หัวข้อ: 38 องศา • • • • [แจ้งข่าวเปิดจองหน้าแรก] • . ¸ ¸ ♪ 11/3/17

[่patsaporn]

ได้แล้วทิ้งเหรอเพลิน แล้วครอสหายไปไหนมา ซันนี่มาทำไม วุ้ว หงุดหงิด

ขอบคุณค่ะ

[aoraor]

ก็เคยหงุดหงิดเพลินนะ แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับการเอาคนอื่นมาเพื่อทำให้ ใครอีกคนรู้สึกตัว
มันเหมือนการเอาบ่วงมาคล้องคอตัวเองอ่ะ

เพราะฉะนั้น คลอสตอนนี้นายเเย่มาก แล้วปล่อยชะนีกับเพลินให้อยู่ด้วยกันในห้องตัวเองอีก
แล้วถ้าตอนหลังจะมาบอกว่า ซันนี่เเค่ยอมร่วมมือให้เพลินรู้ใจตัวเองอ่ะ ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกมันกลับมาหรอกนะ

[Baitaew]

ปวดหนึบๆ 

[Supparang-k]

เราชอบนะ ความรู้สึกที่เพลินประสบเราก็เข้าใจ การที่เราฝังใจรักใครคนนึงทมานารใช่ว่ามันจะลืมไปได้ง่ายๆและการที่จะรับใครสักคนเข้ามามันไม่ใช้เรื่องยากก็จริงแต่เราจะประคองความสัมพันธ์นั้นให้ยืดยาวได้อย่างไรในเมื่อเขายังไท่ใช่คนที้เรามั่นใจว่า'รัก'

แต่ว่าก็ว่าเถอะถ้าคิดถึงขนาดนี้แล้วยอมถึงขนาดนี้แล้วความรู้สึกที่มีให้กันมันพิเศษมากเลยนะนั่น


สุดท้ายนี้เป็นกำลังใจให้ครอสจ้า

[SOMCHAREE]

นอยน์ไปเลยอ่ะ ผิดคู่นะ แต่เพลินอาจจะเริ่มก่อน แต่ครอสก็ไม่น่าทำแบบนั้นอ่ะ

[Kelvin Degree]

ไม่ได้โกรธเพลินนะ แต่โกรธครอส. แม่ง!!!

[QXanth139]

มันอยู่ที่ตัวเพลินเองนั่นแหละ ว่าแล้วว่าต้องสับสนแน่ๆ รู้ใจตัวเองไวๆแล้วกันนะ 

[panitanun]

เกลียด

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

รู้ใจตัวเองไวๆน่ะเพลิน ครอสมันรออยู่แต่ทำเป็นฟอร์ม

[Snimsoi]

เหมือนกัน โกรธครอส
รีบขนาดนั้นเลยหรอ แล้วปล่อยให้เพลินอยู่กับซันนี่นี่นะ
ก็รู้อยู่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นยังไง
แล้วอยู่ในห้องคอนโดกับผู้หญิงสองคนนี่นะครอส ใช่หรอว้า

[twinmonkey0311]

 :เฮ้อ:อ่านตอนนี้แล้วหน่วงในอก

[Duangjai]

ขอให้เปลือกที่ห่อหุ้มใจของเพลินกะเทาะออกโดยเร็วพลันน้ามา

ให้รอยร้าวเล็กๆครั้งนี้ทำให้ทั้งคู่รู้ใจตัวเองได้อย่างลึกซึ้ง

เพี้ยง..เพี้ยง

    

...

[B52]

?????

[poterdow]

สู้ๆนะจ้ะ เพลินเฟลมากนะน่ะ

[pimBNY]

 

[AllStaRK]

แง่ะ ดราม่าจุงงง~
เพลินรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ หึงสิ! หวงสิ! สักทีสิ!

[nikkou]

ตอนที่23



งั้นก็ชวนครอสไปเที่ยวทะเลด้วยกันสิ



นั่นคือคำแนะนำของหวาน ผมแทบจะเป็นลมตอนได้ยิน คือเธอยังไม่รู้ไงว่าผมกับครอสแทบเข้าหน้ากันไม่ติดเพราะอะไรเลยตอบแบบซื่อๆหวังให้ไปอะจึ๋ยกันในโรงแรมริมทะเล แต่ไอ้ซังที่ได้ยินเข้าพอดีดันเห็นดีเห็นงามกับแผนการของแฟนซะได้แต่มีเสริมเข้ามาอีกนิดนั่นก็คือ



มันกับหวานขอไปด้วย อันนี้ผมโอเคให้สามผ่านเพราะไม่คิดจะไปกับครอสลำพังอยู่แล้วแต่ปัญหาใหญ่ในแผนการนี้ก็คือ



ชวนแวนไปด้วย



แค่แวนน่ะไม่เท่าไหร่ แต่พอมีแวนก็ต้องมีแฟนของแวนพ่วงมาด้วยเนี่ยสิ



วันเสาร์ถัดมา



ผมซึ่งนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถไอ้ซังทอดสายตามองโฟล์คบีทเทิลสีเหลืองเลมอนที่แล่นอยู่ใกล้ๆแบบเซ็งๆ รถของครอสติดฟิล์มมืดจนผมมองไม่เห็นด้านในแต่ผมก็พยามส่องมันอยู่นั่นเพราะผมอยากรู้มากว่า ใครคือคนที่นั่งด้านหน้าข้างคนขับ



จะเป็นซันนี่เหมือนเมื่อวันนั้นรึป่าว



ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงพวกเราก็มาถึงจุดหมาย



คณะเดินทางนี้ประกอบไปด้วย ผม ครอส ซัง หวาน แวน และซันนี่ ทริปนี้เคสไม่มาด้วย ผมโทรไปชวนแล้วแต่เจ้าตัวตอบมาว่า มาไม่ได้ ผมก็รับคำแบบงงๆว่าไอ้มาไม่ได้นี่คือติดธุระเลยมาไม่ได้หรือยังไง



บ้านพักที่พวกเรามาคือบ้านพักตากอากาศของครอบครัวไอ้ซังเอง มีชายหาดส่วนตัวด้วยมันบอกว่าเอาบ้านมันนี่แหละจะได้ไม่เปลือง ซึ่งผมว่าการมาปลูกบ้านตากอากาศไว้ติดทะเลแล้วปล่อยร้างไว้นานทีปีหนถึงมาพักทีแบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าเปลือง



“ชั้นสองมีห้องนอนสามห้อง ชั้นล่างมีห้องคนใช้ห้องนึงติดกับครัวใครไม่พอใจคู่นอนของตัวเองจะลงมาใช้ก็ได้แม่บ้านไม่อยู่”คุณเจ้าของถิ่นแจกแจง บ้านพักของมันอยู่ติดทะเลแบบรั้วบ้านชนหาดทราย เดินสิบก้าวเท้าโดนคลื่น”ไอ้เพลิน ยืนเด๋ออยู่นั่น ตามกูมาดิ”



“เหอ...”ผมเลิกคิ้วแบบงงๆ”กูนอนห้องเดียวกุมึงเหรอ”ผมชี้นิ้วไปมาอย่างไม่เข้าใจ ทีแรกนึกว่าแผนของมันคือให้ผมไปนอนกับครอสเพื่อปรับความเข้าใจหรืออะไรทำนองนั้นเสียอีก



“เออดิวะ มึงไม่นอนกะกูแล้วจะให้กูไปนอนกับใคร หวานรึไง?”ซังถามหน้าเครียด มันคบกับหวานแบบให้เกียรติครับไม่มีอะไรเกินเลย



“นอนกับมึงๆ แต่หวานจะไปนอนกับใครล่ะ”ผมถามกลับขณะพวกเราขนของเข้าไปในบ้าน



ผมไม่ใช่คนที่โทรไปชวนครอส แต่ถึงผมจะใช้เพื่อนให้โทรไปแทนแต่มันก็ยอมมาคงเพราะรอฟังคำตอบจากผมอยู่แน่ๆ ส่วนซันนี่ไม่มีใครเชิญแต่ก็มา



“ผู้หญิงก็ต้องนอนกับผู้หญิงดิ”



“หะ/ฮะ!”



คุณผู้หญิงสองคนร้องเสียงหลง คุณผู้หญิงหวานช็อคเพราะไม่อยากร่วมห้องกับซันนี่ไก่แจ้แต่ซันนี่ผมเดาว่าหล่อนน่าจะอยากนอนกับแฟนหรือไม่ก็เพื่อนของแฟนมากกว่า



“ทำไมเราต้องนอนกับซันด้วย!! โอ๊ย!”หวานที่โยนกระเป๋าเดินทางทิ้งเตรียมเถียงไอ้ซังเต็มที่โดนไอ้เลวซังเหยียบตีนเข้าเต็มๆ เธอค้อนใส่ซังตาขวางแต่ก็ยอมลากกระเป๋าเข้าไปในห้องของตัวเองแต่โดยดี



“ซันไม่ยอม ทำไมซันต้องนอนกับคนไม่รู้จักด้วยแหละ ใช่ไหมแวน!”



แวนสุดหล่อของผมถอนหายใจพรืดใหญ่ ส่ายหน้าไปมาก่อนเหลือบตามองไอ้ครอสแทนการโยนภาระการตัดสินใจไปให้
ถ้าครอสอยากนอนกับผมมันก็ควรสนับสนุนความเห็นซันนี่



“นอนกับหวานก็ไม่เห็นเป็นไรเลยซัน อย่าเรื่องมาก”แต่มันก็ไม่ทำ



สีหน้าของซันนี่ตอนคว้ากระเป๋าปิดประตูห้องนอนมีคำว่า เช๊อะ! แปะไว้กลางหน้าผาก



“ถ้าจะไปซื้อของทะเลก็มาเคาะเรียกด้วยแล้วกัน เดี๋ยวไปช่วยถือของ”คำพูดนี้ครอสพูดกับเพื่อนของผมไม่ใช่กับผม มันพูดเสียงเรียบแต่แววตาฉายแววตัดพ้อที่ผมไม่ยอมทักมันสักที ผมยืนนิ่งๆจนกระทั่งร่างสูงของเดือนสองคณะหายลับเข้าไปในห้องของตนค่อยลากกระเป๋าตามซังเข้าไปในห้อง



“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”ผมไม่เข้าใจเจตนาของเพื่อนจริงๆ”มึงชวนพวกแวนมาด้วยทำไม”



“เพื่อให้ซันนี่ตามมาด้วยไง”



“ทำไมมึงถึง...”



“กูใคร? กูซังนะเว้ย พ่อคนที่สองของมึงรู้หมดแหละว่าผู้ชายของมึงมีภาระผูกพันอะไรอยู่”มันตีอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจกับสถานะพ่อคนที่สองของผม



“ที่ชวนซันนี่มาด้วย...ก็เพื่อให้กูหึงครอส?”ผมลองถามตามความเป็นไปได้ทว่าซังกลับส่ายหัวพรืด



“กูชวนเขามาด้วยเพื่อให้มึงเห็นต่างหากเพื่อน”



“เห็นว่า?”



“เห็นว่าต่อให้ไม่มีมึง ชีวิตของครอสก็ไม่ได้แย่ โลกของมันก็หมุนรอบตัวมันอย่างงั้นต่อไปเรื่อยๆ การสูญเสียมึงไปอาจทำให้วงโคจรของมันผิดเพี้ยนไปบ้างแต่สุดท้ายผู้คนมากมายที่หลงรักและรายล้อมมันอยู่ก็จะดึงมันกลับลู่ทางเดิมได้เอง...”
ผมขมวดคิ้วมุ่น หัวใจเต้นผิดจังหวะไปครู่หนึ่ง



“มึงบอกกูว่าตัวเองสับสนไม่รู้ว่ารักมันจริงๆหรือเห็นมันเป็นแค่คนดามใจใช่ไหม? กูบอกเลยว่ามึงคิดผิดแล้วมึงก็ไม่ต้องเถียงด้วย หุบปากแล้วฟังไปเงียบๆ เมื่อกี้พูดถึงไหนแล้วนะ เออ...พี่นารายณ์ของมึงไม่ได้ทำให้มึงชอกช้ำขนาดต้องหาคนมาดามใจจริงไหมล่ะ?”



ผมคิดตามและกดหน้าลงช้าๆอย่ายอมรับ



“ที่มึงลังเลเป็นเพราะมึงไม่รู้ว่ามึงกำลัง’สงสาร’มันอยู่รึป่าวต่างหาก มึงรับรู้ความรู้สึกของมันซึ่งมากมายจนน้ำท่วมปากปฏิเสธไม่ได้ หรือเพราะมึงเองก็รักมัน จงใช้ทริปนี้พิสูจน์ซะ”ไอ้ซังตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะรื้อเสื้อยืดกางเกงบอลออกจากกระเป๋า



ระหว่างมันเปลี่ยนเสื้อผ้าผมก็ทบทวนอะไรๆไปด้วยจนมันเปลี่ยนเสื้อเสร็จหวานก็มาเคาะห้องพอดี



“ไปว่ายน้ำกัน~~ เพลินก็ไปด้วยกันสิ รีบเปลี่ยนชุดเร็วเดี๋ยวรอดู เอ๊ย รอไปด้วยกัน ฮ่ะๆๆ”ไม่ใช่เวลาหัวเราะระรื่นครับหวาน ผมได้แต่นั่งยิ้มเจื่อนกับความร่าเริงไม่ดูเวล่ำเวลาของแฟนเพื่อน



“พวกกูลงไปก่อนนะ ทะเลอยู่ใกล้แค่นี้หวังว่ามึงจะไม่หลง”



“ทุเรศ กูคนไม่ใช่ควาย เอ้อ เดี๋ยว...”ผมเรียกเพื่อนที่กำลังจะปิดประตูห้องออกไป ซังหันมาเลิกคิ้วถาม”แล้วกูจะรู้ได้ยังไง ว่าที่จริง...กูรักหรือสงสาร?”



“มันไม่ยากหรอกเว้ย มันคล้ายกันก็จริงแต่ถ้ามองดูลึกๆแล้วมันต่างกันมาก และคนเดียวที่จะให้คำตอบได้ก็คือมึง”



ตลอดช่วยบ่ายไอ้ซังลากผมไปเล่นน้ำกับหวาน ไอ้บ้าพลังสองคนวิ่งไล่สาดน้ำทะเลใส่กันอย่างไม่กลัวดำ ส่วนผมมีลงเล่นน้ำบ้างแต่มันเบื่อๆจิตใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวเลยขึ้นมานั่งก่อกองทรายเล่นข้างหาด



แดดเมืองไทยฤดูไหนเดือดไหนก็ร้องเปรี้ยงปร้างเสมอ ขนาดผมนั่งหลับอยู่ใต้ต้นไม้ยังแทบไหม้



ฟุบ



หมวกปีกกว้างสีขาวนวลใบหนึ่งถูกสวมลงบนหัวของผม คนที่สวมมันให้คือครอส ผมไม่แน่ใจว่ามันพกมาจากบ้านหรือไปยืมซันนี่มาแต่แถวนี้เป็นหาดส่วนตัวไม่มีร้านใกล้ๆขายหมวกแบบนี้หรอก แต่ป้ายราคาที่ยังแปะอยู่ตรงชายหมวกทำให้ผมต้องกลับความคิด



ครอสออกไปซื้อมาให้ผม ถ่อสังขารออกไปเพียงเพื่อซื้อหมวกมาให้เพราะเห็นว่าผมนั่งร้อนอยู่คนเดียว



พวกเราสบตากันอยู่นานมาก แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย



จนตอนนี้มันเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้ว



แต่ผมยังหยุดยิ้มไม่ได้





ตกเย็นไอ้ซังก็เรียกลูกบ้านทุกคนให้ลงมารวมตัวกันที่ชั้นล่าง



“มื้อเย็นนี้เราจะปิ้งซีฟู้ดกินกันหน้าบ้านนะ เดี๋ยวกูกับหวานจะไปซื้อของสดที่ตลาด ส่วนมึงกับแวนไปซื้อกับที่ร้านมาสักสองสามอย่าง กูเอาไข่เจียวหอยนางลมอย่างนึงที่เหลือพวกมึงเลือกกันเอง”ไอซังพูดจบก็หมุนตัวเดินออกจากบ้านพักเดือดร้องผมต้องรีบร้องเรียกแทบไม่ทัน



“แล้วกู(กับซันนี่)ล่ะ!?”ผมถามแบบหน้าตาตื่น ไม่เอานะเห้ย ไม่อยู่กับซันนี่สองต่อสองนะขอร้อง



“จุดเตารอ”



คิดว่าหน้าอย่างกูมีปัญญาเหรอสัส เตาถ่านนะไม่ใช่เตาแก๊ส!



ผมถลึงตามองเพื่อนเลวอย่างกินเลือดกินเนื้อทว่ามันมันไม่สนผมสักนิดเดินควงหวานออกไปหน้าตาเฉย เลว!!



“จุดเป็นรึป่าว?”ท่ามกลางความเงียบ พวกเราที่เหลือสี่คนมองหน้ากันก่อนแวนจะเอ่ยถามซันนี่ด้วยแววตาขำขันราวกับกำลังเห็นเรื่องสนุกๆ



“ไม่เป็นหรอกแวน แวนก็รู้ว่าซันทำอาหารไม่เป็นด้วยซ้ำ จะให้มาจุดเตาถ่านเนี่ยนะ”คนสวยของพวกเราเดินเข้าไปกระแซะแฟนตัวเองอย่างกระเง้ากระงอด



“แวนอยู่กับเพลินแทนซันได้ไหม เดี๋ยวซันจะไปกับครอสให้เอง”



“ได้สิ”



“...”



หมดกัน!



วินาทีที่แวนตอบตกลง เสียงในหัวผมก็ร่ำร้องขออย่างเอาเป็นเอาตายว่า ผมยอมอยู่กับซันนี่แค่สองคนก็ได้แต่อย่าให้ซันออกไปกับครอสสองต่อสองเลย ซึ่งผมก็ทำได้แค่คิดเพราะตอนนี้ทั้งคู่ขับรถออกไปแล้ว



มื้อเย็นวันนี้รสชาติแย่มาก แม้กุ้งเผาจะมีมันเยิ้ม ปูก็มีไข่เต่งๆ อาหารทะเลสดมาก กับที่ซื้อมาจากร้านก็อร่อย ไข่เจียวหอยนางลมอย่างเลิศ แต่ทุกอย่างมันก็พังเพราะอารมณ์ของผมเอง ไม่มีใครมายุ่งอะไรกับผมหรอก ไอ้ครอสก็นั่งกินกับเพื่อนของมันผมก็นั่งกินกับเพื่อนของผม พอกินเสร็จผมก็ช่วยหวานล้างจานสองคนส่วนพวกที่เหลือเก็บเตาเก็บขยะกัน ก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องนอนของใครของมัน



ตอนสามทุ่มนิดๆผมออกมาเดินเตะทรายรับลมด้วยอาการ ‘นั่งไม่ติด’



หงุดหงิดแต่ทำได้แค่ระบายอารมณ์กับทราย



ผมยังไม่รู้คำตอบของใจตัวเองผมเลยไม่รู้ว่าจะเข้าไปทักครอสอย่างไรดี



“ทำไงดีวะ”ผมจนตรอกเข้าแล้วจริงๆ หัวใจของผมไม่ยอมบอกอะไรเลย



หรือมันบอกมาตั้งนานแล้วแต่ผมแสร้งเป็นไม่รับรู้...







“ขอโทษนะครอสที่เราทำตัวไม่ดี”



“อืม...ไม่เป็นไร”



“...”



คนที่พูดคำว่าขอโทษไม่ใช่ผม ฝั่งตรงข้ามของโขดหินซึ่งใหญ่พอจะบดบังร่างสูงๆของครอสได้มีเสียงใสของซันนี่ดังขึ้น ผมกระเถิบตัวเข้าไปใกล้อย่างอยากรู้อยากเห็น ทั้งสองคนมาทำอะไรในที่มืดๆลับตาแบบนี้



“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าซันทำตัวไม่ดียังไง?”



“ก็ไม่ได้อยากรู้นี่”



“ครอส!? นี่ซันจริงจังนะ มาคุยกันดีๆสิครอส หลังวันที่ซันไปหาครอสที่คอนโดคืนนั้นครอสก็ดูไม่พอใจซันมาตลอด ซันขอโทษ ซันแค่เป็นห่วงเห็นว่าครอสไม่มาเรียนหลายวัน ซันก็เลยถือ’วิสาสะไปหา’ไม่ได้เจตนาให้เพลินเข้าใจผิดสักนิด!”



โอ้โห



ไม่ได้เจตนาให้ผมเข้าใจผิดแต่เรื่องที่เธอกำลังพูดกับสิ่งที่เธอบอกผมวันนั้นมันหนังคนละม้วนกันเลย



“เราไม่ได้ทะเลาะกับเพลินเพราะซันหรอก คนผิดคือเราเอง ซันจะไปไหนก็ไปเถอะ”



“...เพลินไม่ได้รักครอส ซันดูออก ตัดใจเถอะครอส ซันไม่อยากเห็นครอสทรมาณแบบนี้เลย...”เธอเป็นใครมิทราบมารู้ใจเรามากกว่าเรา



“ไม่”



“ครอส! เลิกโง่ได้แล้ว! ตัวเองเป็นแค่ของเล่นของเขายังไม่รู้ตัวอีกเหรอ!?”



“ไม่”



“ไม่อะไรล่ะครอส!”



“ไม่เกี่ยวกับเธอ”เมื่อบทสนทนาดำเนินมาถึงจุดนี้ผมก็เดินออกจากที่ซ่อน ทั้งสองคนตกใจกับการมาถึงของผมไม่น้อยแค่ผมไม่สน ผมเลือกพูดในสิ่งที่อยากจะพูดต่อ”ไม่เกี่ยวกับเธอสักนิดเลยซัน อย่าทำตัวเหมือนรู้ไปหมดทุกเรื่องทั้งๆที่เจ้าของเรื่องเขายังไม่รู้เรื่องที่เธอแต่งขึ้นด้วยเลย”



“!!”ดาวคณะทันตะถลึงตาใส่ผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ เชื่อว่าถ้าครอสไม่อยู่ตรงนี้ผมคงโดนจิกหัวตบหน้าหันไปละ แต่ผมไม่สน
หรอกผมเกลียดคนต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างแบบนี้ที่สุด



“ขอโทษนะซัน เราขอคุยกับเพลินได้ไหม”พูดง่ายๆก็คือไล่นั่นแหละ ร่างสูงกล่าวกับหญิงสาวขณะทอดสายตามายังผม ซันนี่ฮึดฮัดแต่ก็ยอมทำตาม คราวนี้เธอเดินสวนกับผมโดยไม่กระแทกไหล่สงสัยอยากรักษาภาพพจน์ต่อหน้าผู้ชายที่ชอบ



เมื่อเหลือแค่พวกเราสองคนครอสก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน



“มาเดินแถวนี้มืดๆคนเดียวอันตรายนะ”ต่อให้มองหน้ากันไม่ติดหรือถูกผมปฏิเสธยังไงผู้ชายคนนี้ก็เป็นห่วงผมเสมอ



“เพราะมึงอ่ะ รับผิดชอบด้วย”ที่ทำผมหงุดหงิดจนต้องหาที่ระบายแบบนี้ต้นเหตุเพราะมันล้วนๆเลย



“รับผิดชอบเรื่องไหน? เรื่องที่ทำให้ออกมาเดินคนเดียว หรือ...เรื่องเมื่อคืนนั้น”



ใจผมกระตุกวาบยามได้ยิน ใบหน้าของครอสยังคงอ่อนโยน รอยยิ้มของมันก็ยังอบอุ่น แต่แววตาของมันกลับฉายแววรู้สึกผิด



“เรื่องคืนนั้นขอโทษจริงๆนะ ที่ทำแบบนั้นกับเพลิน...ทั้งๆที่เพลินไม่เต็มใจ”



บ้าเหรอ...ไม่ดิ้นไม่ห้ามสักแอะอย่างนั้นน่ะเหรอเรียกไม่เต็มใจ



“ขอโทษนะ ที่จงใจเล่าเรื่องตอนม.5ให้ฟัง เพลินจะได้เกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ”



ผิดแล้ว ความรู้สึกตอนนั้นไม่มีความเกรงใจผสมอยู่สักนิด



“ขอโทษที่บังคับให้ไปดูแลถึงคอนโดนะ ที่จริงก็หวังทำเรื่องแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่เพลินก็ยังช่วยทำความสะอาดห้องแถมทำกับข้าวให้ด้วย ขอบคุณสำหรับความหวังดีเล็กๆน้อยๆนะ”



ก็แค่ทำเพราะอยากทำ ไม่ได้มีใครบังคับสักหน่อย ผมไม่รู้สึกว่าโดนบีบหรือจำเป็นต้องทำเลย ผมทำทุกอย่างตามความต้องการของตัวเองทั้งนั้น



“ขอโทษเรื่องพี่นารายณ์ด้วย ที่จริงวันนั้น...วันที่ไปค้างทาวน์โฮมของเพลินเรื่องพ่อมีชู้ กูจงใจพูดคำว่า’คนหลายใจแม่งเลว’เพราะไม่อยากเป็นตัวสำรองของมึง เพราะกลัวว่ามึงได้ไปเลี้ยงสายรหัสกับพี่เขาแล้วจะทิ้งกูไปจริงๆ คำพูดนั้นคงไล่ต้อนเพลินจนเพลินต้องปฏิเสธพี่เขาวันนั้น ขอโทษจริงๆ”



ผมผลักพี่เขาออกเพราะคำพูดนั้นก็จริง แต่ซังก็เคยพูดกับผมประมาณนั้นแต่ผมไม่คิดถึงคำพูดของซังสักนิด



นั่นแปลว่าสิ่งสำคัญไม่ใช่ คำพูด แต่เป็น คนพูด



“สุดท้ายต้องขอโทษจริงๆ ที่โทรคุยกันวันนั้น วันที่ชวนไปกินไอติมที่กูบอกว่าถ้ามึงรำคานเมื่อไหร่จะหยุด จะยอมหายไปแต่โดยดี กูพูดแบบไม่คิด ขอโทษนะ ต่อให้ถูกเกลียดแต่ก็ปล่อยมือไม่ได้จริงๆ”มันไม่พูดเปล่าเอื้อมมือของมันมาจับมือของผมเอาไว้แน่นทั้งสองข้าง



มือของมันหายดีแล้ว



ผมไม่สังเกตเลย



“ทำไมถึงหายไปล่ะ”คราวนี้ถึงตาผมพูดบ้าง”หลังจากคืนนั้นก็หายไปเลย แบบนี้มันรู้สึกเหมือน...โดนฟันแล้วทิ้งนะ...”



“ขอโทษ”



“นี่ครอส...คนเรา...ต้องทำยังไงถึงจะรู้ตัวว่าตกหลุมรักเหรอ”ผมช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงกว่า ครอสเลิกคิ้วให้กับคำถามของผม



“...”ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของผม



“ที่ดีใจทุกครั้งเวลาเจอกัน ยิ้มทุกครั้งเวลาได้รับข้อความ มีความสุขตอนอยู่ด้วยกัน มองหาตอนที่หายไป เป็นห่วงทั้งๆที่กำลังโกรธกันอยู่ เสียใจตอนที่ถูกเย็นชาใส่ สับสนจนนอนไม่หลับแม้แต่นั่งก็ไม่ติด แล้วก็...”



“แล้วก็?”



“หวง ไม่อยากให้ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอยากยึดเหนี่ยวเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว และก็อยากให้เขารู้สึกแบบเดียวกัน”



“...”



“ถ้ากูเป็นทั้งหมดที่พูดมา แบบนั้น...”



“...”




“ระหว่างเรา มันเรียกว่ารักได้รึยัง?”



ผมถามคำถามที่หาคำตอบพบแล้วออกไป คนตรงหน้าแย้มยิ้มกว้างจนผมอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ พวกเรากอดกันโดยไม่พูดอะไร ต่างคนต่างซึมซับช่วงเวลาสุขล้มซึ่งรายล้อมด้วยหมู่ดาวนี้เอาไว้



“...”







“ครอส ดึกแล้วพรุ่งนี้เราจะกลับกันแต่เช้า แวนให้มาตามไปนอน!”




ซันนี่ครับ ถ้าไม่เสือกสักเรื่องจะเป็นพระคุณ



เชื่อเถอะว่าแวนไม่ได้ใช้ให้มาตามหรอกแต่เธอต้องแอบซุ่มอยู่หลังหินเพื่อรอขัดจังหวะแหงๆ



สุดท้ายผมก็ยังไม่ได้สารภาพรักออกไป



แต่ไม่เป็นไร



สารภาพรักเบื้องหน้าทะเลภายใต้แสงดาวโรแมนติกก็จริงแต่ผมมีแผนสำรอง



อาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดครอส...วันเกิดปีแรกที่พวกเราจะได้ฉลองร่วมกัน

[nikkou]

ตอนเสริม



ซัง talk



ผมมีเพื่อนเด๋อด๋าครับ โง่เง่าเต่าตุ่นไม่มีใครเกิน เรื่องใสซื่อนี่ขอให้บอก งานนางเอกต้องมา ตอนที่มันบอกว่าจะไปดูแลไอ้ครอสที่คอนโดผมก็รู้แล้วล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น ซึ่งมันก็เกิดขึ้นจริงๆอย่างที่คาด



ผมรู้เรื่องครั้งแรกก็ตอนไอ้ครอสโทรมา



ไอ้หล่อมันพูดกับผมเสียงเบาโหวงว่า ‘เพลินได้ติดต่อมาบ้างรึป่าว’ ด้านผมที่ทำนายเหตุการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วเลยเดาออกไล่ต้อนมันไป ตอนแรกเดือนมหาลัยก็พยามบ่ายเบี่ยงไม่ยอมเล่าความจริงคงเพราะไม่อยากให้เพลินอับอายแต่สุดท้ายมันก็โดนประโยคเด็ดของผมเล่นงานเข้าไป



‘กูเป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่อนุบาล ทะนุถนอมมันราวลูกในไส้ กูไม่ทรยศหักหลังมันเด็ดขาดอยากให้มึงเชื่อใจและเล่าเรื่องทั้งหมดมาซะ กูจะช่วยเอง’



ไม่แน่นะที่ไอ้เพลินมันโตมาเอ๋อแบบนี้อาจจะเป็นเพราะผมโอ๋มันมากไปก็ได้



‘มึงห้ามติดต่อหาเพลินเด็ดขาด ต่อให้คิดถึงแทบขาดใจก็จงทุรนทุรายอยู่ในที่ของมึงเท่านั้น ที่เหลือกูจัดการเอง’
และไอ้ครอสก็เล่าให้ฟังแบบคร่าวๆ



ผมไตร่ตรองเหตุการณ์อยู่สักพักก่อนตอบปลายสายซึ่งรอความเห็นของผมอย่างร้อนรนว่า



และทริปไปทะเลก็บังเกิดด้วยประการละฉะนี้แล

[Al2iskiren]

เข้าใจกันซักที ต้องขอบคุณขุ่นพ่อซ้งนะ สำหรับแผนนี้

ไหนๆก็ไปทะเลและ เอาซันนี่ไปปล่อยเกาะเถอะ น่ารำคาญมาก ไม่ต้องเอานางกลับไปด้วยหรอก

[B52]

นี่เองผู้อยู่เบื้องหลัง

[TrafalgarLAW]

 

[wonderbe]

 

[aoraor]

นังซันเน่ !!!!!!!! 
เอามันไปลอยอังคารเลยไป 5555555

ขัดเหลือเกิน แวนก็ไปเลิกกับมันซะที รำรำรำ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

“ที่ดีใจทุกครั้งเวลาเจอกัน ยิ้มทุกครั้งเวลาได้รับข้อความ มีความสุขตอนอยู่ด้วยกัน มองหาตอนที่หายไป เป็นห่วงทั้งๆที่กำลังโกรธกันอยู่ เสียใจตอนที่ถูกเย็นชาใส่ สับสนจนนอนไม่หลับแม้แต่นั่งก็ไม่ติด แล้วก็...”
“หวง ไม่อยากให้ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอยากยึดเหนี่ยวเอาไว้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว และก็อยากให้เขารู้สึกแบบเดียวกัน”
“ถ้ากูเป็นทั้งหมดที่พูดมา แบบนั้น...”

“ระหว่างเรา มันเรียกว่ารักได้รึยัง?”   

ซัน เสือกกับเพื่อนแฟนจัง มีแฟนแล้วแท้ๆ  หรือเป็นแฟนแวนเพื่อเข้าหาครอส
รออออ 

[T-A-N]

นังซันนี่  ขัดจังหวะกว่านี้ไม่มีแล้ว โอ้ยย รำนาง

[SOMCHAREE]

เกลียดนังซันนนนนน

[twinmonkey0311]

เป็นแผนของคุณพ่อซังนั่นเอง ส่วนซันนี่นี่ยังไง ตัวเองได้กับแวนจนพรุนขนาดนี้แล้วยังคิดว่าครอสจะเอาตัวเองงั้นหรอ

[QXanth139]

ครอสช่างดีอะไรเยี่ยงนี้

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

คุณพ่อซัง ช่างดีนักแล

[4559]

5555

แผนของเพื่อนเพลินนิร้ายจิงๆ