รอยชัง อินไซด์ 'สเปเชียล'
งอแงคนเราเวลาถึงคราวที่ต้องจากกันมันก็ต้องทำใจลำบากเป็นธรรมดา หนึ่งเดือนที่ต้องอยู่ห่างกันหลายร้อยกิโลมันยิ่งทำให้ใจเริ่มฟุ้งซ่าน คนแก่อย่างโสภณน่ะ เสน่ห์น้อยเสียที่ไหน คนงานสาวๆเวลามองคนของเขาบางทีอย่างกับจะสิงร่าง ถูกเอ่ยปากจีบมาก็ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เขาแอบถามน้อยเป็นประจำว่ามีใครแอบมาตอแยคนของเขาบ้าง น้อยเองก็ไม่เคยปิด ไม่ว่าจะสาวน้อยสาวใหญ่น้อยก็เล่าให้ฟังทั้งหมด
วินัยอยากจะหึงใส่ หึงแบบที่ผู้หญิงเขาทำกัน วีนแตก หรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่างให้คนซื่อบื้อรู้ว่าเขากำลังหึง หึงอย่างหนัก หึงจนไม่เป็นอันทำการทำงาน
.. ก็ถึงเขาจะแมน แต่ว่าผัวใครใครก็รักป่ะวะ ..
"มึง! ทำไมชอบเหม่อวะ เลิกงานแล้ว" เพื่อนตำรวจเดินมาตบบ่าเขา จริงอย่างที่มันว่า พักนี้เขาเหม่อบ่อยจนไม่เป็นอันทำงาน
"เออ ปวดหัวนิดหน่อย ขอบใจมาก" วินัยพยักหน้าให้เพื่อนก่อนจะลุกขึ้นเตรียมกลับบ้าน
เบื่อ .. เบื่อเวลาแบบนี้ที่สุด
เวลาที่ต้องกลับไปอยู่คนเดียว นอนคนเดียว ไม่มีคนให้กอด
วินัยขับรถมาถึงบ้าน ก่อนกลับเขาแวะทานข้าวข้างนอกมาเลยเพราะไม่มีคนทำให้ โสภณลงใต้มาเดือนนึงเต็มๆ เขาพยายามคิดว่ามันไปทำงาน ไปช่วยอัศวินเพื่อนเขา แต่อีกใจแม่งก็โคตรจะคิดถึงเลย อยากจะลาไปใต้แม่งด้วยสักเดือน แต่คงโดนไล่ออกเสียก่อน
เขาขึ้นห้องถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนชุดตัวหลวมๆของโสภณ กลิ่นหอมอ่อนๆยังติดอยู่ที่ชุดเลย คิดถึงโว้ยยยยยยยยย ถ้าโทรไปตอนนี้จะคุยได้ไหม
รอสายอยู่ไม่นานก็มีคนรับ
( ว่าไง ) เสียงโหวกเหวกเจี๊ยวจ๊าวดังผ่านลอดเข้ามา เสียงคล้ายว่ากำลังร้องคาราโอเกะอยู่ที่ไหนสักแห่ง
"ทำเหี้ยอะไรวะ เสียงโคตรดัง!" หงุดหงิดว่ะแม่ง กูนี่นอนเปลี่ยวกายา ไร้เสียงครื้นเครง แต่ดูมันดิ มีความสุข นั่งแดกเหล้า!
( พอดีลูกน้องชวนมางานวันเกิด มึงกินข้าวยัง ) โสภณถามเสียงนุ่ม แต่วินัยก็ไม่พอใจอยู่ดี
"เออ แล้วนี่กินเหล้าแต่หัววันเลยไง?"
( ไม่เยอะหรอก ไม่ต้องห่วง / พี่ภณจ๋า กับแกล้มมาแล้วจ่ะ ) เสียงผู้หญิงที่ลอดเข้ามายิ่งทำให้เขาปากสั่น เชี่ยเอ้ย! ปล่อยไม่ได้เลย มีแต่คนจ้องจะงาบ!
"เสียงใคร!" วินัยกำโทรศัพท์แน่น อยากต่อยหน้าคน อยากยิงปืนขึ้นฟ้า อยากแม่งไปเสียหมด ตอนนี้
"เด็กแถวนี้แหละ มึงเป็นอะไร งอแงทำไมเนี่ย" คนปลายสายถามเสียงเอ็นดู แต่วินัยไม่เล่นด้วย
"เออ กูมันขี้งอแง หึง หวง ทำตัวเป็นผู้หญิงเข้าไปทุกวัน! แต่มึงรู้ไหม!! การที่ผัวคนเดียวต้องไปทำงานไกลเป็นเดือน กูเหงาขนาดไหน! ไอ้เหี้ย! จะไปตายไหนก็ไปเลย!! กูเกลียดมึง!!!"
เขาวางสายแล้วปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่ใยดี
ไอ้เหี้ยนี่! ชอบว่าเขางอแงเหมือนเด็ก
ใช่สิ! ใครจะไปเก็บความรู้สึกเก่งเหมือนมึงล่ะ!
...
ถ้าอยู่บ้านแล้วมันฟุ้งซ่านนัก กูออกมาแดกเหล้าเหมือนมันก็ได้วะ!
วินัยขับรถออกมานั่งร้านเหล้าชิลๆ เบื่อ เบื่อที่ตัวเองทำตัวไร้สาระเข้าไปทุกวัน ก็คบกันตั้งเกือบปีแล้ว ทำไมถึงยังไม่เชื่อใจมันอีก ..
เขานั่งดื่มไปเรื่อยๆ จากตอนแรกที่ไม่คิดว่าจะเมา แต่ตอนนี้เริ่มจะเมาไปเรียบร้อย
วินัยเป็นคนตัวขาว มีกล้ามแต่ร่างก็ไม่ได้หนามากมายอะไร ยิ่งเขากลายเป็นเมียโสภณไปเต็มตัวแล้ว ออร่าความเป็นรับก็ยิ่งพุ่งพล่าน ถ้าโสภณมีผู้หญิงมาจีบไม่น้อย วินัยเองก็มีผู้ชายมาติดพันมากไม่ใช่เล่น
"สวัสดีครับ ขอนั่งด้วยได้ไหมเอ่ย" เสียงดังมาจากข้างๆทำให้วินัยปลายตามอง ผู้ชายผิวเข้มแต่สำอาง ร่างกำยำ ใส่เสื้อผ้าดูดี กำลังอยากชนแก้วกับเขาอยู่
เอาสิ ลองกับผู้ชายคนอื่นบ้างจะเป็นอะไรไป
"ไม่ต้องขอหรอกครับ" วินัยยกแก้วน้ำเมาขึ้นดื่ม เขาเองก็เบื่อๆ เดือนนึงแล้วนะที่ไม่ได้มีอะไรกับใคร
"คุณมาคนเดียวแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอ" ชายหนุ่มหน้าตาแนวพี่ป๋อทัก ก็หล่อใช่ย่อยนะ แถมหุ่นก็เนี้ยบซะ
"แฟนไม่อยู่ เบื่อๆเลยออกมาเที่ยว" วินัยยักไหล่ ไหนๆก็เล่นมุกนี้ละ เฉลยว่ามีแฟนไปเลย ดูสิ ว่าจะยังเล่นด้วยไหม
"ดีจังนะครับ ผมไม่มีแฟน เบื่อๆเลยออกมาเที่ยว" เขาเอ่ย ยิ้มให้จนตาหยี
บ้าจริง ทำไมถึงมองว่าน่ารักกันนะ
"คืนนี้คุณกลับไวไหม ผมชื่อ ต้น ถ้าไม่รีบ นั่งเป็นเพื่อนกันจนร้านปิดได้ไหมครับ" คนข้างๆเอ่ยน้ำเสียงร้องขอ แล้วอย่างเขาหรือจะมีปฏิเสธ
นั่งคุยสัพเพเหระจนถึงตีสอง ได้ความว่าคุณต้นเขาเพิ่งย้ายมาดูแลบริษัทลูกที่ลำปาง เบื่อๆอยู่คอนโดเลยแวะมานั่งดื่มหาเพื่อนคุย คุณต้นเขาได้ทั้งหญิงทั้งชาย และเขาก็สนใจวินัยเป็นพิเศษ ถ้าหากว่าไม่มีแฟนก็คงจะจีบ แต่นี่มีแฟนแล้วเลยขอโอกาสเป็นเพื่อนไปก่อน
"คุณกลับไม่ไหวหรอก ไปนอนคอนโดผมเถอะนะครับ" คนข้างๆช่วยพยุงเขา เขาเมาแล้วจริงๆ แถมโทรศัพท์ก็ดังจนน่ารำคาญ
"อย่าทำอะไรผมนะ เอิ๊ก" วินัยเดินเป๋ ยอมขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรก ไม่ใช่ว่าเขาใจง่ายอะไรหรอกนะ เพียงแต่เขามั่นใจ ว่าความเมาแค่นี้ไม่สามารถทำให้เขาตกเป็นเมียใครอื่นได้นอกจากโสภณแล้ว
"ระวังครับ ฮึบ" วินัยถูกวางบนเตียงอย่างเบามือ เขาพลิกตัวกอดหมอนข้างทันทีที่ตัวถึงฟูก
Rrrrrrrrrr
โทรศัพท์ยังสั่นไม่หยุด วินัยรำคาญเลยคว้าออกมาวางบนเตียง
"ผมรับให้ไหม" คุณต้นเอ่ย วินัยครางอืออา
"สวัสดีครับ"
"ครับ ผมไม่ใช่เจ้าของเครื่องครับ"
"พอดีเขาเมาครับ เลยมานอนห้องผม"
"คุณครับ คนในสายขอสายคุณนะ" ต้นยื่นโทรศัพท์ให้คนที่นอนสบายใจ
"ไม่! วางไปเลย!!!" วินัยปัดโทรศัพท์ในมืออีกคนเกือบหล่นพื้น โชคดีที่รับไว้ทัน
"พรุ่งนี้หายเมาผมจะบอกให้ ครับ"
ต้นวางโทรศัพท์ไปแล้ว วินัยได้ยินหมดทุกคำ เพียงแต่ยังมึนๆและยังโกรธมันอยู่
"นี่ .. แฟนใช่ไหม" คุณต้นพลิกตัววินัยให้นอนหงายแล้วเอ่ยถาม
วินัยพยักหน้า
"ดูเขาเป็นห่วงคุณมากเลยนะ" คนข้างๆเอ่ยต่อ แต่วินัยไม่อยากฟัง ถ้าห่วงกันจริงๆก็รีบกลับมาหาสิ กูเหงา อยากอยู่ด้วย อยากกอด อยากถูกกอด
"ผมง่วงแล้ว " วินัยคราง อยากนอนเต็มทน
"เดี๋ยวผมเปลี่ยนชุดให้นะ จะได้สบายตัว"
"อืม"
วินัยยอมให้คนแปลกหน้าเปลี่ยนชุดให้ เช็ดตัวให้ เพราะเขาเองก็ผู้ชายเหมือนกัน คงไม่มีอะไรเสียหาย
จากนั้นเขาก็หลับ ไม่รู้ว่านอนไปตอนไหนแต่มารู้สึกตัวอีกทีตอนได้รับสัมผัสจากคนข้างๆ
"หอม .. ตัวคุณหอมไปหมด"
"อ๊ะ .. อื้อ" วินัยเบี่ยงหน้าหลบคนที่กำลังไล่หอม เขารู้สึกเปียกที่ยอดอก มารู้ตัวอีกทีก็เห็นอีกคนกำลังรัวลิ้นอย่างเมามัน
"เพื่อนกันเขาไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกนะ" วินัยเอ่ย คนตรงหน้าหยุดชะงักก่อนจะสวมกอดมาจากด้านหลัง
"ขอโทษนะ .. ผมอยาก .. ตัวคุณหอม ผมเลยทนไม่ไหว" ต้นจรดริมฝีปากที่ซอกคอหอม ก่อนจะกอดคนตรงหน้าเอาไว้
เขารู้สึกชอบและจริงใจกับคนคนนี้
"ผมมีแฟนแล้ว และผมก็คงไม่คิดนอกใจแฟนผม" วินัยเอ่ย แม้จะยอมให้เขากอด แต่ก็ได้แค่ฐานะเพื่อน จะไม่มีการเลยเถิดอะไรทั้งสิ้น
ร่างกายเขาเป็นของโสภณคนเดียวเท่านั้น
"ผมขอโทษนะครับ" ต้นกอดคนตรงหน้าเอาไว้ รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว ไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่เขาก็อดไม่ได้
"ไม่เป็นไรหรอก อย่าทำอีกก็พอ" วินัยหลับตา พอเช้าเขาก็จะไม่งี่เง่าแบบเดิมแล้ว รู้แล้วว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถแทนที่โสภณได้
.....
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
วินัยจ้องเบอร์ของคนรักที่โทรมาแต่เช้า เขากลับมาถึงบ้านตั้งแต่เจ็ดโมง วันนี้เป็นวันหยุดเลยขอนอนต่ออีกสักงีบ ส่วนคุณต้น เราก็แลกเบอร์ติดต่อกันไว้แบบเพื่อน
( วินัย มึงใจร้ายกับกูจังนะ ) คำแรกหลังจากที่รับสายเป็นคำตัดพ้อจากมัน
"มึงเองก็ใจร้ายกับกูเหมือนกัน" วินัยอยากจะบ้า เขาน้ำตาคลอเบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่
( กูคิดถึงมึงนะคนดี ไม่ได้ลืมมึงนะครับ ) แค่คำพูดหวานๆก็ทำให้เขายิ้มได้
"คิดถึงก็กลับมาสักที กูเหงา กูเงี่ยน มึงเข้าใจไหม" วินัยไม่เก็บอารมณ์ใดๆทั้งนั้น เงี่ยนก็บอกว่าเงี่ยน อยากถูกอึ๊บก็ไม่โกหก
"แล้วรู้ได้ไงว่ากูไม่เงี่ยน หืม กูช่วยตัวเองทุกวันก็คิดถึงแต่หน้ามึง ร่างกายมึง ผนังนุ่มๆที่รัดของกู"
"ไอ้เหี้ย! ถ้ามึงไม่รีบขึ้นมา กูจะบินไปหามึงเดี๋ยวนี้!!!" เขาคิดถึง อยากเจอ อยากทำอะไรด้วย "กูจะลงแดงแล้วมึงรู้ไหม!"
"ใจเย็นเมียจ๋า อีกสามวันนะ ทนหน่อยนะครับ" โสภณกระซิบเสียงหื่น เป็นการบอกให้รู้ว่า อีกแค่สามวัน ร่างกายของเราก็จะได้ประกบแนบชิดกันทั้งวัน
"สามวันกูไปหาผัวใหม่ดีกว่า" วินัยประชด
"หึ เรื่องเมื่อคืนกูยังคาใจอยู่นะ แต่รอให้เจอหน้าก่อน เดี๋ยวจะทบต้นทบดอกเลย" โสภณขู่
"รีบขึ้นมาเลย อย่าดีแต่พูด ว่าแต่คนเมื่อคืนก็เร้าใจไม่น้อยนะ กูนี่ครางจนเสียงแหบเลย" วินัยแกล้งหยอก อยากให้คนฝั่งนู้นเป็นอาหารเดียวกับเขาบ้าง
"ครางอะไรวะ พูดดีๆนะ เมีย! วินัย!"
วินัยกดตัดสายไปดื้อๆ ดูสิว่าคนซื่อบื้อแบบนั้นจะหึงหวงกันบ้างไหม
เอาให้คลั่งยิ่งกว่าเขาไปเลย!
"โธ่เว้ย!" โสภณสบถ เมียเขาทำไมมันแรดขนาดนี้นะ ไปครางกับไอ้เหี้ยนั่นอิท่าไหนล่ะ โว๊ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
"น้อย!" โสภณเอ่ยเรียกคนสนิท
"ครับพี่" น้อยตอบ เห็นหน้ามุ่ยๆของพี่ภณแล้ว สงสัยคงมีเรื่องอะไรสักอย่าง
"พรุ่งนี้กูจะกลับลำปางไฟลท์เช้าสุด ช่วยจัดการให้กูด้วย!" โสภณสั่งแค่นั้นก่อนจะรีบกลับไปบ้าน
ไม่ได้การละ ขืนปล่อยให้เมียเปลี่ยวอยู่แบบนี้
มีหวังเขาคงได้ผัวน้อยมาแน่ๆ
ต้องรีบกลับไปจัดการคนงอแง
อยากได้นักใช่ไหมดุ้นเนี่ย เดี๋ยวจัดให้
TBC. ในเล่ม
Talk: มาลงให้เพราะคนติดตามเพจครบ 1000 นะคะ
ติดตามเต็มๆได้ในเล่มเน่อ ^^
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724747 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก