ชนะเป็นจุดรวมสายตาของผู้คนตามปกติอยู่แล้ว เดินไปทางไหนก็มีคนหันมอง ไม่รู้ว่าต้องโทษความโด่งดังของแฝดน้องหรือต้องโทษที่ชนะรูปหล่อยิ่งกว่าแฝดน้องกันแน่ ไม่มีวันที่ติ่ง CY จะไม่รู้ว่าคนที่เดินกับไอ้เหมอไม่ใช่ไอดอลที่กำลังโด่งดัง เพราะเอาเข้าจริงแล้ว ความเป็นฝาแฝดก็ไม่ได้เหมือนกันไปซะหมด อย่างชนะกับชยก็ไม่เหมือนกันเลยสักนิด เพราะชยแก้มเยอะ หัวเหม่ง สังเกตได้ง่ายเมื่อมายืนเคียงข้างกันว่าคนไหนเป็นคนไหน ส่วนชนะกับชโยนั้นคล้ายคลึงกันมากกว่า แต่ชโยไม่รูปหล่อเท่าแฝดพี่ ชโยจะให้ความรู้สึกหล่อขี้เล่น หล่ออารมณ์ดี หล่อยิ้มง่าย แต่ชนะนั้นต่างออกไป สังเกตเพียงแวบเดียวก็คงรู้ ยิ่งมีไฝใต้ตาไม่เหมือนกับแฝดน้องคนไหนก็ยิ่งทำให้แยกออกได้ง่ายๆ แต่ชนะก็ยังคงได้รับความสนใจจากแฟนคลับของ CY อยู่ดี
“เหมอ แวะร้านมือถือก่อนนะ ผมจะเปลี่ยนเบอร์มือถือ” ชนะบอก ไอ้เหมอก็ไม่ขัด เดินตามเข้าร้านโทรศัพท์มือถือร้านใหญ่ที่มีบริการครบวงจร ไม่ว่าจะเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนซิม ลงทะเบียนซิมการ์ด อัพเกรดระบบสัญญาณตลอดจนการเติมเงินออนไลน์
“ทำไมเดี๋ยวนี้เปลี่ยนเบอร์บ่อย” ไอ้เหมอถามอย่างสงสัย มันจำได้ว่าชนะเปลี่ยนเบอร์ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วตั้งแต่มันบอกให้ย้ายมาใช้เบอร์ค่ายเดียวกันเพื่อจะได้โทรถูกลง “เปลี่ยนเบอร์หนีใครปะ”
“หนี...แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร มีแต่เบอร์แปลกโทรเข้ามา บล็อคจนขี้เกียจบล็อคแล้ว เพราะฉะนั้นเบอร์นี้เรารู้กันสองคนนะ ผมจะเอาไว้ใช้โทรคุยกับเหมอ” ชนะบอกแล้วยิ้มหล่อใส่ตาไอ้เหมอที่พยักหน้ารับด้วยความเขิน “เหมอเลือกมาอีกเบอร์สิครับ เอามาใช้กับมือถือเครื่องนี้ ผมว่าคงดีกว่าเครื่องที่ไอ้เชษฐ์ให้ อย่างน้อยมันก็ใหม่กว่า”
“แต่มันเป็นของคนรู้จักไม่ใช่เหรอ” ไอ้เหมอมองโทรศัพท์มือถือที่ชนะบอกว่าลืมไว้ที่รถแล้วหายไปเอานานสองนาน
“อืม แต่ผมซื้อต่อเขาแล้ว สามพันบาทเอง...ไม่แพงเลยใช่ไหม”
ไอ้เหมอพิจารณาตัวเครื่องแล้วมองในตู้กระจกที่มีมือถือรุ่นเดียวกันโชว์อยู่ ราคาที่ติดบนเครื่องเป็นเลขห้าหลักที่ไม่ใกล้เคียงกับราคาสามพันบาทเลยแม้แต่น้อย จนไอ้เหมอต้องชี้ให้ชนะดูว่าราคาที่แท้จริงมันเท่าไหร่
“ทำไมเขาขายให้ถูกจัง เป็นเครื่องโดนอาถรรพ์มารึเปล่าเนี่ย แบบคนที่ใช้ต้องตายอะไรแบบนี้” ไอ้เหมอเริ่มเพ้อเจ้อ มันเรียนรู้ว่าของถูกของฟรีและสภาพดี คุณภาพเยี่ยมไม่เคยมีในโลก
“ไม่หรอก...คงเพราะอยากขายจริงๆ ล่ะมั้ง เหมอใช้ไปเถอะ ไม่ต้องกังวล แล้วเดี๋ยวสมัครเน็ตรายเดือนไว้ด้วย ทีนี้จะได้ตอบข้อความผมบ้าง”
ไอ้เหมอหัวเราะ นึกไปถึงเหตุผลที่มันอดแชทคุยกับคนรูปหล่อนานถึงสามสี่วัน “โอเคๆ แต่นะจ่ายให้เหมอนะ เหมอไม่มีตังค์”
“อืม ผมไม่ให้เหมอจ่ายหรอก เพราะต่อจากนี้ไปผมจะเลี้ยงดูเหมอเอง ผมขอเหมอกับคุณหญิงแม่เรียบร้อยแล้ว” สายตาจริงจังและน้ำเสียงหนักแน่นของชนะเล่นเอาไอ้เหมอเขินพนักงานที่กำลังลงทะเบียนซิมใหม่ให้อย่างหนัก พี่พนักงานก็อมยิ้มเหลือบมองมาเป็นระยะ ส่วนไอ้เหมอก็หูแดงหน้าเห่อร้อนเพราะพิษร้ายจากพ่ออสรพิษรูปหล่อของมัน
“ชะน้าาาา ทำไมอ้อยหนักแบบนี้ ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย”
“ผมคนจริง”
เจอประโยคนี้ไอ้เหมอก็ฟลายอิ้งไปฟินแลนด์ทันที และคงไม่มีกำหนดแลนด์ดิ้งลงพื้นดินอีกนานเพราะหลังจากได้เบอร์โทรศัพท์สำหรับรู้กันสองคนแล้ว ไอ้เหมอก็ถูกพาไปร้านรองเท้า ชนะซื้อรองเท้าให้มันหนึ่งคู่ เป็นรองเท้าคอลเลคชั่นใหม่ของ Onitsuka tiger ที่พ่อดาวประจำใจตั้งอกตั้งใจเลือกให้ พร้อมกับคุกเข่าก้มลงสวมให้ไอ้เหมอได้ทดลองใส่ ทำเอาไอ้หัวเกรียนแทบถลาลงไปหาชนะด้วยความเขินอายพนักงานที่คอยให้บริการอยู่ใกล้ๆ
“นะ ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้ เหมอใส่เอง” ไอ้เหมอรู้สึกราวกับว่าตัวมันถูกปฏิบัติเหมือนสาวน้อยมากขึ้นทุกที ชนะดูแลประคบประหงมเสียจนไอ้เหมอรู้สึกกระดากอาย ทั้งๆ ที่มันเป็นชายหัวเกรียนรูปร่างกำยำ ตัวดำคล้ำแดด ไม่มีส่วนไหนของใบหน้าหรือร่างกายที่บ่งบอกถึงความอ้อนแอ้นอรชรเลยสักนิด ไอ้เหมอกลัวว่าใครจะหัวเราะเยอะ กลัว...ว่าใครจะมองชนะสุดที่รักของมันด้วยแววตาราวกับมองตัวประหลาด
“แต่ผมอยากใส่ให้”
“ขอเหมอใส่เองเถอะ” ไอ้เหมอสบตามองคนรูปหล่อของมันอย่างอ้อนวอน ชนะมองมาเพียงครู่ก่อนจะพยักหน้ายอมความ แต่ไอ้เหมอกลับรับรู้ถึงแววตาตัดพ้อน้อยใจของคนรักได้เป็นอย่างดี มันจึงยิ้มเอาใจ จับมือชนะไว้ระหว่างที่ลองรองเท้า จนได้ไซส์ที่เหมาะพอดีกับเท้าแล้วจึงหันไปตกลงราคากับพนักงาน
“แพงจังเลย คู่นี้ห้าร้อยเอง แต่เหมอใส่มาสามปีแล้วยังไม่ขาด” ไอ้เหมอบ่น ทั้งคู่ออกจากร้านรองเท้ามาแล้วและกำลังเดินไปที่ลานจอดรถ
“คู่นี้เหมอจะใส่ได้เป็นสิบปีเลยถ้าไม่เบื่อซะก่อน แพงแต่ก็ทนนะ” ชนะมองไอ้หัวเกรียนด้วยความเอ็นดู มันไม่ชอบซื้อของแพง แต่ถ้าเป็นของที่ซื้อให้ชนะสุดที่รัก แพงแค่ไหนไอ้เหมอไม่เคยบ่น
“อือ แต่แอบเสียดายเงินสามีอ้ะ”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องเสียดายหรอก เงินทองมันหาใหม่ได้เรื่อยๆ แต่คนสำคัญน่ะ...หาใหม่ไม่ได้ง่ายๆ นะ เพราะฉะนั้นผมถึงอยากให้เหมอได้ใช้แต่ของดีๆ”
ถูกชนะแอทแท็คเข้าให้ ไอ้เหมอมันจึงได้แต่ยิ้มกว้าง ไม่บ่นอะไรอีกต่อไป เดินกันมาจนถึงรถคันหรูของชนะ ไอ้เหมอก็เก็บรองเท้าบนไว้ท้ายรถ ก่อนจะเดินมาขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับโดยมีชนะเปิดประตูให้ ไอ้เหมอแอบถอนหายใจเล็กน้อย อย่างไรมันก็ต้องคุยกับชนะให้เข้าใจเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงเป็นปัญหาในภายหลังแน่ๆ
“ชนะ เดี๋ยวเหมอคาดเอง” ไอ้เหมอเบรคคนรูปหล่อที่กำลังจะคาดเข็มขัดนิรภัยให้มัน
“อีกแล้ว” ชนะมองด้วยแววตาตัดพ้อ “ผมอยากทำให้”
“แต่เหมอทำเองได้” ไอ้เหมอยืนกราน มันหันหน้ามองชนะอย่างตรงไปตรงมา “นะจ๋า ฟังเหมอนะ ถึงบางทีเหมอจะทำจริตใส่นะไปบ้าง แอ๊บแบ๊วกวนตีนไปบ้าง แน่นอนว่าเหมอก็คิดว่านะเป็นสามีเหมอ เป็นเจ้าของเหมอ แต่เหมอก็ยังเป็นผู้ชาย นะไม่ต้องดูแลเหมอเหมือนเหมอเป็นผู้หญิงบอบบางอะไรแบบนั้นหรอก เหมอไม่ได้อายอะไรเลย ตรงกันข้าม เหมอเขินด้วยซ้ำ รู้สึกดีมากที่นะทำให้ แต่นะรู้ไหม มันจะทำให้นะถูกคนอื่นมองแปลกๆ เหมอไม่ได้อยากสนใจสายตาคนอื่นนักหรอก แต่เพราะเหมอไม่อยากให้เขามองนะเหมือนนะเป็นตัวประหลาด”
ชนะคลี่ยิ้มกว้าง ดึงไอ้เหมอไปกอดไปหอมเพื่อให้รางวัล “เสมอคนดีของผม”
“ง่า...โดนหอมอีกแล้ว”
ไอ้เหมอยิ้มอาย ทำท่าสะดิ้งจนชนะหัวเราะ “เหมอจ๋า”
“จ๋า” ถูกคนรักร้องเรียกไอ้เหมอก็ขานรับเสียงหวานจนน่าเตะ
“ตอนที่เราอยู่กันสองคน...ให้ผมได้ดูแลเหมออยากที่ผมต้องการได้ไหม”
“อื้อ แล้วเหมอจะรับบทเป็นสาวน้อยให้เอง”
“ฮ่าๆ สาวน้อยเสมอทำให้หลงอีกแล้ว”
“ก็เหมอน่ารักนี่นา ฮี่ๆ งั้นคืนนี้อุ้มเหมอเข้าห้องหอด้วยนะ”
“ยังยืนยันว่าอุ้มไม่ไหว”
“เหมอเป็นสาวน้อยให้แล้วนะต้องอุ้มไหวสิ”
“จะพยายามนะครับ”
“ชะน้าาาา”
ไอ้หัวเกรียนลากเสียงยาวจนน่าหยิกจึงโดนจูบไปอีกหลายที มันอ่อนระทวยแทบละลายคาอกกว้างของชนะ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงทะเล้น
“นะจ๋าอยากให้เหมอมีนมปะ”
“ห้ะ?”
“นมอ่ะนม ตรงนี้อ่ะ มันแบนๆ เวลานะจ๋าดูดคงไม่ฟินใช่ม้า งั้นเหมอไปขอคุณหญิงแม่ทำนมนะ ถ้าบอกว่านะจ๋าชอบ คุณหญิงแม่ต้องรีบไปเบิกเงินในธนาคารมาให้เลย”
“อย่าๆๆๆ ถือว่าผมขอ” ชนะรีบปฏิเสธ นึกถึงเรื่องที่ไอ้กวิ้นเคยเผาไอ้หัวเกรียนให้ฟังแล้วก็ได้แต่หัวเราะ “แบนๆ อย่างนี้ผมก็ชอบ...ให้ผมได้นวดได้ดูดให้มันบวมขึ้นมาเองดีกว่านะครับ อย่าไปให้มือหมอที่ไหนสัมผัสมันเลย ผมหวง”
“ถ้านะไม่ชอบเหมอก็ไม่ทำ ฮี่ๆ”
ชนะคงเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถเกลี้ยกล่อมไอ้เหมอให้เชื่อฟังได้โดยไม่ต้องลงแรง คราก่อนทั้งท่านบิดาและคุณหญิงแม่ของมันต้องเหนื่อยแทบขาดใจกับการโน้มน้าวไม่ให้ไอ้เหมอมันทำนม แต่ชนะพูดเพียงประโยคเดียวไอ้เหมอกลับเชื่อฟังสุดใจ
“เสมอเป็นเสมอน่ะดีที่สุดแล้ว อย่าเปลี่ยนอะไรเพื่อผมเลย... ถ้ามีอะไรที่เราไปกันไม่ได้...อะไรที่เหมอไม่ชอบ ผมจะเปลี่ยนมันเพื่อเหมอเอง เหมอไม่ต้องลำบากหรอก แค่รักผม...อยู่กับผม เป็นของผมคนเดียวก็พอ”
ไอ้เหมอยิ้มกว้าง พยักหน้าหงึกหงักแล้วหอมแก้มแฟนรูปหล่อของมันซ้ายทีขวาทีอย่างรักใคร่ “เหมอไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงหรอก แค่อยากเป็นคนที่ให้ความสุขกับนะเท่านั้นเอง ถ้านะบอกว่าแบบนี้โอเค เหมอก็โอเค แต่ถ้าวันไหน นะมีกิ๊กเป็นผู้หญิงนมโต เหมอบอกไว้เลยว่าเราตายกันไปข้างแน่”
ไอ้เกรียนทำเสียงเหี้ยม ข่มขู่คนรูปหล่อที่เอาแต่หัวเราะชอบใจ ไม่มีทีท่าหวาดกลัวมันเลยสักนิด แถมยังย้อนถามอีกว่า “ทำไมหรือ”
“ก็นะบอกว่าไม่ต้องทำนมก็โอเคนี่”
“งั้นนมเล็กก็กิ๊กได้ใช่ไหม ผู้ชายที่ตัวเล็กๆ น่ารัก ก็ควงได้ใช่หรือเปล่า”
“ไอ้ชนะ!”
“หืมมม เพิ่งเคยได้ยินเสมอคนดีเรียกผมว่าไอ้เป็นครั้งแรก ไม่เคารพรักผัวแล้วเหรอครับ”
“ไม่ต้องมากอด ไปไกลๆ” ไอ้เหมอแสร้งงอนเพราะมันชอบให้ชนะง้อ คนรูปหล่อก็เหมือนจะรู้ทันจึงทั้งกอดทั้งรัด ทั้งฟัดแก้มมันนัวเนียจนไอ้เหมอหลุดหัวเราะ “ชะน้าาา พอแล้ว เหมอช้ำหมดแล้วอ้ะ”
“หายงอนยัง”
“หายแล้วๆ”
“หายแล้วก็มาให้ลงโทษหน่อย เรียกสามีว่าไอ้มันใช้ได้ที่ไหน”
ไอ้เหมอโดนลงโทษด้วยการถูกกัดที่ไหล่กับหน้าอกไปอีกหลายรอย โชคดีที่รถของชนะติดฟิล์มทึบ ไอ้เหมอจึงไม่ต้องกลัวจะมีใครมาเห็นว่าเสื้อของมันถูกเลิกขึ้นจนเห็นเม็ดทับทิมสีเนื้อที่กำลังถูกชนะดูดกัด
“ลงโทษพอแล้วมั้ง...เดี๋ยวก็ไปส่งยะที่สนามบินไม่ทันกันพอดี”
“ยะบินดึก ตอนนี้เพิ่งหกโมงเย็น ยังไงก็ทัน” คนรูปหล่อเถียงกลับ ดูดยอดอกของไอ้เหมอจนเกิดเสียงดัง ไอ้เหมอที่สิ้นความอายไปหมดแล้วก็ปล่อยให้คนรักได้ลิ้มลองตามความพอใจ มันมีหน้าที่แค่แอ่นอกรับและกลั้นเสียงครางไม่ให้ดังเกินควรก็เท่านั้น
“รู้ไหมครับ...ว่านอกจากเหมอแล้วก็ไม่มีใครทำให้ผมพอใจได้มากขนาดนี้มาก่อน” ชนะกระซิบบอก เสียงทุ้มนุ่มสะกดไอ้เหมอเคลิบเคลิ้ม “เหมอทำได้ยังไง...ทำไมผมถึงหลงเหมอมากขนาดนี้”
ไอ้เหมอส่ายหน้า มันอยากบอกว่ามันไม่ได้ทำอะไรเลย แต่มันก็พูดไม่ออก เพราะลิ้นที่ระรัวลงบนยอดอกทำให้มันต้องเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียง ชนะต่างหาก...ชนะที่ทำ...ชนะที่เปลี่ยนไอ้เหมอให้เป็นคนหน้าไม่อาย ไม่เคยต่อต้านขัดขืนใดๆ เลยหากอีกฝ่ายนึกอยากลิ้มชิมรส มันกลับสนองตอบทุกครั้ง ไม่เกรงสถานที่หรือสิ่งแวดล้อมอื่นใด จนไอ้เหมอ...ก็เริ่มไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้ว...มันเป็นคนแบบไหนกันแน่ ทำไมถึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากขนาดนี้
“แล้วนะรู้ตัวเองไหม...ว่านอกจากจะชอบแกล้งชอบทรมานเหมอแล้ว...นะยังโคตรเซ็กส์จัด...”
ชนะหัวเราะ มองสบสายตาแป๋วซื่อใสของไอ้เหมอ “รู้สิครับ เพราะผมน่ะ...อยากมีเซ็กส์กับเหมอตลอดเวลา อยากได้ยินเสียงเหมอร้องครางเรียกชื่อผม...อยากกระแทกเข้าใส่เหมอแรงๆ อยากเข้าไปอยู่ในตัวเหมอ...ให้เหมอรัด ให้เหมอได้รู้สึกถึงตัวตนของผม”
ไอ้เหมอทนความน่าอายนี้ไม่ไหวอีกต่อไป มันก้มหน้างุด ผลักใบหน้าหล่อเหลาของชนะให้ออกห่างแล้วไม่ยอมสบตากับคนรูปหล่ออีกเลย
“เสมอ”
“ห้ามเรียกนะ...เหมออายจนจะบ้าอยู่แล้ว” ยิ่งได้ยินเสียงของชนะ ไอ้เหมอก็อยากจะแทรกหน้าลงกับเบาะหนังสุดหรูที่มันกำลังนั่งอยู่ในตอนนี้
“หึหึ น่ารักจริงๆ เสมอของผม” ชนะยกมือลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมออย่างเอ็นดู “ผมพูดเรื่องน่าอายกับเหมอคนเดียว...เพราะฉะนั้นตอนที่มีแค่เรา ถ้าเหมอยังไม่ชิน...เหมอคงได้อายมากกว่านี้แน่เลย”
“แทนที่ตัวเองจะเพลาๆ ลงบ้าง กลับมาบอกให้เหมอชินซะงั้น ตรรกะอะไรเนี่ย”
“ตรรกะของคนที่รักเหมอไงครับ”
“โอยยย ชะน้าาาาา เหมอไม่ไหวแล้ว ให้เหมอนั่งรถเมล์กลับบ้านเองเถอะ!!”
ชนะหัวเราะชอบใจ ก่อนที่ไอ้เหมอจะระเบิดตัวเองให้เป็นผุยผง ชนะก็ยอมหยุดแกล้งมันแล้วพามันไปรับชยเพื่อไปส่งที่สนามบิน ไอ้เหมอมันก็ถูกแกล้งถูกแหย่ไปตลอดทาง ทว่า...มันกลับไม่โกรธเลยสักนิด หัวใจมันพองโตมีแต่ความสุขใจ ใบหน้ามันก็แต้มยิ้มจนเมื่อย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยกับการฉีกยิ้มให้คนรูปหล่อของมันเลย...การฟลายอิ้งทูฟินแลนด์ของไอ้เหมอคงยังดำเนินต่อไปโดยไม่มีกำหนดแลนด์ดิ้งเสียแล้ว ได้แต่หวังว่าจะไม่มีนกยักษ์ตัวใหญ่มาบินชนมันให้ตกลงพื้นไปตายเสียก่อน
..............................................................TBC..............................................................
เออ แล้วแต่พวกแกละกัน ไม่มีใครขัดขวาง ขอให้รักกันนานๆ ถือไม้เท้ายอดทอง หมั่นไส้นังเหมอแรงมาก แต่รักชนะไม่เสื่อมคลาย ลูกสามี
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 688585 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก