หัวข้อ: [เรื่องสั้น] นกขมิ้น ตอนพิเศษ (ยังไม่จบ) (6 มิถุนายน 2564)

[__puppy]

ขอแปะจ้า

[stormphoenix]

ดีใจที่ตามมาเจอเรื่องนี้นะ❤❤❤

[__puppy]

ㅜㅡㅜ อ่านวันนี้รวดเดียวตนถึงตอนล่าสุด ฮือ ชอบมาก ๆ เลย ทั้งสุขและเศร้ามากๆ ความสุข ความทรงจำในอดีตมันร้ายกาจจริงๆ แง

ดีใจมากๆ ที่ตอนนี้นกมีวีรฺ ตอนแรกที่อ่าน ยังรู้สึกเลยว่า โลกของนกมันเหงาเกินไป ㅜㅡㅜ ฮื้อ ชอบจังงง

[gayraygirl]

เป็นเรื่องไม่หวือหวาแต่อบอุ่นมาก

[super hero]

น่ารักมาก
ขอบคุณค่ะ
 

[yokibear]

ขอบคุณนะคะสำหรับฟีลอุ่นๆหัวใจแบบนี้ ชอบมากๆเลย

[gibari]

หลังจากอ่านจบนี่ต้องกอดโทรศัพท์แล้วนึกถึงบรรยากาศในเรื่องที่ได้อ่านจบไปเลยค่ะ *ซึมซับความรู้สึกแป๊บ*

บรรยากาศตอนเริ่มแรกคือรู้สึกถึงความเหงาแบบหม่นๆจังเลยค่ะ สงสารนก...แล้วต่อๆมาที่ได้เจอวีร์ก็คือความอบอุ่นและชุ่มชื้นในหัวใจอ่ะค่ะ รู้สึกได้เลยว่าจิตใจต้องการอะไรแบบนี้ คือมันเยียวยาได้ดีมากเลยล่ะค่ะ แล้วก็เกิดคำถามในใจว่า ความรักเนี่ย มันจะสวยงามมากได้มากมายขนาดนี้เลยหรอ ถ้าได้มีโอกาสรักใครซักคนแล้วได้มีโมเม้นนี้เป็นแบบอย่าง ก็คงจะสุขในใจไม่น้อยเลยค่ะ

ขอบคุณมากเลยนะคะ ฮือออออ T.T

[mickeyz.min]

ดีสุดๆ อ่านไปยิ้มไป

[vy0Cik]

เป็นนิยายที่อบอุ่นมากเลยค่ะ ความรักที่ทั้งสองมีให้กันมันทำให้คนอ่านยิ้มตามทุกตอนทวิชน่ารักมาก มากจนอยากได้ไปเลี้ยงที่บ้านเลยแต่คาดว่าวีร์คงไม่ยอม 555 ชอบทุกตัวละครเลย อยากบอกว่า อยากอ่านเรื่องของเอิร์ทกับเจ็กเหลียงแลดูซึนๆน่ารักไปอีกแบบ555

[littlepink]

เอ็นดูทวิช เรื่องนี้ฟิลกู๊ดมาก

[มะม่วงเดือนห้า]

พออ่านถึงตอนวัน สงกรานต์ แค่นั้นล่ะครับบบบบบ ถึงกับสะดุ้ง!!!!!! เพราะผมก็มีเพื่อนที่มีเชื้อสายจีนเหมือนกัน สารภาพตรงนี้เลยว่าผมคิดกับเค้าเกินเพื่อน 55555 ตอนแรกก็ว่าจะสารภาพไปอยู่ เหมือนต่างคนต่างรู้ว่า ใจของตัวเองมีอะไรซ่อนอยู่ มันก็เลยต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว. ด้วยความที่เค้าเป็นลูกชายคนเดียวด้วย...... มันเลยยิ่งตอกย้ำให้ไม่กล้าเกินเลย ตอนนี้ก็เลยถ่อสังขารมาเรียนไกลถึงเชียงใหม่เลยครับ55555 ( ผมเป็นคนขอนแก่นครับ ) คิดแล้วก็ยังตลกตัวเองไม่หาย ......... ขอบคุณเรื่องสั้นดีๆ ที่ทำให้มองเห็นมุมอีกมุมหนึ่งของความรักที่สวยงาม ......

[Legpptk]

เห็นชื่อเรื่องทีเเรกไม่กล้าอ่าน พอเห็นรีวิวในทวีตเตอร์ว่าน่าอ่านเลยลองดู
ไม่ผิดหวังเลยที่เลือกอ่าน เป็นเรื่องที่อบอุ่น เป็นรักที่ไม่หวือหวาแต่เติมเต็ม  ขอบคุณนะคะเขียนได้ดีจนประทับอยู่ในใจเลยค่ะ

[Papangtha]

สนุกมากกกกกก ร้องไห้ตามนกน้อย

[Mayana]

ละมุนมากกก..
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆ ให้อ่านค่ะ
 

[AeRoMoZa]

น่ารัก ละมุน อุ่นหัวใจมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องละมุน ๆ แบบนี้นะคะ

[treenature]

ตอนพิเศษ ครั้งแรก


แม้จะอยู่กันมาหลายปีแต่ชนะวีร์อ้อนทวิตน้อยมาก
ไม้ตาย ถ้างัดออกมาใช้บ่อยๆก็ไม่ได้ผลน่ะสิ

ย้อนกลับไป เมื่อครั้งที่เริ่มต้นความสัมพันธ์กันใหม่ๆ
ที่ชนะวีร์ทานข้าวเย็นกับทวิชทุกวัน นอนค้างที่ห้องของทวิชทุกคืน
ที่ผ่านมาชนะวีร์ยังใจเย็น ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามวันและคืน
ไม่ใช่เพื่อให้ตนเองมั่นใจ
เพราะเขามั่นใจมาตั้งแต่ต้น
แต่ที่ยังไม่จัดการอะไรๆ ให้มันชัดเจนก็เพราะอยากให้โอกาสทวิช
ไม่ใช่โอกาสเลือก ว่าจะคบกับชนะวีร์หรือเปล่า
ชนะวีร์ไม่ให้เลือก
จากนี้นกไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ
จะไม่ได้รักคนอื่นอีก
ใช่
นี่มันเป็นบทตัวร้ายในละคร
คิดถึงตรงนี้ เขาก็ยักไหล่
ชนะวีร์ไม่สน
ร้ายกว่านี้ก็ทำได้ เพื่อให้ทวิชอยู่ตรงนี้
เหตุผลจริงๆของการที่ยังปล่อยให้ทวิชปลอดภัยอยู่ ก็คือ

ให้เวลาเตรียมใจ

ซึ่งในคืนนี้ ชนะวีร์คิดว่า ทวิชเตรียมใจมานานพอแล้ว
เขาอาบน้ำเสร็จก่อน นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง ดูคนที่ตั้งใจตากผ้าเช็ดตัวให้เรียบตึงไปกับราวตากผ้า
แล้วเดินช้าๆขึ้นเตียงมา
ดูเหมือนจะยังไม่รู้ชะตาของตนเอง
เพราะทวิชที่ตบหมอนปุๆ พอหันมาเห็นว่าชนะวีร์มองอยู่ก็ยิ้มให้ทีหนึ่ง แล้วหาวหวอด
ชนะวีร์มองตอบด้วยสายตาแบบหนึ่ง
เป็นการส่งสัญญาณ
แต่ดูเหมือนทวิชจะซื่อเกินไป หรือไม่ก็ง่วงเกินไปที่จะเข้าใจข้อความจากสายตา
เพราะ ทวิชล้มตัวลงนอน ห่มผ้าจรดคาง ส่งเสียงว่า “ฝันดีนะวีร์ ”
เสียงนั้นอู้อี้ใต้ผ้าห่มผืนหนา แล้วเบียดตัวเข้าใกล้
ทวิชขี้หนาว แต่ยอมให้เขาเปิดแอร์อุณหภูมิต่ำ เพราะรู้ว่าเขาขี้ร้อน

“น่าสงสารจริง หรือจะเลื่อนไปอีกวัน” ชนะวีร์คิดขณะยังจ้องมองคนที่ดูอ่อนล้าจากงาน

แต่แล้ว จู่ๆ ทวิชก็ลืมตาขึ้น หันมาสบตาชนะวีร์อีกครั้ง จ้องเพื่อให้แน่ใจ แล้วพรวดพราดลุกขึ้น ขยับไปนั่งไกลถึงปลายเตียง

ชนะวีร์หัวเราะเบาๆ
ซึ่งมันไม่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเลย
ทวิชเริ่มหน้าเสีย
ชนะวีร์ยิ่งรู้สึกสนุก

“นก”

ทันทีที่เรียก จากหน้าเสียก็เปลี่ยนเป็นหน้าตาตื่น

“มานี่เถอะ”

ทวิชไม่มา

“นกครับ” ชนะวีร์เรียกอีก สุภาพ นุ่มนวล

ทวิชทำท่าคล้ายกับพร้อมจะกระโจนหนี
ชนะวีร์เห็นว่าชักไม่ได้การ เราควรได้คุยกันใกล้ๆ ก่อนที่ทวิชจะกลัวจนหัวใจเตลิดไปกันใหญ่

“มาคุยกันตรงนี้เถอะ”

ชนะวีร์ตบที่นอนข้างตัวเบาๆ
ท่าทางเดียวกับที่ใช้เรียกหมาเรียกแมว

ทวิชก็ยังนิ่ง
นั่นเป็นครั้งแรกที่ชนะวีร์เริ่มคิดว่า ทวิชดื้อ

ชนะวีร์เลยทำไหล่ลู่ “อย่ากลัววีร์เลย”

ทวิชเริ่มทำท่าอิดออด “มันจะเป็นยังไง”

“มันจะดี”

“แต่…” คนตาโตหลุบมองต่ำ

ชนะวีร์ปล่อยให้มอง “กลัวเจ็บเหรอ”

ในนาทีนี้ ชนะวีร์เลือกจะพูดให้ตรงที่สุด การเจรจาบางอย่าง ปล่อยให้อ้อมไปมา สิ่งที่อยากได้จะหลุดมือ

ผิวทวิชขึ้นสีแดง ทั่วใบหน้า หู และลำคอ

เสียงตอบก็ตะกุกตะกัก “กลัวหลายอย่าง”

ชนะวีร์พอเข้าใจ อะไรก็ตามที่ต้องทำเป็นครั้งแรก มันน่ากลัว
มันคือการ “ยอมให้” ชนะวีร์ได้บางอย่างไป
สิ่งที่หากชนะวีร์ได้มา จะถนอมอย่างดี
การยินยอมให้ใครสักคนชำแรกเข้าไปสัมผัสกับสิ่งที่เปราะบางในเส้นเขตแดนหนึ่ง
นั่นหมายถึง ต้องวางใจกันอย่างที่สุด

ในเวลานี้ ชนะวีร์ยอมรับว่า เขาเอาแต่ใจ และเรียกร้องความไว้ใจแบบนั้นจากทวิช
เป็นกับดักของชนะวีร์ เพื่อให้ ไม่มีช่องว่างให้ทวิชหลุดรอดไปได้

“ไม่มีได้ไหม” ทวิชถาม ซึ่งคงหมายถึง เราอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่มีเรื่องพวกนี้ได้ไหม

ชนะวีร์นิ่งไปเป็นนาที
เป็นคำถามที่ตอบยาก
มนุษย์เรามีสองฝั่ง ฝ่ายหนึ่งละเอียดอ่อนละทิ้งความห่ามเถื่อน
แต่ร่างกายของคนถูกออกแบบให้เป็นแบบนั้น ตามธรรมชาติ
ต้องระบายบางอย่างออก เช่นเดียวกับที่ต้องกินและต้องนอน

และชนะวีร์อยากจะทำเรื่องแบบนี้กับคนที่รัก

เท่านั้น

“ถ้ากับนก คงไม่ได้” ชนะวีร์ตอบคำถามอย่างจริงจัง “วีร์อยากได้นก ทั้งหมดของนก”

นี่ทวิชหรือลูกมะเขือเทศ

“ความรู้สึกนี้ของวีร์ วีร์อยากให้เป็นนกเท่านั้นที่ช่วย…”

ได้ผล

ทวิชกัดริมฝีปากล่าง ราวกับกำลังตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย

แล้วคลานเข้าหา
มือที่ยกขึ้นลูบแผงอกของชนะวีร์นั้นสั่น
ชนะวีร์จึงหยุดมือนั้น ยกมันขึ้นจูบ
ฝ่ามือของทวิชชื้นเหงื่อ

“มันจะไม่เจ็บใช่ไหม” คำถามนั้นจริงๆแปลได้ว่า

ช่วยบอกนกหน่อยว่ามันจะไม่เจ็บ

“อันที่จริง…” ชนะวีร์ ลูบกรอบหน้านั้น สัมผัสแก้มนิ่มและผิวลื่น

“มันคงเจ็บ”

ทวิชกลั้นหายใจ

“แต่วีร์จะพยายามให้นกเจ็บน้อยที่สุด”

ทวิชลังเล

ชนะวีร์จึงเรียก “นกครับ”

ทวิชเงยมอง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว

“นกอยากได้ยินมัน ตอนนี้ หรือหลังจากนี้”

“อะไร”

“คำว่ารัก นกอยากให้วีร์พูดตอนนี้ หรือหลังจากที่เราทำเรื่องนี้กันแล้ว”

แล้วทวิชก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ

ไม่ใช่ด้วยหวาดกลัว

“วีร์พูดแล้ว” ทวิชเถียงทั้งน้ำตา

ชนะวีร์หัวเราะ

“เออนั่นสิ”

เขาคงตื่นเต้นไปหน่อย
หลายอย่างดูลนๆ

“ให้พูดทุกตอน” ทวิชยังไม่ลืมคำถาม

“หือ? ทุกตอน คือยังไง” ชนะวีร์คิดว่าต่อไปคงต้องหัดเดาคำพูดของทวิชให้เก่งกว่านี้

“ก็ ให้บอกว่ารัก ตั้งแต่ตอนนี้ แล้วก็บอกอีกทีระหว่างที่ เอ่อ…เรามีอะไรกัน จนกว่ามันจะจบลง” ทวิชอายแต่ว่ามั่นใจแล้ว
ชนะวีร์ยิ้มกว้าง

นี่เป็นการตอบตกลง ที่เรียกร้อง เอาแต่ใจ แต่น่าเอ็นดู

ชนะวีร์จึงเริ่มบอกรักทวิช

.
.
.
.
.
.
“นก”

ข้างแก้มนั้นชื้นเหงื่อ

“หือ” เสียงตอบรับคล้ายไม่มีสติ

“วีร์รัก”

ปลายนิ้วยิ่งกดแผ่นหลังแน่น

“รักจริงๆ” ชนะวีร์พูดคำนั้นซ้ำอีก

ทวิชรับรู้ แต่ตอบรับไม่ได้

บางอย่างหยุดไม่ได้อีกแล้ว

คำรักยังดังแว่วอยู่ข้างหู

จวบจน

เสียงครางสุดท้ายดังผสานกับคำรัก

ชนะวีร์ทำอย่างที่ทวิชขอไว้จริงๆ

ในคืนนั้น คำรักดังเป็นร้อยเป็นพัน

-จบตอนพิเศษ-

ขอโทษที่มาช้ากว่าปีใหม่ไปยี่สิบกว่าวันค่ะ
ยังหวังให้มันเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ
อาจติดเรทไปสักหน่อย
ขออภัย

ยังไม่สามารถทำให้ชนะวีร์ อ้อนโดยเรียกตัวเองว่า “นะวีร์” กับทวิชได้
ขอติดไว้ในตอนพิเศษลำดับถัดๆไปนะคะ

ขอบคุณที่อ่านค่ะ

#นกขมิ้น

[Raccool]

ฮืออ พี่วีร์ไม่นกแล้ว ได้กินนกแล้วว 
บอกรักกันทั้งคืนเยยย T////T

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ คิดถึงสองคนนี้

[15magnitude]

พี่วีร์กล่อมเก่งน่าดู นกตัวแดงหมดแล้วค่ะ >////<

[aorpp]

เงอออ น่ารักๆๆ

[ืniyataan]

ชนะวีร์หว่านล้อมเก่ง..เขินแทน 

[AeAng11]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะเราหลงรักนกขมิ้นจริงจังมาก

[gemgems]

อ่านตอนพิเศษแล้วเขินตามไปด้วยเลย โง้ยยยย นกน่ารักจังเลย 

[MayA@TK]

คำรักดังเป็นร้อยเป็นพันนี่สงสัยบอกกันจนฟ้าสางแน่ๆ

 

[vy0Cik]

เกร้ดดดดดดดด น่ารักจังเลยลูก นะวีร์รว้ายกาจจจจจจ อยากเห็นน้องนกเป็นมะเขือเทศ หยั่กบีบๆๆๆ

[แมว]

สั้นมากเลย

[mamaNUT]

  เป็นเรื่องที่อ่านซ้ำๆ หลายรอบ จัดว่า การดำเนินเรื่องน่าติดตาม  ความสัมพันธ์มีความงามทั้งเรื่องของครอบครัวของชนะวีร์ ความทรงจำในวัยเด็กของนก(แม้จะมีเนื้อหาสั้นๆ )  ความรักของทั้งคู่เป็นธรรมชาติและลงตัวมากค่า

[didididia]

ตายๆๆเขินไปหมดแล้วววววว

[stickyyrice]

ยังน่ารักไม่เปลี่ยน

[Pittabird]

 :กอด1:ชอบจัง หวานซึ้ง ใจส่งถึงใจ 

[twinmonkey0311]