หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[Peung002]

โอเค ตอนนี้บอกตรงๆเราสงสารชนะอ่า 
ชนะคงรู้รสนิยมตัวเอง เลยกลัวเสมอรับไม่ได้หรืออึดอัดกับสิ่งที่เค้าเป็น คนที่มีรสนิยมแบบชนะไม่ใช่ผิดปกตินะ แต่มันเป็นรสนิยมแบบที่เค้าชอบท่านั้น และเราดีใจที่เสมอรับได้ เสมอรู้ได้ว่าชนะเป็นสาย S. แต่ก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ชนะแอบแฝงมาด้วยเช่นกัน.  ขอให้ทั้งสองผ่านไปได้ 
นอกจากเรื่องนี้ เราต้องดีใจกับเสมอนะที่ได้เพื่อนดี คอยเตือน คอยสังเกตุ เราว่าที่ชายเตือนสติเหมอมันเจ๋งมากเลยอ่า

สุดท้ายแล้วเราจะลืมสุดที่รักเราได้อย่างไร #กวิ้นเพื่อนโง่ ผู้ถูกแกล้งอยู่ร่ำไป 5555 แอบเห็นนะว่าไปแซวพี่สมัยอ่ะ    น่ารักอะ
ปล.ขอบ #รจนาหัวเกรียน

[Vanillaเปรี้ยว]

คนอะไรมาแล้ววงแตก! ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก กรี๊งงงงงงงง!!! หมดเวลา ปล.ชนะน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ(เรื่องหื่น) เอ๊ะหรือคนเขียนวะที่น่ากลัว

[Freja]

เรามองว่าชนะกำลังพยายามเทรนเหมอให้รับกับรสนิยมทางเพศของตัวเอง
ปล่อย Teasers ออกมาทีละน้อยถึงตัวตนของชนะ
ให้เหมอค่อยๆรับรู้ปรับตัวและยอมรับ

ตอนที่ชนะอึ๊บเหมอตรงประตูห้องนั้นแรกๆเราคิดว่าชนะประชดพ่อ แต่มาตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว  ชนะได้รับความสุขสมกับเซ็กส์แบบรุนแรง  เสี่ยง เร้าใจ  เช่นการถ่ายคลิป  การหยอกเหมอทั้งคืนด้วยปลายนิ้วแต่ไม่ consummate  จนกระทั่งเช้าอีกวัน   การไม่ยอมติดต่อเหมอทั้งๆที่เห็นได้ชัดว่าอยากคุยกับเหมอ  เหมือนกับว่าชนะปกปิดตัวเองมาตลอด   ปิดรสนิยมทางเพศของตัวเองเพราะว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ  น่าอาย  การนอนกับอดีตแฟนชะนีน่าจะเป็นแค่การระบายความต้องการ    ชนะเลือกเหมอก็อาจจะเพราะความรักที่เหมอมีให้นะกับสัญชาตญาณของชนะเองก็ได้มั๊ง   สัญชาตญาณของการสืบพันธ์ + การเลือกคู่    ซึ่งที่จริงแล้วเรื่องรสนิยมทางเพศแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ผิดอะไรถ้าหากว่าอีกฝ่ายรับได้   เหมือนกับที่สมัยก่อนศาสนาบางศาสนาบอกว่าการร่วมเพศคือการสืบพันธ์ การมีลูก  แต่มาทุกวันนี้การมีเซ้กส์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการอยากมีลูกสักเท่าไหร่เลย

ที่ห่วงก็คือยังมีการพยายามปรับตัวเข้าหากัน   ใครจะยอมให้ใครมากกว่า เหมอยอมให้นะมากจนเหมอขาดความเป็นตัวของตัวเองไป  เหมอยอมวิ่งตามเกมส์ของนะ   แต่เราเดาเอาว่าอีกไม่นาน เหมอก็จะตื่นแล้วมีการเรียกร้องส่วนตัวบ้าง  นะเองก็ต้องปรับตัวตามที่เหมอต้องการ  เพราะไม่งั้นก็อยู่ด้วยกันไม่ได้

เราว่าตัวเร่งปฏิกิริยากำลังโผล่มา  2 ตอนแล้ว    กลัวใจชนะว่าจะโหดขนาดไหนตอนนั้น 

ป.ล เรานี่โคตรจิ้นพี่หมัยกับกวิ้นเลยค่ะ   

[anuyasha]

ใสจริงๆใช่มั้ยคะ พ่อชนะของน้องเสมอ อย่าให้มีดราม่ามากล้ำกลายเลย /หวาดระแวง

[popular]

 

[drasil]

ชอบตอนนี้จัง ให้ความรู้สึกถึงการเป็นแฟนกันจริงๆอ่ะ แบบไม่ได้เห็นแต่มุมที่น้องเหมอรักชนะมากกก หรือมุมที่ชนะหลงน้องเหมอ หรือแม้แต่โมเม้นทะเลาะกันก็ยังไม่เชิง แต่แบบมันซับซ้อนกว่านั้น มันมีความไม่มั่นใจในความสัมพันธ์หลายๆอย่าง มันทำให้เห็นว่าชนะก็กลัวเหมือนกัน กลัวน้องเหมอจะไม่รักกันแล้ว(จุดนี้บอกเลยว่าฟินมาก ชอบชนะโมเม้นนี้) น้องเหมอเองลึกๆก็กลัว กลัวตัวเองจะรักชนะน้อยลง
 สรุปก็คือมันยิ่งทำให้เราเห็นว่าสองคนนี้รักกันมากแค่ไหน เพราะมีแต่คนที่รักกันจริงๆเท่านั้นแหละ ถึงจะกังวลแม้แต่กับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่ออีกฝ่าย ไม่อยากให้มันน้อยลง กลัวว่าวันนึงเราจะไม่รักกัน

ปล.ชอบ ‘ชนะคนจริง’ มาก ได้ยินชนะพูด “ผมคนจริง” ทีไร เผลอยิ้มทุกที ภาพนี่มาเลยจ้าา

[B52]

รู้สึกว่าจะหื่นขึ้นทุกตอนเลย 

[MyLavenderLand]

มันคือความต่างของการแอบรักกับความจริง ความจริงอาจจะไม่สวยงามอย่างในฝัน แต่มันสัมผัสได้จริง ค่อยๆปรับต้วไปนะเหมอ เด่วก็หาเจอจุดพอดีสำหรับทั้งชนะและเสมอ #เหมอรับได้

[dekying kukkig]

  อยากจะตอบคนที่ถามว่านุ้งเหมอโด๊ฟไรมา  ล้วนๆ น้ำ(คำ)ชะน้าาาาา งั้ย

[sang som]

อ่านเรื่องนี้ที่ไร อิจฉาทุกทีเลยยยยย!!

ฆ่าคนโสดชัดๆๆ#ดีดดิ้น

[nutipkra]

 

[snowboxs]

ชน้าาาาก็พยายามเพื่อเสมอนะ
เสมอได้ยินมั้ยชนะบอกว่า รักเสมอ
3 เกรียนก็มีสาระนะบอกเลย

ว่าแต่คนที่ถามชายเรื่องเสมอมีแฟนยัง
เป็นเกรียนเดียวกับที่ชน้าสกัดมั้ยน้อ

[himoru]

มาเซไฮน้องเหมก่อน
จองที่ไว้ เดี๋ยวมาอ่าน นะเหมอนะ

[Snufflehp]

ตอนที่ 28

ชนะ โรจนโภคิน ตั้งแต่เกิดมาจนอายุเกือบ 20 ปี ครั้งนี้อาจเป็นครั้งที่สองในชีวิตที่มีเรื่องกลุ้มใจ คนรูปหล่อนั่งเกากีตาร์อยู่ริมแอ่งน้ำใส ขัดสมาธิอยู่บนเสื่อผืนเล็กใต้ต้นก้ามปูที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงา ข้างกายมีหมอนหนึ่งใบ กับของว่างที่แม่จันทร์แม่ครัวของตึกฝั่งตะวันออกอุตส่าห์ให้พี่ต้อยติ่งยกมาให้ก็พร่องลงไปไม่มาก

ชนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาทอดมองผืนน้ำเบื้องหน้า สังเกตเห็นระลอกคลื่นที่เกิดจากลมพัดเบาสบาย ฝูงปลาแหวกว่ายดูสุขใจแต่บางทีก็ต้องระวังนกที่โฉบลงตามผืนน้ำเพื่อหาอาหาร

“จ๊ะเอ๋!” เสียงร้องร่าเริงสดใสดังขึ้นเบื้องหลัง แต่ชนะไม่ตกใจ คงเพราะเห็นเงาสะท้อนของใครบางคนบนผืนน้ำอยู่ก่อนแล้วก็เป็นได้ “ไม่สนุกเลย ทำไมไม่ตกใจเนี่ย”

เพี้ยนย่นจมูกใส่คนรูปหล่อที่เลิกตกใจกับมุกปิดตาจ๊ะเอ๋ของเขาตั้งแต่ที่อายุได้ห้าขวบ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงใกล้ๆ ชนะวางคางลงกับกีตาร์แล้วมองคนรักของพ่ออย่างแปลกใจ

“ไม่ได้ไปเชียงรายกับป๋าเหรอ”

“กลับมาก่อนน่ะ น้องยะไปญี่ปุ่น พี่เพี้ยนกลัวว่านะจะเหงาเลยรีบกลับมา” เพี้ยนบอกพลางหยิบเม็ดขนุนของโปรดของชนะเข้าปาก ก่อนจะหยิบไปป้อนให้กับคนรูปหล่อที่อ้าปากรับพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่ใช่ว่าป๋าสั่งให้มาหรอกเหรอ”

“ไม่ใช่เลย ป๋าหรือจะสั่งพี่เพี้ยนได้ ไม่มี ไร้พ่ายกระจอกจะตายไป” เพี้ยนเป็นจอมขี้โม้แต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่ตอนที่ชนะยังเด็กก็ชอบโม้ให้ฟังอย่างนี้เป็นประจำ “พี่เพี้ยนกลับมาเพราะเป็นห่วงน้องนะต่างหาก แล้วไหนดูซิ ซูบลงเยอะเลย ลุงแสงบอกว่าน้องนะไม่ค่อยทานข้าว ตอนทานก็ทานนิดเดียว”

“...ก็ทานทุกวัน”

“ไม่ใช่นา...แม่จันทร์ร้องห่มร้องไห้บอกพี่เพี้ยนเลยว่าขอลาออกเพราะทำอาหารอร่อยถูกปากน้องนะไม่ได้ เพราะน้องไม่ค่อยยอมทาน”

ชนะยิ้มจาง วางกีตาร์ลงข้างตัวแล้วล้มลงนอนบนตักของคนที่กล้าเรียกได้เต็มปากว่าเป็น ‘แม่เลี้ยง’ แม้อีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายก็ตามที

“มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า นะบอกพี่เพี้ยนได้ทุกเรื่องเลยนะ” เพี้ยนยกมือขึ้นลูบหัวเด็กน้อยที่ไม่ว่าวันนี้จะโตขึ้นมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงเป็นเด็กน้อยสำหรับเขาอยู่ดี “พี่เพี้ยนอยู่ข้างนะเสมอ”

ชนะหลับตาลงช้าๆ ดึงมือที่แสนอบอุ่นของเพี้ยนมากุมที่แก้มของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เพี้ยน...จะทำยังไงให้คนที่เรารัก เขารู้ว่าเรารักเขามากเหรอ”

“หืม...ทำยังไงน่ะเหรอ?”

“อืม...ทำยังไง ต้องทำแบบไหน เขาถึงจะไม่ทิ้งเราไป...เขาถึงจะมีความสุข”

ทำไมการให้ความรักกับใครสักคนถึงได้ยากเย็น...แสดงออกมากไปก็ทำให้อีกฝ่ายอึดอัด  แสดงออกน้อยไปก็กลายเป็นความไม่ใส่ใจ ...ไม่รู้จะต้องทำยังไงให้อีกฝ่ายรู้สึกดี ไม่รู้จะต้องทำยังไงให้รอยยิ้มที่เขาชอบกลับมาเป็นเหมือนเดิม

“แค่น้องนะคิดว่าอยากให้เขามีความสุข มันก็พอแล้วล่ะ”

“ไม่พอ...แค่นะคิด เหมอไม่เห็นจะมีความสุขเลย”

ชนะรู้ดี...ว่าคงทำให้เสมอผิดหวังในหลายๆ เรื่อง ผิดหวังกับสิ่งที่เขาชอบ...ผิดหวังกับสิ่งที่เขาเป็น และคงผิดหวังกับสิ่งที่เขาทำกับเสมอ

“รู้ได้ยังไงว่าไม่มี น้องนะถามน้องเหมอแล้วเหรอ”

“ถึงถาม...เหมอก็ไม่ตอบตามตรง” เสมอมักจะกลบเกลื่อนทุกอย่างด้วยรอยยิ้มแล้วเลี่ยงที่จะบอกความจริงอยู่ร่ำไป

“น้องเหมอเป็นคนชอบโกหกเหรอ”

“เหมอชอบโกหกเพื่อความสบายใจของนะ”

“แล้วทำไมถึงต้องโกหกเพื่อให้น้องนะสบายใจกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะน้องเหมอรักน้องนะมาก พี่เพี้ยนเข้าใจถูกไหม” เพี้ยนอมยิ้มมองเด็กน้อยที่ยังคงมีสีหน้ากังวล “กับการที่เราแคร์ใครคนหนึ่งมากๆ เราก็ไม่อยากเห็นเขาไม่สบายใจอยู่แล้ว ใช่ไหมล่ะ น้องนะเป็นคนสำคัญของน้องเหมอนะครับ คงสำคัญมาก...น้องเหมอถึงไม่อยากให้น้องนะไม่สบายใจ บางคนเลือกจะเก็บบางอย่างไว้กับตัวเองเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข”

ชนะคลี่ยิ้มน่ามอง ก่อนจะบอกเพี้ยนเบาๆ ว่า “เหมอก็บอกว่ารักนะ...แต่นะก็ยังกลัวว่าเหมอจะเปลี่ยนใจ นะไม่อยากให้เหมอทิ้งนะไป”

“น้องนะสุดหล่อฟังพี่เพี้ยนน้า ไม่มีใครที่จะอยู่กับเราไปได้ตลอดหรอก มีพบก็ต้องมีจากอยู่แล้ว ดูอย่างป๋ากับพี่เพี้ยน สักวันก็ต้องตายจากกันไป รักกันมากแค่ไหน แต่คนเราก็แก่เฒ่ามากขึ้นทุกวัน ป๋าน่ะแก่มากแล้ว สักวันคงตายแหละ ฮ่าๆๆ ไม่ๆๆ ไม่แช่งสามีสิ” เพี้ยนตบปากตัวเองอย่างแรงจนชนะหลุดหัวเราะ “เอาเป็นว่า...น้องนะอยู่กับปัจจุบัน คิดแค่ว่าวันนี้ทำอะไรแล้วเรามีความสุข น้องนะก็ทำ แล้วทำมันให้เต็มที่ด้วย เผื่อว่าพรุ่งนี้ตายไปจะไม่เสียดายอะไรอีก สำหรับพี่เพี้ยน พี่ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้หรอก พี่อยู่เพื่อวันนี้ อยู่เพื่อให้ได้ทำสิ่งดีๆ กับคนที่พี่รัก ทั้งกับป๋า น้องนะ น้องยะ น้องโย พ่อแม่ของพี่ด้วย น้องนะรู้ไหมกว่าพี่จะแก่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ พี่ผ่านอะไรมามาก พี่สตรองสุดๆ สตรองงง!!”

