หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[sulsul]

เหมอเกรียนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีสามีแล้วววว

[snowboxs]

เป็นเพื่อนกัน(เหมือนเดิม)
เพิ่มเติมอื่นๆไปเรื่อยๆ

จะบอกว่าปลื้มสาววิมมาก

[sang som]

ฟินมากกกกกกก
เพิ่มเติมคือสามี5555
ไม่เป็นมันแล้วแฟนเฟิน เป็นสามีเลยแล้วกัน555

[yaoionlyyes]

ตลกมากตอนสามหนุ่ม F4 คุยเรื่องบ้านเกิดกับชนะอ่ะ โอ๊ย นี่ขำลั่นเลย5555555555555

[Youi_chin]

 

[ToeyTato]

ดีใจกับเหมอด้วยมากๆ

[NUTSANAN]

เพื่อนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือได้ผัว อุ้ปส์

[Chrith]

เพื่อนกันเหมือนเดิม
เพิ่มเติมคือเป็นสามี

 

[Snufflehp]

ตอนที่ 18

เช้าตรู่วันอาทิตย์ ท้องฟ้ายังคงไร้แสงตะวัน เพราะมีเมฆก้อนสีดำทะมึนแผ่ปกคลุมไปทั่ว เสียงฟ้าร้องคำรามดังครืนๆ เป็นระยะ ประกายแสงแปลบปลาบสว่างวาบจากหมู่เมฆดำเป็นครั้งคราว คาดการณ์ได้ว่าคงอีกไม่นานที่เม็ดฝนจะโหมกระหน่ำลงมาให้ผืนดินชุ่มฉ่ำ ไอความเย็นจากภายนอกห้องนอนใหญ่ผสมกับเครื่องปรับอากาศนำพาให้ร่างเปลือยเปล่าของคนหัวเกรียนขยับเข้าหาความอบอุ่น ครั้นพอเมื่อเจอที่เหมาะสมทั้งเต็มไปด้วยกลิ่นหอมสบาย ก็ฝังใบหน้าลงซุกไซ้

“เหมอ...” เสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนดังแผ่ว ชนะลืมตาขึ้นมองไอ้เหมอที่ซุกหน้าลงกับอกแล้วกอดรัดตัวเขาไว้แน่น

“หนาว...” ไอ้เหมอตอบสั้นๆ ดวงตาของมันยังคงปิดสนิท แต่ริมฝีปากแย้มยิ้มเต็มใบหน้า “อากาศเย็นจัง ได้กลิ่นดินด้วย...ข้างนอกฝนน่าจะกำลังตก”

ชนะผินหน้ามองไปทางบานกระจกใหญ่ เห็นความอึมครึมบนฟ้าก็พยักหน้าเห็นด้วย “อืม ฝนเริ่มลงเม็ดแล้ว”

“อากาศน่านอนทั้งวัน” ไอ้เหมอพึมพำ ยกขาขึ้นก่ายกับขาแกร่งของชนะ ขยับกายเข้าแนบชิด “กี่โมงแล้วอ่ะ”

“หกโมงเช้า” ชนะตอบ มือก็ลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ ริมฝีปากก็กดจูบลงบนหน้าผากของมันแผ่วเบา “ตอนเย็นผมไปส่งที่โรงเรียนได้ไหม”

“ได้สิ แต่เหมอต้องกลับบ้านไปหาคุณหญิงแม่ก่อนนะ ไม่งั้นท่านได้ตีเหมออีกแน่เลย ฮี่ๆ” ไอ้เหมอยิ้มยินดี ตอนนี้มันไม่อยากขัดอกขัดใจคนรูปหล่อที่ยอมให้มันอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ นี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม...อยากตามใจ อยากเอาใจให้มากๆ ให้สมกับที่เมื่อคืน...ชนะทำให้เหมอรู้สึกดี...

“ชนะ” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน มือของมันก็ไล้ท่อนแขนแกร่งเล่น “ชนะของเหมอ...”

ไอ้เหมอไม่แน่ใจเลยว่า...มันคือความฝันหรือความจริง แต่เพราะอาการปวดสะโพกตุบๆ ตอนนี้ยืนยันได้ว่ามันไม่ได้แค่มโนไปเองเหมือนทุกที ไอ้เหมอก็อยากจะจัดงานเลี้ยงเลี้ยงคนทั้งโลก ความรักยาวนานของมัน... การรอคอยของมัน...ราวกับได้สิ้นสุดลงแล้วอย่างไรอย่างนั้น ถ้าเมื่อคืนเป็นแค่อารมณ์พาไป หรือเป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เหมอก็จะไม่นึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย... เพราะแค่ได้ตกต้องเป็นของคนที่มันรัก... ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเพราะอะไร... ความจริงก็ไม่มีวันเปลี่ยนไปได้... ความจริงที่ไอ้เสือเหมอ...ถูกนายพรานชนะกินเรียบร้อย แถมเนื้อของมันก็เป็นที่ติดอกติดใจ...ทำเอานายพรานไม่ยอมหลับยอมนอน ต้องลองลิ้มชิมความหวานจากมันจนเกือบรุ่งสาง

“ว่าไงครับเหมอของผม” ชนะตอบกลับ ยิ้มละมุนใส่ตาไอ้เหมอที่แทบแดดิ้นตายเพราะความฟิน “ทำหน้าอ้อนจะเอาอะไร”

“เปล่า...ไม่อยากได้อะไรแล้ว แต่แค่อยากอ้อน” ไอ้เหมอสบตายิ้มอาย “เย็นนี้ก็ต้องกลับ เลยอยากอ้อนเยอะๆ”

ชนะหัวเราะเบาๆ ใช้มือสองข้างโอบแก้มของไอ้เหมอเข้าหากันจนมันทำปากจู๋ หน้าตาก็ตลก “เสมอรู้ตัวไหมว่าตอนนี้ทำให้ผมหลงแค่ไหน”

ไอ้เหมอส่ายหน้า ชนะจึงรั้งให้ปากจู๋ๆ ของมันเข้าไปจุ๊บกับริมฝีปากของตัวเอง

“ฮื้อออ นะพอแล้ว” ไอ้เหมอร้องท้วง เพราะมันปวดแก้มไปหมด “เหมอก็หลงนะ...หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลย”

ชนะยิ้มพออกพอใจกับคำหวานของไอ้เหมอ มือใหญ่จึงจับตัวไอ้เหมอพลิกมานอนทับร่าง ให้ทุกส่วนเปลือยเปล่าได้แตะสัมผัสกัน สองขาของไอ้เหมอถูกจับแยก มันนั่งคร่อมบนเอวสอบของคนรูปหล่อ ร่างกายท่อนบนก็ทาบทับไปบนอกแกร่ง ชนะยกแขนขึ้นโอบรอบตัวไอ้เหมอไว้ พลางสบสายตากับตาแป๋วๆ ของมันที่มองมาด้วยความปรารถนา

“หกโมงเช้าแล้ว...” ไอ้เหมอบอกเวลาเบาๆ แต่สะโพกของมันก็ขยับร่อน ถูไถไปกับเจ้ามังกรใหญ่ยาวที่ตอนนี้ตื่นตัวเต็มที่ ชนะคลี่ยิ้ม สูดปากเมื่อความยาวของเขาถูกร่องของไอ้เหมอครอบครอง ความชื้นแฉะจากน้ำขาวข้นที่คั่งค้างอยู่ภายในก็ช่วยหล่อลื่นได้เป็นอย่างดี ประกอบกับทั้งตอนนี้ไม่ต้องมีสิ่งเบิกทาง ช่องด้านหลังของไอ้เหมอก็เปิดรับสิ่งที่เข้าไปสำรวจมันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ได้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกสำรวจ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เจ้ามังกรตัวดื้อมันหายลับเข้าไปพ่นน้ำอุ่นๆ อยู่ภายใน

“ผมไม่เคยใช้ถุงยางหมดทั้งกล่อง แต่ยังไม่รู้สึกพอใจอย่างนี้มาก่อนเลยเหมอ... เหมอทำอะไรกับผม หืม...บอกหน่อยสิครับ” เสียงของชนะสั่นพร่า เมื่อไอ้เหมอครอบครองความยาวของเจ้ามังกรยักษ์จนหมดสิ้น

“นะต่างหากที่ทำ...เหมอเจ็บไปหมดแล้ว” ไอ้เหมอมีสีหน้าอึดอัดเพราะความใหญ่ยักษ์ของสิ่งที่มันกำลังตอดรัดอยู่ แต่เพราะไอ้เหมอมันออกกำลังกายเป็นประจำ ร่างกายมันจึงแข็งแรงจนความเจ็บปวดเพราะการออกกำลังกายในร่มผ้ากับคนที่มันรักไม่สามารถก่อพิษร้ายให้กับร่างกายมันได้ ไอ้เหมอยังคงแรงดีไม่มีตก กี่ยกต่อกี่ยกที่คนรูปหล่อของมันต้องการ มันก็สนองให้ถึงใจจนอีกฝ่ายเอ่ยปากชมและมองมันด้วยสายตาทั้งหลง...ทั้งคลั่งไคล้

“เหมอ...”

“หืม...”

“ข้างใน...มีแต่น้ำของผม...เต็มไปหมด”

“นะ...ลามก” ไอ้เหมอยิ้มเขิน ขย่มสะโพกเบาๆ เพราะอยากเห็นใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ของคนรูปหล่อ

“อย่างนี้ก็ท้องได้แล้วรึเปล่า หึหึ” ชนะเอ่ยแซว เห็นคนหัวเกรียนมันอายก็ยิ่งอยากแกล้ง “ฮึมมม เหมอ แกล้งกันเหรอ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”

เพราะไอ้เหมอแกล้งตอดรัด จึงถูกชนะลงโทษด้วยการยกเอวกระแทกสวนเต็มแรง เล่นเอาไอ้เสือเหมอมันจุก หอบแฮ่กคาอกกว้าง คนรูปหล่อเห็นท่าทางอ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ได้ที ใช้สองมือจับแก้มก้นทั้งสองข้างแยกออกกว้างพอที่เจ้ามังกรร้ายจะสามารถเข้าไปได้ลึกยิ่งขึ้น ไอ้เหมอครางฮือรับแรงกระแทกเนิบนาบจากคนเอาแต่ใจที่ตอนนี้กำลังบงการร่างกายของมันอยู่

“เหมอแกล้งนิดเดียวเอง อ้ะ อ้ะ อาาา อา นะเล่นเอาจุกเลย จะ...ใจร้าย อา...” ไอ้เหมอทั้งตัดพ้อทั้งครวญคราง แต่มันก็ถูกง้อด้วยการได้รับจูบอ่อนหวานจากพ่อดาวประจำใจของมัน

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังลั่นจนกิจกรรมเข้าจังหวะต้องหยุดกลางครัน ไอ้เหมอหอบหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อซุกซบลงกับอกกว้างของชนะ

“นะ ตื่นรึยัง” เสียงเข้มจัดของใครบางคนที่ไอ้เหมอจำได้ดีดังแทรกเข้ามาในห้อง “ป๋ามีเรื่องจะคุยด้วย รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปเจอป๋าที่ตึกใหญ่”

ไอ้เหมอเกร็งตัว แทบหมดอารมณ์ใคร่ลงเสียเดี๋ยวนั้น แต่ชนะกลับไม่ยอมให้มันลุกออกไปไหน

“นะ! ได้ยินป๋ารึเปล่า!” เสียงของคุณพ่อรูปหล่อของชนะยังคงร้องเรียกอยู่หลังประตูบานใหญ่ คงจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยจริงๆ ถึงได้มาปลุกลูกชายในเวลาเช้าตรู่อย่างนี้

ชนะมองสบตาไอ้เหมอ ต่างฝ่ายต่างมองกันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ก่อนคนรูปหล่อที่เมื่อคืนยังบอกว่าอุ้มไอ้เหมอไม่ไหว แต่บัดนี้กลับยกร่างของไอ้เหมออุ้มเหมือนลิงอุ้มแตง

“ชนะ!” ไอ้เหมอวีดเสียงก่อนจะโดนมือใหญ่ของชนะตะครุบปากไว้ คนรูปหล่อพาไอ้เหมอเดินไปที่ประตู แรงกระเทือนขณะก้าวเดินก็นำพาเจ้ามังกรขยับเข้าออกจนไอ้เหมอร้องครวญเสียงหวาน ใบหน้าใบหูแดงก่ำ ซุกซบลงกับซอกคอกรุ่นความหอมของชนะไปตลอดทาง

“ป๋ามีอะไรจะพูดกับผม” ชนะถามเสียงขรึม จับร่างไอ้เหมอให้หันหน้าปะทะประตูบานใหญ่ที่คงมีคุณพ่อรูปหล่อของตัวเองยืนอยู่ตรงนั้น ไอ้เหมอหันมองชนะพร้อมกับส่ายหน้า ปากมันขยับไร้เสียงว่า ‘ไม่เอา’

“พูดมาสิครับ ผมฟังอยู่” คนรูปหล่อทำมองไม่เห็นสีหน้าของไอ้เหมอ ขยับสะโพกกระแทกสวนเข้าช่องทางลับรัวเร็วจนคนถูกกระทำร่างกายสั่นรัว มือไม้ป่ายปะประตูเพื่อหาที่เกาะยึด ริมฝีปากก็เม้มแน่นกลั้นเสียง

“เปิดประตูออกมาคุยกัน ป๋าไม่เคยสอนให้คุยกับผู้ใหญ่แบบนี้”

“ผม...ไม่ว่าง” ชนะกัดฟันกระแทกตัวเข้าหาไอ้เหมอเสียงดัก ปั่กๆๆ ระรัว “มีอะไรก็พูดมาสิครับ”

เสียงจากอีกฟากประตูเงียบหาย แต่ภายในห้องนอนใหญ่กลับกึกก้องไปด้วยเสียงกระทบกันของเนื้อหนันแน่น ไอ้เสือเหมอถูกจับพลิกตัว หันหน้ามาเผชิญกับนายพรานหนุ่ม แผ่นหลังกระแทกปึงลงกับประตูด้วยแรงอารมณ์ที่เต็มแน่นของพรานรูปหล่อ ชนะยกขาข้างหนึ่งของไอ้เหมอขึ้นเกี่ยวกับเอวตัวเองแล้วแทรกตัวเบียดยัดเจ้ามังกรเข้าไปในช่องทางที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำรัก

“นะ...พอ...ไม่เอา” ไอ้เหมอมองสบตากับสุดที่รักของมันจริงจัง “ไม่ควรทำ...เรื่องน่าอาย...”

“ไม่ใช่เรื่องน่าอาย... ผมร่วมรักกับเหมอ...ไม่ใช่เรื่องแย่”

“แต่เวลานี้มัน...อ้ะ อ้ะ...ทำไมนะไม่ฟังเหมอเลย...”

ไอ้เหมอเม้มปากมองอย่างน้อยใจ แต่ชนะแกล้งมองเมิน ยังคงทำตามใจตัวเองอยู่อย่างนั้น

“ชนะ ป๋าให้เวลาอีกสิบนาที ออกมาคุยกัน” ไอ้เหมอยกมือตะครุบปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงคราง ตอนนี้มันคิดว่าคุณพ่อรูปหล่อของชนะต้องรู้เป็นแน่ว่าลูกชายของตัวเองกำลังทำอะไร เพราะน้ำเสียงดุจัดนั้นบ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดได้เป็นอย่างดี ไอ้เหมอทั้งกลัวทั้งอาย แต่คนรูปหล่อกลับยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ป๋ารู้ไหมว่าสิบนาทีไม่พอหรอก... เพราะผมกำลังทำ... อาาา กำลังทำเหมือนที่ป๋าทำกับเพี้ยนอยู่ไง... แต่ตอนนี้ผมทำกับ...คนของผม” เสียงของชนะสั่นพร่า ไอ้เหมอสะดุ้งเฮือกเพราะประตูที่มันพิงหลังถูกทุบดัง ปึง!

“โกรธเหรอ...ไม่พอใจที่ผมเดินตามเส้นทางของป๋าเหรอครับ แต่ผมไม่เหมือนป๋าหรอกนะ...ผมไม่พลาดทำใครท้องหรอก เพราะเมียผม...เขาก็ท้องไม่ได้เหมือนเพี้ยน ...ไม่ต้องกังวลว่าจะมีลูกที่เกิดจากความไม่ตั้งใจมาเป็นภาระด้วย”

“ชนะ!” เสียงคำรามดังมาจากอีกฟากประตู ไอ้เหมอสั่นกลัว อยากขยับหนีแต่คนรูปหล่อก็ตรึงมันไว้

“เดี๋ยวผมออกไปนะครับ ใกล้เสร็จเต็มทีแล้ว...” จริงดังชนะว่า เพราะความรัวเร็วของสะโพกที่ขยับเข้าออกกับเสียงสูดปากแรงๆ ของไอ้เหมอบ่งบอกความรุนแรงในช่วงสุดท้ายของการร่วมรักเป็นอย่างดี

“อา...เหมอ...ตอดแรงๆ สิครับ ผมจะเสร็จแล้ว อ้ะ...อืม...เยี่ยมครับคนดี”

ชนะ...ราวกับไม่ใช่ชนะที่เหมอรู้จัก เขาดูร้ายกาจ...เย็นชา และไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากความต้องการของตัวเอง ไอ้เหมอกองลงกับพื้นเพราะแข้งขาอ่อนแรง น้ำกามไหลออกจากช่องทางด้านหลังไม่ขาดสาย ตอนนี้ตัวมันคงน่าอายจนไม่เหลือความอายใดๆ ให้รู้สึกได้อีก

“พอใจแล้วใช่ไหม” ไอ้เหมอถามเสียงเย็น ความโกรธแล่นริ้วขึ้นทีละน้อย มันมองหน้าพ่อดาวประจำใจที่มันไม่เคยนึกโกรธในเรื่องใดๆ เลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้...คงเกินเส้นขีดความอดทนของมัน

“เหมอ...” ชนะหน้าเสีย ยิ่งเห็นสีหน้าของไอ้หัวเกรียน ความรู้สึกผิดก็ปะทุ “ผมขอโทษ”

“นะไปอาบน้ำแล้วออกไปคุยกับพ่อเถอะ เหมอก็จะอาบน้ำแล้วกลับบ้านเสียที”

“ไหนบอกจะให้ไปส่งที่โรงเรียน!” ชนะถาม มองไอ้เหมอด้วยความไม่เข้าใจ “เหมอเป็นอะไรไป โกรธผมเรื่องอะไร!”

“นะขอโทษทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเลยเหรอ” ไอ้หัวเกรียนตอนโกรธ มันก็ยียวนกวนประสาทได้ไม่แพ้ไอ้กวิ้นเพื่อนรักของมันเลยสักนิด

เกิดการจ้องตาวัดใจกันเพียงไม่นาน แต่เมื่อไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใด ต่างฝ่ายจึงต่างเมินหน้าหนี ไอ้เหมอไปทาง ชนะไปอีกทาง แต่ในขณะที่ใครคนหนึ่งจะลับสายตาไป ชนะก็เอ่ยประโยคที่ทำเอาไอ้เหมอชาวาบไปทั้งตัว

“ผมเสียใจนะ ที่หลงคิดว่าเหมอ...จะไม่เปลี่ยนไป สุดท้ายเหมอก็เหมือนคนอื่นๆ ที่พอมีความสำคัญขึ้นมา ก็เริ่มมีเงื่อนไขให้กับตัวเอง เหมอไม่เคยโกรธผมเลยสักครั้ง แล้วตอนนี้...ทำไมถึงโกรธล่ะ ไม่ใช่เพราะ...สถานะเราไม่เหมือนเดิมหรอกเหรอ” คำพูดของชนะดังขึ้นในสมองของไอ้เหมอช้าๆ มันประมวลผลได้ครบถ้วนทุกคำ ยิ่งประโยคที่ว่า “งั้นเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมดีไหม เหมือนเมื่อก่อนที่เราจะเริ่มทำเรื่องสกปรกด้วยกัน เป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม”

หนึ่งคืน...คงเป็นแค่ฝัน ไอ้เหมอน่าจะรู้ว่าตัวเองมาไกลกว่าความจริงจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้ ผ่านมา...ไม่ทันข้ามวัน ก็ต้องกลับไปอยู่จุดเดิมเหมือนที่เคยเป็นมา แต่สำหรับคนอย่างไอ้เหมอ...ก็นับว่าโชคดีแล้วที่ครั้งหนึ่งในชีวิตมันได้มีช่วงเวลาที่ดีขนาดนี้

“ตามใจนะ เหมอไม่เคยขัดอยู่แล้ว”

ไอ้เหมอกล่าวแค่นั้น เดินไปหาเสื้อผ้ามันในตะกร้าที่ยังไม่ได้ซัก คว้าขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกจากห้องนอนใหญ่ มันเปิดประตูออกไปพบกับผู้อาวุโสที่เป็นถึงบิดาของคนที่มันรักยืนหน้าถมึงทึงคอยท่า ไอ้เหมอยกมือไหว้ แต่อีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้าแล้วจ้องมอง ไอ้เหมอหน้าร้อนวาบ ร่างกายชาดิกเพราะรู้สึกราวกับดวงตาคู่นั้นกำลังดูถูกมันอยู่

“สวัสดีครับ” ไอ้เหมอยิ้มแหย ทำใจดีเข้าสู้ แต่เมื่อได้ฟังคำถามของอีกฝ่ายก็ถึงกับยิ้มไม่ออก

“คู่นอนเหรอ” คำถามเย็นชาสาดเข้าใส่ “ทำไมไม่ทำกันที่โรงแรม”

“ขอโทษครับ” เสือเหมอยกมือไหว้ ก้มหน้างุด ใบหูแดงก่ำไปด้วยความอับอาย

“มาทำอย่างนี้พ่อแม่รู้หรือเปล่า” คำถามเหยียดหยันยังคงดังให้ได้ยิน ไอ้เหมอเม้มปาก มือกำหมัดแน่น “ใจแตก”

ไอ้เหมออายุแค่ 19 ปี ทั้งยังตามลูกชายของเขามาทำเรื่องน่าอายในบ้าน แถมเมื่อกี้ยังแสดงบทรักเร่าร้อนให้เขาได้ยิน...ไม่แปลกเลยที่จะถูกกล่าวหาว่าใจแตก ...เจ็บใจที่เถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว

“ผมขอตัวนะครับ” ไอ้เหมอยังคงยึดมั่นในมารยาท ไปลามาไหว้เพราะคุณหญิงแม่อบรมด้วยไม้เรียวตลอดเวลากับมารยาทต่อผู้อาวุโส แม้ในใจจะไม่อยากมองหน้าบิดาของคนหล่อใจร้ายมากแค่ไหนก็ตาม

“เชิญ” ร่างสูงใหญ่รับไหว้ เอ่ยปากเชื้อเชิญด้วยเสียงเรียบ พร้อมสำทับตามหลัง “จะมาที่นี่ในฐานะเพื่อนของชนะ ผมไม่ว่า แต่ในฐานะคู่นอน ขอเสียมารยาทไม่ต้อนรับละกัน”

ไอ้เหมอหันหลังเดินออกมาอย่างรวดเร็ว มันก้มหน้าก้มตาเดิน ดวงตาแดงก่ำ แม้จะเจ็บสะโพกแค่ไหนก็ไม่ได้ลดความเร็วในการเดินลงเลยสักนิด แต่เพราะก้มหน้าก้มตาเดินไม่มองทาง จึงชนเข้ากับ...

[Snufflehp]

“ลูกเหมอ!” เพี้ยนทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินชนกันตรงตรงประตูเป็นใคร มองหน้าชัดๆ ก็เห็นอีกฝ่ายตาแดงก่ำราวกับคนกำลังจะร้องไห้ “เป็นอะไร...”

“ขุ่นแม่...”

“เป็นอะไรไปอ้ะ นี่ขุ่นแม่เพิ่งกลับมาจากเชียงราย มีของฝากจากแม่สายมาให้เยอะแยะ” เพี้ยนยังคงชวนพูดคุยด้วยท่าทางร่าเริง แต่พอเห็นใบหน้าเศร้าหมองของลูกหมาดๆ ก็ทำเอาร่าเริงไม่ออก ต้องปรับโหมดเป็นจริงจัง

“หนูเป็นอะไร เล่ามาเถอะ ขุ่นแม่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านมากกกกก เดี๋ยวเราไปคุยกันที่ศาลาตรงโน้น ฝนตกปรอยๆ อย่างนี้ดีนักเชียว” เพี้ยนโอบไหล่ของไอ้เหมอให้เดินตามไปยังศาลากลางสวน จัดแจงที่นั่งกันเสร็จ ไอ้เหมอมันก็เริ่มเล่า มันฟ้องหมดเปลือกว่าสามีขุ่นแม่พูดอะไรใส่มันบ้าง

“ตายๆๆๆ ไอ้พี่พ่าย ทำไมมันชอบก่อดราม่าเหมือนในละครหลังข่าว ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวขุ่นแม่จัดการให้ ยังไงน้องชนะก็ได้หนูเป็นเมียแล้ว ไม่ต้องกลัว ใครไม่เอา ขุ่นแม่เอาอ่ะ ยืนยันเด็ดขาด โยยยยยยยยยยยยย มานี่ก่อนนนนนน” เพี้ยนพูดๆ ไปก็ตะโกนเรียกชโยแฝดคนสุดท้องที่กำลังจะเดินเข้าประตูตึกให้มาที่ศาลา คนรูปหล่อดีกรีนักร้องดังรีบวิ่งมาตามคำเรียกร้องอย่างว่าง่าย ไอ้เหมอถึงกับลืมความเศร้าแล้วฟินไปกับรูปหน้าหล่อๆ ของชโยที่ยิ่งมองก็ยิ่งคล้ายชนะที่เพิ่งหักอกมันรอบที่สองร้อยหนึ่งมาหมาดๆ

“มีไรอ่ะเพี้ยน” ชโยถาม มองไอ้เหมอที เพี้ยนที แล้วก็ยอมนั่งลงบนเก้าอี้ที่เพี้ยนมันดึงออกมาให้นั่ง “นี่ใครอ่ะ”

ชโยเห็นทีจะจำไอ้เหมอไม่ได้ อีกทั้งไม่ได้รู้จักกันเป็นทางการเลยสักครั้ง พ่อนักร้องดังจึงได้แต่มองไอ้เหมอด้วยความงุนงงสงสัย

“นี่พี่สะใภ้โยอ่ะ ชื่อเสมอ”

“ห้ะ? พี่สะใภ้โย? แฟนยะเหรอ?” ชโยมองสำรวจร่างกำยำของไอ้เหมอแล้วก็สรุปความได้ว่าคงเป็นแฟนกับชยคนแก้มเยอะมุ้งมิ้งที่วันๆ เอาแต่อ่านหนังสือ เพราะเคยได้ยินชยพูดถึงอยู่เหมือนกัน

“เปล่า” เพี้ยนส่ายหน้า ยิ้มกริ่มมองไอ้เหมอที่ทำตาลอยมองหน้าชโยไปแล้ว ในใจมันมีแต่คำว่า ถ่ายรูปคู่ ถ่ายรูปคู่ เต็มไปหมด

“งั้น...นะเหรอ!!!! เฮ้ยยย เป็นไปไม่ได้หรอก!!” ชโยร้องตกใจ แต่เมื่อเห็นเพี้ยนพยักหน้าก็ยิ่งโอดครวญไปกันใหญ่ “ไม่จริงอ่ะ เพี้ยนอำป่ะ”

“ไม่อำ จะอำทำไม แล้วจำเป็นต้องทำหน้าขนาดนี้ไหม เสียมารยาท หนูเหมอออกจะน่ารักน่าเอ็นดู” เพี้ยนค้อนควับ มองลูกเหมอคนโปรดของมันอย่างเกรงใจ

“น่ารักเหรอ ถึกกว่าเพี้ยนน้อยนึงสิไม่ว่า ไม่คิดว่าจะใช่อย่างที่นะชอบอ่ะ ขอโทษนะ ที่ผมพูดตรง” ชโยค้อมหัว ยิ้มให้อย่างน่ารัก ไอ้เหมอจึงส่ายหน้าไม่ถือสาเพราะรู้แก่ใจดีว่า มันไม่ใช่อย่างที่ชนะชอบจริงๆ

“ไม่เป็นไร ที่จริงก็ไม่ได้เป็นแฟนหรอก แค่เพื่อนน่ะ ขุ่นแม่เพี้ยนเขาก็พูดไปเรื่อยเปื่อย” ไอ้เหมอยิ้มเจื่อน “ขุ่นแม่ เดี๋ยวเหมอต้องกลับแล้ว คงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วอ่ะ ยังไงขุ่นแม่นัดเจอเหมอได้นะถ้าอยากเจอกัน ยะมีเบอร์เหมออยู่”

“โธ่ ไม่เอาดิ พูดอะไรอย่างนั้น ต้องมาอีก ใครไม่ต้อนรับช่างเขา ขุ่นแม่ต้อนรับหนูเสมอ ขุ่นแม่เป็นเจ้าของบ้านนะ ชื่อโฉนดเป็นของขุ่นแม่ ใครกล้าหือจะไล่ออกจากบ้านให้หมด ผัวก็ผัวเถอะ อุ้ย หยาบบบ”

ชโยยิ้มขำ ก่อนจะมองไอ้เหมอแล้วยักคิ้วให้ “ผมก็ต้อนรับนะ ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรหรอก แต่เจอคราวก่อน ก็ยิ้มแล้วน่ารักนี่ ทำไมไม่ยิ้มเยอะๆ ล่ะ”

“แกล้งชมรึเปล่า” ไอ้เหมอแทบลอย เพราะนักร้องคนโปรดที่มันชอบเอ่ยชมกันซะขนาดนี้

“เปล่า แกล้งพูดก็ไม่ได้อะไรนี่ แล้วจะกลับยังไงล่ะ ผมไปส่งไหม” ชโยเป็นอย่างที่ไอ้เหมอคิดไม่มีผิด มนุษยสัมพันธ์ดี และมีน้ำใจ เห็นประจำที่ผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเป็นใยเพื่อนร่วมวง แถมยังอ่อนไหวง่ายกว่าคนอื่น เป็นคนที่ชอบเอาใจเขามาใส่ใจเรา แต่เพราะเป็นน้องเล็กจึงมักจะเอาแต่ใจ พูดจาโผงผางตรงประเด็นเหมือนเด็กวัยรุ่นที่ใจร้อนทั่วๆ ไป บางทีเสียงดังโวยวาย แต่รวมๆ ทั้งหมดนั้นก็คือความน่ารักและเสน่ห์ของชโยที่สาวๆ หลงใหลกันหลายประเทศ

“ไม่เป็นไร กลับแท็กซี่สะดวกกว่า”

“ให้โยไปส่งเถอะ นั่งแท็กซี่ก็แพง ประหยัดเงินไว้ลูก มีตังค์เยอะๆ น่ะดีจะตาย อยากทำอะไรก็ได้ทำ นี่ขุ่นแม่ก็ว่าจะบินไปตามรอยซีรีส์ที่เกาหลีอีกสักรอบ”

“ป๋าบอกว่าคราวนี้จะล่ามคอเพี้ยนไว้กับเสาบ้านอ่ะ แต่ยังไงก็ขอให้ได้ไปนะ ฮ่าๆๆ” ชโยพูดอย่างร่าเริง ก่อนจะหันมาทางไอ้เหมอ “เสมอรอผมแป๊บนึงนะ เดี๋ยวยืมรถของนะไปส่ง”

“อืม” ไอ้เหมอยิ้มรับกับความมีน้ำใจของไอดอลที่มันปลื้ม ก่อนจะหันมองเพี้ยนที่กำลังทำหน้าขบคิดเรื่องซีเรียสบางอย่าง

“ไปคราวนี้ต้องวางแผนให้รอบคอบ อย่างแรกต้องบอกพี่พ่ายว่าจะกลับบ้านที่เชียงใหม่ แต่ความจริงไฟล์บินของเราจะไปที่เกาหลี หึหึ จะมีใครฉลาดเท่าเราอีกไหม ไม่มี๊!! ฮ่าๆๆๆ”

ไอ้เหมอมองขุ่นแม่ของมันที่หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจแล้วขยับยิ้มตาม “ขุ่นแม่คนเชียงใหม่เหรอ เหมอก็มีเพื่อนเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน”

“เชียงใหม่แต้ๆ จ้าววว บ่าวเหนือหล่อเน้อบ่าหล้าเหมอ ผ่อขุ่นแม่เป๋นตั๋วอย่างงงง” เพี้ยนหลุดภาษาเหนือยาวเหยียดแต่ไอ้เหมอมันก็ฟังเข้าใจเพราะไอ้เชษฐ์บางทีมันก็สบถอะไรของมันยืดยาวเพราะการฝึกหนักเหมือนกัน ไอ้เหมอก็ต้องศึกษาไว้เพราะบางทีโดนด่าจะได้รู้เท่าทันกันได้

นั่งคุยกับเพี้ยนไปได้สักพัก ชโยก็กลับมาพร้อมกุญแจรถ BMW คันหรูในมือ แต่หน้าหล่อๆ บึ้งตึงจนเพี้ยนเอ่ยถาม

“เป็นอะไร”

“นะทะเลาะกับป๋า แล้วมันพาลโยอ่ะดิ แค่ขอยืมกุญแจรถจะไปส่งเหมอ มันปากุญแจมาโดนที่หน้าผากนี่” ชโยชี้รอยแดงกลางหน้าผาก “ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นพี่ โดนเตะไปละ เพี้ยนไปดูด้วยละกัน ทะเลาะกับป๋าหนักเลยทีนี้ ต่อยกันได้คงต่อย ไม่รู้จะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยรึไง เฮ้อ เหมอ ไปกันเถอะ”

ไอ้เหมอค่อนข้างลังเลที่จะกลับ เพราะอดห่วงชนะไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงสิทธิ์ของมันในบ้านตระกูลโรจนโภคินก็ต้องถอดใจ มันไม่มีสิทธิ์อะไรเลย... ถูกหักอกแล้ว...แถมพ่อของคนที่มันรักก็ไม่ต้อนรับมันอีก ...กลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง กลับไปเป็นเสือเหมออย่างที่ควรเป็นเสียเถอะ

ชโยเดินนำไอ้เหมอไปยังรถคันหรูที่เมื่อคืนขับพามันมาที่นี่ แต่เปลี่ยนแค่สารถีจากแฝดพี่เป็นแฝดน้อง ชโยเป็นคนสุภาพและอารมณ์ดี ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถด้วยกันก็ชวนคุยหลายอย่าง ถามไถ่ถึงเรื่องต่างๆ ของไอ้เหมอแล้วพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องของตัวเอง

“ทำไมคราวนี้อยู่นาน โยไม่มีตารางงานเหรอ ผมคิดว่าน่าจะยุ่ง” ไอ้เหมอถามในขณะที่รถติดไฟแดง

“มีดิ แต่ว่ากลับไทยมาทำธุระ แล้วผมก็กลับเกาหลีไปหลายรอบแล้วด้วย นี่ก็เพิ่งมาถึงเมื่อคืน ผมมีงานที่ไทยน่ะ แต่เป็นงานเดี่ยว พี่ๆ ในวงเลยไม่ได้มาด้วยกัน” ชโยตอบพร้อมรอยยิ้ม

“อ๋อ เหมอก็คิดว่ามาครั้งนั้นยังไม่กลับซะอีก แหะๆ” ไอ้เหมอยิ้มกลับ ในใจรู้สึกไม่กดดัน ไม่กระวนกระวายเหมือนอยู่กับชนะ ทั้งๆ ที่ชโยนั้น...รูปหน้าไม่ได้ผิดแผกไปจากชนะมากเลยสักนิด แต่ในความคล้ายคลึง...ก็ยังมีความแตกต่าง หัวใจไอ้เหมอมันร่ำบอก...ว่าเจ้าของของมันมีเพียงคนเดียว

“เหมอ ถ้าผมพูดอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่ดีก็ต้องขอโทษก่อนนะ แต่ผมอยากถามว่า เหมอเป็นแค่เพื่อนกับนะจริงเหรอ” ชโยมองไอ้เหมออย่างค่อนข้างเกรงใจ แต่ก็ยังอยากจะถามให้หายสงสัย

“อ๋อ...ใช่สิ แค่เพื่อน”

“คือ...ผมบังเอิญได้ยินที่ป๋าคุยกับนะ...ว่าเหมอ เอ่อ เป็น คู่นอน...” ชโยกำพวงมาลัย ใบหูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง “เหมอ...ไม่ตอบผมเรื่องนี้ก็ได้นะ”

“แล้วนะว่าไงเหรอ” ไอ้เหมอไม่ยอมตอบ แต่กลับย้อนถามแทน

“นะบอกว่าไม่ใช่ ผมก็คิดว่าไม่ แต่ป๋าดูโกรธมาก จนผม...ไม่แน่ใจ”

“ก็อย่างที่นะบอก...ไม่ใช่หรอก เหมอเป็นแค่เพื่อนอ่ะ ผู้ชายอย่างเหมอไม่อาจเอื้อมเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนกับชนะหรอก”

“เฮ้ยยย นี่ไม่ใช่ว่าน้อยใจที่ผมบอกว่าเหมอไม่ใช่อย่างที่นะชอบหรอกนะ” ชโยมีสีหน้ารู้สึกผิด

“ไม่หรอก มันเป็นเรื่องจริงอ่ะ เหมอสวยเกินไป” ไอ้เหมอทำสะดิ้งยิ้มเกลื่อนจนชโยหัวเราะลั่น

“ฮ่าๆๆๆๆ นี่สวยแล้วเหรอ!! ยังมีคนที่คิดว่าตัวเองสวยทั้งๆ ที่ถึกเหมือนเพี้ยนอยู่อีกเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ”

ไอ้เหมอยิ้ม ถามด้วยความอยากรู้ “ทำไมใครๆ ก็ว่าเหมือนขุ่นแม่เพี้ยน ทั้งๆ ที่หน้าตาก็ไม่เหมือนซะหน่อย ขุ่นแม่หล่อเหลากว่าเหมอเยอะ”

“ที่เหมือนเพราะนิสัยมั้ง บรรยากาศรอบตัวด้วย อยู่ด้วยแล้วสบายใจ อืม... เห็นยะบอกว่านะชอบอยู่กับเหมอ ก็คงเพราะอย่างนี้ด้วยมั้ง เพราะนะติดเพี้ยนจะตายไป ติดมากจนป๋าหึงไปเลยบางที แล้วเพี้ยนมันก็ตามใจนะทุกอย่างด้วย นะมันเคยบอกว่ายังไงก็อยากจะหาคนที่เหมือนเพี้ยนสักคนมาอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ถ้าไม่ติดว่าเพี้ยนเป็นคนรักของป๋า นะมันคงยึดไว้คนเดียว”

หัวใจของไอ้เหมอวูบโหวง รอยยิ้มของมันเจื่อนลงจากใบหน้าจนแทบไม่มีให้เห็น “อ๋อ...เหรอ เป็นอย่างนี้เอง”

“เหมอ...เป็นไรไปอ่ะ แล้วนี่บ้านไปทางไหนล่ะ ผมไปไม่ถูกนะ” ชโยที่เร่งเครื่องหลังจากที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวก็หันมาถามไถ่ไอ้เหมอที่ใบหน้าซีดเซียว

“โทษที โยเลี้ยวซ้ายตรงซอยข้างหน้าอ่ะ”

“โอเค”

BMW คันหรูมุ่งตรงไปตามซอยทางลัดที่ออกสู่ถนนอีกสาย เคลื่อนตัวไปอีกสิบนาทีก็หยุดลงตรงหน้าบ้านตระกูลเดชาโชติกุล ไอ้เหมอบอกขอบคุณแล้วก้าวลงจากรถ ฉีกยิ้มเล็กน้อยเป็นการส่งท้ายให้กับไอดอลขวัญใจ ก่อนรอยยิ้มจะเลือนหายเมื่อรถคันหรูขับจากไป

“อ้าว...น้องเหมอ กลับมาแล้วเหรอครับ” พลทหารจ้อยเป็นคนเปิดประตูต้อนรับ แต่พอเห็นสีหน้าของลูกชายผู้บังคับบัญชาก็อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “น้องเหมอเป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่เป็นไรครับอาจ้อย” ไอ้เหมอตอบกลับ ยิ้มกว้างตามปกติ แต่พลทหารจ้อยรับรู้ถึงความผิดปกติได้เป็นอย่างดี  เพราะไอ้เหมอมันไม่เคยเรียกอาเหมือนกับลูกทหารบ้านอื่นเลยสักครั้ง  ไม่เรียกจ้อยบราเท้อร์ ก็คุณพี่จ้อยตามแต่อารมณ์ที่มันอยากจะเรียก ดังนั้นพลทหารจ้อยจึงรีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปหาร้อยเอกสมัยที่กำลังจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหารเช้า รายงานถึงความผิดปกติของน้องชายสุดรักสุดห่วงให้กับพี่ชายทราบ

“น้องเหมออออออออออออออ” สมัยยอมละทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งออกมาต้อนรับน้องชายกลับบ้าน แต่พอเห็นสีหน้าของคนเป็นน้องที่ผิดปกติอย่างที่ได้ฟังรายงาน สมัยก็รีบปรี่เข้ากอดน้องรักด้วยความเร็ว “กลับมาเหนื่อยๆ อย่างนี้ พี่สมัยพาไปอาบน้ำนะครับ”

ไอ้เหมอพยักหน้า ปล่อยให้พี่ชายนำพาไปชำระร่างกาย แต่ครั้นที่ร่างน้องน้อยปรากฎสู่สายตาพี่ชายอย่างสมัย นายทหารหนุ่มก็ถึงกับกัดกรามแน่น ร่างกายของน้องที่พี่เฝ้าทะนุถนอมเต็มไปด้วยรอยช้ำสีกลีบกุหลาบ

“พี่หมัยไม่ต้องถามนะ... เหมอไม่อยากพูดถึง” ไอ้เหมอบอกเสียงเรียบ ยกขาก้าวลงอ่างน้ำแต่ก็ชะงักค้างเมื่อน้ำกามจำนวนมากไหลทะลักออกจากช่องทางด้านหลังแล้วย้อยหยดลงตามท่อนขา “เหมอต้องล้างตัวก่อนใช่ไหม”

“อืม...พี่ล้างให้ มาตรงนี้เถอะน้องรัก” สมัยยกมือขึ้นลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดูรักใคร่ “พี่จะไม่ถามว่าน้องไปทำอะไรมา แต่บอกพี่ได้ไหมว่ามันไม่ใช่การขืนใจ... น้องของพี่มีความสุขหรือเปล่า”

“ไม่ใช่หรอกพี่หมัย...เหมอยอมเขาเอง”

“อืม...อาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ยกนมร้อนๆ มาให้ดื่ม ตอนเย็นต้องกลับโรงเรียนแล้วด้วย น้องเหมอไหวรึเปล่า”

“ไหว...เหมอไม่เป็นอะไรหรอก สบายมาก”

“น้องเหมอคนเก่งของพี่ เอ้า หลับตาเร็ว พี่สระผมให้นะ”

ไอ้เหมอยิ้มรับ รู้สึกอุ่นใจเพราะไม่มีใครจะรักและดูแลมันได้ดีเท่าพี่ชายสุดที่รักของมันอีกแล้ว สมัยเป็นคนเจ้าระเบียบ ไม่เคยยอมลงให้ใคร แต่กับไอ้เหมอแล้ว พี่สมัยตามใจมันที่สุด

“พี่หมัย... อยู่กับเหมอไปตลอดชีวิตเลยนะ... เหมอจะไม่แต่งงาน จะอยู่ให้พี่หมัยดูแลไปจนแก่เลย” ไอ้เหมอบอกจากใจที่ปวดร้าวของมัน “ไม่มีใครรักเหมอได้เหมือนพี่หมัยสักคน”

“นั่นเพราะพี่เป็นพี่ของเหมอ พี่ไม่รักน้องเหมอของพี่แล้วจะให้พี่ไปรักใคร ไม่เอาสิ ไม่งอแง ถ้าร้องไห้พี่จะร้องไปด้วยนะ”

“เหมอไม่ร้องสักหน่อย พี่หมัยทำแชมพูเข้าตาเหมออ้ะ!!”

พูดเพียงแค่นั้นสมัยก็ลุกลี้ลุกลน ออกปากบ่นเป็นชุดใหญ่ที่ทำผิดพลาดให้น้องต้องเจ็บ

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ ล้างน้ำสะอาดนะครับ”

“เหมอล้อเล่น ไม่โดนหรอก ฮี่ๆ”

“แกล้งพี่ตลอดเลยตัวแสบ”

“แฮ่ๆ พี่หมัย เดี๋ยวเหมอขออาบต่อคนเดียวนะ เหมอจะทำความสะอาด...ตรงนั้นสักหน่อย”

สมัยพยักหน้า คงรู้ว่าน้องอายที่จะให้เขาทำให้ แต่ถ้าให้ทำเขาก็เต็มใจ ไม่มีอะไรที่สมัยทำเพื่อน้องชายที่รักไม่ได้อยู่แล้ว

สมัยพอสระผมให้น้องชายเสร็จก็ออกจากห้องน้ำ ไปเตรียมเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มคอยท่า ปล่อยทิ้งไว้เพียงไอ้เหมอที่นั่งอยู่ท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัว  คราวนี้ไม่ต้องให้ถึงมือไอ้เชษฐ์กับไอ้ชายคอยสาดน้ำบิ้วอารมณ์ให้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีความรู้สึกว่าสู้ต่อไหวเหมือนอย่างครั้งนั้นเลยสักนิด ไอ้เหมอปิดฝักบัว ควักล้วงเอาหยาดแห่งความใคร่ที่คั่งค้างอยู่ภายในออกมาจนหมด ล้างตัวอีกครั้งก่อนจะก้าวลงอ่าง  มันนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะดำดิ่งลงใต้ผิวน้ำ หัวใจที่ปวดหนึบค่อยๆ คลายความกดดันออกช้าๆ ชำระความเสียใจออกจากดวงตา

แค่เพราะเหมือน...ถึงอยากอยู่ใกล้

แค่เพราะ...อาจจะใช่ ถึงไม่ได้ถอยหนี

ที่เคยคิดว่าในหัวใจของชนะจะมีเสมอเพียงสักนิด...ก็ราวกับจะเป็นสิ่งที่คิดผิดเสียแล้ว




ไอ้เหมอนอนพักจนถึงบ่ายโมงก็ถูกคุณหญิงแม่ปลุกให้ตื่นมาทานข้าวเที่ยง ตัวมันที่ว่าถึกหนักหนากลับตัวรุมราวกับคนมีไข้จนคุณหญิงเสมือนไม่บ่นเรื่องที่ไอ้เหมอนอนกินบ้านกินเมืองเลยสักคำ จัดการให้ไอ้ลูกตัวดีกินข้าวตามด้วยยาลดไข้ไปอีกสองเม็ด ไอ้เหมอที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วยก็ทำซ่า ขอพาหมาของพี่สมัยไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกล คุณหญิงเสมือนก็คร้านจะเอ่ยห้ามจึงปล่อยให้มันออกไปเดินท้าแดดท้าลมได้

สมคิดเป็นชื่อหมาพันธุ์ไซบีเรียนที่ไอ้เหมอมันอยากเลี้ยงและบังคับให้พี่สมัยซื้อให้ มันเห่อเลี้ยงแค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น ก่อนจะปล่อยไอ้สมคิดให้เป็นภาระของพี่ชาย ไอ้สมคิดมันรูปหล่อ ชอบไปติดสัตว์บ้านนั้นบ้านนี้ ทำหมาตัวเมียท้องไปกี่ตัวแล้วก็ไม่ทราบจำนวน แต่กับไอ้เหมอมันเป็นแค่ไอ้สมคิดหมาติ๊งต๊องที่ชอบทำหน้าเอ๋อใส่ เห็นหน้าไอ้เหมอเป็นไม่ได้ต้องวิ่งเข้ามาพันแข้งพันขา

“เดินดีๆ สมคิด พี่หมัยไม่ฝึกให้แกทำตัวเรียบร้อยบ้างรึไง เฮ้อ มานี่ พี่เหมอจะซื้อไอติมให้กิน” ไอ้เหมอจูงไอ้สมคิดไปยังรถขายไอติมตัด มันสั่งไอติมรสเผือกที่ตัวเองชอบกินและคิดเอาเองว่าไอ้สมคิดมันก็ชอบด้วยไปสองไม้ ได้ไอติมตามจำนวนแล้วทั้งคนทั้งหมาก็พากันนั่งลงริมฟุตบาธ

“อร่อยไหม” ไอ้เหมอเห็นไอ้สมคิดมันแลบลิ้นเลียไอติมแล้วก็หัวเราะ เป็นหมานี่มันดีอย่างนี้นี่เอง มีเจ้าของดีๆ มันก็มีความสุข หัวใจหมามันซื่อสัตย์ มันรักเจ้าของ แม้จะถูกเจ้าของดุด่า แต่มันก็ยังจำได้ว่าใครคือเจ้านายของมัน

ไอ้เหมอลูบหัวไอ้สมคิดเล่น ก่อนจะชะงักนิ่งเมื่อมีรถ BMW คันที่ส่งมันกลับบ้านเมื่อเช้าจอดเทียบอยู่ตรงหน้า คราวนี้คนขับไม่ใช่ชโย แต่เป็นเจ้าของรถตัวจริงและเป็นเจ้าของหัวใจของไอ้เหมอด้วย

“อ้าว...นะ หวัดดี” ไอ้เหมอทักทายตามปกติ มันยังคงยิ้มกว้างเช่นเดิม แต่สายตาว่างเปล่าเมื่อมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังก้าวลงจากรถ

“เหมอ...”

“มีธุระแถวนี้เหรอ” ไอ้เหมอถาม

“ผมมาหาเหมอ”

“อ๋อ...มีอะไรรึเปล่า” ท่าทางของไอ้เหมอห่างเหิน ชนะขยับเข้าใกล้ ยื่นมือออกจะจับแขนมัน แต่มันก็เบี่ยงหนีได้อย่างเป็นธรรมชาติ

“เหมอเป็นอะไรไป... ที่ผมพูดเมื่อเช้า ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ มันแค่...” ชนะหยุดพูดเมื่อเห็นไอ้เหมอมันไม่สนใจจะฟัง  มันยังคงก้มหน้าเล่นกับหมาข้างกาย “เหมอ ฟังผมหน่อย”

“ฟังอยู่”

“แล้วเข้าใจไหม”

“ต้องเข้าใจด้วยเหรอ” ไอ้เหมอถามเสียงเรียบ “นะอยากให้เข้าใจเรื่องอะไรอ่ะ”

“เสมอ”

“เคลียร์หมดแล้วนะ เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงตรงไหนนี่ นะไม่ต้องกลัวหรอก เหมอก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้ไปไหน” ไอ้เหมอยิ้ม แต่ชนะไม่ยิ้มด้วย “เฮ้ย ทำหน้าเครียดทำไม ไม่เอาๆ เหมอสัญญาแล้วไงว่าจะอยู่เป็นเพื่อนนะไปตลอดชีวิต”

ชนะขมวดคิ้วมองหน้าไอ้เหมอ ยิ่งเห็นความร่าเริงไม่สะทกสะท้านของมัน คนรูปหล่อก็ยิ่งทวีความโกรธ

“แค่ไอ้โยมาส่งเมื่อเช้า...ก็เปลี่ยนท่าทีได้ขนาดนี้เลยเหรอ จะเปลี่ยนใจไปชอบมันหรือไง!”

“โยเกี่ยวอะไร” ไอ้เหมอถามเสียงแข็ง

“ชอบมากไม่ใช่เหรอไอ้หน้าแบบนี้...จะเป็นผมหรือไอ้โย สำหรับเหมอมันก็ไม่ต่างกันอยู่แล้วนี่”

“นะอย่าเอาใครเข้ามาเกี่ยว ขอร้องเถอะ” ไอ้เหมอหลับตาสะกดกลั้นโทสะ มันลุกขึ้นยืน กระตุกเชือกจูงไอ้สมคิดหมาขี้เกียจที่เอาแต่แทะไม้ไอติมให้เดินตาม

“แต่ใครที่ว่าก็คือคนที่เหมอคลั่งมันไม่ใช่เหรอ! ถ้าไม่ใช่เพราะชอบมัน ตอนนี้ผมกับเหมอก็คงไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ...ดีแล้วนี่... มันมาส่งเมื่อเช้า เห็นเอาแต่ยิ้มหน้าบาน ถูกอกถูกใจมากสิท่า ไอ้คนหน้าเหมือนอย่างผมถึงไม่จำเป็นแล้ว”


“ชนะ! ถ้าจะคุยไม่รู้เรื่องอย่างนี้ ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ” ไอ้เหมอมองคนที่กำลังพาลด้วยสายตาดุจัด ไอ้หมาเหมอเมื่อวานคงตายไปเหลือแต่เพียงไอ้เสือที่พร้อมจะต่อยให้คว่ำถ้ายั่วยุโทสะมันมากๆ เข้า

“ก็หรือมันไม่จริง! ผมพูดแทงใจดำรึไง”

“แล้วนะต่างจากเหมอตรงไหน นะก็แค่อยากหาคนที่เหมือนกับเมียพ่อมาอยู่ใกล้ไม่ใช่เหรอ! นะน่าขยะแขยง...ที่ไปหลงรัก...เมียพ่อตัวเอง” ไอ้เหมอพูดไปเพราะความโกรธจัด มันไม่เคยคิดเรื่องสกปรกแบบนี้ในสมองเลยสักครั้ง ไม่เคยสักวินาทีในชีวิตจะคิดด่าว่าพ่อดาวประจำใจของมัน

“...”

“ถ้าไม่ใช่เรื่องจริงก็ปฏิเสธสิ” เสียงของไอ้เหมอสั่นเทา มองใบหน้าคนที่มันรักด้วยความเจ็บปวด

“ผมเคยคิด...ว่าเหมอคือคนที่รู้จักผมมากที่สุด แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว...ว่าผมคิดผิด ขอโทษที่ทำให้เหมอต้องมาทนอยู่ใกล้ๆ คนน่าขยะแขยงอย่างผม”

ไอ้เหมอพูดไม่ออก...สีหน้าของชนะเจ็บปวดไม่ต่างจากมัน ดวงตาคู่สวยหลังแว่นกรอบดำแดงก่ำ รื้นไปด้วยน้ำ สองมือใหญ่กำเข้าหากันแน่น

“ขอโทษที่มารบกวน”

ชนะเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปแล้ว แต่ไอ้เหมอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย ไอ้สมคิดที่พันแข้งพันขาก็ได้แต่ครางหงิงราวกับรู้ว่าเจ้านายมันกำลังเสียใจ

“สมคิด...พี่เหมอไม่ได้ตั้งใจ” ไอ้เหมอนั่งลงกอดไอ้สมคิดแล้วร้องไห้ หัวใจมันเจ็บทรมานจนทนแทบไม่ไหว คงเพราะค้อนที่มันใช้ทุบหิน ดันทุบพลาดเป้า...ไอ้เหมอคนโง่ดันทุบมันลงบนหัวใจตัวเองแทน

ไอ้สมคิดได้แต่ครางหงิงปลอบใจเจ้านาย ส่วนลุงขายไอติมตัดที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ทอดมองมาอย่างเวทนา เพราะไอ้เด็กหน้าแป้นที่มาขอซื้อไอติมสองไม้ให้มันกับหมาเมื่อกี้เอาแต่กอดคอหมาตัวเองแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น


..............................................................................TBC..........................................................................


เสมออออออออออออ สตรองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!

[evilheart]

หน่วง...ไม่กินมาม่านะ

[donutnoi]

   เข้มแข็งไว้นะน้องเหมอ ยังไงก็มาไกลกว่าที่ฝันไว้แล้ว

[pipoo]

  แง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไหนบอกไม่ดราม่า แต่เราชอบนะอิอิ

[kongxinya]

เจ็บแทนเหมอเลย 

[drasil]

โอยยยยยย ไม่เอาไม่เศร้าดิเหมอ ฮือออออ

[jeabbox]

โอ๊ยยยย  ทำไมเป็นแบบนี้  หวานได้ไม่เท่าไหร่

น้ำตามาอีกละ  ไม่รู้จะเข้าข้างใคร  แต่ละคนคงมีเหตุผลของตัวเอง

เอาจริงๆ  เราเคยแอบสงสัยเรื่องนะรู้สึกยังไงกับเพี้ยนนะ  คำพูดหลายๆคำ  การกระทำหลายๆอย่างมันเหมือนนะจะรู้สึกอะไรๆกับเพี้ยนอ่ะ  โฮฮฮฮ   สงสารเหมออ  เหมอคงรู้สึกเหมือนตกสวรรค์โดยไม่ทันตั้งตัว   

[yaoionlyyes]

แงงงง๊!!!!!! ไรอ่ะ! ไรอ่ะะะ! อีโรติกอยู่ดีๆดราม่าเฉย
ไม่เอาง่ะ ไม่เอานะ ฮื้อออ ไหนบอกรักใสๆ เรื่อยๆสบายๆไงง
ว้อทททท อีตาชนะน่าตบม๊ากก ฮืออ เลว เลวชาติ
เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ฟังเหมอพูดเลย ว่อยย หงุดหงิดอ่ะ งี่เง่ามาก เลวด้วย เลวเลวๆๆๆๆๆ
จะเอาไง จะคืนดีกันยังไง ไหนพูด ฮือ ถ้าชนะไม่ง้อก่อนก็ไม่ต้องมาพูดกัน ไม่ต้องมาดีกันเลยนะ แง่งงง!!!
เคืองเสมือนเป็นเหมอเอง ถถถถถ

[tkaekaa]

  ไหนบอกใสใส ดราม่าจัดเต็มมาก
อิป๋าทำตัวเป็นพ่อผัวตัวร้ายมากอะ ป้าไม่ปลื้มอิป๋าเลย

[Youi_chin]

เสมอออออออออออ 

[wann]

555 No comment อ่ะ เพราะถ้าคืนดีกัน กลัวว่าเหมอก้ต้องยอมเรื่อยไป นะก้ไม่ชัดเจนซักที แต่เหมอก้ผิดที่พูดไปแรงขนาดนั้น บลายย  รอตอนหน้าา

[Maytbb]

   เข้าใจผิดกันใหญ่เลย ลองห่างกันดูสักพักนะ เผื่อจะได้คิดทบทวนกันให้มากกว่านี้

  สตรองงงงงงกว่าเหมอก็เพี้ยนแล้วล่ะ

[cakecoco-boom]

งื้ออออออออ ซาเหมอ

[tempo_oil]

เอ่อ.....................ช่วยเก็บศพเราที เมื่อวานเขายังหวานกันอยู่เลยค่ะคุณขา

ชนะทำเกินไป ถ้าเป็นเหมอเราก็โกรธ พูดจาหมาไม่แดก เอาแต่ใจ เว้ยยยยย แต่เหมอก็ไม่ควรพูดกับชนะแบบนั้นเหมือนกัน


เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยคะ?

[patchylove]

 

[rainiefonnie]

ชนะนี่เ็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ   คิดถึงแต่ตัวเอง

[aom2529]

 

[nuja]

แงงงงง

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ ไม่อยากกินมาม่านะ น้องเหมอไม่เหมาะกับมาม่า

[rujaya]

  :hao5:สงสารเสมออออออออออออออ

[Janny]

เราไม่เคยคิดเลยว่าเราจะต้องพูดแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะไม่ยับยั้งชั่งใจแบบนี้.... สมน้ำหน้า!!!!!!!!!!!!!!! หมั่นไส้มานานละ วันนี้ขอเหยียบให้จมดินเลยเถอะ โอ๊ยยยย ทำถูกแล้วค่ะเสมอ ทำดีแล้ว ผู้หญิงเราไม่ใช่ของตายไม่มีค่าที่จะเหยียบย่ำยังไงก็ได้ไม่สนใจความรู้สึกนะคะ ถ้ามันอยากได้คนตามใจพร้อมเรื่องบนเตียงก็ไปอาบอบนวดนู่นค่ะ โอ๊ยยยย นี่โกรธแทนมากนะคะ ชนะทำอะไรนี่เหมือนคิดถึงแต่ตัวเอง เห็นเสมอเป็นอัลไลลลลลลลล จากตอนแรกจะด่าอีคนพ่อนะคะ ตอนนี้ไม่ไหวละ คนลูกมันพอกันเลยค่ะ!! เอ้อ เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก มันน่าโดนทิ้งให้อยู่ด้วยกัน ให้ทะเลาะกันตายไปเลย เกลียดอ่ะค่ะ เกลียดผู้ชายแบบนี้ อย่ามาพูดว่าเสมอเหมือนคนอื่น พอขยับความสัมพันธ์แล้วเริ่มก้าวก่ายเอาแต่ใจ ดูการกระทำตัวเองค่ะ! นี่เคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างป่ะ ถามจริงๆเลยว่าเสมอเป็นอะไร อย่ามาบอกว่ารัก แบบนี้ไม่ใช่เลยเหอะชนะ ขอร้องค่ะ เปลี่ยนพระเอก เกลียดคนนี้ ฮึ่ยยยยย

ตัดบทมาที่น้องเพี้ยน... ไล่มันออกจากบ้านเลยค่ะ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย แล้วหนีไปหาผัวใหม่ที่เกาหลีค่ะ แบบชิคๆชีวิตดีงามไรแบบนี้ พาน้องเหมอไปด้วยนะคะ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ เผื่อน้องเหมออยากอัพหน้าอัพนมจะได้ง่าย อิอิ

จริงๆรู้สึกทุกคนดีหมดยกเว้นอี 2 พ่อลูกนี่อ่ะค่ะ CY ของเค้าาาาาาา โอ๊ยยย พ่อคนดี พ่อคนน่ารัก งื้ออออ แต่เราก็ไม่อยากให้เสมอได้กับชโยนะคะ คนนี้เราอยากได้อ่ะ เราขอ  หายหมันไส้พี่สมัยแล้วด้วยค่ะ รู้สึกโชคดีจริงๆที่มีพี่อยู่ ขอบคุณพี่จริงๆค่ะที่ดูแลเสมออยู่ข้างๆแบบนี้ พี่พาพวกไปกระทืบชนะกับพ่อเลยค่ะ อย่าปล่อยให้คนชั่วลอยนวลลล เครื่องประหารหัวสุนัข!!!!

เดี๋ยวๆ.. เราว่าเราอินไป อินกับเปาบุ้นจิ้นไป 55555555 เอาแค่เบาะๆ หาผัวใหม่ให้เสมอก็พอค่ะ ค่ายฝึกมันต้องมีสักคนแหละ ไม่หล่อแต่จริงใจ งี้ดดดดดด

ก่อนที่จะอินไปกว่านี้ เราไปละ ขอบทชนะเสียใจเยอะๆค่ะ ไม่ก็เปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ เราเชียร์ แอร๊ยยยยยยย

ปล. ไม่ใช่จบตอนหน้าเราร้องไห้ไปกับชนะนะ ไม่เอานะ ไม่อยากเป็นคนใจง่ายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ขอเกลียดนานๆ จบเรื่องเลยก็ได้(?) 

[บูมพอส]

 :angry2:เห้อมมมมมมมมมมมมมมม

พี่พ่าย โอ้ยยย ทำไมไร้พ่ายเป็นคนเเบบนี้ พี่พ่ายมีปมอะไรมากหรอ

ชนะเราขออย่าง ถ้าเเคร์เหมอจริง เวลาจะพูดอะไรให้คิดถึงใจคนฟังได้มั้ยวะ

เสมอมันเสียใจนะเว้ยยย ตอนที่พี่พ่ายมาเคาะประตูห้อง ชนะพูดอย่างนี้ใครก็เสียใจปะวะ

มันให้ความรู้สึกแบบ อ้อ เอากูมาประชดพ่อนี่เอง ไงกูเจ๋งกว่าพ่อเเล้วนะ กูไม่ได้เลวเเบบพ่อด้วย

อืมให้ความรู้สึกดีมากเลย เเล้วเวลาทะเลาะกันนี่เราขอได้ไหมอะ ไม่ประชดกันได้ไหมวะ

เสมอ เข้าใจว่าโกรธ เเต่ก็อยากให้ใจเย็นไว้อะ เสมอเชื่อใจชนะมาตลอด เสมอให้ความสำคัญกับชนะมาตลอด

เราคิดว่าเหมอเป็นผู้ฟังที่ดี เเล้วเป็นคนที่โต้ตอบไม่ดีเลยอะ จะโทษใครก็ไม่ได้ ทุกคนมีอารมณ์โกรธเป็นทุนเดิมอยู่เเล้วเนอะ

ชนะก็คงผิดหวังเเหละที่เสมอบอกว่าชนะเเอบรักเมียพ่อ(ตรงนี้เเม่งพีคมากเลยนะ)

ถ้าสุดท้ายคืนดีกันยังไง เราว่าคำพูดของอีกฝ่ายที่ทิ่มเเทงจิตใจมันก็ไม่มีวันลบไปง่ายๆหรอก ยิ่งมากจากปากคนที่เรารักเเบบนี้ มันก็ฝังใจกันบ้างล่ะวะ

เราจะไม่พูดละ เรารออ่านตอนต่อไปเลยละกัน สเตย์สตรองงงง