รอยชัง ๒๙
"ทุกคนครับ!" จอมขวัญที่นั่งฟังอยู่นานแล้วตะโกนออกไปสุดเสียง
"ให้ขวัญตัดสินเองได้ไหม ว่าขวัญอยากจะเจอเขาหรือเปล่า" จอมขวัญเอ่ยน้ำตาคลอ อัจฉราเองก็จับมือน้องไว้ไม่อยากให้เครียดมาก
"แต่ .." อัศวินลอบกลืนน้ำลาย
"ไม่มีแต่ .. ผมมีสิทธิ์จะได้เจอญาติตัวเอง จริงไหมครับ" จอมขวัญเอ่ยจริงจัง คราวที่แล้วก็ไม่มีใครบอกอะไรเขาสักอย่าง อย่างน้อย แค่ให้เขาได้รู้อะไรบ้างก็ยังดี
......
หลังจากที่จอมขวัญตัดสินใจ ทุกคนในห้องต่างก็ต้องยอมรับในความเป็นจริง เรื่องมันก็ดำเนินมาขนาดนี้ จะปิดต่อไปให้ได้อะไร สู้รอฟังคำอ้างกล่าวของสองสามีภรรยาดีกว่าว่าจะมาไม้ไหน เป็นญาติจริงๆหรือแค่สวมรอย มาดีหรือมาร้ายพวกเขาเองก็รอฟัง
"จอมขวัญ จอมขวัญของน้า" คนที่อ้างตัวเป็นน้ารีบโผเข้ากอดร่างเล็กบนเตียง อำพรมองการกระทำตรงหน้าแล้วได้แต่งงงัน อนุสรณ์ไม่ใช่หรอกรึที่เป็นอาแท้ๆ
"คุณอ้างตัวว่าเป็นญาติผม" จอมขวัญเอ่ยนิ่ง ไม่ได้แสดงความรู้สึกอื่นใด
"ใช่จ่ะ นี่อาอนุสรณ์ อาแท้ๆของหลาน" พัชรินทร์รีบแนะนำ "ส่วนน้าเป็นแฟนกับอาหนู ชื่อน้าพัช"
"พ่อไม่เห็นเคยบอกขวัญว่าพ่อมีญาติ" จอมขวัญสับสน "คุณเป็นน้องชายของพ่อโสภณเหรอครับ"
อนุสรณ์และพัชรินทร์ชะงักงัน รวมถึงอำพรอัจฉราและอัศวินเองก็ได้แต่ภาวนาว่าความจริงที่กำลังจะเปิดเผยนี้ จอมขวัญจะสามารถรับได้
"ผมว่า .." อัศวินเอ่ยขึ้นขัด แต่ไม่ทัน
"โสภณมันก็แค่คนรับใช้กระจอกงอกง่อยที่ขโมยตัวหนูมาตั้งแต่ยังเล็ก มันไม่ใช่พ่อแท้ๆของหนูหรอกนะ พ่อของหนูท่านเสียไปตั้งแต่หนูเกิด ไอ้โสภณมันชั่ว มันลักพาตัวหนูมา" พัชรินทร์เอ่ยเสียงดัง ทำให้สามีที่อยู่ข้างๆรีบปราม
จอมขวัญตกใจตัวเกร็งกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่จริงหรอก ใช่ไหม พ่อไม่ได้ทำแบบนั้น พ่อเป็นพ่อของขวัญจริงๆ
"อาเป็นน้องชายแท้ๆของพ่อหนู นาย จอมพล พิริยะสกุล เจ้าของกิจการห้างดังในเมืองไทย โสภณคงยังไม่เคยบอกเรื่องนี้สินะ" อนุสรณ์ขยายความ
"ไม่จริง .. ขวัญเป็นลูกพ่อ" จอมขวัญส่ายหน้าสะอื้น ไม่เข้าใจที่คนตรงหน้าพยายามพูด
"พ่อที่แท้จริงของหนูเขาฝากฝังหนูไว้กับอา แต่โสภณมันลักพาตัวหนูมา อาเพิ่งจะตามหาหนูเจอ หลังจากใช้เวลาอยู่เป็นสิบๆปี" อนุสรณ์เอ่ยย้ำ
"ผม .. ฮึ่ก .. ผมจะเชื่อคุณได้อย่างไร" จอมขวัญใช้หลังมือปาดน้ำตา ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องโกหก
รูปถ่ายหลายใบถูกส่งให้คนที่อยู่บนเตียง
"นี่เป็นรูปหนูตอนเด็กๆ คนที่อุ้มหนูอยู่คือพ่อและแม่หนู" จอมขวัญค่อยๆไล่ดูรูปด้วยมืออันสั่นเทา "รูปนั้นเป็นรูปพ่อหนูอุ้มหนู คนด้านหลังนั่นคือโสภณ บอดี้การ์ดของพี่พล คราวนี้จะเชื่อได้หรือยัง"
จอมขวัญสะอื้นไห้ รูปท้ายสุดเป็นรูปเขาในอ้อมกอดคนที่ถูกกล่าวอ้างว่าเป็นพ่อ ส่วนคนตัวสูงใส่สูทสีดำด้านหลังนั้น คือพ่อโสภณจริงๆ พ่อโสภณตอนที่ยังหนุ่มๆ
"ไม่จริง.." จอมขวัญเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
"ที่อามาเพื่อจะมาพาหลานกลับไปอยู่ด้วยนะ" อนุสรณ์ยื่นมือเข้าไปลูบหัวเล็ก แต่ก็ถูกจอมขวัญปัดออก
"อย่ามายุ่งกับผม ฮืออออ" จอมขวัญสติแตก และนั่นทำให้อัศวินรีบรุดเข้าไปหา
"ใจเย็นๆขวัญ" อัศวินดึงร่างเล็กให้โอนอ่อนเข้าหาตัว จอมขวัญโผเข้ากอดคนข้างๆแม้ว่าจะเป็นคนที่ตนยังไม่ให้อภัย
ตอนนี้จอมขวัญแค่อยากได้คนที่จริงใจกับเขาจริงๆ
"ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะจอมขวัญ!" พัชรินทร์เริ่มมีโทสะ อุตส่าห์ดั้นด้นมาหาถึงที่นี่กลับโดนทำท่ารังเกียจใส่
"พวกคุณกลับไปก่อนเถอะครับ จะมาดีมาร้ายตอนนี้จอมขวัญคงรับไม่ไหว" อัศวินพยายามใจเย็น ลูบหัวคนในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม
"นายมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับเรื่องในครอบครัวคนอื่น!" พัชรินทร์เริ่มโวยวาย "อย่างไรจอมขวัญก็ต้องกลับไปกับเรา"
"คงไม่ได้ จอมขวัญจะไม่ไปไหนทั้งนั้น" อัศวินเองก็ไม่ยอม ใครจะให้คนที่กล่าวอ้างว่าเป็นแค่ญาติมาพาลูกเมียเขาไปเฉยๆแบบนี้ล่ะ
"เอ๊ะ! ทำไมจะไม่ได้!" พัชรินทร์ตะหวาดเสียงดัง
"ขอโทษนะครับ รบกวนออกไปด้วย จอมขวัญต้องการพักผ่อน" อัศวินเองก็ยอมมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว
"จอมขวัญป่วยเป็นอะไรหรือครับ" คราวนี้เป็นอนุสรณ์ที่พูดแทน
อัศวินชะงัก คาดว่าจอมขวัญคงไม่อยากให้มีใครรู้
"จอมขวัญเขา .." อัศวินพยายามนึกอาการที่น่าจะเป็นไปได้
"ผมท้องครับ ท้องกับคุณอัศวิน" จอมขวัญโพล่งขึ้นอย่างไม่อาย อยากรู้เหมือนกันว่าญาติที่ว่าจะรับกับสภาพเขาที่เป็นแบบนี้ได้ไหม
"ท้อง!!! แกท้องเหรอ! แกท้องกับมันได้ไง! ร่าน! ร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด!!" พัชรินทร์พยายามจะเข้ามาตบตีจอมขวัญแต่อนุสรณ์เองก็พยายามจับไว้
"อัจเรียกรปภ.มาที" อำพรเห็นท่าไม่ดี จึงให้ลูกสาวรีบออกไปตามรปภ.
"คุณ! หยุดสักที! เรากลับกันก่อนเถอะ!" อนุสรณ์พยายามดึงร่างของภรรยากลับ ก่อนที่จะอายไปมากกว่านี้
"ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!" พัชรินทร์พยายามแกะมือสามีแต่ก็ไม่ได้ผล "มันท้อง! คุณได้ยินไหมว่ามันท้อง!"
"คุณ!" อนุสรณ์เรียกภรรยาที่หลุดจากอ้อมแขนเขาไปได้
เพี้ยะะะะ
ฝ่ามือแห้งกระทบกับใบหน้าของอัศวินอย่างจัง
"แกข่มขืนหลานฉันใช่ไหม! แกรู้ใช่ไหมว่าจอมขวัญมีสมบัติ แกเลยต้องการจอมขวัญใช่ไหม!" พัชรินทร์ทุบตีและฟาดมือใส่อัศวินอย่างไม่ออมแรง
"คุณ! ไปเถอะ!" อนุสรณ์รีบเข้ามาห้าม นี่มันในโรงพยาบาลนะ จะทำอะไรก็เกรงใจสถานที่นิดนึง
"แกจะต้องไม่ได้อะไร! ไม่ได้!!!!"
โชคดีที่รปภ.เข้ามาทัน ร่างของพัชรินทร์ถูกช่วยกันหามออกไปด้านนอกพร้อมเสียงโวยวายไม่หยุดหย่อน อำพรและอัจฉราขอตัวออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก ข้างในคงต้องปล่อยให้อัศวินดูแล
"เป็นไงบ้าง" อัศวินลูบหัวคนที่ยังคงสะอื้น สงสารจอมขวัญที่ต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้
"ผมไหว .. ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้น "หน้าคุณมีเลือดออก"
จอมขวัญเงยหน้ามองคนที่เอาตัวเข้ามาปกป้องเขาไม่ให้โดนผู้หญิงคนนั้นทำร้าย
"เหรอ ช่างมันเถอะ" อัศวินว่า สงสัยจะเป็นตอนที่โดนตบ แหวนของผู้หญิงคนนั้นอาจจะเกี่ยวจนเป็นแผล
"จะช่างมันได้ไง" จอมขวัญหน้าบึ้ง แบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
"ฉันก็ข่มขืนนายอย่างที่เขาว่าจริงๆ สมควรแล้วกับที่เขาทำ ที่จริงมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" อัศวินยอมรับในสิ่งที่เขาต่อว่า เขายังคงรู้สึกผิดอยู่จนถึงทุกวันนี้
"คนที่โดนข่มขืนคือผม มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่จะทำร้ายคุณได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ์" จอมขวัญเอ่ยเสียงกร้าว "เพราะฉะนั้น ทำแผลซะ"
อัศวินเงยหน้ามองคนรักอย่างมีหวัง อย่างน้อยจอมขวัญก็ยังเป็นห่วงเขาสินะ
.....
อัศวินทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่นานแม่กับน้องสาวเขาก็เข้ามา ได้ความว่าคุณอนุสรณ์จะพาภรรยากลับที่พักก่อนและจะพยายามไม่ให้เธอมารบกวน เรื่องทั้งหมดถึงได้ยุติ
"คุณแม่ครับ ขวัญอยากกลับบ้านแล้ว" จอมขวัญนอนคิดมาสักพักกับเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เขาแค่อยากเจอพ่อมากที่สุด
"เดี๋ยวแม่ถามคุณหมอให้นะคะ รอแปปนึงนะ" อำพรเข้าใจจอมขวัญ นอนโรงพยาบาลก็หดหู่จะแย่ ยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
"อยากอาเจียนหรือเปล่า" อัศวินลุกขึ้นมายืนข้างเตียง มองคนรักที่เพิ่งเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จ แต่ดวงตายังคงบอบช้ำเอาเรื่องอยู่
จอมขวัญส่ายหน้าสูดน้ำมูก
"พี่วินจะกลับสุราษฎร์เมื่อไหร่คะ" อัจฉราถามพี่ชาย กลัวเหลือเกินถ้าหากพี่ชายไม่อยู่แล้วจะมีเรื่องเกิดขึ้นอีก
"คงอีกสักพัก พี่คงปล่อยเราให้อยู่กันเองไม่ได้" อัศวินเอ่ย มองหน้าคนที่แสร้งหลับแต่หูยังฟัง
"ดีแล้วค่ะ น้องไม่วางใจเลย" อัจฉราเอ่ย
"พี่เองก็ไม่ไว้ใจเหมือนกัน ถึงเขาจะพูดว่ามาดี แต่การกระทำมันไม่ใช่เลย อย่างน้อยตอนนี้คงต้องกันพวกเขาให้อยู่ห่างๆจอมขวัญไว้" อัศวินพูดไป มือก็ลูบแก้มคนรักไปด้วย เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าจอมขวัญต้องการคนดูแลปกป้องมากแค่ไหน ถึงจะยังไม่ได้รับการให้อภัย แต่เขาก็พร้อมจะดูแลมันทุกเมื่อ
"เดี๋ยวให้คุณหมอตรวจน้องหน่อยลูก จะได้รู้ว่าต้องอยู่อีกกี่วัน" อำพรเข้ามาพร้อมคุณหมอ อัศวินถอยออกมานั่งกับอัจฉรา ปล่อยให้หมอและพยาบาลได้ทำงานกันอย่างถนัด
ตรวจเสร็จคุณหมอก็ขอตัวออกจากห้อง พรุ่งนี้เช้าจอมขวัญสามารถกลับบ้านได้เลยไม่ต้องรอ หลังจากนี้ต้องดูแลอย่างเป็นพิเศษ ทั้งเรื่องอาหารการกิน การพักผ่อนให้เพียงพอ แล้วก็ให้ยาแก้แพ้มาเผื่อไว้หากจำเป็น
คืนนี้อัศวินก็นอนเฝ้าจอมขวัญเหมือนเดิม เขาล็อคห้อง เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จอมขวัญหลับไปแล้วคงเพราะเหนื่อยจัด เขาเลยเปิดไฟแค่ตรงทางเดินเอาไว้
Rrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr
มีเบอร์แปลกโทรเข้า อัศวินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะตรงเข้าไปรับ
"ฮัลโหล" เขากดรับสายเสียงเบา
( นายครับ ผมโสภณ ) อัศวินยอมรับว่าตกใจ เขาเหลือบมองจอมขวัญเล็กน้อย เห็นว่าน่าจะหลับสนิทแล้วจึงเดินออกมาคุยหน้าห้อง
"มึงอยู่ไหน กูรู้เรื่องเสี่ยเกียงแล้ว ตอนนี้มึงเป็นไงบ้าง"
( ผมสบายดีครับ นายลงมาหาผมในสวนหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยด้วย )
"นี่มึงอยู่โรงพยาบาลเหรอ"
( ครับ )
"ถ้าอย่างนั้นรอแปป กูต้องให้พยาบาลเขามาเฝ้าจอมขวัญก่อน"
( ได้ครับนาย )
อัศวินวางสายก่อนจะเดินไปหาพยาบาลที่เข้าเวรกะดึก ฝากให้ดูแลจอมขวัญสักครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเขาจะรีบกลับมา
.....
อัศวินเดินลงมาในสวนตามที่โสภณว่า มาถึงก็เห็นมันยืนรออยู่ใกล้ๆศาลา มันมาคนเดียวหรือ แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน กับใคร
"นาย" โสภณทักคนที่เดินเข้ามา
"เอาไหม" อัศวินยื่นบุหรี่ให้ โสภณรับไป จุดสูบคนละมวน
"นายน่าจะเลิกได้แล้ว ขวัญมันคงไม่ชอบนัก" โสภณว่า
"พยายามอยู่ นี่ก็มวนแรกในหลายๆวัน" อัศวินตอบ "สรุปมึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่นี่" เขาถาม
"ผม ..." โสภณถอนหายใจ "เห้อ สุดท้ายก็คงต้องบอก"
อัศวินเลิกคิ้วอย่างงุนงง
"ผมพักอยู่กับวินัยเพื่อนนายครับ" โสภณเอ่ย
อัศวินถึงกับสำลักควันบุหรี่
"แค่กๆ อย่าบอกนะว่า รอยที่กูเห็นบนตัวมัน" อัศวินย้อนไปถึงเมื่อกลางวัน
"ครับ" โสภณยอมรับ
"นานหรือยังวะ กูยอมรับว่าตกใจมากถึงมากที่สุด" อัศวินแทบจะช็อคตาย ใครจะไปคิด ถึงแม้เพื่อนเขามันจะดูบอบบาง แต่มันก็เป็นถึงตำรวจ หุ่นก็มาดแมน แค่ขาวเกินผู้ชายไปนิด แต่มันก็ไม่น่าจะชอบอะไรแบบนี้
"สักพักครับ ผมกับมันเราอยู่ด้วยกันแบบช่วยเหลือเกื้อกูลกัน" โสภณเอ่ย หวังว่านายจะเข้าใจ
"เออๆ กูขอตั้งสติก่อน ไหนมึงเล่ามาสิ ที่มาเนี่ย มึงมาเพราะเรื่องญาติจอมขวัญใช่ไหม" อัศวินถาม เรื่องโสภณกับเพื่อนเขาขอละไว้ก่อน
"ครับ เรื่องนี้แหละที่ผมห่วง สรุปจอมขวัญรู้ความจริงเรื่องผมแล้วใช่ไหม" โสภณถาม
"อืม รู้แล้ว" อัศวินว่า "แต่น้าผู้หญิงมันทำตัวแปลก จอมขวัญมันเลยกลัว ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก" เขาเอ่ย
"ทั้งอนุสรณ์และพัชรินทร์เขาอยากได้สมบัติของพี่ชาย โดยเฉพาะคนเมีย โชคดีที่จอมขวัญไม่เชื่อพวกนั้น" โสภณโล่งอก
"พวกมันรู้เรื่องจอมขวัญท้องแล้วนะ ทำไมถึงดูไม่ตกใจ" อัศวินถาม
"พวกนั้นรู้มาตั้งแต่จอมขวัญเกิดแล้วครับนาย แต่เพราะนายห้างไหวตัวทัน ผมเลยพาลูกหนีมาก่อน"
"แล้วกูต้องทำอย่างไร พวกมันจะแว้งกัดอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้" อัศวินถาม ถ้าเป็นแบบนี้ถ้าเกิดยังอยู่ลำปาง เขากลัวว่าจอมขวัญจะมีอันตราย
"คุณอนุสรณ์น่ะไม่เท่าไหร่ แต่เมียเขาน่ะร้าย ผมเองก็กลัวว่ามันจะไม่ยอม แต่เรื่องมรดก ผมก็ต้องจัดการให้เรียบร้อย" โสภณเอ่ย
"แล้วถ้าจอมขวัญมันไม่อยากได้ล่ะ สมบัติกูก็พอเลี้ยงมันกับลูก มึงยังจะเสี่ยงอีกทำไม" อัศวินยอมรับว่าเขาไม่อยากให้จอมขวัญไปยุ่งกับพวกนั้น
"ถ้าอย่างนั้นถึงเวลาแล้วที่ผมต้องเป็นคนบอกความจริงลูก คงต้องให้จอมขวัญตัดสินใจเอง"
"พรุ่งนี้มันถึงจะได้กลับบ้าน เข้าไปหาที่บ้านก็แล้วกัน" อัศวินเอ่ย
"จอมขวัญเป็นอย่างไรบ้างครับ แพ้ท้องหนักเลยหรือ" โสภณถามอย่างเป็นห่วง
"อืม ช่วงนี้ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด กูอยากอยู่ข้างๆมันนะ แต่มันคงไม่ต้องการกู" อัศวินทิ้งขี้บุหรี่ ก่อนจะยืนขึ้น
"คงต้องใช้เวลาครับ กับวินัยเอาจริงๆผมก็ขืนใจมันนั่นแหละ เพียงแต่เราโตๆกันแล้ว และไม่ได้มีความเกลียดชังเข้ามาแทรก"
"กูนึกภาพคู่มึงไม่ออกเลยว่ะ" อัศวินพูดเสียงขัน
"อย่าสนใจพวกผมเลยครับ นี่นายอยู่เฝ้าขวัญแค่คนเดียวนี่" โสภณเอ่ย เขารอให้คนอื่นกลับไปจนหมด รอกว่าจอมขวัญจะนอนหลับ ถึงจะกล้าโทรหานาย
"เอ้อ เดี๋ยวกูคงต้องขึ้นไปแล้ว ตอนนี้มึงอยู่กับวินัยใช่ไหม จะได้ไม่ต้องห่วง" อัศวินถามอีกรอบ
"ครับ ผมฝากดูจอมขวัญด้วย พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปหา" โสภณว่า อยากเจอลูกจะแย่ แต่คืนนี้คงต้องให้จอมขวัญพักผ่อนก่อน แค่นี้ก็เจออะไรมาเยอะแล้ว
"โอเค เจอกันพรุ่งนี้นะ" อัศวินว่าก่อนจะเดินกลับ ยอมรับเลยว่าเซไปไม่น้อยกับเรื่องที่ได้ยิน
เพื่อนเขาเป็นเมียพ่อตาเขา แค่นึกก็อยากจะบ้า ไปเจอกันอิท่าไหนวะ
ก๊อก ก๊อก
อัศวินเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป
"ขอบคุณนะครับ ผมจะเฝ้าต่อเอง" เขาเอ่ยกับนางพยาบาลที่นั่งอยู่ข้างๆ
"คุณเขาถามหาคุณด้วยนะคะ" พยาบาลเอ่ย อัศวินยิ้มรับ มองสาวเจ้าที่เดินออกไปจากห้อง
เขาเดินไปหยุดที่เตียง มองคนรักที่นอนหลับตาพริ้ม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
ก้มลงจรดริมฝีปากกับหน้าผากเนียน แช่ค้างไว้เล็กน้อย
"ไปไหนมา" เสียงเล็กเอ่ยถาม ทำให้เขาละปากที่หน้าผากออก ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบแก้มใสเบาๆอย่างรักใคร่
"ไปธุระ จะเอาอะไรหืม" เขาถาม ใบหน้าห่างกับคนบนเตียงไม่ถึงสิบเซนต์
"ทีหลังถ้าจะเฝ้าแล้วต้องให้คนอื่นมาเฝ้าแทนก็ไม่ต้อง" จอมขวัญหลับตาเอ่ย อัศวินสัมผัสได้ถึงอารมณ์น้อยใจของคนรัก หมอบอกว่าคนท้องอารมณ์จะแปรปรวน บางวันโกรธ บางวันรัก บางวันเกลียด บางวันโหยหา
"ครับ ทีหลังจะไม่ทำนะ สัญญา" อัศวินหอมแก้มนิ่มสองข้าง คนบนเตียงยังคงหน้าบึ้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"นอนซะ พักผ่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว" อัศวินดึงผ้าห่มมาจนถึงหน้าอก พรุ่งนี้ก็จะได้กลับไปอยู่บ้านสักที เขาเองโทรไปฝากฝังเรื่องงานไว้กับทั้งลุงชัยและน้อยมันเรียบร้อยแล้ว คาดว่าจะขออยู่ต่อจนกว่าเรื่องจะลงตัว
"คุณอัศวิน" เสียงเรียกอีกครั้งทำให้เขาหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก
"หืม" อัศวินเดินเข้าไปหา ลูบหัวเล็กอย่างอ่อนโยน
"ผมทำถูกแล้วใช่ไหม ผมควรรอฟังจากปากพ่อใช่ไหม" จอมขวัญถามเสียงสะอื้น นี่คือเรื่องที่ยังคงค้างคาใจ พ่อโสภณไม่ใช่พ่อแท้ๆของเขาจริงๆหรือ
"ขวัญทำถูกแล้วนะ ทำถูกแล้ว" อัศวินจับมือเล็กมากุมพลางลูบ "คนที่ดูแลขวัญมายี่เกือบยี่สิบปีคือโสภณ ไม่ใช่ญาติพวกนั้น"
อัศวินสงสารจอมขวัญ ตลอดทั้งชีวิตที่เจอกันมา เขายังไม่เคยเห็นจอมขวัญมีความสุข
"ผมอยากเจอพ่อ" จอมขวัญหลับตาร้องไห้ ตอนนี้เขาอ่อนแอ และคนที่อยู่ข้างๆก็มีแค่คนคนนี้
"ฉันสัญญาว่านายจะได้เจอ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก ทำใจให้สบาย แล้วนอนซะ" อัศวินเอ่ย ดึงเก้าอี้ข้างๆมานั่ง คืนนี้เขาจะนอนข้างๆเป็นเพื่อนมัน
"จริงๆนะครับ ฮึ่ก" จอมขวัญสะอื้น หน้าตาช่างน่าสงสาร
"ไม่โกหกหรอก นอนซะ พักผ่อนเยอะๆ เพื่อตัวเองและลูก" อัศวินเป็นห่วงจิตใจของจอมขวัญมาก จอมขวัญเป็นฝ่ายถูกกระทำและต้องมารับรู้เรื่องราวที่ตนเองไม่ได้ทำมาตลอด จากนี้ไปเขาอยากให้มันได้มีชีวิตที่ดีบ้าง
จอมขวัญค่อยๆหลับตาลง สัมผัสจากคนข้างๆทำให้เขารู้สึกอบอุ่น รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป
อัศวินรอจนคนรักหลับสนิท เขานอนซบข้างเตียงกุมมือมันไว้แน่นไม่ยอมห่าง คนที่เขาเคยเกลียด เคยเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นลูกของคนทรยศ คนที่เขาทำร้าย ทำลายชีวิตมันจนไม่มีชิ้นดี ตอนนี้เขากลับรักมันมากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง รักมากทั้งจอมขวัญเองและลูกในท้องทั้งสอง
หวังเอาไว้ว่าสักวันเขาจะได้อยู่กับมันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก
หวังว่าความดีของเขาจะสามารถทำลายความเจ็บแค้นในใจจอมขวัญได้
สักวันที่เขาจะได้ทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดี
เขาจะปกป้องดูแลจอมขวัญกับลูกด้วยชีวิต
เขาสัญญา
TBC.
Talk: คนท้องเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเนอะ 555
ตอนหน้าโสภณจะเฉลยความจริง หลังจากนั้นอีกตอนสองตอน
จอมขวัญจะเลือกแล้วนะคะ ว่าจะยอมให้พี่วินเป็นพ่อเด็กหรือจะเป็นแม่เลี้ยงเดียว
ต้องติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
สวัสดีปีใหม่อีกครั้งเน้อ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 723921 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก