รอยชัง ๒๓
เปลือกตาบางที่มีขนตาเป็นแพหนาค่อยๆขยับขึ้นลง ลมหายใจแผ่วเบาค่อยๆแรงขึ้นตามลำดับ สัมผัสอุ่นที่ฝ่ามือทำให้จอมขวัญค่อยๆฉีกยิ้มกว้าง พ่อยังอยู่ พ่อไม่ได้ไปไหนจริงๆด้วย ..
"พ .. พ่อ" เสียงแหบเบาที่เอื้อนเอ่ยออกมาแทบจะไม่ได้ยิน
"พ .. พ่อจ๋า" จอมขวัญกลืนน้ำลายก่อนจะเรียกพ่อที่อยู่ข้างๆเขาอีกที
.. ไม่มีเสียงตอบรับ ..
.. หรือพ่อจะกำลังหลับ ..
.. หรือว่าเขาแค่ฝันไป ..
ดวงตากลมค่อยๆเปิดขึ้น ภายในห้องเลือนลาง มีแค่ไฟตรงทางเดินหน้าประตูดวงเดียวที่เปิดไว้ เขานอนหลับไปนานแค่ไหนกันนะ
"แค่กๆ .. พ่อขวัญขอน้ำ" จอมขวัญรู้สึกคอแห้งผาด อยากจะลุกขึ้นนั่งแต่เขามีอาการมึนหัว
มือหนายื่นแก้วน้ำให้
"ช่วยขวัญปรับเตียงหน่อยครับ" จอมขวัญเอ่ย อยากดื่มน้ำอย่างมาก เตียงนอนค่อยๆถูกปรับยกขึ้นสูง จนกระทั่งหยุดตอนที่หัวเตียงปรับให้เขาได้นั่งอย่างสบาย
จอมขวัญลืมตาขึ้นอีกครั้งก่อนจะหันไปรับแก้วน้ำมาจากพ่อ
...
"คุณ!" เขาชะงักไปครู่เมื่อคนตรงหน้าที่อยู่ข้างๆเขาไม่ใช่คนที่เรียกว่าพ่อ
"เข้ามาทำไม!" จอมขวัญตวาด สอดส่ายสายตาไปทั่วทั้งห้อง "พ่อโสภณไปไหน!"
"ดื่มน้ำเสียก่อน" อัศวินบอกคนตรงหน้า ตั้งแต่มันหลับไปเขาก็นั่งเฝ้ามันไม่ห่างไปไหน
"ไม่ต้องมายุ่ง! คุณเอาพ่อผมไปไว้ไหน!" จอมขวัญโกรธมากที่คนข้างๆไม่ใช่พ่อ สัมผัสอบอุ่นที่ได้รับเมื่อครู่ ถ้ารู้ว่าเป็นของคนตรงหน้า เขาจะไม่ยอมรับมันเลย
"โสภณกลับไปแล้ว" อัศวินต้องยอมเอ่ย
"ไม่จริง!" จอมขวัญไม่เชื่อ
"กูไม่ได้โกหก เขาฝากมึงไว้กับกู เขาไปแล้ว"
เพล้ง! แก้วน้ำในมือถูกปาลงพื้นแตกกระจาย จอมขวัญมือสั่น ปากสั่น สมองเริ่มสับสน ไม่น่าเลย ไม่น่าหลับไปเลย พ่อไปแล้ว พ่อไปแล้วจริงๆด้วย
"สงบอารมณ์หน่อย" อัศวินแตะแขนเล็ก แต่กลับถูกสะบัดออก
"พ่ออยู่ไหน! คุณไล่พ่อผมไปใช่ไหม! คุณไม่อยากให้ผมอยู่กับพ่อใช่ไหม! ฮึ่ก!" จอมขวัญทุบไปที่ร่างกายของอัศวิน เสื้อผ้าถูกดึงกระชาก มือเล็กใช้เล็บจิกแขนแกร่งจนเลือดซิบ จอมขวัญพร่ำเรียกหาพ่อยิ่งกว่าคนไร้สติ
"ไอ้ชั่ว! เอาพ่อผมคืนมา! เพราะคุณคนเดียว! ชีวิตผมต้องพังก็เพราะคุณ! ลูกในท้องที่ผมไม่ได้อยากให้มี แต่เพราะคุณ! เพราะคุณคนเดียว!" จอมขวัญใช้เรียวแรงที่มีทั้งหมดทุบตีคนตรงหน้า อัศวินทำแค่เพียงยืนเฉยๆ ยอมให้จอมขวัญทุบตีเขาให้สมใจ
"จะไปไหน" อัศวินดึงร่างเล็กที่ลงจากเตียงจะวิ่งออกไปด้านนอก
"ไปหาพ่อ! ปล่อย!" จอมขวัญดิ้นไปมา เขาจะต้องไปตามพ่อ ถึงแม้ไม่รู้ว่าพ่ออยู่ไหน แต่ก็ต้องไป!
"มันไปนานแล้ว มึงจะไปตามที่ไหน สงบสติหน่อยได้ไหม มันไม่ดีต่อลูกในท้อง" อัศวินรวบตัวบางมากอด จอมขวัญดิ้นไปมา ทั้งเตะขา มือเล็กก็จิกแขนแน่นให้ปล่อย
"ถ้าห่วงมันนักก็เอาไป! เอาไปเลย! ตายซะ! ตายๆไปเรื่องจะได้จบ! ฮืออ!" จอมขวัญตะโกนเสียงดัง มือเล็กพยายามทุบตีท้องตัวเอง ที่มีมารสองตัวอยู่ในนี้! อัศวินต้องรีบจับข้อมือสองข้างมารวบไว้ ก่อนจะอุ้มร่างเล็กมาขึ้นเตียง
"อย่าทำแบบนี้! มึงเกลียดกูได้ แต่อย่าทำร้ายลูก!" อัศวินตรึงร่างเล็กไว้กับเตียง
"มันไม่ใช่ลูกผม! ฮึ่ก ไม่ใช่!" จอมขวัญดิ้นไปมา แต่ก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้
"จอมขวัญ!" อัศวินไม่รู้จะทำอย่างไร คนตรงหน้ากำลังสติแตก พูดอะไรไปตอนนี้ก็ไร้ค่า
"อย่ามาเรียกชื่อผม! ปล่อยนะ! ปล่อยสิวะ! ปล่อยยยยย! อุแหวะ! อื้ออ! ค่อกก!" จอมขวัญดิ้นอย่างแรงก่อนจะรู้สึกจุกที่คอ
"อาเจียนออกมาให้หมด" อัศวินรีบหยิบกระโถนมาให้ เขาเอื้อมมือไปกดเรียกพยาบาลก่อนจะกลับมาลูบหลังบางต่อ
"ฮือออออ! อุแหวะ แค่กๆ" จอมขวัญโก่งคออาเจียนเลอะเสื้อผ้า เตียงนอนไปหมด เขาทั้งร้องไห้เสียใจและเจ็บใจที่สุดท้ายก็มีแค่มันที่อยู่กับเขา
"ว่าไงคะ ว้าย!" เสียงพยาบาลกรีดร้องเมื่อเห็นสภาพห้อง
"ช่วยตามคนมาทำความสะอาดหน่อยนะครับ" อัศวินหันไปบอก พยาบาลทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะรับคำแล้วรีบเดินออกไป
"ไหวไหม" เขาหันกลัมาถามร่างเล็กที่ทรุดตัวนอนอย่างหมดแรง
จอมขวัญไม่ตอบ เขายกมือขึ้นมาเช็ดปาก อาเจียนคราวนี้ทั้งแสบและขมคอไปหมด เขาปวดหัวด้วย เหมือนมันบีบสมอง ยิ่งขยับก็ยิ่งปวด
"น้ำ" อัศวินแกะแก้วน้ำใบใหม่รินน้ำก่อนจะส่งให้มัน คราวนี้จอมขวัญยอมรับน้ำมาดื่มแต่โดยดี พอได้น้ำเปล่าล้างคอมันก็รู้สึกดีขึ้น
"เสื้อผ้ามึงเปื้อนหมด คงต้องเช็ดตัว" อัศวินว่า เสื้อผ้าคนป่วยตอนนี้มีแต่คราบอ้วก ไหนจะเตียงนอนอีก คงต้องให้แม่บ้านเปลี่ยนไปทีเดียวเลย
"ไม่ต้องมายุ่งกับผม" จอมขวัญหันหลังหนี เขาหลับตาลง ปวดหัวจนอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หลุด
อัศวินไม่สน เขาเดินไปเอาผ้าชุบน้ำก่อนจะออกมา
"นอนเฉยๆจะได้ไม่เวียนหัว" เขาเอ่ยไล่เช็ดแขนเรียวไล่ลงมาจนถึงมือ แล้วผละไปเช็ดปลายเท้าให้
"มึงต้องเปลี่ยนเสื้อ มันเลอะอ้วก" อัศวินเอ่ยกับคนที่นอนหันหลังนิ่ง พอมันไม่ตอบ เขาก็พลิกร่างเล็กมา
ใบหน้าหวานมีแต่หยาดน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย อัศวินชะงักไปนิดก่อนจะค่อยๆแกะเชือกที่เสื้อ
"กูห้ามแล้ว แต่มันก็ยังจะไป" เขาเอ่ยถึงโสภณ รู้ว่าที่มันร้องไห้ตอนนี้เพราะคิดถึงพ่อ
"ผมเกลียดคุณ .. ฮึ่ก" จอมขวัญเอ่ย อัศวินแม้จะเจ็บปวดหัวใจแค่ไหนแต่ก็ต้องทำต่อให้เสร็จ
"เกลียดคุณมากกว่าอะไรในโลกนี้" เสียงเล็กว่า
อัศวินผูกเชือกให้มันเป็นอันเสร็จ เขาเช็ดคราบอ้วกบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ จอมขวัญแม้จะนอนหลับตานิ่งแต่ปากก็ยังพร่ำบอกว่าเกลียดเขายิ่งกว่าอะไรดี เป็นแบบนี้อยู่นานก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆสงบลงนอนหลับหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
รอไม่นานแม่บ้านก็มา อัศวินปล่อยให้แม่บ้านเก็บกวาดทำความสะอาดไปเรื่อยๆ ส่วนตัวเขาเองก็เข้าไปล้างมือ ล้างหน้าล้างตาให้สะอาด อีกไม่นานก็จะเช้า พรุ่งนี้ถ้าหมออนุญาตให้ออก เขาก็จะพามันกลับบ้าน
เขาเดินออกมาดูคนที่หลับอยู่บนเตียง คนที่เขาเคยเกลียดชังและจงใจทำร้าย มันคงจะฝังใจมาก เขาไม่เคยปราณีมันสักครั้งมีแต่จะบังคับ ความเจ็บปวดฝังลึกภายในใจแน่นหนา มันไม่มีทางเลิกเกลียดเขาได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม
.....
รุ่งเช้าหมอเข้ามาตรวจร่างกายของจอมขวัญอีกทีให้แน่ใจ ร่างกายของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ เพียงแต่จากนี้ต้องดูแลตัวเองให้มากๆ เพราะลูกในท้องมีถึงสองคน ถ้าคุณแม่อ่อนแอหรือได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ จะส่งผลอันตรายต่อทั้งแม่และลูกในท้องได้
เช็คเอาท์ออกมาจากโรงพยาบาลเกือบๆสิบเอ็ดโมง โชคดีที่คราวนี้มีน้อยมาด้วย ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงจะดื้อมากกว่านี้ ทั้งสามคนมาขึ้นเรือเพื่อจะกลับเกาะ อัศวินให้ลูกน้องไปซื้อของตามรายการ ส่วนมากมีแต่ของบำรุงคนท้อง จากที่ต้องซื้อหนึ่งก็เพิ่มเป็นสองเพราะลูกเขามีด้วยกันถึงสองคน
ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีลูก ไม่เคยรู้ว่าคนท้องต้องดูแลกันอย่างไร บอกตามตรงว่าวินาทีที่เขารู้ว่าเขามีลูกกับมัน น้ำตาเขาเอ่อล้น มันเป็นโชคชะตาและความปลื้มปิติ ใช่ เขาดีใจ ดีใจที่มีลูกกับจอมขวัญ ความรู้สึกมากมายตีขึ้นมาที่คอ ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
"ผมไม่นอนห้องเดียวกับคุณ" นี่คือคำพูดแรกที่จอมขวัญยอมพูดกับเขาเมื่อมาถึงบ้าน
อัศวินรู้ และรู้ดี
"มึงนอนห้องนี้ไป กูจะมานอนอีกห้องเอง" เขาเสียสละห้องให้มัน ในห้องเขามีแอร์ สะดวกสบาย ของใช้ครบครันและใกล้ห้องน้ำ มันจะได้ไม่ต้องเดินไกล
จอมขวัญนิ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องที่ว่า ล็อคกลอนไม่ให้คนด้านนอกเข้ามา
"ถ้าจะเอาอะไรก็บอกนะ" อัศวินตะโกนบอก "หิวก็เรียกป้านวล"
อัศวินปล่อยให้มันได้มีอิสระบ้าง เขายอมถอยออกมาสองก้าว ทำได้มากที่สุดก็แค่เป็นห่วง
.
จอมขวัญพาตัวเองมายืนที่หน้ากระจก เขาจ้องมองใบหน้าที่ทุกคนต่างพากันชื่นชมว่าสวยหวานเหมือนผู้หญิง ผิวพรรณที่แตกต่างจากผู้ชายทั่วไป และตอนนี้เขาก็กลายเป็นคนประหลาดเต็มตัว
เขาค่อยๆเลิกเสื้อยืดขึ้น หน้าท้องแบนเรียบยังไม่มีอะไรผิดปกติ จอมขวัญลูบไล้มันแผ่วเบา ความรักที่แม่มีต่อลูกมันเป็นอย่างไร
.. เขาจะรักเด็กสองคนนี้ที่เกิดมาจากความเลวร้ายได้หรือไม่ ..
....
"แม่สวัสดีครับ" อัศวินไหว้มารดาที่อุตส่าห์บินมาหาถึงที่เกาะ
"ย่ะ กองไว้ตรงนั้นล่ะ" อำพรเชิดหน้าใส่ลูกชายตัวดีที่ตอนนี้มีสีหน้ายิ่งกว่าหมาหงอย โดนเสียบ้างจะได้เข็ด
"พี่วิน ขวัญล่ะ" อัจฉราเอ่ยถาม ที่พากันมานี่ก็เพื่อจะมาหาจอมขวัญและมาดูหลานๆ แม้จะยังอยู่ในท้อง แต่ความเห่อมันมีมากกว่า
"ในห้อง ตั้งแต่กลับมาก็ไม่ยอมออกมาเลย" อัศวินเอ่ย เป็นห่วงเหมือนกัน ขนาดป้านวลไปเคาะเรียกจอมขวัญก็ยังไม่ยอมตอบ
"เพราะแกนั่นแหละ ทีนี้รู้หรือยังล่ะว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร!" อำพรฟาดต้นแขนหนาหลายที อยากจะตีให้หลายจำเหมือนตอนเด็กๆแต่ก็ทำไม่ได้
"แม่ครับ ผมรู้แล้ว" อัศวินเสียงเศร้า เขาทั้งเป็นห่วงและอยากให้มันดูแลตัวเองบ้าง
"จอมขวัญ พี่อัจเองค่ะ เปิดประตูให้หน่อยนะ" อัจฉราปล่อยให้แม่ทำโทษพี่ชายก่อนจะเดินมาเคาะประตูห้อง
ไม่มีเสียงตอบรับ
อัจฉราหันมามองคนสองคนที่เริ่มกังวลไม่แพ้กัน หรือว่า ...
แกร๊ก
กำลังจะคิดว่าจอมขวัญคิดฆ่าตัวตายอีกหรือเปล่า แต่ประตูห้องก็เปิดขึ้นเสียก่อน "จอมขวัญ"
"สวัสดีครับพี่อัจ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้า อัจฉรารีบกอดร่างเล็กเอาไว้
"คิดถึง" เธอว่า "ขอหอมให้ชื่นใจหน่อย"
จอมขวัญยอมให้พี่สาวหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง พี่อัจเป็นคนดี เขาแยกแยะได้ ไม่ได้คิดแค้นคนของอัศวินทั้งครอบครัว
"จอมขวัญคะป้าคิดถึง" อำพรรีบเข้ามาหา หล่อนดึงเด็กน้อยที่น่ารักมากอด หอมกระหม่อมอย่างรักใคร่ จากเด็กผอมแห้งตอนนี้จอมขวัญดูมีน้ำมีนวลขึ้นจริงๆ แก้มสองข้างก็ป่องน่าหอมน่าฟัด แต่อาจจะติดโทรมเล็กน้อยจากการร้องไห้เป็นเวลานาน
"สวัสดีครับ ฮึ่ก ขวัญก็คิดถึงทั้งพี่อัจทั้งคุณท่าน" จอมขวัญกอดคนตรงหน้ากลับ ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้จากแม่ ตอนนี้มันถูกเติมเต็ม
"ไปคุยกันในห้องดีกว่าเนอะ ไปลูกไป" ทั้งสามเดินเข้าห้องก่อนจะลงกลอนไม่ให้คนอื่นเข้ามาเพิ่ม
อัศวินที่ยืนมองอยู่รู้สึกดีใจที่เห็นมันยิ้มได้ ช่วงนี้คงต้องให้แม่กับยัยอัจช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจเสียก่อน หลังจากนี้จะเป็นอย่างไร ก็แล้วแต่โชคชะตา
"เป็นไงลูก อาเจียนบ่อยหรือเปล่า" อำพรเอ่ยถาม และจอมขวัญก็ตกใจ
"ค .. คุณท่านรู้"
"แม่รู้ แม่รู้ทุกอย่างแล้วนะ ขอโทษที่ไม่เคยช่วยหนูได้เลย ขอโทษจริงๆค่ะ" อำพรดึงเด็กน้อยมากอด จอมขวัญปล่อยน้ำตาไหลลงมาด้วยความเสียใจ
"ผมไม่อยากท้องกับเขาครับ เขาทำร้ายผม ข่มขืนผม ผมเกลียดเขา" จอมขวัญร้องไห้ และอำพรก็เข้าใจ
"แม่เข้าใจ เข้าใจความรู้สึกของหนู เอาเป็นว่าตอนนี้ยังไม่ต้องไปสนใจเรื่องอื่น แต่แม่ขอ ขอให้เราดูแลตัวเองกับลูกให้ดีๆ ไม่ว่าใครจะเป็นพ่อ แต่จอมขวัญคือแม่ เป็นคนที่อุ้มท้องเขาและให้กำเนิด ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกนะคะ ตอนนี้ขวัญอาจจะยังสับสน แม่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยอมรับ ขวัญเป็นเด็กผู้ชาย อายุก็เพิ่งจะสิบแปด ต้องมารับรู้เรื่องราวแบบนี้มันเกินจะรับได้ หนูเก่งมาก หนูเข้มแข็งมากที่สุดนะลูก" อำพรลูบหลังบาง คอยปลอบประโลมและให้กำลังใจ
"ขวัญอยากเจอพ่อ แต่พ่อก็มาทิ้งขวัญไป ฮือ พ่อไม่รักขวัญแล้ว" จอมขวัญต้องการใครสักคนที่สามารถจะรับฟังเขาได้ คนที่เขาไว้ใจ
"พ่อของหนูเป็นคนดี เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เขาจะต้องกลับมา เชื่อแม่" อำพรหอมหน้าผากเล็ก ไม่อยากให้จอมขวัญคิดมาก มันจะส่งผลหลายอย่างกับร่างกาย
"คุณท่าน .."
"เรียกคุณแม่สิคะ ขวัญเป็นลูกแม่อีกคนนะ แม่รักขวัญนะลูก" อำพรลูบแก้มใส
"ฮืออออ ขอบคุณครับ คุณ .. แม่" จอมขวัญดีใจ ในที่สุดก็มีคนที่เขาสามารถเรียกว่าแม่ได้สักที อ้อมกอดอันอบอุ่นทำให้เขาใจเย็นลง
"แม่ไม่สบายใจเลยรีบลงมาหา" อำพรว่า "ไม่คิดว่าแค่ไม่กี่เดือนเรื่องราวมันจะวุ่นวายขนาดนี้"
"ขวัญเจ็บครับ .. อึ่ก .. ขวัญพยายามจะเข้มแข็งแล้วแต่มันเจ็บ" จอมขวัญหลับตาซบอกคนเป็นแม่
"ถ้าหนูไม่ไหว บางครั้งอ่อนแอบ้างแต่อย่าท้อถอย พอมีแรงจะได้กลับมาเข้มแข็งต่อ" อำพรสอน
.. คนเราไม่มีใครหรอกที่จะสามารถเข้มแข็งหรืออ่อนแอไปได้ตลอด ..
"พี่ไม่อยากให้ขวัญคิดมาก ตอนนี้พี่วินทำอะไรขวัญไม่ได้แล้ว ขวัญต้องเข้มแข็งและยืนหยัดนะ" อัจฉราจับมือน้องขึ้นมาลูบ
"แม่อยากให้ขวัญผ่อนคลายมากกว่านี้ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวกัน มีแค่เราสามคน ไม่มีคนอื่นทั้งนั้น โอเคไหมคะ" อำพรยิ้ม ตอนนี้ไม่อยากชวนคุยเรื่องเครียด อยากให้จอมขวัญได้ผ่อนคลายและสดชื่นขึ้นกว่านี้
"พี่จองโรงแรมชื่อดังของเมืองไทยไว้ จะไปนอนอาบแดด ทำสปา ผ่อนคลายเอาให้คุ้มเลย ขวัญก็ต้องทำเป็นเพื่อนพี่ด้วยนะ" อัจฉราว่า ไปสมุยคราวนี้คงจะได้พักผ่อนจริงๆจังๆเสียที เธอกับแม่จองโรงแรมเอาไว้สามวันสองคืน พักผ่อนแบบจัดเต็ม เอาแบบไม่มีใครกล้ามากวน
จอมขวัญยิ้มและหัวเราะมากขึ้น เขารู้สึกผ่อนคลาย ความตึงเครียดที่เคยมีหมดไป อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยอยู่ข้างเขา รักเขา และจริงใจต่อเขา
...
ตกเย็นทุกคนร่วมโต๊ะทานข้าวกัน จะมีก็แต่เจ้าของบ้านที่ปลีกตัวออกมาทำงานในออฟฟิศ อัศวินไม่อยากให้จอมขวัญอารมณ์เสีย แม้จะยังเป็นห่วง แต่ตอนนี้มีทั้งแม่และยัยอัจ สถานการณ์เริ่มดีขึ้นกว่าเดิมเป็นไหนๆ
กว่าจะทำงานเสร็จมองนาฬิกาก็ปาไปสี่ทุ่ม เขาเก็บเอกสารปิดออฟฟิศให้เรียบร้อยก่อนจะขี่รถกลับมาบ้าน ทุกคนคงนอนกันหมดแล้ว เขาสละห้องให้น้อง ส่วนแม่ก็คงนอนกับขวัญมัน
แกร๊ก
เขาไม่ได้ตั้งใจทำตัวเหมือนพวกถ้ำมอง ก็แค่เป็นห่วง ..
ในห้องปิดไฟเงียบ อัศวินยืนชั่งใจว่าจะเข้าไปดีไหม แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ ขาสองข้างมันก็พาเขามาหยุดที่เตียงฝั่งที่มีร่างเล็กนอนหงายหลับตาพริ้มอยู่
เขายื่นมือไปลูบแก้มเนียนที่คิดถึง
เพิ่งจะรู้ตัวว่าคิดถึงมันมากเหมือนจะขาดใจ
"ฝันดีนะจอมขวัญ" กระซิบคำลาพลางกดจมูกโด่งลงบนแก้มเนียน ก่อนจะไล่มาหยุดที่ริมฝีปากที่เคยด่าไล่เขายิ่งกว่าหมูหมา
รัก
เขาแน่ใจว่ามันคือความรัก
ทุกครั้งที่เห็นมันได้รับอันตราย เขาเคยคิดแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยมันโดยที่ไม่กลัวที่ตัวเองจะต้องตาย
เขาเพิ่งเข้าใจว่าที่ทำไปทั้งหมด เพราะเขารักมัน
จอมขวัญครางอือเล็กน้อยทำให้อัศวินต้องยอมผละริมฝีปากออก อยากนอนกอดเมียเหลือเกินแต่ก็ทำไม่ได้ อยากหอม อยากจูบ อยากเล่นกับเจ้าหนูในท้องเหมือนที่ครอบครัวปกติเขาทำกัน แต่มันคงไม่มีวันนั้น
ทำตัวเองแท้ๆอัศวินเอ้ย
เขาหอมหน้าผากคนที่ได้ชื่อว่าเมียอีกครั้งก่อนจะยอมออกมาจากห้อง
"เข้าไปทำอะไรคะ" อัจฉราเลิกคิ้ว ได้ยินเสียงรถพี่วินน่าจะมาแล้ว แต่ไม่แน่ใจเลยออกมาดู
"พี่ .." อัศวินไม่รู้จะตอบอย่างไร
"รักน้องมากไหม" อัจฉราถาม และอัศวินก็ทำได้แค่หลับตาลง
"ถ้าพี่รักน้องพี่ต้องทน" เธอเอ่ย "ที่พี่ทำกับจอมขวัญมันมากเกินกว่าเด็กคนนึงจะรับไหว แล้วไงคะ ตราบาปที่พี่ฝากไว้คือลูกอีกสองคนในท้อง ถ้าขวัญจะโกรธเกลียดพี่มันก็ถูกแล้ว"
"พี่รู้อัจพี่รู้! เกลียดโกรธหรือจะฆ่าพี่ให้ตายพี่ยอม" อัศวินกุมขมับ
"จากนี้ไปจอมขวัญจะไม่ใช่คนเดิม พี่จำคำอัจไว้นะ" อัจฉราเอ่ย แม้จะเห็นใจ แต่เพราะการกระทำที่เลวร้ายของพี่ชายมันร้ายแรงเกินให้อภัย
"พี่รักมันอัจ พี่อยากดูแลมัน" อัศวินเอ่ยน้ำตาคลอ เขารู้ดีว่ามันเป็นไปได้ยาก
"พี่วินต้องอดทนนะคะ จอมขวัญเจ็บมามากแล้ว อย่าให้ความรักของพี่ทำร้ายน้องอีกเลย" อัจฉราตบบ่าพี่ชายก่อนจะเดินเข้าห้องไป
อัศวินทรุดตัวลงกับพื้นพลางคิดถึงคำที่น้องบอกเขา
อย่าให้ความรักของพี่ทำร้ายน้องอีกเลยคนอย่างเขามันไม่ควรรักใครสินะ ความรักของเขามันเป็นพิษและทำลายคนที่ตัวเองรักจนหมดใจ สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือเขา เป็นเขาเองที่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างตายทั้งเป็น เป็นเขาเองที่สูญเสียทุกอย่างไปเพราะดูแลมันไม่ได้ เขาเองที่ควรจะต้องออกไปจากชีวิตของมัน
.. ทุกอย่างมันพังเพียงเพราะความโกรธและชิงชังของเขาคนเดียว ..
TBC.
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 723899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก