รอยชัง ๓๓
"ตาวินได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ" เสียงโวยวายดังขึ้นมาลั่นบ้าน "แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
อัจฉราที่ยืนฟังอยู่ข้างๆต้องคอยปลอบคนเป็นมารดาให้ไม่ตระหนกไปมากกว่านี้
"เห้อ ดูแลตาวินแทนฉันด้วยนะน้อย ขอบคุณมากจริงๆ แค่รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรมากก็โล่งใจ อย่างไรเสีย ช่วยปรามไม่ให้เขาออกไปทำงาน พักผ่อนอยู่บ้านให้หายดีก่อน เดี๋ยวฉันคงจะต้องคุยกับชัยอีกที รบกวนน้อยด้วย"
พอมารดาเอ่ยจบท่านก็กดวางสายจากสายที่โทรเข้ามาหาตอนบ่ายของวัน เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาจาก
"พี่ชายแกน่ะ เข้าไปช่วยคนงานที่กำลังจะถูกหินตกใส่เอาไว้ แต่ก็พลาดโดนเสียเอง เลยต้องเย็บที่หัวหกเข็ม ตัวก็ระบมช้ำไปด้วย" อำพรเล่าให้ลูกสาวที่พะวงไม่แพ้กัน
"พี่วินก็แบบนี้ เห็นใครตกอยู่ในอันตรายไม่ได้" อัจฉราทราบดี พี่ชายเธอแม้จะดูโหด แต่กับครอบครัวหรือลูกน้อง พี่วินน่ะยิ่งกว่าพ่อพระ
"แม่ตาขวากระตุกแต่เช้า พอตกบ่ายได้เรื่องเลยเชียว" อำพรใจไม่ดีแต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องจะเกิดกับลูกชายของตน
"เอาเถอะค่ะ ถือเป็นอุบัติเหตุ" อัจฉรากุมมือมารดา "เราจะบอกเรื่องนี้กับน้องไหมคะ" หล่อนหมายถึงจอมขวัญ
"แม่ว่าไว้ตาวินหายดีสักพักเถอะ แม่กลัวน้องจะกังวล นี่ก็ใกล้จะห้าเดือนเต็มทน อาทิตย์หน้าก็ต้องไปอัลตร้าซาวด์แล้ว แม่ยังไม่อยากให้น้องไม่สบายใจ" อำพรเป็นห่วงทั้งตัวจอมขวัญและหลานในท้อง
"ได้ค่ะ" อัจฉราก็คิดว่าดี
อีกอย่างอัศวินก็คงไม่อยากให้จอมขวัญเป็นห่วงตนมากเสียเท่าไหร่ ไว้หายดีแล้วบอก น้องจะได้ไม่กังวล
...
"คุณอัศวิน .." จอมขวัญชะงักกับเรื่องราวที่ได้ยิน เขาไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง เพียงแค่จะเดินลงมาเอาของว่างตอนบ่ายขึ้นไปทาน
ร่างเล็กรีบเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่อัจฉราซื้อมาให้ไว้ติดต่อกับพี่ชายเพราะเกรงใจไม่อยากรบกวน
มือน้อยๆสั่นอย่างเห็นได้ชัด บางทีจอมขวัญก็ไม่ค่อยชอบนิสัยเอาตัวเองเข้าไปปกป้องคนอื่นของอัศวินเสียเท่าไหร่ เจ็บตัวแทนคนอื่นมันสนุกมากนักหรือไง ถึงได้ทำตัวเป็นฮีโร่เสียทุกครา
กดโทรออกหมายเลขที่พี่สาวเซฟเป็นเบอร์คนโปรดไว้ให้เพราะตนทำไม่เป็น กดโทรอยู่หลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับ
"เขาอาจจะกำลังพักผ่อน" จอมขวัญถอนหายใจ ยอมวางโทรศัพท์ลงที่เตียง
แน่นอนว่าจอมขวัญเป็นห่วงคนคนนั้น อาจจะไม่ได้ห่วงในความหมายที่ลึกซึ้ง แต่ห่วงเพราะคนคนนั้นเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้แบบเดียวกัน คนที่เกลียดกันขนาดนั้น แต่ยอมใช้ร่างกายเข้ามารับลูกกระสุนแทนตน มันก็น่านับถือไม่น้อย
เย็นนั้นจอมขวัญนั่งทานข้าวด้วยสีหน้าเหม่อลอย พอทานไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ขอตัวกลับขึ้นห้อง ตอนนี้เขากำลังถักผ้าพันคอให้ตนและคนที่ยังไม่กลับมา อีกเดี๋ยวก็จะหน้าหนาว ถึงอย่างไรก็คงจะได้ใช้
ตอนนี้หน้าท้องของเขาเริ่มนูนออกมาจนเห็นได้ชัด เสื้อผ้าที่เคยมีก็เริ่มใส่ไม่ได้ ต้องเปลี่ยนใหม่ เพราะไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน เขาจึงสามารถใส่ชุดคลุมท้องที่เป็นกางเกงได้ ทุกตัวที่อัจฉราซื้อมาให้ค่อนข้างสะดวก ใส่แล้วสบายไม่อึดอัด ช่วงนี้ลูกๆเริ่มดิ้นแรงขึ้นมาทุกที บางคืนเขาก็ต้องเล่านิทานให้เด็กๆฟัง ถึงจะสงบและนอนได้ เข้าใจแล้วว่าแม่ลำบากแค่ไหนกว่าที่จะคลอดเขาออกมา ความรักที่เขามีให้ลูก มันมากมายเหลือเกิน ไม่อยากจะรออีกสี่เดือนเลยด้วยซ้ำ
{ ตึ่ง ตึง ตึ๊ง . ตึ่ง ตึง ตึ๊ง . ตึ่ง ตึง ตึ๊ง }
เสียงวิดีโอคอลดังขึ้นใกล้ตัว จอมขวัญรีบหันไปหยิบมันขึ้นมา ไม่ต้องดูก็รู้ว่าใคร เพราะเบอร์นี้คนที่รู้ก็มีแค่ไม่กี่คน
"ครับ" เขาขานรับ ถือโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆ
( ทำอะไรอยู่ ) คนปลายสายเปิดกล้องไปอีกฝั่ง ได้ยินแต่เสียง หน้าจอก็เห็นแค่โทรทัศน์
"ขวัญถักผ้าพันคอ คุณล่ะ" จอมขวัญยอมเรียกแทนตัวเองว่าขวัญแล้ว หลังจากทีโดนอ้อนมาเป็นเดือนๆ เขาก็เริ่มชิน
( พี่กำลังจะนอน คิดถึงเรากับลูกเลยคอลมา ) คนปลายสายตอบเสียงอ้อน
"คิดถึงแต่ไม่ยอมให้ขวัญเห็นหน้า" จอมขวัญหน้าบึ้ง
( พี่ขอโทษ วันนี้คงไม่สะดวก )
"ทำไม! ปิดบังอะไรขวัญอยู่หรือเปล่า" จอมขวัญรู้ว่าทำไมคนในสายถึงไม่กล้าให้เห็นหน้า
( จอมขวัญ ) อัศวินโอดครวญ
"ถ้าอย่างนั้นขวัญจะวาง" จอมขวัญยื่นคำขาด
( โถ่ พี่อยากเห็นหน้าเรานะ ) คนปลายสายถอนหายใจ ( ก็ได้ครับ อย่าตกใจนะ )
กล้องค่อยๆหันมาจนเห็นหน้าคนฝั่งโน้นชัดๆ ผ้าพันแผลรอบหัวทำให้จอมขวัญตกใจ
"ไหนว่าเป็นไม่มากไงครับ" จอมขวัญใจไม่ดี
( รู้เหรอไงว่าพี่เป็นอะไร ) อัศวินยิ้ม เมื่อคนที่คุยด้วยดูมีท่าทีเป็นห่วง
"ก็ ..."
( เอาเถอะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกไม่กี่วันก็หาย ) อัศวินไม่อยากให้คนรักเป็นกังวล
"ทำไมถึงชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่เรื่อยก็ไม่รู้" จอมขวัญบ่นงุบงิบ อัศวินถึงกับหัวเราะ
( อย่างอแงเลยนะ วันนี้ลูกดื้อหรือเปล่า กวนแม่มากไหม หืม ) อัศวินเปลี่ยนเรื่อง เขาคิดถึงเจ้าตัวเล็กในท้อง
"วันนี้ไม่ดื้อครับ แต่พอคุณคอลมา ลูกก็ดิ้นกันใหญ่"
( สงสัยจะคิดถึงพ่อนะ ) อัศวินได้ทีเอ่ย
"หลงตัวเอง ลูกอาจจะเบื่อคุณก็ได้" จอมขวัญเบ้ปาก
( ไม่จริงหรอก ขนาดแม่ยังห่วงพ่อขนาดนี้ ลูกก็ต้องคิดถึงพ่อเป็นธรรมดา ) อัศวินอยากจะไปหาคนรักใจจะขาด
จอมขวัญส่ายหน้า ไม่ว่าจะพูดอะไร เขาก็วกเข้าตัวได้ตลอด
( เราไปพักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว ) อัศวินยอมตัดใจ
"ครับ อย่าหักโหมทำงานนะ รอให้หายดีก่อน" จอมขวัญเอ่ยสิ่งที่อยากจะพูด
( รับทราบครับที่รัก ราตรีสวัสดิ์ทั้งแม่และลูกนะครับ )
จอมขวัญพยักหน้ารับ รอไม่นานสายก็ตัดไป
เขาเก็บโทรศัพท์เข้าที่ วางไหมพรมไว้ข้างเตียงก่อนจะเดินไปแปรงฟันเตรียมเข้านอน ชีวิตทุกวันนี้ดูเหมือนจะมีความสุข ได้ใช้เวลาอยู่กับพ่อ กับคนที่เป็นห่วงเป็นใย เท่านี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
.....
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
"ตื่นเต้นมากๆใช่ไหม หืม" เสียงคุณหมอเอ่ยทักกับจอมขวัญ วันนี้แล้วที่เขาจะได้รู้ว่าลูกๆในท้องของเขาจะเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย
"ครับ ขวัญจะร้องไห้แล้ว" จอมขวัญยิ้มตาหยี ผ่านมาห้าเดือนแล้ว ความผูกพันมันยิ่งเพิ่มขึ้นมากมายจนกลายเป็นความรัก
"เอาล่ะ ขึ้นไปนอนบนเตียงนะ ทำใจให้สบายๆ หมอจะค่อยๆทำ เรามาลุ้นไปด้วยกันนะ" คุณหมอเอ่ย
"ครับ" จอมขวัญค่อยๆขึ้นไปนอนบนเตียง รอให้คุณหมอค่อยๆจัดการตามวิธีของท่าน
คุณหมอให้จอมขวัญเปิดเสื้อขึ้นมาจนเห็นท้องนูนๆ แม้ว่าจอมขวัญจะเป็นผู้ชาย แต่รูปร่าง ลักษณะของครรภ์ก็ไม่ได้ต่างจากคุณแม่ทั่วไปนัก คราวนี้เป็นการอัลตร้าซาวด์แบบสี่มีติ เพื่อความถูกต้องไม่ผิดพลาด คุณหมอค่อยๆป้ายเจลไปตามแนวครรภ์ จอมขวัญรู้สึกตื่นเต้นจนเหงื่อไหลตอนที่ท่านกดเครื่องตรวจลงมาบนหน้าท้อง
"ฮึ่ก .." เสียงสะอื้นของจอมขวัญที่มาพร้อมรอยยิ้ม ลูกๆของเขาทั้งสองที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอขดตัวเข้าหากันกลมกิ๊ก คุณหมอแตะไปตามหน้าท้อง รอสักพักเด็กๆก็เริ่มขยับตัวเพื่อให้คุณหมอได้ตรวจดูเพศ
"หมอว่าคนด้านหน้าเป็นผู้ชาย" คุณหมอยิ้มไปด้วยเมื่อเอ่ย
"น่ารักจังเลยลูก" อำพรกับอัจฉราเองก็ยืนกุมมือให้กำลังใจจอมขวัญอยู่ข้างๆ
"พี่ได้หลานชายคนนึงแล้ว" อัจฉราเองก็ดีใจไม่แพ้กัน
"อีกคนดูจะตัวใหญ่กว่าเล็กน้อยก็เพศชายเหมือนกัน ยินดีด้วยนะครับ คุณได้ลูกแฝดเพศชายทั้งคู่" คุณหมอยิ้มพลางกดหัวตรวจไปเรื่อยๆ
จอมขวัญนอนน้ำตาไหล เขาไม่ได้เจาะจงเรื่องเพศของลูก จะหญิงหรือชายเขาก็รัก แต่ที่ร้องไห้ออกมาเพราะความปลื้มปิติ ความรัก และอยากเห็นหน้าลูกไวๆ
"แม่ได้หลานชายทั้งคู่เลย ดีใจเหลือเกิน" อำพรเองก็น้ำตาตก คิดถึงตอนที่ท้องอัศวินกับอัจฉรา หล่อนก็ตื้นตันแบบนี้เหมือนกัน
"แฝดชายแบบนี้ พี่วินคงดีใจตายแน่ๆ" อัจฉรายิ้มรับ
"เดี๋ยวหมอจะเอารูปที่อัลตร้าซาวด์ออกมาให้ ดีใจอีกครั้งนะครับ" คุณหมอเช็ดยาเจลออกให้ ก่อนจะขอตัว โชคดีที่โรงพยาบาลนี้เป็นของเอกชน และจอมขวัญก็ถือว่าเป็นคนไข้พิเศษ ผลตรวจจึงสามารถรับได้ในวันนี้เลยไม่ต้องรอ
"ดีใจไหมลูก แฝดชายเชียวนะ" อำพรถามทันทีที่จอมขวัญเปลี่ยนชุดเสร็จ
"ครับ ขวัญดีใจมากๆ" จอมขวัญยิ้มหวาน ถ้าพ่อรู้ พ่อคงดีใจไม่แพ้ขวัญ "ตอนแรกก็กังวล แต่เห็นลูกร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง ขวัญก็ยิ่งดีใจ"
"ค่ะลูก เดี๋ยวรอผลตรวจแล้วแม่จะพาไปทานชาบู นี่ยัยอัจก็โทรไปบอกตาวินเรียบร้อย รายนั้นน่ะเห่อลูกยิ่งกว่าอะไร" อำพรส่ายหัว ส่วนจอมขวัญเองก็ทำได้แค่ยิ้มตอบ
ลูกสองคนในท้องเขา ก็คือลูกของคุณอัศวินด้วยจริงๆนั่นแหละ ถ้าไม่บอกทางนั้น คงจะรู้สึกผิดมากเหมือนกัน
"พ่อจ๋าาาาาาา" จอมขวัญกอดคนเป็นพ่อแน่น ทันทีที่เจอหน้า เซอร์ไพรส์มากที่คุณแม่นัดพ่อให้มาเจอที่ร้านอาหาร
"ว่าไงลูก หน้าอิ่มขึ้นตั้งเยอะแหนะ" โสภณหอมแก้มลูกชาย วันนี้เขาออกมาคนเดียว เพราะวินัยต้องไปทำงาน
"จริงเหรอครับ ช่วงนี้ขวัญทานเยอะมาก พอลูกๆเริ่มโต ทานอะไรก็ไม่อิ่มสักที" จอมขวัญหัวเราะ
"ขวัญมีหลานชายสองคนให้พ่อแบบนี้ พ่อคงหลงหลานแย่" โสภณพูดความจริง เขาเองคงมีลูกไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปก็คงจะต้องหลงหลานชายสองคนจนหมดใจ
"ขวัญยกให้พ่อเป็นพ่อทูนหัวไปเลย พี่วินัยคงดีใจแน่ๆ" จอมขวัญยิ้ม ทราบดีว่าพี่วินัยไม่ได้ผิดปกติแบบเขา การที่ผู้ชายกับผู้ชายมีอะไรกันแล้วสามารถตั้งครรภ์ได้เช่นเขา คงมีแค่หนึ่งในล้าน
จอมขวัญใช้เวลาอยู่กับพ่อจนทานเสร็จ อำพรและอัจฉราเองก็ไม่ได้รีบร้อน ถ้าหากจอมขวัญอยากจะอยู่ต่อก็สามารถรอได้ พวกเขานั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนเกือบเย็น โสภณจึงขอตัวกลับไปก่อน ไม่นานจอมขวัญก็กลับมาถึงบ้านพร้อมกับอำพรและอัจฉรา
จอมขวัญขอตัวขึ้นห้องก่อนเพราะวันนี้เดินทั้งวันค่อนข้างเพลีย ในห้องมืดๆ จอมขวัญกดเปิดไฟ ก่อนจะต้องตกใจกับสิ่งมีชีวิตก้นกลมๆที่เห็นในบนเตียง
"ลิขิตตตตตตตต" ร่างเล็กโผเข้าหาแมวน้อยอย่างดีใจ
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้น้า ฟอดดด" จอมขวัญหอมเจ้าแมวตัวจ้อยหนักๆ ได้กลิ่นน้ำยาอาบน้ำลอยขึ้นแตะจมูก ไม่เหม็นเลยแม้แต่น้อย
"คิดถึงที่สุดเลยยยย" เขาอุ้มมันไว้แล้วกดจมูกแตะที่หัวน้อยๆด้วยความคิดถึง
หมับ
"อื้ออ" จอมขวัญตกใจทันทีที่มีสัมผัสสวมกอดเขามาจากด้านหลัง
"ไม่คิดถึงพ่อแมวบ้างหรือไง ฟอด" อัศวินยืนซ้อนหลังแล้วกดจมูกกับแก้มหอมอย่างรักใคร่ เขาให้น้อยขับรถขึ้นมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คลาดกับจอมขวัญตอนไปโรงพยาบาล เขาเลยรอคนรักที่นี่กะจะเซอร์ไพรส์
"คุณ!" จอมขวัญหันหน้าหลบ พลางขมวดคิ้ว
"คิดถึงนะ" คำพูดหวานๆกระซิบข้างหู อัศวินโอบกอดพลางลูบท้องน้อยๆด้วยความรัก เขาคิดถึง คิดถึงมาก
"ป .. ปล่อยก่อน" จอมขวัญทำอะไรไม่ถูก แม้จะเจอหน้ากันทุกวัน แต่มันก็เป็นแค่การคุยผ่านหน้าจอ สัมผัสแบบนี้นับเป็นเดือนได้แล้วที่ห่างหาย
"ชื่นใจจัง" อัศวินหอมแก้มอีกข้างก่อนจะยอมปล่อย
"มาเงียบๆแบบนี้ผมตกใจนะ" จอมขวัญบ่น
"พี่ขอโทษ กะจะเซอร์ไพรส์เรา" อัศวินลูบหัวคนตัวเล็กกว่า "ไม่โกรธน่า ลิขิตก็อยู่นะ อย่าหน้างอเลย" ง้อเสียหน่อย คนท้องน่ะ นิดหน่อยก็รู้สึกไปหมด
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ เห็นแม่บอกพี่อัจโทรไปบอกเรื่องลูก นึกว่าคุณอยู่เกาะเสียอีก" จอมขวัญนั่งลงช้าๆ โดยมีอีกคนคอยช่วย
"เมื่อคืนครับ น้อยก็มานะ เย็นนี้คงได้เจอ พี่ให้มันไปพัก ขับรถมาเหนื่อยๆ" เขาลูบหัวเด็กน้อยที่ได้ชื่อว่าภรรยา
"จริงเหรอครับ ขวัญคิดถึงพี่น้อย" จอมขวัญดีใจ
"เห้อออ คิดถึงแมว คิดถึงน้อย แต่ไม่คิดถึงสามี แบบนี้พี่ควรจะสมเพชตัวเองสินะ" อัศวินนอนหงายลงบนเตียงแผ่หลา
"ทำไมขี้น้อยใจแบบนี้!" จอมขวัญทุบที่ต้นขา
"ก็ขวัญไม่สนใจ ไม่คิดถึง พี่เสียใจรู้ไหม" อัศวินพลิกตัวเข้ากอด จากกอดก็เปลี่ยนเป็นหนุนตัก หันหน้าเข้าหาลูก
"ก็ .. เราคุยกันทุกวันนี่ครับ" จอมขวัญเอ่ยตะกุกตะกัก จะให้บอกคิดถึงโต้งๆ เขาไม่ชินเอาเสียเลย
"แต่มันไม่พอ ยิ่งเห็นหน้า ยิ่งคิดถึง ยิ่งได้ยินเสียง ยิ่งอยากมาหาไวๆ รู้ไหม" เขาเอ่ยจบก็จูบที่หน้าท้องน้อยเบาๆ คิดถึงทั้งคนเป็นแม่และลูกๆในท้อง
จอมขวัญไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร นับวันคนตรงหน้าก็ยิ่งทำดีมากขึ้น ชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาจนแทบไม่หลงเหลือความแค้น ตอนนี้เขาคิดถึงแต่ลูก ลูกชายสองคนที่เกิดมาจะต้องไม่กำพร้าเหมือนเขา เขาอยากให้ลูกมีพ่อแม่ มีครอบครัวที่อบอุ่น
"ลูกสองคนเป็นลูกชาย พี่ดีใจนะครับ" อัศวินกุมมือบางมาหอม "ทุกวันนี้พี่ตั้งใจทำงานก็เพื่อเรา เงินทั้งหมดพี่แบ่งไว้ให้เราครึ่งนึง ให้แม่อีกครึ่งนึง ส่วนตัวพี่ไม่ขออะไร แค่มีขวัญกับลูก พี่ก็อยู่ได้แล้ว"
อัศวินไม่ได้พูดแค่ลมปาก เขาจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ฤกษ์งามยามดี เขาก็จะเอ่ยขอคนรักแต่งงาน ไม่ว่าใครจะมองว่าอย่างไร แต่เขาพร้อมจะจัดพิธีให้สมเกียรติ เขาพร้อมจะชดใช้ด้วยชีวิตทั้งหมดของเขาให้กับจอมขวัญ
.....
"พี่น้อยยย" จอมขวัญยังคงทำตัวเหมือนเด็กๆ
"ไอ้เด็กบ้านี่!" น้อยลุกขึ้นรับ "เอ็งมีอีกสองคนในท้องนะอย่าลืม"
จอมขวัญหัวเราะร่วน กอดคนตัวโตกว่าแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก
"ก็คนมันคิดถึง" เอ่ยได้แค่นั้นก่อนจะถูกอัศวินลากตัวออกมา
"ให้มันน้อยๆหน่อย หึงมากจะบอก" อัศวินดึงจอมขวัญมานั่งตัก ตกเย็นเขาก็เรียกน้อยออกมาปิ้งบาบีคิวทาน นั่งจิบเบียร์เย็นๆกันไปตามประสา
"นายเพิ่งหายเจ็บ เอ็งไม่คิดจะดูแลหน่อยรึ" น้อยส่ายหัว จอมขวัญจะมองอย่างไรก็ม้าดีดกระโหลก การมีลูกไม่ได้ช่วยให้มันโตขึ้นเลยสักนิด
"หายเจ็บแล้ว ก็แสดงว่าไม่เจ็บ" จอมขวัญทำไม่รู้ไม่ชี้ หยิบไก่ปิ้งมาทานหน้าตาเฉย
"หึหึ" อัศวินส่ายหัว แต่ก็กอดคนรักที่นั่งอยู่บนตักด้วยความเอ็นดู
"ลิขิตมันคงหายคิดถึงเอ็งแล้วสินะ" น้อยเองก็จนปัญญาแทนนาย
"เปิดแอร์นอนสบายในห้องโน่น ยิ่งกว่าคน" อัศวินแซว
"ก็มันร้อนนี่ สงสารมัน" จอมขวัญหน้ามุ่ย เรื่องแค่นี้เอง
"เสียดายที่วันนี้พี่โสภณไม่มา ว่าจะชวนก๊งเหล้าเสียหน่อย" น้อยตั้งใจจะมาชนแก้วกับพี่ชายที่เคารพ แต่คงต้องเป็นวันอื่นเสียกระมัง
"พี่พรกับน้องคุณสบายดีไหมจ๊ะพี่น้อย" จอมขวัญถามถึงคนไกล
"สบายดี มันก็ห่วงเอ็งนะ บอกถ้าคลอดก็อยากจะเห็นหน้าหลาน" น้อยเอ่ย "เจ้าคุณน่ะบ่นตลอด คิดถึงพี่ขวัญ"
"ขวัญก็คิดถึงจ่ะ" จอมขวัญเอ่ย "คิดถึงป้านวลด้วย อยากกินกับข้าวอร่อยๆ ขนมตาลฝีมือป้า" จอมขวัญคิดถึงตอนที่อยู่บนเกาะ วันๆเอาแต่ช่วยป้านวลทำกับข้าว แทบไม่ได้ทำอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ
"คิดถึงก็ไปอยู่ด้วยกันที่นู่นสิ" อัศวินลูบแขนเล็ก "อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกไงครับ" คลอเคลียแก้มใสอีกทีด้วยความรัก
"นายยย ผมเลี่ยนว่ะ" น้อยถึงกับโก่งคอทำท่าอาเจียน
"ไอ้เวร! ให้กูสวีทกับเมียบ้างเถอะน่า" อยากจะเขวี้ยงมันด้วยกระป๋องเบียร์ ติดที่ยังเหลืออยู่เยอะพอควร เสียดาย
.....
"อืม ฟอดด" คนที่เริ่มเมากำลังคลอเคลียคนรักอยู่ด้านหลัง อาบน้ำแล้ว ปิดไฟเตรียมนอนก็แล้ว แต่จอมขวัญก็ยังหลับตาไม่ลง
"คุณอัศวิน" จอมขวัญดันคนที่สวมกอดด้านหลังออก มันอึดอัดมากกว่าอบอุ่นนะแบบนี้
"หอมจังเลยคนดี" อัศวินหอมต้นคอ ไล่ลงมาถึงไหปลาร้า
"อย่าครับ ผมง่วงแล้ว" จอมขวัญพลิกมาจ้องหน้า
"คิดถึงพี่ไหม" อัศวินใช้จมูกแตะกับจมูกคนตรงหน้า ลมหายใจรดริน
"ตอบหน่อยนะ คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า" จอมขวัญลังเล ถ้าไม่ยอมเอ่ย คงจะไม่ได้นอนทั้งคืนเป็นแน่
"ครับ"
"ครับอะไร"
บ้าจริง นอนกับคนเมานี่มันช่าง
"คิดถึงครับ อื้ออออออ" สุดท้ายก็โดนคนที่คิดถึงกว่าเข้าจู่โจม
อัศวินจูบคนตรงหน้าเบาๆ รอให้จอมขวัญผ่อนคลายก่อนจะแทรกลิ้นเข้าหา คิดถึง คิดถึงทุกสัมผัสที่เคยทำ
"จ๊วบ .. อยากทำมากกว่านี้ แต่ไม่ได้" อัศวินผละปากออกพลางเอ่ย
"ลูกๆจะตกใจเอาได้ หึหึ" คนที่พูดจาทะลึ่งโดนคนตัวเล็กฟาดอย่างแรง เมาแล้วชอบเพ้อเจ้อ
"นอนเถอะครับ ผมง่วง" จอมขวัญเองก็รู้สึกดี แค่นี้ก็พอแล้ว ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหว
"อื้ม เรานอนเถอะครับ ฝันดีนะ" อัศวินยอมให้คนตรงหน้าได้พักผ่อน เขาชะโงกจูบที่หน้าผากเนิ่นนาน ก่อนจะผละออก
"ลูกครับ รีบนอนนะลูก อย่าทำให้แม่ตื่นนะ" อัศวินก้มลงจูบลูกน้อยทั้งสองผ่านหน้าท้องคนรัก
"ใครกันแน่" เสียงบ่นงุบงิบทำให้อัศวินหัวเราะ ก่อนจะสวมกอดคนรักอย่างชื่นใจ
ความสุขที่สุดของเขาในตอนนี้คือได้อยู่กับคนที่รัก ได้ดูแล ได้ปกป้องคนที่เคยทำร้ายทำกับมันไว้อย่างไร้ความปราณี
"รักขวัญที่สุดเลยนะ"
กระซิบคนด้านหน้าก่อนจะหอมกระหม่อมบางอย่างรักใคร่ ชีวิตนี้เขาขอมอบให้จอมขวัญเพียงคนเดียว จะไม่มีวันทำให้คนที่เขารักต้องเสียใจอีก
TBC.
Talk: ใกล้แล้วๆ
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 724934 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก