รอยชัง ๒๔
ท้องฟ้าในช่วงตะวันใกล้ตกดินช่างนั้นสวยงามนัก พระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าเหลือทิ้งไว้แค่เพียงสีสันสวยงามที่แต่งแต้มบนผ้าใบผืนใหญ่ มันค่อยๆเป็นสีแดงจากนั้นก็มีสีส้มแต้มลงไปไม่นานก็ถูกเพิ่มมาด้วยสีม่วงครามดูแล้วช่างน่าอัศจรรย์ ทะเลสีครามสะท้อนไปด้วยแสงแดดระยิบระรับ หาดทรายสีขาวสะอาดตาทำให้คนที่ผ่านไปมาต้องหยุดแวะเพื่อถ่ายรูปเก็บความประทับใจ เวลานี้ช่างเป็นเวลาที่แสนจะสงบ เหมาะแก่การพักผ่อนเอาแรงไว้สู้กับวันพรุ่งนี้จริงๆ
"อ่ะ น้ำส้มค่ะ คั้นสดๆเลยนะ พี่ไปยืนดูเขาทำมา" เสียงพี่สาวที่เดินมานั่งข้างๆเอ่ย
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญรับน้ำมาก่อนจะยกดื่ม "อื้ม สดมากครับ"
"เห็นมะ อร่อยเนอะ คุ้มกับที่พักคืนละครึ่งแสนหน่อย" อัจฉราหัวเราะประชด ตอนนี้เธอมารดาและจอมขวัญมาพักผ่อนกันบนเกาะสมุย ที่นี่อยู่ไกลจากเกาะส่วนตัวของพี่ชายเธอพอตัว มาเที่ยวทั้งทีก็ต้องจัดชุดใหญ่ ห้องพักระดับห้าดาวมีสระว่ายน้ำในตัวยื่นออกไปทางทะเล อ่างอาบน้ำจากุชชี่ และเครื่องอำนวยความสะดวกอีกมากมาย และที่สำคัญ การมาพักผ่อนคราวนี้พี่ชายเธอเป็นคนเปย์ให้ทั้งหมด สบายจริงๆเลย ตั้งแต่พี่วินหลงรักจอมขวัญเนี่ย
"แต่ขวัญว่าแพงไป" แค่คืนละห้าร้อย เขายังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลยด้วยซ้ำ
"เถอะน่า บัตรพี่วินน่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก รายนั้นอ่ะให้เสียซะบ้าง หมั่นไส้" อัจฉราจิ๊ปาก สมน้ำหน้า ก่อนที่จะมาที่นี่ มองตามน้องตาละห้อย ไหนจะบอดี้การ์ดที่ส่งมาอารักขาอีกสี่คน นี่ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงมากก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาแก้
จอมขวัญทำเพียงยิ้มเบาๆ "คุณแม่ท่านหิวข้าวหรือยังครับ นี่ก็จะทุ่มแล้ว"
"นั่นสิเนอะ" อัจฉรานึกได้ว่าเธอกับจอมขวัญขอตัวมาเดินเล่นแถวสระว่ายน้ำของรีสอร์ต "ถ้าอย่างนั้นเราไปรับท่านมาทานข้าวเถอะ เดี๋ยวจะถูกบ่น"
จอมขวัญพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะลุกขึ้นกลับที่พักที่ไม่ห่างกันมากนัก จากนั้นทั้งสามคนก็ออกมาทานอาหารกันที่สวนอาหารริมทะเลของโรงแรม ที่นี่มีทั้งอาหารคาวหวาน ไทยจีนอเมริกัน อาหารทะเลสดๆให้เลือกสรรค์ เครื่องดื่มหลากหลายชนิดดูละลานตา
"แม่อยากทานปูกับกุ้งเผาค่ะ หนูทานได้ไหมจอมขวัญ จะแพ้หรือเปล่า" อำพรเอ่ยกับเด็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"ผมเองก็ไม่ทราบครับ" ต้องลองได้กลิ่นหรือลองชิมเสียก่อนถึงจะรู้ว่าแพ้หรือไม่แพ้
"ถ้าอย่างนั้นลองเอามาอย่างละโลแล้วกัน ส่วนปลาเอาเป็นต้มยำเปรี้ยวๆเนอะ แล้วก็ผัดผักรวมไม่ใส่กระเทียมมาหนึ่งจาน" อำพรสั่งอาหารที่จอมขวัญน่าจะทานได้ "อัจเอาอะไรอีกไหมลูก"
"ขวัญจ๋า ชอบมะม่วงเปรี้ยวใช่ไหม" อัจฉราหันมาถามน้องชาย
"ครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเอายำมะม่วงไม่ต้องเผ็ดมาก ไม่ต้องใส่หอมมาหนึ่ง ข้าวสวยสาม แค่นี้จ่ะ" อัจฉราบอกเด็กเสิร์ฟ แค่นี้ก็ทานกันแทบจะไม่หมดแล้ว
"เอ่อ แล้วพี่ๆบอดี้การ์ดล่ะครับ" จอมขวัญถามอย่างสงสัย
"พี่ให้เขาไปพักทานข้าวแล้วล่ะ แต่เขาก็อยู่แถวนี้แหละ จนเราเข้านอนนู่นถึงจะกลับไปพักได้" อัจฉราว่า และจอมขวัญก็พยักหน้าเข้าใจ
"เป็นไงคะ สบายใจขึ้นไหม" อำพรมองหน้าจอมขวัญอย่างเอ็นดู
"ก็ .. นิดหน่อยครับ แต่ขวัญก็ยังคิดถึงพ่อ" จอมขวัญทำหน้าเศร้า เขาแม้จะมีโทรศัพท์ แต่ไม่มีเบอร์พ่อ จะให้ติดต่อได้อย่างไร
"เรื่องพ่อ แม่เข้าใจนะ แต่ที่เขาทำไปเพราะเขารักหนูนะลูก เขาเป็นห่วงหนูที่สุดเลยนะ" อำพรปลอบโยน
"แต่แค่พ่อยังอยู่ขวัญก็ดีใจมากแล้วครับ" เขาอมยิ้มนิดๆ อย่างน้อยพ่อก็ยังไม่ตาย
"คิดได้ก็ดีแล้ว ตอนนี้ขวัญต้องห่วงตัวเองกับลูกอีกสองคนในท้องให้มากกว่าใครนะคะ" อำพรเอื้อมไปลูบมือเรียว
"ลูก .. แม้เขาจะเกิดจากความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ อย่างไรแล้วการที่เขาได้ลงมาเกิดในท้องเรา นั่นหมายถึงหนูกับพวกเขาเคยทำบุญทำกรรมร่วมกันมา มันเป็นเรื่องของโชคชะตา จะแก้ไขก็ทำไม่ได้ แม้ว่าขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่ทั้งแม่แล้วก็พี่อัจจะช่วยประคับประคองหนูนะคะ" อำพรรักเด็กคนนี้เหลือเกิน "แม่ไม่ขอให้หนูให้อภัยลูกชายแม่ แม้รู้ว่าพี่เขาทำอะไรกับเราไว้บ้าง รุนแรงแค่ไหน เรื่องของความรักมันบังคับกันไม่ได้ แม่ตามใจหนูนะคะ คราวนี้พี่เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ถ้าขวัญอยากจะไปอยู่ลำปางกับแม่ แม่ก็ไม่ว่า"
"จ .. จริงเหรอครับ" จอมขวัญน้ำตารื้น ขอบคุณที่ท่านเป็นกลาง ไม่เข้าข้างลูกชายตัวเอง และเอ็นดูเขามากขนาดนี้
"จริงสิจ๊ะ พี่เกริ่นๆไว้บ้างแล้ว พี่วินก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ" อัจฉราลูบแขนน้อง จะได้ไปอยู่ด้วยกันสักทีสินะ
"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณแม่และพี่อัจมากจริงๆ" จอมขวัญไหว้ผู้ใหญ่สองคนผู้มีพระคุณ เขาดีใจมากที่ได้ยินว่าจะได้กลับไปลำปาง จอมขวัญผูกพันกับที่นั่น อีกอย่างถ้าได้ไปลำปาง ขวัญก็จะได้เจอพ่อง่ายขึ้น
ไม่นานอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟ จอมขวัญเองก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่เขาสามารถกินอาหารทุกอย่างบนโต๊ะได้หมดเลย และก็แลดูจะชอบปูเผาเป็นอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะได้มาผ่อนคลาย ได้มารับอากาศดีๆจากชายทะเล ลูกๆถึงไม่ดื้อกับเขา ทำให้เขาไม่ค่อยมีอาการแพ้ท้อง ทั้งๆที่ปกติ ระหว่างวันจะต้องมีอาเจียนครั้งสองครั้ง แต่พอมาที่นี่กลับปกติ
"อิ่มจังเลยครับ" จอมขวัญบ่น ตบท้องตัวเองเบาๆ
"ดีแล้วค่ะ ปกติทานได้น้อยไม่ใช่เหรอเรา" อำพรยิ้มว่า "สงสัยเจ้าตัวน้อยจะชอบปูนะ แม่เลยทานเอาๆ" เธอเอ่ยแซว
"ครับ" จอมขวัญยิ้ม ก่อนจะลูบท้องน้อยๆพลางก้มมอง ไม่รู้สิ บางทีเขาควรจะทิ้งเหตุผลอื่นๆไว้ข้างๆ แล้วมองถึงปัจจุบัน ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แต่ในเมื่อเขาสามารถตั้งครรภ์และมีลูกได้ เขาก็ควรจะยอมรับ แม้มันจะค่อนข้างยาก แต่เขาโชคดีที่ได้คนรอบข้างช่วยประคอง
"แม่อาบน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว ง่วงจริงๆ" อำพรขอตัวเข้าห้องน้ำ และเด็กๆทั้งสองคนก็ขานรับ
อัจฉราเลือกห้องที่เป็นเตียงดับเบิ้ลเบดสองเตียง ให้จอมขวัญนอนคนเดียวสบายๆ เธอกับแม่นอนด้วยกัน
"พรุ่งนี้เราไปทำสปา นวดตัว นวดหน้า แช่น้ำกันดีกว่าเนอะ" อัจฉราเดินมาล้มตัวลงกอดเอวจอมขวัญไว้
"แล้วแต่พี่อัจครับ" จอมขวัญยังไงก็ได้
"อึดอัดหรือเปล่า ในท้องนี้มีตั้งสองคนเลยนะ" เธอนอนหันหน้าเข้าหาท้องน้อยๆ หลานชาย เอ๊ะ หรือว่าหลานสาว เอ๊ะ หรือจะทั้งหญิงทั้งชาย ว้า อยากรู้จะแย่
"ขวัญยังไม่ค่อยรู้สึกอะไรครับ ท้องยังเล็กอยู่เลย" จอมขวัญว่า แม้จะกระดากปาก แต่มันค่อความจริงที่ต้องยอมรับ
"หลานจะต้องน่ารักมากแน่ๆ พี่อยากมีลูกนะ แต่ไม่อยากท้องอ่ะ ถ้าไม่กลัวพี่วินฆ่า จะขอมาเป็นลูกสักคน" อัจฉราว่า
และจอมขวัญก็หัวเราะ "ขวัญให้พี่อัจเป็นแม่บุญธรรมก็ได้ครับ ให้เท่าเทียมขวัญเลย" จอมขวัญว่า
"น่ารักที่สุดเลยขวัญเนี่ย ไม่รู้ทำไม อิตาพี่วินถึงได้มองไม่ออก ทำร้ายกันมาได้ตั้งนาน ชิ!" อัจฉราเบ้ปากให้พี่ชายก่อนจะนอนลูบท้องน้อยๆเล่น
จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย เขาอุตส่าห์ลืมคนคนนั้นมาได้ทั้งวัน ดันต้องมาได้ยินอีกจนได้ แต่อย่างไรก็เถอะ ถึงเขาจะพยายามกดคนคนนั้นให้จมไปที่ก้นบึ้งของสมอง แต่จิตสำนึกมันก็ยังคอยตอกย้ำ ว่าคนใจร้ายคนนั้นได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเขา
.....
"นายครับ กลับบ้านเถอะครับ ดึกมากแล้วนะ" น้อยขี่รถผ่านมาหลังจากไปซื้อของให้เมีย เห็นว่าไฟออฟฟิศยังเปิดอยู่เลยขึ้นมาหา
"อื้ม อีกเดี๋ยวก็กลับละ" อัศวินว่า เขานั่งทำงานมาตั้งแต่บ่าย นี่ก็จะสามทุ่มแล้วยังไม่เลิก
"นายครับ" น้อยเอ่ยอย่างกังวล ช่วงนี้นายเหมือนคนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว บางทีคุยๆด้วยก็เหมือนไม่ได้ฟัง รู้ว่าคิดมาก รู้ว่าคิดถึง แต่ยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งห่วง
"เออๆ เสร็จพอดี ไปกลับ" อัศวินยอมกลับละ ขี้เกียจเห็นหน้าประหลาดๆของมัน
"ขับรถกลับดีๆนะครับนาย ทานข้าวทานปลาด้วยล่ะ" น้อยบอก เป็นห่วงนายเหลือเกิน นายดูไม่ดีเลย มารู้ว่าทั้งหมดที่ตัวเองทำร้ายคนๆนึงมาเป็นเรื่องสูญเปล่า อันที่จริงถ้าเป็นเขา ถ้าโสภณมันมาพูดแบบนี้ เขาอาจจะยิ่งโกรธและอยากจะลงกับลูกมันให้หนักกว่านี้ แต่ตอนนี้สถานะมันไม่ใช่ นายดันรักจอมขวัญ และจอมขวัญก็ดันกำลังท้องลูกของมันกับนาย
"เออๆ มึงด้วย" อัศวินโบกมือ ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน
บ้านที่มีแค่ไฟหน้าบ้านดวงเดียวที่เปิดสว่าง
ทานข้าวด้วยนะคะ
ป้านวลอัศวินหยิบกระดาษที่อยู่บนโต๊ะมาอ่าน ป้านวลทำกับข้าวทิ้งไว้ให้เขาสองอย่าง ดูน่าทาน แต่เขาทานไม่ลงจริงๆ บรรยากาศมันไม่น่าจะทำให้เขาทานอาหารได้อร่อย
.. เขาคิดถึงมัน
... เขาคิดถึงจอมขวัญ
อัศวินเดินไปทิ้งตัวบนโซฟาพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตระบายอากาศ เขาหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูเมลล์ที่ส่งมาจากบอดี้การ์ดที่เขาว่าจ้างไป
แนบรูป
{ 12.30 น. คุณๆมาถึงแล้วครับ เข้าที่พักเรียบร้อย }
แนบรูป
{ 16.30 น. คุณอัจกับคุณขวัญลงมาเดินเล่นที่ริมทะเล ส่วนคุณท่านพักผ่อนบนห้องครับ }
แนบรูป
{ 18.30 น. คุณๆลงมาทานข้าวที่สวนอาหาร }
แนบรูป
{ 20.05 น. ทั้งหมดกลับเข้าที่พักเตรียมนอนครับ }นอกนั้นก็เป็นรูปที่บอดี้การ์ดตามถ่ายมา อัศวินซูมรูปๆหนึ่งที่ถ่ายติดจอมขวัญมุมข้าง เป็นตอนที่ขวัญกำลังยิ้มอย่างมีความสุข มันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยได้เห็น มีแค่เขาคนเดียวที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันสวยงามเช่นนี้
'คิดถึง' เขาคิดถึงมันใจจะขาด ไม่ได้คิดถึงแค่ร่างกาย ไม่ได้คิดถึงเพราะโหยหา แต่คิดถึงทุกอย่างที่เป็นมัน ทั้งรอยยิ้ม ดวงตาใสซื่อ ริมฝีปากที่คอยจะเบะร้องไห้ต่อหน้าเขา คิดถึงใบหน้านวลที่เขาพร่ำจูบพร่ำหอม คิดถึงแก้มนุ่มที่เขาเคยคลอเคลียสัมผัส คิดถึงมือนิ่มที่เขาดึงมาจูบมาหอม
บ้านที่ไม่มีมันตอนนี้ช่างไร้ค่า เขาพยายามนั่งทำงานให้ลืมทุกอย่าง ทำงานให้หนักจะได้ไม่ต้องมีเวลาไปคิดถึงมัน แต่สุดท้าย พอเขากลับมาบ้าน อยู่ในห้องที่เขาเคยนอนกอดมัน เคยโกรธใส่กัน เคยดอมดมร่างกายของมัน เขาก็ยิ่งคิดถึง
.. แค่วันเดียวเองอัศวิน จอมขวัญมันเพิ่งจะไปแค่วันเดียวเอง ..
เขาพยายามหลับตานึกคิด อีกไม่กี่วันมันก็จะกลับมาแล้ว อีกไม่กี่วันเขาก็จะได้เจอหน้ามันแล้ว
สุดท้ายเขาก็ทานอาหารไม่ลง อัศวินอาบน้ำเตรียมตัวนอน พยายามใช้ชีวิตประจำวันให้เหมือนเดิม ไม่มีร่างนุ่มนิ่มให้นอนกอด ไม่มีเด็กน้อยที่ชอบละเมอให้เขาจูบปลอบ ข้างกายว่างเปล่า
เหมียว ..
เสียงข่วนประตูอยู่ข้างนอก เขาต้องยอมลุกมาจากที่นอนเพื่อเปิดประตูให้มัน
"ไง ลิขิต แม่มึงไม่อยู่หรอกนะ เขาไปเที่ยว ทิ้งมึงกับกูไว้เนี่ย" อัศวินเอ่ย ยังไม่ทันไรเจ้าลิขิตก็วิ่งขึ้นไปกระโดดนอนบนเตียงกว้าง มันฉลาดนะ นอนทับกลิ่นตรงที่แม่มันนอนประจำ
"ระหว่างที่แม่มึงไม่อยู่ กูอนุญาตให้นอนด้วยแล้วกัน" เขาเป็นคนไม่ชอบแมวเอามากๆ แต่เพราะว่ามันอยากจะเลี้ยง เขาจึงยอมให้
"กูนอนแล้วนะ ฝันดีล่ะ" เขาเอื้อมมือไปตบหัวมันเบาๆ "พอตื่นขึ้นมาก็จะเป็นอีกวัน แม่มึงจะได้กลับมาไวๆไง"
เขารู้ว่ามันคงจะฟังเขาไม่ออก แต่แค่มันร้องเหมียวขานรับเขาก็เข้าใจแล้ว ว่ามันเองก็คิดถึงจอมขวัญไม่แพ้เขา
.....
เช้านี้ทั้งสามคนตื่นมาทานบุฟเฟ่ต์แต่เช้า จอมขวัญอาเจียนไปรอบนึงเบาๆ พอมาทานอาหารเลยทานได้แต่พวกนมกับซีเรียล จากนั้นก็ปิดท้ายด้วยผลไม้อีกสองสามอย่าง
"คุณแม่จะแยกไปโยคะก่อนใช่ไหมคะ" อัจฉราถาม เธอกับจอมขวัญจะตรงไปสปาเลย
"จ้า พอดีมีคอร์สพิเศษขอไปลองสักหน่อย ขวัญตามสบายนะลูก มาพักผ่อนต้องเอาให้คุ้ม" อำพรเอ่ย
"ครับ" จอมขวัญขานรับก่อนจะแยกย้าย
"เอาสปาน้ำมันอโรมาเนอะ จะได้สบายตัว" อัจฉราอยากเลือกเป็นเซ็ตคู่ จะได้ทำด้วยกัน
"แล้วแต่พี่อัจครับ" จอมขวัญเอ่ย เขาไม่เคยมานวดแบบนี้สักครั้ง ในนี้อะไรก็ดูหรูหราไปหมด ไม่เหมาะกับคนอย่างเขาเอาเสียเลย
อัจฉราเลือกแพ็กเกจที่จะทำ พวกเขาพากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสำหรับทำสปาก่อนจะมาเข้าห้อง จอมขวัญเองก็อายอยู่บ้างเพราะตัวเองเป็นผู้ชาย แต่พอมาในห้อง เห็นไฟสลัวๆก็พอจะปกปิกความน่าอายได้บ้าง
"ถ้าง่วงหลับไปเลยนะขวัญ พี่จะนอนผ่อนคลายสักงีบ" อัจฉราบอกน้อง และจอมขวัญก็ขานรับอย่างเก้ๆกังๆ
กลิ่นน้ำมันนวดตัวที่คนนวดเอามาใช้เป็นกลิ่นกุหลาบผสมมิ้นต์ช่วยให้ผ่อนคลาย จอมขวัญค่อยๆหลับตาลง มือของพี่สาวที่นวดให้เขากำลังดี พอได้นวดแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายมากจริงๆ เผลอหลับตาแปปเดียวก็ต้องผล็อยหลับไปเสียจริงๆ
.
"สบายตัวมากขึ้นเยอะเลยเนอะ" อัจฉรายิ้ม ยกแก้มน้ำมะตูมผสมตะไคร้ขึ้นดื่ม
"ครับ แทบไม่อยากลุกเลย" จอมขวัญเอ่ย เขารู้สึกสดชื่นและสบายใจขึ้นมาก
"คุณแม่ท่านนวดสปาอยู่ตอนนี้ งั้นเราไปแช่น้ำนมกันไหม" อัจฉราชวน พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว อยากทำอะไรก็ทำวันนี้ให้เสร็จ
"ได้ครับ" จอมขวัญเริ่มสนุก แม้จะเกรงใจ แต่พอได้ลองทำอะไรใหม่ๆดูบ้างมันก็รู้สึกดี ชีวิตเด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยได้ออกไปพบปะเจอผู้คนมันน่าเบื่อ จอมขวัญชอบชีวิตที่ได้มีอิสระแบบนี้มากกว่า แต่จะดียิ่งขึ้นหากมีพ่ออยู่กับเขาด้วย
อัจฉราและจอมขวัญพากันไปอาบน้ำแร่แช่น้ำนมเอาให้ครบสูตร จากนั้นทั้งสามก็กลับไปพักผ่อนก่อนจะลงไปทานอาหารเย็นแล้วกลับมาเข้านอนเหมือนเมื่อวาน
.
"อยากอยู่เที่ยวอีกสักเดือนจังเลย" อัจฉราบ่นตอนที่ขึ้นเรือกลับเกาะ เมื่อเช้าก็พากันเดินเที่ยว ปั่นจักรยานเล่นเอาให้สมใจที่ได้มาก่อนจะกลับ พอได้มาแล้วก็โลภอยากอยู่ต่ออีก แต่ถ้าขอพี่วินได้โดนด่าหูชาแน่ๆ ก็เอาเมียเขามาด้วยนี่นา แค่สามวันพี่ชายเธอก็จะลงแดงตายแล้ว
"เอาหนึ่งเดือนคูณห้าหมื่นไปสิ พี่ชายแกได้ฆ่าแม่ตาย" อำพรเอ่ย มาเป็นครั้งคราวน่ะได้ เธอเองก็ไม่ชอบนอนที่แพงๆสักเท่าไหร่
"เห้อออ ขวัญจะอาเจียนหรือเปล่า" อัจฉราถอนหายใจก่อนจะมองคนตรงข้าม
"ไม่ครับ นั่งนิ่งๆไหวอยู่" จอมขวัญเอ่ย เมื่อเช้าอาเจียนไปรอบแล้ว ตอนนี้ยังโล่งๆอยู่
"คงอีกไม่นานแล้วแหละ จะได้พักผ่อน เนอะ" อัจฉราว่า จอมขวัญทำเพียงแค่ยิ้ม แล้วนั่งหลับตานิ่งๆ แรงเรือเวลาโต้กับคลื่น ถ้าเปิดตาจะยิ่งมึนหัวได้
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเกาะ อัศวินให้น้อยเอารถยนต์มารับมารดากลับบ้าน เขายังต้องทำงาน แม้จะอยากเจอ แต่ก็อยากให้จอมขวัญได้มีความสุขอีกสักหน่อย
"ขอบใจนะน้อย ฝากดูตาวินด้วย" อำพรเอ่ย รู้ดีว่าลูกกำลังตรอมใจเพราะการกระทำตัวเอง เธอจะไม่พูดอะไรมาก ที่ผ่านมาเธอเองก็พยายามบอกแล้ว แต่ลูกก็ยังดื้อใช้ทิฐิมาจัดการปัญหา
"ลิขิตตต" จอมขวัญยิ้มให้กับเจ้าแมวที่นอนอยู่บนเตียง "ทำไมถึงมาอยู่ในนี้ได้หืม" เขาฟัดเจ้าตัวเล็กอย่างคิดถึง พามันเดินออกมาหาข้าวกิน
"นายเปิดให้มันมากินไปแล้วรอบนึง สักพักมันก็เข้าไปนอน นายคงเห็นว่ามันสบายเลยปล่อยมันน่ะ เมื่อคืนก็นอนในห้องทั้งคืนนั่นแหละ" ป้านวลเอ่ย จอมขวัญยืนฟังก่อนจะพาเจ้าลิขิตไปวางไว้ เทอาหารให้กิน
"กูไม่ให้มันมาอยู่ในบ้านด้วยแน่ๆ ไม่มีทาง"
"อย่าให้แมวเข้าไปเล่นในห้อง ไว้ค่อยซื้อกรงให้มัน เข้าใจไหม"จอมขวัญนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาขอเอาแมวมาเลี้ยง คนใจร้ายเกลียดแมว เขารู้ดี แต่เขาก็ดื้อจะเอามันมาเลี้ยง เขาเคยถูกสั่งห้ามไม่ให้เอาแมวเข้าไปนอนด้วยในห้องนี่นา แล้วทำไม ..
"พรุ่งนี้แม่กับพี่จะกลับลำปาง ขวัญจะไปด้วยเลยไหม" อัจฉราถามน้องที่เดินออกมาจากครัว
"เอ่อ .." ใช่ เขาต้องตอบว่าไปสิ ตอบออกไป
"หรือจะรออีกนิดแม่ก็ไม่ว่า" อำพรถามความคิดเห็นคนตรงหน้า เอาให้แน่ใจ
"ไปครับ ขวัญไป" ไปสิ เขาจะต้องไปหาพ่อ ชีวิตเขาจะได้ไปเจอคนดีๆบ้าง เขาไม่อยากทนอยู่กับคนที่ทำร้ายเขาอยู่แบบนี้
"ถ้าอย่างนั้นเก็บของนะ พี่ช่วย" อัจฉราว่า เดินเข้ามาลูบหลังน้องเพื่อปลอบ เธอคิดว่าจอมขวัญจะต้องดีใจ แต่ใบหน้าที่เห็นมันดูยังกังวล
"เป็นอะไรหรือเปล่า" อัจฉราถามเมื่อเข้ามาในห้อง
"เปล่าครับ" จอมขวัญตอบ มันแปลกๆ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร
"สบายใจหรือเปล่า ถ้าไม่สบายใจ จะตามไปทีหลังก็ไม่มีใครว่านะ" อัจฉราเอ่ย และจอมขวัญก็ชะงักไปครู่
"สบายสิครับ ขวัญอยากไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว" แม้จะพูดแบบนั้นแต่น้ำตามันก็ไหลลงมาจนได้ ที่นี่แม้จะมีความทรงจำร้ายๆ แต่ความทรงจำดีๆกับคนดีๆมันก็มี ทั้งพี่น้อย พี่พร น้องเจ้าคุณ ป้านวล คนพวกนี้ดีกับเขามาตลอด อยู่ด้วยกันมาก็นาน ช่วยเหลือเขามาก็ตั้งเยอะ พอจะต้องไปจริงๆมันก็อดคิดถึงไม่ได้
"เอาที่ขวัญมีความสุขนะ ต่อไปนี้จะไม่มีใครคอยบังคับ ไม่มีใครมากักขังเราได้แล้ว ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของขวัญ ขวัญมีสิทธิเลือกทางเดินของตัวเองนะ" อัจฉราดึงน้องมากอด
จอมขวัญหลับตาลงพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา จากนี้ไปขอให้มันเป็นเพียงแต่อดีต เขาจะไปเริ่มใหม่กับลูกๆอีกสองคนในท้อง แม้จะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่อย่างน้อยคราวนี้เขาก็ได้เลือชีวิตที่เป็นของเขาเอง
.. ชีวิตที่ไม่มีใครมาบงการอีกต่อไป ..
TBC.
Talk:
รอยชัง - อินไซด์
เป็นอีกคู่ในเรื่องนี้ ยังไม่เปิดเผยชื่อ แต่ทุกคนน่าจะรู้? คู่นี้ไม่มีสาระ หาเหตุผลใดๆได้ยาก 70% เป็นฉากอย่างว่า ท้องไม่ได้ คาดว่าจะลงในอีกไม่ช้า เพราะฉะนั้นโกะอยากให้ทุกคนทำใจนะคะ จะไม่เหมือนคู่หลักที่มานั่งอธิบายความเป็นมาแน่นอน ใครคิดว่ามันไม่ตรงกับที่อยากอ่านข้ามได้เลยค่ะ มาบอกไว้ก่อนเน้อ จะได้เตรียมตัวเตรียมใจ โปรดอย่าคาดหวังกับคู่นี้เลย ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ ❤️
ปล. คู่นี้อายุห่างกัน 10 ปีนะคะ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724888 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก