รอยชัง ๓๒
'น่ารัก'
อัศวินคิดพลางมองคนรักที่เพิ่งจะตัดผมเสร็จมาหมาดๆ ผมซอยปรกลำคอขาวสีดำสนิทถูกจัดทรงให้เข้ากับใบหน้าหวาน จอมขวัญช่วงนี้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นมาก ชั่งน้ำหนักล่าสุดพบว่าเพิ่มขึ้นมาอีกสองกิโลเพราะช่วงนี้จอมขวัญดูจะทานเก่งเป็นพิเศษ และไม่อาเจียนง่ายเหมือนเดิม แต่ทว่ายิ่งอวบอั๋น นุ่มนิ่ม อัศวินก็ยิ่งเอ็นดู โดยเฉพาะเสื้อผ้าเซ็ตใหม่ที่อัจฉราหามาให้ใส่ก็ยิ่งทำให้จอมขวัญของเขาน่ารักมากจนไม่อาจละสายตา
"อยากทานอะไร ฉันให้นายเลือก" อัศวินเอ่ยหลังจากจ่ายเงินเสร็จ เขาถือของใช้ที่ซื้อมาไว้ในมือ ต้องขอบคุณพ่อตากับเพื่อนรักเขาที่ช่วยให้จอมขวัญเมตตาเขามากขึ้น หลังจากคืนนั้นจอมขวัญก็พยายามเปิดใจ เอาใจใส่ รับฟัง พูดคุยกับเขามากกว่าเมื่อก่อน
"ผมอยากทานสลัดครับ" จอมขวัญเอ่ย ถ้าให้เขาเลือก เขาอยากทานพวกสลัด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาทานได้จากที่ไหน
"ถ้าอย่างนั้นแวะซิสเลอร์นะ ที่นั่นมีสลัดให้เลือก ฉันเองก็ไม่เคยทานของที่อื่น ที่นี่คงดีสุดแล้ว" อัศวินแนะนำ ปกติก็ไม่ค่อยได้ทานอาหารแบบนี้สักเท่าไหร่
"ได้ครับ" จอมขวัญเองก็ยอมเดินตามคนตัวโตกว่ามาเรื่อยๆ เพราะถ้าจะให้เขาเป็นคนนำ วันนี้ทั้งวันคงหลงอยู่ในห้างนี่ไม่ได้ไปไหน
พวกเขาเข้ามานั่งในร้านอาหารมุมในสุด อัศวินอยากให้จอมขวัญทำตัวสบายๆจึงช่วยสั่งเพราะดูแล้วจอมขวัญคงยังไม่เคยทานมาก่อน อาจจะทำตัวไม่ถูก จอมขวัญเลือกจะทานแต่สลัดเพราะเขาอยากทานอะไรเบาๆ อัศวินจึงกำชับให้ทานไข่กับเส้นพาสต้าไว้บ้าง จะได้อิ่มท้องและจะได้ทานเผื่อลูกในท้องด้วย
"ทานเสร็จอยากไปไหนต่อหรือเปล่า" อัศวินถามคนที่ทานสลัดอย่างเอร็ดอร่อย
"ผมอยากได้ไม้ถักนิตติ้งกับไหมพรมครับ คุณพาผมไปซื้อได้ไหม" จอมขวัญเงยหน้าขึ้นสบตา
"ได้สิ เดี๋ยวจะพาไปโซนงานถักแล้วกันนะ" อัศวินพยักหน้า "นายถักเป็นด้วยหรือ ไม่เห็นฉันจะเคยเห็นนายทำอะไรพวกนี้"
"คุณแม่ท่านจะสอนถักครับ ผมเลยว่าจะซื้อเป็นของตัวเองเสียเลย" จอมขวัญตอบ อยากได้ไม้ที่เป็นของตัวเอง อยู่ว่างๆจะได้หัดทำได้เลย
"อ่อ แบบนี้นี่เอง คุณแม่ท่านชอบงานถักพวกนี้ ปกติหน้าหนาวท่านก็จะถักให้พ่อตลอด พอพ่อเสีย ก็เปลี่ยนมาเป็นนานๆทีถึงจะถัก นี่ก็นึกว่าท่านจะเลิกไปแล้วเสียอีก" อัศวินเอ่ยยาว "แล้วนึกอย่างไรถึงอยากถักล่ะ หืม"
"ผมอยู่ว่างๆมันเบื่อน่ะครับ จะไปทำสวน ท่านก็ห้าม จะทำอาหารก็อาเจียน ท่านเลยหาอะไรง่ายๆให้ผมทำ จะได้ไม่เบื่อ" จอมขวัญเอ่ยเสียงเหงา เขาอยากทำงานบ้าง อะไรก็ได้ขอให้ตนไม่ต้องอยู่ว่างๆแบบนี้ มันน่าเบื่อและดูไร้สาระ
"ดีแล้ว" อัศวินยื่นมือไปลูบหัวตัวเล็ก "ทำอะไรเบาๆก็พอ อย่าหักโหมมากนัก" เขาไม่อยากให้จอมขวัญทำอะไรเกินกำลังตัว
ทั้งสองนั่งทานอาหารกันจนเสร็จ อัศวินพาจอมขวัญไปเข้าห้องน้ำให้เรียบร้อย ก่อนจะพากันเดินออกมาดูไม้ถักนิตติ้ง จอมขวัญรู้สึกเพลิดเพลินกับการเลือกไหมพรมหลากสีจนไม่อยากกลับบ้าน เขาเดินซื้อหนังสือวิธีถักมาหลายเล่ม กะว่าจะได้ไม่ต้องรบกวนคุณแม่ท่านมากนัก
"คุณแม่มือใหม่ เล่มนี้ที่บ้านมีหรือยัง" อัศวินหยิบหนังสือมาถาม
"มีแล้วครับ ผมอ่านจบหมดแล้วด้วย" จอมขวัญตอบ พี่อัจซื้อมาให้ตั้งแต่แรกๆที่รู้ว่ามีน้อง
"ถ้าอย่างนั้นฉันควรจะซื้อเล่มนี้สินะ 'เตรียมรับมือเป็นคุณพ่อมือใหม่' " อัศวินโชว์ให้จอมขวัญดู
จอมขวัญชะงักก่อนจะหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆก็หน้าเห่อร้อนขึ้นมา
"จะอาเจียนหรือเปล่า" อัศวินตกใจ รีบรุดเข้ามาดู
"เปล่าครับ เอ่อ ผมว่าเราไปจ่ายเงินกันเถอะ" จอมขวัญหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถาม ก่อนจะเดินมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ บางทีความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นนี้มันก็ไม่ชินเอาเสียเลย
อัศวินขับรถพาจอมขวัญกลับมาบ้าน ก่อนจะช่วยยกของทั้งหมดในรถขึ้นมาเก็บบนห้อง ส่วนจอมขวัญนั้นก็เป็นคนจัดข้าวของเข้าที่เข้าทาง
"ฉันจะลงไปดูรั้วนะ นายก็พักผ่อนไป หรือไม่ก็ทำงานถักอะไรไป เข้าใจไหม" อัศวินเดินมาแตะที่กระหม่อมเล็ก "ไม่ต้องลงไปด้านล่างหรอกนะ วันนี้ไม่มีใครอยู่"
"ครับ" จอมขวัญทราบดี วันนี้คุณแม่กับพี่อัจไปธุระข้างนอก กว่าจะกลับก็คงดึกๆ
อัศวินเปลี่ยนเป็นกางเกงสบายๆก่อนจะลงมาดูงานรั้วด้านล่าง ตอนนี้ก็ใกล้เสร็จเต็มที่แล้ว เหลือแค่เก็บงานไม่มาก อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องลงไปกรุงเทพฯพร้อมกับโสภณและจอมขวัญ หากเรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี เขาก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะขอคนรักแต่งงาน
........
"คุณทนายเขาขอยกเลิกนัด พอดีเขาติดธุระด่วน และยังไม่มีกำหนัดวันที่ชัดเจน" อัศวินเพิ่งวางสายจากโสภณที่โทรมาแจ้งความคืบหน้า
"แล้วแบบนี้คุณจะกลับเกาะเลยหรือเปล่าครับ" จอมขวัญถาม ไม่ได้สนใจเรื่องมรดกบ้าๆนั่นเท่าไหร่นัก
"ฉันยังไม่อยากกลับเลย" คนตัวใหญ่สวมกอดคนรักพลางซบหน้ากับไหล่บาง "นายก็รู้ว่าฉันอยากอยู่กับนายกับลูกมากขนาดไหน"
อัศวินเอื้อมมือลูบเบาๆที่หน้าท้องน้อยๆของคนรัก เขาอยากจะซึมซับความรู้สึกนี้ไว้ให้มากที่สุด
"แต่คุณมีงานต้องทำ อยู่ที่นี่ผมเองก็สบายดี" จอมขวัญไม่อยากให้เขาทิ้งงานเพราะเรื่องแค่นี้
"แต่ฉันเป็นห่วง ฉันคิดถึง ไม่อยากไปเลยจริงๆให้ตายเถอะ" อัศวินหอมที่ซอกคอคนที่กำลังตั้งใจถักผ้าพันคอผืนแรกอย่างตั้งใจ
"ไปทำงานเถอะครับ ขึ้นมานานแล้ว คุณจะได้กลับไปดูแลลิขิตให้ผมด้วย" จอมขวัญเอ่ย มือก็ถักต่อเรื่อยๆไม่มีหยุด
"อ่อ สรุปคือห่วงแมวว่างั้นเถอะ" อัศวินเอี้ยวตัวคนข้างหน้าให้หันมามอง
"ก็ .." จอมขวัญไม่กล้าพูด ว่าจริงๆแล้วเขาคิดถึงเจ้าลิขิตมากขนาดไหน
"ไม่เอาแล้ว มาแย่งความรักจากนายแบบนี้ ฉันไม่เอามันแล้ว" อัศวินแสร้งทำเป็นโมโห
"ทำไมนิสัยแบบนี้ล่ะครับ นั่นแมวนะ!" จอมขวัญหน้าบึ้ง หันมาฟาดคนที่กำลังจะเอาแมวเขาไปทิ้ง
"เห็นไหม นายตีฉันเพราะมันอ่ะ" อัศวินโอดครวญ
"ก็คุณจะเอาลิขิตไปทิ้ง ผมไม่ยอมหรอกนะ!!" จอมขวัญยืนหยัด ลิขิตเป็นแมวที่เขารักมากที่สุด เขาคิดถึงมันจะแย่ แล้วนี่คนใจร้ายยังคิดจะพรากแมวน้อยของเขาไปอีก
"ใครว่าล่ะ" อัศวินอมยิ้ม มองหน้าคนที่เอาเรื่องเขา
"ก็คุณไง!" จอมขวัญโมโหคนหน้ามึน
"ฟังให้จบก่อนสิครับ .. ที่บอกว่าไม่เอาแล้วน่ะ .. เพราะขึ้นมาคราวหน้า ฉันจะพาลิขิตมาอยู่กับนายด้วย ดีไหม" อัศวินหอมแก้มคนหน้าบึ้งไปหนึ่งที พอท้อง จอมขวัญก็เริ่มอารมณ์อ่อนไหวง่าย อารมณ์เสียก็ง่าย เขาก็แค่แกล้งแหย่ ใครจะไปทิ้งลิขิตมันได้ลง
"คุณพูดจริงๆนะครับ" จอมขวัญดีใจ แต่ก็ยังอยากถามให้แน่ใจเสียก่อน "ไม่โกหกผมนะ"
"อื้ม ฉันไม่โกหกเด็กน้อยตาดำๆหรอกน่า" เขาโยกตัวคนรักไปมา
"ชอบว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย" จอมขวัญบ่นงุบงิบ
"หึหึ ก็เด็กจริงๆล่ะนะ นอนไหม ดึกแล้วนะ" อัศวินเอ่ยถาม เขาอยากให้จอมขวัญพักผ่อนเยอะๆ แม้ช่วงนี้จะไม่ได้อาเจียนบ่อยหรือรุนแรงเท่าครางก่อน แต่ยิ่งท้องเริ่มมีอายุครรภ์เพิ่มขึ้น คนเป็นแม่ก็ควรจะดูแลตัวเองให้มากขึ้น
"คุณจะกลับวันไหนครับ ผมจะได้เตรียมชุดให้" จอมขวัญเก็บของวางไว้บนหัวเตียงก่อนจะแทรกตัวลงนอนในผ้าห่ม ตามด้วยคนตัวโตที่ทรุดเข้ามากอด
"อีกสักสองวัน พอรั้วเสร็จฉันคงวางใจ คราวนี้จะรีบไปรีบมานะ นายจะได้ไม่เหงา" อัศวินลูบผมคนตัวเล็กขึ้นมาทัดหู จอมขวัญเป็นคนสำคัญในชีวิตเขา ยิ่งเรื่องที่แม่เคยเล่าว่าพระท่านเคยเตือนเรื่องที่ยังไม่เกิด อัศวินยิ่งกลัว
"ไม่มีคุณผมก็อยู่ได้น่า" จอมขวัญหมั่นไส้คนหลงตัวเองที่สุด
"แต่ฉันอยู่ไม่ได้นี่ ถ้าไม่มีนาย" อัศวินพลิกร่างเล็กให้หันมาพลางแตะหน้าผากของเขากับหน้าผากเล็ก
"ขอบคุณนะที่ยอมให้ฉันอยู่ตรงนี้ แม้ว่าฉันจะทำร้ายนายมามาก แต่ฉันจะไม่มีวันทำร้ายนายอีก เชื่อใจกันนะ" อัศวินใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มใสไปด้วย
แม้เพิ่งจะรู้ตัวในวันที่สาย แต่จะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดมือไปแน่ๆ
"นอนเถอะครับ ผมง่วงแล้ว" จอมขวัญหลับตาปี๋ ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ นอนไปสักพักก็มีสัมผัสอบอุ่นที่หน้าผาก พร้อมกับคำว่า 'ฝันดีนะ'
ถึงแม้ตอนนี้จะยังลืมช่วงเวลาเลวร้ายไม่ได้ แต่จอมขวัญก็พยายามมองถึงปัจจุบัน ถ้าหากว่ามัวแต่จมปลักกับอดีต เขากับลูกคงจะอยู่กันอย่างไม่มีความสุข อีกอย่าง คุณอัศวินก็ไม่ได้ล่วงเกินหรือใจร้ายใส่อีกเลยตั้งแต่รู้ความจริง เขาเองก็ต้องปรับตัวเหมือนกัน จะให้ความเกลียดชังมาครอบงำจิตใจจนถึงวันสุดท้าย จอมขวัญเองก็ทำไม่ได้เช่นกัน
.....
อัศวินบินลงมาจากลำปางในอีกสองวันต่อมา เขาให้น้อยมารอรับที่สนามบิน พอมาถึงก็รีบเข้าไปดูงานทันที เขามีเอกสารที่ต้องเซ็นและอนุมัติอยู่อีกหลายตั้ง เพราะถึงลุงชัยจะมีหน้าที่ดูแลเกาะแทนตอนที่เขาไม่อยู่ แต่เรื่องการอนุมัติอะไรต่างๆยังคงต้องเป็นหน้าที่ของอัศวินอยู่ดี
"พวกคนงานมันก็เรื่อยๆครับนาย นี่ผมเตือนไอ้พวกขี้เกียจไปแล้ว ถ้าเจออีก ผมจะรีบจัดการให้" น้อยเล่าถึงความเป็นไปบนเกาะ
"ดีแล้ว กูคงไม่มีเวลาไปดู อย่างไรไหว้วานพวกมึงด้วย" อัศวินเอ่ย เขาเองตอนนี้แค่จะกินข้าวยังไม่มีเวลาเลย
"นายครับ จอมขวัญมันให้อภัยนายได้แล้วใช่ไหม" น้อยเลียบเคียงถามตอนที่นั่งเย็บกระดาษให้นาย
"ยังหรอก" อัศวินส่ายหน้า "แค่ให้โอกาสน่ะ มันยังไม่ได้ให้อภัยกูหรอก"
"แค่นี้ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วครับ ผมเองก็คิดถึงมันจัง ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง" น้อยเองก็เฝ้ารอวันที่จอมขวัญจะลงมาเยี่ยมไม่ต่าง ก็แค่ลองคิด ไม่ได้หวังจะให้มันคิดถึงอะไร
"ขวัญมันบ่นถึงมึงตลอดแหละ รองๆจากแมวลิขิตเลยด้วยซ้ำ" อัศวินเองยังแอบอิจฉาไม่น้อย แต่ก็พอเข้าใจ ตั้งแต่จอมขวัญมาอยู่ที่นี่ก็มีแต่มันที่คอยดูแลจอมขวัญ
เขาเสียอีกที่ทำตัวเลวจนไม่น่าให้อภัย
เป็นคืนแรกที่อัศวินรู้สึกเหงาจนอยากจะบ้าตาย อยากกอดเมีย อยากคุยกับลูก บ้าจริงๆ เลยต้องมาติดแหง็กกับเจ้าลิขิตแมวจอมจุ้นที่ตัวเริ่มจะโตจนหนักแล้ว
เมี้ยววว ~
เหมือนแมวน้อยจะรู้ว่าเขากำลังนินทามันในใจ เจ้าลิขิตกระโดดขึ้นมานอนข้างๆเขาที่ใส่เสื้อกล้ามตัวเดียวนอนดูโทรทัศน์อยู่
"คิดถึงแม่เอ็งล่ะสิ" เขาไม่ชอบสัตว์จำพวกแมวหมา แต่ลิขิตเป็นกรณีพิเศษ
เมี้ยวววว~
เจ้าลิขิตเหมือนจะฟังรู้เรื่อง มันรีบเอาหัวเล็กๆอ้อนมาที่ต้นแขนเขา
"อย่าว่าแต่เอ็งเลยลิขิต ข้าก็คิดถึงแม่เอ็งไม่แพ้กัน"
ด้วยความที่มีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ อัศวินรีบเปิดกล้องต่อสายหาน้องสาวคนสวย ไม่ใช่แค่อยากได้ยินเสียงแต่อยากเห็นหน้าแม่ของลิขิตด้วย
( ทำไมถึงโทรหาน้องได้ ) อัจฉราปลายสายตั้งกล้องไว้ก่อนจะทาครีมที่ใบหน้า
"เอาโทรศัพท์ไปให้จอมขวัญหน่อย น้องนอนหรือยัง" อัศวินเอ่ย
( แปปนะคะพี่ชาย น้องขอทาครีมสักครู่ ) อัจฉราอมยิ้มล้อเลียนก่อนจะเดินผละไปทาครีมต่อ
อัศวินนอนรอจนกว่าน้องสาวจะทำธุระส่วนตัวเสร็จ ถึงจะเดินออกมาเคาะประตูของจอมขวัญได้
( มีคนเฟซไทม์มาหา อื้ม ) อัจฉรายื่นโทรศัพท์ให้
( ใครเหรอครับ )
( ดูหน้าจอสิ )
ภาพในจอค่อยๆสว่างกลายเป็นหน้าหวานๆของจอมขวัญ อัศวินตีหน้าเรียบ ก่อนจะเอ่ยถาม
"นอนหรือยัง" เขาถามคนที่อยู่ในชุดนอนลายลูกหมีตัวโปรด
( ใกล้แล้วครับ ผมถักผ้าพันคออยู่ )
"มีแมวมันคิดถึงแม่ เลยโทรมาให้คุยกัน" อัศวินอุ้มเจ้าลิขิตขึ้นมา เจ้าแมวเหมียวมองหน้าจองงๆก่อนจะยื่นเท้าเล็กๆไปเขี่ยหน้าจอ
( ลิขิตตตตต ขวัญคิดถึงจังเลยยยย ) จอมขวัญแทบจะพุ่งเข้ามาในจอหากทำได้
"หึ" อัศวินส่ายหัว ปล่อยให้แม่ลูกเขาได้คุยกัน ระหว่างนั้นอัจฉราเองก็ขอตัวกลับห้อง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเอา
( สบายดีไหมลิขิตต ขวัญไม่ได้ทิ้งลิขิตนะ ขวัญคิดถึงลิขิตมากเลย )
เมี้ยววว ~
เจ้าลิขิตจ้องจอโทรศัพท์ที่มีหน้าแม่ไม่วางตา
"คิดถึงแต่ลูกแมวเหรอแม่แมว ไม่คิดถึงพ่อแมวบ้างเหรอ" อัศวินเปลี่ยนเอาโทรศัพท์มาจ่อหน้าตน จอมขวัญตกใจผงะก่อนจะทำหน้ามุ่ย
( เอาลิขิตคืนมานะ ผมอยากคุยกับลิขิต ) จอมขวัญงอแง
"นี่ ฉันเป็นคนโทรมาหานะ" อัศวินหัวเราะ
( แต่ผมคิดถึงลิขิตนี่ครับบบบ ) นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน
"ถ้าอย่างนั้นนายก็เรียกแทนตัวเองว่าขวัญแบบที่เรียกกับลิขิตบ้างสิ" อัศวินหลอกล่อ จริงๆเขาแค่ไม่รู้จะทำอย่างไรให้จอมขวัญทำตัวน่ารักๆกับเขาบ้าง
( ผม .. ทำไม ) จอมขวัญไม่เข้าใจ
"เรียกแทนตัวเองว่าขวัญนะ น่ารักดี" อัศวินยิ้มที่อีกฝ่ายเริ่มทำปากยื่น หน้าก็เริ่มแดงขึ้นเลือดฝาด
( ถ้าเรียกแล้วคุณจะให้ผมคุยกับลิขิตใช่ไหมครับ ) จอมขวัญชั่งใจถาม
"อืม ให้คุยทั้งคืนจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะหลับไปเลย ดีไหม"
( ก็ได้ครับ .. ขอขวัญคุยกับลิขิตหน่อยนะ ) จอมขวัญยอมก็ได้
"หึ น่ารักที่สุด อ่ะ คุยกันให้หนำใจไปเลย พี่จะนอนฟังอยู่ข้างๆนะ" อัศวินทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนจะหลีกทางให้แม่ลูกเขาคุยกัน
จอมขวัญอึ้งไปกับคำว่า'พี่'ของอัศวินอยู่สักพัก ก่อนจะได้เห็นแค่เจ้าแมวเหมียวที่สุดแสนจะน่ารัก
( ดูสิ ลิขิตตัวโตขึ้นจะเลยหมอนแล้วนะ คิดถึงจังเลยยยย )
เมี้ยว ~
( รอหน่อยน้า อีกไม่นานลิขิตก็จะได้ขึ้นมาอยู่กับขวัญแล้ว อยากฟัดจังเลย มาอยู่ลำปาง ขวัญจะถักเสื้อไหมพรมให้ลิขิตนะ หน้าหนาวลิขิตจะได้อุ่นๆ ตอนนี้ขวัญกำลังพยายามอยู่ อยากให้ลิขิตขึ้นมาไวๆจังเลย )
อัศวินนอนฟังคนปลายสายคุยกับเจ้าแมวทำเหมือนลิขิตมันจะตอบโต้ได้อย่างนั้น จนกระทั่งที่เสียงเงียบหายไป เขาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
จอมขวัญที่เคยพูดจ้อ ตอนนี้นอนสลบอยู่หน้าจอโทรศัพท์เสียแล้ว
"เด็กน้อยเอ๊ย .. ฝันดีครับที่รัก" อัศวินจูบหน้าจอหนึ่งทีก่อนจะกดวางสาย ให้จอมขวัญได้นอนอย่างสบาย
หันมาอีกทีเจ้าแมวเซาก็หลับตามแม่ทูนหัวของมันไปเรียบร้อย จริงๆเลยน้า ทั้งคนทั้งแมว
.....
จอมขวัญใช้เวลาทั้งอาทิตย์ในการถักไหมพรมเป็นผ้าพันคอให้คุณแม่ ลองลายธรรมดาไปก่อนจนตอนนี้ก็ได้มาหนึ่งผืน คุณแม่ท่านก็รับไปเอาไว้ใส่เลยเพราะช่วงนี้เริ่มจะหนาว อีกหน่อยก็คงได้ใช้
"นี่สรุปทนายเขาจะนัดอีกทีวันไหน โสภณได้บอกหนูหรือเปล่าลูก" อำพรถามเพราะกังวล ทางสองผัวเมียนั่นก็เงียบไป ผิดปกติเหลือเกินจนอดห่วงไม่ได้
"พ่อบอกว่าคุณทนายท่านป่วยครับ จะมาได้อีกทีอาจจะเป็นเดือนหน้าเลย" จอมขวัญเองก็ได้คุยกับพ่อทุกวัน พ่อมาหาจอมขวัญบ่อย จนตอนนี้ขวัญไม่รู้สึกเหงาอีกแล้ว
"อ่อ แล้วแบบนี้เรื่องจะจบได้อย่างไร เห้อ คิดไม่ตกเลยนะ เรื่องมรดกเงินทองเนี่ยทำให้คนเราทำอะไรไม่คิดมากี่รายแล้ว" อำพรส่ายหัว ไม่อยากให้มันคาราคาซังนานไปกว่านี้
"ขวัญเองไม่อยากได้เลยครับ แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง ฝั่งนั้นก็คงไม่หยุด ขวัญไม่ได้อยากเป็นลูกนายห้างเลย ขวัญขอเป็นแค่ลูกพ่อโสภณก็พอแล้ว" จอมขวัญล้มตัวลงซบตักผู้ใหญ่ที่เคารพ เบื่อเหลือเกินที่ต้องมานั่งพะวงเรื่องพวกนี้
"ไม่ต้องห่วงนะลูก แม่จะย้ำอัศวินให้ช่วยหนูจนถึงที่สุด" อำพรรักและเอ็นดูจอมขวัญมากเหมือนลูกแท้ๆ "แล้วนี่ได้คุยกับพี่เขาทุกวันหรือเปล่า"
"ครับ คุณอัศวินโทรมาทุกคืน" จอมขวัญตอบพลางหลับตา
"แม่ดีใจนะคะที่หนูให้โอกาสตาวิน คนที่ทำผิดสมควรได้รับโทษ ถ้าหนูยังไม่อยากยอมรับแม่ก็ไม่ว่า ขอแค่หนูลองเปิดใจกับสิ่งที่เขาพยายามปรับตัว แม่เชื่อนะ ว่าลูกแม่จะไม่ทำให้หนูเสียใจอีก" อำพรลูบหัวคนบนตัก แม้เธอจะเป็นแม่ของอัศวิน แต่เธอก็รู้ดีว่าลูกชายของเธอร้ายกับจอมขวัญมากขนาดไหน ถ้าจะให้เข้าข้างมันคงเป็นไปไม่ได้ แต่ก็จะคอยให้กำลังใจและคอยสั่งสอนอยู่ตลอด ตอนนี้ตาวินก็กลายเป็นพ่อคนแล้ว เธอเองเชื่อว่าลูกชายจะไม่ทำตัวร้ายกาจแบบนั้นอีก กลับกันสิไม่ว่า เดี๋ยวนี้หลงเมียเด็กอย่างกับอะไร ขนาดอยู่ไกลกัน ยังต้องเปิดวิดีโอคอลคุยกันทุกวัน คนแก่ถึงต้องส่ายหัวจริงๆ
.
( อื้ออ แปปนะครับ อุแหวะะะ ) เสียงอาเจียนดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่วิ่งเข้าห้องน้ำไป อัศวินใจไม่ดีเลย ไม่เคยชินกับอาการของคนท้อง
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า" เขาตะโกนถาม
ไม่มีเสียงตอบรับ แต่เขาได้ยินเสียงอาเจียนอยู่ลางๆ
( เห้อ เหนื่อยจัง ) จอมขวัญเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดปาก
"ทำไมอาเจียนก่อนนอน ปกติไม่เคยเป็น" อัศวินถามด้วยความสงสัย
( ไม่ทราบครับ ผม เอ้ย ขวัญคงนอนคว่ำไปทับลูก เดี๋ยวลองนอนหงายคงไม่เป็นอะไร ) จอมขวัญถือโทรศัพท์ขึ้น
"ดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นห่วงมากรู้ไหม ถ้าไม่ไหวให้ลำดวนขึ้นมานอนด้วย เข้าใจหรือเปล่า" อัศวินกำชับ
( ครับ )
"คิดถึงจังเลยขวัญ อยากขึ้นไปหาใจจะขาด" อัศวินออดอ้อน
"คราวหน้าจะซื้อโทรศัพท์ที่เปิดกล้องได้ให้นะ เกรงใจยัยอัจมัน พี่โทรทุกคืน เผื่ออัจจะต้องใช้" อัศวินว่า ส่วนจอมขวัญก็แล้วแต่เขานั่นแหละ ถึงจะพูดว่าเกรงใจ แต่เขาก็คงไม่ยอมเปลี่ยนใจ
"ง่วงแล้วสิ" อัศวินมองคนที่กำลังหาว
( นิดหน่อยครับ ) จอมขวัญตาปรือตอบ พออาเจียนแล้วก็อยากพัก
"ถ้าอย่างนั้นนอนเถอะนะ พรุ่งนี้จะโทรไปใหม่"
( ฝันดีครับ ) จอมขวัญพยักหน้าเนือยๆ
"ฝันดี"
อัศวินวางสายก่อนจะยิ้มให้กับเจ้าแมวที่นอนอยู่ข้างๆ
อีกไม่กี่เดือนลูกของเขาทั้งสองคนก็จะได้ออกมาลืมตาดูโลกแล้ว
ตื่นเต้นชะมัด
ใจจริงเขาอยากได้ทั้งลูกสาวและลูกชาย แต่พอมาคิดอีกทีจะเพศไหนเขาก็รักทั้งนั้นแหละ
TBC.
Talk: รายละเอียดการเปิดจองอยู่ในเฟส Akikojae นะคะ
โกะไม่ได้ลงรายละเอียดในเล้าเพราะยังลงไม่จบเนอะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724832 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก