♗☀interstellar☀♗ รัก➀ล้านปีแสง ตอนที่ 2 ✤ มนุษย์ต่างดาวเกย์
"อยากอาบน้ำแปรงฟันน่ะ"
เนตั้นบอกเสียงห้วน คล้ายกับไม่เต็มใจพูด โดนมนุษย์ต่างดาวจูบเข้าไปทีก็ถึงกับสติหลุดไปเลย
"ตามมา" เนบิวลาพูดเสียงห้วนเช่นกัน ก่อนจะเดินนำออกไปยังมุมหนึ่งในห้อง
เนตั้นเดินตามไปอย่างช้าๆ แต่อยู่ดีๆ ก็เกิดความกลัวขึ้นมาว่าจะถูกมนุษย์ต่างดาวทำมิดีมิร้ายเอาได้ ก็เลยหยุดเดินตาม นายคนนี้จูบผู้ชายได้ แสดงว่าต้องเป็นเกย์แน่ๆ เลย ตายแล้ว...
มนุษย์ต่างดาวเป็นเกย์!!!"ตามมาสิ"
เนบิวลาหยุดเดินแล้วหันมาเร่งเร้าด้วยสีหน้ารำคาญนิดๆ เนตั้นจึงต้องเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ อย่าเพิ่งทำให้นายคนนี้ไม่พอใจเลยดีกว่า เดี๋ยวโดนจูบอีก พอมาถึงมุมนั้นก็ไม่เห็นว่าจะมีฝักบัวหรือก๊อกน้ำให้ใช้เลย มีแต่แผงปุ่มกับตัวหนังสือที่อ่านไม่ออก แถมยังเปิดโล่งด้วย
"ตรงนี้เหรอ แล้วจะอาบน้ำยังไงล่ะ"
"เดี๋ยวก็รู้ ถอดเสื้อผ้าออกสิ" เนบิวลาออกคำสั่งเสียงเข้ม
"เฮ้ย! ไม่เอา"
เนตั้นรีบร้องบอกด้วยสีหน้าตกใจ คิดไว้แล้วไม่มีผิด นายมนุษย์ต่างดาวคนนี้ต้องเป็นเกย์แน่ๆ
"จะถอดเองหรือจะให้ฉันถอดให้ล่ะ"
เสียงดุและท่าทางเอาจริงทำให้เนตั้นหน้าจ๋อย จะขัดขืนก็กลัวแรงของเนบิวลา ตัวไม่ใหญ่มากแต่ทำไมมีแรงเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้
"ถอดเองก็ได้ อย่ามองดิ หันไปทางโน้น"
เนบิวลายิ้มมุมปาก แล้วก็หันหน้าไปตามที่เนตั้นขอ พอเห็นเนบิวลาหันไปแล้วเนตั้นก็ค่อยๆ ถอดรองเท้ากับถุงเท้าก่อน จากนั้นก็ตามด้วยเสื้อผ้าของตัวเอง สายตาคอยระแวดระวังเพราะกลัวว่าเนบิวลาจะหันมามอง ปกติเวลาเนตั้นอยู่หอกับเพื่อนก็ไม่อายหรอก ใส่กางเกงในตัวเดียวเดินไปมาในห้องอยู่บ่อยๆ
"อ้อ...ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนน่ะ มีให้ยืมมั้ย"
เนตั้นคงลืมคิดไปว่าการถามจะทำให้คนที่ยืนอยู่หันมามอง แต่ก็ไม่ทันแล้วเพราะเนบิวลาหันมาพอดี แถมยังก้มต่ำลงไปมองตรงนั้นที่อยู่ในปราการด่านสุดท้ายสีขาวอีก เจ้าตัวรีบเอาเสื้อกับกางเกงที่ยังถือไว้ในมือมาปิดแทบไม่ทัน เนบิวลาเห็นขำพลางส่ายหน้า
"คิดว่าอยู่ในห้องนี้กับฉันสองคนแล้วจะรอดเหรอ"
"อย่านะเว้ย!" เนตั้นร้องห้ามและทำหน้าดุ
เนบิวลายิ่งขำใหญ่ "เอาชุดฉันไปใส่ก่อนละกัน มาตรงนี้"
เนบิวลาสั่งพร้อมกับชี้ให้เนตั้นเดินมายืนตรงพื้นที่มีแผ่นกลมสีดำติดแนบอยู่บนพื้น เนตั้นเดินขึ้นไปยืนบนนั้นอย่างงงๆ
"เอาเสื้อผ้านายมานี่"
เนบิวลายื่นมือมาขอเสื้อผ้าที่เนตั้นยังคงถือปิดตรงนั้นของตัวเองไว้ แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักแต่เนตั้นก็ค่อยๆ ยื่นให้อย่างเสียมิได้ เนบิวลารับเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้ามาถือไว้แล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"หุ่นนายนี่...ไม่เบาเลยนะ" เนบิวลาพูดพร้อมกับเอามือลูบผ่านแผงอกเนตั้นเล่นเบาๆ
"อย่ามาจับนมนะเว้ย!"
เนตั้นปัดมือเนบิวลาออกทันควัน ขึงหน้าดุใส่ แต่ไม่ทำให้เนบิวลากลัวแม้แต่น้อย แถมยังหัวเราะชอบใจอีก
"เอาล่ะ ต่อไปถ้านายจะอาบน้ำ นายมายืนตรงนี้ แล้วก็กดปุ่มสีฟ้าๆ นี่ เวลาเดินทางในอวกาศเราจะไม่อาบน้ำด้วยน้ำจริงๆ เราต้องเก็บน้ำไว้ใช้ดื่มกินเป็นหลัก พอกดปุ่มนี้แล้วนายยืนอยู่เฉยๆ พอรู้สึกว่าตัวแห้งสะอาดแล้วก็กดปุ่มนี้เหมือนเดิม แค่นี้ก็เสร็จ"
"แล้วมันจะสะอาดได้ยังไงล่ะ" เนตั้นถามอย่างสงสัย
"ทำดูก่อนสิ"
เนตั้นหน้างอเมื่อเนบิวลาทำเสียงดุอีกแล้ว ชั่งใจอยู่สักพักจึงกดปุ่มสีฟ้าๆ ที่อยู่บนแผงควบคุมตรงหน้า หลักการทำความสะอาดแบบแห้งนั้น จะใช้คลื่นความถี่สูงและไอระเหยของสารชนิดหนึ่งช่วยทำให้เชื้อโรคตาย จากนั้นผิวหนังจะค่อยๆ แห้ง ความมันและฝุ่นที่ตกอยู่ตามผิวและเส้นผมจะค่อยๆ หายไป ไม่นานนักก็จะรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวขึ้นจนรู้สึกเหมือนว่าอาบน้ำไปแล้ว
ในระหว่างนั้น เนบิวลาก็เอาเสื้อและกางเกงของเนตั้นไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆ ให้ ตู้เสื้อผ้านี้จะทำความสะอาดเสื้อผ้าให้อัตโนมัติด้วยคลื่นความถี่สูงและไอระเหยเช่นเดียวกัน จากนั้นเนบิวลาก็หยิบชุดใส่นอนของตัวเองติดมือมาให้เนตั้นด้วย
พอรู้สึกสบายตัวแล้ว เนตั้นจึงเอื้อมมือไปกดปุ่มสีฟ้าอีกครั้งเพื่อหยุดการทำงาน โดยปกติแล้ว การอาบน้ำด้วยวิธีอย่างนี้เป็นเวลานานๆ ติดต่อกันเกินหนึ่งปีจะไม่เป็นผลดีกับร่างกาย เพราะจะได้รับรังสีบางชนิดมากเกินไป แต่ก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะยานอวกาศนี้จะใช้เวลาเดินทางเพียงเดือนเศษๆ ในระยะทางกว่าหนึ่งล้านปีแสงก่อนถึงดาวแม็กโซนาเดีย
"แล้วแปรงฟันล่ะ ทำยังไง"
เนบิวลาเดินเข้ามาใกล้แล้วก็กดปุ่มอะไรบางอย่าง สักพักก็มีซองสี่เหลี่ยมมันวาวคล้ายโลหะยื่นออกมาบริเวณแผงควบคุม บนปากซองเล็กๆ นั้นมีวัตถุคล้ายหลอดเล็กๆ ยื่นออกมาด้วย เนบิวลาหยิบแล้วก็ส่งให้เนตั้น แล้วก็อธิบายวิธีใช้ให้ฟัง
"หักปลายหลอดตรงนี้ออก แล้วก็ดูดน้ำยาทำความสะอาดนี้เข้าไปในปาก กลั้วให้ทั่วปาก มันจะซ่าๆ หน่อย พอหายซ่าแล้วก็บ้วนทิ้งตรงช่องนี้"
เนบิวลาชี้ไปที่ช่องหรือหลุมที่ยื่นออกมาใกล้ๆ กับปุ่มสีฟ้า น้ำที่เกิดจากการใช้งานต่างๆ จะถูกนำไปผ่านการบำบัด ฆ่าเชื้อและกรองกลับมาใช้ใหม่ แม้กระทั่งน้ำปัสสาวะก็เช่นเดียวกัน มีเพียงของเสียจำพวกกากอาหารทุกชนิดเท่านั้นที่จะถูกทำให้แห้งด้วยคลื่นความร้อนสูงแล้วค่อยปล่อยออกสู่อวกาศ
เนตั้นหักปลายหลอดของซองเล็กๆ ที่ว่าแล้วก็ดูดน้ำยาทำความสะอาดเข้าไป รู้สึกได้ทันทีว่าเกิดปฏิกิริยาบางอย่างในช่องปากคล้ายๆ กับอาการซ่าๆ เวลาดื่มน้ำอัดลม พอปฏิกิริยานั้นหยุดลง เนตั้นก็บ้วนทิ้งลงไปในช่องบ้วนน้ำ ก็มีน้ำไหลออกมาเองอีกเล็กน้อยเพื่อทำความสะอาดอัตโนมัติ
"เป็นไง พอจะสู้การอาบน้ำแล้วก็แปรงฟันบนโลกเดิมของนายได้หรือเปล่า"
เนตั้นหันไปยิ้มน้อยๆ แล้วก็พยักหน้าด้วยอาการวางหน้าไม่สนิท
"นี่เสื้อผ้าของนาย ใส่ซะ"
เนบิวลายื่นชุดใส่นอนที่เพิ่งหยิบมาส่งให้เนตั้นไป เนตั้นรับมาแล้วก็ค่อยๆ สวมใส่ แม้ชุดจะดูแปลกตามากแต่ก็ดีกว่ายืนใส่กางเกงในตัวเดียวให้มนุษย์ต่างดาวจอมหื่นจ้องมอง
"นายนี่ก็แปลกนะ รู้ไหมว่าคนอื่นๆ ที่ถูกจับมาน่ะ แค่รู้ว่าถูกมนุษย์ต่างดาวจับตัวมาก็กลัวจนเป็นลมแล้ว ทำไมนายไม่กลัวล่ะ"
เนตั้นไม่ยอมตอบ ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็หันมองไปรอบๆ
"จะนอน ง่วงแล้ว"
ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นเพราะตอนนี้เวลาบนโลกเกือบจะตีสองแล้ว แต่ในอวกาศไม่มีเวลาให้อ้างอิงเพราะไม่มีพระอาทิตย์ขึ้นหรือตก มองออกไปข้างนอกก็เห็นแต่แสงระยิบระยับของดวงดาวและกาแล็กซี่ต่างๆ ในความมืด
"อย่าเพิ่งนอน ฉันมีอะไรจะให้นายดู"
เนบิวลาพูดแล้วก็จับข้อมือของเนตั้น ก่อนพาเดินออกไป เนตั้นขืนตัวเล็กน้อยจนเนบิวลาต้องหยุดหันมามอง
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า ถ้าฉันจะฆ่านาย ฉันไม่ให้นายมาอยู่ห้องนี้กับฉันหรอก"
เรื่องถูกฆ่าน่ะไม่กลัวหรอก กลัวเรื่องอื่นต่างหาก แต่เนตั้นก็รู้ดีว่าสู้แรงนายคนนี้ไม่ไหว ถ้าเกิดโดนจับปล้ำขึ้นมาก็ไม่น่าจะหนีรอด ก็เลยต้องจำใจเดินตามไป
ขืนเรื่องมากเดี๋ยวจะโดนจูบอีกจนได้!เนบิวลาพาเนตั้นมาตรงที่นอน ตรงหัวเตียงมีบานกระจกขนาดใหญ่ที่ฉาบด้วยสารกันรังสีทุกชนิดอยู่ มองออกไปจะเห็นแกแล็กซี่ทางช้างเผือกที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปทุกทีๆ เนตั้นเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น ไม่เคยเห็นภาพที่สวยงามของจักรวาลมาก่อนเลย
"โห...มันคืออะไรน่ะ สวยมาก ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"
เนบิวลาเขยิบเข้ามายืนแนบชิดข้างๆ โดยที่อีกคนไม่ทันรู้ตัว เพราะมัวแต่ตกตะลึงกับความงามของกาแล็กซี่อยู่
"กาแล็กซี่ที่นายอยู่ไง นายเรียกกาแล็กซีนี้ว่าอะไรล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ใช่คนเก่ง ไม่รู้อะไรกับเขาหรอก"
น้ำเสียงที่ตอบมานั้นแฝงความน้อยใจอยู่ในที เนบิวลาขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย แต่ก็ยังไม่ถึงกับสนใจมาก
"ตอนนี้ ยานอวกาศของเรากำลังเดินทางด้วยความเร็วเกือบเท่าความเร็วแสงอยู่ เห็นไหม ออกมาแป๊บเดียวนายก็เห็นกาแล็กซี่ของนายแล้ว"
แล้วเนบิวลาก็เงียบไป สีหน้าหม่นเศร้าลงเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจอย่างเครียดๆ
"นายจะคิดถึงโลกของนาย คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ คิดถึงเพื่อนๆ หรือว่า...คิดถึงคนรักของนายหรือเปล่า"
เนตั้นหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจเล็กน้อยที่เนบิวลายืนเสียประชิดตัวเลย แต่ก็น่าแปลกที่เนตั้นไม่ได้เขยิบหนีอย่างที่ใจคิด จากนั้นก็หันหน้าไปเหม่อมองกาแล็กซี่ทางช้างเผือกตามเดิม
"ไม่หรอก ไม่มีใครให้คิดถึง คนโง่ๆ น่ะไม่มีใครเค้าต้องการหรอก ถ้าจะเป็นห่วง...ก็แค่ห่วงเพื่อนที่อยู่ด้วยกันเท่านั้นแหละ แต่เค้าก็คงดูแลตัวเองได้"
คำตอบของเนตั้นทำให้เนบิวลายิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ คงมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เนตั้นไม่อยากอยู่บนโลกของตัวเองแน่เลย คงเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากจึงทำให้คนๆ หนึ่งรู้สึกได้ถึงขนาดนี้ แต่เนบิวลาก็ยังไม่อยากถามซอกแซกเพราะเพิ่งรู้จักกัน
เนบิวลาถอนหายใจอีกครั้งราวกับมีเรื่องหนักใจบางอย่าง เนตั้นหันมามองแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
"ฉันเครียดน่ะ" เนบิวลาโพล่งออกมาเองแล้วก็ครุ่นคิดสักพัก
"นายรู้มั้ย...ฉันไม่อยากจับคนบนโลกของนายมาหรอก ฉันสงสารพวกเค้าที่ต้องจากคนที่รัก จากพ่อจากแม่ แล้วก็จากโลกของตัวเองไป แต่ฉันก็ขัดไม่ได้ มันเป็นนโยบายของสถาบันวิทยาศาสตร์ของเรา เอาไว้ฉันมีเวลาแล้วจะเล่าให้นายฟัง"
นายคนนี้มาแปลก สงสารคนอื่นเป็นด้วยเหรอ แต่จะว่าไปก็น่าสงสารคนที่ถูกจับมาเหมือนกัน ป่านนี้ที่บ้านของคนเหล่านั้นคงเป็นห่วงและตามหากันใหญ่ สุดท้ายก็จะไม่มีใครหาพบ คนที่ถูกจับมาก็จะกลายเป็นคนหายสาบสูญไปในที่สุด ทิ้งคนข้างหลังไว้ให้อยู่กับชีวิตที่เหลือ ดีแล้วที่เนตั้นไม่มีใครให้ต้องห่วงเหมือนคนอื่นๆ
"นายจะไปไหน ไม่นอนเหรอ"
"ยังไม่ถึงเวลานอนของฉันหรอก เดี๋ยวฉันต้องกลับไปทำงานต่อ อ้อ...คุยกันมาตั้งนาน ยังไม่รู้ชื่อของนายเลย นายชื่ออะไร"
"เนตั้น"
เนบิวลาหรี่ตามองอย่างแปลกใจที่ชื่อของตัวเองและเนตั้นมีคำว่า "เน" เหมือนกัน แล้วก็เอื้อมมือมาแตะไหล่ของเนตั้นเบาๆ เนตั้นสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ถอยหนี เนบิวลาจ้องตาคนตรงหน้าแล้วจึงค่อยพูด
"ยินดีที่ได้รู้จักนะเนตั้น ต่อไป...ฉันจะดูแลนายเอง"เสียงเข้มฟังดูอ่อนโยนลงตรงประโยคหลัง แต่ก็ไม่ทำให้เนตั้นถึงกับวางใจได้
"นายเป็นเกย์เหรอ "
ท่าทางหวาดๆ ของเนตั้นเมื่อพูดถึง "เกย์" ทำให้เนบิวลาขมวดคิ้ว ไม่รู้หรอกว่าเกย์คืออะไรเพราะบนโลกของเนบิวลาไม่มีเกย์ แต่ภาพจากคลื่นสมองที่เนตั้นส่งออกมานั้นเป็นภาพผู้ชายคล้ายผู้หญิง ทำให้เนบิวลาพอจะเดาได้ว่าเนตั้นน่าจะหมายถึงผู้ชายที่อยากเป็นผู้หญิงนั่นเอง
"ฉันไม่ใช่เกย์"
"แล้วนายพาฉันมาอยู่ที่ห้องนี้ทำไม ทำไมไม่ให้ฉันอยู่กับคนอื่นๆ ล่ะ"
"ฉันชอบนาย" เสียงเข้มพูดออกมาโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ส่วนคนฟังถึงกับอึ้งกิมกี่ อ้าปากค้าง
"เฮ้ย! นายชอบฉันไม่ได้ ฉันไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย!!!"เนตั้นถอยกรูดออกมาด้วยความกลัวอัตโนมัติ
"ฉันก็ไม่ใช่เกย์ซะหน่อย ที่ดาวของฉันน่ะ ผู้ชายชอบกับผู้หญิงก็ได้ ชอบกับผู้ชายด้วยกันก็ได้ ผู้หญิงก็เหมือนกัน จะชอบผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ โลกของนายไม่เป็นแบบนี้เหรอ"
จะปฏิเสธว่าไม่ใช่อย่างนั้นก็คงพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่แล้ว เพื่อนๆ ของเนตั้นหลายคนก็เป็นเกย์และทอม แต่สังคมก็ยังไม่เปิดรับถึงขนาดนั้นหรอก เนตั้นกับเพื่อนผู้ชายยังเคยล้อเลียนเพื่อนๆ พวกนี้ว่าผิดปกติหรือผิดเพศเลย
"ฉันชอบนายจริงๆ นะ ไม่งั้นฉันไม่พานายมาอยู่กับฉันหรอก รู้ไหมว่ามันเสี่ยงมาก"
เนบิวลายืนยันอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้เนตั้นกลัวเข้าไปใหญ่
"แล้วนาย...จะทำอะไรฉันหรือเปล่า" เนตั้นทำหน้าแหยง
เนบิวลาทำท่าย่างสามขุมเข้ามาหา เนตั้นกลัวจนต้องถอยกรูดจนขาชนกับขอบเตียงที่ทำด้วยวัสดุแปลกๆ แต่เนตั้นก็ไม่มีเวลาสนใจตอนนี้หรอกว่ามันคือวัสดุอะไร
"อย่านะเนบิวลา!"
เนตั้นร้องห้าม เมื่อไปไหนไม่ได้จึงนั่งลงบนเตียงนอน เงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาหาอย่างหวาดหวั่น
"ถ้านายเดินเข้ามาอีก ฉันจะต่อยนายจริงๆ ด้วย"
เนตั้นยกมือขึ้นมาทำท่าจะต่อย เนบิวลาหยุดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
"เมื่อกี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่านายสู้แรงฉันไม่ได้หรอก"
เนตั้นเงียบแล้วก็ค่อยๆ ลดมือลง ก็จริงนั่นแหละ ถ้าขืนสู้กันจริงๆ เนตั้นคงแขนขาหักเป็นแน่ กระดูกของคนบนดาวแม็กโซนาเดียนั้นแข็งแรงกว่ามนุษย์บนดาวโลกหลายเท่า ดาวแม็กโซนาเดียมีขนาดใหญ่กว่าโลกประมาณหนึ่งเท่าครึ่ง จึงมีแรงดึงดูดมากกว่า สิ่งมีชีวิตที่นั่นจึงต้องมีกระดูกที่แข็งแรง มีมวลของโลหะเป็นองค์ประกอบมากเพื่อให้สู้กับแรงดึงดูดได้
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า แต่เชื่อสิ พอนายอยู่ในห้องนี้กับฉันนานๆ ก็จะเกิดอาการอย่างว่าจนได้ สุดท้าย...ก็ต้องหาที่ปลดปล่อย เผลอๆ นายนั่นแหละจะเป็นคนมาขอร้องฉันเอง"
"ไม่มีทาง!" เนตั้นพูดเกือบเหมือนตะโกน
เนบิวลายิ้มกรุ้มกริ่มและหัวเราะชอบใจ "ก็คอยดูละกัน"
แล้วเนบิวลาก็หยุดแสดงอาการคุกคามเพราะจะต้องรีบออกไปทำงานต่อแล้ว
"นายนอนก่อนละกัน เดี๋ยวฉันจะต้องไปทำงานแล้ว ฉันจะทิ้งเสื้อคลุมล่องหนนี้ไว้ให้นาย ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่น่าไว้ใจขึ้น นายใส่เสื้อตัวนี้ไว้ แล้วก็อย่าลืมกดปุ่มที่คอเสื้อนี้ล่ะ หาที่นั่งหลบดีๆ อย่าขยับเขยื้อนให้ใครสงสัย เพื่อนๆ ของฉันมีอาวุธร้ายแรงมาก ถึงจะมองไม่เห็นนาย แต่ถ้าเกิดนายโดนยิงด้วยแสงเลเซอร์ขึ้นมา นายก็อาจจะตายได้ เพราะฉะนั้น ถ้ามีอะไร อย่าทำเสียงดัง แล้วก็อย่าเคลื่อนไหวเป็นอันขาด โอเคมั้ย"
เนบิวลาสั่งเสียงเข้ม เนตั้นพยักหน้าเข้าใจ คงไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่เชื่อฟังเพราะเนตั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย
"เดี๋ยวฉันจะกลับมา นายนอนไปก่อนละกัน"
เนบิวลากำชับอีกครั้งเมื่อยังเห็นเนตั้นยังนั่งมองตาแป๋วอยู่
"นอนยังไงล่ะ นอนไม่เป็น"
เนบิวลาขำเบาๆ กับท่าทางซื่อบื้อของคนตรงหน้า จากนั้นก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงก่อนจะสาธิตด้วยการนอนลงไปบนเตียงให้ดู เตียงนี้ทำด้วยวัสดุธรรมชาติชนิดหนึ่งบน ให้สัมผัสแปลกๆ เวลานอนลงไป มีความยืดหยุ่น แข็งแรงแต่ก็นุ่มนวล
"ก็นอนอย่างงี้ไง ไม่เห็นยากเลย"
เนบิวลาบอกแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง ก็นอนด้วยท่านอนปกติเหมือนมนุษย์บนดาวโลกนั่นแหละ
"ก็ฉันไม่ฉลาดเหมือนนายนี่นา" พูดพลางทำหน้างอ
เนบิวลารู้สึกสะดุดใจอีกแล้ว ทุกครั้งที่พูดเรื่องคล้ายๆ ทำนองนี้ เนตั้นมักจะทำหน้าเศร้าและมีอาการน้อยใจเสมอ แสดงว่าคงมีคำพูดบางอย่างไปสะกิดใจเข้า
"นายนอนเหอะ ฉันต้องไปแล้ว อย่าออกไปไหนล่ะ"
"แล้วนายคิดว่าฉันจะออกไปได้หรือไง" เนตั้นทำเสียงประชด
เนบิวลาขำเบาๆ ก็จริงนั่นแหละ ไม่มีทางที่เนตั้นจะออกไปจากห้องนี้ได้เลย เพราะต้องใช้รหัสผ่านจากพลังจิตเปิดเท่านั้น
"อดทนอีกหน่อยละกัน พอไปถึงดาวของเราแล้ว ฉันจะพานายไปเที่ยวให้ทั่วเลย แต่ตอนนี้...นายอยู่ในห้องนี้ไปก่อน"
เนบิวลาบอกด้วยสีหน้าเห็นใจแล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เดินอ้อมมาหาเนตั้นที่กำลังค่อยๆ นอนลงอย่างช้าๆ แล้วก็ไปหยิบผ้าห่มจากตู้เสื้อผ้ามาให้ ก่อนจะก็ค่อยๆ บรรจงห่มให้อย่างเบามือ นี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนดูแลเนตั้นอย่างนี้ ขนาดพ่อกับแม่แท้ๆ ยังไม่เคยมาห่มผ้าให้เนตั้นก่อนนอนเลย ความอบอุ่นที่เพิ่งได้รับทำให้เนตั้นถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เด็กที่ขาดพ่อขาดแม่มักอ่อนไหวกับเรื่องอย่างนี้เสมอ
"ร้องไห้ทำไม"
เนบิวลาถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ นึกไม่ออกว่าทำให้คนที่นอนอยู่เสียใจได้ยังไง แต่เห็นคนร้องไห้แล้วก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ ท่าทีขึงขังของเนบิวลาจึงลดลง แลดูอ่อนโยนขึ้น
"เปล่า สงสัยฉันจะคิดถึงโลกของฉันมั้ง" เนตั้นพยายามกะพริบตาถี่ๆ แล้วก็เอามือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว" เนบิวลาพยายามปลอบใจ แต่น้ำเสียงก็ยังฟังดูดุอยู่
ก็น่าเห็นใจอยู่หรอก แม้เนตั้นจะทำท่าเหมือนไม่อยากอยู่บนดาวโลก แต่พอต้องจากไปจริงๆ ก็คงอดคิดถึงไม่ได้ ขนาดเนบิวลาจากดาวแม็กโซนาเดียมาได้สามสี่เดือนยังรู้สึกคิดถึงเลย แต่ก็ยังโชคดีกว่าที่มีโอกาสกลับไปที่ดาวของตัวเอง เนตั้นและคนอื่นๆ นี่สิ ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้กลับไปอีกแล้ว
"นอนพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปแล้ว แล้วเจอกัน"
เนบิวลาบอกแล้วก็รีบเดินออกไป ไม่อยากรับรู้อาการคิดถึงโลกของเนตั้นให้นานกว่านี้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกผิด แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ นอกจากทำตามนโยบายขององค์กรและรัฐบาล เท่านั้น
เนตั้นมองตามคนที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ไม่รู้สึกกลัวมนุษย์ต่างดาวคนนี้เลย ไฟในห้องค่อยๆ หรี่และดับลงอัตโนมัติ แสงจ้าวาบขึ้นตรงประตู เงาสูงโปร่งเดินออกไปแล้วประตูก็ถูกปิดลง
ความเหนื่อยอ่อนทำให้เนตั้นค่อยๆ ผล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน หลังจากวันนี้ไปแล้วนาฬิกาชีวิตของเนตั้นอาจมีปัญหาได้ เพราะไม่มีกลางวันหรือกลางคืนเหมือนดาวโลก เมื่อไปถึงดาวแม็กโซนาเดียแล้ว เนตั้นก็ยิ่งต้องปรับตัวมากขึ้นเพราะดาวแม็กโซนาเดียไม่มีกลางคืน แรงโน้มถ่วงระหว่างดาวแม็กโซนาเดียและดวงอาทิตย์ของมันสูงมาก ทำให้ดาวแม็กโซนาเดียถูกล็อกให้โคจรในลักษณะหันด้านเดียวเข้าหาดวงอาทิตย์ตลอดเวลา ปรากฏการณ์นี้อาจทำให้นาฬิกาชีวิตของเนตั้นเสียหายจนส่งผลต่อสุขภาพอย่างหนักได้
⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢✧⇢
เนตั้นตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าห้องยังมืดสลัวๆ อยู่ มีแสงจากดาวฤกษ์ดวงหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลส่องเข้ามาในห้อง พอให้มองเห็นรางๆ คาดว่าคงนอนไปหลายชั่วโมงแล้วเพราะหายอ่อนเพลียไปมาก พอตื่นแล้วท้องก็หิวเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ถูกจับมา
เนตั้นลุกขึ้นจากเตียง แสงสว่างในห้องสว่างขึ้นมาโดยอัตโนมัติเหมือนกับถูกโปรแกรมไว้ พยายามสอดส่ายสายตามองหาของที่พอกินได้ แล้วก็เจอมุมหนึ่งที่คล้ายๆ กับห้องเตรียมอาหาร พอเนตั้นเดินไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าบนโต๊ะนั้นมีซองวางเรียงรายอยู่หลายซอง เดาว่าน่าจะเป็นของที่กินได้ มีตัวหนังสือประหลาดๆ บนซองสารพัดสีนั้นด้วย
พอแกะซองที่คล้ายๆ ซองม่าม่าออกมาก็พบว่ามีแท่งสีครีมอยู่ข้างในสามแท่ง เนตั้นหยิบขึ้นมาดมแท่งหนึ่ง แล้วก็พบว่ากลิ่นมันคล้ายอาหาร น่าจะพอกินได้ ด้วยความหิวเนตั้นจึงกัดแท่งสีครีมๆ แล้วลองเคี้ยวดู รสชาติออกมันๆ หน่อย กลิ่นก็แปลกๆ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เนตั้นหิวมาก อะไรก็กินได้ทั้งนั้น
เจ้าแท่งครีมๆ ที่เนตั้นกินนั้นเป็นแท่งโปรตีนจากพืชหลายชนิด มีคาร์โบไฮเดรต ไขมัน วิตามินและเกลือแร่ครบทุกชนิดผสมอยู่ด้วย เป็นอาหารสำหรับการเดินทางในจักรวาลโดยเฉพาะ
กินหมดแล้วก็มองหาน้ำเพราะรู้สึกฝืดคอ มีซองใสๆ คล้ายจะเป็นน้ำวางอยู่ใกล้ๆ กับซองอาหารด้วย มีหลอดติดตรงปลายที่น่าจะหักได้เหมือนกับน้ำยาทำความสะอาดฟันที่เนตั้นเพิ่งลองใช้ไป พอหักปลายหลอดได้แล้วก็ดูดน้ำในซองนั้นกินอย่างหิวกระหาย มันเป็นน้ำนั่นแหละ น่าแปลกที่มนุษย์ต่างดาวพวกนี้กินน้ำและอาหารคล้ายๆ มนุษย์บนดาวโลกเลย
พอจัดการความหิวโหยของตัวเองได้แล้ว เนตั้นก็เดินกลับมานั่งบนเตียง มองออกไปนอกบานกระจกหน้าต่างขนาดใหญ่ ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนของจักรวาลนี้แล้ว นอกจากจะมีแสงของดวงดาวนับแสนนับล้าน ยังมีกลุ่มก๊าซและฝุ่นหลากสีกระจายไปทั่ว บริเวณนี้คือเนบิวลาหัวม้านั่นเอง การเดินทางผ่านกลุ่มแก๊สในแถบนี้อันตรายมากเพราะมีรังสีชนิดรุนแรงกระจายอยู่อย่างมหาศาล หากไม่มีเทคโนโลยีสูงแล้วจะไม่สามารถเดินทางผ่านไปได้เลย
วิวมันก็สวยอยู่หรอก แต่พอดูนานๆ ไปก็เริ่มเบื่อ เนตั้นจึงลุกขึ้นไปเดินสำรวจห้อง มีอุปกรณ์หลายๆ อย่างที่เนตั้นไม่รู้เลยว่าใช้ทำอะไรบ้าง ได้แต่หยิบๆ จับๆ แล้วก็วางไว้ตามเดิม แล้วก็เดินมาเจอเสื้อคลุมล่องหนที่เนบิวลาทิ้งไว้ให้ เนตั้นหยิบมาใส่แล้วก็กดปุ่มตรงคอเสื้อเพื่อให้มันทำงาน จากนั้นก็เดินมานั่งรอเนบิวลาที่ตรงประตู
คิดไปคิดมาเนตั้นคงอยู่ที่ห้องนี้กับเนบิวลาไม่ได้หรอก เนตั้นไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย เกิดอยู่ไปอยู่มาอาจจะได้เสียกันอย่างที่เนบิวลาขู่ไว้แน่ๆ อีกอย่างมันก็น่าเบื่อมากที่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้อง เนตั้นไปอยู่กับพวกมนุษย์ที่ถูกจับตัวมาดีกว่า ต่อให้ต้องจบชะตากรรมด้วยความตายก็ยังดีกว่าอยู่กับเกย์ เนตั้นไม่กลัวความตายหรอก
คิดได้แล้วเนตั้นก็นั่งรออยู่ตรงประตูทางเข้า รอจังหวะที่เนบิวลากลับมาถึง นั่งๆ อยู่สักพักก็เบื่อ ก็เลยลุกขึ้นยืนบ้าง เมื่อยก็นั่งลงอีก จนกระทั่งแสงสว่างจากภายนอกค่อยๆ ขยายกว้างออก ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของเนบิวลาที่ยืนอยู่หน้าประตูพอดี เนตั้นจึงรีบฉวยโอกาสนี้เบี่ยงตัวหลบและวิ่งพรวดออกไป
ฮ่าๆๆ ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเผลอก็แล้วกัน!พอหลุดออกมาจากห้องได้ ร่างของเนตั้นก็ลอยละลิ่วเพราะข้างนอกห้องไม่มีแรงโน้มถ่วง ดีที่ว่าเนตั้นคว้าราวเหล็กอันหนึ่งไว้ได้ทัน จึงไม่กระเด็นไปกระแทกกับอะไรเสียก่อน ในยานอวกาศนี้ติดราวเหล็กไว้ตามทางเดินทุกจุดเพื่อใช้ในการสัญจรภายในยาน บริเวณทางเดินตอนนี้มีคนเดินผ่านไปมาหลายคนทีเดียว เนตั้นพยายามคิดหาทางที่จะทำให้ตัวเองถูกจับไปอยู่ที่ห้องขังนั้น แต่ก็ไม่กล้าเอาเสื้อคลุมออกเพราะอาจเสี่ยงถูกฆ่าเสียก่อน ในยานอวกาศนี้มีทหารติดอาวุธถูกส่งมาเพื่ออารักขานักวิทยาศาสตร์ด้วยหลายนาย มีอาวุธตั้งแต่ปืนเลเซอร์ธรรมดาไปจนถึงอาวุธที่มีอานุภาพร้ายแรงที่สามารถทำลายล้างเมืองได้ทั้งเมือง
ระหว่างที่กำลังคิดหาวิธีและค่อยๆ เดินแกมล่องลอยไปตามทางเดินอยู่นั้น เนตั้นก็บังเอิญชนวัตถุบางอย่างจนมันกระเด็นหลุดลอยไปกระแทกกับผนังทางเดินอย่างจัง
แย่แล้ว!!!เนตั้นเผลอเดินชนอาวุธของทหารอารักขาเข้าให้เสียแล้ว พวกมันสี่ห้าคนดูตกใจและหน้าตาตื่นเป็นอย่างมากที่อยู่ดีๆ ปืนที่ถือไว้ก็หลุดลอยออกไปจากมือเหมือนกับชนอะไรบางอย่าง
เสียงโวยวายของทหารเหล่านั้นทำให้เนตั้นกลัวจนลนลาน ทหารคนนั้นพุ่งตัวไปหยิบปืนที่กระเด็นไปกลับมาถือไว้แล้วก็กวาดสายตามองหาสิ่งผิดปกติ การเดินทางในอวกาศนั้นมีความเสี่ยงมาก มนุษย์ต่างดาวกลุ่มอื่นที่มีเทคโนโลยีสูงกว่าอาจเข้ามายึดยานและฆ่าทุกสิ่งมีชีวิตที่ขวางหน้าได้ จึงต้องระวังเป็นพิเศษ
เสียงโวยวายฟังดูน่ากลัวมากทีเดียว เจ้าสายรัดข้อมือนั่นช่วยทำให้เนตั้นฟังออกว่าพวกมันสงสัยว่ากำลังถูกคุกคาม เนตั้นได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ คนที่ถูกเนตั้นชนถือปืนเลเซอร์ขึ้นมาเตรียมท่ายิ่ง จากนั้นแสงเลเซอร์สีเขียวๆ ก็ถูกปล่อยออกมากระทบกับผนังทางเดินที่เคลือบด้วยเพชร แต่ไม่ปรากฎร่องรอยความเสียหายใดๆ ยกเว้นว่าจะยิ่งถูกสิ่งมีชีวิตเท่านั้น ทหารคนอื่นๆ ก็เริ่มยิงแสงเลเซอร์หลากสีกวาดไปทั่วเช่นเดียวกัน
เนตั้นยืนตัวสั่นด้วยความกลัว ไปๆ มาๆ เนตั้นก็อาจจะถูกยิงเข้าจนได้ ทหารจากจุดอื่นๆ วิ่งตามมาสมทบมากขึ้นและยิงแสงเลเซอร์เช่นเดียวกัน ตอนนี้เนตั้นถูกล้อมไว้หมดแล้ว เนตั้นต้องคอยหลบทหารที่ล่องลอยไปมาพร้อมกับหลบปืนเลเซอร์ไปด้วยอย่างทุลักทุเล
"เกิดอะไรขึ้น!?"
เสียงที่เนตั้นคุ้นเคยดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เมื่อหันไปตามต้นเสียงแล้วก็พบว่าเป็นเนบิวลานั่นเอง เนตั้นเผลอยิ้มดีใจเมื่อรู้ว่าคนที่จะช่วยได้มาพอดี แต่...
เนบิวลาจะช่วยเนตั้นได้ยังไงล่ะ!?ตอนนี้ไม่มีใครมองเห็นเนตั้นเลย!!!✰ TBC ✰
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
