รอยชัง ๒๘
อาการของจอมขวัญยังต้องรอให้อาการแพ้ลดลงอีกสักหน่อยถึงจะกลับบ้านได้ คุณหมอแจ้งว่าอย่างน้อยก็ต้องสามถึงสี่วัน ถ้าอาการแพ้รุนแรงทุเลาลงแล้ว ให้คนที่บ้านกลับไปดูแลต่ออย่างใกล้ชิด
เช้านี้จอมขวัญต้องเข้าห้องตรวจแต่เช้าเพื่อทำการอัลตร้าซาวด์ ครั้งที่แล้วคุณหมอได้ทำการอัลตร้าซาวด์ระยะครรภ์หรืออายุครรภ์ไปแล้ว ส่วนคราวนี้คุณหมอซาวด์เพื่อดูเพศของลูกแฝดทั้งสองและตรวจหาความผิดปกติ ซึ่งผลที่ได้คือยังมองไม่เห็นเพศที่ชัดเจน อาจจะต้องมีการซาวด์ในช่วงเดือนที่ 5 หรือ 6 อีกรอบเพื่อจะได้ระบุเพศที่แน่ชัด ส่วนสุขภาพและอัตราการเต้นของหัวใจลูกๆถือว่าปกติดี
"อย่าคิดมากเลยลูก หลานแม่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก หมอเขาก็บอกแล้วว่าปกติ ตอนแม่ท้องยัยอัจนะ ไปตรวจยังไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเลย กลัวแทบตาย สุดท้ายก็โตมาจนถึงทุกวันนี้" อำพรให้กำลังใจจอมขวัญ
"ใช่จ่ะ ทานเยอะๆ อย่าเครียด ทำตามที่คุณหมอสั่ง ลูกๆของขวัญจะต้องมีสุขภาพที่ดีแน่นอน" อัจฉราเองก็ห่วงน้องไม่แพ้กัน
"ครับ ขวัญจะทำตามที่คุณหมอสั่ง" จอมขวัญลูบท้องน้อยๆของตน ก่อนจะไหว้คนตรงหน้า "ขอบคุณคุณแม่กับพี่อัจนะครับ"
"ไม่เป็นไรเลยลูก อย่าเกรงใจ" อำพรก้มลงหอมกระหม่อมลูกชายอีกคน เอ็นดูมาตั้งแต่ได้เห็นครั้งแรก จนบัดนี้ก็ยังเอ็นดูไม่สร่าง
"นอนพักเถอะนะ เที่ยงแล้วถึงจะปลุกมาทานข้าว พี่ให้แม่บ้านต้มข้าวต้มเห็ดหอมมาให้ เห็นช่วงนี้เราชอบทาน คงจะไม่แพ้มาก" อัจฉราว่า อาหารโรงพยาบาลคุณแม่ท่านไม่ชอบใจ ทำมาเองได้ก็ทำ เพื่อลูกสะใภ้และหลานแล้ว คุณนายอำพรยอมทำให้ถึงที่สุด
"ครับ" จอมขวัญค่อยๆหลับตาลงพักผ่อน เมื่อเช้าตรู่เขาลุกขึ้นมาอาเจียนแต่เช้า ก็ได้คนที่นอนเฝ้าอยู่ที่โซฟาทั้งคืนนี่แหละช่วยพยุงไปเข้าห้องน้ำ
อัศวินทั้งช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จอมขวัญ พออำพรกับอัจฉรามา ถึงจะขอตัวกลับไปบ้านเพื่ออาบน้ำและจะออกไปทำธุระ เย็นๆ ดึกๆนั่นแหละถึงจะกลับมา
...
อัศวินขับรถเข้ามาที่ไร่ ตอนนี้ไร่เดิมที่ถูกเผาไปกำลังจะทำพืชแขนงใหม่ที่เหมาะกับดินประเภทนี้ คนงานช่วยกันขุดรากที่ยังเหลือออกจนหมด ฝังกลบและฟื้นฟูหน้าดินเรียบร้อย รอให้ทุกอย่างลงตัวถึงจะเริ่ม
"ผมได้ยินมาว่าเสี่ยเกียงกับลูกน้องโดนถล่มเละเลยครับ ไอ้เสี่ยเกียงตอนนี้เดินไม่ได้ ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล" ลูกน้องเอ่ยสถานการณ์ตอนนี้ให้เขาฟัง
"ฝีมือใคร" อัศวินเอ่ยถาม
"คาดว่าจะเป็นโสภณครับ แต่คนนอกยังไม่มีใครรู้นัก เพราะส่วนใหญ่คิดว่าโสภณมันตายไปแล้ว"
"อืม ขอบใจมาก ฝากทางนี้ด้วยแล้วกันนะ พรุ่งนี้กูจะเข้ามาดูอีกรอบ"
"ครับนาย"
เขาขึ้นรถขับออกมาจากไร่ พยายามโทรหาเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่รับ เลยต้องแวะมาดูที่ สน. พอมาถึงตำรวจคนอื่นบอกว่าวันนี้วินัยไม่เข้า เขายิ่งเอะใจ มีเรื่องอยากปรึกษา ถ้าไม่รับโทรศัพท์แบบนี้สงสัยจะต้องไปหาถึงที่บ้าน
บ้านของวินัยไม่ไกลจากโรงพักเท่าไหร่ ขับรถมาไม่ถึงสิบห้านาทีก็เจอ อัศวินลงมาจากรถ กดกริ่งหน้าบ้านพลางยืนรอ เห็นแล้วว่ารถจอดอยู่ คิดไปว่าเพื่อนเขาคงจะหลับ
ยืนรออยู่นานไม่น้อยกว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันจะออกมา
"ไอ้ห่า ปี้สาวอยู่เหรอวะ โทรไปก็ไม่รับ" ด่าเพื่อนทันทีที่เจอหน้า เพื่อเขาอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวขายาว มันจะหนาวห่าอะไรขนาดนั้น
"ปี้เหี้ยไรล่ะ กูเพิ่งตื่น มีไร ขึ้นมาถึงนี่ได้ มาหากูโดยเฉพาะ?" วินัยเลิกคิ้วถาม เปิดบ้านให้เพื่อนเข้ามา
"เปล่า พอดีจอมขวัญเข้าโรงพยาบาล" อัศวินเอ่ย นั่งลงบนโซฟา
"เหรอวะ" วินัยมีอาการตกใจไม่น้อย
"อืม แพ้ท้องหนัก เดี๋ยวคืนนี้กูต้องไปเฝ้า" เขาเอ่ย นอนหลับตาผ่อนคลาย
"เป็นอะไรมากไหม น้องขวัญของกู" วินัยทำหน้าเว้าวอน
"เดี๋ยวมึงจะโดน! ไม่เป็นไรมากหรอก อาการคนท้องนั่นแหละ ที่กูมาหามึง เพราะกูอยากจะถามเรื่องคดีของโสภณ" อัศวินว่า และวินัยก็ลอบกลืนน้ำลาย
"กูว่าจะถอนความ ไม่ให้โสภณมีคดีติดตัว"
"ทำไมวะ" วินัยแสร้งถาม ทั้งๆที่พอจะรู้
"มันไม่ได้ทำเพราะหักหลังกู แต่ทำไปเพราะความจำเป็น อีกอย่างกูก็รักลูกมัน ก็อยากจะทำอะไรให้จบๆไป" อัศวินยอมรับว่าเสียดายไร่สัก แต่เขายอมแลกถ้าจะได้ความไว้ใจจากจอมขวัญกลับคืนมา
"อ่อ แบบนี้นี่เอง ได้สิ กูจัดการให้ ไม่ต้องห่วง" วินัยตบบ่าเพื่อนรัก แม้เขาจะจัดการไปตั้งนานแล้วก็เถอะ แอบรู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำไปโดยไม่ได้บอก
"เดี๋ยว!" อัศวินคว้าข้อมือเพื่อนไว้ "ทำไมรอยที่คอมึงมันถี่ขนาดนี้วะ แฟน หรือ อิตัว" อัศวินบังเอิญเห็นรอยจ้ำตามซอกคอเรื่อยลงมาถึงไหปลาร้า
"อ .. เอ่อ เออ เด็กกูแหละ มันชอบทำรอย มึงอย่าสนใจเลย" วินัยดึงคอเสื้อมาปิด บ้าจริง เขาน่าจะใส่เสื้อคอเต่าลงมาให้รู้แล้วรู้รอด
"หึ ให้ทายกำลังปี้กันอยู่ล่ะสิ นี่กูมากวนมึงใช่ไหม" อัศวินยกยิ้ม เพื่อนเขามันก็ไม่ธรรมดา ไม่ชอบตกลงคบกับใคร แต่สาวในสต็อกก็เพียบเช่นกัน
"เออ! ชัดยัง" วินัยขี้เกียจปฏิเสธ อย่างน้อยให้มันเข้าใจว่าเขากำลังอึ๊บสาว ก็ยังรู้สึกดีกว่าให้มันรู้ความจริงว่าเขาถูกพ่อเมียมันอึ๊บอยู่
เกลียดฉิบหาย
"เออๆ กูไปก็ได้ อย่าลืมเรื่องโสภณล่ะ ไว้มึงว่างๆ ค่อยนัดเจอกัน" อัศวินย้ำคำว่าว่างๆแกล้งเพื่อนเล่นก่อนจะขอตัวออกมา ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าแล้ว เขาว่าจะไปเดินซื้อของบำรุงในห้างก่อนจะเข้าไปเฝ้าคนรัก
.....
"มาแล้วเหรอลูก" อำพรหันไปมองลูกชายที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ" อัจฉรารีบเข้าไปช่วย
"พี่แวะไปห้างมา เลยซื้อของบำรุงมาให้คนป่วย" อัศวินเหลือบมองไปยังคนที่นอนทำเป็นไม่สนใจเขาอยู่
"มีไอศกรีมด้วย? ของจอมขวัญเหรอคะ" อัจฉราหยิบกล่องไอศกรีมวานิลลาออกมาดู ซื้อมาให้คนท้องกินจริงๆน่ะหรือ
"อื้ม พี่ลองถามเพื่อนที่เป็นหมอ มันบอกว่าถ้าแพ้ท้องหนักๆจนทานข้าวไม่ได้ ทานไอศกรีมจะช่วยให้ร่างกายได้รับสารอาหาร แกะให้จอมขวัญสิ" อัศวินบอก เขาเองก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร เลยลองโทรไปถามเพื่อนที่เป็นหมอ และเอาคำแนะนำมาใช้
"ผลไม้ นม อาหารแห้ง ของดอง ของเปรี้ยว รู้ดีขนาดนี้เตรียมตัวเป็นพ่อคนแล้วสินะ" อำพรแซวลูกชายสุดที่รัก ไม่เคยเห็นตาวินจ่ายตลาด ซื้อข้าวของเสียที ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมากทีเดียว
"ผมก็ทำได้เท่านี้แหละครับแม่" อัศวินหัวเราะเยาะตัวเอง เขาก็ทำได้แค่นี้ ไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย
"ค่อยๆพิสูจน์ตัวเองไป ในโลกนี้ไม่มีคำว่าสายเกินแก้" อำพรลูบหัวลูกชาย เห็นแบบนี้เธอก็เบาใจ คนเราพอได้รู้ว่ากำลังจะเป็นพ่อคนแม่คน ใช่ มันต้องมีการเปลี่ยนแปลง ปรับปรุงตัวให้สมกับฐานะพ่อแม่ และลูกชายเธอก็กำลังทำมันอยู่
"ขอบคุณครับ"
อำพรและอัจฉราอยู่ต่อกันอีกไม่นานก็ขอตัวกลับ จอมขวัญอยากให้ทั้งสองอยู่ต่อ แต่ก็ไม่อยากรบกวนท่านจึงต้องจำใจยอมอยู่กับอัศวินแค่สองคน
"ชอบหรือเปล่า เพื่อนฉันมันบอกว่าสามารถกินได้ตลอดเลยนะ" อัศวินยิ้ม เห็นคนบนเตียงนอนทานไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็ชื่นใจ
จอมขวัญไม่ได้ตอบ แค่พยักหน้าเป็นมารยาท
"ตอนเย็นมีข้าวกับผัดผักนะ" อัศวินเอ่ย "หิวก็บอกจะจัดให้"
"อิ่มแล้ว" จอมขวัญดันกล่องไอศกรีมตรงหน้าออก และอัศวินเองก็รู้หน้าที่
"น้ำครับ ค่อยๆดื่ม" เขาส่งแก้วน้ำให้ เอาไอศกรีมที่ยังเหลือไปเก็บใส่ตู้เย็น
"เบื่อหรือเปล่า อยากออกไปเดินเล่นไหม" เขามองคนบนเตียง นอนอยู่ในห้องมากๆ อาจทำให้อุดอู้ได้
จอมขวัญชั่งใจ ก่อนจะตอบตกลง
อัศวินพาจอมขวัญออกมาเดินเล่น ในสวนตอนนี้เริ่มเปิดไฟ ท้องฟ้ามืดแล้ว แต่ก็ยังมีคนไข้ออกมาเดินกันไม่น้อย ที่นี่มีคนท้องแก่หลายคนมาเดินออกกำลังกาย จอมขวัญมองท้องใหญ่นูนของคุณแม่คนอื่นๆแล้วก็รู้สึกกลัว กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้ กลัวว่าจะเป็นแม่ที่ไม่ดีเท่าที่ควร
"อากาศดีกว่าอยู่ในห้องเป็นไหนๆ" อัศวินลากสายน้ำเกลือตาม ก่อนจะมานั่งพักกันที่ม้านั่งตัวยาว
"พี่น้อยสบายดีไหม" จอมขวัญเอ่ยถามถึงพี่ชาย
"สบายดี มันฝากมาคิดถึงเราด้วยนะ" อัศวินบอก
"ผมก็คิดถึงพี่น้อย" จอมขวัญทำหน้าเศร้า
"กลับไปอยู่ที่เกาะสิ ไปอยู่ด้วยกัน" อัศวินเริ่มรู้สึกมีหวัง
"คุณจะให้ผมกลับไปในฐานะอะไร" จอมขวัญถาม "แม่ของลูกอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ ในฐานะเมียและแม่ของลูก" อัศวินคว้ามือนิ่มมาลูบ "ถ้านายคิดจะให้อภัยกันบ้าง"
"มันง่ายไปหรือเปล่าครับ" จอมขวัญจ้องตาถาม "แล้วที่ผ่านมาคุณจะให้ผมลืมๆมันไป แล้วเริ่มต้นใหม่กับคุณ มันง่ายไปหรือเปล่า"
อัศวินยอมรับความจริง
"มันเลวร้ายสำหรับนาย ฉันยอมรับ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าการสูญเสียมันเป็นอย่างไร ให้โอกาสกันอีกครั้งได้ไหม" เขาเอ่ยขอร้องด้วยความจริงใจ แต่จอมขวัญกลับชักมือออก
"ผมจะเข้าห้องแล้ว ช่วยพาผมไปด้วย" จอมขวัญลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินนำ อัศวินเองทราบดีว่าถึงจะขอร้องอย่างไรก็คงไม่ได้ผล ตอนนี้ก็แค่ดูแลมันให้ดีที่สุด ทำให้สุดความสามารถที่เขาจะทำได้
คืนนี้พวกเขาต่างคนต่างนั่งทานข้าวกันโดยที่ไม่มีใครคิดจะเอ่ยพูดอะไรให้เสียบรรยากาศ พอทานเสร็จอัศวินก็เก็บจานชามรอให้แม่บ้านมาล้าง เขาช่วยจอมขวัญเช็ดตัว สักพักคนป่วยก็อาเจียนออกมาจนหมด สุดท้ายเลยต้องทานนมร้อนๆเพื่อช่วยให้หลับสบาย ตกดึกหมอก็เข้ามาตรวจอาการอีกรอบ เห็นว่ายังมีอาการซีดเซียว ปากแห้งจึงอยากให้นอนอยู่ต่อ พอหมอออกไปเขาก็พาจอมขวัญไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ปิดไฟเตรียมนอน
"คืนนี้คุณไม่ต้องเล่านิทานแล้วนะ.." จอมขวัญเอ่ย หลับตานิ่ง
"ทำไม .." อัศวินเอ่ยถาม เขาก็แค่อยากให้ลูกได้รับรู้ ว่าเขารักลูกขนาดไหน
"ผมรำคาญ ผมนอนไม่หลับ ถ้าคุณจะอยู่เฝ้าก็อย่าทำตัวให้ผมเบื่อไปมากกว่านี้"
.. เข้าใจถึงคำว่าจุกจนน้ำตาไหลก็วันนี้ ..
.. ที่เขาทำไปทั้งหมดมันช่างไร้ค่าและน่ารำคาญ ..
"นายนอนเถอะ ฉันจะไม่รบกวนนายอีก" อัศวินเอ่ย ก่อนจะเดินออกมาข้างนอก เขาแค่อยากอยู่กับมัน ไม่ได้คิดอยากรบกวน แต่ก็เข้าใจ คนมันเกลียด แค่เห็นหน้าก็คงจะหน่ายเต็มทน
เขาเดินไปนั่งในสวนซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว ดวงจันทร์คืนนี้ส่องสว่างเจิดจ้า ทำให้เห็นดาวดวงน้อยลอยเต็มท้องฟ้าไปหมด บุหรี่ถูกจุดขึ้นทุกครั้งที่เขาเครียด กำลังคิดจะลดเลิก แต่พอเครียดมามันก็อดไม่ได้ที่จะจุดสูบ
ผมรำคาญ ผมนอนไม่หลับ ถ้าคุณจะอยู่เฝ้าก็อย่าทำตัวให้ผมเบื่อไปมากกว่านี้"หึ
เขาหัวเราะเยาะตัวเองอีกครา เมื่อก่อนเคยด่าเคยทำร้ายจิตใจมันไว้ว่าอย่างไร ตอนนี้เขาได้รับมันกลับคืนมาแล้วทั้งหมด
เจ็บ แต่ก็ได้แค่ก้มหน้ายอมรับ
รัก แต่ก็ไม่ต้องการความรักตอบแทน
ขอแค่จอมขวัญยอมให้อภัยกัน เท่านั้น เขาก็พอใจแล้ว
..........
เช้านี้จอมขวัญเริ่มมีอาการดีขึ้น แม้จะยังอาเจียนและรู้สึกน้ำลายขมอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่หนักเท่าเดิม อำพรและอัจฉรามาเยี่ยมจอมขวัญแต่เช้าพร้อมข้าวต้มกระดูกอ่อนเห็ดหอมของโปรด จอมขวัญทานข้าวได้มากขึ้น ของเปรี้ยวก็ถูกแกะกินจนเกือบหมด ไอศกรีมก็ถูกฟาดจนเรียบ ทุกคนต่างก็ดีใจที่เห็นจอมขวัญทานได้อย่างมีความสุข
"เมื่อเช้าชั่งน้ำหนัก เพิ่มมาโลนึงแล้วครับ" จอมขวัญยิ้ม จากที่เคยลดลงไปสองโล ตอนนี้เริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว
"ดีแล้วลูก ทานเยอะๆ" อำพรว่า
"อยากรู้แล้วว่าหลานเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย เขาว่าถ้าแพ้ท้องหนักๆจะได้ผู้ชายนะ" อัจฉรายิ้ม จินตนาการถึงเด็กแฝดน่ารักๆสองคนวิ่งเล่นในบ้าน คงน่ารักไม่หยอก
"ขวัญอยากได้ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะลูก" อำพรลองถาม
"ผมแล้วแต่ครับ แต่ถ้าได้ทั้งหญิงทั้งชายก็คงดี" จอมขวัญไม่ได้คาดหวังใดๆ แค่ลูกๆเกิดมาพร้อมสมบูรณ์เขาก็พอใจมากแล้ว
"นั่นสินะ ทั้งหญิงทั้งชายเลยคงจะดี" อัจฉราเองก็เห็นด้วย
"อีกสองเดือนใช่ไหมหมอถึงจะให้มาซาวด์ใหม่" อัจฉราถาม
"ครับ" จอมขวัญตอบรับ
"ตื่นเต้นจัง อยากเห็นหน้าหลานแล้ว" อัจฉราทำท่าทางดีใจจนมารดาหมั่นไส้ต้องไล่ให้รีบไปหาสามี จะอยู่ขึ้นคานกับแม่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน
ก๊อก ก๊อก
"ใครมา อัจไปดูให้แม่สิลูก" อำพรไหว้วานลูก เพราะปกติถ้าเป็นพยาบาลหรือหมอเคาะแล้วจะต้องเข้ามาเลย
แกร๊ก
อัจฉราเปิดประตูก่อนจะต้องนิ่งค้าง
"พวกคุณ!"
"สวัสดีครับ ขอพวกเราเข้าไปได้ไหม เรารู้ว่าจอมขวัญอยู่ที่นี่" คนที่เอ่ยเป็นคนที่เคยแอบอ้างว่าเป็นญาติของจอมขวัญในวันนั้น อัจฉราจำได้ วันนี้เขาก็มากันทั้งสองคน
ว่าแต่ พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าจอมขวัญอยู่ที่นี่
"เอ่อ คงต้องขอตัวสักครู่ รบกวนรอด้านนอกก่อนนะคะ" อัจฉราไม่ไว้ใจ มากระทันหันแบบนี้ จะให้พูดอย่างไรได้ ก็คงต้องยอมเสียมารยาท
"อ้าว ใครมาล่ะลูก" อำพรทักทันทีที่เห็นท่าทีของอัจฉรา "มีอะไรหรือเปล่า"
อัศวินเองก็เลิกคิ้วมองน้องสาว
"คุณแม่คะ ตอนนี้ญาติของจอมขวัญทั้งสองคนมารออยู่ด้านนอกค่ะ เราจะเอาอย่างไรดีคะ" อัจฉรากระซิบกับมารดา โชคดีที่จอมขวัญไม่ได้สงสัยอะไร
"ตายแล้ว แม่ก็ว่าจะบอกตาวินตั้งหลายวันละ ลืมไปเลย" อำพรอยากจะบอก แต่พอเห็นเรื่องราวมันกำลังไปได้ดี เธอก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" อัศวินเอ่ยถาม ไม่เข้าใจว่าทั้งน้องและมารดาจะกระซิบกระซาบกันทำไม
"ตาวิน แม่มีเรื่องจะคุยด้วย" อำพรรีบคว้ามือลูกชาย ก่อนจะหันไปบอกลูกสาว "ฝากน้องด้วยนะอัจ"
"ได้ค่ะ" อัจฉรารับคำ
แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะเดินออกไป ประตูก็ถูกผลักเข้ามาเสียก่อน
"ฉันไม่รอแล้วนะ จะอะไรกันนักหนา มาครั้งที่แล้วก็โกหกว่าไปสุราษฎร์ คราวนี้จะมาโกหกอะไรอีก" เสียงที่ดังเข้ามาทำให้ทั้งอัจฉราและจอมขวัญตกใจ อัศวินกับอำพรเองก็เหรอหราเช่นกัน
"ขอโทษนะครับ พวกคุณเป็นใครไม่ทราบ" อัศวินพยายามถามดีๆก่อน
"ฉันน่ะเหรอ เหอะ ถามแม่คุณดูสิ คราวนี้ฉันไม่ยอมกลับไปมือเปล่าแน่" พัชรินทร์โวยวาย
"ใจเย็นคุณ" อนุสรณ์รีบห้ามภรรยา
"แม่ครับ" อัศวินหันมาถามมารดา
"คือ .. สองคนนี้เขาอ้างว่าเป็นญาติของจอมขวัญน่ะลูก" อำพรเอ่ยติดกังวล
"ญาติ?" อัศวินขมวดคิ้ว
"ก็ใช่น่ะสิ อย่าเพิ่งถามอะไรมากได้ไหม ขอฉันเจอหน้าหลานก่อน ไปค่ะคุณ" พัชรินทร์พยายามจะดึงสามีเข้ามาในห้อง
"เดี๋ยวครับ ผมคงต้องขอถามให้แน่ใจก่อน" อัศวินไม่ไว้ใจ อะไรที่ทำเพื่อความปลอดภับของจอมขวัญได้ เขาก็ต้องทำ
"นายมีสิทธิ์อะไร! นี่อาแท้ๆของจอมขวัญนะ จะมาห้ามไม่ให้อาหลานเจอกันได้ไง หลีก!" พัชรินทร์ท่าทางร้ายกาจกว่าที่คิด
"ทุกคนครับ!" จอมขวัญที่นั่งฟังอยู่นานแล้วตะโกนออกไปสุดเสียง
"ให้ขวัญตัดสินเองได้ไหม ว่าขวัญอยากจะเจอเขาหรือเปล่า" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาคลอ อัจฉราเองก็จับมือน้องไว้ไม่อยากให้เครียดมาก
"แต่ .." อัศวินลอบกลืนน้ำลาย
"ไม่มีแต่ .. ผมมีสิทธิ์จะได้เจอญาติตัวเอง จริงไหมครับ" จอมขวัญเอ่ยจริงจัง คราวที่แล้วก็ไม่มีใครบอกอะไรเขาสักอย่าง อย่างน้อย แค่ให้เขาได้รู้อะไรบ้างก็ยังดี
TBC.
Talk: จะพยายามมาลงอินไซด์สามให้พรุ่งนี้นะคะ
เพราะเดี๋ยวจะหายไปหลายวันค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้น
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 727001 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก