ภาพประหลาดของคนสองคนบนเตียงที่เพี้ยนเห็นจึงเป็นลูกชายยกยิ้มหน้ามอง ส่วนไอ้เหมอลูกที่พยายามสาวกลับทำท่ากำลังวิ่งหน้าตาทรมานเสียเหลือเกิน
“ไปนอนได้แล้วมั้ง” ไร้พ่ายที่ยืนพิงผนังข้างประตูกอดอกมองคนรักด้วยความเอือมระอา “นอนดึกเดี๋ยวมึงก็บ่นว่าหน้าแก่”
เพี้ยนยอมปิดประตูที่ใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปดูเบาๆ “พี่พ่าย นี่ถ้าปากหวานกับน้องได้ครึ่งของชนะบ้างก็ดีอ้ะ น้องเหมอฟินน่าดูเลย”
ไร้พ่ายดึงไอ้คนแสนงอนเข้ามาในอ้อมแขน “มึงจะเปลี่ยนผัวไหมล่ะ”
“ไม่เปลี่ยน อยู่กันมาขนาดนี้แล้ว เปลี่ยนไม่ทัน อยากเปลี่ยนวันละยี่สิบรอบ แก่แล้วโคตรไม่มีน้ำยา โอ้ยยยย พี่พ่ายทำน้อง”
“มึงปากดี” ไร้พ่ายกัดแก้มไอ้คนปากดีแรงจนอีกฝ่ายน่ายุ่ง
“หนูขอโทษก็ได้” เพี้ยนยิ้มเอาใจคนรักที่อยู่กันมานานแค่ไหนก็ขาดความหวาน ไม่เหมือนลูกชายไร่อ้อยที่ไม่คิดว่าจะอ้อยหนักขนาดทำให้ผู้ชายร่างกำยำอย่างน้องเสมอขวยเขินได้ “พี่พ่าย พรุ่งนี้ถ้าลูกมาพูดด้วยก็คุยดีๆ นะ พี่ก็ผิดที่ไปตบลูก”
“กูรู้แล้ว มึงไม่ต้องพูดมาก”
“แล้ว...เรื่องน้องเหมออ่ะ” เพี้ยนถามอย่างไม่แน่ใจ “ลูกเรารักน้องเหมอจริงๆ นะพี่ แม้จะไม่สวยเท่าน้องก็ตาม แต่น้องเหมอเป็นคนดี น่ารัก น้องชอบ”
“มึงสวยเหรอ” ไร้พ่ายถาม ทอดมองไอ้คนอ้างตัวเองสวยด้วยความเอือมระอา มันคิดว่ามันสวยมาเป็นสิบๆ ปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนความคิด
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง นี่พูดเรื่องน้องเหมอ”
ไร้พ่ายถอนหายใจ กอดคอเพี้ยนให้เดินกลับห้อง พลางเอ่ยเสียงนิ่ง “ดูไปก่อน ความรักเด็กๆ สามวันดีสี่วันเลิก มึงเอาอะไรมาแน่ใจ มึงรู้เหมือนที่กูรู้ว่าลูกเป็นยังไง”
“น้องก็รู้...แต่น้องเหมอไม่ทิ้งลูกเราหรอก เชื่อน้องสิ น้องดูออกว่าน้องเหมอรักจริง ไม่หลอกแน่นอน น้องเหมอซื่อจะตาย พี่เห็นแววตาไหม เหมือนลูกหมาเลย”
“มึงก็เหมือนหมา ยังไปว่าคนอื่น”
“พี่พ่ายอ่ะ!” เพี้ยนมองค้อน ก่อนจะถามเสียงจริงจัง “พี่พ่ายไม่ชอบน้องเหมอจริงเหรอ”
“ถามทำไม”
“ก็...พี่พ่ายบอกน้องเหมอว่าพี่ไม่ต้อนรับน้องนี่...”
