หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[MIkz_hotaru]

ดึงเราขึ้นจากเหวแล้ว
อย่าผลักลงไปอีกนะ
 

[nijikii]

บอกตรงๆนะ
นี่ระแวงไปหมดเลยจ้ะ
ยิ่งกว่าตอนซดมาม่าที่ผ่านมาอีก

คือแบบ..
คำว่ารักที่นะพูดเชื่อได้จริงมั้ย
จริงใจรึเปล่า
เป็นแค่คำพูดเพื่อรั้งเอาคนที่รักตัวเองไว้ให้อยู่ข้างตัวแทนใครไหม
เพราะเห็นเหมอเอาจริงเลยต้องรีบพูดให้กลับมาไหม

คือที่ชนะทำกับเหมอตอนประชดพ่อเป็นอะไรที่เรารับไม่ได้อะ
คือควรจะเป็นนะที่ต้องง้อ
ควรเป็นนะที่ต้องแสดงความจริงใจ
ควรเป็นนะที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาเหมอกลับมา

แต่
...
เราลืมไป
ไอ้เหมอมันรักจริงหวังให้เขาฟัน(เดี๋ยวๆ)
รักนะมานานเหลือเกิน
การที่จะให้เหมอมันจริงจังแล้วเป็นฝ่ายถูกง้อคงไม่ได้แน่ๆ
เพราะงั้นต่อไปนะชนะ ถ้าทำเหมอร้องไห้อีกเราจับชนะปล้ำแน่(/เหมอตบ)

ที่สำคัญ มาไขปริศนาของขุ่นแม่เพี้ยนว่าตกลงเป็นมารหัวใจมั้ยด้วยนะชนะ
แล้วก็จะพาสะใภ้เข้าบ้านยังไงไม่ให้พ่อด่าเหมอว่าคู่นอนด้วย
ไปคิดมาาาาาาาาาาาาาาา 

[yisren.]

ต่อยนี้เพื่อเหมอกันเลยทีเดียว บอกคำเดียวว่าหน่วง อีกคำหนึ่งคือฟินมากกกกกเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสตรองงงง ไม่ได้ตั้งใจจะระแวงชะน้าาาาาเลย แต่ 'รัก' มันดูออกมาง่ายๆ ไปป่าวยูว หรือที่โง่จริงหรือแกล้งโง่มาตั้งนานนี่มันอัลไรกัน แต่ดีกันเลาก้ออดีจายยยยยยยยยย 5555555555 รักนะนุ้งเหมอ 

[khwanruen]

เหมอน่าร๊ากกกกกกกกก แม้เธอจะเกรียน ตัวจะดำ แลัถึก แต่เธอก็เป็นนางเอกในดวงใจของเรานะ
รักเสมอ 

[papanoy]

ชอบเรื่องนี้มากกกกก เหมอน่ารักโครตๆ ชนะก็สุภาพ น่ารัก อ่านไปยิ้มไป หัวเราะไปกับความต๊องของเสมอ

ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆ ที่เขียนเรื่องอารมณ์ดีแบบนี้ให้อ่าน แถมยังมาต่อทุกวันด้วย น่ารักสุดๆ

                                             

[anuyasha]

ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาา ดีใจกับเสมอมาก ฮือออออ เรื่องนี้ใสๆจริงค่ะ ยอม ขอบคุณคนแต่งมากๆ 555555

[ssipra]

คืนดีกันแล้ว แต่ยังโกรธชะน้าอยู่นะ

[Vanillaเปรี้ยว]

ไหนๆก็บอกรักเหมอแล้ว อย่าลืมเตรียมรับมืออิตาคุณป๋าโรคประสาทสารเลวด้วยล่ะ เค้าว่าลมสงบก่อนมีพายุเสมอ

[snowboxs]

โล่งใจ
คำรักของชน้าาาาาาาาา
เป็นคำล้ำค่าสำหรับเสมอ
จะกี่พ่อเพี้ยนก็บั่นทอนไม้ได้
เสมอสู้เสมอเพื่อชน้าาาาาาา

[iceman555]

 

[Aomoto]

อิอิ ชนะขี้อ่อย อ่อยให้ไปง้อได้ง่ายๆ ชอบเหมอคนใจอ่อนด้วย

[popular]

  ดีกันแล้ว 

[Baitaew]

อ่านๆ นี่ก็จะบ้าตามละ 55555555

[JustWait]

ชนะร้ายจริงๆแหละค่ะ อ่อยเหยื่อมาติดกับแรงมาก รอตอนต่อนะคะ

[kenghan]

เรารักกันนนนนนนนนนน

[kongxinya]

ระแวงชนะอะ บอกเลย
เอาเถอะ รักน้องเหมอ เห็นนางยิ้มออกก็โอเค
ชนะถ้าทำน้องเหมอช้ำอีก ป้าจะเก็บเหมอกลับกลับบ้านไม่คืนให้เเล้วนะบอกเลยยยนน 

[bpyt]

แค่คำว่ารักจากชะน้าาา~ ก็ทำให้เหมอเอาชนะทุกสิ่งได้อยู่แล้ว

[Snufflehp]

ตอนที่ 20


กิจกรรมยามบ่ายหลังจากที่ไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กหายจากอาการเมาค้างก็คือการไปทำบุญที่วัด ไอ้เชษฐ์ขานอาสาเป็นไกด์นำเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่ในวันนี้ เพราะมันเป็นคนในท้องที่ ให้หนุ่มใต้อย่างไอ้ปิ๊กหรือหนุ่มอีสานอย่างไอ้ชายนำก็คงได้หลงทางกันจนไม่ต้องทำอะไร ไอ้เชษฐ์ขอยืมรถกระบะตอนเดียวของทางรีสอร์ทมาเป็นยานพาหนะในการสัญจร ชนะดูชอบใจกับการได้นั่งกระบะหลัง รับลมเย็นๆ เพราะหน้าหล่อๆ ยิ้มไม่หุบ ไอ้เหมอมันก็รู้ว่าสุดที่รักของมันชอบ แต่มันก็อดห่วงว่าผิวขาวๆ จะเสียไม่ได้ จึงต้องหาผ้าหาหมวกมาให้ใส่

ไอ้เชษฐ์รับหน้าที่เป็นคนขับ ส่วนไอ้ชายถูกไอ้ปิ๊กเตะโด่งให้ไปนั่งเป็นเพื่อนไอ้เชษฐ์ที่เบาะหน้า กระบะหลังจึงมีแค่ไอ้เหมอ ไอ้ปิ๊ก และสุดที่รักของมันเพียงสามคน

“ให้ไอ้ชายไปนั่งกับไอ้เชษฐ์ มันไม่ตีกันตายเหรอวะ” ไอ้เหมออดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้ามาแค่เฉพาะพวกมันก็ไม่น่าห่วงนักหรอก แต่นี่พ่อดาวประจำใจของมันมาด้วย ทุกอย่างต้องปลอดภัยที่สุด

“หายห่วงมึง ไอ้ชายมันยังเมาค้างไม่หายดี หมาในปากมันก็เมาไปด้วย ไม่เป็นไรหรอก” ไอ้ปิ๊กตอบพลางก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือของมันต่อ ไอ้เหมอที่เห็นว่ากังวลไปก็ไม่ได้อะไรจึงหันมาสนใจพ่อหนุ่มข้างกายที่นั่งยิ้มมองวิวข้างทาง ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านก็ตีพัดทรงผมเซิร์ฟคัทที่ผมช่วงบนยาวหยักศกนิดๆของพ่อรูปหล่อให้เสยไปด้านหลัง อวยหน้าผากสวยที่ไอ้เหมออยากบรรจงจูบลงไปซะเหลือเกิน

“มาเชียงใหม่จะครบอาทิตย์แล้ว ไปเที่ยวไหนมาบ้างอ่ะ” ไอ้เหมอชวนคุย ชนะจึงหันมายิ้มให้แล้วตอบเสียงนุ่มว่า “ก็ไปดอยอินทนนท์มาแล้ว ดอยสุเทพ แล้วก็ม่อนแจ่ม เห็นรีวิวในเน็ตบอกว่าสวยก็เลยลองไปดู”

“แล้วสวยจริงไหม” ไอ้เหมอยกยิ้มถาม

“อืม สวยสิ”

“นะถ่ายรูปมารึเปล่า เหมอขอดูหน่อย” ไอ้เหมอมองกล้องราคาแพงที่มีสายคล้องอยู่รอบลำคอของชนะ แต่คนรูปหล่อก็ไม่หยิบยื่นกล้องมาให้มัน เพราะ...

“ถ่าย...แต่คืนนี้ไว้ไปดูที่ห้องนะ”

“อ่า...อืม” ไอ้เหมอพยักหน้า เห็นแววตาระยับของอีกฝ่ายแล้วใบหูของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

ก่อนไปวัด ไอ้เชษฐ์ก็พาไปแวะโลตัสซื้อสังฆทานเพื่อนำไปถวาย กระบะคันใหญ่จอดในที่จอดของห้าง ไอ้เหมอกระโดดลงแล้วยืนรอให้ชนะตามลงมาก่อนจะเดินเข้าห้างไปด้วยกัน ไอ้เหมอกับชนะเดินทิ้งห่างจากไอ้สามเสือที่นอกจากเดินหาซื้อสังฆทานแล้วพวกมันยังตามล่าหาของกินกันอีก ไม่รู้ว่าข้าวเที่ยงที่เพิ่งกินมาจากห้องอาหารของรีสอร์ทมันย่อยสลายไปหมดแล้วหรืออย่างไร ไอ้จอมเขมือบทั้งสามถึงได้ตรงดิ่งไปยังศูนย์อาหารอย่างไม่ลังเล

“เอาชุดนี้ไหม เหมอว่ามันมีครบดีอ่ะ ของดีๆ ทั้งนั้นด้วย” ไอ้เหมอเอ่ยถามคนรูปหล่อข้างกายที่ดูจะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเสียเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าชีวิตนี้พ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอเคยเข้าวัดทำบุญบ้างหรือเปล่า

“ตามใจเหมอ” ชนะตอบง่ายๆ ไอ้เหมอจึงพยักหน้าแล้ววางสังฆทานลงในรถเข็น พากันเดินวนเข้าล็อคนั้นออกล็อคนี้ ดูของไปเรื่อยเปื่อยแต่ไม่ได้สนใจซื้อ ไอ้เหมอมันแค่อยากเดินข้างๆ คนรูปหล่อของมันเท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดอีก

“แค่ซื้อสังฆทานมึงเล่นเดินซะทั่วห้าง เร็วๆ จะไปกันแล้ว” เดือดร้อนไอ้ชายต้องเดินมาตาม ไอ้เหมอหน้าหงิก  มองไปก็เห็นไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กถือสังฆทานหนึ่งชุดไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์กันแล้ว

“เออๆ” ไอ้เหมอจึงต้องยอมทิ้งความฟินที่ได้เดินดูของกับสุดที่รักของมันไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะจูงมือชนะเดินตามไอ้ชายไปที่เคาท์เตอร์

ระหว่างต่อแถวรอชำระเงิน สายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กมัธยมหญิงกลุ่มใหญ่ที่ยกกล้องขึ้นมาแอบถ่ายคนรูปหล่อของมัน อยากจะเดินไปริบมือถืออย่างที่การ์ดประจำตัวศิลปินทำอยู่หรอก แต่เห็นทีไอ้เหมอจะสู้สหบาทาของเด็กผู้หญิงไม่ไหว มันมีนโยบายไม่ทำร้ายผู้หญิงด้วย จึงข่มใจมองเมินไป

“แก ใช่ CY รึเปล่า”

“ตอนนี้ CY มีมีตติ้งที่สยาม ไม่น่ามาอยู่ที่นี่อ้ะ นี่มันโลตัสนะอีแนน”

สองเด็กสาวกระซิบกระซาบกันใหญ่ ไอ้เหมอได้ยินก็เอาแต่ยิ้มเพราะทำอะไรไม่ได้ แต่คนรูปหล่อของมันหน้าหงิกเลยทีเดียว ชนะไม่ชอบการตกเป็นเป้าสนใจ และไม่ชอบที่ใครมามองหน้าแล้วแอบนินทากันแบบนี้

“หรือจะเป็นแฝดพี่ของ CY อ่ะ”

“เออ มองดูดีๆ ก็ไม่เหมือน CY นะเว้ย คนนี้มีไฝใต้ตาด้วย หูยยย หล่อมากอ่ะมึง ดูดีๆ ดิ ถ่ายรูปรัวๆๆๆๆ”

ไอ้เหมออาจจะไม่เคยพูดถึง แต่ชนะมีไฝใต้ตาซ้ายหนึ่งเม็ด สีของมันเข้มเล็กน้อย ถ้าไม่สังเกตให้ดีจะมองไม่เห็น แต่เด็กสาวกลุ่มนั้นคงจะมองใบหน้าของพ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอละเอียดถี่ถ้วนแล้วจึงสรุปว่าไม่ใช่ CY ของพวกเธอ แต่อาจจะเป็นแฝดพี่คนใดคนหนึ่ง

“กินช็อคโกแล็ตไหม จะได้อารมณ์ดี” ไอ้เหมอเห็นสีหน้าของชนะแล้วก็เอ่ยเอาใจ “อย่าอารมณ์เสียเลยนะ คนหล่อใครก็อยากมอง”

ชนะกอดรอบคอไอ้เหมอจากข้างหลัง ก้มลงมากระซิบข้างหูให้ได้ยินกันสองคนว่า “ผมอยากให้เหมอมองคนเดียว”

เสียงกรี๊ดเบาๆ ดังขึ้นแต่ไอ้เหมอไม่ได้สนใจ มันฉีกยิ้มกว้างแล้วหยิบช็อกโกแล็ตจากชั้นวางใกล้ๆ เคาท์เตอร์มาวางข้างๆ สังฆทานเพื่อรอจ่ายเงินด้วย

“อีแนน อีแน๊นนนนน กูว่าใช่อ่ะ นี่ความแฟนชัดๆ”

“แต่ถ้าอีกคนหน้าตาดี แบบหวานๆ สวยๆ คงสมกันดีเนอะมึง แต่นี่กูเสียดายพี่ผู้ชายเขาอ้ะ จิ้นไม่ค่อยออกเลย”

“มึงอย่าไปพูดเสียงดังอีแนน พี่รูปหล่อเขาจะกินหัวมึงอยู่แล้วอีห่า ไปกันเถอะ”

ไอ้เหมออยากจะบอกว่ามันได้ยินที่น้องเขาพูดกันมาตั้งนานแล้ว แต่ก็เกรงใจวัยรุ่นไทยวัยทรงผมเสมอติ่งหู ก็เลยได้แต่ยิ้มขำ เพราะมันก็ยอมรับว่ามันไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่ได้คู่ควรกับคนรูปหล่อข้างกาย จึงไม่ได้ถือโทษโกรธใครก็ตามที่เห็นแล้ววิจารณ์ นั่นเพราะเปลือกนอกของมันเป็นอย่างนี้ แต่รับรองว่าถ้าน้องๆ ได้มารู้จักกันจริงๆ ขี้คร้านจะสะบัดตูดใส่คนหล่อแล้วมาวิ่งตามไอ้เสือเหมอกันเป็นพรวน

ถึงคิวจ่ายเงินของไอ้เหมอ พนักงานจากที่หน้าบึ้งตึงใส่ลูกค้าคนก่อนหน้าก็ยิ้มหวานส่งเลยไอ้เหมอไปให้พ่อรูปหล่อข้างกายที่มองหน้าไอ้เหมอด้วยความไม่สบายใจ มือใหญ่ก็กุมมือไอ้เหมอไว้แน่นราวกับกลัวมันคิดมากกับสิ่งที่ได้ยินจากเด็กผู้หญิงกลุ่มเมื่อครู่

“นะ จ่ายเงินดิ เหมอไม่มีตังค์อ่ะ” ไอ้เหมอหันไปยิ้มซื่อให้ชนะ มันไม่ได้โกหกเลยสักนิด แต่มันจนกรอบจริงๆ ตอนนี้มีติดตัวแค่ห้าร้อยบาท จ่ายค่าสังฆทานกับช็อคโกแล็ตยี่ห้อดังก็ยังไม่พอ...

“อืม” ชนะยอมปล่อยมือไอ้เหมอแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจ่ายค่าของ ส่วนไอ้เหมอก็หอบหิ้วถุงโลตัสรออยู่แล้ว จ่ายเงินกันเสร็จก็เดินมารวมกลุ่มกับพวกไอ้ชายที่ยืนกินลูกชิ้นปิ้งรออยู่หน้าห้าง ไอ้เหมอเห็นน่าอร่อยจึงสละเงินอันเล็กน้อยของมันไปยืนรอคิวซื้อลูกชิ้นปิ้งมาให้สุดที่รักของมันได้ลองกินด้วย

“ไม่ต้องราดน้ำจิ้มนะครับ ช่วยแยกให้ด้วย” คนขายยิ้มรับแล้วส่งมอบลูกชิ้นสิบไม้มาให้ไอ้เหมอ “พี่ขายที่นี่มานานรึยังครับ คนสวยๆ เป็นคนขายคงขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่เลย” ไอ้เหมอชวนคุยขณะที่รอตังค์ทอน

“ก็หลายปีแล้วจ้ะ แล้วนี่มาเที่ยวกันเหรอจ้ะ พี่เห็นมากันเป็นกลุ่ม” พี่สาวคนขายถามพลางมองไปทางด้านหลังไอ้เหมอที่มีกลุ่มเพื่อนสามชายโฉดและหนึ่งหนุ่มหล่อยืนคอยท่าอยู่

“ใช่ครับ กำลังจะไปทำบุญที่วัดกัน เมื่อกี้ลองชิมที่เพื่อนซื้อไป มันอร่อยก็เลยต้องเดินมาซื้อเอง น้ำจิ้มพี่รสเด็ดจริงๆ อ้ะ แต่เสียดายที่เพื่อนผมคนหนึ่งทานเผ็ดไม่ได้ เสียดายแทนจริงๆ เนอะ พลาดของอร่อยเลย” ไอ้เหมอชวนคุยราวกับรู้จักกันมาช้านาน พี่สาวหน้าแฉล้มเจ้าของร้านก็หัวเราะพูดคุยกับมันด้วยความเอ็นดู ทอนตังค์ผิดๆ ถูกๆ เพราะไอ้เหมอมันช่างพูดกวนสมาธิกันเสียจริงๆ

“ไอ้นะ มึงไปตามมันดิ๊ ทุกทีสิไอ้เสือเหมอ ญาติมันมีทั่วไทยรึไงวะ ชอบไปคุยนั่นคุยนี่กับชาวบ้านเขาอย่างกะรู้จักกัน” ไอ้เชษฐ์ส่งไอ้รูปหล่อไปตามเมียมันกลับ ชนะไม่รอช้า ก้าวขายาวๆ ไปหาไอ้เสือจอมจ้อที่ร้านลูกชิ้นปิ้ง

“เสมอ คนอื่นเขารอกันอยู่” ชนะบอกเสียงเรียบ ดึงคอเสื้อไอ้เสือจากข้างหลัง “ทำอะไรชักช้า”

“อ้าว ลืมไปๆ โทษทีๆ พี่ครับ ผมไปก่อนนะ ไว้มีโอกาสจะมาอุดหนุน” ไอ้เสือเหมอเจ้าคารมณ์มันก็พูดของมันไป ทั้งๆ ที่โอกาสจะมาเที่ยวที่เชียงใหม่จะมีอีกรึเปล่ามันก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แต่ปากของมันก็หวานหว่านเสน่ห์ใส่พี่แม่ค้าจนเขาหยิบลูกชิ้นอีกสองไม้ใส่ถุงให้มัน

“จ้า เที่ยวกันให้สนุกนะ อ้ะนี่ พี่แถมให้สองไม้”

“ขอบคุณคร้าบบบ ฮี่ๆ”

ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า ยกมือขอบคุณพี่คนขายแล้วเดินตามแรงลากของชนะไป

“ทำไมถึงต้องคุยกับคนนั้นคนนี้ไปทั่ว”

“ก็รู้จักไว้ไม่เสียหายนี่ แถมเขายังให้ลูกชิ้นมาอีกสองไม้แหนะ” ไอ้เหมอยิ้มภูมิใจในผลงานของตัวเอง แต่พอเดินไปรวมกลุ่มมันก็ถูกบ่นจากเพื่อนๆ อีกชุดใหญ่โทษฐานทำให้กำหนดการล่าช้า ไอ้เสือของเพื่อนๆ จึงได้แต่ยอมรับผิดแล้วแจกจ่ายลูกชิ้นปิ้งเป็นการขอโทษให้กับเพื่อนคนละไม้ เท่านั้นไอ้สามเสือมันก็หุบปากฉับ ไม่ถือสาเอาความอีก คงมีก็แต่พ่อรูปหล่อของไอ้เหมอที่ได้ลูกชิ้นเยอะกว่าคนอื่น แต่ก็ยังทำหน้าบึ้งใส่ไอ้เหมอมันอยู่ดี

ไอ้เหมอมันก็คิดไปว่าชนะคงโมโหที่อากาศร้อนแล้วต้องมายืนรอ พอขึ้นมาหลังรถกระบะมันก็ปรนนิบัติพัดวีให้คุณชายรูปหล่อของมันเสียยกใหญ่ ทั้งยกมือบังแดดให้ ป้อนลูกชิ้นให้ จนชนะอารมณ์ดีกลับมายิ้มแย้มตามเดิม

“อร่อยไหม” ไอ้เหมอถามพลางจิ้มลูกชิ้นลงกับถุงน้ำจิ้มแล้วลงมือกินบ้าง

“อืม”

“หูยยย จิ้มน้ำจิ้มยิ่งอร่อยอ่ะ”

“ไหน...ขอชิมบ้าง”

“มันเผ็ดนะ”

“จิ้มนิดเดียว”

ไอ้เหมอยอมตามใจ ทำตามที่คนรูปหล่อขอแล้วป้อนให้ถึงปาก พร้อมกับรอลุ้นผลลัพธ์

“อร่อยดี”

ไอ้เหมอยิ้มกว้าง ภูมิอกภูมิใจราวกับมันเป็นคนลงมือทำเสียเอง ทั้งๆ ที่มีบทบาทแค่ป้อนลูกชิ้นให้เท่านั้น “ไม่เผ็ดเนอะ”

“เผ็ดนิดหนึ่ง”

ไอ้ปิ๊คมองไอ้เหมอและพ่อดาวประจำใจของมันด้วยความหมั่นไส้ นึกอยากจะขอไปนั่งเบียดกับไอ้เชษฐ์และไอ้ชายที่เบาะหน้าอยู่ครามครัน เพราะนั่งกระบะหลังไอ้ปิ๊กก็แทบจะสูญสลายไปกับอากาศ เป็นส่วนเกินดีๆ นี่เองตัวของมัน

“เสมอ” ชนะเรียกเสียงอ้อน พร้อมกับพิงศีรษะส่วนได้รูปลงกับไหล่ของไอ้เหมอ “ผมง่วง”

“อื้ม นอนสิ เดี๋ยวถึงที่วัดแล้วเหมอปลุก” ไอ้เหมอรีบจัดแจงที่ทาง ถีบขาให้ไอ้ปิ๊กที่นั่งเหยียดยาวให้พับเก็บ “นะนอนตักเหมอก็ได้ จะได้ไม่ปวดคอนะ”

ชนะพยักหน้า เคลื่อนตัวลงนอนตัก ปล่อยไอ้เหมอให้จัดหาอุปกรณ์มาบังแดดให้ ทั้งผ้าผืนบาง ทั้งหมวกที่บังคับให้คนรูปหล่อใส่ มันก็เอามา DIY ทำเป็นเพิงบังแดด โดยเสาค้ำก็เป็นแขนของมันเอง

“ร้อนก็บอกเหมอนะ”

“อืม” ชนะรับคำ แต่มือใหญ่กลับถอดหมวกแล้วเอาสวมหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอแทน “ใส่ไว้ เหมอก็ร้อน ผมรู้”

“แดดแค่นี้ทำอะไรเหมอไม่ได้หรอก ตอนฝึกภาคสนามร้อนกว่านี้อีก นะใส่ไว้เถอะ”

“อย่าดื้อได้ไหม” ชนะว่าเสียงดุ แต่พอมองตาแป๋วๆ ของไอ้เหมอน้ำเสียงก็อ่อนลง “ให้ผมดูแลบ้าง ...คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องดูแลกันไม่ใช่เหรอ”

“อื้ม” ไอ้เหมอพยักหน้ารับ ยิ้มกว้างเต็มใบหน้า แม้จะไม่แน่ใจนักว่าตัวมันถูกขอเป็นแฟนตอนไหน แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ให้มันเป็นอะไรก็เป็นทั้งนั้น เพื่อชนะสุดที่รัก ไอ้เหมอยอม

ไอ้ปิ๊กที่นั่งพิงกระบะอยู่ข้างกันถึงกับหูผึ่ง มันสะกิดไอ้เหมอเมื่อเห็นไอ้รูปหล่อมันหลับตาไปแล้วยิกๆ

“ไรวะ” ไอ้เหมอกระซิบถาม เพราะกลัวเสียงดังจะปลุกชนะเข้า

“มึงเป็นแฟนกันตอนไหน”

“กูก็ไม่รู้ ตอนแรกกูก็คิดว่าเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่ถ้าเจ้าตัวเขาว่าเป็นแฟน ก็แฟนอ่ะ กูไม่ขัด กูเต็มใจ”

“ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเต็มใจ ไอ้ห่า หน้าบานขนาดนี้”

“เออ มึงก็อย่าแซวล่ะ เดี๋ยวนะมันรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร กูซวยอีก”

“ไม่แซวหรอกเว้ย ไม่ใช่เด็กประถมที่จะชอบล้อคนเป็นแฟนกัน ว่าแต่เรื่องพ่อมันอ่ะ?”

พอไอ้ปิ๊กถามถึงประเด็นหนักอก ไอ้เหมอก็ยิ้มเจื่อน “ไม่รู้ว่ะ กูยังไม่อยากคิดตอนนี้”

ไอ้เหมอแค่อยากมีความสุข แม้จะรู้ถึงความเป็นไปไม่ได้ที่ขวางทางรักมันเอาไว้ แต่จะให้ปล่อยมือชนะแล้วเดินจากไปตอนนี้เพราะกลัวความเจ็บปวดที่ไอ้เหมอรู้แน่ว่ามันต้องมีสักวัน...ก็คงไม่ใช่เรื่อง ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน จะสุขจะทุกข์ก็อยู่ที่ไอ้เหมอกับชนะ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใครคนอื่น ถ้าชนะยืนยันว่าต้องเป็นเหมอเท่านั้น... ต่อให้คุณพ่อไร้พ่ายเรียงหน้ากันเข้ามาอีกสิบคน ไอ้เหมอก็จะสู้

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ไอ้เชษฐ์ก็พาผองเพื่อนมาจนถึงวัด ไอ้เหมอปลุกชนะด้วยการก้มลงไปหอมแก้มโดยที่ไอ้ปิ๊กมองเมินด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา พอคนรูปหล่อหายจากอาการงัวเงีย ไอ้เหมอมันก็ชักชวนให้ลงจากรถ หอบหิ้วสังฆทานเดินตามไอ้เชษฐ์ไปหาหลวงพ่อ

ห้าหนุ่มนั่งท่าเทพบุตรพร้อมยกมือกราบพระอย่างพร้อมเพียงก่อนจะเปลี่ยนมานั่งพับเพียบรอรับพรจากหลวงพ่อ ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า มองคนข้างกายของมันอย่างรักใคร่ ทำบุญร่วมชาติ ใส่บาตรร่วมขัน เขาว่ากันว่าชาติหน้าก็จะได้เกิดมาคู่กันอีก ไว้ช่วงเช้าก่อนกลับพรุ่งนี้ต้องชวนชนะตักบาตรด้วย

ไอ้เหมอมันวางแผนผูกมัดคนรูปหล่อข้ามชาติเลยทีเดียว

ถวายสังฆทานเสร็จ จิตใจก็อิ่มบุญเบิกบานกันถ้วนหน้า ก่อนไอ้เชษฐ์มันจะชักชวนลูกทัวร์ของมันไปให้อาหารปลาที่ศาลาริมน้ำ อาหารสำหรับปลาก็มีขนมปังและอาหารเม็ด วิธีซื้อก็ให้ใส่เงินตามจำนวนลงตู้ไม้ตามราคา ขนมปังสิบบาท อาหารเม็ดห้าบาท ไม่มีคนขายมานั่งเฝ้า วัดใจความซื่อสัตย์ของแต่ละคนด้วยการให้หยอดจำนวนเงินกันเอง

ไอ้เหมอมีเศษเหรียญยี่สิบบาท มันเลือกขนมปังหนึ่งถุงและอาหารเม็ดสองถุง ก่อนจะเดินหอบหิ้วมาหาพ่อดาวประจำใจของมันที่ยืนคอยท่ามองดูปลาที่ศาลาริมน้ำ เห็นคนรูปหล่อลั่นชัตเตอร์ไปหลายครั้ง คงถูกอกถูกใจมัจฉาตัวใหญ่เข้าให้แล้ว

“เอ้า ให้อาหารปลากัน” ไอ้เหมอยื่นเสบียงอาหารของพวกปลาไปให้ ชนะยื่นมือมารับไว้ คลี่ยิ้มน่ามอง

“บางตัวหน้าเหมือนเหมอเลย” ชนะชี้ชวนให้ดู มือก็บิดแบ่งขนมปังให้พวกปลาทีละน้อย

“ปลาอะไรจะหน้าตาดีขนาดนี้”

“ปลาดุก”

“ชะน้าาาาาาาา ถ้าเขาสวยอย่ามาง้อ” ไอ้เหมอค้อนตาคว่ำ อยากเตะคนที่หาว่าหน้ามันเหมือนปลาดุกให้ตกน้ำไปเสียจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าหลงมากรักมาก ชนะคงได้ไปว่ายน้ำกับปลาแล้วตอนนี้

“ไม่สวยก็ง้อ” ชนะยิ้มขำ ทำท่าจะป้อนขนมปังให้ไอ้เหมอที่ก็อ้าปากจะรับไว้ด้วย “ปลาตัวนี้น่ารัก อยากเอาไปเลี้ยงที่บ้าน”

ไอ้เหมออยากจะบอกว่ากลัวพ่อของชนะจะทุบหัวปลาตายเสียก่อน แต่มันก็ไม่พูดขัดบรรยากาศ

“ปลาตัวนี้กินอาหารพิเศษนะ ไม่กินขนมปังกับอาหารปลาหรอก” ไอ้เหมอบอกพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากมองคนรูปหล่อทั้งตัว

“แล้วกินอะไรครับ”

“กินคน” เจาะจงเป็นคนชื่อชนะด้วย

“นึกว่ากิน...น้ำ...” แต่เหยื่อกลับให้มากกว่า จนไอ้เหมอตาโต หันมองเพื่อนคนอื่นๆ เลิ่กลั่กเพราะกลัวจะได้ยินบทสนทนา

“ชนะลามก ในเขตวัดพูดอะไรแบบนี้” ไอ้เหมอบิดตัวเขิน แม้พวกไอ้เชษฐ์มันจะให้อาหารอยู่อีกมุมของศาลา ไม่ได้ยินบทสนทนาแต่ครั้นหันมาเห็นจริตของไอ้เหมอก็เบะปากหมั่นไส้มองบนกันอย่างพร้อมเพียง

“เหมอต่างหากคิดลึก ยิ้มหน่อย ผมอยากถ่ายรูปเหมอเก็บไว้”

ไอ้เหมอจึงยกสองนิ้วยิ้มตาหยี จนชนะหัวเราะ “หน้าตาแป้นแล้นจริงๆ เริ่มเหมือนตอนเด็กหน่อยนึง เฮ้อ ไม่น่าโตเลย”

“ชะน้าาาา”

“ฮ่าๆ ตอนนี้ไม่ต้องมองกล้องนะ”

“ให้มองที่ไหนอ่ะ”

“มองคนถือกล้อง”

“หูยยย หยอดเขา”

“หึหึ ล้อเล่น ให้อาหารปลาไปสิ”

ไม่รู้...ว่าชนะมองไอ้เหมอด้วยสายตาแบบไหนผ่านเลนส์กล้อง รู้แค่ว่าริมฝีปากของคนรูปหล่อคลี่ยิ้มอยู่ตลอดเวลาที่กดชัตเตอร์ ไอ้เหมอไม่สวย...หน้าตาก็งั้นๆ แต่ทำไมถึงมองไม่เบื่อ ยิ่งมันยิ้ม...ยิ่งมองแล้วเพลินตา

“นะ ตัวเองเจ็บมือรึเปล่าน่ะ อย่าขยับมากไปนะ เดี๋ยวมันอักเสบ” ไอ้เหมอเห็นคนรูปหล่อใช้มือข้างที่เจ็บประคองกล้องถ่ายรูปไว้นานๆ ก็อดห่วงไม่ได้ มันไม่ยอมให้ชนะถืออะไรหนักๆ สังฆทานมันก็ถือเอง ของอะไรต่างๆ มันก็รับอาสาถือ นี่ถ้าชนะจะฉี่ก็ยังคิดจะอาสาไปยกของหนักให้ แต่ไอ้เหมอก็กลัวจะถูกกล่าวหาว่ามันทะลึ่งตึงตังมากเกินไป จึงหยุดความคิดไว้เพียงคนปกติเท่านั้น

“อืม ไม่เป็นไรหรอก เหมอมานี่ มาถ่ายรูปกัน”

ไอ้เหมอถูกร้องเรียกมันจึงเดินไปหาอย่างไม่อิดออด

“ไอ้เชษฐ์ มึงมาถ่ายรูปให้พวกกูหน่อย” ชนะร้องเรียกไอ้เชษฐ์ที่กำลังนั่งกินลมชมวิวหลังจากให้อาหารปลาเสร็จ

“เออๆ” ไอ้เชษฐ์เดินมารับกล้องถ่ายรูปไปจากชนะ ก่อนมันจะทำหน้าที่เป็นช่างภาพที่โคตรกวนตีนไอ้เสือเหมอ “ไอ้เหมอ หน้ามึงบานเต็มเฟรมจนไม่เห็นไอ้นะ หุบลงบ้าง”

“แสรดดดด” ไอ้เหมอชูนิ้วกลางไปให้ แต่พอหันมามองคนรูปหล่อของมันที่เอาแต่หัวเราะก็แสร้งทำตัวมีจริต ฟ้องสุดที่รักของมัน “นะดูไอ้เชษฐ์ว่าเหมอดิ”

“ก็เหมอหน้าบานจริงๆ โอยยย เสมอหยิกอีกแล้ว” ไอ้เหมอลงโทษที่คนรูปหล่อไม่เข้าข้างด้วยการหยิก ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อไอ้เชษฐ์เริ่มนับ

“ไอ้เหมอ ทำหน้าดีๆ หน่อยดิ๊ เหมือนปลาบู่ถ่ายรูปกับเงือกหนุ่มเลยไอ้สัด” ไอ้เชษฐ์ว่าให้ปวดร้าวใจ แต่ไอ้เสือเหมอมีหรือมันจะโกรธ มันด่ากลับเข้าให้จนไอ้เชษฐ์หัวเราะก๊ากแล้วก็ตั้งใจถ่ายรูปให้คู่รักข้าวใหม่ปลามันไปอีกหลายรูป

เสร็จจากภารกิจทำบุญก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ไอ้เชษฐ์จึงชักชวนหมู่คณะให้ไปเดินถนนคนเดินวัวลายที่ตั้งอยู่ถนนวัวลาย ใกล้ประตูเมืองเชียงใหม่ ไอ้เชษฐ์บอกว่าจะมีของพื้นเมืองแฮนด์เมดมาขาย คิดว่าคนอินดี้คลาสสิคอย่างไอ้รูปหล่อคงชอบ ซึ่งไอ้เชษฐ์มันคาดการณ์ไว้ไม่ผิด ชนะที่ไม่ค่อยสนใจสินค้าแบรนด์ดังตามห้าง กลับแวะดูสินค้าเกือบทุกร้าน ไอ้เหมอมันก็มีหน้าที่เดินตาม ส่วนไอ้สามเสือมันไม่สนใจซื้อของ ไปตระเวนหาของกินจีบแม่ค้าอยู่ที่ร้านของกินเรียบร้อย

“ผ้าพันคอสวย” ชนะบอก ไอ้เหมอจึงมองตาม และพบว่าสวยจริงๆ แต่กรุงเทพเมืองโคตรร้อน ซื้อไปพันคอคงไม่เข้าที แต่ถ้าเป็นหนุ่มเหนือสาวเหนือเอามาพันในตอนฤดูหนาวก็คงสวยหล่อกันไม่น้อย

“สวย” ไอ้เหมอเห็นด้วย

“เพี้ยนคงชอบ” ชนะบอกแล้วยิ้ม เลือกผ้าพันคออย่างตั้งใจแล้วตัดสินใจซื้อ “เพี้ยนชอบไปเกาหลี ถ้าใส่คงอุ่น”

“อืม” ไอ้เหมอพยักหน้า “นะหิวไหม เหมอไปซื้ออะไรมาให้กิน เห็นมีขนมโบราณเยอะ น่าอร่อย”

“เดี๋ยวไปด้วยกันก็ได้”

“ไม่เป็นไร นะรอที่ร้านนั้นละกัน เหมอไปซื้อแป๊บเดียว”

ไอ้เหมอไม่รอให้ชนะได้ท้วงอะไรอีก มันรีบเดินไปร้านเฉาก๊วยโบราณที่แค่เห็นยายคนขายแกยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าก็น่าเข้าไปอุดหนุน

“ยายครับ เฉาก๊วยถ้วยหนึ่งครับ” ไอ้เหมอฉีกยิ้มเป็นเครื่องหมายการค้าของมัน คุณยายยิ้มใจดีรับคำเสียงหวานว่า “จ้า”

และเช่นเดิมที่ไอ้เหมอมันชวนคุณยายคุยอย่างถูกปากถูกคอ ก่อนมันจะย้ายไปร้านขายข้าวโพดปิ้งข้างๆ กัน ได้ของครบตามจำนวนแถมคุ้มราคาแล้วก็กลับไปหาพ่อรูปหล่อที่สนอกสนใจกับร่มบ่อสร้าง

“ชนะ เหมอไปซื้อเฉาก๊วยกับข้าวโพดปิ้งมา น่าอร่อยอ่ะ ชิมดู” ไอ้เหมอตักของกินป้อนคนรูปหล่อที่อ้าปากรอรับ “อร่อยไหม”

“อืม แต่หวานไปหน่อย”

“เฉาก๊วยมันต้องหวานสิ เอาของมา เหมอถือให้ นะมือเจ็บอยู่ ถือของเดี๋ยวมืออักเสบ”

“ไม่เป็นไร ไม่หนัก”

“เอามาเถอะน่า” ไอ้เหมอแย่งของมาถือ ชนะที่ทำท่าจะแย่งคืนแต่เห็นไอ้เสือมันทำตาดุใส่ก็เลยต้องยอมความ

“แกๆ พี่เขาเป็นแฟนกันรึเปล่า” เสียงกระซิบกระซาบจากเด็กผู้หญิงผมสั้นดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล ชนะคงไม่ได้ยินเพราะสนใจดูของ แต่ไอ้เหมอมันได้ยินชัด

“ไม่หรอกมั้ง คงเป็นเพื่อนกัน”

“แต่เห็นเขาป้อนขนมกันด้วย”

“ผู้ชายเดี๋ยวนี้สกินชิพกันเรื่องปกติแล้ว แล้วแกดูพี่คนนั้นดิ หัวเกรียนๆ แค่หน้าก็ไม่ให้เป็นเกย์แล้ว อีกคนก็หล่อ ไม่เห็นเหมาะกันเลย ถ้าคบกันจริงคงเสียดายน่าดูอ่ะ”

“แก เขาได้ยินนะ”

“ไม่ได้ยินหรอกน่า ถึงได้ยินก็ไม่รู้ว่าเราพูดถึงใคร ไปเถอะ แกถ่ายรูปพี่รูปหล่อได้แล้วป้ะ”

“อืมๆ”

ไอ้เหมอยิ้ม แม้จะได้ยินเรื่องทำนองนี้มาหลายครั้ง มันก็ไม่ได้โกรธ แต่พอเห็นสีหน้าตัวเองในกระจกเงาเล็กๆ ของร้านที่สะท้อนให้เห็นหน้ามันแล้ว...ก็เพิ่งรู้ว่ารอยยิ้มของมันจืดเจื่อนแค่ไหน มันไม่ได้โกรธเลยจริงๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกัน

ถ้าได้รู้ว่าไอ้เหมอมันรักคนรูปหล่อของมันมากแค่ไหน...คนที่เขาบอกว่าไม่เหมาะสม...จะยังพูดจาใจร้ายใส่มันได้อีกไหม

ไอ้เหมอเดินตามชนะไปเงียบๆ ไม่กล้าตีฝีเท้าไปเดินเคียงข้าง แค่เห็นความโดดเด่นของคนรูปหล่อ ตัวมันก็หดเล็กลงเรื่อยๆ ชนะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง เดินไปทางไหนก็มีแต่คนยิ้มให้ ไอ้เหมอจึงไม่กล้าที่จะไปยืนเคียงคู่

“เหมอ ตัวนี้หน้าเหมือนเหมอเลย” ชนะหันมายิ้ม ยกตุ๊กตางานฝีมือของร้านตุ๊กตาเอเลี่ยนหน้าตาประหลาดมาเทียบ ตัวตุ๊กตาทำจากไม้ หัวโตไร้เส้นผมตาแป๋วดูซื่อใส แต่ริมฝีปากยิ้มกว้างเต็มหน้า ดูน่าตลกขบขัน ไอ้เหมอยิ้มตาม มองดูตุ๊กตาหน้าประหลาดแล้วก็ได้แต่สะท้อนใจ

“อืม เหมือน ซื้อไปไว้บนหัวเตียงสิ จะได้เหมือนมีเหมออยู่ด้วยตลอด” ไอ้เหมอเกลื่อนความเสียใจของมันด้วยการหยอด

“ไม่เอา คงหลอนน่าดู” ชนะส่ายหน้า วางตุ๊กตากลับตามเดิม ไอ้เหมอจึงหันเหความสนใจไปมองชมสินค้าในร้านอื่นบ้าง มันเกลื่อนหัวใจที่ปวดหนึบของตัวเองด้วยรอยยิ้มได้ตลอดเวลา รู้ว่าไม่ควรคิดมาก รู้ว่าไม่ควรน้อยใจในหน้าตาของตัวเอง ...เคยภูมิใจมาตลอด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองมีไม่พอ

ชนะยังเดินดูของอีกหลายร้าน พร้อมกับได้ของฝากไปให้คนที่บ้านอีกหลายอย่าง พวงกุญแจกับตุ๊กตาไม้ให้ชโย ที่คั่นหนังสือและที่เสียบปากกาให้กับชย ส่วนของเพี้ยนนั้นไอ้เหมอเห็นชนะตั้งอกตั้งใจเลือกทุกชิ้น ...เห็นชนะสนุกไอ้เหมอก็ดีใจ แม้หัวใจของมันจะกำลังเหมือนดิ่งตัวลงเหวหลังจากที่บินล่องลอยเพราะคำว่า ‘รัก’ จากชนะก็ตาม

“เหมอ อยากได้อะไรไหม”

“ไม่อ่ะ”

“ซื้อของไปฝากพ่อกับแม่หรือยัง”

“เหมอซื้อแล้ว” ไอ้เหมองบน้อย มันซื้อพวงกุญแจให้พี่สมัย คุณหญิงแม่ และท่านบิดาคนละอัน แต่แม้ของจะราคาถูก แต่ไอ้เหมอแน่ใจว่าคนที่บ้านมันต้องยินดีรับไว้แน่นอน เพราะปกติแล้วไอ้เหมอไม่ค่อยซื้อของอะไรให้ใคร มันเป็นคนงบน้อย เงินทองไม่ได้มีมากมายอะไร แม้ที่บ้านจะพอมีกินจนเหลือล้น แต่ไอ้เหมอเป็นคนประเภทเกรงใจที่จะขอเงินกับผู้ปกครอง คงเพราะตอนเด็กๆ มันชอบขอเงินคุณหญิงแม่ครั้งละห้าบาทไปซื้อไอติม แต่ขอหลายครั้งจนโดนคุณหญิงแม่อบรมสั่งสอนเสียชุดใหญ่ จากนั้นมันก็ไม่ค่อยกล้าขอเพราะกลัวจะโดนดุ ไอ้เหมอจึงใช้วิธีไถเงินจากพี่ชายของมันแทน พี่สมัยก็แสนดี ให้เงินน้องไม่มีอิดออด เงินเดือนนายทหารส่วนใหญ่ก็เอาไปจ่ายค่าบัตรเครดิตที่ให้ไอ้เหมอมันเอาไว้ใช้ ไอ้เหมอถึงจะไม่ขอเงินจากคุณหญิงแม่จึงไม่ลำบากอะไร แถมมันก็ไม่เคยเกรงใจที่จะไถเงินจากเพื่อนมันตอนไม่มีเงินอีกด้วย

“อันนี้สวยไหม” สร้อยแขนทำจากเครื่องเงินโชว์หราอยู่ตรงหน้า

“อืม สวย เหมาะกับขุ่นแม่เพี้ยน” ไอ้เหมอพูดตอบอัตโนมัติ มันไม่รู้หรอกว่าชนะจะซื้อให้ใคร แต่ถ้าให้เดาจากที่ไอ้เหมอต้องตอบประโยคแพทเทิร์นนี้มาหลายรอบก็พอจะรู้คำตอบ

“ผมไม่ได้จะซื้อให้เพี้ยน” ชนะบอก สบตากับไอ้เหมอ “ผมซื้อให้เหมอ”

“ไม่ต้องหรอก ไม่เหมาะกับเหมออ่ะ สวยเกินไป อีกอย่าง...ซื้อมาก็ไม่ได้ใส่ด้วย นะเลือกไปฝากคนที่บ้านดีกว่า” ไอ้เหมอปฏิเสธ ทำทีเดินเลี่ยงไปดูของอย่างอื่น แต่ชนะคว้าแขนมันไว้

“ไม่ได้ใส่ก็ไม่เป็นไร” ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่ดูผิดปกติไปจากเดิม รู้ตัวมาสักพักแล้วว่าไม่ค่อยได้ยินเสียงพูดของมัน พยายามชวนคุยแล้วแต่ไอ้เหมอมันก็ไม่จ้อเหมือนเดิม ครั้นจะซื้อของให้ก็ปฏิเสธไม่เอา จนชนะร้อนใจ ไม่รู้ว่าโดนไอ้หัวเกรียนมันโกรธอะไรอีก “ผมซื้อให้นะ ไม่ใส่ก็เก็บไว้”

“ไม่เอาอ่ะ เสียดายเงิน”

“เหมอ...”

“เหมอไปดูของตรงนู้นนะ เห็นงานเป่าแก้วสวยๆ ทั้งนั้นอ่ะ”

“รอก่อน เดินไปด้วยกัน”

ชนะว่าเสียงเข้ม มองคนหัวเกรียนด้วยสายตาดุจัด หันไปถามราคาสร้อยข้อมือกับคนขาย ตกลงซื้อโดยไม่สนใจว่าไอ้คนที่อยากซื้อให้มันปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีกว่าไม่เอา ได้สร้อยข้อมือมาแล้วก็ยัดเข้าใส่มือไอ้เหมอโดยไม่พูดไม่จา เห็นดังนั้นไอ้เสือเหมอก็รู้ว่าทำให้พ่อดาวประจำใจของมันหงุดหงิดเข้าให้แล้ว มือใหญ่ก็บีบมือมันแน่น ดึงออกยังไงคนรูปหล่อก็ไม่ยอมปล่อย

“ถ้าไม่อยากทะเลาะกับผม ก็อยู่นิ่งๆ” ประโยคประกาศิตสั่งให้ไอ้เหมอยอมความทุกอย่าง จะจับลากจูงมันไปทางไหนก็ไม่ขัดขืนทั้งนั้น

ชนะเวลาหงุดหงิดนี่น่ากลัวจริงๆ

[Snufflehp]

ความหงุดหงิดของชนะลากยาวมาจนถึงตอนกลับมาที่รีสอร์ท ไอ้เชษฐ์ ไอ้ปิ๊ก และไอ้ชายพร้อมใจกันทำหูทวนลมเมื่อไอ้เหมอมันร้องตะโกนบอกว่าอย่าล็อคบ้าน เพราะมันจะกลับตอนดึก แต่ไอ้สามเสือมันดูท่าแล้วว่าถ้าไม่ถึงรุ่งเช้าไอ้เหมอคงไม่ถูกปล่อยตัวให้กลับมาแน่ ไม่รู้ไปทะเลาะอะไรกันตอนไหน ไอ้รูปหล่อชนะถึงได้นิ่งขรึมจนน่ากลัว รถจอดสนิท มันลงจากรถพูดขอบคุณไอ้เชษฐ์แค่ไม่กี่คำก็ลากไอ้เหมอให้เดินตามอย่างไม่ฟังเสียงท้วงของไอ้เสือมันเลยสักนิด

“นะ...เสื้อผ้าเหมออยู่ที่บ้านนั่นอ่ะ ให้เหมอกลับไปอาบน้ำก่อนนะ” ไอ้เหมอต่อรองหลังจากที่ประตูปิดดังปัง ความจริงมันอยากเลี่ยงปะทะโทสะของชนะในตอนนี้

“ไม่ต้อง” ชนะตอบเสียงเข้ม

“นะโกรธอะไรเหมออ่ะ” ทำใจดีเข้าสู้ ยิ้มเอาใจก็แล้วแต่หน้าหล่อๆ ก็ยังคงนิ่ง

“ถามตัวเองก่อนดีไหม” ชนะย้อน “จับมือก็ไม่ให้จับ ซื้อของให้ก็ไม่เอา บอกได้ไหมว่าเป็นอะไร”

ไอ้เหมอชะงักนิ่ง เลี่ยงสบสายตา มันเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะตอบ “เหมอไม่ได้เป็นอะไรอ่ะ”

“เสมอ” ชนะเรียกชื่อไอ้เสือปากแข็งเสียงเข้มจัด

ไอ้เหมอมันบอกไม่ได้หรอกว่ามันน้อยใจในเรื่องไม่เป็นเรื่อง มันเสียใจในเรื่องที่ชนะไม่ได้มีส่วนผิดเลย งี่เง่าเองก็ต้องหายเอง แค่ขอเวลาให้มันทำใจไม่นาน...เดี๋ยวก็เป็นปกติ

“นะไปอาบน้ำก่อน จะได้อารมณ์ดี” ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ วางของที่ซื้อมาแล้วเดินไปรุนหลังคนรูปหล่อให้เดินไปที่ห้องอาบน้ำ “เดี๋ยวเหมอเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้”

ชนะยอมเดินตามแรงกระตุ้นของไอ้เหมอ แต่ก็หยุดลงตรงหน้าประตูห้องอาบน้ำแล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้า ดึงรั้งให้ไอ้หัวเกรียนเข้าไปในอ้อมแขน “อาบด้วยกัน มือผมเป็นแผลอย่างนี้ คงไม่สะดวก”

“งั้นเหมอถูหลังให้ แต่เหมอไม่อาบนะ จะกลับไปอาบที่บ้าน...” ไอ้เหมอยังยืนกรานความคิด “เดี๋ยวอาบเสร็จเหมอมาดูรูป”

“แค่นั้นเหรอ...”

“อืม”

“ไม่อยากอยู่กับผมแล้วใช่ไหม”

“...”

“เหมอพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า ผมไม่รู้จะต้องทำตัวแบบไหนแล้วให้เราเป็นเหมือนเดิม”

ไอ้เหมอไม่ได้อยากเห็นสีหน้ากังวลใจของคนที่มันรักอย่างนี้ แต่มันกลับห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้ “เหมอขอโทษ เหมองี่เง่าเอง”

“ผมไม่ได้พูดให้เหมอโทษตัวเองแบบนี้ แต่ผมอยากรู้ว่าผมต้องทำยังไง”

“...”

“เหมอบอกผมได้ไหม ว่าทำยังไงถึงจะเชื่อว่าผมรักเหมอจริงๆ”

ไอ้เหมอยอมสบตากับคนรูปหล่อหลังจากที่มันเลี่ยงอยู่นาน “ไม่ต้องทำอะไรหรอก เป็นแบบที่นะเป็นก็ดีแล้ว”

“ถ้ามันดี เหมอจะไม่ทำหน้าแบบนี้หรอก”

“เหมอแค่เหนื่อย นอนหลับเต็มอิ่มก็หาย นะไปอาบน้ำเถอะ อย่ากังวลเพราะเหมอเลย”

ชนะถอนหายใจ ไม่คิดว่าคนหัวเกรียนจะดื้อดึงขนาดนี้ ลงให้มันไม่ยอมพูดแล้ว ทำอย่างไรก็ง้างปากให้พูดไม่ได้อยู่ดี “โอเค ถ้าบอกว่าเหนื่อย ผมก็จะเชื่อ แต่คืนนี้ค้างกับผมได้ไหม”

“จะดีเหรอ...”

“ดีสิครับ ผมคิดถึงเหมอนะ อยากกอด...ให้หายคิดถึง”

“แต่เหมอว่า...”

“นะครับ อย่าปฏิเสธผมเลยนะ”

“ก็ได้ แต่เหมอขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“อืม...อย่านานล่ะ ต้องรีบกลับมานะ ไม่มาผมไปตามถึงที่เลย”

“รู้แล้ว” ไอ้เหมอเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากที่กำลังจะก้มลงมาสัมผัสที่แก้ม “มาเถอะ เหมอช่วยนะอาบน้ำก่อน แล้วค่อยไป”

“อืม”

ไอ้เหมอมันก็ไม่ได้อยากจะเล่นตัว แต่เพราะครั้งล่าสุดที่ทำ...นึกไปถึงทีไรมันก็อับอายที่ตัวเองทำเรื่องเสื่อมเสียจนถูกพ่อของคนที่มันรักมองมาด้วยสายตาดูถูก ชนะคงไม่รู้...ว่าความรู้สึกที่เสียไปครั้งนั้น มันยังคงไม่หายดี

อาบน้ำให้คนรูปหล่อเป็นที่เรียบร้อย ไอ้เหมอก็ขอตัวกลับบ้านพักไปอาบน้ำบ้าง เห็นไอ้ชาย ไอ้ปิ๊ก ไอ้เชษฐ์ นอนดูละครหลังข่าวด้วยกันแล้วก็ไม่อยากไปพูดแทรกอารมณ์พวกมัน อาบน้ำเสร็จก็บอกว่าจะไม่กลับห้อง ได้รอยยิ้มล้อเลียนจากผองเพื่อนแล้วไอ้เหมอก็กลับมาหาพ่อดาวประจำใจของมัน อย่างแรกที่มันทำคือเอ่ยปากขอดูรูปที่ชนะถ่ายเก็บไว้

“สวยเนอะ” ไอ้เหมอเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแม็คบุ๊คที่ต่อเข้ากับเมมโมรี่กล้องถ่ายรูป ภาพวิวทิวทัศน์ที่ชนะถ่ายมาสวยถูกใจจริงๆ ไอ้เหมอถึงได้เอ่ยปากชมไม่หยุด “นี่ก็สวย เหมออยากอัดใส่กรอบเก็บไว้”

“ได้สิ ไว้ผมจัดการให้” ชนะที่นั่งอยู่ข้างๆ กันยกมือโยกหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอเล่น รับปากพร้อมกับยิ้มใจดีมาให้ “เหมอเลือกไว้เลยว่าอยากได้รูปไหน”

“อื้ม งั้นเหมอเอารูปนี้..รูปนี้...แล้วก็...” ไอ้เหมอถึงกับชะงักเมื่อถูกริมฝีปากร้อนซุกไซ้ไปตามซอกคอ มันเบี่ยงตัว ย่นคอหลบ “นะ เหมอดูรูปอยู่”

“ไว้ค่อยดูก็ได้...มาให้ผมกอดหน่อย”

“ตอนนี้นะก็กอดอยู่แล้ว” ไอ้เหมอเถียง เพราะตัวมันถูกคนรูปหล่อกักไว้ในอ้อมแขน จะขยับตัวทีก็ยังลำบาก “ชะน้าาา พอก่อนนน”

ไอ้เหมอรีบเบรคไว้ก่อนจะเลยเถิด มันโดนซุกไซ้ไม่พอ ยังถูกมือใหญ่สอดเข้าไปใต้เสื้อนอนเค้นคลึงบีบขยี้ยอดอกของมันอีก

“เสมอ” ชนะเรียกเสียงนุ่ม แววตาก็ออดอ้อนจนไอ้เหมอเกือบใจอ่อน

“พรุ่งนี้เหมอต้องกลับโรงเรียน ทำไม่ไหวหรอก...ขอโทษนะ” ไอ้เหมอทำใจแข็งปฏิเสธ ชนะมองสบตามันนิ่งนาน ก่อนจะยอมพยักหน้า

“ตามใจเหมอ ผมรอได้...แค่อย่าทำให้รอเก้อก็พอ”

“อืม”

ไอ้เหมอพยักหน้า หลบสายตา ชนะจึงจับคางมันไว้แล้วบังคับให้หันมาสบตากัน “เชื่อใจผมนะ”

ชนะบรรจงจูบลงบนริมฝีปากของไอ้เหมอ นุ่มนวลและแผ่วเบา แต่หัวใจของคนรูปหล่อกลับไม่ได้ต้องการเพียงแค่จูบ อยากทำมากกว่านี้...อยากทำรัก...ให้สมกับความคิดถึงที่มี แต่เห็นอีกฝ่ายเอาแต่หลบเลี่ยงไม่ยอมสบตากันแล้ว ในอกก็ปวดหน่วง ...มันยากจริงๆ หรือ กับการที่จะทำให้เสมอกลับมาเป็นเสมอคนเดิม กลับมาเป็นเสมอที่น่ารักและตามใจเขาทุกอย่าง กลับมาเป็นเสมอที่ต้องการอ้อมกอดจากเขาเหมือนอย่างที่เขาต้องการมันมาก

“ขอเหมอดูรูปต่อนะ” ไอ้เหมอเอ่ยปากขออนุญาต ชนะจึงละมือออกจากใบหน้าของมันพร้อมพยักหน้า

“งั้นมานอนตรงนี้สิ จะได้นอนดูสบายๆ” ชนะขยับขึ้นไปนอนบนเตียง ตบพื้นที่ข้างตัวให้ไอ้เหมอมันขึ้นมานอนด้วย ไอ้หัวเกรียนก็ว่าง่าย ยกแม็คบุ๊คแล้วขยับไปล้มตัวลงนอนหนุนแขนคนรูปหล่อ มันยอมให้ชนะกอดไว้ ส่วนตัวมันก็นอนตะแคงดูรูปไป

“รูปพระอาทิตย์ขึ้นนี่ นะไปถ่ายตอนกี่โมงอ่ะ” ไอ้เหมอถามคนที่วางคางบนหัวเกรียนๆ ของมันแล้วดูรูปไปด้วยกันเบาๆ “คงเช้าน่าดู”

“ตีสี่ ขึ้นไปกับพวกคุณลุงที่เข้าไปหาของป่า เป็นญาติคนงานที่รีสอร์ทนี้แหละ ผมขอไปกับเขาด้วย”

“ตอนพระอาทิตย์ขึ้นคงสวยมากอ่ะ” ไอ้เหมอตอนอยู่โรงเรียนตื่นเช้าเป็นกิจวัตร แต่ไม่ได้มีเวลามองดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยอารมณ์สุนทรีย์ เพราะมันต้องรีบเร่งจัดการตัวเองให้เสร็จก่อนถูกเรียกไปออกกำลังกายตอนเช้า ไอ้อารมณ์มานั่งจิบกาแฟชมบรรยากาศ ไม่เคยมีในชีวิตเลยสักครั้ง

“สวย” ชนะตอบ มือก็คลิ๊กเปลี่ยนรูปให้ไอ้เหมอได้ดูรูปที่เหมือนกันแต่ชัดยิ่งกว่า “แสงแรกของวันเป็นสีสวย ไม่สว่างจ้าเหมือนตอนกลางวัน ไม่ร้อนด้วย กำลังดี”

“ชอบอ่ะ”

“ไว้ไปดูด้วยกันไหม มาครั้งหน้า ช่วงฤดูหนาวตอนสิ้นปีคงสวยกว่านี้”

“อื้ม” ไอ้เหมอพยักหน้า ขยับตัวเข้าหาไออุ่นจากคนข้างกาย “อากาศเย็นแล้วอ่ะ”

ชนะลูบแขนไอ้เหมอที่ดูมันจะขนลุกไปทั้งตัว ก่อนจะขยับดึงผ้าห่มที่พับเรียบร้อยที่ปลายเตียงมาคลุมให้ ไอ้เหมอมันก็นอนมองตาปริบๆ พอได้ความอุ่นจากผ้าห่มกับกอดอุ่นๆ จากคนข้างตัว มันก็ยิ้มกริ่มแล้วตั้งใจดูรูปต่อ

“นะถ่ายรูปสวยทุกรูปเลย” ไอ้เหมอชมเปราะ อดภูมิใจในฝีมือของแฟนหมาดๆ ของมันไม่ได้ “ทำได้ไงอ่ะ ไม่ได้เรียนมาซะหน่อย ให้เหมอถ่าย คงไม่สวยขนาดนี้อ่ะ นะเก่งจัง”

สำหรับไอ้เหมอ พ่อดาวประจำใจของมันก็เก่ง ก็ดี ก็เลิศไปทุกอย่าง มองหาข้อบกพร่องแทบไม่เจอ ไม่รู้เพราะความรักที่บังตา หรือเพราะชนะไม่มีข้อบกพร่องจริงๆ กันแน่ แต่คำชมของไอ้เหมอทำให้มันได้รับรางวัลเป็นจูบเบาๆ ที่แก้มไปสองที

“ไม่เก่งหรอก มีคนถ่ายได้สวยกว่านี้อีก” คนรูปหล่อทอดมองไอ้หัวเกรียนในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู “เหมอชมผมเกินไป”

“ก็สำหรับเหมอ นะเก่งที่สุดนี่นา” ไอ้เหมอมันยังคงปากหวาน พูดออกมาแต่ละทีชื่นใจคนฟังเสียเหลือเกิน “ชะน้าาา เหมอจั๊กจี้” โดนคนเก่งของมันแกล้งจี้เอว ไอ้เหมอก็เอาแต่ดิ้นไปดิ้นมา สุดท้ายก็ต้องหันมาเผชิญหน้ากันแล้วมันก็จับแขนชนะไว้ แต่ไม่รู้ทำไม...พออีกฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหวที่มือ ใบหน้าหล่อเหลาถึงเคลื่อนเข้ามาใกล้ก็ไม่รู้

“ขอจูบ...ได้ไหม” ชนะเอ่ยขออนุญาตก่อนที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่จะแตะถึงกัน ถ้อยคำกระซิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลนำพาให้ไอ้เหมอพยักหน้า มันเผยอริมฝีปากรอรับ มองสุดที่รักของมันด้วยแววตาหวานเชื่อม

“คนดีของผม” ชนะเอ่ยอย่างเลื่อนลอย ขยับริมฝีปากเข้าใกล้ ก่อนจะบดเบียดดูดงับอย่างโหยหาย ลิ้นร้อนเข้าสำรวจในโพรงปากของไอ้เหมอ เกี่ยวเอาลิ้นแสนซนของมันให้มาทักทายกัน ไอ้เหมอครางฮือในลำคอ เพราะรสจูบแสนหวานที่เนิ่นนานเริ่มทำให้มันหายใจติดขัด ชนะไม่ยอมปล่อยให้มันขยับหนี มือใหญ่ข้างที่ไม่เจ็บก็ดึงรั้งท้ายทอยของมันไว้ จูบที่ตะกละตะกลามนำพาให้น้ำใสไหลซึมออกข้างมุมปากของไอ้เหมอ แต่ชนะก็เลียซับให้อย่างไม่นึกรังเกียจ

“นะ...นะ...พอก่อน อื้อ...” ไอ้เหมอยกมือทุบอกคนรูปหล่อเป็นการประท้วง จนชนะยอมถอนริมฝีปากออกไป ต่างฝ่ายต่างหายใจหอบแล้วมองสบตากัน “จะฆ่ากันเหรอ”

“เหมอต่างหาก...ที่กำลังฆ่าผม” ชนะเผยรอยยิ้ม ดึงคนหัวเกรียนไปให้รางวัล ริมฝีปากสวยบรรจงจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากของไอ้เหมอ “จูบหวาน แต่ทรมานด้วยการไม่ให้ชิม ผมเสพติดมันไปแล้ว...อย่าทรมานผมเลย”

เห็นคนรูปหล่อแสร้งทำหน้าทรมาน ไอ้เหมอมันก็ทุบอกเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้ ใครกันแน่ที่หวานและทำให้เหมอเสพติด

“เสมอ...”

“หืม”

“เป็นแฟนกับผมนะ” ชนะช้อนคางไอ้เหมอให้เงยหน้าขึ้นมองสบตากัน “ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับเหมอแล้ว อยากเป็นแฟน อยากเป็นคนรัก อยากเป็นคนที่ทำให้เหมอมีความสุข ตอบรับผมได้ไหม”

ไอ้เหมอถึงกับหูอื้อตาลาย ในใจมันร้อง ‘เดี๋ยวๆๆๆๆ’ แต่สมองกลับหมุนติ้ว ประมวลผลกับคำพูดของชนะอย่างรวดเร็ว

“มาพูดอะไรตอนนี้ เหมอก็เป็นแฟนนะอยู่แล้วไง” ก็คนรูปหล่อเขาพูดไว้ตั้งแต่ที่นั่งรถกระบะไปวัดด้วยกัน...หรือไอ้เหมอมันเข้าใจผิดไปเอง

“ผม...ข้ามขั้นตอนไป โมเมเอาเอง...เพราะยังไม่ได้ขอ” ชนะยกยิ้ม มองคนที่หูแดงก่ำด้วยความเอ็นดู “เสมอ เป็นแฟนกับผมนะครับ”

“อื้อ”

“เวลาใครถามก็บอกเขานะ...ว่าเป็นแฟนกันแล้ว อย่าบอกว่าไม่รู้อีก”

ไอ้เหมอตาโต ใช้ตาแป๋วๆ ของมันมองคนรูปหล่อพลางถามเสียงเบา “ได้ยินที่เหมอคุยกับไอ้ปิ๊กเหรอ”

“อืม ผมไม่ได้หลับนี่ แค่พักสายตาเฉยๆ”

“ง่า...”

“ผมไม่ได้ศรัทธากับคำว่าแฟน ผมคิดว่าการกระทำคงบอกอะไรได้มากกว่า สำหรับผม เหมอเป็นคนรัก เป็นอะไรที่มากกว่าแฟน เป็นคนที่ไม่อยากวางสถานะไว้ให้เพื่อจำกัดขอบเขตความรู้สึก ไม่อยากให้คิดว่าเป็นเพื่อนได้แค่ไหน แล้วเป็นแฟนต้องได้แค่ไหน แต่อยากให้รู้ไว้...ว่าเหมอจะได้ทั้งหมดจากผม ทั้งหมดที่ผมมี...ผมจะให้เหมอนะ”

เป็นคำสารภาพที่หวานที่สุด ลื่นหูที่สุด และทำให้ไอ้เหมอใจเต้นแรงมากที่สุด มากกว่าคำว่ารักที่ได้ยิน มากกว่าคำว่าแฟนที่ไอ้เหมอได้รับ ชนะ...ไม่เหมือนใคร ...ความคิดเขาไปไกล...ไกลมากราวกับมาจากต่างดาว จนไอ้เหมอ...มนุษย์โลกปกติ บางทีก็ยากที่จะเข้าใจ ชนะเหมือนลม พัดไปพัดมา ไอ้เหมออาจจะมโนเพ้อเจ้อไปสิบ แต่ชนะอาจจะไปไกลถึงร้อย แค่เพราะเอาแต่ทำหน้านิ่งแล้วไม่พูด มึนๆ อึนๆ อยู่อย่างนั้นจนเป็นนิสัย ครั้นพอพูดออกมาที...ก็หวานจับใจ

“เฮ้ยยย ร้องไห้ทำไมเสมอ” เห็นไอ้หัวเกรียนน้ำตาไหล คนรูปหล่อยิ่งตกใจ ไม่รู้ไปพูดอะไรกระเทือนต่อมน้ำตามันอีก

“ก็...เหมอดีใจอ่ะ ดีใจมากกกกกกกกกกก กลับบ้านจะไปกราบเรียนท่านบิดาว่าเหมอจะมีผัว อุ้ย หยาบ เหมอมีคนรักแล้ว” ไอ้เหมอหูแดง แต่ยิ้มแป้น

ชนะหัวเราะลั่น สะดุดตรงคำว่า อุ้ยหยาบของมันไม่พอ ยังมาสะดุดกับคำว่าผัวของมันอีก จะมีใครเหมือนเสมอคนซื่อคงไม่มีอีกแล้ว

“ตัวเอง” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน ท่าทางสะดิ้งไม่เข้ากับหน้าและรูปร่างของมัน

“อะ...อะไร” ชนะที่ยังคงกลั้นขำตอบรับตะกุกตะกัก

“ไปสู่ขอเขากับท่านบิดานะ ไปขอกับคุณหญิงแม่ พี่สมัยของเขาด้วย ไม่งั้นผิดผี”

ชนะมองคนหัวเกรียนที่ตกต้องเป็นของกันและกันไปเมื่อสัปดาห์ก่อนด้วยรอยยิ้มขำ ผิดผีกันไปหลายท่า...จะไปขอขมาไม่รู้จะทันไหม “เอาสิ...ให้ไปเมื่อไหร่อ่ะ”

“เรียนจบก็ได้”

“อีกนานเลย”

“อือ”

“งั้นระหว่างนี้...ทำเรื่องผิดผีได้ไหมครับ”

“ไม่ได้สิ เหมอเป็นกุลสตรีอ้ะ แค่มานอนให้กอด คุณหญิงแม่รู้คงได้ตีน่องลาย”

ไอ้เหมอผู้ที่คิดไปเองว่ามันเป็นกุลสตรี ทำท่าขวยเขินอยู่ในอ้อมแขนของคนรัก มองสบตากันทีก็เลี่ยงหลบเอียงอาย

“น่ารักว่ะ มาหอมหน่อย” ชนะดึงไอ้เหมอให้เข้าใกล้ แล้วหอมแก้มมันไปแรงๆ ฝังทั้งจมูกทั้งริมฝีปากลงไปจนแก้มคล้ำแดดของไอ้เหมอแทบยุบ “ชื่นใจมากกก หอมผมคืนด้วย”

ไอ้เหมอกุลสตรีศรีสยามทำตามอย่างว่าง่าย แต่ครั้นมันบรรจงพรมริมฝีปากของตัวเองลงไป วิญญาณเสือกลับเข้าสิง เตะวิญญาณกุลสตรีให้ปลิวกระเด็น คงเหลือไว้แต่ไอ้เสือเหมอที่พร้อมกลืนกินผิวแก้มนุ่มหวานน่าลิ้มลอง มันทั้งหอมทั้งดูดแก้มของคนรูปหล่อที่ก็เต็มใจให้มันกระทำโดยไม่ต่อต้านขัดขืนใดๆ

“อุ้ย ลืมตัว” ไอ้เหมอทำทีอาย แต่ลิ้นของมันยังเลียผิวแก้มของชนะไม่หยุด “แก้มหรือขนม ทำไมหวาน”

“อย่ากินเข้าไป ผมกินไม่ได้นะครับเสมอ” เสียงของชนะกลั้วหัวเราะ มือใหญ่โยกหัวเกรียนของไอ้เหมอเล่น “ของอันตรายเลย”

“อันตรายแค่ไหน...ก็ไม่กลัวแล้ว ยอมตาย ฮี่ๆ”

“อารมณ์ดีแล้วนี่หว่า ให้...เอา ได้ยัง”

“หูยยย นี่ก็ถามตรงเกิน” ไอ้เหมอหน้าขึ้นสี มองคนรูปหล่อของมันด้วยความกระดาก “ไม่ได้หรอกทูนหัว เหมอไม่ได้เล่นตัวอ้ะ แต่ให้ไม่ได้จริงๆ ต้องฝึกหนักทั้งสัปดาห์ ไม่คิดว่าทำแล้วมันจะเจ็บอ่ะ ตอนฝันมันยังไม่เจ็บเลย มีแต่ฟิน”

ไอ้เหมอสารภาพ เพราะกลับโรงเรียนคราวก่อน สังขารของมันไม่พร้อมอย่างที่สุด วิ่งก็เจ็บเดินก็เจ็บ แทบสิ้นชื่อไอ้เสือ

“เจ็บมากเลยเหรอ ผมขอโทษนะ งั้นรอก็ได้” คนรูปหล่อยอมเข้าใจง่ายๆ จนไอ้เหมอยิ้มกริ่มภูมิใจในตัวคนที่มันรัก

“น่ารักอ่ะ รักชนะจนไม่รู้จะรักไงแล้วเนี่ย”

ชนะได้แต่หัวเราะแล้วดึงไอ้เหมอมาฟัดมากอดจนพอใจ ไอ้เกรียนมันก็ไม่ขัดขืน เต็มใจให้กอดอย่างไม่กลัวผิดผี วิญญาณกุลสตรีของมันคงถูกสั่งให้ไปพักร้อนในที่ไกลๆ เสียแล้ว

“นะ”

“ครับ?”

“เหมอถามจริงๆ นะ” ไอ้เหมอพูดแล้วนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากถามสิ่งที่มันข้องใจ “นะรักเหมอเพราะเหมอเหมือนขุ่นแม่เพี้ยนรึเปล่า”

ชนะนิ่งเงียบไป ส่วนไอ้เหมอรอคอยคำตอบอย่างกะลุ้นผลสอบ “ถ้าผมบอกว่าเคยคิด...เหมอจะรับได้ไหม”

“...”

“แต่เหมอไม่ใช่ตัวแทนใคร มันอาจจะใช่ที่ตอนแรกผมอยู่กับเหมอ เพราะเหมอทำให้ผมสบายใจ บรรยากาศรอบตัวของเหมอเหมือนเพี้ยน มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ แต่พอผมรู้จักเหมอมากขึ้น...ผมถึงรู้ว่าไม่เหมือนกัน” ชนะตอบอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่ไอ้เหมอนิ่งฟังอย่างสงบ “เพี้ยนคือคนที่อยู่กับผมทุกครั้งเวลาที่ผมรู้สึกว่าผมตัวคนเดียว เพี้ยนปกป้องผมจากแม่ ปกป้องผมจากคนที่จะทำร้ายผม เพี้ยนเป็นคนสำคัญ ต่อให้เพี้ยนจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็เหมือนแม่ของผม แต่เหมอ...คือคนที่อยู่กับผมตลอด ไม่ใช่แค่ตอนที่ผมทุกข์ใจ แต่เราอยู่ด้วยกันตอนที่เรามีความสุข เหมอถึงได้แตกต่าง เพราะทุกช่วงเวลาในชีวิตผมต่อจากนี้ ผมอยากมีเหมออยู่กับผมด้วย”

“ชนะ...” ไอ้เหมอครางเรียกชื่อคนรักของมันเสียงแผ่ว มันไม่รู้...ว่าช่วงชีวิตของชนะที่ไม่ได้เจอกัน ชนะผ่านอะไรมาบ้าง ...เสียใจที่มันคิดงี่เง่าไปคนเดียว

“ผมอิจฉาป๋า ไม่ใช่เพราะป๋ามีเพี้ยน แต่เพราะป๋าเจอคนที่ป๋ารัก และไม่ทอดทิ้งป๋าไปไหน ผมคิดว่ามันต้องวิเศษมากแน่ๆ ที่ได้เป็นคนสำคัญ ได้เป็นคนที่มีใครสักคนทุ่มเททั้งชีวิตให้ ผมอิจฉา...จนผมเจอกับเหมอ ...จากวันแรกที่ได้รู้จัก จนถึงวันนี้ มันใช่มากขึ้นเรื่อยๆ ...ผมไม่อยากพูดอะไรที่น้ำเน่าหรอก แต่ผมไม่ต้องรอใครอีกแล้ว ผมเจอคนของผม เจอที่ของผม เจอความสุขของผมแล้วตอนนี้ เหมอล่ะ...เจอเหมือนที่ผมเจอรึเปล่า”

ไอ้เหมอคงตอบอะไรไม่ได้มากไปกว่าคำตอบในใจของมัน “เหมอเจอแล้ว...เจอก่อนชนะอีก ฮี่ๆ”

“งั้นเจอแล้ว...อย่าหนีกันไปไหนนะ”

“อื้อ”

“รักเสมอนะครับ”

ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า ใบหูมันแดงก่ำจนน่าขบกัด แล้วพูดเกลื่อนแก้เขินว่า “หูย พูดอย่างกะหนังตอนจบ”

“ถ้าจบแค่ตอนนี้ก็ดีสิ...” ชนะยิ้ม เพราะรู้ว่าชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อ...ยังคงต้องพิสูจน์ความรักของคนทั้งคู่...ว่าที่เจอ จะใช่ไปอีกนานแค่ไหน แล้วที่ใช่...จะใช่ตลอดไปหรือเปล่า

“อื้ม...แต่ไม่ว่าจะเจออะไร เหมอจะไม่ลืมวันนี้เลย เหมอมีความสุขที่สุดในโลกกกก”

ไอ้หัวเกรียนมันเล่นใหญ่ตลอด หน้าตามันก็ดูมีความสุขจริงๆ จนคนรูปหล่อได้แต่ยิ้มขำกับท่าทีของมัน “มีความสุขเหมือนกัน”

“ไว้มาเชียงใหม่หลังเราแต่งงานกันนะ”

“ครับ”

“เหมออยากใส่ชุดเจ้าสาว”

“งั้นเหมอต้องผมยาวก่อน”

“ทรงนี้ไม่ได้เหรอ”

ชนะกุมขมับ ไม่ตอบคำถาม พลิกตัวไปกลั้นขำอีกทาง ไม่อยากทำลายฝันของคนรักให้ดับสิ้น

“ชะน้าาาา ทรงนี้ไม่ได้เหรอออ เซ็กซี่ดีน้าาาาา” ไอ้เหมอยังคงร้องถามอย่างคาใจไปจนมันผล็อยหลับ

ในฝันของไอ้เหมอ มันกำลังอยู่ท่ามกลางงานวิวาห์ที่มีท่านบิดา คุณหญิงแม่ และพี่สมัยยืนอยู่ในงานด้วย ส่วนฝั่งของชนะสุดที่รักของมันก็มีขุ่นแม่เพี้ยน ชย ชโย และคุณพ่อรูปหล่อนามไร้พ่ายที่ถูกขุ่นแม่เพี้ยนใช้โซ่ล่ามคอให้อยู่อย่างสงบเสงี่ยมไว้เช่นกัน ไอ้เหมอยกยิ้ม หัวเราะมีความสุข ชนะที่เห็นไอ้หัวเกรียนมันหลับไปแล้วก็เก็บแม็คบุ๊คจัดการปิดไฟกลางห้อง แล้วมานั่งมองไอ้เหมอที่คงฝันดีอยู่

“พี่สมัยยย รับดอกไม้ให้ได้นะ ไอ้กวิ้นนน มึงหลีกเลย ไอ้สัด ไปไกลๆ เฮ้ยยย ทำไมไอ้ชายมันได้ดอกไม้อ้ะ ไม่เอาๆ ขอโยนใหม่ ไอ้ปิ๊กมึงจับไอ้ชายไว้เลย กูจะให้พี่หมัยอ้ะ”

ไม่รู้ว่าไอ้เหมอมันฝันอะไร แต่ชนะกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ เพราะไม่อยากจะส่งเสียงดังขัดฝันหวานๆ ของมันเข้า

“ฝันดีนะเสมอ” ชนะบอกเสียงเบา ก้มลงจูบที่ขมับไอ้หัวเกรียนแล้วตามเข้าสู่ห้วงฝันไปอีกคน


......................................................................TBC.........................................................

ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาา หนุ่มไร่อ้อยยยยยยยย ฝากดูแลไอ้เหมอด้วยนะ

[Zalzah_iP]

บอกได้มั้ยว่าเรื่องนี้จะมีทั้งหมดกี่ตอน จะได้คำนวณถูกว่าจะเหลืออะไรให่เล่นอีก กลัวใจจริงๆ ว่าจะมีมาม่าครั้งใหญ่ รู้สึกไม่ไว้ใจยังไงไม่รู้ 55555555555

[pizza2011]

คือตอนนี้ฟิน คือดีงามมาก ดีแล้วพ่อชนะที่รู้ใจตัวเองว่าเสมอกับเพี้ยนต่างกัน เเทนกันไม่ได้
ขอให้คู่นี้ผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดี ขอให้ป๋าไร้พ่ายเข้าใจ และขอให้ท่านบิดาไม่เอาปืนมายิงชนะทิ้ง

[rainiefonnie]

จะวาเหมอแรดก็แรดนะ  จะว่าน่าสงสารก็น่าสวสาร #ทีมเหมอ   ไม่ปลื้มชนะ

[fahsai]

น่าร้ากกกกกกกกกกกก บทจะหวานก็หว๊านนนนหวาน

[Peung002]

“ผมไม่ได้ศรัทธากับคำว่าแฟน ผมคิดว่าการกระทำคงบอกอะไรได้มากกว่า สำหรับผม เหมอเป็นคนรัก เป็นอะไรที่มากกว่าแฟน เป็นคนที่ไม่อยากวางสถานะไว้ให้เพื่อจำกัดขอบเขตความรู้สึก ไม่อยากให้คิดว่าเป็นเพื่อนได้แค่ไหน แล้วเป็นแฟนต้องได้แค่ไหน แต่อยากให้รู้ไว้...ว่าเหมอจะได้ทั้งหมดจากผม ทั้งหมดที่ผมมี...ผมจะให้เหมอนะ”
ชะน้าาาาาาา ตัวเองลึกซึ้งมากอะ เค้าเพิ่งเข้าใจตัวเองก็ตอนนี้แหละ
ขอบอกเลยนะ ถ้าเราเป็นเหมอนะ เราละลายไปกับคำพูดของชนะแล้วเนี่ย
ชีวิตนี้ฟินนนนนน 

[pipoo]

อารมยังดราม่าอยู่เลยยยย หรือเราคิดไปคนเดียวววว เค้าสารภาพเค้าหงานกันแล้วแต่เราหน่วง55555

[kongxinya]

เข้าใจอารมณ์นอยของลูกเหมอเลย กาซิกๆ 

แต่อย่าได้ใส่ใจกับคำพูดของพวกที่มันอิจฉาเราค่ะลูกเหมอ   

ส่วนชะน้าาา ก็ได้หวังว่าคำหวานๆที่พูดมามันจะจริงเนอะ คงไม่หลอกให้เหมอช้ำอีกชิมิ ระเเวงไปหมด 

แต่ก็รักชะน้าาาา กอดลูกเหมอ  แต่ขอจุ๊บคนเขียนเพราะน่ารักที่สุดดดดดด 

 

[TachibanaRain]

อยากจิตบปากยัยเด็กที่ว่าเสมอจริงๆ ทำไมอะคนเราต้องรักกันที่หน้าตาเหรอ มันต้องดูกันที่นิสัยรึเปล่าว่ะไม่ชอบเลยพวกที่ตัดสินคนที่หน้าตาเนี่ย สงสารเสมอยิ้มเจื่อนเลยแถมเอาไปคิดมากอีก ชนะขอเสมอเป็นแฟนแล้วก็อย่าทำเสมอเสียใจอีกนะแล้วเรื่องคราวก่อนนี่ชนะรู้ตัวยังว่าตัวเองจริงๆผิดอะไรรู้มั้ยว่ามันทำเสมอเสียใจแค่ไหน จากนี้ก็ดูแลเสมอดีๆนะชนะเพราะกลับจากเชียงใหม่เมื่อไหร่คาดว่าก้างชิ้นใหญ่ที่ชื่อไร้พ่ายรออยู่แน่ นี่ยังไม่นับลุงข้างบ้าน เอ้ย ท่านบิดาของเสมออีกนะ

[mild-dy]

  

[drasil]

ฮืออออ ตั้งแต่อ่านมาตอนนี้ชนะทำดีที่สุดเลยย

[zabzebra]

ชนะ จะไม่ปล่อยมือน้องเหมอใช่มั้ย
น้องเหมอยังเด็กมากกกก
ทำไมมันหวานเกินไป หวานจนน่ากลัวขนาดนี้
จะมีอะไรเกิดกับนะหรือเหมออีกรึป่าว
เหมือนจะต้องเจออุปสรรคใหญ่เลยยย