ชนะหัวเราะเต็มเสียง รู้สึกความหนักอกหนักใจที่มีมาหลายวันมลายหายไปจนแทบไม่เหลือ คงเพราะคำว่าสตรองที่ดังลั่นของเพี้ยนฉุดจิตใจที่ดำดิ่งให้กลับมาสู่พื้นฐานของความเป็นจริงได้อีกครั้ง

“เพี้ยน”

“หืม”

“นะไม่ได้ตัวคนเดียวใช่ไหม”

เพี้ยนกุมมือเด็กน้อยชนะที่แสนรักแสนหลงแล้วบีบเบาๆ “พี่เพี้ยนบอกกี่ครั้งแล้วว่า...นะมีพี่เพี้ยน มีน้องยะ มีน้องโย มีป๋า มีคุณตาคุณยายที่รักน้องนะ”

ชนะพยักหน้า แต่เมื่อหวนนึกถึงบางเรื่องก็ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความกังวล “นะ...เป็นคนไม่ดี นะทำให้ป๋าผิดหวังมามาก แล้วนะก็ไม่อยากให้เหมอผิดหวังในตัวนะ นะกลัวว่าเหมอจะทิ้งนะไป”

เพี้ยนมองเด็กน้อยอย่างสงสารจับใจ น้ำใสๆ ที่ไหลออกจากหางตาจนคนรูปหล่อต้องถอดแว่นเพื่อเช็ดมันก็ทำให้รู้ว่าเจ้าตัวเสียใจกับเรื่องในอดีตที่ผ่านมามากเหลือเกิน

“ตอนนี้ไม่มีคนนั้นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ มั่นใจในตัวเอง ภูมิใจในตัวเองอย่างที่พี่เพี้ยนภูมิใจในตัวนะ ใครจะว่าอะไรก็ช่าง อดีตมันผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ แต่น้องนะของพี่เพี้ยนในตอนนี้ คือน้องนะที่ชนะสมชื่อ รู้ไหมว่าไร้พ่ายก็ไม่ใช่ไม่เคยพ่าย พี่เพี้ยนก็เป็นคนไม่ดีมาก่อน แม้ตอนนี้จะดี๊ดีมากแค่ไหนก็ตามเถอะ ฮ่าๆๆ”

เป็นอีกครั้งที่ชนะหัวเราะ ขยับกอดเอวเพี้ยนไว้แน่น “เพี้ยนเป็นคนดีสำหรับนะ”

“แน่นอนสิ นี่จะเข้าชิงรางวัลแม่เลี้ยงดีเด่นอยู่รอมร่อ”

“ไม่เคยจะถ่อมตัว”

“อิอิ สบายใจแล้วน้า ยิ้มแล้วหล๊อหล่อ ได้พ่อมาเยอะจริงๆ นะเรา” เพี้ยนหยิกแก้มชนะไปหนึ่งที ก่อนจะลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู “ชนะ ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ชนะเป็นชนะที่ทั้งป๋าและพี่เพี้ยนภูมิใจ เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก ส่วนเรื่องน้องเหมอ พี่เพี้ยนขอแนะนำว่า...น้องนะดูแลน้องเหมอให้ดีก็พอ มีอะไรก็หันหน้าคุยกันดีๆ อย่าเอาอารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้ง พวกใช้อารมณ์นี่พังมาเยอะแล้ว ยกตัวอย่างเช่นพี่เพี้ยน พังแบบพังย่อยพังยับ ฮ่าๆๆ แต่เพราะตอนนี้มีสามีแล้วจึงต้องสตรองงงง!!”

เพี้ยนก็ยังเป็นเพี้ยนที่พูดมีสาระมากไม่ค่อยได้ จะต้องมีคำพูดตลกๆ สอดแทรกอยู่ร่ำไป ชนะชินกับเพี้ยนที่เป็นแบบนี้ แม้จะดูบ้าบอไม่ค่อยเต็ม แต่แววตาของเพี้ยนมักมองมาอย่างห่วงใยเสมอ คำพูดหรือการกระทำของเพี้ยนก็คอยฉุดดึงชนะให้ลุกขึ้นยืนได้บ่อยครั้ง เพี้ยนบอกตลอดว่าเพี้ยนเคยเป็นคนไม่ดี เพี้ยนผ่านเรื่องร้ายๆ มามาก แต่ชนะไม่เคยรู้เลยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเพี้ยนบ้าง คงเพราะเพี้ยนเอาแต่ยิ้ม ร่าเริงมากจนใครต่อใครต่างคิดว่าคนๆ นี้คงไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจมาก่อนในชีวิต

“เพี้ยนไม่เหมือนเหมอจริงๆ ด้วย” ชนะบอกเสียงแผ่ว “เหมอมีสติกว่าเยอะเลย น่ารักกว่ามาก”

“แหมๆ แฟนตัวเองก็ต้องดีกว่าอยู่แล้วสิ”

“อืม...เหมอดีที่สุดแล้ว ใช่อย่างที่ชอบ...ใช่อย่างที่ตามหา ใช่อย่างที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต”

ชนะบอกแล้วยิ้มหล่อ เพี้ยนก็ยกยิ้มตามไปด้วย

“ถ้าใช่แล้วก็รักให้ดี รักให้เป็น รักแล้วต้องให้เกียรติคนที่รักด้วย ไม่ใช่เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่อย่างป๋าพ่อของลูกก็ไม่เอา รายนั้นถ้าไม่ใช่พี่เพี้ยน บอกเลยว่าได้แก่บนคานอ่ะ” เพี้ยนเข้าโหมดเพ้อเจ้ออีกแล้ว ชนะที่ฟังก็หลุดยิ้มนึกภาพพ่อของตัวเองแก่อยู่บนคานไร้สาวๆ ห้อมล้อม แต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน เพราะเท่าที่รู้มาตอนนี้ พ่อของเขาก็ยังคงเสน่ห์แรงไม่เปลี่ยน

“แล้วต้องทำยังไงอ่ะ รักให้ดี รักให้เป็นอย่างที่เพี้ยนว่า”

“อย่างแรกเลย...ให้เกียรติกัน ไม่ว่าน้องเหมอจะเป็นใครก็ตาม หญิงหรือชาย รวยหรือจน คนทุกคนมีเกียรติ มีศักดิ์ศรี เรื่องบางเรื่องอาจเป็นเรื่องง่ายสำหรับเรา แต่กับเขาอาจจะเป็นเรื่องยาก เราชอบแบบนี้ แต่เขาอาจจะไม่ชอบเหมือนเราก็ได้ เราจะเอาอย่างที่เราชอบอย่างเดียวไม่ได้ ต้องถามเขาด้วยว่าเขาชอบไหม คนรักกัน ก็คือรักกันและกัน ไม่ใช่รักของใครคนใดคนหนึ่งฝ่ายเดียว”

คงเพราะเสมอตามใจชนะจนเคยตัว คงเพราะอะไรก็ตามที่เป็นความต้องการของชนะ เสมอก็ไม่เคยขัดข้อง ชนะจึงได้ใจและมักจะทึกทักเอาเองว่าเสมอก็คงชอบและเห็นด้วยตามนั้น แต่เอาเข้าจริงแล้ว...ความขัดแย้งมันมีให้เห็นขึ้นทุกที และสุดท้ายก็ชัดเจนมากขึ้นจนเขาต้องมากลุ้มใจอยู่แบบนี้

“นะจะพยายาม”

“อื้ม สู้ๆ นะครับ แต่ว่าตอนนี้ ไปทานข้าวกับพี่เพี้ยนก่อนดีกว่า พี่เพี้ยนให้แม่จันทร์ทำของโปรดของน้องนะไว้เยอะแยะเลย”

คนรูปหล่อจำต้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามเพี้ยนเข้าตึก ในหัวพลันคิดถึงคนหัวเกรียนที่ป่านนี้อาจจะกำลังเรียนหรือกำลังฝึกอยู่ก็เป็นได้ แค่นึกถึงสีหน้า แค่นึกถึงว่าเสมอกำลังตั้งใจทำบางอย่าง ชนะก็เผลอคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว เพราะเสมอน่ารัก...ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ตั้งอกตั้งใจมากกว่าคนอื่น ทำให้ดูมีเสน่ห์มากในยามที่ได้เฝ้ามองอยู่ห่างๆ

“เพี้ยน”

“หืม”

“หมอนัดครั้งหน้า...นะพาเหมอไปด้วยได้ไหม ที่...อเมริกา”

เพี้ยนหยุดเดิน หันมองชนะแล้วคลี่ยิ้ม “ได้สิ พี่เพี้ยนจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้”

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย เพื่อลูกสะใภ้ พี่เพี้ยนเต็มใจ อิอิ”

“อื้ม แล้วเพี้ยนอย่าบอกป๋านะ เรื่องที่ผมไม่ทานข้าว”

“ไม่บอกหรอก ปิดปากเงียบสนิทเลย แต่ต่อไปนี้ต้องทานนะ ร่างกายจะได้แข็งแรง แล้วถ้ามีเรื่องอะไรก็อย่าเก็บไว้คนเดียว มาระบายกับพี่เพี้ยนได้ทุกเรื่อง โทรหาพี่เพี้ยนได้ตลอดถ้านะมีปัญหา ไม่ว่าอยู่ที่ไหนบนโลก พี่เพี้ยนจะรีบมาหาทันทีเลย”

“เพี้ยนเว่อตลอด”

ชนะรู้สึกอุ่นใจ เข้าไปกอดเอวเพี้ยนไว้แล้วพากันเดินไปที่ห้องอาหารที่แม่จันทร์จัดวางอาหารเลิศรสที่เป็นของโปรดของคุณชายของบ้านไว้เรียบร้อยแล้ว ในห้องอาหารมีทั้งพี่ต้อยติ่ง พี่สนิม และแม่จันทร์ยืนคอยท่า พอคุณชายรูปหล่อนั่งลงที่โต๊ะ ต่างก็ปรนนิบัติเอาใจ ชนะบอกขอบคุณเบาๆ ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารอย่างที่แม่จันทร์และเพี้ยนเห็นต่างก็ชื่นอกชื่นใจไปตามๆ กัน



“นะฟังเหมออยู่รึเปล่าเนี่ย ฮัลโหล สองโหล สามโหลลลลล” ไอ้เหมอร้องเรียกปลายสายที่มักจะเงียบเป็นพักๆ ตอนนี้มันกำลังนอนคลุมโปงคุยโทรศัพท์ ตะแคงข้างวางโทรศัพท์แนบหูโดยที่ไม่ต้องใช้มือจับให้เมื่อย ตาก็หลับพริ้มแต่ปากยังคงพูดเจื้อยแจ้ว

“ฟังอยู่ครับ”

“ก็ตัวเงียบไปอ่ะ นึกว่าหลับ”

“ตอบแชทไอ้กวิ้นอยู่ มันนัดเวลาไปเรียนวันพรุ่งนี้อ่ะ ผมมีเรียนตอนบ่าย มันบอกให้ไปทานข้าวกับมันก่อน”

“อิจฉาไอ้กวิ้น ได้นั่งทานข้าวกับแฟนเหมอด้วย” ไอ้เหมอว่าพลางฉีกยิ้ม ปากว่าอิจฉา แต่ในใจมันนึกขอบคุณไอ้กวิ้นที่รายงานให้ฟังมาเป็นระยะว่าชนะไม่ค่อยเจริญอาหารเสียเท่าไหร่ “น้ำหนักเท่าไหร่แล้วตอนนี้”

“75”

“ทำไมลดมาตั้งสองโล ไม่เจอแค่สองอาทิตย์” เสียงของไอ้เหมอเริ่มนิ่ง คิ้วมันขมวดมุ่นด้วยความขุ่นใจ “ไม่ดูแลตัวเองเลย ป่วยรึเปล่าครับ”

“ไม่หรอก แค่ช่วงนี้ไม่อยากทานอะไรเท่าไหร่”

“ไม่อยากก็ต้องทาน ถ้าเหมอกลับไปแล้วน้ำหนักไม่ขึ้นล่ะน่าดู”

“เหมอจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอครับ” น้ำเสียงที่ถามกลับมาทำให้ไอ้เหมอหลุดยิ้ม จากเสียงหงอยๆ กลับกลายเป็นร่าเริงขึ้นมาได้ ก็พอรู้แล้วว่าสาเหตุไหนที่ทำให้พ่อดาวประจำใจของไอ้เหมอไม่ยอมกินข้าวกินปลา

“คงเป็นศุกร์หน้า ดีใจล่ะสิที่จะได้เจอกันแล้ว” ไอ้เหมอเอ่ยกระเซ้า นึกอยากกอดคนรูปหล่อของมันใจจะขาด แต่เพราะตัวอยู่ห่างไกล คงมีแต่หัวใจของมันที่โบยบินไปหาคนปลายสายได้เท่านั้น

“อืม ดีใจมาก ได้ยินแค่เสียง...ไม่พอเลย”

“เหมือนกัน อยากกอดนะจะบ้าอยู่แล้ว” ไอ้เหมอยกยิ้ม นึกถึงกอดอุ่นๆ กับตัวหอมๆ ของชนะแล้วมันก็แทบคลั่ง คนรูปหล่อแฟนของมันช่างน่ากอดน่ากินไปทั้งตัว

“อืม”

“นะมารับเหมอที่โรงเรียนนะ เหมอบอกคุณหญิงแม่ไว้แล้ว”

“ได้ครับ”

น้ำเสียงนุ่มละมุนของชนะทำเอาไอ้เหมอบิดตัวเขิน มันกำลังจินตนาการว่าคนรูปหล่อมากระซิบอยู่ข้างๆ หู ทั้งยังแลบลิ้นร้อนมาขบเลียใบหูของมันอีกด้วย

“เสมอ ทำไมเงียบไป”

“หาาา อ๋อ...เหมอคิดอะไรอยู่นิดหน่อย” ไอ้เหมอเสียงแปร่ง กลบเกลื่อนความเขินด้วยการขยับตัวแล้วซุกหน้าลงกับหมอนมากยิ่งขึ้นจนโทรศัพท์มือถือแทบร่วง มันบอกชนะไม่ได้หรอกว่ากำลังคิดเรื่องลามก

“คิดอะไรเหรอครับ บอกผมได้ไหม”

“ไม่ได้...เป็นความลับ ฮี่ๆ”

“โอเค”

ช่วงหลังมานี้ชนะไม่เซ้าซี้ไอ้เหมอ ไม่บังคับ ไม่ขู่...ไอ้เหมอจะพูดจะว่าอะไรก็เห็นด้วยตามนั้น ไม่มีความเอาแต่ใจอย่างเช่นที่เป็นมาให้ได้เห็น และที่ดูจะชัดเจนมากก็คือ ชนะระวังคำพูด ไม่รู้ว่าเลิกเป็นเจ้าของกิจการไร่อ้อยแล้วหรืออย่างไร จึงไม่มีอ้อยมาขายไอ้เหมอเหมือนทุกที ถ้อยคำหยาบโลนที่บอกถึงความต้องการก็ไม่มีให้ได้ยิน ชนะกลับมาเป็นชนะที่แสนสุภาพเหมือนเมื่อตอนที่ไอ้กวิ้นพามาทำความรู้จักด้วยเป็นครั้งแรก จนบางทีไอ้เหมอก็นึกอยากถาม แต่ชนะยังคงสม่ำเสมอกับมัน เป็นห่วงเป็นใย สนใจในทุกเรื่องของไอ้เหมอ ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าไอ้เหมอสำคัญกับชนะน้อยลงเลย แต่ถ้าจะบอกว่า...ไอ้เหมอชอบเจ้าของกิจการไร่อ้อยแบบเดิม ก็กระดากปากที่จะพูด ได้แต่ย้ำกับตัวเองว่าแบบนี้ดีแล้ว แบบนี้โอเคแล้ว ดูปกติทั่วไปเหมือนคู่อื่นๆ

“นะจ๋า...ไม่เจอเหมออย่างนี้ ดูคลิปวิดีโอบ้างรึเปล่าน่ะ” ไอ้เหมอถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ชนะหัวเราะมาตามสายก่อนจะบอกประโยคที่ทำเอาไอ้เหมอแทบผุดลุกขึ้นนั่ง

“ไม่ได้ดูหรอก ผมลบไปแล้วครับ”

“ห้ะ? ลบไปแล้ว”

“อืม”

ไอ้เหมอรู้ว่าคนปกติคงดีใจ...แต่มันคงไม่ปกติอย่างชาวบ้านชาวช่องเขา เพราะมันไม่ดีใจเลยสักนิด วูบหนึ่งมันรู้สึกเสียใจขึ้นมา

“ลบทำไม” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว “ดูจนเบื่อแล้วเหรอ”

“เปล่า...ไม่เบื่อหรอก แต่มันคงไม่ดีถ้ามีคนอื่นเห็น”

“นะรับปากเหมอแล้วว่าจะไม่ให้ใครได้เห็น ถ้าเก็บไว้ดีๆ ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่” ไอ้เหมอมันเถียงกลับ น้ำเสียงของมันดื้อดึงเสียจนคนปลายสายหัวเราะกลับมา ไอ้เหมอจึงยิ่งหน้ายุ่ง คิ้วผูกกันเป็นโบ “กว่าจะถ่ายได้ เหมอต้องอายไปเท่าไหร่ แล้วนะลบมันง่ายๆ เหรอ”

“เพราะรู้ว่าเหมออาย ผมถึงลบ ขอโทษที่ผมทำอะไรเอาแต่ใจนะ ผมอยากให้เหมอสบายใจว่าผมจะไม่ทำอีกแล้ว”

“นะเป็นแบบนี้ต่างหากเหมอถึงไม่สบายใจ ถ้านะชอบ...เหมอก็โอเคอยู่แล้ว ทำไมต้องคิดมากด้วย”

ชนะถอนหายใจ ก่อนจะบอกไอ้เหมอเสียงนุ่มว่า “เพราะรักเหมอมาก ผมถึงต้องคิดให้มากๆ ไงครับ อย่ากังวลเลย ต่อไปนี้...อะไรที่ผมทำกับเหมอ ผมอยากทำในสิ่งที่เราชอบมากกว่าที่ผมชอบอยู่ฝ่ายเดียว”

[Snufflehp]

จากอารมณ์ขุ่นมัว คิ้วขมวดพันกันยุ่งเหยิง ไอ้เหมอก็คลี่ยิ้มเต็มใบหน้า “คนอะไร...ทำให้ตกหลุมรักได้ตลอดเลย”

“อารมณ์ดีแล้วน้า”

“อื้ม ดีแล้ว...แต่นะจ๋า อะไรที่นะทำ เหมอชอบทุกอย่างเลยนะ”

“อย่าพูดเพื่อเอาใจผมเลย”

“ง่า...ไม่เชื่ออีก” ไอ้เหมอตัดพ้อ ทั้งๆ ที่มันพูดจากใจ คนอย่างไอ้เหมอ ถ้าที่ผ่านมาไม่ชอบไม่อยากทำ มีหรือว่ามันจะทนตามใจคนรูปหล่อมาได้ขนาดนี้ แม้จะน่าอายมากแค่ไหน แต่อีกใจมันก็ยอมรับอย่างปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็ชอบ...มันก็มีความสุขไปกับคนรูปหล่อของมัน

“อยากเจอเร็วๆ จัง”

“ผมก็อยากเจอเหมอเหมือนกัน”

“คิดถึงเนอะ”

“อื้ม”

ไอ้เหมอยิ้ม ก่อนมันจะนึกขึ้นได้ “นะ แล้วตัวจะให้เหมอสักเมื่อไหร่อ่ะ”

“อ๋อ...เรื่องนั้น ไม่ต้องแล้วล่ะ”

“ทำไมอ่า เหมอทำก็ได้นะถ้านะอยากให้ทำ”

“ไม่ต้องหรอก ผมแค่พูดเล่น”

ไอ้เหมอไม่เชื่อ มันอยากมองตาคนที่บอกมันว่าพูดเล่นเสียเดี๋ยวนี้ เพราะจับความรู้สึกจากน้ำเสียงเรียบเรื่อยนี้ไม่ได้เลย แต่มันรู้ได้อย่างเดียวว่า...ชนะ แปลกไป

“แค่พูดเล่นเหรอ...เหมออุตส่าห์เตรียมใจอยู่สองอาทิตย์” ไอ้เหมอหลุดปาก ที่มันจงใจไม่กลับกรุงเทพก็เพราะอยากเลื่อนเรื่องที่จะต้องสักไปนานๆ ไอ้เหมอไม่ได้มีเหตุผลอื่นใดนอกจากมันกลัวเข็ม มันกลัวเข็มทุกชนิดในโลกนี้เลยก็ว่าได้ แต่จะให้บอกไปก็เสียฟอร์ม เสียชื่อฉายาเสือกันพอดี

“ผมรู้...เพราะงั้นเหมอถึงไม่กลับมา ขอโทษที่ทำให้กังวลใจ แต่เหมอไม่ต้องทำหรอกนะ ผมแค่พูดเล่นเท่านั้นเอง”

“นะ...มันไม่ใช่อย่างที่นะคิดเลยนะ ที่เหมอไม่ได้กลับมันก็แค่...” ไอ้เหมอยังพูดไม่จบประโยคดีมันก็ถูกตัดบทโดยคนรูปหล่อ

“ช่างมันเถอะ ผมเข้าใจ พี่สมัยบอกผมแล้วว่าเหมอต้องซ้อมยูโด แล้วก็มีเข้าเวรด้วย ผมไม่คิดมากหรอก”

แต่น้ำเสียงของชนะ บ่งบอกว่ากำลังคิดมากอยู่เป็นแน่ ไอ้เหมออยากเรียกไอ้ชายที่กำลังนอนฝันหวานให้ลุกขึ้นมาตบหัวมันแรงๆ เป็นการลงโทษเสียเหลือเกินที่ทำให้พ่อดาวประจำใจของมันต้องมีน้ำเสียงที่แผ่วเบา...เต็มไปด้วยความเสียใจแบบนี้

“เหมอ...ง่วงหรือยัง”

“ยัง...นะห้ามวาง” ไอ้เหมอรีบพูด ในอกของมันปวดแปลบ แม้จะไม่มาก แต่ก็เป็นความปวดที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ “ง่วงก็ห้ามวาง ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ ให้เหมอได้ฟังเสียงลมหายใจของนะก็ยังดี”

“อยากฟังเสียงกรนเหรอ หึหึ” เสียงของคนรูปหล่อกลั้วหัวเราะ แต่ไอ้เหมอไม่ได้หัวเราะตาม

“นะไม่กรนเสียหน่อย ต่อให้กรนเหมอก็อยากฟัง เหมอคิดถึงนะมากเลยนะรู้ไหม”

“อื้ม”

“ชนะ ให้โอกาสเหมอจีบแล้ว...ก็ให้โอกาสเหมอได้รู้จักชนะมากขึ้นด้วยนะ อย่ากังวลใจแล้วสร้างกำแพงต่อกันอย่างนี้เลย นะเป็นแบบไหน เหมอรับได้ทั้งนั้น แค่ให้เวลาเหมอบ้าง อย่างเรื่องสักนี่ไม่ใช่ว่าเหมอไม่ชอบนะ แต่เหมอกลัวเข็ม ไม่เชื่อนะถามพี่สมัยเลยก็ได้ เหมอกลัวเข็มจนขึ้นสมอง ถามคุณหญิงแม่ก็ได้ คุณหญิงแม่รู้ดี ขอโทษที่เหมอไม่บอก เหมอมันป๊อด” ไอ้เหมอสารภาพจนหมดมาด ก่อนมันจะเริ่มเล่าเรื่องในวัยเด็กในสุดที่รักของมันฟังด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อดาวประจำใจของมันได้เป็นอย่างดี “นะรู้ป้ะ ไอ้หมอนั่นตัวอย่างกะยักษ์อ่ะ หน้าก็โหดอย่างกะนักเลงใส่ชุดกาวน์ แล้วมาหลอกเหมอว่าเจ็บเหมือนมดกัด เข็มมันอันเท่าเสาบ้าน จิ้มมาจึ้กหนึ่ง เจ็บแทบตาย มดบ้านมันคงตัวใหญ่เท่าช้าง หลังจากนั้นเวลามีฉีดวัคซีนที่โรงเรียนอ้ะ เหมอต้องสำออยป่วยประจำ จนคุณหญิงแม่จับได้ โดนตีไปอีกหลายที ทีนี้น่องก็แตก โดนฉีดยาอีกด้วย น่ากลัว”

“แล้วเหมอไม่กลัวเข็มของผมเหรอ อันเท่าเสาบ้านเหมือนกัน โดนฉีดไปหลายเข็มแล้วไม่เห็นจะร้องไห้ ได้ยินแต่ร้องคราง”

“ชะน้าาาา ข่นบ้าาาา” ไอ้เหมอบิดตัวเขิน หัวใจมันชุ่มชื้นขึ้นมาหลังจากที่แห้งแล้งไม่มีน้ำอ้อยหวานๆ มารินรด “เข็มของนะอันใหญ่ก็จริง จิ้มมาตอนแรกก็เจ็บ แต่หลังๆ ไม่รู้ทำไม รู้สึกดี๊ดี”

“ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย เกรียนอีกแล้ว”

“เสียงหัวเราะของนะทำให้เหมอมีความสุขมากเลย หัวเราะบ่อยๆ นะ ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยได้ยิน เหมอไม่สบายใจ”

“ครับ ขอโทษน้าที่ทำให้ไม่สบายใจ”

“ฮื้ออ ไม่เป็นไร แค่อย่าเลิกกิจการไร่อ้อยก็พอ พาเหมอฟินเยอะๆ นะ เหมอชอบ”

“ทำไมน่ารักแบบนี้”

“น่ารักกับชนะคนเดียวแหละ ฮี่ๆ”

“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก กูว่าจะไม่ขัดแล้ว แต่กูอดไม่ได้จริงๆ ไอ้เหมอ มึงเกรงใจคนไม่มีเมียอย่างกูบ้าง” ไอ้ปิ๊กเตียงสุดท้ายโยนหมอนข้ามเตียงไอ้เชษฐ์กับไอ้ชายมาโดนไอ้คนที่นอนคลุมโปง

“นะจ๋า แป๊บนึงนะ” ไอ้เหมอบอกสุดที่รักของมันเสียงหวาน ก่อนจะเตะผ้าห่มออกจากตัว วางโทรศัพท์มือถือไว้บนหมอนอย่างทะนุถนอม ก่อนจะคว้าหมอนที่ไอ้ปิ๊กขว้างมา ลุกขึ้นยืนตั้งท่าราวกับฟิชเชอร์แล้วขว้างหมอนไปอัดหน้าไอ้ปิ๊กเพื่อนยากสุดแรง

พลั่ก!!!

“เชี่ยเหมอออออ!!”

“ไอ้เหี้ยปิ๊ก มึงจะนอนฟังเงียบๆ ไปไม่ได้ไงวะไอ้ห่า เดี๋ยวไอ้ยิ้มมันก็ได้ยินเสียงของมึงหรอก มึงอยากให้มันมาสั่งวิ่งรอบกองร้อยกลางดึกอย่างงี้ไงวะ” ไอ้ชายที่แกล้งนอนหลับตาพริ้มฝันหวานเพื่อแอบฟังไอ้เหมอมันเต๊าะแฟนก็ผุดลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด คงมีแต่ไอ้เชษฐ์ที่สตรองสุด มันยังคุยหัวเราะคิกคักกับแฟนสาวโดยไม่สนใจสงครามกลางห้องที่ตอนนี้ไอ้เหมอกำลังฟาดฟันกับไอ้ปิ๊กด้วยหมอนที่ขว้างกันไปขว้างกันมาแต่เป้าหมายกลับพลาดไปโดนหัวไอ้ชายเกือบทุกครั้ง ทำเอาไอ้คนที่นอนแอบฟังต้องร่วมสงครามด้วย

ไอ้เสือเหมอก่อเวิร์ลวอร์ทรีกลางห้องด้วยความเงียบเชียบ มีแต่เสียงพลั่กๆ ของหมอนที่ปะทะร่างเท่านั้นให้ได้ยิน ก่อนทุกอย่างจะยุติเมื่อไอ้ปิ๊กยกธงขาวยอมแพ้ ส่วนไอ้ชายก็ล่าถอยเพราะมันถูกรุมอัดอยู่ฝ่ายเดียว ไอ้เหมอจึงบินถลากลับมาหาโทรศัพท์มือถือของมันตามเดิม

“มาแล้ว” เสียงไอ้เหมอหอบเล็กน้อยจนชนะที่รออยู่หัวเราะเบาๆ

“ทะเลาะกับเพื่อนอีกแล้วเหรอ”

“ก็ไอ้ปิ๊กมันเริ่มก่อนอ่ะ กากแล้วไม่เจียม จิ๊”

“หึหึ อย่าอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวคืนนี้ก็ฝันร้ายหรอก”

“ไม่มีทาง ได้ยินเสียงของนะแล้ว เหมอฝันดีแน่ๆ”

“ปากหวาน”

“ชิมม้า...”

“มากกว่าชิมได้ไหม”

“ได้...แล้วแต่ทูนหัวของเหมอเลย ฮี่ๆ” ไอ้เหมอบอกแล้วหัวมันก็พลันแล่น จินตนาการไปถึงสัมผัสที่เร่าร้อนของชนะ “ตัว”

“ว่า”

“เหมอมีเทียนนะ อยากใช้ป้ะ” น้ำเสียงของไอ้เหมอทีเล่นทีจริง “เหมอเตรียมไว้ตั้งแต่ไอ้กวิ้นบอกว่าชนะเหมือนมิสเตอร์เกรย์ที่ชอบมัดคู่นอน ฮิฮิ”

“อยากให้ใช้เหรอครับ”

“นะเคยใช้กับใครรึเปล่าล่ะ”

“ไม่เคยหรอก ผมชอบแค่มัดอีกฝ่ายไว้...แต่ไม่ชอบใช้อุปกรณ์ที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว...ถ้าอยากให้เจ็บ ผมจะใช้ร่างกายของผมเอง...อยากเจ็บไปด้วยกัน แล้วผม...ก็ไม่เคยทำกับใครแบบที่ทำกับเหมอหรอกนะ ผมทำแค่กับเหมอคนเดียว”

“ได้ยินแล้วร้อนเลย...”

“อย่าทำเสียงเซ็กซี่แบบนี้สิครับ เดี๋ยวเพื่อนได้ยินนะ”

“ง่า...ก็นะปากหวาน จะไม่ให้ร้อนได้ไง พูดให้เหมอดีใจเล่นรึเปล่าก็ไม่รู้ เหมอไม่ใช่แฟนคนแรกเสียหน่อย”

“แต่เหมอจะเป็นคนสุดท้ายของผม...” คนรูปหล่อบอกเสียงละมุน ก่อนจะหัวเราะขึ้นเสียเอง “น้ำเน่าเนอะ”

“ไม่เลย โคตรหวาน เหมอชอบ เหมอฟิน ฮิฮิ นะน่ารักจัง ทำไมน่ารักแบบนี้น้า”

“อยากรู้เหรอว่าทำไม”

“อื้ม ทำไมเหรอ”

“เพราะรักเหมอไงครับ”

“อ้อยมาทั้งลำเลย”

“แล้วอยาก...กิน...อ้อยไหม”

“อยาก...แต่ไม่รู้จะหวานเหมือนเดิมรึเปล่า แอบไปให้ใครชิมระหว่างที่เหมอไม่อยู่ไหมก็ไม่รู้”

“ไม่ให้ใครหรอก เป็นของเหมอคนเดียว”

“ได้ใจพี่เหมออออ นะ เดี๋ยวเหมอส่งคำขอไปให้ในเฟซนะ”

“คำขออะไรเหรอ”

“ขอแต่งงาน ฮี่ๆ” ไอ้เหมอคิดมุกเสี่ยวๆ แบบนี้ขึ้นมา นึกไปแล้วก็อายตัวเอง มันก็ช่างคิดไปได้

“ผมส่งไปดีกว่าไหม แล้วเหมอค่อยตอบรับ”

“ใครส่งก็เหมือนกัน เพราะยังไงสุดท้ายเราก็ married อยู่ดีแหละ”

ชนะหัวเราะน่าฟัง ทำเอาไอ้เหมอยิ้มหน้าบานไปด้วย “แต่ให้ผมขอเหมอดีกว่านะ เจ้าสาวขอเองไม่ดีหรอก”

“งือ ห่วงภาพลักษณ์ของเมีย สามีขาน่ารักอีกแล้ว” ไอ้เหมอมันก็เล่นของมันไปเรื่อย ตอนนี้มันสุขใจที่ได้หยอดได้เต๊าะแฟนของมัน “แต่สินสอดแพงนะ บอกไว้เลย”

“ผมยอมหมดตัว”

“อือ...งั้นไว้เจอกันคราวหน้าจ่ายให้ครบด้วย...”

“โหยย หาเงินไม่ทันหรอก”

“หาไม่ทันก็เอาร่างกายเข้าแลก...เพราะตัวนะมีค่ามากกว่าสินสอดเป็นไหนๆ ฮี่ๆ”

“แล้วตรงไหนที่เหมอชอบมากที่สุด”

“ต้องให้บอกเหรอ...” ไอ้เหมอทำเสียงยั่ว จนชนะหัวเราะให้ได้ยิน “ไม่เอาแล้ว ไม่พูด เขิน”

“น่ารักจัง”

“ง่า ตีสามแล้ว นอนกันเถอะ ฝันดีน้าคนรูปหล่อ”

“อื้ม ฝันดีเหมือนกันไอ้เกรียน”

“เรียกเมียสุดที่รักไม่ได้เหรอ ไอ้เกรียนไม่อ้อยเลย”

“หึ ไม่เรียก กอดนะจ๋าด้วยนะ”

“กอดแล้วจ้า”

“ห่มผ้าให้มันยัง”

“ห่มจนมันบ่นร้อนแล้วเนี่ย แล้วไอ้เหมอจ๋าอยู่ไหนอ้ะ”

“นอนบนอกผม”

“อิจฉามันนนน นังตุ๊กตาวาสนาดี”

“ฮ่าๆๆ เสมอนี่น้า ปะๆ นอน”

ไอ้เหมอชอบความรู้สึกแบบนี้ ชอบความรู้สึกที่ได้คุยกับชนะแบบนี้ ชอบที่ได้รู้ว่าชนะก็มีความสุขเหมือนกับมัน อยากเห็นรอยยิ้ม อยากได้ยินเสียงหัวเราะบ่อยๆ เป็นแบบนี้...ดีแล้ว ดีแล้ววววว ดีที่สุดแล้ววววววว


Only Summer married to Na Chana

นกเพนกวิ้นบินไม่ได้, เรียกเราว่าชายเพี้ยน, สมัยพี่ชายน้องเสมอ and 2,459 others like this.

สมัยพี่ชายน้องเสมอ: เฮ้ยยย ไหนสินสอด!

เรียกเราว่าชายเพี้ยน: หูยยยยย อิจฉา นี่อยู่กินกับสามีมาไม่เคยถูกขอแต่งงาน รักกันนานๆ น้าลูกชายลูกสะใภ้ ฮี่ๆ

นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: มึงจัดงานกันที่ไหนนน ทำไมกูไม่ได้เป็นเพื่อนบ่าวสาววววว!!!

ปรีประภาและพิเชษฐ์: หวานกันใหญ่เลยคู่นี้ กลับมาต้องจัดงานเลี้ยงเลยนะ!

เสมือน เดชาโชติกุล: :-) ลูกเขยแม่หล่อ

Only Summer:  @เสมือน เดชาโชติกุล -///- คุณหญิงแม่นอนดึกจัง

เสมือน เดชาโชติกุล: แม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ เห็นพี่หมัยแกกำลังดูบอลอยู่เลยแวะไปคุยด้วย แล้วมันก็ฟ้องทันทีว่าน้องมันแต่งงานแล้ว

Only Summer: พี่หมัยนี่ไม่ยอมหลับยอมนอน ขี้ฟ้องด้วย @เรียกเราว่าชายเพี้ยน ฝากตัวด้วยน้าขุ่นแม่ @ปรีประภาและพิเชษฐ์ ได้เลย เหมอกลับคราวหน้าไปเลี้ยงกัน จะพาไอ้เชษฐ์ไปเจอแฟนมันด้วย ฮิฮิ @นกเพนกวิ้นบินไม่ได้ เสือกว่ะไอ้กวิ้น

Na Chana: ขอบคุณที่มาร่วมอวยพรครับ งานเลี้ยงจัดคราวหน้านะ รอเหมอกลับมา เหมอบอกจะเลี้ยงเอง

Only Summer: คงต้องขายไร่อ้อยของชนะเอาเงินไปเลี้ยงแล้วล่ะ นายร้อยเบี้ยเลี้ยงน้อยนะครับผม T_T

YaYa Chaya : จะหาของขวัญไปให้น้า รักพี่ชายของยะไปนานๆ นะเหมอ ยินดีด้วยยย

ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย : ไอ้เหมอๆ เม้นบนนี่ใครอ่ะ น้องญาญ่าป่ะ ติดต่อให้กูด่วนนนน @คุณชาย มึ้งงง มาดู น่ารักเว่อออ

Only Summer: ขอพี่ชายเขาโน่นโว้ย @Na Chana ว่าไงอ่ะ ไอ้ปิ๊กผ่านมะ

Na Chana: @ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย พ่อกูมีปืน ลูกน้องหน้าเหี้ยมอีกยี่สิบคน ลองของไหม

ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: จบปิ้ง T_T

YaYa Chaya: ฮ่าๆ ผมเป็นผู้ชายครับ ขอโทษน้า :-)

คุณชาย: แดกแห้วตามระเบียบไปสิมึง ปล. ยินดีด้วยไอ้เหมอ พากูไปเลี้ยงด้วย

พิเชษฐ์และปรีประภา: ไอ้เหี้ยเหมอข้ามหน้าข้ามตากูไปแล้วอ้ะ กูยังแค่ It’s complicated ไอ้สาดดด แต่ยังไงก็ยินดีด้วยนะมึง @ปรีประภาและพิเชษฐ์ รอพี่อีกหน่อยนะแก้วตา แล้วพี่จะไปให้เห็นหน้าให้เจ้าเชยชม

Only Summer: หึ ไอ้พวกบ้า ใครจะเอาพวกมึงไปเกะกะงานวะ ไม่เลี้ยงเว้ย!


....................................................TBC..................................................................

ยินดีด้วยนะแกรรรรร มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร นังเหมอ นังหัวเกรียนวาสนาดี!!!!

[kongxinya]

 

งือ ปลื้มปริ่มมมม ปาด น้ำตาแป๊ป 
ตอนนี้ดีใจลูกเหมอเราได้ออกเรือนแย้ววววววววว 

อ่านตอนนี้แบบได้รู้เลยว่าน้องนะคนจริง รักน้องเหมอมากเเค่ไหนเนอะ
รักจนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ดีนะที่มีขุ่นแม่ดีเด่นนนนอย่างเพี้ยนเข้ามากอบกู้สถานการณ์
อย่างที่เพี้ยนว่าเลยยย ไม่น่าเชื่อว่าเพี้ยนจะมีมุมสาระขนาดนี้ จากที่เราไปเริ่มอ่านป๋าพ่ายมา 555
(ทำให้แอบสงสัยว่าเพี้ยนมาถึงจุดนี้ได้อย่างรายยยยย  )
รางวัลเเม่ดีเด่นต้องเป็นของเพี้ยนแน่นอน ถ้ามีใครตัดหน้าไปป้าจะไปไฝว้เอามาเพี้ยนเอง 

ดีใจที่ทั้งเหมอทั้งนะเริ่มหาจุดยืนในความสัมพันธ์ของทั้งคู่เจอเเล้วเนอะ
อย่างเพี้ยนว่าเลย แค่รักมันไม่พอ มันต้องมีความเข้าใจ ให้เกียรติกัน ให้อภัยกันด้วย มันถึงจะไปรอด
ตั้งแต่อ่านตอนอ้อยๆมานี้ ตอนนี้เป็นตอนที่เรารู้สึกฟินสุด 555 ไม่ใช่ว่าลูกเหมอได้ออกเรือนนะ
แต่มันมาจากที่ทั้งคู่เริ่มได้เรียนรู้ที่จะหาความพอดีระหว่างกันต่างหาก แบบตอนอ้อยๆก่อนหน้า มันก็ฟินนะ แต่มันอึมครึ้มอะ
รู้สึกมันยังไม่ใช่ในสิ่งที่ทั้งนะทั้งเหมอทำ เหมือนบางครั้งมันก็มากไปไม่ก็น้อยไปอะ ไม่มีจุดพอดีสักที 
ตอนนี้แบบอ่านแล้วโล่งอะ รู้สึกดีที่เค้าเปิดใจกัน จากตอนเเรกที่ทั้งนะทั้งเหมอเหมือนเกร็งๆ ตอนนี้แบบมันพอดีล่ะ
โมเม้นต์แบบตอนเค้าจีบกันเริ่มกลับมาล่ะสำหรับเรา ปลื้มปริ่ม 

ว่าแต่เริ่มฉีกห่อมาม่าแล้วใช่ม้ายยยยย ใกล้แล้วสินะสำหรับอดีตของน้องนะ 
มันทั้งอยากรู้และก็ไม่อยากรู้เลยยย 
แต่อย่างเพี้ยนว่า เรื่องที่ผ่านไปแล้วเราไม่สามารถจะไปแก้ไขอะไรมันได้ มีแต่ต้องอยู่กับวันนี้และทำให้ดีเนอะ
แต่รู้ก็ดี ดีใจที่นะจะพาเหมอไปด้วย เราเชื่อว่าน้องเหมอจะต้องสตรองงงงงงงงงงง พอ ฮา
แม้อาจจะต้องมีเสียหลักบ้าง แต่อย่างที่เหมอบอกอาจต้องใช้เวลาหน่อย แต่ยังไง เหมอไม่มีวันไม่รักนะแน่นอน
#รู้สึกน้องนะน่าสาสาร ดีแล้วที่เป็นเหมอ ดีแล้วที่มีเหมอที่เป็นของนะ 
ถ้าเหมอรู้แล้ว(และตั้งหลักรับได้แล้ว) เชื่อว่านะจะมีอีกหนึ่งกำลังใจดีๆเพิ่มขึ้นนอกจากขุ่นเเม่เพี้ยน
เพราะคนหล่อดูน่าสงสารจุงเค้าไม่อยากเห็นคนหล่อเศร้า
# ต้องสตองนะลูกเสมอของป้า เอ้ายังไม่ม่านี่หว่า 55

อินจัด รักจริงกะเรื่องนี้ เพราะมีบางมุมที่มาทับซ้อนกับตัวเอง (แต่ไม่ใช่สาย s นะ)
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ 

รอตอนต่อปายยยยยโลดดดด วันนี้ปลื้มปริ่มมาทันจิ้มคนเขียนด้วย ถึงจะเม้นต์ไม่ทัน 

[larynx]

  ยอมใจในความอ้อยนี้

[ssipra]

น้องเหมอออออออ อิจฉาาาา ฉันอิจฉา!!!
ณ จุดๆนี้ สงสารนังเพี้ยนมาก555555555555555555

[kokoro]

ขุ่นแม่เพี้ยนฮี่โร่มากค่ะ ช่วยได้หลายตอนแล้ว
ชอบใจบรรดาแม่ๆมากๆต่างยินดีกับสถานะใหม่
น้องนะใจเย็นขึ้นดีแล้วๆ(แต่น้องเหมออาจจะไม่ชอบป่ะ เป็นมาโซนี่นา อิอิ)
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[JustWait]

หมั่นไส้นางทั้งคู่ โอ๊ย นี่ตาลุงข้างบ้านเห็นหรือยังคะว่าลูกไปแต่งเข้าบ้านผู้ชายแล้วววว

[Sorso]

อ๊ายยยยย เขาแต่งงานกันแล้ว 

อ่าน2ตอนรวดเลย อุอิ 

[i c u]

ขุ่นแม่เพี้ยนน่ารักที่สุดอ่ะ ชะน้าาาาาาาาาาป่วยเป็นอะไรหนอ////อิจฉาเสือเหมอหนักมากกกกกกกก

[Janny]

กลับมาแล้วค่ะ อาการอยากตบใครสักคนแต่ทำได้เพียงกรีดร้องจิกคีย์บอร์ดอยู่หน้าคอม อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยย ดูค่ะดู เปิดตอนมากับชนะผู้สับสน เราว่านายคอสเพลย์เป็นมิสเตอร์เกรย์ก็ตลกดีนะ น้องเหมอตลกดี ทำต่อเถอะ แต่น้องเพี้ยนก็พูดถูกกกก เราแอบงงว่าชนะเพิ่งมาคิดได้เอาตอนนี้? จ้า พ่อคุณณณ นังน้องเหมอนี่ดีจริงๆ สามีสังเกตกิริยาท่าทางตลอดดดด ดูๆ สามีเขาถึงกับยอมด้วยยย เฮ้ยยยย อิจฉาาาา แต่ได้ชนะเราก็ไม่เอาอ่ะ ให้เสมอไปดีละ แต่ก็ดีอ่ะค่ะ น้องเหมอแกเองก็รู้ใจชนะดี รู้สึกเหมือนเข้าใจกันมากขึ้น ดูๆ มีแต่งงานอีก ขอแท็กคุณพ่อก่อนค่ะ อยากเห็นงานล่ม 55555555

เรารอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบ
ปล. รอน้องกวิ้นนนนน
ปล.2 รอน้องโยยยยยย
 

[ammie_mn]

ขำทุกสิ่งอย่าง 55555555555 เหมือนวันรวมญาติเลย

[tkaekaa]

  ขุ่นแม่เพี้ยนนนนน ไม่อยากจะเชื่อ สอนน้องนะได้ดีงาม ขุ่นแม่ดีเด่นจริงๆ อิอิ
นุ้งเหมอของป้าทำบุญมาดีณดีได้สามีช่างดีงามเช่นน้องนะ
ทำดีเราก็อวยนะเออ ชะน๊าาาาาาาาาาาา

[aiyuki]

แต่งงานกันแล้วววว งานเลี้ยงเริ่ม!!@ รักกันเอาใจเขามาใส่ใจเรามันก็ดี แค่อะไรที่เอาใจเขามากไปจนตัวตนเราหายมันก็ไม่ดีนะ สายกลางๆ พอดีๆ พบกันครึ่งทางดีสุด วันงานเลี้ยงอย่าลืมเชิญเรานะ

[QXanth139]

ไร่อ้อยล้านเอเคอร์อ่ะ

[evilheart]

 

[drasil]

โอยยย ตอนนี้เขาน่าร้ากกกกก พ่อชนะหนุ่มไร่อ้อยก็ขี้กลัวเหมือนกันนะเรา รักเขามากล่ะซี้ อิอิ

[yisren.]

อิจจจจฉาาาาาาาาา ประหนึ่งเราเป็นไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ 555555555