“กูบอกแค่ว่าถ้าเป็นคู่นอนกูไม่ต้อนรับ ไม่ได้พูดว่าไม่ต้อนรับในความหมายอื่น ยังเด็กขนาดนั้น ก็ไม่อยากให้นอกลู่นอกทางไปไกล ชนะเป็นไงมึงก็รู้ดี”
เพี้ยนมองไร้พ่ายแล้วโผเข้ากอด “น้องรู้อยู่แล้วว่าพี่พ่ายไม่ใจร้ายหรอก ฮี่ๆ รักจังเลย คนแก่ของน้อง”
“แก่บ้านมึง ลงไปเดินดีๆ ด้วย กูปวดหลัง”
เพี้ยนหัวเราะคิกคักแต่ก็ไม่ยอมลงจากหลังของไร้พ่าย ยังคงเกาะติดหนึบเหมือนตุ๊กแก
“พี่พ่าย ชนะไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไว้ใจลูกเถอะนะ น้องรู้ว่าพี่ห่วงมาก แล้วก็โทษตัวเองตลอดที่ส่งนะไปอเมริกาคนเดียว แต่น้องอยากให้พี่พ่ายเชื่อใจนะบ้าง เชื่อใจลูกของเรา ชนะต้องทำให้พี่พ่ายภูมิใจได้แน่ๆ”
“มึงก็แยกความเชื่อใจกับความเป็นห่วงไม่ออกใช่ไหมเพี้ยน”
“อุ้ย โกรธแล้ว แฮ่ โทษจ้า” เพี้ยนยิ้มแหย เห็นคนรักโกรธขึ้นมาจริงจังจึงเลิกพูดแล้วเปลี่ยนไปเอาอกเอาใจให้หายหงุดหงิด อย่างไรก็คงต้องให้เวลา...กับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ให้เวลาหัวใจของพ่อและลูกได้เยียวยากันและกัน
ไอ้เหมอกลับไปหาพวกเพื่อนๆ หลังจากที่คนรูปหล่อของมันคุยกับพ่อเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าเคลียร์กันอีท่าไหนถึงได้ทำท่านิ่งเฉยใส่กันเหมือนเดิม พอไอ้เหมอถามว่าคืนดีกับพ่อรึยัง ชนะก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มว่า ‘เคยดีกันด้วยเหรอ’ มันถึงได้ร้องอ้าวอย่างงงงวย
“กลับมาได้แล้วเหรอมึง” ไอ้ชายมองไอ้หัวเกรียนที่เดินเคียงข้างไอ้รูปหล่อเข้ามาในบ้าน มันและคนอื่นๆ นอนแทบไม่หลับ วงปาร์ตี้ต้องหยุดชะงักเมื่อตอนที่ไอ้รูปหล่อชนะวิ่งหน้าตั้งลงมาจากห้องหลังจากที่ขอตัวขึ้นห้องแค่ไม่กี่นาทีแล้วบอกว่าไอ้เสือเหมอหายไป ไอ้หล่อมันสติแตกทำเอาคนอื่นๆ พลอยกังวลไปด้วย ช่วยกันหาทั่วบ้านก็ยังไม่เจอหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอ สุดท้ายไอ้รูปหล่อมันก็หายออกไปกับรถของทางบ้าน ทิ้งให้คนที่เหลือต้องหลับๆ ตื่นๆ รอฟังข่าวอยู่ทางนี้
“เท่มากไอ้สัด หนีออกไปนี่เท่มากกกก” ไอ้เชษฐ์ว่าเสียงประชดประชัน คราวนี้วิมปรีประภาก็ไม่ได้ปรามด้วย ไอ้เชษฐ์จึงได้ทีพูดเสียงกระแนะกระแหนต่อ “มึงกำลังวางพล็อตหนังอินเดียวิ่งไล่กับพระเอกลัดภูเขา วนรอบต้นไม้ไงวะ”
“พล็อตหนังอินเดียยังไม่น้ำเน่าเท่าที่ไอ้เหมอมันทำ เป็นกูไม่ไปตามกลับหรอกไอ้ห่า ปล่อยแม่งไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้ไล่ แต่เสือกอยากไปเอง” ไอ้ปิ๊ก หนุ่มใต้อารมณ์ดีที่ไม่เคยออกปากด่าใคร แต่คราวนี้มันหงุดหงิดเป็นจริงเป็นจัง คงเพราะไม่ค่อยได้นอนบวกกับความเป็นห่วง
“เอออ อยากด่าอะไรก็ด่า กูขอโทษ กูมันทำอะไรไม่คิด พอใจยังวะไอ้พวกเวร” ไอ้เหมอที่เงียบอยู่นานยอมรับผิดแต่ก็ยังไม่วายถามกัดกลับไปอีก ทำเอาไอ้สามเสือมันเข้ามารุมตบหัว
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะมึง คนอื่นเขาเป็นห่วง มีผัวแล้วทำตัวสาวน้อยไปได้ไอ้สัด” ไอ้ชายมันตบเน้นๆ มือจนไอ้เหมอมึนไปเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ตอบโต้ ถือว่าครั้งนี้มันทำผิดจริงๆ ที่ทำให้คนอื่นๆ เป็นห่วงกันไปหมด
หลังจากถูกรุมตบหัว ไอ้เหมอก็มองไปทางไอ้กวิ้นที่ทำหน้างอนใส่ ไม่ยอมเข้ามาใกล้
“มึงมานี่ดิ๊” ไอ้เหมอกระดิกนิ้วเรียกแต่ไอ้กวิ้นไม่สนใจ “มานี่เพนกวิ้น”
ไอ้กวิ้นตัวสูงโย่งทำหน้ายุ่งแล้วลุกเดินไปหาไอ้เหมอ “อะไรล่ะ”
“ตบหัวกูดิ”
“กูไม่ทำ กูไม่ชอบใช้กำลัง” ไอ้กวิ้นบอก หน้ามันบึ้งตึง ไอ้เหมอจึงแสยะยิ้มแล้วตบหัวมันแทน “ไอ้เหี้ยเหมอ! ตบหัวกูทำไม”
“กูขอโทษ”
“ห้ะ”
“ขอโทษไงที่ตบหัวมึง” ไอ้เหมอมองสบตากับไอ้กวิ้นจริงจัง “ขอโทษ เข้าใจยังไอ้นกเอ๋อ”
“เออ เข้าใจแล้ว” ไอ้กวิ้นมันกลั้นยิ้ม เบือนหน้าหนีจากสายตาของเพื่อนรัก “มึงมันบ้าไอ้สัดเหมอ”
บรรยากาศระหว่างผองเพื่อนกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง พอสบายใจกันถ้วนหน้า ความง่วงก็เข้าครอบงำแต่ละคน วิมปรีประภาสาวสวยที่อดนอนเป็นนิสัยเพราะคณะที่เรียนก็ไม่ใช่ว่าจะได้นอนหลับอย่างชาวบ้านปกติจึงเป็นเพียงคนเดียวที่ใบหน้ายังคงสดใสเปล่งปลั่ง ไอ้เหมอฉีกยิ้มให้ บอกขอโทษกับสาวเจ้าที่ทำให้เป็นห่วงเบาๆ แต่คนสวยก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร กลับมาก็ดีแล้ว ทำเอาไอ้เหมอซาบซึ้งใจ
“กูขอไปนอนต่อนะเว้ย แปดโมงค่อยไปกินข้าวด้วยกัน ถ้าใครจะไปก่อนก็ได้ แต่กูไม่ไป กูจะไปแปดโมง” ไอ้ชายบอกแล้วเดินขึ้นห้อง คนอื่นๆ ก็คงคิดเหมือนกับมันถึงพากันเดินตามขึ้นไปด้วย เพราะเวลานี้เพิ่งตีห้า ความอยากอาหารจึงมีน้อยกว่าความง่วงงุน
ไอ้เหมอเดินกลับเข้าห้อง ตามหลังมาด้วยคนรูปหล่อที่เอาแต่อมยิ้มขำไอ้เสือใจป๊อด “ขอโทษไอ้กวิ้นดีๆ ไม่ได้เลย เขินใช่ไหม”
“ใครจะเขินมัน” ไอ้เหมอปฏิเสธ มองพ่อดาวประจำใจเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะนึกขึ้นได้ “นะ แหวนที่เหมอถอดไว้อ่ะ”
ชนะได้ยินคำถามก็หลุดหัวเราะ “เสมอเอ้ย ก็อยู่บนนิ้วไง”
“อ้าว” ไอ้เหมอหน้าเหวอ มองนิ้วตัวเองก็เห็นว่ามีแหวนอยู่จริงๆ “มาอยู่นี่ได้ไง”
“ผมใส่คืนให้ตอนเหมอหลับ” ชนะบอกแล้วเข้ามาดึงไอ้เหมอให้นั่งลงบนตัก “อย่าถอดอีกนะ...เพราะถ้าถอดมันอีก ผมฆ่าเหมอทิ้งจริงๆ แน่”
แววตาของชนะเอาจริงเอาจังจนไอ้เหมอยิ้มแหย รู้สึกหวั่นในใจ “ใจร้าย ขู่ฆ่าแฟนตัวเองได้ลงคอ”
“ก็แฟนอยากใจร้ายก่อนทำไม รักกันดีๆ ไม่ชอบ ชอบทะเลาะ”
“เหมอไม่ได้ชอบทะเลาะเลย นะต่างหากที่โกรธเหมอเอง”
“จะเถียงใช่ไหม”
“ง่า...” เพราะคนรูปหล่อทำหน้าดุ น้ำเสียงก็เข้ม ไอ้เหมอมันเลยยอมความ ยกยิ้มเอาใจแล้วกอดรอบคออีกฝ่ายไว้ “ไม่เถียงก็ได้”
“ผมรักเหมอมากนะ รู้ไหม” ชนะกอดรัดไอ้เหมอ ทำเอากระดูกมันลั่นกร๊อบแต่ก็ยังยิ้มสู้
“รู้แล้ว เหมอก็รักนะมากเหมือนกัน”
“รักแล้วต้องตามใจ...รักแล้วต้องยอมผมนะ อยู่กับผม...เป็นของผมคนเดียว”
ไอ้เหมอยังคงยิ้ม แม้ร่างกายจะถูกกอดรัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก บางครั้งความรู้สึกของชนะก็รุนแรงจนไอ้เหมอหวั่นใจ ไม่ใช่ไม่ดีใจ ไม่ใช่ไม่มีความสุข แต่มัน...รู้สึกไม่สบายใจอย่างไรชอบกล
“นะจ๋า เหมอเจ็บไปหมดแล้ว กอดแน่นจังเลย” ไอ้เหมอเอ่ยเตือนเบาๆ “นะปล่อยเหมอก่อน...อะ”
ไอ้เหมอถึงกับจุก เพราะอยู่ๆ ก็ถูกเหวี่ยงให้นอนราบลงบนเตียง ก่อนที่จะถูกคนรูปหล่อตามลงมาทาบทับ
“นะ...เหมอเจ็บ เดี๋ยว นะ อย่ากัด อื้อออ โอ้ย...นะ...”
เสื้อนอนของไอ้เหมอถูกเลิกขึ้น ข้อมือถูกรวบไว้เหนือศีรษะ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาของชนะจะก้มลงสำรวจผิวเนื้อของมัน ไอ้เหมอบิดกายเร่า ทั้งเจ็บทั้งเสียวยามที่เม็ดทับทิมของมันถูกดูดถูกกัดจนแข็งเป็นไต ชนะรุนแรงกว่าครั้งที่สัมผัสกันครั้งล่าสุด รุนแรงจนไอ้เหมอร้องเตือนเป็นระยะ แต่คนรูปหล่อไม่ฟังคำทัดทานใดๆ จากมัน ยังคงโลมเลียร่างกายของอีกฝ่ายไม่ยั้ง มือใหญ่ก็ไม่หยุดพัก ปล่อยข้อมือไอ้เหมอเป็นอิสระแล้วก็สัมผัสไปตามจุดต่างๆ ทั้งบีบคลึงทั้งฟอนเฟ้นไปทั่วร่างค่อนข้างแรง ไอ้เหมอสูดปาก เจ็บระบมแต่ก็สุขสมเพราะลิ้นร้อนที่มอบรสสวาทให้
“ร่างกายนี้เป็นของผมใช่ไหมครับเหมอ” ชนะเคลื่อนริมฝีปากขึ้นกระซิบข้างหูไอ้เหมอที่นอนอ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอด เนื้อตัวของมันเปลือยเปล่าล่อนจ้อน ไร้อาภรณ์ใดๆ ปิดบัง รอยจ้ำแดงทั้งถูกดูดงับ ทั้งถูกบีบเค้น เต็มไปทั้งร่าง รอยกัดตรงหัวไหล่และแผ่นอกก็มีให้เห็น
ไอ้เหมอพยักหน้า มองคนรูปหล่อของมันด้วยความรักใคร่ แม้รอยกัดบางรอยจะมีเลือดไหลซึมแต่มันไม่นึกโกรธความรุนแรงของอีกฝ่าย “ทำไมรุนแรงกับเหมอจังเลยวันนี้”
“ลงโทษ...คนดื้อ” ชนะตอบพลางเคลื่อนใบหน้าลงต่ำ ยกสะโพกของไอ้เหมอขึ้น ไอ้หัวเกรียนจึงร้องถามเสียงหลง
“นะจะทำอะไร”
“ขอชิมหน่อยได้ไหม...” ชนะเอ่ยปากถาม มองสบตาไอ้เหมอจริงจัง “ผมอยากชิมร่างกายที่เป็นของผมทุกส่วน...ได้ไหม”
“มัน...มันสกปรก อื้อออออ” ไอ้เหมอไม่เคยคิดว่าชนะจะทำถึงเพียงนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกซบลงระหว่างเนื้อหนันแน่นทั้งสองข้าง ลิ้นร้อนตรงเข้าสัมผัสช่องทางลับที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย ไอ้เหมอได้แต่นอนสิ้นท่าด้วยความกระดากอาย มันถูกโลมเลียจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนเข้าไปสัมผัสกับโพรงภายใน สะโพกของมันก็ยิ่งส่ายร่อนอย่างน่ามอง
ไอ้เหมอถูกจับพลิกให้นอนคว่ำ โก่งสะโพกขึ้นให้คนรูปหล่อสัมผัสได้ถนัดยิ่งขึ้น
เพียะ!
สะโพกของมันถูกตี พร้อมกับลิ้นที่โลมเลียรอบปากทางเข้ากระดกรัว ไอ้เหมอกระตุก แสบร้อนเพราะแรงตีแต่กลับรู้สึกเสียวอย่างบอกไม่ถูก
“นะจ๋า...อย่าแกล้ง” ไอ้เหมอครางฮือ สะโพกกระตุกไปตามแรงตีกับการกระดกลิ้นของคนรูปหล่อหลายครั้งจนตอนนี้แข้งขามันอ่อนแรงไปหมด ขาที่ใช้ค้ำร่างตอนนี้แนบไปกับที่นอนอย่างหมดท่า ทั้งยังกางกว้างจนคนรูปหล่อเห็นไปถึงไหนต่อไหน
“อยากได้หรือยัง...” ชนะกระซิบถาม นิ้วมือวนสำรวจช่องทางแทนลิ้นร้อน ร่างกายใหญ่ทาบทับบนร่างของไอ้เหมอแทบทุกส่วน ไม่เว้นแม้แต่เจ้ามังกรยักษ์แกร่งกล้าที่กำลังถูไถลงบนสะโพกที่แสบร้อนไปเพราะแรงตีของชนะ “อยากได้ของผมหรือยังครับเหมอ”
“อื้อ” ไอ้เหมอยอมรับ เสียงอู้อี้ในลำคอ ใบหน้าของมันซุกซบกับหมอนด้วยความเขินอาย
“อยากได้อะไร” แต่ชนะยังคงแกล้งถาม กระตุกนิ้วเข้าออกช่องทางรัวเร็ว จนไอ้เหมอแทบสิ้นสติ “เหมอตอบผมสิครับคนดี”
“ทำไมต้องแกล้ง...” ไอ้เหมอถาม ใบหน้าของมันแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ มือของมันป่ายปะไปทั่วเพื่อตามหาของที่อยากได้ จนมันเจอแล้วก็จับรูดรั้งจนชนะแยกเขี้ยวมอง ก่อนจะก้มลงกัดที่ไหล่ ไอ้เหมอนิ่วหน้า พลิกตัวนอนหงาย สองขามันยกขึ้นเกี่ยวตวัดรอบเอวสอบให้คนรูปหล่อไม่สามารถแกล้งมันได้อีก
“นะ...ถุงยาง” ไอ้เหมอเอ่ยเตือน เมื่อเห็นว่าเจ้ามังกรยักษ์ของคนรักยังไม่มีเครื่องป้องกัน แต่คนรูปหล่อไม่ได้สนใจคำเตือนของมัน จับหัวเจ้ามังกรมุดเข้าช่องทางร้อนโดยไม่มีเจลหล่อลื่นใดๆ ทำเอาไอ้เหมอหน้าตาเหยเก แม้จะมีการเบิกทางด้วยนิ้วไปก่อนล่วงหน้า แต่มันก็ยังฝืดเคืองอยู่ดี
“มัน...โอย...ชนะ มันเข้าไม่ได้!” ไอ้เหมอน้ำตาเล็ด ตีแขนคนรูปหล่อที่พยายามเสือกไสมังกรของตัวเองเข้ามา “อา...นะ..อ้ะ...มัน...โอยยย”
“อยู่นิ่งๆ” ชนะสั่งเสียงเข้ม จับสองขาของไอ้เหมอแยกออกให้กว้างขึ้น ก่อนจะขยับเข้ามาสุดแรง
“โอ๊ะ!” ไอ้เหมอหน้าซีด รู้สึกได้ถึงช่องทางของตัวเองฉีกขาด ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นทีละเล็กทีละน้อยแล้วกลายเป็นความเจ็บของความเจ็บอย่างที่สุด ไอ้เหมอดิ้นพล่าน ขยับตัวจะถอยหนีแต่ชนะมีหรือจะยอม จับเอวของไอ้เหมอไว้แน่น เจ้ามังกรที่หายเข้าไปในช่องทางร้อนทั้งตัวยังคงเต้นตุบๆ สร้างความอึดอัดและความแสบร้อนให้ ริมฝีปากก็ถูกชนะครอบครองไว้จนหมดสิ้น ไอ้เหมอหมดสิทธิ์ร้องท้วงใดๆ ยามที่เอวสอบเริ่มขยับ หัวใจมันก็แทบจะขาดรอนๆ เพราะความรุนแรงที่คนรูปหล่อมอบให้ เจ็บ...แต่รู้สึกดี ปวด...แต่ก็สุขสม
ไอ้เหมอตัวโอนอ่อน มันถูกจับเปลี่ยนท่า ทั้งนอนหงายให้ขาทั้งสองข้างพาดบนบ่าคนรูปหล่อ ขยับโยกเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงไปตามจังหวะของคนบงการ ทั้งถูกจับนอนตะแคงให้อีกฝ่ายเสือกไสขยับเอวอย่างสุขสม ทั้งถูกจับนั่งตักครอบครองเจ้ามังกรยักษ์แล้วควบมันราวกับควบม้าหนีศัตรู ไอ้เหมอครางเสียงแหบแห้ง เชิดหน้าหลับตาพริ้มหนีความอาย สิ้นฤทธิ์คาอกกว้างของคนรัก ช่องทางร้อนเต็มไปด้วยน้ำใคร่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยดูดกัด และกรุ่นไปด้วยกลิ่นของบุรุษเพศที่ครอบครองร่างกายของมัน
ชนะนอนหอบหายใจอยู่ข้างๆ ไอ้เหมอที่ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว แขนแกร่งโอบรั้งให้มันมานอนบนอก ริมฝีปากสวยกดจูบอย่างรักใคร่บนริมฝีปากของมันไปอีกหลายที
“ดีไหมครับ” รอยยิ้มระยับของคนรูปหล่อทำเอาไอ้เหมอที่ปรือตามองต้องขยับยิ้มตาม กลิ่นเหงื่อและกลิ่นความใคร่คละคลุ้งราวกับเป็นกลิ่นที่กำลังมอมเมามันอยู่
“อืม...” ไอ้เหมอซบหน้าลงกับซอกคอของคนรัก “แทบขาดใจ”
ชนะหัวเราะในลำคอ ขยับมือเลื่อนลงต่ำ ก่อนนิ้วแกร่งจะสอดเข้าช่องทางร้อนของไอ้เหมอที่ครางฮือ ขยับขาอ้าออกกว้างให้นิ้วของคนรูปหล่อได้เข้าไปตามใจชอบ
“มีแต่น้ำของผม...” ชนะกระซิบข้างใบหูแดงก่ำของคนที่กำลังเขินอาย ขยับนิ้วล้วงเข้าไปให้ลึกขึ้น เพื่อกวาดเอาของเหลวที่ถูกปลดปล่อยออกมา
“อ้ะ...อาาา” ไอ้เหมอส่ายสะโพกรับจังหวะกับนิ้วที่หมุนวนภายใน ของเหลวสีขาวน้ำนมไหลออกจากช่องทางที่มันขมิบตอดรัดนิ้วแกร่ง ปะปนออกมาผสมกับเลือดสีสดจากการฉีกขาด ไหลลงลงสู่หน้าท้องแกร่งของชนะ เพราะร่างทั้งร่างของไอ้เหมอนอนทาบทับร่างของคนรูปหล่อเอาไว้
“พะ...พอ นะ...พอแล้ว เหมอไม่ไหวแล้ว อึก...อ้ะ อา นะอย่าแกล้ง” ไอ้เหมออ้อนวอน มันไม่มีแรงแล้วตอนนี้ ยังคิดอยู่เลยว่าตอนกลับเข้าโรงเรียนมันจะทำอย่างไรกับสังขารที่ไม่พร้อมของมันดี
“แต่ตรงนี้...ยังรัดนิ้วผมอยู่เลย” ชนะงับใบหูแดงก่ำของไอ้เหมอ “ไม่ไหว...ก็ปล่อยสิครับ”
เพิ่งรู้ว่าชนะชอบแกล้ง ไอ้เหมอย่นจมูก แต่ปากก็ยังร้องครางเมื่อนิ้วของคนรูปหล่อขยับเข้าออกที่ช่องทางร้อนของมันไม่หยุด
“เพิ่งรู้เลยว่านะเป็นคนแบบนี้” ไอ้เหมอว่าเสียงแผ่ว พยายามไม่ให้ขาดห้วง “ชอบ...แกล้ง”
ชนะหัวเราะ จับตัวไอ้เหมอพลิกให้อยู่ใต้ร่าง สองมือจับขาทั้งสองข้างของไอ้เหมอแยกออกกว้าง คนหมดแรงสิ้นฤทธิ์อย่างไอ้เหมอก็ได้แต่โอนอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟให้อีกฝ่ายจัดท่าได้ตามต้องการ ก่อนเจ้ามังกรที่มุดถ้ำมาแล้วหลายครั้งจะมุดเข้าสำรวจอีกรอบอย่างไม่รู้เบื่อ
“อยู่ด้วยกันไปนานๆ แล้วเหมอจะรู้เอง...ว่าผมไม่ใช่แค่ชอบแกล้ง” ชนะกระซิบ ก้มจูบริมฝีปากคนหัวเกรียน เอวสอบขยับเนิบนาบ แววตาสีดำลุ่มลึกมองสบกับตาแป๋วซื่อใสของไอ้เหมอ ความร้ายกาจที่เห็นเพียงชั่วครู่ในแววตาของชนะทำให้ไอ้เหมอถึงกับเผลอคิดไปว่าตัวมัน...คงถูกกลืนกินในไม่ช้า
แน่ใจแล้วว่าตอนนี้...คนรูปหล่อไม่ใช่นายพรานที่ปราบเสือ ไม่ใช่มนุษย์รูปงามที่แค่สบตามองก็ทำให้หลงใหล แต่เป็นอสรพิษร้ายที่จำแลงกายมาล่อหลอก เลี้ยงเหยื่อให้อิ่มหนำตายใจ ก่อนจะรัดแน่น...แล้วกลืนกิน
ถ้าถามว่าไอ้เหมอกลัวไหม...มันก็ยอมรับว่ากลัว แต่ถ้าถามว่ามันพร้อมถูกกลืนกินไหม...มันคงตอบได้แค่ว่าพร้อม พร้อมถูกกลืน พร้อมตายในอ้อมกอดของคนๆ นี้ ขอแค่ไม่รัดมันแน่นจนตาย แล้วทิ้งซากมันไว้เพียงลำพังก็พอ
.................................................................TBC..............................................
ชนะหนุ่มไร่อ้อย น่ากลัวนะ เอาจริงๆ
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 687832 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก