หัวใจของไอ้เหมอกระตุกหนักราวกับถูกไฟฟ้าล้านโวลต์ช็อตเข้าอย่างจัง ชนะคนรูปหล่อของมันพูดมาแต่ละคำอย่างกะจะชวนกันมาเป็นคุณนายไร่อ้อย แล้วมีหรือว่าคนอย่างไอ้เหมอจะไม่ระทวย ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ สิ้นคำสารภาพมันก็ปล่อยให้สุดที่รักของมันฟัดแก้ม นัวเนียตามซอกคอก่อนจะวกขึ้นชิมริมฝีปากของมันตามแต่ใจ
“พูดหวานแต่ก็หลอกด่าหลอกแช่งเหมอไปด้วย ขี้โกงมากเลย จะโกรธเหมอก็โกรธไม่ลง แล้วเหมอก็ไม่ได้รักเพราะนะหล่อซะหน่อย ยอมรับว่าแรกๆ ก็เพราะหล่อ แต่ตอนนี้รักทุกอย่างที่เป็นชนะเลย” ไอ้เหมอถอนหายใจแล้วเสยผมหน้าของคนรูปหล่อไปข้างหลังก่อนมันจะจูบหน้าผากสวยของชนะแผ่วเบา “หน้ากลมๆ หัวเหม่งๆ แล้วอร่อยไหมล่ะ”
“อร่อย”
“อร่อยแล้วอยากชิมไปนานๆ ไหม”
“ครับ”
“งั้นต่อจากนี้ต้องบอกว่าเหมอสวย เหมอน่ารัก เชื่อฟังเค้าด้วย เค้าพูดอะไรตัวห้ามขัด เข้าใจ๊” ไอ้เหมอเต๊ะท่าชี้นิ้วราวกับคุณนายจนชนะหัวเราะลั่นกับท่าทางของมัน ไอ้เหมอพอเห็นคนรูปหล่อหัวเราะอารมณ์ดีมันก็พลอยยิ้มไปด้วย “เหมอสวยใช่ม้า ได้เมียสวยต้องภูมิใจนะชนะ หาไหนไม่ได้แล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ โอยย ภูมิใจครับภูมิใจ ฮ่าๆๆ เหมอ ฮ่าๆๆ ไหนทำท่าเมื่อกี้ให้ดูใหม่ ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เหมอทำสะดิ้งมองค้อน แต่ก็ยอมกรีดนิ้วเป็นคุณนายเรียกเสียงหัวเราะจากคนรูปหล่อได้เป็นอย่างดี
“อย่าหัวเราะซี เหมอก็เขินเป็นนะ” ไอ้คนที่บอกเขินยิ่งเล่นใหญ่จนชนะต้องกุมท้องหัวเราะลั่น อยากจะลงไปดิ้นตบมือกับที่นอนไอ้กวิ้นแต่ไอ้เหมอมันก็นั่งคร่อมตักไว้ คนรูปหล่อจึงทำได้แค่เงยหน้าขึ้นหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “อุ้ยย คุณพี่ ร้องไห้ปลื้มใจที่ได้น้องเป็นเมียเหรอฮ้าาาาา”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสมออออ พอ... ฮ่าๆๆๆ”
คงไม่เคยมีใครทำให้หล่อหน้านิ่งอย่างชนะหัวเราะได้มากเท่าไอ้เหมออีกแล้ว ชนะหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง แทบสำลักน้ำลายจนไอ้เหมอต้องปั้นหน้าโหดใส่เพื่อให้คนรูปหล่อหยุดหัวเราะ แต่ยิ่งมันทำหน้าโหดแล้วมองชนะด้วยตาแป๋วๆ หน้ามันก็ยิ่งตลก คราวนี้จากจะหยุดหัวเราะได้กลายเป็นหัวเราะเสียงดังขึ้นไปอีก สุดท้ายไอ้เหมอมันต้องปิดหน้าตัวเองเพื่อสังขารของสุดที่รักของมันที่หัวเราะจนตัวโยนอย่างน่าสงสาร
หน้าเหมอตลกขนาดนั้นเลยเหรอ!!! ออกจะหล่อเท่ปานนี้!!“เหมอ เอามือถือมาดูหน่อย” หลังจากที่หยุดหัวเราะแล้ว พ่อรูปหล่อของไอ้เหมอก็นั่งพิงหลังกับหัวเตียงอย่างหมดแรง ใบหน้าหล่อเหลายังคงซับสีแดงระเรื่อ แต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุยฉับพลัน
“เอาของนะมาด้วยดิ แลกกัน” ไอ้เหมอต่อรอง คนรูปหล่อจึงล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ามายื่นให้โดยไม่ลังเล “เอาไป แล้วไหนของเหมอ”
“อยู่นั่นอ่ะ” ไอ้เหมอบุ้ยปากไปทางโต๊ะข้างหัวเตียง โทรศัพท์มือถือเครื่องละสามพันบาทที่ไอ้กวิ้นเก็บมาไว้ให้หลังจากทำการเก็บเต็นท์นอนแน่นิ่งหน้าจอมืดสนิทอยู่บนนั้น ชนะเอื้อมมือไปหยิบ ไอ้เหมอมันจึงพูดขึ้นลอยๆ ว่า “เช็คไปก็ไม่มีอะไรหรอก เหมออยู่แต่ในโรงเรียน ทุกคืนก็โทรคุยแค่กับนะ”
“เช็คเพื่อความสบายใจ”
ชนะบอกแค่นั้นก่อนจะเช็คโทรศัพท์มือถือของไอ้เหมอ ทุกแอพพลิเคชั่นสำหรับใช้ติดต่อสื่อสารที่มีบนเครื่องคนรูปหล่อก็เปิดเช็คทั้งหมด ส่วนไอ้เหมอมันเปิดดูแค่ผ่านๆ ไม่ได้เช็คอะไรจริงจัง เพราะมันเชื่อใจและไว้ใจชนะเกินร้อย แต่ที่ต้องขอเช็คบ้างก็เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่ายังหวง ยังให้ความสำคัญ ในเมื่อไอ้เหมอกับชนะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ในหนึ่งสัปดาห์เจอกันแค่สองวัน หรือบางสัปดาห์ก็ไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันเสียด้วยซ้ำ การที่จะบอกให้รู้ว่ายังรักยังแคร์ก็มีแต่ต้องแสดงออกตามตรง บางคู่อาจมองว่าการเช็คอีกฝ่ายเป็นการไม่ไว้เนื้อเชื้อใจ แต่สำหรับคู่ของไอ้เหมอแล้ว...มันเป็นการแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของอีกฝ่ายต่างหาก
เพียะ!
สะโพกไอ้เหมอถูกตีโดยแรง มือแกร่งของชนะฟาดลงมาไม่พอ ยังขยำจนไอ้เหมอนิ่วหน้า
“ไอ้นี่มันใคร ทำไมมาไลค์รูปเยอะแยะ” คนหน้าหล่อถามเสียงนิ่ง แววตาลุ่มลึกมองจับจ้องมาที่หน้าไอ้เหมอราวกับตำรวจกำลังทำการสอบสวนผู้ต้องสงสัย
“ถามดีๆ ก็ได้” ไอ้เหมอย่นจมูกใส่ ก้มลงมองหน้าจอมือถือของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นตอบ “เพื่อนที่โรงเรียน ชื่อป่าน ไม่ได้สนิทกันหรอก คนละกลุ่ม”
เพียะ!
ชนะฟาดมือลงที่สะโพกไอ้เหมออีกที แล้วถามด้วยเสียงกระด้าง “ตอนที่ผมถามว่ายังมีเพื่อนคนไหนที่ผมไม่รู้จักอีกบ้าง ทำไมเหมอบอกว่าไม่มี”
“ก็มันไม่ใช่เพื่อนสนิท” ไอ้เหมอตอบเสียงอ่อย ลูบสะโพกตัวเองป้อยๆ “เหมอไม่ใช่เด็กแล้วนะ อย่าตีสิ”
“บล็อคมัน” ชนะยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้า ไม่สนใจตาแป๋วๆ ที่มองมาราวกับหมาถูกงดข้าวเย็น “ไม่สนิทก็ไม่ต้องไปรู้จัก”
“อ้าว...งั้นนี่ไม่ต้องไล่บล็อคหมดทุกคนเลยรึไง”
เพียะ!
“อย่าเถียงผม”
ไอ้เหมอทำหน้ายุ่ง จะให้มันบล็อคไอ้ป่านได้อย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้สร้างความรำคาญให้ ไอ้ป่านมันแค่กดไลค์รูปแล้วก็แสดงความคิดเห็นใต้รูปเท่านั้น ซึ่งนานๆ ครั้งจะมีคนบอกว่าไอ้เหมอเท่ หุ่นดี และน่ารัก... มันไม่ได้มีมาบ่อยๆ เลยนะเว้ย!
“เสมอ” เสียงของชนะนิ่งเสียจนไอ้เหมอเริ่มปฏิบัติการกู้ชีพ มันยิ้มแหย แต่ริมฝีปากก็พรมจูบบนแก้มของคนรูปหล่ออย่างเอาใจ “ไม่ต้องมาอ้อน ทำตามที่บอก”
“ขี้หึง”
“หน้าตาแบบนี้ก็ยังจะมีคนมาแย่งเหรอ ประมาทไม่ได้จริงๆ บล็อคไง ผมบอกให้บล็อค”
ชนะออกคำสั่ง แต่ไอ้เหมอมันไม่ทำตาม มันเบะปากด้วยความหงุดหงิดใจเพราะประโยคแสลงหู
“หน้าตาแบบนี้มันแบบไหน ตัวไม่เห็นว่าเหมอน่ารัก แต่คนอื่นเขาเห็น แล้วจะให้บล็อคแค่เพราะเขามากดไลค์รูป มาคอมเม้นให้เนี่ยนะ ไม่มีเหตุผลอ้ะ ตัวไม่ต้องมาทำหน้าดุ เหมอไม่บล็อค ร้อยไม่บล็อค พันไม่บล็อคเว้ย!”
ชนะยิ้มเย็น ไล้นิ้วไปตามกรามของไอ้เหมอที่ขนลุกวาบ ในใจนึกหวั่นจนอยากร้องเรียกให้ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ขึ้นมาช่วย “ลงโทษกันหน่อยดีไหม จะได้ไม่ดื้อ”
“นะ...ตัวจะทำอะไร” ไอ้เหมอรับรู้ถึงสัญญาณอันตราย มันร่นถอยหนี ขยับลงจากตักแต่ไม่ทันเมื่อมือแกร่งคว้าเอวมันไว้แน่น อีกมือดึงโทรศัพท์มือถือของไอ้เหมอคืน ก่อนจะขว้างมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี
“ไม่บล็อคก็ไม่ต้องใช้ ไม่ต้องมีมันหรอกมือถือ”
ไอ้เหมอเบิกตาโต อ้าปากค้าง มันนึกคำด่าแต่ก็นึกไม่ทันเมื่อเข็มขัดหนังราคาแพงกำลังพันธนาการข้อมือทั้งสองข้างของมันไว้ ชนะถอดเข็มขัดเร็วอย่างน่าทึ่ง แต่คงไม่ใช่เวลามาทึ่งกับสถิติบ้าบออะไรในตอนนี้ ไอ้เหมอหัวหมุน คิดหาทางออกกับสถานการณ์คับขันตรงหน้า เพราะเป็นครั้งแรกที่ชนะใช้เข็มขัดมัดมันไว้
ไหนบอกไม่ชอบใช้อุปกรณ์ไงวะ!!!“นะจ๋า ไม่ให้ใช้มือถือแล้วเหมอจะโทรหานะได้ยังไงอ่า คิดหน่อยน้า ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก” ไอ้เหมอพยายามยิ้มสู้ น้ำเสียงมันก็ออดอ้อน แต่คนรูปหล่อทำเพียงแค่ยิ้มเย็นกลับมาให้
“ไม่ต้องโทร ไม่ต้องคุย ผมทนได้”
“แต่เหมอทนไม่ได้ ทรมานจะตายไปที่ไม่ได้ยินเสียงของที่รัก”
“เหมอทรมาน...ผมก็ทรมาน เราทรมานไปด้วยกัน...ไม่ดีเหรอ”
ไอ้เหมออยากโหม่งหัวแข็งๆ ของมันเข้ากับหัวสวยๆ ของชนะเพื่อเรียกสติ แต่มันไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับพ่อดาวประจำใจสุดที่รัก แค่ถูกมัด ถูกอีกฝ่ายพันธนาการ มีหรือว่าคนอย่างไอ้เสือเหมอมันจะขัดขืนไม่ได้ มีหรือว่าของแค่นี้มันจะดิ้นไม่หลุด แต่ที่มันยอม...เพราะมันไม่อยากทำให้คนที่มันรักเจ็บตัว...มันยอมเจ็บเองเสียดีกว่า
“ชนะ...ต่อให้ไม่ใช้มือถือ แต่เหมอก็ยังเล่นเฟซได้ มันออนไลน์ได้ทุกเครื่องนั่นแหละ นะทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอก” ไอ้เหมอพยายามอธิบายให้คนรูปหล่อที่กำลังจับมันนั่งคุกเข่าในท่าคลาน โก่งสะโพกให้อีกฝ่ายได้ฟาดมือลงมาได้ถนัด ถูกตีหนึ่งครั้ง ร่างมันก็กระตุกไปตามแรงกระทบ “นะ...จ๋า อย่าตีเหมอเลย”
“เหมอไม่เชื่อฟังผม ผมเคยบอกว่าผมจะทำโทษจริงๆ ถ้าเหมอนอกลู่นอกทาง”
“แต่เหมอยังไม่ทันได้ทำอะไร เหมอผิดอะไรอ้ะ แค่เหมอหล่อเหมอเท่ แล้วมีคนมากดไลค์รูป เหมอผิดแล้วเหรอ นะจ๋า เข้าใจหน่อย เมียนะอร่อยขนาดนี้ ใครก็อยากรู้จัก” ไอ้เหมอแม้จะอยู่ในสถานการณ์จวนตัวแต่มันก็ขี้โม้ไม่เปลี่ยนจนคนรูปหล่อเกือบหลุดยิ้มให้มัน
ชนะมีสีหน้าอ่อนลง พึงพอใจกับคำพูดของไอ้เหมอ “ผมไม่ชอบ...ผมไม่ไว้ใจมัน เหมอต้องบล็อคมัน อย่าให้มันเข้ามาใกล้ เข้าใจที่ผมพูดไหม”
ไอ้เหมอยิ้มอ่อน พลิกตัวนอนหงายอย่างยากลำบาก พร้อมกับรับคำเสียงหวาน “เข้าใจจ้า นะปล่อยเหมอก่อนนะ เข็มขัดมันบาดผิวยิ่งกว่าเน็คไทอีกอ่า”
“ไม่ชอบเหรอ เจ็บๆ แบบนี้” ชนะยิ้มกวน แต่ไอ้เหมอมันมีวิธีรับมือที่เหนือกว่า สองมือที่ถูกมัดของมันเคลื่อนต่ำลงไปยังกลางลำตัวของชนะ แล้วยิ้มยั่ว
“เจ็บน่ะชอบ...แต่ชอบให้ตรงนี้ทำให้เจ็บมากกว่า นะจ๋าก็รู้ เพราะงั้นแก้มัดน้า ไม่แก้มัดเหมอก็บล็อคเฟซไอ้ป่านไม่ได้”
ชนะยอมแพ้ไอ้เหมออย่างหมดท่า จากสีหน้าแข็งกระด้างแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ริมฝีปากคลี่ยิ้มน่ามอง มือแกร่งก็ลูบหัวไอ้เกรียนอย่างรักใคร่ “เหมอคนดีของผม”
“แก้มัดให้น้องหน่อยนะคุณพี่” ไอ้เหมอส่งยิ้มอ้อน ยืมวาจาของคุณหญิงแม่มันมาใช้ เคยได้ยินคุณหญิงเสมือนแทนตัวเองว่าน้อง เรียกท่านนายพลว่าคุณพี่มาตั้งแต่ไอ้เหมอจำความได้ ตอนที่มันเจอชนะครั้งแรก ก็คิดไว้แล้วว่าสักวันจะต้องเรียกคนๆ นี้ว่าคุณพี่เหมือนที่คุณหญิงแม่ของมันเรียกท่านบิดาให้ได้เลย! “น้องเจ็บ”
คนรูปหล่อหลุดหัวเราะ ยอมแก้มัดให้ไอ้เหมอตามคำขอ เมื่อเป็นอิสระแล้วมันจึงรีบลงจากเตียงไปดูใจโทรศัพท์มือถือราคาสามพันบาท
“หน้าจอแตกเลยอ้ะ เสียดาย ทำร้ายมันได้ลงคอ” ไอ้เหมอบ่น หันมองคนรูปหล่อแล้วส่งค้อนไปให้ “นะเป็นฆาตกร!”
ใบหน้าหล่อเหลาที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มขรึมลงทันตาเห็น ไอ้เหมอที่แค่พูดเล่นถึงกับทำหน้าเหวอเมื่อพบสายตาเย็นชาว่างเปล่าของคนรูปหล่อตรงหน้า จากที่คาดว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มกวน กลับไม่เป็นไปตามนั้น
“นะ...เป็นอะไร เหมอแค่พูดเล่น” ไอ้เหมอรีบก้าวเข้าไปหาคนรัก ยกมือขึ้นสวมกอดอีกฝ่ายไว้แน่น “นะจ๋า อย่าทำหน้าแบบนี้ เป็นอะไรไปครับคนดีของเหมอ”
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” เสียงที่ตอบกลับมานั้นแผ่วเบา แต่กลับเย็นเยียบเสียจนไอ้เหมอใจไม่ดี
“เหมอขอโทษน้า มุกไม่ขำพากันเครียดเลย” ไอ้เหมอเครียดเป็นจริงเป็นจังแล้วตอนนี้ นอกจากชนะจะไม่ขำแล้ว ไอ้เหมอยังทำให้สุดที่รักมีสีหน้าเจ็บปวด ขอโทษร้อยครั้งมันก็คงไม่หายรู้สึกผิด “เหมอเต้นให้ดูเอาไหม เหมอเต้นเก่งนะ”
ยิ่งชนะเงียบ ไอ้เหมอก็ยิ่งร้อนรน มันจัดการหยิบโทรศัพท์มือถือของชนะมาทำการเปิดเพลงเพื่อมันจะได้เต้นประกอบให้สุดหล่อได้คลายเครียด ไอ้เหมอเคยไปเต้นในงานของกรมทหารช่าง ‘Engineer we Can do’ เป็นหนึ่งในฉากของละครที่มันกับพวกเพื่อนๆ ร่วมกันเล่น ตอนนั้นมันใส่กางเกงสีแดงรัดติ้ว อายแสนอายแค่ไหน แต่ไม่มีอะไรที่นักเรียนนายร้อยทำไม่ได้ มันจึงใจกล้าหน้าด้านพร้อมกับผองเพื่อนในกลุ่ม F4 ของมัน ที่ใส่กางเกงคนละสี โซโล่กันในเพลง ผมรักเมืองไทย พวกมันฝึกเต้นตามพี่กางเกงแดงที่เป็นไอดอลของไอ้ปิ๊กผู้มีเอวพลิ้วและหน้าตามึนๆ ราวกับคนดูดเนื้อจนชำนาญ ก่อนจะขึ้นการแสดงเรียกเสียงฮาครืนจากเพื่อนร่วมรุ่น และครั้งนี้มันมั่นใจว่าจะเรียกเสียงหัวเราะจากคนรูปหล่อได้เป็นแน่
ครั้นเมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง ไอ้เหมอก็เรียกวิญญาณนักเต้นเข้าสิง ในทีแรกที่มันวาดลวดลายนั้น คนรูปหล่อก็ได้แต่มองมันอย่างงงๆ แต่พอหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็ระเบิดหัวเราะลั่นห้องจนไอ้กวิ้นเพื่อนยากที่อยู่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างต้องวิ่งขึ้นมาดู แต่พอเห็นไอ้เหมอกำลังเต้นอย่างกะมนุษย์ไร้กระดูกสันหลัง ไอ้กวิ้นถึงกับกลิ้งไปกับพื้น หัวเราะงอหงายอย่างสุดจะทน
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! ไอ้เหี้ยเหมออออออออออออ ไอ้สัดดดด กูขำ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของชนะยังพอทนอายได้ แต่พอได้ยินเสียงไอ้กวิ้น ไอ้เหมอถึงกับเบรคการแสดงของมันทันที
“ไอ้เหี้ยกวิ้น ลงไป กูง้อแฟนกูอยู่เว้ยยยยยย” ไอ้เหมอหูแดงก่ำ วิ่งไล่เตะไอ้เพนกวิ้นที่วิ่งไปหัวเราะไปรอบห้อง
“มึงไม่มีวิธีง้อเหมือนชาวบ้านเขาไงวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยยย เอวโคตรพลิ้วววว ฮ่าๆๆๆ โอ้ยยย กูปวดท้องไปหมดแล้วววว”
วิธีง้อแฟนของไอ้เหมอในครั้งนี้คงถูกไอ้กวิ้นล้อยันลงโลงเป็นแน่ ไอ้เหมอล่ะอยากจะจับหัวมันโขกกับพื้นให้ลืมไปนัก!
วิธีอื่นก็มีแต่มันไม่เข้ากับหน้ากูเว้ย! หน้าถึกๆ กล้ามเยอะๆ ตัวดำๆ อย่างกู ง้อให้หวานแค่ไหนก็ตลกอยู่ดีแหละวะ แม่ง ชาติหน้าเจอกันมึง ไม่สวยระดับนางสาวไทยไม่ต้องเรียกกูว่าเสมอ!.................................................TBC.........................................................
นังเหมอคนสวย อย่าเถียงสามี !!
แนบคลิปเพลงที่นังเหมอเต้น
https://www.youtube.com/v/qDiRnFw27eQ
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 687795 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก