คาถาที่ 16 [70%]RRRrrr!
เสียงมือถือสั่นไหวจนสะเทือนไปถึงเชียงใหม่ทำให้นางหลุดจาภวังค์หวานๆ หยิบมือถือขึ้นมากดรับสายเพื่อนสนิทของตัวเอง
“ว่าไงคะอีเป็ด”
“มีเรื่องแล้วค่ะหมวด!”
“เรื่องอะไรคะจ่า”
“อันนี้เป็นแค่การสันนิษฐาน การเดา การเชื่อมโยง และการมโนของฉันนะ แต่ฉันว่าเป็นไปได้” เรียวจันทร์เลิกคิ้วขึ้นหนึ่งที เปิดสปีกเกอร์โฟนและพิมพ์ตอบวอทสแอพของแจเร็ดไปด้วย เหมือนเป็นหนึ่งในกิจวัตรของแต่ละวันไปแล้วที่ต้องคุยโต้ตอบกับพ่อหนุ่มอิตาลีเกือบทั้งวัน
“อะ ว่ามาค่ะ”
“ฉันไปสืบ…”
“…เป็ด พูดใหม่ สืบหรือเสือก” ว้าว จะมาไทยแล้วเหรอ? นางแชทตอบข้อความของแจเร็ดที่บอกว่าอีกสองเดือนจะมาไทยประมาณหนึ่งอาทิตย์
“ย่ะ! ไปเสือกมา”
“แล้วเสือกมาว่า”
“ไอ้ยอร์ชกับแม่มันกำลังถังแตก จริงๆ ไม่ใช่กำลัง มันถังแตกมาตั้งแต่ก่อนคบแกแล้ว” เรียวจันทร์กดส่งข้อความแชทบรรทัดสุดท้ายไปให้แจเร็ด กดออกจากวอทสแอพ ปิดสปีคเกอร์โฟน ยกมือถือขึ้นแนบหู
“บ้านไอ้ยอร์ชมันเป็นระบบกงสีไม่ใช่เหรอ ก็ดูจะรวยนะ…” เรียวจันทร์ย่นคิ้ว พยายามนึกถึงช่วงเวลาที่เคยคบกับหมอนั่น
“…แต่เอาจริง เวลาจ่ายมันก็จ่ายน้อยกว่าฉันมากอะ”
“ตระกูลนางอะรวย แต่แม่นางเคยเล่นพนัน สร้างหนี้ไว้เยอะจนใช้ไม่ไหว พอจะขอเงินจากกงสี ก็ต้องรอให้ญาติผู้ใหญ่ของนางตายก่อน ถึงจะแบ่งเงินกันได้”
“เคยเล่น แสดงว่าหยุดแล้ว ฉันอยากจะส่งคุณนายโรสไปบำบัดด้วยจัง”
“บำบัดอะไรล่ะ ก็เพราะหมดตัวไงนางถึงเลิกเล่น แต่ตอนนี้คือไม่มีอันจะกินแล้ว ธุรกิจที่ทำก็ลุ่มๆ ดอนๆ ที่บ้านนางเขาก็ไม่ให้หยิบยืม”
“ขอให้แม่ฉันหมดตัวบ้างเถอะ” เรียวจันทร์เบะปากนิดหน่อย ไม่ได้สนใจใยดีเรื่องแฟนเก่าตัวเองเลยว่ามันจะลำบากแสนเข็ญยังไง นางนึกอยากให้แม่ตัวเองหมดตัวบ้าง แม้จะรู้สึกไม่ดีนิดๆ ที่ครั้งล่าสุดนางไม่ยอมช่วยแม่ แต่ความรู้สึกดีที่ไม่ยอมช่วยนั้นมีมากกว่า เพราะที่ช่วยเหลือมาตลอดและช่วยอยู่ทุกวันนี้มันก็มากพอแล้ว
“แม่แกขายเครื่องเพชรเมื่อไหร่ก็หมดเมื่อนั้นแหละ…” เรียวจันทร์นึกห่อเหี่ยวอยู่วูบหนึ่ง รู้ว่าเครื่องเพชรที่แม่สะสมไว้น่ะเยอะมาก คุณนายโรสไม่อยากขาย เพราะกลัวน้อยหน้าคนอื่นเวลาออกงาน ถ้าจะให้ผู้หญิงคนนั้นขายเครื่องเพชร สู้นางมาขูดเลือดขูดเนื้อเอาจากลูกตัวเองดีกว่า
“…วกกลับมาเข้าเรื่องอียอร์ชต่อ คือสองแม่ลูกหมดตัว นังฮีโบก็ไม่ได้ร่ำรวย เลยมีการเล่าลือเล่าอ้างอันใดพี่เอยว่า แม่ไอ้ยอร์ชอยากให้กลับมาเกาะแก” เรียวจันทร์อ้าปากหวอ ก่อนที่จะหัวเราะเริงร่าไปหนึ่งยก
“ไม่รู้กันรึไงว่าฉันก็จน ใช้หนี้งกๆ อยู่เนี่ย”
“เอ๋า ตัวแกจน แต่บ้านคุณชายพ่อของแกไม่จนนี่” นายแบบหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าประหลาดใจอยู่คนเดียว
“แล้วไง มันคิดว่าฉันจะขอเงินจากคนบ้านนั้นมาให้มันเหรอ”
“มันก็คงหวังอย่างงั้นอะแหละ คงคิดว่าแกจะให้เขาอุ้มชูดูแลและเผื่อแผ่มาถึงมันบ้างละมั้ง” เรียวจันทร์ยิ้มเยาะมุมปากเมื่อนึกถึงตระกูลฝั่งพ่อแท้ๆ ของตัวเอง
นางรู้แล้ว รู้ได้จะสามปีแล้วว่านางมีพ่อแท้ๆ อีกคน แต่นางไม่ได้เป็นคนไปตามหา จู่ๆ เขาก็มาปรากฏกายและบอกว่าเป็นพ่อของนาง แสดงหลักฐานเยอะแยะว่าตัวเองคือพ่อของนางจริงๆ มาบอกว่าคิดถึงลูกอย่างนั้นอย่างนี้ อยากจะดูแลลูกอย่างนางบ้าง ความรู้สึกตอนนั้นไม่ช็อก ไม่ตกใจอะไรทั้งสิ้น แค่งงๆ มึนๆ เพราะนางคิดแค่ว่านางมีพ่อคนเดียวคือพ่ออาทิตย์ นางไม่ดราม่าใดๆ ใส่คนพวกนั้นด้วย ก็แค่รับรู้ไว้ว่าเป็นพ่อ ส่วนคุณนายโรสยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมาแสดงตัวว่าเป็นอดีตสามีตัวเองให้ลูกรับรู้แล้ว
“เป็ด ยี่สิบกว่าปี เขาเพิ่งมาตามหาฉัน เพิ่งมาบอกฉันว่าฉันคือลูก เขาต้องการฉันแน่เหรอ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาต้องการอะไร แต่ฉันว่าเขาไม่ได้ต้องการอยากจะดูแลฉันจริงๆ หรอก จะเอาหน้าหรือเอากระแสอะไรฉันไม่รู้แหละ แต่ฉันไม่อยากไปยุ่งกับพวกเขา” นางใช้ชีวิตของนางมาได้ตั้งนาน ไม่เคยรู้สึกขาดพ่อ เพราะพ่ออาทิตย์เติมเต็มให้หมด นางไม่ได้ต้องการความรักจากพ่อคนไหนอีก ถึงจะเป็นพ่อแท้ๆ แต่นางก็ไม่ได้เว้าวอนอยากจะมีพ่อแม่ที่สมบูรณ์ นึกแล้วสยอง ผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่งที่เคยซั่มกันจนเด็กคนนึงเกิดมา แต่ว่าไม่เคยมาดูแลแยแสใดๆ แต่จู่ๆ วันนึงก็กลับมาหาเฉย คนเป็นแม่กลับมาเกาะนาง แล้วคนเป็นพ่อล่ะ?
“ดีไม่ดีนะ พ่อฉันก็อาจจะถังแตกอยู่ก็ได้ แล้วกะมาให้ฉันเลี้ยงดูแบบแม่ไง” ไม่ได้อยากมองโลกในแง่ร้ายหรอก แต่แม่นางก็เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนนี่ไง
“อู๊ย ไม่หรอกแก อันนี้ฉันเผือกมา พ่อแท้ๆ ของแกรวยจริงไม่ติ๊งนั้งนะจ๊ะ”
“เขาจะรวยจะจนฉันไม่ได้สนใจ แต่ฉันไม่เก็ทว่าจู่ๆ เขาจะมาแสดงตัวทำไม…” คิ้วสวยมุ่นเข้าหากัน แล้วก็ส่ายหัวน้อยๆ
“…ถ้าอียอร์ชคิดจะมาเกาะฉัน ใครก็ได้ ไปบอกมันทีเถอะว่ามันเกาะผิดคนละ…” เรียวจันทร์ขมวดคิ้วเพิ่มขึ้นอีกนิดเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
“…เรื่องพ่อฉันหลุดไปได้ยังไง ทำไมมีคนอื่นรู้ด้วย”
“หญิงย่าของแกไงคะ เม้าท์ว่ามีหลานเป็นนายแบบหน้าตาดีชื่อเรียวจันทร์ แกก็รู้ ปากใครเม้าท์ไม่เท่าพวกวงสังคมชั้นสูงเม้าท์หรอกค่ะ แปบเดียวข่าวกระจายเร็วยิ่งกว่าข่าวเงินกู้กองทุนหมู่บ้าน” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเล็กๆ ด้วยความเซ็งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ถามว่านางเอามาใส่ใจมั้ย ก็ไม่ ไม่สนใจคือไม่สนใจ ตราบใดที่ยังไม่นำความเดือดร้อนอะไรมาให้นาง เรียวจันทร์ก็จะยังไม่วี๊ดใส่ใครทั้งนั้น
“ช่างเถอะ ใครอยากพูดอะไรก็พูด แต่ต้องพูดด้วยว่าฉันสวย” นางยกมือป้องปากหัวเราะคิกคัก เป็ดที่อยู่อีกฝั่งเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
“จ้าอีสวย แล้วไม่ทราบว่าอีสวยใกล้ทำแผนการที่วางไว้สำเร็จรึยังจ๊ะ เพราะเหลือเวลาอีกไม่มากนะ” เรียวจันทร์ชั่งใจอยู่สักแปบว่าจะเล่าให้เป็นฟังดีหรือไม่ถึงความคืบหน้าเรื่องระยะห่างของตนกับคมเขี้ยวที่มันใกล้เข้าหากันมากกว่าช่วงแรกๆ
“คือ…” อันที่จริงบอกไปก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“ตอนนี้ก็เป็นสัญญาณดีๆ อะเป็ด เมื่อวานตาเขี้ยวกุดยอมให้ฉันจูบ…” พูดยังไม่ทันจบ เป็ดก็ร้องวี้ดว้ายทันที
“แอร๊ยยย! จูบเหรอ?! แกได้จูบเขาแล้วอะ” เรียวจันทร์ยิ้มขำกับน้ำเสียงตื่นเต้นของเพื่อนสนิท
“ที่ดีกว่าจูบ ฉันว่าคือการที่ฉันไม่โดนหมอนั่นต่อย” เมื่อคืนนางลุ้นจะตายว่าถ้าก้าวพลาดนิดเดียวนั่นหมายถึงฟันซี่ใดซี่หนึ่งของนางจะต้องมีอันเป็นไป
“เออ แล้วทำไมเขาไม่ต่อยแกอะ”
“ก็ต้องดูจังหวะสิคะว่าหมอนั่นจะไม่เกิดสติแตกกระแทกหมัดใส่ฉัน”
“ฮึ้ย น่าแปลกอะ ปกติเขาต้องเตะ ไม่ก็ต่อยแกไปละป่ะ” เรียวจันทร์ยกโทรศัพท์ออกมาถลึงตาใส่ไปที
“มันก็ต้องมีพัฒนาการบ้างสินังนี่ จะให้อยู่แต่แถวเอกมัยกับทองหล่อรึไง”
“ต๊าย พัฒนายิ่งกว่ารถไฟฟ้าแห่งประเทศไทย เอ๊ะ?! หรือเขาจะเริ่มรู้สึกซัมติงกับแก” เรียวจันทร์ขมวดคิ้ว หน้าตาไม่ค่อยจะมั่นใจนักว่าที่เป็ดพูดจะมีความเป็นไปได้
แต่เอาเข้าจริงๆ ก็เป็นไปได้อยู่นะ
“ก็อาจจะมั้ง สวยทรงเสน่ห์อย่างฉันก็ไม่ยากหรอกที่ผู้ชายจะรู้สึกดีๆ ด้วย” ถ้าตอนนี้คุณนายได้อยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทล่ะก็ นางจะเห็นทันทีว่าเป็ดเบ้ปากและกลอกตาจนกล้ามเนื้อบนหน้าแทบจะพิการแล้ว
“จ้า จ้ะ แล้วตัวแกล่ะคะ รู้สึกยังไงกับเขากันแน่ อยากได้เขาเพราะแผนการ หรืออยากได้เพราะอยากได้เอง” หน้าสวยๆ เหมือนมีเครื่องหมายคำถามขึ้นเต็มใบหน้า ก่อนที่คิ้วสวยๆ จะย่นเพราะแยกไม่ออก
“ต่างกันยังไงอะแก ฉันก็ต้องอยากได้เขาตามแผนสิ ถ้าไม่อยากได้ จะมาสถิตอยู่ที่ฟาร์มนี้เหรอ” เป็ดบึนปากให้กับความงั่งของเพื่อน
“เอาง่ายๆ อยากได้เพราะเสี่ยสั่ง หรืออยากได้เพราะใจแกอยากได้เอง”
“เอ๊า ใจฉันก็ต้องอยากได้สิ เพราะฉันต้องแลกกับร่างกายอันผุดผ่องของฉันนะ ถ้าใจไม่อยาก จะทำทำไมล่ะจริงมะ แต่ฉันก็ยอมรับนะว่าถ้านายคมเขี้ยวหน้าตาไม่ใช่แบบนี้ ฉันคงไม่ทำหรอก”
“โอ้โห แกมองคนที่เปลือกนอกนี่หว่า”
“แกอย่าดัดจริต มันก็ต้องมองเปลือกนอกก่อนป้ะคะ เพราะมันคือสิ่งแรกที่เรามองเห็นก่อน หรือแกคิดว่าคนเราทุกวันนี้มันเอานิสัยออกมาประดับตามตัวให้คนอื่นเห็นได้เหรอ” เป็ดทำหน้าคิดตาม ก็จริงอย่างที่นังสวยมันว่า ไม่มีใครเห็นนิสัยก่อนเห็นหน้าตาหรอก
“แต่นิสัยคุณเขี้ยวที่แสดงออกกับแกก็แย่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ถ้าเขายังแย่กับฉันอยู่ เขาจะยอมให้ฉันสัมผัสริมฝีปากของเขาเหรอ” นางไม่รู้หรอกว่าทำไมคมเขี้ยวถึงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับนาง สิ่งที่นางสนใจคือเขาไม่ได้ผลักไสไล่ส่งนางแบบแต่ก่อนแล้วต่างหาก
“บางทีไอ้สิ่งยิบย่อยปล่อยมันไปก็ได้ ถ้าผลลัพธ์ที่เราได้ มันออกมาตรงใจ” คุณนายนางว่าอย่างสบายๆ ไม่คิดไรมากตามประสาคนสมองโล่ง เอ้ย ตามประสาคนไม่คิดเยอะต่างหาก
“แล้วมันจะทันเหรอ อีกเดือนครึ่งเองมั้งที่แกเหลืออยู่”
“ถ้าไม่ทันก็ต้องขอเวลาเพิ่ม ตาเสี่ยให้อยู่แล้วละ”
“เรียว ฉันรู้นะว่าฉันอาจจะพูดซ้ำ แต่แกจะทำอย่างนี้จริงๆ เหรอวะ ถ้าเกิดความรู้สึกของแกสองคนมันลงลึกเกินกว่าที่แกคิด แล้วคุณเขี้ยวรู้ มันคือการหักหลังเขาเลยนะเว่ย” เรียวจันทร์แอบสะอึกไปนิดหนึ่ง นั่งนิ่งสักพักก็ถอนหายใจแล้วสลัดสิ่งที่เป็ดพูดทิ้ง
“ไว้ก่อนแล้วกัน” เป็ดที่อยู่อีกฝั่งยกมือเกาหัวแกรกๆ นึกเป็นห่วงเพื่อน เรียวจันทร์เป็นคนไม่คิดเยอะ ไม่คิดมาก ใช้ชีวิตได้เต็มลิมิต บางทีก็เกินลิมิต หล่อนเคยนึกอิจฉาเพื่อนที่เกิดมาเป็นคนใช้ชีวิตได้สนุกสนาน สำเริงสำราญมาก ราวกับว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรยุ่งยากสำหรับนาง ก็จะมีแค่เรื่องแม่ที่มักมาพรากความสุขของเรียวจันทร์ไป
บางทีกับบางเรื่องเรียวจันทร์ก็สบายๆ กับมันมากไปหน่อย
ก็ดูสิ ขนาดจับได้ว่าผัวเด็กเป็นรับและแอบไปเอากับคนอื่น นางยังร้องไห้แปบเดียว แล้วไม่กี่ชั่วโมงถัดไปก็ได้ผู้ใหม่
แม่เป็ดได้นำความมาแจ้งแก่ขุ่นแม่เรียวจันทร์แล้ว เพราะแบบนี้สินะ ไอ้ชอร์ชถึงได้ย้อนกลับมา มันจะกลับมาเกาะคุณแม่ค่ะ แต่ขอโทษทีแม่เองก็ไม่มีให้เกาะ 555555
เรื่องพ่อของเรียว ไม่ได้อยากให้มันยิ่งใหญ่หรือละครไทยมาก แบบว่ารู้ความจริงก็คือช็อกสุดๆ หรือยิ่งใหญ่สุดๆ เพราะต้นกำเนิดชีวิตคุณแม่ก็น้ำเน่าพอแล้ว ก็เอาเป็นว่านางรับรู้ละค่ะว่ามีพ่อจริงๆ อีกคน แต่คือเรียวจันทร์ก็ไม่ได้สนใจให้มันกลายเป็นประเด็นสำคัญอะไรขนาดนั้น
หลายคนคงคิดว่ามีกลิ่นมาม่าลอยมา อุ๊บส์
ต้องมารอดุนะคะว่าแฟนเก่าขุ่นแม่จะกลับมาเกาะแม่ได้หรือไม่ มันจะรู้ตัวมั้ยว่าคนที่มันจะเกาะไม่มีอันจะกินคือกัน ว้ากกกก ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้อยู่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คอมเม้นเป็นกำลังใจดีๆ สำหรับคนเขียนเสมอ ^^
สำหรับแท็กในทวิตสำหรับเรื่องนี้ใช้
#WorksTheMagic หรือ #คมเขี้ยวเรียวจันทร์ ก็ได้ค่ะ
หัวข้อ: *~.Works The Magic! ร่ายมนตร์รักกับดักนาง(ย)มาร.~*คาถาที่ ๓๓ [END]:15.07.60: (อ่าน 278129 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก