“เป็นฝาแฝด...หน้าคงเหมือนกันมากอยู่แล้วรึเปล่า กับผู้หญิงที่ชื่อรัน เหมือนมากใช่ไหมชนะ”
คำถามของไอ้เหมอทำให้ชนะกอดตัวมันแน่นขึ้น “ใครพูดอะไร...ใครบอกอะไรเหมอมา”
ชนะร้อนรน แต่ในใจของไอ้เหมอเหมือนถูกกรีดจนเป็นแผลลึก มันเจ็บจนเก็บกลั้นความเสียใจไว้ไม่ไหว
“เหมออย่าไปฟังคนอื่น...อย่าไปฟังคำพูดของใคร เชื่อผมนะ เชื่อกันได้ไหม ผมรักเหมอคนเดียว ผมรักเหมอ เหมอได้ยินไหม”
“นะ...พอเถอะ” ไอ้เหมอยกมือขึ้นแตะแผ่นหลังของอีกฝ่าย ชนะไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากมัน รัดแน่นจนเจ็บไปทั้งร่าง แต่หัวใจของไอ้เหมอ เจ็บปวดมากกว่าหลายเท่า “พอได้แล้ว...ปล่อยเหมอ”
“ไม่...ผมไม่ปล่อย ผมไม่ให้เหมอไปไหนทั้งนั้น!”
“ชนะ เหมอขอร้อง...เหมอไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว เหมอไม่ไหวแล้วชนะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ” ไอ้เหมอร้องไห้ น้ำตาของมันไหลอาบแก้ม ตาแป๋วๆ วาวน้ำของมันสบมองกับแววตาที่มีแต่ความเจ็บปวดของชนะโดยตรง
“ทำไม...ใครๆ ถึงไม่อยากอยู่กับผม ทำไมถึงต้องทิ้งผมไป ผมทำอะไรผิดเหรอ เหมอสัญญาแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ทำไมถึงพูดแบบนี้!”
ไอ้เหมอไม่ให้เหตุผล มันเปิดประตูจะลงจากรถ แต่ชนะล็อคไว้จากฝั่งคนขับ หันหน้าไปอ้อนวอนแต่คนรูปหล่อไม่ยอมปล่อยให้มันลง
“ผมไม่ให้ไป”
“ชนะ ปลดล็อคประตู”
“ผมไม่ให้ไป! เหมอต้องอยู่กับผม เหมอเป็นของผม เหมอไปจากผมไม่ได้ ผมไม่ยอมให้เหมอไป เหมอได้ยินไหม”
ไอ้เหมอยกมือทุบกระจก ถ้าไม่ปลดล็อคประตูมันก็จะพังออกไปเอง แต่กระจกแข็งแรงกว่ามือของมัน ทุบไปกี่ครั้งก็ไม่สะเทือน กลับยิ่งเจ็บมือมากยิ่งขึ้น มือของไอ้เหมอแดงก่ำ จนชนะต้องรวบตัวมันไปกอดไว้ ไอ้เหมอดิ้นขัดขืน แต่เพราะพื้นที่ไม่เอื้ออำนวยมันจึงใช้เท้าของมันช่วยไม่ได้
“ชนะ ปล่อย!”
“ผมไม่ปล่อย...เหมออย่าทิ้งผม ผมรักเหมอนะ อย่าทิ้งผมเลย”
ชนะอ้อนวอน แต่ไอ้เหมอกลับไม่รู้สึกดีใจกับคำบอกรักที่ได้ยิน “อย่าเอาคำว่ารักที่นะไม่ได้รู้สึกถึงมันมารั้งเหมอไว้ได้ไหม เหมอเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อรัน ไม่ใช่คนที่อยู่ในใจนะ!”
ไอ้เหมอเสียงกระด้าง และชนะก็โต้กลับมาด้วยน้ำเสียงกระด้างไม่ต่างกัน
“อย่าพูดถึงรัน! นี่มันเรื่องของเรา! ไม่ต้องเอาคนอื่นมาเกี่ยว!”
“แน่ใจเหรอว่ารันเป็นคนอื่น! เหมอต่างหากที่เป็นคนอื่น!”
“เหมอ!”
สิ้นเสียงตวาดของชนะ ต่างฝ่ายก็ต่างเงียบ ไอ้เหมอยกมือลูบหน้า พยายามข่มโทสะ ในขณะที่ชนะก็เบือนมองไปอีกทาง ผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่าที่ไม่มีใครพูดอะไร ก่อนชนะจะทนความเงียบไม่ไหว พูดขึ้นด้วยเสียงกระด้าง
“จะเอาไง”
“ก็เลิก ต่างคนต่างไป”
“ผมบอกว่าไม่เลิก! เหมอพูดไม่รู้เรื่องไงวะ!”
ไอ้เหมอขมวดคิ้ว อยากต่อยหน้าหล่อๆ ของอีกฝ่ายแต่มันก็อดใจไว้ได้ มันถอนหายใจ เหม่อมองไปตรงหน้า เพราะเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องสาดอารมณ์ใส่กัน
“เล่าเรื่องคุณรันให้เหมอฟังได้ไหม”
ชนะเงียบ ในขณะที่ไอ้เหมอรอคอย แต่ผ่านไปแล้วหลายนาที คนรูปหล่อก็ยังไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ
“โอเค...ไม่ต้องเล่าก็ได้ งั้นตอบคำถามของเหมอมาก็พอ”
“ผมจะตอบในสิ่งที่ตอบได้”
ไอ้เหมอกำมือแน่น เอื้อนเอ่ยคำถามที่มันกำลังค้างคาใจ “เหมอเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า”
ชนะไม่ตอบในทันที แต่สีหน้าและแววตาที่ไอ้เหมอเผลอหันไปมอง ก็บอกได้เป็นอย่างดี แต่คนรูปหล่อกลับเลือกตอบมันว่า “ไม่ใช่”
ไอ้เหมอยิ้ม น้ำตาของมันกำลังจะไหลลงมาอีกครั้งแต่มันเลือกที่จะเงยหน้าขึ้น “เพราะแบบนี้...เหมอถึงคบกับนะต่อไม่ได้”
“ผมบอกว่าไม่ใช่... ผมรักเหมอ ผมรักเหมอจริงๆ”
“เหมอมีอีกคำถาม”
“ผมไม่อยากตอบแล้ว ผมตอบอะไรไปเหมอก็จะเลิกกับผมอยู่ดี”
ไอ้เหมอยังคงยิ้ม แต่รอยยิ้มของมันบ่งบอกได้ว่ามันเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน
“ชนะ... รักคุณรันมากใช่ไหม”
“...”
“ตอนนี้คุณรันเธอไม่อยู่แล้ว แล้วนะลืมเธอได้หรือยัง”
“...”
“ลืมเธอไม่ได้...แล้วนะจะรักเหมอได้ยังไง” ลืมไม่ได้...แล้วเอาไอ้เหมอไปไว้ตรงไหน ที่บอกว่ารัก...ให้ไอ้เหมอเข้าไปอยู่ในหัวใจหรือเปล่า หรือเพราะพื้นที่นั้น...มีคนอื่นอยู่ก่อนแล้ว ไอ้เหมอถึงไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปสักที แค่เปิดประตูหลอกล่อให้เข้าใกล้ แต่พอมองเข้าไป กลับไม่มีที่ให้ตัวเองได้ยืนอยู่เลย
“เหมอ...ผมรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเหมอ ผมไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้เลยตั้งแต่ที่รันจากไป” ชนะมองไอ้เหมออย่างอ้อนวอน อยากให้มันเชื่อ แต่มันกลับเลี่ยงที่จะสบตากับเขา “ผมขอโทษ...ที่ผมไม่เคยบอก แต่ผมกลัวว่าเหมอจะรับไม่ได้ ผมกลัว...ว่าเหมอจะไม่รักผม”
ไอ้เหมอเจ็บมากเหลือเกิน มันยอมหันกลับไปสบตากับชนะ สายตาของมันเต็มไปด้วยความผิดหวัง ทำไมคนรูปหล่อถึงใจร้าย...ทำไมถึงได้ทำกับมันแบบนี้
“นะไม่สงสารเหมอเลยเหรอ หลอกให้เหมอรัก ทั้งๆ ที่นะไม่ได้รักเหมอเลย”
“ผมบอกว่าผมรักเหมอ! ไม่ได้ยินหรือไง! ทำไมเหมอไม่ยอมเข้าใจบ้าง!”
“เหมอบอกตามตรงว่าเหมอไม่เข้าใจความรักของนะเลย นะลืมคุณรันไม่ได้ แต่บอกว่ารักเหมอ จะให้เหมอคิดว่ามันเป็นความรู้สึกจริงๆ ของนะ...ไม่ใช่ข้ออ้างที่รั้งให้เหมออยู่กับนะงั้นเหรอ... เหมอคิดไม่ได้หรอก มันยากเกินไป”
จบได้แล้ว...ไอ้เหมออยากหยุดไว้แค่นี้ ก่อนความรักที่ยาวนานมาค่อนชีวิตของมันจะทำให้รู้สึกไม่อยากนึกถึง ไอ้เหมอเคยมีความสุขกับความรักของมัน...สุขกับการได้แอบรัก สุขกับการได้มโนเพ้อพกไปข้างเดียว แต่ตอนนี้...มันไม่มีความสุขเลย รู้สึกเหมือนตัวเองโง่เง่า...ถูกหลอกลวงจากคนที่มันรักยิ่งกว่าชีวิตมาตลอด
“ผมขอโทษ อย่าร้องไห้ได้ไหม... ยิ้มให้ผมหน่อย ผมรักเหมอนะ เชื่อผมนะครับ...ผมรักเหมอคนเดียว”
ไอ้เหมอพยายามยิ้ม ชนะเช็ดน้ำตาให้มันแล้วดึงตัวมันเข้าสู่อ้อมแขน ไอ้เหมอก็ไม่ได้ขัดขืน มันปล่อยให้ชนะกอด...อยากซึมซับกับความหอม...และความอบอุ่นจากตัวคนที่มันรักเป็นครั้งสุดท้าย
“ถ้านะรักเหมอ...เราเลิกกันได้ไหม กลับไปเป็นเหมือนตอนที่เรา...เพิ่งเจอกัน กลับไปเหมือนเมื่อสองปีก่อน”
“...”
“เหมอยังรักนะ...รักเหมือนเมื่อวันแรกที่เริ่มรัก แต่ตอนนี้เหมอไม่ขออยู่ตรงนี้ได้ไหม ถ้านะยังลืมใครไม่ได้... นะปล่อยเหมอกลับไปอยู่ในที่ของเหมอได้รึเปล่า เหมออยู่ตรงนี้...เหมออึดอัด เพราะมันไม่ใช่ที่ของเหมอตั้งแต่แรก”
ร่างกายของไอ้เหมอถูกรัดจนแน่น ไหล่ของมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของคนรูปหล่อ ไอ้เหมอยกมือขึ้นลูบหลังปลอบโยน ไม่ว่าอย่างไร...ความเสียใจของชนะ ก็ไม่ใช่สิ่งที่มันหวัง ทว่า...ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะปลอบใจ
“เหมอขอโทษนะ...ที่ต้องผิดสัญญา ดูแลตัวเองด้วย”
*******
เพราะไม่เคยหาคำตอบ...ว่าระหว่างเสมอกับคนรักคนแรก ความรู้สึกที่เขามีแตกต่างกันอย่างไร วันนี้ถึงต้องมาสูญเสีย เอาแต่เห็นความสุขตรงหน้า ฝังเรื่องราวที่ผ่านมาไว้ในใจจนหมดสิ้น คิดแค่ว่าถ้าเสมอไม่รู้...ความสุขของเขาจะยังคงมีอยู่ต่อไป คาดหวังไว้จนถึงตลอดชีวิต ทว่า...ไม่มีอะไรได้ดั่งใจหวัง
คนหนึ่งไม่สามารถลืมได้ เพราะเคยรักมาก...กับอีกคนที่ชัดเจนอยู่ในใจ นึกถึงทีไรต้องคลี่ยิ้ม มีความสุขที่ได้อยู่ด้วย ชอบทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้ม หวงเวลามีใครเข้าใกล้ ห่วงใยเวลาที่ไม่รู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย
ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลนั้น...ถ้าไม่เรียกว่าความรักแล้ว...ให้เรียกว่าอะไร ทำไมเสมอถึงบอกว่ามันเป็นข้ออ้าง...ทำไมถึงคิดว่าเป็นเรื่องโกหกแล้วตัดสินใจทิ้งกันไป
ยื้อไว้แค่ไหน...เหนี่ยวรั้งไว้ยังไง แต่เสมอที่เคยร่าเริงมีสีหน้าที่เจ็บปวดเหลือเกิน น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตาแป๋วซื่อใสไม่ขาดสาย แล้วจะเป็นไปได้อย่างไร...ที่จะให้เสมออยู่ข้างๆ เขาได้อย่างมีความสุข
ก๊อกๆๆๆๆ
กระจกถูกเคาะ ชนะที่แนบใบหน้าไปกับพวงมาลัยเงยขึ้นมอง ดวงตาของเขาแดงก่ำและยังคงรื้นไปด้วยน้ำ พอเห็นว่าคนที่เคาะเป็นสาวสวยที่เขาปล่อยให้รออยู่ที่ร้านกาแฟจึงเลื่อนกระจกลง
“นะเป็นอะไรรึเปล่า รินรออยู่ที่ร้านกาแฟตั้งนาน”
“เปล่า” ชนะปฏิเสธ มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยดวงตาแข็งกร้าว “ขึ้นรถสิ”
“อืม” รินพยักหน้า เดินอ้อมมาขึ้นนั่งอีกฝั่ง ปิดประตูแต่ชนะยังไม่ออกรถ
“ไปพูดอะไรกับเสมอ”
รินนิ่งเงียบ มองคนข้างกายอย่างหวาดหวั่นในใจ เพราะสายตาอันตรายนั้นทำให้นึกอยากลงจากรถ แต่ประตูถูกล็อคไว้ “เปล่า”
“ตอบผมมา”
น้ำเสียงกระด้างของชนะทำให้รินตัวสั่นเล็กน้อย ร่างบอบบางแนบชิดเข้ากับประตู รักษาระยะห่างจากผู้ชายที่เธอรับรู้ถึงความอันตรายตรงหน้า “แค่...แค่บอกเสมอเรื่องของพี่รัน”
“รินรับปากผมแล้ว ทำไมถึงผิดคำพูด”
รินเม้มริมฝีปากแน่น “แล้วนะจะหลอกเสมอไปจนถึงเมื่อไหร่”
“ผมไม่เคยหลอกอะไรเสมอ”
“แต่ก็ไม่เคยพูดเรื่องพี่รันใช่ไหมล่ะ”
“รันเป็นแค่อดีต” ชนะบอกย้ำ...เขาย้ำกับตัวเองตลอดเวลาว่ารันอยู่ตรงไหนในใจของเขา ไม่เคยละเมอเพ้อหา นึกถึงบ้างในยามที่ต้องอยู่กับตัวเองในบรรยากาศเหงาๆ แต่ตั้งแต่ที่มีเสมอ... ชนะไม่เคยเหงาเลยสักครั้ง ไม่เคยหวนนึกถึงรันในเวลาที่อยู่กับเสมอเลยสักที... คิดแค่ว่า...ในที่สุดก็ได้เจอแล้ว คนที่เขาอยากจะอยู่ไปด้วยตลอดชีวิต เจอคนของเขาเสียที ทว่าตอนนี้...กลับถูกอีกฝ่าย...ขอให้ปล่อย
“นะพูดแบบนี้ได้ยังไง! ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนทำให้พี่รันต้องตาย แต่มาพูดแค่ว่าพี่รันเป็นอดีตอย่างนั้นเหรอ! จะให้ไอ้หัวเกรียนนั่นมาแทนพี่สาวของรินใช่ไหม!”
ชนะนิ่งขรึม จ้องมองรินที่กำลังโวยวายใส่จนอีกฝ่ายยอมเงียบเสียง
“ผมจำได้ไม่ลืมว่าตัวเองทำอะไรไว้ ไม่ต้องย้ำ”
“นะ รินขอโทษ...”
“ผมดีใจที่ได้เจอ แต่ถ้าเจอแล้วมาสร้างปัญหาให้กันอย่างนี้ รินกลับไปดีกว่าไหม ให้ผมทำดีด้วยคงทำไม่ได้แล้ว บอกตามตรงว่าผมเกลียดรินขึ้นมาแล้วจริงๆ ตอนที่ทำให้ผมกับรันผิดใจกัน ผมยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเกลียดรินอย่างนี้มาก่อนเลย”
“นะ...”
“กลับไปที่ออสเตรเลียเลยก็ได้ ไปคืนนี้ไหม ผมซื้อตั๋วให้”
ถูกไล่ซึ่งๆ หน้า สาวสวยอย่างหยาดน้ำรินก็คงทนหน้าด้านอยู่ไม่ไหว จากที่แพลนไว้ว่าจะอยู่กับคนรูปหล่อไปจนถึงเดือนหน้า กลับต้องล้มเลิกแผนการหว่านเสน่ห์ของตัวเอง
“ไปที่สนามบินเลยก็แล้วกัน ผมจะให้คนที่บ้านเก็บกระเป๋าเอาไปให้ที่นั่น”
ชนะรวบรัด ติดเครื่องยนต์แล้วพาสาวเจ้าไปที่สนามบินทันที
“ผมส่งแค่นี้” ชนะบอกเสียงเรียบ จอดรถไว้ตรงหน้าอาคารผู้โดยสารขาออก ยัดเงินใส่มือของสาวสวยลูกเลี้ยงของแม่แล้วก็ปลดล็อคประตูให้เธอลงจากรถไป
“นะ... นะจะโทษรินไม่ได้หรอกนะ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะนะลืมพี่รันไม่ได้ นะไม่จริงใจที่จะบอกเสมอ รินบอกให้แทนก็ถูกแล้วนี่ เสมอจะได้รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน!”
“ผมขอร้องให้บอกเหรอ...” ชนะย้อนถาม ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองสาวสวยตรงหน้าที่ขยับถอยหนีไปชิดประตู “มันไม่ใช่เรื่องของริน มันเป็นเรื่องของผมกับแฟน ถ้าคนอื่นไม่พูด มันจะไม่ยุ่งอย่างนี้”
“ต่อให้รินไม่พูด แต่ถ้าเสมอรู้เข้าสักวัน มันก็ต้องพัง”
“แต่มันคงไม่พังย่อยยับแบบนี้แน่ ผมมั่นใจ” ชนะตั้งใจจะบอกกับเสมอของเขาในตอนที่พาไปอเมริกา ตั้งใจจะสารภาพทุกอย่าง บอกเสมอว่าเขาเคยรักใครคนหนึ่งมาก่อน แต่ตอนนี้นั้นรักเสมอมากแค่ไหน ทว่า...มันคงไม่ทันแล้ว คำว่ารักของเขากลายเป็นแค่ข้ออ้างไปเสียแล้ว
“รินก็มั่นใจว่าไม่มีใครทนคบกับผู้ชายที่ลืมคนรักเก่าไม่ได้หรอกชนะ” รินบอกด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เห็นความมั่นใจของคนรูปหล่อตรงหน้าแล้วก็นึกขำ ก่อนจะสำทับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ในโลกนี้...ไม่มี”
“ลงไป” ชนะบอกเสียงกร้าว แต่สาวเจ้าก็ยังคงยิ้มหวานส่งมาให้
“หาคำตอบให้ตัวเองละกัน ว่ากับคนที่ตายหรือคนที่ยังอยู่ คนไหนกันแน่ที่นะรัก ถ้าหาคำตอบไม่ได้ ชาตินี้ก็อยู่กับใครไม่ได้หรอก มีแต่คนเขาจะทิ้งไป อ้อ...เสมอน่ะ เท่นะ คนแบบนั้นคงไม่อยู่รอนะลืมพี่รันไปทั้งชาติหรอก อย่างน้อยรินคนหนึ่งล่ะที่คิดจะจีบ คงเป็นสามีที่ดีกว่าใครบางคนแถวนี้”
“ริน! ผมบอกให้ลงไป!”
“ไม่ต้องไล่ ไปแน่ นี่แค่เอาคืนที่นะเคยทำให้รินเจ็บก็เท่านั้นแหละ สะใจแล้ว กลับแน่นอน ยังไงก็ขอ...ให้ผิดหวังไปทั้งชาติ”
ชนะกัดฟันกรอด กำพวงมาลัยแน่น เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปทำร้ายสุภาพสตรีเข้า สาวสวยเมื่อได้กวนอารมณ์คนรูปหล่อจนพอใจแล้วก็เปิดประตูลงจากรถไป ชนะรีบเคลื่อนรถออกทันที ที่ที่จะไปต่อจากนี้คือบ้านของเพนกวิ้น เขายังไม่ได้ตอบรับคำขอเลิกของเสมอ ยังไม่ได้บอกว่าจะปล่อย ให้เวลาเสมอหน่อยก็ได้... แต่อย่างไรเสีย...ก็ไม่ให้ไปจากเขาแน่นอน
คนที่อยู่กับคนที่ตาย... แน่นอนว่าความรู้สึกที่เขามี...มันบอกปริมาณความแตกต่างไม่ได้ แต่ช่วงเวลานั้นไม่ได้ทับซ้อนกันอย่างแน่นอน เขาขอโทษ...ที่เขายังไม่ลืม แต่ความรักที่เขามีให้กับเสมอไม่ใช่เรื่องโกหก ทำอย่างไรเสมอถึงจะเชื่อ มีทางไหน...ที่จะแทนความรู้สึกที่เขามีให้เสมอได้
‘ผมรู้...ว่าผมเป็นคนไม่ดี ผมรู้ว่าทำให้เหมอเสียใจมากแค่ไหน แต่เราไม่เลิกกัน...ไม่ได้เหรอ อย่าทิ้งผมไปเลย ผมจะอยู่ได้อย่างไร...ถ้าเหมอไม่อยู่กับผมแล้ว ผมเห็นแก่ตัว...แต่ผมก็รักเหมอมากจริงๆ ผมขอโทษ ให้อภัยผมนะครับ’เสมออ่านข้อความของเขาแล้ว แต่ไม่ยอมตอบกลับ เขาโทรหา กดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ และใช้ติดต่อเสมอมาตลอด แต่กลับโทรไม่ติด เสียงตอบรับอัตโนมัติเป็นเพียงเสียงผู้หญิงที่บอกแค่เพียงว่าหมายเลขที่เขาโทรไปยังไม่มีการเปิดใช้บริการ เฟซบุ๊คของเสมอ...ก็บล็อคเขาหลังจากที่เขาส่งข้อความไปหา เสมอกำลังหนีเขา...และคราวนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่าถ้าเขาตามจนเจอแล้ว...เสมอจะยอมกลับมา
......................................................TBC..........................................................
Happy New Year ค่ะ มาถึงจนได้กับจุดนี้ เสมอคงสตรองไม่ไหวแล้ว ขอโทษที่น้องต้องผิดสัญญากับคนที่น้องรัก แต่คิดว่าเสมอคงจะมีความสุขถ้าหากว่าชนะยอมปล่อยจริงๆ ขอโทษลูกสามีที่ให้น้องเหมออยู่เคียงข้างต่อไปไม่ได้ ใครอ่านรักเสมอมาตั้งแต่เริ่มแรก คงรู้ว่าเราจะพามาจนถึงจุดนี้
ไม่โกรธกันนะ ที่ของขวัญปีใหม่ไม่ใช่น้ำอ้อย แต่เป็น...น้ำตาของไอ้เหมอ
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 736759 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก