*********************
YaYa Chaya feeling happy
:-) ขอบคุณที่ปลอดภัย ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก ขอบคุณคุณหมอคนเก่ง คุณหมอไม่ใช่แค่ช่วยชีวิตคนไข้ แต่ยังช่วยญาติของคนไข้ด้วย #ภูมิใจที่ได้เรียนหมอ #จะตั้งใจเรียน #รักป๋า #รักพี่นะ #รักน้องโย #รักเพี้ยน และสุดท้าย ขอบคุณตุ๊กตาตัวนี้ @Only Summer เพี้ยนบอกว่าชื่อเหมอจ๋า ไม่รู้ว่ามาจากชื่อของเสมอหรือเปล่า :-) ขอบคุณนะ
ไอ้เหมอยิ้มกับสเตตัสของชย มันมองรูปตุ๊กตาไม้แล้วยิ้มทั้งน้ำตา กดไลค์ลงบนสเตตัสก่อนจะทักแชทหาชยที่กำลังออนไลน์อยู่ขณะนี้
Only Summer: อยากไปเยี่ยม แต่ติดว่าพรุ่งนี้เหมอต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว ยะบอกนะให้ด้วยว่าหายไวๆ
YaYa Chaya: ถ้านะตื่นแล้วจะบอกให้นะ เหมอไปนานไหม มาทันส่งนะไปอเมริการึเปล่า
ไอ้เหมอใจกระตุก ชนะจะไปอเมริกา...ไปอยู่อีกซีกโลก ไกลจนมันตามไปไม่ได้...
Only Summer: นะจะไปเมื่อไหร่เหรอ เหมอไปสามเดือน
YaYa Chaya: ป๋าบอกถ้านะพร้อมก็ไปเดือนหน้า ป๋าอยากพานะไปรักษาให้เร็วที่สุด
Only Summer: หมอในไทยไม่มีเหรอ ทำไมต้องไปไกลขนาดนั้น
YaYa Chaya: มี เก่งๆ ก็เยอะ แต่นะมีประวัติรักษาที่นู่นแล้ว ก็ไม่ต้องโอนย้ายประวัติมาให้ยุ่งยาก ป๋าก็อยากได้หมอคนเดิมรักษามากกว่า เพราะเขารักษานะมานานแล้ว น่าจะรู้อาการของนะได้ดีกว่า
Only Summer: อืม
YaYa Chaya: เหมอจ๋านี่ซื้อมาจากไหนเหรอ ผมอยากได้บ้าง แปลกดี
Only Summer: ซื้อตอนไปถนนคนเดินวัวลายที่เชียงใหม่ นะชอบมันมาก บอกว่าหน้าเหมือนเหมอ ทั้งๆ ที่ไม่เหมือนสักนิด
YaYa Chaya: เอ...ก็เหมือนอยู่นะ ฮ่าๆ ล้อเล่น ไว้ผมชวนโยไปเดินดู
Only Summer: อื้ม แล้วทำไมต้องขอบคุณไอ้เหมอจ๋าเหรอ
YaYa Chaya: ผมว่ามันคงอยู่กับนะในตอนนั้น นะอาจจะถือมันไว้ หรือมันอาจจะอยู่ข้างๆ ผมไม่แน่ใจ แต่ผมกับโยได้ยินเสียงมันตกพื้นถึงได้รู้ว่านะอยู่ในห้อง เพราะตอนแรกเรียกก็ไม่มีใครขานรับ พอเราจะลงไปดูข้างล่างก็ได้ยินเสียงมันตกลงมา ไม่งั้น...พวกเราก็คงเจอนะช้ากว่านี้แล้วอาจจะสายเกินไป
ไอ้เหมออดคิดไม่ได้ว่าถ้าช้าไปเพียงไม่กี่นาที ชนะก็อาจจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แค่คิดใจมันก็ปวดแปลบ แค่คิดว่าจะไม่ได้พบไม่ได้เจอกันอีก ไอ้เหมอก็เจ็บจนหายใจแทบไม่ออก
Only Summer: ยะ นะจะไปนานรึเปล่า”
YaYa Chaya: ยังไม่รู้เลย ป๋าให้ดร็อปเรียนไว้แล้ว เพราะมันคงต้องใช้เวลานาน
Only Summer: อืม คงคิดถึงน่าดู
YaYa Chaya: เหมอ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม
Only Summer: ว่ามาสิ
YaYa Chaya: เหมอมีคนใหม่แล้วจริงๆ เหรอ
Only Summer: ไม่มี ไม่เคยมี
YaYa Chaya: อ่า...แล้ว ยังรักนะอยู่ไหม
Only Summer: อืม
YaYa Chaya: ถ้านะรู้ คงดีใจ
ไอ้เหมอแน่ใจว่าชนะจะต้องดีใจอย่างที่ชยบอก แต่คงเป็นในกรณีที่ชนะไม่โกรธไอ้เหมอเรื่องที่ทำตัวไม่ดีกับชนะในช่วงที่ผ่านมา คิดไปแล้วมันก็เจ็บใจที่ตัวมันใจร้ายได้ถึงขนาดนั้น
Only Summer: นะจะกลับมาใช่ไหม
YaYa Chaya: แน่นอน ครอบครัวอยู่ที่นี่ ยังไงก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว แล้วผมก็คิดว่า หัวใจของนะอยู่ที่นี่ด้วย ทนอยู่ไกลๆ ได้ไม่นานหรอก
ชยทำให้ไอ้เหมอยิ้มได้ แต่ในใจของมันก็ยังปวดหน่วง มันปฏิเสธที่จะยอมรับว่าต้องห่างกับชนะที่กำลังจะไปในที่ที่ไกลจากมัน
Only Summer: ขอบคุณที่ส่งข่าวบอกกันนะ เหมออยู่ทางนี้ ทำอะไรไม่ได้เลย
YaYa Chaya: เหมอไม่ต้องทำอะไร แค่เหมอเป็นห่วง นะก็คงดีใจจะแย่แล้ว ไม่ได้ยอนะ พูดจริงๆ
Only Summer: อื้ม เหมอไปนอนละ ยะก็อย่านอนเยอะ อย่ากินเยอะนะ เดี๋ยวอ้วน
YaYa Chaya: เหมออ่ะ!! :-(
ไอ้เหมอกลุ้มใจเหลือแสน อยากหนีออกจากโรงเรียนบินไปเชียงใหม่ตอนนี้มันก็ทำไม่ได้ แค่ก้าวขาออกจากโรงเรียนข้างเดียวคงถูกหิ้วกลับมาลงโทษขังเดี่ยวแน่ๆ แต่หลังจากนี้มันจะไม่ได้เจอชนะ...ไม่ได้เจอโดยไม่รู้กำหนดด้วยว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ทั้งๆ ที่ครั้งสุดท้ายที่เจอกันเป็นมันเองที่ผลักไส เป็นมันเองที่ห้ามไม่ให้ชนะไปที่บ้าน เป็นมันเองที่ปล่อยให้ชนะเดินจากไปโดยไม่รั้งเอาไว้
แต่เอาเข้าจริง ไอ้เหมอไม่แน่ใจ...ว่าสิ่งที่มันกำลังคิดอยู่ตอนนี้คือความต้องการแบบไหน มันอยากเจอ แต่ไม่รู้ว่าเจอแล้วจะต้องทำหน้ายังไง จะต้องพูดคำไหนก่อนเป็นประโยคแรก มีแต่ความสับสน มีแต่ความอึดอัดเต็มแน่นอยู่ในอก มันดีใจที่ชนะยังอยู่ให้มันได้รัก ยังอยู่ให้ได้มองเห็น แต่หลังจากนั้นล่ะ...จะทำอย่างไรต่อ จะกลับไปคบกันด้วยความรู้สึกค้างคาแบบนี้ ไม่ได้อีกแล้ว ไอ้เหมอต้องเคลียร์ตัวเองว่ามันยอมรับได้มากแค่ไหน เพราะถ้ามันยังเอาแน่เอานอนกับตัวเองไม่ได้ กลับไป...ก็คงต้องพังเหมือนเดิม
ไอ้เหมอไม่อยากเจ็บปวด และยิ่งกว่านั้นมันไม่อยากทำให้ชนะต้องเจ็บปวด
Only Summer: ไอ้กวิ้น อยู่ป่าววะ ช่วยอะไรกูหน่อย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ช่วยไรวะ กูกำลังจะขึ้นเครื่องแล้วเนี่ย พูดมาให้เร็ว
Only Summer: มึงจะถึงเชียงใหม่กี่โมง
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: คงบ่ายสอง น้องไอ้นะจะไปรับที่สนามบิน ทำไมวะ มึงจะฝากอะไรไหม
Only Summer: ถึงแล้วทักแชทกูมาด้วย กูจะอัดคลิปฝากมึงให้นะดู กูต้องฝึกภาคสนามพรุ่งนี้แล้ว ยังไงมึงอย่าลืมนะเว้ย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: พูดเพราะๆ กับกูก่อน เรียกกูว่าท่านเทพกวิ้นด้วย ไม่งั้นกูไม่ช่วย
Only Summer: กูกลับบ้านเมื่อไหร่มึงโดนปิ้งแน่ไอ้นกขึ้นวอ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: แค่นี้ บรั้ยยยยยย
Only Summer: เออๆ ท่านเทพกวิ้น ช่วยกูด้วย
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ช่วยน้องเหมอด้วย มึงต้องพูดอย่างนี้
ไอ้เหมอแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ถ้าไม่ติดว่าเพิ่งได้คืนจากไอ้หมวดยิ้ม มันคงกระทืบโทรศัพท์มือถือตัวเองประหนึ่งว่าเป็นหน้าไอ้กวิ้นให้เละไปแล้ว แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก ไอ้เหมอจึงยอมทำตามไอ้นกขึ้นวอแต่โดยดี
****************************
ชนะตื่นขึ้นในเช้าของอีกวัน คนแรกที่อยู่ในโฟกัสสายตาก็คือพ่อที่มีใบหน้าเครียดขรึม ความอ่อนล้า และวัยที่โรยราปรากฎชัดให้เห็น
“นะ...เป็นไงบ้าง”
ชนะไม่ตอบคำถาม หลับตาลงด้วยความรู้สึกผิดหวัง...ผิดหวังที่ยังคงอยู่ที่นี่ ยังคงอยู่ในที่ที่ไม่ใช่ของเขา ยังคงอยู่บนโลกที่ไม่มีใครต้องการ แต่ก่อนที่จะทันได้เอ่ยถามว่าทำไมตัวเขาถึงยังไม่ได้ไปตามที่ต้องการ ร่างทั้งร่างก็ถูกกอดรัดไว้แน่น
“นะ...ป๋าขอโทษ” เสียงคำขอโทษดังก้องอยู่ในหัว สั่นคลอนหัวใจที่ไร้ซึ่งความหวัง ชนะนิ่งงัน ไม่คาดหวังว่าในชีวิตจะได้ยินคำพูดนี้จากผู้เป็นพ่อ ไม่คาดหวังว่าคนที่แสนเย็นชาและเข้มงวดจะร้องไห้เพราะเขา ชนะรู้สึกจุกในอก ปวดราวกับทุกบางอย่างบีบอัด
ไร้พ่ายกอดตัวลูกชายไว้นิ่งนาน ความผิดหวังที่ปรากฎบนดวงหน้าอ่อนเยาว์ทำให้นึกกังวลใจ ชนะยังคงนิ่งเงียบ เนิ่นนานหลายนาที ก่อนจะเอื้อนเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาว่า
“ขอโทษผมเรื่องอะไร”
ไร้พ่ายกอดตัวลูกชายแน่นยิ่งขึ้น ปวดร้าวไปทั้งใจ “ทุกเรื่อง...ทุกเรื่องที่ทำให้นะต้องเป็นแบบนี้”
ชนะหลับตาลงในอ้อมกอดของพ่อ เหนื่อยล้ากับความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง เขาสร้างปัญหาอีกแล้ว เพราะไม่ได้ไปอย่างที่ใจคิด ถึงต้องทำให้พ่อมาขอโทษเขาแบบนี้ “ป๋าไม่ผิดหรอกครับ...ผมเหนื่อยแล้ว ผมแค่อยากไปในที่ที่เป็นของผม ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ทำไมจะอยู่ไม่ได้” ไร้พ่ายถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะบอกย้ำให้ลูกชายได้รับรู้ “นะต้องอยู่กับป๋า อยู่กับเพี้ยน อยู่กับน้องๆ มันคือที่ของนะ ป๋าถึงไม่ให้นะไป”
ชนะไม่ต่อความ เขาทำเพียงขยับตัวในอ้อมกอดอบอุ่นของพ่อ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รับอ้อมกอดนี้ ...พ่อกอดเขาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ พูดคุยถามไถ่เขาด้วยความเป็นห่วงตอนไหน... เท่าที่จำได้...มันก็นานมาแล้ว และเลือนลางเต็มที แต่อ้อมกอดของพ่อในวันนี้ กลับทำให้ความอบอุ่นที่เคยมีคืนกลับมา แม้ว่าจะลืมวันเวลา แต่สัมผัสยังคงอยู่ชัดเจน
“ป๋าจะไม่ทิ้งนะไว้คนเดียวอีกแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม ขอให้ป๋าได้แก้ตัว ให้ป๋าได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีสักครั้ง”
หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้มคนในอ้อมแขน ไร้พ่ายยกมือใหญ่ขึ้นเช็ดให้อย่างเก้ๆ กังๆ เพราะไม่รู้จักดูแลทะนุถนอม เพราะไม่รู้จักความอ่อนโยน แต่ไร้พ่ายผู้ชายทื่อและแสนซื่อบื้ออย่างที่เพี้ยนมักจะแอบด่าว่าในใจก็ทำได้ไม่เลว ปาดน้ำตาออกจากแก้มของลูกหยดแล้วหยดเล่า ก่อนริมฝีปากจะพรมจูบลงขมับปลอบโยนราวกับชนะยังคงเป็นแค่เด็กชายชนะตัวเล็กๆ ที่มักจะชื่นชมและเป็นห่วงพ่อมากกว่าน้องๆ เสมอ
“ป๋าไม่เกลียดนะเหรอ... แม่ของนะเป็นคนไม่ดี”
แม่เป็นคนไม่ดี ทำร้ายป๋า ทำร้ายเพี้ยน แต่ปัดความผิดให้กับคนอื่น ชนะเกลียดแม่...เกลียดที่ต้องเกิดมาเพราะผู้หญิงใจร้ายคนนั้น
“ป๋าจะเกลียดนะได้ยังไง นะเป็นลูกของป๋า”
“แต่ป๋าไม่ได้ตั้งใจทำให้นะเกิด แม่บอกว่าป๋าไม่รักแม่...แม่บอกว่านะเป็นตัวภาระของป๋า เป็นตัวปัญหาของแม่”
ไร้พ่ายสะท้อนใจ บาดแผลในใจของลูกชายคงลึกกว่าที่คิด ไม่รู้ว่าคำพูดร้ายๆ นั้นฝังใจลูกชายมานานกี่ปี คงเหมือนเทปที่กรอให้ฟังอยู่ซ้ำๆ
“ป๋ายอมรับว่าป๋าไม่ได้รักแม่ของนะ แต่ป๋ารักนะ รักยะ รักโย เพราะนะคือเลือดเนื้อเชื้อไขของป๋า เป็นความหวังของป๋า ป๋าขอโทษที่บังคับนะมาตลอด ขอโทษที่ไม่ไว้ใจ ขอโทษที่ไม่เห็นความพยายามของนะเลย ป๋าขอโทษ”
ไร้พ่ายคลายแรงกอด ก้มลงมองสบตากับลูกชายด้วยความจริงจัง
“นะเคยติดยา...ทำตัวไม่ดี ทำให้ป๋าผิดหวัง” ชนะบอกอย่างเสียใจ ลังเลและสับสนเกินกว่าจะมองสบตาผู้เป็นพ่อได้
“ช่างมัน...เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ป๋าไม่สนแล้ว แค่นะอยู่กับป๋าไปนานๆ ก็พอ” แต่ไร้พ่ายบอกปัดอย่างง่ายดาย ชนะค่อยๆ คลี่ยิ้ม เพราะไม่เคยเห็นพ่อในมุมแบบนี้มาก่อน
“นะอยู่กับป๋าได้เหรอ...อยู่กับเพี้ยน อยู่กับยะ อยู่กับโย อยู่กับคุณตาคุณยาย นะอยู่ได้ใช่ไหม...”
“ได้...ได้อยู่แล้ว มันเป็นที่ของนะตั้งแต่แรก”
“ขอบคุณครับ”
“แต่นะต้องสัญญากับป๋า...ว่าจะไม่ไปไหนอีก”
ชนะพยักหน้า กระซิบเสียงแผ่วแต่มั่นคงว่า “นะสัญญา”
เพี้ยนกับแฝดอีกสองคนแอบมองอยู่หลังประตู ได้เห็นพ่อลูกกอดกันกลมอย่างที่ชาตินี้คิดว่าจะไม่ได้เห็นแล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบจูงเด็กแฝดสองคนเข้าไปในห้อง
“ทำไมกอดกันแค่สองคน ลืมพวกเราแล้วเหรอ” ชยพองแก้ม ก่อนจะรีบเข้าไปในอ้อมกอดของพ่อที่อ้าแขนรับอีกข้าง
“งั้นโยต้องอยู่ตรงไหนอ่ะ” ชโยเห็นอ้อมกอดของพ่อเต็มไปด้วยพี่ๆ แล้วก็คิดหนัก ก่อนจะตัดสินใจกอดที่คอของพ่อจากทางข้างหลัง “อยู่ตรงนี้ก็ได้”
“เพี้ยน มึงอย่าคิดเข้ามาอีก กูหนัก”
เพี้ยนชะงักกึก เบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปกอดเอวชนะไว้ “กอดคนนี้ก็ได้ ครอบครัวสุขสันต์ ฮี่ๆ”
ชนะหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ทำให้คนฟังชื่นใจ เพราะกังวลใจมาตลอดว่าจะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของชนะอีกแล้ว
“ตัวทำให้เค้ากับโยร้องไห้ ต้องเลี้ยงขนมด้วย”
“กินจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว ยังจะกินขนมอีก เดี๋ยวก็เป็นหมีจริงๆ หรอก”
ชยหน้างอ มองค้อนพี่ชายแล้วหันฟ้องผู้เป็นพ่อ “ป๋า นะว่าอ่ะ ยะไม่อ้วนซะหน่อย”
“อืม แค่น้องๆ ลูกแพนด้า”
“ป๋าอ่ะ!”
“อย่าแกล้งคนอ้วนของพี่เพี้ยนสิ”
ชยถูกรุมจนหน้ายุ่ง ชนะยกนิ้วไปจิ้มแก้มน้องชายก่อนจะมองเพี้ยนด้วยความลังเล ไร้พ่ายเห็นดังนั้นจึงชวนเด็กแฝดอีกสองคนลงไปซื้อกาแฟที่ชั้นล่างของตึก
“เพี้ยน” ชนะเอ่ยเสียงเบาเมื่อภายในห้องเหลือกันอยู่ตามลำพัง
“หืม”
“เพี้ยนเกลียดนะรึเปล่า”
เพี้ยนมองลูกชายสุดที่รักด้วยความเหวอเต็มพิกัดจนชนะอดขำไม่ได้ “เดี๋ยวๆ ทำไมคิดอย่างนั้น”
ชนะไม่ตอบ เพี้ยนจึงยิ่งร้อนรน “ไม่ได้ไปฟังอะไรแปลกๆ จากนังวิว เอ้ย จากแม่วิวมาหรอกใช่ไหม”
“...” ความเงียบสำหรับเพี้ยนคือคำตอบว่าใช่กรายๆ เขาจึงคิดว่าหลังจากนี้ต้องจัดการศัตรูคู่แค้นทบต้นทบดอก
“พี่เพี้ยนไม่เคยโกหกอะไรน้องนะเลยนะ นอกจากตอนเด็กๆ ที่เคยบอกว่าพี่เพี้ยนเป็นเจ้าชายมาจากต่างแดน” ชนะหลุดยิ้ม เพี้ยนจึงยกยิ้มตามแล้วกุมมือเด็กน้อยสุดที่รักของตัวเองไว้ “พี่เพี้ยนคงญาติดีกับแม่ของน้องนะไม่ได้ แต่พี่เพี้ยนรักน้องนะ น้องนะเป็นลูกของคนที่พี่เพี้ยนรัก เป็นลูกคุณพ่อไร้พ่าย แต่แค่อาศัยท้องนังวิวมาเกิดแค่นั้น พี่เพี้ยนเรียกแม่น้องนะแบบนี้ไม่ว่าใช่ไหม ขี้เกียจพูดเปลี่ยนสรรพนามแล้ว”
“อื้อ” ชนะยิ้ม ไม่ถือสาเพราะรู้ว่าเพี้ยนไม่ใช่คนคิดร้ายกับใครถ้าไม่เกลียดจริงๆ
“คนให้กำเนิด ใครๆ ก็เป็นได้ แค่มีอวัยวะสืบพันธุ์ แต่แม่หรือความเป็นแม่ มันเป็นกันไม่ได้ง่ายๆ แม่สำหรับพี่เพี้ยนคือคนที่เฝ้าดูแล เอาใจใส่ ทะนุถนอมและเลี้ยงดูลูกจนเติบใหญ่ได้ แม่คือคนที่สามารถเสียสละตัวเองเพื่อลูกได้ทุกอย่าง ใครจะนิยามเป็นความหมายไหนพี่เพี้ยนไม่รู้ แต่เท่าที่พี่เพี้ยนสัมผัสและโตมา แม่ของพี่เพี้ยนเป็นแบบนั้น กับแม่ที่ไม่เคยหวังดีกับน้องนะ น้องนะไม่ต้องไปสนใจก็ได้ พี่เพี้ยนอยากพูดอย่างนี้มานานแล้วแต่ก็กลัวจะเป็นคนไม่ดีมากไป แต่ตอนนี้พี่เพี้ยนจะพูด พี่เพี้ยนอยากเป็นแม่ให้น้องนะ แต่พี่เพี้ยนเป็นผู้ชาย ถึงให้น้องนะเรียกอย่างนั้นไม่ได้ แต่พี่เพี้ยนรักน้องนะเหมือนลูกของตัวเองเลย”
ชนะรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เพี้ยนคือคนที่เขารัก คนที่เหมือนเป็นแม่ของเขา
“ต่อให้เพี้ยนเป็นผู้ชาย เพี้ยนก็เป็นแม่ของนะ”
เพี้ยนยิ้มทั้งน้ำตา ก้มลงหอมแก้มชนะด้วยความรัก “งั้นถ้าพี่เพี้ยนเป็นแม่แล้ว อยู่กับพี่เพี้ยนนนะ น้องนะอย่าทำแบบนี้อีก พี่เพี้ยนสูญเสียคนที่พี่เพี้ยนรักไปมากแล้ว ถ้าน้องนะต้องไปอีกคน พี่เพี้ยนคงขาดใจ”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร พี่เพี้ยนสวยและใจกว้างมาก ให้อภัยทุกอย่างที่สุดหล่อของพี่เพี้ยนทำผิดพลาด” เพี้ยนยังคงเป็นคนอารมณ์ดี ชนะถึงรักเพี้ยนมาก และไม่อยากถูกเพี้ยนเกลียด “นี่ๆ พี่เพี้ยนจะนินทาอะไรให้ฟัง”
“อะไรเหรอ”
“ป๋าน่ะร้องไห้แงๆ เกือบขาดใจตามน้องนะไปแล้ว อย่าทำให้ป๋าร้องไห้อีกนะ คนหน้าดุร้องไห้แล้วพี่เพี้ยนอยากหาสามีใหม่เลย”
“ฮ่าๆๆๆ จะฟ้องป๋าว่าเพี้ยนนินทา”
“อย่าสิ เดี๋ยวพี่เพี้ยนก็โดนเตะเอวหักหรอก” เพี้ยนแสร้งอ้อนวอนด้วยความกลัว ก่อนจะยกมือลูบหัวชนะเบาๆ “ต่อไปนี้ ถ้าไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องฝืนยิ้ม ไม่ต้องฝืนว่านะมีความสุข ไม่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียว ถ้านะไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ เพราะฉะนั้น อย่างที่พี่เพี้ยนเคยบอกนะมาตลอดเลยว่า มีอะไรให้คุยกับพี่เพี้ยน พี่เพี้ยนจะจัดการทุกอย่างให้นะเอง”
“แต่นะไม่อยากสร้างปัญหาให้ใคร” ใบหน้าหล่อเหลาเศร้าสร้อยลงถนัดตา “เพราะนะสร้างปัญหา ถึงไม่มีใครอยากอยู่กับนะ อยู่กับนะแล้วทุกคนต้องเจ็บปวด...นะถึงต้องอยู่คนเดียว”
เพี้ยนขยับยิ้ม แม้ในใจจะสงสารคนตรงหน้ามากแค่ไหน บาดแผลที่ทั้งกว้างทั้งลึก คงไม่หายไปได้ในวันเดียว “เชื่อไหมว่านะจะเจอคนที่อยู่กับนะได้ คนที่จะมีความสุขไปกับนะ ทุกข์ไปกับนะ พี่เพี้ยนดูดวงแม่น อีกไม่นานนะก็จะเจอ คนที่สร้างพื้นที่ที่นะจะอยู่ได้ อาจจะไม่ใช่พี่เพี้ยน ไม่ใช่ป๋า หรือน้องๆ แต่อาจจะเป็นใครสักคน แต่จนกว่านะจะเจอคนนั้น พวกเราจะอยู่กับนะเอง จะจับมือนะไว้ ไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกแล้ว”
ชนะพยักหน้า ขยับเข้าหาอ้อมกอดของเพี้ยน ก่อนจะบอกเสียงเบาว่า “อาจจะไม่เจอแล้วก็ได้”
“ต้องเจอ อย่าลบหลู่พี่เพี้ยน นี่ดูดวงให้ตัวเองว่าจะได้ผัวรวยก็ได้จริงๆ นะบอกเลย”
“ฮ่าๆๆ”
บรรยากาศภายในห้องพักผู้ป่วยอบอวลไปด้วยความสนุกสนาน ชนะผล็อยหลับไปหลังจากที่หัวเราะท้องคัดท้องแข็งกับเรื่องเล่าของเพี้ยน
“หลับไปแล้วเหรอ” ไร้พ่ายกลับเข้ามาพร้อมกาแฟใส่วิปครีมแก้วโต เพี้ยนแย่งมาดูดพลางพยักหน้า
“แล้วเด็กๆ ไปไหน”
“โยเคลียร์กับแฟนคลับเขาข้างล่าง เดี๋ยวคงตามขึ้นมา”
“พี่จัดการเรื่องข่าวที่มันหลุดไปหรือยัง กระทบบริษัทน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไม่อยากให้กระทบงานน้องโย ถ้าน้องนะรู้ว่าทำให้เดือดร้อน จะเสียใจอีก”
“อืม ไม่ต้องห่วง” แม้จะมีข่าวถูกแชร์ในเฟซบุ๊ค แต่แฟนคลับของชโยก็จัดการตามไปลบให้ ส่วนข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ไม่มีให้เห็นเพราะถูกยัดเงินปิดเงียบอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้เราเริ่มต้นด้วยดีแล้วนะ มาพยายามกันอีกหน่อยเนอะพี่”
“อืม คงต้องพยายามมากกว่านี้” ไร้พ่ายลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน “ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกว่านะจะยอมฟังคำขอโทษจากกู กูคิดไปแล้วด้วยซ้ำว่านะคงเกลียดกูมาก อาจจะไม่ยอมฟังอะไรเลยก็ได้”
เพี้ยนอมยิ้ม พลางส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “พี่พ่าย น้องนะเป็นเด็กน่ารัก เขารักพี่มากนะ ตอนเด็กๆ จำไม่ได้เหรอว่าน้องนะติดพี่มากแค่ไหน ทำอะไรก็ต้องนึกถึงป๋า สอบได้ที่หนึ่งก็จะบอกป๋าคนแรก ฟังคำสั่งพี่ยิ่งกว่าน้องๆ พี่สั่งอะไรก็ทำตามหมด โดนพี่ดุก็ร้องไห้เสียงดังกว่าคนอื่น เพราะงั้นไม่มีทางหรอกที่น้องนะจะเกลียดพี่ พี่เป็นฮีโร่ของเขามาตลอดนะ มั่นใจตัวเองหน่อย”
ถ้าเพี้ยนไม่พูดขึ้นมา ไร้พ่ายก็คงลืมไปแล้วว่าในวัยเด็กนั้น...ชนะรักเขามากแค่ไหน
.....................................................TBC..........................................................
ต่อไปนี้ หวังว่าพี่พ่ายจะดูแลลูกให้ดี เรื่องตัวเองโดนด่าเรื่องนี้ยังมาโดนด่า แต่หวังว่าจะแก้ตัวได้นะ
หลังจากนี้จะเริ่มรับสมัครคนงานมาช่วยเก็บอ้อยแล้ว รอกันหน่อย ยังสตรองกันอยู่รึเปล่า!! ขอบคุณที่เข้าใจชนะ ขอบคุณที่เข้าใจน้องเหมอ เรามีปมแค่นี้ เหลือปมน้องรันยังไม่คลาย ไว้รอน้องเหมอดีกว่า แต่อันนี้คลายส่วนคุณพ่อให้นะ
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 688210 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก