รอยชัง ๓๘
คุณหมอนัดให้จอมขวัญเข้ามารับการผ่าคลอดในสัปดาห์ที่ 38 หรือ อายุครรภ์เก้าเดือนกว่าๆ ทั้งนี้ได้บวกเพิ่มไปอีกสามสี่วันในกรณีที่หากว่ายังไม่พร้อม เนื่องจากจอมขวัญมีมดลูกเหมือนผู้หญิง แต่เพราะเขาเป็นผู้ชาย ช่องทางที่เหมาะสมที่จะทำคลอดจึงไม่มี คุณหมอจึงตัดสินใจให้จอมขวัญเข้ามาเตรียมตัวรับการผ่าคลอดแบบคุณแม่ปกติทั่วไป เพียงแค่อาจจะต้องระมัดระวังมากกว่า เพราะยังไม่ทราบว่าเด็กจะสมบูรณ์แบบเหมือนครรภ์ทั่วไปหรือไม่ แต่ถ้าเกิดว่าก่อนสัปดาห์ที่ 38 จอมขวัญเกิดเจ็บท้องเตือนคลอด ก็ต้องรีบเข้ามาหาหมอเพื่อตรวจอาการว่าสมควรคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่า หากเป็นเช่นนั้นความเสี่ยงก็จะสูงขึ้นไปอีก อาจจะเกิดอันตรายกับแม่หรือลูกในท้องได้
จอมขวัญหมั่นออกกำลังกายตามที่คุณหมอแนะนำ ทั้งการเล่นโยคะ หรือ การไปว่ายน้ำที่สโมสรกับอัจฉรา เขารอคอยนับวันกาปฏิทินวันแล้ววันเล่า อีกไม่ถึงสองอาทิตย์ก็จะครบกำหนดวันที่คุณหมอนัดคลอดแล้ว บอกตามตรงเลยว่าตื่นเต้นมากๆ เวลาที่ยืนอยู่หน้ากระจก ได้เห็นท้องนูนๆที่มีลูกๆนอนอยู่ในนั้น มันทำให้เขาเข้าใจความรักของคนเป็นแม่ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แต่เขาก็อยากจะดูแลลูกให้ดีเหมือนที่พ่อโสภณเคยเลี้ยงดูจอมขวัญมาด้วยตัวคนเดียว
ทุกๆวันจอมขวัญจะโทรคุยกับอัศวินผ่านโทรศัพท์คู่ใจ ช่วงนี้อัศวินยุ่งมากอีกแล้วเพราะเป็นฤดูเก็บเกี่ยวรังนก โชคดีที่มีวันกำหนดคลอดชัดเจน อีกคนจึงเร่งทำงานเสร็จให้ทันช่วงคลอด พอถึงวันคลอดจะได้ว่างไม่มีอะไรมารบกวนใจ
อัศวินที่กำลังเซ็นเอกสารอยู่ ผละไปหยิบโทรศัพท์ข้างกายขึ้นมาอ่าน หลังจากได้ยินข้อความแจ้งเตือนจากไลน์ เขาเปิดเข้าไปดูรูปภาพของคนรักที่ส่งมาพลางตอบกลับ
Baby: พี่วินครับ ดูรอยเท้าลูกสิ
Baby: *ส่งรูปภาพ*
Win: เป็นรูปรอยเท้าจริงๆด้วย ว่าแต่เท้าคนไหนครับ
Baby: ไม่รู้ ลูกถีบท้องทั้งวันเลย วันนี้จุกๆเลยไม่ได้ไปว่ายน้ำกับพี่อัจ 
Win: เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าปวดท้องหน่วงๆรีบบอกคุณแม่นะ
Baby: ไม่เลยครับ แค่รู้สึกจุก ไม่ได้เป็นอะไรหรอก
Win: เป็นห่วงนะครับ รู้ไหม
Baby: ทราบครับ ขวัญจะดูแลตัวเองให้ดีนะ
Win: ดีมากเด็กน้อย ฝากจุ๊บลูกด้วยนะ จุ๊บแม่ด้วย คิดถึงจัง
Baby: *สติ๊กเกอร์น้องแมวหัวเราะ*
Baby: คิดถึงก็รีบขึ้นมานะครับ
Win: *สติ๊กเกอร์หมาหงอย*
Win: รับทราบครับที่รักอัศวินปิดโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะ ใบหน้าคมคายค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข เขาทราบมาจากมารดาว่าช่วงนี้จอมขวัญปวดเท้า ปวดหลังอยู่บ่อยๆ เดินเหินก็ต้องมีคนคอยประคองอยู่ตลอดเวลาเพราะท้องของน้องที่เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น เด็กแฝดสองคนในท้องทำให้ลักษณะท้องนูนออกมาจนน่ากลัว นี่ก็ใกล้จะเก้าเดือนเต็มทน เวลาจะเข้าห้องน้ำก็ลำบาก ในระหว่างที่เขาไม่อยู่อัจฉราจึงย้ายเข้าไปนอนกับจอมขวัญแทนเพื่อความปลอดภัย
ใจเขาอยากจะทิ้งงานตรงนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด ไม่ทำแล้วงานจะได้ไปเฝ้าลูกเฝ้าเมียที่ลำปาง แต่พอมานึกๆดูแล้วมันก็ทำไม่ได้ ถ้าเกิดเขามามัวแต่คิดเรื่องส่วนตัวเป็นใหญ่ ใครเล่าจะดูแลงานตรงนี้ ชีวิตลูกน้องอีกร้อยกว่าคนจะอยู่อย่างไร เขาเป็นเจ้าคนนายคน ต้องคิดถึงปากท้องของคนหมู่มากเป็นสำคัญ
ติ๊ง
เสียงข้อความจากไลน์เด้งมาอีกครา คราวนี้เป็นข้อความจากคนคนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่ว่ามันเป็นรูปใบหน้าหวานที่เขาชอบคลอเคลีย ในรูปจอมขวัญยิ้มตาหยีดูน่ารักน่ากอด พลางส่งข้อความมาให้ชื่นใจเล่นว่า
Baby: ตั้งใจทำงานนะครับคุณพ่อ *อิโมจิชูสองนิ้ว*
อัศวินอมยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของจอมขวัญ เขากดเซฟรูปคนรักก่อนจะตั้งเป็นหน้าจอมือถือเอาไว้ดูต่างหน้า นับวันเขากับจอมขวัญต่างก็ผูกพันและรักกันมากขึ้นในทุกๆวัน ยิ่งตอนนี้พวกเขามีบ่วงทองคล้องใจในท้องถึงสองคนแล้ว ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอันใด พวกเขาก็จะไม่มีทางทิ้งให้อีกคนเผชิญหน้ากับปัญหาเพียงลำพัง
........
นับถอยหลังอีกเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ก็จะถึงกำหนดวันนัดผ่าคลอดของจอมขวัญ วันนี้อัศวินเตรียมตัวบินมาอยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยหลังจากที่รีบเคลียร์งานที่ค้างคาจนเสร็จ เขาตั้งใจจะอยู่กับจอมขวัญนานจนกว่าอะไรๆจะลงตัว ช่วงแรกหลังจากคลอดอัศวินคิดไว้แล้วว่าจะยังไม่ให้จอมขวัญกับลูกย้ายไปอยู่ที่สุราษฎร์ คงต้องรอให้ลูกโตกว่านี้สักหน่อยถึงจะพากันย้ายไปได้ ใจเขาอยากจะให้ทั้งคนรักและครอบครัวไปอยู่ด้วยกันใกล้ๆ แต่เพราะแม่กับน้องยังคงรักบ้านที่ลำปาง และไม่คิดจะย้ายไปไหนอีกแล้ว เขาเองจึงต้องเคารพการตัดสินใจของท่าน ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่เดี๋ยวนี้การเดินทางมันก็สะดวกขึ้นมาก คิดถึงก็แค่บินมาหา ไม่ใช่เรื่องยากอะไร
"แม่ครับ ผมเตรียมชึ้นเครื่องแล้ว พอดีโทรหายัยอัจกับขวัญไม่มีใครรับ เลยโทรเข้ามาที่บ้าน" อัศวินนั่งรออยู่ในเกท คิดว่าจะโทรไปถามไถ่คนรัก แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับสักที
( พอดีอัจกับน้องพากันออกไปซื้อของใช้ให้เจ้าตัวเล็ก อาจจะยุ่งๆหรือเปล่าลูก ) มารดาเอ่ยตอบ
"ออกไปนานหรือยังครับ แล้วไปกับใครบ้าง"
( ไปแค่สองคน ก็สักชั่วโมงได้แล้วลูก มีอะไรหรือเปล่า )
"แม่ครับ น้องท้องใกล้คลอด แม่ไม่น่าปล่อยน้องให้ออกไปเดินข้างนอก มันอันตรายมากนะครับ"
( แม่ห้ามแล้ว แต่เจ้าตัวเขาอยากจะไปดูของด้วยตัวเอง ยัยอัจเลยอาสาพาไป เอางี้ ลองโทรดูอีกทีนะลูกนะ เผื่อจะโทรติดแล้ว )
"ครับ" อัศวินรับคำ เขาอดเป็นห่วงคนรักไม่ได้ ไหนจะเรื่องคนปองร้าย ไหนจะเรื่องครรภ์ที่อายุมากแล้ว ใกล้จะคลอดอยู่อีกไม่กี่วัน
ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้นะจอมขวัญ
เขาโทรหาทั้งคู่อีกหลายสาย โทรจนใกล้จะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วก็ยังไม่มีใครรับจึงต้องตัดสินใจโทรหาเพื่อนรัก
รอสายอยู่ไม่นานวินัยเพื่อนเขาก็รับโทรศัพท์
"นัย มึงช่วยหน่อยได้ไหมวะ พอดีกูโทรหาทั้งจอมขวัญแล้วก็ยัยอัจไม่มีคนรับสักคน เขาออกไปซื้อของในห้างกัน ก็ไม่น่าจะยุ่งอะไรขนาดนั้น ตอนนี้กูต้องขึ้นเครื่อง รู้สึกกังวลยังไงไม่รู้ว่ะ กลัวจะเป็นอะไร มึงลองตามให้หน่อยได้ไหมวะ"
( เออ ได้ๆ เดี๋ยวกูแจ้งสายตรวจให้ กูก็กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เดี๋ยวแวะไปห้างให้แล้วกันนะ )
"ขอบใจมึงมาก แค่นี้ก่อนนะเพื่อน กูจะขึ้นเครื่องแล้ว"
อัศวินวางสายเพื่อเตรียมขึ้นเครื่อง ตอนนี้เขาเป็นห่วงจอมขวัญมาก คนหนึ่งกำลังท้องกำลังไส้แบบนั้น แถมอีกคนก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ไปกันแค่สองคนหากเกิดอะไรขึ้นมาใครจะช่วยทัน
เครื่องกว่าจะมาลงที่เชียงใหม่ได้ อัศวินร้อนใจจนอยากจะขอขับเครื่องบินแทนเสียให้รู้แล้วรู้รอด อยู่บนเครื่องจะใช้โทรศัพท์ติดต่อสื่อสารกับใครก็ไม่ได้ ใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย มันพะว้าพะวงไปหมด จะนอนก็นอนไม่หลับ ได้แต่นั่งคิดมากมาตลอดทาง
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆอัศวินก็มาถึงเชียงใหม่ พอลงจากเครื่องได้ เขาก็รีบเปิดโหมดปกติแล้วต่อสายหาคนรักทันทีอย่างร้อนใจ
ถ้าคราวนี้คนรักไม่รับอีก เขาคงจะอกแตกตายแน่ๆ
( ครับ ) เสียงหวานที่รับสายทำเอาใจเขาชื้นขึ้นมาอย่างไม่ต้องเอื้อนเอ่ย
"พี่โทรหาตั้งหลายสาย ทำไมถึงไม่รับ แล้วออกไปกับยัยอัจสองคนแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม ขวัญท้องแก่แล้วนะ ทำไมถึงดื้อแบบนี้ครับ" รัวใส่เป็นชุด จนอีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว
( พี่วิน ใจเย็นๆครับ ขวัญสบายดี )
อัศวินก้าวเท้าขึ้นรถลูกน้องที่มารับพลางสั่งให้รีบขับ เขาอยากจะเจอหน้าเมียไวๆแล้ว
"พี่เป็นห่วง โทรไปไม่รับทั้งสองเครื่องแบบนั้น ใครจะไปรู้"
( ขวัญขอโทษครับ พอดีเครื่องพี่อัจชาร์ตแบตไว้ในรถลืมเอาติดไปด้วย ส่วนของขวัญ แหะๆ ขวัญลืมหยิบมาจากบ้านครับ )
ดีงามจริงๆเมียเด็กของเขา
"ไปซื้ออะไรกัน หืม" อัศวินยอมใจ เขาเองแค่เป็นห่วง แต่ในเมื่อคนรักไม่ได้เป็นอะไร เขาก็ไม่อยากจะพูดเรื่องเดิมๆซ้ำ
( ก็พวกของใช้ ของที่เด็กทารกควรมี เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียว ขวัญตื่นเต้นจังเลยครับ ) เสียงเอ่ยอ้อนจากคนปลายสายทำให้อัศวินยิ้มรับ
"พี่เองก็ตื่นเต้น ก็เขาเป็นลูกสองคนแรกของเรานี่ครับ" อัศวินนึกถึงแก้มเนียนที่คงกำลังแดงปรั่งอยู่ในตอนนี้ อยากจะบรรจงหอมให้จมเตียงเสียจริงๆ
เสียงอีกฝั่งหายไปสักครู่ ก่อนเอ่ย ( จะถึงบ้านเมื่อไหร่ครับ )
อัศวินหัวเราะหึกับเด็กที่จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่อง
"อีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว เราหัดอยู่นิ่งๆบ้างนะ เดี๋ยวพี่กลับไป จะเอาอะไรก็ค่อยบอก" อัศวินไม่อยากให้คนรักหยิบจับอะไรมาก
( รับทราบแล้วครับคุณพ่อออออ ) จอมขวัญลากเสียงยาวอย่างทะเล้น
.....
อัศวินมาถึงบ้านในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาอยู่คุยกับมารดาสักพัก เอ็ดน้องเรื่องที่พาจอมขวัญออกไปข้างนอกอีกสักหน่อยก่อนจะขอตัวขึ้นบ้าน
เขาเปิดประตูเข้ามาด้านใน กะว่าจะเซอร์ไพรส์เด็กน้อยในห้อง แต่กลับเจอคนรักกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง
เด็กน้อยของเขามีขนตายาวพริ้ม ดวงตาปิดสนิทบรรจบบนล่าง แก้มนิ่มแดงระเรื่อ ปากเล็กอิ่มเผยอเล็กน้อย หน้าอกเรียบขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ
อัศวินส่ายหัวอย่างเอ็นดู เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างนิ่ม ก่อนจะก้มลงลูบที่แก้มเนียนอย่างรักใคร่
"เมียครับ" อัศวินจูบเบาๆที่จมูกเล็ก "พี่มาแล้วนะ"
บอกเบาๆก่อนจะบรรจงจูบบนริมฝีปากแดงเรื่ออีกครา
"อือ .. พี่วิน" จอมขวัญงัวเงีย
อัศวินใช้นิ้วบีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยว "ขี้เซาเหรอไงเรา"
นี่มันเพิ่งจะสามโมงเย็นเองนะ เขาเอ่ยต่อในใจ
"เผลอหลับไปครับ อ่านหนังสืออยู่ดีๆ สลบไปเลย" จอมขวัญยิ้ม ค่อยๆขยี้ตา
"จะไม่ปวดหัวใช่ไหม หืม" อัศวินลูบหัวน้อย
"อืออ นิดนึงครับ" จอมขวัญพยักหน้าชูมือขึ้นให้คนตรงหน้าพยุง "อุ้มหน่อย"
"ฮึบ ฟอดดด" คนตัวโตหอมแก้มคนตัวเล็กฟอดใหญ่ "นอนน้ำลายยืดติดแก้มแล้ว"
แซวเจ้าแมวเหมียวก่อนจะถูกคนตัวเล็กค้อนเข้าให้
"ไม่เจอแค่เดือนเดียว ท้องโตขนาดนี้เลยเหรอขวัญ" อัศวินถาม "ลูกๆคงอยากเจอพ่อจะแย่" เอ่ยเข้าข้างตัวเองแล้วซบหน้าแนบหูลงกับท้อง
"พี่วินคิดไว้หรือยังครับว่าจะให้ลูกชื่ออะไร" จอมขวัญลูบปอยผมคนรัก
"พี่เองไม่ค่อยรู้เรื่องนี้ ถ้าจะให้คุณแม่ตั้งเราจะว่าไหม" อัศวินลูบท้องนูนใหญ่ด้วยความรัก
"ไม่เลยครับ ดีเสียอีก คุณแม่ท่านเป็นผู้ใหญ่ บางทีท่านอาจจะให้พระท่านช่วยตั้งให้" จอมขวัญอยากให้ท่านช่วยตั้ง เขาว่าให้พระสงฆ์องค์เจ้าตั้ง เด็กคนนั้นจะมีแต่ความสุขความเจริญ
"แล้วเราล่ะ พร้อมหรือยัง กลัวบ้างไหม" อัศวินเป็นห่วง "ถึงอย่างไรขวัญก็เป็นผู้ชาย พี่เองอยู่ในฐานะที่ได้ชื่อว่าพ่อ ขวัญเป็นแม่ ขวัญต้องอุ้มท้อง ขวัญอาจจะต้องลำบากกว่าพี่ ทั้งที่ขวัญเป็นผู้ชาย แต่ขวัญต้องมาทำอะไรแบบนี้ กลัวไหมครับ ท้อบ้างหรือเปล่า"
อัศวินอยากจะอุ้มท้องแทนคนรักหากทำได้ เขาไม่อยากเห็นจอมขวัญลำบากไปมากกว่านี้ อะไรที่เขาสามารถทำแทนได้ เขาก็พร้อม
"ไม่เลยครับ" จอมขวัญกุมมือหนา "แต่ก่อนขวัญเคยโมโห ขวัญเคยโกรธ เกลียดตัวเองที่ต้องมาเป็นแบบนี้ แต่พอได้อุ้มท้อง ได้รู้ว่ามีเขาอยู่ในร่างกาย ขวัญก็รู้สึกรัก รู้สึกผูกพันและอยากเลี้ยงดูเขาให้เติบโตเป็นคนดี ขวัญอยากเจอหน้าลูกแล้วครับ แม้ขวัญจะกลัวการคลอด แต่ขวัญรู้ ว่าพี่วินจะอยู่ข้างขวัญ"
จอมขวัญซบหน้ากับหลังมือของคนตัวโตกว่า
"ขอบคุณนะจอมขวัญ ขอบคุณที่ยอมทิ้งความเจ็บปวดเพื่อความรักของเรา" อัศวินโอบกอดคนรักและลูกๆ "พี่จะอยู่ข้างขวัญกับลูก ถึงตรงนี้แล้ว พี่ก็ยังคงรักขวัญไม่เปลี่ยนไป พี่คนเดิมได้ตายจากไปนานแล้ว ตอนนี้ชีวิตพี่มีแค่ขวัญกับลูกนะ ยังจำได้ไหมที่พี่เคยบอกให้ขวัญค่อยๆดูพี่ไปเรื่อยๆจนกว่าจะมั่นใจ ตั้งแต่นั้นมาพี่ก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้ขวัญเสียใจอีก"
"ฮึ่ก .." เสียงสะอื้นทำให้อัศวินผละมอง
"ร้องไห้อีกแล้วคนดี" เอ่ยชิดหน้าผากมน "ร้องเพราะดีใจใช่ไหม หืม" เขาใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้คนที่เบะปากร้องไห้เหมือนเด็กๆ
จอมขวัญพยักหน้าทั้งน้ำตายิ่งทำให้อัศวินรู้สึกตื้นตัน เขาไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากขนาดนี้ แล้ววันนึงที่เขาอยากจะเกลียดลูกศัตรูให้เข้าไส้ มันก็ดันกลับกลายเป็นตกหลุมรักคนคนนั้นอย่างหมดใจ
......
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 723775 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก