หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[B52]

หวานจนไม่มีพื้นที่ให้แพนกวิ้นยืนเลย

[parn11]

ได้กันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Peung002]

ชอบบรรยากาศของชนะกะวิมตอนที่เลิกกันแล้ว แบบพอไม่ต้องแอ๊บแล้ววิมดูเป็นคนที่เข้าใจอะไรๆได้ง่ายๆดี
ชะน้าาาาาาาาาา เพื่อนกันที่ไหนที่ทำให้เราอยากทำงานเยอะๆ จะได้มีเงินเยอะๆ เพื่อนจะได้สบาย ตรรกะข้อไหนคะลูก
เสือเหมอเป็นชายหนุ่มที่ขยันหยอด ขยันตบมุก และขยันตบหัวกวิ้นเพื่อนรักอยู่ร่ำไป สมฉายาเสือเหมอสองมาตรฐานจริงๆ
แต่เรายังยืนยันนะคะ เรารัก #กวิ้นเพื่อนโง่ที่สุด 

[Snimsoi]

ชอบวิมนะ เหมอติดต่อเชษฐ์ให้วิมเร็ว พี่หมัยก็ได้ ให้วิมเป็นคุณนายนายร้อยแทน โก้ไม่หยอก ทีนี้วิมก็ไม่ต้องอายเพื่อนแล้ว
อยากให้วิมเป็นเพื่อนนะนะ มีความรู้สึกว่าผู้หญิงแบบวิมเป็นเพื่อนนะได้ คนที่ทนนะเข้าใจนะได้แบบนี้มีไม่มากหรอก แต่ต้องไม่ใช่เพื่อนแบบเสมอนะเพื่อนจริงๆ 55

[คุณเอ]

    ชน้าาาาาาาาาา 
            ชนะรู้ไหมว่ากำลังทำให้ไอ้เหมอลอยยยยย
            ได้อย่างนี้ แค่เพื่อนก็เอา  ฮ่าาาาา

[omyim_jjj]

โอ๊ยยยน่ารักทั้งคู่

[drasil]

จุดที่ชนะบอกจะตั้งใจทำงาน น้องเหมอจะได้สบายนี่คือแบบ ดีงามพระรามสี่มากค่าาา ฟินมากกก

[rujaya]

อยากเป็นเสมอ  

[diltosscap]

เพื่อนกวิ๊นน่ารักนะ น่ารักทั้งสามคนเลย อยู่ด้วยกันแบบเกรียนๆอึนๆ นะจะตั้งใจทำงานเพื่อเหมอที่เป็นโคตรเพื่อน นะก็จะไม่ทะเลาะกับป๊ะป๋าแล้ว #ดีใจรอไว้ก่อน ขอบคุณนะคะ จะรอเหมอน้า

[SOMCHAREE]

โครตเพื่อน=แฟน นะเอ้ยยยย เอาที่สบายใจนะ

[Apple_matinie]

เดี๊ยววว พี่พ่ายมาสอนลูกเด๊วนี้ๆๆๆ
นี้มีนเรียนว่าจีบค้าา

[Freja]

ตอนนี้เป็นตอนที่เราอ่านไปด้วยยิ้มไปด้วยโดยไม่ได้ตุ่มๆต้อนๆกลัวดราม่า (คนเขียนอาจจะเมพรวดมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็ได้นะ)

อ่อยเหลือเกิน น้องนะ  เรากลัวเหมอมันจับนะปล้ำคาห้องลองเสื้อเลย
อ่อยกันไปก็อ่อยกันมา
ไปๆมาๆชนะกับเหมอจะให้อารมณ์คล้ายๆกับป๋ากับเพี้ยนก่อนจะเข้าใจกันนะ   

น้องกวิ้นเอ๊ย  จะน่ารักน่าสงสารไปถึงไหน

วิมเป็นตัวละครหญิงอีกตัวในนิยายวายที่เราชอบนะ   คนเขียนๆตัวละครหญิงออกมาได้น่ารัก 2 คนแล้ว  พี่กิ๊ฟกับวิม(พี่สาวเพี้ยนน่าเวทนามากกว่า)
แต่ที่ร้ายก็ร้ายจนแสบตับอย่างน้องสาวมาวินเป็นต้น  ชะนีป๋าไม่เกี๋ยวไม่สนใจ

[popular]

  เพื่อนกันเนอะ ชนะ+เสมอ 

[QXanth139]

ชะน้าาาาาาาาาา ไม่จีบเหมอเลยน่ะไม่จีบเลยจริงๆ

กวิ้นต้องทำความเข้าใจ เค้าเป็นโคตรเพื่อนกัน ทำแบบนี้ไม่แปลกหรอก

[seaz]

อืม ... นายชนะ

[Mickey199663]

ตอนนี้ขอโฟกัสพี่สมัยกับกวิ้น สนใจคู่แปลกอีกคู่มั้ยคะ แอบจิ้นคู่นี้นะแต่คิดสภาพตอนคบกันไม่ออก 5555555

[lukYRKM]

ชะน้าาาาาาาา หลงกลนางเหมออย่างจัง นังเหมอมันร้ายยยยยหลอกให้ชนะซื้อแหวนให้เนียนๆ สงสารกวิ้นเพื่อนยากผู้ถูกทั้งเสมอและชนะใช้เป็นเครื่องมือ 

[anuyasha]

มาขอบคุณเรื่องรักเสมอค่ะ ช่วงสอบเครียดมากอ่านหนังสือไม่ทันก็เครียด แต่พอเครียดแล้วมานั่งอ่านเรื่องนี้ที่อัพทุกวันแล้วหัวใจเหใือนได้รับพลังหล่อเลี้ยง ขอบคุณมากค่ะที่ลงทุกวัน เป็นกำลังใจในการสอบของนี่ไปทุกๆวันนะคะ รักมาก

[May@love]

เพนกวิ้น น่ารักว่ะหลอกง่ายดี 5555
แต่สงสารหัวนางเล็กๆโดนเหมอตบตลอด

ชะน้าาา ซื้อแหวนให้เหมอไม่พอ สลักชื่อด้วย
แถมคำมั่นจะทำงานหนักเพื่อเหมอ
นี่คือแค่เพื่อนนนน ตายๆๆเพื่อนแบบนี้ เหมอยอม

ยิ่งอ่านชนะก็ยิ่งน่ารักว่ะ อึน มึน มาก

[boonpa]

  คู่นี้เค้ารักแบบซึนๆย่ะ กวิ้นแกนะไม่ปกติ

[Vanillaเปรี้ยว]

5555555555555555555อิกวิ้นเอ้ยยยย อิเพื่อนนอกวงโคจร กร๊ากกกกกก แต่เฮ้ยไปๆมาๆชั้นว่าชั้นเริ่มรักอิกวิ้นแล้ววะ มันน่ารักน่าถีบดี 55555555

[dekying kukkig]

ค่ะอิแม่ แดดิ้นกับเพื่อนคู่นี้จริงๆ ถ้าจะขนาดนี้ขอแต่งงานกันเลยเห้อออ 

เพื่อนกวิ้นน เพื่อนมีซัมติงอะไรกับพี่สมัยป่ะน่ะ 

[nijikii]

สงสารใครดีระหว่างเสมอกับชะน้าาาาาาา
คือเหมอเข้าข่ายหลอกลวงผู้บริโภครึเปล่าคะ
555555555555555555555
รู้สึกเหมือนว่าไม่เคยดราม่ามาก่อน
เหมอลูก ทำไมได้ดี 5555

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

พวกมันไม่ปกติกวิ้น นายอะปกติ

[MayMaMee]

เรื่องนี้ ซอบมากกก+++ ชอบ คุณพ่อไร้พ่ายกว่าเยอะ เค้าเป็นคนรุนแรง 55 เรื่องนั้นเน่ากว่า เรื่องนี้เป็นธรรมชาติกว่า

[Lichtmonz]

เพิ่งว่างตามมาอ่านจนถึงตอนปัจจุบัน ตอนนี้คือปริ่มกับความสัมพันธ์เช่นนี้ของทั้งคู่มาก นุ้งเหมอน่ารัก ฉันจะดิ้น อื้อ 

ชอบวิมด้วย ดูเป็นผู้หญิงฉลาด เริ่ด แถมเชิดหน้าใส่ได้เลอค่าอีกต่างหาก ฉันชอบผู้หญิงแบบนี้ งืออออออออออออออ

[kokoro]

ไม่ต้องรู้ว่าเรารักกันแบบไหน
น้องกวิ้นจงงงต่อไปนะคะ 555

แฟนเก่าพี่นะพอเลิกกันแล้วคุยกับนะสนุกเนอะ
เอ้อ อีกหน่อยคงได้เป็นเพื่อนให้นะเพ้อคุยถึงเหมอได้ อิอิ

[Celestia]

สงสารกวิ้น 55555

[kenghan]

เพื่อนกัน ที่ไหนมีแหวนอยู่ สลักชื่อ

[Snufflehp]

ตอนที่ 17

“ห้ะ! พวกมึงอยู่ไหนนะ ไอ้สัดดดด หน้าบ้านกู!” ไอ้เหมอร้องเสียงดังลั่นรถ BMW คันหรูของชนะ ด้วยเพราะคนปลายสายที่มันกำลังคุยอยู่ด้วยตอนนี้คือไอ้ชาติชายเพื่อนเกลอที่นำทัพอันประกอบไปด้วยไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กบุกมาถึงหน้าบ้าน

“มึงมากันทำไมวะ เอ้า ไอ้เหี้ยเอ้ย เสือกกันดีจริงๆ เออๆ เดี๋ยวกูรีบไป” ไอ้เหมอกดวางสายแล้วยัดมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงยีนตามเดิม

“มีอะไรเหรอ” ชนะถามเสียงนุ่ม หันมองไอ้เกรียนข้างกายที่คิ้วมันขมวดกันยุ่งแล้วก็ชักเป็นห่วง “มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นรึเปล่า”

ไอ้เหมอส่ายหน้า แต่ความจริงมันก็ลังเลว่าเรื่องที่พวกไอ้ชาติชายมันบุกมาถึงบ้านแค่เพราะอยากรู้จักกับพ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอนับว่าเป็นเรื่องดีด้วยไหม เมื่อเย็นวานไม่น่าทิ้งไอ้เชษฐ์ขี้สงสัยกับไอ้ปิ๊กเจ้าหนูจำไมไว้กับไอ้ชายที่ความโง่ไม่เกินไอ้กวิ้นเลยจริงๆ ไม่รู้ไปพูดอีท่าไหน ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กมันถึงได้ตามมาหลอนถึงบ้าน

“เพื่อนมาหาที่บ้าน อยู่หน้าบ้านแล้วตอนนี้”

“เพื่อนที่ไหน”

“ที่โรงเรียน พวกไอ้ชายอ่ะ”

“อ๋อ แล้วมากันทำไม”

“พวกมันอยากมาเที่ยวเมืองกรุงมั้ง” ไอ้เหมอไม่มีวันบอกเหตุผลที่แท้จริงออกไป จะให้บอกว่าไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กอยากมาดูตัวว่าที่เพื่อนเขยของพวกมันก็ใช่เรื่อง

“อืม...งั้นพาเที่ยวสิ เพื่อนอุตส่าห์มากัน ผมมีร้านประจำที่ชอบไปกับไอ้กวิ้น บรรยากาศดีทีเดียว” ชนะเสนอ หันมองตาแป๋วๆ ของไอ้เหมอแล้วคลี่ยิ้ม “อีกอย่างถ้าเหมอบอกคุณหญิงแม่ว่าจะพาเพื่อนเที่ยว คืนนี้เหมอจะได้มีข้ออ้างอยู่กับผมนานขึ้นอีกหน่อย”

ความร้อนลามไปทั่วใบหน้าไอ้เหมอ ยิ่งได้ชิดใกล้คนรูปหล่อก็ยิ่งรู้ว่าปากหวาน การันตีด้วยการที่ไอ้เหมอมีโอกาสได้สัมผัสลิ้มชิมรสอยู่บ่อยครั้ง โชคดีเหลือเกินที่หลังจากซื้อของกันเสร็จชนะก็เทไอ้กวิ้นทิ้งไว้หน้าบ้านแล้วขับมาส่งไอ้เหมอเป็นคนสุดท้าย จะเรียกว่าโชคดีก็คงไม่ใช่ เพราะชนะตั้งใจ...ให้ในรถคันหรูนี้เหลือแค่ ‘เราสองคน’ ตั้งแต่แรก ไอ้กวิ้นที่เป็นส่วนเกินจึงถูกตัดทิ้ง แต่มันไม่ได้โอดครวญอะไรเพราะจะรีบกลับไปต่อจิ๊กซอว์ที่ค้างไว้ให้เสร็จ

“ว่าไงครับ...อยากอยู่กับผมไหม” ชนะถามย้ำเมื่อเห็นไอ้เหมอไม่ให้คำตอบ เอาแต่นั่งหูแดง ทำหน้าตลกให้เห็น

“อยาก” ไอ้เหมอตอบราวกับถูกมอมเมาด้วยสารแห่งความสุข สีหน้าเคลิ้มฝันจนชนะอดยิ้มไม่ได้ “อยากอยู่ด้วยไปจนเช้าเลย”

“เหมอคนดีของผม” ชนะละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอที่เอียงหัวขยับไปตามสัมผัสจากมือใหญ่ “ขออนุญาตที่บ้านก่อนนะครับ ไม่งั้นโดนตีอีก”

“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้าว่าง่าย มันเชื่องซะจนชนะนึกเอ็นดู เป็นคนก็ตลก เป็นหมาก็น่ารัก หรือเป็นอะไรก็ได้ที่เสมอเป็น... มันลงตัวหมดทุกอย่าง...

BMW คันหรูจอดต่อท้ายฟอร์จูนเนอร์ที่ไอ้เหมอจำได้ว่าเคยเห็นไอ้ปิ๊กมันขับขึ้นมาจากใต้อยู่บ่อยๆ ครั้นพอรถจอดสนิท ไอ้หมาเหมอก็กลายร่างเป็นเสือ กระโจนลงจากรถแล้วเดินไปหาเพื่อนๆ ของมัน ไม่ทิ้งมาดหมาเหมอตาแป๋วที่เชื่องกับเจ้าของ

“มากันจนได้นะพวกมึง” ไอ้เหมอตบกะโหลกสวัสดีไอ้ชายไปหนึ่งที ไอ้หนุ่มอุบลมันลูบหัวตัวเองป้อยๆ แต่ก็ไม่โต้ตอบ เพราะพอเหลือบเห็นคนรูปหล่อที่ลงจากรถเดินตามไอ้เหมอมา มันก็เอาแต่สะกิดเสื้อของไอ้เชษฐ์ให้มอง

“เหี้ยไรของพวกมึง เพื่อนกูไม่ใช่เมียงูไอ้สัด จะได้มองอย่างกะของสาธารณะ” ไอ้เหมอกระซิบกระซาบ ตบหัวเพื่อนเรียงตัว

“ก็พวกกูอยากเห็นนี่หว่า คนที่ทำไอ้เสืออย่างมึงแดกแห้วมาสองปีกว่าๆ แถมไม่ใช่ผู้หญิงมีนมอีก กูถึงกับต้องแคนเซิลตั๋วเครื่องบินแล้วติดรถไอ้ปิ๊กมาหามึงที่บ้านเลยนะเว้ย” ไอ้เชษฐ์แถลงไขถึงสิ่งที่มันสละไปเพื่อมาเสือกกับเรื่องของไอ้เสือเหมอเพื่อนยาก ทว่าไอ้เหมอไม่ได้สรรเสริญมันแต่อย่างใด กลับง้างเท้าเตรียมยกขึ้นถีบ ถ้าไม่ติดว่ามีพ่อเทพบุตรมาเรียกชื่อมันไว้ ไอ้เสือคงไม่กลับร่างหมาเป็นแน่

“เสมอ... ไม่แนะนำให้รู้จักเหรอ” ชนะถามเสียงเรียบ กวาดสายตามองเพื่อนไอ้หัวเกรียนทีละคน คนหนึ่งรูปหล่ออย่างที่วิมปรีประภาอดีตแฟนสาวของเขาเอ่ยชม ‘เสือเชษฐ์’ ตามแคปชั่นในรูป คนฝั่งซ้ายที่คุ้นหน้าว่าเคยเจอกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือหน้ามอและคงเป็นเพื่อนที่ไอ้เหมอเรียกผ่านสายโทรศัพท์ยามที่มันอยู่โรงเรียนมากที่สุด ไอ้ชาติชาย... ส่วนอีกคน ชนะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าคนกลางคือเชษฐ์แล้ว อีกคนฝั่งขวาก็คงจะเป็นคนชื่อปิ๊ก ที่ไอ้เหมอขอยืมมือถือมาเปิดเพลงร้องกล่อมเขาบ่อยๆ

“เออจริง นี่พวกมึง ชนะ เพื่อนกู” ไอ้เหมอเน้นคำว่าเพื่อนเสียงหนัก ก่อนจะหันไปทางชนะด้วยสีหน้าอ่อนโยนและน้ำเสียงไพเราะว่า “นะ นี่เพื่อนเหมอเอง คนนี้ชาติชาย นะเคยเจอแล้ว ไอ้สูงเปรตนี่ชื่อเชษฐ์ ส่วนไอ้เตี้ยกว่าเพื่อนนี่ชื่อปิ๊ก”

ไอ้ชายเบ้ปาก ฉายาเสือเหมอสองมาตรฐานได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นจริงก็ตอนนี้ ปกติไอ้เหมอมันเป็นคนเท่าเทียมกับทุกคน แต่กับน้องนานะ เอ้ย! ไอ้รูปหล่อชื่อชนะคนนี้คงเป็นกรณียกเว้น

“อืม” ชนะตอบรับคำสั้นๆ ไม่ต่อประโยคอะไรอีก สามหนุ่มกลุ่ม F4 แห่งกองร้อยจึงได้แต่พากันนิ่ง เพราะก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน จะให้บอกว่ายินดีที่ได้รู้จักทั้งๆ อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำหน้ายินดีเสียเท่าไหร่คงจะไม่ใช่แนว

“เหมอ เข้าบ้านไปขออนุญาตคุณหญิงแม่ก่อนเถอะ” ชนะเอ่ยเตือน ดันหลังไอ้เหมอให้หันเข้าบ้าน

“ใช่ๆ เกือบลืมเลย พวกมึงอยู่คุยกับนะไปก่อนนะ กูมา แป๊บเดียว ไปขออนุญาตหญิงแม่แป๊บ”

“เฮ้ย เดี๋ยวๆ จะขออนุญาตไปไหนวะ” ไอ้ชายรีบเบรกไอ้เหมอ เพราะจะให้อยู่คุยกับไอ้รูปหล่อไร้มนุษยสัมพันธ์คนนี้ไม่เอาหรอกเว้ย มันหน้านิ่งๆ ไม่พูด อยู่ด้วยแล้วโคตรอึดอัด เผลอๆ ไอ้เชษฐ์ที่หมั่นไส้คนหยิ่งๆ มันจะโดดเตะเอา แล้วทีนี้ใครจะห้าม! ไอ้ชายคิดไปต่างๆ นาๆ แต่ครั้นไอ้เหมอบอกว่า “จะพาพวกมึงไปเปิดหูเปิดตาไง นะมีร้านดีๆ จะพาไป แต่ต้องขอหญิงแม่ก่อน” ได้ยินเท่านั้นไอ้ชายก็ปล่อยไอ้เสือเหมอทันที ...เรื่องอื่นช่างมันเรื่องสังสรรค์ต้องมาก่อน!

ไอ้เหมอวิ่งสปีดเข้าไปในบ้านแล้ว ถนนหน้าบ้านจึงมีเพียงชายร่างสูงสี่คนท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบยามค่ำคืน ไอ้ชายแสร้งมองท้องฟ้า ส่วนไอ้ปิ๊กก็แสร้งสนใจล้อรถฟอร์จูนเนอร์ของมัน คงมีแต่ไอ้เชษฐ์เท่านั้นที่จ้องตาวัดใจกับไอ้รูปหล่อชนะไม่เลิก

“มึง” ไอ้เชษฐ์เปิดก่อน

“อะไร” ชนะสวนกลับ

“คนที่ไหนวะ” ไอ้ชายแทบสบถออกมาไม่เป็นคำ เพราะไอ้เชษฐ์ที่ตั้งท่าเหมือนจะหาเรื่อง กลับถามประวัติของอีกฝ่ายซะอย่างนั้น

“กรุงเทพฯ”

“เหรอ กูคนเชียงใหม่” ไอ้เชษฐ์ยังตอบหน้าเคร่งประหนึ่งคำถามคือโจทย์ฟิสิกส์ยาวสองหน้ากระดาษก็ไม่ปาน

“อืม” ชนะรับคำสั้นๆ

“กูคนสุราษฯ” ไอ้ปิ๊กก็เอาบ้าง ไอ้ชายจึงไม่มีทางเลือก “ส่วนกูคนอุบล”

บทสนทนาแปลกๆ ของสี่หนุ่มจบตรงที่ไอ้ชายเป็นคนอุบล ก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมตามเดิม...

ห้านาทีผ่านไป...

สิบนาทีผ่านไป...

“มึง” คราวนี้ชนะเริ่มก่อน ใบหน้าหล่อเหลามองไอ้หนุ่มเชียงใหม่ด้วยความสงบนิ่ง “ห้ามเอาเบอร์ผู้หญิงให้เหมออีก มันไม่สนใจหรอก”

“เออ กูรู้” ไอ้เชษฐ์ตอบ มองกลับด้วยสายตาสงสัย “แล้วมึงล่ะ...รู้ได้ไง”

“รู้...เพราะคนที่มันสนใจคือกู”

จบประโยคคล้ายคนหลงตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียงเพราะสิ่งที่ไอ้รูปหล่อมันพูดนั้นถูกต้องทุกคำ แม้จะตกใจที่น้องนานะกลับกลายเป็นไอ้ชนะ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า...ไอ้เสือเหมอของเพื่อนๆ มันสนใจไอ้คนตรงหน้านี้จริงๆ สนใจหรือเรียกว่าหลงหัวปักหัวปำก็ยังไม่สามารถแยกประเภทได้

“แล้วตกลงมึงเป็นอะไรกับมัน” ไอ้ปิ๊กหนุ่มใต้อารมณ์ดี แต่โผงผางตรงประเด็น “แฟนเหรอ”

“กูไม่จำเป็นต้องตอบคนอื่นในเรื่องของตัวเองหรอก” ชนะให้คำตอบยียวน จนไอ้ชายเห็นไอ้ปิ๊กคิ้วกระตุก ในใจไอ้หนุ่มอุบลคนซื่อเอาแต่ภาวนาให้ไอ้เสือเหมอมันกลับมาเสียที ไม่รู้ไปขออนุญาตเที่ยวหรือลาไปรบ ถึงได้นานเป็นปีชาติ

“เออ เอาเถอะ ไม่ตอบก็เรื่องของมึง” ไอ้เชษฐ์ตัดบท “แต่ตอบให้พวกกูหายสงสัยหน่อย ไอ้เหมอ...เป็นคนของมึงใช่ไหม”

“ไม่ใช่...เหมอเป็นหมาของกูต่างหาก”

ไอ้เชษฐ์หัวเราะ ยักคิ้วกวน “อาจจะเป็นเสือที่ห่มหนังหมาหลอกมึงอยู่ก็ได้”

“เป็นอะไรก็ได้เถอะ แค่เป็นของกูก็พอ”

“มึงเป็นคนพูดตรงดีนี่ แล้วไอ้ที่กั๊กมาสองปีกว่าๆ คืออะไร” ไอ้เชษฐ์มันก็แมนๆ ตรงๆ ถึงได้ถามโดยไม่เกรงอกเกรงใจแม้อีกฝ่ายจะเพิ่งทำความรู้จัก “ไอ้เหมอแดกแห้วจนอิ่ม”

“นั่นเพราะไม่มีใครถามกูตรงๆ แบบนี้ ไม่ถามกูก็ไม่รู้จะตอบทำไม  ถ้ากล่าวหาว่ากูกั๊ก เพื่อนมึงไม่ป๊อดเหรอที่ไม่กล้าถาม”

“อืม...นะ กูเถียงไม่ออก” ไอ้เชษฐ์ยอมรับตามตรง หัวเราะหึหึ โดยที่ไอ้ชายเก็บทุกรายละเอียดคำพูดที่ไอ้เชษฐ์มันพูดกับไอ้รูปหล่อไว้เพื่อฟ้องไอ้เสือเหมอ

“เรื่องแบบนี้ใครก็ไม่กล้าหรอก แต่ถ้าใจพวกมึงตรงกันแล้วทำไมไม่ทำอะไรให้ชัดเจน” ไอ้ปิ๊กพูดขึ้นบ้าง “มึงก็รอให้มันถาม ทั้งๆ ที่มึงก็ไม่เคยพูดออกไปก่อน มึงก็ป๊อดเหมือนกัน”

“ในมุมของมึง มึงเรียกป๊อด แต่ในมุมของกู กูเรียกมันว่าความรอบคอบก่อนตัดสินใจลงทุน”

ไอ้ปิ๊กผิวปากหวือ ไม่เถียงอะไรต่ออีก ส่วนไอ้เชษฐ์มันก็หัวเราะชอบใจ คงมีแต่ไอ้ชายที่ทำตัวราวกับเป็นเครื่องเรคคอร์ดบันทึกเสียงเพื่อนำความถวายเสือเหมอลูกพี่ของมัน

“รอนานกันไหมวะ” ไอ้เหมอปิดประตูรั้วบ้านแล้วเดินมาหาผองเพื่อน “หญิงแม่ซักซะยาว ไหนจะพี่หมัยที่เกาะแข้งเกาะขาไม่ให้ไปอีก กูต้องยอมให้หอมแก้มไปสิบที โคตรเสียเวลา”

ไอ้เหมอบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้สังเกตบรรยากาศรอบตัวเลยสักนิด “อ้าว นี่ยืนกันเงียบๆ ไม่ได้คุยอะไรกันเลยไง สนิทกันไว้ดิวะ พวกมึงไม่มีบุญได้เป็นเพื่อนกับคนหล่อๆ แบบนี้อีกแล้วนะเว้ย เร็วๆ กราบไหว้ซะ ฮ่าๆๆ”

“บ้านมึงสิไอ้เหมอ” ไอ้เชษฐ์ตั้งท่าเตะ แต่ไอ้เหมอกระโดดหลบทัน “คุยกันจนไม่รู้จะคุยอะไรแล้วไอ้ห่า รอมึงนานสักสามชาติ”

“วุ้ย ไปโทษพี่กูโน่น ป่ะๆ ไปเถอะ เดี๋ยวร้านเหล้าปิดหมดแล้วอดแดก” ไอ้เหมอยังคงอารมณ์ดี เพราะราตรีนี้คุณหญิงแม่อนุญาตให้มันโบยบินได้เต็มที่ กลับบ้านพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะมีไม้เรียวคอยท่า สบายใจสบายอุรา ซุกกอดอุ่นๆ ของชนะคงฟินยิ่งกว่าเดิมล่ะคืนนี้

“พวกมึงขับตามมานะ กูไม่นั่งฟอร์จูนเนอร์อ่ะ ระคายก้น อิอิ” ไอ้เหมอแย้มบาน สะบัดตูดเดินไปนั่ง BMW ของสุดที่รัก ปล่อยให้ไอ้เพื่อนสามหนอสาปแช่งมันตามหลัง

“เหมอ” เสียงเรียบนิ่งของคนรูปหล่อหลังพวงมาลัยทำเอารอยยิ้มบานของไอ้เหมอหุบลงเล็กน้อย ยิ่งเจอสายตาเครียดขรึมของชนะ ยิ้มของมันก็หุบลงจนแทบปิดสนิท “มานี่”

“อะไร...” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว แต่มันยอมขยับไปใกล้ “อูยยยย นะกัดเหมอทำไม”

แก้มของไอ้เหมอโดนกัดเข้าเต็มคำ แต่เสียงท้วงของไอ้เกรียนไม่มีผลใดๆ เพราะแก้มของมันสองข้างถูกริมฝีปากของชนะครอบครองไว้จนหมดสิ้น ...ทั้งกัดทั้งงับทั้งพรมจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ครบสิบหรือยัง”

ไอ้เหมอไม่ตอบ เพราะกำลังจะละลายอยู่ในอ้อมกอดของคนรูปหล่อ “เสมอ”

“อือ ครบแล้ว”

“ครบแล้วก็ดี” ชนะอมยิ้ม แล้วบรรจงจูบลงแก้มของไอ้เหมอเต็มแรง “ตอนนี้มีแต่...ของผมแล้วนะ”

ไอ้เหมอย่นจมูก หอมแก้มชนะคืนไปสองที “กับพี่ชายเค้าก็หวง”

“แล้วให้หอมทำไมตั้งสิบที”

“พี่หมัยขอ ก็พี่น้องกัน”

“ยะกับโยผมยังไม่เคยทำเลย”

“ง่า...”

เห็นหน้าจ๋อยๆ ของไอ้เหมอแล้วชนะอดที่จะยกมือลูบหัวมันไม่ได้ “ล้อเล่น...ผมแค่อยากหอมแก้มเหมอเลยหาข้ออ้างเท่านั้นเอง ไม่หวงหรอก...แต่กับคนอื่นไม่ได้นะครับ”

“อื้อ”

“เหมอเป็นของผมนะ...จำให้ขึ้นใจด้วย”

“เหมอได้เลื่อนตำแหน่งแล้วเหรอ” ไอ้เหมอใจสั่นระริก คำว่า ‘เหมอเป็นของผม’ มันเหมือนประกาศให้รู้ว่าเป็นแฟน เป็นคู่รัก หรือเป็นยิ่งกว่าเพื่อน...

“เปล่านี่...ก็ยังเหมือนเดิม” ชนะกระตุกยิ้ม มองไอ้เหมอที่ทำหน้างงแล้วก้มลงไปงับริมฝีปากของมัน “เหมือนเดิมไหม”

“อืม เหมือนเดิมเลย” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มหน้า ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงบีบแตรจากฟอร์จูนเนอร์คันข้างหน้าดังลั่น ไอ้ชายเปิดกระจกมาตะโกนถามว่า “เมื่อไหร่พวกมึงจะออกรถวะ จะจูบกันจนร้านเหล้าปิดเลยไหมมมมม!!”

สิ้นไอ้กวิ้นก็ยังมีไอ้ชาย ไอ้พวกมารขัดความสุขเหมออออ!!



ร้านที่ชนะพาสี่หนุ่ม F4 แห่งกองร้อยมาในค่ำคืนนี้เป็นบาร์แอนด์เรสเตอรองที่มีดนตรีสดบรรเลงให้ฟังคลอบรรยากาศดีๆ ติดริมแม่น้ำ พนักงานเดินนำห้าหนุ่มไปยังโต๊ะมุมประจำของชนะกับไอ้กวิ้นที่มีลมพัดเบาๆ จากสายน้ำที่ไหลเอื่อยอยู่เบื้องล่าง ไม่รู้ว่าชะตาเป็นใจหรือโชคเข้าข้างที่โต๊ะในมุมวิวดีๆ แบบนี้ว่างต้อนรับพวกไอ้เหมอพอดิบพอดี ปกติจะได้มุมนี้ต้องโทรมาจองล่วงหน้าตั้งแต่ร้านยังไม่เปิดเสียด้วยซ้ำ

“คืนนี้จัดกันเบาๆ ก็พอ เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับเข้าโรงเรียนแล้ว” ไอ้เสือเหมอหัวโจกสั่งการ เห็นไอ้ชายตาวาวกับโปรโมชั่นของทางร้านก็ริบเอาเมนูและพูดดักคอมันขึ้นมาไว้ก่อน “พวกมึงนอนที่ไหนคืนนี้”

“บ้านญาติไอ้ปิ๊ก อยู่บางบัวทอง” ไอ้เชษฐ์เป็นคนให้คำตอบ

“เหี้ย โคตรไกล ใครขับรถไม่ต้องแดกเยอะนะมึง”

“อ้าว ซวยกูอีก” ไอ้ปิ๊กทำหน้าเซ็ง ยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นจิบแล้วมองเบียร์หนึ่งทาวน์ใหญ่ๆ ที่พนักงานยกมาเสิรฟ์ให้ตาละห้อย

“แก้วเดียวเถอะ อย่าถึงกับต้องกินน้ำเปล่า มาทั้งที” ชนะบอกแล้วขยับเลื่อนแก้วเบียร์ไปตรงหน้าไอ้ปิ๊กที่รีบคว้าหมับไว้ทันที ไอ้เหมอมันก็ไม่ขัด เพราะเห็นดีเห็นงามกับพ่อดาวประจำใจของมันทุกเรื่องอยู่แล้ว

กับแกล้มเริ่มทยอยมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ สามเพื่อนซี้ของไอ้เหมอก็ลงมือกินกันไปคุยกันไป ส่วนใหญ่โม้เรื่องแฟนของไอ้ชายที่ตอนนี้จากเด็กเรียบร้อยอ่อนหวาน กลายร่างเป็นแม่คนที่สองคอยเช็คคอยตามไอ้ชายมันทุกฝีก้าว

“ช่วยไม่ได้ ก็มึงได้เขาแล้ว ผู้หญิงเขาก็ยิ่งรักคนที่ได้สิ่งสำคัญของเขาไป ไม่เห็นแปลก” ไอ้เหมอบอกราวกับผู้มีประสบการณ์ ทั้งๆ ที่ขาอ่อนหญิงงามมันก็ยังไม่เคยได้เห็น

“แต่มันก็เกินไปป่ะวะ ขนาดกูจะขี้ ขอโทษเถอะ กูเข้าห้องน้ำยังบังคับกูเอามือถือเข้าไปคุยด้วยอ่ะ มันคิดว่าเวลาขี้นี่กูจะโทรจีบคนอื่นได้เหรอวะ แม่ง...ใครจะมีอารมณ์” ไอ้ชายบ่นเสร็จก็ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ตอนนี้ใบหูมันขึ้นสีแดงก่ำ บ่งบอกว่าไอ้คออ่อนกว่าชาวบ้านปกติมันเริ่มเมาแล้ว “ตอนอยู่โรงเรียน มึงก็รู้ว่ากว่าจะหาเวลาคุยได้มันก็ยากแล้วช่วงนี้ ซ้อมนั่น ฝึกนี่ ไหนจะเรียนไหนจะงาน ไหนจะการบ้าน แม่งเยอะแยะไปหมด กูนี่นะจะมีเวลาไปจีบใครที่ไหนอีก มันพูดไม่ได้ดูหนังหน้ากูเล้ย”

“เออใช่ กว่าหนังหน้าอย่างมึงจะหาเมียได้ก็นานโข หน้าอย่างไอ้เชษฐ์ก็ว่าไปอย่าง” ไอ้ปิ๊กสำทับ แต่ทำเอาไอ้ชายแยกเขี้ยวขู่

“แล้วไอ้นะ มึงมีแฟนมะ” ไอ้เชษฐ์ถาม ยักคิ้วกวนตีนตามสไตล์ของมัน

“เพิ่งเลิกไปเมื่อตอนบ่าย” ชนะตอบง่ายๆ

“แฟนมึงคงสวย” ไอ้ปิ๊กพูด

“ใช่ สวย สวยแบบโคตรสวยอ่ะ นิสัยดีด้วย” ไอ้เหมอได้ทีอวด “ไม่หล่อเหมือนนะ หาไม่ได้อ่ะ จริงๆ”

“โหวววว ไอ้เหมอมันไม่เคยชมใครสวยเลยนะเว้ย แฟนมึงแม่งคงสวยจริง แล้วทำไมถึงเลิกวะ” ไอ้ชายเลิกดราม่ากับเรื่องของตัวเอง หันมาเสือกเรื่องของชาวบ้านต่อ

“ไม่ชอบคนสวย” ชนะตอบ หันมองไอ้หัวเกรียนข้างกายที่สบสายตากันเข้าพอดี “ชอบคนตลก”

“ตลกแดกมากไปบางทีก็น่ารำคาญนะมึง” ไอ้เชษฐ์ว่า มองไอ้เหมอที่หลงอยู่ในดินแดนฟินแลนด์ไปเรียบร้อยแล้ว มันมองไอ้รูปหล่อตาเยิ้มจนน่าหาไม้มาจิ้มตา

“บางคนก็น่ารัก...ไม่น่ารำคาญหรอก” ชนะยังคงยืนกราน เสียงทุ้มก็นุ่มเพราะน่าฟัง มือใหญ่ก็ลูบหัวไอ้เหมอมันเบาๆ “เนอะ เสมอ”

“อื้อ คนหล่อก็ปากหวาน...หวานมากกกกกกกก” ไอ้เหมอล่องลอยไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นเกือบสุดขอบฟ้าแล้วแต่มือไอ้เชษฐ์ก็ดึงมันกลับมา

“ระวังว่าหวานจะเป็นยาพิษ...ทำให้เสพติด แล้วถึงตาย”

“กูยอมตายว่ะไอ้เชษฐ์” ไอ้เหมอตอบ ยิ้มกว้างมองชนะที่หัวเราะในลำคอ “ขอแค่ได้ตายแทบเท้าคนที่กูรักก็พอ”

“ไม่ให้ตายหรอก...รู้ไหม เพราะถ้าเหมอตาย...ผมคงทรมาน” ชนะก้มลงกระซิบ จูบผะแผ่วลงบนใบหูของไอ้เหมอจนใบหูมันแดงก่ำไม่แพ้ไอ้ชาย

“เฮลโหล่ววววว แคนมึงเฮียมี” ไอ้ชายกระแดะภาษาอังกฤษขัด มันจำมาจากเนื้อเพลงที่สายสมรแฟนสาวเปิดวนฟังซ้ำบ่อยๆ ในช่วงนี้

“อะไรของมึงไอ้ชาย” ไอ้เหมอถามสีหน้าเก้อเขิน ยิ่งเห็นรอยยิ้มเยาะของไอ้เชษฐ์ไอ้ปิ๊กแล้วไอ้เสือเหมอผู้แกร่งกล้ายิ่งทำหน้าไม่ถูก “อะไรวะ ยิ้มเหี้ยไรพวกมึงเนี่ย”

ยิ่งเขินไอ้เหมอก็แก้เขินด้วยการซดเบียร์แก้วแล้วแก้วเล่าจนตอนนี้ผิวแก้มคล้ำแดดของมันเริ่มขึ้นสี ตัวของมันเอนไปทางคนรูปหล่อ กล้าๆ กลัวๆ ระหว่างจะเบียดซบหรือแค่นั่งใกล้สูดความหอมจากอีกฝ่ายในระยะที่เหมาะสมดี แต่ไอ้เหมอลังเลอยู่ได้ไม่นาน มือใหญ่ของคนข้างกายก็ดึงรั้งเอวของมันให้เข้าใกล้ ไอ้เหมอจึงยิ้มกริ่มแล้วถือวิสาสะพิงกับท่อนแขนที่เลื่อนจากเอวขึ้นมาโอบที่ไหล่ ...ไม่มีแม้คำพูดคำใดที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากคนรูปหล่อ มีแต่เพียงสายตาที่ทอดมองมาและรอยยิ้มสะกดให้ไอ้เสือร้ายเชื่องดั่งลูกแมวเท่านั้น... ยิ่งครานี้...ไม่มีเพื่อนคนไหนยิ้มล้อหรือเอ่ยแซว ไอ้เหมอมันก็ถือสิทธิ์ครอบครองหัวไหล่และท่อนแขนของพ่อดาวประจำใจของมันเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว

“เรียนจบก็ทำงานที่บริษัทพ่อเลยอย่างนี้ก็ดีไปอีกแบบนะมึง ไม่ต้องเดินหางานเหมือนคนอื่นๆ เขา ต้นทุนเยอะกว่าสบายกว่าเห็นๆ” ไอ้เชษฐ์กำลังสนทนาเรื่องในอนาคตข้างหน้ากับชนะและผองเพื่อน ทำมองไม่เห็นไอ้เสือเหมอที่หลุดจากบทสนทนาเข้าสู่นิพพานของมันไปแล้วเรียบร้อย

“มันก็ดี แต่ไม่น่าตื่นเต้น เหมือนกับว่าดูหนังแล้วรู้ตอนจบก่อน...มันถึงไม่สนุก” ชนะตอบ ใบหน้านิ่งขรึม มือใหญ่ก็เกลี่ยแก้มของไอ้เหมออย่างใจลอย “ยิ่งไม่ต้องพยายาม...ยิ่งน่าเบื่อ”

“มึงนี่สงสัยจะชอบความลำบาก เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะตั้งหน้าตั้งตาเรียน แต่ที่บ้านกูไม่มีธุรกิจ พ่อเป็นนายอำเภอ แม่เป็นครู กูก็ไม่พ้นต้องรับราชการ ก็เลยมาเป็นทหาร ความจริงเลือกอย่างอื่นได้อยู่หรอก แต่กูชอบให้สาวๆ กรี๊ด” ไอ้ชายสาธยายชีวิตของมันเสร็จก็ซดเบียร์ไปอีกอึกใหญ่ “ไอ้เชษฐ์พ่อแม่มันก็เจ้าของปางไม้ บ้านมันทำเฟอร์นิเจอร์ด้วย แต่ดีที่พี่มันฮุบสมบัติไปหมดแล้ว ไอ้นี่มันเลยต้องมาเป็นทหารตามปู่มัน ฮ่าๆๆ  โอ้ย ไอ้เชี่ย ตบหัวกู”

ไอ้ชายโดนไอ้เชษฐ์ตบกะโหลกข้อหาสาธยายชีวิตโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ

“แล้วมึงอ่ะ” ชนะถามไอ้ปิ๊กที่ทำหน้าล่องลอยไปกับลมพัดอ่อนๆ

“บ้านกูทำสวนยางพารา แล้วก็รีสอร์ทอีกนิดหน่อย แต่กูลูกคนเล็กเหมือนกัน พี่เลยฮุบสมบัติไปเหมือนพี่ไอ้เชษฐ์ เหอๆ” ไอ้ปิ๊กหัวเราะไร้อารมณ์ จิบเบียร์เบาๆ แล้วชมบรรยากาศของมันต่อไป

“แล้วคนนี้ล่ะ โดนพี่ฮุบสมบัติไปไหม” ชนะก้มลงถามไอ้เกรียนที่เอาแต่นั่งเงียบ ยกเบียร์จิบไม่ขาด ไอ้เหมอเวลาเมาจะเรียบร้อยไม่พูดไม่จากับใคร เพื่อนๆ ทุกคนรู้ดีจึงปล่อยให้มันนั่งของมันไป ไม่ได้รบกวน เพราะขืนไปกวนก็เหมือนไปแหย่เสือที่กำลังนอนหลับ “ว่าไง”

แต่คงยกเว้นคนรูปหล่อคนนี้ไว้ ที่แม้จะกวนจะแหย่ยังไง ไอ้เสือมันก็ยังยิ้มหวาน ทำหน้าเชื่องดั่งแมวน้อยคอยคลอเคลียเจ้าของอยู่ไม่ห่าง

“ไม่มีสมบัติอะไร มีแต่หนี้ ให้พี่หมัยเอาไปคนเดียวเลย ฮี่ๆ”

“เสมอเด็กไม่ดี”

ไอ้เหมอยังคงยิ้มกว้าง ไม่ท้วงกับคำต่อว่า ตามันก็เยิ้มอย่างกะน้ำเชื่อม เป็นที่รู้กันว่าไอ้เหมอคอทองแดง...แต่เป็นเฉพาะประเภทเหล้าเท่านั้น  กับไวน์กับเบียร์ กินไปไม่ต่ำกว่าสิบแก้วมันก็จอดแบบไม่ต้องแจว ตรงข้ามกับชนะที่คออ่อนกับเหล้าแต่แอลกอฮอล์ประเภทอื่นนั้นสู้ขาดใจ

“เมาแล้วเสมอ” ชนะกดใบหน้าลงต่ำ หน้าผากสวยสัมผัสกับหน้าผากของไอ้หัวเกรียน ได้ยินไอ้ปิ๊กผิวปาก เสียงไอ้เชษฐ์กระแอมไอและไอ้ชายที่สำลักเบียร์ แต่เสียงรอบตัวเหล่านั้น...พนันกันได้ว่าไอ้เหมอมันไม่ได้ยิน

“อือ เหมอมึนหัวอ้ะ เห็นไอ้ชายหล่อด้วย แต่ความจริงมันไม่หล่อ ไอ้ชายดำ หัวเกรียน แต่เมื่อกี้เหมอเห็นมันตัวแดง มีแสงวาบๆ มันเป็นผีกระสือ ฮี่ๆ” ไอ้เหมอเริ่มเพ้อเจ้อไปตามเรื่อง สิ้นชื่อเสือเหมอจอมโหด เพราะต่อหน้าพ่อดาวประจำใจของมันแล้ว มันเป็นแค่ไอ้เหมอที่คุยจ้อน่ารัก

“ดูมัน นินทากูต่อหน้าต่อตา” ไอ้ชายหันไปฟ้องไอ้เชษฐ์ อยากยื่นมือไปผลักหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ แต่ก็ติดว่าหน้าของไอ้รูปหล่อยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากหน้าเพื่อนของมัน

“เหมอก็หัวเกรียน” ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเป็นการยืนยัน

“ไม่เกรียน เหมอผมยาวสวย ซันซิลเคยติดต่อให้ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์แต่เหมอปฏิเสธเพราะท่านบิดาไม่ปลื้ม เมื่อก่อนเหมอถักเปียเหมือนรจนา” ไอ้ปิ๊ก ไอ้ชาย ไอ้เชษฐ์ สำลักเบียร์อย่างพร้อมเพียง ในขณะที่ชนะหัวเราะเสียงดังลั่น

“เดี๋ยวๆ ถักเปียนี่พจมานป่ะวะไอ้เสือ” ไอ้เชษฐ์ช่วยกู้หน้าให้ไอ้เสือเหมอจอมโหด แต่ไอ้เกรียนมันก็ยังเถียง

“รจนาถักเปีย พจมานใครวะไอ้เชษฐ์ ชื่อป้ามึงเหรอ” ไอ้เหมอทำหน้ายุ่งเหมือนเด็กถูกขัดอกขัดใจก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่งให้คนรูปหล่อของมันตามสไตล์ของผู้ชายสองมาตรฐาน “เหมอสวยป้ะ”

“ฮ่าๆๆ สวยๆ สวยมาก ผมยาวก็สวยเนอะ” ชนะพูดเหมือนกำลังปลอบเด็กเล็ก มือก็ลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอไป “ผมยาวแล้วนะ ไปตัดผมด้วย”

“รับทราบ!” ไอ้เหมอตะเบะแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่เพราะเผลอพูดมากไปแล้วคอแห้ง

“ถ้าไม่มากับมึง พวกกูคงไม่เห็นอะไรแบบนี้ว่ะ แม่งโคตรจี้” ไอ้เชษฐ์ที่ยังคงกุมท้องหัวเราะ เอ่ยชื่นชมชนะราวกับคนรูปหล่อคว้ารางวัลผู้ชายดีเด่นแห่งปี

“ทำไมวะ ปกติเหมอเป็นไง...”

“ไอ้นี่เวลาเมามันเงียบจะตาย ใครเข้าใกล้ไม่ได้ ทั้งกัดทั้งเตะเขาไปทั่ว พามันไปกินที่ร้านไม่ค่อยได้หรอก กลัวมีเรื่อง แต่ดีหน่อยที่มากับมึง แม่งเชื่องชิบหาย” ไอ้เชษฐ์เผาเพื่อนมันจนหมดเปลือก เผาแบบชายชาติทหารเพราะมันเผาต่อหน้าต่อตาโดยที่ไอ้เหมอก็เอาแต่ยิ้มร่ามองสุดที่รักของมันตาเยิ้ม ไม่ได้จะสนใจคำครหานินทาของเพื่อนมันเลยสักนิด

“พวกมึงชอบหนีออกนอกโรงเรียนบ่อยสิท่า” ชนะถาม มองหน้าสามนักเรียนนายร้อยแล้ววกกลับมามองหน้าไอ้เกรียน ที่บ่งบอกยี่ห้อความเก๋าความแสบซนพอตัว

“นานๆ ครั้งน่า เออเว้ย ดึกขนาดนี้แล้วว่ะ กลับกันเลยเถอะ เกรงใจญาติไอ้ปิ๊กมันด้วย กลับดึกให้เขารอเปิดประตูให้อีก”

ไอ้ชายจำใจต้องลาจากงานเลี้ยง ไว้คราวหน้าฟ้าใหม่มันคงได้มาลิ้มชิมรสเบียร์ริมแม่น้ำอย่างนี้อีกสักครั้ง

“โอเค พวกมึงไปที่รถเลย เดี๋ยวกูเช็คบิลเอง” ชนะบอกแล้วยกมือกวักเรียกพนักงาน

“เฮ้ย ไม่เป็นไร แชร์กันดีกว่า” ไอ้เชษฐ์บอก แต่ชนะส่ายหน้า

“ถือว่ากูเลี้ยงต้อนรับ เลี้ยงในโอกาสที่ได้รู้จักกัน แล้วก็...เป็นค่าฝากดูแลเสมอด้วย”

ไอ้เชษฐ์จึงยอมพยักหน้า แม้ในใจจะคิดว่าอย่างไอ้เสือเหมอไม่ต้องมีใครมาดูแลมันหรอก มันถึกกว่าใครในรุ่นแล้ว แถมยังสามารถช่วยเหลือคนอื่นได้อีกต่างหาก

สามหนุ่มแยกไปขึ้นรถฟอร์จูนเนอร์ ส่วนอีกสองหนุ่มที่หลังเคลียร์บิลเสร็จก็แยกมาขึ้นรถ BMW คันหรู ก่อนกลับ กล่าวอำลากันเป็นที่เรียบร้อย นัดแนะไว้ว่าครั้งหน้าจะต้องมาเจอกันอีก จากนั้นก็ขับรถมุ่งสู่เส้นทางของตัวเอง


ต่อด้านล่าง