รอยชัง ๒๑
*กรุณาอ่านอย่างมีสติและอ่านให้ครบทุกบรรทัดค่ะ"ผมต้องการคุยกับคุณ แค่สองคน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้" เสียงเข้มเอ่ย อยากจะเข้าใกล้ลูก แต่ก็ถูกอีกคนห้าม
"น้อย! มึงพาจอมขวัญไปนอนพักให้หมอดูอาการ เปิดห้องพิเศษได้เลยใช้ชื่อกู" อัศวินมีเรื่องต้องคุยกับคนตรงหน้าเช่นกัน โชคดีที่น้อยตามออกมาได้ทันเวลา
"ครับนาย" น้อยรับคำ ช้อนตัวจอมขวัญที่สลบอยู่ขึ้นอุ้ม แล้วรีบเดินเข้าไปด้านใน
อัศวินมองตามร่างเล็กจนลับสายตา ก่อนจะหันมาหาคนตรงหน้า
"กูแปลกใจนะที่มึงยังไม่ตาย" อัศวินว่า "ทั้งๆที่กูสั่งให้ลูกน้องเผามึงทั้งเป็น"
"ผมเอง .. ก็เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน วันนั้นที่ผมถูกยิงที่ขาและโดนเผาไฟจนเกือบจะตายทั้งเป็น ผมพยายามพาตัวเองหนีออกมาจากบ้านจนได้ ผมเดินไปถึงป่ายางอีกฝั่ง .. เรี่ยวแรงผมเริ่มหมดจนสลบไป ตื่นมาอีกทีผมก็ไปอยู่ในบ้านของผู้ใหญ่บ้าน โชคดีที่ผมเคยติดต่อกับแกบ่อยๆ ผมเลยรอดมาได้" โสภณเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลายเดือนที่แล้วให้ฟัง
"หึ เก่งนี่ รู้แบบนี้กูยิงสมองมึงกระจุยไปเลยจะง่ายกว่า" อัศวินกอดอกสูบบุหรี่ในมือ
"ผมยังขอบคุณคุณมาจนถึงทุกวันนี้ที่คุณไม่ฆ่าผมให้ตายเสียก่อน"
"มึงหมายความว่าอย่างไร" อัศวินขมวดคิ้ว
"เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ผมเป็นคนจงใจทำ" โสภณยอมรับ
"ไอ้สัตว์! สุดท้ายมึงก็ยอมรับ!!!" อัศวินต่อยหน้ามันอย่างแรงก่อนจะเข้าไปซ้ำจนพอใจ ไอ้โสภณมันไม่ตอบโต้เขาแม้แต่น้อย ยอมถูกเขาใส่หมัดจนหน้าช้ำ
"ผมผิดในเรื่องนั้น ผมขอยอมรับความผิดทั้งหมด" โสภณหลับตายอมโดนต่อย
"ทำไมตอนนั้นมึงถึงไม่พูดเหี้ยอะไรสักอย่าง!" อัศวินกระชากร่างอีกฝ่ายที่ล้มลงไปนอน "มาตอนนี้มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงให้รอดหรือไง!!!"
