https://www.youtube.com/v/ojb_BFI0OQwตอนที่ 45สุดท้ายก็มาถึงวันที่ไอ้เหมอต้องบินกลับเมืองไทย มันรู้สึกอยากกอดขาคุณพ่อไร้พ่ายไว้เพื่อกราบอ้อนวอนขออยู่ต่อ แต่ก็ตระหนักดีว่าไม่ใช่เพราะมีใครไล่กลับ แต่ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วจริงๆ โรงเรียนของไอ้เหมอใกล้เปิดเทอมแล้ว อย่างไรเสียก็ไม่อาจเลี่ยงภาระหน้าที่นี้ได้
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ไอ้เหมอก็เข้าใจ แต่ความคิดถึง ความรู้สึกวูบโหวงที่เกิดขึ้น...บ่งบอกให้รู้ว่าหัวใจมันไม่ยอมเข้าใจตามที่สมองคิดประมวลผลเลยสักนิด ด้วยเหตุนั้น ไอ้หัวเกรียนที่มักจะทำหน้าตลกเป็นประจำก็ถึงกับนิ่งเงียบ ฟังเรื่องตลกจากขุ่นแม่เพี้ยนก็ทำได้แค่หัวเราะเสียงแห้ง ไม่ร่าเริงจนใครๆ ก็สังเกตได้ ยิ่งตอนที่ถูกพ่อดาวประจำใจจูงมือขึ้นมาเก็บกระเป๋าบนห้อง ไอ้เหมอก็ยิ่งหน้าเจื่อน มันอยากงอแง ตีโพยตีพาย เอาแต่ใจเหมือนตอนที่อยู่กับพี่สมัยสุดที่รัก แต่รู้ดีว่ามันทำตัวเป็นปัญหาให้คนอื่นไม่ได้
“เหมอเอาของฝากของเพื่อนๆ ใส่กระเป๋ารึยัง” ชนะถามเสียงเรียบ มองดูไอ้เกรียนอย่างไม่ค่อยสบายใจ “เสมอ ได้ยินที่ผมถามรึเปล่า”
ไอ้เหมอพยักหน้าหงึก “ได้ยิน”
“แล้วทำไมไม่ตอบ”
ไอ้เหมอเม้มริมฝีปาก ใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะเดินไปเปิดกระเป๋าเป้ของตัวเอง อากัปกิริยากระแทกกระทั้นปั้นปึ่งของมันสร้างความงุนงงให้กับชนะได้เป็นอย่างดี “โกรธอะไรอ่ะ”
“ไม่ได้โกรธ แค่หงุดหงิด”
“ซะงั้น”
“นะเหมือนอยากให้เหมอรีบๆ กลับเลยเนอะ” ไอ้เหมอพูดลอยๆ แต่น้ำเสียงของมันจิกกัดเสียจนชนะหัวเราะขำ
“อะไรทำให้เหมอคิดอย่างนั้น”
“ก็ดูนะไม่รู้สึกอะไรเลยนี่”
ชนะอมยิ้มมองไอ้เหมอที่ตีหน้ายักษ์ใส่ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดตัวมันที่ทำทีขัดขืนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมให้คนรูปหล่อดึงเข้าสู่อ้อมแขน
“ถ้าผมบอกว่าผมเหงา เหมอจะยิ่งไม่อยากกลับไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงของชนะนุ่มนวลจนไอ้เหมอเคลิบเคลิ้ม “อดทนนะครับเหมอ ผมก็จะอดทนด้วย”
“เหมอต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนกัน” ไอ้เหมอถามเสียงแผ่ว ดวงตาของมันรื้นไปด้วยน้ำ ความรู้สึกที่ไม่อยากอยู่ห่างกันมันช่างทรมานเหลือเกิน
“ผมก็ไม่รู้”
เป็นคำถามที่แม้ว่าไอ้เหมอจะเก่งเรื่องคิดคำนวณมากแค่ไหนก็ไม่อาจบอกปริมาณความอดทนที่มันต้องมีได้ หลายวันมานี้มันอยู่กับชนะเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ทั้งตื่นนอนพร้อมกัน อาบน้ำพร้อมกัน ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวก็ไปกันสองคน ตลอดจนเวลาเข้านอน ก็จะเห็นใบหน้าของกันและกันเป็นคนสุดท้าย แม้จะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วัน แต่ไอ้เหมอก็ชินเสียแล้ว มันถึงได้รู้สึกจะขาดใจ หากในวันถัดไปจะต้องตื่นโดยไม่เห็นหน้าชนะ หรือจะต้องเข้านอนโดยไม่ได้กอดพ่อดาวประจำใจของมันไว้
ไอ้เหมออยากเอาแต่ใจมากกว่านี้ อยากงอแงให้ชนะกลับไปพร้อมกับมันด้วย แต่ก็รู้ว่าชนะยังมีสิ่งที่อยากจะทำที่นี่ มีหลายอย่างที่คนรูปหล่อของไอ้เหมอต้องการจะเรียนรู้ ซึ่งไอ้เหมอก็ไม่อยากขัด มันอยากสนับสนุนในสิ่งที่ชนะอยากจะทำทุกอย่าง แต่ตอนนี้การสนับสนุนของมันช่างดูเป็นการกระทำที่อวดอ้างตนเหลือเกิน เพราะแฟนแสนดีและใจกว้างมันเป็นได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน
“เหมอไม่อยากกลับอ้ะ” ไอ้เหมอว่าเสียงอ้อน มันถูจมูกลงกับอกหอมๆ ของชนะแล้วกอดรัดอีกฝ่ายไว้แน่น “เหมอจะอยู่ที่นี่ต่อ”
“เหมอจ๋า เหมอต้องกลับแล้วนะครับ ขืนไม่กลับ ท่านบิดาของเหมอได้ตามมาแหกอกผมแน่เลย”
“นะเอาท่านบิดามาอ้างอ่ะ เหมอรู้ว่านะไม่กลัว แต่ถ้าเหมออยู่ นะก็จะไปถ่ายนางแบบคนนั้นไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”
ชนะถอนหายใจ อย่างไรไอ้เหมอมันก็คงไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ “เหมอ มันเป็นโปรเจ็คที่ผมต้องทำส่งนะครับ”
“นะก็หาหัวข้ออื่นสิ ทำไมต้องเปลือยอ่ะ” ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่ มันเริ่มต้นเถียงชนะเหมือนเมื่อสองวันก่อนที่มันตามไปเรียนคอร์สถ่ายภาพแล้วได้รู้ว่าโปรเจ็คที่ชนะจะทำส่งก็คือการถ่ายภาพนู้ด ไอ้เสือเหมอถึงกับลมจับ ควันออกหูเมื่อได้เห็นนางแบบหุ่นเช้ง อกเป็นอก เอวเป็นเอวที่มาจับมือทักทายกับคนรูปหล่อของมันอย่างสนิทสนม จนเกรงว่าแก้ผ้าให้ถ่ายแล้วจะให้ทำอย่างอื่นด้วย ไอ้เหมอยอมรับว่ามันใจแคบ แต่มันก็รักก็หวงของมัน แม้ว่าที่ผ่านมาชนะจะเคยเห็นผู้หญิงเปลือยมานักต่อนัก ทว่า...เมื่อคบกับไอ้เหมอแล้ว ก็ไม่อยากให้ไปมองใครเปลือยเปล่านอกจากตัวมันอีก
“มันเป็นงาน เข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ”
“เสมอ”
ชนะเรียกเสียงเข้ม แต่ไอ้เสือเหมอบทมันจะไม่ยอมความ มันก็สู้หลังชนฝาเช่นกัน “เหมอไม่เข้าใจ ลองทำดูดิ มีเรื่องแน่ นะจะถ่ายท้องฟ้า ถ่ายทะเล อะไรก็ได้บนโลกนี้ เยอะแยะอ่ะ ถ่ายไปดิ เหมอไม่ว่า แต่ผู้หญิงแก้ผ้า ไม่ให้ถ่ายเว้ย!”
ท่าทางขึงขังเป็นจริงเป็นจังของไอ้เหมอทำเอาชนะที่เก๊กขรึมถึงกับหลุดหัวเราะ
“ตลกไร มีไรให้ตลก”
“ก็เวลาเหมอดุมันดูไม่เข้ากับหน้า แถมเมื่อกี้ยังอ้อนอยู่ดีๆ ตอนนี้วกมาเรื่องถ่ายรูปได้ไงก็ไม่รู้ รวนว่ะ”
ไอ้เหมอตีหน้ายุ่ง เพราะต้องห่างกันไกล ทั้งระยะเวลาก็ไม่ใช่น้อย มันจึงมีเรื่องให้ต้องกลุ้ม ให้ต้องขบคิด ให้ต้องกังวลอยู่หลายเรื่อง ก็อยากคิดได้ให้มากกว่านี้ แต่ความหล่อของคนรักก็ไม่ปราณีหัวใจใครเลย อาจจะไม่ใช่ผู้หญิงทั้งโลกที่อยากเข้าหา แต่มันก็ต้องมีอย่างน้อยสองสามคนที่อยากจะครอบครอง อยากจะมายืนแทนที่ไอ้เหมอ
“แค่ห่างกันก็จะแย่อยู่แล้ว อย่าทำให้เหมอระแวงนะเลย ยอมรับว่ารวนก็ได้อ่ะ แต่มันกลุ้มหลายอย่างนี่”
ชนะผลักหน้าผากไอ้เหมอแล้วรั้งคอมันให้เดินไปที่ระเบียง สายลมเย็นพัดผ่านเบาๆ จนต้องห่อตัว แต่ก็มีอ้อมแขนและผิวเนื้อหอมกรุ่นของชนะคอยให้ความอบอุ่น ไอ้เหมอหลับตาพริ้ม พิงศีรษะกับไหล่กว้าง เอนหลังแนบชิดกับอกแกร่งของอีกฝ่าย
ท้องฟ้าในคืนสุดท้ายที่ LA ก็มีดาวให้ได้เห็นเหมือนกัน หลังจากที่สองสามคืนที่ผ่านมามีฝนตก ฟ้าปิดไม่เห็นดาว
“หายกลุ้มไหม” ชนะกระซิบถาม ริมฝีปากเคลียอยู่ที่แก้มของไอ้เหมอ “สองปีกว่าๆ ที่เป็นเพื่อน กับอีกหลายเดือนที่เป็นแฟน เหมอยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมเป็นผู้ชายแบบไหน”
ไอ้เหมอไม่ตอบ ชนะจึงกัดแก้มมันเป็นการลงโทษ “ใครจะสวย จะดีแค่ไหน ก็สู้เหมอจ๋าของผมไม่ได้”
“โม้”
“เหมอเห็นว่าผมเป็นคนเจ้าชู้หรือไง”
“ก็...ไม่อ่ะ แต่ว่า...”
“อย่าเพิ่งเถียง” ชนะว่าเสียงดุ ดวงตาหลังแว่นกรอบดำวาววับจนไอ้เหมอหุบปากสนิท “มันจะเป็นปัญหาถ้าเราต้องห่างกันแล้วเหมอยังไม่ไว้ใจผมอย่างนี้”
“เหมอไว้ใจนะ แต่เหมอไม่ไว้ใจคนอื่นนี่”
“เราจะไปห้ามใจคนอื่นได้อย่างไรล่ะเหมอ” ชนะถาม ทอดมองไอ้เหมอด้วยความจริงจัง “มันไม่สำคัญเลยว่าใจใครจะคิดแบบไหน มันสำคัญที่หัวใจเรา หัวใจของผมและของเหมอ แค่เรามีกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
ไม่ใช่แค่ประโยคหวานหู แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มของชนะก็เป็นสิ่งที่ทำให้ไอ้เหมอระทวยขวยเขิน แน่ใจแล้วว่า...ยอมตาย ยอมถวายชีวิต ยอมพลีกายเพื่อผู้ชายคนนี้จริงๆ
“นะอ่า...”
“อ้อนอีกแล้ว”
“ไม่กลับอ่ะ ไม่อยากกลับบบบบ”
“พี่หมัยร้องไห้คิดถึงเหมอจะแย่อยู่แล้วนะครับ”
“ช่างหัวพี่หมัย”
ไอ้เหมอโดนชนะตีปากเข้าให้ “ว่าพี่ชายไม่ดีนะเหมอ พี่หมัยเขารักเหมอมากนะครับ”
“เหมอก็รู้แล้ว” ไอ้เหมอเสียงอ่อน ลูบปากตัวเองที่โดนชนะตี ตาแป๋วของมันค้อนขวับ คนรูปหล่อจึงจูบปลอบโยนเพื่อเป็นการขอโทษ
“นะจ๋า”
“หืม”
“คืนนี้ไม่ทำเหรอ” ไอ้เหมอมองตาปรอย มันเม้มริมฝีปากแล้วขยับเข้าชิด มือก็ลูบไล้ตามแผงอกของคนรัก “อยากกินอ้อย”
ชนะจับมือของไอ้เหมอไว้ อมยิ้มแล้วแตะหน้าผากตัวเองลงกับหน้าผากของไอ้เหมอเบาๆ “ผมอยากกอดและคุยกับเหมอทั้งคืนมากกว่า ถ้าให้ทำ...ผมก็กลัวว่าตัวเองจะติดใจจนรั้งเหมอไว้ เพราะตัวเหมอ...ยิ่งชิมก็ยิ่งหวาน ยิ่งได้ชิมก็ยิ่งเสพติด”
“นะน่ารักอ่า แต่เหมอเหมือนคนหื่นไปเลย” ไอ้เหมอหูแดง ซุกหน้าซ่อนความเขินอาย
“ไม่หรอก แรดต่างหาก โอยยย หยิกอีกแล้ว”
ไอ้เหมอหยิกไม่พอ มันทุบอกชนะไปอีกสองที “ชอบกัดเจ็บๆ อ่ะ ถึงจะแรดก็แรดกับนะคนเดียวเถอะ เดี๋ยวเขาเล่นตัวบ้างแล้วจะรู้สึก”
“ไม่ว่าแล้วก็ได้ กราบขอโทษนะครับที่รัก”
“นั่งลงพนมมือเลย”
“เกินไปๆ”
“ฮี่ๆ” ไอ้เหมอทำทีทะเล้น “อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขจังเลยเนอะ อยากอยู่กับนะไปจนแก่เลย”
“ผมก็อยากอยู่กับเหมอไปจนแก่ เหมอตลกดี เหมือนมีตลกคาเฟ่ห์ส่วนตัว อ่ะๆ จับไว้ได้เว้ย”
ชนะยักคิ้วยียวน จับมือที่กำลังจะหยิกจะทุบของไอ้เหมอไว้แน่น “ทำไม ถลึงตาทำไม คิดว่าน่ากลัวเหรอ ตาก็แป๋ว หัวก็เกรียน แต่ไม่รู้ทำไม ถึงทำให้หลงได้ขนาดนี้ ทำเสน่ห์มาปะ”
“ทำ ก่อนมานี่ไปทำคุณไสยมา ขอให้ผัวรักผัวหลง”
“ไม่ทำก็หลงจะแย่ละ”
“รู้ เพราะเหมอสวย”
ชนะทำหน้าเอือมจนไอ้เหมอต้องใช้หัวเกรียนๆ ของมันโหม่งเข้าให้ที่คาง “นะอ่า”
“ไร”
“อยากใส่ชุดเจ้าสาว”
“หยุดคิด”
“เหมออยากใส่จริงๆ นะ ก็ไหนนะบอกจะไปพรีเว้ดดิ้งที่รีสอร์ทญาติไอ้เชษฐ์ไง”
“มันก็ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากตามใจ แต่ผมไม่อยากให้ใครหัวเราะเหมอ มันเป็นวันพรีเว้ดดิ้ง ไม่ใช่วันแสดงตลก”
“เหมอดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ งั้นไม่ใส่ก็ได้”
น้ำเสียงและสีหน้าของไอ้เหมอทำให้ชนะร้อนรนขึ้นมาทันที “มันไม่ใช่อย่างที่เหมอคิด ในสายตาผม เหมอไม่ได้แย่เลย”
“แต่สายตาคนอื่นก็ดูแย่ นะคิดอย่างนั้นใช่ไหม” ไอ้เหมอเข้าโหมดหน้านิ่ง เสียงเรียบเสียจนชนะหน้าเสีย “เหมอไม่แคร์สายตาคนอื่นเลย ถ้านะคิดว่ามันไม่ได้ดูแย่ เหมอก็พอใจแล้ว แต่เหมอรู้ว่าลึกๆ นะก็คิดเหมือนคนอื่น”
“เหมอ ฟังผมก่อนได้ไหม”
“เหมอไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วอ่ะ คืนสุดท้ายแล้วไม่อยากทะเลาะกับนะ ไปนอนดูรูปที่เราถ่ายตอนไปเที่ยวกันดีกว่า”
ไอ้เหมอตัดบท จูงมือชนะกลับเข้าห้อง ไอ้เกรียนเดินไปนั่งที่เตียง ส่วนคนรูปหล่อมองตาม แต่พยายามอธิบายอะไรไปตอนนี้ไอ้เหมอก็คงไม่ฟัง จึงเดินไปหยิบกระเป๋ากล้องแล้วเดินกลับมาที่เตียง
“ไปหยิบแม็คบุ๊คมาให้หน่อย” ชนะสั่ง ไอ้เหมอก็ทำตาม มันเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วกลับมาพร้อมกับแม็คบุ๊คโปร ชนะรับไว้แล้วเสียบเมมโมรี่การ์ดเข้ากับเครื่อง ก่อนจะดึงให้ไอ้เหมอมานอนลงข้างๆ กัน
“เราถ่ายกันไปเยอะเลยเนอะ” ไอ้เหมอชวนคุย มันมองหน้าจอที่กำลังแสดงภาพถ่ายระหว่างทริปเที่ยว LA ซึ่งมีรูปไอ้เหมอเป็นส่วนใหญ่ ถ่ายออกมาได้ดูดีกว่าตัวจริงเพราะฝีมือตากล้องรูปหล่อ รูปคู่นั้นมีน้อยเพราะชนะไม่ชอบถ่ายรูปตัวเอง ส่วนไอ้เหมอก็ไม่อาจเอาหนังหน้าของมันไปเทียบกับหนังหน้าขั้นเทพของแฟนได้ ก็เลยมีไม่กี่รูปที่ทั้งสองคนตกลงใจจะถ่ายด้วยกันจริงๆ
“ทะเลที่ไหนก็ไม่สวยเท่าที่เมืองไทย” ไอ้เหมอบอกพลางนึกถึงทริปเที่ยวทะเลที่ได้ไปกับชนะและเพื่อนๆ ขากลับนั้นมันฟ้าเหลือง เดี้ยงจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะพิษไข้ “ตอนไปทะเลเราทะเลาะกันด้วย แล้วนะก็ลงโทษเหมอ แรงมากเลย”
“อืม ขอโทษตอนนี้ทันไหม” ชนะถามพลางหอมแก้มไอ้หัวเกรียน “ยกโทษให้ผมนะ”
“ยกโทษให้ก็ได้ แต่ต้องจูบขอโทษจนเหมอจะพอใจ ฮี่ๆ”
“ร้ายมาก” ชนะฟัดแก้มไอ้เหมอไปอีกสองสามที ก่อนมือเรียวสวยจะจับคางของไอ้เหมอไว้แล้วโน้มใบหน้าเข้าใกล้ “แลบลิ้น”
“อะ...อืม” ลิ้นของไอ้เหมอถูกริมฝีปากหวานของชนะดูดดุนจนมันครางในลำคอเสียงเครือ มือก็ลากไล้ไปตามแผ่นอกแกร่งของอีกฝ่าย ดวงตาก็สบประสานอย่างเชิญชวน น้ำใสเลอะตรงมุมปากก็ได้ลิ้นร้อนของชนะตวัดเช็ดให้ ริมฝีปากทั้งบนทั้งล่างก็ถูกขับกัดดูดดึงจนบวมเจ่อขึ้นสีระเรื่อ ชนะถอนริมฝีปากออกหลังจากสำรวจโพรงปากของไอ้เหมอจนพอใจแล้วก็ฉีกยิ้มให้
“ยกโทษให้ไหมครับ”
“อือ” ไอ้เหมอพยักหน้า ดวงตาฉ่ำเยิ้ม แขนยังโอบรอบคอแกร่งไม่ยอมปล่อย “นะอ่า เหมอ...”
“ดูรูปต่อดีกว่าเนอะ” ชนะเหมือนแกล้ง รู้ว่าไอ้เหมอเชิญชวนแค่ไหนแต่ก็ไม่สนอง ไอ้เหมอจงใจพาดขาของมันขึ้นบนขาของคนรูปหล่อ จงใจให้สะโพกของมันสัมผัสกับความแข็งขืนของชนะที่ตุงใหญ่ดันกางเกงผ้าออกมาอย่างชัดเจน
“นะเป็น S จริงๆ สินะ ชอบทรมานทั้งตัวเองทั้งเหมอเลย” ไอ้เหมอบอกหน้ามุ่ย “ตัวเองก็อยากแต่ก็ไม่ทำ”
“ผมกำลังฝึกความอดทน”
“มาฝึกอะไรตอนนี้ เหมอก็อยู่ตรงหน้าอ่ะ อยากทำก็ทำเลยดิ” ไอ้เหมอถอดเสื้อที่ใส่ออกทันที กางเกงของมันก็ถูกถอดตามไปด้วย ชนะได้แต่หัวเราะกับการกระทำของไอ้เหมอ
“ยั่วแบบนี้มันตลกมากกว่าเซ็กซี่นะเสมอ ลงมานอนดีๆ มา”
ไอ้เหมอแทบจะข่วนหน้าหล่อๆ ของชนะให้เป็นรอย มันเปลือยขนาดนี้แล้วยังไม่มีกะใจจะปลุกปล้ำกันอีก
“หึ เสมอเอ้ย ถอดแล้วก็ดันหนาว ดูดิ ขนลุกไปทั้งตัว” ไอ้เหมอลูบแขนของตัวเองป้อยๆ มันก็หนาวจริงๆ อย่างที่ชนะว่า จึงยอมให้คนรูปหล่อดึงผ้าห่มมาคลุมให้ ไอ้เหมอเลยทำได้แค่ถอนหายใจ สุดท้ายถอดเสื้อผ้าก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ ลงให้บอกว่าคืนนี้จะไม่ทำแล้ว ชนะก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ
ไอ้เหมอยอมแพ้ มันได้แต่นอนนิ่ง ซุกในอ้อมกอดอุ่นของชนะดูรูปต่อ แม้เนื้อตัวเปลือยเปล่าจะถูกมือแกร่งของอีกฝ่ายสัมผัสไปทั่ว แต่มือนั้นก็ไม่เฉียดใกล้สะโพกหรือส่วนกลางลำตัวของไอ้เหมอเลยแม้แต่น้อย ชนะเก่งมากจริงๆ เก่งที่ทรมานไอ้เหมอและเก่งที่อดทนได้มากขนาดนี้...
ไอ้เหมอนอนน้ำตาซึม ต้องการแต่ทำอะไรไม่ได้ จะเลื่อนมือไปสัมผัสของตัวเองยังทำไม่ได้เลย ขยับมือทีไรก็โดนมือใหญ่ของชนะปัดออก มากเข้าก็ถูกมัดไว้เสียอย่างนั้น
“นะขี้แกล้ง”
“ก็อีกนาน...กว่าจะได้กลับไปแกล้งเหมอ ทนเพื่อผมหน่อยนะ”
“ง่า นิสัยไม่ดีเลย”
“นิสัยไม่ดีแต่รักเหมอที่สุดเลยนะครับ”
ไอ้เหมอแพ้คำป้อยอ แพ้คำพูดอ่อนหวานจากชนะ เพราะฉะนั้น...มันจึงอ่อนเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ ว่าง่ายและทำตามคำสั่ง ไม่ว่าชนะต้องการสิ่งใด ไอ้เหมอก็ไม่มีขัดขวาง ตามอกตามใจแม้ตัวมันจะทรมานมากแค่ไหนก็ตาม
Only Summer with Na Chana
T_T
ไอ้เหมออัพเดทสเตตัสด้วยน้ำคลอเบ้า ชนะมาส่งมันที่สนามบิน คุณพ่อไร้พ่าย พี่เกม ลุงเอ ขุ่นแม่เพี้ยนก็มากันครบ ไอ้เหมอยกมือไหว้ลาพร้อมกับบอกขอบคุณที่ดูแลมันเป็นอย่างดี ส่วนชนะนั้นไม่พูดอะไรเลย ไม่มีคำลาใดๆ ด้วยซ้ำ ไอ้เหมอก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน มันพูดไม่ออก ความรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอก ปิดกั้นกล่องเสียงไว้จนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใด ชนะนั่งจับมือมันไว้จนกระทั่งพนักงานประกาศให้เข้าเกต ไอ้เหมอฟังไม่รู้เรื่องเพราะเป็นภาษาอังกฤษ แต่คุณพ่อไร้พ่ายเดินมาบอกว่าได้เวลาแล้ว เพราะยังเห็นทั้งชนะและไอ้เหมอนั่งจับมือกันไม่ยอมปล่อย
“ไปแล้วนะ” ไอ้เหมอบอกเบาๆ ชนะก็ปล่อยมือมันช้าๆ แต่พอมือจะหลุดจากกัน กลับถูกจับไว้แน่น ไอ้เหมอที่เมื่อคืนคร่ำครวญไม่อยากกลับจนหมดสิ้นก็เลยได้แต่ทำหน้างงๆ ในขณะที่คนที่เหมือนจะทำความเข้าใจและคอยพูดกล่อมให้ไอ้เหมอกลับเมื่อคืนกลับไม่ยอมปล่อยมือง่ายๆ
“นะ เหมอต้องไปแล้วอ่ะ” ไอ้เหมอยิ้มเอ๋อ ใจหนึ่งกลัวจะตกเครื่อง อีกใจก็ไม่อยากไปจากคนรูปหล่อที่นัยน์ตาเริ่มแดง
“น้องนะลูก ไม่ปล่อยน้องเหมอก็จะตกเครื่องเอาน้า” ขุ่นแม่เพี้ยนช่วยแกะมือของชนะออกไป ไอ้เหมอยืนมองสบตากับคนรูปหล่อของมัน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินเข้าเกต
ตั้งแต่ตื่นมาจนถึงตอนนี้มันยังไม่ได้ยินเสียงของชนะเลยสักคำ คนรูปหล่อตื่นก่อนมัน อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยและมานั่งเช็คกระเป๋าเป้ให้ไอ้เหมอ เช็คความเรียบร้อยทุกอย่างให้ ยกอาหารเช้าขึ้นมาให้กินถึงบนห้อง แล้วก็นั่งมองไอ้เหมอโดยไม่พูดไม่จา
เรียกเราว่าชายเพี้ยน: น้องนะร้องไห้เลยอ่ะ น้องเหมอก็อย่าร้องนะ อีกไม่กี่เดือนก็เจอกันแล้ว สตรองนะ! สู้ๆ เลยทั้งสองคน
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไอ้เหมอออออออ ไอ้ขี้แย รองเท้ากูอ่ะ ของฝากกูด้วยยย
Only Summer: กูเจอถังขยะ กูจะทิ้งของของมึงทันทีไอ้กวิ้น ไอ้นกโง่! ฮือออออ คิดถึงนะ
กวิ้นกวิ้นอยากบินก็บินได้: ไม่ต้องบอกคิดถึงกูก็ได้ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ววว พรุ่งนี้กูจะไปรับมึงที่สนามบินกับพี่สมัยพี่ชายที่เว่อที่สุดในโลกของมึง
Only Summer: มึงไม่ต้องเสนอหน้ามาไอ้กวิ้น แล้วกูก็ไม่ได้บอกคิดถึงมึง กูคิดถึงนะ คิดถึงคนชื่อนะ แฟนกู ไอ้แสรดดด @เรียกเราว่าชายเพี้ยน ขุ่นแม่ดูแลนะด้วย เหมอจะสตรองงงง!
พิเชษฐ์และปรีประภา: โตเกียวบานาน่าและคิดแคทชาเขียว
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: เบอร์สาวยุ่นนมโตๆ หนึ่งเบอร์
คุณชาย: น้ำทะเลกับทรายเอามายังไอ้เหมออออ
Only Summer: พวกมึงมันไอ้พวกเพื่อนชั่วววว กูกำลังดราม่า เสือกมาถามหาของฝาก ไอ้สัดดดด
Na Chana: กลับถึงบ้านแล้วอย่าลืมเปิดกระเป๋าดูนะเหมอ
Only Summer: อื้อ ถ้าถึงแล้วจะเฟซหานะ นะไม่พูดกับเหมอเลยอ่ะ อยากได้ยินเสียงมากเลย
Na Chana: กลัวพูดทั้งน้ำตาเลยไม่พูดดีกว่า
Only Summer: T T คนดีของเหมอ อยากเลื่อนเวลาไปตอนสิ้นปีเลย
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: น้องญาญ่าไป LA ป่ะวะ @Na Chana
Na Chana: น้องกูก็ต้องเรียนดิ ถามอะไรโง่ๆ ไอ้ปิ๊ก
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: หูยยย เปลี่ยนโหมดทันตาเห็น เมื่อกี้ยังขายอ้อยไอ้เหมออยู่ดีๆ ตอนนี้เอาอ้อยมาฟาดหัวกูซะงั้น กูผิดอัลไลลลล
Na Chana: ห้ามจีบน้องกู
คุณชาย: ชัดเจนมากกกกก
พิเชษฐ์และปรีประภา: ไอ้นะมึงไม่ต้องห่วง ถึงมึงไม่ห้ามไอ้ปิ๊กแม่งก็แห้ว น้องญาญ่าแม่งไม่เคยตอบอะไรไอ้ปิ๊กเลย โทรไปไม่รับ แชทไปไม่ตอบ ไลน์ไปมากๆ แม่งบล็อค
คุณชาย: เพราะไอ้ปิ๊กมันเสือกส่งแต่คำเชิญเล่นเกมไป เป็นกูกูก็บล็อค ไอ้ตัวน่ารำคาญ
ปุ๊กปิ๊กกิ๊กทั่วไทย: อ้าว รุมกูทำไม พวกมึงไปช่วยไอ้เหมอดราม่าต่อดิวะ
ไอ้เหมอแยกเขี้ยวใส่หน้าจอมือถือ ก่อนมันจะทันได้พิมพ์ตอบก็เห็นผู้โดยสารไฟล์ทเดียวกันเดินไปขึ้นเครื่องเสียแล้ว
นะจ๋า...เหมอต้องไปจริงๆ แล้วนะ รีบๆ กลับไทยไปพรีเว้ดดิ้งด้วยกัน แล้วก็...ดูแลตัวเองดีๆ กลับไปเจอกันอีกที ไม่ต้องหล่อขึ้นก็ได้ แค่มีความสุข แข็งแรง และยิ้มกว้างๆ ให้เหมอก็พอ
หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end) (อ่าน 687912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก