หัวข้อ: 38 องศา • • • • [แจ้งข่าวเปิดจองหน้าแรก] • . ¸ ¸ ♪ 11/3/17

[sunipum]

ขอบคุณนะค่ะ ^^

[minenat]

เป็นแฟนกันแล้ววว

[nikkou]

ตอนที่29



ครอส talk



หลังจากเลยวันเกิดผมมาได้ร่วมสิบนาทีพวกเราถึงรู้สึกตัวและผละออกจากกัน



บอกตรงๆว่าปากเพลินแม่งโตรเพลิน ถึงจะเคยชิมมาแล้วก็เถอะ



“เดี๋ยวไปส่งบ้านนะ”ผมลูบศีรษะนุ่มๆขอเพลินอย่างเอ็นดู ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับผม



เพลินดูแปลกใจที่ผมพูดแบบนั้นแทนที่จะเอ่ยปากชวนให้ไปค้างด้วยกันแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา ร่างโปร่งปีนไปนั่งเบาะนั่งอย่างว่าง่าย



น่ารักโค่ด!! ถ้าไม่เกรงใจจะจับกดซะในรถนี้แหละ!!



แม้ใจจริงจะเสียดายแค่ไหนก็ตามแต่สุดท้ายผมก็ต้องกัดฟันตัดใจพาเพลินไปส่งที่บ้านใหญ่ นั่นก็เพราะช่วงที่ผมตามหาเพลินผมทำใจกล้ามาหาเขาที่นี่ด้วยเลยทำให้คุณแม่เขาเป็นห่วง



ขืนหอบน้องเพลินไปนอนกกวันนี้แม่ยายคงไม่ปลื้ม



โชคดีที่มือที่เจ็บเป็นข้างขวาผมเลยเข้าเกียร์ได้ ส่วนพวงมาลัยก็อาศัยมือซ้ายกับแขนขวาขับเอา จะแหกโค้งไหมวะเนี่ย (-_-)



“ทำไมทำหน้าอย่างงั้นล่ะครับ? อยากอยู่ด้วยกันทั้งคืนมากกว่าเหรอ”ผมแกล้งแหย่คนขี้อายขณะสตาร์ทรถ เพลินหันขวับเลยครับ หึหึหึ ทายถูกล่ะซี้ อยากอะจึ๋ยๆกะเค้าใช่มั้ยล่ะ



“จะ...จะบ้าเหรอ”แหนะๆ ปฏิเสธเสียงอ่อย



เพลินของผมที่กลายเป็นของผมจริงๆสักทีไม่ใช่แค่ในมโนเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง มือเรียวกำสายเข็มขัดนิรภัยแน่นเหมือนมันจะช่วยอะไรได้งั้นแหละ ทุกครั้งที่นั่งรถผมเพลินมักทำแบบนี้เสมอ ทำเหมือนกับว่าทิวทัศน์นอกหน้าต่างมันมีอะไรน่าสนใจมากกว่าใบหน้าหล่อๆของผมงั้นแหละ



ถึงจะรู้ว่าเขินก็เถอะ แต่ขอแกล้งสักหน่อยละกัน



“เพลินครับ”



“อะไร”ตอบแบบไม่มองหน้ากันเลยนะ ถ้ามองแล้วมันจะละลายรึไงอยากรู้เหมือนกัน



“อยู่ด้วยกันสองคนถ้าไม่คุยกันมันก็เงียบนะ หันมาหาหน่อยเร็ว หรือไม่พอใจอะไรกูอยู่รึป่าว?”



“ไม่ได้ไม่พอใจอะไรสักหน่อย มีอะไรล่ะ”เพลินหันกลับมาแล้วแต่ไม่ได้หันมาสบตาผมหรอก หันมามองคอนโซลรถ โถถถ พ่อคุณพ่อทูนหัว ผมแอบขำอย่างเอ็นดูในใจ อาศัยจังหวะติดไฟแดงพอดีพูดต่อว่า



“งั้นก็หันมาหน่อยสิ”



“โว๊ะ อะไรนักหนา อะหันมาละ”



จุ๊บ



ระหว่างหน้าของเพลินกับสัญญาณไฟตอนนี้อะไรจะแดงกว่ากันนะ ผมส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจไปให้ ด้านคนที่โดนขโมยจุ๊บแก้มก็ยกมือขึ้นทาบแก้มนุ่มๆของตัวเองใบหน้าเหวอราวกับโดนของร้อน



“มึงแกล้งกู!”



แล้วหลังจากนั้นต่อให้ผมพูดโน้มน้าวหลอกล่อยังไงเพลินก็ไม่ละสายตาออกจากหน้าต่างรถอีกเลย ฮ่าๆๆๆๆ



เนื่องจากร้านที่ไอ้เจอร์พาเพลินไปกินนั้นอยู่ติดกับถนนเส้นที่ตรงไปยังบ้านเพลินได้พอดี ยิ่งดึกๆถนนโล่งแบบนี้ผมเลยใช้เวลาขับไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงที่หมาย ด้านในบ้านของเพลินยังมีแสงไฟติดอยู่เดาว่าคงเป็นคุณแม่ของเพลินนั่นแหละนั่งรอข่าวจากผมอยู่



“ลงไปสิ แม่เป็นห่วงนะ”เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ขยับตัวผมเลยเร่ง”ไม่ต้องห่วงกูหรอก กูไม่เหงา”สีหน้าของเพลินมันฉายชัดถึงความลังเลผมเลยเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดให้และดันหลังบางเบาๆแทนการเร่ง



ลงไปเร็วดิเห้ย! เดี๋ยวทางนี้ก็ทนไม่ไหวหรอก



“ครอส...”คนโดนไล่หันมามองหน้าผมหงอยๆ โอยยย น่าใจอ่อนเหลือเกินงั้นเราแค่โผล่หน้าไปให้คุณแม่เห็นแล้วไปต่อกันที่ห้องกูไหม? เริ่มไม่ทนละนะ



มือนุ่มๆของเพลินเอื้อมมาแตะแขนผมเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง



ก่อนจะเปร่งเสียงอ้อมแอ้มออกมาว่า



“คืนนี้...ค้างที่นี่ไหม?”



“ค้าง!!”



“หะ เห้ย!! ไหงตอบเร็วงี้อ่ะ ไม่คิดหน่อยเหรอ”ให้คิดอะไรล่ะจ๊ะนาทีนี้ ผมดับเครื่องแล้วก็เปิดประตูลงจากรถทำเอาคนเอ่ยปากชวนต้องลนลานลงมายืนหน้ามึนอย่างตั้งตัวไม่ทัน เราสบตากันอยู่แวบนึงก่อนเพลินจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก้มหน้างุดๆเดินไปเปิดประตูรั้ว



นัยน์ตาคู่สวยเสมองผมที่เดินตามมาโดยเว้นระยะห่างหนึ่งก้าว ก่อนจะเปิดประตูบ้านเข้าไปด้านในเพลินก็เอื้อมมือของตัวเองมาแตะมือข้างที่ไม่เจ็บของผมแผ่วเบา มันไม่เรียกว่าการจับมือหรอก น่าจะเรียกว่าเอาปลายนิ้วมาแตะกันมากกว่า แต่ผมโคตรใจเต้นแรงเลยว่ะ ไอ้การยึกๆยักๆกล้าๆกลัวๆอย่างงี้แหละโดนใจผมสุดๆ



“น้องเพลินหายไปไหนมาคะ อ้าว ครอสก็มาด้วยเหรอลูก”คุณแม่ยายรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีที่เห็นหน้าลูกชาย แต่พอแกเห็นหน้าผมแกก็ร้องทักอย่างตกใจ ถึงจะโดนสวนไม่เยอะแต่ใบหน้าและตามตัวผมก็มีรอยหมัดรอยตีนพอสมควร



แต่แม่เขาก็ดีนะ ไม่ถามให้ลำบากใจเลยว่าไปโดนอะไรมา



“พาเพื่อนขึ้นไปทำแผลข้างบนก่อนสิคะ เดี๋ยวคุณแม่ไปเอากล่องยาให้นะ”



“อ่า...ไม่ต้องครับ มันไปหาหมอมาแล้ว...ละก็...”เพลินรีบพูดขึ้นก่อนแม่ของตนจะรีบร้อนเดินไปหากล่องยา ใบหน้าหวานขึ้นสีอีกรอบทำให้ผมแปลกใจนิดๆ เขินอะไรของเขากันนะ



“แล้วก็อะไรเหรอคะ”คุณแม่ที่ตามเรื่องไม่ทันเอียงคอถามอย่างสงสัย



“มะ...ไม่ใช่เพื่อนสักหน่อย...”



“!?”



“แฟน...ต่างหาก”



แปร๊ดดดดดดดดด พูดเองเขินเองนะคนเรา เพลินของผมแดงเถือกไปทั้งตัวแล้ว ร่างบางรีบดึงมือผมให้วิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านด้วยความอาย ผมซึ่งยิ้มหน้าบานหันแม่ผงกหัวลาคุณแม่ยายนิดหน่อยก่อนสาวเท้าตามไปอย่างว่าง่าย



เพลินพาผมเข้ามาในห้องเดินทำตัวไม่ถูกรอบห้องรอบหนึ่งก่อนคว้าผ้าขนหนูมาไว้ในมือและกล่าวเสียงห้วนว่า”ไปอาบน้ำนะ! ถ้าอยากอาบก็ลงไปอาบที่ห้องน้ำฝั่งนู้น ส่วนผ้าขนหนูไปขอคุณแม่เอาเอง”พอพูดจบก็แจ้นออกไปเลย



หึหึหึ คนอะไรเขินน่ารัก



คืนนี้จะแกล้งอะไรดีน๊า~



ผมกระตุกรอยยิ้มชั่วก่อนเดินลงไปขอผ้าขนหนูกับคุณแม่ของน้องเพลิน บนตัวผมมีแต่แผลฟกซ้ำไม่มีแผลที่แรงถึงขั้นเลือดออกเลยอาบน้ำได้ตามปกติ แต่จุดนี้ต่อให้โดนแทงไส้ไหลมาผมก็ยอมอาบวะ จะให้นอนตัวเหม็นข้างเพลินได้ไง ผมใช้เวลาอาบพอสมควรเพราะเหลือมือแค่ข้างเดียว พอแต่งตัวด้วยชุดของคุณพ่อที่คุณแม่เป็นคนเตรียมมาให้เสร็จก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เพลินที่กำลังนั่งคุ้ยตู้เสื้อผ้าตัวเองอยู่หันมามองผมอย่างแปลกใจ



“อ้าว...มีชุดแล้วเหรอ”



“คุณแม่เอามาให้น่ะ”ผมเลือกแทนแม่เพลินว่าคุณแม่เหมือนที่เจ้าตัวแทน ผมคิดว่ามันน่ารักดีนะ บ้านผมไม่มานั่งเรียกกันงี้หรอก แค่คิดว่าต้องโดนเรียกว่าน้องครอสก็ขนลุกละ แต่น้องเคสก็พอได้อยู่นะ



ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่งมองเจ้าของห้องสาระวนอยู่กับโลชั่นทาผิวหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง



มิน่าล่ะ ตัวถึงนุ่มนิ่ม



คิดแล้วก็จัดสักที



ฟอด!



คนโดนจู่โจมไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งโหยง ละมือจากขาอ่อนของตัวเองมายันอกของผมที่เข้าไปนัวเนียออก แน่นอนว่าสู้แรงผมไม่ได้หรอก ผมเบียดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับร่างบางก่อนใช้แขนรวบเอวเพลินให้เข้ามาใกล้



“ปล่อยเลย จะทำอะไรน่ะ”



“ขอหน่อยไม่ได้เหรอ นะๆ”ผมส่งสายตาออดอ้อน แต่ดูเหมือนเพลินจะตีความคำพูดผมผิดนะ มือเรียวทุบอกผมเบาๆด้วยความเขิน



“จะบ้าเหรอ! ขออะไร! นี่ที่บ้านนะ พ่อกับแม่ก็อยู่”



“แค่ขอหอมแค่เนี้ยก็ไม่ได้ละ หวงตัวจัง”



เพล้ง! ได้ยินเสียงหน้าคนแตก ฮ่าๆๆๆ เอาจริงผมพูดด้วยเจตนานี้ตั้งแต่แรกนะ ไม่ได้คิดจะทำอะไรเพลินที่นี่วันนี้หรอกไม่อยากโดนพ่อตาเอาปืนมายิง โบราณว่าไว้ว่าจะเอาลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือก็จริง แต่สุดท้ายก็ต้องพาออกมาเอานอกถ้ำอยู่ดี



“ปะ...ไปเล่นตรงนู้นไป จะทาครีม”



“งอนอะไรครับ? เอ๊ะๆ หรือเมื่อกี้จะคิดลึก? ทะลึ่งนะเรา”



“ครอส!! อุ๊บส์!”อ้าปากจะด่าก็โดนผมปิดปากด้วยปาก เพลินเบิกตากว้าด้วยความตกใจ ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของผมก็จะสงบลงเมื่อผมแทรกลิ้นของตัวเองเข้าไปสำเร็จ



ผมอาศัยจังหวะที่เพลินหยุดดิ้นดึงตัวเขาให้ลึกขึ้นและถอยมายังเตียงทั้งๆที่ริมฝีปากของเรายังแนบสนิทและลิ้นของผมก็เกี่ยวกระหวัดไปทั่วโพรงปากอย่างกระหาย



“อือ”เสียงหวานร้องท้วงเบาๆเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระและถูกผลักให้ล้มลงกับเตียง ผมมองร่างบางที่นอนหอบหายใจระรัวอยู่บนเตียงอย่างพอใจ ดวงตาคู่ใสมองผมอย่างไม่พอใจแต่ผมก็หน้าด้านเกินกว่าจะสำนึก ไม่สำนึกไม่พอผมยังตามขึ้นไปคร่อมร่างบางไว้อีก



“พอเลยนะ เดี๋ยวก็หยุดไม่ได้หรอก”ห้ามซะเสียงอ่อยเชียวครับที่รัก



คนปฏิเสธเสียงเบาหวิวขยับปากห้ามอย่างเดียวแต่ส่วนอื่นไม่ขยับสักนิด พอผมสอดมือเข้าไปในสาบเสื้อ ลูบท้องเนียนซึ่งมือกล้ามเนื้อนิดๆ นิดเดียวจริงๆหน้าท้องของเพลินไม่ได้มีซิกแพคแต่ก็ไม่ถึงกับแบนราบ “อืมม...ประมาณนี้กำลังดีแล้ว ไม่ต้องไปอัพกล้ามเพิ่มแล้วนะ”



พอได้ยินผมพูดอย่างงี้เพลินก็เขินสิครับ แทนที่จะยกแขนขึ้นมาผลักผมออกเพลินกลับยกขึ้นมาปิดหน้าอายๆ
แบบนี้แสดงว่ายอมสินะ?



“คะ...แค่นิดเดียวนะ...”



อา...ยอมจริงๆด้วย



เมื่อเขาอนุญาตมาแบบนี้ผมก็ไม่ร้องช้าเลิกเสื้อนอนของเพลินออกจากหัว ร่างบางทำท่าจะต่อต้านเพราะคิดว่าผมจะทำอะไรมากกว่า นิดเดียว แต่ก็ไม่ได้ร้องห้ามอะไร เห็นดังนั้นผมเลยเลื่อนมือไปลูบหน้าอกขาวๆ บีบเค้นหนักๆก่อนจะสะกิดติ่งไตสีอ่อนจนเจ้าของร่างสะดุ้ง



เพลินคว้าเสื้อนอนของตัวเองมาปิดหน้าเหมือนทนมองสายตาของผมต่อไปไม่ไหวแล้ว



ที่จริงก็อยากเห็นนะว่าตอนถูกผมเลียยอดอกแบบนี้เพลินจะทำสีหน้าแบบไหน แต่ก็ดีแล้วเพราะหากผมเห็น..ผมคงหยุดไม่ได้...
ผมขบเม้มยอดอกสีอ่อน แลบลิ้นเลียอย่างช่ำชองส่วนอีกข้างก็ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บช่วยปรนเปรอให้เสียจนร่างบางเริ่มบิดเร่าและหลุดเสียงครางเบาๆออกมา



“อือ...อ๊ะ”เพลินอุทานออกมาเมื่อผมเลื่อนใบหน้าลงต่ำ ผมจูบหน้าทองแบนราบหนักๆสามสี่ครั้งก่อนจะฝากรอยเอาไว้อีกหลายจุดและมาหยุดอยู่ตรงขอบกางเกงอย่างชั่งใจ



“ครอส!!”คราวนี้คนนี้ของผมยันตัวลุกนั่งอย่างตระหนกเมื่อผมเลื่อนมือไปสัมผัส ตรงนั้น ซึ่งยังอยู่ในร่มผ้า



เพลินน้อยเริ่มแข็งขืนขึ้นมาเพราะถูกปลุกเร้า ส่วนเพลินของผมก็ลุกขึ้นมานั่งเม้มปากจ้องผมตาเขม็ง



แต่ก็ไม่ร้องห้าม...



ผมคิดเอาเองว่าทำต่อได้จึงลูบเน้นๆไปยังเพลินน้อยด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เพลินยกมือขึ้นมาชกอกผมก่อนเสหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากบางยังเม้มแน่นเหมือนพยามกลั้นเสียงบางอย่างเอาไว้ยามถูกลูบคลำตรงจุดไวต่อความรู้สึก



“!!”แล้วเพลินก็ต้องหันหน้ามาเมื่อผมลากมือเขามาวางไว้ตรงของตัวเองบ้าง



“ทำบ้าอะไร...อืม”คนน่ารักจะด่าแต่ก็ถูกปิดปากไว้ก่อน เสียงหวานครางฮืมในลำคอเมื่อถูกจูบแบบดูดดื่ม ส่วนมือนุ่มก็ยังวางอยู่ที่เดิมทั้งๆที่ผมไม่ได้จับเอาไว้แล้วแท้ๆ



“ช่วยหน่อยสิ”ผมกระซิบเสียงแหบพร่า นับในใจหนึ่งถีมสามก็ไม่มีคำท้วงอะไรผมจึงจับเพลินให้นอนคว่ำลง



เขาคงคิดว่าผมจะให้ใช้มือหรือปากช่วยเลยยอมตามน้ำแต่พอถูกผลักลงกับเตียงคนน่ารักก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ



“เดี๋ยวก่อน ไหนบอกว่าจะไม่ทำไง!!”



“ไม่ผิดคำพูดหรอกน่า เชื่อกูสิ"



ดูจากหน้าก็รู้ว่าเพลินไม่เชื่อคำพูดผมสักนิด เสียใจนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรหื่นอยู่ 



ผมถือวิสาสะดึงกางเกงนอนของเพลินออก เผยให้เห็นเพลินน้อยน่ารักซึ่งตื่นตัวพร้อมแล้วกับต้นขาอ่อนขาวเนียนน่าขบกัด...ว่าแล้วก็ของับทีเถอะ



“อื๊อออ”กระตุกเกร็งเลยโดนผมทั้งดูดทั้งเม้มฝากรอยไว้ที่ต้นขาด้านในหน่อยเดียวเองนะ ถ้าโดนเยอะกว่านี้ไม่ลงไปดิ้นพร่านเลยเหรอ?



พอผมถอดของตัวเองบ้างเพลินก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางอัตโนมัติ



“หลบตาทำไม? กลัวเหรอ”



“เขินโว๊ยยย!!”



“ฮ่ะๆๆๆ”



“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย เช๊อะ!”



“หึหึหึหึ”



“คิดว่าใหญ่แล้วจะทำตัวยังไงก็ได้รึไง!?”



“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!”



ดูด่าสิ! ด่าได้เจ๊บบบบเจ็บเนอะ




“นอนคว่ำนะ”ผมกล่าวกลั้วหัวเราะ คนโดนสั่งมองหน้าผมตื่นๆแต่ก็ยอมขยับตามมือผมแต่โดยดี ร่างบางลิกตัวนอนคว่ำ ฝังใบหน้ากับหมอนด้วยความอายมือก็กำปอกหมอนซะแน่น ตัวสั่นนิดๆด้วย ผมใช้มือข้างเดียวที่เหลืออยู่ประคองสะโพกมนให้ยกขึ้น



ตอนนี้ผมนั่งคุกเข่าอยู่ ส่วนเพลินเองก็ยังซบหน้ากับหมอน...



“อ๊ะ...”ผมไม่ได้ใส่เข้าไปตามที่สัญญา ผมก็แค่ประคองเพลินน้อยไว้ในมือก่อนจะแนบแก่นกายของตัวเองกับแก้มก้นขาวละลากต่ำลงไปประกอบกับเพลินน้อยและรวมทั้งสองไว้ในมือเดียว



แน่นอนว่ากำไม่รอบหรอก ฮ่าๆๆ



ร่างบางกระตุกเบาๆเมื่อผมเริ่มขยับตัว จุดศูนย์รวมความรู้สึกของพวกเราเสียดสีกันช้าๆแต่ก็เรียกอารมณ์ได้ดี



“ท่านี้เขาเรียกว่าฟันดาบนะ”



“ไม่ต้องบอกก็ได้!!! อือออ...”แหวเสียงหลงเลย



“ชอบไหม ไม่เหมือนช่วยตัวเองใช่ไหมล่ะ”ผมเริ่มเร่งความเร็วเมื่อใบหน้าหวานผินกลับมามอง เพลินเบือนหน้ามาสบตากับผม นัยน์ตาของเพลินปรือฉ่ำ น่าขย้ำสัสๆ



ผมละมือไปผลักหน้าเพลินให้หันกลับไปทางเดิม



“อื๊อออ เมื่อกี้ยังอยากให้หันมาสบตาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”



“ลองหันมาอีกทีสิ...ยาวแน่”



เท่านั้นแหละเงียบเลย ฮ่าๆๆ



อูยยย เริ่มเสียววุ๊ย ผมครางฮืมในลำคอเมื่อของในมือของตัวเองเริ่มเข้าใกล้จุดสูงสุด



เพลินเองก็คงเช่นกัน



“เร็ว...อีกหน่อยสิ...”



ขอมาก็จัดไปครับ ผมซอยถี่ขึ้นตามคำขอจนคนขอเองนั่นแหละตัวสั่น ร่างบางกระตุกเกร็งเหมือนจะถึงแล้วแต่พยามกลั้นไว้



“ปล่อยออกมาสิ...ไม่ต้องกลัวเลอะมือกูหรอก”



“อือ...พร้อมกันสิ”



ให้มันได้อย่างงี้สิ! ผมจัดการกระแทกตัวอีกสักพักพวกเราสองคนก็ปลดปล่อยของออกมาพร้อมกัน ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆเพลิน ยกฝ่ามือที่เปื้อนน้ำของพวกเรามาเลียอย่างนึกสนุก



“จะบ้าเหรอ!”ก็โดนคนน่ารักตีแขนดังเพี๊ยะข้อหามือบอน



“หึหึ ชิมป่าว”เพลินงี้ส่ายหน้าดิกกระถดตัวหนีทั้งๆที่ยังหอบอยู่ ไอ้ผมก็เป็นคนนิสัยเสียด้วยสิ พอเห็นคนหนีก็ยิ่งไล่ตาม กระเถิบๆชนหลังเพลินชนผนังก็แตะปลายนิ้วลงบนกลีบปากนุ่ม ออกแรงกดเบาๆให้เผยอออก



“เลียสิ”



“อึ่ก”คงอยากจะด่าผมแหละแต่ติดตรงอ้าปากไม่ได้ เพลินถลึงตามองผมอย่างคาดโทษก่อนลิ้นเล็กๆจะแลบออกมาสัมผัสปลายนิ้วผมเพียงพริบตา



“อา...น่ารักฉิบหายเลยรู้ตัวไหม”



“ไม่!!”



“อีกรอบไหม”



“ไม่!!!”



ไม่ก็ไม่ ชิส์



.................................................................................................


เมื่อวานนี้ดูหนังเรื่องนึง

นางเอกชอบพระเอกมากแต่พระเอกไม่แยแสแถมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว
นางเอกเจ็บช้ำก็มีพระรองเข้ามาปลอบตลอด

เลยเกิดความคิดว่าอยากแต่งนิยายที่พระรองได้คู่กับนางเอก(นายเอก)ตอนจบจัง สงสารพระรอง

แล้วก็นั่งนึกพล็อตไปเรื่อยๆ ก่อนจะ...อ๊ะ

ความสัมพันธ์ของ พี่นารายณ์ <--- เพลิน <--- ครอส แบบนี้ก็คือคาแรคเตอร์พระรองอย่างครอสได้เป็นพระเอกอยู่แล้วนี่หว่า!!

สรุปคือพับโครงการไปแบบงงๆ

เอ๋ สรุปเราแต่งพล็อตแบบนี้ไปแล้วเหรอ

[่jum]

 

[monoo]

 

 

[นางฟ้าเชียงชุน]

  เพลินน้อยของแม่ เอาจริงๆ หนูแทบไม่ขัดขืนเลยนะ

ฟินนาเร่มากลูก

อยากลุ้นคู่พี่นารายณ์กะเจอร์ น้องเจอร์คนแมนเสร็จพี่เค้าแล้วใช่มั้ย ดูซอฟต์ลงเยอะเลย

[jktheteddy]

โอ้โหหหหหหหหหหหหห   

[twinmonkey0311]

เพลินของครอส ส่วนพี่นารายณ์น่ะของเจอร์เค้า รอตอนต่อไปนะคะ

[mild-dy]

 

[bulldog17]

ทำไมขำ =D
เคยคิดอยากแต่งเรื่องให้พระรองเหมือนกัน
แต่...แต่งไม่เป็น5555555
และคิดว่าเรื่องนี้ตอยโจทย์นะ

[flimflam]

ครอสมีความพระรองสูงจริงด้วยค่ะพอนึกดีๆ 555555555555
แต่เป็นพระรองที่ได้เป็นพระเอก(?)แล้ว
งือ เขิน //////////
พ่อแม่เขายังอยู่บ้านนะครอส 

[B52]

โอ้ยยยยยยยย!!!!!!!!! เขินมากมาย~~~

[Snimsoi]

ตลกTalk พับโครงการเพราะแต่งไปแล้ว 555

[mynamejnkf]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

น้องเพลินนนนนนนนนนนนน

หัวใจจะวาย อีครอสสสส ห้ามแกล้งน้อง เอาจริงไปเลยเซ่

ขอบคุณคนแต่งค่ะ..

[4559]

ฟินมาก

[MayA@TK]

 

 

[Kelvin Degree]

เขืนแรงงง

[Moose]

ตามอ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้ววว 38องศาจริงๆ เขินมาก 

[｡Atlas]

หวานอะไรขนาดนี้  อย่าเพิ่งมีดราม่าอีกเลยเนาะะะ

เค้ารอนารายณ์เจอร์นะตัว อิอิ

[mellowshroom]

โอ้ยยยยยยย​ เพลินน่ารักอ่ะ น่าฟัดเป็นบ้า อยากเป็นครอส 

[JustWait]

 

[nikkou]

SIDE STORY :: พี่รหัส #1


นารายณ์ talk



มันเป็นเรื่องราวหลังเปิดเทอมได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์



เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน



ผมได้ไอ้ตัวแสบเป็นน้องรหัส ไม่ใช่แค่แสบธรรมดาแต่ไอ้เด็กเวรนี่เล่นผมซะแสบสรรค์ถึงทรวงใน






แค่รับน้องวันแรกไอ้เด็กเวรนี่ก็เกรียนแตกปีนเกลียวกล้าหือกับพี่ว๊ากที่สั่งให้มันร้องเพลงประจำคณะ แน่นอนว่ามันร้องไม่ได้หรอก ไอ้ผมที่มีหน้าที่นั่งหล่อดูน้องๆก็ได้แต่ภาวนาให้มันไม่เถียงอะไรพี่ปีสามกลับไป


ซึ่งคำภาวนาของผมก็ไร้ผลเมื่อไอ้เด็กเวรมันร้องไม่ได้ไม่พอแต่มันเสือกลืมวิธีแนะนำตัวด้วย ที่สำคัญคือมันไม่ไปล่ารายชื่อรุ่นพี่เหมือนเพื่อนคนอื่นในชั้นปีด้วยซ้ำ



ผมแทบจะยกตีนก่ายหน้าผาก



“นั่นน้องรหัสมึงใช่ป่าววะ”เพื่อนร่วมภาคคนนึงเดินมาทัก ขณะนี้บรรยากาศโคตรคุกรุ่นเลย ไอ้เจอร์น้องรหัสผมถูกสั่งให้ไปลุกนั่งอยู่อึกมุมนึง



“เออ แม่ง...”



“ไม่เข้าไปช่วยมันหน่อยอ่อวะ”



“กูขอบาย มันไม่คิดจะตามหาพี่รหัสตัวเองด้วยซ้ำ ทำไมกูต้องไปช่วยมันวะ”



“เห้ยๆ เด็กมันปากดีไปงั้นแหละมึงไม่เห็นเหรอว่าแค่ลุกนั่งไม่ถึงร้อยทีก็ขาสั่นลิ้นห้อยแล้ว”ผมหันไปมองร่างสูงโปร่งของน้องรหัสแล้วก็พบว่ามันดีแต่ปากตามที่เพื่อนพูด



“ปล่อยมันไป”



“มึงใจแข็งว่ะ ไม่ไปช่วยมันหน่อยวะมึงก็รู้ว่าพี่เขาคงสั่งให้มันทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะปล่อยเด็กคนอื่นกลับบ้าน”



ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่”แต่มันยังไม่รู้ว่ากูเป็นพี่รหัส ถ้าเข้าไปช่วยมันไม่เท่ากับว่าเป็นการเฉลยมันเหรอวะ”



“เอ๊า! ก็เมื่อกี้มึงบอกเองว่าน้องมันไม่สนใจพี่รหัส มึงเข้าไปช่วยมันก็คงคิดว่ามึงทำดีเอาหน้าเรียกเสียงกรี๊ดไม่มานั่งสนใจมึงหรอก ดูดิ๊นั่น เริ่มอู้ละ อีกเดี๋ยวแม่งต้องโดนพี่นิลตีหัวแบะ”



พูดซะกูอยากช่วยเลยไอ้ห่า ถุ้ยยยย!



เข้าไปช่วยแล้วโดนเกลียดกูจะเข้าไปทำไมวะ



เออ กูจะเข้าไปทำไมวะ!?



ผมแม่งใจอ่อนโดนเพื่อนกล่อมนิดนึงก็เดินหน้าหล่อมาหาให้เด็กแสบที่ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นแล้ว มันตวัดตามองผมเชิงถามว่า ไอ้เหี้ยมึงมายืนหล่อค้ำหัวกูทำไม?



“ยืนขึ้นซะ”ผมกล่าวเสียงเรียบ แต่ไอ้คนโดนสั่งก็ดื้อไม่รู้เวล่ำเวลา ร่างโปร่งเปลี่ยนท่านั่งจากนั่งหงายหมดสภาพเป็นนั่งขัดสมาธิกอดอก เออ เอาเข้าไป สรุปคือจะไม่ลุกให้ได้ใช่ไหม



เพราะตำแหน่งที่มันอยู่คือด้านหลังแถวของพวกปีหนึ่งคนอื่น พวกเพื่อนๆมันเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันบ้าง แต่ไอ้คุณพี่ว๊ากปีสามด้านหน้านี่เห็นเต็มๆ ไอ้พี่นิลเลิกคิ้วมองผมที่อยู่ดีๆๆก็เข้ามาสอด พี่เขาส่งงานต่อให้เพื่อนและเดินเข้ามาหาพวกเราสองคน ไอ้เด็กดื้อแทนที่จะสำนึกขึ้นมาลุกนั่งต่อมันกลับส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนการที่พี่นิลเดินมาเป็นความผิดของผม



“มีธุระอะไร”พี่นิลพูดเสียงเข้ม



ไม่ต้องดุกูก็ได้ครับกูไม่ใช่เฟรชชี่



แต่ก็เอาเถอะ พี่แกต้องเก๊กขรึมต่อหน้ารุ่นน้อง



“ผมเห็นน้องเขาร้องเพลงไม่ได้เลยคิดว่าจะพาน้องไปสอนร้องเพลงครับ”แล้วกูก็เดือดร้อนต้องตอบแบบเป็นทางการด้วยไง คือปกติผมกับพี่นิลค่อนข้างสนิทกันครับ



“หน้าที่สอนร้องเพลงคือหน้าที่ของพวกเราปีสาม คุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไร!?”ไอ้คุณพี่นิล มึงไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้นะ
“ถึงผมจะไม่ได้มีหน้าที่สอนร้องเพลงแต่ยังไงผมก็เป็นพี่ พี่มีหน้าที่ต้องดูแลน้องครับ!”



“หึ!”



มึงหลุดขำนะครับพี่นิล โชคดีที่ไอ้เด็กเวรนี่มัวแต่อวดดีหันหน้าไปอีกทางมันเลยไม่เห็นว่าพี่ว๊ากหลุด พี่นิลแม่งแกล้งหลอกให้ผมพูดจาหล่อๆซึ่งขัดกับนิสัยปกติผม ไอ้พี่มันทำปากขมุบขมิบพอแปลความได้ว่า



...น้องรหัสมึงเหรอ...



ผมพยักหน้าแทนคำตอบ



“งั้นผมฝากคุณดูแลเขาด้วย ถ้าวันพรุ่งนี้เขายังร้องไม่ได้ผมจะลงโทษคุณอีกคน!!”หาเรื่องซวยแล้วไงวะกู ไอ้พี่นิลสะบัดตูดกลับไปด้านหน้าตามเดิมทิ้งผมไว้กับเจ้าปัญหาก้อนใหญ่เพียงลำพัง



“มึงก็ลุกขึ้นได้แล้ว จะรอให้พี่เขากลับมาอีกรึไง!?”




ผมรู้สึกว่าตัวเองแม่งโคตรโง่และโคตรพลาดยิ่งกว่าเผลอทำผู้หญิงท้องอีก ภายในห้องพักสี่เหลี่ยมแคบๆราคาครึ่งหมื่นต่อเดือนของไอ้คุณท่านน้องรหัส ผมทอดถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่สิบเมื่อไอ้เด็กเวรที่ผมใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการบังคับขู่เข็นให้มันพามาที่หอเพื่อสอนร้องเพลงกลับนั่งแดกมาม่าอย่างสบายอารมณ์



“กินดิ นั่งหล่ออยู่นั่นแหละ”มันเขยิบหม้อมาให้ผมอย่างไม่ทุกข์ร้อน ในหม้อแม่งใส่ผักใส่หมูน่ากินสัส เออ กินก็ได้วะ



“หิวอ่ะเดะ! อ๊ะๆ อย่ามองตาขวาง เดี๋ยวไม่ให้กินซะเลย”กูอยากกินตายล่ะ เด็กเวรนี่นอกจากจะเหี้ยแล้วยังกวนตีนอีก ผมก็บ้าจี้รีบคว้าตะเกียบไม้จ้วงกินกับมันซะงั้น



“พี่หล่อๆ”



ดูมันเรียก



“ไร”



“พี่มาเสือกไมวะ”



พรวด! มาม่ากูพุ่งเลยสัส!



“โอ๊ยยย หล่อแต่กินเลอะเทอะก็ไม่ไหวนะแม่งงง เช็ดเลยๆ”ถ้ามึงไม่ใช่น้องรหัสกูนะกูตบปากแตกไปละ ผมมองแรงใส่มันซึ่งไม่สะทกสะท้านกินส่วนของตัวเองต่อสบายใจเฉิบ



“ตกลงมึงจะให้กูสอนร้องเพลงป่ะเนี่ย”



“สอนดิๆ ขี้เกียจโดนทำโทษละ เหนื่อยฉิบหาย แต่จะให้นั่งท่องเองก็ใช่เรื่องไง เมื่อวานแค่หยิบโพยที่แม่งแจกขึ้นมากูก็หลับละ จะให้เปิดเพลงฟังกรอกหูเสียงร้องแม่งก็เก่าเกินยังกับจ้างลิเกมาร้อง...”มันกินไปบ่นไป เบะปากด้วย คิดว่าน่ารักตายห่าล่ะ



เออ...ทำไมกูเห็นว่ามันน่ารักนิดๆวะ



“ว่าแต่พี่เหอะ ชื่อไรวะ”นี่มึงคุยกันมาตั้งนานแต่ไม่รู้จักกูเนี่ยนะ



“นารายณ์”



“เชร้ดดดดด ชื่ออลังการเว่อร์วังมาก ผมชื่อเมเจอร์นะ จะเรียกสั้นๆว่าเจอร์ก็ได้ แต่ถ้ากล้าเรียกว่าเมมีต่อยปากแตก!”



“พูดจาให้มันดีๆหน่อยมึงอ่ะ”ผมเอ่ยปรามเพราะมันชักจะเล่นหัวกูมากเกินไปละ



“เออๆ ว่าแต่พี่อยู่หอแถวนี้ป่ะ”



“ป่าว กูอยู่คอนโด แต่ก็ไม่ไกลหรอก ไอ้คอนโดที่อยู่ปากซอยข้างๆอ่ะ”ไอ้เจอร์มันเช่าหอใกล้ๆมหาลัยอยู่ ซึ่งเพื่อนในคณะผมหลายคนก็อยู่แถวนี้แหละผมที่ขี้เกียจขับรถไปกลับบ้านบ่อยๆเลยขอพ่อซื้อคอนโดข้างๆนี่ซะเลย



“เหยดดดด หล่อ รวย K ใหญ่นะครับพี่นารายณ์”



“มึงก็หล่อหนิ แต่Kใหญ่รึป่าวอันนี้ไม่แน่ใจ”ผมแกล้งแซวเด็กมันสักหน่อยมันงี้มองตาขวางเลย สงสัยแทงใจดำ


“ลองดูป๊ะล่ะ”



เด็กมันกล้า ยักคิ้วมาให้สองจึก



“ควักออกมาเดะ”



“เหี้ย!!”



“ก็มึงถามเองว่าอยากดูไหม”



แต่กูกล้ากว่า ฮ่าๆๆๆ เจอกูสวนหน่อยหุบปากสนิทเลย แม่งก้มตาก้มตากินมาม่าของมันต่อเงียบ ไอ้ผมก็หิวเลยขอแดกฟรีหน่อยเห็นมันทำมาสามซองทีแรกก็นึกว่ากินเยอะที่จริงแล้วพอมีสำนึกแบ่งกูนี่หว่า



“อ่ะ ล้างด้วย ตรงระเบียงนะ”



แม่งใช้...ผมตีหน้าเซ็งแต่ก็ยอมล้างให้เพราะตอนทำมันก็ทำให้แบบไม่มีบ่น ผมเลื่อนประตูออกไปยังระเบียงเพื่อพบกับก็อกน้ำเตี้ยๆรองด้วยกะละมังหนึ่งใบและเก้าอี้ซักผ้า



โอเค๊ ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างคุณชายนารายณ์เกิดมาครั้งนึงต้องนั่งยองๆล้างจานตามคำสั่งเด็กเวร



“เห้ย!! โหยยย พี่มึงเป็นเดือนมหาลัยเหรอ!? มิน่าล่ะหล่อสัส!”เสียงไอ้เจอร์ดังมาจากเตียงของมัน เดาว่ามันคงเปิดเน็ตเข้าเฟสแล้วเจอคนแชร์รูปผมจากเพจประกวดดาวเดือนมหาลัยมา



“มึงก็ลองประกวดดิ กูว่าหน้าอย่างมึงคงได้เป็นเดือนภาคชัวร์ๆแต่จะถึงเดือนคณะไหมอันนี้กูไม่แน่ใจ”ผมพูดตามความจริง น้องรหัสผมมันหล่อครับ เห็นมันปากหมาอย่างงี้แต่ทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันหรือรุ่นพี่ก็เล็งมันกันเยอะ แต่หน้ามันไม่แมนเท่าไหร่ ไม่ได้ว่ามันอ้อนแอ้นอะไรนะไอ้ห่านี่ก็มีกล้ามหน่อยๆแต่คือเดือนคณะผมส่วนใหญ่ต้องกล้ามหนาสูงหล่อมาดเข้มไง อารมณ์วิศวะเถื่อนๆหน่อย แต่ไอ้นี่แค่ส่วนสูงก็ไม่ผ่านละ



“ไม่เอาอ่ะ น่ารำคาน ผมสันดานเหี้ยไม่เหมาะกับตำแหน่งหน้าตาคณะ”



“รู้ตัวหนิ”



“พี่มีเมียยัง”



หม้อในมือกูแทบร่วง



“ยัง”



“เก็บกินตามทางไม่อยากผูกมัด?”



“กูไม่นิยมวันไนท์แสตนด์”



“พี่ยังซิงอยู่เหรอ อ่อนว่ะ”



“ยังไม่ได้พูดสักคำว่ากูไม่เคย”เห็นมาดนิ่งๆแต่พี่ก็ฟาดมาเยอะนะน้องพี่แค่บอกว่าไม่ชอบเฉยๆ



“ดีๆ เดี๋ยวหมดรับน้องละไปเที่ยวกัน”



“มึงควรไปกับพี่รหัสมึงมากกว่านะ”ผมล้างหม้อเรียบร้อยก็เดินกลับเข้ามาในห้อง เก็บของเข้าที่ก่อนทิ้งตัวนั่งขอบเตียง ในหัวทบทวนเนื้อเพลงไปพลางปากก็แกล้งหลอกถามเด็กไปพลาง



อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะแสดงอาการยังไงตอนมีคนถามถึงพี่รหัส



“อ้าว!? ผมคิดว่าพี่เป็นพี่รหัสผมซะอีก”ผมว่าพร้อมยักคิ้วกลับมาแบบเยาะเย้ย



สัส! เสือกฉลาด



วันรุ่งขึ้น...




ผมอยากจะจับน้องรหัสตัวเองมาเคี้ยวแล้วก็กลืนลงท้อง! ผมไม่ได้เกิดพิศวาสอะไรมันหรอก แต่ผมโมโห! ไอ้เด็กห่ามันจงใจร้องเพลงผิด!! ผมมั่นใจมากว่ามันเจตนาร้องผิดไปท่อนนึงเพราะไอ้ท่อนที่ว่าเมื่อวานมันจำได้เป็นท่อนแรกด้วยซ้ำ!! แล้วผลจะเป็นยังไงล่ะ คนซวยคือผมไม่ใช่มัน! ไอ้พี่นิลแม่งก็เลว พอไอ้เจอร์ร้องผิดปุ๊ปก็สั่งให้มันหยุดร้องและไปรวมกลุ่มกับเพื่อนก่อนจะหันมาสั่งให้ผมวิ่งวนรอบแถวเด็กปีหนึ่งสิบรอบ!



เหนื่อยน่ะไม่เท่าไหร่แต่กูอาย!!



ไอ้เหี้ยเจอร์แม่งส่งยิ้มกวนส้นตีนมาให้ก่อนหันไปหัวเราะคิกคักกับเพื่อตัวเอง



ไอ้เด็กเวร! โปรดสัตว์ได้บาปเลยกูไม่น่าเชื่อไอ้เพื่อนเวรมันเล้ยยยยย



“เหนื่อยไหมเพื่อน”



“ไอ้เคน มึง...”ไอ้เลวที่กล่อมให้ผมไปช่วยไอ้เจอร์เมื่อวานกล่าวพร้อมยืนน้ำมาให้ ผมมองมันด้วยความเคียดแค้นแต่มันไม่สะทกสะท้าน



“เราจะไปเลี้ยงสายรหัสกันเมื่อไหร่ดีวะ”



“กูไม่ไปละสัส!!”

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

เรื่องราวต่างๆเมื่อเราเปลี่ยนมุมมองสิ่งที่เราเห็นก็จะต่างกันออกไป
ที่ผ่านมาเราเห็นเรื่องราวผ่านมุมของเพลินมาแล้วคราวนี้ลองมองจากมุมของเจอร์ดูบ้าง แล้วจะพบว่าผู้ชายก้าวร้าวนี่มันช่าง____

#จงเติมคำลงในช่องว่าง




ตอนที่แล้วมีคนอ่าน talk เราแล้วเข้าใจผิด ขอแก้ข่าวค่ะ

เราไม่ได้จะหักมุมให้ครอสเป็นพระรองนะคะเราแค่คิดว่านิสัยครอสเหมือนพระรองในซีรีย์ที่แสนดีเฉยๆ 55555+

เรื่องนี้พระเอกก็ครอสนั่นแหละจะเป็นใครไปได้





ยกเว้น side story ที่มีพี่นารายณ์กับแวนโผล่มาแย่งซีนอยู่เนืองๆ ถถถถถถถถ

[B52]

มาเจอเจอร์ในมุมของนารายณ์แล้วแบบว่าคนละโยชน์กันเลยในความคิดเรา

[NuNam]

เจอร์เด็กแสบสินะ 555

[Supparang-k]

เรื่องของเจอร์ดูน่ารักมากอ่ะ 


อยากเห็นว่าแวกะพี่นารายจะแย่งซีนกันอย่างไร

[flimflam]

เพลินมองเจอร์กับพี่นายณ์มองเจอร์คนละเรื่องเลย 5555555555555555555555555555
ตอนเพลินมองยังรู้สึกเจอร์เถื่อนๆแมนๆ พอพี่นายณ์มองแล้วเหมือนเจอร์เปลี่ยนไป 

[phrase]

เจอร์นี่จากหมีควายเถื่อนๆกลายเป็นริลัคคุมะเลย555

[twinmonkey0311]

เมเจอร์โคตรกวนตรีน แสบจริงๆ

[Kelvin Degree]

ร้ายกาจจริงๆนะครับ เจอร์

[colorofthewind21]

เจอร์น่ารักอ่ะ แสบๆกวนๆ