"ลองคิดดีๆสิครับ .. ถ้าผมบอกตั้งแต่ตอนนั้น คุณก็จะยิงผมจนตายเพราะโทสะ .. แล้วพอคุณเจอจอมขวัญ .. คุณก็จะเกลียดมันจนไร้ความปราณี .. แบบนั้นเท่ากับผมไม่ได้อะไรเลย"
"มึง!" อัศวินเพิ่งนึกออก ที่จอมขวัญขึ้นไปอยู่บนรถของเขา ที่มันป่วย เรื่องบังเอิญที่เคยคิด มันคือการจัดฉากทั้งหมด
"ใช่ครับ เป็นแบบที่คุณคิด ผมจัดฉากเรื่องราวขึ้นมาทั้งหมด ผมเป็นคนจุดไฟเผาไร่ของคุณ ผมเป็นคนพาลูกชายของผมขึ้นไปไว้บนรถก่อนที่จะถูกจับ ผมทำมันทั้งหมดเอง ไม่มีใครสมรู้ร่วมคิด"
"ไอ้เหี้ย!" หมัดแรงๆถูกปล่อยใส่หน้าเข้มๆ อัศวินโกรธมาก มากถึงมากที่สุด
"มึงทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร! มึงก็รู้ว่ากูจะต้องเกลียดลูกมึง! จะต้องทำร้ายลูกมึง! มึงรู้!" อัศวินสบถลั่น มือเขาสั่นจนอยากจะชักปืนมายิงคนตรงหน้าซ้ำๆ เอาให้ตายห่าไปเลยยิ่งดี
"ครับ ผมรู้" โสภณพยักหน้า
"แล้วมึงทำแบบนี้ทำไมวะ! ทำไม!" อัศวินกระชากคอเสื้อมันซ้ำๆ ย้ำถามมันถึงเหตุผลที่กล้าทำเรื่องเลวๆแบบนี้
คิดจะทิ้งลูกตัวเองไว้ให้คนที่ไร้ความปรานีแบบเขา มึงคิดดีแล้วหรือ !!
"ที่ผมทำไปทั้งหมด .. เพราะผมเลือกจะฝากชีวิตจอมขวัญไว้กับคุณ" โสภณเอ่ย
"มึงพูดเรื่องเหี้ยอะไร!" อัศวินตวาดลั่น
.
.
"ผม .. ไม่ใช่พ่อแท้ๆของจอมขวัญ"
ราวกับขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ อัศวินค่อยๆปล่อยมือที่กำคอเสื้ออีกฝ่ายแน่น มันพูดเรื่องเหี้ยอะไร มันพูดโกหกให้ตัวเองรอดใช่ไหม เขาค่อยๆถอยหลังออกมายืนห่างจากมันก่อนจะเอ่ยถาม
"มึงโกหกกูใช่ไหม" เขาถามเสียงติดสั่น
"ฟังนะครับ ผมไม่ใช่พ่อแท้ๆของจอมขวัญ เด็กคนนี้มีภูมิหลังที่ดีกว่าการที่มีกรรมกรอย่างผมเป็นพ่อ" โสภณลุกขึ้นนั่งดีๆ
"มึงหมายความว่ายังไง" อัศวินไม่อยากจะเชื่อ
"ก่อนที่ผมจะตอบ ผมขอถามคุณกลับได้ไหมครับ" โสภณมองหน้าคนที่มีแววตาสับสน
"อืม"
"คุณรักจอมขวัญบ้างหรือยัง" โสภณถาม
"กู ..." อัศวินสะอึกในคำถามที่เขาเองยังสับสนในคำตอบ
"คำถามนี้ยังไม่ต้องตอบครับ" เสียงเข้มเอ่ย
ต่อไป "จอมขวัญเริ่มมีอาการอาเจียนมานานหรือยังครับ" โสภณเอ่ยถามในเรื่องที่ไม่น่าจะรู้
"สักพักแล้ว" เขาตอบ "แต่มึงรู้ความเคลื่อนไหวของพวกกูได้ไง" อัศวินติดใจเรื่องนี้
"ผมคาดการณ์เอาไว้ตั้งนานแล้วล่ะครับ จอมขวัญอาจจะต้องถูกคุณทำร้ายในตอนแรกๆ แต่สักพักคุณก็จะต้องเริ่มหลงรักมัน ความสัมพันธ์ทางกายก็จะเกิดขึ้น" โสภณลุกขึ้นยืน "ผมเข้าไปไหว้ขอขมาคุณท่านเมื่ออาทิตย์ที่แล้วและท่านก็ให้อภัยผม ท่านเล่าให้ผมฟังทั้งหมดว่าคุณกับจอมขวัญไม่ใช่แค่เจ้านายลูกน้องแล้ว และถ้าให้ผมเดาไม่ผิด .. ตอนนี้จอมขวัญก็น่าจะท้องได้สักเดือนกว่าๆแล้ว
คำว่า ท้อง ที่หลุดออกมาจากปากของโสภณทำให้อัศวินชะงัก หัวใจมันเหมือนจะหยุดเต้น
"ม .. มึง พูดเรื่องบ้าอะไร!" อัศวินยิ่งสับสน เขาฟังมันไม่เข้าใจทั้งหมด ทำไมถึงต้องจัดฉาก สร้างเรื่องราวให้เขากับลูกมันได้เจอกัน แล้วยังจะมาพูดเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่มีทางเป็นไปได้นี้อีก ผู้ชายเหี้ยอะไรจะท้องได้
"จอมขวัญเป็นเด็กพิเศษ เป็นเด็กผู้ชายที่มีมดลูกเหมือนผู้หญิง เพียงแต่ทุกส่วนในร่างกายยังคงเป็นผู้ชาย ทั้งหน้าตา นิสัยก็อาจจะติดไปทางผู้หญิงบ้างเนื่องจากฮอร์โมนผู้หญิงเริ่มทำงานเมื่อเขาค่อยๆเติบโตขึ้น นั่นแปลว่าจอมขวัญสามารถท้องได้หากว่าได้รับการปฏิสนธิ .." โสภณเอ่ย และนั่นทำให้อัศวินรู้สึกช็อคอย่างแรง
"ผมพาเขาออกมาจากบ้านใหญ่เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว แม่ของจอมขวัญเสียตั้งแต่คลอดจอมขวัญ เด็กพิเศษที่มีทั้งคนรักและเกลียดชัง ผ่านมาไม่นานพ่อของจอมขวัญก็ต้องมาเสียไปอีก ก่อนเสียท่านฝากฝังผมให้ดูแลลูกชายท่านเพราะมีคนที่หวังผลประโยชน์จากตัวจอมขวัญ
ผมเคยมีเมียหรือที่จอมขวัญเรียกว่าแม่ แต่นั่นมันนานมาแล้ว เมียผมตายเพราะโรค ผมเลยพาจอมขวัญขึ้นมาอยู่ลำปาง จากนั้นผมก็เลี้ยงเขามาเหมือนลูกแท้ๆ เงินที่พ่อจอมขวัญให้มา ผมเก็บไว้อย่างดี ที่ใช้ทุกๆวันเป็นเงินของผม ผมรักขวัญยิ่งกว่าลูกแท้ๆ และผมก็อยากให้ขวัญมีคนดูแล หากว่าผมเป็นอะไรไป"
"ทำไม" อัศวินน้ำตาคลอในสิ่งที่มันพูด เขารู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน
"ผมกำลังโดนตามล่า ก่อนที่ผมจะถูกฆ่า ผมต้องหาที่พึ่งพิงให้จอมขวัญเสียก่อน.." โสภณถอนหายใจ
"ทำไม .. ถึงเป็นกู" อัศวินไม่เข้าใจ
"คุณเป็นคนดีครับ แม้ว่าคนอื่นจะเห็นว่าคุณร้าย แต่นั่นไม่ใช่เลย คุณเป็นคนจริงจัง จริงใจ ซื่อสัตย์ และไม่ยอมให้คนที่รักเป็นอะไรไปแน่ๆ คุณเด็ดขาด และมีอิทธิพล คุณเหมือนพ่อคุณไม่มีผิด ผมถึงวางใจให้คุณดูแลลูกชายผม" โสภณมองคนตรงหน้าด้วยแววตาชื่นชม
"จอมขวัญเป็นผู้ชายท้องได้ ผมจึงตัดปัญหาไม่ให้ลูกไปเรียน กว่าสิบเจ็ดปีที่มันใช้ชีวิตอยู่กับผม ไม่มีสังคม ไม่เคยเจ็บปวด อ้างว้าง หรือต้องโดดเดี่ยว ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่มันมีเหตุผล .."
"ทำไมมึงถึงไม่บอกกูถึงเรื่องพวกนี้ มึงไม่จำเป็นต้องวางแผนเลยด้วยซ้ำ .."
"ผมเองก็อยาก แต่ผมไม่มีเวลา ทางเดียวที่จะทำให้คุณยอมนั่งเครื่องมาลำปางภายในคืนเดียวคือการเผาไร่ ทำให้คุณไม่มีทางเลือก ผมยอมแม้แต่จะถูกคุณยิง โดนเผาทั้งเป็น แลกกับการที่คุณจะได้เจอกับจอมขวัญ .. "
"มึงมันบ้า!" เขาสบถ
"ผมรู้ว่าคุณอาจจะโหดร้าย และทั้งจอมขวัญทั้งคุณก็เป็นผู้ชาย แต่ผมเองก็เชื่อว่าสักวันจอมขวัญจะต้องทำให้คุณใจอ่อน จอมขวัญจะต้องทำให้คุณรักมันจนหมดใจ ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ต่อไปนี้ผมจะต้องกลับไปสะสางเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ก่อนที่ผมอาจจะต้องตาย ผมอยากให้จอมขวัญได้สมบัติในส่วนที่ต้องได้ ตอนนี้เขาก็จะสิบเก้าแล้ว มันถึงเวลาสักที " โสภณเอ่ย
"ทั้งหมดที่มึงพูดมา มึงจะบอกว่าต่อไปนี้จอมขวัญจะต้องอยู่กับกูตลอดไปใช่ไหม .." อัศวินเข้าใจแล้วกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเชื่อว่ามันไม่ได้โกหก มันมีความจริงใจอยู่ในแววตา และดูเป็นห่วงจอมขวัญมากจริงๆ
"ขอบคุณนะครับที่ไม่ฆ่าขวัญมันตายไปเสียก่อน ตอนนี้คุณได้ลูกผมเป็นเมียแล้ว และในท้องขวัญก็ยังมีลูกคุณอีก แบบนี้ผมยิ่งวางใจว่าคุณจะไม่ทำร้ายลูกผมอีกเป็นแน่" โสภณว่า มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่ส่งลูกไปให้ใครก็ไม่รู้ที่ทั้งโหดร้าย ทั้งทำร้ายจนต้องเสียใจ แต่มันก็ดีเสียกว่าที่เขาและจอมขวัญต้องมาตายไปพร้อมๆกัน เขาไม่สามารถพาจอมขวัญหนีไปเรื่อยๆได้ ลูกเขาควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้ และตอนนี้เขาเองก็ยังต้องหลบๆซ่อนๆ
"มึงมั่นใจได้อย่างไรว่ากูจะยอมรับเรื่องบ้าๆพวกนี้ .." แม้จะเชื่อ แต่เขายังไม่วางใจ พอได้รู้เรื่องราวความเป็นจริงทั้งหมด เขาเองก็ไม่มีความเกลียดชังมาบดบัง
"เรื่องท้องผมเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ คงจะต้องให้ทางการแพทย์ยืนยัน ส่วนเรื่องอื่นๆที่ผมพูดมาทั้งหมด ผมขอสาบานตรงนี้ว่ามันคือเรื่องจริง ตอนแรกผมว่าจะมาคุยกับคุณ เพื่อให้คุณเข้าใจและไม่อยากให้จอมขวัญตกใจจนเกินไป แต่ตอนนี้จอมขวัญรู้แล้วว่าผมยังอยู่ จากนี้อาจเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ จอมขวัญจะต้องไม่ยอมแน่ๆ และผมขอร้องคุณอย่าเพิ่งบอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องผม ส่วนเรื่องท้องและเรื่องชีวิตจอมขวัญ ผมจะคุยกับลูกเองก่อนที่จะต้องไป" โสภณเอ่ย
"มึงจะไปไหน .." อัศวินถาม เขาไม่เข้าใจ "มาอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ได้ เรื่องเผาไร้กู กูยกโทษให้ อันที่จริงลูกมึงก็ชดใช้ให้มาจนหมดแล้ว" อัศวินรู้แก่ใจแล้วว่าทำผิดกับเด็กน่าสงสารอย่างจอมขวัญมากไปจริงๆ ทิฐิ ความเกลียดชัง เขาใช้มันทำร้ายเด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ถึงต่อจากนี้จอมขวัญจะไม่ให้อภัย เขาก็ยอม
"ผมมีธุระสำคัญครับ ที่มานี่ได้เพราะคุณท่านแม่ของคุณกรุณา ขอบคุณที่ยอมรับและให้อภัย ผมต้องขอโทษที่ดึงคุณเข้ามาในเรื่องบ้าๆแบบนี้ แต่ผมดีใจนะครับ ที่จอมขวัญได้สามีดีๆแบบคุณ" โสภณเอ่ยอย่างวางใจ กว่าสิบแปดปีที่เขาต้องเก็บงำเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ไม่เคยเล่าให้ใครฟังแม้แต่ตัวจอมขวัญเอง
"กูไม่ใช่สามีที่ดีหรอก กูทำร้ายมันมากจนไม่คิดว่าชาตินี้จะได้รับคำว่าอภัยจากมัน .." อัศวินพร้อมแล้วที่จะทำทุกสิ่งเพื่อทดแทนสิ่งที่จอมขวัญต้องเสียไป
"เชื่อผมเถอะครับ ถ้าคุณรักลูกผมจริง สักวันความดีและความรักที่คุณแสดงให้ จะทำให้จอมขวัญยอมรับในตัวคุณ" โสภณให้กำลังใจ ไม่มีอะไรที่ความรักให้อภัยไม่ได้
"เรื่องทุกอย่างมันหมดแค่นี้ใช่ไหม .." อัศวินถาม เริ่มอยากจะไปดูคนที่เป็นลมไป เขาเป็นห่วงจอมขวัญมากกว่าอะไรในตอนนี้
"มีอีกเรื่องที่ผมต้องเตือนคุณไว้ครับ เรื่องที่คุณถูกลอบฆ่า"
..........
"นายครับ! นาย!" อัศวินสะดุ้งหลังจากที่ถูกเรียก เขานั่งหลับตาคิดถึงเรื่องราวที่โสภณมันพูดกับเขาตอนที่ได้เจอกัน ยอมรับว่ารู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังและเสียใจมากกับสิ่งที่เคยทำลงไป
เขามันเลว เลวกับคนที่ได้ชื่อว่า 'เมีย'
"อืม ว่าไง" อัศวินถาม เหลือบมองไปก็ยังเตียงเห็นว่ามันนอนหลับอยู่ก็วางใจ
"กาแฟครับ เผื่อนายจะง่วง" น้อยยื่นกาแฟให้คนเป็นนายที่ดูจะกังวลเอามากๆ
"ขอบใจ" อัศวินรับแก้วมาก่อนจะค่อยๆดื่ม
ตอนที่เขาขึ้นมา เขาขอให้หมอช่วยตรวจเลือดและทำการอัลตร้าซาวด์ให้จอมขวัญ เพราะเขารู้ว่าถ้ามันตื่นมาเขาจะไม่มีโอกาส แล้วผลมันก็ออกมาตามที่โสภณบอก จอมขวัญท้อง ท้องได้เดือนกว่าแล้ว แถมพออัลตร้าซาวด์ หมอก็ยังระบุคร่าวๆว่าลักษณะแบบนี้น่าจะท้องสองคน แต่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นแฝดหรือไม่และยังระบุไม่ได้ว่าเพศอะไร คงต้องรออีกสักพักให้เด็กเริ่มมีพัฒนาการ ถึงจะตรวจผลได้ .. ทั้งเขาและหมอต่างพากันอึ้งงันในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เขามีอะไรกับผู้ชายด้วยกันแต่กลับมีลูก ทางหมอเองเขาก็อยากจะให้จอมขวัญมาเป็นเคสพิเศษให้เป็นเคสเฉพาะทางการแพทย์ แต่อัศวินขอเอาไว้ เขาไม่อยากให้มันต้องวุ่นวายไปมากกว่านี้ ถึงแม้เขาจะยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ในเมื่อเด็กในท้องเป็นลูกเขา เขาก็พร้อมจะรัก และเลี้ยงดูอย่างเต็มใจ
"อืออ" เสียงที่ดังลอดออกมาจากปากคนที่สลบไปหลายชั่วโมงดังขึ้น อัศวินรีบประคองคนที่ลืมตาสลึมสะลือให้นั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะหยิบน้ำช่วยป้อนให้ดื่ม
"พ่อออออ! พ่ออยู่ไหน ขวัญจะหาพ่อ! ฮือออ" จอมขวัญดื่มน้ำจนหมด ก่อนจะร้องไห้โวยวาย เขาเห็นพ่อ พ่อตัวเป็นๆ พ่อที่ยังสบายดีและมีชีวิต และตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน
เขายังไม่ได้คุยกับพ่อสักคำเดียว เป็นเพราะคนตรงหน้าคนนี้ คนเลว!
"ชู่วว เงียบก่อน มึงต้องกินข้าวนะ นี่มันบ่ายกว่าแล้ว" อัศวินลูบแก้มที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาก่อนจะยกชามข้าวต้มมาทันที ไม่อยากให้ทั้งแม่และลูกทานข้าวไม่ตรงเวลา
"ไม่!!!!!" จอมขวัญปัดถ้วยข้าวต้มตกใส่พื้นแตกกระจาย "ผมจะหาพ่อ!!"
"พ่อมึงไม่อยู่แล้ว จะโวยวายให้ได้อะไร!" อัศวินว่า มองชามข้าวที่หกเละเทะพื้นห้องไปหมด เขาไม่โกรธ แค่ทำใจ เดี๋ยวต้องเรียกพนักงานมาทำความสะอาด และสั่งข้าวต้มมาให้ใหม่
"คุณมันเลว! คุณจับพ่อผมไปไว้ที่ไหน! ฮืออออออ เอาพ่อขวัญคืนมา! อย่าทำร้ายพ่อชวัญอีกเลย!" จอมขวัญทุบตีคนตรงหน้า ทั้งอก หน้า แม้กระทั่วหัว อัศวินก็ยอม
"สงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม .." มันไม่ดีต่อลูกในท้อง เขาอยากจะบอก
อัศวินยังไม่อยากบอกเรื่องนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ให้เขาช็อคคนเดียวก็พอ เขารู้ว่ามันบอบบาง จอมขวัญไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น มันอ่อนโยนและเปราะบางมาก เรื่องเซนซิทีฟขนาดนี้ มันต้องคลั่งแน่ๆ มันหนักหนาเกินไป คงต้องให้โสภณเป็นคนพูด
"ฮือออออ ขวัญคิดถึงพ่อ คิดถึงงงง" จอมขวัญหมดแรง มือเล็กที่เคยทุบตีร่างหนากลับถูกคนตรงหน้ารวบมาจูบมาหอม
"กูรู้ กูรู้ .. นอนพักก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสียหน่อยนะ จะได้มีแรง" อัศวินลูบแก้มเนียน กดจูบที่หน้าผากเล็กอย่างอ่อนโยน เขารู้แล้วว่าสาเหตุที่มันเอาแต่ใจ อารมณ์เสียบ่อยๆเพราะอะไร
"ตื่นมา .. ฮึ่ก .. ให้ขวัญเจอพ่อนะ .. นะครับ .. ขวัญอยากเจอพ่อ" จอมขวัญดึงชายเสื้อของคนตรงหน้าไว้ อัศวินตามใจ เขาต้องยอมๆมันไปก่อน เพื่อผลที่ดีต่อมันเอง
เขาจัดท่าให้คนบนเตียงใหม่ หอมแก้มนิ่ม เปลือกตาทั้งสองข้างเบาๆก่อนจะตามพยาบาลให้เอาอาหารขึ้นมาให้ใหม่ พนักงานทำความสะอาดเข้ามาเก็บกวาดให้จนเรียบร้อย เด็กน้อยบนเตียงหลับไปแล้ว อัศวินว่าจะรออีกสักพักถึงจะปลุก
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
คราวนี้เป็นเบอร์โทรเข้าจากมารดาเขา
"ครับ" อัศวินรับสาย
( น้องท้องใช่ไหมตาวิน น้องท้องใช่ไหม )
"ครับ เดือนกว่าๆแล้ว" เขาตอบ มองหน้าแม่ของลูกเขาด้วยความเอ็นดู
( ขึ้นมาได้ไหม มาอยู่ลำปาง แม่ไม่อยากให้น้องลำบาก )
"ช่วงนี้คงไม่ได้ครับแม่" เขาตอบ ช่วงนี้เขาไม่มีเวลาว่างเลย
( ถ้าอย่างนั้นแม่กับยัยอัจจะลงไป แกดูแลน้องดีๆนะวิน อย่าทำร้ายน้องอีก เข้าใจไหม )
"ผมจะทำได้ไงล่ะครับ นั่นเมียกับลูกผมนะ"
( กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนะลูกคนนี้ ทีเมื่อก่อนล่ะจงเกลียดจงชัง )
"ตอนนี้ผมรู้ใจตัวเองแล้วครับแม่ จากนี้ผมคงต้องยอมรับกรรมที่เคยก่อ ขอบคุณนะครับแม่ที่เป็นห่วง"
ไม่นานมารดาเขาก็วางสายไป เห็นว่าอีกวันสองวันจะลงมา ดีเลย ไหนๆตอนนี้เขาก็เข้าหน้ามันไม่ติด มียัยอัจกับคุณแม่มาอยู่เป็นเพื่อน มันจะได้ไม่เหงา
"กูเสียใจนะจอมขวัญที่ทำให้เรื่องมันแย่ขนาดนี้ ถึงมึงจะไม่ให้อภัยกู แต่ให้รู้เอาไว้ ว่ากูจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้มึงยกโทษให้"
อัศวินกดจูบที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะผละมาซบหน้าที่ท้องน้อย ที่ๆมีลูกของเขาถึงสองคนอยู่ในนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีลูก เพราะตั้งแต่ที่ได้มันมา เขาก็ไม่คิดจะไปคบกับผู้หญิงที่ไหนอีกเลย มีก็แค่มัน ที่เขาอยากให้อยู่ข้างๆเขาไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
"น้อย" เขาเรียกคนที่ยังยืนรออยู่
"เดี๋ยวไปเรียกโสภณมันเข้ามานะ กูว่ามันคงอยากจะคุยกับลูกบ้าง" อัศวินว่า เขาจะไม่กีดกันหรือทำร้ายอะไรมันอีกแล้ว
"ครับ" น้อยเดินออกไปแล้ว อัศวินเข้าไปล้างหน้าล้างตา วันนี้เขาจะปล่อยให้พ่อลูกได้พูดคุยและร่ำลากันให้พอ ก่อนที่เขาจะเป็นคนรับช่วงต่อเพื่อดูแลมันเอง
.. ต่อจากนี้ชีวิตจอมขวัญและลูกเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดและสำคัญที่สุดสำหรับเขา ..
.. เขามั่นใจแล้ว ว่าเขารักจอมขวัญมากจนหมดหัวใจ ..
TBC.
Talk: กระจ่างบ้างไหมคะ ? สั้นนิด แต่จะรีบมา
ใครมีคำถามทิ้งไว้นะ โกะจะตอบตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยค่ะ รัก 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 764545 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก