ไอ้เหมอมองคนรูปหล่อที่ลมเพลมพัดด้วยความอ่อนใจ มันยกขาขึ้นพาดเอวของอีกฝ่าย จงใจเสียดสีกับมังกรยักษ์ที่ยังไม่สงบ ชนะปัดขามันออกอย่างไม่สนใจ แต่ไอ้เหมอมันยอมแพ้เสียที่ไหน ยิ่งชนะไม่ต้องการ มันยิ่งล็อคขาเข้ากับเอวของชนะไว้แน่น
“ผมเบื่อ อย่ามาใกล้”
“ชนะโกหก”
“เปล่า”
“โกหก”
“เหมอ!”
“จะตวาดจะตะคอกจะด่าอะไรเหมอก็ได้ แต่หายโกรธกันได้ไหม เหมอยอมนะทุกอย่างแล้ว ร่างกายนี้ยังเป็นของชนะคนเดียวเท่านั้น”
ชนะคลี่ยิ้ม คำพูดหวานล้ำกับแววตาแป๋วซื่อใสของไอ้เหมอที่ไร้แววโกหกทำให้คนรูปหล่ออารมณ์ดี เห็นดังนั้นไอ้เหมอมันจึงยกยิ้มตามไปด้วย
“เสมอ”
“จ๋า”
“สักชื่อผม ลงบนตัวเหมอได้ไหม”
ไอ้เหมอพยักหน้าโดยไม่ลังเล ตอนนี้ให้มันทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น ถ้ามันเป็นสิ่งที่ชนะต้องการ มันจะไม่ขัดขืน ขอแค่ชนะ...เป็นชนะคนเดิมก็พอ “เหมอยอมตั้งนานแล้ว...แต่คราวก่อนนะบอกว่าไม่ทำ”
“ตอนนี้อยากทำ ให้คนที่มันกล้ารุกล้ำได้รู้ว่า ร่างกายนี้มีผมเป็นเจ้าของ”
“อือ เหมอตามใจนะทุกอย่างเลย นะจะ...ทำเลยไหม”
ชนะส่ายหน้า จูบขมับไอ้เหมออย่างอ่อนโยน “ยังหรอก...ปิดเทอมถึงจะทำได้ เพราะมันคงทำให้เหมอฝึกลำบาก”
ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ซึ้งใจที่คนรักยังมีความเป็นห่วงเป็นใยให้กัน “จ้ะ แล้วเมื่อกี้ใครโทรมาเหรอ”
“พี่จิน”
“อ๋อ แล้วทำไมนะต้องโกหกด้วยล่ะ”
“ถ้าบอกว่ามาที่นี่...ไม่ใช่แค่ป๋าหรอกที่โกรธ แต่เพี้ยนคงโกรธน่าดู”
ไอ้เหมอนึกภาพขุ่นแม่เพี้ยนของมันโกรธไม่ออกเลย เพราะส่วนใหญ่ก็มักจะเห็นยิ้มแย้มร่าเริงอยู่ทุกที “ทำไมอ่ะ มันเป็นที่ที่ไม่ดีเหรอ”
“ไม่รู้”
“แล้วทำไมพาเหมอมา บอกตรงๆ ว่าเหมอรู้สึกไม่ค่อยดีกับที่นี่ มันน่ากลัว”
“เหมอคิดมากไปเอง” ชนะบอกเสียงกลั้วหัวเราะ “ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ก็แค่บ้านร้างที่ไม่มีใครอยู่มาหลายปี”
“บ้านก็สวย แต่ทำไมไม่มีใครอยู่ล่ะ นะไม่คิดบ้างเหรอ ขนาดขุ่นแม่เพี้ยนยังไม่เคยพามาเลย ต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ อ่ะ เหมออ่ะนอนกลางป่ากลางเขามาแล้วก็หลายครั้ง เรื่องผีสางอะไรไม่เคยกลัวเลย แต่มาที่นี่แล้วอดขนลุกไม่ได้”
“คิดมาก” ชนะยังคงยืนกรานว่าไอ้เหมอมันคิดเพ้อเจ้อไปเอง “หนาวรึเปล่า”
“อือ”
“ผมทำให้ร้อนดีไหม”
“ก็ดีอ่ะ” ไอ้เหมอตอบเขินๆ “แต่ห้ามแกล้งเหมอนะ”
“ไม่ได้แกล้ง...ผมบอกแล้วไงว่าผมลงโทษ ถึงได้พามาที่ไกลผู้คนแบบนี้ เหมอจะได้ร้องครางดังๆ โดยไม่ต้องอายใคร เพราะจะมีแต่ผมที่ได้ยิน”
“ง่า”
“ผูกตาด้วยดีไหม...”
ไอ้เหมอส่ายหน้า แต่ชนะกลับทำในสิ่งตรงกันข้ามกับความต้องการของไอ้เหมอ ก่อนริมฝีปากสวยจะก้มลงกระซิบ “เวลาไม่เห็นว่าผมกำลังจะทำอะไร...มันน่าตื่นเต้นดีออกไม่ใช่เหรอ”
ไอ้เหมอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสิ่งที่ชนะพูดนั้นตรงกับความจริงทุกอย่าง แน่นอนว่าการที่ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะปรนเปรอมันแบบไหน...เป็นความตื่นเต้นแปลกใหม่ที่ไอ้เหมอจะได้รับ ทว่า...กลับยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึก...ผิดแปลกจากชาวบ้านปกติมากขึ้นทุกที
“เหมอจ๋า”
“หืม”
“อย่าดื้ออีกนะครับ”
“จ้ะ”
โทษทัณฑ์ของไอ้เหมอในครั้งนี้สาหัสสากันเอาการมันจึงยอมให้คนรูปหล่อลงโทษตามแต่ใจ โชคดีแค่ไหนที่ไม่ได้เตะโดนต่อย แต่โดนทรมานด้วยความสุขสมแทน ทว่า...ไอ้เหมอจะเรียกว่าโชคดีได้ไหม ถ้าหากความสุขสมที่ว่า...มันแลกมากับความอับอายที่สุดในชีวิตของมัน อับอายที่เอาแต่ร่านรัก อับอายที่อีกฝ่ายทำเหมือนมันเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ใคร่ อับอาย...ที่มันไม่ปฏิเสธแต่กลับตอบสนองอย่างถึงอกถึงใจ แค่คิด...ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ทำให้มันอัดอั้นจนอยากร้องไห้ นึกถึงท่านบิดาและคุณหญิงแม่ นึกถึงพี่สมัย ที่คงไม่ได้เลี้ยงดูให้มันเติบโตมาเป็นแบบนี้... แต่ไอ้เหมอผิดเอง ผิดที่ชื่นชอบกับสิ่งที่ชนะทำและยินยอมอย่างเต็มใจ
***
ไอ้เหมอนอนหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนในเกือบรุ่งสาง มันฝันร้าย ในฝันของมันมีแต่เสียงของผู้หญิงที่กำลังร่ำไห้ ร้องขอความช่วยเหลือ ผู้หญิงคนนั้นกำลังทุกข์ทรมานกับการทารุณจากชายฉกรรจ์ ใบหน้าสวยนั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำเพราะถูกมือใหญ่ที่กำลังสัมผัสไปทั่วร่างบีบเข้าที่ลำคอสวย ไอ้เหมอสะดุ้งตื่น เหงื่อแตกพลั่ก หายใจหอบถี่ หันมองคนข้างกายที่ยังคงนอนหลับสนิทก่อนมันจะมองไปรอบห้อง ทำไมช่างเหมือนกับในความฝันของมันนักก็ไม่รู้ เตียงที่ผู้หญิงคนนั้นถูกทำร้าย ก็ช่างเหมือนกับเตียงที่มันนอนอยู่เสียเหลือเกิน
“นะ...” ไอ้เหมอร้องเรียก สะกิดเท้ากับเท้าของชนะเบาๆ มือของมันยังถูกพันธนาการเพราะคนรูปหล่อดันเผลอหลับไปเพราะหมดแรงพร้อมกัน
“อือ...”
“นะตื่น แก้มัดให้เหมอหน่อย”
ชนะขยับตัวเล็กน้อย ยื่นมือมาแก้มัดให้ไอ้เหมอทั้งที่ตายังคงปิดสนิท
“โอยย แล้วอย่างนี้มันจะแก้มัดได้ไหมเล่า ตื่นเลย เหมออยากอาบน้ำ” ได้ยินไอ้เกรียนมันโอดครวญ คนรูปหล่อจึงยอมลืมตาขึ้นมาแล้วแก้มัดให้
“รีบตื่นทำไม” ชนะแก้มัดให้เสร็จแล้วก็ดึงไอ้เหมอเข้าไปกอด “อยากให้ผมทำอีกเหรอ”
“เปล่า” ไอ้เหมอส่ายหน้า ทั้งเนื้อทั้งตัวมันตอนนี้แทบไม่มีบริเวณไหนที่ไม่มีรอยกัดหรือรอยถูกดูดจนขึ้นสี ช่องทางข้างหลังก็เจ็บระบมเพราะแรงกระแทกที่ไม่เบาแรงของคนรัก ทั้งยังสรรหาเอาพร็อพเสริมมาทรมานไอ้เหมอเล่นเสียอีก “เหมอฝันไม่ค่อยดี”
“ฝันว่าไง”
ไอ้เหมอส่ายหน้า มันไม่อยากเล่าตอนนี้ “ขากลับเหมอเล่าให้ฟัง ตอนนี้ไปอาบน้ำแล้วเรารีบไปกันเถอะ”
“ผมอยากอยู่ที่นี่อีกคืน”
“ไม่เอา กลับบ้านกัน เหมอตามใจนะมาทั้งคืนแล้ว นะตามใจเหมอบ้าง”
“คนที่ก่อเรื่อง มีสิทธิ์ต่อรองเหรอ”
“ง่า...” ไอ้เหมอหน้าหงอยจนชนะอมยิ้มมอง
“ตามใจก็ได้ แต่กลับบ้านผมนะ”
“อื้อ” ไอ้เหมอพยักหน้า จะให้กลับบ้านไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอให้ไปไกลจากบ้านหลังนี้เป็นพอ เพราะไอ้เหมอรู้สึกไม่ดีจริงๆ หายใจไม่ออกอย่างไรก็ไม่รู้
ไอ้เหมอรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำชำระร่างกาย ควักล้วงเอาน้ำใคร่ของคนรูปหล่อออกจากช่องทางจนหมดแล้วก็รีบเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้าชุดเดิม ออกมาก็เห็นชนะนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง ไม่ได้หลับอย่างที่คิด
“นะ ไปอาบน้ำ”
“อืม” คนรูปหล่อตอบรับ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ไอ้เหมอมองตามอย่างแปลกใจ แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรมากนัก รีบเก็บของใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ของชนะ อุปกรณ์ทรมานกายต่างๆ ที่คนรูปหล่อเคยบอกไอ้เหมอว่าไม่ชอบใช้ บัดนี้กลับเต็มแน่นในกระเป๋า อยากถามเสียเหลือเกินว่าไปหาซื้อมาจากไหน ไม่ใช่ว่าฝากน้องชายซื้อมาให้จากญี่ปุ่นใช่ไหม เห็นทีไอ้เหมอต้องไปคาดคั้นจากคนแก้มเยอะที่ชอบไปญี่ปุ่นเสียแล้ว แต่คงต้องรอให้ชยกลับมาก่อน
รอไม่นานชนะก็กลับออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าชุดเดิม ก่อนจะเดินไวๆ มาหาไอ้เหมอแล้วจูงมือกันลงบันไดมาชั้นล่าง คนรูปหล่อดูรีบร้อนจนไอ้เหมอแปลกใจ จะว่ามีโทรศัพท์ด่วนให้รีบกลับก็ไม่ใช่ หรือในระหว่างที่ไอ้เหมออาบน้ำจะมีคนโทรตามชนะ...
จัดการคล้องโซ่ที่ประตู ชนะก็เดินนำไปขึ้นรถ ไอ้เหมอหันหลังกลับมองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนมันจะเสียวสันหลังวาบ ขนลุกขนชันไปทั้งตัว เพราะบานประตูหน้าต่างที่เปิดแง้ม ทำให้มันเห็นภาพหลอนเป็นใบหน้าของผู้หญิงในฝัน ไอ้เสือเหมอจึงรีบใส่ตีนเสือ โกยแนบขึ้นรถที่ติดเครื่องไว้แล้ว ชนะก็รีบออกรถทันทีเหมือนกัน พอขับกันมาได้ไกลพอสมควร ไอ้เหมอจึงถามคนรูปหล่อของมันทันที
“นะ”
“ว่า”
“เห็นเหมือนที่เหมอเห็นใช่ป่ะ”
ชนะพยักหน้า คราวนี้ไม่ได้บอกว่าไอ้เหมอคิดเพ้อเจ้อแล้ว “ตอนเหมอไปอาบน้ำ ผมกำลังจะนอน แต่รู้สึกเตียงมันยวบลง ก็เลยคิดว่าเหมอกลับออกมา แต่...เห็นเขานั่งอยู่ปลายเตียง หันหลังให้ ผมเลยไม่กล้านอนต่อ”
ไอ้เหมอขนลุกไปทั้งตัว มันหันมองด้านหลังราวกับกลัวจะมีใครลอยตามรถมา “เป็นผู้หญิง...สวยๆ ใช่ปะ”
“ไม่เห็นหน้า... แต่รู้ว่าเป็นผู้หญิง เขาผมยาว”
“นี่ไง เหมอก็บอกแล้วว่ามันมีอะไรแปลกๆ นะก็คิดว่าเหมอเพ้อเจ้อ เป็นไงล่ะ เจอดีเลยเห็นไหม” ไอ้เหมอตบเข่าฉาดใหญ่ ขนที่แขนยังคงลุกชัน “เหมอตื่นเพราะฝันร้าย เหมอฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งโดนข่มขืนในห้องที่เราอยู่กัน บนเตียงที่เรานอนเลย ภาพชัดมาก เขาตายเพราะถูกบีบคอ”
สีหน้าของชนะขรึมลงทันที “มันเป็นบ้านของลุงเกม แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนถูกข่มขืนที่นั่น”
“อาจจะเป็นเจ้าของก่อนหน้าหรือเปล่า”
“ไม่รู้” ชนะบอกเสียงเครียด “คงต้องถามเพี้ยน แต่ยังไงตอนนี้...เราไปทำบุญให้เขากันไหม”
“อื้ม รู้สึกไม่ดีเลยเนอะ แล้วเราก็ไปทำเรื่องอย่างว่าบนเตียงนั้นอีก เฮ้อ เขาคงมาเตือนเรารึเปล่าอ่ะ”
“อาจจะมาเตือนผม...ให้เลิกทำเรื่องไม่ดีกับเหมอก็ได้”
ไอ้เหมอเอื้อมมือไปกุมมือของชนะไว้ “ไม่ใช่เรื่องไม่ดีซะหน่อย เราทำเพราะความรัก ไม่เหมือนเขาที่โดนทำเพราะขืนใจ เหมอเต็มใจให้นะทำเอง นะอย่าคิดมากเลย”
“แต่เมื่อคืน...ถ้าเป็นคนอื่นคงทนไม่ไหว”
“ฮ่าๆๆ เพราะเหมอถึกไง เห็นม้า...ไม่มีใครเหมาะกับนะเท่าเหมออีกแล้ว เหมอชอบด้วยนะ ไม่ใช่ไม่ชอบ อยากให้นะเอาแรงๆ ฮี่ๆ”
“เสมอเอ้ย เดี๋ยวก็โดนบนรถอีกรอบหรอก”
“อูยยย น่าตื่นเต้นดีเนอะ ลองป่ะ”
“เสมอ” ชนะปรามไอ้หัวเกรียนที่กำลังยั่ว แต่มันกลัวเสียที่ไหน หัวเราะคิกคักยียวนอีกต่างหาก และก่อนที่มันจะทำให้ชนะหมดความอดทน ดวงตาแป๋วใสซื่อก็จ้องมองคนรูปหล่ออย่างจริงจัง
“นะ เหมอขอโทษจริงๆ นะ ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่ทำลายความเชื่อใจของนะ เวลาที่นะเจ็บ รู้ไหมว่าเหมอเจ็บกว่านะหลายเท่า จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว เหมอสัญญา”
ชนะพยักหน้า พึงพอใจกับคำพูดของไอ้เหมอมากจนละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวเกรียนๆ ของมัน “ผมให้อภัย แต่ขอให้มันเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ถ้ามีอีกครั้ง ผมว่าเราควรต้องลองคบกันใหม่ในชาติหน้า”
“ทำไมถึงชอบขู่จะฆ่า”
“ผมไม่ได้ขู่เลยเหมอ” ใบหน้าของชนะนิ่งขรึมจนไอ้เหมอยิ้มไม่ออก “อะไรที่เป็นของผม...ต้องเป็นของผมไปตลอดชีวิต ยิ่งเป็นของที่รักมาก...ผมไม่มีวันยอมเห็นคนอื่นได้ไป ต่อให้ผมไม่ได้ครอบครอง คนอื่นก็อย่าหวัง เหมอเปลี่ยนใจจากผมไม่ได้แล้ว เหมอเป็นของผม ถ้าจะไปเป็นของคนอื่น...ก็ตายไปเสียเลยไม่ดีกว่าเหรอ”
“ถ้าเหมอตาย...นะก็ต้องเสียใจ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะตามเหมอไปเอง”
“ง่า...” ไอ้เหมอแสร้งทำท่ากลัว แต่หัวใจมันกลับพองโตอย่างบอกไม่ถูก มันกลายเป็นคนบ้าไปแล้วหรืออย่างไร ที่ชอบให้คนรักขู่ฆ่าอย่างนี้ “รักเหมอมากเลยใช่ไหมเนี่ย”
“มาก หวงมากด้วย”
“เหมอก็เหมือนกัน ฮี่ๆ แต่นะฆ่าเหมอไม่ได้หรอก เพราะเหมอจะเป็นของนะคนเดียวไปตลอดชีวิตเลย เอียงแก้มมา ขอหอมหน่อย”
ไอ้เหมอยิ้ม น้ำเสียงมันก็ออดอ้อน ครั้นพอคนรูปหล่อเอียงแก้มมาให้พร้อมกับพองให้ป่องพอที่ไอ้เหมอจะหอมได้ถนัด มันก็ไม่รอช้าที่จะฝังริมฝีปากของตัวเองลงไป “แก้มนิ่ม หอม แถมเจ้าของยังรูปหล่อ ไม่รักได้ไงไหว เนอะ”
“อืม ไม่เหมือนแก้มเหมอหรอก สาก มีรอยสิว ดำ ไม่รู้ไอ้ป่านมันอยากหอมได้ไง”
ไอ้เหมอเบะปาก ตีไหล่คนรูปหล่อไปหลายที “ไม่มีดีสักอย่างแล้วทำไมหวง”
“ก็ผมรักของผม ไม่มีอะไรดีก็รัก เหมอมีปัญหารึไง”
จากที่ถูกถ้อยคำร้ายกาจถีบเข้ากลางหลัง ตอนนี้มันกลับได้รับความหวานน้ำอ้อยเข้าชะโลมใจ
“ไม่มีจ้ะ แต่อย่าพูดถึงไอ้ป่านมันเลยนะ” ไอ้เหมอว่าเสียงอ่อน เปลี่ยนจากมองค้อนเป็นออดอ้อนคนรูปหล่อของมัน
“ไม่อยากให้พูดก็อย่าให้มันเข้าใกล้”
“รับทราบครับผม” ไอ้เหมอตะเบะ รับคำด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งจนชนะหลุดหัวเราะ
“เหมอ”
“จ๋า”
“หยิบอมยิ้มที่เหลือจากเมื่อคืนในกระเป๋าผมมาหน่อย”
ไอ้เหมอแทบร้องห้ะในใจ แต่พอเห็นสายตากดดันที่มองมาเมื่อครู่มันจึงยอมยื่นมือไปหยิบเป้ที่เบาะหลังแล้วเอามาค้นหาอมยิ้มที่ชนะใช้ทรมานมันเมื่อคืน อมยิ้มมีห้าอัน แต่ถูกใช้ไปแค่สี่ ตอนนี้จึงเหลืออีกอันที่กำลังสร้างปัญหาให้ไอ้เหมอ
“ถอดกางเกงออกสิครับ”
“จะดีเหรอ...เดี๋ยว มันเลอะในรถของนะ”
“ไม่เป็นไร...รถผมล้างได้” ชนะบอกเสียงนุ่ม “ถอดกางเกงออก แล้วใส่มันเข้าไป...”
ชนะมองอมยิ้มในมือไอ้เหมอแล้วเหลือบตามามองกดดัน “ทำสิครับ ถ้าเหมอทำ...ผมรับรองว่าผมจะไม่พูดประชดเหมอเรื่องไอ้ป่านมันอีก”
“แน่นะ...”
“อืม”
เพื่อชีวิตรักที่ราบรื่น ไอ้เหมอยอมทิ้งความอาย มันถอดกางเกงตามที่สั่ง หลังจากนั้นจึงจัดการแกะอมยิ้ม สูดหายใจเข้าลึกแล้วมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างหนักใจ แม้ตอนนี้ช่องทางของมันจะรับไอ้ก้อนกลมๆ นี้เข้าไปได้สบายเพราะเจอมังกรยักษ์ของชนะจนเกือบเช้าเบิกทางให้ ทว่า...ก็ยังทำใจรับไอ้สิ่งแปลกปลอมนี้ยากอยู่ดี
“ทำให้มันชุ่มหน่อยไหม” ชนะบอกยิ้มๆ ละมือจากพวงมาลัยชี้ที่ปากตัวเอง “มารับน้ำหวานจากผมก่อนสิ”
ไอ้เหมอหูแดงก่ำ แต่มันก็ยังขยับมือถืออมยิ้มเลื่อนไปตรงหน้าคนรูปหล่อที่อ้าปากรอรับ ไอ้เหมอสอดอมยิ้มเข้าในโพรงปากสวย ชนะดูดงับจนมันเปียกชุ่มแล้วจึงปล่อยให้ไอ้เหมอดึงออกไป ไอ้เกรียนมองอมยิ้มที่ฉ่ำเยิ้มอยู่นาน ก่อนจะกลั้นใจสอดมันเข้าไปในช่องทางร้อน
“อะ...อาาา” ไอ้เหมอครางเสียงแผ่ว ในขณะที่คนรูปหล่อยิ้มอย่างชอบใจ
“เสียงหวานจัง”
ไอ้เหมออับอายแทบอยากละลายไปกับเบาะหนังของรถคันหรู ยิ่งชนะสั่งให้มันขยับก้านอมยิ้ม มันยิ่งไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหนไม่ให้รู้สึกเกะกะดี
“เสียวไหมครับ”
“อืม...อา...นะจ๋า... พะ...พอหรือ อ๊ะ...ยัง”
“ยังครับ...ทำไปจนกว่าอมยิ้มจะละลาย...นะครับคนดี”
ไอ้เหมอพยักหน้าเชื่อฟัง ชนะจึงพึงพอใจมาก ขับรถฮัมเพลงไปตลอดทาง บางครั้งก็หันมาพูดกระเซ้าให้ไอ้เหมอได้เขินอาย กว่าอมยิ้มจะละลาย ไอ้เหมอก็เสียงแหบเสียงแห้ง ตัวอ่อนราวกับขี้ผึ้งลนไฟ หูแดงก่ำ แววตาฉ่ำเยิ้มออดอ้อนจนชนะต้องหักรถเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วมอบรางวัลที่มากกว่าอมยิ้มให้ไอ้เหมอจนรถขยับโคลงทดสอบระบบโช๊คอัพไปในตัว
คงจำไปจนตายเลย! ว่าบทลงโทษของชนะทรมานไอ้เหมอมากแค่ไหน!.................................................................TBC...............................................................
ไม่แนะนำให้อ่านตอนกลางคืนนะ
เราจะลด NC แล้วนะจ้ะ เดี๋ยวพาแหกโค้งอีกรอบก็คงดีแล้วล่ะ
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 689257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก