-12-
ชายผู้มีนามว่า ดาเนส โลว์
พวกคุณเคยดูรายการแกล้งคนกันไหมครับ? แบบที่หลอกให้เขามาร่วมทำอะไรสักอย่างแล้วสร้างสถานการณ์ขึ้นมาให้คนๆ นั้นหลงเชื่อจนสนิทใจอะไรแบบนั้นอ่ะ
ตอนผมเปิดคลิปในยูทูปนั่งดูรายการพวกนี้กับไอ้ธา จำได้เลยว่าพวกเราฮากันท้องขัดท้องแข็ง ไอ้เพื่อนผมน่ะตัวดีเลยบอกแค่นี้ก็ดูไม่ออกว่าโดนเขาหลอกเข้าให้แล้ว ตอนนั้นผมก็ฮาไปกับมันนะ ในฐานะคนนอกคือเรารู้ไงว่าแขกรับเชิญนั้นน่ะถูกหลอกเต็มเปา ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีคนจัดฉากให้เป็นไปตามความต้องการของผู้จัดรายการ กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าถูกหลอกก็เผลอปล่อยไก่ไปเกือบหมดเล้าแล้ว
แต่หากลองมองมุมกลับกัน ถ้าเป็นเราที่ถูกจัดให้อยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับแขกรับเชิญเหล่านั้น...เราจะมองออกหรือเปล่าว่าตัวเรากำลังถูกหลอกอยู่?
ผมเคยคิดนะว่าอย่างน้อยถ้าถูกใครจัดฉากมันต้องมีอะไรสักอย่างให้จับสังเกตได้ ยกเว้นเหล่าคนที่ทีมงานจัดเตรียมมาจะเป็นนักแสดงระดับเทพ แอคติ้งได้แนบเนียนจนน่าเขวี้ยงโล่ทองคำใส่ให้เอาไว้ประดับบ้าน จะอะไรก็ตามแต่ ผมคิดว่าคนอย่างผมคงไม่มีวันถูกหลอกให้เชื่อได้สนิทใจแล้วทำอะไรไม่ได้นอกจากเล่นตามบทที่พวกเขากำหนดมาตั้งแต่แรก
มาวันนี้ผมถึงได้รู้ว่าผมตีค่าความสามารถของตัวเองสูงไป
ใช่ ผมถูกหลอก...จากคนที่แสดงบทบาทได้ดีเยี่ยมระดับเดียวกับนักแสดงรางวัลออสก้าที่น่าเอาโล่ทองคำทุ่มหัวให้เลือดอาบต่างน้ำไปเลย
เชอเชส กล้าดียังไงมาหลอกผม!!!!
“ฮ่าๆๆ ไม่คิดเลยว่าการแสดงของข้าจะแนบเนียนถึงเพียงนั้น ดี! ขนาดพระชายาอยู่ใกล้ยังจับสังเกตไม่ได้ งั้นเราคงไม่ต้องห่วงพวกหน่วยสังเกตการณ์กันแล้วล่ะ ป่านนี้คงเร่งรีบเดินทางไปรายงาน ‘ผิดๆ’ ให้เจ้านายพวกมันฟังกันแล้ว!”
ชายตัวบะเริ่มที่ถูกแนะนำว่ามีดีกรีเป็นถึงแม่ทัพเจ็ดดาบแห่งแห่งอาณาจักรเงาจันทร์หัวเราะจนเกวียนทั้งหลังสะเทือน ขณะนี้พวกเรากำลังอยู่ในระหว่างเดินทาง(ลับๆ)มุ่งสู่อาณาจักรที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของทวีป โดยมีสององครักษ์ของนาเทลเป็นผู้คุมเกวียนที่เทียมด้วยสิ่งมีชีวิตประหลาดหูยาวๆ เหมือนกระต่ายแต่รูปร่างกลับคล้ายม้า สี่องครักษ์ของเชอเชสนำหน้าไปดูลู่ทางก่อน ส่วนสองคนที่ปิดท้ายขบวนเป็นองครักษ์คนสนิทของซอโร
ตำแหน่งในเกวียนถูกจัดให้นั่งตามใจผมที่อารมณ์กำลังเดือดปุดๆ ผมไล่เชอเชสไปนั่งหน้าคู่กับนาเทล ถัดมาเป็นสององครักษ์ของแม่ทัพเจ็ดดาบที่นั่งตัวแข็งคั่นกลางระหว่างสามเจ้าชายกับเจ้านายตนเอง ปิดท้ายด้วยผมกับไอ้ธาที่ขึ้นเกวียนมาได้ก็เอนหัวลงหมอนแล้วหลับไปเหมือนตอนเราไปทัศนศึกษากันไม่มีผิด
‘ดาเนส โลว์’ แม่ทัพจากแดนอื่นที่ไม่รู้กลายมาเป็นสหายคนสนิทของคุณเชษฐ์ได้ยังไง ยังคงหัวเราะถูกใจกับวีรกรรมของตนเองที่ทำเอาผมหน้าม้านอยากถลาไปถีบสิ่งมีชีวิตสีม่วงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ถามว่า ดาเนส โลว์ ที่นี่ว่านี้คือใคร
ผมเกริ่นไปแล้วใช่ไหมว่าเขาคือแม่ทัพเจ็ดดาบที่มีตำแหน่งใหญ่โตโคตรๆ ในอาณาจักรเงาจันทร์ คุณอาจงงว่าผมจะเดือดเชอเชสเรื่องนี้ทำไม ถ้าไม่ใช่ว่า ดาเนส โลว์ คนนี้คือคนเดียวกับที่บุกเข้าห้องของเจ้าชายรัชทายาท แล้วเจอเชอเชสปิดฉากด้วยสภาพที่พรุนเป็นเม่นคนนั้น!
สิ่งแรกที่ทำให้ในหัวผมลั่นเปรี๊ยะคือตอนที่ชายร่างใหญ่หุ่นหมีคนนี้แนะนำตัวแล้วเล่าให้ฟังว่าที่แท้แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในห้องเจ้าชายรัชทายาทวันนั้น สรุปสั้นๆ คือมันเป็นแผนการของคุณเชษฐ์ที่ใช้ซ้อนแผนพวกที่คิดจะจับตัวผมไปอีกที ทั้งหมดถูกจัดฉากขึ้นโดยมีนักแสดงหลักคือเจ้าชายรัชทายาทของอาณาจักรแสงจันทร์ที่ทำทีเป็นเข้ามาช่วยชายาของตนจัดการกับเหล่าวายร้ายที่บุกมา
โอเค ตรงนั้นผมเข้าใจ ผมทำใจยอมรับมันได้ แต่ที่ทำให้ผมปรี๊ดแตกจริงๆ คือตอนที่ท่านดาเนสเปิดปากแซวเจ้าม่วงด้วยคำพูดที่ทำให้ลมปราณในตัวผมแทบแตกซ่านว่า “เห่อเมีย” มีอย่างที่ไหนสู้ๆ กันอยู่แล้วเจียดเวลาไปออเซาะเมียเสียอย่างนั้น เล่นเอาบรรยากาศเดือดเลือดพล่านแทบหวานกลายเป็นทุ่งดอกไม้ไม่เกรงใจอีกหลายชีวิตที่ขยับขากันไม่ถูกเลย
ท่านดาเนสที่ตอนนั้นยังจับเค้าลางไม่ได้ว่าเงาหัวคนที่ตนมองว่าเป็นหลานรักอาจจะหายไปในไม่ช้ายังคงพล่ามต่อไปว่า ตอนที่เห็นเชอเชสอุ้มผมด้วยท่าเจ้าสาววิ่งเข้าใส่ตัวเขา เจ้าตัวแทบหลุดขำก๊ากว่าหลานรักมันช่างคิดไปได้ คงสนุกที่ได้เห็นผมหน้าซีดปากสั่นกอดคอเขาราวกับรักนักหนา ไหนจะยังแหกปากร้องเสียงดังลั่นตอนดิ่งลงจากชั้นสามของปราสาทให้ใครบางคนหาช่องทางลวนลามผมที่กำลังขวัญหนีดีฝ่อนั่นอีก โฮกกก
เวลานี้ผมเลยทั้งโกรธ ทั้งยัวะ ทั้งอยากจับกระต่ายแถวนี้มาถลกหนัง ย่างไฟ แทะเนื้อให้เหลือแต่กระดูก ลองดูสิว่าคราวหน้าจะยังกล้าทำกับผมแบบนี้อยู่อีกไหม!?
‘ไม่มีคราวหน้าแล้วครับ ข้าให้สัญญา’
เสียงอ่อยของกระต่ายทำผิดที่นั่งอยู่หน้าสุดดังขึ้นมาในหัว ส่วนเจ้าตัวก็ทำหน้าหงอย หลังงุ้ม คอตก ถ้าเป็นในร่างกระต่ายผมคงใจอ่อนยวบ แต่ในร่างผู้ชายตัวโตๆ ที่มีความผิดติดตัวแบบนี้
ขอแบนไปห้าวัน!
คิดดังขนาดนั้นย่อมส่งไปถึงคนที่แอบอ่านใจผมตลอดเวลาอย่างไม่ต้องสงสัย เชอเชสหน้าเสีย หูลู่ลงยิ่งกว่าเก่า ไม่ทันไรผมก็ได้ยินเสียงปุ้งที่คุ้นหูดังขึ้นเบาๆ ก่อนกระต่ายตัวสีม่วงเทาจะกระโดดมาเกาะขาผมช้อนตาอ้อนแบบหมดมาดเจ้าชาย
‘ท่านวี...’
สายตาพิฆาตคลับคล้ายจะเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำสีใส ผมนี่ถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะถูกใจของท่านดาเนสที่ดังถล่มเกวียนจนไอ้ธาปรือตาตื่นขึ้นมาดูว่ามันจะหัวเราะอะไรนักหนาวะแล้วหลับต่อ แรงกระตุกจากอุ้งตีนนุ่มทำให้กำแพงในใจที่ก่อไว้ถล่มครืนในพริบตา ในเมื่อเชอเชสลงทุนง้อผมขนาดนี้แล้ว...ผมจะใจอ่อนสักครั้งยอมหายโกรธแล้วก็ได้
‘ไหนนายเคยบอกว่าการที่ให้คนอื่นมาเห็นร่างนี้มันเสียเกียรติไง ทำอะไรไม่คิด’
ผมอุ้มเจ้าตัวนุ่มขึ้นมาพาดไหล่เหมือนที่ชอบทำประจำตอนอยู่บนโลก เชอเชสใช้หัวที่ปกคลุมด้วยขนนุ่มนิ่มไถเข้ากับหน้าผมออดอ้อนอย่างรู้งาน
‘ถ้ามันทำให้ท่านวีหายโกรธได้ ข้ายินดียอมอยู่ในร่างนี้ไปชั่วชีวิตครับ’
เจ้านี่รู้จักจับจุดอ่อนของผมมาใช้ให้เกิดประโยชน์แฮะ...
‘คนอื่นจะมองดูไม่ดีเอานะ’ ผมลองเงยหน้ามองคนอื่นๆ ที่อยู่ในเกวียน นอกจากไอ้ธาที่หลับไม่รู้เรื่องกับใครเขาแล้ว นอกนั้นต่างพากันนั่งหลังตรงมองไปข้างหน้ากันหมด แม้แต่ท่านดาเนสยังกอดอกทำทีเป็นไม่สนใจพวกเราทั้งที่เมื่อกี้ยังหัวเราะลั่นอยู่เลย
‘ปล่อยให้มองไปสิครับ คนกันเองทั้งนั้น ข้าไม่มีอะไรต้องปิดบัง’
กระต่ายตัวโตที่เนื้อแท้แล้วคือเด็กอายุสิบห้าบ่นงุบงิบตรงไหล่ผม ขนนุ่มๆ ทำให้ผมหยุดมือที่จะลูบมันไม่ได้ จะว่าไปนี่ก็หลายวันแล้วนะที่ผมกับเชอเชสแยกกันนอน ตอนกลางคืนเลยไม่มีตุ๊กตากระต่ายตัวอุ่นๆ ให้กอดเลย
‘เห็นข้าเป็นเพียงตุ๊กตากอดนอนของท่านเองหรือ...’ เจ้าตัวปุกปุยช้อนตาขึ้นมองผมอีกแล้ว ทำดาเมจคนรักสัตว์ตัวเล็กรัวๆ จนแทบจะลืมหมดแล้วว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนผมโกรธเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดไหน
‘เชอเชส อย่าอ้อนให้มันมาก’ นิ้วผมจิ้มจมูกสีดำที่เปียกชื้นตรงหน้าเบาๆ ดันมันนิดๆ ให้เจ้าสีม่วงหน้าแหงนจนต้องสะบัดหน้าหนีนิ้วผมที่กำลังรังแกมันอยู่ ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูสุดพลัง ผมถึงได้ชอบให้เจ้าตัวอยู่ในร่างนี้ไง!
‘อย่าให้ถึงทีข้ารังแกท่านบ้างแล้วกันครับ’
เจ้าสีม่วงจ้องคาดโทษไว้แต่เนิ่นๆ ให้ผมหัวเราะขำแล้วสนทนาเรื่องอื่นไปตลอดทาง โดยหารู้ไม่ว่าคำขู่ในวันนี้...กำลังจะทำให้ผมซวยในวันหน้า ซวยแบบที่ว่าถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่เอ่ยปากยุแหย่เจ้าม่วงตัวนี้ด้วยคำพูดที่ว่า ‘แล้วฉันจะรอดู’ เด็ดขาด!!!
สภาพอากาศบริเวณรอยต่อระหว่างสองดินแดนนับว่าหนาวมากสำหรับคนที่เกิดและเติบโตขึ้นมาในเมืองร้อนอย่างผม เสื้อผ้าที่ยาอุลเตรียมไว้ให้นั้นหนาและอุ่นพอที่จะไม่ให้เลือดในกายจับตัวเป็นน้ำแข็ง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมหายสั่น มือและเท้ายังเย็นเฉียบจนต้องซุกตัวเข้าหาไอ้ธาตลอดเวลา อย่างน้อยเบียดๆ กันก็ช่วยให้อุ่นขึ้นกว่าเดิม...นิดนึง
“มึง...แม่ง...กูหนาว”
ปากว่าที่เทพกระต่ายสั่นหงึกๆ เหมือนถูกเอาตัวไปแช่ในถังน้ำใส่น้ำแข็ง มันซุกตัวอยู่ในผ้านวมที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ในเกวียน ข้างใต้เป็นชุดคลุมหนังสัตว์ผืนหนาอีกชั้นที่กันลมได้ดี ให้ความอบอุ่นไม่น้อย แต่ไม่ช่วยให้ความหนาวมันหายไปได้ ไอ้ธาที่ขี้หนาวกว่าผมเลยตัวสั่นเป็นลูกนก ถ้าก่อเตาผิงไฟในเกวียนหลังนี้ได้มันคงทำไปแล้ว
“เออ กูหนาวน้อยกว่ามึงที่ไหน ผ้าห่มแม่งก็แย่งกูไปหมด กูเองก็หนาวนะเว้ยยยย” แล้วศึกชิงผ้าห่มตรงหลังเกวียนก็บังเกิดขึ้นให้คนอื่นหันมามองยิ้มๆ แต่ละคนเพียงแค่สวมชุดคลุมเพิ่มเท่านั้น ไม่มีเอ่ยปากบ่นว่าหนาวให้ได้ยินเลยสักแอะ ไม่รู้กระต่ายพวกนี้หนังหนากันเกินไปหรือว่ามนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาให้เปราะบางเกินไปกันแน่ ทั้งคณะเลยมีแค่ผมกับไอ้ธาที่แทบจะสิงร่างกันอยู่แล้วถ้ามันช่วยให้หายหนาวได้
‘รอบกายพวกข้าสามารถร่ายเวทย์ปรับอุณหภูมิให้เหมาะสมกับสภาพอากาศได้ เลยไม่ทรมานกับความเย็นพวกนี้น่ะครับ’ เชอเชสช่วยไขข้อข้องใจให้ก่อนที่ผมจะนึกสงสัยว่าใต้ผิวของพวกกระต่ายนี่มีชั้นไขมันอยู่กี่ชั้นถึงได้ทนหนาวได้ดีจนน่าถลกหนังเอามาทำเป็นเสื้อคลุม
โถ๊ะ...ที่แท้ก็พึ่งเวทมนต์
ตาของผมหรี่ลงก่อนส่งผ่านความคิดไปหาเจ้าสีม่วงเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ ‘นี่เชอเชส ถ้านายใช้เวทมนต์คลุมร่างนายได้ ทำไมไม่เผื่อแผ่มาให้ผมบ้างห๊ะ ผมหนาวจะตายอยู่แล้ววววว’ ด้วยความที่อารมณ์เสีย ผมเลยบ่นเจ้าม่วงที่กลับไปนั่งประจำที่ตัวเองแล้วซะเสียงยาว บ่งบอกให้รู้ว่าหนาวมาก หนาวโคตรๆ หนาวไม่ไหวแล้ว ฮึก ผมยังไม่อยากเป็นตุ๊กตาหิมะนะ…
‘ใช่ว่าข้าไม่อยากทำเช่นนั้นนะครับ แต่มนต์บทนี้ใช้กับผู้อื่นไม่ได้ ได้แค่ตัวเองเท่านั้น’
ฮือออ ไอ้มนต์ขี้งก... บทจะสร้างขึ้นมาทั้งทีก็คิดเผื่อแผ่ผู้อื่นด้วยสิโว้ย ไม่ใช่เห็นแก่ตัวใช้ได้คนเดียว!
‘เอ่อ... ท่านวีลองมานั่งกับข้าดูไหม เผื่อจะช่วยอะไรได้’ เจ้าม่วงลองเสนอ ผมเลยรีบสนองด้วยการตะโกนบอกให้เซริมกับฟาฮาที่เปลี่ยนมาเป็นคนขับเกวียนแทนองครักษ์ของนาเทลหยุดรถก่อน จากนั้นก็ขอแลกที่กับเจ้าชายลำดับสองที่เจ้าตัวยอมสละให้โดยง่ายก่อนกระโดดลงจากเกวียนเดินไปนั่งข้างไอ้ธาที่หัวหายจมกองผ้าห่มไปแล้ว ส่วนผมที่มีมือเชอเชสช่วยฉุดขึ้นจากหน้าเกวียนก็ยิ้มร่าโผเข้าหาเจ้าม่วงอย่างยินดี
นี่มันเครื่องทำความร้อนเคลื่อนที่ชัดๆ !
“ตัวนายโคตรอุ่นเลยอ่ะ เชอเชสสสสส”
พอกอดเขาได้ก็ซุกตัวเข้าหาอย่างไม่อายใครหน้าไหนทั้งสิ้น ถ้าให้เทียบกับความหนาวที่สะเทือนไปทั้งร่าง ผมยอมถูกมองว่าเป็นคนหน้าไม่อายดีกว่ากลับไปนั่งทนหนาวเป็นไหนๆ
ท่านดาเนสที่ทนเห็นคนสวีทกันตำตาไม่ได้เลยแสร้งไอโขลกอย่างกับวัณโรคกินอยู่ครู่หนึ่ง แต่เจ้าม่วงกับผมหาได้สนใจไม่ เขาจัดให้ผมนั่งกลางหว่างขาเขา ส่วนตัวใหญ่ๆ ของเจ้าม่วงก็โอบรอบหลังผมเหมือนผ้าห่มผืนหนึ่งที่คลุมตัวผมจนมิด ทั้งโคตรอุ่นและโคตรสบายจนผมแทบผล็อยหลับได้เชียวล่ะ
“อีกนานไหมกว่าพวกเราจะถึง?” ผมหาเรื่องชวนผ้าห่มผืนใหม่คุยขณะมองม่านหนังสัตว์สีน้ำตาลที่ใช้กันลมหนาวได้ดีระดับหนึ่ง ล่าสุดเห็นฟาฮารายงานว่าพวกเรามาถึงเขตแดนที่อยู่ติดกับอาณาเขตเงาจันทร์แล้ว อีกไม่นานต้องสละเกวียนทิ้งแล้วเดินทางด้วยเท้าแทน ไม่งั้นจะเป็นจุดสนใจเกินไปจนแผนการที่วางเอาไว้ล่มได้
“ไม่น่าเกินสี่ชั่วยามก็น่าจะถึงแล้วครับ”
โอเค งั้นผมขอหลับเอาแรงก่อนละกัน...
ความเร็วของเกวียนเทียมม้าหูกระต่ายช่วยย่นระยะทางจากปราสาทคริสตัลมาถึงชายแดนที่ติดกับอาณาจักรอื่นในเวลาแค่วันเศษ ทางตอนเหนือของอาณาจักรแสงจันทร์ยามนี้เริ่มมีสีฟ้าเงินปกคลุมแทนที่สีเหลืองอ่อนของผืนหญ้า ตอนลงจากเกวียนผมเลยลองสัมผัสพื้นดินบริเวณนี้ดูปรากฏว่ามันมีความเย็นไม่ต่างจากน้ำแข็ง เป็นปุยนุ่มมือที่พอช้อนขึ้นมาก็ละลายคล้ายเกล็ดหิมะ
“เชอเชส ผมอยากได้สตอเบอรี่กับนมข้นจังเลย”
เจ้าม่วงหันมายิ้มๆ เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ผมก็ได้ขนมสองชิ้นมากินเล่น ขณะที่คนอื่นๆ เริ่มแบกย่ามสะพายบ่าเตรียมลุยด่านหิมะกันเต็มที่
“จากนี้ไปลมจะค่อนข้างแรง สวมนี่ไว้นะครับ” เชอเชสดึงฮู้ดที่ติดมากับเสื้อคลุมสวมหัวให้ผม ก่อนเจ้าตัวจะอุ้มผมขึ้นแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ ที่เริ่มทบทวนเส้นทางการเดินทางอีกครั้ง
เป้าหมายของพวกเราในครั้งนี้ไม่ใช่เมืองหลวงของอาณาจักรเงาจันทร์ แต่เป็นปราสาทหลังงามกลางป่าที่ตั้งอยู่ภายใต้เขตการปกครองของขุนนางใหญ่คนหนึ่งที่มีชื่อว่า กัลชาเร ซีนัส ท่านลุงหมีดาเนสเล่าว่าชายแก่คนนี้เป็นหนึ่งในขุนนางที่มีอำนาจมากในสภา ทั้งยังเป็นแกนนำ(ลับๆ)ต่อต้านการเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างสองดินแดนอีกด้วย ว่าง่ายๆ คือเป็นตัวปัญหาระดับบิ๊กบอสที่วางแผนจะชิงตัวผมไปให้เจ้าชายคนหนึ่งที่แม้แต่ท่านดาเนสก็ยังเดาไม่ถูกว่าเป็นองค์ไหน คุณเชษฐ์เลยยอมเสี่ยงเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อสืบหาตัวการจากภายในอีกที นี่คุณพี่คิดว่าตัวเองเป็นนักสืบเด็กร้อยศพอยู่รึไง!?
'นักสืบเด็กร้อยศพ?' เจ้าม่วงแหงนคอมองผมที่นั่งตากลมอยู่บนบ่า
'พูดไปนายก็ไม่รู้จักหรอก อย่าได้สนใจเลย' ผมบอกปัดๆ แล้วนั่งฟังจุดที่ต้องระวังเพิ่มเติมอีกหลายจุดที่มีทหารยามเดินตรวจตราอย่างเข้มงวด
ท่านลุงหมีมีเล่าให้ฟังแบบดราม่าด้วยว่ากว่าจะได้ข้อมูลนี้มาเขาต้องสังเวยชีวิตลูกน้องไปถึงหกคน เสร็จแล้วก็ชี้หน้าทำตาดุใส่พวกผมเรียงตัว ประกาศกร้าวด้วยเสียงอันดังว่าใครก็ตามที่ทำแผนนี้ล่ม โดนจับตัวได้ หรือว่าพลัดหลงจนเสียแผน อย่าหวังเลยว่าจะได้มีลมหายใจกลับไปนอนตีพุงที่อาณาจักรแสงจันทร์ เขาจะฝังมันผู้นั้นให้กลายเป็นศพไปร่วมสังสรรค์กับนายทหารผู้พลีชีพเพื่อข้อมูลสำคัญเหล่านั้นเสีย ผมนี่ขนลุกไปถึงขนตูด รีบจับหัวเชอเชสกดลงดูแผนที่ ย้ำกับเขาซ้ำๆ ว่าจงจำให้ขึ้นใจอย่าได้พาผมหลงเป็นอันขาด
ผมยังไม่อยากเป็นผีเฝ้าป่าอยู่บนดวงจันทร์!
“ไง อยู่บนนั้นสบายป่ะมึง”
เสียงยียวนกวนบาทาที่แสนคุ้นหูดังขึ้น คนที่เรียกผมว่ามึงมันก็มีอยู่แค่คนเดียว พอลองมองตามต้นเสียงก็พบว่าไอ้เพื่อนยากนามธารายืนเท้าเอวแสยะยิ้มมาให้ แหม๋มึง มาซะครบเชียวนะครับ ทั้งผ้าคลุม ผ้านวม หมวกขนสัตว์(ที่ยึดนาเทลมา) จะเดินทางชุดนี้จริงดิ?
“กูมีไรจะอวด” มันยักคิ้ว(ที่คิดว่า)หล่อมากมาให้แล้วสะบัดผ้านวมทิ้งลงพื้น ยืนจังก้าท้าลมหนาวแบบไม่มีอาการสั่นให้เห็นเลยสักนิด “ไงล่ะ ชมกูดิ” มันเชิดหน้าพูด
“ชมไรวะ?” ผมงงกับมันจริงๆ นะเออ
“ชมว่ากูเก่ง เทพ เมพสัดๆ”
“พ่องดิ เล่นไรไร้สาระ” ผมเอ็ดมันเสียงเบา ก็ดันเล่นอะไรไม่รู้จักเวลาจนได้สายตาคาดโทษมาจากลุงหมีเลยไหมล่ะ
“แม่ง... เล่นด้วยแค่นี้เคารพถึงบุพการีกูอีกละ ใช่ซี๊ เดี๋ยวนี้น้องธามันไม่สำคัญเท่าสามีมึงแล้วหนิ!” มันว่าอย่างงอนๆ ให้ผมสะกิดหัวเจ้าม่วงบอกให้ปล่อยผมลงหน่อย ผมจะลงไปเตะก้นไอ้คนขี้งอนสักป้าบให้หายหมั่นไส้
“อย่ามาทำท่าตุ๊ดแตกแดกไก่แถวนี้ มีอะไรจะอวดก็รีบๆ อวดมา กูรอดูอยู่”
จากที่รีดน้ำตาทำท่าประหนึ่งเป็นพจธาจากบ้านทรายทราม เจ้าเพื่อนบ้าของผมกลับพลิกบทบาทได้ไวยิ่งกว่ากิ่งก่าเปลี่ยนสี มันเต๊ะท่าเท้าเอวแอ่นพุงให้ผมดูท่าเดิม ผมที่ผละออกจากเครื่องทำความร้อนส่วนตัวมองมันเร็วๆ แล้วคือกูไม่เก็ทไงครับ เลยถามมันไปว่า “อะไรของมึง มึงต้องการอะไรจากสังคมครับเพื่อนธาครับ”
“อุว๊ะ ทำไมกูมีเพื่อนโง่งี้วะ”
“ก่อนว่ากูโง่ มึงช่วยดูด้วยว่าความคิดตัวเองปรกติเหมือนชาวบ้านเขามั้ย ไอ้ฟายแต้งกิ้วเลิฟมึง” แล้วฝ่ามืองามๆ ของพระชายาอย่างผมก็ตบมันป้าบอย่างที่พวกคณะตลกเขาชอบทำกัน
“ฟาย กูงอนไม่บอกมึงแล้ว” ลูกชายคนเล็กแห่งบ้านนฤคมนตรีขี้ไม่ตรงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? เท่าที่รู้จักกันมาตั้งแต่ ป.1 มันไม่เคยมีอาการแบบนี้แสดงออกมาให้เห็นเลยนะ
“ตามใจ ไม่ง้อนะเว้ย”
“แสรดดด มึงง้อกูหน่อยเหอะ ง้อกูนิดไม่ทำให้สามีมึงหึงหรอกโว๊ะ”
“โว๊ะ ทำไมต้องวกเข้าเรื่องเชอเชสตลอดเลยวะ มึงจงใจใช่ป่ะ” คำก็สามีมึง สองคำก็สามีมึง มึงพูดคำอื่นไม่เป็นแล้วดิ ไอ้เกรียนเกี๋ยนธา!
“เหยดดดด ชัดเจนนะฮะว่าสามีคุณกรวีมีชื่อว่าอะไร ฮ่าๆๆๆ”
ผมโก่งคอด่าไอ้ธาจนลืมหนาว ส่วนเจ้าเพื่อนบ้าของผมก็ขุดเรื่องงี่เง่ามาประจานผมอีก เราโต้ตอบกันไปมาโดยหารู้ไม่ว่ารอบด้านเงียบเสียงกันหมดแล้ว ผมที่ไหวพริบดีกว่าไอ้ธานิดนึงเริ่มขมวดคิ้วเมื่อจับสัมผัสแปลกๆ ได้ ไอ้อาการหนาวยะเยือกไปถึงกระดูกนี่ทำไมมันคุ้นๆ จังหว่า
พอลองเงยหน้ามองเงาสูงใหญ่ที่ทาบทับลงมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ก็เป็นอันโป๊ะเชะ กูซวยหล่าวว พูดคำอื่นไม่ได้นอกจากงานเข้าแล้วไอ้วีเอ๊ยยยย
“แหะๆ” ผมส่งรอยยิ้มที่คิดว่าน่ารักที่สุดในชีวิตไปให้ไอ้ธา หรือจะพูดให้ถูกต้องคือ คนที่ยืนอยู่หลังไอ้ธาตอนนี้ ต่างหาก
“อะไรของมึง อยู่ดีๆ ทำหน้าปัญญาอ่อนซะ”
คนที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองได้แต่เอียงคอสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ ผมถึงได้ทำตัวเรียบร้อยว่าง่ายดั่งกุลสตรีไทยขึ้นมากะทันหัน
ข้าง-หลัง-มึงผมพยายามส่งซิกให้ไอ้เพื่อนโง่ของผมที่ยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เอาแต่ถามอยู่นั่นแหละว่า “อะไรของมึงวะ”
เชี่ยยย ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันแล้ว เอาเป็นว่า “ตัวใครตัวมันละกันมึง” พูดจบให้ไอ้คนงงก็งงต่อไป ส่วนผมขอลี้ภัยไปซุกเครื่องทำความร้อนส่วนตัวก่อนล่ะ
อย่าถามเลยครับว่าเหตุการณ์หลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อไป บอกได้แค่ว่าเสียงโหยหวนของหมาธาน่ากลัวสลัด หลังจากนั้นมันก็ทำตัวหงิมๆ ไม่กล้าเฉียดเข้าไปใกล้ท่านลุงหมีดาเนสอีกเลย
-----------------------------------------------------------------------
H N Y 2016 ค่าาาา
ขอให้พันธมิตรแห่งดวงจันทร์ทุกท่านแฮปปี้ทุกวัน ฝันหวานทุกคืน ชื่นมื่นตลอดปีกันถ้วนหน้านะคร้าบบบบ
//ส่งจูบ ม๊วฟฟฟฟ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
