หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[nevergoodbye]

ลืมอดีตไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าจะก้าวต่อไปไม่ได้นี่นา
รอบนี้สงสารชนะ ไม่มีใครเข้าใจ 

[salemon]

สะใจอิชนะโดนซะบ้างรู้ทั้งรู้ว่าเหมอรอทั้งคืน. แทนที่จะรีบไปง้อ แต่โผล่มาที่ห้างกับชะนีซะได้. สมควร

เหมอ. สวย. เริศ. เชิด หยิ่ง ไว้ลูก

[Zxjmm]

ทิ้งชนะแล้วไปเอาป่านเอาเหมอ
ชนะคนโง่วววววววว

[cheyp]

ยังไงก็อยู่ข้างเสมอนะ
ช่างชนะ ไม่สนแล้ว

[Minerva]

น้ำหูน้ำตาไหลพราก...

[anuyasha]

คิดแล้วว่าสักวันต้องมีวันนี้ที่เหมอกับนะแตกหักด้วยอะไรบางอย่าง แล้วนะทำให้รันต้องตามยังไง มันฝังใจนะอยู่เสอมอาจจะสังเกตเห็นก็ได้ ขอให้เสมอสตรอง ไม่ว่าจะกลับหรือไม่กลับไปนี่ก็เข้าข้างเสมอนะ รักเสมอ

[Vanillaเปรี้ยว]

ไม่ใช่แค่น้ำตาของเสมอ แต่มันเป็นน้ำตาของชั้นด้วย ชั้นชักไม่มั่นใจว่าชนะรักเหมอจริงหรืออยากให้ตัวเองมีคนมารัก อยากมีพื้นที่เป็นของตัวเองกันแน่ ชนะอาจเห็นเหมอเป็นพื้นที่พื้นที่นึง ที่สามารถทำให้ชนะได้ยืนได้อย่างเต็มที่ ที่ๆจะทำอะไรก็ได้อย่างที่ชนะอยากทำ แต่ใจของเหมอเล่า อยู่ตรงไหนของพื้นที่ในใจของชนะอย่างแท้จริง อย่างที่รินพูด ต่อให้คนรักเก่าตายไป แต่ถ้ายังรักอยู่ก็ไม่มีใครยอมรับหรือทนทำใจได้หรอกนะ เพราะความขัดแย้งในใจจะมีตลอดว่า ยังรักชั้นอยู่จริงๆน่ะหรอ หรือแค่กลัวเหงากลัวการอยู่โดดเดี่ยวกันแน่ เจ็บแทนเหมอมาก ณ จุดนี้

[่patsaporn]

สงสารเสมอ งือออ มันเศร้านะ นะไปปรับทัศคติก่อนดีไหม อะไร ยังไง
ต้องให้เวลาเหมอบ้างนะ คราวนี้เจ็บจริงไม่ใช้ตัวแสดงแทน ยังรินนั่นร้ายมาก นิสัยแย่นะ
ถ้าจะว่าคนอื่นควรว่าตัวเองก่อนไหม คิดแย่งแฟนพี่สาวอ่ะ ชะน้าาาาาา ซวยแล้ว

ขอบคุณค่ะ

[MELLOW]

เป็นกำลังใจให้น้องเหมอ เข้มแข็งไว้ลูก เราสวย เราเลือกได้ อย่าเป็นตัวแทนใคร

ส่วนชนะ ต้องทบทวนใจตัวเองดีๆ อย่าเห็นแก่ตัวนักเลย

ปล.ครั้งนี้อยากให้น้องเหมอใจแข็งมากๆ ให้ชนะได้ใช้ความพยายาม ความจริงใจเยอะๆหน่อย ให้รู้ว่าน้องเหมอ ใช่จะได้มาง่ายๆนะจ๊ะ
 

[Sorso]

ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่จ้าาาาาาา

จะรอวันที่เขากลับมาดีกัน อุอิ

[Youi_chin]

เฮ~~~ ส่งท้ายปีเก่า 
#ทำไมรู้สึกว่าจะได้กลับไปบ้านนั้นอีก   

[Aomoto]

สงสารทั้งคู่

[snoopy]

สาดน้ำตาใส่เราทำไม ฮือออออ

[Maewjunsu]

คนไม่จริงใจไม่ซื่อสัตย์แม้แต่กับความรู้สึกตัวเองแบบชนะสุดท้ายก็ต้องพบจุดจบแบบนี้ ถ้านะพูดความจริงกับเหมอตั้งแต่แรกว่ามีคนที่เคยรักมากมาก่อนเหมอๆซึ่งแมนมากๆก็ต้องเข้าใจแต่นะกลับบอกว่าไม่เคยรักใครไม่เคยมีใครทำให้รู้สึกได้แบบที่เหมอทำแต่สิ่งที่นะบอกมันกลับเป็นแค่คำหลอกลวงไม่มีความจริงใจอยู่เลยแถมตอนแรกๆยังเห็นเหมอเป็นแค่ตัวแทนอีกต่างหากแล้วเรื่องนี้ถ้านะเป็นคนบอกเหมอเองเหมอคงไม่เสียใจเท่ากับที่รู้ความจริงจากคนอื่นอย่างยัยรินที่เป็นคู่นอนของนะเรื่องนี้มันก็หมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้หลังลาหัก ชนะบอกว่าเหมอผิดสัญญาแต่ชนะก็ไม่เคยให้ความจริงใจแล้วคนให้คำสัญญาจำเป็นต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคนไม่จริงใจด้วยเหรอในเมื่อคุณไม่เคยให้ใจจริงกับเค้าแล้วคุณจะเรียกร้องหาอะไร  ชนะบอกว่าไม่อยากเดินตามรอยป๋าแต่ที่นะทำมันยิ่งกว่าตามรอยป๋าซะอีกทั้งได้กับลูกเลี้ยงของแม่มีคู่นอนไปเรื่อยๆแต่ใช้คำว่าแฟนมาอ้างทั้งโกหกหลอกลวงมันหนักยิ่งกว่าป๋าพ่ายเพราะป๋าไม่เคยโกหกป๋าไม่เคยเอาคำว่าแฟนมาอ้างเมื่อก่อนมีแต่เหมอที่เฝ้ารักชนะต่อไปนี้ชนะก็คอยเฝ้ารักเหมอบ้างแล้วกันความเชื่อใจเมื่อมันหมดไปแล้วมันยากที่จะทำให้กลับคืนมาเหมือนเดิมแล้วถ้าชนะยังมีนิสัยแบบนี้อยู่ก็คงยากที่จะได้เหมอกลับคืนมา

[KuMaY]

ทำไมเป็นอย่างนี้อ่ะ
ปีใหม่ทั้งที แทนที่จะได้กินน้ำอ้อย ดันได้กินน้ำตาเหมอแทน
เรื่องนี้ขอไม่พูดว่าใครผิดใครถูกนะ
เป็นเรื่องของคน2คน
แต่เกลียดอีนังรินมากๆเลยจริงๆยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่เข้าท่า

[JaaJaaJaaJaa]

กร๊ากกกกกกกกกกก สะใจอิแม่มากค่ะขุ่นลูกเหมอ จัดหนัก จัดเน้น เค้นให้ตายไปเล้ย!!!!! ปล.ถึงลูกชายพี่จะร้ายแต่ยังไงพี่พ่ายก็ผัวน้องนะคะ #ทีมไร้พ่ายผัวตัวเอง 

[a_tapha]

ไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว น้องนะ   

[Snufflehp]

ตอนที่ 36

“ไอ้กวิ้น”

เพนกวิ้นสะดุ้งเฮือกเพราะเสียงทุ้มที่ร้องเรียกนั้นมันจำได้เป็นอย่างดีว่าเป็นเสียงของใคร ชนะกำลังเดินอย่างรีบเร่งเข้ามาหามัน คนรูปหล่อดวงตาบวมช้ำ มีรอยคล้ำให้เห็นอย่างชัดเจน แต่เพนกวิ้นก็เร่งฝีเท้าขึ้นเช่นกัน สองวันมาแล้วที่มันหลบหน้าชนะ เพราะวันอาทิตย์ที่ผ่านมานั้น...ถูกไอ้เหมอขอร้องไว้ว่าถ้าชนะถามอะไรก็ไม่ให้บอก ไอ้กวิ้นรู้อย่างแน่นอนว่าเพื่อนทั้งสองคนทะเลาะกัน และคงทะเลาะกันรุนแรงจนอาจจะถึงขั้นเลิกรา ทว่า...ไอ้กวิ้นคนกลางจะทำอย่างไร ทั้งไอ้เหมอและไอ้นะเป็นเพื่อนของมัน มันลำบากใจเหลือเกินที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันจำได้ว่ามันเห็นไอ้เหมอร้องไห้แทบขาดใจ จำได้ว่าไอ้เหมอที่ร่าเริง...ไอ้เหมอเพื่อนซี้ที่ไอ้กวิ้นไม่เคยได้เห็นมันหลั่งน้ำตา อ่อนแอจนไอ้กวิ้นนึกโกรธไอ้รูปหล่อไปด้วย แต่เมื่อเห็นสภาพของไอ้นะแล้ว...ความโกรธของไอ้กวิ้นกลับเลือนหายไป เพราะไอ้นะ...มันก็คงเจ็บไม่แตกต่างจากไอ้เหมอเลย

ในวันอาทิตย์นั้น หลังจากที่พาไอ้เหมอกลับมาถึงบ้านไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถคันหรูของไอ้นะก็ขับมาจอดที่หน้าบ้าน คนรูปหล่อตะโกนร้องเรียกแต่ไอ้เหมอไม่ให้ไอ้กวิ้นไปเปิดประตูให้ ไอ้กวิ้นจึงต้องปล่อยให้ไอ้นะกดกริ่งยืนตากแดดอยู่แบบนั้น ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าจนไอ้กวิ้นต้องบอกให้พี่แต้วไปบอกกับไอ้นะให้กลับไป แต่มันก็ดื้อเหมือนกันทั้งคู่ คนหนึ่งตื้อจะเจอให้ได้ แต่อีกคนกลับพยายามหลบไม่ยอมเจอ ไอ้กวิ้นจึงลำบากใจ

“อ้าว...มึง” ไอ้กวิ้นถูกตามทัน มันถูกชนะคว้าคอเสื้อไว้จากข้างหลัง

“เหมอ...เอาเบอร์ของเหมอมาให้กู” เสียงของชนะแข็งกร้าว แต่ไอ้กวิ้นทำหน้างง

“มันเปลี่ยนเบอร์เหรอวะ เมื่อไหร่”

“เบอร์เดิมติดต่อไม่ได้ มึงเอาเบอร์ใหม่มา”

“โทษที กูไม่รู้ว่ะ”

“อย่าโกหก”

“กูไม่รู้จริงๆ ไอ้เหมอเปลี่ยนเบอร์กูยังไม่รู้เลย” ไอ้กวิ้นตอบตามตรง มันก็เพิ่งรู้จากชนะว่าเบอร์เดิมของไอ้เหมอติดต่อไม่ได้แล้ว

“ไอ้กวิ้น...กูขอร้อง”

“เฮ้ย กูพูดจริงๆ กูไม่รู้ มึงไม่ถามพี่หมัยล่ะ”

คนรูปหล่อกัดฟันแน่น ปล่อยมือจากคอเสื้อของไอ้กวิ้น “พี่หมัยก็ไม่รู้...เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหมอบอกเลิกกู”

ไอ้กวิ้นไม่รู้จะทำหน้ายังไง ไอ้เหมอมันเป็นคนดื้อ แต่เวลาที่เสียใจ น้อยคนนักที่จะรู้ เพราะมันไม่เล่าให้ใครฟัง มันเก็บไว้กับตัวเอง ถ้าไอ้กวิ้นไม่ได้อยู่กับมันในวันนั้น...ตอนนี้ก็คงยังไม่รู้ความเป็นไประหว่างเพื่อนทั้งสอง

“ไอ้นะ มึงต้องให้เวลาไอ้เหมอมันบ้างนะเว้ย กูก็ไม่รู้หรอกว่าพวกมึงทะเลาะอะไรกัน แต่ตอนนี้มันคงอยากอยู่คนเดียว มึงอย่าเพิ่งไปกวนมันเลย”

ชนะยิ้มหยันตัวเอง “กูกลายเป็นตัวกวนของเหมอไปแล้วเหรอวะ”

“ไอ้นะ...มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”

ชนะพยักหน้า ตบไหล่ไอ้กวิ้นสองสามที “ขอบใจที่เสียเวลาคุยกับกู ตอนนี้กูก็คงกวนมึงเหมือนกัน”

“เฮ้ย มึงนี่ อะไรวะ อย่ามาพาลกูนะเว้ย” ไอ้กวิ้นชักสีหน้า ตีปีกพั่บๆ เป็นแองกี้เบิร์ดทันที

“มึงหลบหน้ากู หรือมึงจะปฏิเสธว่ามึงไม่ได้ทำแบบนั้น”

ไอ้กวิ้นมองชนะแล้วยกมือขอโทษจนไอ้รูปหล่อมันหน้าเหวอ “กูขอโทษเว้ย”

“มึงไหว้ทำห่าอะไร คนมอง”

“กูกลัวมึงไม่รับคำขอโทษกูไง” ไอ้กวิ้นบอก มันยิ้มตาหยีแล้วขยับเข้าไปใกล้เพื่อนรูปหล่อของมัน “ขอโทษที่หลบหน้า เพราะกูตอบคำถามเกี่ยวกับไอ้เหมอไม่ได้ กูก็เลยกลัวว่าเจอมึงแล้วมึงจะถาม”

“ทำไมวะ” ชนะถามเสียงเครือ จนไอ้กวิ้นต้องรีบดึงเพื่อนรูปหล่อของมันไปหามุมสงบๆ พูดคุย

“ทำไมวะมึง... เหมอเกลียดกูมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

ชนะทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้า ไอ้กวิ้นมองอย่างเห็นใจ มันนั่งลงข้างๆ ตบไหล่เพื่อนของมันไป

“มึงก็รู้ว่าไอ้เหมอไม่ได้เกลียดมึง แต่มันคงยังไม่พร้อม”

ชนะรับฟังอย่างสงบ แต่แววตาที่ไอ้กวิ้นเห็นนั้นกลับรับรู้ได้ว่าคนรูปหล่อไม่ได้เข้าใจคำพูดของมันเลยสักนิด ความเจ็บปวดกำลังลดทอนความเข้าใจในเหตุและผล ความเจ็บปวดกำลังทำให้โลกของใครบางคน...หมุนวนไปด้วยความทุกข์ทรมาน

“เออ ไอ้นะ” ไอ้กวิ้นเรียกอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนมันจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเป้ รูดซิบกระเป๋าช่องเล็กแล้วนำแหวนทองคำขาวฝังเพชรออกมา “แหวนนี่...ไอ้เหมอฝากคืน”

ชนะนิ่งเงียบ ปัดแหวนที่ไอ้กวิ้นยื่นมาให้จนกระเด็นตกพื้น

“ทิ้งไปเถอะ มันไม่เป็นที่ต้องการแล้ว” ชนะลูบหน้าตัวเอง ดวงตาแดงก่ำ วาววับไปด้วยน้ำใสและความเสียใจที่เห็นชัด

ไม่เคยคิด...ว่าเสมอจะถอดแหวนออกอีกครั้ง ไม่เคยคิด...ว่ามันจะไม่เป็นที่ต้องการอีกหน เหมือนกับหัวใจของเขาตอนนี้...ที่เสมอคงไม่ต้องการแล้ว หัวใจ...ไร้ค่า ความรักที่เขามี...ก็คงไร้ค่า

“มึง...ไม่โอเคก็โทรหากูได้ตลอดนะเว้ย” ไอ้กวิ้นพูดอีกครั้ง ลอบสังเกตสีหน้าไม่ยินดียินร้ายของชนะแล้วก็ได้แต่กังวลใจ “ไอ้นะ ได้ยินกูไหมวะ”

“อืม”

ชนะรับคำเบาๆ ก่อนจะบอกลาไอ้กวิ้นเพื่อกลับบ้าน ไอ้กวิ้นนั้นอยากถามว่ามันจะไม่เข้าเรียนหรืออย่างไร แต่มันก็เรียกไว้ไม่ทัน เพราะพอจะร้องเรียก ชนะก็เดินไปไกลแล้ว ไอ้นกเอ๋อจึงได้แต่ถอนหายใจ แล้วก้มลงเก็บแหวนไว้เหมือนเดิม

แต่งงานกันแล้ว...แต่อีกฝ่ายถอดแหวนฝากคนอื่นคืนแบบนี้...คงเจ็บปวดน่าดู งั้นกูเก็บไว้ให้เองก็แล้วกัน ในวันที่พวกมึงคืนดีกัน กูจะมอบให้เป็นของขวัญ แล้วพวกมึงจะได้รู้ว่านกอย่างกูก็มีประโยชน์ กูไม่ใช่กวิ้นเพื่อนโง่นะเว้ย กูฉลาดแล้ว แฟนกูก็ฉลาดมากด้วย คุโด้ ชินอิจิ ฮิฮิ

**********

“เฮ้ย เป็นไรไอ้น้องชาย อดหลับอดนอนรึไงวะ” สมัยนัดเจอกับว่าที่น้องเขยเป็นประจำ เพราะเข้าขากันได้ดีในหลายๆ เรื่อง แต่วันนี้ว่าที่น้องเขยแสนรูปหล่อกลับมีออร่าสีดำทะมึนแผ่กระจายออกมา ไม่ได้เจอกันไม่กี่วัน ไม่รู้ว่าไปเจอเรื่องอะไรเข้า

“นิดหน่อยครับพี่หมัย” ชนะตอบพลางคลี่ยิ้ม “ไม่ได้เจอพี่หมัยนานเลยนะครับ งานยุ่งเหรอ”

“ช่วงนี้เข้าเวรว่ะ ขยันหน่อย เก็บเงินแต่งงาน ฮ่าๆ” สมัยตอบอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนฟังอย่างชนะก็ได้แต่ใจกระตุกไปด้วย เพราะถ้าไอ้กวิ้นรู้ มันคงเหมือนถูกเหวี่ยงลงเหว

“ยินดีด้วยนะครับพี่ แพลนไว้เมื่อไหร่ครับ”

สมัยหัวเราะขึ้นมาอีก “ล้อเล่นๆ ยังไม่ได้ขอเป็นจริงเป็นจังเลย แต่สมายด์บ่นว่าคุณหญิงแม่อยากให้แต่งงานแล้ว พี่ก็ว่าน่าจะถึงเวลามั้ง คบกับลูกสาวเขานาน ให้เป็นขี้ปากชาวบ้านคงไม่ดี”

“อย่าลืมเชิญผมไปร่วมงานนะครับพี่”

“เอ้า จะไม่เชิญได้ไงวะ ครอบครัวเดียวกัน มึงก็ต้องไปอยู่แล้ว” สมัยบอกแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ “เออ ไอ้นะ ช่วงนี้น้องเหมอฝึกหนักเหรอวะ ไม่เห็นน้องกูอัพเดทเฟซอะไรเลย ไม่เห็นออนมาสักพักแล้ว”

ชนะขมวดคิ้วมองพี่ชายของเสมอ “พี่หมัยไม่ได้ติดต่อกับเหมอเหรอครับ”

“เออ น้องไม่โทรหากูเลยเนี่ย ว่าจะโทรไปถามไอ้ยิ้มมันซะหน่อย แต่เจอมึงก่อนก็เลยถาม เป็นไงกันบ้างวะ ยังโอเคไหม”

ชนะคลี่ยิ้มน่ามอง แม้ดวงตาจะลึกโหลราวกับคนไม่ได้นอน แต่ก็ยังคงล้มล้างความหล่อระดับพระกาฬของคนตรงหน้าไม่ได้ สมัยยังอดชื่นชมอยู่ในใจว่าเขามีว่าที่น้องเขยที่หล่อมากจริงๆ

“ก็โอเคครับ”

“เออ ไม่โอเคได้ไงวะ น้องเหมอของกูเป็นคนน่ารัก” สมัยเป็นพี่ชายที่อวยน้องตลอดเวลาจนชนะเข้าใจว่าทำไมไอ้กวิ้นมันถึงชอบนินทาให้ฟังนักว่าพี่ชายของไอ้เหมอเป็นบราค่อนโรคจิตติดน้อง “แล้วนี่อดหลับอดนอนคุยโทรศัพท์กันสิท่า เพลาๆ บ้างนะมึง น้องกูมันต้องฝึกต้องเรียน เดี๋ยวเกรดตกพ่อกูได้โวยวายอีก”

“ครับพี่”

ชนะซ่อนความจริงเอาไว้ว่าที่อดหลับอดนอนนั้นไม่ได้เพราะคุยโทรศัพท์กับเสมอ ทว่า...เขาพยายามติดต่อหาเสมอต่างหาก พยายามโทรไปหาทุกคืน โทรไปเบอร์เดิมเผื่อจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เผื่อว่าจะติดต่อได้บ้าง แต่เขาก็ต้องพบความผิดหวัง เขาสมัครเฟซใหม่ ส่งคำขอไปยังเฟซของเสมอ แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ บ่อยครั้งที่ไปรบกวนให้ชยดูความเคลื่อนไหวในเฟซของเสมอให้ แต่ก็สูญเปล่า ชนะพยายามทุกทาง ทั้งติดต่อหาไอ้เชษฐ์ ไอ้ชาย ไอ้ปิ๊ก แต่กลับพบว่าอีกสามคนปิดปากเงียบ ไม่มีใครให้คำตอบกับเขาในเรื่องของเสมอได้สักคน

“อีกสองสัปดาห์น้องก็ต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว เพราะงั้นศุกร์นี้มึงไม่ต้องไปรับนะเว้ย กูจะพาน้องกลับบ้านมาอยู่กับพ่อกับแม่” สมัยบอก ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีแล้วคว้าไม้กอล์ฟขึ้น เตรียมจะไปขยับวงสวิง

“ครับพี่...แต่ผมขอไปกินข้าวเย็นที่บ้านได้ไหมครับ”

“ได้สิ คุณหญิงแม่บ่นถึงมึงทุกวัน ศุกร์นี้ไปด้วยละกัน”

“ขอบคุณครับ”

ชนะใจชื้น ระบายยิ้มบนใบหน้าแล้วขยับตัวอย่างกระฉับกระเฉง คว้าไม้กอล์ฟของตัวเองตามหลังสมัยไป ทั้งๆ ที่ก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหนหากได้เจอเสมออีกสักครั้ง  แต่ตอนนี้หัวใจของเขารู้สึกดีมากเหลือเกิน รอคอยให้วันศุกร์มาถึง...รอคอยว่าวันศุกร์จะเป็นวันนำความสุขกลับมาให้

แต่การรอคอยช่างทรมานนักสำหรับคนที่เฝ้ารอ เปลี่ยนคนที่เคยนั่งยิ้มนั่งหัวเราะเป็นประจำในช่วงหลังมานี้หงอยเหงา กลับกลายเป็นชนะคนเดิมเหมือนเมื่อสองปีก่อน หรืออาจจะหนักกว่าเดิมตรงที่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง พูดคุยน้อยคำ สีหน้านั้นมีแต่ความไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งแวดล้อมรอบข้าง อาหารโปรดหลายต่อหลายอย่างที่แม่จันทร์ลงมือทำเพื่อเอาใจก็ถูกตักกินไม่มาก จนลุงแสง หัวหน้าคนสวนต้องโทรรายงานคุณเพี้ยนถึงความเป็นไปของคุณหนูคนสำคัญ

“คุณเพี้ยนครับ รีบกลับมาเถอะครับ คุณหนูเธอไม่ยอมออกจากห้องเลย ลุงเห็นเธอไปเรียนเมื่อสองวันก่อน ก็ไม่เห็นออกไปอีก ข้าวปลาก็ไม่ค่อยทาน เห็นจินแบกถุงกอล์ฟตามเธอออกไปเมื่อวาน เจ้าจินมันก็บอกว่าคุณหนูก็ปกติดี แต่กลับมาบ้านนี่สิครับที่น่าเป็นห่วง”

“ได้ครับๆ เพี้ยนจะรีบกลับนะ ลุงแสงดูน้องนะให้ด้วยนะครับ ลุงแสงบอกเรื่องนี้กับน้องยะด้วยนะ ให้เขาไปดูพี่ชายเขาก่อน ผมยังติดงานทางนี้ คงกลับได้เร็วสุดเช้าวันเสาร์ ยังไงฝากด้วยนะครับ”

“ครับคุณเพี้ยน”

ลุงแสงรับปาก ถอนหายใจพลางเงยหน้าขึ้นมองคุณหนูของบ้านที่กำลังยืนมองท้องฟ้าที่ระเบียงห้อง ไม่รู้ว่ามีเรื่องทุกข์ใจเรื่องใด แต่เห็นแบบนี้แล้ว คนสวนเก่าแก่อย่างลุงแสงก็อดห่วงไม่ได้เหลือเกิน นานเท่าไหร่แล้วที่แกได้อยู่ในตระกูลโรจนโภคิน ได้เห็นความเติบใหญ่ตั้งแต่คุณท่านไร้พ่าย มาจนตอนนี้ได้เห็นคุณหนูชนะที่เมื่อตอนยังเด็กเคยร่าเริงและมีแต่ความอ่อนโยน ทว่า...ตอนนี้กลับมีแต่ความโศกเศร้า แววตาว่างเปล่าราวกับคนไม่มีความหวังใดๆ ในชีวิต

ลุงแสงถอนหายใจอีกหลายเฮือกก่อนจะรีบเร่งไปที่ตึกใหญ่เพื่อรายงานกับคุณหนูชยที่พักหลังมานี้ขลุกอยู่ที่มหาวิทยาลัยเสียส่วนใหญ่

“เหมอจ๋า...ดาวเต็มท้องฟ้า แต่ไม่มีผีพุ่งใต้ให้ผมได้อธิษฐานเลย” ชนะบอกเสียงแผ่ว เกลี่ยนิ้วลงบนตุ๊กตาตาแป๋วหัวโล้นที่ยิ้มกว้างส่งมาให้อยู่สม่ำเสมอ “ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ตอนที่ผมต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ ผมคงเอาแต่คิดถึงคนที่ผมทำให้เธอต้องจากไป แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ผมเอาแต่คิดถึงเหมอ มันตลกทุกครั้ง...เวลาที่ผมนึกถึงเรื่องที่เราเถียงกัน ดาวตกกับคำอธิษฐาน หรือผีพุ่งใต้ในวันเทศกาลปล่อยผี เหมอจ๋ามีแต่เรื่องที่ทำให้ผมจดจำ มีแต่ความสุขเวลาที่ผมนึกถึง แต่ทำไม...ตอนนี้ผมถึงทรมานเหลือเกิน”

ชนะจูบลงบนแก้มของไอ้เหมอจ๋า มันเป็นตุ๊กตาไม้หน้าตาประหลาด...แต่เวลาได้มองก็ทำให้เขาบรรเทาความคิดถึงเสมอลงได้บ้าง เหมอจ๋านั้นน่ารัก...ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา แต่เสมอตัวจริงนั้น...ล่าสุดที่ได้เห็น สีหน้ากลับมีแต่ความเจ็บปวด ริมฝีปากไม่คลี่ยิ้มอย่างที่เขาชอบมอง ดวงตาแป๋วก็มีน้ำใสๆ ไหลรินอาบแก้ม

หรือเขาคู่ควรที่จะอยู่กับเหมอจ๋า...มากกว่าจะควรคู่กับเสมอตัวจริง เขาทำให้เสมอมีความสุขไม่ได้ ความรักของเขา...ทำให้เสมอเจ็บปวด หรือคนอย่างเขา...ไม่ควรมีใครได้อยู่เคียงข้างเหมือนที่หยาดน้ำรินได้สาปแช่งเอาไว้

“นะ!!! นะ!! เป็นอะไรรึเปล่า!” เสียงตะโกนเรียกดังมาจากเบื้องล่าง ชนะเบือนสายตาลงมอง เห็นน้องชายฝาแฝดในชุดนักศึกษาถูกระเบียบกำลังยืนอยู่กับลุงแสงด้วยสีหน้าเป็นกังวล “เค้าเคาะที่ห้องตัวก็ไม่เปิด เปิดประตูให้เค้าหน่อย”

“ไม่ได้เป็นอะไร” ชนะตอบกลับเสียงเรียบ “ขึ้นมาสิ เดี๋ยวเปิดประตูให้”

ชยพยักหน้า รีบเดินกลับเข้าตึก บอกลุงแสงให้ไปพักผ่อนแล้วจากนั้นจึงรีบเร่งเดินไปที่ห้องของพี่ชาย

“ตัวทำอะไรอยู่ในห้องมืดๆ แบบนี้” ชยเข้ามาในห้องก็ควานหาสวิทช์ไฟ ก่อนที่ความยุ่งเหยิงภายในจะปะทะเข้าสู่สายตา แก้วหลายใบแตกละเอียดอยู่บนพื้น โคมไฟตรงหัวเตียงกลิ้งตกอยู่ไม่ไกล แจกันทรงสวยที่มักจะมีดอกกุหลาบปักไว้ก็แตกกระจายอยู่ใกล้ผนัง หมอนที่ใช้หนุนนอนฉีกขาดจนขนเป็ดข้างในทะลักออกมา รอยเลือดหลายรอยเกลื่อนไปทั่วห้อง

“นะ...มันเกิดอะไรขึ้น” ชยถามด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนคนแก้มเยอะจะตรงรี่เข้าหาพี่ชาย “ตัวมีแผลตรงไหน มีตรงไหนชนะ”

“นะไม่เป็นอะไร แค่โดนแก้วบาดที่เท้า”

“ไม่เจ็บเหรอ” ชยทำหน้าจะร้องไห้ รีบประคองพี่ชายให้นั่ง ยกเท้าของคนเป็นพี่ขึ้นวางบนตักของตัวเอง สำรวจดูบาดแผลให้อย่างไม่นึกรังเกียจ “ทำไมมีอะไรไม่บอกเค้า เค้าเป็นห่วงตัวก็น่าจะรู้”

“ไม่อยากให้ห่วง”

ชยขึงตามอง ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรแรกหมอประจำตระกูลให้มาที่บ้าน แล้วหันกลับมาจัดการกับพี่ชายตัวเอง

“นะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แล้วนั่นยาอะไร ตัวกินอะไรเข้าไป!”

ชนะมองน้องชายฝาแฝดที่กำลังทำหน้าจะร้องไห้ด้วยความสะท้อนใจ “แค่ยานอนหลับ ไม่ใช่ยาอย่างที่ยะคิด”

“แล้วกินทำไม กินมากๆ มันไม่ดีต่อร่างกาย”

ว่าที่คุณหมอกอดอกมอง “รู้”

“รู้แล้วทำไมต้องใช้มันอ่ะ ตัวเป็นอะไร”

“นอนไม่หลับ ไม่มีอะไรหรอก”

“นะ...เค้าเป็นห่วง มีอะไรก็บอกกัน”

“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”

ชยไม่เชื่อ หยิบกระปุกยาที่ลองเขย่าดูก็คงเหลือไม่กี่เม็ดไปทิ้ง แล้วจัดการเรียกพี่ต้อยติ่งกับพี่สนิมขึ้นมาทำความสะอาดห้อง

“โอเค คืนนี้เค้านอนด้วย เดี๋ยวคุณหมอก็มาแล้ว ตัวเดินลงไปข้างล่างไหวรึเปล่า”

“อืม”

ชยตั้งใจว่าจะนอนเฝ้าพี่ชายไว้ทั้งคืน ตั้งใจไว้มั่นเหมาะว่าจะนอนหลังจากมั่นใจว่าพี่ชายนอนหลับสนิทแล้ว แต่เอาเข้าจริง คนแก้มเยอะที่เหนื่อยล้าจากการเรียนติดต่อกันมาหลายวัน พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท ชนะส่ายหน้ามองน้องชายด้วยความเอ็นดู ห่มผ้าให้แล้วเดินมานั่งชมดาวกับไอ้เหมอจ๋าเหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา

**********

[Snufflehp]

วันศุกร์...ในที่สุดก็มาถึง ชนะรอคอยอย่างทรมานเพื่อจะได้พบเจอกับเสมอ วันนี้เขาร่าเริงเป็นพิเศษจนลุงแสงอดแปลกใจไม่ได้ ต่อสายตรงถึงคุณเพี้ยนรายงานถึงความเป็นไปของคุณหนูที่ตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเสียจนแสงหล้ากับแสงนวลลูกน้องของแกพากันกรี๊ดกร๊าดในความหล่อเหลา เนื้อตัวก็หอมฟุ้ง เดินผ่านยังแอบสูดดมเพราะความหอมชื่นใจไม่ได้ ข้าวเช้าที่แม่จันทร์เตรียมไว้ก็ไม่เป็นหมันเหมือนอย่างทุกที

“เห็นคุณหนูอารมณ์ดี ลุงก็ดีใจ วันนี้ให้จินขับรถให้ไหมครับ” ลุงแสงชวนคนรูปหล่อที่กำลังยืนชมสวนกุหลาบยามเช้าพูดคุย

“วันนี้ผมขับเองครับ...มีนัดทานข้าวเย็นที่บ้านแฟน” ชนะบอกพร้อมกับยิ้มสดใส “เขากลับมาวันนี้น่ะครับ”

ลุงแสงพยักหน้ารับ อยากเอ่ยกระเซ้าคุณหนูของแก แต่ความหวาดกลัวในแววตาของคุณหนูกลับทำให้พูดไม่ออก รอยยิ้มนั้น...สังเกตให้ดีก็ไม่ได้สดใสอย่างที่คิด

“ลุงครับ”

“ครับคุณหนู”

“ผมขอดอกกุหลาบดอกหนึ่งได้ไหมครับ”

“ได้ครับได้ ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ มาครับ ลุงตัดให้ คุณหนูอย่าไปจับนะครับ หนามเยอะ เดี๋ยวจะตำมือเอา”

ลุงแสงรีบเร่ง วิ่งไปหากรรไกรตัดดอกกุหลาบให้กับชนะ แต่ครั้นลุงแสงได้กรรไกรมาแล้ว คนรูปหล่อกลับขออาสาตัดเสียเอง ตัดเสร็จก็นำมาเลาะหนาม เดินกลับเข้าตึกไปหาพี่สนิมเพื่อขอริบบิ้นสวยๆ มาผูกกับดอกกุหลาบสีแดงดอกโต พี่สนิมก็แสนใจดี บอกให้คุณหนูรอไม่นานเพื่อจะออกไปซื้อริบบิ้นมาให้ ภายในบ้านจึงคึกคักขึ้นมา แม่จันทร์รีบยกของว่างออกมาเสิร์ฟ โกโก้ร้อนกับเม็ดขนุนที่คุณหนูโปรดปรานถูกเสิร์ฟให้ที่ห้องนั่งเล่น ชนะค้อมหัว พูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน ก่อนจะถามแม่จันทร์ด้วยรอยยิ้มว่า

“ดอกกุหลาบสวยไหมครับ”

“สวยค่ะ” แม่จันทร์ยิ้มอย่างเอ็นดู “คุณหนูจะเอาไปให้ใครเหรอคะ”

“ให้เสมอครับ”

“ป้าพับกลีบดอกให้ไหมคะ จะได้สวยกว่านี้”

ชนะรีบพยักหน้า “รบกวนด้วยครับ ป้าจันทร์นั่งตรงนี้เลยครับ”

แม่จันทร์นั่งลงบนโซฟาหรูด้วยความเกรงใจ พลางรับดอกกุหลาบมาจากคุณหนูรูปหล่อขวัญใจคนงานในบ้าน

“มาแล้วค่า ริบบิ้นมาแล้ว” สนิมกลับมาในเวลาไม่นานพร้อมกับริบบิ้นผ้าสีสวยในมือ ในขณะที่แม่จันทร์ก็พับกลีบดอกกุหลาบเสร็จแล้วก็ส่งคืนให้กับคนรูปหล่อ

“สวยครับ ไม่ช้ำเลย” ชนะเอ่ยชม “พี่หนิม สอนผมผูกริบบิ้นได้ไหมครับ”

“ได้ค่า คุณหนูทำอย่างนี้นะคะ”

สองสาวใหญ่ต่างช่วยกันลุ้นกับคนรูปหล่อที่ตั้งอกตั้งใจผูกริบบิ้น ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องง่ายๆ แต่คุณหนูผู้ไม่เคยหยิบจับงานสิ่งใดกลับกำลังตั้งใจจัดทรงริบบิ้น ผูกโบว์สวยได้เท่าที่มือใหม่ทำ

“สวยมากเลยค่ะ น้องเหมอต้องดีใจแน่ๆ เลย”

ชนะอมยิ้ม มองดอกกุหลาบในมือแล้วหยัดตัวลุกขึ้น “เย็นนี้ผมมีนัดทานข้าวเย็นที่บ้านแฟนนะครับ ป้าจันทร์ไม่ต้องทำอะไรเตรียมไว้เยอะก็ได้ ทำไว้ให้ยะก็พอ”

“ได้ค่ะคุณหนู”

“ผมไปก่อนนะครับ”

“โชคดีนะคะ ขับรถระวังๆ ด้วยค่ะ”

“ครับ”

ชนะขับรถออกจากบ้าน แวะซื้อการ์ดสวยๆ จากร้านเพื่อแนบกับก้านดอกกุหลาบ การ์ดสวยๆ ที่มีลายมือหวัดๆ ของเขาเขียนไว้ว่า ‘ผมขอโทษ ขอโอกาสผมอีกครั้งได้ไหมครับที่รัก’ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าประโยคหลังคงสร้างความลำบากใจให้กับเสมอ เขาจึงแวะร้านสะดวกซื้ออีกครั้งเพื่อซื้อลิขวิดลบข้อความ ให้เหลือแต่เพียง ‘ผมขอโทษ’ เท่านั้น

ชนะมาถึงบ้านของเสมอในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม เขานั่งเล่นที่สวนสาธารณะเพื่อรอเวลาที่เสมอจะกลับถึงบ้าน แล้วก็ไม่ผิดหวังที่ได้เห็นรถยนต์ของพี่สมัยจอดอยู่ในที่จอดรถของบ้าน

“สวัสดีครับคุณหญิงแม่” ชนะยกมือไหว้คุณหญิงเสมือนที่ออกมาต้อนรับเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มใจดีเหมือนเช่นทุกครั้ง

“สวัสดีค่ะลูก มาเร็วค่ะ แม่ก็นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว แต่พี่หมัยเขาบอกว่าเราจะมา ก็เลยเสี่ยงรอ”

“ผมขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไอ้เหมอก็กำลังอาบน้ำ น้องนะขึ้นไปตามสิคะ ไม่รู้ทำไมคราวนี้มันอาบน้ำนานหนักหนา ปกติก็เห็นสามนาทีเหมือนวิ่งผ่านน้ำ”

คุณหญิงเสมือนนินทาลูกชายให้ว่าที่ลูกเขยฟัง ก่อนจะรุนหลังคนรูปหล่อให้เข้าไปในบ้าน ชนะแวะยกมือไหว้ท่านนายพลสมานและพี่สมัยที่กำลังนั่งดูข่าวภาคค่ำ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปตามเสมอ

ก๊อกๆๆๆ

ชนะเคาะประตูสองสามที ก่อนจะเงี่ยหูรอฟังการตอบรับ

“พี่หมัย เดี๋ยวเหมอลงไปแล้ว รอแป๊บบบ” น้ำเสียงที่แสนคิดถึง ได้ยินแล้วหัวใจก็พลันเต้นแรง เพราะไม่ได้ยินมาหลายวัน ชนะจึงพบว่าตัวเขานั้น...โหยหาที่จะได้ยินเสียงนี้มากเหลือเกิน

“พี่หมัย เข้ามาก่อนก็ได้ เหมอไม่ได้ล็อคประตู แต่เดี๋ยวแชทคุยกับไอ้กวิ้นแป๊บนึง” ไอ้เหมอพอรู้ว่าอีกฝ่ายเงียบเสียงไป แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินลงไปชั้นล่าง มันจึงตะโกนกลับไปอีก แต่คราวนี้ คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่พี่สมัยอย่างที่คิด...แต่กลับเป็น

“ชนะ...”

“ครับ” ชนะคลี่ยิ้ม เห็นสีหน้าของไอ้เหมอเปลี่ยนไปถนัดตา รอยยิ้มก็เลือนหายไปจากใบหน้า คนรูปหล่อจึงเพียงยิ้มเจื่อน

“มาทำไม”

“พี่สมัยชวนผมมาทานข้าวเย็น” ชนะบอกเสียงเรียบ เดินเข้าไปใกล้ไอ้เหมอแล้ววางดอกกุหลาบลงบนโต๊ะพร้อมกับการ์ด “ผมให้”

ไอ้เหมอเงยหน้าขึ้นมองชนะ ก่อนมือมันจะหยิบดอกกุหลาบกับการ์ดขึ้นมาแล้วโยนทิ้งลงถังขยะข้างโต๊ะ “ขอบใจ”

“เหมอ...” ชนะมองดอกกุหลาบในถังขยะด้วยหัวใจปวดหน่วง ดวงหน้าหล่อเหลาซีดเผือด แต่ก็ยังคงยิ้ม “ลงไปทานข้าวกันเถอะ”

“...”

“เหมอผอมมากเลยนะรู้ไหม ฝึกหนักเหรอครับ”

“...”

ไอ้เหมอเลี่ยงที่จะมองหน้าอีกฝ่าย มันกลับมาสนใจกับหน้าต่างสนทนาที่คุยกับไอ้กวิ้นค้างไว้ ก่อนจะสลับหน้าต่างตอบไอ้ป่านที่ทักมาบอกให้มันอย่าลืมอาบน้ำกินข้าวด้วย

“เหมอ คุณพ่อคุณแม่รออยู่นะ”

ไอ้เหมอตบโต๊ะเสียงดัง มันหันมองชนะด้วยความหงุดหงิดใจ “ทำไมไม่กลับบ้านไปล่ะ เหมอคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป เลิก เข้าใจไหม ทำไมต้องมาที่นี่อีก ถ้านะจะอยู่ทานข้าวที่นี่ เหมอจะไม่ลงไป ให้ร่วมโต๊ะด้วย คงทานไม่ลง”

ทุกถ้อยคำของไอ้เหมอเหมือนมีดที่ปักลงบนอกของชนะทีละด้าม ปักด้วยความแรงและมิดด้ามจนเลือดไหลทะลัก

“ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ ผมขอโทษ” ชนะยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังของไอ้เหมอที่เอาแต่ตอบแชทและหัวเราะอย่างสนุกสนาน “เหมอ...ได้ยินรึเปล่า”

ไอ้เหมอชักสีหน้า ผุดลุกขึ้นแล้วเผชิญหน้ากับชนะ ดวงตาแป๋วซื่อใสของมันสบมองอย่างตรงไปตรงมา “ยอมรับความจริงได้ไหม เราเลิกกันแล้วชนะ อย่าทำแบบนี้ มันน่ารำคาญ เหมอมีคนใหม่แล้ว นะเข้าใจไหม!”

ชนะส่ายหน้า คลี่ยิ้มเหมือนไอ้เหมอกำลังเล่าเรื่องตลกให้ฟัง “อย่าประชดผมแบบนี้”

“เหมอไม่ได้ประชด เหมอคบกับไอ้ป่าน รู้แล้วก็กลับไปได้ไหม เราเป็นคนอื่นต่อกันไปแล้วชนะ”

“ผม...ไม่เชื่อหรอก... เหมอรักผม...”

ไอ้เหมอหัวเราะ “ถามไอ้กวิ้นก็ได้ ถามใครก็ได้...ถ้านะไม่เชื่อ”

ชนะมองไอ้เหมออย่างจริงจัง “เหมอรักไอ้ป่านหรือไง ลืมผมได้แล้วอย่างงั้นเหรอ”

“ไม่ต้องลืม...ก็คบได้นี่”

“เสมอ...”

“แต่มันไม่ใช่การประชดหรอกนะ... แค่เพราะไอ้ป่านมันเป็นคนดี มันรักเหมอมาก เหมอคบกับมัน...เหมอไม่อึดอัดเลยชนะ เหมอมีความสุข”

แค่เพียงเท่านี้...ชนะก็เอื้อนเอ่ยคำใดไม่ออก ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความเจ็บปวดอย่างเกินจะทน

“ผมเข้าใจแล้ว... มีความสุขก็ดีแล้ว ขอให้เหมอโชคดี”

“อืม ชนะก็เหมือนกัน โชคดีนะ”

ชนะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แค่เพียงไอ้เหมอที่ยังคงยืนนิ่ง มันทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนล้า ยื่นมือคว้าดอกกุหลาบกับการ์ดสีสวยขึ้นมาจากถังขยะ เปิดอ่านภายในการ์ดที่มีลายมือหวัดๆ ของชนะเขียนอย่างเป็นระเบียบ

‘ผมขอโทษ’

ไอ้เหมอแนบการ์ดไว้กับอก ฟุบหน้าร้องไห้กับแขนของตัวเอง เพราะไม่รู้...ว่าถ้าหากต้องฝืนคบกันไป มันจะต้องฟังคำขอโทษจากชนะอีกสักกี่ครั้ง... มันจึงเลือก...ที่จะเดินหนีออกมา

***********

“เหมอจ๋า...จำได้ไหม ว่าผมเคยบอกว่าจะไม่ปล่อยเหมอไป ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อเหมอตายไปจากผมเท่านั้น... แต่เอาเข้าจริงแล้ว...ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ผมถึงบอก...ว่าผมจะตายไปจากเหมอเอง” เสียงกระซิบแผ่วเบา ราวกับต้องการให้สายลมช่วยนำพาข้อความนี้ไปให้ถึงคนรัก ทว่า...เสียงของชนะคงไปไม่ถึง เสียงของเขาในตอนนี้คงมีแต่ตุ๊กตาไม้ที่ยังคงยิ้มให้ตัวเดิมเท่านั้นที่ได้ยิน

“แต่ผมยังติดค้างคนที่รักผม... ทั้งเพี้ยน ทั้งน้องๆ และป๋าที่พักหลังมานี้เขาห่วงใยผมตลอด ผมอยากตอบแทนพวกเขาก่อนที่ผมจะไป ทั้งๆ ที่ความจริง...คนไม่ดีอย่างผมก็ควรหายไปจากโลกนี้ตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ”

ชนะพรมจูบลงบนไอ้เหมอจ๋าด้วยความรัก ตุ๊กตาไม้เปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำที่ไหลรินออกจากดวงตาคู่สวย “เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะ ตอนนี้ผมมีแค่เหมอจ๋า อยู่กับผมแบบนี้ไปนานๆ นะครับ”

ไอ้เหมอจ๋ายังคงยิ้มแย้ม ชนะจึงยกยิ้มตาม ก่อนจะพามันกลับเข้าห้อง ชนะพามันนอนบนเตียงเล็กของมัน ห่มผ้าให้แล้วลูบหัวกล่อม “นอนนะครับ นอนแล้วหลับฝันถึงผมด้วย”

ชยแอบมองอยู่นอกห้อง ลอดผ่านประตูที่เปิดแง้มไว้ คนแก้มเยอะมองพี่ชายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะโทรถึงเพี้ยนอย่างเร่งด่วน

“ว่าไงลูกชาย พรุ่งนี้พี่เพี้ยนกลับแล้วนะ มารับด้วย”

“เพี้ยน นะแย่แล้วนะ กลับคืนนี้ไม่ได้เหรอ”

“น้องนะเป็นอะไร!”

“ยะบอกไม่ถูก แต่รู้ว่ามันแย่มากๆ เพี้ยน นะเลิกกับเหมอแล้วนะ ยะเห็นเหมอขึ้นสเตตัสคบกับใครที่ไหนก็ไม่รู้”

“หา! ได้ไง! ลูกเหมอเป็นลูกสะใภ้ของพี่เพี้ยนนะ”

“ยะก็ไม่รู้ รีบกลับมาเลย แต่อย่าเพิ่งให้ป๋ากลับนะเพี้ยน ถ้าป๋ารู้ว่านะไม่ไปเรียน นะโดนป๋าดุแน่”

“โอเคๆๆๆ พี่เพี้ยนเข้าใจแล้ว แล้วเจอกันทูนหัว พี่พ่ายยย เปิดประตูให้น้อง น้องไม่นอนโซฟานะ!”

ชยถอนหายใจ วางสายจากเพี้ยนแล้วรีบเข้าไปหาพี่ชาย

“อ้าว...ยะ มีอะไร” ชนะหันมาถามพร้อมรอยยิ้ม “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

ชยเดินเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดของตัวเองไว้แน่น “อยากกอด”

ชนะกอดตอบ ยกมือลูบหลังน้องชายแผ่วเบา “เป็นอะไร”

“เปล่า แล้วนะ...เป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่ได้เป็นอะไร ทำไมถามอย่างงั้น”

“ก็...ยะเห็นว่าเหมอ เอ่อ...คบกับ...”

ชยพูดจนจบประโยคไม่ได้ “นะโอเครึเปล่า”

“โอเค... นะเลิกกับเหมอแล้ว เหมอก็มีสิทธิ์ที่จะคบกับใครก็ได้”

ชยยิ่งกอดตัวของพี่ชายแน่นขึ้นไปอีก น้ำเสียงที่ไม่ยินดียินร้ายนั้นทำให้รู้สึกกังวลใจ ชนะราวกับทิ้งไว้เพียงร่าง แต่ไม่มีจิตวิญญาณอะไรหลงเหลืออยู่เลย ราวกับคน...ที่พร้อมจะหายไปได้ทุกเมื่อ

“นะ ถ้าไม่ไหวก็บอก มีอะไรก็บอกกัน เราเป็นพี่น้องนะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ในท้องของแม่ แม้จะมีช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันบ้าง แต่ไม่มีวันไหนที่เค้าไม่เป็นห่วงตัวเลย”

“ขอบใจที่เป็นห่วง แล้วก็...ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับยะ”

“ไม่เป็นไรหรอก มาเริ่มกันใหม่นะ โยก็โทรมาเหมือนกัน โยบอกว่ารู้สึกกังวลใจแปลกๆ ก็เลยโทรมาหา คืนพรุ่งนี้บอกว่าจะมา ให้เราไปรับด้วย เพี้ยนก็จะกลับพรุ่งนี้เช้า”

“อืม”

“คืนนี้เค้านอนด้วยอีกคืนนะ ตัวจะได้ไม่เหงา”

“โอเค แต่ห้ามนอนกรนอีกนะ นะนอนไม่หลับ”

“บ้า ไม่ได้กรนซะหน่อย มั่วแล้ว”

“เดี๋ยวคืนนี้อัดเสียงไว้”

“นะอ่ะ!”

เห็นน้องชายหน้าบึ้งแล้วชนะจึงโยกหัวกลมๆ เล่น “ไว้โยกลับมาแล้วเราไปเที่ยวกัน”

“สามคนเหรอ”

“แน่นอน”

“โอเคคคคคคค”

ชยตื่นเต้นดีใจ ในขณะที่ชนะก็คลี่ยิ้ม “นะจะเอากล้องไปด้วย”

“อือ...ถ่ายรูปไว้เยอะๆ เลย ตอนแก่จะได้มานั่งดูรูปด้วยกันเนอะ”

“อืม... ฝากดูด้วยนะ”

ชยชะงัก มองพี่ชายอย่างไม่สบายใจ “ดูด้วยกันสิ นะก็ต้องแก่”

“ไม่แก่หรอก คนหล่อ ไม่มีวันแก่”

“โหยยย หลงตัวเองเหมือนป๋าเลย”

“ก็ลูกป๋านี่”

“เออเนอะ ฮิฮิ ยะไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา”

ชนะมองตามน้องชาย ก่อนจะล้มตัวลงนอน คว้ามือถือของชยขึ้นมากดเลื่อนดูฟีดข่าวในเฟซของชย ก่อนจะเจอกับสเตตัสความสัมพันธ์ที่เพิ่งอัพเดทไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

Only Summer went from being “married” to “it’s complicated.”

ชนะเห็นคอมเม้นมากมาย จากไอ้เชษฐ์ที่มีแค่เครื่องหมายคำถาม จากไอ้ชายที่มีแค่จุดสามจุด จากไอ้ปิ๊กที่เพิ่มเครื่องหมายคำถามจากไอ้เชษฐ์อีกสามตัว จากไอ้กวิ้นที่แสดงความคิดเห็นแค่คำว่า ‘มึง...’ แม้กระทั่งพี่สมัยยังงงงวย ชนะมองอยู่อย่างนั้น นิ่งนานจนในที่สุดนิ้วเรียวยาวก็กดไลค์ให้กับโพส

YaYa Chaya: ยินดีด้วยครับ มีความสุขจริงๆ ซะทีนะ :-)

ชนะวางโทรศัพท์มือถือของน้องชายลงข้างกาย ก่อนจะหยิบเครื่องของตัวเองขึ้นมา จัดการลบแอคเค้าท์และแอพพลิเคชั่นเฟซบุ๊คออกจากมือถือ เคยสมัครเพราะถูกไอ้กวิ้นบังคับ แต่พักหลังก็ติดแอพนี้ตลอดเพราะเป็นอีกช่องทางที่ใช้ติดต่อกับเสมอ ทว่าตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว...

“นะ นอนแล้วเหรอ งั้นเค้าปิดไฟนะ”

“อืม” ชนะตอบรับเบาๆ หลับตาลงอย่างปวดร้าว ถ้าสลับความจริงกับความฝันได้...จะให้จ่ายเงินมากแค่ไหน ชนะก็ยอม แต่เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ถึงอยากจะอยู่ในฝันให้นานกว่านี้




กลุ่มแชทเฉพาะกิจเริ่มต้นขึ้นมาอย่างยาวนานหลายชั่วโมง เพราะสเตตัสของไอ้เสือเหมอที่กำลังเป็นกรณีพิพาทในครั้งนี้

กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไอ้เหมอ ทำเหี้ยอะไรของมึง

Only Summer: กูทำอะไร

พิเชษฐ์และปรีประภา: มึงจะคบกับไอ้ป่านจริงๆ ใช่ไหม

Only Summer: เปล่า

คุณชาย: แล้วสเตตัสมึงนั่นอะไรวะ? มึงเล่นเหี้ยไรอยู่

Only Summer: เบื่อ อยากเปลี่ยนบ้าง แล้วมึงพูดถึงไอ้ป่านทำไม กูไม่ได้ขึ้นความสัมพันธ์กับมันซะหน่อย

ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: ถ้าเบื่อจริง คงไม่มีหมาตัวไหนเอาแต่เหม่อหรอกว่ะ บางคืนแม่งก็ร้องไห้ มึงเป็นสาวน้อยรึไงวะไอ้สัด

Only Summer: กูร้องคืนเดียวเว้ย มึงอย่าเอามาล้อไอ้สัดปิ๊ก

คุณชาย: มึงทำแบบนี้มึงคิดดีแล้วใช่ไหม กูเคยบอกมึงไว้ว่ายังไง วันที่จัดงานฉลองให้ จำได้อยู่รึเปล่าวะ

ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: นี่น้องญาญ่าก็มาเม้น คงเคืองแทนพี่ชายชิบหาย อย่าทำให้ทูนหัวกูอารมณ์เสียแล้วพาลจะเกลียดขี้หน้ากูด้วย

กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: กูว่านั่นไอ้นะ ไม่ใช่น้องชายมันหรอก ตอนนี้มันปิดเฟซไปแล้วด้วย ไม่มาเรียนครบอาทิตย์ กูโทรไปติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านมันก็เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกมาเจอใคร ถ้าพวกมึงเลิกกันแล้วมันพังทั้งคู่แบบนี้ เลิกกันทำไมวะ

Only Summer: หุบปากไปเถอะไอ้กวิ้น

พิเชษฐ์และปรีประภา: ไอ้เหี้ยปิ๊ก มึงจีบน้องไอ้นะอยู่รึไงวะ

ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: จีบ แต่เขาไม่ยอมตอบแชทกูสักประโยคเดียว กูทักไปเมื่อสองเดือนก่อน ขึ้นอ่านแล้วแต่ไม่ตอบอะไรเลยยย แต่กูมั่นใจว่ากูยังไม่แห้ว

คุณชาย: ไอ้เหี้ยปิ๊กโคตรหน้าด้านเลยว่ะมึง ระวังพี่ของน้องญาญ่าจะฆ่าหมกป่า แล้วนี่ไอ้นะมันเป็นไงบ้าง

กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไอ้ชายมึงถามมาอีกหน้าต่าง กูไม่อยากบอกในนี้ว่ะ เดี๋ยวไอ้เหมอมันจะรำคาญเอา

Only Summer: กวนตีนกูเหรอไอ้กวิ้น อยากบอกก็บอกสิวะ

กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: กูไม่บอก

คุณชาย: เดี๋ยวกูทักไป

Only Summer: กวนตีนกูไอ้พวกเหี้ย

พิเชษฐ์และปรีประภา: อะไรที่มึงทำไม่ถูกกูก็ว่าไปตามไม่ถูก มึงจะเสียหลักหรืออะไรอยู่กูไม่รู้ แต่ถ้ามึงยังขืนทำอย่างนี้ต่อไป ไม่มีวันที่มึงจะมีความสุขหรอกไอ้เหมอ ต่อให้มึงเริ่มต้นกับใครใหม่ มึงจะยิ่งลืมไอ้นะไม่ได้ จำคำกูไว้

Only Summer: ทำไมกูจะลืมไม่ได้... กูกำลังพยายาม

พิเชษฐ์และปรีประภา: เพราะมึงกำลังพยายามเกลียดมัน ทั้งๆ ที่ใจมึงรัก ชาตินี้มึงก็ลืมมันไม่ได้หรอกว่ะ เพราะยิ่งมึงพยายาม มึงก็ยิ่งคิดถึง ยิ่งมึงโกหกตัวเอง มึงก็จะยิ่งรู้...ว่าความรักที่มึงมีให้มันชัดเจนมากแค่ไหน มึงลืมไม่ได้หรอก กูก็เคยลองทำ กูรู้ดี

Only Summer: แต่มึงไม่เจออย่างกู...มึงไม่รู้หรอกว่ามันยากที่จะรักต่อ

พิเชษฐ์และปรีประภา: ถ้ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว มึงก็ไม่ต้องไปรู้สึกอะไรกับมันทั้งนั้น ถ้ามึงอยากลืม มึงมองมันเป็นแค่อากาศ เป็นแค่ของไร้ค่าที่ไม่มีผลอะไรกับมึงแล้ว ไม่ต้องไปแยแสอะไร ไม่ต้องให้ความสำคัญ อย่าพยายามเกลียดมัน อย่าพยายามที่จะรักมัน มึงทำได้ไหม

Only Summer: กูปวดหัวว่ะ นอนละ

คุณชาย: มึงหนีเหรอวะ โคตรป๊อดไอ้สัด

ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: ขี้ขลาด

กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: หนีซะให้พอ พอใจแล้วก็กลับมาเป็นคนเดิมด้วย ไอ้เหมอแบบนี้ห่างไกลจากเสือเหมอเพื่อนซี้กูมากเว้ย ไปๆ แยกย้ายกันนอน

..............................................................TBC....................................................................

ไสว่าสิบ่ถิ่มกั๋นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ดีใจที่เสมอได้เริ่มต้นใหม่ ยินดีกับความสุขที่จะมาถึงในเร็ววัน ส่วนลูกสามี มาอยู่กับเรา ใครไม่เอา เราเอาเอง ชอบผู้ชายสาย S ลืมใครไม่ได้ก็ช่าง พี่จะรับไว้เอง!! 

[continued]

จากตอนที่แล้วเกลียดนะมาก ตอนนี้เริ่มเห็นใจแล้ว ฮื้อออ
#ทีมชนะ #ทีมเสมอ #ทีมรักเสมอ

[iceman555]

เฮ้ออออออ.  พูดไม่ออก

[pipoo]

แง่เสียใจสงสารทั้ง2คนเลยยยยย

[larynx]

มนุษย์จำพวกที่พยายามลืมแบบนี้อิช้อยเห็นมานักต่อนักแล้วค่ะว่าแพ้ทาง

[Nus@nT@R@]

    โอละพ่อ.....เจ็บทั้งสองฝ่าย

[Malila]

สงสารทั้งสองฝ่าย

เหตุการณ์นี้จะทำให้โตขึ้น หวังว่าจะเลือกทางออกที่ดีนะทั้งสองคน

[THiiCHA]

เค้าบอกว่าคนเป็นฝาแฝดความรู้สึกจะสื่อถึงกันได้
เราเองก็มีเพื่อนสนิทเป็นฝาแฝดเวลาคนนึงเศร้าอีกคนอยู่คนละที่ก็สัมผัสได้จริงๆนะ
คนเขียนแต่งได้สมจริงมาก ปรบมือรัวๆ
น้องญาญ่าน้องโยแม่เพี้ยนขุ่นพ่อออ ช่วยชนะด้วย   T____T 
 
ปล. ฮาแก๊งเกรียน ขอบคุณที่ช่วยผ่อนคลายบรรยากาศไม่ให้คนอ่านอกแตกตายไปก่อน
 

[TachibanaRain]

  อ่านแล้วก็น้ำตาจะไหลอึดอัดแทนทั้งเสมอและชนะ เรา #ทีมออลกวิ้น นะ เพราะงั้นไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น อย่างที่เหมอมันบอกว่าทุกครั้งที่ชนะผิดก็มักจบด้วยการขอโทษที่เหมอมันมักยอมเพราะรักมันจะกลัวก็ไม่แปลกถ้าหากคิดว่าจะต้องเสียใจแบบเดิมซ้ำๆแต่เหมอก็ไม่ควรจะเอาป่านมาอ้างแบบนี้นะเราไม่อวยชนะเรายังจุกแทนเลย

[rujaya]

ชะน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อยากปลอบจังเลย 

[diltosscap]

ติดตามความรักของเหมอกับชนะอย่างใกล้ชิด ความเสียใจของเหมอกับชนะเท่ากันไม่มีใครมีความสุข ยังอยู่ข้างเหมออยู่นะ เท่าที่นะยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้เรื่องรัน ก็ไม่สนับสนุนให้เหมอคืนดีด้วยหรอกนะ ถ้าเหมอกับไปเป็นแฟนกับชนะตอนนี้เหมอก็ไม่มีความสุขตลอดชีวิตนั่นแหล เจ็บปวดเสียใจที่ไม่ได้อยู่ใกล้ไม่ได้เห็นหน้ายังดีกว่าอยู่ด้วยกันแล้วยังคาใจว่านะยังรักแฟนเก่ายังลืมไม่ได้ #รักเหมอนะ

[ssipra]

เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง ขุ่นแม่เพี้ยนยังผ่านมันมาได้