ตัวเมีย ★☆ Mating Season
Ch. 5.2 [END]
ขณะนี้คายาที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกับสไลย์กำลังนั่งคุกเข่าสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองได้ก่ออยู่กลางห้องรับแขกโดยมีสเกลเชอร์เป็นประธานการสอบสวนนั่งแผ่รังสีอำมหิตอยู่บนโซฟาตัวเขื่อง มีพ่อแม่ของคายานั่งถัดๆกันไป
“สไลย์ ลูกก็รู้ใช่ไหม ครอบครัวของคายาถือเป็นคนสนิทของตระกูลรานอฟเรา การที่ลูกมาลักลอบได้เสียกันอย่างนี้ ถือเป็นการไม่ให้เกียรติกับครอบครัวทั้งสองฝ่ายขนาดไหน?” สเกลเชอร์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความโกรธ
อย่างที่คนเป็นหัวหน้าตระกูลเกริ่นมาก่อน รุสตาก้าก็เป็นเหมือนมือขวาของเขา แถมเรย์ก็เคยเป็นถึงหัวหน้าหน่วยวิจัยปรุงยาของบริษัทก่อนลาออกมาเป็นแม่บ้านและยกตำแหน่งนี้ให้นาร์
“ผมขอโทษครับคุณรุสตาก้า คุณเรย์ รู้ว่าผมทำผิด ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบคายาและลูกในท้อง...”
“แค่นั้นมันง่ายไปสไลย์ หึๆๆ” หัวหน้าตระกูลหัวเราะเสียงต่ำ ฟังดูน่ากลัวไม่น้อย ยิ่งทำให้สไลย์รู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่คายาเองตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองใคร ตัวสั่นเป็นลูกนกดูน่าสงสารยิ่งนักจนสไลย์ต้องรีบโอบกอดอีกฝ่ายให้หายตื่นกลัว
“สไลย์! ลูกจะต้องโดนขังเดี่ยวอยู่ที่คฤหาสน์ ห้ามพบและติดต่อกับคายาจนกว่าฉันจะเห็นสมควร! เด็กๆ เข้ามาพาคุณชายกลับเร็ว!“ สิ้นเสียงของสเกลเชอร์ เหล่าบรรดาชายฉกรรจ์ไม่ต่ำว่าห้าคนก็พุ่งเข้ามาจากด้านนอก รุมจับคนทั้งคู่แยกออกจากกัน และแบกสไลย์ออกไปขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่ด้วยความเร็ว
“ตาแก่! ทำอย่างนี้กับลูกตัวเองได้ยังไง ปล่อยฉันซิเจ้าพวกบ้า! ฉันจะอยู่กับคายา! ม่ายยยยยย” เสียงตะโกนเฮือกสุดท้ายของสไลย์นั้นไม่ดังนักเพราะรถม้าได้เคลื่อนตัวออกไปไกล ออกไปเรื่อยๆจนกระทั่งไม่ได้ยินเสียงใดๆอีกเลย และในที่สุดห้องรับแขกก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง
“คุณพ่อคุณแม่ครับ ผะ....ผมขอโทษ คุณสเกลเชอร์ครับ ผมขอโทษ ผะ....ผมเองก็มีส่วนผิด อย่าลงโทษสไลย์เลยนะครับ อึก...” คายาที่ยังเสียขวัญไม่หายแต่ก็รวบรวมความกล้าเอ่ยออกมา เขาเองก็มีส่วนผิด ดังนั้นเขาไม่สามารถทิ้งให้สไลย์ถูกลงโทษตามลำพังได้
“เรย์ พาหนูคายาขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดียวฉันมีเรื่องต้องคุยกับรุสตาก้าอีกหลายเรื่อง” คุณแม่เรย์พยักหน้ารับคำอดีตหัวหน้าตัวเอง ก่อนจะประคองลูกของตนกลับขึ้นห้องด้านบน
0000000
“รุสตาก้า! เห็นหน้าไอ่ลูกชายตัวดีของฉันไหมตอนโดนหามออกไป ตลกชะมัดเลย! ฮะๆๆๆๆ”
ตอนนี้ในห้องรับแขกเหลือแต่ผู้ใหญ่จอมเจ้าเล่ห์ทั้งสาม
“ให้ตายเถอะสเกลเชอร์ นายก็แกล้งสไลย์เกินไปนะ น่าสงสารออก” รุสตาก้าบ่นพลางรับชาร้อนจากภรรยาคนสวยมาจิบ
“ไม่ได้นะรุสตาก้า มีอย่างที่ไหน ตัวเองเป็นถึงทายาทตระกูลรานอฟ แต่ไม่ยอมเข้าตามตรอกออกตามประตู มาแอบลับลอกได้เสียกับหนูคายาแบบนี้ ฉันถือว่าเจ้าสไลย์ไม่ให้เกียรติครอบครัวนาย มันต้องโดนลงโทษกันบ้าง”
จริงๆพวกเขาสงสัยถึงความสัมพันธ์อันเกินเพื่อน(คู่อริ)ของคายและสไลย์มาพักใหญ่แล้ว จึงแอบตามสืบจนค่อนข้างมั่นในว่าสองคนนี้มีเรื่องปิดบังพวกเขา สเกลเชอร์จึงเป็นตัวตั้งตัวตีวางแผนจับให้มั่นคั้นให้ตายจะได้มีข้ออ้างให้ทั้งสองคนแต่งงานกันโดยไม่มีข้อแม้ โดยหลอกลูกทั้งสองว่ารุสตาก้ากับเรย์จะไม่อยู่บ้านช่วงหนึ่ง แต่จริงๆแล้ว ทั้งสามแอบไปตั้งแค้มป์คอยส่องดูพฤติกรรมลูกๆ อยู่ไม่ไกลเลยและรอจังหวะเข้ามาจับทั้งสองคาหนังคาเขา แต่ผลที่ได้รับเกินคาด เพราะพวกเขาได้หลานแถมมาด้วย น่ายินดีอะไรอย่างนี้
“ทำเป็นพูดดีไปเถอะ สมัยนายหนุ่มๆ นายเองก็ไปดักฉุดแม่เจ้าสไลย์มาทำเมียไม่ใช่เหรอ? ฮะๆๆๆ” คราวนี้เป็นตาของรุสตาก้าเผาเจ้านายตัวเองคืน จนเรย์ต้องปรามให้เบาเสียงหัวเราะลงเพราะกลัวคายาที่เพิ่งหลับไปด้วยความเพลียจะตื่นเอา
“เอาล่ะๆ เลิกแซวกันได้แล้ว เรามาวางแผนกันต่อเถอะ” เมื่อเรย์พูดจบสเกลเชอร์และรุสตาก้าก็เปลี่ยนเข้ามาสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง และคุยกันว่าจะจัดการเรื่องลูกๆอย่างไรต่อไป.....
00000000
ณ. คฤหาสน์ รานอฟ
“โครมมมมมมมม!!”
“เพล้งงงงงงงง!!”
“เจ้าพวกบ้า! ปล่อยฉันออกไปนะ! “ เป็นเสียงของสไลย์ซึ่งโดนขังอยู่ในห้องตัวเองอย่างแน่นหนา โวยวาย อาละวาดทำลายข้าวของซึ่งเป็นอย่างนี้มาตลอดเกือบๆสิบวันที่ผ่านมา
“โธ่เว้ย!” สไลย์ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างแรง หงุดหงิดที่ไม่สามารถทำอะไรได้
‘คายา คิดถึงคายาเหลือเกิน ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง? จะแพ้ท้องบ้างไหนหน๋อ...’ กับอีกสารพัดความคิดที่วนเวียนไม่หยุดอยู่ในหัว... ทันใดนั้นเอง
แกร๊ก
บานประตูใหญ่ถูกเปิดออก ทั้งๆที่ไม่ใช่เวลาส่งข้าวส่งน้ำ ทำให้สไลย์รีบเด้งตัวออกจากเตียงและพุ่งตัวตามไปในทิศทางของเสียง ทันทีที่ไปถึงสไลย์ก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“คายา! !” คนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลาตอนนี้กำลังยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเขา คายาดูมีน้ำมีนวลขึ้นมากเมื่อเทียบกับครั้งล่าสุดที่ได้เจอกัน
“นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม!? ”สไลย์รวบตัวอีกคนเข้ามากอดแน่นและจูบแก้มนิ่มซ้ำไปซ้ำมาเพื่อพิสูจน์ว่านี่คือเรื่องจริง
“แก้มฉันช้ำหมดแล้ว คิคิ” คายาหัวเราะเสียงใสพร้อมกับย่นคอหนีไรหนวดของสไลย์ที่ขึ้นเป็นตอเต็มคาง
“คิดถึงนายเหลือเกินคายา”
“ฉันก็คิดถึงนาย สไลย์...”คราวนี้เป็นคายาที่สวมกอดอีกฝ่ายแน่น ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันครู่ใหญ่ จนสเกลเชอร์ต้องเอ่ยขัดขึ้นเบาๆ
“อะแฮ่ม เอาล่ะ ลงไปข้างล่างกันเถอะช่างตัดเสื้อมารอแล้ว เดียวจะไม่ทันการ”
“หือ?” สไลย์ที่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อตนพูด ยืนทำหน้างงๆ จนกระทั้งมือเล็กของคายากระตุกแขนเสื้อเบาๆ
“ตามคุณพ่อลงไปข้างล่างกันเถอะ อ๊ะ!” ทันทีที่พูดจบสไลย์ก็ช้อนตัวคายาขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว พร้อมฟัดแก้มอีกฝ่ายไม่หยุดไปตลอดทาง
“น้อมรับบัญชาครับเมียจ๋า”
00000
และแล้วสไลย์ก็สร้างวุ่นวายในการวัดตัวตัดชุดจนได้ เพราะเขาต้องการให้คายาอยู่ข้างๆตัวเองตลอดเวลา จนผู้เป็นพ่อทนรำคาญไม่ไหวต้องขู่ว่า นี่คือการตัดชุดแต่งงานของทั้งสองที่จะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า ถ้าไม่ยอมให้ความร่วมมือ จะยกเลิกงานแต่งงานทิ้งเสีย เท่านั้นแหละ สไลย์ก็ทำตัวว่าง่ายทันที พร้อมทั้งยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู ส่งสายตาระยิบระยับไปให้คายาที่นั่งหน้าแดงเป็นตูดลิงอยู่ข้างๆเรย์ไม่หยุด
‘ลูกใครว่ะเนี่ย ทำตัวเหมือนเด็กห้าขวบจริงๆ’ สเกลเช่อร์ได้แต่ส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมติ๊งต๊องของลูกตัวเอง
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าสงสารหลานที่ยังไม่เกิดมา เขาคงได้ขังดัดสันดานสไลย์ไปอีกนานแน่ๆ แต่ติดที่ว่ารุสตาก้ามาบอกว่าคายาเกิดอาการซึมเศร้าไม่ยอมทานอาหาร เขาเกรงว่าหลานตัวเองจะได้รับผลกระทบไปด้วย จึงใจอ่อนยอมให้ทั้งสองคนได้เจอกันเร็วกว่ากำหนด
000000000
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดวันแต่งงานของคายายและสไลย์ก็มาถึง ณ. คฤหาสน์ รานอฟสุดหรู
บริเวณสวนด้านหน้า เก้าอี้สีขาวจำนวนไม่กี่สิบตัว ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามใกล้ๆกับแทนพิธีที่ถูกประดับประดาไปด้วยริบบิ้นและดอกไม้นานาชนิด เหมือนสวรรค์น้อยๆบนดินเลยทีเดียว เป็นความตังใจของคนทั้งสองที่ต้องการทำพิธีเล็กๆภายในครอบครัวและเพื่อนฝูงที่สนิทเท่านั้น
“เซเรียยยย”
ทันทีที่เจ้าของชื่อก้าวเข้ามาในห้องแต่งตัว เจ้าสาวตัวดีก็วิ่งไปกระโดดกอดอีกฝ่ายทำเอาเจ้าบ่าวออกอาการฮึดฮัดๆที่ตะครุบตัวคายาไม่ทัน
‘ดู๊ดู โดนเขาเสกเด็กเข้าท้องอย่างนี้แล้ว ยังกล้าไปอ้อนคนอื่นอีกนะ’
“มาๆพี่สไลย์ มาให้ช่างเขาเซทผมให้เสร็จก่อน ใกล้ถึงเวลาแล้วเนี่ย” นาร์ที่ต้องออกแรงลากพี่ชายกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
ถึงสไลย์จะยอมนั่งนิ่งให้ช่างทำผมแต่สายตานี่สิ คอยเหล่ไปทางคายาที่กำลังมุ้งมิ้งกันอยู่สองคนกับเซเรียที่มาในฐานะเพื่อนเจ้าสาวตลอดเวลา จนนาร์อดขำไม่ได้ อย่างที่คุณลุงว่าจริงๆนั้นแหละ พอเป็นเรื่องของคายาทีไร สไลย์จะกลายร่างเป็นเด็กห้าขวบทันที
00000000
“และ ณ. บัดนี้ เราของประกาศอย่างเป็นทางการว่า ทั้งสองได้เป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายแห่งดินแดนอคาเทียร์”
สิ้นเสียงประกาศของนายทะเบียนผู้ทำพิธี แขกในงานต่างพร้อมใจกันลุกขึ้นยืนและปรบมือเสียงดังไปทั่วบริเวณ
สไลย์และคายาอยู่ในชุดสูทสีขาวบริสุทธิ์ทั้งคู่ พากันจูงมือเดินลงจากแท่นพิธี เดินมาเรื่อยๆตามทางที่บรรดาญาติๆและเพื่อนๆช่วยกันโปรยกลีบดอกไม้ไว้อย่างสวยงาม จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงที่พ่อแม่ของคายา
“แม่ฝากคายาด้วยนะสไลย์” เรย์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาที่อ่อนโยน
“ผมจะดูแลคายาและลูกด้วยชีวิตทั้งชีวิตของผมครับ” สไลย์ให้คำมั่นสัญญาด้วยน้ำเสียงอันจริงจัง สื่อให้รุสตาก้าและเรย์รับรู้ว่าเขาตั้งใจทำอย่างที่พูดจริงๆ
“อ๊ะ” พูดจบปุ๊บสไลย์ก็จับคายามาอุ้มไว้ในท่าเจ้าสาว แม้แต่คายาเองก็ตกใจจนต้องรีบกอดคอฝ่ายสามีเอาไว้แน่น
“ทุกคน!! ขอบคุณมากที่มาร่วมเป็นสักขีพยานให้ผมกับคายาในวันนี้ ขอเชิญทุกคนสนุกกันเต็มที่กับงานเลี้ยงฉลอง พ่อผมเลี้ยงไม่อั้น!!”
“Yeahhhhhhh” ทุกคนต่างพากันโห่ร้องด้วยความยินดี
“เจอกันอีกทีตอนมื้อเย็นนะ ขอพาเจ้าสาวไปเข้าหอก่อน ไม่ต้องตามมาล่ะ! ฮะๆๆ” โดยไม่รอให้ใครทันพูดอะไร สไลย์ก็อุ้มคายาโกยแหนบเข้าตัวคฤหาสน์ไปด้วยความเร็วสูง ปล่อยให้บรรดาแขกในงานยืนงงๆเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“เอ เขาต้องส่งตัวเข้าหอกันตอนกลางคืนไม่ใช่เหรอ?” บางคนในงานพึมพำๆออกมา
“โธ่ไอ่ลูกเวรนี่ ทำกันจนได้!” สเกลเชอร์บ่นอุบก่อนจะหันไปหัวเราะแหะๆให้กับรุสตาก้าและเรย์
“เอ้า! ทุกคนมาดื่มอวยพรให้พี่สไลย์กับคายากันเร๊ววว!” นาร์ผู้พลิกวิกฤติเป็นโอกาสคว้าขวดแชมเปญชั้นดีมาเขย่า จนฟองโพยพุ่งออกจากขวดกระจายไปทั่ว สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วบริเวณงาน.....
Happily Ever After ......
Really?!
Epilogue
“แอ๊!”
ป๊าบ!
“โอ๊ย! คินตบหน้าพ่อทำไม่?” สไลย์พ่อลูกอ่อนทิ้งตัวร้องโอดครวญอยู่ข้างๆคายาที่กำลังนั่งให้นมลูกบนเตียงที่ตอนนี้อายุได้8เดือนแล้ว
“แอ๊ๆๆ” เจ้าหนูคินยังส่งเสียงไม่พอใจพร้อมยกมืออ้วนป้อมแกว่งไปมาราวว่าไม่ต้องการให้สไลย์เข้าใกล้คายา
“สมน้ำหน้า ลูกกินนมอยู่ก็ยังจะมาทำลามกอยู่ได้” คายาอดไม่ได้ที่สมน้ำหน้าสามีตัวเอง ทั้งๆที่เตือนแล้วว่าอย่าทำตัวยุ่มย่ามกับตนเวลาให้นมลูก แต่นี่อะไร เห็นลูกกำลังดูดนมจากอกเขาอยู่ก็รีบกระแซะๆเข้ามาขอดูดด้วย เลยโดนฝ่ามือพิฆาตของเจ้าหนูคินฟาดหน้าไป
“แอ๊!” เมื่อเห็นว่าพ่อของตนยังจ้องเม็ดสีชมพูเล็กๆสองเม็ดบนหน้าอกคายาไม่เลิก คินก็ส่งเสียงขู่ออกมาอีกรอบพร้อมทำปากยู่อย่างไม่สบอารมณ์
“ครับๆ พ่อรอก่อนก็ได้คุณลูก” ว่าแล้วสไลย์ก็ต้องยอมยกธงขาว ไปนอนขดตัวเหมือนด้วงอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียง รอคอยให้เจ้าลูกหมูกินนมจนอิ่มก่อน หลังจากนั้นก็จะเป็นทีของเขาบ้างล่ะ ที่จะได้ลิ้มลองน้ำนมจากอกขาวๆของเมียที่รัก!
“หึๆๆ” ว่าแล้วสไลย์ก็เผลอลืมตัวหัวเราะอย่างชั่วร้ายออกมา
“นี่ มัวแต่คิดลามกอยู่ได้ ไปจัดเตียงให้คินก่อนซิ เดียวลูกกินนมอิ่มแล้วจะได้ให้นอนเลย”
ได้ยินดังนั้นสไลย์ก็รีบเด้งตัวลงจากเตียงไปจัดที่นอนให้ลูกที่ห้องข้างๆผ่านประตูเชื่อมติดกับห้องนอนของพวกเขา สไลย์ใช้เวลาไม่ถึง5นาทีก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินกลับไปหาคายาอย่างเริงร่า เพื่อจะรีบเอาเจ้าหนูคินเข้านอน เขาจะได้เริ่มจู๋จี๋กับคายาเร็วๆ เพียงแค่คิดในสิ่งที่จะทำสไลย์น้อยก็เริ่มชูคอขึ้นมาแล้ว
“เมียจ๋า ที่นอนลูกเสร็จแล้ว” สไลย์ส่งเสียงเรียกคายาก่อนจะค้นพบว่า
กึก!
ประตูทางเชื่อมถูกล็อคจากอีกฝั่งของห้องพร้อมกระดาษสอดใต้พื้นประตูมีใจความว่า
[คืนนี้นอนห้องลูกไปก่อนนะ คุณสามีสุดหื่น]
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย! คายาอย่าทำอย่างนี้นะ!”
“คินเรามานอนกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยไปง้อคุณพ่อกันเนอะ คิคิ”
“แอ๊” คินน้อยรับคำก่อนจะซุกตัวอันจ้ำม่ำเข้าหาคายา ไม่นานสองแม่ลูกก็พากันหลับฝันดี ทิ้งให้สไลย์นอนเปล่าเปลี่ยวเอกาอยู่ในดงตุ๊กตาของลูกชายสุดที่รักทั้งคืน....
The End
จบแล้วค่า ไม่รู้ว่าจะถูกใจคนอ่านกันบ้างไหม ขอบคุณทุกคนที่รอและติดตามนิยายเรื่องนี้มากๆเลย
ทั้งๆที่เรื่องมีจุดบกพร่องอยู่เยอะ การดำเนินเรื่องและภาษาอาจจะยังไม่ดีเท่าไร เราจะพยายามปรับปรุงในเรื่องต่อๆไปนะคะ
ส่วนเรื่อง ตอนพิเศษ ของนิยายเรื่องตัวเมียนี้ เราแอบมีอยู่ในใจประมาณ1-3ตอน ตอนนี้มีแต่โครงเรื่องคร่าวๆ คิดว่าจะเริ่มเขียนอีกทีคงเป็นหลังปีใหม่ แต่ยังบอกไม่ได้ว่าจะเสร็จสมบรูณ์เมื่อไร
ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับทุกกำลังใจและการติดตาม ไว้เจอกันใหม่นะคะ
ปล. เพิ่งมีโอกาสแปะคายาก็ตอนจบนี่แหละ แหะๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
