หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[Supparang-k]

สงสารเหมอ โดนเขาอ่อย แต่เขาบอกว่าไม่เอา ....เหี้ยมาก หยอดไปตั้งเยอะแยะตะแปะไก่เขาบอกรู้แต่ไม่รับ คืออะไรวะ  โอ้ยยยยย...หมั่นไส้ชน้าาาาา ใครกะได้ดัดนิสัยนางที เมื่อไหร่นางจะรู้ตัวว่าจริงๆนางต้องการอะไรกันแน่

[nijikii]

นี่ว่าต่อไปนะอาจจะเพลี่ยงพล้ำจริงๆนะ
ถ้าเหมอจะออกตัวแรงอย่างที่เชษฐ์ว่าขนาดนี้

แต่ที่ว่าเพลี่ยงพล้ำ
คงไม่ใช่โดนเจ้าเกรียนมันกดแล้วเจียบ
แต่เป็นโดนกดแล้วให้นะน้อยเจียบนี่น่ะสิ
เพราะส่วนใหญ่นายร้อยปณิธานกล้าแกร่งดุจหินผา
ที่ว่าเสมอจะกินนะอย่างที่เชษฐ์คิดคงไม่มีทางเกิด
55555555555555

[Snufflehp]

ตอนที่ 14

นนร. เสมอ เดชาโชติกุล เดินอกผายไหล่ผึงในชุดเครื่องแบบปกติ ถือกระเป๋าสีเข้มไว้ในมือซ้าย ข้างกายมันมีเพื่อนซี้อีกสามคนเดินตัวตรงหน้านิ่งน่าเกรงขามมาพร้อมกัน กลุ่มของไอ้เหมอถูกขนานนามว่า F4 แห่งกองร้อย อันประกอบไปด้วยไอ้เสือเหมอหนุ่มกรุงเทพฯ ที่ได้รับฉายาเสือหลังจากฝึกภาคสนามตอนเป็นนักเรียนเหล่าปี 1 เสร็จสิ้น มันเปรียบเสมือนกูจุนเพียวที่หล่อเด่นที่สุดในกลุ่ม ทว่าไอ้เชษฐ์เคยค้านหัวชนฝาว่าไอ้เหมอนั้นหน้าตาดีกว่าไอ้ชายแค่ปลายก้อยแต่ยังน้อยกว่าไอ้เชษฐ์อีกหลายขุมนัก ซึ่งไอ้เหมอมิได้คัดค้าน เพราะคนหล่อแบบจริงจังอย่างมันไม่จำเป็นต้องไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกพยายามหล่อให้เสียเวลา รายที่สองของกลุ่มคือไอ้ชาติชาย หนุ่มอุบลคนซื่อที่เพิ่งสละเวอจิ้นให้น้องสายสมรแฟนสาวไปเมื่อเร็วๆ นี้ รายที่สามคือไอ้พิเชษฐ์ หน้าตามันหล่อที่สุดในกลุ่ม แต่เจ้าชู้ที่สุด เป็นตัวอันตรายต่อสาวสวยหลายรายที่ต้องเสียน้ำตาให้กับมัน ส่วนสุดท้ายรั้งตำแหน่งอ่อนกากที่สุดในกลุ่มก็คือไอ้ปิ๊ก ปรีชาหนุ่มสุราษฯ มันตัวเตี้ยที่สุด เข้าโรงพยาบาลบ่อยที่สุดด้วย แต่เพราะมีเพื่อนๆ คอยดึงรั้งคอเสื้อมันให้ลุกขึ้นเดินไปด้วยกัน ถึงได้ผ่านการฝึกภาคสนามแสนหฤโหดมาได้อย่างหวุดหวิด

“อื้อหือออ ประมาทไม่ได้เลยไอ้เสือ มีรถหรูมารอรับ” ไอ้ชาติชายเอ่ยกระเซ้า มองตรงไปยังรถ BMW สีดำคันหรูที่มีเพื่อนรูปหล่อของไอ้เหมอพ่วงตำแหน่งดาวประจำใจของมันที่คงมารอรับอยู่หลายชั่วโมง วันนี้พ่อทูนหัวของไอ้เหมออยู่ในชุดเสื้อช็อปกางเกงยีน คล้องแว่นกันแดดไว้ตรงคอเสื้อ ยืนพิงกระโปรงรถ แล้วก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์เล่น

“ให้มันรู้ไปว่าคนระดับกูจะอกหัก หึหึ” ไอ้เหมอได้ทีโม้ อวดอ้างยกหางตัวเองให้ไอ้ชายฟังเสร็จก็ยิ้มกริ่มเหม่อมองไปทางคนรูปหล่อของมัน

“เดี๋ยวๆ มึงสองตัวอธิบายให้พวกกูฟังด้วยว่าใครมารอรับ ไอ้เสือ มึงว่าไง” ไอ้เชษฐ์ขมวดคิ้วถาม ดึงรั้งคอไอ้เสือเหมอเพื่อนยากไม่ให้มันเดินตรงไปยัง BMW คันงามที่ล่อตาล่อใจ

“เออ...เพื่อนกู...” ไอ้เหมอตอบอ้อมแอ้ม “ชื่อชนะ”

ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กยังคงขมวดคิ้ว ไอ้ชายเลยไขข้อข้องใจให้สองเพื่อนที่เหลือฟังว่า “ก็น้องนานะของไอ้เหมอมันไง!”

“ห้ะ!” เสียงประสานดังลั่น เรียกสายตาคนที่พิงกระโปรงรถ BMW คันงามให้หันมามอง

“พวกมึงไม่ต้องตกใจ คนนั้นแหละที่กูจีบมาสองปีหกเดือนกับอีกยี่สิบวัน” ไอ้เหมอยืดอกยอมรับ ดีดหน้าผากไอ้เชษฐ์ที่แทบจะรัดคอมันด้วยความช็อคตกใจ

“มึงก็ว่าไป” ไอ้ปิ๊กยังคงไม่เชื่อ แต่พอไอ้เหมอและไอ้ชายพร้อมใจกันทำหน้าจริงจังที่นานๆ ครั้งจะได้เห็น ไอ้ปิ๊กหนุ่มใต้อารมณ์ดีก็ยอมเชื่อหมดใจ

“เอ้า...งั้นก็แสดงว่ามึงชอบผู้ชายดิวะ” ไอ้ปิ๊กยังคงตั้งคำถามของมันต่อ

“กูไม่รู้ว่ากับผู้ชายคนอื่นกูจะชอบไหม เพราะกูไม่เคยชอบใครนอกจากเขา ...กูชอบเขาตั้งแต่กูยังเรียนปอหนึ่ง”

“ไอ้เหี้ยเหมอมึงโคตรแก่แดด ไอ้สัดเอ้ย แล้วมาหลอกพวกกูว่าชื่อนานะ” ไอ้เชษฐ์ตบกะโหลกไอ้เสือเหมอไปหนึ่งที แต่ก็โดนไอ้เหมอมันตบคืนอย่างไม่ยอม

“กูไม่เคยบอกว่าชื่อนานะ พวกมึงฟังจากไอ้ชายกันเองต่างหาก แล้วก็ไม่เคยบอกว่าเป็นผู้หญิงด้วย พวกมึงแม่งมโนเพ้อเจ้อกันไปเองไอ้ห่า ปล่อยๆ กูจะไปหาชนะแล้ว ชะเง้อคอมองให้พี่เหมอไปจูบรับขวัญหลายทีละนั่นน่ะ”

ไอ้เหมอมันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของไอ้ชาย แล้วเดินลิ่วไปหาพ่อรูปหล่อของมัน ไม่มีเสียงชักชวนให้เพื่อนๆ ไปทำความรู้จักกับชนะสุดที่รักของมันเลยสักคำ ทิ้งไอ้ชายไว้กับไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กที่เตรียมรุมสะกำมันด้วยเกมยี่สิบคำถาม ซึ่งคำถามแต่ละข้อคงไม่พ้นเรื่องของไอ้เสือเหมอเป็นแน่!

ไอ้เหมอส่งยิ้มแฉ่งนำตัวมันไปก่อน พอเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนรูปหล่อก็ถอดหมวกออก อวดหัวเกรียนๆ ของมัน ยักคิ้วส่งไปให้ชนะที่ยิ้มตอบกลับมาจนใจอ่อนระทวย

คุ้มค่ากับการต้องทนฟังเสียงพี่ชายสุดที่รักโหยหวนเนื่องจากถูกไอ้เหมอปฏิเสธเสียงแข็ง ยืนกรานไม่ให้พี่สมัยมารับเหมือนทุกที เพราะวันนี้เหมอมีสารถีรูปหล่อคนสำคัญมารับ...

“ไง” ไอ้เหมอเอ่ยทัก น้ำเสียงแปร่ง ท่าทางของมันเก้ๆ กังๆ เพราะรู้สึกขัดเขินยามได้มองเพื่อนรูปหล่อที่ยอมเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองมันชอบกล ชนะไม่ยอมพูดอะไรเลยในขณะที่ไอ้เหมอยิ้มแล้วยิ้มอีก ยิ้มจนเหงือกแห้ง สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน “สวัสดีครับ”

ชนะพยักหน้าพลางคลี่ยิ้ม “กลับกันเลยไหม”

“อืม”

เสมอเดินตัวเกร็งไปขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับ ส่วนชนะรับหน้าที่เป็นสารถีก็นั่งประจำที่คนขับเตรียมสตาร์ทเครื่องยนต์

“ขับรถมาไกลนะเหนื่อยไหม” ปกติชนะจะมีพี่จินเป็นคนขับรถให้ น้อยครั้งที่จะเห็นคนรูปหล่อนั่งอยู่หลังพวงมาลัย BMW คันนี้ก็เป็นคันโปรดของเขา เลือกรุ่นเอง แต่งเครื่องเอง ไอ้เหมอมันรู้เพราะไปโชว์รูมกับชนะเมื่อสองปีที่แล้ว เวลาคนรูปหล่อจะไปที่อู่ก็กระเตงมันไปด้วยทุกครั้ง เพราะไอ้กวิ้นเอาแต่ต่อจิ๊กซอว์หมื่นชิ้นของมัน ไอ้เหมอเลยรับหน้าที่ไปเป็นเพื่อนด้วยความเต็มใจ

“ไม่อ่ะ รู้ว่าขับมารับใครก็เลยไม่เหนื่อย” ชนะตอบแล้วหันมายิ้มมองไอ้หัวเกรียนที่หลบสายตาวูบ “เหมอ”

“หืม”

“มาสิ” ชนะอ้าแขนออกกว้าง มองหน้าไอ้เหมอด้วยความจริงจัง “ไหนบอกว่าอยากกอด”

เสมอหลุดยิ้ม หน้าร้อนผ่าว ขยับตัวผ่านเกียร์ที่คั่นกลางระหว่างเบาะเข้าไปในอ้อมกอดของคนรูปหล่อตัวหอมที่มันชอบสูดกลิ่น พร้อมบอกเบาๆ ว่า “คิดถึง”

ชนะยกมือขึ้นลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างอ่อนโยน พลางกระซิบตอบกลับมาว่า “อืม เหมือนกัน”

เป็นทั้งสัปดาห์ที่ชีวิตของไอ้เหมอมีทั้งสุขมีทั้งเศร้า แต่ทุกความรู้สึกก็มาจากคนๆ เดียว สามวันที่ไอ้เหมออกกลัดหนอง และหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนที่หัวใจของไอ้เหมอได้รับการเยียวยา ...แม้คนที่เยียวยาจะเป็นคนที่สร้างบาดแผลให้ แต่เขาว่ากันว่า...คนที่ทำให้ร้องไห้ก็คือคนที่เช็ดน้ำตาให้เราได้ดีที่สุด เหมอไม่เถียงเลยว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ไอ้เหมอผละออกจากอ้อมกอดของคนรูปหล่อ มองริมฝีปากของอีกฝ่ายด้วยความเว้าวอน จนเมื่อเห็นคิ้วเข้มของชนะเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม พร้อมขยับยิ้มล้อ ไอ้เสือเหมอที่ไอ้ชายปรามาสว่าป๊อดหนักหนาก็ถือวิสาสะประทับริมฝีปากร้อนผ่าวของมันลงบนริมฝีปากของพ่อดาวประจำใจ บดเบียดจนอีกฝ่ายต้องอ้าปากรับลิ้นร้อนของมันให้เข้าไปหยอกล้อ ลิ้นของไอ้เหมอสำรวจหาความหวาน ส่วนลิ้นของคนรูปหล่อก็ตอบรับแล้วรุกกลับเพื่อตามหาความอร่อย ท้ายทอยของคนหัวเกรียนถูกดึงรั้งให้เข้าหาแนบแน่น เนิ่นนานกว่าการสำรวจค้นหาโพรงปากของอีกฝ่ายจะจบลง ความหวานนั้นปิดท้ายด้วยที่ริมฝีปากของชนะจูบซับน้ำใสที่ไหลซึมออกจากมุมปากของไอ้หัวเกรียนตรงหน้า

“เอาอีกไหม” ชนะถามเสียงนุ่ม มองสบตากับไอ้เหมอที่ยิ้มกลับอย่างพออกพอใจ

“พอแล้ว เดี๋ยวไม่ได้กลับบ้านกันพอดี”

“ก็ทำหน้าเหมือนยังไม่พอ”

“งั้นไปต่อที่บ้านได้ไหม” ไอ้เหมอทำใจกล้าถาม เรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากชนะได้เป็นอย่างดี

“บ้านใคร”

“นั่นสิ คืนนี้เหมอต้องนอนที่บ้านด้วย ไปค้างที่อื่นไม่ได้แล้ว คุณหญิงแม่บ่น” เพราะกลับบ้านเมื่อคราวก่อนไอ้เหมอไม่ได้อยู่ให้คุณหญิงแม่เห็นหน้าถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ มันกลับไปถึงกรุงเทพฯ ในเย็นวันศุกร์ก็ตรงรี่ไปรับชนะแล้วไปค้างบ้านไอ้กวิ้น โผล่หน้ากลับบ้านวันอาทิตย์ก็ขังตัวเองสร้างฟิลลิ่งดราม่าอยู่ในห้องแล้วตอนเย็นพี่สมัยก็ไปส่งที่โรงเรียน คุณหญิงแม่จึงยื่นคำขาดว่าถ้ากลับบ้านครั้งหน้า ห้ามมันไปนอนค้างที่อื่นเป็นอันขาด เที่ยวได้แต่ต้องกลับมานอนที่บ้าน ไอ้เหมอจึงตกปากรับคำไปโดยไม่คิดว่าตอนนี้มันจะอยากไปนอนค้างที่บ้านคนอื่นแค่ไหน

“เสียดายเนอะ ผมอยากได้ยินเหมอร้องเพลงให้ฟัง...” ชนะมองมาตาละห้อย ดึงมือไอ้เหมอไปกุมแล้วบีบเบาๆ  “งั้นวันนี้ก็ต้องได้ยินผ่านโทรศัพท์ใช่ไหม”

“อ่า...เหมอ...เหมอไปค้างกับนะก็ได้ ที่บ้านไอ้กวิ้นดีไหม แต่ต้องโทรไปบอกมันก่อนนะ เผื่อมันต้องเคลียร์ห้อง” ไอ้เหมอตัดสินใจละทิ้งคำสั่งคุณหญิงแม่ รวมทั้งคำสัญญากับพี่สมัยของมันว่าคืนนี้จะให้พี่กล่อมนอน มันกระโดดตะครุบโอกาสที่ชนะหยิบยื่นมาให้อย่างไม่ต้องคิดให้เปลืองเนื้อที่ในสมอง

ไปค้างบ้านชนะ! ใครจะไม่ไปเล่า!

“ไอ้กวิ้นได้จิ๊กซอว์มาใหม่ มันไม่ว่าง...เหมอไปค้างที่บ้านผมไหม...แล้ววันเสาร์ตอนเย็นผมไปส่ง”

“สะ...สองคนเหรอ” ไอ้เหมอละล่ำละลักถาม ตามันเหลือกเล็กน้อยจนดูตลก

“อืม หรือเหมอไม่ชอบ” ชนะถามกลับ รอยยิ้มราวกับจะแซวอยู่กลายๆ

“ชะ...ชอบ! ชอบมากกกก”

ไม่รู้ว่าควรไปกราบบูชาไอ้กวิ้นที่ดันได้จิ๊กซอว์ใหม่มาก็เลยไม่ได้เป็นก้างขวางเหมือนอย่างทุกที หรือต้องกราบขอบคุณชนะที่รู้ใจเหมอเป็นอย่างดี...หยิบยื่นโอกาสล่อใจอย่างนี้มาให้ สองคน! สองคนเชียวนะ! ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ไปค้างอ้างแรมด้วยกันสองคนแบบนี้ อย่างน้อยต้องมีไอ้กวิ้นเป็นมารอยู่ด้วยทุกครั้ง ...และนี่ก็เป็นการค้างหลังจากที่ไอ้เหมอ...เผยความไม่บริสุทธิ์ใจที่มันมีต่อชนะออกไป แล้ว...เจ้าตัวเขาก็รับรู้เรียบร้อย

ชนะ...ไม่กลัวว่าเหมอจะอดใจไม่ไหวบ้างเหรอ...

ไอ้เหมอนั่งยิ้มนั่งฟินไปตลอดทาง ชวนชนะคุยบ้าง แต่ส่วนใหญ่มันขุดมุกจีบหญิงที่ได้ยินจากไอ้ชายและไอ้เชษฐ์บ่อยๆ มาใช้มากกว่า สาวไหนได้ยินเป็นต้องติดกับไอ้เพื่อนตัวชอสองคนทุกครั้ง แต่ชนะไม่ยักกะอายม้วน กลับตอกกลับมุกของเหมอมาได้ทุกมุกเลย อย่างเช่น

“พรุ่งนี้วันเสาร์...แล้ววันที่ใจเธอจะมีเราน่ะ...วันไหน” ไอ้เหมอเอ่ยลอยๆ หันมองคนข้างกายที่หันมายิ้มให้เพียงครู่ก็ตั้งสมาธิกับถนนหนทางต่อ พร้อมคำตอบที่ทำเอาไอ้เหมอแยกเขี้ยวงุด

“ไม่มีวัน”

“เออ” ไอ้เหมอรับคำเสียงเหวี่ยง สะบัดหน้าหัวแทบชนกับกระจก

“เราเป็นใครผมไม่รู้จัก แต่ใจผม...มีเหมอทุกวัน โอเคไหม”

“ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังงงง นะก็รู้ว่าประโยคที่เหมอถามคืออะไรอ่ะ แล้วยังจะ...” ไอ้เหมอแม้จะทำทีไม่พอใจ แต่ข้างในอกเต้นระบำจังหวะสามช่าไปเรียบร้อย

“อยากกวนบ้าง ไม่ได้เหรอ”

“งั้นถามใหม่ก็ได้ แต่มันไม่คล้องจองอ่ะ ไม่ถามแล้วดีกว่า”

“ก็เล่นถามอะไรไม่รู้  ถ้าพรุ่งนี้ไม่ใช่วันเสาร์ล่ะ เหมอจะถามอะไร”

“ไม่รู้...”

ชนะหัวเราะ ขยับมือมาลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ “อยากรู้ก็ถามผมตรงๆ ไม่ต้องมุกหรอก”

“งั้นถาม...”

“ว่า?”

“นอนด้วยคืนนี้ ทำอะไรได้บ้าง”

ชนะเลิกคิ้ว ไอ้เหมอก็ลุ้นคำตอบ “แล้วเหมออยากทำอะไร”

“กอด”

“ได้”

“จูบ”

“ได้”

“แล้ว...เอ่อ...แล้ว...” ไอ้เหมออยากถามเรื่องที่มัน...ทะลึ่งกว่านั้น แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่กล้า

“หืม...”

“หมดแล้ว”

“หึหึ เสมอเอ้ย” ชนะผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเล่น ก่อนจะพูดเสียงอ่อนทำเอาไอ้เหมอใจเต้นแรงว่า “อะไรที่มากกว่าจูบ...เหมอไม่ต้องขอหรอก ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นดีกว่าไหม”

“อะ...อื้ม” อะไรควรจะเป็นอย่างชนะว่า...มันใช่อย่างที่เหมอคิดหรือเปล่า

“หน้าแดงใหญ่แล้ว ถ้าอายก็อย่าคิดสิครับเสมอ”

“เหมอชอบคิดนี่นา... คิดไปเองก็เก่งด้วย”

“แล้วคิดถึงผมล่ะ...ชอบคิดด้วยไหม”

“อื้อ คิดถึงตลอดนั่นแหละ ไม่ต้องตะล่อมถามเหมอก็บอกประจำ”

“แต่เมื่อคืนไม่บอก”

“เหมอรอบอกตอนเจอนะไง”

“อืม ปากหวานเนอะ”

“ก็จีบป่ะล่ะ”

“เกือบลืมไปเลยว่าถูกเหมอจีบอยู่”

“ชะน้าาาาาาาาาา!!”

“ฮ่าๆ ล้อเล่นเอง อย่าโกรธเลย ผมจำได้ตลอดแหละเรื่องของเหมออ่ะ”

“อื้ม”

เพราะชนะเป็นแบบนี้...ให้อยากตัดใจยังไง เก่งมาจากไหน ก็ทำไม่ได้แน่ๆ ชนะคนใจร้าย...แต่ก็อ่อนโยนกับเหมอ พูดเพราะกับเหมอ ทำดีกับเหมอ และให้ความหวังเหมอมากเหลือเกิน




มาถึงบ้านของชนะก็เกือบสองทุ่ม BMW จอดสนิทลงหน้าประตูตึกฝั่งตะวันออก พี่จินรีบวิ่งมาเปิดประตูให้แล้วรับกุญแจรถไว้ ไอ้เหมอยกมือสวัสดีผู้อาวุโสกว่า กล่าวทักทายเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังชนะเข้าบ้าน

“เหมอ ทานข้าวก่อนไหม หรือจะไปอาบน้ำก่อน” ชนะหยุดเดินที่บันไดขึ้นชั้นสอง หันหลังกลับถามไอ้เหมอที่เดินตามติดๆ

“ทานข้าวก่อนก็ได้ นะคงหิวแล้วใช่ไหมล่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมรอได้”

“ทานข้าวก่อนเถอะ เหมอหิวแล้วเหมือนกัน”

“อื้ม”

ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ เดินตามหลังชนะไปที่ห้องครัวของบ้าน เห็นพวกลุงๆ ป้าๆ ที่สงสัยคงจะเป็นคนงานในบ้านกำลังนั่งทานข้าวกันด้วยความเอร็ดอร่อย

“อ้าว...คุณหนู กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ตายจริง...หิวรึยังคะเนี่ย ไปรอที่ห้องอาหารนะคะ เดี๋ยวป้าจะรีบตั้งโต๊ะให้เลยค่ะ” แม่จันทร์ แม่ครัวของตึกฝั่งตะวันออกถึงกับร้องด้วยความตกอกตกใจเมื่อเห็นนายน้อยของบ้านเดินนำเพื่อนเข้ามาในครัว

“ขอบคุณครับ เหมอ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม บอกป้าเขาได้นะ”

ไอ้หัวเกรียนมองกวาดไปทั่วครัว เห็นสายตาสงสัยหลายคู่มองมาทางมันแล้วก็ได้แต่ผงกหัวยกมือไหว้ผู้อาวุโสไปทีละคน

“สวัสดีครับ ผมชื่อเสมอ เป็นเพื่อนของนะ วันนี้ขออนุญาตมารบกวนที่นี่นะครับ นะ เหมออยากกินไข่เจียวหมูสับ” ไอ้เหมอกล่าวสวัสดีลุงป้าน้าอาแล้วหันไปบอกคนรูปหล่อถึงเมนูอาหารที่มันอยากกิน

“อืม อย่างอื่นล่ะ”

“ไข่น้ำด้วย”

“กินแต่ไข่เหรอ”

“โด๊ฟไง”

“โด๊ฟต้องไข่ลวก”

“มันคาวอ้ะ กินไม่ได้”

“หึหึ งั้นป้าครับ เอาไข่เจียวหมูสับกับไข่น้ำด้วยนะครับ” ชนะหัวเราะแล้วผลักไอ้หัวเกรียน ก่อนจะหันไปบอกกับแม่จันทร์ที่กำลังวุ่นวายอยู่กับอาหารคาวอาหารหวานที่ห่อหุ้มพลาสติกเตรียมใส่ตู้เย็นไว้แล้วเพราะคิดว่านายน้อยไม่กลับบ้าน แต่เห็นกลับมาก็ดีใจ เพราะหลายวันมานี้ไม่ได้เห็นหน้าหล่อๆ ของเขาเลย ทำกับข้าวไว้รอก็คอยเก้อ แต่วันนี้ไม่เสียเที่ยวแล้ว

“ได้ค่ะ คุณๆ ไปรอกันที่โต๊ะนะคะ ในครัวมีแต่กลิ่นอาหาร เดี๋ยวจะติดเสื้อผ้า”

“หูยยย ไม่เป็นไรครับ ผมชอบดูเวลามีคนทำอาหารให้กิน ผมทำไม่เป็นสักกะอย่างเดียว อยากทำเป็นบ้าง แล้วนี่เรียกว่าอะไรครับป้า” ไอ้เหมอเด็กช่างจ้อ เดินฉับๆ เข้าไปหาแม่ครัวใหญ่ ชะโงกหน้าดูอาหารในมืออวบ แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังนึกเอ็นดู

“กุ้งนึ่งนมสดค่ะ คุณหนูเธอชอบกิน” แม่จันทร์ตอบพร้อมรอยยิ้มใจดี

“น่ากินจังเลยครับ นะนี่โชคดีจัง มีคุณป้าสวยๆ ทำอาหารให้กินทุกมื้อเลย ที่โรงเรียนผมไม่มีอาหารอร่อยๆ อย่างนี้หรอก น่าอิจฉา” ไอ้เหมอย่นจมูก นึกไปถึงกับข้าวที่โรงเรียนแล้วน้ำหนักก็พาลจะลดฮวบฮาบ

“โธ่ น่าสงสารเสียจริง งั้นแวะมาที่นี่บ่อยๆ นะคะ ป้าจะทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน”

“ผมมาบ่อยๆ ไม่ได้ โรงเรียนผมอยู่ไกล น่าเสียดายจังเลยครับ แต่ผมสัญญาว่าทุกวันหยุดจะมาขอให้ป้าทำอาหารอร่อยๆ ให้กินเลย อิอิ” ไอ้เหมอเชื่อมสะพานถึงคนในบ้านของสุดที่รักของมันได้อีกหนึ่งคน

“น้องเหมอเป็นทหารใช่ไหมคะ เท๊เท่!” พี่ผู้หญิงผมยาวที่นั่งข้างๆ ลุงที่ไอ้เหมอจำได้ว่าชื่อลุงแสง เอ่ยถามแล้วทำท่ากรี๊ดกร๊าดกับพี่สาวอีกคน

“ใช่แล้วครับ เป็นทหาร” ไอ้เหมอฉีกยิ้ม ทำท่าตะเบะจนชนะอดหมั่นไส้มันไม่ได้ “พร้อมรับใช้ชาติและสาวๆ ทั่วราชอาณาจักรไทยทุกคนเลย”

“กรี๊ดดดด น้องเหมออออ” จากสองสาวที่กรี๊ดกร๊าดเปลี่ยนเป็นสี่สาวที่ยิ้มกว้างอ่อนระทวยไปกับรูปร่างกำยำของนักเรียนนายร้อยหนุ่ม แม้แต่แม่จันทร์แม่ครัวใหญ่ก็ยังอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

“พอแล้วไอ้ขี้โม้ ไปอาบน้ำระหว่างรอป้าตั้งโต๊ะดีกว่า” เสียงของชนะดังแทรกบรรยากาศไอดอลพบปะแฟนคลับจนเสียงเหล่านั้นเงียบหาย เหลือแต่เพียงความเกรงอกเกรงใจเจ้านาย ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม ยกมือโบกลาพี่ๆ แฟนคลับมันทุกคนที่ยังไม่ทันได้รู้จักชื่อ ก็ต้องเดินตามแรงลากแรงจูงของคนรูปหล่อขึ้นบันไดมายังชั้นสอง

“นี่ห้องนอนนะเหรอ” ไอ้เหมอเอ่ยถามเมื่อเข้าไปในห้องกว้างขวางโอ่อ่า เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นสีดำ แต่ผนังห้องเป็นสีขาว ดูตัดกันอย่างเห็นความต่างได้ชัด ทว่ากลับดูหรูหราลงตัว ในห้องกว้างใหญ่ถูกซอยเป็นห้องย่อย แบ่งโซนแบ่งพื้นที่ใช้สอยอย่างชัดเจน

“อืม ห้องน้ำอยู่ทางนี้” ชนะเดินนำไอ้เหมอไปยังห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องแต่งตัว ตู้เสื้อผ้าวอล์คอินขนาดใหญ่เลื่อนเปิดออกเมื่อชนะเดินเข้าไปหาเสื้อผ้ามาให้

“เหมือนได้อยู่ในโลกของนะเลย มองไปทางไหนก็รู้สึกถึงความเป็นนะอยู่ทุกที่ แต่งเองหมดเลยเหรอ” ไอ้เหมอใช้สายตากวาดมองรอบตัว ชนะมีวงดนตรีที่ชอบ มีทีมฟุตบอลที่เชียร์เป็นประจำ มีหนังสือที่ชอบอ่านซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จักเบื่อ มีของชอบหลายๆ อย่างที่เหมอรู้ และตอนนี้มันถูกจัดวางอยู่ให้เห็นในแต่ละมุมของห้อง

“ใช่...แต่ห้องนี้เพี้ยนออกแบบให้ ทั้งโทนสี ทั้งรูปแบบห้อง สวยไหม”

“สวย ขุ่นแม่เพี้ยนสุดยอด ว่าแต่ขุ่นแม่ทำงานอะไรอ้ะ” ไอ้เหมอถามกลับสีหน้าทึ่งจัด เห็นหน้าตาขุ่นแม่แล้วไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้ได้เลย

“เพี้ยนเป็นสถาปนิก นี่คุยกันเรื่องอะไรบ้าง ทำไมถึงไม่รู้เลย”

“คุยแต่เรื่องนะ”

“อื้ม ตอบตรงเนอะ” ชนะยิ้ม ใบหน้าซับสีเลือด จนไอ้เหมอต้องเพ่งมองแล้วมองอีก “เหมอมองอะไร”

“มองคนเขิน ครั้งแรกเลยที่เห็นนะเขิน”

“ก็เหมอ...เอาแต่หยอด”

“เหมอจีบอยู่ไง”

“รู้...ไปเลย ไปอาบน้ำ” ชนะตัดบทด้วยใบหน้ายังคงซับสี ดันหลังไอ้เหมอไปที่ห้องน้ำแต่ก็ถูกไอ้เสือเหมอจอมเจ้าเล่ห์หันมาออดอ้อน

“นะอาบด้วยกันไหม ห้องน้ำกว้าง...เหมอขี้กลัว”

“แต่ผมขี้อาย...”

“เหมอปิดตาก็ได้”

“แล้วเหมอจะอาบยังไง”

“ให้นะอาบให้”

“เสมอ...” เสียงของชนะครางอยู่ในลำคอ ดวงหน้าหล่อเหลาก็เห็นสีแดงชัดตรงแก้มมากกว่าเดิม

“เหมอล้อเล่น อย่าโกรธเลย” ไอ้เหมอใจคอไม่ดี มันคงผลีผลามมากเกินไป

“ไม่ได้โกรธ” ชนะตอบกลับเสียงแผ่ว ขยับเข้าใกล้แล้วโน้มใบหน้าลงข้างหูไอ้หัวเกรียนตรงหน้าที่ย่นคออัตโนมัติ “ถอดเสื้อผ้าให้หน่อยสิครับ”

“ห้ะ! เอ่อ... เอาจริงเหรอ”

“อืม”

โอเค...ไอ้เหมอ ท่องไว้ ผู้ชายอาบน้ำด้วยกันมันก็เรื่องปกติ ของเหมือนๆ กันไม่มีร่างกายตรงส่วนไหนต้องรู้สึกอายเลยสักนิด แม่เจ้า! แค่ผิว...ก็ขาวมากแล้ว หัวนมยังสีสวยอีก เอวก็น่ากอดน่ารัด ...นี่มัน...

“มองอยู่ได้”

“ก็น่ามอง” ไอ้เหมอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกจนชนะหัวเราะ “จับได้ไหม”

ไอ้เหมอถามเสียงพร่า ยกมือขึ้นเตรียมสัมผัสแผ่นอกคนตรงหน้า แต่สามัญสำนึกก็ยังคงมี เอ่ยขออนุญาตเจ้าของเสียก่อน

“ไม่ได้”

“...”

“แต่ตรงนี้ได้” ชนะดึงมือไอ้เหมอมาสัมผัสที่บริเวณหน้าท้อง เห็นไอ้หัวเกรียนมันเกร็งนิ้วมือ หลับตาพริ้มหน้าตาเคลิบเคลิ้ม ก่อนสองมือของไอ้เหมอจะถือวิสาสะสอดเกี่ยวเข้าที่เอวอีกฝ่าย ดึงรั้งให้เข้ามาใกล้ ซุกซบใบหน้าลงไปบนอกแกร่งที่เจ้าของไม่ได้อนุญาต ริมฝีปากของมันคลอเคลียอยู่กับผิวเนื้อแน่น

“เสมอ พอ...” เสียงของชนะเอ่ยปราม ผลักใบหน้าของคนหัวเกรียนออกเบาๆ เพราะลิ้นของมันเริ่มซนไปหยอกล้อกับยอดอกของเขา “อาบน้ำได้แล้ว”

“อื้ม” ไอ้เหมอยังคงเบลอ พยักหน้าเดินตามแรงจูงของคนรูปหล่ออย่างไม่ขัดขืน แต่พอน้ำเย็นๆ ราดรดตัวก็แทบร้องจ๊าก คนใจเหี้ยมที่ราดน้ำเย็นใส่มันก็เอาแต่หัวเราะ

“จะได้หัวเย็นลง” ชนะบอกเสียงเรียบ เดินพาหุ่นน่ากินของตัวเองลงอ่างอาบน้ำ ปล่อยไอ้เหมอให้ขัดเนื้อขัดตัวอยู่ใต้ฝักบัวเพียงลำพัง

“ไม่ลงอ่างเหรอ” ชนะเอ่ยถาม เมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนที่อาบน้ำด้วยสถิติความเร็วกำลังเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวทำอะไรบ้าๆ กับนะอีก”

ชนะยิ้มกว้าง ส่งสายตาออดอ้อนให้คนหัวเกรียน “มาเถอะ ทำก็ได้ ไม่เป็นไร”

“เมื่อกี้ยังทำเหมือนไม่ชอบ”

“ก็ผมยังไม่ได้อาบน้ำ กลัวเหมอรู้สึกไม่ดี”

“นะตัวหอมอยู่แล้ว” ไอ้เหมอตอบแล้วยิ้มอย่างคนบ้า ก้าวขาอย่างไวมาลงอ่างอาบน้ำกับสุดที่รักของมัน “นะรู้ตัวไหม นะทำให้เหมอโคตรมีความหวังเลย”

“ไม่รู้...”

“รวนตลอด ตกลงแล้วนะคิดยังไงกันแน่”

ชนะไม่ตอบ หลับตาแล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวลง ไอ้เหมอมองตามคนรูปหล่อที่ค่อยๆ หายไปใต้ผืนน้ำ แล้วค่อยๆ ยกตัวขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่มีหยดน้ำเกาะพราว ผมสีดำสนิทก็เปียกลู่ปรกหน้าแล้วถูกมือใหญ่เสยมันไปข้างหลัง

เซ็กซี่เป็นบ้า...

ไอ้เหมอขยับเข้าหาพ่อดาวประจำใจของมันราวกับคนละเมอ ตัวของมันแทรกอยู่ตรงกลางขาแกร่งทั้งสองข้างของอีกฝ่าย มือของมันก็ยกขึ้นเกาะไหล่กว้างไว้

“เสมอ”

“อืม...” ไอ้เหมอครางรับ สมองหมุนคว้างเหมือนกำลังอยู่ในฝันดีที่ไม่อยากตื่น

“ผมเป็นคนใจร้าย”

“เหมอรู้”

“ผมให้ความหวังเพราะผมไม่อยากให้เหมอทิ้งผมไป เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้...ตลอดไปได้ใช่ไหม”

ไอ้เหมอประทับริมฝีปากลงที่คางสวยของอีกฝ่าย สบตากันนิ่งนานก่อนคำพูดราวกับคนละเมอของไอ้เหมอจะดังแผ่ว “ได้อยู่แล้ว”

“เหมอคนดีของผม”

ชนะเป็นฝ่ายเริ่มบดเบียดริมฝีปากเข้าหา บ่งบอกถึงความโหยหาและต้องการ จูบที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงตะกละตะกลามจนไอ้เหมอหายใจแทบไม่ทัน ตัวของมันถูกยกขึ้นนั่งบนตักแกร่ง บดเบียดสะโพกลงบนท่อนเอ็นยาวเกือบถึงสะดือของอีกฝ่าย ก่อนริมฝีปากร้อนของชนะจะซุกไซ้ไล่เลียลงตามแนวลำคอมาจนถึงแผ่นอก ไอ้เหมอแอ่นกายรับลิ้นร้อนที่สัมผัสกับยอดอกของมัน เสียงครางงึมงำฟังไม่ได้ศัพท์ดังลั่นออกจากริมฝีปากอย่างน่าอาย

“ผมไม่เคยคิดเลย...ว่าจะได้ทำเรื่องแบบนี้กับเหมอ” ชนะเอ่ยเสียงแผ่ว ก้มดูดเลียเม็ดทับทิมแข็งเป็นไตครั้งแล้วครั้งเล่า “เหมอสกปรกเพราะผมแล้ว...ผิดหวังรึเปล่า”

“อ้ะ...ไม่...ไม่เลย เหมอ...ฮื้ออ นะ กัด...” เสียงไอ้เหมอขาดห้วง มือก็โอบรัดคนที่ฝังใบหน้าลงกับอกมันไว้แน่น ราวกับกลัวอีกฝ่ายจะผละหนี

“ก็มันแข็งจนน่ากัด ขอโทษนะครับ” ชนะแลบลิ้นเลียเบาๆ อย่างปลอบโยน แต่ทำเอาไอ้เหมอครางลั่น

“แกล้ง!”

“ไม่ได้แกล้ง...จูบหน่อยนะครับ”

ไอ้เหมอทำตามคำขออย่างว่าง่าย บดจูบกับริมฝีปากคนรูปหล่อ มือมันก็ขยับเข้ากอบกุมเท็นเอ็นร้อนของอีกฝ่าย ขยับขึ้นลงรัวเร็วจนน้ำกระเพื่อม ลูกชายของมันก็ไม่น้อยหน้า มีมือของพ่อดาวประจำใจโอบรัดไว้แล้วชักนำให้ปลดปล่อย

“แฮ่ก...แฮ่ก... นะ...ดีไหม” ไอ้เหมอหอบหายใจ กระตุกเอวเข้าสอดรับจังหวะการขยับมือของชนะแล้วก้มลงกัดเข้าที่ไหล่กว้างของคนตรงหน้า

“อืม...ดีครับ เหมอต้องอาบน้ำอีกรอบแล้ว คาวไปหมด”

“นะก็เหมือนกัน มาเถอะ จะได้ลงไปกินข้าว”

“อืม”

ไม่รู้...ว่าความสัมพันธ์ตอนนี้...ควรเรียกมันแบบไหน แต่เท่าที่รู้...เหมอมีความสุขมากจริงๆ


............................................................TBC........................................................................

[valenna yy]

ชะน้าาาาาาาาาาาาาา

[evilheart]

 เหมอไม่ปล้ำเลยหล่ะ พอชนะตกเป็นสามีของเหมอแล้วจะได้ไม่กล้าหือ 5555

[aiyuki]

อ่าาา น้องนะ อ้อยเข้าๆๆๆๆ น้องนะของเรา อ้อยจัง อุ้ววว

[ssipra]

เริ่มไม่แน่ใจนี่อาจจะเหมอนะหรือเปล่า555555

[tkaekaa]

  สารภาพเป็นเลิฟซีพที่ไม่กล้าฟิน น้องนะแม่ม สุดๆอ่อย ล่อลวง สุดๆ

[jeabbox]

ตอนนี้มันจะหวานมากนะ  ถ้าไม่มีคำสารภาพจากนะ ว่าตั้งใจให้ความหวัง

แต่ก็ไม่เป็นไร  เพราะนะไม่ได้โกหก  เหมอก็มีความสุข

อยาคตจะเป็นยังไงค่อยว่ากัน  ขอแค่ตอนนี้ได้เก็บความสุขเหล่านี้เอาไว้ก็พอเนาะ

[wann]

  โอ้ยยยยข นาทีนี้อิจฉาเหมอออค่ะะ เหมอเปนคนแอบรักที่โชคดีมากกกก หึหึหึ

[drasil]

ฮืออออ ชนะหนูเป็นโรคเหรอลูก ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ยอมเป็นแฟน เป็นโรคกลัวการผูกมัดใช่ไหมคะ ตอบ!!

ปล.แต่เห็นน้องเหมอมีความสุขเราก็ดีใจนะ แอบฟินโมเม้นเขินอายของชนะบ้างอะไรบ้าง

[lukYRKM]

อิจฉาเหมอนี่ขนาดแค่กำลังจีบนะยังได้กำไรขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนกันคงได้มากกว่านี้เป็นร้อยเท่า ชนะชอบอ่อยอ่ะ อ่อยบ่อยๆนะเราชอบบบบบบบบบบบบ

[NUTSANAN]

นึกไม่ออกจีจีงว่าจะลงเอยกันยังไง เห่อออ

[บูมพอส]

เลาไม่รู้ว่าจะเม้นตอนนี้ว่ายังไง เลารู้เเค่ว่าตอนนี้เลาเขิน เขินมากกก เขินเหี้ย เขินนะ เขินเสมอ

ยังไงเลาก็ #ทีมชนะ อิอิ ถึงจะพลาดรุ่นพ่อไปเลาขอสตีลเอารุ่นลูกก่อเเล้วกัน

พอดาวประจำเมืองของเสมอ 

[marisa9397]

ชะน้าาาอ่อยเหมอตลอดเลย ขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อนแล้วม้างง

[_mysecretlove]

ขอเตะชะน้าาาาทีนึงงงงง โอ๊ยยย หมั่นนนนน แต่หทั่นนังเหมอสุด!!! 5555

[Peung002]

ชะน้าาาาาาา แกเป็นผู้ชายทึ่อ่อยแรงจริงๆ
เสมอคงฟินไปเป็นเดือนอะ ตั้งแต่ไปรับ ให้หอด จูบสูบวิญญาณ ชวนไปนอนบ้าน อาบน้ำด้วยกัน ไม่ห้ามถ้ามากกว่าจูบ
ณ เวลานี้คำสั่งคุณหญิงแม่ไม่สามารถฉุดรั้งเสมอให้กลับบ้านได้จริงๆค่ะ 5555
สุดท้ายนี้ ขอบคุณ #กวิ้นเพื่อนโง่ ที่รักการต่อจิ๊กซอว์มากกกก 

[rujaya]

  :z1:เหมอออออออออออออออออออออออออออออ สมใจหรือยัง 

[May@love]

วันนี้เป็นวันดีของเหมอ 

ไม่ใช่แค่ฝันแล้วนะเหมอ อยากให้เหมอมีความสุข

[TachibanaRain]

ถ้าให้นิยามความสัมพันธ์ของคู่นี้ตอนนี้คงเรียกได้ว่าเซ็กซ์เฟรนด์ละมั้งซัมเหมอ จนถึงแบบนี้ชนะก็ยังคงยืนยันว่าไม่คิดอะไรกับเหมอแต่ก็ให้ความหวังเพราะไม่อยากโดนทิ้ง แต่เสมอนี่ยอมใจเลยนะเป็นคนที่อึดในเรื่องความรักจริงๆโดนนะทำให้เสียใจกี่ครั้งแต่สุดท้ายก็ไม่หนีจากชนะไปไหน นางบอกเรื่องนี้ไม่ดราม่าเราเชื่อเธอได้ใช่ไหมคือมันอาจไม่ดราม่าจากตัวชนะและเหมอแต่อิป๋ากับท่านบิดาล่ะโดนเฉพาะรายแรกนี่ท่าจะฝ่ายากนะ  กอดให้กำลังใจซัมเหมอของพี่และกอดนางด้วยที่ขยัน

แปะสารบัญ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50301.msg3239234#msg3239234

[goosongta]

นะใจร้ายโครตๆเหมอก็ทำร้ายตัวเอง อ่านแล้วไม่รู้จะเห็นใจใคร

[noina]

โคตรให้ความหวัง  ยิ่งกว่าคำว่าแฟนนี่บอกเลยยยย


 

[Ba_wh99]

เหมอออออออออออ ตื่นลูกตื่น
ข้อเสนออย่างนั้นรับไม่ได้นะคะลูกกกกกก
ฮือออ นะมันแค่อยากมีคนเอาใจ เหมอพออออออออ
เหมออย่ายอมมานนนนนนนน
แต่แบบ...มันน่าหลงจริงไรจริง ทำตัวดีมากๆ แต่ใจร้ายสุดๆๆๆแบบไม่ไหวละ
ฮือออออ ตัดใจไม่ได้หรอกอีหรอบเนี้ย
ชนะเปลี่ยนความคิดทีเถอะ
อยากให้ชนะเสียใจบ้างอ่ะ เหมอเสียใจอยุคนเดียว ไม่ไหวเลยนะะะะะ

[QXanth139]

นะทำให้เหมอฟินมากเกินไปแล้ว 

[Seilong2]

ชะน้าาาาาาาาา 

[ToeyTato]

เฮ้ออออออออออออ ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าความสัมพันธ์แบบนี้จะเป็นงัยเมื่อวันที่ต้องเลือกและตัดสินใจอย่างแน่นอน เหมอจะเจ็บปวดแค่ไหนกัน

[B52]

เสมอมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

[Rumraisin]

อ๊ายยยยย ทึ้งหัวด้วยความหมั่นไส้และอิจฉา

[kokoro]

ใกล้แล้วค่ะน้องเหมอ ใกล้เสียตัวจริงๆแล้ว 5555
ถึงชนะจะใจร้าย แต่ชนะก็บอกกันตรงไปตรงมานะว่าต้องการรั้งเหมอไว้
เอาเป็นว่าอย่าให้ชะนีแท็กรูปอะไรให้เหมอปวดใจก็พอ ตั้งค่าแท็กในเฟสเถอะนะ
แค่นี้น้องเหมอก็ไม่แสลงใจแล้ววว

[205arr]

หวานแบบมีกลิ่นไอความหน่วงอยู่จางๆ
แต่เท่านี้ก็ดีมากๆ สำหรับเหมอแล้วแหละเนอะ