รอยชัง ๓๐
อัศวินพาจอมขวัญกลับบ้านแต่เช้า อาการของจอมขวัญตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ที่ยังอาเจียนอยู่ก็เป็นอาการปกติของคนแพ้ท้อง ค่าใช้จ่ายของจอมขวัญอัศวินก็เป็นคนรับผิดชอบให้ทั้งหมด แถมก่อนกลับเขายังให้น้องสาวไปห้างซื้อของบำรุงคนท้องเข้าบ้านให้อีกด้วย อัจฉราและอำพรเรียกการกระทำแบบนี้ว่าเป็นอาการคนหลงเมียหลงลูก นานๆจะได้เห็นอัศวินในโหมดอบอุ่นแบบนี้บ้างสักที ต้องขอบคุณจอมขวัญ ที่ทำให้อัศวินที่เคยโหดร้ายดูเชื่องได้ขนาดนี้
"ผมบอกแล้วว่าผมตัดเองได้" น้ำเสียงไม่พอใจเอ่ยขึ้นเมื่อคนตรงหน้าดึงมือเขาไปตัดเล็บที่เริ่มยาวให้
"อย่างอแงน่า ฉันตัดให้ก็ดีแล้ว" อัศวินค่อยๆเล็มปลายเล็บที่เริ่มยาว เขาจับมือนิ่มไว้จนแน่น กันคนตัวเล็กกระชากออก
"ยุ่ง! ทำไมชอบยุ่งอยู่เรื่อย!" จอมขวัญหน้าบึ้ง แค่เห็นหน้าก็หมั่นไส้แล้ว
"เป็นห่วง ไม่อยากให้จับของมีคม รู้หรือเปล่า หืม" อัศวินลูบหลังมือเบาๆ จ้องมองคนที่แสร้งหลบสายตาแก้มขึ้นสีระเรื่อ เหตุเพราะเขาส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้ คนอย่างเขาทำแบบนี้บ่อยเสียที่ไหนกัน
"ผมไม่ให้อภัยคุณง่ายๆหรอกนะ" จอมขวัญเอ่ย รู้สึกว่าตั้งแต่แพ้ท้องหนัก ตัวเองก็เริ่มอ่อนแอลง ทั้งๆที่ในใจมันก็ผลักใส แต่พอเขาจะไปจริงๆกลับโหยหา
.. อย่าแกล้งแม่แบบนี้สิลูก ..
"เรื่องนั้นฉันไม่สนหรอก ขอแค่ไม่ไล่กันอีกก็พอ อ่ะ ยืดขามา" อัศวินตัดเล็บมือทั้งสองข้างเสร็จแล้ว ที่เหลือก็เป็นเล็บเท้า
จอมขวัญยอมทำตามแม้จะกระเง้ากระงอดอยู่พอตัว หลังจากที่อัศวินตัดเล็บเท้าทั้งสองข้างเสร็จเขาก็เปิดน้ำอุ่นใส่กะละมังมาให้จอมขวัญแช่เท้า ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาว จอมขวัญเพิ่งได้เสื้อกันหนาวไหมพรมเอาไว้ใส่ตอนนอนและใส่อยู่บ้านอีกหลายตัว อัศวินเลยสั่งให้คนรับใช้เอาเสื้อผ้าเขาเก่าๆไปใส่ตู้เสื้อผ้าในห้องเก็บของ ทั้งตู้ยกให้จอมขวัญไปทั้งหมด
ก๊อก ก๊อก
เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา" อัศวินขาน ยกกะละมังไปเททิ้ง
"สวัสดีค่ะ อัจมาเชิญพี่วินกับขวัญไปทานข้าวเที่ยง" อัจฉราแง้มประตูเข้ามาทำหน้าตาทะเล้น
"จะลงไปกินข้าวไหม" อัศวินเดินออกมาจากห้องน้ำพลางถามคนที่นั่งอยู่บนเตียง
จอมขวัญพยักหน้า ยิ้มให้พี่อัจ
"มา เดี๋ยวช่วย" อัศวินจะเข้าไปช่วยพยุง แต่กลับโดนสะบัดออก
"ผมไม่ได้เป็นอะไร ผมเดินเองได้" จอมขวัญไม่ชอบใจที่คนข้างๆเห็นเขาเป็นเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง เขาท้องแค่สามเดือนเองนะ ไม่ได้เป็นอัมพาตสักหน่อย
"ขอโทษแล้วกัน" อัศวินยกมือยอมแพ้ แต่ก็ส่งสายตาให้น้องสาวช่วยประคองคนรักแทน ไม่ได้หรอก ถึงจะท้องอ่อนอย่างไรแต่เขาก็ไม่วางใจ เดินลงบันไดที เกิดหน้ามืดขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่า
มื้อเที่ยงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทุกคนช่วยกันสร้างบรรยากาศดีๆหลังจากที่เมื่อวานจอมขวัญเพิ่งจะได้รับรู้เรื่องราวที่แท้จริงมา จึงไม่อยากให้จอมขวัญเครียดไปมากกว่านี้ อัศวินตักอาหารให้จอมขวัญทานไม่ขาดสาย มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ว่าวันนี้โสภณจะมา เขาดีใจแทนมัน แต่อีกใจก็กังวล กลัวว่าขวัญจะยอมรับความจริงไม่ได้
"ดูเหมือนเราจะชอบรสนี้" อัจฉรายิ้ม เผอิญเธอเดินผ่านร้านไอศกรีมโฮมเมดเลยจัดมาหลายๆรส แต่ดูเหมือนจอมขวัญจะชอบรสลิ้นจี่เป็นพิเศษ
"สงสัยลูกจะชอบครับ ปกติขวัญก็ไม่ค่อยทานนะ" จอมขวัญยิ้มลูบท้องน้อยๆ พอได้ไอศกรีมอาการคลื่นไส้ก็หายไปโดยปริยาย
"ดีเลย คราวหน้าพี่จะซื้อรสเปรี้ยวๆมาเยอะๆ ทานได้หมดเลยนะคะ ของขวัญทั้งนั้นเลย" อัจฉราว่า ในช่องฟรีซตอนนี้มีแต่ไอศกรีมเต็มไปหมด
"ขอบคุณครับ" จอมขวัญไหว้คนตรงหน้าที่ดูแลกันอย่างดีมาตลอด เขาเป็นแค่เด็กกะโปโล ไม่มีรายได้ ทำมาหากินอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ดีแต่พึ่งคนอื่น บางทีก็รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่ได้แต่ทำตัวเป็นภาระให้คนอื่น ถ้ามีโอกาสก็อยากจะทำอะไรด้วยตัวเองบ้างเหมือนกัน
ทานเสร็จอัจฉราก็พาจอมขวัญขึ้นห้อง เพราะพี่ชายขอตัวออกไปดูงานข้างนอก อีกเดี๋ยวถึงจะกลับมา
"ง่วงหรือเปล่า" อัจฉราถามน้อง พาน้องมานั่งที่เตียง
"รู้สึกนิดๆครับ ตั้งแต่ท้อง ผมนอนแทบจะทั้งวันเลย" จอมขวัญเอ่ย คนท้องเนี่ยเขาง่วงกันแบบนี้ไหม หรือเป็นเฉพาะเขาคนเดียวก็ไม่รู้
"แบบนี้แหละ พักผ่อนนะคะ เย็นนี้อยากทานอะไรพิเศษหรือเปล่า จะได้ให้แม่ครัวทำให้" อัจฉราลูบหัวน้อง
"อะไรก็ได้ครับพี่อัจ" จอมขวัญบอก "ขวัญจะอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ถ้าขวัญหลับ พี่อัจช่วยปลุกด้วยนะครับ"
"ได้ค่ะ เราพักผ่อนเถอะ" อัจฉรากดเปิดแอร์ให้ เปิดม่านแง้มไว้เล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้จอมขวัญได้พักผ่อน เหนื่อยมามากแล้วกับการต้องสับสนในความจริงหลายๆอย่าง จอมขวัญควรได้พัก
......
"ขวัญ" เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู
"ขวัญครับ" เสียงนั้นอบอุ่นเหมือนพ่อเลย แต่เขาคงจะกำลังฝันไป
"จอมขวัญ ตื่นมาคุยกับพ่อเร็ว" สัมผัสที่ใบหน้าทำให้จอมขวัญค่อยๆกระพริบตาตื่นขึ้น แต่พอลืมตาเขากลับไม่เจอใคร
เห้อ ฝันไปจริงๆด้วย ..
"คิดถึงพ่อไหม" เสียงทุ้มที่กังวาลอีกครั้งหลังตื่นทำให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน จอมขวัญลุกขึ้นนั่งก่อนจะเห็นพ่อตัวเป็นๆนั่งอยู่ข้างๆ
"พ่ออออออออออออออออ" จอมขวัญโผเข้ากอดโสภณเต็มแรง เด็กน้อยน้ำตาไหลกอดรัดคอแกร่งแน่น ไม่ยอมให้พ่อหนีไปไหนอีก
"เบาๆตัวแสบ ไหน ขอพ่อหอมหน่อยนะ" โสภณลูบแก้มเนียนที่เต็มไปด้วยน้ำตา ก่อนจะกดริมฝีปากหอมแก้มนิ่มๆทั้งสองข้างอย่างรักใคร่
"คิดถึงหนูจังเลยคนดี" จุมพิตที่หน้าผากอีกรอบก่อนจะกอดร่างเล็กส่ายไปมา
"ขวัญคิดถึงมากกว่า ฮึ่ก พ่อทิ้งขวัญไปทำไม ฮืออออ ทิ้งขวัญตลอดเลยยย" จอมขวัญเขย่าเสื้อพ่อจนยับย่น ถูหน้าไปมากับอกแกร่งจนโสภณถึงกับส่ายหัว
"พ่อไม่ได้อยากจะทิ้งขวัญนะ อย่าโกรธพ่อเลย" เขาลูบหัวเล็กที่สงบลงแล้ว ไม่ได้อยากทิ้งลูกชายคนนี้เลย แต่เรื่องราวเลวร้ายมันบังคับ
"พ่อหายไปไหนมา รู้ไหมว่าขวัญคิดถึง ฮึ่ก กลับมาอยู่ด้วยกันได้ไหมจ๊ะ" จอมขวัญอ้อน ยิ่งอ้อนก็ยิ่งน้ำตาไหล เขาเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้อยู่กับพ่อแบบเดิม
"ลูกมีครอบครัวใหม่แล้ว พ่ออยากให้ขวัญเข้มแข็ง ถึงไม่มีพ่อ หนูก็ต้องอยู่ให้ได้" โสภณเอ่ย
"ไม่เอาา ขวัญอยากอยู่กับพ่อ ฮืออ" จอมขวัญงอแง "เราหนีไปด้วยกันนะจ๊ะ ขวัญอยากอยู่กับพ่อ"
"ขวัญ .. พ่อมีเรื่องอยากจะสารภาพนะ" โสภณอาศัยจังหวะนี้ เขาไม่เคยคิดจะปกปิดเรื่องที่เขาไม่ใช่พ่อแท้ๆ เพียงแต่รอเวลาที่สมควรเท่านั้น
"ไม่เอา ขวัญไม่อยากฟัง อึ่ก ขวัญได้ยินเรื่องทุกอย่างจากพวกเขาแล้ว แต่ขวัญไม่สน พ่อคือพ่อขวัญ ถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่ขวัญรักพ่อ รักพ่อโสภณคนเดียว" จอมขวัญสะอื้นปิดหู เขาเจ็บมามากพอแล้ว ต่อไปนี้เขาจะไม่ยอมทำร้ายตัวเองอีก
"โธ่จอมขวัญ .. พ่อก็รักหนูมาก รักยิ่งกว่าชีวิตของพ่อเสียอีก ไม่ร้องนะลูก ไม่ร้อง" โสภณปลอบเด็กน้อยที่เอาแต่ร้อง เขาดีใจที่ลูกไม่รังเกียจ ดีใจที่ลูกยังเรียกเขาว่าพ่อ แม้เขาจะทำผิดต่อลูกไว้หลายอย่างก็ตาม
"พ่อจ๋า ~" จอมขวัญอ้อน
"จะเอาอะไรลูกชาย ยิ้มสิครับ ไม่ร้องนะ" โสภณปาดน้ำตาออกให้ ไม่อยากเห็นลูกร้องไห้เพราะตน
"ตอนนี้ขวัญท้องสามเดือนแล้วนะ แรกๆขวัญก็รับตัวเองไม่ได้ ลูกที่เกิดมาจากการถูกข่มขืน อึ่ก แต่ตอนนี้ขวัญรับได้แล้ว พวกเขาคือลูกขวัญ และขวัญเองก็รักพวกเขามากๆ" จอมขวัญเอ่ย จับมือพ่อให้มาลูบหน้าท้องตน ให้สัมผัสกับหลานในท้องสองคนที่กำลังจะเกิดมา
"ขวัญต้องรักลูกให้มากๆ และอย่าลืมว่าลูกต้องการครอบครัวที่อบอุ่น แม้ว่าคุณอัศวินเขาจะเคยทำร้ายเรา แต่นั่นเป็นเพราะพ่อทำกับเขาเอาไว้ ไม่แปลกหากเขาจะมาลงกับหนู พ่อผิด เขาเองก็ผิด แต่ในเมื่อคนผิดยอมกลับตัวกลับใจ ลูกจะไม่ยอมให้อภัยเขาเลยหรือ" โสภณแค่ไม่อยากให้ลูกอยู่แบบไม่มีความสุข
จอมขวัญเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
"เหตุผลจริงๆเลยก็คือพ่อดูแลขวัญไม่ได้ เลยต้องส่งหนูไปให้คนแบบเขา คนที่พ่อรู้ว่าหากเขารักใครเขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อคนๆนั้น แล้วพ่อก็ไม่ผิดหวัง หลายครั้งที่เขายอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องขวัญแบบที่พ่อทำ เขายอมแม้แต่เอาชีวิตตัวเองปกป้องลูกชายพ่อ คนคนนี้แหละที่พ่ออยากให้เขาช่วยดูแลขวัญต่อจากพ่อ รวมถึงหลานพ่อที่อยู่ในท้องเราด้วย" โสภณลูบหลังคนตัวเล็กในอ้อมกอด ทิฐิน่ะมีได้ แต่ในเมื่อมีแล้วหาได้มีความสุขไม่ จะยึดถือมันไว้ทำไม
จอมขวัญไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขากำลังสับสน
"คนที่ชื่ออนุสรณ์กับพัชรินทร์เขาเป็นอาขวัญจริงๆหรือครับ เมื่อวานพอเขารู้ว่าขวัญท้อง เขาด่าขวัญว่าร่านเหมือนแม่" จอมขวัญถามน้ำเสียงสงสัย
"แม่ขวัญกับน้าพัชของลูกเขาเป็นเพื่อนกัน พัชรินทร์น่ะอยากได้นายห้างหรือพ่อของหนู แต่นายห้างเขารักแม่หนู พัชรินทร์เลยต้องไปแต่งกับคนน้องแทน เธอคงโกรธ แต่แม่หนูไม่ได้ร่านหรอกนะ แม่หนูท่านสวย ใจดี เสียดายต้องมาจากไปไวเหลือเกิน" โสภณลูบหัวลูก ชีวิตจอมขวัญน่าสงสาร พ่อแม่ก็จากไปตั้งแต่ยังเล็ก แถมพอโตขึ้นยังต้องมาเจอเรื่องราวมากมายแบบนี้
"แล้วเขายังต้องการอะไร ฮึ่ก ขวัญมีอะไรให้เขาได้อีกหรือครับ" จอมขวัญถาม ตอนนี้เขาก็เป็นแค่ลูกชายของพ่อโสภณ คนงานในไร่นี้
"ขวัญยังใช้นามสกุลพิริยะสกุลอยู่ เพราะฉะนั้นมรดกที่ถูกเปิดตอนนายห้างเสียทั้งหมด เมื่อหนูอายุครบ 18 หนูก็จะมีสิทธิ์ได้มันไป" โสภณเอ่ย
"เพราะแบบนี้เขาเลยมาตามหาขวัญ?" จอมขวัญพอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
"พัชรินทร์คงจะยุยงอนุสรณ์ เธอคงอยากได้อะไรบ้าง ในฐานะที่เสียนายห้างไป"
"พ่อจ๋า ขวัญไม่ได้อยากได้มรดกพวกนั้นเลย ขวัญแค่อยากอยู่กับพ่อ" จอมขวัญเอ่ย
"แต่พ่อต้องทำให้ถูกต้องตามที่นายห้างสั่งไว้ พ่อรู้ว่าถ้าบอกขวัญ ขวัญต้องบอกว่าไม่อยากได้ แต่ตอนนี้มรดกทั้งหมดนั้นต้องมีคนจัดการ อย่างน้อยก็ต้องไปยืนยันรับสิทธิ์ ต่อไปจะบริจาคเข้าการกุศลหรืออย่างไร ค่อยว่ากัน" โสภณคิดไว้แล้ว แต่ก็แล้วแต่ลูกนั่นแหละ จะเอาอย่างไรเขาก็พร้อมจะทำตาม
"แล้วสองคนนั้น" จอมขวัญหมายถึงอนุสรณ์และพัชรินทร์
"พ่อเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของขวัญอย่างเดียว พวกหน้าเลือด อยากได้ของคนอื่น มันก็ทำได้ทุกอย่าง พวกนั้นน่ะตามหาขวัญมานานแล้ว มันเคยส่งคนมายิงนายด้วย แต่เพราะตกใจเลยจะยิงขวัญ สุดท้ายนายก็เข้าไปปกป้องเราอยู่ดี ตอนนี้สิ่งที่มันจะทำได้คือลักพาตัวขวัญ ซึ่งพ่อจะไม่ยอมแน่ๆ" โสภณคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว ช่วงนี้คงต้องรอให้ทนายพร้อม เขาจะรบกวนคุณอัศวินให้พาจอมขวัญไปทำเรื่องให้เรียบร้อย จากนั้นเรื่องมันถึงจะจบสิ้นสักที
"ทำไมเขาน่ากลัวแบบนี้ล่ะจ๊ะ" จอมขวัญไม่เข้าใจเรื่องการแย่งชิงมรดกสักเท่าไหร่ เขาไม่เห็นจะอยากรวย อยากได้ของคนอื่นเลย
"เพื่อเงิน มันก็ทำได้ทั้งนั้น ขวัญต้องระวังตัวนะ อย่าทำอะไรผลีผลาม ตอนนี้อยู่กับนายดีที่สุด" โสภณหอมขมับลูก
"อยู่กับพ่อไม่ได้เหรอ .. ฮึ่ก .. ขวัญอยากอยู่กับพ่อมากกว่า" จอมขวัญส่ายหัว เขาอยากอยู่กับพ่อมากกว่าอยู่กับคนใจร้ายคนนั้น
"แต่นายเขาเป็นสามีลูกและก็เป็นพ่อของลูกในท้องของขวัญนะ" โสภณปลอบประโลม เกลี้ยกล่อม
"แต่ขวัญไม่ได้ยินยอมนี่! พ่อไม่รู้หรอกว่าเขาทำอะไรขวัญบ้าง!" จอมขวัญโมโห ใครๆก็เอาแต่เข้าข้างคนผิด เขาต่างหากที่เป็นคนถูกกระทำ
"ไม่เอาขวัญ พ่อขอโทษ พ่อรู้ว่าขวัญเจ็บ พ่อผิดเอง ทั้งหมดต้นเหตุเกิดจากพ่อ" โสภณไม่อยากโทษว่าเป็นความผิดใคร ถ้าเขาไม่เริ่มเรื่องราวบ้าๆนี่ จอมขวัญคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้
"แล้วตอนนี้พ่อพักอยู่ที่ไหน พ่อมาอยู่กับขวัญได้ไหม" จอมขวัญออดอ้อน สิ่งเดียวที่เขาภาวนาคือการได้อยู่พร้อมกันเป็นครอบครัวกับพ่อโสภณ
"อีกเรื่องที่พ่อต้องบอก ขวัญทำใจดีๆนะลูก" โสภณเกลี่ยดวงตาบอบช้ำ
"อะไรครับ" จอมขวัญงุนงง ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไงกัน
"พ่อพักอยู่กับวินัยเพื่อนของนาย" เขาเอ่ย
"หืม คุณตำรวจน่ะเหรอ" จอมขวัญเบิกตากว้าง ทำไม
"พ่อช่วยเขาไว้จากการโดนทำร้าย เขาเลยให้ที่พักกับพ่อ" โสภณบอก
"ดีจังเลยครับ อยู่ใกล้กันแค่นี้ ขวัญจะได้หายห่วง" จอมขวัญได้ยินแบบนี้ก็โล่งใจ
"พ่อกับวินัย .. เรา" โสภณพยายามจะพูด แต่มันช่างยากเย็นเหลือเกิน
"พ่อกับคุณตำรวจทำไมครับ" จอมขวัญถาม
"เราคบกันแบบลูกกับคุณอัศวิน ความสัมพันธ์เกินเพื่อนพี่น้อง" สิ้นเสียงเอ่ย จอมขวัญถึงกับหน้าแดงก่ำ
พ่อเขากับคุณวินัยเพื่อนคุณอัศวินเนี่ยนะ
"พ .. พ่อล้อขวัญเล่น .. ใช่ไหม" จอมขวัญไม่เข้าใจ ผู้ชายกับผู้ชายจะคบกันได้อย่างไร
"พ่อพูดเรื่องจริง หลังจากที่ไม่ได้แตะต้องใครมาเกือบยี่สิบปี พ่อก็ต้องการ และมันก็สามารถเติมเต็มความต้องการให้พ่อได้ ขวัญรังเกียจหรือเปล่า .."
"ไม่จ่ะ ไม่รังเกียจเลย ขวัญตามใจพ่อ ถ้าพ่อมีความสุข ขวัญก็มีความสุขด้วย คุณวินัยเขาดีกับพ่อไหมครับ" จอมขวัญรู้สึกหายเกร็ง เขานอนลงหนุนตักพ่อ ยิ้มกว้างๆให้พ่อรู้ว่าเขาไม่ได้รังเกียจ
"มันเป็นคนดี พ่ออยู่กับมันแล้วพ่อก็สบายใจ" โสภณลูบหัวตัวเล็ก
"พ่อรักเขาหรือเปล่า" จอมขวัญดูเหมือนจะตื่นเต้นมากกว่าตกใจ
"ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกลูก แค่รู้สึกดี" เขาตอบ "บางทีคนเรามันก็ไม่ต้องอาศัยเหตุผลอะไรมาก ชอบก็บอกชอบ ไม่ชอบก็เลิกรา แค่นั้นแหละ"
จอมขวัญหลับตาลงซึมซับความรู้สึกนี้ไว้
เขารู้ว่าพ่อต้องไป
"พ่อจะกลับไปอยู่กับเขาใช่ไหมจ๊ะ" จอมขวัญหลับตาแน่น กอดเอวหนาๆของพ่อเอาไว้ ไม่อยากให้ไปเลย อยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ
"พ่อยังต้องคอยปกป้องลูกและพาลูกไปทำเรื่องมรดกให้เรียบร้อย หลังจากนั้นถ้าพ่อยังมีชีวิต พ่อจะมาอยู่กับลูกนะ" โสภณพูดออกมาจากใจ
"ฮือออ ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย ขวัญไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรแน่ ไม่ยอม!" จอมขวัญร้องไห้อย่างหนัก ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรไปเพราะว่าปกป้องเขาอีกแล้ว ไม่ยอมอีกแล้ว
"ชู่วว .. พ่อไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก อย่างไรก็จะอยู่รอดูหน้าหลานทั้งสองนะ อยากรู้จังว่าหลานเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" โสภณเปลี่ยนเรื่อง เพราะอยากให้จอมขวัญเลิกคิดมาก
"อีกสองเดือนครับ กว่าจะได้อัลตร้าซาวด์อีกรอบ" จอมขวัญยิ้ม ลูบท้องตัวเองไปด้วย
ก๊อก ก๊อก
อัศวินเปิดประตูเข้ามา
"กูแค่มาเอาของ คุยกันต่อเถอะ" เขาไม่ได้อยากขัดจังหวะ พอดีต้องเอานามบัตรไปให้ช่าง
โสภณอมยิ้มที่เห็นจอมขวัญหน้าบึ้งทันทีที่นายเดินเข้ามา
"ไปไหนมาครับนาย กลับเสียเกือบเย็น" โสภณถาม แกล้งลูกไปในตัว
"ไปดูงานมา อยากจะเพิ่มรั้วสูงและปลอดภัยกว่านี้ด้านหลัง ให้ช่างเขามาดู กูเลยขึ้นมาเอานามบัตรไปให้ มึงล่ะมานานหรือยัง" อัศวินถือโอกาสตอบไปด้วย มองดูเด็กน้อยที่นอนออดอ้อนพ่อไปด้วย ทีกับเขาไม่เห็นมีแบบนี้บ้าง
"นี่คุณ! พ่อผมแก่กว่าคุณกี่ปี กูมึงได้ไง อย่าทำตัวไร้มารยาทสิ!" จอมขวัญต่อว่า นี่พ่อขวัญนะ อย่ามาใช้คำหยาบโลน
"อ่อ ครับพ่อ เชิญพ่อตาตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวลงข้างล่างก่อน" อัศวินเปลี่ยนสรรพนามทันทีอย่างไม่ลังเล ในเมื่อสถานะนอกเหนือจากนายจ้างลูกน้อง โสภณก็คือพ่อตาเขา
"ฮึ่ยยย พ่อตาอะไรเล่า" จอมขวัญขมวดคิ้วหน้าบึ้งที่ทำอะไรตานั่นไม่ได้สักที
"นายเขาก็พูดถูกแล้ว ถ้าไม่ให้เขาพูดกูมึง ก็ให้เขาเรียกพ่อว่าพ่ออีกคนนะลูก" โสภณแกล้งหยอกลูก เวลาเห็นตัวเล็กอมลมแล้วมันเขี้ยวอยากก้มลงไปฟัดให้หนำใจ คิดว่านายเองก็คงจะชอบแบบนี้ไม่น้อย
"ไม่! ขวัญเรียกได้คนเดียว" จอมขวัญพลิกกอดพ่อแน่น ฝังหน้ากับเสื้อหอมๆ งอนพ่อแล้ว ทำไมต้องดีกับเขาขนาดนี้ก็ไม่รู้
"เด็กน้อยขี้งอน ฟอดดด จะเป็นแม่คนแล้ว เมื่อไหร่จะโตสักทีหืม" โสภณกอดลูกก่อนจะโยกไปมา เขาเลี้ยงจอมขวัญมายิ่งกว่าไข่ในหิน ที่ขวัญมีนิสัยแบบนี้ก็เพราะว่าเขาตามใจลูกมาตลอด
"ตอนนี้ขวัญอยู่กับพ่อ ขวัญจะอ้อนๆๆๆ ไม่อยากให้พ่อไปเลย คืนนี้นอนกับขวัญไม่ได้เหรอครับ" จอมขวัญเงยหน้าส่งสายตาอ้อน
"จะได้ได้ไงล่ะลูก บ้านนี่ก็ของนาย ห้องนี่ก็ของนาย ให้พ่อกลับไปอยู่ในที่ของพ่อเถอะนะ ช่วงนี้พ่อจะมาเยี่ยมบ่อยๆ นะครับ" โสภณก้มลงจูบหน้าผากลูก เขาอยากให้ลูกเข้าใจ ว่าตอนนี้จอมขวัญได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวคุณอัศวินไปแล้ว เขาก็เป็นได้แค่พ่อที่คอยดูแลอยู่ห่างๆ ชีวิตที่เหลือก็อยากจะให้ลูกได้มีความสุขกับคนดีๆที่จะคุ้มครองเขาได้ ส่วนเขาหลังจากหมดห่วงแล้วจะเอาอย่างไรค่อยว่ากันต่อไป
......
จอมขวัญนอนคุยกับพ่อจนกระทั่งเย็น โสภณถึงขอตัวกลับ ตอนแรกจอมขวัญก็งอแงเอาเรื่อง แต่พอพ่อสัญญาว่าจะมาหาทุกวัน จอมขวัญก็ตกลง เขาทานข้าวเย็นเสร็จเตรียมเข้านอน พี่ลำดวนขึ้นมาเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างไว้ให้แบบทุกวัน จอมขวัญเปลี่ยนชุดใส่ชุดคลุมก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
อัศวินเดินตามขึ้นมาหลังจากนั่งคุยกับมารดาเสร็จ เห็นไฟห้องน้ำเปิดก็วางใจว่าคนรักกำลังอาบน้ำ
เพล้ง!
เสียงอะไรสักอย่างในห้องน้ำหล่นแตก
อัศวินตกใจรีบวิ่งไปที่ประตู "ขวัญเป็นอะไรไหม"
ไร้เสียงตอบรับ อัศวินรีบหยิบไขควงมางัดประตูห้องน้ำที่ล็อคจนเปิดออก
"คุณ! เข้ามาทำไม!!" จอมขวัญสะดุ้ง เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น จะบ้าหรือไงกัน
"แก้วแตกนี่ อย่าใช้มือเปล่าเก็บสิ! ลุกขึ้นมา!" อัศวินโมโหไปหน่อยจึงออกเสียงตวาด
"พูดดีๆเป็นไหมเล่า!" จอมขวัญหน้างอ จะดุอะไรหนักหนา "จะตวาดทำไม ไม่เป็นอะไรหรอก โอ๊ย!"
จอมขวัญเซทันทีที่ก้าวเท้าไม่พ้น เหยียบเอาเศษแก้วเข้าจังๆ
"เป็นไงล่ะเด็กดื้อ" อัศวินเข้าไปประคองร่างเล็กไว้ทัน
เนื้อตัวนุ่มนิ่มไร้อาภรณ์บดเบียดอยู่บนหน้าตัก อัศวินพยายามเก็บอาการเอาไว้ ตอนนี้ต้องคิดแค่เรื่องแผล
"ไหนดูสิ เจ็บหรือเปล่า" เขาประคองเท้าบางๆขึ้นมา
"อื้ออ เจ็บ" จอมขวัญน้ำตาไหล เลือดสีแดงเริ่มไหลออกมาทีละนิด
"กอดคอฉันไว้" อัศวินกระซิบข้างหู "เอาล่ะนะ ฮึบ"
อัศวินอุ้มร่างเปล่าเปลือยมาวางบนเตียงก่อนจะรีบหยิบผ้าขนหนูมาส่งให้
"ยื่นเท้ามา ที่พูดเนี่ย เชื่อฟังกันบ้างไหม" เขามองเท้าที มองหน้าคนรักที เรื่องดื้อเนี่ยขอให้บอกเถอะ
จอมขวัญหน้าบึ้ง ได้ทีบ่นยาวเลยนะ
"โอ๊ย เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิครับ" จอมขวัญจะชักเท้าหนี แต่อัศวินดึงไว้
"แก้วมันฝังอยู่ในเท้า รีบเอาออกจะได้ไม่เป็นบาดทะยัก" อัศวินเอ่ย ดึงเศษแก้วออกเสร็จก็รีบเช็ดด้วยแอลกอฮอล์ทายาแดงก่อนจะแปะผ้าก็อซ
"อาบน้ำเสร็จหรือยัง" อัศวินเก็บของไปด้วย ถามคนที่นั่งจับเท้าตัวเองไปด้วย
"ครับ เหลือแค่ล้างหน้าแปรงฟัน" จอมขวัญเอ่ย
"ถ้าอย่างนั้นรอลำดวนเข้ามาทำความสะอาดแปปนะ ปวดหรือเปล่า" อัศวินเดินเข้ามาคุกเข่าแล้วนวดข้อเท้าให้
จอมขวัญส่ายหน้าเร็วๆ
"อยากอาเจียนไหม" เขาถาม อยากจะยื่นมือไปแตะท้องน้อยๆแต่ก็ไม่อยากทำให้จอมขวัญกังวล
"ไม่ครับ" จอมขวัญตอบ ไม่นานลำดวนก็เข้ามาจัดการเศษแก้วให้ พอลำดวนออกไป อัศวินก็ช่วยประคองจอมขวัญไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะให้จอมขวัญแต่งตัว แล้วตนก็เข้าไปอาบน้ำต่อ
สงสัยว่าเขาคงจะอาบน้ำนานไปหรือไร คนบนเตียงถึงได้ฟุบหลับไปแล้ว
"นอนดีๆสิครับ" อัศวินสอดแขนเข้าประคองให้จอมขวัญนอนลงกับเตียงดีๆ
ฟอดดด
เขาหอมแก้มนิ่ม ห่มผ้าให้จนถึงหน้าอก
คืนนี้เป็นคืนแรกเลยที่เขาได้นอนเตียงเดียวกับมันตั้งแต่เขากับมันต้องห่างกัน ถ้าไม่นับที่เขาไปนอนเฝ้า นี่คือวันแรกเลยจริงๆ
"ฝันดีนะครับลูก พ่อรักลูกนะครับ" เขาก้มลงจุมพิตหน้าท้องเล็กผ่านผ้าห่ม อยากให้ลูกๆได้ยินสิ่งที่เขาอยากจะบอก
"ฝันดีนะจอมขวัญ รักมากนะครับ" จุมพิตที่หน้าผากเล็ก ไล่ลงมาที่จมูกและปาก แช่ไว้จนหายคิดถึงก่อนจะผละออก
ไม่อยากกลับเกาะเลยให้ตายเถอะ
อยากจะอยู่กับจอมขวัญแบบนี้ไปนานๆ
TBC.
Talk: ตัดจบก่อนนะคะ รักทุกคนนน 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724897 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก