รอยชัง อินไซด์ ๕เป็นเพราะว่าทนายเลื่อนนัดออกไปอย่างไม่มีกำหนดทำให้อัศวินต้องรีบกลับสมุยเพื่อไปดูงานที่ค้างคาไว้เสียก่อน ส่วนทางโสภณนั้นเขาเองก็พยายามไม่น้อยที่จะติดต่อทนายด้วยตัวเอง แต่มันดูจะเป็นไปได้ยาก ช่วงนี้จึงได้แค่ติดต่อผ่านลูกชายเขาเท่านั้น ทางนั้นเขายังไม่ค่อยวางใจโสภณรู้ดี เพียงแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ เขาเองก็กลัวว่าลูกจะมีอันตราย
โสภณกับวินัยแยกออกมาอยู่คอนโดในตัวเมืองแทนการอยู่บ้านกับเพื่อนตำรวจ สาเหตุที่ต้องย้ายออกมาก็เพื่อความสะดวกและไม่ต้องมานั่งหลบๆซ่อนๆ แม้ว่าการเดินทางไปทำงานจะไกลขึ้น แต่วินัยก็สบายใจมากกว่า การได้อยู่กันสองคนตามลำพังมันย่อมดีกว่าอยู่แล้ว
"วันนี้กูมีสัมมนาอาจจะกลับดึก มึงเองก็ไปหาจอมขวัญใช่ไหม"
"อื้ม เดี๋ยวกูไปเอง กลับไม่ดึกมาก"
"เห้ย ได้ไงวะ เอารถกูไปนั่นแหละ ขับคนละคันไปเลย"
"อื้ม ได้"
"เป็นอะไรวะ คิดมากเรื่องทนายเหรอ"
"เปล่าหรอก มึงไปทำงานเถอะ"
"อื้อ ไว้เจอกัน"
ทั้งหมดเป็นบทสนทนาที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า วินัยไม่สบายใจเลยจนถึงตอนนี้ อยากจะช่วยเหมือนกันนะ แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาของมันเลย
"เหม่ออะไรวะ ได้ฟังที่วิทยากรพูดบ้างหรือเปล่า" เพื่อนข้างๆสะกิดถามตอนที่วิทยากรบรรยายอยู่
"ฟังอยู่ๆ กูแค่ง่วงๆว่ะ เมื่อไหร่จะเสร็จก็ไม่รู้ ง่วงจะตายห่าแล้ว" วินัยแสร้งง่วง ที่จริงเขาก็แค่เบื่อ อยากจะกลับคอนโดไวๆเท่านั้นเอง
"ทนหน่อยเพื่อน อีกไม่ถึงชั่วโมงแล้ว" เพื่อนข้างๆตบบ่าเขาให้กำลังใจ วินัยพยักหน้ารับ คลายกังวลพลางจ้องมองที่หน้าโปรเจคเตอร์ วันนี้มีสัมมนาเรื่องกฎหมายเพิ่มเติม หากไม่ตั้งใจ ทำผิดกฎขึ้นมาจะยุ่ง
สัมมนาจบลงตอนสามทุ่ม วินัยรีบขับรถกลับคอนโดทันทีเพราะเป็นห่วงอีกคนที่ดูกังวลมากกว่าเขา ช่องจอดรถที่เขาเช่าไว้ตอนนี้มีรถคู่ใจของเขาจอดอยู่ แสดงว่าอีกคนกลับมาก่อนหน้าเขาแล้ว
วินัยปลดกระดุมคอเสื้อออก เขาอยากอาบน้ำมากใจจะขาด พอลิฟต์เปิดเขาก็รีบเดินมาไขกุญแจเข้าห้องทันที
"รีบอะไรขนาดนั้น" คนที่กำลังนอนดูทีวีอยู่บนโซฟาถามอย่างขบขัน
แต่วินัยไม่ขำด้วย
เขากระโจนขึ้นคร่อมคนบนโซฟาอย่างรีบร้อน ปากเล็กบดเบียดเข้าหาคนตัวโตอย่างร้อนรน โสภณมองว่ามันเหมือนเด็ก คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าที่เขาเครียด พอเห็นเขาอารมณ์ดีมันเลยโล่งใจ
"อื้ม รุนแรงจัง" โสภณลูบบั้นท้ายที่โก่งงอน ผละปากออกเพื่อตั้งหลักก่อนจะหอมมุมปากถาม
"คิดถึง" วินัยตอบเสียงพร่า ตามจูบไปทั่วไรหนวด
"เด็กขี้อ้อน" โสภณยิ้มหวานก่อนจะรวบตัวคนตรงหน้ามากอด วินัยเองด้วยความที่โล่งใจแล้วก็ยอมโอนอ่อนกอดคอคนที่แก่กว่าตนเอาไว้แน่น กอดเหมือนลูกอ้อนพ่อ แต่นี่เป็นเมียอ้อนผัว
"ทำงานมาทั้งวัน อาบน้ำหน่อยไหม" โสภณหอมซอกคอ เขาไม่รังเกียจถ้าจะร่วมรักกับมันทั้งๆชุดทำงานแบบนี้ แต่ที่เอ่ยเพราะกลัวเมียจะไม่สบายตัว
"เหม็นหรือไง" เจ้าตัวบ่นมุบมิบ ยกวงแขนขึ้นมาดม
โสภณหัวเราะ "เหม็นสุดๆ"
"ไม่เห็นจะเหม็นเลย" เขาบ่น พอรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็โวยวาย "มึงอ่ะ แกล้งกูทำไมเล่า" กระหน่ำตีอกชกแขนคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ คนยิ่งเหนื่อยๆอยู่
"หึ มึงนี่น้า" โสภณส่ายหัว "ไปอาบน้ำเถอะ กูจะอุ่นกับข้าวให้"
"ไวๆล่ะ หิวแล้ว" วินัยยอมลุกขึ้นแต่โดยดี แค่รู้ว่าคนตรงหน้าไม่เครียดเหมือนเมื่อเช้า เขาก็ดีใจแล้ว
...
รู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าหลายเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่ได้รู้จักกันและกัน ต่างคนก็ต่างใช้ชีวิตเพื่ออีกคนมากขึ้น จากคนที่เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้าอย่างวินัย กลับกลายเป็นคนที่รักเดียวใจเดียวไม่นอกใจ จากคนที่อยู่เพื่อคนอื่นมาโดยตลอดอย่างโสภณ ตอนนี้เขาเองก็จะพยายามอยู่เพื่อตัวเองและมันให้มากขึ้น
นับวันความผูกพันก็ยิ่งมากขึ้น จากการเป็นแค่เพียงคู่นอน ตอนนี้ทั้งสองเองก็เริ่มมีเยื่อใยบางๆที่ตัดกันไม่ขาดจริงๆเสียแล้ว
วินัยรักในความอบอุ่น พึ่งพาได้ของโสภณ ส่วนโสภณเองก็รักและเอ็นดูในความซื่อสัตย์ของมัน แต่ถึงแม้จะรู้สึกกันมากขนาดไหน แต่ต่างฝ่ายเองก็อยากที่จะเก็บคำพูดเอาไว้ รอให้การกระทำเป็นตัวบ่งชี้ในตัวของมันเอง
"กูอยากไปเที่ยวพักผ่อน เมื่อไหร่มึงจะยอมไปกับกูบ้าง" วินัยเดินมานั่งลงบนตักโสภณที่กำลังดูรายการสารคดีอยู่ ชวนมาตั้งกี่ร้อยรอบแล้ว คำตอบก็เหมือนเดิม
"กูก็อยากไปนะ แต่..."
"แต่เป็นห่วงลูก?" วินัยจำได้ขึ้นใจ "มึงปล่อยวางบ้างเถอะ ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้ มึงก็น่าจะรู้"
"กูรู้ .. แต่จะให้กูไปเที่ยวอย่างสบายใจ กูคงทำไม่ได้" โสภณลูบหน้าท้องคนตรงหน้า อยากไปสิทำไมจะไม่อยาก แต่อะไรๆมันยังไม่เข้าที่ เขาจะพามันไปเที่ยวอย่างมีความสุขได้อย่างไรกัน
"เห้อ ที่กูชวน กูก็แค่อยากให้มึงไปพักผ่อนบ้างก็เท่านั้น" วินัยเอนตัวพิงคนด้านหลัง "แต่ถ้ามึงไม่พร้อม เอาไว้เราค่อยไปวันหลังก็ได้"
วินัยไม่ได้อยากจะเร้าหรือ เพียงแค่กลัวว่าถ้ารอจนกว่าเรื่องจะจบ บางทีมันจะไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเอาไว้
"คืนนี้กูจะไปกินเหล้ากับเพื่อนนะ มึงไปด้วยไหม" วินัยถาม คืนนี้วันเกิดเพื่อนเขา มันตั้งใจจะเลี้ยงเหล้า ไม่ไปก็ไม่ได้
"มึงไปเถอะ อย่าเมามากนักล่ะ" โสภณอยากให้มันทำตัวตามสบายเหมือนก่อน
"ได้ แต่มึงต้องไปส่งกูนะ เดี๋ยวตอนกลับจะโทรให้มารับ" วินัยอ้อน เขาอยากดื่มเยอะ ไม่อยากขับรถไปเองสักเท่าไหร่
"อืม เอาสิ" โสภณรับคำ ถึงไม่บอก เขาก็เต็มใจไปส่งอยู่แล้ว
...
วินัยกระดกเหล้าเป็นว่าเล่น ไม่ว่าเพื่อนคนไหนจะส่งให้เขาก็รับมาดื่มอย่างไม่ปฏิเสธ ปกติเขาเป็นคนคอแข็ง แต่วันนี้ดื่มหลายยี่ห้อจริงๆ เขาเองก็ทนได้ไม่มากนัก เริ่มจะยืนไม่ค่อยอยู่
"โทรศัพท์มึงน่ะ" เพื่อนชายตะโกนใส่หูพลางยื่นโทรศัพท์ให้ สายตาพร่ามัวบอกว่าเป็นเบอร์ของโสภณที่โทรมา เขาเซฟชื่อมันใหม่ว่าป๋า เวลาเอากันเรียกอีกคนว่าป๋ามันตื่นเต้นดี เสมือนเขาอยู่ในสถานะเมียน้อย เร้าใจ และน่าตื่นเต้น
"ฮัลโหล" เสียงครางเบาๆขานเมื่อกดรับ
( จะกลับหรือยัง เที่ยงคืนกว่าแล้ว ) คนปลายสายถามน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย
"อื้ออ ยังสนุกอยู่เลย" วินัยแนบโทรศัพท์ไว้กับหูก่อนจะเอนตัวลงนอนบนโซฟา ขณะที่เพื่อนๆต่างพากันร้องคาราโอเกะอย่างเมามัน
( แล้วจะกลับตอนไหน ) โสภณถามน้ำเสียงปกติ เขาผิดเองที่บอกให้มันดื่มได้ตามสบาย
"เอิ๊ก อือ มารับกูหน่อย ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย อื้อ" เสียงเอ่ยปนครางดังเข้ามาภายในสาย โสภณไม่รอช้ารีบคว้ากุญแจรถออกไป เขาไม่ได้กดวางโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ได้คุยต่อ แค่อยากได้ยินความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายก็เท่านั้น
"ใครวะนัย ป๋านี่ชื่อคนหรือสถานะ" เสียงเพื่อนเล็ดลอดออกมา
"ผัวกูเองแหละ เอิ๊ก" เสียงคนเมาตอบ โสภณยิ้มส่ายหัว ถ้าพรุ่งนี้สร่างเมาแล้วเพื่อนล้อ กูจะขำให้
"ไอ้สัตว์! มึงเนี่ยนะมีผัว บ้าไปแล้ว!"
"เออ กูนี่แหละมีผัว เอิ๊ก ผัวกูลีลาเด็ดนะโว้ย กูโคตรชอบเลยเวลามีอะไรกัน"
โสภณเริ่มหน้าเสีย ถ้าเมียจะเมาแล้วโพนทะนาขนาดนี้ล่ะก็
จู่ๆโทรศัพท์ก็ตัดไปอาจจะเพราะแบตหมด โสภณโทรกลับเข้าไปก็ไม่มีสัญญาณแล้ว
เขาขับรถมาจอดที่หน้าทางเข้า ก่อนจะลงมาชั้นใต้ดิน สอบถามพนักงานว่าอยู่ห้องไหน เขาถึงพามา
"ขอโทษที ผมมารับวินัย"
"ฮิ้วววววววววววววว"
โสภณหน้าเสีย สุดท้ายก็รู้กันทั้งหมดเพราะปากมัน ไหนว่าไม่อยากให้ที่ทำงานรู้ไง หมดกัน
"ผัวมึงมารับละโว้ยยยย เด็ดใช้ได้เลย" เสียงเพื่อนแซวคนที่คอพับคออ่อนอยู่บนโซฟา
โสภณยิ้มแหย เดินเข้าไปหามัน กะว่าจะพยุงมันขึ้น
"มาไวจัง เอิ่ก" มันเงยหน้ามองตาปรือ ดูท่าจะเมามาก
"ไปเถอะ กลับห้อง" โสภณพยุงอีกคนขึ้น เอาแขนมันพาดคอแล้วหิ้วปีก
"ดูแลเพื่อนผมด้วยนะป๋า อย่าจัดมันหนักนักล่ะ" เพื่อนๆต่างพากันแซว
"ค ว ย" คนเมาหันกลับไปโชว์นิ้วกลางก่อนที่จะถูกโสภณพาตัวออกมาด้านนอกเพื่อขึ้นรถกลับคอนโด
"เมาแล้วเรื้อนจริงๆ" โสภณยัดอีกคนไว้ที่เบาะข้าง ก่อนจะรีบมานั่งที่เบาะคนขับ
"เรื้อนแล้ว .. อึ่ก .. ไม่ชอบหรือไง" เด็กข้างๆตะแคงหันมาทำหน้างอ โสภณเลยตีหน้าผากไปหนึ่งที เอาให้แดง จะได้จำ
"เจ็บนะเว้ย!" วินัยลูบหน้าผากตัวเองป้อย มองอีกคนที่ออกรถมุ่งหน้ากลับห้อง
"นอนไปดีๆ เดี๋ยวก็ได้นอนแล้ว รอหน่อย" โสภณส่ายหัว ถ้าจะง้องแง้งขนาดนี้ กูไม่ให้ไปดื่มหรอก
ระหว่างทางคนเมาก็ชวนเขาคุยเรื่องหื่นกามมาตลอด บางทฤษฎีว่าคนเมาจะไร้สมรรถภาพ แต่เขาว่าคงใช้ไม่ได้กับมัน เด็กดื้อพยายามวกเข้าเรื่องใต้สะดือตลอด เขารู้ว่ามันอยาก เขาเองก็อยากไม่ใช่น้อย แต่จะให้จอดรถเอากันกลางทางหรือไง มันไม่ใช่เรื่อง แม้จะอยากฟัดร่างขาวๆนี่แค่ไหน แต่จิตใต้สำนึกก็บอกว่า รอกลับห้องก่อน
"ฮื่อออ อย่าเพิ่งสิ" คนตัวขาวรั้งเขาไว้ตอนที่จอดรถเสร็จ มือเล็กพยายามป้วนเปี้ยนที่หน้าขาแกร่ง
"ขึ้นไปทำบนห้อง" โสภณก็ไม่อยากรอหรอก เมียให้ท่าขนาดนี้ มีหรือจะปฏิเสธ
"อื้ออ ตรงนี้" วินัยล้วงมือเข้ามาในกางเกงบอลตัวใหญ่ โสภณสูดปากเสียว แค่มือร้อนสัมผัสจุดอ่อนไหว ขาเขาก็ก้าวไม่ออก
วินัยค่อยๆลูบวนที่แก่นกายใหญ่ ปลุกมันด้วยมือเรียวอย่างจงใจ เงยหน้าชายตามองอีกคนอย่างเรียกร้อง
"ซี้ด .. เมีย" โสภณร้องครางเมื่อแท่งร้อนถูกดึงออกมานอกกางเกง ลิ้นร้อนของอีกคนแตะมาที่ส่วนหัว ทำเอาเขาแทบคลั่ง
"อื้ม" วินัยไม่สนใจ เขาตะแคงหน้าเลียให้ทั่วเอ็นอุ่น มือนึงก็ชักรูดที่ท่อนหนา ปากก็ครอบครองอย่างโหยหา
"เสียวฉิบ" โสภณอ้าขาออกกว้าง มองหัวเล็กที่ขยับเขยื้อนตามแรงปาก เขาเลียริมฝีปากแห้ง โน้มตัวไปสนใจกับบั้นท้ายกลมกลึงในกางเกงยีนส์ตัวโปรด
วินัยดูดแก่นกายใหญ่โตของคนตรงหน้าด้วยความกระสัน เขารู้ว่าอีกคนก็ต้องการไม่แพ้กัน มือสองข้างเลื่อนมาปลดปล่อยพันธนาการของตน ให้อีกคนได้เข้ามาอย่างง่ายดาย
"สัตว์! ซี้ดดด" โสภณวนที่ปากทางสีสดก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปสองนิ้วแรก ผนังนุ่มตอดรัดนิ้วเรียวจนขยับไม่ได้ เขาก้มลงจูบหัวเล็กให้ผ่อนคลานก่อนจะสอดลึกจนมิดด้าม
เสียงดูดเลียจ๊วบจ๊าบดังไปทั่วรถ วินัยรู้ว่าเลียวิธีไหนคนของเขาจะแตกช้าแต่น้ำเยอะ วินัยใช้ลิ้นดุนส่วนหัว หยอกล้อกับรูเล็กๆอย่างจงใจ ทำให้คนรักบ้าคลั่ง ช่องทางถูกมือแกร่งบีบขยำ สอดใส่อย่างเร้าอารมณ์ จนกระทั่งที่ความร้อนพุ่งสูง แก่นกายหนาฉีดอัดน้ำรักเข้ามาในคอเล็ก วินัยครางพร่า ดูดซับน้ำคาวของคนตรงหน้าอย่างไม่รังเกียจ
"อื้ม .. แฮ่ก" โสภณดึงคนรักมาจูบซับน้ำกามที่ตัวเองปลดปล่อย มันกลืนเข้าไปจนเกลี้ยงไม่เปรอะแม้แต่กางเกง เขาอยากจะอึ๊บมันเสียตรงนี้ ติดที่ว่าร่างกายของเขากับมันขนาดใหญ่ทั้งคู่ คิดสภาพคนตัวโตสองคนนอนกอดกันบนรถไซส์ปกติสิ คงจะลำบากน่าดู
"อยากก .." มันกระซิบตอนที่เขาอุ้มมันขึ้นลิฟท์ ไม่ต้องบอกก็รู้ ทั้งแก่นกายของเขาและแก่นกายของมัน ต่างก็ดุนดันจะออกมาด้านนอกไม่แพ้กัน
"คิดว่าอยากคนเดียวหรือไง" เขาแทบจะถีบประตูเข้าไปด้านใน ปากเล็กถูกกวาดต้อนด้วยลิ้นหนา โสภณตะโบมจูบคนตรงหน้าอย่างกอบโกย วินัยใช้มือคลำสวิตซ์ไฟ ก่อนที่ทั้งสองจะพากันขึ้นไปบนโซฟา สองมือหนาปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกฝ่ายทิ้งในขณะที่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาโหยหา
วินัยครางยิ้มยกสะโพกขึ้นเพื่อให้โสภณดึงกางเกงของเขาออกไปอย่างง่ายดาย เขาเอื้อมมือถอดเสื้ออีกฝ่ายออก กางเกงบอลที่เคยใส่ตอนนี้ถูกปาทิ้ง คนใต้ล่างเผลอเหลือบมองช่วงความแข็งแกร่งกลางลำตัวที่ผงาดชันแล้วหน้าร้อนผ่าว
ของของมัน มองอย่างไรก็ไม่เคยชินเสียที
“บอกเพื่อนไปแบบนั้นจะไม่โดนล้อแย่หรือ” เสียงพร่าต่ำถาม ก้มลงกัดปากนุ่มหยุ่นอย่างคลอเคลีย
“ช่างหัวมันเถอะ อื้อ” วินัยร้องเมื่อคนตรงหน้าสอดนิ้วเข้ามาภายใน เขาวางมือบนแผ่นอกแกร่ง เขี่ยตุ่มไตคนตรงหน้าเล่นอย่างมีอารมณ์
“คิดจะเปิดตัวแล้วสินะ” โสภณวนนิ้วตรงจุดกระสัน
วินัยเม้มปากแน่นพลางพยักหน้า ข่มความกระดากอายพลางกระหวัดขาขึ้นโอบลำตัวแกร่ง
"พร้อมแล้วยัง" โสภณจูบที่ยอดอก มองมันที่หอบหายใจแรงเมื่อเขาลดตัวลงจ่อแก่นกายที่เบื้องล่าง
"เข้ามาสักที .. อ๊ะ" ไม่รอช้า ความแข็งแกร่งก็ถูกสอดแทรกเข้าสู่ภายใน เสียงครางหวานกระตุ้นอารมณ์กามได้ดี วินัยยันมือที่หน้าท้องแกร่ง พอมันดันเข้ามาจนสุด เขาก็หงายหน้าครางหวิว
วินัยครางหลับตาแน่น ส่งเสียงครางเครือในลำคอเมื่อมันเริ่มขยับเข้าออกภายในตัว แก่นกายขนาดไซส์ยุโรปถูกสอดเสียดที่ช่องทางด้านหลัง ความนุ่มและตอดรัดทำให้คนที่กำลังกระแทกสะโพกพอใจเป็นอย่างมาก
ดีกว่าหญิงสาวพรมจรรย์เป็นสิบเท่า
เด็ดกว่าเด็กเอ๊าะๆเป็นไหนๆ
"ป๋า .. อื้ออ" โสภณชอบที่มันเรียกเขาว่าป๋า
"ครับ" เขาโน้มตัวไปหอมเปลือกตา ส่วนล่างก็ขยับอย่างชำนาญ
"สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่เป็นอะไร" มันเอื้อมมือมาคล้องคอเขาไปกอด โสภณหลับตาลงหอมแก้มมัน พอเมามันก็กล้าพูดออกมาว่าคิดอะไร ใช่ วินัยมันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่กลับมาหามัน กลัวไปเสียทุกอย่าง มันเลยต้องการให้เขาได้ไปใช้ชีวิตกับมันลำพังบ้าง
"วินัย .. กูไม่อยากสัญญาอะไรทั้งนั้น" เขาผละออกจ้องตา "รู้เอาไว้แค่ว่ากูจะไม่มีวันตายจากมึง รู้เท่านี้ก็พอ"
สองกายโถมเข้าหากันด้วยความคิดถึง คนด้านบนเร่าร้อน บดเบียดและโหยหา ใครจะไปรู้ล่ะว่าแค่มีอะไรกัน นอนด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน มันจะทำให้ผูกพันมากขนาดนี้
ไม่รู้ว่ากี่รอบต่อกี่รอบ
ร่างกายหนาที่เคลื่อนไหวเป็นจังหวะอยู่ด้านบนค่อยๆหยุดลงก่อนจะฟุบลงนอนซบแผ่นอกเรียบตึงของคนด้านล่าง ทั้งวินัยและโสภณหอบหายใจดังก้อง เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยหยดเหงื่อที่มาจากการร่วมรักหนักหน่วงตลอดหลายชั่วโมง จากโซฟาเคลื่อนมายังพื้นห้อง ผละมายังโต๊ะกินข้าว แล้วจบลงที่อ่างน้ำในห้อง
วินัยอุ่นวาบในช่องท้องเมื่อป๋าถอนแก่นกายที่สอดใส่อยู่หลายชั่วโมงออกไป ตอนนี้เขาทำรักกันอีกรอบเป็นรอบสุดท้ายบนเตียง ฝ่ามือหยาบสอดเข้าไล้กลุ่มผมนุ่ม ปากอุ่นร้อนแตะลงหน้าผากเบาๆอย่างเอ็นดู อายุของเราต่างกันเกือบสิบปี แต่ความรู้สึกของพวกเขาก็ไม่ได้ห่างเหินจนไร้ความอบอุ่น
ยิ่งพวกเขาใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ ความผูกพันก็ยิ่งกลายเป็นบ่วงคล้องใจมากเท่านั้น
"หายเมาหรือยัง หืม" โสภณดึงตัวคนรักมากอด ลูบบั้นท้ายกลมกลึงเบาๆอย่างเอาใจ
"อืม โดนขนาดนี้ ไม่สร่างก็แย่ละ" คนตัวเล็กไล้นิ้วมือไปทั่วแผ่นอกกว้าง เขาไม่เคยอายที่ต้องเป็นคนอยู่ล่าง ขอเพียงมีความสุข เขาก็พร้อมจะทำให้
"เวลาเมามึงตอดแรงกว่าปกติอีกนะ" โสภณแกล้งหยอก เลยถูกกัดจุกนมมาที
"ชอบไหมล่ะ" วินัยถามเสียงค้อน
"ชอบสิ อยากให้มึงรัดทุกวันเลย" โสภณเอาใจ ก้มลงจูบยอดอกคนตัวเล็กบ้าง พอได้ชิมก็ติดใจ จากที่จะแกล้งก็กลายเป็นดื่มด่ำกับยอดอกสีสวยอยู่หลายนาที ทำเอาอะไรๆมันก็ตื่นตัวอีกครา
"ฮื่อออ .. เสียว .. ไม่ไหวแล้ว" วินัยดิ้นพล่าน ลิ้นของป๋าใช่ย่อยเสียที่ไหน รัวทียิ่งกว่าไฮโดรลิค
"ไม่ไหวก็อ้าขา .. เดี๋ยวจะช่วยปลดปล่อยเอง" คนตัวโตกระซิบเสียงกระเส่า
"ไอ้บ้า อ๊าาา.." กว่าจะรู้ตัว ขาทั้งสองข้างก็ถูกจับอ้าออกกว้าง อีกคนก็จดจ่อเข้ามาเรียบร้อย คำพูดที่จะเอาไว้ด่า กลับต้องเก็บไว้ครางไม่เป็นท่าแทน มีผัวเด็ดขนาดนี้ จะไปมีใหม่ทำไมล่ะ จริงไหม
.....
"อรุณสวัสดิ์" เสียงที่ได้ยินทำให้วินัยหันกลับมาซุกที่อกกว้างทันที
"ไม่อยากตื่นเลยให้ตายเถอะ" วินัยงัวเงีย ที่ดื่มๆไป เมื่อเช้าวิ่งไปเอาออกแทบไม่ทัน กว่าจะได้นอนจริงๆจังๆก็หกโมงเช้าพอดี
"วันนี้เข้าเวรดึกนี่ ไม่ต้องรีบตื่นหรอกน่า" โสภณเอ่ย เขาเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว จะหนักแค่ไหนก็ตื่นไหว
"ป๋าาาา .." คำเรียกแบบนี้ปกติจะได้ยินเวลาเมาหรือกำลังทำเรื่องอย่างว่า แต่ทำไม
"หืม" โสภณครางรับ ลูบหัวเล็กที่เข้ามาออดอ้อน
"แต่งงานกันไหม" ไม่รู้ว่าคนพูดต้องการแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า แต่มันก็ทำให้คนที่ได้ฟังชะงักได้
"อยากแต่งจริงๆหรือ" เขาถาม ลูบกล้ามแขนเล็กไปด้วย
"ฮ่าาา ล้อเล่นน่า อย่าเครียดดิ" วินัยก่ายกอดร่างหนาเอาไว้
"เอาดีๆ อยากแต่งหรือเปล่า" เขาถามอีกคน ตัวเขาอย่างไรก็ได้ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว จะต้องปิดซ่อนอะไรอีก
"ไม่เอาล่ะ แค่พูดเล่นเท่านั้นแหละ ไว้เคลียร์เรื่องจอมขวัญเสร็จค่อยว่ากันใหม่นะ" วินัยพูดจริงๆ เขาก็แค่หยอกเล่น ความรักของเขาไม่จำเป็นต้องมีพิธีอะไรทั้งนั้น
"กูไม่ได้เป็นคนดีอะไร ไม่รู้พ่อกับแม่มึงเขาจะรับได้ไหมที่ลูกชายต้องมาเป็นเมียคนอย่างกู" โสภณเคยคิด ตัวเขาไม่มีพ่อมีแม่ จะทำอะไรก็ไม่ต้องปรึกษาใคร แต่มัน ..
"พ่อกับแม่กูเขาโคตรขี้หวง แต่ไม่ต้องห่วงหรอก แค่กูยอมเป็นเมียมึงก็พอแล้วนี่ คิดไรมาก" วินัยพลิกตัวคล่อมคนตัวโตกว่าไว้ "อีกรอบได้ป่ะ จะได้ตื่น"
"จัดไป"
ความสัมพันธ์แบบสบายๆก็ทำให้ทั้งสองฝ่ายมีความสุขดี ไม่ต้องแต่งแต้ม แต่งเติม แค่ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เท่านั้นพวกเขาก็มีความสุขแล้ว ให้กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ว่าพวกเขาจะคบกันไปจนถึงฝั่งหรือไม่ แต่ถ้าจะให้พูดกันตามตรง ต่างฝ่ายก็ต่างรักและผูกพันกันมาไม่น้อยแล้ว
- E N D -
Talk: กลับมาแล้วค่ะ จะไม่หายไปไหนแล้ววววว
อินไซด์เจอกันในเล่มเลยนะคะ แต่จะมีตอนพิเศษมาลงตอนเรื่องนี้จบแล้ว
ช่วงนี้อากาศขึ้นๆลงๆ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะทุกคน
ขอบคุณมากๆค่ะ 
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก