้
เรื่องกำลังดำเนินไปอย่างเคร่งเครียด แต่จู่ๆร่างเล็กที่พยายามผลักไสกลับล้มลงไปเสียเอง
"ขวัญ! จอมขวัญ!" อัศวินไวกว่า เขาคว้าตัวมันมากอดไว้ ไม่ให้ล้มลงไปนอนกับพื้น จู่ๆมันก็เป็นลมสลบลงไปตอนที่ตวาดเสร็จ สีหน้าและริมฝีปากซีดเซียวตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนคนไร้วิญญาณ
"ผมต้องรีบคุยกับคุณ ก่อนที่จอมขวัญจะตื่น!" โสภณว่า เขาเสียเวลามากพอแล้ว อะไรๆตอนนี้ก็ผิดแผนไปหมด
เขาไม่ได้อยากให้จอมขวัญรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่
มันจะลำบากสำหรับคุณอัศวิน
"กูเชื่ออะไรมึงได้! มึงเป็นคนทำร้ายลูกมึง! โสภณ!!" อัศวินว่าด้วยความโกรธแค้น เพราะมันจอมขวัญถึงได้ต้องชดใช้และรับความเจ็บปวดแทน ถ้าเขารู้ว่ามันยังไม่ตาย เขาจะไม่ทำร้ายจอมขวัญเลย
"เรื่องนี้สำคัญมาก มันสำคัญสำหรับจอมขวัญ คุณ และลูกในท้อง!" "ตั้งใจฟังให้ดีนะครับ แล้วคุณจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้น"
...
"อืออ" เสียงที่ดังลอดออกมาจากปากคนที่สลบไปหลายชั่วโมงดังขึ้น อัศวินรีบประคองคนที่ลืมตาสลึมสะลือให้นั่งพิงหัวเตียง
"พ่อออออ! พ่ออยู่ไหน ขวัญจะหาพ่อ! ฮือออ" จอมขวัญร้องไห้โวยวาย เขาเห็นพ่อ พ่อตัวเป็นๆ พ่อที่ยังสบายดีและมีชีวิต
เขายังไม่ได้คุยกับพ่อสักคำเดียว เป็นเพราะคนตรงหน้าคนเดียว
"ชู่วว เงียบก่อน มึงต้องกินข้าวนะ นี่มันบ่ายกว่าแล้ว" อัศวินลูบแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะยกชามข้าวต้มมา
"ไม่!!!!!" จอมขวัญปัดถ้วยข้าวต้มตกใส่พื้นแตกกระจาย "ผมจะหาพ่อ!!"
"พ่อมึงไม่อยู่แล้ว จะโวยวายให้ได้อะไร!" อัศวินว่า มองชามข้าวที่หกเละเทะพื้นห้องไปหมด เดี๋ยวต้องเรียกพนักงานมาทำ ตอนนี้เขาพามันมานอนห้องพิเศษในโรงพยาบาล หมอได้ทำการตรวจร่างกายหมดแล้ว
ตอนนี้เขาได้รู้ความจริงอะไรเพิ่มเติมมาอีกหลายอย่างแล้ว
"คุณมันเลว! คุณจับพ่อผมไปไว้ที่ไหน! ฮืออออออ เอาพ่อขวัญคืนมา! อย่าทำร้ายพ่อชวัญอีกเลย!" จอมขวัญทุบตีคนตรงหน้า ทั้งอก หน้า แม้กระทั่วหัว อัศวินก็ยอม
"สงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม .." มันไม่ดีต่อลูกในท้อง
อัศวินยังไม่อยากบอกเรื่องนี้ ให้เขาช็อคคนเดียวก็พอ เขารู้ว่ามันบอบบาง จอมขวัญไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น มันอ่อนโยนและเปราะบางมาก เรื่องเซนซิทีฟขนาดนี้ มันต้องคลั่งแน่ๆ
"ฮือออออ ขวัญคิดถึงพ่อ คิดถึงงงง" จอมขวัญหมดแรง มือเล็กที่เคยทุบตีร่างหนากลับถูกคนตรงหน้ารวบมาจูบมาหอม
"กูรู้ กูรู้ .. นอนพักก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสียหน่อยนะ จะได้มีแรง" อัศวินลูบแก้มเนียน กดจูบที่หน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน เขารู้แล้วว่าสาเหตุที่มันเอาแต่ใจ อารมณ์เสียบ่อยๆเพราะอะไร
"ตื่นมา .. ฮึ่ก .. ให้ขวัญเจอพ่อนะ .. นะครับ .. ขวัญอยากเจอพ่อ" จอมขวัญดึงชายเสื้อของคนตรงหน้าไว้ อัศวินตามใจ เขาต้องยอมๆมันไปก่อน เพื่อผลที่ดีต่อมันเอง
เขาจัดท่าให้คนบนเตียงใหม่ หอมแก้ม เปลือกตาทั้งสองข้างเบาๆก่อนจะตามพยาบาลให้เอาอาหารขึ้นมาให้ใหม่ พนักงานทำความสะอาดเข้ามาเก็บกวาดให้จนเรียบร้อย เด็กน้อยบนเตียงหลับไปแล้ว อัศวินว่าจะรออีกสักพักถึงจะปลุก
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
คราวนี้เป็นเบอร์โทรเข้าจากมารดาเขา
"ครับ" อัศวินรับสาย
( น้องท้องใช่ไหมตาวิน น้องท้องใช่ไหม )
"ครับ เดือนกว่าๆแล้ว" เขาตอบ มองหน้าแม่ของลูกเขาด้วยความเอ็นดู
( ขึ้นมาได้ไหม มาอยู่ลำปาง แม่ไม่อยากให้น้องลำบาก )
"ช่วงนี้คงไม่ได้ครับแม่" เขาตอบ ช่วงนี้เขาไม่มีเวลาว่างเลย
( ถ้าอย่างนั้นแม่กับยัยอัจจะลงไป แกดูแลน้องดีๆนะวิน อย่าทำร้ายน้องอีก เข้าใจไหม )
"ผมจะทำได้ไงล่ะครับ นั่นเมียกับลูกผมนะ"
( กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนะลูกคนนี้ ทีเมื่อก่อนล่ะจงเกลียดจงชัง )
"ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วครับแม่ จากนี้ผมคงต้องยอมรับกรรมที่เคยก่อ ขอบคุณนะครับแม่ที่เป็นห่วง"
ไม่นานมารดาเขาก็วางสายไป เห็นว่าอีกวันสองวันจะลงมา ดีเลย ไหนๆตอนนี้เขาก็เข้าหน้ามันไม่ติด มียัยอัจกับคุณแม่มาอยู่เป็นเพื่อน มันจะได้ไม่เหงา
"กูเสียใจนะจอมขวัญที่ทำให้เรื่องมันแย่ขนาดนี้ ถึงมึงจะไม่ให้อภัยกู แต่ให้รู้เอาไว้ ว่ากูจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มึงยกโทษให้"
อัศวินกดจูบที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะผละมาซบหน้าที่ท้องน้อย ที่ๆมีลูกของเขาถึงสองคนอยู่ในนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีลูก เพราะตั้งแต่ที่ได้มันมา เขาก็ไม่คิดจะไปคบกับผู้หญิงที่ไหนอีกเลย มีก็แค่มัน ที่เขาอยากให้อยู่ข้างๆเขาไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
Talk: มีใครผิดคาดบ้างไหมคะ 55 เฉลยจะค่อยๆออกมานะ
แล้วก็ผู้ชายท้องได้ด้วย เหตุผลจะค่อยๆออกมา
ไม่พาร์ทนี้ก็อาจจะเป็นพาร์ทอีกคู่
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ
ถ้ามันไม่ดีอย่างไรขอโทษด้วยน้า
วันนี้วันพ่อ อย่าลืมบอกรักพ่อกันนะคะ
ปล. อีกเรื่อง ที่อัศวินยอมรับใจตัวเองเร็วเพราะยังมีส่วนหนึ่งที่โกะยังไม่ได้เขียนให้อ่านกันนะคะ
ที่เรื่องดูเร็วๆ ยังมีเหตุผลที่ต้องเฉลยอีกเยอะ ยังไงรออ่านเน้อออ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724708 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก