SPECIAL STORY :: ซื้อใจ
เมเจอร์ talk
“พี่มึง...ไม่ตลกนะเว้ย หายหัวไปไหนวะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”ตัวผมซึ่งในมือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบรรดาโมเดลรถพะรุงพะรังแหกปากตะโกนหาไอ้คุณพี่รหัสสุดเสียง คนแถวนั้นหันมามองหน้าแล้วก็ขมุบขมิบปากเป็นคำพูดที่ผมฟังไม่ออกแต่ก็พอมีสมองเดาได้ว่าโดนด่าแม่อยู่
ถามว่าแคร์เหรอ ก็ไม่นะ
“ไอ้พี่นารายยยยยยยยยยยณ์!!”นาทีนี้ผมต้องขอกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อน”กูกลับโรงแรมคนเดียวไม่เป็นนะเว้ยยยยยยย”
จะให้ผมไปถามทางก็คงต้องไล่ถามทุกๆครั้งที่เจอทางเลี้ยวหรือเจอสี่แยก และกว่าจะควานหาตัวคนที่พอจะฟังภาษาอังกฤษงูๆปลาๆของผมรู้เรื่องกว่าจะถึงห้องพักนิ้วผมคงล็อคไปก่อน โมเดลที่ถืออยู่มันเบาซะที่ไหน
“อะโหน่ววว... ^@(*&))@Y(G(&G*G*T()(!@) เดสสึก๊ะ”โอเค ขอบคุณสำหรับพลเมืองดีชาวญี่ปุ่นที่เดินเล่นอยู่ในย่านอากิบาฮะระเช่นเดียวกับผมในตอนนี้ เขาคงเห็นผมเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่กำลังประสบปัญหาเลยเดินเข้ามาให้ความช่วยเหลือ
แต่ขอเถอะ ถ้ากูฟัง พูด อ่าน เขียน ภาษาญี่ปุ่นได้กูกลับไปนอนตีพุงอยู่ที่โรงแรมละ
ผมตัดสินใจวางถุงกับพื้นข้างๆละควักมือถือขึ้นมาเสริชชื่อโรงแรมในกูเกิ้ลแมพและยื่นไปจ่อหน้าโอตาคุพลเมืองดี อีกฝ่ายหรี่ตาตี่ๆลง ยกมือลูบคางแสดงแอคชั่นว่ากำลังเค้นสมองทุกส่วนอยู่
จากนั้นไอ้งั่งนั่นก็ส่ายหัวไปมา โค้งหัวให้สามสิบองศาและเดินกลับไปตามทาง
ไอ้สัส!! ไม่มีประโยชน์ห่าไรเลยนี่หว่า โว้ยยยย
“อ้าว มาทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะเจอร์ ไหนว่าจะดูโมเดลรถถังในร้านนั้นไง”
“โอ้โห คุณพี่ครับ...”ไม่รู้ว่าโชคดีรึป่าวแต่พอไอ้พลเมืองดีญี่ปุ่นนั่นสะบัดตูดจากไปไอ้คุณพี่รหัสที่เอาทริปเที่ยวเจแปนแดนศิวิไลฟรีตลอดการเดินทางมาล่อก็โผล่มาพอดี
“ทำหน้างอทำไมอีกวะ จะไปไหนอีกมะหรือจะกลับเลย เริ่มมืดแล้วด้วย”
“เออๆ กลับๆ หนัก”ผมตัดสินใจไม่เอาความเรื่องที่พี่แกทิ้งผมเป็นเด็กหลงทางโง่ๆคนเดียวเพราะยังยังสี่วันนับจากนี้ผมก็ยังต้องพึ่งพี่แกอีกเยอะ พี่หล่อพยามแย่งถุงสรรพโมเดลผมไปถือแต่ผมไม่ยอมเพราะรู้สึกว่ามันหญิงเกินไป
นับตั้งแต่ผมประกาศว่าจะยอมให้พี่แกจีบก็ได้ก็ผ่านมาร่วมปีแล้วสถานะของพวกเราก็ยังเหมือนเดิมคือเป็นแค่พี่รหัสน้องรหัสกันเท่านั้น
พี่แกก็ทนเนอะครับ ได้ข่าวว่าก่อนจะมาตามจีบผมพี่แกเคยชอบเพื่อนสนิทมาไม่รู้กี่ปี บ้าบอมาก รักมั่นคงไปไหน คิดว่าตามตื้อไปแบบนี้เรื่อยๆคนอย่างเมเจอร์จะใจอ่อนเหรอ
เออ อ่อนยวบเลยสัส
“โฮ่ยยยย เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย พรุ่งนี้เราจะเช็คเอาท์กันกี่โมงนะ” พรุ่งนี้พวกเราจะอำลาโตเกียวเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่เกียวโตกัน
“สายๆก็ได้ เอาตอนที่เราตื่นนั่นแหละ”
“อืม...”ผมกระโจนขึ้นเตียงแล้วก็กลิ้งไปมาอย่างกินที่ปล่อยให้พี่มันเดินไปเดินมาเก็บของอยู่แถวปลายเตียง เวลานี้ก็เริ่มมืดแล้วชักหิ้วขึ้นมานิดๆผมเลยโงหัวขึ้นมาถามเจ้ามือว่ามื้อเย็นวันนี้เราจะไปที่ไหนกันดี”เย็นกินไรอ่ะพี่”
“สั่งรูมเซอร์วิสขึ้นมามั้ย เบื่ออาหารญี่ปุ่นรึยัง สองสามวันมานี้กินแต่ซาชิมิ จนปลาจะหมดทะเลอยู่แล้ว หรือจะไปหาวิกิวกินกัน”พี่
มันถามพลางเดินมานั่งตรงขอบเตียง ทั้งน้ำเสียง สีหน้าหรือแววตามันอ่อนโจนจนไม่กล้ามองตรงๆเลยต้องทำเป็นกลิ้งไปกลิ้งมามองเพดาน
“กินไรก็ได้ อุด้งสำเร็จรูปในลอว์สันผมก็กินได้ ไอ้เจอร์เลี้ยงง่ายจะตาย”
“ฮะๆๆ กล้าสาบานมั้ยว่าเลี้ยงง่าย พยศแล้วพยศอีก นี่ถ้าไม่ล่อว่าฟรีทั้งทริปก็ไม่ยอมมาเที่ยวกับพี่ดีๆหรอก”
“โห ชักขึ้นละเห้ย นี่เห็นว่าผมหน้าเงินขนาดนั้นเลย”
“อืม เห็นเอาของฟรีมาล่อก็ติดกับทุกที”
จึก!! เสียงแทงใจดำ จะว่าไปเมื่อคราวคอนเสริตฟรีผมก็กระโจนงับเหยื่อที่ติดปลายเบ็ดพี่มันง่ายๆเลยี่หว่า แต่ไม่ได้ๆ ต้องรักษาฟอร์ม”จะว่าไปผมก็อยากเคลีร์ยเรื่องนี้กับพี่มาสักพักละ”
อยู่ดีๆบรรยากาศสบายๆหลังช็อปปิ้งก็ตึงเครียดขึ้นด้วยประเด็นที่ผมจุดขึ้นมาเอง พี่มันขมวดคิ้วเกร็งๆเมื่อเห็นผมลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าขึงขัง”ผมว่าพี่เปย์ผมเยอะไปละ”
“เยอะเหรอ? ไม่นี่”
“ปิดเทอมที่แล้วพี่พาผมไปปาริส”
“แล้วทำไมเหรอ”พี่มันเลิกคิ้วตีหน้าแบ๊วประหนึ่งว่าปารีสแม่งอยู่ใกล้แค่ปากซอยบ้าน
“คริสต์มาสปีที่แล้วพี่ซื้อ G SHOCK ให้ผม”
“ก็เราบอกว่าชอบสีแนว DENIMพี่เจอมันออกหม่พี่ก็เลยซื้อให้”
“แต่เรือนนั้นมันรุ่นลิมิเต็ด”
“ลิมิเต็ดก็จริงแต่พี่สั่งจองทันไม่ได้ลำบากควานหาอะไร ไม่ต้องเกรงใ...”
“โว๊ยยยยย ชักขึ้นละเห้ยยยยยย ผมรู้ว่าพี่เกิดมาหล่อรวยฆวยใหญ่เงินแค่นี้ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งพี่ร่วงหรอก และนี่คงเป็นวิธีจีบชาวบ้านที่พี่คิดว่ามันปกติธรรมดาเหมือนนัดสาวไปเดินพารากอนกินบิงซูไรงี้ แต่ว่ากันตามสามัญสำนึกของผมแม่งไม่ใช่! จากมุมมองของผมคือพี่เปย์ให้ผผมเยอะเกินไป เยอะกว่าเงินทั้งชีวิตที่ผมกับยายหามาได้แล้วมั้ง”
“แล้ว?”
ผมยกมือขึ้นนวดขมับเพื่อสงบสติอารมณ์ไม่งั้นงานนี้ได้มีวางมวยกันแน่ๆ”พี่กำลังซื้อใจผม”
“....”
“ด้วยเงิน”
“...”
สิ้นคำทั้งห้องก็ตกลงสู่ความเงียบที่โคตรอึดอัด ก้อนมวลความกระอักกระอ่วนก่อตัวขึ้น
ใช้เวลาอยู่นานทีเดียวกว่าพี่นารายณ์จะถอนหายใจออกมาราวกับคนใกล้หมดแรง พี่มันเอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆอย่างเอ็นดูแม้ว่าผเพิ่งพูดสิ่งเลวร้ายที่สุดออกไป
“พี่ขอโทษที่ทำให้เราเข้าใจไปแบบนั้น”
“ผม...”
“เงินน่ะ พี่ใช้เพื่อซื้อเวลาได้อยู่ร่วมกับเราเท่านั้น”พี่มันว่าเสียงเบาก่อนร่างสูงจะผละออกจากเตียง พี่มันหยิบแบงค์หมื่นเยนออกจากกระเป๋าไปส่วนหนึ่ง ส่วนกระเป๋าที่เหลือก็ถูกโยนมาทางผมที่รับไว้แทบไม่ทัน
“ส่วนใจของเจอร์ พี่ใช้ใจของพี่ซื้อไปนานแล้ว...แต่เราไม่ยอมให้อะไรกลับมาสักที”พี่มันพูดไปพลางทำหน้าโคตรเศร้าไปพลางก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังประตูห้อง
“เห้ย เดี๋ยวดิ พี่จะไปไหน”
“แค่ไปหาอะไรกิน ไม่ต้องห่วย ดึกๆก็กลับ พี่ไม่ลอยแพเรากลางญี่ปุ่นหรอก แต่คืนนี้หาอะไรแถวนี้กินเองนะ พี่ค่อนข้าง...ขอไปปรับอารมณ์คนเดียวพักนึง”
“...”
ความรักแม่งเป็นเรื่องยุ่งยากแบบชิบหายวายป่วง จากตั้งใจจะคุยกันดีๆว่าคราวหลังเปลี่ยนเป็นไปเดินตลาดนัดริมทางรถไฟกันแทนไหมไหงกับบานปลายขนาดนี้ได้วะเนี่ย
ชีวิตแม่งยากเกินไปหรือคนเราแม่งซับซ้อนวะ ผมอยากตามไปง้อพี่มันนะแต่ป่านนี้ก็เดินดราม่าเป็นพระเอกเอ็มวีไปไกลโพ้นแล้วล่ะ
ผมนอนแผ่เป็นปลาดาวแหงนหน้ามองเพดานปล่อยให้หน้าปัดเวลาดิจิตอลสีแดงที่ทางโรงแรมวางไว้ตรงหัวเตียงบอกเวลาว่าล่วงเลยมาโดยเปล่าประโยชน์นานขนาดไหนแล้ว จากหนึ่งทุ่มเป็นสองทุ่ม จากสองทุ่มเป็นสามทุ่ม และจากสามทุ่มตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว
ทิ้งเวลาไปเปล่าๆ หิวก็หิว
“นั่นสินะ เวลาที่เราปล่อยไปแบบไร้ประโยชน์มันนานขนาดไหนแล้วนะ” ทั้งตอนนี้หรือที่ผ่านๆมา ทั้งๆที่รู้ตัวตั้งนานแล้วว่าชอบพี่มัน และเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันจนขาดหายไปไม่ได้แล้วแท้ๆ
“ปากแข็งให้ได้อะไรไม่รู้”
“....”
“กลับมาซักทีดิวะ มีอะไรจะบอกเนี่ย”
แกรก
“งื ม ม...”เสียงเปิดประตูกับเสียงเดินที่โคตรเบาปลุกผมจากห้วงนิทรา ผมค่อยๆเผยอเปลือกตาขึ้นมองว่าตอนนี้กี่โมงแล้วและคนที่เดินย่องเข้ามาในห้องตอนตีสองแบบนี้คือใคร แต่ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ ไอ้พี่นารายณ์คุณชายพันล้านนั่นแหละ เดินเซนิดๆแถมได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆด้วย เมามาสินะ งี้จะพูดกันรู้เรื่องมั้ยวะ
หรือจะรอไว้คุยกันพรุ่งนี้ดี?
“มาช้า”ตำหนิด้วยเสียงงัวเงีย ความหิวหายไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“โทษที ทำให้ตื่นเหรอ ทำไมไม่นอนห่มผ้าดีๆล่ะ เดี๋ยวก็ปอดบวมหรอก”โอเคยังสื่อสารกันเข้าใจแสดงว่าพี่มันไม่ได้ดื่มมามากพี่มันเดินมาห่มผ้าให้ผมจริงตามที่พูด
“รอพี่มึงกลับมาเนี่ย ไม่ต้องมาทำหน้างงเลย มีเรื่องจะคุยด้วย อุ๊บ อื๊ออออ เหี้ยยยย อยู่ดีๆก็จูบ”พี่แม่งเนียน เชื่อเถอะว่าถ้าผมเอา
เรื่องพรุ่งนี้พี่มันจะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นเหรอเมื่อวานพี่เมา ไปกินเหล้ากันมากี่รอบโดนซุกซอกคอมากี่รอบทำไมจะไม่รู้ทัน
“บ้าบอสิ้นดี อยากทำนักก็ทำสิ”
“หะ...”
ไม่ว่าเปล่า ผมมันคนจริงอยู่แล้ว ลากคอเสื้อพี่มันมาประทับจูบ นี่เป็นจูบแรกที่ผมเป็นคนเริ่ม พี่มันดูตกใจเอามากๆแต่ก็ตอบรับกลับมาและเริ่มเป็นฝ่ายคุมเกมส์ ส่วนมือที่ไม่ได้วางเท้าเตียงไว้ก็เริ่มไล้ไปตามแผ่นหลังของผมจนเริ่มรู้สึกหวิวๆ
“พี่ทำจริงๆนะ”
“เออ”
“ไม่ได้ประชดหรืออะไรนะ พี่จะทำละนะ”
“เออ”
“แต่ก่อนหน้านั้นบอกมาก่อนว่าเรื่องที่จะคุยกับพี่คือเรื่องอะไร”ตกลงมึงจะทำไม่ทำ พี่หล่อมึงชักจะลีลาเยอะเกินไปละ
“ผมชอบพี่เป็นแฟนกัน”
“หื๊อ!”ตกใจตาเหลือกเลยพี่มึง กูเล่นพูดติดกันรวดเดียวนี่แหละสัสขืนยึกยักเดี๋ยวไม่กล้าบอกอีก แต่ผมคงจะปุบปับเกินไปพี่มันเลยติดสตั๊นอยู่นานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ค้างในท่าที่กำลังคร่อมผมอยู่นี่แหละ นานเกินจนผมต้องชันเข่าขึ้นมาชนเป้ากางเกงพี่มันเบาๆ
“เร็วดิ จะทำไมทำ”
“อะ ฮ่ะๆๆๆๆ ให้เหี้ยเจอร์ โถ เมเจอร์ของพี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอพี่ดีใจแป๊ปนะครับอย่าเร่ง”ใบหน้าหล่อๆของอดีตเดือนมหาลัยเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มจนผมอดยิ้มตามไม่ได้
เออ เนอะ เสียเวลาอยู่ได้ตั้งนาน แค่พูดออกไปแค่เนี๊ยะไอ้คนที่เฉาเป็นผักชีโดนแดดกลับมาสดชื่นเปล่งปลั่งเป็นถั่วงอกได้รับน้ำฝนขนาดนี้ ถึงจะเขินสัสที่พอบอกรักไปก็โดนหัวเราะใส่ไม่ยั้งแบบนี้ก็เถอะ
แต่ครั้งนี้จะยอมอภัยให้ก็ได้
“พี่ก็มีเรื่องจะสารภาพกับเราเหมือนกัน”
“ฮะ ไร?”
“ที่พี่ชอบพาเราไปเที่ยวเมืองนอกบ่อยๆนอกจากจะอยากอยู่ด้วยกันนานๆแล้วพียังหวังว่า...”
ว่าอะไร ว่าจะสร้างความทรงจำดีๆร่วมกันไรงี้? ไม่เอาน่า อย่าพูดแบบนี้นะพี่มึง มันเสี่ยวสัสรัสเซียเกินไป ทนฟังไม่ด๊ายยยยย
“หวังว่าต้องได้มึงสักประเทศนี่แหละ”
“ไอ้พี่เหี้ยยยยยยยยยยยยยย”
“งั้นพี่เริ่มเลยนะครับ”
“ไม่ทำแล้วโว้ยยยยยยยยยย ประเทศนี้มึงยังไม่ได้กูววววววววววววว!!”
ผมเป็นคนรักบ้านเกิดครับ จะทำอะไรค่อยเก็บไปทำที่บ้านเกิดเมืองนอนแล้วกัน สมน้ำหน้าพี่มันเสือกเมาแล้วสารภาพความจริงออกมาหมดเปลือก ฮ่าๆๆๆๆ
.................................................................................
ขอโทษที่หายไปนาน(มาก)นะคะ ร่วมสองเดือนได้ 
นี่เป็นตอนพิเศษคู่นารายณ์เมเจอร์ที่เคยสัญญาว่าจะเอามาลงในเว็บค่ะ
สารภาพเลยว่าเราไม่ถนัดแต่งเคะที่มีนิสัยก้าวร้าวแบบเจอร์เท่าไหร่ T^T ผลคือแต่งช้ามากกกกกกก อย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ 
โพลล์
หัวข้อ: 38 องศา • • • • [แจ้งข่าวเปิดจองหน้าแรก] • . ¸ ¸ ♪ 11/3/17 (อ่าน 462913 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก