ตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว ชายรักชาย
อาจมีคำหยาบและบทอัศจรรย์ โปรดใช้วิจารณญานในการรับชม
เรื่องนี้เป็นเรื่องเเต่งขึ้นทั้งเนื้อหา บุคคลและสถานที่ไม่มีอยู่จริง และไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดทั้งสิ้น
นิยายชุดไพรอาถรรพ์ เรื่องที่ 1 มันตรัย (18+)
เขียนโดย นางในช่องแอร์
เค้าลางแห่งความตายอบอวลไปด้วยสาปสางแห่งสัตว์ป่า เสียงกรีดร้องระงมก้องไพรพนาเป็นตัวแทนของมัจจุราชผู้เดินทางมาจากภพภูมิที่ไม่อาจหยั่งถึง หากมีมนุษย์คนใดกล้าท้าทายต่อกรมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่มันผู้นั้นคู่ควร ความตายที่ไม่อาจหลีกพ้นด้วยดวงตาแห่งมันตรัยจะจับจ้องมันสืบไปจนลูกหลาน
"ตลกแล้ว ไอ้คำผา เอาอะไรมาขู่คุณหนูของข้ากันไอ้คนนี้"
เฒ่าผาดหยิบไม้เท้าเขกหัวหลานชายที่สติไม่สมประกอบเมื่อมันตั้งตาเล่าเรื่องอาถรรพ์แห่งป่าให้คุณหนูจากกรุงเทพฟัง ครั้งเมื่อมันยังเด็กตำนานอาถรรพ์แห่งมันตรัยเป็นที่เล่าลือกันหนาหูในหมู่พรานสายสมิงเวทย์ หาผู้ลองดีได้ยากด้วยฤทธิ์แห่งมันตรัยเป็นที่ประจักษ์แก่พรานเฒ่าแต่ด้วยไร้ผู้ยืนยันจึงเป็นเพียงตำนานที่เล่าขานกันปากต่อปาก ไม่ต่างจากนิทานก่อนนอน
"มันตรัยมันจะมา ตา มันจะมาเอาตัวข้าไป"
เฒ่าผาดได้เพียงแค่ส่ายหัวเมื่อเห็นอาการลุกลนของหลานชายด้วยความกลัวเมื่อครั้งยังหนุ่มแล้วเข้าป่าไปพบเจอสิ่งลี้ลับจนกลายเป็นบ้าใบ้ไป เพราะความคึกคะนองประสาวัยหนุ่มจึงเผลอลบหลู่ล่วงเกินเจ้าป่าเจ้าเขา สุดที่เฒ่าผาดจะห้ามปราม
"ไม่เป็นไรหรอกลุง หลานลุงก็เล่าสนุกดีนะ น่าเอาไปเขียนเป็นนิยายดี" เหล่าเด็กหนุ่มเด็กสาวนักศึกษาจากในเมือง ต่างพากันล้อมวงรอบกองไฟฟังเรื่องเล่าจาก คำผากันอย่างสนุกสนานไม่เห็นเป็นเรื่องจริงจังที่จะต้องเก็บมาใส่ใจนัก ตามประสาวัยรุ่นหัวสมัยใหม่
"คุณหนูอย่าถือเลยนะครับ มันบ้าใบ้ก็ปานนั้นทำอะไรไม่ค่อยระมัดระวัง กลัวจะไปกวนพวกคุณๆ"
ไม่มีใครถือสาคนบ้าเมื่อมองท่าทีงกเงิ่นนั้นของคำผา จะมีเพียงชาวบ้านผู้เฒ่าบางกลุ่มเท่านั้นที่เข้าใจคำพูดของหลานชายพรานเฒ่าเป็นอย่างดี สายตาหนักใจลอบแสดงอย่างไม่เปิดเผยเมื่อรับรู้จุดหมายของบรรดานักศึกษาในวันพรุ่งนี้ คงได้แต่นึกภาวนาว่าขออย่าให้มีเรื่องราวใดหนักหนาจนถึงขั้นมีคนตายเลย
เวลาดึกแล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันไปนอน ยกเว้น มนังสกา ที่ยังคงนั่งอยู่เพียงผู้เดียวรอบกองไฟ ดวงตาสีดำขลับจับจ้องอยู่เพียงเบื้องหน้าร่างกายที่สูงชลูดนั้น สองขาของมันก้าวยาวไปมาแต่ไม่สามารถก้าวเข้าอาณาเขตหมู่บ้านได้ในเมื่อเขาไม่อนุญาติ จนกว่าจะแน่ใจว่าจะไม่มีพวกไหนกล้าย่างกรายเข้าใกล้เพื่อนของเขา มนังสกาจะทำหน้าที่พิทักษ์เขตแห่งหมู่บ้านต่อไป
ยามเช้าเสียงนกร้องช่างต่างจากในตัวเมืองที่เต็มไปด้วยเสียงรถราและมลพิษ มีเพียงอากาศบริสุทธิ์และริ้วหมอกให้สดชื่นเย็นสบาย ร่างที่นั่งอยู่ยามเมื่อคืนเข้านอนเป็นคนสุดท้ายจึงตื่นสาย มีเพียง ดาหลันคนเดียวที่ห่วงใยเข้ามาปลุกจากการนอนให้เตรียมตัวออกเดินทาง
"เมื่อคืนนอนดึกมากเลยนะสกา ทำอะไรอยู่หรอ"
เพื่อนตัวน้อยเอ่ยถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นคนนั่งเฝ้ายามจนดึกดื่นมีสีหน้าไม่สู้ดีนักคล้ายมีความกังวลใจบางอย่าง แต่ด้วยสกาเป็นคนพูดน้อยจึงไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายเอ่ยตอบออกมาได้ มีเพียงสีหน้าที่ตอบกลับมาว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ท่ามกลางบรรยากาศนั้นเสียงไม่ชอบใจของใครบางคนทำให้ ดาหลันต้องเบ้ปากด้วยความระอากับความช่างจับผิดเพื่อนของเขาตลอดเวลา
"คงจะคุยกันเพลินนะสิ จะมีอาร้ายย มีหนุ่มหล่อขนาดนั้นนั่งอยู่เป็นเพื่อนถึงง่วงขนาดไหนก็อยากจะถ่างตาเพื่อว่าจะมีอะไรติดไม้ติดมือหล่ะสิ"
ลินลดาเหยียดสายตาราวกับกำลังมองดูสินค้าราคาถูกหรือของมือสอง ทั้งมนังสกา และ ดาหลันเปรียบได้กับชนชั้นต่ำสำหรับบุตรสาวรัฐมนตรีอย่างเธอ หากไม่ใช่เพราะแฟนของเธอขอร้องให้ตายเธอก็ไม่มาค่ายกิจกรรมที่ทั้งลำบากและยุ่งยากแบบนี้ ทั้งชาวบ้านป่าและพวกแมลงหล่อนเกลียดทั้งนั้น
"พูดเพ้อเจ้ออะไรยัยหัวสูง ไปหัดสนทนาภาษามนุษย์มาก่อนนะ เรากับสกาฟังภาษาสัตว์ไม่ออกหรอก" ไม่รอฟัง ดาหลันลากเพื่อนออกไปให้ห่างจากรัศมีตัวอิจฉาที่ทำท่าทางจะกินคนอยู่รอมร่อ
"ช่างเขาเถอะ" มนังสกาก็ยังคงเป็นมนังสกาคนเดิม ที่ไม่เดือดร้อนกับคำพลุสวาทใดๆ มั่นคงเหมือนเสาหิน เข็มแข็งจนดาหลันแอบอิจฉา
เมื่อพร้อมทั้งคณะนักศึกษาและอาจารย์รวมกับชาวบ้านและพรานป่าอีกหลายสิบชีวิตจึงออกเดินทางเข้าสู่ป่าตรุแดง (อ่านว่า ตะ-รุ)มีพรานป่าคอยนำทาง และลูกหาบแบกอุปกรณ์ถ่ายทำต่างๆ ตลอดสองข้างทางอาจารย์อธิบายระบบนิเวศ ตลอดจนพืชพันธุ์ชนิดต่างๆให้ทุกคนฟัง และขอให้ทุกคนช่วยกันเก็บข้อมูลของต้นไม้ทั้งการเจริญเติบโตและการจำแนกสายพันธุ์
"นี่ สกาที่ยัยหัวสูงมันพูดเมื่อกี้หมายถึงใครหรอ" เท่าที่จำได้เขาเห็นเพียง มนังสกาคนเดียวที่นั่งเป็นยามอยู่ทั้งคืนไม่เห็นจะมีใครอย่างที่อีกคนบอก
"ไม่มีใคร" เพียงตอบสั้นๆ ดาหลันก็ไม่ติดใจอีก ไม่ว่าใครคนนั้นจะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเขาขอเพียงไม่ทำให้เพื่อนตนต้องวุ่นวายก็พอ
มนังสกาเก็บงำความคิดไว้บางส่วนกับคำพูดของลินลดา ใครที่ผู้หญิงคนนั้นพูดถึง เมื่อคืนนั้นมันพยายามจะล่วงเข้าเขตมาหลายครั้งแต่จู่ๆกลับหนีหายไปเสียโดยไวราวกลับถูกของร้อน หรือจะเป็นผลมาจากสิ่งนั้นที่ลินลดาเห็น แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ใช่ว่าจะต้องไปค้นหาหน้าที่ของเขาเพียงดูแลความปลอดภัยของดาหลันเพียงแค่นั้น เพราะมีสังหรณ์ว่าการเดินทางของเพื่อนรักในครั้งนี้อาจจะมีอันตรายรออยู่ นั่นทำให้ตัดสินใจเดินทางมาด้วย
ราวหกชั่วโมงที่เดินทางกันมาจนถึงจุดพัก ทั้งหมดแยกย้ายกันไปตั้งค่ายพักแรมเพราะเริ่มจะมืดและอากาศเย็นตัวลง ไม่ปลอดภัยกับการเดินทาง ทุกคนเหนื่อยอ่อนจากการต้องเดินขึ้นเขา ปีนข้ามเนินและลำธารเพื่อจะไปให้ถึงถ้ำแดง ตามกำหนดการที่จะทำการสำรวจถ้ำหินที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ อีกสองวันก็จะไปถึงเขตที่ตั้งของถ้ำแดงซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในป่าตรุแดง ซึ่งเป็นส่วนที่ไม่ค่อยมีผู้คนเข้าไปสำรวจเนื่องจากยากต่อการเดินทาง
ทุกคนจับกลุ่มพูดคุยยกเว้น มนังสกาที่นั่งอยู่เพียงลำพังเพราะเขาไม่ใช่นักศึกษาคณะเดียวกันเพียงแค่ขอติดตามมาด้วยเท่านั้น สายตาของพรานป่ามากประสบการณ์ต่างเพ่งมองภาพของมนังสกาที่เหมือนจะเป็นเพียงเด็กหนุ่มชาวเมืองธรรมดา แต่พฤติกรรมนั้นไม่ต่างจากคนบ้านป่าที่ใช้ชีวิตอยู่กับป่ามาตั้งแต่เกิด
ตกดึกนักศึกษาต่างหลับด้วยความอ่อนเพลียมีเพียงพรานป่าที่อาสาทำหน้าที่เวรยามหากมีสัตว์ร้ายผ่านมา ยิ่งดึกบรรยากาศยิ่งวังเวงความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศเป็นใจให้หนุ่มสาวบางคู่กระทำสัปดนกลางป่าเขาโดยไม่อายผีสาง
"พี่เอก อย่าสิ"
"ดาของพี่หอมไปหมดทั้งตัวเลย"
ท่ามกลางความวังเวงเงียบสงัดหนุ่มสาวเข้าพัลวันกันเป็นที่วุ่นวาย ส่งเสียงหอบกระเส่าแสดงกิจกรรมรักอย่างโจ่งแจ้งไม่เกรงกลัวมีผู้คนมาพบเห็น ไม่สนใจสายตาที่อาจลอบมองในยามค่ำคืนเมื่อความกระสันอยากบดบังความรู้กาละเทศะจนหมดสิ้น ทั้งคู่ไม่สำเหนียกถึงความผิดปกติแห่งความเงียบในพงไพรแม้เพียงนิด สายตาโกธรแค้นเคียดขึงส่งมายังคู่ที่กำลังเริงรักอย่างสมใจ ราวกับโลกนี้มีเพียงสองคน แต่อนิจจาเสียงสวบสาบ และกลิ่นสาบสางบางอย่างหยุดการกระทำนั้นโดยสิ้นเชิง เส้นขนลุกชันตั้งแต่ปลายเท้าจรดเส้นผมอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ทั้งคู่กอดกันกลมสอดส่ายสายตาหาที่มาของสิ่งผิดปกตินั้น
"อ๊อก อึก" เสียงค่อกๆในลำคอของฝ่ายผู้ชายนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองและต้องพบกับความสยดสยองอย่างที่สุดในชีวิตเมื่อดวงตาสีอำพันที่แวววาวคู่หนึ่งกำลังจดจ้องเธอในระยะประชิด เขี้ยวยาวขาวโง้งแสยะยิ้มทักทายเหยื่ออันโอชะที่หาได้ยาก เสียงกรีดร้องจนไม่ได้ศัพท์ดังก้องไปทั้งป่าจนปลุกสรรพชีวิตที่กำลังหลับใหลให้ตื่น
ยกเว้นเต็นท์หลังหนึ่งที่คนภายในไร้ปฏิกิริยาตอบสนองราวกับไม่มีเหตุการณ์ใดสามารถกล้ำกลายได้ มนังสกาเพียงลืมตาตื่นและกระชับวงแขนเพื่อนตัวน้อยแน่นเข้า ไม่สนใจว่าคืนนี้จะมีชีวิตใดต้องร่วงหล่นไปบ้าง
ความวุ่นวายภายนอกนั้นเกิดขึ้นแทบจะทันทีที่เสียงร้องของลินลดาดังขึ้น ทุกคนต่างตกใจตื่นและวิ่งหาที่มาของเสียงนั้นก็ต้องพบกับภาพอันน่าสยดสยองเมื่อมีเศษเนื้อและเลือดกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ หลายคนเสียขวัญ อีกหลายคนเป็นลมหมดสติไป เหล่าพรานต่างหาร่องรอยของสัตว์ร้ายที่อาจยังวนเวียนอยู่ไม่ห่าง และพบกับรอยเท้าสัตว์ตระกูลแมวขนาดยักษ์บริเวณซากของสิ่งมีชีวิตที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนและมันกำลังย้อนรอยเข้าสู่ที่ตั้งแคมป์ที่ขณะนี้ไม่มีพรานสักคนคอยรักษาความปลอดภัย
เช้าตรู่ดาหลันต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อบริเวณที่พักเหลือเพียงความว่างเปล่าไม่มีผู้คน มีแต่กองอุปกรณ์สิ่งของเครื่องมือต่างๆถูกทิ้งไว้กระจัดกระจาย ราวกับเมื่อคืนทุกคนรีบร้อนจากไปแม้กระทั่งเสื้อผ้าหรือสเบียงก็ยังไม่เอาติดตัวไปด้วย ปล่อยให้สมาชิกที่เหลือเพียงสองคนต้องเผชิญชะตากรรม
"แย่แล้ว สกา แย่แล้ว ทุกคนทิ้งเราไว้แล้วหายไปกันหมดเลย จะทำยังไงกันดี"
ดาหลันร้องไห้เมื่อต้องเผชิญสถานการณ์ที่ไม่คุ้นเคย ความหวาดกลัวที่ถูกทิ้งให้อยู่กลางป่า หากต้องเจอเสือ หรือหมี อีกทั้งงูหล่ะใครจะมาช่วย ทำไมเพราะอะไร เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทั้งที่ความจริงควรจะมีเสียงดังอึกทึกแต่เขากลับหลับไม่รู้เรื่องหรือบางที สกา เพื่อนของเขาอาจจะรู้บางอย่างก็ได้
"เสือเข้ามาในแคมป์ทุกคนเลยหนีไป" มนังสกาตอบคำถามเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ วันนี้อากาศดีจังนะ ฝนจะตกไหมเนี่ย
"ไม่ใช่สิ สกา เสือ เสือเชียวนะนี่ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างแล้วเราจะหาพวกนั้นเจอได้ยังไง" ดาหลันแทบจะเข้าไปทุบแขนเพื่อนสักทีกับท่าทางเฉยเมยเหมือนพากันมาปิคนิคในสวน แถมยังมีอารมณ์ก่อไฟย่างเห็ดและปลาอีก ว่าแต่เอาปลามาจากที่ไหน
"กินก่อนแล้วจะพากลับ" มนังสกาไม่สนใจเรื่องของคนอื่น ใครจะเป็นหรือตายให้เป็นเรื่องของกรรมเวร ยกเว้นแต่ดาหลันที่เป็นธุระของเขา
ไม่ว่าจะทำยังไงก็เปลี่ยนท่าทีนิ่งเฉยของ มนังสกาไม่ได้จึงจำเป็นต้องนั่งร่วมทานปลาย่างตัวใหญ่กันเพียงสองคน แล้วรสชาติแสนอร่อยนี้ก็ทำให้ท้องที่หิวและความเหนื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้ง เพียงแค่ท้องอิ่มดาหลันก็สงบใจลงได้ แม้จะแปลกไปสักหน่อยที่รู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่ได้วิตกมากมายเหมือนคราแรกเพียงเพราะยังมีใครอีกคนที่ดูสงบ และไม่ทุกข์ร้อนอะไรอยู่เป็นเพื่อน
"กลับหมู่บ้านกันก่อนที่เหลือให้พวกชาวบ้านตัดสินใจ" ดาหลันพยักหน้าเห็นด้วยเพราะลำพังเพียงนักศึกษาสองคนถ้าเกิดจะให้ไปตามหาคนในป่าเห็นทีจะพากันหลงทั้งหมดทางที่ดีกลับไปขอความช่วยเหลือจากพวกชาวบ้านจะดีที่สุด
โดยที่ดาหลันไม่รู้ความจริงว่าเหตุใดมนังสกาถึงต้องรีบออกจากป่าให้เร็วที่สุด ใช่ว่าเขากลัว หรือต้องการไปขอความช่วยเหลือ แต่เป็นเพราะพวกมันยังคงมีอาหารเหลือเฟือพอที่จะปล่อยให้มนุษย์สองคนเล็ดลอดออกไปได้
หัวข้อ: ป่าอาถรรพ์ ตอน มนังสกา (18+) บทที่ 1 16/12/58 (อ่าน 11681 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก