หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[B52]

 

[donutnoi]

สงสารกวิ้นกวิ้น 

[nijikii]

 
 
 
 
 
 

#ร้องไห้หนักมากเหลยพี่น้องงงงงงง
กวิ้นกวิ้นแย่งซีนลูกกกกกก
ถึงจะไม่สมหวัง
แต่อย่างน้อยการที่กวิ้นกล้าบอกความรู้สึกตัวเองแม้จะต้องผิดหวัง นั่นคือกวิ้นได้เข้าถึงแก่นแท้ของความรักอย่างหนึ่งแล้วนะกวิ้นนะ
ดีกว่าสุดท้ายแล้วต้องมานั่งเสียดายที่ไม่ได้บอก
พี่หมัยก็เหลือเกิน ให้ความหวังเด็กอยู่นั่นล่ะ เห็นเป็นน้องชายแต่นี่ไม่ใช่น้องเหมอเว้ย ไม่รักก็ไม่ต้องมาแคร์สิวะ
(กระโดดเตะพี่หมัยลูกลุงข้างบ้าน )

พูดถึงลุงข้างบ้าน
น่างสานแกจ่น 5555555555555
แต่ก็เข้าใจเหมอนะ คือจะด่าจะว่ายังไงก็ได้ แต่การลงไม้ลงมือแล้วพูดตัดพ่อตัดลูกคือเจ็บสุดอะ
ถ้าเหมอเลือกเหมอเลือกพ่ออยู่แล้ว
แต่สิ่งที่เหมอเลือกนั้นไม่ใช่ความสุขของเหมอ คิดว่าเหมอจะเป็นเสมอคนเดิมของลุงรึไงกัน (งับหัวลุง)

ส่วนพาร์ทของคุณชายไร่อ้อยและคุณนายของเขา
เราจะไม่คอมเม้น
(เพราะสำลักน้ำตาลอ้อยอยู่)

[ka[ze]na]

โดน!!!! รอตอนต่อไป

[Rumraisin]

  :sad4:น้องกวิ้นของพี่ สู้ต่อไปนะ

[MimoreQ]

อยากจะร้องไห้ ไม่เอานะ อยากให้กวิ้นคู่กับพี่หมัย ฮือ ทำไมพี่หมัยใจร้าย สงสารกวิ้นอ่ะ
คือในเรื่องสงสารกวิ้นสุด อยู่กับนะกับเหมอแล้ว แต่โคตรเป็นส่วนเกินเลย เราเข้าใจนะว่ากวิ้นมันเป็นคนไม่คิดมาก แบบอะไรยังไงก็ได้ แต่เราว่าก็ยังน่าสงสารอยู่ดี ถ้าเราเจอแบบกวิ้นคงเลิกคบอ่ะ ทำใจไม่ได้ โคตรเป็นส่วนเกินเลย
พอจะรักใคร เขาก็ไม่สนอีก แอบรักมาตั้งนานเป็นได้แค่พี่น้อง สงสารนางอ่ะ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยอยู่ โอ้ยย อยากให้กวิ้นสมหวังอ่า นักเขียนอย่าใจร้ายกับกวิ้นเลยน้า ให้กวิ้นมีคู่บ้าง สงสารนาง

มาถึงคู่หลักบ้าง นะเหมอ คือสงสัยอ่ะ อยากรู้มากว่านะเป็นอะไร มีความหลังอะไรที่เมกาจนต้องถูกเรียกตัวกลับ ฆาตกร? หรอ? แล้วทำไมต้องไปหาหมอ? นะป่วย? สงสัยอ่า รอตอนต่อไปนะคะ เราเพิ่งเข้ามาอ่าน
ติดตามในเพจก็นาน แต่ไม่ว่างมาอ่าน พอมาอ่านก็ติดงอมแงม แต่สังเกตจากในเพจ นักเขียนอัพนิยายถี่มากค่ะ ปลื้มปริ่ม ฮี่ๆ

[DraCo_SLa13]

กวิ้นเอ๊ยยยย แม่ว่าหนูไปอ่านเซเล่อมูน แล้วเฟ้นหนหน้ากากทักซิโด้ของตัวเองดีกว่านะลูก

[ที่เดิมในหัวใจสาววาย]

  น้องกวิ้นดราม่าเลย งี้คู่นี้ก็ลุ้นไม่ขึ้นแล้วอ่าดิ ขอคู่ให้น้องด้วยนะ ฉงฉานนน 

[aiyuki]

ชนะ!! ข่นบ้าา เขิลแทนเหมออ่ะ อิอิ
สงสารกวิ้น ตัดใจเหอะนะกวิ้น หาผู้ชายใหม่เหอะ อย่าเสียใจเลย

[Nus@nT@R@]

สงสารน้องกวิ้น

[Snimsoi]

เป็นกำลังใจให้กวิ้นกวิ้น     

[Celestia]

สงสารกวิ้นอะ ;__;

[naruxiah]

ร้องไห้ไปกับกวิ้น รักกวิ้น กวิ้นเด็กดี กวิ้นเด็กโง่ ทีมกวิ้น เข้มแข็งมากกวิ้นที่พยายามตัดใจจากพี่หมัยแบบนี้

[ssipra]

ไม่เอาแบบเน้!!! กวิ้นต้องสมหวังงงงงงงงงงงงงง ม่ายยยยยยยยยย   

[koikoi]

สงสารเพื่อนกวิ้นจังเลย

[เป็ดตัวกลมจ้า]

ยังไงก็อยากให้คู่กันอยู่ดี มันรู้สึกว่ามีอะไรมากกว่าคำว่าน้องชายยย คู่กันได้มั้ย เปลี่ยนใจได้เหรอเปล่า ไม่เคยอยากให้คู่กันขนาดนี้มาก่อน นะคะ #พี่หมัยน้องกวิ้น 

[tay028643904]

ว่าเเล้ว ว่าต้องเป็นกวิ้นกับพี่สมัย อิอิ
รอนะค้าบบบบบ อัปถี่ๆเบย

[sang som]

ตอนสุดท้าย เศร้า แต่แอบฮาตรงโคนัน

[Snufflehp]

ตอนที่ 32

ใครเล่าในตอนนี้ที่จะมีความสุขเหมือนนนร. เสมอ เดชาโชติกุล ที่วันๆ เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คึกคักราวกับม้าศึก ฝึกเหนื่อยไม่มีบ่น เรียนหนักไม่มีท้อ คงเพราะมันมีกำลังใจล้นเหลือจากพ่อดาวประจำใจของมันที่หยอดคำหวานใส่กันผ่านเสียงโทรศัพท์แทบทุกคืน จะมีบ้างที่ไม่ได้คุยกัน แต่คำพูดหวานล้ำจากชนะแต่ละคำนั้นก็ช่วยต่อชีวิตไอ้เหมอไปอีกหลายปี มันแน่ใจว่าแค่คำพูดเหล่านี้ มันก็คงทนความคิดถึงที่มีได้ ลดความทุรนทุรายให้น้อยลง

“ข้อนี้ทำยังไงวะ เหมอ ไอ้เหมอ เฮ้ย” เสียงเรียกมาพร้อมกับแรงสะกิดดึงให้ไอ้เหมอหลุดจากภวังค์เพ้อฝันของมัน ไอ้ป่าน ปราโมทย์นั่งหน้าหงิกอยู่ใกล้ๆ ในมือมันมีปากกาที่กำลังใช้จิ้มแขนของไอ้เหมอ

“อะไรไอ้ป่าน” ใบหน้ายังคงเกลื่อนยิ้ม ไม่มีความหงุดหงิดใจให้ได้เห็น ไอ้เหมออารมณ์ดีเกินกว่าจะนึกโกรธเคืองใครได้

“กูถามว่าข้อนี้ทำยังไง มึงจะติวให้หรือจะเอาแต่เหม่อวะ”

ไอ้เหมอผลักหน้าผากไอ้ป่านไปหนึ่งที เห็นไอ้ตัวเล็กนี่มันทำหน้ายุ่งแล้วอดไม่ได้จริงๆ “พูดกับอาจารย์มึงอย่างนี้เหรอไอ้ป่าน เดี๋ยวกูก็ไม่ติวให้ซะหรอก”

ไอ้ป่านเปลี่ยนท่าทีอย่างรีบด่วน มันยิ้มกว้างประจบไอ้เหมอแล้วขยับเข้าชิด แนบแก้มกับแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามของไอ้เกรียนแล้วเสียดสีเบาๆ “ขอโทษครับพี่เหมอออ ติวให้น้องป่านหน่อยน้า”

“ไอ้ห่า ขนลุก” ไอ้เหมอผลักหน้าไอ้ป่านออก แม้มันจะเตี้ยกว่า ตัวบางกว่า ขาวกว่า หน้าตาน่ารักกว่า และมีเคมีที่นำพาให้ผู้ชายเสียบอยู่มาก แต่ไอ้เหมอก็ไม่ได้นึกอยากเสียบเหมือนคนอื่น ในใจมันอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งพวกไอ้ชายมันพูดกรอกหูอยู่ทุกวันว่าไอ้ป่านมันอยากได้ไอ้เหมอเป็นผัว ก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากเข้าใกล้ แต่ไอ้ป่านก็น่าสงสาร เพราะมาตามติดไอ้เหมอ เพื่อนในกลุ่มจึงคว่ำบาตร โทษฐานมาตีซี้กับกลุ่มคู่แข่ง

“หัวก็เกรียนมาทำสะดิ้ง นั่งดีๆ เลยมึง” ไอ้เหมอว่าทั้งๆ ที่มันก็ชอบทำสะดิ้งอยู่ไม่ขาด แต่เห็นคนทำสะดิ้งได้น่ารักกว่ามันแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา

“ก็ได้ๆ งั้นมึงก็อย่าเอาแต่เหม่อดิ”

ไอ้เหมอพยักหน้า ยกแขนเท้าโต๊ะ มือค้ำยันศีรษะไว้ ปล่อยไอ้ป่านให้ขยับเข้ามาใกล้แล้วเลื่อนหนังสือมาตรงหน้า “กูไม่เข้าใจข้อนี้”

ไอ้ป่านชี้ ช้อนตาขึ้นมองไอ้เหมอในระยะประชิด

“อืม... มึงก็ทำแบบนี้” ไอ้เหมอตั้งใจอธิบาย ส่วนไอ้ป่านก็ตั้งใจฟัง มันมองริมฝีปากที่ขยับพูด มองไม่คลาดสายตา พอไอ้เหมอถามว่าเข้าใจไหม ไอ้ป่านมันก็พยักหน้า ทั้งที่จริงแล้ว...มันไม่ได้สนใจกับการแก้โจทย์เลยสักนิด

“เหมอ”

“ว่า”

“ขอบใจนะที่ติวให้”

“ไม่เป็นไร กูว่างอยู่พอดี”

ไอ้เหมอมันเป็นคนมีน้ำใจกับเพื่อนกับฝูง ไม่ว่าจะเป็นคู่แข่งหรือศัตรูที่ไม่ได้คิดจะฆ่าแกงกัน มาขอความช่วยเหลือไอ้เหมอมันก็เต็มใจช่วย มันเก่งทั้งวิชาการและวิชาทหาร จึงไม่มีใครสงสัยว่าทำไมมันได้ขึ้นเป็นที่หนึ่งของรุ่น ไอ้ป่านรู้มาตลอดว่าไอ้เหมอเป็นคนแบบไหน เพราะเฝ้ามองมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนเตรียมทหารด้วยกัน ต้องรวบรวมความกล้าในแต่ละครั้งที่จะเข้ามาคุยกับไอ้เหมอ ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอก็เป็นคนที่เข้ากับคนง่าย มันไม่หยิ่ง อัธยาศัยดี แต่ไอ้ป่านก็ยังกลัว...กลัวว่าไอ้เหมอจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงยามที่ได้สบตากันของมันเข้า ไอ้เหมอช่วยเหลือไอ้ป่านหลายครั้ง มันใจดีถึงได้เป็นที่รักของเพื่อนๆ แม้เพื่อนสนิทที่สุดจะมีเพียงแค่สามคน แต่ความช่วยเหลือของมันก็เผื่อแผ่ไปทั่ว

ไอ้ป่านไม่เคยนึกชอบผู้ชาย แต่ไอ้เหมอเป็นคนแรกในชีวิตของมันที่ทำให้ต้องมองตามอย่างไม่คลาดสายตา ไอ้เหมอไม่ได้หล่อเหลาเท่าไอ้พิเชษฐ์ และไม่หน้าหม้อเท่าไอ้ปิ๊ก ปรีชา ไอ้ป่านจึงไม่เคยได้ยินว่าไอ้เหมอมีแฟนเลยสักคน งานราตรีคราไหนก็เห็นมันควงคุณหญิงแม่ของมันมาอยู่ร่ำไป แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ไอ้ป่านยังคงเฝ้ามองไอ้เหมอได้ต่อ อยากเก็บความรักข้างเดียวนี้ไว้แล้วเฝ้ามองต่อไปอีกนานๆ ทว่า...ตอนนี้กลับไม่ใช่ ไอ้ชายบอกว่าไอ้เหมอมีแฟน แม้จะไม่เคยเห็นแฟนมันเลยสักครั้ง แต่ไอ้ป่านก็รับรู้ได้ว่าไอ้ชายพูดจริง เพราะไอ้เหมอมันเหม่อบ่อยๆ บางทีก็หลุดยิ้มอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พอถามมันทีไรมันก็บอกว่ากำลังคิดถึงแฟน จึงเป็นสาเหตุให้ไอ้ป่าน...นิ่งเฉยไม่ได้อีกต่อไป

กูไม่ได้หวังเลยว่าจะได้ยืนอยู่เคียงข้างมึง ให้แอบมองแอบรักต่อไปก็ได้ แต่กูก็อยากมอง...ในเวลาที่มึงไม่มีใครอยู่ข้างๆ มากกว่า

“เป็นไร ทำหน้าจะร้องไห้” ไอ้เหมอถาม จับใบหน้าเล็กหันมองทางมัน “คิดมากเรื่องเพื่อนหรือไง หรือมึงโดนใครแกล้งอะไรมา”

“เปล่า พวกมันไม่แกล้งกูหรอก นอนห้องเดียวกันไม่คุยกันด้วยซ้ำ”

“เพื่อนมึงนี่โคตรเด็ก บอกพวกมันถ้ามีปัญหาให้มาเคลียร์กับกู”

ไอ้เหมอมันนักเลงพอตัว และเกลียดการทำสงครามประสาท เพราะมันอดทนไม่ได้นาน ต้องระเบิดอารมณ์ทุกครั้งไป

“แล้วก็บอกไปเลยว่าเพราะพวกมันโง่ ติวให้มึงไม่ได้ มึงถึงต้องมาขอให้กูติวให้ เกลียดนักไอ้พวกโง่แล้วอีโก้สูงเนี่ย”

ไอ้ป่านหัวเราะ ไถหัวกับแขนไอ้เหมอเล่น “มึงใจดี ระวังว่าจะหว่านเสน่ห์ใส่ใคร แล้วทำให้เขาชอบมึงโดยไม่รู้ตัว”

“ระดับพี่เหมอไม่ต้องหว่านเสน่ห์ก็มีแต่คนรักคนหลง หึหึ” ไอ้เหมอได้ทียกหาง มันยักคิ้วผลักหัวไอ้ป่านให้ออกห่าง “ไม่ต้องเอาหัวมาไถกับแขนกู แม่งระคาย”

“ทำไม กูจะไถอ่ะ ผิวมึงก็สาก ไม่ต้องทำมาบอบบาง” ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ไอ้ป่านมันขัดคำสั่งจนไอ้เหมอเอือมที่จะปัดหัวมันออก

“มึงนี่จริงๆ เลย” ไอ้เหมอส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนมันจะจับปากกาจิ้มแก้มไอ้ป่านเล่น ไอ้ป่านมันขาว ดูนุ่มนิ่มไปทั้งตัว แก้มมันจิ้มลงไปทีก็ยุบอย่างกะเยลลี่ ไอ้เหมออยากถามนักว่ามันมีเคล็ดลับอะไรที่ไม่ทำให้ร่างกายมันถึกไปกับการฝึกหนักเกือบทุกวัน “มึงไม่เข้าใจตรงไหนอีก  เร็วๆ เลย กูจะไปซ้อมยูโดแล้ว”

“มีตรงนี้อีกหน่อย” ไอ้ป่านบอกเสียงแผ่ว มันถือวิสาสะวางคางลงกับแขนของไอ้เหมอแล้วช้อนตามอง พอไอ้เหมอก้มหน้าลง ใบหน้าของคนทั้งคู่จึงอยู่ห่างกันไม่มาก ไอ้เหมอเลิกคิ้วมองตาโตชั้นเดียวที่กำลังสื่อความหมายบางอย่าง ริมฝีปากอิ่มสีสดก็ถูกฟันขาวกัด ท่าทางราวกับกำลังเชิญชวน จนไอ้เหมอเผลอโน้มใบหน้าลงต่ำ

“เหมอ...”

“กูมีแฟนแล้วไอ้ป่าน” ไอ้เหมอบอกเสียงกระด้าง มันก็ไม่ได้โง่พอจะมองไม่ออกกับท่าทีของไอ้ป่านในหลายวันมานี้ ทั้งเชิญชวน ทั้งรุกไล่ ทั้งรบเร้าที่จะมาอยู่ข้างๆ จนไอ้ชายขู่ไอ้เหมอไปหลายครั้งว่าจะฟ้องพ่อดาวประจำใจของมัน แต่เอาเข้าจริงแล้วไอ้ชายมันก็ไม่ทำ ไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กก็ปิดปากเงียบ พวกมันแค่บอกให้ไอ้เหมอชัดเจนไปสักที ทว่า...ถ้าอีกฝ่ายมันไม่พูด ไอ้เหมอจะปฏิเสธให้ชัดเจนได้อย่างไร

“อืม” ไอ้ป่านพยักหน้ารับรู้ แววตาของมันสั่นไหว “แล้วยังไงเหรอ”

“กูจะบอกว่ามึงทำแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์”

“มีสิ...อย่างน้อยกูก็ได้อยู่ใกล้มึง” ไอ้ป่านบอกอย่างดื้อดึง นิ้วของมันเกลี่ยริมฝีปากของไอ้เหมอเล่น แต่ไม่นานก็ถูกมือของไอ้เหมอจับไว้

“มึงชอบกูรึไง”

“กูไม่บอกให้มึงปฏิเสธกูหรอก” ไอ้ป่านรู้ดีว่าบอกไปก็ไม่มีทางสมหวัง

“รู้ว่ายังไงกูก็จะปฏิเสธแล้วทำไมไม่หยุด”

“เวลามึงรักใครไปสักคนแล้ว มึงหยุดมันได้ง่ายๆ เหรอวะ”

“กูไม่อยากทำร้ายมึงนะ ไม่ว่าใครกูก็ไม่อยากทำร้ายทั้งนั้น”

“จูบกูหน่อย...”

ไอ้ป่านขยับใบหน้าเข้าชิด ไอ้เหมอไม่ได้ผละหนี มันจ้องไอ้ป่านด้วยสายตาจริงจัง “กูจูบมึงไม่ได้”

“จูบกูแล้วกูจะตัดใจ”

“กูทำไม่ได้ไอ้ป่าน กูมีแฟนแล้ว...แล้วกูก็รักแฟนกูมาก”

“งั้นกูก็ตัดใจจากมึงไม่ได้เหมือนกัน”

ไอ้เหมอถอนหายใจ ขยับใบหน้าออกห่าง ไอ้ป่านจึงมองมาด้วยแววตาตัดพ้อ มันเม้มริมฝีปากแน่น

“กูไปโรงฝึกก่อนละกัน” ไอ้เหมอลุกขึ้นยืน บิดตัวซ้ายขวาคลายความเมื่อย เห็นไอ้ป่านมันยังเอาแต่นั่งนิ่ง จึงได้แต่มองเมิน ครั้นพอหมุนตัวจะเดินไปโรงฝึก ชายเสื้อของมันก็ถูกจับไว้

“กูไปด้วย”

“มึงจะไปทำไม”

“กูก็อยู่ชมรมเดียวกับมึง”

ไอ้เหมอไม่รู้จะปฏิเสธข้ออ้างนี้อย่างไร เพราะความจริงไอ้ป่านมันก็เป็นสมาชิกชมรมเหมือนกัน ไอ้เกรียนถึงกับขมวดคิ้วยุ่งอย่างคนที่ไม่เคยมีคนมาตามชอบตามตื้อแบบนี้ เป็นครั้งแรกในชีวิตชายชาติทหารของมันเลยก็ว่าได้ที่มีคนมาแอบชอบ ปกติมันก็ได้แต่แอบรักแอบชอบพ่อดาวประจำใจของมันมาตลอด กว่าจะสมหวังได้เสียกันก็นานเกือบทั้งชีวิต

“เหมอ”

“ว่า”

“มึงรู้ไหม รักแท้ส่วนใหญ่...แพ้ความใกล้ชิดทั้งนั้น” ไอ้ป่านพูดลอยๆ มันเดินมากอดแขนไอ้เหมอไว้แน่น สะบัดยังไงก็ไม่หลุด จนไอ้เหมอต้องถอดใจยอมแพ้ ปล่อยให้ไอ้ป่านเกาะไปตลอดทาง

“แต่ไม่ใช่กับกู ความรักของกูไม่มีระยะทาง”

“แล้วมึงแน่ใจเหรอว่าแฟนมึงจะไม่นอกใจ มึงได้อยู่กับเขาแค่สองวัน แต่อีกห้าวัน...มึงอยู่ที่นี่ เป็นห้าวันที่กูอยู่กับมึง กูดูแลมึงได้มากกว่าแฟนมึงด้วยซ้ำ”

“มันก็จริง แต่โทษทีว่ะไอ้ป่าน กูชอบดูแล ไม่ได้ชอบให้ใครมาดูแล”

“กูก็ชอบให้คนดูแลเหมือนกัน”

“กูหมดคำพูดกับมึงละ เดินดีๆ ไอ้ห่า เดี๋ยวทำกูล้มไปด้วย”

ไอ้ป่านหัวเราะมีความสุข ตามันหยี ปากมันก็ยิ้มกว้างน่ารัก ไม่สนใจสีหน้าเบื่อหน่ายเอือมระอาของไอ้เหมอเลยสักนิด เกิดจะมาฮอตอะไรเอาตอนที่มันมีแฟนแล้วก็ไม่รู้ ปวดหัวเสียจริงๆ


****

ตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันพฤหัสบดี ไอ้ป่านเช้าถึงเย็นถึงจนเพื่อนในกลุ่ม F4 ของมันต้องเรียกตัวประชุมด่วน

“ไอ้เหมอ มึงจะเอาไงกับไอ้ป่าน” ไอ้ปิ๊กถามเสียงเครียด “ไอ้นะรู้มึงได้ตายแน่”

“จะให้กูเอาไงวะ กูปฏิเสธจนไม่รู้จะปฏิเสธไงแล้ว ว่าแรงไปก็สงสาร ตัวมันก็แค่นั้น แถมเพื่อนมันยังคว่ำบาตรมันอีก”

ไอ้เหมอถอนหายใจ รู้เต็มอกว่าถ้าเรื่องถึงหูพ่อดาวประจำใจของมัน มันได้เละแน่ๆ  แต่จะให้ทำอย่างไรได้ มันปฏิเสธแล้ว ตีตัวออกห่างแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมออกห่างมันเลย จะให้พูดด่าไปแรงๆ ก็ไม่ใช่นิสัยของมัน ถ้าไม่เกลียดจริงๆ ไอ้เหมอขุดหาคำด่ามาว่าให้ไม่ได้อยู่แล้ว

“สงสารก็ส่วนสงสาร มึงปล่อยไว้อย่างนี้ ไอ้ป่านมันก็ยิ่งมีความหวัง” ไอ้เชษฐ์พูดขึ้นอีกคน แน่ใจว่าไอ้เหมอมันไม่นอกใจไอ้รูปหล่อเป็นแน่ แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ว่าจะผิดใจกันเข้าสักวัน

“กูไม่เคยให้ความหวังอะไรสักอย่าง”

“แล้วที่มึงติวหนังสือให้มัน ยอมให้มันแตะเนื้อต้องตัว เป็นห่วงเป็นใยมันตลอดนี่อะไรวะ” ไอ้ชายตั้งตัวเป็นเจ้าหน้าที่สอบสวนไอ้เหมออีกคน “กูไม่รู้หรอกนะเว้ยว่ามึงปฏิเสธมันยังไงบ้าง แต่มึงรู้ป่ะว่ามีหลายคนมาถามกูว่ามึงกับไอ้ป่านเป็นอะไรกัน ไอ้ป่านมันน่ารัก มีคนเล็งมันไว้หลายคน และเท่าที่กูรู้มา เพื่อนในกลุ่มมันไม่มีใครคว่ำบาตรมันหรอกนะมึง ไอ้ป่านเองต่างหากที่ตีตัวออกห่าง”

ไอ้เหมอถึงกับกุมขมับ ให้มันทำตัวร้ายกาจใส่คนที่ทำดีกับมัน มันก็ทำไม่ลง ไอ้ป่านน่ารักอย่างที่ไอ้ชายว่า แล้วกับคนที่มีแฟนเป็นผู้ชายอย่างไอ้เหมอ มีผู้ชายน่ารักๆ มารักมาชอบ มาตามตื้อ ถ้าพูดกันตามจริงแล้วมันก็อดยกหางตัวเองไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย อย่างไรเสียก็ชอบที่จะเหนือกว่าคนอื่น ยิ่งคนที่มารักมาชอบเป็นคนที่ใครต่อใครต่างหมายปอง มีหรือที่จะไม่รู้สึกว่าตัวเองเจ๋ง ไอ้เหมอมันก็คนธรรมดา มันรักชนะมากก็จริง แต่ก็เพิ่งเคยเจอความรู้สึกที่มีคนมาตามตื้ออย่างนี้เป็นครั้งแรก...ถ้าให้พูดจากใจแล้ว... ไอ้เหมอก็ทำตัวไม่ถูก

“กูจะพยายามละกัน แต่พวกมึงอย่าไปบอกชนะล่ะ กูไม่อยากให้สุดที่รักกูไม่สบายใจ”

“คิดจะทำเหี้ยแต่ก็กลัวความผิดว่างั้น”

“กูไม่เคยคิดนอกใจแฟนกูเว้ย! ไม่อยากปากแตกก็อย่ากล่าวหา” ไอ้เหมอทำหน้าเครียดจริงจัง จนไอ้ชายต้องรีบขอโทษขอโพยมันเสียยกใหญ่ “บนโลกนี้ไม่มีใครทำให้กูเปลี่ยนใจไปจากชนะได้หรอก”

ไอ้เหมอมั่นใจมาทั้งชีวิต ความรักที่มันมีให้กับชนะสุดที่รักของมันไม่ใช่ความรู้สึกเล่นๆ มันจริงจังทุกอย่าง แม้บางครั้งจะมีสั่นคลอนเพราะอุปสรรคไปบ้าง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่มันคิดจะเลิกรัก

“กูไปอาบน้ำละ” ไอ้เหมอเลี่ยงอารมณ์หงุดหงิดของมันโดยการคว้าผ้าเช็ดตัว และขันน้ำที่บรรจุแปรงสีฟัน แชมพู และสบู่ไว้ภายใน

เดินไปถึงห้องน้ำ ยังไม่ทันเปลื้องเสื้อผ้าก็ได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากข้างใน

“ไอ้เหี้ย! ปล่อยกู! ฮึก! ปล่อย!” เสียงสั่นเทาของใครบางคนทำให้ไอ้เหมอรีบก้าวเท้าเข้าไปข้างใน “ช่วยด้วย...ชะ...ช่วย...”

“ไอ้ป่าน! มึง!!” ไอ้เสือเหมอก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ยกเท้าขึ้นถีบเข้ากลางหลังไอ้เกรียนคนหนึ่งที่มันจำได้ว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของไอ้ป่าน

“ทำเหี้ยอะไรวะ!” ไอ้เหมอจะตามไปกระทืบคนที่ล้มลงซ้ำ แต่ไอ้ป่านที่เนื้อตัวเปลือยเปล่ารีบเข้ามากอดมันไว้ ร่างขาวโพลนที่มีรอยจ้ำจากการโดนดูดกัดของมันกำลังสั่นเทา ถ้าไอ้เหมอมาไม่ทัน...ช่องทางคับแคบของไอ้ป่านคงถูกไอ้เพื่อนชั่วๆ ของมันทะลวงเข้าไปแล้ว

“มึงมายุ่งอะไรไอ้เหมอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง ป่านเป็นของกู” ไอ้คนถูกถีบลุกขึ้นยืนได้ก็ก้าวสามขุมเข้ามาหา “อย่ามายุ่ง!”

ผลัวะ!

ไอ้เหมอซัดหมัดหนักๆ เข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ไม่ต้องถามไถ่อะไรมากก็รู้ว่ามันเป็นการขืนใจ ไม่ได้เกิดจากการสมยอมเลยสักนิด ไอ้ป่านยังคงร้องไห้กอดไอ้เหมอไม่ยอมปล่อย หมัดที่ไอ้เหมอต่อยหน้าไอ้ชั่วนั่นไปจึงไม่แรงมากนัก แค่ทำให้มันเซ แต่ล้มมันลงไม่ได้

“เหมอ ช่วยป่านด้วย ไอ้บีมันจะข่มขืนป่าน มัน...ฮืออออ มัน...”

ไอ้เหมอยกมือขึ้นลูบหัวไอ้ป่าน ปลอบโยนคนที่กำลังสั่นเทาก่อนจะชี้หน้าไอ้คนที่พยายามทำระยำกับเพื่อน “มึงจะออกไปดีๆ หรือจะให้กูบอกกับทางโรงเรียน ถ้าเรื่องนี้มันแดงเมื่อไหร่ มึงกระเด็นออกจากโรงเรียนแน่”

ไอ้เหมอไม่เคยล้อเล่นกับใคร มันขู่และมันทำจริง พ่อมันก็ระดับนายพล พี่มันก็ยศร้อยเอก ต่อให้คิดสู้อย่างไร ก็คงไม่มีทางชนะ ให้ต่อยตีกับมันตรงนี้ ก็มีแต่จะเสียเปรียบ คิดได้ดังนั้นไอ้บีจึงยอมความ แต่มันก็มองคนตัวเล็กในอ้อมแขนของไอ้เหมอไม่วางตา “มึงจำไว้ไอ้เหมอ ป่านเป็นของกู ต่อไปกูไม่ยอมมึงอย่างนี้แน่!”

“เหมอ” ไอ้ป่านเรียกเสียงเบา มันเอาแต่ร้องไห้ซุกซบกับอกไอ้เหมอ “ป่านกลัว”

“ยังไม่ต้องพูดอะไร” ไอ้เหมอกอดปลอบคนตัวเล็กกว่ามัน นิ่งนานจนอีกฝ่ายหยุดสะอื้น จึงเริ่มไถ่ถาม “ไอ้บีนั่นเพื่อนกลุ่มมึงใช่ไหม”

ไอ้เหมอรู้ชื่อจากที่ไอ้ป่านเรียก เคยเห็นหน้าแต่ไม่สนใจรู้จักชื่อเสียเท่าไหร่ รู้แต่ว่าไอ้เชษฐ์เหม็นขี้หน้าเป็นอย่างมากก็เท่านั้น เคยมีเรื่องกันเพราะแฟนไอ้เชษฐ์ไปคบกับไอ้บีทั้งๆ ที่ยังไม่เลิกกัน มารู้ทีหลังว่าสาวเจ้าคบซ้อน ไอ้เชษฐ์กับไอ้บีก็ต่อยตีกันจนปากแตกไปข้างแล้ว

“ใช่...มันชอบป่าน แต่ป่านไม่ได้ชอบมัน”

ไอ้เหมอพยักหน้ารับรู้ เข้าใจสถานการณ์อยู่เนืองๆ ก่อนจะดันไอ้ป่านออกจากอ้อมกอด “มึงใส่เสื้อผ้าซะ แล้วต่อไปก็อยู่ให้ห่างจากมัน”

ไอ้ป่านรับคำเสียงเบา เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่ตามพื้นของตัวเองขึ้นมาแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าไอ้เหมอ

“รีบๆ ไป กูจะอาบน้ำ” ไอ้เหมอบอกเสียงกระด้าง เบือนสายตาหนีเรือนร่างของคนตรงหน้า ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำของตัวเอง แล้วกลับมาในห้องพร้อมกับร่างกายที่มีเพียงกางเกงในแค่ตัวเดียว

“เหมอ”

“ยังไม่รีบออกไปอีก” ไอ้เหมอขมวดคิ้ว มองไอ้ป่านที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ “ห้ามเข้ามาใกล้กูมากไปกว่านี้”

“ทำไม...” ไอ้ป่านถามเสียงเบา “กลัวมีอารมณ์เหรอ... ถ้าเป็นเหมอ ป่านยอม”

ไอ้ป่านยกนิ้วไล้ตามแผ่นอกของไอ้เหมอ ก่อนนิ้วมันจะเกี่ยวขอบกางเกงใน ไอ้เหมอรีบปัดออก จ้องคนตัวเล็กด้วยความหงุดหงิด “ออกไป”

“ไม่ไป” ไอ้ป่านขยับเข้าชิด ในขณะที่ไอ้เหมอถอยห่าง ยิ่งไอ้ป่านก้าวเข้ามา ไอ้เหมอก็ถอยหนี จนที่สุดแล้วแผ่นหลังของมันก็สัมผัสกับผนังเย็นเยียบ “ให้ป่านทำให้นะ เหมอไม่เจอกับแฟนหลายวัน...คงอึดอัด”

ไอ้ป่านนั่งลง สายตาของมันอยู่ในระดับกลางลำตัวของไอ้เหมอที่รีบยันหน้าผากมันไว้ “ไม่อยากให้กูเกลียดมึงก็อย่าทำอย่างนี้ กูมีแฟนแล้วป่าน”

คนตัวเล็กกัดริมฝีปาก ช้อนตาขึ้นมองไอ้เหมออย่างตัดพ้อ “จะเรียกชื่อแฟนมึงตอนที่กูทำให้ก็ได้ กูยอม”

“มึงแทนเขาไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่เหมือน ออกไปก่อนที่กูจะต่อยมึงอีกคน”

“เหมอ”

“ออกไป!”

ไอ้ป่านน้ำตาร่วง มองไอ้เหมอด้วยความเสียใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน กอดเสื้อผ้าของตัวเองไว้แล้วเดินออกไปเงียบๆ ไอ้เหมอถอนหายใจ ลูบหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยล้ากับความฮอตที่ไม่ถูกเวลาของมัน

“ริมฝีปากใครก็สู้ของนะไม่ได้หรอกเว้ย...” ไอ้เหมอรำพึงรำพัน ในหัวเอาแต่จินตนาการถึงตอนที่ชนะใช้ปากทำให้ แค่เท่านั้น ไอ้เหมอน้อยที่ถูกห่อหุ้มไปด้วยกางเกงในก็ตุงแข็งอย่างน่าอึดอัด จนต้องงัดมันออกมาแล้วทำการปลดปล่อย ริมฝีปากก็เรียกครางหาสุดที่รักของมันไม่หยุด ...เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของไอ้ป่านยังไม่รู้สึกคึกเท่าคิดถึงหน้าของชนะเลยสักนิด แล้วอย่างนี้...จะมากล่าวหาว่ามันนอกใจได้อย่างไร

[Snufflehp]

*****

“ที่รักจ๋า” ไอ้เหมอกำลังคุยโทรศัพท์กับคนรูปหล่อของมันตามปกติ แต่วันนี้เสียงของมันหวานหยดจนเพื่อนอีกสามเตียงหมั่นไส้เสียเต็มประดา

“อ้อนจะเอาอะไรครับ” ชนะถามกลับมาเสียงนุ่ม

“ไม่เอาอะไร...แค่คิดถึงมากๆ” ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า ได้ยินเสียงก็ชุ่มชื่นไปทั้งใจ คนอะไร...หน้าหล่อมากแล้วเสียงยังหล่อตามไปด้วยอีก

“คิดถึงเหมือนกัน แล้ววันนี้จูบนะจ๋าหรือยังครับ”

ไอ้เหมอทำเสียงจุ๊บใส่โทรศัพท์ให้ชนะได้ยิน ส่วนริมฝีปากมันก็กำลังจูบตุ๊กตาคิ้วเข้มอยู่จริงๆ “จูบครั้งนี้เป็นครั้งที่ร้อยแล้ว นะจ๋าเปื้อนน้ำลายหมดเลย แฮ่”

“นะจ๋าเปื้อนแค่น้ำลาย แต่เหมอจ๋าน่ะ...มีแต่น้ำของผม”

“อ่า...ทำไอ้เหมอจ๋าอีกแล้วเหรอครับ” ไอ้เหมอหน้าร้อนผ่าว ราวกับว่าชนะทำมันเสียเอง “แล้วเป็นไงบ้าง...รู้สึกดีไหม”

“ไม่ดีเท่าเหมอทำให้”

“อื้ม...วันนี้เหมอก็ทำเหมือนกัน” ไอ้เหมอสารภาพ ได้ยินเสียงหัวเราะของชนะแล้วมันก็ยิ่งเขิน

“ไปทำที่ไหนครับ มีใครเห็นรึเปล่าน่ะ”

“ห้องน้ำ ไม่มีใครเห็นหรอก คิดถึงนะมาก ก็เลย...ทนไม่ไหว”

“คิดถึงตอนที่เราทำกันใช่ไหม”

“อืม ตอนที่นะจูบ...ตรงนั้นให้”

“พูดแล้วอยากจูบขึ้นมาเลย เสมอคนยั่ว สัปดาห์นี้ไม่ได้กลับแต่มายั่วกันอย่างนี้ ผมควรทำยังไงดี”

“อยากกอดนะจัง”

“เสมอ...”

“ฮี่ๆ” ไอ้เหมอหัวเราะชอบใจที่ได้ยินน้ำเสียงทรมานของอีกฝ่าย “นะจ๋า”

“ครับ”

“พี่หมัยบอกเหมอว่านะไปถ่ายแบบอีกแล้วเหรอ” เพราะช่วงนี้ไอ้กวิ้นเงียบหาย ไม่ค่อยเพ้อเจ้อในเฟซ หายเงียบไม่ออนไลน์มาหลายวัน ข่าวของพ่อรูปหล่อของไอ้เหมอจึงได้พี่สมัยเป็นคนรายงานให้ฟัง

“อ๋อ...ใช่”

“ถ่ายกับผู้หญิงด้วย”

“ก็นางแบบของนิตยสาร”

“เหมอไม่อยากให้ทำเลย เหมอหวง” ไอ้เหมอบอกน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ต้องทำได้ไหม เหมอไม่อยากให้ชนะเป็นที่รู้จัก เหมอกลัวจะมีใครมาแย่งนะไป เหมอพูดจริงๆ นะ นะว่าเหมอเห็นแก่ตัวหรือเปล่า”

แค่ชนะที่เป็นชนะ ชนะที่เป็นแฝดพี่ของ CY ก็เป็นที่รู้จักมากอยู่แล้ว แค่นี้ก็มีผู้หญิงเข้าหาไม่ขาด มีคนที่อยากแย่งไปจากไอ้เหมออีกมาก ทั้งคนที่สวยกว่ามัน ดีกว่ามัน และอยู่กับชนะได้มากกว่าที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ แล้วถ้าชนะต้องเป็นที่รู้จักมากขึ้น ไอ้เหมอจะทนไหวได้อย่างไร ห้าวันที่มันอยู่โรงเรียน หรือบางทีก็ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ จะมีใครมาทำให้ชนะหวั่นไหว...อย่างที่ไอ้เหมอเจอคนอย่างไอ้ป่านบ้างไหมก็ไม่รู้

“ไม่หรอก ผมดีใจนะที่เหมอหวงผม แต่มันเป็นงานที่ทำเงินได้ ผมก็อยากทำนะ จะได้มีเงินเยอะๆ เลี้ยงดูเหมอไปตลอดชีวิต”

“นะ...แค่ตอนนี้นะก็รวยจะแย่อยู่แล้ว”

“เงินของป๋าทั้งนั้น ลำพังตัวผม...มีไม่มากหรอก”

“ไม่เป็นไรอ่ะ เหมอยอมอดตาย ยอมกินเกลือมากกว่าจะเห็นนะถูกคนอื่นกอด”

“แค่ยืนใกล้ ผมยังไม่ให้นางแบบคนไหนกอดผมเลย”

“ยอมเหมอเถอะ แล้วเหมอจะยอมนะทุกอย่างเลย”

“ข้อเสนอน่าสนใจ งั้นผมรับพิจารณาละกันนะ”

เท่านั้นไอ้เหมอก็หัวเราะอารมณ์ดี ก่อนที่คิ้วมันจะขมวดมุ่นเมื่อประตูถูกเคาะ ไอ้เชษฐ์ส่งสัญญาณให้ไอ้เหมอรีบเก็บโทรศัพท์มือถือ เพราะเกรงว่าไอ้ที่เคาะจะเป็นผู้หมวดคนใดคนหนึ่ง ไอ้เหมอจึงกระซิบบอกชนะให้เงียบรอ แล้วซ่อนมือถือไว้ใต้หมอน แต่ปรากฎว่าคนที่เคาะเป็นไอ้ป่าน ไอ้เชษฐ์ถึงกับทำหน้าเอือม ไอ้ชายที่ซ่อนมือถือไว้ใต้หมอนเหมือนไอ้เหมอทำหน้าเซ็ง คงมีแต่ไอ้ปิ๊กที่นอนหลับไปเรียบร้อยโรงเรียนปิ๊กแล้วเท่านั้นที่ยังคงยิ้มหวานหลับตาพริ้ม

“อ้าว ไอ้ป่าน มึงมีธุระอะไรวะ แอบย่องมาห้องพวกกูเดี๋ยวก็ถูกเรียกซ่อมหรอกมึง ดึกแล้วไม่หลับไม่นอน” ไอ้ชายขี้บ่นอยู่เป็นนิสัย เห็นไอ้ป่านแล้วก็บ่นไปใหญ่ เพราะขัดจังหวะมันกำลังหม้อสาวคนใหม่ในโปรแกรมแชท

“กูมาหาเหมอ” ไอ้ป่านพูดแค่นั้นก็เดินมาหาไอ้เหมอที่เตียงริมสุด ไอ้เชษฐ์ส่งสายตามามอง ยกนิ้วปาดคอเป็นสัญญาณมาให้ ไอ้เหมออยากล้วงมือเข้าไปกดตัดสายมือถือใจแทบขาด แต่เพราะมันไม่อยากให้ชนะคิดว่ามันแปลกไป จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย อย่างไรเสียมันก็ไม่อยากปิดบังอะไรอยู่แล้ว

“มีอะไรไอ้ป่าน” ไอ้เหมอถามเสียงกระด้าง ยังจำเหตุการณ์ในห้องน้ำได้ดี

“นอนไม่หลับ” ไอ้ป่านให้เหตุผล ถือวิสาสะขึ้นนั่งบนเตียงเบียดกับไอ้เหมอ “เลยมาหา”

“กูไม่ใช่ยานอนหลับไอ้สัด” ไอ้เหมอมองไอ้คนตัวเล็กที่แก้มขาวๆ ของมันแดงระเรื่อแล้วก็อดถามไม่ได้ “มึงไม่สบายเหรอ”

“อืม” ไอ้ป่านเบียดตัวเข้าใกล้ ไอร้อนจากตัวมันทำให้ไอ้เหมอผละหนี “กูมาขอบคุณมึงด้วย ตอนอยู่ในห้องน้ำ...ลืมบอก”

“เออ ไม่เป็นไร” ไอ้เหมอบอกเสียงแห้ง อยากหยิบมือถือขึ้นมาพูดใจแทบขาด แต่มือมันถูกไอ้ป่านกุมไว้ ไอ้เหมอรีบดึงมือออก แสร้งถามอีกเรื่อง “แล้วกินยายัง”

“กินแล้ว เหมอห่วงเหรอ”

“เปล่า กูแค่ถามตามมารยาท”

“อื้ม...” ไอ้ป่านพยักหน้า ซบแก้มนิ่มๆ ของมันลงบนไหล่ของไอ้เหมอ “เหมอ ป่านขอโทษ”

“เรื่อง?”

“ในห้องน้ำ...อย่าโกรธเลยนะ แค่...อยากทำให้เหมอรู้สึกดี แล้วก็อยากให้เหมอรู้...ว่าป่านต้องการเหมอ” ไอ้เหมอตะครุบปากไอ้ตัวเล็กไว้ไม่ทัน ไม่รู้ว่าคำพูดของมัน จะทำให้คนปลายสายคิดไปถึงไหนต่อไหน

“พูดเรื่องอะไรของมึง กลับไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวมีคนมาเดินตรวจ ซวยกันอีก”

“อยากนอนด้วย”

“อะแฮ่ม! ขอกูพูดอะไรสักอย่างนะไอ้ป่าน เตียงสามฟุตนี่มันไม่ได้กว้างให้มึงนอนเบียดไอ้เสือมันได้ แล้วห้องนอนกูก็ไม่อยากต้อนรับพวกไอ้บีที่จะมาตามมึงกลับห้องด้วย เข้าใจ๊ มึงกลับไปได้แล้วเว้ย” ไอ้ชายออกปากไล่อย่างไม่รักษามารยาท จนไอ้ป่านหน้าเสีย ต้องขอบคุณไอ้ชายที่พูดแทนไอ้เหมอ ให้มันพูดอย่างนี้ใส่คนอื่นคงได้รู้สึกผิดไปอีกหลายวัน แต่ไอ้ชายปากมันเสียเป็นปกติอยู่แล้ว คงไม่ได้คิดอะไร

“กลับเถอะ ถือว่ากูขอร้องอีกคน” ไอ้เหมอบอก น้ำเสียงจริงจัง “แล้วเป็นไปได้ก็ไม่ต้องมาหากูบ่อยๆ ไปซะไอ้ป่าน”

ไอ้ป่านไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้น มันลงจากเตียงแล้วเดินก้มหน้าออกจากห้องไป ไอ้เหมอได้แต่สะท้อนใจ

“พวกเราพูดแรงไปป่าววะ” มันถามไอ้ชายที่แค่ยักไหล่แล้วตอบกลับมาว่า “แรงแค่ไหน เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็มาหามึงอีกนั่นแหละ แล้วเรื่องอะไรในห้องน้ำ มันอยากให้มึงเอาจนตัวสั่นเลยใช่ไหม”

ไอ้เหมอเบะปาก มองไอ้ชายที่นับวันยิ่งปากร้าย ทำตัวเหมือนจะเป็นแม่มันอีกคน “เอาเหี้ยไร ไอ้บีมันกำลังจะข่มขืนไอ้ป่าน กูเลยเข้าไปช่วย”

“ช่วยเสร็จแล้วไอ้ป่านที่กำลังเสี้ยนก็เลยเสนอตัวให้มึงเอาแทนงั้นเหรอ”

“ไอ้ชาย” ไอ้เหมอเรียกเสียงเครียด “ให้เกียรติไอ้ป่านมันหน่อย”

“เออ โทษละกันที่กูพูดแรง แต่มันจริงไหมล่ะ”

“มันขออมให้กู” ไอ้เหมอบอกตามตรง “แต่กูไม่ให้ จบแค่นั้นแหละ ไม่มีอะไรในกอไผ่ กูรักแฟนกูเว้ย”

ไอ้เหมอว่าพลางล้มตัวนอน คลุมโปง ปล่อยไอ้เชษฐ์ให้จัดการปิดประตูล็อคห้องแล้วปิดไฟ ก่อนที่มันจะดึงโทรศัพท์มือถือออกจากใต้หมอน

“ฮัลโหล”

“อืม”

“นึกว่าวางไปแล้ว” ไอ้เหมอว่าอย่างโล่งอก “นะ”

“อะไร” เสียงของคนรูปหล่อแข็งกระด้าง จับอารมณ์ได้ว่าคงกำลังโกรธไอ้เหมออยู่เป็นแน่

“มีเรื่องจะสารภาพ แต่รับปากก่อนว่าจะใจเย็นๆ แล้วฟังเหมอพูดให้จบ”

“ว่ามา”

ไอ้เหมอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องไอ้ป่านให้กับชนะฟัง มันสารภาพทุกเรื่องระหว่างมันกับไอ้ป่านในตลอดสามสี่วันที่ผ่านมานี้ รวมทั้งบอกความรู้สึกของมันที่มีต่อไอ้ป่านด้วย ชนะรับฟังอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงขานรับจนไอ้เหมอคิดว่าคนรูปหล่ออาจจะตัดสายมันทิ้ง แต่ความจริงแล้วเวลาในการใช้สายยังคงเดินตามปกติ แค่ชนะ...ไม่พูดอะไรกลับมาเท่านั้น

“เหมอปฏิเสธไปแล้ว หลายครั้งแล้วด้วย นะเชื่อเหมอเถอะว่าเหมอไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ”

ชนะถอนหายใจให้ไอ้เหมอได้ยิน ก่อนจะบอกเบาๆ ว่า “ถ้าเหมอปฏิเสธอย่างจริงจัง คงไม่มีใครกล้าเข้าหาอีกหรอก แต่เพราะในตอนที่เหมอปฏิเสธ มันคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฝ่ายนั้นเขายังกล้าเข้าหาโดยที่ไม่สนว่าเหมอจะพูดยังไง”

“เหมอปฏิเสธจริงจังเลย บอกไปแล้วว่ามีแฟน รักแฟนมาก”

“เหมอ”

“จ๋า”

“ถ้าปฏิเสธเขาแล้ว ก็อย่าไปเป็นห่วงเป็นใย ถ้าปฏิเสธแล้ว ก็ต้องทำใจร้ายให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ทำตัวเหมือนให้ความหวัง ปากบอกปฏิเสธแต่การกระทำก็ยังเปิดให้เขาเข้ามาใกล้ เหมอทำอย่างนี้ ผมโคตรเสียใจเลยรู้ไหม”

คำพูดของชนะทำให้ไอ้เหมอปวดหน่วงในอก น้ำเสียงของชนะ...บ่งบอกถึงความเสียใจที่เกิดขึ้นเพราะการกระทำของไอ้เหมอ

“ทั้งที่ผมอยู่ทางนี้ ผมไม่มองใคร ผมคิดถึงแต่เหมอ รอให้เหมอติดต่อมาตลอด แต่เหมอกลับให้คนอื่นเข้าหาได้ง่ายๆ ต่อให้รักผมมากแค่ไหน สักวันเหมอก็ต้องถูกเขาทำให้เปลี่ยนใจอยู่ดี หัวใจของเหมอไม่ใช่ก้อนหิน ถูกเขาเอาใจทุกวัน แล้วมันจะไม่เปลี่ยนไปได้อย่างไร จะให้ผมเชื่อใจ แต่เหมอกลับทำอย่างนี้ ผมเชื่อใจไม่ลงแล้ว”

“ชนะ...จะให้เหมอบอกอีกกี่ครั้งว่าเหมอไม่ได้คิดอะไร อย่าพูดกับเหมอแบบนี้เลย มันทำให้เราเจ็บทั้งคู่เลยไม่ใช่เหรอ”

ชนะเงียบ...ไอ้เหมอก็ไม่รู้จะพูดอะไรให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นมาได้ หัวใจของมันไม่เคยเปลี่ยน ต่อให้มีใครดีแค่ไหน หรือแสดงความรักต่อมันมากยังไง คำตอบของไอ้เหมอก็ยังมีแค่ชนะคนเดียวเท่านั้น

“ผมไม่อยากคุยตอนนี้ วางสายได้ไหม”

“ไม่เอา...เหมอไม่อยากวาง...”

“แค่ได้ยินเสียงของเหมอ...ผมก็เจ็บไปหมดแล้ว”

ไอ้เหมอปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างสุดกลั้น น้ำเสียงของชนะเจ็บปวดจนไอ้เหมอเจ็บตามไปด้วย ต่อให้พร่ำบอกว่ารัก พร่ำบอกว่ามันไม่มีอะไร แต่ไอ้เหมอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการกระทำของมันทำให้ชนะเสียใจมากเหลือเกิน

“เหมอไม่ได้มีอะไรกับป่าน ไม่เคยคิดอยากสัมผัสเหมือนที่อยากทำกับนะ เหมอสาบานได้”

“แล้วเรื่องในห้องน้ำคืออะไร ที่เขาขอทำให้ เหมอไม่ได้ยอมให้เขาไปแล้วหรอกเหรอ ทำไมถึงไปอยู่ในห้องน้ำกันสองคน เหมอปล่อยให้คนอื่นแตะต้องตัวทั้งๆ ที่คนๆ นั้นไม่ใช่ผม มาพูดว่าไม่ทำ แล้วใครเขาจะเชื่อ ในเมื่ออยู่ในนั้นกันตามลำพัง ไม่มีใครรู้ใครเห็นด้วย ที่ช่วยตัวเองก็คงไม่ใช่เพราะคิดถึงผมหรอก แต่เพราะไอ้ป่านต่างหาก”

“ชนะ...ไปกันใหญ่แล้วนะ นะคิดว่าเหมอมั่วไปทั่วหรือยังไง ทำไมไม่เชื่อที่เหมอพูดบ้าง”

“บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมเชื่อคำพูดเหมอไม่ลง”

ไอ้เหมอหมดแรงจะพูด มันปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มแล้วซึมลงหมอน ได้ยินเสียงโครมครามจากปลายสาย ชนะคงจับอะไรทุ่มลงพื้นสักอย่าง เสียงสบถเพราะความหงุดหงิดใจก็ดังให้ได้ยินไม่หยุด

“นะ...อย่าทำให้ตัวเองเจ็บนะ ชนะ ได้ยินไหม เหมอเป็นห่วงนะ ตอบหน่อย”

เสียงปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนที่น้ำเสียงเย็นชาของชนะจะตอบกลับมา “พรุ่งนี้ผมจะไปรับ”

“แต่สัปดาห์นี้เหมอไม่กลับ” ไอ้เหมอบอกเสียงแผ่ว มันนัดซ้อมยูโดกับรุ่นพี่เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะมีการแข่งขัน มันเบี้ยวมาหลายสัปดาห์แล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้จึงเบี้ยวไม่ได้ “เหมอต้องซ้อมยูโด เหมอบอกนะแล้ว”

“ผมจะไปรับ” ชนะยืนกราน “ไม่ว่ายังไง พรุ่งนี้เหมอต้องกลับกับผม”

“ชนะ...”

“เข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้ว” น้ำเสียงของชนะทำให้ไอ้เหมอต้องรับคำแผ่วเบา ในใจมันนึกหวั่นกับการที่จะต้องเจอกับสุดที่รักของมันในวันพรุ่งนี้

“อืม งั้นวางสาย”

“ไม่...คุยกันก่อนนะ”

“อยากคุยอะไรอีก หรือยังสารภาพไม่หมด”

“ชนะ” ไอ้เหมอเรียกอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพยายามทำเสียงให้ร่าเริง “สารภาพหมดแล้ว แต่ที่ยังไม่ได้ถามคือนะทานข้าวเยอะไหมวันนี้”

“ก็เหมือนปกติ”

“ปกตินี่ไม่ค่อยทานแน่ๆ ทำไมไม่ทานเยอะๆ ล่ะ เหมอเป็นห่วงนะ”

“เหมอมีเวลานึกห่วงผมด้วยเหรอ”

“ง่า...อย่าประชดกันแบบนี้สิ ไม่ห่วงแฟนจะให้ห่วงใคร”

“ห่วงคนที่...อม ให้เหมอดีกว่าไหม”

“ชนะ...เหมอไม่ได้ให้เขาทำนะ ขอร้องเถอะ อย่าพูดประชดแบบนี้”

“ใครจะไปรู้”

“โอเค งั้นวางสายก็ได้ คุยไปก็ไม่รู้เรื่องแล้ว”

“อืม”

ชนะเป็นฝ่ายตัดสาย ไอ้เหมอจึงได้แต่กำโทรศัพท์มือถือหน้าจอแตกของมันไว้แน่น ที่ชนะเป็นแบบนี้ไอ้เหมอจะโทษใครได้... ในเมื่อมันรู้อยู่เต็มอกว่าคนที่ผิด...ก็คือตัวมันเอง

“ไอ้ชาย” เสียงสั่นเครือของไอ้เหมอทำเอาไอ้ชายที่นอนคลุมโปงอยู่อีกเตียงรีบขานรับ มันกับไอ้เชษฐ์ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดและรู้ว่าไอ้เหมอมันกำลังร้องไห้แต่ก็ทำได้แค่ปิดปากเงียบ ไม่กล้าเอ่ยถาม เพราะเป็นที่รู้กันดีว่ายามที่ไอ้เหมอเสียน้ำตา มันจะไม่อยากให้ใครเห็นหรือรับรู้

“ว่าไงมึง”

“พรุ่งนี้ไปบอกพี่ที่ชมรมกูด้วยว่ากูไปซ้อมไม่ได้” ถ้าไปบอกเองไอ้เหมอคงไม่ได้ถูกปล่อยตัวกลับบ้านเป็นแน่ อย่างไรก็ต้องรบกวนไอ้ชายไปเป็นธุระให้

“เออ...ได้ๆ ไว้กูไปบอกให้” ไอ้ชายรีบตอบรับไม่อิดออด ก่อนมันจะบอกปิดท้ายอย่างนึกเป็นห่วงว่า “ไอ้เหมอ เคลียร์กับไอ้นะดีๆ นะมึง อย่าใจร้อนล่ะ มีอะไรค่อยๆ พูดกัน”

“กูรู้ คนที่ใจร้อนตอนนี้น่าจะเป็นนะมากกว่า”

“มึงก็พยายามเข้าใจมันหน่อยนะ”

“กูเข้าใจ...ถึงได้เจ็บอยู่อย่างนี้ กูไม่ได้รักไอ้ป่านนะเว้ย ไม่ได้มีอะไรกับมัน ทำไมนะไม่เชื่อกูบ้างวะ”

ไอ้เชษฐ์เตียงติดประตูอดที่จะพูดขึ้นไม่ได้ “ไอ้นะมันไม่ได้มาเห็นกับตาตัวเอง มันอยู่ทางโน้นก็คงคิดมาก ยิ่งที่มึงบอกมันว่ามึงก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรือรังเกียจที่ไอ้ป่านเข้าหา มันก็คงคิดไปไกลแล้วล่ะ”

“ใช่ ไอ้เหมอ เอาจริงๆ น้องหมอนมันก็บอกกูอย่างนี้แหละ เดี๋ยวๆๆ นี่กูแชร์เรื่องกูให้ฟัง อย่าเพิ่งขว้างอะไรใส่กูดิวะ” ไอ้ชายยกมือขึ้นห้ามไอ้เหมอที่กำลังจะขว้างหมอนใส่หัวมัน “คนห่างกันอ่ะ มันยากอยู่แล้วที่จะไม่ระแวง เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนทำอะไรกับใคร ถึงได้เป็นกังวล น้องหมอนนี่บอกกูดิบดีว่าไม่มีใคร แล้วให้กูเชื่อใจ พอมีรุ่นพี่หล่อๆ เข้ามาทำดีด้วยทุกวัน ไปรับไปส่งอย่างที่คนอย่างกูทำให้ไม่ได้ สุดท้ายก็คบซ้อน สวมเขาให้กูอยู่ได้ตั้งสามสี่เดือน แต่กูไม่ได้จะเปรียบมึงกับน้องหมอนนะเว้ย กูรู้ว่ามึงอ่ะมั่นคงกับไอ้นะ แต่บางทีกูก็อดหวั่นแทนไอ้นะไม่ได้ ไอ้ป่านมันก็ไม่ใช่ว่าขี้ริ้วขี้เหร่ แถมมันยังเอาใจเก่ง ดูแลมึงดี เห็นมึงเทคแคร์มัน ขนาดเพื่อนอย่างกูยังคิด แล้วถ้าไอ้นะมาเห็นเอง มึงคิดว่ามันจะเป็นยังไง”

“กูเห็นด้วยกับไอ้ชายทุกอย่าง ไม่งั้นพวกกูไม่เรียกมึงคุยหรอกไอ้เหมอ พวกกูเป็นห่วง มึงบอกว่ามึงชัดเจน แต่ความจริงโคตรไม่ชัดเจนเลยว่ะ มึงให้ความหวังไอ้ป่านอ่ะ กูพูดตรงๆ นะ อย่าโกรธกู” ไอ้เชษฐ์ส่งเสียงฝ่าความมืดมา

“เออ กูไม่โกรธหรอก พวกมึงพูดมาเถอะ บางทีกูแม่งก็โง่” ไอ้เหมอยอมรับอย่างอ่อนล้า มันแยกไม่ออกหรอกว่าการทำดีกับคนที่ทำดีตอบ กับการให้ความหวัง มันต่างกันมากแค่ไหน แต่ไอ้เหมอก็แค่ทำใจร้ายกับคนที่ทำดีกับมันไม่ลง

“กูเห็นมึงยอมให้มันกอด บางทีมึงก็โดนมันหอมแก้ม แต่มึงไม่ด่าไม่ว่าอะไรสักคำ” ไอ้ชายว่าต่อ

“กูด่าแล้ว”

“แต่มึงด่าไม่จริงจังไง มึงต้องด่าแล้วทำท่ารังเกียจไปเลย มันจะได้ไม่กล้าทำอีก”

ไอ้เหมอถอนหายใจก่อนจะยอมรับตามตรง “กูสงสารมันว่ะ”

“มึงต้องแยกความรักกับความสงสารออกให้ได้ดิวะไอ้โง่ ไอ้ป่านมันรักมึง แต่มึงแค่สงสารมัน ยังไงซะ...มึงก็ต้องทำให้มันเจ็บอยู่แล้ว สู้ทำให้มันเจ็บหนักๆ ไปเลย จะมาสงสารแล้วฆ่ามันให้ตายทีหลัง มึงก็ไม่เรียกว่าคนดีหรอกไอ้เสือ”

ไอ้ชายที่ดูจะคับแค้นกับเรื่องทำนองนี้เป็นการส่วนตัวใส่อารมณ์กับไอ้เหมอ จนไอ้เสือมันหน้าเหวอไปเลยทีเดียว

“เออๆ กูเข้าใจแล้ว แต่มึงช่วยคิดทีดิ๊ว่ากูจะรอดตีนคนรูปหล่อวันพรุ่งนี้ได้ไงวะ มันยำกูเละแน่ๆ อ่ะ บอกตามตรงว่ากูโคตรกลัวเลยตอนนี้”

“มึงก็สู้มันบ้าง มันตบมึงก็เตะสวนเลย” ปรมาจารย์ชายบอกอย่างผู้รู้

“กูไม่ทำร้ายคนที่กูรักเว้ย”

“เออ งั้นขอให้มึงรอดกลับมาแล้วกัน ไอ้นะไม่เลี้ยงมึงไว้แน่ล่ะงานนี้ RIP ล่วงหน้าเลย กูจองเจ้าภาพน้ำแข็ง”

“ไอ้สัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดชายยยยย”

“กูชื่อชาติชาย!!!”

“ส่วนกูขอเป็นเจ้าภาพข้าวต้มงานคืนสุดท้าย”

“ไอ้เหี้ยเชษฐ์ พวกมึงนี่ปากหมากันจริงๆ”

“หึหึ ปิดท้ายให้ไอ้ปิ๊กสั่งซื้อดอกไม้จันละกัน”

ไอ้ปิ๊กครางงึมงำ ไม่ได้ร่วมรับรู้อะไรด้วย แต่ไอ้ชายกับไอ้เชษฐ์ถือว่ามันตกลง เล่นเอาไอ้เสือเหมอหน้าซีดเผือด กร่นด่าเพื่อนแต่ละคนที่แช่งมันเสียยกใหญ่

ก่อนกลับพรุ่งนี้ต้องไปบ่นกับเจ้าพ่อขุนด่านเสียแล้ว! อย่างไรซะไอ้เหมอก็อยากกลับมาเห็นโรงเรียนที่มันรักอีกครั้ง! ขอเจ้าพ่อโปรดคุ้มครองให้ลูกกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเถิด


.......................................................................TBC............................................................................

ื่ชนะ...สตรองไว้ลูก จะร้องไห้ไปกับลูกสามี นังเหมออออออออออออออออออออออออออ ตบบบบบ

[evilheart]

เสมอไม่ชัดเจนจริงๆ นั่นแหละ

[Seilong2]

เอิ่ม หน่วงง่ะ 

[ka[ze]na]

หาเรื่องแล้วไหมล่ะเหมอ...

[kongxinya]

เหมอลูก หนูทำดีมาตลอดแท้ๆ เพราะงั้นอย่างโง่นะลูกอย่าโง่

เป็นตอนแรกที่สงสารชนะ 555

เเต่มันก็ทำให้ชนะได้เห็นว่าเหมอของป้าก็มีดีพอให้คนแย่งนะเว้ยยย
เพราะงั้นอย่าคิดว่านุ้งเหมอเป็นของตายนะจ่ะ 

ไว้อาลัยแก่ลูกเหมอตอนหน้า แกโดนมัดติดเตียงแน่เหมอเอ๊ยย 

[yisren.]

ทำไมเหมอทำยังงี้ แม่ยกเสือเหมออย่างเจ้นี่แอบน้ำตาไหลเลย สงสารชนะน้อยกลอยใจ คือแม่งงงงงงงงงงงงงงงงงง หมั่นสุดคืออิน้องป่าน เป็นการจีบแบบไม่ตรองมากๆ

ชนะ สตรองนะนะ 

[larynx]

ชะน้าาาาาา  ของแบบนี้มันต้องเด็ดขาดนะคะลูกเหมอ

[JustWait]

กรี๊ดดด ขออีกตอนน

[tkaekaa]

ชะน้าาาาาาาาา ได้เวลาโหดสินะ

[mild-dy]

 

[Janny]

เฮ้ออออออ ลูกบ้านนี้... ขยันจริงๆเลยเรื่องให้ความหวังเนี่ย ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่จริงๆเราก็ไม่ชอบป่านอ่ะ คือเค้าบอกมีแฟนแล้ว ถึงไม่ได้ไล่อย่างจริงจังก็น่าจะคิดได้บ้างป่ะ ไม่คิดว่าแฟนเค้าจะเสียใจบ้างอ่อ แต่เรื่องในห้องน้ำนี่เราก็ว่าเหมอทำดีแล้วอ่ะค่ะ เหมอเป็นคนใจอ่อนด้วยไง แล้วจะไปทำใจร้ายกับใครได้ ดูตัวชนะเองเหอะ แรกๆทำร้ายเสมอไว้เยอะเหมือนกันอ่ะ แต่มันใจดีไง เป็นคนดี มองโลกในแง่ดี มันนิสัยแบบนี้ จริงๆจะให้แก้ทันทีมันก็ยากอ่ะ แต่เหมอก็รักชนะจริงๆนะ ส่วนชนะ รักทางไกลอ่ะเนอะ มันก็น่ากลัวแบบนี้อ่ะแหละ สงสารชนะ คือนี่ไม่รู้อะไรเลย ถ้าป่านไม่มาที่ห้องก็ไม่รู้ว่าเหมอจะบอกอะไรรึเปล่า แต่ชนะต้องเข้มแข็งนะคะ เสมอมันรักมาตั้งหลายปี ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆแค่ไม่กี่วันกี่เดือนหรอกค่ะ(มั้ง) เสมอคงไม่อยากเป็นรุก 5555555 แต่ถ้าสุดท้ายมันเปลี่ยนใจจริงๆชนะก็ยังมีสกิลมิสเตอร์เกรย์อยู่เต็มมเปี่ยมนะคะ เราเชื่อว่าชนะจะสามารถชิงนาง(?)กลับมาได้ หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็แค่เลิกกัน ชนะก็แค่อาจจะรักใครไม่ได้อีกไปชั่วชีวิต แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อกหักเป็นเพื่อนน้องกวิ้นไง เฮ้อออออ พูดถึงน้องกวิ้นนะคะ เรานอนไม่หลับเลยอ่ะหลังจากอ่านตอนเมื่อคืน เอาแต่คิดถึงน้องกวิ้น คิดไปคิดมาเราได้ความว่า พี่สมัยน่าจะคิดอะไรกับกวิ้นแหละ แต่นิสัยพี่แกอ่ะ คือรักครอบครัว รักน้อง พี่ก็รู้ว่านังเหมอมันมีเมียไม่ได้แน่ชาตินี้ แต่รอบครัวก็ต้องมีหลานให้คุณพ่อคุณแม่ ดังนั้นพี่จึงเป็นคนเสียสละเอง แกเลยอ้อมแอ้มตอบเรื่องสไมล์แปลกๆแบบนี้ โอ้ คุณพระ! พ่อหนุ่มประเสริฐ เห็นความสุขของคนอื่นมากกว่าความสุขของตัวเอง น้องกวิ้นขา ไม่เป็นไรนะคะ เนี่ย เดี๋ยวชนะจะโดนนังเหมอนอกใจแล้ว ไปปลอบใจชนะเลยค่ะ หึหึ ถึงตอนแรกเราจะเชียร์และรักเสมอแต่เราก็พร้อมย้ายทีมตลอดนะคะ 555555 รอดูว่าชนะจะยังไง เรื่องนี้คงไม่ดราม่ามากเนอะคะ? ขอให้เป็นอย่างนั้น แต่คิดอีกทีดราม่าบ้างก็ดีอ่ะค่ะ เพราะหลังๆนี่ชนะจีบเสมอคนเดียวเลย นังเหมอไม่ค่อยจีบคนหล่อแล้วอ่ะ หึงหวงแค่นั้น แต่เราก็เข้าใจนะ คือเสมอก็ไม่เคยมีแฟนป่ะ ไม่รู้หรอกว่าคนเป็นแฟนกันต้องทำยังไง แล้วชนะยังไปตามใจมันตลอดอีก นี่ไม่ใช่ว่านังเหมอมันไม่รู้หรอกนะว่าต้อทำยังไงบ้าง เฮ้ออออ ค่อยๆเรียนรู้ไปเถอะค่ะ เคาว่าคนเจ้าชู้เวลามีแฟนมักหึงหวงมากกว่าคนทั่วไป ชนะนี่เจ้าชู้ไหมอ่ะ? อ้อ ไม่ ชนะแค่เป็นสายเอสเฉยๆ งื้ออออออออ เรารอตอนต่อไปนะคะ ดูว่าชนะจะทำยังไง แล้วป่านมันจะหยุดรึยัง นี่เราก็แอบสงสัย ป่านมันใสจริงหรือมันแกล้งใส? มีจุดประสงค์แอบแฝงนอกจากมาจีบเสมอไหมคะเนี่ย? เฮ้ออออออ ถอนหายใจยาวๆอีกที ไปละค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบบ