หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[Janny]

เกลียดคนจีบกันนนนนน เชอะะะ นังเหมอ ชนะกำลังจะเป็นของเราแล้วเธอกลับมาทำไม! กลับมาพร้อมกับความเพ้อเจ้อที่คงเดิมด้วยนะหล่อนน่ะ เฮ้ออออ แต่เราก็ดีใจอ่ะค่ะ ขอแค่ชนะมีความสุขจะอยู่กับใครเราก็ดีใจทั้งนั้น นี่ชนะยอมเปิดใจแล้วทุกอย่างก็คงจะค่อยๆดีขึ้น ยังไงรับพานังน้องเหมอไปหาหมอนะคะ เผื่อจะสวยขึ้นได้บ้าง 5555555

สวนน้องกวิ้นของเราาาา สรุปแฟนที่เธอพูดถึงคือชินอิจิเรอะ! เฮ้ออออ เพ้อเจ้อพอกับเราเลย 5555555 แล้วคุณหมอไม่ดีตรงไหน ใจดีจะตาย ถ้าแก่กต่ยังหล่อแบบป๋านี่ก็เอาถอะค่ะน้องกวิ้น หนุ่มใหญ่เร้าใจ 

[snoopy]

หวานชื่นรื่นรมณ์

[เส้นวงกลม]

กลับออกมาปุ้ปหวานจนมดขึ้นเชียวนะเสมอ
เสมอหนูต้องซื้อแพคเกจเสริมความงามขนานใหญ่นะจ้ะถึงจะเอาเสมออยู่

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

 

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

 

[mooping-7]

ก็ดีนะถ้าเสมอไปlaอาจจะขาวใสเหมือนชะน้าาาาาาาาาา วิ้งวิ้ง

[มายาป่าฝน]

รักเสมอ....อิอิ

[TachibanaRain]

..แต่ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว มันคงห้ามไม่ไหว คิดถึงยังไงก็ยังคงคิดถึงเธออยู่อย่างนั้น.. ฮาา อ่านแล้วเพลงนี้ลอยมาในหัวเลย ชนะให้เหมอไปหาที่เมกาก็คงเพราะอยากให้เหมอรู้เรื่องตัวเองทุกๆอย่างสินะ เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่มีการเปิดใจให้กันแบบนี้รับรองว่าเดี๋ยวรถอ้อยได้คว่ำเป็นตันๆแน่

[Freja]

ฝนตกขี้หมูไหลคนจัญไรมาปะกัน จริงๆเลย กรณีอิวิวกับผัวใหม่มัน   นี่สิคือคำว่าวิปริตจริงๆ   ปกติเราจะเห็นใจคนที่เจอปัญหามีจิตที่ไม่ปกติแต่ก็ขอดูพื้นเพก่อนแล้วกัน    มากรณีวิวนี่เราไม่มีความสงสารอะไรให้นะ   เพราะว่าเอาจริงๆนางก็ไม่ได้เจออะไรที่ทำให้นางต้องเป็นแบบนี้  เพี้ยนผิดที่ชนนาง แต่มันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดจากความประมาทและสะเพร่า   วิวเองก็จิตมากพอที่จะแอ๊บว่าโคม่า   นางรู้ทุกอย่างแล้วยังสนับสนุนให้พี่ชายฆ่าคน   เรื่องไร้พ่ายไม่รัก  รู้ทั้งรู้ว่าทางนั้นไม่รักแต่ก็ยังคิดจะเสนอตัว  ทำทั้งๆที่รู้    ที่นางทำกับชนะ   อย่าว่าแต่ลูกตัวเองเลย  ทำกับคนอื่นก็ไม่แคล้วโดนขังลืมในรพบ้าแน่ๆ  มาผัวใหม่นางนี่ก็สุดๆของความเลว  ข่มขืนลูกสาวตัวเอง   ข่มขืนเด็ก   

อยากบอกชนะว่าถ้าหากว่ารันไม่อยากตายนางก็คงไม่เลือกไปกับชนะหรอกค่ะ   ชีวิตน้องเขาเจอมาสารพัดขนาดจนพูดไม่ได้   การที่ชนะมาชวนกันกินยาฆ่าตัวตายแล้วนางไปด้วยก็ไม่ใช่แค่เพราะรักชนะหรอก    รันอาจจะรักชนะมากๆแต่ก็ไม่ใช่แค่เพราะความรักที่มีให้ชนะอย่างเดียวที่ทำให้รันตัดสินใจไปกับชนะนะ    ชีวิตรันบัดซบมากพอในจุดหนึ่งจนน้องอยากไปให้พ้น   น้องพ้นความทรมาณนั้นแล้ว  ได้ไปสู่ที่ๆดีแล้ว   ชนะควรจะดีใจ รับและถนอมความรักของรันเอาไว้     การฆ่าตัวตายไม่ใช่เรื่องที่ดี   แต่การเลือกมองการตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตายของคนใกล้ตัวในทางที่ positive ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้าย  ถ้าหากว่ามันช่วยให้คนที่เหลืออยู่สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้

เหมอไม่ต้องขาวหรอก   ชนะรักเหมอที่เป็นเหมอที่เป็นเหมอแหละ   จะสิวเขรอะ  ดำเป็นตูดหมึกยังไงก็ไม่มีผลต่อชนะ   เพราะว่าที่ชนะรักไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอกของเหมอ    แต่เป็นความที่เป็นเหมอ     รีบกลับมาเก็บเกี่ยวอ้อยที่ไร่เร็วๆนะ   กินดีขมๆมาเยอะเกินหลายตอนแล้ว   ความหวานขาดตลาด

ป.ล  น้องกวิ้นขา   ป้าเอาใจช่วยลูก   ขนาดน้องแมว (สุดโต่ง) ยังเริ่มใหม่ได้  หนูก็สามารถเริ่มใหม่ได้ มีรักที่ดีได้เหมือนกันค่ะ     เผลอๆดีกว่าด้วยซ้ำ  จะได้ไม่ต้องแบ่งแฟนกับน้องชายแฟนนะลูก

[B52]

 

[a_tapha]

ยังรอ เสมอ' 

[QXanth139]

ไปเหมอเข้าคลีนิคเสริมความงามให้ไวเลย

[Nus@nT@R@]

เหมอเอ้ยเหมอ.....น่าอิจฉาเป็นที่สุด
คุณหญิงแม่....พาน้องเหมอเข้าคอร์สเจ้าสาวด่วนเลยค่ะ

[kataiyai]

ไม่รู้จะเห็นใจเสมอที่อยากสวย

หรือชนะที่ไม่ได้แฟนสวยแต่อร่อย

[larynx]

น่าสงสารเสมอจังเลยค่ะ เหมอนางเริ่มหมดสวยในขณะที่สุดหล่อของนางหล่อเอาๆ ขอให้นางกลับมาสวยเหมือนนะคะ 55555555555555555555555

[มายาป่าฝน]

ลงชื่อเข้างาน เตรียมตัดอ้อยค่า....เมื่อไหร่เจ้าของไร่อ้อยจะมาคะ

[yaoionlyyes]

ไร่อ้อยแห้งเฉาา เพราะเจ้าไม่อยู่ ฮืออ
รดน้ำใส่ปุ๋ยดีๆนะ อ้อยขาดตลาดนานขนาดนี้ คนอ่านใกล้จะตรอมใจเต็มทน
อิจฉานังเหมอ ผัวหล่อเอาๆ ส่วนตัวเอง.... ถถถถถถ

[Shin b]

 

[คุณเอ]

 

[คุณเอ]

   อยากเห็นเสมอสวยจัง  ฮ่าาาาาาาา
ขอให้ไปอยู่เมกากลับมาแล้วดูดีกว่าชนะเลยนะ
เกิดมาทั้งที ต้องสวยชาตินี้นะ....เสมอ!!!  สู้ๆ

[kebe]

อย่ากั๊กเลยค่ะ คนรอใจจะขาด
นี่ถึงขนาดกดรีเฟรชซ้ำอยู่ทุกๆ5นาที
คิดถึงเหมอมากๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ ขออ้อยเยอะๆเลยนะ ขาดมานาน

[เลิฟมี]

เข้ามารอ อิอิ คิดถึง ซาาาา เหมอ กบ ชนะ ทุกวัน เบยยยยยย 

[panda11]

     คิดว่าตัวเองเป็นเสมออ่ะ อ่านไปเขินไป อยากให้ปิดเทอมเร็วๆ แล้วจะรีบเ
บินไปหาชนะ

[GOLDMIND]

น่ารักว่ะ อมยิ้มตลอดเลย ฮี่ๆ 
คอนเซปต์เหมอนี่ฮาตลอด ...ผิวกร้านโลก  ส่วนนะ พ่อคนรูปหล่อเปิดปมสักที สงสารนะถ้าเกิดจริงคนๆนั้นต้องเข้มแข็งแค่ไหนถึงยิ้มได้ ยอมรับในสิ่งที่ทำแล้วเดินต่อ โอยยย  แค่คิดก็เครียด~  แต่ก็นะในนี้มีเหมออยู่คอยเคียงข้าง สู้ตายข่า 

  ขอบคุณนะ

[diltosscap]

รักกวิ้นกวิ้นนกบินไม่ได้เพิ่มอีกคน ยินดีปกับชนะที่ปมในใจที่รู้สึกผิดต่อรันได้รับการปลดปล่อย ป๋าพ่ายชดเชยให้ลูกได้สมกับความเป็นพ่อ ไม่ต้องเสียใจกับอดีตที่เลวร้าย เหลือให้เพี้ยนจ้ดการพวกโรคจิตเป็นรายต่อไป

[drasil]

เราขอเหมาอ้อยหนึ่งไร่ อยากได้ความหวานมาล้างความเค็มของน้ำตาตอนก่อนๆซะหน่อย อิอิ

[cheyp]

เหมอน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก

[Snufflehp]

ตอนที่ 41

ไม่ใช่แค่ชนะเท่านั้นที่นับวันรอ ไอ้เหมอก็นับวันรอคอยที่จะได้เจอกับพ่อดาวประจำใจของมันเช่นกัน หลังจากเสร็จกิจกรรมกับทางโรงเรียน นักเรียนนายร้อยเสมอ เดชาโชติกุลก็มีร้อยเอกสมัย พี่ชายแท้ๆ มารอรับเพื่อกลับบ้านในช่วงปิดเทอม ซึ่งรู้กันดีว่าปิดแค่เพียงไม่กี่สัปดาห์ ไอ้เหมอร่ำลาเพื่อนในกลุ่ม F4 เสียดิบดีพร้อมสัญญาว่าจะหาของฝากแจ่มๆ จาก LA มาฝากพวกมันแน่นอน เพราะปิดเทอมคราวนี้ไอ้เหมอขออนุญาตคุณหญิงแม่ของมันแล้วว่าจะบินลัดฟ้าไปตามหาหัวใจ เรื่องตั๋วเครื่องบินไม่ต้องเป็นห่วงเพราะชนะจัดการให้ ส่วนเรื่องพ็อคเก็ตมันนี่ระหว่างใช้ชีวิตในอเมริกาก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับไอ้เหมอเช่นกัน มันมีบัตรเครดิตของพี่สมัยที่ใช้ได้ทั่วโลก ทั้งยังมีคนรูปหล่อที่เป็นเหมือนตู้ ATM เคลื่อนที่ให้อีกด้วย

ไอ้เหมอสัญญากับไอ้ปิ๊กปรีชาว่าจะต้องหาเบอร์โทรแหม่มนมโตๆ มาฝากมันให้ได้ สัญญากับไอ้ชายว่าจะเก็บน้ำทะเลใส่ขวด เก็บทรายที่หาดเวนิสที่ไอ้ชายมันเห็นคนรูปหล่อของไอ้เหมอถ่ายรูปลงเฟซแล้วอยากสัมผัสทรายที่หาดเวนิสดูสักครั้งมาให้ แต่ไอ้เสือเหมอเชื่อว่าคนหื่นกามอย่างไอ้ชายไม่ได้กำลังมองทรายที่หาดแน่นอน เชื่อขนมกินได้เลยว่ามันมองสาวใส่บิกินนี่ที่นอนทอดตัวบนทราย ไม่สนใจความหล่อของชนะสุดที่รักของไอ้เหมอเลยสักนิด ส่วนไอ้เชษฐ์ มันบอกว่ามันไม่เอาอะไร เพราะปิดเทอมมันจะพาวิมปรีประภาแฟนสาวขึ้นเหนือไปไหว้พ่อแม่มันที่เชียงใหม่ แต่ไอ้เหมอก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไปที่ Hollywood เพื่อถ่ายรูปคู่กับคริสเตน สจ๊วตให้ไอ้เชษฐ์มันอิจฉาเล่น!

แต่ก่อนที่จะได้หาของฝากให้เพื่อนหรือทำให้เพื่อนอิจฉา ไอ้เหมอต้องขอใบผ่านทางเข้าประเทศให้ได้เสียก่อน ซึ่งมันให้พี่สมัยพี่ชายสุดที่รักของมันจัดการกรอกแบบคำร้องขอวีซ่าชั่วคราวในเว็บไซต์ (DS-160) ซึ่งพี่สมัยที่รู้ข้อมูลไอ้เหมอละเอียดยิบก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ไอ้เหมอจึงลอยลำ ไม่ต้องกรอกข้อมูลที่แม้แต่ตัวมันเองก็ยังจำไม่ได้ให้ยุ่งยาก มันแค่ทำตามที่พี่สมัยแนะนำและรอนัดสัมภาษณ์ทำวีซ่าอย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งในระหว่างนี้ก็ตั้งใจจะขัดผิวถูหน้าให้กระจ่างใส เวลาชนะอยากสัมผัสตรงไหนจะได้ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ

วันนี้ไอ้เสือเหมอจึงเริ่มปฏิบัติการกอบกู้หน้าสวยๆ (?) ของมันกลับคืน มันตื่นแต่เช้าตรู่ ปิดปากไอ้สมคิดสี่ขาลูกน้องรู้ใจที่กำลังเห่าเสียงดังใส่ไอ้หัวเกรียนตัวดำ มีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันใบหน้าเยี่ยงโจรซึ่งกำลังย่องเข้าสวนครัวของคุณหญิงเสมือนพร้อมกับเสียมที่หยิบมาจากโรงเก็บอุปกรณ์ทำสวนอยู่ในมือ เป้าหมายในการปล้นครั้งนี้ของไอ้เสือไม่ใช่เพชรนิลจินดา แต่กลับเป็นขมิ้นที่จะช่วยส่งเสริมให้ผิวที่กร้านแดดของมันขาวเปล่งปลั่ง แต่ด้วยขนาดตัวกำยำของมัน ขมิ้นที่มีในห้องครัวนั้นไม่เพียงพอต่อความต้องการ มันจึงบุกเข้าสวนครัว กระทำการอุกอาจ

เหมอกราบขอโทษนะคุณหญิงแม่ แต่เหมอคงต้องใช้มันทั้งสวน!

“ไอ้สมคิด แกเงียบๆ ดิวะ เดี๋ยวคนในบ้านก็ตื่นกันหมดหรอก!” เสือดุหมาเป็นวรรคเป็นเวร ส่วนไอ้สมคิดพอใช้จมูกดอมดมกลิ่นก็จำได้ว่าเป็นเจ้าของสุดที่รักของมันจึงหยุดเห่าแล้วครางหงิงๆ เข้ามาคลอเคลีย “ดีมากลูกน้อง มานี่ ตามพี่เหมอมา”

ไอ้เหมอเปิดประตูสวนครัว ไอ้สมคิดลูกน้องแสนซื่อก็เข้าไปวิ่งเล่น มันเหยียบพริกต้นเล็กที่คุณหญิงแม่คงเพิ่งปลูกลงดินไปเมื่อไม่นานมานี้ ตะลุยแปลงคะน้า เข้าไปขุดดินใต้ต้นกะเพราจนไอ้เสือลูกพี่แทบน้ำตาไหลพราก มาขโมยขมิ้นไม่พอ มันยังพาไอ้สมคิดมาทำสวนของคุณหญิงแม่เละเทะ ความผิดสองกระทงนี้จะทำให้มันมีชีวิตอยู่รอดไปถ่ายรูปคู่กับคริสเตน สจ๊วตได้อย่างไร!!!

เสือเหมอมองไอ้หมาเอ๋อที่กำลังเล่นสนุกอย่างไม่รู้ถึงหัวจิตหัวใจของลูกพี่มัน ไร้เดียงสาเสียจนจะด่าก็ด่าไม่ลง คนสวยคิดบวก รักสัตว์รักเด็กอย่างไอ้เหมอจึงได้แต่จับเสียมเดินไปยังมุมสวนที่คุณหญิงแม่ติดป้ายไว้บ่งบอกชนิดของผักสวนครัวเสียสวยงาม พลันรอยยิ้มเสือร้ายก็ผุดพรายขึ้นมุมปาก

ขมิ้นทั้งหมดต้องเป็นของเหมอ!! หึหึ!! เพื่อความสวย เพื่อพ่อดาวประจำใจ!! เหมอจะยอมทำผิดเพื่อบูชาความรัก!

เสียมในมือจ้วงแทงลงบนผืนดิน ไอ้สมคิดที่เห็นลูกพี่ของมันทำ ก็ใช้ขาหน้าช่วยตะกุย ไอ้เหมอลูบหัวไอ้สมคิดที่ให้ความร่วมมือ ไม่นานทั้งหมาทั้งเสือก็ทำสวนครัวของคุณหญิงเละไม่เป็นสวน และพนันกันได้ว่าถ้าหากคุณหญิงมาเห็นสภาพ ไอ้เสือเหมอที่ริอาจทำตัวเป็นโจรก็คงเละเช่นกัน

พอช่วงชิงขมิ้นมาไว้ทั้งหมดแล้ว ไอ้เหมอจึงรีบย่องออกจากสวนครัวอย่างเงียบเชียบ แต่ไอ้สมคิด ไอ้หมาโง่ มันดันเห่าอย่างร่าเริงพลางวิ่งลุยแปลงผักบุ้งเพื่อไล่จับแมลงปอที่กำลังบินผ่านหน้ามัน

“ไอ้สมคิ๊ดดดดดดดดดด!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!” แปลงผักบุ้งกับแปลงคะน้าไอ้เหมอไม่ห่วงเท่าไหร่ ต้นพริกที่เพิ่งลงปลูกไปก็ไม่ได้อยู่ในสายตา แต่ทางที่มันกำลังวิ่งไปนั้นมีกระถางต้นลีลาวดีของท่านบิดาเรียงรายอยู่เป็นตับ ไอ้เสือจึงใส่ตีนเสือ วิ่งสี่คูณร้อยแข่งกับตีนหมาเพื่อกระโดดตะครุบตัวไอ้สมคิดที่กำลังจะชนกระถางต้นลีลาวดีได้อย่างฉิวเฉียด ทว่า...มันกลับทำเสียงดังเกินไปเสียแล้ว

“เสียงดังเอะอะอะไรกัน...” ได้ยินเสียงคุณหญิงแม่ดังแว่ว ก่อนจะเงียบเสียงไปฉับพลัน ไอ้เหมอที่กอดตัวไอ้สมคิดไว้แน่น บนไหล่มีผ้าขนหนูที่มันใช้พันหน้าย่องลงมาจากห้องถูกแปรสภาพให้เหมือนถุงย่ามใส่ขมิ้น ตาเบิกค้าง เหมือนๆ กับคุณหญิงแม่ที่ทั้งปากทั้งตานั้นตั้งค้างอย่างที่รู้ว่าคงช็อคมากขนาดไหน ก่อนเสียงแหลมจะแผดดังลั่น

“เสมอ!”

“ครับผม!” ไอ้เหมอรีบปล่อยไอ้สมคิด มันยืนตัวตรงตะเบะรับการเรียกชื่อประหนึ่งถูกผู้หมวดเรียกตอนอยู่โรงเรียน

“แก...แก...” คุณหญิงแม่พูดแทบไม่ออก หลายต่อหลายคำจุกอยู่ในอกเพราะความรู้สึกโกรธที่มากมายเกินจะบรรยายได้

“คุณหญิงแม่ ฟังเหมอก่อนนะ ไอ้สมคิดมันเป็นคนทำ” ไอ้เหมอจับสัญญาณอันตรายได้ดี แม้มันจะกล้ายืดอกรับผิดมากแค่ไหน แต่ครั้งนี้ขอให้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มันขอไม่ยอมรับ ขืนมันยอมรับ...คุณหญิงแม่ที่เหี้ยมโหดยิ่งกว่าศาลพิพากษาคงไม่ยอมลดโทษให้มันเป็นแน่!

“มันเลย มันทำ มันเปิดประตูเข้ามา เหมอเลยรีบมาห้าม คุณหญิงแม่ตีมันเลย!”

“ฉันตีแน่... คราวนี้จะเอาให้เดินไม่ได้เชียว! หนอยยย ทำมาโทษหมา! คุณพี่!! คุณพี่คะ เอาหวายมาให้น้อง!”

ไอ้เหมอตาเบิกโพลง “คุณหญิงแม่!!! ไอ้สมคิดมันบอกว่าขอแค่เคล็ดมะยมก็พอ!”

ยังจำได้ว่าแค่เคล็ดมะยม น่องของมันก็แตกจนเลือดซึม แล้วถ้าเจอหวายลงอาคม...ไอ้เหมอคงได้สิ้นชีพวางวายก่อนจะขึ้นสายการบินฟลายอิ้งทูฟินแลนด์ไปกับกัปตันรูปหล่ออย่างชนะเป็นแน่... หนุ่มไร่อ้อยกำลังคอยมันอยู่... คราวนี้ไอ้เหมอจะสู้! จะไม่ปล่อยให้ไร่อ้อยของสุดที่รักต้องเฉาเป็นแน่

“มีอะไรกันหรือคุณหญิง...อ้าว...นั่น”

ไอ้เหมอที่พักหลังมานี้แม้จะหายโกรธเคืองท่านบิดาแล้วก็ยังคงประหยัดถ้อยคำประหยัดคำกับท่านนายพลสมาน แต่ครั้งนี้มันเห็นท่านบิดาของมันเป็นยิ่งกว่าพระเจ้ามาทรงโปรด มันรีบวิ่งเข้าไปหลบข้างหลังทันที

“ไอ้เหมอ มานี่!” คุณหญิงแม่สั่งเสียงเฉียบ แต่ไอ้เหมอมันยังเกาะท่านบิดาเป็นตุ๊กแก

“ท่านบิดา คุณหญิงแม่จะตีเหมอ” พี่สมัยไปเข้าเวรยังไม่กลับ ตอนนี้จึงมีแค่ท่านบิดาเท่านั้นที่พอจะเป็นที่พึ่งได้

“นี่มันเรื่องอะไรกันคุณหญิง” เห็นไอ้เหมอตัวสั่นหน้าเจื่อนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ท่านนายพลสมานจึงถามกับภรรยาเพื่อสืบหาสาเหตุ แล้วจะได้หาทางประนีประนอมกันต่อไป

“คุณพี่ดูสิคะ สวนครัวของน้อง!!! น้องอุตส่าห์ลงแรงทำอยู่ตั้งหลายสัปดาห์ แต่ลูกคุณพี่พังมันในวันเดียว ไอ้เหมอ มานี่ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ลงโทษแก อย่ามาเรียกฉันว่าคุณหญิงแม่!”

คุณหญิงเสมือนราวกับแม่เสือสมัยครั้งยังสาว ลืมหมดสิ้นว่าต้องทำตัวอ่อนหวานต่อหน้าสามี แม้จะอยู่ในชุดนอนกรุยกรายก็ไม่มีผลต่อการเคลื่อนไหว คุณหญิงท่านเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้ แข็งแกร่งเสียจนบางทีท่านนายพลสมานก็ยังหวาดหวั่น การันตีด้วยตำแหน่งแชมป์ระดับประเทศแล้วก็ไม่มีอะไรต้องสงสัย ไอ้เหมอมันก็รู้ข้อมูลตรงนี้ดีจึงเกาะท่านบิดาของมันแน่นไม่ปล่อย หวังจะใช้พ่อเป็นโล่กำบัง ยามคุณหญิงแม่กระโดดเตะมา จะได้โดนท่านบิดาของมันก่อน

“คุณหญิง ผมว่าใจเย็นๆ ก่อนดีกว่า ไอ้เหมอ บอกแม่แกเร็วๆ ว่าแกเข้าไปทำอะไรในสวนครัว”

“เหมอแค่อยากได้ขมิ้น แล้วไอ้สมคิดมันก็ตามมา มันทำเละเองนะ มันเหยียบต้นพริก คะน้า ผักบุ้ง เหยียบหมดเลย แล้วทีนี้มันจะวิ่งไปชนกระถางต้นลีลาวดีของท่านบิดา เหมอก็รีบไปปกป้องเอาไว้ เพราะงั้นท่านบิดาต้องช่วยเหมอ!”

ไอ้เหมอสรุปเอาเองเสร็จสรรพ อาศัยจังหวะที่ท่านบิดาของมันกำลังงงกับสถานการณ์ ใส่เกียร์หมาวิ่งหนีคุณหญิงแม่ที่ถูกท่านบิดากันไว้ให้ ไอ้เหมอวิ่งหน้าตั้ง หอบผ้าขนหนูที่ใช้ห่อขมิ้นขึ้นมาบนห้อง มันปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา สัญญากับตัวเองว่าต่อให้ใครเคาะก็จะไม่เปิดเด็ดขาด!

เฮ้อ...คงต้องรอให้คุณหญิงแม่หายโกรธ และยิ่งกว่านั้นต้องรอให้พี่สมัยกลับมา แล้วไอ้เหมอจึงจะกล้าลงไปกราบขอโทษคุณหญิงแม่ แต่ตอนนี้ความสวยต้องมาก่อน!! ตอนนี้ได้วัตถุดิบพร้อมสรรพ ไอ้เหมอจึงเริ่มปฏิบัติการกอบกู้ความขาวที่เคยมีให้คืนดังเดิม มันอาบน้ำด้วยสถิติความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ก่อนจะเดินโทงๆ ทั้งที่ไม่ใส่เสื้อผ้ามาหยิบขมิ้นไปล้าง ก่อนจะบดด้วยครกที่มันขโมยมาจากในครัวตั้งแต่เมื่อคืน มันบดขมิ้นในปริมาณที่มากพอสมควรแล้วก็เริ่มเอามาทาไปทั่วผิวกาย จุดที่มันทามากที่สุดก็คงจะเป็นใบหน้าที่ตอนนี้ส่องกระจกเห็นทีไรก็ทำให้หงุดหงิดใจขึ้นมาทุกที ...ทำไมถึงดูไม่ได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้!

ไอ้เหมอทาขมิ้นไปทั่วตัวจนตัวดำคล้ำแดดของมันเหลืองอร่าม ปากมันขมิบคาถาม ‘จงขาว จงขาว จงขาว’ ในใจอยู่หลายรอบ ก่อนจะตัดสินใจมานั่งเล่นคอมพิวเตอร์ ท่องโลกโซเชียล ไอ้เหมอหวังจะเจอชนะออนไลน์ เพราะถ้าหากประเทศไทยเริ่มเช้า อเมริกาก็คงเริ่มมืด และดึกดื่นค่อนคืนไอ้เหมอมั่นใจว่าชนะคงไม่ออกไปเตร็ดเตร่ถ่ายรูปแน่นอน

Only Summer: ยู้ฮูวววววววว

ชนะออนไลน์เหมือนที่ไอ้เหมอคาดไว้  มันจึงไม่รอช้า ทักแชทไปหาทันที

Na Chana: มอร์นิ่งครับ <3
Only Summer: จ้ะ มอร์นิ่งงงง มีคิสด้วยไหมอ่ะ -///-
Na Chana: :-) รีบๆ มาหาสิครับ จะมีคิสให้สามเวลาเลย
Only Summer: ง่า...

ไอ้เหมอเผลอเม้มริมฝีปาก จินตนาการไปล่วงหน้าแล้วว่ากำลังถูกริมฝีปากสวยของชนะบดขยี้ แค่คิดก็...

Na Chana: เหมอ
Only Summer: จ๋า
Na Chana: จะได้วีซ่าเมื่อไหร่
Only Summer: วันจันทร์หน้านัดสัมภาษณ์ ถ้าผ่านก็ วันศุกร์ก็น่าจะไปได้เลย
Na Chana: ต้องผ่านนะ คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว

เหมอก็คิดถึงชนะเหมือนกัน... ไอ้เหมอได้แต่รำพึงในใจ

Only Summer: อื้อ แล้วนะทำอะไรอยู่เหรอ
Na Chana: ผมรอเหมอตื่น คิดว่าที่ไทยคงเช้าแล้ว ลุ้นอยู่ว่าเช้านี้จะออนไหม
Only Summer: ทำไมไม่โทรมาอ่า เหมอตื่นตั้งนาน รอนะโทรหา
Na Chana: ก็กลัวจะกวนตอนเหมอนอน ปิดเทอมก็อยากให้พักผ่อนเยอะๆ
Only Summer: ไม่กวนเลย ได้ยินเสียงนะ เหมอก็หายเหนื่อยแล้ว นะคอลเฟซมาหาหน่อย
Na Chana: ครับที่รัก <3
Only Summer: หูยย ที่รักอะไร มั่ว <3
Na Chana:

ไอ้เหมอยิ้มแก้มแทบปริ ก่อนมันจะรับคอลจากชนะ โดยไม่ทันได้คิดว่าตอนนี้ตัวมันเหลืองอร่ามไปด้วยขมิ้น

“เฮ้ยยยย ไปทำอะไรมา!” คนรูปหล่อพอเห็นหน้าไอ้เหมอก็ตกใจทันที “ทำไมตัวเหลืองอย่างนั้น”

ไอ้เหมอหน้าเหวอ จะปิดกล้องก็ไม่ทันเสียแล้ว ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อดาวประจำใจที่อยู่อีกซีกโลกไอ้เหมอก็ยิ่งหน้ายุ่ง

“ตัวเหลืองเพราะใครล่ะ”

“หืม? เพราะใคร?”

“เพราะนะแหละ เหมอจะขาวเพื่อนะอ่ะ ก็เลยเอาขมิ้นมาทาตัว”

ชนะยิ่งหัวเราะเสียงดังลั่น “ฮ่าๆๆ แล้วใครบอกเหมอว่าจะขาว”

“ก็เห็นคนรีวิวครีมขมิ้นกันเยอะ มะขามก็ดีอ่ะ แต่ที่บ้านเหมอไม่ได้ปลูก แล้วครีมมันเห็นผลช้า มันจะไม่ทันไปเจอนะเอา เหมอก็เลยใช้ขมิ้นสดๆ รับรองว่าขาวชัวร์ ไม่มั่วววว”

ไอ้เหมอหาข้อมูลอย่างดีจากกูเกิ้ล ไอ้กวิ้นมันก็แนะนำให้กินกลูต้าหรือไปฉีดผิวที่คลินิก แต่ไอ้เหมอมันคนจน มันจะเอาตังค์มากมายจากไหนไปเสริมความงาม! อีกอย่าง...มันกลัวเข็ม!!!

“เสมอเอ้ย ไม่ต้องขาวก็ได้ กังวลอะไรขนาดนั้น”

“ก็นะหล่อมากอ่ะ ขาวมากด้วย แล้วเหมอจะเป็นอย่างนี้ได้ไง เหมอรู้ตัวว่าเหมอสวย แต่ความสวยของเหมอมันไม่ค่อยมีใครเห็น”

ชนะอมยิ้ม “เอามือถือไว้ตรงหน้าผากหน่อย”

“ทำไมอ่ะ” ไอ้เหมอถามอย่างงงๆ

“ผมอยากหอมหน้าผากเหมอ”

“ข่นบ้าาาาาา” แม้ไอ้เหมอมันจะกร่นว่า แต่มันก็ทำตาม แนบหน้าจอกับหน้าผากที่มีสิวขึ้นของตัวเอง ได้ยินเสียงจุ๊บผ่านลำโพงโทรศัพท์มือถือ ใบหน้ากลมเกรียนของมันก็แต้มยิ้มกว้าง

“เสมอ”

“จ๋า”

“ไม่ต้องสวยเพื่อผม รู้ไหม...เหมอน่ารักมากอยู่แล้ว ไม่ต้องเพิ่มแต่งไปกว่านี้ เท่าที่มี...มันดีที่สุดแล้วครับ”

ชนะเป็นผู้ชายที่ปากหวานมาก ไม่ว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ไอ้เหมอก็ยังหลงคำหวานป้อยอของคนรูปหล่อไม่เสื่อมคลาย และตอนนี้ยิ่งเป็นหนัก เพราะมันทำให้ความคิดถึงที่มี...พลุ่งพล่านอยู่ในอก อยากให้มาพูดหวานๆ ใกล้ๆ อยากได้ยินเสียงทุ้มของชนะ กระซิบอยู่ข้างๆ หู

“เหมอ ทำไมเงียบไป”

“เหมอกำลังคิดถึงคนรูปหล่อของเหมอ”

ชนะหัวเราะเบาๆ อย่างน่าฟัง  ดวงหน้าหล่อเหลาก็เปล่งปลั่งน่ามอง “คนรูปหล่อของเหมอก็คิดถึงเหมอเหมือนกัน คิดถึงมากด้วย”

“เหมอมากกว่า”

“ห้ามเถียง”

“ยอมเหมอหน่อย”

“เรื่องนี้ไม่ยอม”

ไอ้เหมอมองค้อน มันวางโทรศัพท์มือถือพิงกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะโบกมือเช็คสัญญาณภาพ “ภาพชัดปะ”

ถือนานๆ ก็เมื่อย ไอ้เหมอจึงต้องหาที่วาง จึงเกรงว่าสัญญาณภาพจะไม่ดี ทว่า ชนะไม่ตอบอะไรมันเลย เอาแต่นิ่งจ้องมองเหมือนกลายเป็น ชนะ.jpg ไปเสียแล้ว

“เอ...ภาพค้างรึเปล่า” ไอ้เหมอสงสัย มันขยับเข้าใกล้แต่ก็เห็นว่าชนะหลุดยิ้ม จึงค่อยโล่งอก “ถามก็ตอบบ้าง นึกว่าหลุดไปแล้ว”

“กำลังมอง...อกเหมออยู่”

“โหยยย ทะลึ่ง มองทำไม”

“ของเคยดูด ก็มองเป็นธรรมดา...”

ไอ้เหมอใบหูแดงก่ำ มันหลบสายตาของชนะที่ทอดมองมาผ่านกล้อง “ไม่ได้น่ามองสักหน่อย ไม่อมชมพูเหมือนของคนขาวๆ หรอก”

“แต่อร่อยนะ เป็นรสชาติที่ผมชอบ ได้ชิมแล้ว...ก็อยากชิมอีกเรื่อยๆ”

“ลามก”

“ใครกันแน่ที่ลามก ไม่ใส่เสื้อผ้าเปิดกล้องคุยกันอย่างนี้”

ไอ้เหมอเถียงไม่ได้ มันจึงแก้ต่างด้วยเสียงอ้อมแอ้มว่า “ก็เหมอทาขมิ้นอ่ะ อยากขาวทุกส่วนก็ทาทุกส่วน แล้วถ้าใส่เสื้อผ้ามันก็จะติดเสื้อผ้าอ่ะดิ”

ชนะหัวเราะกับคำแก้ตัวของคนหัวเกรียน ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่วผ่านลำโพงโทรศัพท์มือถือ “อยู่คนเดียวไหม”

“อืม”

“ดีแล้ว...อย่าให้ใครเห็นนะ ผมหวง”

“ไม่มีใครเห็นหรอก”

“อือ... เหมอ ขยับกล้องลงอีกนิดได้ไหม”

“ไม่ได้ ไม่ต้องมาทำหน้าลามก”

“แค่นิดเดียวเอง”

“ม่ายยยยยยย”

ชนะทำหน้าอ้อนจนไอ้เหมอเกือบใจอ่อน แต่มันก็อายเกินกว่าจะให้คนรูปหล่อเห็นมันเปลือยผ่านกล้องได้

“เสมอใจร้าย”

“ก็จะอยากเห็นทำไมเล่า มันน่าเกลียด”

“แลกกันดูก็ได้”

“เดี๋ยวๆๆ เหมอไม่ได้อยากดูเลยนะ”

“แต่ผมอยากโชว์”

“ชะน้าาาาาาา ไอ้บ้าาา!”

คราวนี้คนรูปหล่อหัวเราะเสียงดังยิ่งกว่าทุกที เห็นไอ้เหมอหูแดงหน้าแดงแล้วก็ยิ่งชอบแกล้ง “ไม่ดูหน่อยเหรอ ของผม...ใหญ่นะครับ ยาวด้วย”

“ไม่ดู ไอ้ลามก”

“ลามกตรงไหน...ผมจะให้ดู...แขน ช่วงนี้ผมออกกำลังกายกับป๋าบ่อยๆ กล้ามขึ้นเยอะเลย อุ้มเหมอได้แล้วแน่ๆ มั่นใจ”

ไอ้เหมอเบะปาก รู้ดีว่าคนรูปหล่อกำลังแกล้งมัน แต่ก็ยังดิ้นตามจนได้ “ขอให้อุ้มได้จริงๆ เถอะพ่อคุณ”

“พิสูจน์รึเปล่า ถ้าผมอุ้มได้... เรามาเป็นแฟนกันอีกครั้งไหม”

“ห้ะ?”

ไอ้เหมอตาเหลือก มันเหมือนจะหูเฝื่อนไปเอง “ไม่ได้ยินเหรอ”

“มัน...ไม่ค่อยชัด”

“งั้น...ตอนเจอกัน ผมจะบอกเหมอให้ชัดๆ อีกที”

ไอ้เหมอพยักหน้า หูแดงจนชนะรู้ว่ามันได้ยิน แต่ก็ยังแสร้งทำไม่ได้ยินไปอย่างนั้น

“เสมอ”

“หืม”

“มีอีกหลายอย่างที่ผมตั้งใจจะบอก มีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับผมที่อยากจะเล่าให้ฟัง เพราะฉะนั้น สัญญาได้ไหมว่าต่อจากนี้ไป เราจะพูดกันตรงๆ ในทุกๆ เรื่อง ถ้าอะไรในตัวผมที่เหมอรับไม่ได้และอึดอัดใจกับมัน...อย่าเก็บเอาไว้ บอกให้ผมรู้ด้วย ผมไม่อยากทำให้เหมอต้องทุกข์ใจอีก”

ไอ้เหมอพยักหน้าช้าๆ “เหมอสัญญา เหมอจะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว”

“ขอบคุณนะครับ”

“แล้วพูดตรงๆ นี่พูดยังไงอ่า” ไอ้เหมอยิ้มกว้างถาม คนรูปหล่อก็ยิ้มตอบกลับมาเหมือนกัน

“ก็...รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ แล้ว...อยากมีเซ็กส์ด้วย...ผมก็จะขอตรงๆ”

“เดี๋ยวๆ ไอ้อันหลังไม่ต้องตรงก็ได้”

“อ้าว เหรอ”

“รู้สึกตั้งแต่ไปอเมริกาจะมาสายหื่นสายตลกนะเรา”

“ไม่อยากเครียด เดี๋ยวหน้าไปก่อนอายุแบบเหมอก็ยุ่งกันพอดี”

ไอ้เหมอแยกเขี้ยว นอกจากจะหล่อขึ้น หื่นขึ้น ตลกขึ้นแล้ว ยังปากจัดมากอีกด้วย “เออ! เหมอมันแก่ อยากมีแฟนแก่ไหมล่ะ”

“ข้ามขั้นแฟนเป็นเมียเลยได้ไหม”

“ใจร้อนเกิ๊น”

[Snufflehp]

“ป๋าบอกว่าคนเราแก่ลงทุกวัน อยากทำอะไรก็รีบทำ เมื่อวานผมกับป๋าก็เลยไปดิสนีย์แลนด์กันมา ได้ถ่ายรูปกับมิคกี้ มินนี่ด้วย ไว้มาถึงผมจะเอารูปให้ดู แล้วเหมอจะต้องขอร้องให้ผมพาไปแน่ๆ”

ชนะเล่าอย่างอารมณ์ดี แต่ไอ้เหมอตกใจแทบตกเก้าอี้ นึกภาพคุณพ่อไร้พ่ายกับพ่อดาวประจำใจของมันเดินเที่ยวดิสนีย์แลนด์ไม่ออก ทั้งยังถ่ายรูปกันอีก ไอ้เหมอสะพรึงกับความมุ้งมิ้งเหล่านี้มาก คุณพ่อไร้พ่ายที่เคารพรักนั้นกินอะไรผิดสำแดงเข้าไปหรือเปล่า!

“ไปกันสองคนจริงๆ เหรอ”

“อืม ตอนเด็กๆ ผมอยากไปกับป๋ามากเลย พอบอกป๋า ป๋าก็พาไปทันที ความจริงอัลเบิร์ตเขาจะไปกับพวกผมด้วย แต่ดันติดงาน”

ไอ้เหมอยิ้มกว้างทันที เพราะคนรูปหล่อของมันมีความสุขมากเหลือเกิน “เหมอดีใจจังที่เห็นนะดีกับป๋าแล้ว”

“ผมก็ดีใจ ป๋าบอกว่าชอบเหมอด้วยนะ”

“ไม่จริงอ่ะ”

“จริงๆ นะเหมอ ถามกับป๋าเองเลยไหม ป๋าอยู่ในห้องทำงานชั้นล่าง ที่จริงตอนที่กำลังเข้าครัวช่วยป๋าทำกับข้าว เราก็คุยเรื่องเหมอกันด้วย”

คนหัวเกรียนยิ่งสะพรึงเมื่อได้ยินว่าไร้พ่ายกำลังทำกับข้าว นี่มัน...พายุจะไม่ถล่มที่ LA ใช่ไหม!!

“เหมอเชื่อแล้วจ้า แล้วนี่นะอยู่ในห้องนอนเหรอ”

“อือ อยู่กับเหมอจ๋า” ชนะแพลนกล้องให้ไอ้เหมอได้เห็นไอ้เหมอจ๋าที่กำลังยิ้มแป้นแล้นอยู่บนอกของชนะ

“ง่า...อิจฉาไอ้เหมอจ๋า ได้นอนบนอกของนะด้วย”

ชนะอมยิ้ม ยกไอ้เหมอจ๋าขึ้นจูบจนไอ้เหมอตัวจริงกรีดร้องหนักด้วยความอิจฉาที่เพิ่มทวีคูณ “อิจฉามากกว่าเดิมไหม”

“มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

“งั้น...รีบๆ มานะ ผมอยากลบความอิจฉาให้เหมอใจจะขาดอยู่แล้ว”

ไอ้เหมออยากหายตัวไป LA เสียเดี๋ยวนั้น มันกลุ้มหนักเพราะอ้อยที่แสนหวานของชนะทำพิษเสียแล้ว... เสือเหมอกำลังถูกความคิดถึง ความโหยหาในสัมผัสของชนะ ทำร้ายแทบขาดใจ ราวกับคนติดเหล้า...กำลังลงแดง แต่ไอ้เหมอคิดว่า...อาการหลงแดงเพราะติดชนะของมัน...หนักยิ่งกว่า!

“นะ”

“หืม”

“ถ้าอุ้มไหว...จะยอมเป็นแฟนด้วยอีกครั้งก็ได้นะ”

ไอ้เหมอพูดรัวเร็ว ลิ้นแทบพันกัน หูของมันแดงก่ำ แก้มของมันก็สุกเสียจนดำไหม้ มันหลบสายตาของชนะที่กำลังมองมาอย่างอ่อนหวาน ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้ม ดวงตาหลังแว่นกรอบดำพราวระยับ

“ไหนใครบอกไม่ได้ยิน”

“ง่า...”

“แล้ว...ถ้าอุ้มครั้งแรกไม่ไหว มีโอกาสให้แก้ตัวไหมครับ”

ไอ้เหมอทำทีลังเล ทั้งๆ ที่ในใจของมันมีคำตอบเตรียมไว้พร้อมแล้ว “ให้แก้ตัว...จนกว่าจะอุ้มไหวอ่ะ”

“น่ารักกว่านี้...ไม่มีในโลกแล้วเนอะ” ชนะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่บอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังมีความสุขที่สุดในโลก...ซึ่งเป็นในโลกที่ไม่มีใครน่ารักไปมากกว่าเสมออีกแล้ว “เหมอจ๋า”

“จ๋า”

“ร้องเพลงกล่อมหน่อยได้ไหม ผมจะนอนแล้ว...”

“ได้สิ เดี๋ยวเหมอเลือกเพลงก่อนนะ”

ชนะพยักหน้า ตั้งตาตั้งตารอคอยบทเพลงจากไอ้เหมอที่เมื่อหลายเดือนก่อนนั้นได้ยินเกือบทุกวันเพราะไอ้หัวเกรียนมันร้องกล่อมนอนเกือบทุกคืน

“คิดถึงเมื่อก่อน...ผมมีความสุขมากเลยที่ได้คุยกับเหมอทุกวัน”

“เหมอก็มีความสุข แต่หลังจากนี้ เหมอจะทำให้นะมีความสุขมากกว่าตอนนั้นเป็นร้อยๆ เท่าเลย เหมอก็คนจริงนะ”

“อืม” ชนะคลี่ยิ้ม ทอดมองไอ้เหมออย่างอ่อนโยน “แล้วจะร้องเพลงอะไรให้ผมฟัง”

“นะอาจจะยังไม่เคยฟัง แต่กลับบ้านมาได้ยินคุณหญิงแม่เปิดฟังทุกวันเลยล่ะ เพราะด้วยนะ”

“หืม...ใช่เพลงที่ผมเห็นคุณหญิงแม่แชร์มาบ่อยๆ รึเปล่า”

“ใช่แล้ว... ไม่รู้ว่าโพสรอใครที่ไหน ฮ่าๆๆ” ไอ้เหมอที่มีความผิดติดตัวตั้งสองคดีก็ยังกล้านินทาคุณหญิงแม่ให้คนรูปหล่อของมันฟัง “แต่เหมอได้ยินบ่อยจนร้องได้แล้ว นะตั้งใจฟังนะ”

“ครับ”

ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ยกนิ้วลูบหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างเผลอตัว เพราะหวังจะสัมผัสผิวแก้มของคนรูปหล่อ แต่มันก็สัมผัสได้แค่ความเย็นของหน้าจอเครื่องมือสื่อสารเท่านั้น

‘จะสักกี่ปี ให้รอรอพี่ก็รอได้ ขอเพียงอย่าเผลอ อย่าเปลี่ยนใจ เอาหัวใจไปให้ใครขอร้อง
อดทนตั้งนาน รอสุขดังฝันเป็นคู่ครอง เพราะความรักที่คอยหมายปอง พ่อเนื้อทอง...ของฉัน
จะสักกี่ปี ให้รอตรงนี้ก็รอไหว ก็รอมาแล้วตั้งมากมาย จะรอเรื่อยไป ให้เธอสงสาร
โปรดจงเห็นใจ อย่าตัดเยื่อใย มีต่อกัน เพราะความรักที่คงมั่น ไม่ผันไม่แปร แม้สักนาที

รักเธอไม่คลาย  สุดหัวใจ สุดหัวใจ จะหลับตานอนครั้งใด ยังส่งใจไปหาทุกที่
รักเธอไม่คลาย สุดหัวใจเปี่ยมล้นข้ามปี นะจ๋า นะฟังให้ดี รักที่มีให้นะผู้เดียว’

ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม ทอดสะพานสำเร็จแล้ว ชนะก็ยิ้มกว้าง หัวเราะไปกับเพลงเสี่ยวจากไอ้เหมอ

‘จะสักกี่ปี จะรอ รอพี่จนหมดลม จะรอความรักมาชื่นชม รอแม้นานนมก็ยังแน่นเหนียว
ไม่เคยสนใจ ชายอื่นคนไหนไม่แลเหลียว รักแต่นะด้วยใจเด็ดเดี่ยว รักคนเดียวเหมอจึงต้องรอ’

“เขินอ่ะ” ไอ้เหมอร้องจบมันก็บิดตัวทำสะดิ้งจนคนรูปหล่อที่ยิ้มหวานมาให้ต้องหัวเราะขึ้นอีกครั้ง

“เพลงเพราะจังเลย นะหลับฝันดีแล้วล่ะ”

“อื้อ”

“เหมอ”

“จ๋า”

“ตอบให้ชื่นใจหน่อยได้ไหม”

“อะไรอ่า”

“รักผมรึเปล่า”

ไอ้เหมอหลบตา ก้มหน้าแต่ลอบยิ้ม จะให้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็วก็จะขาดความเป็นกุลสตรีที่มันคิดว่าตัวมันมีอยู่เปี่ยมล้น แต่พอได้ยินเสียงเว้าวอนที่เรียกร้องมาจากคนรูปหล่อ ไอ้เหมอก็ระทวยไปหมด “รักไหม...รักผมเหมือนเดิมได้ไหม”

“นะ...เหมอจะรักเหมือนเดิมได้ยังไง” สีหน้าของชนะหงอยลง แต่ไอ้เหมอยังคงยิ้มกว้าง “ต้องรักมากกว่าเดิมสิ รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วชนะ ชื่นใจไหมครับ”

“อื้ม”

“นะบอกเหมอบ้างสิ”

ชนะยักคิ้วมาให้ อมยิ้มไม่ยอมต่อความใดๆ จนไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ “อยากบอกตอนที่เหมอมาอยู่ตรงหน้ามากกว่า บอกตอนนี้...มันกอดจูบไม่ได้”

“นะขี้โกงอ่ะ”

“เพิ่งรู้เหรอ”

“ชะน้าาาาาาาาาา!!”

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ประตูห้องไอ้เหมอถูกเคาะจนมันเสียวสันหลังวาบๆ

“น้องเหมอ อยู่ในห้องรึเปล่า พี่หมัยเองนะ คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวครับ”

ไอ้เหมอโล่งอก มันถอนหายใจจนชนะจับสังเกตได้

“ไปซนอะไรมาอีกรึเปล่าเสมอ”

“เปล่าซะหน่อย นะจ๋านอนไปนะ ตื่นแล้วโทรมาด้วย ฝันดีนะ เหมอลงไปทานข้าวแล้ว”

“ก็ได้ แต่ใส่เสื้อผ้าก่อนด้วยล่ะ”

“อื้อๆ แล้วอย่าลืมโทรมานะ”

“ครับ”

ไอ้เหมอส่งจูบก่อนจะวางสาย แล้วเดินไปหาเสื้อผ้าเก่าๆ ที่แม้จะเปื้อนก็ไม่เสียดายมาสวมใส่ ก่อนมันจะเปิดประตูห้องต้อนรับพี่สมัยที่ทำหน้าเหวอมองน้องชายตัวเหลือง ทราบความว่าน้องทาขมิ้นเสริมความงามก็ไม่ติดใจ ชักชวนกันลงไปทานข้าวซึ่งหารู้ไม่ว่าคุณหญิงเสมือนนั้นวางแผนปิดประตูตีแมวไอ้เหมอเรียบร้อยแล้ว!

***********************************

“ไอ้เหมออออออ มึงไปแล้วก็อย่าลืมกู!!!” ไอ้กวิ้นเพื่อนโง่มาส่งไอ้เสือเหมอเพื่อนยากที่สุวรรณภูมิแอร์พอร์ตพร้อมกับครอบครัวอันประกอบไปด้วยพี่สมัย คุณหญิงเสมือน และท่านนายพลสมาน

ในที่สุดวันเดินทางของไอ้เหมอก็มาถึง!!! ทันทีที่มันบอกชนะว่า VISA ผ่านแล้ว คนรูปหล่อก็รีบให้ขุ่นแม่เพี้ยนนำตัวเครื่องบินมาให้ถึงที่บ้าน พร้อมกับที่ขุ่นแม่เพี้ยนได้ทำความรู้จักกับครอบครัวของไอ้เหมอถ้วนหน้า กับท่านบิดานั้นก็ต้อนรับกันตามมารยาท แต่กับคุณหญิงแม่ของมันกลับเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย คงเพราะใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวยี่ห้อเดียวกัน ชอบกระเป๋าแบรนด์เดียวกัน ยิ่งรู้ว่าคนรูปหล่อฝากขุ่นแม่เพี้ยนหิ้วกระเป๋ามาให้บ่อยๆ คุณหญิงเสมือนก็ยิ่งปลื้ม และที่น่าประหลาดใจก็คือทั้งสองคนยังเป็นคอซีรีย์เกาหลีที่ไม่ว่าจะหยิบยกเรื่องไหนขึ้นมาคุยก็เล่าออกมาได้เป็นฉากๆ ซึ่งไอ้เหมอมันก็ไม่เคยเห็นคุณหญิงแม่พูดคุยกับใครอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว เพราะบรรดาคุณหญิงคุณนายส่วนใหญ่ที่คุณหญิงแม่คบค้าสมาคมด้วยก็จะคุยกันเรื่องเพชร เรื่องแบรนด์กระเป๋า แบรนด์รองเท้า สั่งตัดเสื้อผ้าที่ห้องเสื้อผ้าห้องไหน แบรนด์ไหนที่โปรดปราน ไปจนถึงเรื่องทรัพย์สมบัติที่ตัวเองมี และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือการอวดอ้างสรรพคุณบุตรสาวบุตรชาย หรือแม้กระทั่งการเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศก็จะนำมาโม้ให้กันฟังอยู่ร่ำไป

แต่บทสนทนากับขุ่นแม่เพี้ยนนั้นกลับมีแต่เรื่องพระเอกซีรีย์เรื่องไหนหล่อ นางเอกซีรีย์เรื่องไหนงี่เง่า นางร้ายเรื่องไหนที่เฉิดฉายดั่งนางพญา หรือวิจารณ์แม้กระทั่งพล็อตเรื่อง ไอ้เหมอจึงคลายใจที่ได้เห็นคุณหญิงแม่มีความสุข แม้สัปดาห์ก่อนท่านจะฟาดมันเสียน่องแตกก็ตามที แต่ไอ้เหมอก็ยังห่วงใยและรักคุณหญิงแม่ของมันไม่เสื่อมคลาย

“ไอ้ห่ากวิ้น กูไปแค่สัปดาห์เดียว ไม่ต้องร่ำลาเหมือนกูจะไม่กลับไอ้นกเอ๋อ!” ไอ้เหมอตบหัวไอ้กวิ้นเรียกสติ ก่อนจะหันไปหาท่านบิดาของมัน

“ไปก็อย่าไปรบกวนทางนั้นเขาให้มาก แล้วคุณหญิงแม่ให้เงินไปเท่าไหร่” ท่านนายพลสมานมองบุตรชายคนเล็กที่กำลังจะเดินทางไปไกลถึงอเมริกาเป็นครั้งแรกในชีวิตของมันแล้วจึงอดห่วงไม่ได้ ไอ้เหมอไปไกลสุดก็ประเทศเกาหลี พอมันมาบอกว่าจะบินไป LA ท่านนายพลก็กังวลใจจนนอนไม่หลับอยู่หลายคืน

“คุณหญิงแม่ใส่ในบัญชีให้สองหมื่น” ไอ้เหมอตอบหน้าหงอย มองพ่อตาละห้อย ความจริงมันก็ใจหายเหมือนกันที่จะต้องจากครอบครัวไปไกล แม้จะไปแค่เจ็ดวันก็ตาม

ท่านนายพลสมานเหลือบมองภรรยาที่กำลังพูดคุยกับเพนกวิ้นเพื่อนของลูกชาย ก่อนจะหันมาหาไอ้เหมอแล้วรีบยัดบัตรเครดิตใส่มือลูกชายพร้อมแบงค์พันอีกสิบใบอย่างรวดเร็ว

“มีเงินของเรา ก็ใช้ของเรา มันสะดวกใจกว่า แม้เขาจะเต็มใจให้ แต่ก็ต้องเกรงใจ” ท่านนายพลบอกสีหน้าเคร่งขรึม ทำราวกับเมื่อครู่ไม่ได้ยัดอะไรใส่มือลูกชายเลยแม้แต่น้อยเพราะภรรยาหันมองมาพอดี

“รับทราบครับผม” ไอ้เหมอตะเบะ ยิ้มกว้างแล้วกอดท่านบิดาของมันด้วยความรัก

“พ่อเปิดบัตรใบนี้ให้ ของขวัญสำหรับเลื่อนชั้นปี กับเกรดสวยๆ ของแก เพราะงั้นใช้ให้ระวัง”

“รู้เกรดเหมอได้ไงอ่ะ เหมอยังไม่รู้เลย”

“นี่ใคร ระดับนายพล ทำไมจะไม่รู้”

“โหยย ยิ่งใหญ่เว่อ” ไอ้เหมอเอ่ยแซว หอมแก้มพ่ออีกสองที “เหมอใช้เต็มที่นะ วงเงินเท่าไหร่อ่ะ”

“สองหมื่น”

ไอ้เหมอเบ้หน้า “หายใจก็หมดแล้ว”

“เบี้ยเลี้ยงของแกมันเยอะนักใช่ไหม ถึงได้ไม่รู้ค่าของเงิน”

“ง่ะ” เห็นลูกชายทำหน้าสลด ท่านนายพลก็หัวเราะ

“หึหึ สองแสน แต่ถ้าแกใช้เกินสองหมื่น กลับมาพ่อจะเตรียมหวายไว้รอ”

“ไม่กล้าตีหรอก เหมอรู้ว่าท่านบิดารักเหมอ อิอิ”

ท่านนายพลสมานเถียงไม่ออก “ดูแลตัวเอง”

“ครับ” ไอ้เหมอยิ้มกว้าง ก่อนจะมองท่านบิดาอย่างลังเล ก่อนมันจะถามอย่างจริงจังว่า “พ่อครับ ถ้าเหมอจะคบกับผู้ชายอีก พ่อจะว่าไหม”

ท่านนายพลไม่ตอบ นิ่งเงียบจนไอ้เหมอใจฝ่อ แต่แล้วมันก็ใจชื้นขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบที่เบาแสนเบาว่า “พามาให้รู้จักแล้วพ่อจะบอกอีกที”

“จริงนะ”

“เออน่า”

“รักท่านบิดาที่สุดในโลกเลยยยเพคะ!! อิอิ”

“จะเปลี่ยนใจเพราะไอ้เพคะนี่แหละ ไอ้เด็กบ้านี่!”

ไอ้เหมอหัวเราะ ลืมหมดสิ้นแล้วเรื่องที่พ่อเคยตบ เคยต่อว่า ตอนนี้...มันรู้ รู้ดีว่าสิ่งที่พ่อทำไป...แค่เพราะเป็นห่วงลูกชายมากเท่านั้น

“อะไรกันสองพ่อลูก แอบมาคุยกันสองคน ไอ้เหมอ มาให้แม่กอดก่อนมา”

ไอ้เหมอจึงรีบหูตั้งหางกระดิกไปหาคุณหญิงแม่มันทันที ก่อนมันจะถูกพี่สมัยกอดรัดฟัดเหวี่ยงเป็นรายต่อไป

“ถ้าลาหยุดได้ พี่จะไปด้วยจริงๆ ไม่อยากให้น้องน้อยของพี่ต้องไปคนเดียวอย่างนี้เลย” สมัยแสนจะปวดใจที่น้องชายจะต้องไปไกลบ้าน ไอ้กวิ้นที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินก็ยิ่งเบ้ปากหมั่นไส้

“เหมอจะถ่ายรูปมาให้พี่หมัยดูเยอะๆ เลยนะ”

“โอเคครับทูนหัวของพี่ งั้นเข้าเกทเถอะนะ ใกล้ได้เวลาแล้ว”

“อื้อๆ ไอ้กวิ้น ไม่ต้องอิจฉากูนะเว้ย แล้วจะเก็บดิน เก็บอากาศ เก็บใบไม้ที่ LA มาฝาก”

ไอ้เหมอหัวเราะใส่ไอ้กวิ้นที่แยกเขี้ยวไม่สมกับเป็นนกส่งมาให้

“ของฝากบ้าอะไรของมึงวะ จะให้ดีมึงเอารองเท้ามาให้กูด้วย ไอ้นะมันซื้อไว้ให้กูแล้ว” ไอ้กวิ้นมันฝากไอ้รูปหล่อซื้อรองเท้ารุ่นที่มันอยากได้ให้ แต่มันไม่ได้ฝากเงิน มันฝากแต่คำพูด ซึ่งไอ้รูปหล่อมันก็ไม่ได้ทวงถามเอาเงิน มันบอกแค่ว่าตอบแทนที่เก็บแหวนไว้ให้ ไอ้กวิ้นก็เลยไม่เกรงใจ น้อมรับน้ำใจของเพื่อนไว้แต่โดยดี

“ค่าฝากหิ้วมีมะ”

“ไม่มีเว้ย ห่า งกจริง”

“หึหึ ไปแล้วนะเว้ย มึงแชทมาบ้างล่ะ อ้อ ถ้ากูไม่ไปเที่ยวกับนะก็จะตอบกลับนะ ฮี่ๆ

“โคตรน่าหมั่นไส้ มึงไม่ว่างแล้วจะให้กูแชทไปเพื่อ ไอ้แสรดดด”

ไอ้เหมอยิ้ม แล้วล็อคคอไอ้กวิ้นเข้าใกล้ “ห้ามเหงานะมึง ไอ้ชายมันบอกจะลงมากรุงเทพเหมือนกัน ว่างๆ ก็ไปเจอมันได้ ไอ้ปิ๊กก็อยู่บ้านญาติมันที่บางบัวทอง วันพุธไอ้เชษฐ์ก็จะพาวิมมากรุงเทพละ อีกสัปดาห์กูก็กลับ ถ้ากูเห็นสเตตัสน้อยอกน้อยใจเพื่อนแบบเพ้อเจ้อของมึง กลับมามึงโดนดีแน่”

“เออน่า พูดอย่างกะกูเป็นเด็ก จิ๊!”

“มึงอ่ะโคตรเด็กไอ้กวิ้น กูไปละ”

ไอ้เหมอโบกมือหยอยๆ ให้ ไหว้ลาพ่อแม่กับพี่ชายแล้วก็เดินเข้าเกทไป

ครืด...ครืด...ครืด...

กำลังตื่นเต้นเหมือนบ้านนอกถือชะลอมเข้ากรุง โทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้น ไอ้เหมอจึงลนลานรับอย่างรวดเร็ว

“ฮะ...ฮัลโหล”

“เหมอ อยู่ไหนแล้ว ผมมารอรับที่สนามบินแล้วนะ”

“ห้ะ? เหมอยังอยู่สนามบินที่ประเทศไทย นะจำเวลาบินผิดใช่ไหมเนี่ย” ไอ้เหมอร้องอย่างตกใจ

“จำไม่ผิดอ่ะ...แต่ผมอยากเจอเหมอเร็วๆ”

“เฮ้ย กลับไปรอที่บ้านเลย ถ้าถึงแล้วเหมอจะโทรหา”

“ต้องโทรมานะ”

“ครับๆ ถ้าเครื่องบินไม่ตกซะก่อน เราต้องได้เจอกัน”

“ปากเหรอนั่น อยู่ใกล้จะตบให้เบี้ยว”

“โหด”

“จะเดินทางห้ามพูดเรื่องไม่ดี”

“อ่า...รู้แล้ว นะ เหมอวางก่อนนะ เขาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว”

“อืม เดินทางปลอดภัย”

“จ้า”

ไอ้เหมอยิ้มสุขใจ มันกดวางสาย เปิดโหมดเครื่องบินบนมือถือแล้วก็รีบเดินตามผู้โดยสารไฟล์ทเดียวกันไปทันที

แม้จะอีกหลายชั่วโมงที่จะได้เจอ...แต่รอนานกว่านี้ก็รอมาแล้ว รออีกหน่อย...คงไม่เป็นไร

ไอแอมโกอิ้งทูอเมริกา!!! วะฮ่าๆๆๆๆๆ แม้ภาษาอังกฤษจะงูๆ ปลาๆ แต่ไอ้เหมอก็เชื่อว่ามันจะสามารถเอาตัวรอดได้ อย่างน้อยไอ้ชายก็สอนมันมาหลายประโยค หึหึ!

.....................................................TBC...................................................

แต่งเรื่องรักเสมอนี่...เปลืองเพลงจริงๆ วุ้ย 555555555 ไปหาฟังได้นะ เพลง 'รอเพราะรัก' อิอิ ตอนหน้า ซัมเมอร์ลีพอินแอลเอ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่รู้ไอ้ชายมันสอนอะไรไว้ แต่บอกเลยจาก ฮัลโหล แคนมึงเฮียมีของไอ้ชายเมื่อหลายตอนก่อนหน้า บอกได้อย่างดีว่า...ภาษาอังกฤษของมันนั้น เทพขนาดไหน 5555555555

ปล. เมื่อวานไม่ได้มาเลยยย งานเข้า ขอโทษนะคะถ้ามีคนรอ 

[continued]

โอ้ยยยยย เขินมากก ตอนหน้าเค้าจะได้เจอกันแล้ว