รอยชัง ๒๖
ผ่านมาสามวันแล้วตั้งแต่เริ่มจับเวลานับถอยหลังหนึ่งอาทิตย์ที่อัศวินจะได้ใช้เวลาอยู่กับจอมขวัญ ไม่ง่ายเลยที่จะทำตัวให้น่าเห็นใจ และเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้น หนึ่งอาทิตย์มีค่าสำหรับเขามาก เพราะมันเป็นเวลาที่เขาจะใช้ทำใจก่อนที่ตัวเล็กจะไปจากกัน ใช่ เขารู้ รู้ว่ามันจะต้องไป แต่ที่ยื้อไว้ก็เพื่อจะให้ตัวเองได้มีเวลาทำใจอีกนิด แค่นิดเดียวก็ยังดี
"ยืดเท้ามาดีๆสิ" ดึงข้อเท้าคนตรงหน้าเบาๆให้ขยับ อีกคนทำหน้ามุ่ยก่อนจะยื่นเท้าให้
"ไม่ต้องตัดให้ก็ได้ บอกแล้วว่าจะทำเอง" จอมขวัญโอด ใครใช้ให้ทำล่ะ ก็แค่ตัดเล็บ เขาแค่ท้องนะ ไม่ได้เป็นง่อย
"ก็อยากทำให้ เถอะน่า เป็นแม่คนแล้วเล็บต้องหมั่นดูแลรู้ไหม" อัศวินค่อยๆตัดเล็บเท้าให้คนรัก "ไปอยู่ที่นู่น ถ้าทำอะไรไม่สะดวก ใช้คนในบ้านได้" เขาบอกเผื่อไว้ก่อน บอกตามตรงว่าเป็นห่วง มันเป็นคนขี้เกรงใจ แต่บางเรื่องไหว้วานได้ก็ควรทำ
"บ่นอยู่ได้" จอมขวัญกรอกตา หยิบมะม่วงขึ้นมากินพลางดูรายการที่ชอบไปด้วย สามวันมานี้เขาแทบไม่ต้องทำอะไร จะมีก็แค่ให้อาหารกับเล่นกะเจ้าลิขิต นอกนั้นอัศวินก็ไม่ให้เขาแตะต้องอะไรเลย เบื่อจะตายอยู่แล้ว
"เสร็จแล้ว อีกข้างมา" อัศวินไม่อยากต่อล้อต่อเถียง รู้ว่ามันหงุดหงิดง่าย แค่เห็นหน้าเขาก็รู้สึกเหม็นขี้หน้าแล้ว
จอมขวัญสลับเท้ายื่นไปวางบนหน้าตักคนตัวโตกว่า อยากทำอะไรก็เชิญ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยอยู่แล้ว แม้ว่าความรู้สึกดีๆมันยังพอมีบ้าง แต่ความทรงจำเลวร้ายมันก็ไม่อาจลบเลือนได้
"ขอมือด้วย" อัศวินขยับเข้าไปใกล้ "อย่าดูดนิ้วสิ เชื้อโรคเข้าสู่ร่างกายจะทำไง"
จอมขวัญมองหน้าคนบ่นอย่างหมั่นไส้ จะอะไรนักหนา บางทีเขาก็ลืมตัว เขาเป็นผู้ชายนะ ต่อให้ถูกกระทำ ต่อให้มีลูก เขาก็ยังเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง
"คุณอัศวิน" จอมขวัญเรียกคนที่กำลังตั้งใจตัดเล็บให้เขา
"หืม" อัศวินเงยหน้าขึ้นมอง "มีอะไร"
"ถ้าผมไม่ได้มีลูกกับคุณ คุณจะยังอยากให้ผมอยู่กับคุณไหม" จอมขวัญลองถาม คิดว่าแค่นี้คงตอบไม่ยาก
"ความรู้สึกที่มีกับมึงมันเริ่มก่อตัวมาเรื่อยๆ แต่กูก็พยายามหาข้อแก้ตัวมาใช้ตลอด แก้แค้นบ้างล่ะ โกรธบ้างล่ะ แต่ที่แน่ๆ ต่อให้มึงไม่ได้มีลูก กูก็อยากให้มึงอยู่กับกูนะ" เขาเอ่ยตอบ
"เป็นนางบำเรอน่ะเหรอ" จอมขวัญร้องหึ
"มันก็แค่ข้ออ้างของคนที่หลงรักลูกของคนทรยศ" อัศวินจ้องเข้าไปในตาใสๆ "มึงจะให้กูบอกว่ามาเป็นเมียกูเถอะ ทั้งๆที่รู้ว่าพ่อมึงหักหลังกูอย่างนั้นเหรอ ตอนนั้นกูทำไม่ได้"
"ผมเกลียดสิ่งที่คุณทำกับผม ยัดเยียดให้ผม" จอมขวัญจ้องตากลับบ้าง
"กูรู้" อัศวินยอมรับความคิดของคนตรงหน้า
"ผมไม่มีวันให้อภัยคุณได้" จอมขวัญเอ่ยต่อ
"อืม กูเข้าใจ" เขาเข้าใจดี ใครจะมารักคนเลวๆอย่างเขาได้
"เพราะฉะนั้นถึงคุณจะพยายามทำดีแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันยอมรับคุณ รู้ใช่ไหมครับ" จอมขวัญตอกย้ำในสิ่งที่สามารถฆ่าอัศวินให้ตายทั้งเป็นได้
"หมดหนึ่งอาทิตย์ ผมจะไปจากที่นี่ หลังจากนี้ผมจะพยายามลืมความทรงจำที่เคยมีกับคุณ แล้วสร้างมันขึ้นมาใหม่กับลูกของผม ผมอยากมีชีวิตที่ดี และในชีวิตผมนั้นจะต้องไม่มีคนอย่างคุณ หวังว่าคุณจะเข้าใจ" จอมขวัญเอ่ยเสียงราบเรียบแต่เย็นชาก่อนจะเดินเข้าห้องไป
.. ทิ้งให้ผู้ชายที่พยายามทำใจคนนี้ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ..
อัศวินนอนหลับตาพิงโซฟา เขาปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ไม่จำเป็นต้องปกปิดมันอีกต่อไป ความอ่อนแอที่มี เขาควรจะปลดปล่อยมันออกมาบ้าง
.. คนเราไม่มีใครที่สามารถจะเข้มแข็งหรืออ่อนแอได้ตลอดเวลา ..
บัดนี้ ทั้งอัศวินและจอมขวัญต่างก็พิสูจน์มันให้เห็นแล้ว ..
..
และแล้ววันที่จอมขวัญรอคอยก็มาถึง เขาจะได้กลับไปอยู่ลำปาง ไปอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่น มีทั้งแม่และพี่สาวแสนดีทั้งสองคอยปลอบโยน เขาอยากเจอพ่อ และคิดว่าน่าจะต้องได้เจอแน่ๆถ้าไปอยู่ที่นู่น
"มึนหัวหรือเปล่า" อัศวินห่มผ้าให้มัน ดูสีหน้าและท่าทางที่ดีใจจนออกนอกหน้าของมันแล้วเขาก็คงต้องทำใจ
จอมขวัญส่ายหัว อีกแปปเดียวก็จะถึงแล้ว เขาทนไหว
"หลับไปเถอะ เดี๋ยวปลุก" อัศวินบอก มองเด็กน้อยที่ค่อยๆหลับตาลงจนปิดสนิท
เขาใช้เวลาสองวันก่อนหน้าทำใจ อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเก็บความรู้สึกตลอดเวลาที่มีมันอยู่ใกล้ ทั้งความน่ารัก กลิ่นหอมที่เขาชอบ ร่างนิ่มเวลาที่ได้สัมผัส เขาเก็บมันฝังลึกในใจ หวังว่าสักวันที่ไม่มีมันแล้ว เขาจะสามารถอยู่ได้ด้วยตนเอง
ไม่นานเครื่องก็มาถึง คราวนี้เขามากับมันแค่สองคน คนรถมารอรับเขาอยู่แล้ว พอออกมาเขาก็ได้ขึ้นรถเลย สัมภาระของจอมขวัญมีไม่มาก แต่พอมาอยู่นี่เขาจะทิ้งเงินไว้ ให้น้องสาวคอยดูแลเรื่องความเป็นอยู่แทนเขา
"มาแล้วเหรอลูก มากอดทีสิคะ" อำพรรับเด็กที่รีบก้าวเข้ามากอดอย่างคิดถึง และจอมขวัญก็ไหว้ทั้งคุณแม่และพี่สาว
"ไปๆพักกันก่อนนะ เดินทางมาเหนื่อยๆ" อำพรจัดแจงที่นั่งให้ลูกๆ เด็กในบ้านรีบยกน้ำมาเสิร์ฟ คราวนี้จอมขวัญไม่ได้มาอยู่ในฐานะคนรับใช้อีกต่อไป
"จะสองเดือนแล้ว ดูท้องยังไม่ค่อยนูนขึ้นเลยนะ" อำพรสังเกต เห็นจอมขวัญยังหน้าท้องแบนราบ ผิดกับใบหน้าและเนื้อตัวที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นมากแล้ว
"เห็นบางคนห้าเดือนท้องยังเล็กอยู่เลยค่ะ ของน้องคงอยู่ในเคสนั้น" อัจฉราว่า เธอแอบตื่นเต้นที่จะได้ดูแลคนท้อง เธอพยายามศึกษา ซื้อหนังสือคุณแม่มือใหม่มาเตรียมไว้ ทำอย่างกับว่าตัวเองท้องเองอย่างไรอย่างนั้น
"พรุ่งนี้แม่จะพาไปฝากท้องกับลุงหมอ ท่านจะได้ดูแลแนะนำได้" อำพรเอ่ย "วินจะอยู่ถึงวันไหนลูก" อำพรถามคนที่นั่งจ้องเมียอย่างอาลัยอาวรณ์
"อีกสองวันคงจะกลับครับ ไม่อยากอยู่นาน" เขากลัวใจตัวเอง ว่าจะอยากอยู่กับมันจนไม่อยากกลับไปที่เกาะอีกแล้ว
"ห้องนอนเราแม่ยกให้น้องนะ" อำพรเอ่ย
"ครับ ตามสบาย" อย่างไรเขาก็ไม่ได้อยู่ อีกอย่างมันสะดวกสบายที่สุดแล้ว
"แต่ขวัญอยู่ห้องหลังบ้านก็ได้ครับ ไม่ลำบากเลย" จอมขวัญเกรงใจ
"ได้ไงกัน แม่ไม่ยอมหรอก หนูเป็นลูกแม่นะคะ อีกอย่าง มันไม่มีห้องน้ำในตัว เวลาอาเจียนขึ้นมามันลำบาก" อำพรส่ายหน้า อยู่ด้วยกันข้างบนจะได้ดูแลอย่างทั่วถึง
"อยู่ด้วยกันข้างบนนี่แหละ พี่กับคุณแม่จะได้สบายใจ" อัจฉราช่วยพูดอีกแรง
"ก็ได้ครับ" จอมขวัญปฏิเสธไม่ได้ รู้ว่าผู้ใหญ่ท่านหวังดี แต่จอมขวัญเองก็รู้สึกแปลกๆ สุดท้ายเขาก็ยังต้องพึ่งคนที่ตัวเองพยายามผลักไสออกจากชีวิตอยู่ดี
อัศวินได้แต่นั่งฟังเรื่องของมัน ต่อไปนี้เขาไม่มีสิทธิอะไรในตัวมันอีกแล้ว สมใจคนที่อยากให้เขาเจ็บปวดแล้วสินะ เมียอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่เขาไม่มีสิทธิอะไรในตัวมันด้วยซ้ำ
"พี่วิน ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวคะ" อัจฉราเดินออกมาหาพี่ชายที่หน้าบ้าน เห็นเขากำลังสูบบุหรี่นั่งเหม่อลอยเหมือนคิดถึงใคร
"พี่มันตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่" อัศวินเอ่ย ไม่รู้จะอยู่คุยอะไร เลยปลีกตัวออกมาดีกว่า
"ใครว่าคะ พี่ยังมีแม่มีอัจและยังมีลูกอีกสองคนนะ" อัจฉราแตะบ่าพี่ชาย
"ลูกที่พี่ไม่ได้แม้แต่ความเป็นพ่อน่ะหรือ" อัศวินถาม "ความผิดของพี่มันคงมากเกินจะได้รับอะไรจากมันแล้วล่ะ"
"อัจเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรนะ บางทีคงต้องรอให้จอมขวัญเลิกคิดเลิกแค้นพี่ หรือไม่ก็อาจจะไม่มีวันนั้น อัจก็ไม่รู้เหมือนกัน" เธอสงสารพี่ชาย รู้ว่าพี่วินกลับตัวกลับใจได้แล้ว แต่คนเรามาโดนกระทำเยี่ยงหมูเยี่ยงหมา จะให้อภัยกันง่ายๆคงไม่ได้หรอก
"พี่รู้แค่อะไรที่ทำให้มันสบายใจ พี่ยอม จากนี้พี่คงอยู่ห่างๆ เงินพี่จะฝากเข้าธนาคารให้มันกับลูก ถ้าลูกเกิดมาแล้วพี่คงจะสบายใจ ถึงไม่ได้เป็นพ่อ พี่ก็ไม่เป็นไร" เขายอมแล้วทุกอย่าง จากนี้ไปแค่คนรู้จักกัน ถ้ามันยังไม่อยากให้ เขาก็จะไม่เร้าหรือ
"พี่วิน อย่าพูดแบบนี้สิคะ" อัจฉราน้ำตาไหล พี่วินน่าสงสาร ไม่เคยเห็นพี่วินรักใครมากถึงขนาดยอมทำให้ขนาดนี้
"พี่ยอมทุกอย่างแล้วอัจ พี่จะไม่บังคับหากว่ามันไม่ต้องการพี่ พี่ก็แค่ต้องออกไปจากชีวิตมัน เท่านี้ ที่พี่พอจะทำได้" อัศวินทำได้แค่นี้ แต่ถ้าจะห้ามไม่ให้เขารักมัน คงห้ามไม่ได้ เพราะเขารักมันจนหมดทั้งหัวใจของเขาแล้ว
"จากนี้ให้มันเริ่มต้นใหม่กับชีวิตที่มันต้องการ ให้พี่เป็นแค่ช่วงเวลาเลวร้ายในชีวิตมัน แค่ผ่านมา แล้วก็จะหายไปนับตั้งแต่วันนี้ ฝากดูแลมันด้วยนะ ถือว่าพี่ขอร้อง"
.. อย่าให้ความรักของเขา ทำลายความสุขมันอีกเลย ..
...
เธอจะทิ้งฉันไปใช่ไหม... อย่างนั้นก็ห้ามไม่ได้
ในเมื่อฉันไม่มีความหมาย ห้ามไปก็เท่านั้น
แต่จะขอร้องเธอสักครั้ง... ว่ารักที่ฉันเคยให้
จะเอาไว้ที่เธอได้ไหม แม้เธอจะไม่ต้องการ
ไม่ต้องเอาไปทิ้ง ให้มันไกลสายตา ไม่ต้องเอาไปไหน
ให้เธอทิ้งไว้ อยู่ในใจเธอแล้วกัน รักที่ได้จากฉัน ทิ้งมันไว้ที่เก่า
เอาไว้ที่เดิม เผื่อวันหนึ่ง หากเธอต้องไม่เหลือใคร
เธอยังเหลือฉันอยู่ ให้รู้ว่าเธอนั้น มีฉันอยู่ในใจ .. "ไอ้เหี้ยนพ! ปิดเพลงสิไอ้สัตว์ มึงเห็นหน้าลูกพี่มึงไหม!" น้อยตบหัวลูกน้องพลางกระซิบกระซาบ ดูสภาพของนายตั้งแต่กลับมาจากส่งไอ้ขวัญสิวะ วันๆทำแต่งาน พอตกกลางคืนก็กินเหล้า พอเช้าตื่นมาก็ทำงานอย่างหักโหม ทำอยู่แค่นี้ เขาเห็นแล้วชักทนไม่ไหว
"โธ่พี่! วิทยุนะ ผมจะสั่งมันได้ไงล่ะ" คนชื่อนพโอดครวญ ปิดก็ปิดวะ
"นายครับ พอเถอะ คืนนี้หนักเกินไปแล้ว" น้อยเอ่ย ไม่ชอบเลยที่ต้องมาเห็นลูกพี่เป็นแบบนี้ ยอมเดินออกมาจากมัน แล้วกลับต้องมามีสภาพแบบนี้ เขาเห็นแล้วเจ็บแทน
"มึงรักลูกมึงไหมน้อย" อัศวินล้มตัวลงนอนมองดาวนับพันบนท้องฟ้า ไม่อยากคิดว่าตัวเองเมาจนเกินไป แต่มองอย่างไร ก็เห็นแต่หน้ามัน ใบหน้าของคนที่เขาคิดถึง
"รักสิครับ ทั้งรักทั้งหวงเลย อยากให้ลูกเติบโตแข็งแรง อยากเห็นลูกได้ดี" น้อยตอบ ใครบ้างจะไม่รักลูกตัวเอง
"กูเองก็อยากมีสิทธิ์นั้นบ้างว่ะ มึงโชคดีมากนะที่มีเมียและลูกๆที่น่ารักคอยมึงกลับบ้าน แต่กู .. กูไม่เหลือใครเลย" อัศวินรู้สึกจุกที่คอ ถึงจะพูดว่าปล่อยได้ ถึงจะยอมเดินออกมาได้ แต่ทุกวันนี้ เขายิ่งกว่าคนตาย ไร้ความรู้สึก ไม่มีความหวังที่จะอยู่ต่อไป
"โธ่นาย.." น้อยเองไม่รู้จะพูดอย่างไร เอาจริงๆเขาเองยังคิดถึงจอมขวัญมาก แล้วคนตรงหน้าล่ะ จะยิ่งคิดถึงมากขนาดไหน
"กูเลวเอง กูทำทุกอย่างพังด้วยตัวกูเอง สมควรแล้วน้อย สมควรแล้ว" อัศวินครางเหมือนคนเพ้อ ลูกน้องเริ่มรู้แล้วว่าสภาพนี้คงไม่ไหว น้อยกับลูกน้องอีกสองคนช่วยกันพาร่างของเจ้านายเข้าบ้าน นายเปลี่ยนไปตั้งแต่จอมขวัญไม่อยู่ นายไม่ยิ้ม วันๆเอาแต่ทำงาน ข้าวปลาก็ไม่กิน จนร่างกายซูบผอม เห็นแล้วก็ทั้งสมเพชและสงสาร
...
จอมขวัญไปฝากครรภ์มาเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้เขาจะต้องดูแลตัวเองให้ดียิ่งขึ้น อาหารก็ต้องทานให้ครบห้าหมู่ ผลไม้ อาหารเสริมสำหรับคนท้อง คุณหมอแนะนำให้จอมขวัญพยายามศึกษาเรื่องการตั้งครรภ์ให้มากกว่าผู้หญิงปกติทั่วไป เขาเป็นผู้ชาย บางอย่างคนที่เป็นผู้ชายก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คนเป็นแม่ควรจะทำ
ก๊อก ก๊อก
"พี่เอานมมาให้ค่ะ" อัจฉรายิ้ม มองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงแล้วก็ดีใจที่จอมขวัญยอมรับสภาพตัวเองได้แล้ว
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญเอ่ย รับนมมาดื่ม
"ช่วงนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า บอกได้นะ พี่จะได้ให้แม่ครัวทำให้" อัจฉราลูบหัวเล็ก เธอเอ็นดูจอมขวัญมาก และอีกอย่างเธอต้องดูแลจอมขวัญให้ดีเพราะพี่ชายเธอได้ฝากฝังเอาไว้
"ไม่เลยครับ ช่วงนี้ปวดหลังมากกว่า นั่งมาก นอนมากก็เข็ดไปหมด" จอมขวัญบอก รู้สึกปวดหน่วงๆ แต่คุณหมอบอกมันเป็นอาการปกติจึงไม่ได้ตื่นตระหนก
"ทนหน่อยนะขวัญ เพื่อลูก" อัจฉราให้กำลังใจน้อง
"ครับพี่อัจ ทุกอย่างที่ขวัญยอมทนก็เพื่อลูก ขวัญอยากเห็นพวกเขาแล้วล่ะครับ หวังว่าเขาจะเกิดมาสมบูรณ์พร้อม ไม่มีโรคภัย" จอมขวัญลูกท้องน้อยๆของตน ไม่ว่าลูกจะเกิดมาจากเขากับใคร แต่อย่างไร ลูกก็คือดวงใจของคนที่อุ้มท้อง
"ดีแล้ว อย่างน้อยขวัญยังมีลูกๆนะ รักเขาให้มากๆนะ รู้ไหม" อัจฉราหอมหน้าผากน้อง "ถ้าอย่างนั้นพี่ไปนอนแล้ว พักผ่อนให้มากๆนะ ฝันดีจ่ะ"
"ฝันดีครับ" จอมขวัญยิ้มให้คนที่ถือแก้วนมออกไป ทั้งคุณแม่และพี่อัจ ทุกคนในบ้านใจดีกับเขามาก มากจนเขารู้สึกผิดที่ไม่มีอะไรเลย แม้แต่เงินทอง ของนอกกาย ล้วนได้มาจากพวกเขาทั้งนั้น
จอมขวัญเดินไปแปรงฟัน ห้องที่เขาอยู่เป็นห้องของคุณอัศวิน เตียงนอน ผ้าปูที่นอน ตู้เสื้อผ้า ทุกที่ในห้องนี้ล้วนมีแต่กลิ่นของคนคนนั้น ไม่ได้คิดถึง แต่ก็รู้สึกแปลกๆที่อยู่ดีๆคนคนนั้นก็หายออกไปจากชีวิตอย่างง่ายดาย 'มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ' จอมขวัญพยายามไม่คิดมาก ก็แค่คนๆนึงที่เคยทำร้ายเขาจนต้องเจ็บ มาวันนี้ออกไปจากชีวิตเขาเสียได้ มันก็ดีแล้ว
...
เช้านี้อำพรพาอัจฉราและจอมขวัญมาทำบุญที่วัด เธอตั้งใจจะถวายสังฆทาน ทำบุญกรวดน้ำให้แก่สามีที่เสียไป และจะมาให้หลวงพ่อให้พร ชีวิตจะได้มีแต่ความสุข
"สบายใจขึ้นไหมล่ะโยม" หลวงพ่อพรมน้ำมนต์เสร็จก็เอ่ยถาม
"ค่ะ หลวงพ่อ" อำพรกราบลงที่พื้นพรมอีกที "ดิฉันสบายใจขึ้นเยอะเลย"
"คนเราเนี่ยมักคิดไปเอง การที่มันจะสบายหรือไม่สบายใจน่ะ มันอยู่ที่ตัวเรา อยู่ที่ใจของเรา ไม่ใช่การทำบุญหรือให้ทานหรอก" หลวงพ่อว่า "แต่มันไม่มีอะไรจูงใจไง มาทำบุญมีบุญและความสงบ เราเลยคิดว่าเราสบายใจขึ้นแล้ว หลอกตัวเอง"
อำพรคิดตาม
"จิตใจของคนเราน่ะยากที่จะสงบ มีทั้งความรัก โลภ โกรธ หลง อะไรเข้ามากนะทบมารบกวนจิตใจนิดหน่อยมันก็เตลิดไปตามลม ยาก ที่จะสบายใจ"
"แค่ไม่คิด ไม่จำ ไม่เก็บมันมาให้เป็นทุกข์ ไม่ปล่อยจิตใจลอยไปตามแรงรบกวน คิดว่าทำได้ไหมล่ะ ถ้าทำได้ ใจของเรามันก็จะสบายเอง"
อำพรประนมมือขึ้น "สาธุค่ะ"
"เด็กผู้ชายคนนั้นเขยิบเข้ามาใกล้หลวงพ่อหน่อย" หลวงพ่อเอ่ย กวักมือเรียกจอมขวัญที่นั่งถัดออกไป
"ลูกชายดิฉันเองค่ะ เพิ่งจะมาอยู่ไม่นาน" อำพรเอ่ย ดีใจที่หลวงพ่อทักจอมขวัญ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
"หน้าตาเหมือนจะสดใส แต่จิตใจมัวหมอง" หลวงพ่อมองหน้าเด็กน้อย "เด็กคนนี้เป็นเด็กพิเศษ เขาเป็นหนึ่งในร้อยล้านพันล้านที่จะสามารถมีในสิ่งที่คนอื่นไม่มี"
อำพรและอัจฉราหันมองหน้ากันอย่างตกใจ
"หลวงพ่อรู้อะไรหรือคะ" อำพรเอ่ยถาม
"กรรมที่เขาเคยทำไว้ชาติที่แล้ว ชาตินี้เขาจึงต้องมาชดใช้" หลวงพ่อกล่าว "คนเราจะมาเจอกันได้ ผูกพันธ์กันได้ รักกันได้ จะต้องทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน หรืออีกอย่างคือคู่เวรคู่กรรม เคยรัก เคยเกลียด เคยอาฆาตแค้น แรงกรรมหนุนส่งให้มาพบประสบเจอในชาตินี้"
"ชาตินี้ถูกทำร้าย อาจเพราะชาติที่แล้วเคยทำร้ายเขาไว้ บางทีดูไม่มีเหตุผล แต่ผลกรรมนั่นแหละคือตัวเชื่อมความสัมพันธ์" หลวงพ่อขอมือของจอมขวัญ
ท่านหยิบของตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะผูกให้ "สายสิญจน์นี้พกติดตัวไว้ กรรมเก่าเอ็งยังไม่หมด จากนี้จะต้องเจอเรื่องทุกข์อีก จงตั้งมั่น ความแค้นและเกลียดชังไม่ช่วยอะไร มีแต่จะพาให้ใจทุกข์ ถึงจะไล่เขาออกไป แต่บุญกรรมที่เคยสร้างจะนำพาเขากลับมาครองคู่ชีวิตกันอยู่ดี จงอย่าฝืนชะตาอีกเลย"
จอมขวัญน้ำตาไหล ก่อนจะยกมือขึ้นประนมก้มลงไหว้
"ไม่ใช่ทั้งเอ็งและเขาที่บริสุทธิ์ ทุกอย่างล้วนมีที่มาที่ไป ไม่ว่าจะในชาตินี้หรือชาติก่อน เอ็งสองคนก็เหมือนกัน ชะตาบ่งชี้ให้อุปถัมป์เด็กคนนี้ไปจนตลอดรอดฝั่ง ก็จงทำดีต่อกัน ภายภาคหน้าจะได้เกิดมาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันอีก" หลวงพ่อให้คำสอนเป็นครั้งสุดท้าย
"สาธุ" ทั้งสามกราบลาหลวงพ่อ อำพรเองรู้ว่าท่านสามารถระลึกกรรมเก่าได้ แต่ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเห็นเป็นบุญตา
...
"ขวัญ อย่าคิดมากกับสิ่งที่ท่านพูดเลยนะ" อัจฉราหันมายิ้มให้น้องชาย เธอกลัวว่าจอมขวัญจะคิดมาก "หลวงพ่อท่านก็แค่เตือน แต่มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเรา"
"ครับ" จอมขวัญตอบ พลางนึกถึงคำที่ท่านว่า
"สายสิญจน์นี้พกติดตัวไว้ กรรมเก่าเอ็งยังไม่หมด จากนี้จะต้องเจอเรื่องทุกข์อีก จงตั้งมั่น ความแค้นและเกลียดชังไม่ช่วยอะไร มีแต่จะพาให้ใจทุกข์ ถึงจะไล่เขาออกไป แต่บุญกรรมที่เคยสร้างจะนำพาเขากลับมาครองคู่ชีวิตกันอยู่ดี จงอย่าฝืนชะตาอีกเลย"เขาจับสายสิญจน์ที่ข้อมือก่อนจะหลับตาลง ความแค้นและเกลียดชังที่เขามีมันฝังแน่นจนเกินไป แน่นจนตัวเองไม่สามารถปล่อยวางได้ และใจเป็นทุกข์ ถ้าหากว่าเป็นอย่างที่ท่านพูดกับเขาจริงๆ แสดงว่าสักวัน คนที่เคยทำร้ายเขาก็จะต้องกลับมาครองคู่กันจริงๆใช่ไหม
แล้วการที่ท่านบอกให้เขาอย่าฝืนชะตาคืออะไร ..
ถ้าหากว่าการที่เขาผลักไสและไล่คนคนนั้นไปคือการฝืนชะตา ถ้าอย่างนั้นเขาขอฝืนชะตาไปแบบนี้เรื่อยๆได้หรือเปล่า
คิดแล้วก็เริ่มเวียนหัวจนอยากจะอาเจียน
"อุแหวะ .. อ่อกก .. โคกกก .. ฮื่อออ" มาถึงบ้านจอมขวัญก็รีบเปิดประตูลงไปอาเจียน เป็นเพราะเขาคิดมาก ถึงได้เวียนหัวขนาดนี้
"พี่ขอโทษ พี่ขับรถกระแทกเกินไปใช่ไหม" อัจฉรารีบเข้ามาดูน้อง คิดว่าผิดที่ตนขับรถไม่ดี
"เปล่าหรอกครับ .. อือ .. ขวัญมัวแต่คิดมาก ลูกคงไม่ชอบ" จอมขวัญเอ่ย ทั้งๆที่ลุงหมอบอกให้ทำใจให้สบาย อย่าคิดอะไรมากแท้ๆ
"ไหวไหม ขึ้นบ้านไปบ้วนปากนะ" อัจฉราช่วยประคองน้องมาเข้าห้องน้ำ บ้วนปาก ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ออกมาด้านนอก
"น้ำลูก นั่งพักก่อนนะ" อำพรรีบไปจัดแจงให้เด็กรีบยกน้ำมาให้ ตอนเธอท้องตาวินก็แพ้ท้องเสียตั้งหลายเดือน แล้วนี่จอมขวัญมาท้องพร้อมกันสองคนขนาดนี้ ก็ต้องแพ้ท้องหนักเป็นธรรมดา
"อ่ะ อัจถือยาดมให้น้อง" อำพรบอก "ช่วงแรกๆคงหนักหน่อย ตอนแม่ท้องพี่แกก็ห้าหกเดือนกว่าจะหาย โชคดีตอนแกน่ะไม่ค่อยแพ้ กินสบายเลยล่ะ"
"ถึงว่าพี่วินถึงได้ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน" อัจฉราว่าประชด
"แกนี่นะ!" อำพรอยากจะตีปากลูกสาว แขวะพี่ได้แขวะพี่ดีจริงๆลูกคนนี้
"คุณท่านคะ" เสียงเด็กรับใช้เรียกเจ้าของบ้านทำให้ทั้งสามคนหันไปพร้อมกัน
"ว่าไงลำดวน" อำพรถาม
"มีคนมาขอพบคุณจอมขวัญค่ะ" เด็กรับใช้เอ่ย และทั้งสามก็ขมวดคิ้ว
"ใคร หญิงหรือชาย" อำพรรีบถาม ถ้าเป็นโสภณเด็กรับใช้ทุกคนรู้จัก แต่นี่คงไม่ใช่แน่ๆ แล้วใครกันที่ยังรู้จักจอมขวัญอีก
"ทั้งผู้หญิงผู้ชายค่ะ แต่งตัวดูดี ทั้งคู่มารถเบนซ์ด้วยนะคะ เขารออยู่ด้านนอก เพราะหนูขอมาถามคุณท่านก่อน" ลำดวนเอ่ย อำพรหันมามองอัจฉราอย่างสงสัย ก่อนที่จะมองจอมขวัญที่มีท่าทีงุนงงไม่แพ้กัน
ใครกันที่ยังจะรู้จักจอมขวัญอีก แล้วเขามาดีหรือมาร้าย ทำอย่างไรจะรู้ได้ล่ะเนี่ย ..
TBC.
Talk: พยายามไม่ลากยาวเพราะกลัวยืดเยื้อ
แต่ถ้าไม่เข้าใจหรือว่ามันขาดๆอะไรไปรบกวนบอกได้เลยค่ะ
ขอบคุณค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก