หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[B52]

 

[diltosscap]

ลุงข้างบ้านแกล้งเหมอแน่ๆ ยังจำได้ ตอนก่อนที่ลุงข้างบ้าน จะทำทุกวิธีเพื่อให้เหมอได้แต่งงานมีลูกสะใภ้ ถ้าใช่เหมอต้องฟ้องๆๆๆๆ ฟ้องคุณหญิงแม่กับพี่หมัย โดนกักขัง โดนกลั่นแกล้ง ให้จัดการ ลุงข้างบ้านเลยลูก

ตอนหนี้ชะน้าของเหมอน่ารัก ต๊องเหมือนเมียแหล่ว ขี้อวดด้วย รักเหมอมากกกกกกกกกก นะของเหมอน่ารักสุดสุด

[MyLavenderLand]

เหมอโดนลุงข้างบ้านแกล้งแน่นอนเบยยย // ชะน้าาาาาาาถ้าจะหวานขนาดนี้นะ เหมอเบาหวานขึ้นตาแน่ อิจฉาๆ  // ไม่เอานะ กวิ้นลูกต้องไม่ใช่แค่ตัวประกอบ  เพนกวิ้นต้องมีคู่ !! #ทีมกวิ้น

[SOMCHAREE]

ชะน้าา หลงเหมอหัวปักหัวปำแล้วววว ส่วนคนที่แกล้งเหมออออ เราว่าาาาา ท่านพ่อมั้ยค่ะ เรื่องในอดีต อันนี้ท่าจะเรื่องใหญ่ แต่รอตอนที่เฉลยละกันนะว่าจะมาม่าป่าวววว

[lukYRKM]

ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง ใจร้ายมากกกกกกก!

[omyim_jjj]

เหมอจ๋าาา

[TachibanaRain]

สงสารเสมอ เราว่าแค่ที่เหมอมันดอดไปเที่ยวเชียงใหม่ทั้งๆที่ท่านบิดาไม่อนุญาตนี่ไม่น่าจะทำให้พ่อมันถึงกับสั่งกักบริเวณมันได้ขนาดนี้นะ แอบคิดอยู่ในใจว่าไร้พ่ายมาหาพ่อของเสมอแล้วบอกเรื่องที่เกิดขึ้นรึเปล่าเสมอมันถึงได้โดนทำโทษและสั่งกักบริเวณแบบนี้ โถววว เสมอของพี่งานนี้จะมีใครช่วยเสมอได้บ้างละเนี่ย ขุ่นหญิงแม่ ขุ่นแม่เพี้ยน ช่วยซัมเหมอด้วยยยยยย

ปอลิง ตุ๊ตาน่ารักอะ อยากได้มั่ง

[มายาป่าฝน]

คุณลุงข้างบ้านนี่ตัวร้ายชัดๆ ชิชะ!!เดี่ยวจะฟ้องคุณหญิงแม่ซะให้เข็ด

[KuMaY]

แอบคิดว่าไม่ลุงข้างบ้านนี่แระตัวบงการเบื้องหลังไอ้หมวดยิ้ม
คงคิดจะขัดขวางความรักของเหมอจ๋ากับชะน้าาาาาสินะ

[JustWait]

พวกป๋าๆเขาผนึกกำลังกันรึเปล่าคะ

[Peung002]

ใครคะใคร ที่บังอาจให้หมวดยิ้มมากลั่นแกล้งน้องเหมอ 
ดูซิทำชนะกระวนกระวายใจ น้องเหมอก็ถูกกักบริเวณ ถูกยึดโทรศัพท์ ดีนะที่ชนะยังมีเหมอจ๋ากะกวิ้นเพื่อนโง่คอยอยู่เป็นเพื่อน
พออ่านจนมาถึงตอนนี้ สัมผัสได้ถึงพลังลึกลับบางอย่างที่เขั้นตอนชนะไปเรียนที่เมืองนอก กับพลังของมือที่มองไม่เห็นที่กลั่นแกล้งเสมอ
โอยยยย ทำไมแรงเสียดทานของน้องเหมอมันมากมายเพียงนี้ สู้ต่อไปอย่ายอมแพ้นะเสมอ 555555
ปล.กวิ้นไม่ใช่ตัวประกอบนะคะ น้องกวิ้นเป็นผู้ช่วยพระเอกนายเอกคนสำคัญฝุดๆต่สงหาก ยังยืนยันค่ะว่ารัก #กวิ้นเพื่อนโง่ 

[_mysecretlove]

โอ้ยยยย อยากเลี้ยงชะน้าาาาาา จะฮึบไม่ไหวแล้ว พี่เมลมาลากเค้ากลับไปที~~~

[คุณเอ]

 


เสมอ: เสมอน่าสงสารจัง เกิดมาหัวเกรียน ตัวหนา ไม่น่ารัก ไม่เหมาะสมกับคนที่มันรักมากมาย
แค่คิดว่ามีใครหลายคนที่ดีกว่ามัน เหมาะสมกว่ามันก็เจ็บช้ำเกินทนแล้ว ยังมีคนคิดจะกรีดกันรักของมันอีก
แล้วใจแข็งๆ ดังชายชาติทหารของไอ้เหมอ มันจะทนไปได้อีกเท่าไหร่ละเนี๊ย

ชนะ: พ่อรูปหล่อที่กำลังลุ่มหลงในความรัก ที่ไม่รู้ว่าจะหลงไปอีกนานแค่ไหน ไม่แน่ เมื่อชนะเต็มอิ่ม อาจจะ
ถึงเวลาที่ไอ้เหมอมันหมดคุณค่าก็ได้ หากเป็นแบบนั้น เสือเหมอคงได้ขาดใจตาย..

เฮ้ออออ เราคงมโนเพ้อพกเกินไป แต่ก็อดคิดไม่ได้ ว่าความหวานนนนจะกลายเป็นยาพิษเข้าซักวัน

[Wordslinger]

ขอบคุณผู้เขียนมากๆ ค่ะ ตอนหน้าจะจิบไวน์ไปอ่านไป ขออย่าทำให้ดิฉันอ่านไปแล้วไวน์พุ่งนะคะ งือ

ไม่รู้มือดีที่ไหนแอบเปลี่ยนขวดไวน์เป็นขวดน้ำปลา สรุปไวน์ไม่พุ่ง แต่เค็มน้ำปลาแทน เค็มทั้งน้ำปลา เค็มทั้งน้ำตาดิฉันเอง กำลังหวานปนหน่วงอยู่ดีๆ ก็เอามีดมาเสียบอกกันด้วยการแยกไม่ให้เหมอกับนะไม่ได้เจอกัน คนยิ่งกำลังหวานน้ำผึ้งพระจันทร์...ถึงจะเป็นพระจันทร์ข้างแรม แต่ก็หวานละน่า นี่...dick-head jerk คนไหนมันกล้ามาสั่งให้หมวดยิ้มกักบริเวณและกลั่นแกล้งน้องเหมอของเดี๊ยน ถ้ารู้ว่าเป็นใคร แม่จะถลกกระโปรงเอาขวดน้ำปลาฟาดหัวให้แตกกันไปข้าง! (I think I kind of have a very vague idea who this f*cking dick-head was.) ฟาดเสร็จก็ตดใส่หน้าหนึ่งครั้ง ก่อนจะถลกกระโปรง...โกยแนบอีกรอบ

...ไม่ใช่อะไรหรอก สงสารเหมอ สงสารนะ เห็นคนหล่อทำหน้าหงอยแล้วมันไม่ใช่...

อีกเรื่องที่ทำให้เค็มน้ำปลา-น้ำตา คือ ความ "เกเร", "นอกลู่นอกทาง" ของชนะ ไม่รู้นอกลู่ออกไปกี่เมตร ดิฉันสงสัยเหมือนเหมอเลยล่ะว่าคือเรื่องอะไร กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นประเด็นดราม่าในอนาคตอีก งือ...รักกันอยู่ขอบฟ้าเขาเขียว เสมือนอยู่หอแห่งเดียวร่วมห้อง ทำไมคนรักกันต้องมีอุปสรรคขนาดนี้ด้วยคะ? ชนะเคยค้ายา? มั่วเซ็กส์? ฆ่าคน? ไม่หรอกม้าง.... (ไม่รู้มีแย้มๆ ไว้ในเรื่องไร้พ่ายหรือเปล่า เห็นทีต้องหาเวลาว่างๆ ไปอ่านเรื่องนั้นอย่างจริงๆ จังๆ เสียที หึ) แต่ยังไงมันก็เป็นอดีต ขอแต่เพียงอดีตนั้นห้ามอยากจะโงหัวขึ้นมาเป็นปัจจุบันก็พอ

ขอบคุณค่ะ ขออีกครั้ง ตอนต่อไปขอไม่ไวน์พุ่ง ไม่เค็มน้ำปลา-น้ำตา

ปล. น้องกวิ้นของแม่ หนูคอสเพลย์หรือลูก? แม่ชอบบบบบบบบบ ตกลงหนูจะตกล่องปล่องชิ้นกับพี่หมัยหรือจ๊ะ? ตัวต่อ เลโก้อะไรทั้งหลายแหล่นั่นคือสินสอดจากพี่หมัยใช่มั้ยลูก? ที่บอกว่าเป็นสินบนจากเหมอนั้นแท้จริงแล้วเป็นของพี่หมัยเนอะ (แม่หวังอย่างนั้น อิอิ) ตอบแม่มาซิ?

[cheyp]

น้องเหมอเพิ่งจะสมหวังกะเขา ดั๊นนนนมีเรื่องเข้ามาแล้ว
ใครกลั่นแกล้งน้องเนี่ย

[popular]

  ลุงข้างบ้าน ทำกันได้ลงคอ

[gupalz]

สงสารเหมออ่ะ กำลังอินเลิฟ ดันโดนจับบล็อคทุกการสื่อสาร

[May@love]

ชะน้าาาาา เพ้อน่ารักว่ะ อดทนคิดถึงเหมอไปก่อนนะ
เพราะเหมอก็คิดถึงนะไม่ต่างกัน

ปล.เพนกวิ้นเวลาอยู่กับเหมอและชนะ พกหมวกกันน๊อคมาใส่ด้วยดิ
โดนตบหัวตลอดเว

[QXanth139]

นะน่ารักอ่ะ ไม่คิดว่าจะหลงเมียขนาดหนักอย่างนี้

แล้วใครกักขังเหมอกัน ปล่อยเหมอมาเจอนะซะดีๆ

[aiyuki]

อยากเห็นหน้า เหมอจ๋า จุงเบยย

[bpyt]

ใครคืออิทธิพลมืดที่มาครอบงำเหมอตอนนี้เนี่ยยยย!! #ชนะผู้หลงเมียหัวเกรียน

[dekying kukkig]

เพื่อนกวิ้นนน ได้ค่าตัวเพิ่มแล้วโน๊ะ ฮุฮุ ทำไมไม่รุ ลึกๆ มีความรู้สึกว่าเพื่อนกวิ้นกับเพื่อนปิ๊กของเหมอ อึนๆ คล้ายๆกันเลยแฮะน่าจะมีบทเจอกันสักทีเนาะ 

[Maewjunsu]

นี่คือน้องๆมาม่าใช่ไหมให้กินชาบูตอนหน้าคงจะมาม่าละซิบอกแล้วไงเรารวยยยยยยยย ตาลุงข้างบ้านออกโรงแล้วเรื่องป๋าตัวร้ายยังไม่พ้นตาลุงข้างบ้านก็ยกทัพมาละ เรื่องอดีตของนะน่าจะร้ายแรงมากจนอาจมีผลกับชีวิตรักของนะกับเหมอก็ได้ เพราะอดีตมันจะส่งผลถึงปัจจุบันและอนาคต หวังว่านะคงไม่ไปข่มขืนใครหรือทำใครท้องหรือฆ่าใครตายหรอกนะแต่ขึ้นชื่อว่าลูกไร้พ่ายคงทำอะไรที่ไม่ต่างจากพ่อนักหรอก ปล.ชนะนี่เสียนิสัยเพราะพี่เอกับพี่เกมส์ตามใจจนเสียคนแท้ๆพี่เอกับพี่เกมควรถูกจับไปปรับทัศนะคติให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นเลี้ยงหลานยังไงตามใจจนเสียคน ปลล.นี่คือนิยายใสใสของนางไสยศาสตร์ชัดๆลงคาถาให้หลงเสน่ห์แล้วส่งควายธนูมาไล่ขวิด ปลลล.เรื่องเหมอโดนกลั่นแกล้งเรื่องนี้ต้องถึงหูคุณหญิงแม่ตาลุงข้างบ้านต้องโดนทุ่ม

[Isomer005]

กวิ้น หลานรักกกก
พาร์ทนี้ทำได้ดีมากลูก ป้าปลื้มมม
ส่วนน้องเหมอ กับน้องนะ ก็น่ารัก ใสๆ ได้ใจป้าไปเยยยยยยย

รักเหมอนะลูกกกกก

[sang som]

ตั้งแต่ชนะ มันรู้ใจตัวเอง รู้สึกว่าหวานกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเลยนะอ่านทีไร เขินทุกที555

[yaoionlyyes]

ชะน้าน่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดด งูยย
สงสารเหมอ สงสารอ่ะ55555 ไม่ได้คุย ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้กลับไปเจออีก อกแตกตายไปแล้วมั้ง
อ่านตินนี้แล้วรู้สึกได้ถึงดราม่าที่กำลังจะคืบคลานเข้ามา นะไปทำสาวท้องไรงี้ป่าวอ่ะ ไม่นะะะะ

[เป็ดอนุบาล]

 

[Snufflehp]

ตอนที่ 22

เรื่องน้องชายหัวแก้วหัวแหวนถูกกักบริเวณถึงหูนายทหารหนุ่มอย่างร้อยเอกสมัย เดชาโชติกุลในเช้าวันเสาร์ โดยคนฟ้องจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากเพนกวิ้นเพื่อนรักของน้องชาย

กวิ้นกวิ้น : พี่หมัยยยยยย รู้ม้ายยยย ไอ้เหมอไม่ได้กลับบ้านนนน มันโดนกักบริเวณ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : ??
กวิ้นกวิ้น : พี่ไม่รู้เหรออออ ทำไมพี่โง่ววววววววว อ้ะ น้องไม่กลับบ้านทำไมไม่รู้ หูยย เหลือเชื่อเลย มนุษย์พี่ชายนี่มีดีอะไรบ้างนอกจากเลี้ยงน้อง
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : กูเข้าเวรเพิ่งกลับมาบ้าน แล้วจะรู้ไหม พ่อกูบอกจะไปรับน้องตั้งแต่เมื่อวาน แล้วทำไมน้องกูโดนกักบริเวณวะ

สมัยเมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าน้องชายก็เป็นผู้ชายโฉดปกติ เจ้าระเบียบตามนิสัยนายทหารที่จบจากโรงเรียนนายร้อยด้วยความสามารถโดดเด่น

กวิ้นกวิ้น : ถามกวิ้นกวิ้นจะรู้ไหม นี่ไม่ใช่คนที่สั่งกักนะจ้ะ อย่ามาพาลไอ้พี่หมัย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : มึงกวนตีน จิ๊กซอว์ที่กูซื้อมานี่จะทิ้งแม่ง
กวิ้นกวิ้น : พี่หมัยยยยยยย อย่าทิ้งนะมึงงง ถ้าทิ้งกวิ้นจะฟ้องไอ้เหมอ
สมัยพี่ชายน้องเสมอ : เรียกกูดีๆ ดิ๊
กวิ้นกวิ้น : กวิ้นเรียกพี่หมัยดีแล้ว มึงไม่อ่านเหรอ ตามึงบอดใช่ม้ายยย
สมัยพี่ชายน้องเสมอ  : มึงอดไป จิ๊กซอว์รูปการ์ตูนปัญญาอ่อนของมึงนี่ เลโก้ก็ไม่ต้องเอา
กวิ้นกวิ้น : หนูกราบบบบขอโทษษษษษษษษษ

สมัยเบื่อจะทะเลาะโต้ตอบกับเพนกวิ้นเพื่อนน้องชายทางไลน์แล้ว จึงวางโทรศัพท์มือถือแล้วเดินไปหาท่านนายพลและคุณหญิงเสมือนที่รอทานข้าวกันอยู่

“พ่อครับ”

“ว่าไงหมัย”

“ทำไมน้องโดนกักบริเวณ”

สมัยยิงคำถาม ทำเอาคุณหญิงเสมือนต้องมองสามีเหมือนกัน

“ไหนคุณพี่บอกน้องว่าไอ้เหมอมีฝึกพิเศษ” คุณหญิงถามเสียงเย็น มองสามีด้วยแววตารู้ทัน “คุณพี่ทำอะไรลงไปหรือเปล่าคะ”

“ผมเปล่า” ท่านนายพลปฏิเสธเสียงแข็ง ทำทีจิบกาแฟเข้าไปอึกใหญ่แต่ก็ต้องสำลักเพราะความขมและความร้อนของมัน

“ทำยังไงดีครับแม่ ผมห่วงน้องเหลือเกิน” สมัยกลุ้มใจ มองคนเป็นพ่ออย่างนึกเคือง “น้องไม่เคยทำตัวไม่ดีตอนที่อยู่โรงเรียนเลย ทำไมถึงถูกกักบริเวณได้ ถ้าไม่ถูกกลั่นแกล้ง”

“คุณพี่คะ...” คุณหญิงเสมือนก็นึกห่วงลูกชายคนเล็กขึ้นมาเหมือนกัน ส่งสายตาข่มขู่สามีที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ฝีมือคุณพี่ใช่ไหมคะ”

“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะคุณหญิง ไอ้เหมอมันอาจจะเกเรก็ได้ หมวดยิ้มรายงานให้ผมฟังด้วยว่ายึดมือถือไอ้เหมอมาได้ ก็เพราะอยู่โรงเรียนคงเอาแต่คุยโทรศัพท์ ไม่เป็นอันเรียนไม่เป็นอันฝึก”

“คุณพ่อ!” สมัยตะโกนเสียงดังลั่น จนคุณหญิงเสมือนต้องรีบห้ามปราม แต่สมัยมีหรือจะฟัง “พ่อก็รู้ว่าน้องมีมือถือไว้โทรติดต่อกับคนที่บ้าน ผมซื้อให้น้องเอง แล้วพ่อ พ่อบอกไอ้ยิ้มให้ไปยึดมาใช่ไหม!! ทำไมพ่อทำแบบนี้”

“ไอ้เหมอมันไม่ได้ใช้โทรหาแกซะหน่อย มันเคยโทรหาแกสักครั้งไหม ตอบ!” ท่านนายพลลุกขึ้นเถียงไม่ยอมแพ้

สมัยแม้จะรู้ดีแก่ใจว่าน้องชายสุดที่รักไม่เคยโทรหาเลยสักครั้ง แต่ก็ยังคงจะเถียงคอเป็นเอ็น “โทรสิครับ แค่น้องไม่โทรหาพ่อ ไม่ใช่ว่าน้องไม่โทรหาผม!”

“โอยย พอแล้วๆ พ่อลูกคู่นี้” คุณหญิงเอ่ยห้ามปราม ทางสามีก็เอาแต่ฮึดฮัด ทางลูกชายคนโตก็ไม่ยอมความ สมัยอยู่ในโอวาทของพ่อมาตั้งแต่เด็ก ยอมให้พ่อทุกอย่าง เว้นแต่เรื่องของน้องชายที่สมัยมันสู้ยิบตา

“ผมผิดหวังในตัวคุณพ่อจริงๆ นะครับ ที่ใช้อำนาจในทางที่ผิด ถ้ายังขืนรังแกน้องเหมอของผมอีก ผมจะเตะดาวบนบ่าของพ่อให้หลุดเลย อย่าหาว่าผมไม่เตือน” สมัยขู่ทิ้งท้าย เดินตึงตังออกจากบ้านไป ทิ้งไว้เพียงท่านนายพลที่ความดันขึ้นจนหน้าแดงแปร๊ดกับคุณหญิงเสมือนที่ได้แต่ถอนหายใจ

“คุณหญิง คุณดูลูกชายของคุณพูดกับผม! ผมเป็นพ่อมันนะ ไอ้หมัยมันชักจะกล้า!”

“คุณพี่ก็แก่แล้ว ทำไมยังทำตัวให้เด็กมันว่าได้ล่ะคะ ไม่เอาค่ะใจเย็นๆ นะคะ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน ลำบากน้องต้องเสียเวลาดูใจอีก ไม่เอาค่ะ ไม่เอา”

“คุณหญิงงงงงงงงงง”

ท่านนายพลผู้ไม่เคยมีใครเข้าข้างตะโกนลั่นบ้านอย่างเหลืออด ลำบากพลทหารจ้อยผู้ติดตามต้องหายาดมยาลมยาหอมมาประเคนให้กับผู้เป็นนาย



“พี่หมัย จะพากวิ้นไปไหนอ้ะ” เพนกวิ้นถูกเรียกตัวออกจากบ้าน โดยมีนายทหารหนุ่มขับรถมารอรับ

“ไปหาน้องเหมอ น้องเหมอได้เห็นเพื่อนคงจะหายเหงา” สมัยตอบเสียงเรียบ แม้จะไม่ได้อยากพาเด็กกวิ้นที่คำพูดคำจามันน่าเตะเสียเหลือเกินไปด้วยก็ตาม แต่ถ้าน้องชายได้พูดคุยกับเพื่อนก็คงจะหายเหงาได้บ้าง น้องถูกกักบริเวณคงจะไม่ร่าเริงนัก

“ไปได้เหรอพี่หมัยยยย!”

“เออ ได้ดิ มึงดูว่านี่ใคร” สมัยย้อนถาม ไอ้กวิ้นจึงแสยะยิ้มตอบว่า “มนุษย์พี่ชายที่คลั่งน้องโคตรๆ”

“เดี๋ยวตบปาก มึงนั่งดีๆ คาดเข็มขัดด้วย”

“จ้า” ไอ้กวิ้นรับคำด้วยท่าทียียวน ก่อนจะสะกิดไหล่นายทหารยศร้อยเอกที่ยังอยู่ในชุดเต็มยศให้หันมา

“มีอะไร”

“ไปรับเพื่อนอีกคนด้วยดิ รับรองคนนี้ ถ้าพี่หมัยพาไปด้วย ไอ้เหมอต้องกราบขอบคุณพี่แล้วหอมแก้มอีกสิบทีเป็นรางวัล” ไอ้กวิ้นมันรู้วิธีตะล่อมพี่ชายเพื่อน เพราะรู้จุดอ่อนคนหน้าคมเข้มคนนี้ดี

“ใคร?” ถามเสียงแข็งไปอย่างนั้น แต่ในใจลุกโชนไปด้วยคำพูดของเด็กกวิ้นเป็นที่เรียบร้อย สมัยผู้ชาญฉลาดติดกับอย่างว่าง่ายถ้าหากสิ่งล่อใจคือรางวัลจากน้องชายที่รักยิ่ง

“คนที่ไอ้เหมอมันชอบ แล้วตอนนี้ก็เป็นแฟนไอ้เหมอมันด้วย” ไอ้กวิ้นยิ้มกริ่มอย่างผู้รู้

“ห้ะ? น้องกูมีแฟน”

“เออดิพี่ เขาได้เสียกันแล้วด้วย นี่พี่ไม่รู้เลยไง พี่หมัยยย พี่แม่งจะโง่ไปถึงไหนนนน” ไอ้กวิ้นปากดีทั้งๆ ที่มันก็เพิ่งรู้เมื่อเย็นวาน แต่ก็โดนพี่ชายเพื่อนตบหัวเข้าให้ข้อหาลามปามไปเรียบร้อยโรงเรียนกวิ้น

“อย่าว่าน้องเสมอเสียๆ หายๆ แล้วมันเป็นใคร ชื่ออะไร เรียนที่ไหน มึงบอกมาให้หมดไอ้กวิ้น”

ไอ้กวิ้นโดนสอบปากคำจากคนร่างยักษ์หน้าคมเข้ม มันจึงได้แต่อ้อมแอ้มตอบ เห็นปากดีอย่างนี้ที่จริงมันกลัวพี่ชายของไอ้เหมอไม่น้อย “ชื่อชนะ เพื่อนที่คณะกวิ้นอ่ะ หล่อมาก รวยมาก อย่างที่ไม่คิดว่าจะคบกับไอ้เหมอได้เลย”

“ทำไมวะ น้องกูไม่ดีตรงไหน” สมัยแยกเขี้ยวขู่ จนไอ้กวิ้นต้องยิ้มประจบ

“ดีสิพี่หมัย ไอ้เหมอมันดีจะตาย เหมาะสมกันแหละ กิ่งทองใบหยกเชียว” ไอ้กวิ้นพลิกลิ้น กลับลำแทบไม่ทันเพราะมือยักษ์กำลังจะตบหัวมันเข้าให้อีก “พี่หมัยเลี้ยวตรงหน้าอ่ะ ไปรับไอ้นะมันก่อนค่อยไปหาไอ้เหมอ”

“เออๆ”

สมัยจำต้องเคลื่อนรถเล็กซัสไปตามทางที่เด็กกวิ้นมันบอก ระหว่างทางก็ได้ยินมันโทรคุยกับเพื่อนที่มันบอกว่าหล่อนักหล่อหนา รวยนักรวยหนา ให้ออกมารอที่หน้าประตูรั้ว ขับไปได้ไม่นานเด็กกวิ้นมันก็บอกให้จอดรถ

“ตรงหน้านี้แหละพี่หมัย คนนั้นอ่ะ ตัวสูงๆ” ไอ้กวิ้นชี้บอก สมัยจึงขับรถไปจอดลงตรงหน้าผู้ชายร่างสูงที่ต้องยอมรับว่ารูปหล่อเสียจนอดคิดไม่ได้ว่า...มันจะคบกับน้องชายของเขาได้หรือ แต่แล้ว...ความคิดนั้นก็ตกไปเมื่อนึกได้ว่ากำลังสงสัยในความดีของน้องชายตัวเองอยู่ว่ามีอะไรไปคู่ควรกับผู้ชายที่เพิ่งพบเจอ

“สวัสดีครับ” ชนะยกมือไหว้ สมัยก็รับไว้เช่นกัน นี่คงเป็นการเจอกันครั้งแรกของชนะกับพี่ชายแฟน แต่คนรูปหล่อไม่มีท่าทีเกรงกลัว กลับแนะนำตัวเองเสียงฉะฉาน “ผมชื่อชนะครับ กำลังคบกับน้องชายของพี่อยู่”

ด้วยคำแนะนำตัวที่ตรงไปตรงมาทำเอาสมัยถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้ารับ

“เออ รู้แล้ว ขึ้นรถ จะพาไปหาน้องเหมอ”

พี่ชายแฟนพูดแค่นั้น ชนะก็ยิ้มรับแล้วขึ้นนั่งเบาะหลัง ไอ้กวิ้นมันก็หันหน้ามาแสยะยิ้มให้แล้วพูดล้อ

“คนนี้พี่หมัย ชื่อสมัย ครั้งหนึ่งไอ้เหมอเคยเปลี่ยนให้ชื่ออินเทรนด์ เพราะดูโก้หรูดูดี แต่กูบอกไม่เข้ากับหน้า ไอ้เหมอมันเลยยอมกลับมาเรียกพี่หมัยเหมือนเดิม มึงคิดว่าไงอ้ะ หน้าพี่เมียกวนตีนป่ะ”

“ไอ้กวิ้น” เสียงของสมัยเข้มจัด มือละจากพวงมาลัยมาดึงหัวเด็กกวิ้นให้หันกลับแล้วตบเข้าให้เต็มฝ่ามือ

“พี่หมัยหล่อ ไม่แปลกที่มีน้องชายน่ารัก” ชนะตอบ คำพูดคำจาหวานหูจนสมัยไม่แปลกใจที่น้องชายไปหลงรักเข้า หน้าหล่อไม่พอยังคารมณ์ดีเสียด้วย

“พูดจาเข้าหูว่ะ ค่อยน่าคุย” สมัยบอกแล้วมองหน้าว่าที่น้องเขยผ่านกระจกมองหลัง เห็นไอ้รูปหล่อมันยิ้มตอบกลับมา

“พี่หมัยเชื่ออะไรกับไอ้นะ มันอาจจะกำลังแอบด่าพี่อยู่ในใจก็ได้นะ” ไอ้กวิ้นมันเบะปากมองเพื่อนรูปหล่อกับพี่ชายเพื่อนด้วยความหมั่นไส้

“ใครจะเหมือนมึง นั่งดีๆ ไม่ต้องซนไปกดนั่นกดนี่ในรถกู” สมัยสั่ง เห็นเด็กมันกำลังกดเครื่องเล่นซีดีเล่น

“กวิ้นอยากดูการ์ตูน”

“รถกูไม่มีการ์ตูน”

“กวิ้นเอาแผ่นมา”

“ทำไมมึงพร้อม”

“เป็นคนรอบคอบไง” ไอ้กวิ้นฉีกยิ้มรับ สมัยถอนหายใจแล้วปล่อยให้เด็กมันเปิดการ์ตูนดู

“น้องเหมอไม่น่าคบเพื่อนปัญญาอ่อน” สมัยบ่นเบาๆ ในขณะที่ชนะหัวเราะขำ

“น้องพี่หมัยนี่คนปกตินักแหละ” ไอ้กวิ้นมันเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะตั้งใจดูการ์ตูนโคนันของมันไป ส่วนชนะนั้นเคลิ้มหลับไปเรียบร้อยเพราะเมื่อคืนคนรูปหล่อนอนไม่หลับ กว่าจะได้นอนก็เกือบฟ้าสาง ตอนนี้โล่งใจแล้วที่จะได้เจอกับคนรัก เท่านั้นความง่วงก็เริ่มเข้าครอบงำ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

ชนะสะดุ้งเฮือก ส่วนสมัยเหยียบเบรคกะทันหัน มีแต่ไอ้กวิ้นที่ยังตั้งตาดูหน้าจอ

“เหี้ยไร!” สมัยสบถ ถามเพื่อนน้องชายด้วยความตกใจ

“มีคนเจอศพในบ่อน้ำอ่ะ พี่หมัยอย่าถามดิ ขัดอารมณ์”

“แล้วมึงอยากเป็นศพไหมห้ะ ไอ้กวิ้นกวิ้น กูขับรถอยู่ กูตกใจ”

“กูก็กำลังฝันดี มึงไม่ต้องดูแล้ว ปิดเลย”

คราวนี้ทั้งชนะและสมัยร่วมด้วยช่วยกันตบหัวไอ้กวิ้นไปคนละที โทษฐานที่เสือกดูการ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนอย่างไม่ดูเวล่ำเวลา ทำเอาไอ้กวิ้นหน้าตูม งอนตุ๊บป่อง ยอมปิดการ์ตูนแล้วนั่งเงียบกริบ

รถเล็กซัสของสมัยเคลื่อนข้ามจังหวัดมาจนถึงนครนายก ก่อนจะขับเลี้ยวเข้าสู่โรงเรียนนายร้อยในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา
สมัยจอดรถ บอกให้เด็กสองคนนั่งรอที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ เพราะเขาต้องเข้าไปคุยกับไอ้ยิ้มเพื่อนซี้เพื่อขอพบน้องชาย

“ไอ้กวิ้น”

“ไร” เพื่อนแสนงอนที่งอนไม่หายแต่ก็ยังขานรับ

“ขอบใจว่ะ ที่ให้พี่หมัยไปรับกู”

“เออ แล้วมึงก็ยังตบหัวผู้มีพระคุณของมึงอีก มึงแม่งไม่เคยสำนึกบุญคุณกูเลยไอ้นะ ไอ้เพื่อนเวรรรรร” ไอ้กวิ้นได้ทีระบายความอัดอั้นของมันอย่างน่าสงสาร ชนะจึงยิ้มกริ่มแล้วผลักหน้าผากมัน

“ยะกำลังจะไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อน มึงอยากได้ของฝากอะไรไหมล่ะ”

“อยากกกกกกกกกกกก” ไอ้กวิ้นตอบทันควัน แล้วมันก็หายงอนเป็นปลิดทิ้ง ร่ายรายการให้ชนะฟังแล้วก็ยิ้มกว้าง “กูไม่ฝากตังค์นะ แต่อยากได้ของ”

“เออๆ” ชนะยอมพยักหน้า ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนเดินตามนายทหารหนุ่มออกมาจากตึกใหญ่

ไอ้เหมอที่เดินตามหลังพี่ชายมาด้วยท่าทีหงอยเหงา พอเห็นว่าคนที่รออยู่ไม่ได้มีแค่ไอ้กวิ้นอย่างที่พี่สมัยบอกไว้ มันก็รีบวิ่งหน้าตั้งแซงพี่ชายเข้าไปหาคนที่กำลังคิดถึงสุดขั้วหัวใจทันที

ชนะเพิ่งรู้...ที่ไอ้กวิ้นมันบอก...ว่าการไม่ได้เจอก็มีข้อดีของมันจริงๆ เพราะเมื่อเจอแล้ว...ความสุขความอิ่มเอิบใจไม่รู้ว่ามาจากไหน...รู้แต่ว่ามันล้นอยู่ในอก

คิดถึงมาก...คิดถึงจนอยากคว้าตัวมากอดไว้ แต่ติดเกรงใจสถานที่และพี่ชายของคนหัวเกรียนที่เดินตามหลัง

“มาได้ไง พี่หมัยไม่บอกเลยว่ามาด้วย” ไอ้เหมอยิ้มกว้างเต็มหน้า ไม่สนใจทักทายไอ้กวิ้นที่ตัวซีดจางลงเรื่อยๆ

“เซอร์ไพรส์ไงครับ อยากเห็นน้องน้อยของพี่ตกใจ” สมัยยิ้ม ลูบหัวน้องชายที่ยิ้มแล้วยิ้มอีก เห็นน้องมีความสุข พี่ชายก็สุขใจ

“ตกใจมากเลยพี่หมัย เหมอรักพี่หมัยที่สุดดดดดดดด” จริงดังเด็กกวิ้นว่า น้องเสมอมีความสุขมากจนกระโดดกอดและหอมแก้มเขาไปหลายที

“ไอ้เหมออออออ มึงลืมกูววววว” ไอ้กวิ้นแสดงจุดยืนก่อนมันจะซีดจางไปมากกว่านี้

“อ้าววว มึงมาด้วย เออ ดีว่ะ เป็นไงวะ” ไอ้เหมอแสร้งทำทีถามตามมารยาท แต่พอเห็นหน้างอนๆ ของเพื่อนก็เลิกแกล้งแล้วดึงไอ้กวิ้นมาตบหัวเล่นด้วยความคิดถึง “ไม่ได้ตบหัวมึงนาน แม่งโคตรเหงามือ”

“ไอ้สัดเหมอ ไอ้บ้า”

ชนะหัวเราะขำ แต่พอสบตากับไอ้เหมอแล้วรอยยิ้มหล่อเหลาก็แต้มบนหน้า ไอ้หัวเกรียนละจากเพื่อนแล้วขยับเข้าหาคนรัก ยื่นนิ้วไปสะกิดที่หลังมือของอีกฝ่ายแผ่วเบา

“เหมอขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหาเลย มือถือโดนยึด” ไอ้เหมออยากขอโทษสุดที่รักของมันเป็นพันครั้ง  ยิ่งเห็นหน้าตาหล่อเหลาอิดโรยเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายคงทรมานที่ไม่ได้ติดต่อหากันเลย

“ไม่เป็นไร มันสุดวิสัยนี่นา” ชนะยิ้ม ยกมือขึ้นลูบแก้มคนหัวเกรียน “แต่เราได้เจอกันแล้ว”

“อื้อ คิดถึงแทบตายเลย”

“เหมือนกัน”

บรรยากาศรอบตัวคนทั้งคู่เคลือบไปด้วยน้ำตาลที่หวานเสียจนกลัวมดมารุมตอม สมัยยิ้มเพราะเห็นน้องชายยิ้มมีความสุข ส่วนไอ้กวิ้นเบะปากหมั่นไส้เพื่อนทั้งสองคน พอไอ้นกบินไม่ได้มันจะเอ่ยขัด ก็โดนพี่ชายเพื่อนยกมือขึ้นปิดปากไว้แน่น

“ไปแดกข้าวได้แล้วมึงน่ะ หิวแล้วชอบไล่กัดชาวบ้านเขา” สมัยลากไอ้กวิ้นหลบฉากไป พามันเดินไปยังร้านอาหารไม่ใกล้ไม่ไกล ปล่อยทิ้งไว้แค่น้องชายกับว่าที่น้องเขย

“ผมพาเหมอจ๋ามาด้วย” ชนะหยิบตุ๊กตาไม้ออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมกันแดดที่ชยบังคับให้ใส่มาก่อนออกจากบ้าน

ไอ้เหมอยิ้มกว้าง ใช้นิ้วลูบหัวเกลี้ยงๆ ของไอ้เหมอจ๋าแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นเจ้าของ “ดูแลมันดีไหม”

“อืม ห่มผ้าให้ก่อนนอนทุกคืน”

เพี้ยนเป็นคนทำเตียงนอนสำหรับเหมอจ๋าให้ เพราะเห็นว่าชนะติดตุ๊กตาตัวนี้อย่างหนัก พอถามแล้วคนรูปหล่อบอกถึงชื่อตุ๊กตา แฟนของพ่อก็จัดการทำทั้งอุปกรณ์สำหรับตุ๊กตาให้ด้วยตัวเอง มีผ้าห่มผืนเล็ก เตียงขนาดเล็กและชุดสำหรับเปลี่ยนให้สำหรับตุ๊กตาไม้อีกสองสามชุด

“ตอนนี้มีเสื้อใส่ด้วย รูปหล่อเลย” ไอ้เหมอเอ่ยชม จูบที่ปากไอ้เหมอจ๋าเสียงดังแล้วพาให้มันไปจูบพ่อของมันต่อ “หวานไหม”

ชนะส่ายหน้า มองริมฝีปากของไอ้เหมออย่างโหยหา “คงไม่หวานเท่าตัวจริงหรอก”

“ปากหวานอีกแล้ว” ไอ้เหมอยิ้มเขิน จับมือชนะแล้วพานั่งลงบนม้าหินอ่อนข้างๆ กัน “แล้วเป็นไงบ้าง กลับบ้าน ทะเลาะกับพ่ออีกไหม”

ชนะยิ้ม บีบมือไอ้เหมอกลับเบาๆ  “ป๋าไม่อยู่ ไปประชุมที่สาขาต่างประเทศ แต่คงรู้เรื่องว่าผมกลับบ้านแล้ว”

“อืม” ไอ้เหมอพยักหน้า ลูบหลังมือคนรูปหล่อเล่น “ชนะ ฟังเหมอนะ ถ้าพ่อกลับมา ก็คุยกับพ่อดีๆ อย่าทะเลาะกับพ่อแล้วหนีออกจากบ้านอีก รู้ไหม ไม่ใช่แค่คนที่บ้านเป็นห่วง แต่เหมอเป็นห่วงมากเลย”

“รู้ครับ” ชนะยอมเชื่อฟังเพราะเห็นสีหน้าของไอ้เหมอเต็มไปด้วยความกังวล “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้ชอบการทะเลาะ ถ้าไม่มีใครมาชวนผมทะเลาะก่อน”

“ถึงอย่างนั้นก็ต้องใจเย็นๆ อย่าไปโมโห ดิ้นตามอารมณ์เขา เราจะเหมือนคนบ้า เข้าใจไหม”

“อืม”

ไอ้เหมอมันก็ไม่ได้เก่งจนสั่งสอนใครได้ แต่ที่มันว่ามันเตือนเพราะมันเป็นห่วงจากใจ ชนะที่นิ่งๆ เงียบๆ แต่กลับอารมณ์ร้อนมากกว่าที่คิด โมโหเลือดขึ้นหน้าแล้วใครก็ห้ามไม่อยู่ มันอาจจะจริงที่คนเขาว่ากันว่าคนเงียบๆ เวลาโกรธขึ้นมาแล้วน่ากลัว แต่คนอารมณ์ดีเป็นนิตย์อย่างไอ้เหมอ...เวลาโกรธก็พายุดีๆ นี่เองเหมือนกัน

“เหมอจ๋า”

“หืม”

“เหนื่อยเหรอ” ชนะเห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยสดชื่นของไอ้หัวเกรียนแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “ไม่สบายรึเปล่า”

“เปล่าหรอก” ไอ้เหมอปฏิเสธ “เหมอไม่ค่อยได้นอน...”

ไอ้เหมอมองสบตากับชนะ สื่อความหมายว่าเหตุผลที่ไม่ค่อยได้นอนหลับเต็มอิ่มคงเป็นเหตุผลเดียวกับเหตุผลของคนรูปหล่อตรงหน้า

“เหมอเป็นห่วง กลัวนะคิดมาก อยู่ๆ เหมอหายไป นะคงไม่สบายใจ ทรมานรึเปล่า” ตาของไอ้เหมอแดงก่ำ รื้นน้ำ มันคงอดทนมาทั้งสัปดาห์ ทั้งถูกสั่งลงโทษ ทั้งถูกกักบริเวณ แต่นั่น...คงไม่ทำให้ไอ้เสือสิ้นท่าได้ถ้าไม่ใช่เพราะความคิดถึงที่มันมีให้พ่อดาวประจำใจของมันจนล้นอก ถ้าได้บอกกันก่อน ไอ้เหมอคงไม่ทรมานเท่านี้ มันกลัวว่าการที่มันหายไปเสียดื้อๆ อยู่ๆ ก็ติดต่อไม่ได้ จะทำให้คนที่มันรักทรมานใจไปด้วย

“อืม...แต่คงไม่เท่าเหมอหรอกใช่ไหม ผมมีเหมอจ๋าอยู่กับผม คิดถึงเหมอผมก็จูบเหมอจ๋า แต่เหมอ...ต้องทรมานอยู่คนเดียว” ชนะรั้งไอ้หัวเกรียนมาซบที่อก ในนาทีนี้...ไม่อยากต้องเกรงใจสถานที่แล้ว เพราะคนรักกำลังอ่อนแอ จะให้นั่งมองอยู่เฉยๆ คงทำไม่ได้

“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ไอ้เหมอพูดเสียงเบา

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” ชนะยังคงยิ้ม ก่อนจะล้วงมือไปหยิบของบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อ “หลับตาก่อนนะ”

“หืม? ทำไมอ่ะ”

“ผมมีของจะให้”

ไอ้เหมอยอมหลับตา ชนะจึงจับมือซ้ายของมันขึ้นมา พร้อมกับสวมแหวนที่ทางร้านเพชรส่งมาให้ที่บ้านเมื่อวันพุธเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของไอ้เหมอ เป็นแหวนทองคำขาวฝังเพชรที่ไปเลือกด้วยกัน

มันเป็นแหวนแทนใจของชนะที่มอบให้เสมอคนรัก เพื่อเป็นเครื่องยืนยันความรักที่มีให้มากมายจนไม่อาจวัดปริมาณได้

ไอ้เหมอลืมตาเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่นิ้ว มันก้มลงมองนิ้วมือแล้วยิ้มเต็มหน้า

“ได้มาเมื่อไหร่อ้ะ”

“วันพุธ ยะรับไว้ให้ มีคนมาส่งให้ที่บ้าน เหมอใส่ให้ผมบ้างสิ”


ต่อด้านล่าง

[Snufflehp]

ไอ้เหมอไม่รอช้า รีบสวมแหวนจับจองประกาศความเป็นเจ้าของพ่อดาวประจำใจของมันอย่างรวดเร็ว

“หมั้นไว้ก่อนนะครับ” ไอ้เกรียนมันพูดขึ้นเสียเองจนชนะหลุดหัวเราะ ทำซึ้งกับมันได้ไม่กี่นาทีจริงๆ

“แล้วนี่อะไรอ่ะ” ไอ้เหมอมองตุ๊กตาตัวเท่าฝ่ามือที่ทำจากผ้า คิ้วเข้มรูปหล่อเหมือนชนะที่วางอยู่ข้างกล่องแหวน

“เพี้ยนทำให้ บอกว่า...ให้เอามาให้เหมอ” ชนะพูดพลางหลบสายตา แต่ใบหูแดงก่ำนั้นทำให้ไอ้เหมอต้องยกยิ้ม พลางเอ่ยแซว

“คนแถวนี้บังคับให้ขุ่นแม่ของเหมอทำให้รึเปล่า”

“ไม่ได้บังคับ เพี้ยนเต็มใจทำให้ต่างหาก...” ชนะไม่ยอมมองหน้าไอ้หัวเกรียนที่เอาแต่ยิ้มล้อเลียนอย่างน่าตบกะโหลก

“แล้วให้เหมอเก็บไว้เหรอ”

“อืม ก็ผมมีเหมอจ๋า เวลาไม่เจอกันมันลดความคิดถึงได้บ้าง แต่เหมอ...ยังไม่มี...เลย” ชนะตอบอ้อมแอ้ม “ผมรู้ว่าเราเป็นผู้ชายแล้วก็โตแล้ว...เล่นตุ๊กตาคงดูตลก”

“ไม่ตลกซะหน่อย น่ารักจะตาย ให้เหมอตั้งชื่อได้ไหม” ไอ้เหมอรีบพูดเอาใจ หยิบตุ๊กตาคิ้วเข้มขึ้นมาแล้วจูบเบาๆ กลิ่นของมันหอมเหมือนกลิ่นตัวชนะ ขุ่นแม่เพี้ยนคงพรมน้ำหอมของชนะลงไปด้วย ไอ้เหมอล่ะอยากกลับไปกราบที่ตักให้งามๆ เสียจริงๆ

“อื้ม”

“มีเหมอจ๋าแล้ว ก็ต้องมีนะจ๋า ดีไหม...หืม นะจ๋า”

คราวนี้คนรูปหล่อเขินจนมองหน้าไอ้เหมอไม่ได้ ไม่คิดว่าเวลาที่ถูกเรียกว่า ‘นะจ๋า’ จะรู้สึกกระดากอายได้มากขนาดนี้

“เขินเหมออีกแล้ว ทำไมเหมือนเหมอหน้าด้านอยู่คนเดียวเลย” ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม แต่ก็ภูมิใจในความหน้าด้านของตัวเอง “ขอบคุณนะครับ ที่คิดถึงเหมอ ฝากขอบคุณขุ่นแม่เพี้ยนของเหมอด้วย นะจ๋ารูปหล่อเหมือนนะตัวจริงเลย อนุญาตให้เหมอจูบทุกวันเลยได้ไหม”

“มันเป็นของเหมอแล้ว...จะทำอะไรก็ตามใจ ไม่ห้ามหรอก” ชนะบอกเสียงแผ่ว แต่ไอ้เหมอได้ยินชัดเจน มันหัวเราะอารมณ์ดี รู้สึกความเหนื่อยยากตลอดทั้งสัปดาห์จะปลิวหายไปตามสายลม อีกทั้งรอยยิ้มของคนรูปหล่อก็ต่อชีวิตให้ไอ้เหมอไปได้อีกสิบยี่สิบปีเลยสำหรับรอยยิ้มนี้

“นะจ๋า กินข้าวด้วยนะรู้ไหม ไม่งั้นเหมอคงห่วงจนนอนไม่หลับอยู่ทางนี้ ตัวน่ะไม่ชอบกินข้าว กลับบ้านกินข้าวกับครอบครัวก็อร่อยอย่าบอกใครเลย เหมอสิต้องกินกับพวกไอ้เชษฐ์ทุกวัน กับข้าวก็ไม่อร่อย อิจฉานะจะตายไป” ความเป็นห่วงของไอ้เหมอมีมากล้น มันห่วงเรื่องนั้นก็ยังเรื่องนี้ กำชับเรื่องนี้ก็ยังคงเหลืออีกหลายๆ เรื่องจนคนรูปหล่อยกยิ้ม มองมันด้วยความเอ็นดู

“รู้แล้ว จะกลับไปกินที่บ้านบ่อยๆ” ชนะยอมฟังไอ้เหมอ เพราะไม่อยากให้คนหัวเกรียนมันเป็นห่วง ลำพังมันทั้งเรียนทั้งฝึกก็คงเหนื่อยแทบแย่ ให้มากังวลเรื่องของเขาอีก คงไม่ดี... เขาอยากเป็นแฟนที่มีประโยชน์ไม่ใช่เป็นภาระ

“นอนหลับให้เต็มอิ่มด้วย ตื่นเช้าไปเรียนจะได้สดชื่น แล้วตอนไปเที่ยวก็อย่าเมาให้มาก ตอนเมาก็อย่าขับรถ ไอ้กวิ้นมันชวนเที่ยวดึกๆ ดื่นๆ ก็ปฏิเสธบ้าง ไม่ต้องไปกับมันทุกครั้งหรอก”

“ครับผม คุณนายจะสั่งอะไรอีกไหม” ชนะเอ่ยแซว ยิ้มล้อจนโดนไอ้เหมอค้อนคว่ำ

“ไม่ได้สั่ง ที่บอกน่ะเป็นห่วง ตัวน่ะไม่ชอบดูแลตัวเอง ไว้ใจไอ้กวิ้นมากก็ไม่ค่อยได้เรื่อง แล้วผู้หญิงน่ะ...อย่าไปให้เขามองมากล่ะ มีแฟนแล้วนะ แฟนขี้หวงด้วย” ไอ้เหมอมันสั่งกำชับและเน้นหนักให้ได้รู้ถึงความหวงที่มี

“ไม่เชื่อหรอก ไม่เห็นเคยหวงสักที” ชนะยิ้มมองไอ้หัวเกรียนที่ทำหน้ายุ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อน “เหมอจ๋า ผมบังคับคนมองไม่ได้หรอกนะ แต่ผมไม่มองใครนอกจากเหมอแน่นอน”

“ปากหวานให้ตายใจรึเปล่า” ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า แต่ยังแสร้งพูดให้คนรูปหล่อได้เอ่ยคำหวานป้อยอ

“เชื่อเถอะว่าจากใจ”

ไม่รู้ว่าชนะที่ทั้งอ้อนทั้งปากหวาน...ติดนิสัยมาจากใคร เพราะไอ้เหมอนึกหน้าคุณพ่อรูปหล่อของชนะออดอ้อนไม่ออกเลย จะว่าทางคุณแม่...ชนะก็คงไม่ได้สนิทกับแม่ถึงขนาดที่จะติดนิสัยมาได้... ลุงเอกับลุงเกมที่ไปอยู่ด้วยไอ้เหมอมันก็ไม่รู้จักนิสัยใจคอ แต่ก็ไม่คิดว่าสองลุงจะเป็นหนุ่มไร่อ้อยเหมือนชนะ เอาเข้าจริงไอ้เหมอมันไม่ต้องไปเท้าความวนหาใครอีก ในเมื่อใจมันมีคำตอบอยู่แล้วว่าชนะเหมือนใคร... ถ้าไม่ใช่ ขุ่นแม่เพี้ยนที่สุดแสนจะร่าเริงของมัน

“อยู่กับขุ่นแม่เพี้ยนมานานรึยังอ้ะ” ไอ้เหมอถาม เพราะก็อยากรู้ว่าคุณพ่อขี้เก๊กของคนรักคบกับขุ่นแม่ของมันมานานแค่ไหน

“ตั้งแต่สองขวบ”

“เฮ้ยยย นานมาก สรุปแล้วขุ่นแม่เขาอายุเท่าไหร่” ไอ้เหมอร้องตกใจเป็นจริงเป็นจังเพราะไม่คิดว่าขุ่นแม่ของมันจะอายุมาก

“เพี้ยนบอกว่าหยาบคายมากถ้าจะถามอายุ”

“ฮ่าๆ โอเคๆ ไม่ถาม งั้นสรุปว่าอยู่กับนะมาสิบเจ็ดปีเลยดิ โหววว คุณพ่อนี่รักมั่นคงจริงๆ”

“มั่นคงหรือไล่เพี้ยนไม่ได้ก็ไม่รู้ ป๋าดันบ้ายกทุกอย่างให้เป็นชื่อเพี้ยนหมด ถ้าเลิกกับเพี้ยนคงเหลือแต่ตัว”

ไอ้เหมอหัวเราะก๊าก นึกหน้าพ่อของคนรักไปนั่งขอทานบนสะพานลอยย่านดังในกรุงเทพแล้วก็ได้แต่นึกขอโทษในใจ

“แต่ความจริงเพี้ยนน่ะแบ่งทุกอย่างให้ผมกับน้องหมดแล้ว พูดอยู่ทุกวันว่าแก่ลง กลัวตาย อะไรก็ไม่รู้ คนบ้าน่ะตายยาก เหมอว่าจริงไหม”

“อืม จริง ขุ่นแม่ก็ยังแข็งแรงอยู่เลย ผิดกับท่านบิดาของเหมอ ยังกอดสมบัติหนี้ไว้เหนียวแน่น ไม่แบ่งให้ลูกๆ สักที นี่คิดว่าถ้าแบ่งแล้วจะไล่ออกจากบ้าน ย้ายให้ไปอยู่บ้านบางแคเลย”

“ฮ่าๆๆ ใจร้ายไปไหม” ชนะหัวเราะลั่น มองไอ้เสือเหมอด้วยสายตาขบขัน

“ท่านบิดาใจร้ายกับเหมอก่อนทำไมล่ะ ต้องให้คุณหญิงแม่จัดการ กล้าทำร้ายลูกสุดน่ารักได้ลงคอ”

“ตัวแสบเอ้ย เดี๋ยวก็โดนพ่อดุอีกหรอก”

“ไม่กลัวเลยสักนิด ฮี่ๆ” ไอ้เสือเหมอคนเก่งกลับมายิ้มแย้มร่าเริงแล้ว พี่สมัยของมันที่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ ก็น้ำตารื้นด้วยความปิติจนไอ้กวิ้นที่ยืนหลบอยู่ด้วยกันต้องเบ้หน้า

“เหมอจ๋า  ศุกร์หน้าจะได้กลับไหม” ชนะถามอย่างมีความหวัง เพราะเดี๋ยวก็ต้องกลับ ต้องแยกจากกันอีก ได้เจอแค่ไม่กี่นาที ไม่กี่ชั่วโมงมันทดแทนความคิดถึงที่มีไม่ได้เลย

“ต้องรอดูอ้ะ แต่เหมอมั่นใจว่าคงได้กลับแน่ๆ” รู้สึกมั่นใจก็ตอนที่ได้เห็นหน้าพี่ชายของมันนั่นแหละ แค่อ้อนบอกว่าอยากกลับบ้านไปเจอพี่ชาย พี่สมัยต้องเคลียร์กับหมวดยิ้มให้ได้ร้อยเปอร์เซ็น

“กลับแล้วเราไปเที่ยวกันนะ ไปทะเลก็ได้ ใกล้ๆ กรุงเทพ ชวนกวิ้นไปด้วย”

“อืม เหมออยากไปทะเลอยู่เหมือนกัน ได้ไปกับนะจ๋าคงเปลี่ยนน้ำทะเลเค็มๆ เป็นแบบหวานได้เลยอ้ะ”

“เว่อตลอด” ชนะมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มร่าอย่างเอ็นดู “เดี๋ยวผมก็ต้องกลับแล้ว เหมอต้องไปโดนลงโทษรึเปล่า”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่มีพี่หมัย หายห่วงเลย เชื่อใจพี่หมัย พี่ของเหมอเก่ง”

“อืม พี่หมัยแกเป็นคนดีเนอะ”

“แน่นอน รักเหมอมากด้วย ฮี่ๆ”

“ไม่มีใครไม่รักเหมอหรอก ก็น่ารักขนาดนี้”

“ทำไมปากหวานนน เป็นเจ้าของไร่อ้อยเหรอ  เหมอสงสัยมานานแล้ว นอกจากที่บ้านทำธุรกิจอสังหา ยังปลูกอ้อยขายใช่ไหม สารภาพมาเลยที่รัก” ไอ้เหมอมันทำเกรียนกลบเกลื่อนความเขินเพราะถูกชมเอาซึ่งๆ หน้า

“อ้าว รู้ซะแล้ว อุตส่าห์ปิดไว้ ไม่บอกใคร” ชนะก็รับมุก ยิ้มหล่อใส่ตาไอ้เหมอ “แต่ปากหวานแค่ไหน ก็ไม่เท่าเหมอจ๋าของผมหรอก...ไปทะเล ขอชิมหน่อยนะ”

“อื้ม” ไอ้เหมอยิ้มอาย แต่ก็ยอมพยักหน้า

“ดูแลนะจ๋าของเหมอด้วยล่ะ ให้นอนข้างๆ ทุกคืน ห่มผ้าให้ด้วยนะ มันขี้หนาว” ชนะกดหัวเจ้าตุ๊กตาคิ้วเข้มในมือไอ้เหมอแล้วกำชับเสียงนุ่ม

“รู้แล้ว ขี้หนาวเหมือนตัวจริงนั่นแหละ” ไอ้เหมอบอกอย่างรู้ดี “เอ...ไม่รู้ว่าพี่หมัยพาไอ้กวิ้นไปไหน ไม่กลับมาสักทีเลย”

“ไปกินข้าวกันมั้ง ได้ยินพี่ของเหมอพูดแว่วๆ” ชนะบอก ทั้งที่เหลือบเห็นพี่เขยกับเพื่อนยืนหลบมุมอยู่ไม่ไกล แต่จะให้บอกไอ้เหมอก็เกรงว่าจะไม่ได้อยู่กันสองคนให้ชื่นใจไปมากกว่านี้

“อ๋อ แล้วนะกินข้าวมารึยัง”

“กินแล้ว ยะมันบังคับให้กินกับมัน เพราะไอ้โยบินกลับเมื่อคืน ก็เลยไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วย”

“อ้าว กลับแล้วเหรอ อดขอลายเซ็นเลย ว่าจะขอหลายทีแล้วก็ลืม”

ได้ยินไอ้เหมอพูดแล้วมันระคายหูชอบกล คนรูปหล่อถึงได้ทำหน้าตาบึ้งตึงไม่ชอบใจ ไอ้เหมอมันรู้ตัวแต่แสร้งพูดไปอย่างนั้น สุดท้ายมันก็ยิ้มประจบแล้วบีบนวดมือสุดที่รักของมันไป

“ทำไมขี้หึงอย่างนี้ เหมอแค่อยากได้ลายเซ็นไอดอลที่ปลื้ม”

“ลายเซ็นไอ้โยเหมือนถั่วงอก น่าเก็บไว้ตรงไหน” ชนะถามแววตาจริงจัง “เอาลายเซ็นผมดีกว่า...เขียนบนทะเบียนสมรสก็สวย”
ไอ้เหมอถึงกับตาโต ก่อนใบหูแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย “ประเทศไทยจดได้ที่ไหนเล่า บ้า”

“ไปที่ที่มันจดได้สิ...เรียนจบเราไปกันเลยนะ” ชนะคนเนียน ยิ้มมองไอ้หัวเกรียนแล้วจับมือข้างที่สวมแหวนของไอ้เหมอไว้

“ง่า ขอเค้าแต่งงานโดยไม่รู้ตัวเลย”

“ตอนนี้ก็รู้แล้วนี่ ตกลงไหม”

“ไปขอพ่อแม่เค้าก่อน พี่เค้าด้วย”

“เดี๋ยวตอนกลับขอพี่หมัยเลย” คนรูปหล่อบอก แต่ไอ้หัวเกรียนกลับยิ้มขำ ตีขาของอีกฝ่ายเบาๆ

“เร็วไปแล้ว ทำไมใจร้อนแบบนี้อ่ะนะจ๋า เหมอตั้งตัวไม่ทัน ชุดเจ้าสาวยังไม่ได้ตัดเลย”

“นี่คิดจะใส่อยู่อีกเหรอ” ชนะถามทีเล่นทีจริง

“ไม่ได้เหรอ” ไอ้เหมอทำตาแป๋วมอง ชนะจึงหลุดหัวเราะ

“ก็ได้...ตามใจเหมอเลย”

“ฮี่ๆ”

ไอ้เหมอล่องลอยอยู่ในสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า โบยบินไปกับชุดเวดดิ้งสีขาวในจินตนาการของมันเรียบร้อย

“นะจ๋า” ไอ้เหมอร้องเรียก แววตาละห้อยเหมือนหมากำลังรอของกินจากเจ้าของ “เป็นเหมอ ดีแล้วเหรอ”

ชนะลูบหัวเกรียนๆ ของมันแล้วตอบด้วยแววตาจริงจัง “ดีที่สุดแล้ว”

“งั้นไม่ต้องไปขอพ่อเหมอหรอก นะจ๋าพาเหมอหนีเลย” ไอ้เหมอรู้ว่ายังไงท่านบิดาก็ไม่ยอมรับในความรักของมันเป็นแน่

“ไม่ได้หรอก พาหนี...พ่อเหมอก็คงเสียใจที่พรากลูกที่น่ารักของเขาไป เป็นผม ผมก็ไม่ชอบหรอก ถ้าใครจะพรากเหมอไปจากผม” ชนะไม่ได้มีแววล้อเล่น แต่คิดจริงๆ ว่าอยากให้มีคนร่วมแสดงความยินดีกับความรักของเขาและเสมอ อยากให้คนที่เหมอรักร่วมยินดีไปกับเหมอด้วยก็เท่านั้น “ไม่ต้องห่วงนะ เชื่อใจผมสิ พ่อเหมอต้องชอบผมแน่นอน”

“แต่ท่านบิดาไม่ชอบคนที่หล่อกว่าท่าน”

“งั้นท่านคงไม่ชอบผู้ชายทั้งโลก”

“นะว่าพ่อเหมอไม่หล่อเหรอ!” ไอ้เหมอถึงกับของขึ้น มองคนรักอย่างคาดโทษ แต่ความจริงมันแสร้งทำอย่างนั้น ชนะก็รู้ว่ามันล้อเล่นถึงได้หัวเราะหลังจากที่ไอ้เหมอมันต่อประโยคว่า “แต่ก็ไม่หล่อจริงๆ นั่นแหละ เสียดายคุณหญิงแม่คนสวยมากอ้ะ”

“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น ยังไม่เจอท่านบิดาของเหมอเลย คงหล่อเหมือนพี่หมัยรึเปล่า”

ไอ้เหมอหัวเราะฮิฮิด้วยความภูมิใจในตัวพี่ชายของมัน “น้อยกว่าพี่หมัยมาก ตอนนี้ลงพุงแล้วด้วยนะท่านบิดาอ่ะ แก่แล้ว หุหุ นะจ๋าอ่ะ ชวนเหมอนินทาพ่อ” มันพูดของมันเองแล้วก็โทษแฟนรูปหล่อเสียอย่างนั้น

ชนะระบายยิ้ม จับมือไอ้เหมอแล้วบีบเบาๆ “เสมอ...ต่อให้จะยากแค่ไหน ผมก็จะเอาเหมอมาเป็นของผมให้ได้”

“เอาจริงเหรอ”

“ผมคนจริง”

ชนะคนจริงให้คำมั่นหนักแน่น “ผมไม่ปล่อยเหมอไปไหนหรอก...ให้ตายยังไงก็ไม่ยอม”

“ทำไมรู้สึกน่ากลัว” ไอ้เหมอแสร้งว่า “ถ้าเหมอมีกิ๊กนะไม่ฆ่าเหมอตายเลยเหรอ”

“พิสูจน์ไหม...ว่าจะตายรึเปล่า”

ไอ้เหมอยิ้มแหย เพราะเห็นความจริงจังในแววตาของคนรูปหล่อที่ตอนนี้ราวกับงูใหญ่ตัวร้าย ไม่ใช่งูไร้พิษ แต่เป็นราชาแห่งงูที่สามารถฆ่าคนได้ในชั่วพริบตา ไอ้เหมอนึกคิด...นายพรานที่ล่อเสือ หรือบางทีอาจจะไม่ใช่มนุษย์อย่างที่คิดก็เป็นได้ เกรงว่าจะกลายเป็นสัตว์ร้ายไม่แพ้กัน ไม่รู้ทำไม...ถึงได้รู้สึกว่ามัน หลงเข้ามาในดงของอสรพิษร้ายก็ไม่รู้

“เหมอจ๋าเป็นของผมนะ...ของผมคนเดียว”

ไอ้เหมอมองสบแววตาจริงจังแล้วก็ยิ้มรับอย่างยินดี “รู้แล้วจ้า”

ถ้าชนะคืออสรพิษร้าย...ตอนนี้มันคงยอมโดนรัดไว้ทั้งตัวแล้ว ...หนีไม่ได้...จะอยู่หรือตาย คงแล้วแต่ความเมตตา


.........................................................TBC..................................................................

ลูกสามีทำไมดูน่ากลัวขึ้นทุกวัน ไม่รู้แหละ ตอนหน้าจะพาไปทะเลนะ ฮี่ๆๆๆ

[Youi_chin]

ไปทะเล